pobierz pdf - Prestiz Magazyn szczeciński

SPECJALNIE DLA PRESTIŻU
FOT. ARCHIWUM PRYWATNE
KRYSTYNA JANDA (ur. 1952r.)
Aktorka filmowa i teatralna. Jej
debiutem filmowym była rola
Agnieszki w filmie Andrzeja
Wajdy „Człowiek z marmuru”. Od
lat 80. gra nieprzerwanie w filmach
oraz w sztukach teatralnych.
Od 10 lat także reżyseruje
w teatrze i telewizji. Jest laureatką
wielu nagród (za rolę w
„Przesłuchaniu” otrzymała Złotą
Palmę na festiwalu w Cannes).
Pisze felietony, wydała sześć płyt
i pięć książek. Wielokrotnie była
nagradzana jako najpopularniejsza
i najbardziej ceniona aktorka
w kraju. Została wybrana największą
polską aktorką stulecia.
W 2005 roku – jako jedna z
pierwszych – stworzyła własny
prywatny teatr Polonia w Warszawie.
Jest również fundatorką i
prezesem zarządu Fundacji Krystyny
Jandy na rzecz Kultury.
– Od początku kreowała Pani role
kobiet niezależnych; Agnieszka w
„Człowieku z marmuru”, Krystyna
Traczyk w „Kochankowie mojej
mamy”, Antonina Dziwisz w
„Przesłuchaniu”, Marlena Dietrich
w monodramie „Marlena”, Maria
Callas w „Lekcji śpiewu”. Nie
miałaby Pani ochoty, tak dla
kontrastu, zagrać roli słodkiej
blondynki?
– Gram, jak muszę. Ale to nie
moje emploi i zawsze bardzo się
w takich rolach męczę. W teatrze
zagrałam dużo takich ról.
Przykładowo mój debiut teatralny
to Aniela w „Ślubach panieńskich”,
będąca wręcz
symbolem tego rodzaju postaci.
W pewnym sensie moja przedostatnia
rola filmowa – pani Jadwiga
Stańczakowa – naiwnością i
słodyczą przewyższała to emploi.
– Pani epizody w „Niani” czy w
„Superprodukcji” udowadniają,
że ma Pani do siebie dystans. Czy
to role godne aktorki, która już za
życia jest legendą?
– Dziwne pytanie... Ja nadal
żyję, nadal pracuję, nadal gram –
Z Maciejem Stuhrem
na jednej scenie podczas „Boskiej”
ryzykuję... Mam do siebie spory
dystans i spore – tak mi się przynajmniej
wydaje – poczucie humoru.
Niegodne byłoby, gdybym
się wygłupiała i nie dorastała do
swego wizerunku w życiu prywatnym.
Aktorstwo to zawód.
Umiem więc zagrać wszystko, no,
prawie wszystko. Traktuję go poważnie
wtedy, kiedy propozycja
na to zasługuje, ale jak wspomniałam,
umiem się też bawić i
śmiać, najczęściej sama z siebie.
– Marzenie Krystyny Jandy –
dzisiaj już nie do spełnienia?
– Hmm... Chciałabym zbudować
magazyny na dekoracje dla
Teatru Polonia, ale to marzenie jest
jak najbardziej do spełnienia... Marzeń
nie do spełnienia nie miewam,
chyba jestem na to za dorosła.
– Dziękuję za rozmowę.
RAFAŁ PODRAZA
FOT. MATERIAŁY PRAWSOWE/ROBERT JAWORSKI
26