pobierz pdf - Prestiz Magazyn szczeciński

SPECJALNIE DLA PRESTIŻU
FOT. MATERIAŁY PRAWSOWE/ROBERT JAWORSKI
– Krystyna Janda to dziś
instytucja; założycielka i dyrektor
artystyczny Teatru Polonia,
pisarka, felietonistka, aktorka,
reżyser, producentka,
piosenkarka, do tego matka i
babcia... Czy nie czuje się Pani
tym wszystkim momentami
zmęczona?
– Oj, jestem bardzo zmęczona.
I nie tylko momentami, ale w
ogóle. Powoli ograniczam więc
swoją działalność. Staram się
mniej grać, wybierać i eliminować
propozycje zawodowe. Teatr
w tej chwili nie wymaga już ode
mnie aż takiego wysiłku i stałej
obecności, skupiam się więc na
moich obowiązkach rodzinnych.
A poza tym nie mam już ani takiej
siły, ani nawet takiej determinacji
jak dawniej.
– Zawsze wybiegała Pani przed
szereg. W wielu działaniach
wyprzedzała epokę: nowatorski
sposób gry, pamiętnik w
internecie, własny teatr, spektakl
grany w Warszawie, na placu
Konstytucji w godzinach
szczytu... Lubi Pani wyzwania?
– Przy każdej z tych aktywności,
kiedy ją podejmowałam,
nie zdawałam sobie sprawy, że
jest nowatorska czy niezwykła.
Zawsze robię to, co wydaje mi
się aktualne, na co jest czas, a
jednocześnie mnie interesuje.
Wydaje mi się, że generalnie
robię wszystko bez specjalnego
wysiłku i napięcia, mimo że z
zewnątrz moje wybory,
działania wyglądają na wielkie
wyzwania. Ja tego tak nie odbieram.
– Agnieszka Osiecka powiedziała
mi przed laty: „Janda jest perełką,
której w tym kraju się nie
docenia, której nie pozwala się,
przez różnego rodzaju układy,
zawiść – rozwinąć”. Zgadza się
Pani z tym stwierdzeniem?
– Chyba nie... Czuję się doceniona.
Wszelkie ograniczenia
pokonałam w momencie, kiedy
stworzyłam własną scenę i to ja
dokonuję suwerennie wyborów.
Oczywiście wcześniej zdarzały
się nieprzyjemności, szczególnie
od kiedy zaczęłam reżyserować,
ale przeżywa je chyba każdy
twórca, składający propozycje
produkcyjne, czy to w teatrze, czy
FOT. MATERIAŁY PRAWSOWE/ROBERT JAWORSKI
w telewizji. Odmowy są wliczone
w zawód reżysera.
– Mimo przeciwności losu w
„środowisku” mówi się, że jest
Pani osobą pogodną. Pani
Krystyno, to prawda czy tylko
maska; twarz na pokaz?
– Maska na pewno nie. Chyba
nie udałoby mi się tak długo udawać.
Pracuję intensywnie już
ponad 30 lat. To naprawdę za
długo na maskę i grę w życiu prywatnym.
– Kilkakrotnie „sprzedała” Pani
swój wizerunek reklamie. Czy dziś
dla polskiego aktora reklama to
szybkie pieniądze czy środki na
przetrwanie?
– Ja pieniądze, jak to pan
określił – na przetrwanie – mam.
Honorarium za udział w reklamie
to – w moim przypadku –
szybkie i spore pieniądze na inwestycje.
Choćby na nowe przedsięwzięcia
teatralne.
– Suknia balowa godna Marii
Antoniny, na głowie peruka o
nieokreślonej wysokości... Oto
Pani strój na porodówce, do
dzisiaj ochoczo omawiany przez
pielęgniarki jednego z
warszawskich szpitali...
– No tak... Telefon z informacją,
że moja córka rodzi,
złapał mnie na planie Teatru Telewizji.
Natychmiast, tak jak
stałam, udałam się do szpitala.
Nikt się nie dziwił nawet moim
wyglądem, wszyscy uznali to za...
naturalne. To było miłe. To była
szczęśliwa noc.
– Często podejmuje Pani decyzje
pod wpływem impulsu?
– Bardzo często! Jestem kobietą,
a do tego bardzo emocjonalną,
i nigdy tego nie
żałowałam. Nie jestem za to ani
narwana, ani nierozsądna. Nie
jestem też awanturnicą. Wydaje
mi się poza tym, że szybko myślę
i umiem przepraszać kiedy nabroję.
W każdym razie NIGDY
nie mam złych intencji.
– Jest Pani jedyną aktorką na
świecie, która uzyskała przed laty
zgodę Marleny Dietrich na
śpiewanie jej piosenek. Pani
Krystyno, kiedy doczekamy się
całej płyty z piosenkami
„Błękitnego Anioła”?
– Nigdy. To temat, który już
minął... Marlena śpiewała prawie
zawsze o miłości. Do 70. roku
życia udawała atrakcyjną kobietę
do wzięcia – wampa. Dziś nie
bardzo mi to już pasuje.
– Czy ten ocean nagród, jakie ma
Pani w dorobku, nie wywołuje u
Pani skurczu serca, świadomości,
że do przysłowiowej kropki nad „i”
brakuje tylko Oscara?
– Nie. Regulamin Amerykańskiej
Akademii Filmowej przyznającej
Oscary mówi, że
statuetkę można dostać tylko za
rolę wykonaną w języku angielskim.
Ja nie mówię po angielsku
– nie mam więc żadnych szans.
Ale życzę, żeby komuś z Polski to
się wreszcie udało. Najbliższa
Oscara była przed laty Ida Kamińska.
Krystyna Janda w przedstawieniu
„Ucho, gardło, nos”
25