Sprawozdanie Stenograficzne - Sejm Rzeczypospolitej Polskiej

S e j m
R z e c z y p o s p o l i t e j P o l s k i e j
K a d e n c j a V I
S p r a w o z d a n i e S t e n o g r a f i c z n e
z 11 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
w dniach 26, 27 i 28 marca 2008 r.
ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje i zapytania poselskie
część 2
Wa r s z a w a
2 0 0 8

str.
str.
T R E Ś Ć
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 11. posiedzenia Sejmu
w dniach 26, 27 i 27 marca 2008 r.
str.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 255
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 256
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .257
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 258
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 259
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .261
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 262
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 263
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 264
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 267
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .270
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .271
Minister Ewa Kopacz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .272
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .273
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .276
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .277
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .279
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 280
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 283
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 287
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 288
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 290
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 292
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 294
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 295
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 296
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 297
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 298
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 299
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 300
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .303
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 304
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 306
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 307
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 307
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 309
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . .310
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .310
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .311
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .312
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .313
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .314
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .315
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .316
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .317
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .317
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .318
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .319
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .321
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .321
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 322
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 323
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 325
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 326
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 328
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 333
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 335
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 336
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 336
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .337
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 338
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .339
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 340
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 342
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 342
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 344
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 346
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 348
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .349
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 350
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . .351
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .352
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski 353
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .354
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 356
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 356
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz . . .358
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 359
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 359
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .361
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch. . . . . . . . . . . . . . . . . . 362
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 362
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 363
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 364
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 365
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 365
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .367
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 368
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 369
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 369
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .371

str.
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .372
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .373
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .374
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .376
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .376
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .377
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .378
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .378
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .379
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 380
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .381
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 383
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 383
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 386
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 387
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 388
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 389
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 390
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .391
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .391
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .391
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 392
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 393
Podsekretarz stanu Adam Pęzioł . . . . . . . . 394
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 395
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 396
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 398
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 399
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 400
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .402
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 404
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 405
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 407
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 409
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .411
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .412
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .413
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .413
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 415
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .417
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .418
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .418
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .419
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 420
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 423
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 424
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 425
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 426
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 427
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 428
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .431
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 432
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 433
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 434
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . . 435
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 435
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 436
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 437
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 437
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 438
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 441
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 441
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 442
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 443
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .446
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .447
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 448
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 449
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 450
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .451
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .453
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 455
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 456
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .457
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . 458
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 459
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 460
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 461
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 464
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 465
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 465
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 467
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 468
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 469
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 469
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .471
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .474
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .474
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .476
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .477
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .478
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .479
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .479
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 480
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .481
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .483
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 485
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 486
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 487
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 487
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 488
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 489
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . 490
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .491
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 492
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 493
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 495
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 496
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 497
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 497
str.

str.
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 498
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk. . . . .500
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .501
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .501
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 502
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 503
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 505
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 506
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .508
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 509
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .511
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .512
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .512
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski. . . . . 513
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 514
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .515
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .516
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 517
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . .519
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak 520
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .521
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .522
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 523
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .524
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 525
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 526
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .527
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 528
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 529
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 530
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 532
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 534
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 535
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 535
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 536
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 536
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .537
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 538
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 538
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 540
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 540
Podsekretarz stanu Barbara Kondrat. . . . . 542
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 543
Podsekretarz stanu Monika Smoleń . . . . . . 545
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .547
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 548
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 548
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 549
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 550
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 550
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .552
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 553
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 553
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 554
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 556
str.
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .557
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .557
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .559
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . .561
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .562
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 563
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak 566
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .567
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 568
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 569
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .570
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .572
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .573
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .575
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .576
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .578
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . .578
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .579
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 580
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 584
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 585
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 586
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .587
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 588
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 588
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 590
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . 590
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 590
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .591
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 592
Odpowiedzi na zapytania
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 593
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 593
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 594
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 595
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 595
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 596
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 597
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 598
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 598
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 598
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 599
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 600
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .601
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 602
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 603
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . 604
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 605
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 606
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .610
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 610
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .611
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .612
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 613
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .614
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .615
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .618

str.
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 620
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 622
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 622
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 625
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .627
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 628
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 629
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 630
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .631
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 633
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 635
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 636
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 637
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 638
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 639
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 640
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 641
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 642
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 643
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 644
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . 644
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 645
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 646
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .647
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .647
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak . . . 648
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas. . . . . . 649
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 650
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .651
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 652
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 652
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . 653
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 654
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 656
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .657
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 658
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 659
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 660
Sekretarz stanu Zbigniew Pacelt. . . . . . . . . 661
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 662
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 665
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 668
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 668
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 669
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .670
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .671
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .672
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .673
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski. . . . . 674
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .675
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .676
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .679
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .679
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 680
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 680
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 682
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 682
str.
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 690
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 692
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 692
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk . . . 693
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . 694
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 695
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 695
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 696
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 697
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 699
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 700
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .702
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .702
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 704
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 704
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 705
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . 706
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 706
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .707
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 708
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 709
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .710
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .711
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .712
Minister Mirosław Drzewiecki . . . . . . . . . . .713
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .714
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .714
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . .715
Podsekretarz stanu Eugeniusz Postolski . . . 716
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .717
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . .718
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 720
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 720
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .721
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 722
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 724
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 725
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 726
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .727
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 728
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 730
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .731
Podsekretarz stanu Andrzej Włodarczyk. . . . .732
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 733
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .733
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 735
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 735
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 735
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 736
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 738
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 739
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .740
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .742

str.
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . .742
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski . . . 743
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .743
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .744
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .744
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . .745
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .746
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .747
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . .748
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .748
str.
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .750
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .751
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .751
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .752
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .753
Sekretarz stanu w Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów Julia Pitera . . . . . 754
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 754
Minister Bogdan Klich. . . . . . . . . . . . . . . . . .755

ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
O d p o w i e d ź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie bezpieczeństwa energetycznego
państwa (4)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 6 listopada
2007 r. dotyczącą bezpieczeństwa energetycznego
przekazuję poniżej następujące wyjaśnienia.
Pytanie 1. W jaki sposób rząd zamierza zdywersyfikować
źródła energii, aby zapewnić Polsce bezpieczeństwo
energetyczne?
Energia w Polsce pozyskiwana jest głównie z węgla
kamiennego i brunatnego, a także z ropy naftowej,
gazu ziemnego oraz źródeł odnawialnych. Wg
danych statystycznych za 2006 r. w bilansie energii
pierwotnej węgiel stanowił ok. 59%, ropa naftowa
ok. 23%, gaz ziemny ok. 13%, zaś odnawialne źródła
energii ok. 5%. Samowystarczalność energetyczna
kraju wydaje się być wysoka – prawie 80% zużycia
energii pierwotnej stanowi pozyskanie energii ze
źródeł krajowych. Niemniej jednak pod tym względem
jest ogromne zróżnicowanie w poszczególnych
nośnikach energii: ponad 68% gazu ziemnego i 95%
ropy naftowej pozyskiwane jest z importu.
Dywersyfikacja źródeł dostaw paliw i energii
konieczna jest z różnych względów. Po pierwsze,
istotne jest zapewnienie bezpieczeństwa dostaw,
tj. ciągłości zasilania odbiorców. W przypadku paliw
w dużej części pozyskiwanych z importu konieczne
jest zarówno utrzymanie pozytywnych relacji
z państwami dostarczającymi te nośniki energii,
jak również stworzenie nowych kierunków dostaw,
w tym również wspieranie rozbudowy infrastruktury
służącej do transportu nośników energii (gazociągów
i ropociągów). Należy jednak pamiętać,
że niezwykle istotnym elementem zachowania bezpieczeństwa
energetycznego jest utrzymanie akceptowalnego
społecznie poziomu cen paliw i energii.
Dlatego dążenie do dywersyfikacji źródeł energii
nie powinno pomijać tego elementu. Istotne jest
zapewnienie funkcjonowania mechanizmów konkurencji
na rynkach paliw i energii, które wyznaczają
optymalny poziom cen.
W zakresie energii elektrycznej i cieplnej dywersyfikacja
dotyczyć będzie paliw wykorzystywanych
przy jej produkcji. Niezwykle istotne jest takie
kształtowanie struktury wytwarzania energii, aby
minimalizować negatywny wpływ tego procesu na
środowisko przy zachowaniu wysokich standardów
bezpieczeństwa energetycznego. Również w tym przypadku
mechanizmy rynkowe, w tym handel emisjami
oraz świadectwami pochodzenia, uznane są za
optymalne mechanizmy internalizacji kosztów środowiskowych.
Wsparcie państwa w tym obszarze
szczególnie nakierowane będzie na wdrażanie nowych
technologii wytwarzania energii oraz ograniczania
emisji.
Pytania 2 i 3. Czy rząd zamierza inwestować
w źródła geotermalne jako potencjalne alternatywne
źródła energii zgodnie z zaleceniami Komisji Europejskiej?
Jakie środki finansowe zamierza przeznaczyć
rząd na inwestycje w źródła geotermalne?
Obecny rząd bezpośrednio nie planuje realizacji
inwestycji w źródła geotermalne. Jak wiele innych
działalności w gospodarce, również rozwój wykorzystania
źródeł geotermalnych na cele energetyczne
powinien pozostać domeną podmiotów komercyjnych.
Niemniej jednak rząd planuje wspierać rozwój
tego rodzaju energetyki odnawialnej.
Wykorzystanie wód geotermalnych w chwili
obecnej jest przewidziane głównie do celów grzewczych.
Wzrost wykorzystania energii z tych źródeł
przewidywany jest przede wszystkim w lokalnych
systemach ciepłowniczych. W Polsce od kilku lat
funkcjonuje na mocy ustawy Prawo energetyczne
obowiązek zakupu ciepła ze źródeł odnawialnych.
Każde przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się
obrotem ciepłem i sprzedające to ciepło jest zobowiązane
do zakupu oferowanego ciepła wytworzonego
w przyłączonych do sieci odnawialnych źródłach
energii w ilości nie większej od zapotrzebowania odbiorców
danego przedsiębiorstwa przyłączonych do
sieci, do której są przyłączone te źródła. Realizacja
tego obowiązku skutkuje stałym wzrostem wykorzystania
energii odnawialnej w ciepłownictwie. Akt
wykonawczy regulującym wszelkie kwestie związane
z ww. obowiązkiem stanowi rozporządzenie ministra
gospodarki z dnia 19 grudnia 2005 r. w sprawie
szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania i przedstawienia
do umorzenia świadectw pochodzenia,
uiszczenia opłaty zastępczej oraz zakupu energii
elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych
źródłach energii (Dz. U. Nr 261, poz. 2187, Dz. U
z 2006 r., Nr 205, poz. 1510).
Istotnym czynnikiem wspierającym rozwój energetyki
odnawialnej jest możliwość uzyskania dofinansowania
do inwestycji w formie preferencyjnych
kredytów i dotacji z Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz wojewódzkich,
powiatowych i gminnych funduszy ochrony
środowiska i gospodarki wodnej. Środki te zgodnie
z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.)
przeznaczane są m.in. na wspomaganie działalności
wspierającej OZE, w tym na rozpoznawanie możliwości
wykorzystania energii geotermalnej. W funduszach
tych gromadzone są środki z opłat i kar za

256
korzystanie ze środowiska oraz z tytułu opłaty zastępczej
i kar za niewywiązanie się z obowiązków
wynikających z ustawy Prawo energetyczne.
Uzupełnieniem ww. systemu finansowania jest
wsparcie pochodzące z Fundacji Ekofundusz administrującej
środkami pochodzącymi z konwersji części
zadłużenia zagranicznego na inwestycje proekologiczne.
Fundacja udziela bezzwrotnych dotacji na realizację
projektów w ramach pięciu sektorów priorytetowych,
tj. ochrona powietrza, ochrona klimatu,
ochrona wód, racjonalizacja gospodarki odpadami,
ochrona bioróżnorodności. W ramach priorytetu „ochrona
powietrza” wspierane są m.in. inwestycje dotyczące
wykorzystania OZE, w tym udzielane są dotacje
na zakup tych części instalacji i urządzeń geotermalnych,
które znajdują się na powierzchni ziemi.
Uzyskanie dofinansowania do realizacji inwestycji
w zakresie wykorzystania energii geotermalnej
możliwe będzie również z Funduszu Spójności i Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach
programów operacyjnych przygotowanych na
lata 2007–2013. Wsparcie energetyki odnawialnej,
w tym geotermii, przewidziane jest m.in. w Programie
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”,
Programie Operacyjnym „Innowacyjna gospodarka”
oraz regionalnych programach operacyjnych.
Łącznie na wsparcie odnawialnych źródeł energii
z funduszy europejskich w ramach tych programów
zamierza się przeznaczyć ponad 650 mln euro.
Wielkość środków przeznaczonych na dofinansowanie
instalacji geotermalnych z powyżej opisanych
źródeł będzie zależeć od stopnia atrakcyjności tych
inwestycji w porównaniu do innych projektów dotyczących
wykorzystania OZE.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie umiejętnego wykorzystania
zajmowanych stanowisk w administracji
państwowej do działań niezgodnych
z obowiązującymi przepisami prawa,
oraz przekroczenia uprawnień i niedopełnienia
obowiązków przez funkcjonariuszy
publicznych na szkodę interesu społecznego
(80)
W związku z interpelacją pana Posła Marka
Biernackiego w sprawie wykorzystania zajmowanych
stanowisk w administracji państwowej do działań
niezgodnych z obowiązującymi przepisami prawa
oraz przekroczenia uprawnień i niedopełnienia
obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych na
szkodę interesu społecznego – uprzejmie informuję,
iż sygnalizowane nieprawidłowości były przedmiotem
przeprowadzonego przez Prokuraturę Apelacyjną
w Krakowie postępowania wyjaśniającego, w trakcie
którego ustalono co następuje.
Pomiędzy grupą mieszkańców Szaflar a Marią
i Marianem małżonkami Kalata inwestorami obiektów
budowlanych wznoszonych na działkach o nr
ew. 660/2, 660/3, 661/4, 661/5, 670/1 trwa długoletni
konflikt związany z realizacją tej inwestycji.
Decyzją z dnia 6 sierpnia 1994 r. Wójt Gminy
Szaflary wydał Marii i Marianowi Kalatom pozwolenie
na budowę i zatwierdził projekt budowlany dla
inwestycji w postaci budowy budynku usługowo-
-mieszkalnego.
Decyzja ta nie mogła być zakwestionowana zwykłym
środkiem odwoławczym przez grupę niezadowolonych
mieszkańców, gdyż nie mieli oni przymiotu
strony w toczącym się postępowaniu administracyjnym
o wydanie pozwolenia na budowę.
Niezadowoleni mieszkańcy kierowali zatem protesty
i występowali o interwencję do organów nadzoru
budowlanego domagając się podejmowania
z urzędu działań zmierzających do wstrzymania
budowy.
W latach 2003 - 2007 Powiatowy Inspektor Nadzoru
Budowlanego w Nowym Targu wszczął pięć
postępowań administracyjnych w stosunku do
obiektów wzniesionych przez Marię i Mariana Kalatów
na działkach o nr ew. 660/2, 660/3, 661/4,
661/5, 670/1, położonych w Szaflarach przy ulicy
Rola Galicowa.
Spośród tych postępowań trzy zakończyły się
nieostatecznymi rozstrzygnięciami, i tak:
w sprawie nr 73550/s-9/2003/07, przystąpienia
do użytkowania budynku bez wcześniejszego uzyskania
pozwolenia na użytkowanie obiektu, postanowieniem
z dnia 12 marca 2007 r. nałożono na
małżonków Marię i Mariana Kalatów karę pieniężną
w wysokości 75 000 zł.,
w sprawie nr 73550/s-1/2007, nielegalnego użytkowania
budynku konferencyjnego z zapleczem gastronomiczno-noclegowym,
postanowieniem z dnia
31 maja 2007 r. nałożono na małżonków karę pieniężną
w wysokości 90 000 zł.,
w sprawie nr 73550/s-7/2006/07 odstępstwa od
warunków udzielonego pozwolenia na budowę, postanowieniem
z dnia 9 marca 2007 r. wstrzymano
roboty budowlane realizowane z istotnym odstępstwem
od warunków udzielonego pozwolenia na
budowę.
W pozostałych dwóch postępowaniach wszczętych
przez organy nadzoru budowlanego, a dotyczących
budowy bez pozwolenia dwóch obiektów kontenerowych
oraz utworzenia nielegalnego parkingu
trwa postępowanie wyjaśniające.
W sprawach będących przedmiotem działań ze
strony Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowla-

257
nego w Nowym Targu toczyło się również z zawiadomienia
Marka Szali, Marii Chrobak i Jana Skwarka
postępowanie przygotowawcze w Prokuraturze
Rejonowej w Muszynie, sygn. akt Ds 588/07/S,
w sprawie samowoli budowlanej związanej z rozbudową
przez Mariana Kalatę budynku usługowo-
-mieszkalnego w miejscowości Szaflary przy ul. Rola
Galicowa oraz przekroczenia uprawnień przez funkcjonariuszy
publicznych i potwierdzenia nieprawdy
przez pracownika Urzędu Gminy Szaflary w związku
z prowadzoną budową. Postępowanie to zakończone
zostało postanowieniem z dnia 22 października
2007 r. o częściowym umorzeniu śledztwa wobec
przedawnienia karalności czynu polegającego na
rozpoczęciu budowy przed otrzymaniem pozwolenia
budowlanego oraz przekroczeniu uprawnień przez
Inspektora Sanitarnego w Zakopanem i Wójta Gminy
Szaflary oraz wobec niepopełnienia przestępstwa
polegającego na poświadczeniu nieprawdy przez pracownika
Urzędu Gminy Szaflary w protokole z wizji
lokalnej wznoszonego obiektu budowlanego.
Postanowieniem z dnia 30 listopada 2007 r.,
sygn. akt Ds 588/07/s, umorzono śledztwo w części
dotyczącej wykonania we wrześniu 1993 r. przez
Mariana Kalatę zjazdu z przepustem w postaci
mostka dojazdowego do posesji wobec stwierdzenia
przedawnienia karalności czynu.
Jednocześnie w oparciu o zgromadzony materiał
dowodowy w części wyłączonej do odrębnego prowadzenia
w sprawie sygn. akt Ds 1115/07/s Prokuratury
Rejonowej w Muszynie, przedstawiono Marianowi
Kalacie dwa zarzuty prowadzenia w latach 2006
i 2007 bez wymaganego pozwolenia prac budowlanych
polegających na: rozbudowie istniejącego obiektu
i wzniesieniu nowych obiektów budowlanych.
W grudniu 2007 r. Prokurator Rejonowy w Muszynie
skierował w sprawie sygn. akt Ds 1115/07/S
akt oskarżenia p-ko Marianowi Kalacie o dwa czyny
wyczerpujące znamiona występku z art. 90 ustawy
– Prawo budowlane, z wnioskiem o wydanie wobec
oskarżonego wyroku skazującego bez przeprowadzenia
rozprawy w trybie art. 335 § 1 k.p.k. Wyrokiem
Sądu Rejonowego w Nowym Targu z dnia
29.01.2008 r. sygn. II K 464/07 Marian Kalata uznany
został winnym zarzucanego mu czynu z art. 90
ustawy – Prawo budowlane w zw. z art. 91 § 1 kk
i skazany na karę grzywny w wymiarze 100 stawek
dziennych po 25 zł każda.
W świetle powyższych ustaleń, należy uznać, iż
zarówno prokuratura jak i organy nadzoru budowlanego
podejmowały prawem przewidziane działania
zmierzające do usunięcia zaistniałych nieprawidłowości
jak i pociągnięcia do odpowiedzialności
karnej inwestora naruszającego przepisy ustawy
– Prawo budowlane.
Odnosząc się z kolei do zawartego w interpelacji
zarzutu dotyczącego prowadzenia zakładu masarskiego
przez małżonków Kalata, mimo braku rejestracji
tego rodzaju działalności w rejestrze prowadzonym
przez powiatowego lekarza weterynarii
uprzejmie informuję, iż w tym zakresie zlecono Prokuraturze
Apelacyjnej w Krakowie przeprowadzenie
stosownych czynności prowadzących do ustalenia
ewentualnych podstaw do podejmowania dalszych
działań przez właściwą prokuraturę.
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Jerzego Budnika
w sprawie wpisania Obwodnicy Północnej
Aglomeracji Trójmiejskiej do programu
obwodnic dla dróg krajowych (137)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do wystąpienia
pana posła Jerzego Budnika z dnia 16 stycznia
2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-137p/08, dotyczącego budowy
Obwodnicy Północnej Aglomeracji Trójmiejskiej uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Po ponownym szczegółowym przeanalizowaniu
przedmiotowej sprawy informuję, iż podtrzymuję
stanowisko wyrażone w piśmie z dnia 19 grudnia
2007 r., znak: TA1-AK-0701-3141/07. Z faktu podpisania
porozumienia w obecności byłego ministra
transportu i przedstawicieli Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad nie można bowiem wywieść
błędnego wniosku, iż podmioty te przejęły na
siebie rolę inwestora przedmiotowej inwestycji.
Ponadto podkreślenia wymaga fakt, zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.) generalny dyrektor dróg krajowych
i autostrad jest zarządcą jedynie dróg krajowych.
Nie ulega natomiast wątpliwości, że zarządzanie
drogami publicznymi (zatem także pełnienie funkcji
inwestora) może być przekazywane między zarządcami
w trybie porozumienia, regulującego w szczególności
wzajemne rozliczenia finansowe. Jednakże
do zawarcie tego porozumienia wymagane jest zgodne
oświadczenie woli każdej ze stron, wyrażone złożeniem
odpowiednich podpisów pod porozumieniem.
W przedmiotowej sprawie podpisy pod zawartym
w dniu 24 maja 2007 r. w Gdańsku porozumieniem
złożyli jedynie przedstawiciele władz lokalnych.
Z tego też powodu nieuzasadnione jest twierdzenie,
iż umieszczenie w porozumieniu zapisu, z którego
wynika, iż Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
miałaby być inwestorem omawianej inwe-

258
stycji, przy braku akceptacji z jej strony, jest równoznaczne
z przejęciem realizacji inwestycji przez
ten urząd.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie finansowania działalności
szkół zawodowych prowadzonych
przez organizacje pozarządowe
i izby rzemieślnicze (481)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
ponowną interpelację pana posła Witolda Gintowt-
-Dziewałtowskiego (nr SPS-023-481p/08) w sprawie
finansowania działalności szkół zawodowych prowadzonych
przez organizacje pozarządowe i izby
rzemieślnicze, uprzejmie wyjaśniam.
Zakres działań poszczególnych organów obejmujących
sprawowaną przez te organy funkcję kontrolną
nad szkołami publicznymi, w tym kontroli ich
gospodarki finansowej, przedstawiłam w odpowiedzi
na interpelację nr SPS-023-481/08. Żadne aktualnie
obowiązujące przepisy prawa nie upoważniają
ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania,
w sytuacji kiedy nie jest organem prowadzącym
ani dotującym, do prowadzenia bezpośredniego nadzoru
pedagogicznego, jak i kontroli obejmującej gospodarkę
finansową szkół.
Zatem, odnosząc się do pytania pierwszego i trzeciego
zawartego w przedmiotowej interpelacji, chciałabym
uprzejmie zaznaczyć, że minister edukacji
narodowej nie posiada kompetencji do orzekania,
czy fakty podniesione w interpelacji miały miejsce
i czy miało miejsce w tym przypadku naruszenie
prawa. Jednocześnie informuję, że doniesienia prasowe
oraz reportaż wyemitowany 20 lutego br. przez
TVP Program I (Misja Specjalna) spowodował, że
sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej
pani Krystyna Szumilas wystosowała pismo do
prezydenta miasta Bielsko-Biała, jako organu dotującego
Zespół Szkół Rzemieślniczych, z prośbą o wystąpienie
do prezesa Regionalnej Izby Obrachunkowej
w Katowicach celem dokonania kontroli gospodarki
finansowej w zakresie wykorzystania dotacji
otrzymanej z budżetu jednostki samorządu terytorialnego
przez szkoły publiczne wchodzące w skład
Zespołu Szkół Rzemieślniczych w Bielsku-Białej.
Z informacji uzyskanych w urzędzie wojewody
śląskiego wynika, że wojewoda śląski, po interwencji
w przedmiotowej sprawie pani minister Julii Pitery,
zgodnie ze swoimi kompetencjami, wystąpił
23 stycznia br. do Regionalnej Izby Obrachunkowej
w Katowicach z wnioskiem o przeprowadzenie
kompleksowej kontroli gospodarki finansowej miasta
Bielsko-Biała. Przedmiotowa kontrola zostanie
przeprowadzona w bieżącym roku, zgodnie z powiadomieniem
z 29 stycznia br. skierowanym przez prezesa
Regionalnej Izby Obrachunkowej do pana Adama
Matusiewicza II wicewojewody śląskiego.
Odnosząc się do kwestii „nadzoru pedagogicznego
i legislacyjnego nad wszelką działalnością j.s.t.,
w tym także działalnością placówek oświatowych”
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 31 pkt 1 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm) kurator oświaty, w imieniu
wojewody, wykonuje zadania i kompetencje w zakresie
oświaty określone w ustawie i przepisach odrębnych
na obszarze województwa, a w szczególności
sprawuje nadzór pedagogiczny nad publicznymi
i niepublicznymi szkołami i placówkami, a minister
właściwy do spraw oświaty i wychowania zgodnie
z art. 35 ust. 2 pkt 2 ww. ustawy kontroluje sprawność
i efektywność nadzoru pedagogicznego sprawowanego
przez kuratorów oświaty oraz przestrzeganie
przepisów w tym zakresie, a także może wydawać
kuratorom oświaty wiążące ich wytyczne i polecenia.
Zatem odnosząc się do pytania drugiego, informuję,
że minister edukacji narodowej nie prowadził
dotychczas kontroli w zakresie sprawności i efektywności
nadzoru pedagogicznego sprawowanego
przez kuratorów oświaty nad funkcjonowaniem
szkół publicznych prowadzonych przez osoby prawne
lub fizyczne, zatem w planie kontroli nadzoru pedagogicznego
na rok 2008 zaplanowano przeprowadzenie
w kilku kuratoriach przedmiotowej kontroli
w zakresie obejmującym funkcjonowanie szkół publicznych
prowadzących kształcenie zawodowe.
Jednocześnie chciałabym poinformować pana
posła, że śląski kurator oświaty, zgodnie z kompetencjami
organu nadzoru pedagogicznego, przeprowadził
w lutym br. kompleksową kontrolę w Zespole
Szkół Rzemieślniczych w Bielsku-Białej, której celem
było dokonanie oceny stanu warunków i efektów
pracy dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej
ww. zespołu szkół. Z uzyskanych informacji wynika,
że w czasie przedmiotowej kontroli przeprowadzono
rozmowy z dyrektorem zespołu, radą rodziców,
przedstawicielami nauczycieli, samorządem
uczniowskim, dokonano pełnej analizy dokumentacji
procesu dydaktycznego, wychowawczego, kwalifikacji
i statusu zawodowego zatrudnionych nauczycieli,
nadzoru pedagogicznego sprawowanego przez
dyrektora szkoły oraz dokonano przeglądu budynku
szkoły w kontekście wyposażenia szkół znajdujących
się w zespole w pomoce dydaktyczne i sprzęt nie-

259
zbędny do pełnej realizacji programów nauczania,
programów wychowawczych, przeprowadzania egzaminów
oraz wykonywania innych zadań statutowych,
m.in. zajęć pozalekcyjnych.
Aktualnie trwa analiza zebranych w toku kontroli
materiałów, a przedstawienie śląskiemu kuratorowi
oświaty wyników opracowanych przez zespół kontrolujący
nastąpi w połowie marca br. Wyniki przeprowadzonej
kontroli zostaną przekazane ministrowi
edukacji narodowej w drugiej połowie marca.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie stanu realizacji umowy offsetowej
związanej z zakupem samolotów F-16 (492)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Stanisława
Steca w sprawie stanu realizacji umowy offsetowej
zawartej w związku z zakupem samolotów
F-16 poniżej przedstawiam odpowiedź na zapytanie
Pana Posła.
Jak już informowano Pana Posła, w odpowiedzi
na interpelację z dnia 16 listopada 2006 r. umowa
offsetowa pomiędzy Skarbem Państwa a Lockheed
Martin Corporation (LMC) związana z dostawą dla
Sił Zbrojnych RP samolotów wielozadaniowych F-16
zawarta została w dniu 18 kwietnia 2003 r. Wartość
umowy offsetowej wynosi 6028,0 mln USD i stanowi
około 170% wartości umowy dostawy.
Zgodnie z przepisami polskiego prawa zagraniczny
dostawca ponosi odpowiedzialność za realizację
zobowiązań offsetowych, których wartość jest nie
mniejsza od wartości umowy offsetowej. W przypadku
umowy z LMC zagraniczny dostawca zobowiązany
jest do wykonania zobowiązań o wartości co najmniej
6028,0 mln USD.
Zgodnie z postanowieniami umowy offsetowej
LMC „rozliczany” jest z jej wykonania w trzech etapach:
na koniec: 2006 r., 2009 r. oraz 2013 r. W przypadku
niewykonania zobowiązań offsetowych o wartości
określonej w umowie offsetowej na koniec każdego
„okresu rozliczeniowego” zagraniczny dostawca
zobowiązany jest do uiszczenia określonej w umowie
kary umownej.
Od pewnego czasu widoczne jest przyspieszenie
i postęp w realizacji umowy offsetowej w porównaniu
z latami wcześniejszymi.
Wartość zobowiązań offsetowych, które LMC zobowiązany
był zrealizować do końca 2006 r. (pierwszy
okres rozliczeniowy), wynosi 3 mld USD. Sumaryczna
wartość zobowiązań offsetowych realizowanych
w okresie od rozpoczęcia realizacji umowy offsetowej
do 31 grudnia 2006 r. i zaliczonych przez
ministra właściwego do spraw gospodarki na poczet
wartości umowy z LMC (po uwzględnieniu korekt
zaliczeń dokonanych w wyniku przeprowadzonych
kontroli) wynosi 3,9 mld USD. Oznacza to przekroczenie
wartości zobowiązań offsetowych wymaganych
do realizacji w latach 2003–2006 o ok. 30%.
W przypadku zobowiązań offsetowych przewidzianych
do wykonania w 2007 r. to z bieżącego monitorowania
ich realizacji wynika, iż zagraniczny dostawca
nie ma większych problemów z ich wykonaniem.
Jednak dopiero po złożeniu przez LMC ustawowo
wymaganego sprawozdania z wykonania zobowiązań
offsetowych za 2007 rok (marzec 2008 r.)
będzie można dokładnie określić stopień realizacji
poszczególnych zobowiązań w 2007 r. Wskazać należy,
iż na dzień sporządzenia niniejszej informacji
wartość zobowiązań offsetowych zaliczonych przez
ministra właściwego do spraw gospodarki wynosi
ok. 4,31 mld USD.
W ramach wykonania umowy offsetowej LMC
bez większych problemów realizuje projekty offsetowe
pośrednie, wśród których na szczególną uwagę
zasługują takie przedsięwzięcia, jak produkcja Opla
Zafiry w zakładach GM Motors Manufacturing Poland
Sp. z o.o. w Gliwicach czy pozyskanie przez
Grupę Lotos SA od Shell Global Solution nowoczesnych
technologii m.in. do produkcji paliw.
Niemniej jednak od początku wykonywania umowy
mało zadowalający był stan realizacji projektów
offsetu bezpośredniego. Zważywszy, że umowa offsetowa
z LMC związana jest z umową dostawy samolotów
wielozadaniowych, szczególnie niekorzystnie
odbierane jest niewielkie zaangażowanie LMC
w realizację projektów ulokowanych w przemyśle
lotniczym.
W realizację umowy offsetowej z LMC zaangażowanych
jest obecnie ok. 30 polskich podmiotów, wymienić
należy m.in. ZM Mesko SA, ZM Dezamet SA,
Kombinat PZL Hydral, Kimball Electronics Polska,
Caterpillar Poland, GM Manufacturing Poland
(dawniej Opel Polska sp. z o.o.) czy też ZM Bumar-
-Łabędy SA.
W przypadku zobowiązań offsetowych, których
realizacja nie jest możliwa (np. z przyczyn leżących
po stronie offsetobiorcy czy też z powodu zmiany
warunków rynkowych), zgodnie z zapisami umowy
offsetowej, LMC jest zobowiązany do zapłaty na
rzecz Skarbu Państwa odszkodowania z tytułu niewykonania
zobowiązania offsetowego w wysokości
100% wartości tego zobowiązania bądź też zastąpienia
takiego zobowiązania innym o takiej samej bądź
wyższej wartości.
Obecnie strona polska ubiega się o zastąpienie
dotychczas nierealizowanego projektu ulokowanego

260
w WZL nr 2 w Bydgoszczy (dotyczącego transferu
technologii obejmującej modernizację samolotów
dyspozycyjnych) nowym, polegającym na utworzeniu
w zakładach bazy obsługowo-naprawczej samolotów
F-16. Obecnie trwają prace (zespół trójstronny
MON, MG i WZL2) nad sprecyzowaniem zakresu
projektu. Po ostatecznym uzgodnieniu przedmiotu
zobowiązań offsetowych Skarb Państwa będzie mógł
rozpocząć ostateczne negocjacje ze stroną amerykańską
mające na celu uzgodnienie ostatecznego
kształtu projektu w celu wprowadzenia go do umowy
offsetowej z LMC. Należy podkreślić, że utworzenie
w WZL nr 2 bazy obsługowo-naprawczej F-16
jest dużym wyzwaniem dla obu stron i będzie miało
wpływ na współpracę przemysłów obronnych Polski
i USA.
Dokonując oceny efektów, jakie przyniosła realizacja
umowy offsetowej z LMC, należałoby je podzielić
na dwie podstawowe grupy. Efekty związane
z realizacją projektów o charakterze zakupowym
oraz efekty związane z realizacją projektów o charakterze
inwestycyjnym. Z punktu widzenia przewidywanych
przyszłych korzyści najbardziej zadowalające
dla polskiej gospodarki są projekty o charakterze
inwestycyjnym, a zwłaszcza te skierowane do
spółek sektora obronnego (np. ZM Mesko, ZM Dezamet
czy też ZM Bumar-Łabędy). Jednak w wielu
przypadkach – szczególnie w odniesieniu do transferu
technologii i know-how – realizacja tych projektów
to przedsięwzięcia długofalowe, a ich efekty pojawią
się dopiero w kolejnych latach ich realizacji.
Niezależnie od podziału zobowiązań na projekty
„zakupowe” i „inwestycyjne” część efektów wynikających
z ich realizacji ma taki sam charakter. Do takich
efektów, wspólnych dla większości zobowiązań
offsetowych – które już mają miejsce lub nastąpią
w najbliższej przyszłości – można zaliczyć:
— utrzymanie lub zwiększenie poziomu zatrudnienia,
przykładem mogą być zobowiązania realizowane
przez firmę General Motors Europe w spółce
General Motors Manufacturing Polska sp. z o.o.
w Gliwicach. Poczynione w ramach tego projektu
inwestycje pozwoliły na utworzenie dodatkowych
200 miejsc pracy. Jednocześnie inwestycje te pozwalają
na ochronę ok. 5–8 tys. miejsc pracy u dostawców
spółki General Motors Manufacturing Polska
sp. z o.o. oraz wzrost zatrudnienia u tych dostawców
o ok. 600–1000 osób. Natomiast realizacja
zobowiązań offsetowych w spółkach WSK PZL-Rzeszów
SA oraz Grupie Lotos SA przyczynia się do
utrzymania poziomu zatrudnienia;
— pozyskanie nowych rynków zbytu, przykładem
mogą być zobowiązania realizowane w spółce
General Motors Manufacturing Polska sp. z o.o.
w Gliwicach, którego efektem jest eksport produkcji
na rynki Azji, na które dotychczas spółka nie miała
dostępu. Także w przypadku realizacji zobowiązania
offsetowego w WSK PZL-Rzeszów SA nastąpiło
rozszerzenie rynków zbytu – pojawili się nowi kontrahenci
m.in. firmy Sikorsky i Hamilton;
— wzrost aktywności gospodarczej w regionie
funkcjonowania offsetobiorców, czego przykładem
może być realizacja zobowiązań w ZM Mesko SA;
spowoduje ona zwiększenie współpracy z kooperantami,
głównie z działającymi w rejonie funkcjonowania
spółki.
Niezależnie od wskazanych wyżej efektów związanych
z realizacją większości zobowiązań offsetowych
można wskazać dodatkowe efekty związane
z wykonywaniem jedynie zobowiązań o charakterze
inwestycyjnym:
— poprawa jakości wyrobów, przede wszystkim
w konsekwencji wykorzystywania nowocześniejszych
technologii. Przykładem mogą być zobowiązania
realizowane w Grupie Lotos SA, w wyniku realizacji
których nastąpi zmniejszenie zawartości
siarki w produktach i zdecydowanie wpłynie na poprawę
ich jakości;
— poprawa ochrony środowiska jako rezultat zarówno
unowocześnienia parku maszynowego, jak
też unowocześnienia technologii produkcji. Przykładem
mogą być również zobowiązania offsetowe ulokowane
w Grupie Lotos SA, poprzez ich realizację
nastąpi obniżenie emisji związków siarki i dwutlenku
węgla w procesie produkcyjnym;
— podnoszenie kwalifikacji pracowników, umożliwiające
pełne wykorzystanie pozyskanych technologii
oraz stwarzające możliwości dalszego postępu
technologicznego.
Wskazane wyżej efekty realizacji zobowiązań offsetowych
o charakterze inwestycyjnym mają charakter
głównie mikroekonomiczny. Niezależnie od
tego istotną rolę odgrywają również efekty o wymiarze
makroekonomicznym, jednak – jak już wspomniano
wcześniej – powinny pojawić się w perspektywie
kilku lat. Do najważniejszych z nich można
zaliczyć:
— możliwość wykorzystania pozyskanych technologii
w innych dziedzinach działalności gospodarczej;
— wzrost konkurencyjności polskich przedsiębiorstw
na rynku krajowym oraz na rynkach zagranicznych;
— rozwój zaplecza badawczo-rozwojowego.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia okażą
się satysfakcjonujące.
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Minister
Waldemar Pawlak

261
O d p o w i e d ź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie telewizyjnej kampanii edukacyjnej
na rzecz segregacji odpadów komunalnych
(497)
* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma MSP/DNWiP1/III/JS/519/08 z dnia 4 lutego
2008 r. w sprawie interpelacji posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pana Jerzego Antoniego Gosiewskiego
(znak SPS-023-497/08 z dnia 21.01.2008 r.)
dotyczącej telewizyjnej kampanii edukacyjnej na
rzecz segregacji odpadów komunalnych niniejszym
przekazuję stanowisko zarządu spółki Telewizja
Polska SA w przedmiotowej sprawie.
Zdaniem zarządu Telewizja Polska od wielu lat
podejmuje na swoich antenach tematy dotyczące
szeroko pojętej edukacji ekologicznej. Zagadnienia
związane z kształtowaniem postaw proekologicznych
należą do szerokiego spektrum tematów audycji
o charakterze edukacyjnym i poradnikowym
emitowanych zarówno na antenach ogólnopolskich,
jak i regionalnych. Zarząd spółki przedstawił przykłady
programów podejmujących problematykę
ochrony środowiska (w załączeniu)* ) .
Ponadto zarząd podkreślił, że niezależnie od stałych
cykli programowych Telewizja Polska SA prowadzi
regularnie na swoich antenach kampanie
edukacyjne promujące selektywną zbiórkę odpadów
w ramach „Programu publicznej edukacji ekologicznej”
realizowanego we współpracy z Narodowym
Funduszem Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Zdaniem władz spółki jest to największa ekologiczna
inicjatywa w Polsce. Prowadzą ją wspólnie
najważniejsze organizacje odzysku (Ogólnopolskie
Stowarzyszenie Komunalnych Związków Gmin,
Krajowa Izba Gospodarki Odpadami, Stowarzyszenie
Forum Opakowań Szklanych, Biosystem, Branżowa,
Czyste Środowisko, Eko-Punkt, Koba, Polski
System Recyklingu, Reba, Rekpol, Stolica), a zarządza
bezpośrednio Fundacja „Nasza Ziemia” – razem
tworząc Koalicję Edukacji Ekologicznej.
Zarząd poinformował, że Telewizja Polska jest
partnerem medialnym koalicji, a kampanie edukacyjne
Fundacji „Nasza Ziemia” należą do największych
kampanii społecznych prowadzonych na antenach
TVP SA.
Jak poinformował Zarząd TVP SA, tematy każdej
edycji kampanii, ich cele, wymierne znaczenie
wiedzy proekologicznej, a także konsekwencje wynikające
z zaniechania działań ekologicznych są omawiane
w magazynach porannych, informacyjnych
a przede wszystkich w cyklicznych programach ekologicznych.
Podkreślono, że w prowadzone kampanie
włączane są nie tylko anteny ogólnopolskie, ale
także regionalne, co pozwala na ukazywanie problemów
ochrony środowiska w skali lokalnej. Głównym
i najbardziej nośnym elementem tych kampanii są
spoty promujące postawy proekologiczne, adresowane
do różnych grup wiekowych, emitowane z dużą
częstotliwością i w porach wysokiej oglądalności.
Zarząd spółki przedstawił dane z ostatnich lat
dotyczące prowadzonych kampanii:
1. 2006 r. – kampania promująca segregację odpadów
komunalnych trwała ponad 5 tygodni. Spoty
emitowane były na antenach: TVP1, TVP2, TVP3
(pasma wspólne i pasma własne 16 OTV). Łącznie
– 250 emisji.
2. 2007 r. – kampania promująca selektywną
zbiórkę odpadów pod hasłem „Mały może dużo” adresowana
była do najmłodszych. Trwała ponad 4 tygodnie.
Spoty emitowane były na antenach: TVP1,
TVP2, TVP3 (pasma wspólne i pasma własne 16
OTV), TVP Polonia oraz TVP Kultura. Łącznie
– 195 emisji.
3. 2008 r. – kampania „Oszczędzaj. Wyłączaj. Odzyskuj.
Świeć przykładem”, która ma składać z dwóch
etapów:
— luty/marzec: emisja spotów rotacyjnie na antenach:
TVP1, TVP2, TVP INFO (pasma wspólne
i pasma własne 16 OTV), TVP Kultura (od 25.02. do
16.03.2008),
— sierpień/wrzesień: emisja spotów na antenach:
TVP1, TVP2, TP INFO, TVP Kultura (dokładny
termin w ustalaniu, zsynchronizowany z akcją
„Sprzątanie świata”).
Jak wynika z deklaracji złożonych przez zarząd
spółki, tegoroczna kampania promować będzie
oszczędzanie w wymiarze ekologicznym – oszczędzanie
surowców naturalnych, energii, materiałów.
Zamiarem organizatorów jest zwrócenie uwagi na
przeciwdziałanie zmianom klimatycznym, mądre
gospodarowanie energią i zasobami naturalnymi,
a także selektywną zbiórkę odpadów i używanie produktów
z recyklingu. W toku prowadzonej kampanii
do wszystkich kierowana będzie zachęta do stosowania
w życiu codziennym prostych, ale w skali globalnej
bardzo skutecznych działań.
Zarząd spółki zapewnił, że zdając sobie sprawę
z długiego horyzontu czasowego procesu zwiększania
świadomości proekologicznej oraz kształtowania
pozytywnych postaw i nawyków w tym zakresie
wśród widzów, będzie kontynuował swój udział w kampaniach
związanych z edukacją proekologiczną. Zarząd
zadeklarował również swoją otwartość na
wszelkie nowe inicjatywy w tym zakresie.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wyczerpujące tematykę
poruszoną w interpelacji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Minister
Aleksander Grad

262
O d p o w i e d ź
ministra środowiska
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie nadzoru nad realizacją
rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 6 czerwca 2007 r. dotyczącego opłat
za korzystanie ze środowiska (500)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-500/08, w sprawie realizacji przepisów
rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie opłat
za korzystanie ze środowiska, przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na składowiskach
odpadów, które zostały wprowadzone
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz. 723). Należy podkreślić, że opłaty dotyczą wyłącznie
składowania na składowiskach odpadów. Jeżeli
odpady zostaną poddane recyklingowi, to ww.
opłat nie stosuje się. Przedmiotowe rozporządzenie
jest kluczowym i niezwykle ważnym instrumentem
w kształtowaniu polityki gospodarki odpadami
w Polsce i stanowi w chwili obecnej narzędzie – stosowane
także w innych państwach Unii Europejskiej
– dla wypełnienia celów nałożonych prawem
wspólnotowym.
Podwyżka stawki za umieszczenie odpadów na
składowisku nie musi mieć wpływu na podniesienie
stawek za odbieranie odpadów komunalnych od właścicieli
nieruchomości. Rada gminy ma obowiązek
określić górne stawki opłat ponoszonych przez
mieszkańców za odbieranie odpadów komunalnych,
przy czym może różnicować te stawki opłat i przyjąć
niższe stawki za odbieranie odpadów gromadzonych
selektywnie, a wyższe stawki za odbieranie odpadów
zmieszanych. Należy przy tym zauważyć, że wzrost
opłaty za składowanie 1 Mg odpadów o kodzie 20 03 01
o około 60 zł oznacza, że wzrost opłat za odbieranie
odpadów dla jednego mieszkańca z ww. tytułu wynosiłby
rocznie średnio 18 zł, a miesięcznie 1,5 zł (co
stanowi 0,13% średniego dochodu obywateli w Polsce),
przy założeniu, że mieszkaniec kraju rocznie
wytwarza około 300 kg odpadów komunalnych i że
wszystkie te odpady w dalszym ciągu w całości są
wywożone na składowiska odpadów.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 16a ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) obowiązkowe zadania
gminy dotyczą systemu zbierania oraz funkcjonowania
instalacji i urządzeń do odzysku i unieszkodliwiania
odpadów komunalnych. Zadania te obejmują:
a) zapewnianie objęcia wszystkich mieszkańców
gminy zorganizowanym systemem odbierania wszystkich
rodzajów odpadów komunalnych,
b) zapewnianie warunków funkcjonowania systemu
selektywnego zbierania i odbierania odpadów
komunalnych, aby było możliwe ograniczenie składowania
odpadów komunalnych ulegających biodegradacji,
wydzielanie odpadów niebezpiecznych z odpadów
komunalnych oraz osiągnięcie poziomów odzysku
i recyklingu odpadów opakowaniowych,
c) zapewnianie budowy, utrzymania i eksploatacji
własnych lub wspólnych z innymi gminami lub
przedsiębiorcami instalacji i urządzeń do odzysku
i unieszkodliwiania odpadów komunalnych albo zapewnienia
warunków do budowy, utrzymania i eksploatacji
instalacji urządzeń do odzysku i unieszkodliwiania
odpadów komunalnych przez przedsiębiorców,
d) zapewnianie warunków ograniczania masy
odpadów kierowanych do składowania (cele określono
w trzech terminach: do dnia 31 grudnia 2010 r.,
do dnia 31 grudnia 2013 r. i do dnia 31 grudnia 2020 r.,
w których dozwolone jest zdeponowanie na składowiskach
odpadów odpowiednio nie więcej niż 75%,
50% i 35% wagowo całkowitej masy odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji w stosunku do
masy tych odpadów wytworzonych w 1995 r.).
Zatem głównym zadaniem gminy jest tworzenie
ram prawnych i organizacyjnych całego systemu poprzez
opracowanie planów gospodarki odpadami
(czyli opracowania planu strategicznego działania
systemu), regulaminów utrzymania czystości i porządku
na terenie gminy (czyli aktu prawa miejscowego),
wymagań dla podmiotów prowadzących działalność
w zakresie odbierania odpadów komunalnych
od właścicieli nieruchomości (w tym określanie
miejsc odzysku lub unieszkodliwiania odpadów komunalnych
wynikających z wojewódzkiego planu
gospodarki odpadami, do których odpady mają być
przekazywane), a także wydawanie zezwoleń przedsiębiorcom
prowadzącym działalność w zakresie odbierania
odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości.
Natomiast do przedsiębiorców działających
w branży gospodarki odpadami należy praktyczna
realizacja zadań wynikających z ww. przepisów.
Trudno jest zatem zgodzić się w pełni ze stwierdzeniem,
że organy administracji mają prowadzić
„selekcję odpadów komunalnych”. Jest to zadanie
dla każdego obywatela.
Zgodnie z ustawą z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.) każdy właściciel
nieruchomości powinien mieć podpisaną
umowę zapewniającą mu odbieranie odpadów komunalnych.
Stroną umowy może być każdy przedsiębiorca
posiadający zezwolenie na prowadzenie działalności
w zakresie odbierania odpadów komunalnych
(wydane przez wójta, burmistrza lub prezydenta
miasta). W związku z tym opłaty za wykonanie
takiej usługi są przychodem przedsiębiorcy.
Natomiast zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150) wpływy z tytułu opłat za składowanie
i magazynowanie odpadów, których stawki określa
wspomniane na początku rozporządzenie Rady
Ministrów, stanowią w 50% przychód gminnego

263
funduszu gminy, a w 10% – przychód powiatowego
funduszu powiatu. Art. 406 ww. ustawy wskazuje
działania, na które przeznacza się te środki. Należą
do nich m.in. przedsięwzięcia związane z gospodarką
odpadami.
Odnosząc się do kwestii nadzoru nad działalnością
jednostek samorządu terytorialnego, należy
podkreślić, że samorząd jako jednostka samorządu
terytorialnego nie podlega organizacyjnie Radzie
Ministrów, w tym i ministrom, oraz administracji
rządowej w województwie. Z Konstytucji RP wynika,
że jednostki samorządu terytorialnego są niezależne
od administracji rządowej oraz wykonują zasadniczo
swoje zadania we własnym imieniu i na
własną odpowiedzialność.
Jednocześnie Konstytucja RP w art. 146 ust. 4
określa, iż to Rada Ministrów zapewnia wykonanie
ustaw, a więc jest również odpowiedzialna za prawidłowe
ich wykonywanie na terenie całego kraju.
Zgodnie z art. 171 Konstytucji RP działalność samorządu
terytorialnego podlega nadzorowi z punktu
widzenia legalności. Organami nadzoru nad działalnością
jednostek samorządu terytorialnego są
prezes Rady Ministrów i wojewodowie, a w zakresie
spraw finansowych regionalne izby obrachunkowe.
Z konstytucji wynika także, że Sejm, na wniosek
Prezesa Rady Ministrów, może rozwiązać organ stanowiący
samorządu terytorialnego, jeżeli organ ten
rażąco narusza konstytucję lub ustawy.
Przepisy Konstytucji RP w zakresie sprawowania
nadzoru nad województwem, powiatem i gminą,
jako jednostkami samorządu terytorialnego precyzują
następujące ustawy:
— ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
województwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590,
z późn. zm.),
— ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie
powiatowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592,
z późn. zm.),
— ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.).
Ustawy te wskazują przede wszystkim, iż organy
nadzoru mogą wkraczać w działalność województwa,
powiatu i gminy tylko w przypadkach określonych
ustawami, a sam nadzór nad wykonywaniem
zadań jest sprawowany tylko na podstawie kryterium
zgodności z prawem. Tak więc każda ingerencja
w działalność samorządów musi być poparta
konkretną podstawą prawną określoną w ustawie.
Przedmiotowe ustawy określają środki nadzoru
przysługujące organom nadzoru oraz skutki zastosowania
tych środków nadzoru.
Reasumując, minister spraw wewnętrznych i administracji,
poza uprawnieniami polegającymi na
przekazywaniu niektórych kategorii wniosków w postępowaniu
nadzorczym, nie posiada uprawnień do
ingerencji w działalność organów gminy, jak również
w działania podejmowane przez wojewodę w ramach
sprawowanego nadzoru nad działalnością
gminną. Decyzja o podjęciu określonych działań
nadzorczych mieści się w wyłącznej kompetencji organu
nadzoru, zaś działania podejmowane przez organ
nadzoru w ramach przyznanych mu kompetencji
podlegają wyłącznie kontroli sądowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przedmiotowe
rozporządzenie zostało wprowadzone m.in. ze
względu na realizację celu w gospodarce odpadami,
jakim jest „segregacja u źródła”. W konsekwencji
działanie to ma przyczynić się do ograniczenia ilości
składowanych odpadów oraz poprawy opłacalności
odzysku, w tym recyklingu.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego
(509)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Raniewicza z dnia
8 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-509/08, w sprawie
budowy obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego stanowi
część inwestycji pn. „Budowa drogi ekspresowej
S-17 na odcinku Piaski–Hrebenne”.
Jednocześnie informuję, iż budowa drogi ekspresowej
S-17 na przedmiotowym odcinku została
umieszczona na liście rezerwowej w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów z dnia 25 września
2007 r. Budowa przedmiotowego odcinka została
umieszczona również na zweryfikowanej liście
rezerwowej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013, czego konsekwencją
jest fakt, iż inwestycja ta nie posiada aktualnie zapewnionego
dofinansowania ze środków UE.
Pomimo tego Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad podjęła prace projektowe i przygotowawcze
do realizacji budowy drogi ekspresowej
S-17 na odcinku Piaski–Hrebenne, łącznie z obwodnicą
Tomaszowa Lubelskiego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak

264
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie obwodnicy miasta Krasnystaw (510)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Raniewicza z dnia
5 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
21 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-510/08, w sprawie
budowy obwodnicy miasta Krasnystaw uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy miasta Krasnystaw stanowi
część inwestycji pn. „Budowa drogi ekspresowej S17
na odcinku Piaski–Hrebenne”.
W chwili obecnej trwają prace przygotowawcze
do realizacji przedmiotowej inwestycji. W II półroczu
2008 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad planuje uzyskać decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia,
konsekwencją czego będzie możliwość
pozyskania decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi
w II półroczu 2009 r. Jeżeli ww. decyzje zostaną wydane
przez wojewodę w terminie, do końca 2009 r.
powinna zostać wydana decyzja o pozwoleniu na budowę.
Realizacja przedmiotowej inwestycji została
zaplanowana na lata 2010–2011.
Jednocześnie informuję, iż budowa drogi ekspresowej
S17 na odcinku Piaski–Hrebenne została
umieszczona na liście rezerwowej w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów z dnia 25 września
2007 r. Budowa przedmiotowego odcinka została
umieszczona również na zweryfikowanej liście
rezerwowej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działań zmierzających
do zwiększenia liczby nowych miejsc pracy
(515)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 stycznia br.,
znak SPS-023-515/08, przekazujące interpelację posła
Stanisława Steca w sprawie działań zmierzających
do zwiększenia nowych miejsc pracy, uprzejmie
informuję:
Działania zmierzające do zwiększenia ilości nowych
miejsc pracy realizowane są nie tylko przez ministra
pracy i polityki społecznej, lecz także przez inne
resorty w ramach polityki gospodarczej państwa.
Do zadań Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
należy realizacja działań w ramach trzech podstawowych
obszarów, a mianowicie: rynku pracy,
zabezpieczenia społecznego oraz polityki rodzinnej.
Począwszy od 2003 r., sytuacja na rynku pracy
systematycznie poprawia się, przekładając się na
wyższy poziom życia obywateli. Rośnie zatrudnienie
i wynagrodzenia. Spada wskaźnik bezrobocia, ale
jednocześnie utrzymuje się znaczący poziom bezrobocia
strukturalnego wynikający z bardzo niskich
kwalifikacji znacznej części bezrobotnych oraz trudności
z ich aktywizacją. Największym problemem
rynku pracy w Polsce jest bardzo niska aktywność
zawodowa społeczeństwa i najniższy poziom zatrudnienia
wśród krajów Unii Europejskiej. Szczególnie
niepokojący jest utrzymujący się bardzo niski poziom
zatrudnienia wśród osób w wieku 55–64 lata.
Ważnym zadaniem jest przygotowanie strategicznej
wizji rozwoju rynku pracy w kolejnych latach, która
będzie służyć przygotowaniu projektu Krajowego
Programu Reform na lata 2008–2011 realizującego
założenia odnowionej strategii lizbońskiej na rzecz
poprawiania zdolności polskiej gospodarki do tworzenia
nowych miejsc pracy, odzyskania równowagi
finansów publicznych (w tym m.in. zapobiegania
wcześniejszej dezaktywacji pracowników) oraz rozładowywania
napięć społecznych.
W ramach działań na rzecz poprawy funkcjonowania
rynku pracy minister pracy i polityki społecznej
w 2008 r. będzie kształtował rozwiązania systemowe
w ramach przepisów prawa oraz działania na
rzecz rynku pracy wynikające z dokumentów programowych
i zobowiązań międzynarodowych, a także
monitorował ich realizację.
Sprawą szczególnej wagi w chwili obecnej jest
przygotowanie założeń, a następnie projektu Krajowego
Programu Reform na lata 2008–2011 (obszar
polityki rynku pracy) na rzecz odnowionej strategii
lizbońskiej. Polska została zakwalifikowana do grupy
państw, które osiągnęły ograniczony postęp we
wdrażaniu Krajowego Programu Reform na lata
2005–2008. W grudniu 2007 r. powstał zespół ekspertów
rynku pracy, których zadaniem będzie przygotowanie
rekomendacji dla działań w obszarze polityki
rynku pracy w kontekście prac nad Krajowym
Programem Reform 2008–2011 oraz w celu efektywnego
wydatkowania środków z EFS w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Prace zespołu
powinny zakończyć się do końca marca 2008 r.
Przygotowany zostanie dokument zawierający rekomendacje
i wytyczne m.in. w obszarach: funkcjonowania
instytucji rynku pracy, integracji polityki
rynku pracy z polityką prorodzinną, kształcenia

265
ustawicznego, elastyczności rynku pracy, polityki
podatkowo-zasiłkowej.
W 2008 r. podjęte zostały prace nad projektem
nowelizacji ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy. Proponowane zmiany będą zakładać
ulokowanie działań o charakterze aktywizacyjnym
na poziomie powiatu. I tak przewiduje się:
— zwiększenie dostępu do podstawowych usług
rynku pracy oraz rozszerzenie grupy ich adresatów;
pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy będzie
świadczona każdemu poszukującemu pracy w pełnym
zakresie;
— podobnie planuje się zwiększenie dostępu do
szkoleń finansowanych ze środków Funduszu Pracy,
skierowanie na szkolenie będą mogły otrzymać
różne kategorie osób niepracujących oraz pracownicy,
a także rozważa się wprowadzenie nowej formy
szkoleń – przygotowanie zawodowe, poprzez planowane
wyodrębnienie na poziomie powiatu centrum
aktywizacji zawodowej (CAZ), w którym realizowane
będą podstawowe usługi rynku pracy oraz instrumenty
wspierające,
— podniesienie kwoty zasiłku dla bezrobotnych
i zwiększenie wysokości innych świadczeń związanych
z działaniami aktywizującymi;
— w związku z dobrą sytuacją Funduszu Pracy,
a także bardzo małą liczbą osób pobierających zasiłek
(ok. 13,9%) możliwe będzie wprowadzenie rozwiązań
wspierających aktywizację osób bezrobotnych
powyżej 50 roku życia w celu ich przywrócenia
na rynek pracy oraz pomoc pracodawcom w utrzymaniu
zatrudnienia osób z tej grupy wiekowej,
wzmocnienie działań na rzecz osób młodych wchodzących
na rynek pracy ułatwiających podejmowanie
przez nich pracy lub uruchamianie działalności
gospodarczej, wprowadzenie rozwiązań umożliwiających
wyodrębnianie i aktywizację bezrobotnych
potrzebujących specyficznej pomocy w doprowadzeniu
do podjęcia pracy.
Większą aktywizację zawodową osób starszych
ministerstwo chce osiągnąć poprzez opracowanie
programu dla tej kategorii osób.
Ponadto Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w 2008 r. będzie kontynuowało 11 projektów systemowych
w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego
„Rozwój zasobów ludzkich” 2004–2006,
których celem jest wzmocnienie potencjału instytucjonalnej
obsługi klientów publicznych służb zatrudnienia.
Jednocześnie zaplanowano 9 projektów systemowych
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” 2007–2013 mających na celu podniesienie
efektywności funkcjonowania instytucji rynku
pracy oraz poprawę jakości świadczonych przez nie
usług. Projekty te współfinansuje Europejski Fundusz
Społeczny.
Podjęte zostały także prace nad zmianą przepisów
Kodeksu pracy w ramach „Pakietu na rzecz
rozwoju przedsiębiorczości”. Podstawowym założeniem
projektowanych zmian jest racjonalizacja i uelastycznienie
prawa pracy w stosunkach pracy, w których
pracodawca jest osobą fizyczną nieprowadzącą
działalności gospodarczej, a także mikroprzedsiębiorcą,
w rozumieniu ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej. Odpowiednio skonstruowany pakiet
tych zmian powinien sprzyjać zatrudnianiu nowych
pracowników.
Jednocześnie informuję, że z dniem 30 lipca 2007 r.
weszły w życie przepisy ustawy z dnia 15 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 115, poz. 791). Ww. nowelizacja ustawy o rehabilitacji
(...) wprowadziła nowe instrumenty wsparcia
dla niepełnosprawnych osób poszukujących zatrudnienia,
a także dla pracodawców zatrudniających te
osoby.
Pracodawca może otrzymać ze środków Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
m.in.:
1) zwrot 60% wynagrodzenia przed opodatkowaniem
podatkiem dochodowym oraz obowiązkowych
składek na ubezpieczenia społeczne od tego wynagrodzenia
– za okres jednego roku w przypadku zatrudnienia
osoby niepełnosprawnej zarejestrowanej
w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotna albo
poszukująca pracy, niepozostająca w zatrudnieniu;
2) zwrot kosztów wyposażenia stanowiska pracy
do wysokości piętnastokrotnego przeciętnego wynagrodzenia,
w przypadku zatrudnienia przez okres
co najmniej 36 miesięcy osoby niepełnosprawnej zarejestrowanej
w powiatowym urzędzie pracy jako
bezrobotna albo poszukująca pracy, niepozostająca
w zatrudnieniu.
Natomiast osoba niepełnosprawna zarejestrowana
w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotna
albo poszukująca pracy niepozostająca w zatrudnieniu
może otrzymać ze środków PFRON jednorazowo
środki na podjęcie działalności gospodarczej, rolniczej
albo na wniesienie wkładu do spółdzielni socjalnej
w wysokości określonej w umowie zawartej
ze starostą, nie więcej jednak niż do wysokości piętnastokrotnego
przeciętnego wynagrodzenia, jeżeli
nie otrzymała środków publicznych na ten cel.
Wyżej wymienione instrumenty pomocy powinny
przyczynić się do zwiększenia zainteresowania pracodawców
zatrudnianiem osób niepełnosprawnych oraz
do zwiększenia aktywności zawodowej tych osób niepełnosprawnych,
a tym samym do zwiększenia liczby
tworzonych nowych miejsc pracy.
Ponadto Ministerstwo Gospodarki przygotowuje
wstępny projekt tzw. ustawy dereglamentacyjnej.
Będzie ona wprowadzała ułatwienia do wykonywania
niektórych rodzajów działalności gospodarczej,
do których wykonywania aktualnie wymagane jest
uzyskanie odpowiednich koncesji, zezwoleń czy wpisu
w rejestrze działalności regulowanej. Zmiana dotyczy
22 ustaw szczegółowych z zakresu reglamentowanych
obszarów działalności gospodarczej i wprowadzenia
stosownych zmian w ustawie o swobodzie
działalności gospodarczej. Celem ustawy jest wpro-

266
wadzenie ułatwień do podejmowania i wykonywania
działalności gospodarczej m. in. w obszarze produkcji
tablic rejestracyjnych, utrzymywania czystości
i porządku w gminach, prowadzenia towarowych
domów maklerskich etc. Przewiduje się wprowadzanie
ułatwień poprzez redukcję obciążeń przy podejmowaniu
i wykonywaniu poszczególnych rodzajów
działalności, a tym samym zmniejszenie obciążeń
administracyjnych dla przedsiębiorców. Planowana
redukcja obciążeń dotyczyć będzie obszarów, w których
pozwala na to prawo Unii Europejskiej, w oparciu
o konstytucyjną zasadę proporcjonalności wyrażoną
w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego.
Jednocześnie przygotowywany jest pakiet ustaw
(tzw. Pakiet dla przedsiębiorczości), które mają przyczynić
się do poprawy warunków funkcjonowania
przedsiębiorczości na rynku. W skład pakietu wchodzą
nowelizacje następujących ustaw:
— ustawy o zmianie ustawy o izbach gospodarczych;
— ustawy o zmianie ustawy Kodeks spółek handlowych;
— ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz
o zmianie ustawy Prawo dewizowe;
— ustawy o zmianie ustawy o odpowiedzialności
podmiotów zbiorowych za czyny zabronione pod
groźbą kary;
— ustawy o stażu absolwenckim;
— ustawy o zmianie ustawy Prawo upadłościowe
i naprawcze;
— ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania
karnego.
Zakres zaprojektowanych zmian zakłada między
innymi: ułatwienia rozliczeń walutowych pomiędzy
przedsiębiorstwami, wprowadzenie instytucji
upadłości konsumenckiej, uregulowanie odpowiedzialności
za zobowiązania podatkowe, umożliwienie
odbywania regularnego stażu dla młodych
pracowników.
Ponadto w Programie Operacyjnym „Innowacyjna
gospodarka” realizowanym w latach 2007–2013
przewidziano działania adresowane szczególnie dla
pracodawców tworzących nowe miejsca pracy. Celem
działania 4.5: Wsparcie inwestycji o dużym znaczeniu
dla gospodarki jest poprawa pozycji konkurencyjnej
gospodarki poprzez zwiększenie liczby inwestycji
o dużym potencjale innowacyjnym w sektorach:
produkcyjnym – o dużej wartości lub generujących
znaczną liczbę nowych miejsc pracy oraz nowoczesnych
usług, ze szczególnym uwzględnieniem inwestycji
związanych z rozpoczęciem prowadzenia
działalności B+R w przedsiębiorstwie. O wsparcie
mogą ubiegać się przedsiębiorcy, których wysokoinnowacyjne
przedsięwzięcia wiążą się z utworzeniem
co najmniej 250 nowych miejsc pracy, w przypadku
inwestycji o charakterze produkcyjnym i usługowym,
oraz co najmniej 10 nowych miejsc pracy
w przypadku tworzenia centrów badawczo-rozwojowych.
Przewidywana alokacja działania 4.5 wynosi
prawie 1024 mln euro do 2013 r.
Jednocześnie w ramach polityki wspierania napływu
bezpośrednich inwestycji zagranicznych minister
gospodarki udzieli pomocy publicznej – w formie
programów wieloletnich wsparcia finansowego
projektów inwestycyjnych – na realizację projektów
związanych z utworzeniem nowego zakładu, rozbudową
istniejącego zakładu, dywersyfikacją produkcji
zakładu poprzez wprowadzanie nowych dodatkowych
produktów lub zasadniczą zmianę dotyczącą
całościowego procesu produkcyjnego istniejącego
zakładu. Podstawą przyjęcia przez Radę Ministrów
programu wieloletniego jest ustawa z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, ze zm.), natomiast procedurę i zasady
udzielania wsparcia finansowego z budżetu państwa
na realizację projektów inwestycyjnych określa
przyjęty przez Radę Ministrów w czerwcu 2005 r.
dokument rządowy pn. „System finansowego wsparcia
dużych projektów inwestycyjnych”. Zakłada on,
iż do ubiegania się o wsparcie z tytułu tworzenia
miejsc pracy uprawnia utworzenie co najmniej
250 miejsc pracy związanych z realizacją nowej inwestycji
w sektorach priorytetowych (motoryzacyjnym,
elektronicznym, lotniczym, biotechnologii,
centrów usług – obsługi głównych procesów biznesowych,
centrów badawczo-rozwojowe, jednostek organizacyjnych
posiadających status jednostki badawczo-rozwojowej,
centrów wsparcia technicznego,
centrów telemarketingowych). Wsparcia finansowego
z tytułu kosztów inwestycji udziela się w sektorach
priorytetowych dla inwestycji o wartości co
najmniej 40 mln EUR.
Ponadto dopuszcza się możliwość wsparcia projektów
inwestycyjnych o minimalnej wartości nakładów
inwestycyjnych 250 mln EUR i tworzących
co najmniej 500 miejsc pracy bez względu na sektor,
w którym realizowana jest inwestycja. Od 2004 r.
do dnia dzisiejszego Rada Ministrów ustanowiła
łącznie 35 funkcjonujących programów wieloletnich
wsparcia finansowego projektów inwestycyjnych
(5 z nich już wygasło) – inwestorzy nimi objęci
deklarowali poniesienie ponad 12 207 mln PLN nakładów
inwestycyjnych i utworzenie blisko 36 tys.
miejsc pracy. Łączna oferta wsparcia tych projektów
w postaci dotacji z budżetu państwa wyniosła natomiast
875 mln PLN.
Innym instrumentem przyciągania nowych inwestycji
i wspierania tworzenia nowych miejsc pracy
są specjalne strefy ekonomiczne. Zasady i warunki
inwestowania na terenie SSE oraz korzyści płynące
z faktu prowadzenia tam działalności gospodarczej
określa ustawa z dnia 20 października 1994 r. o specjalnych
strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 42, poz. 274) oraz rozporządzenia Rady Ministrów
ustanawiające poszczególne strefy. Strefy oferują
przedsiębiorcom, którzy realizują na ich terenie
nowe inwestycje i stworzą nowe miejsca pracy, pomoc
publiczną w formie zwolnień od podatku dochodowego.
Wielkość tej pomocy zależy od maksymalnej
intensywności pomocy określonej dla obszaru,

267
gdzie realizowana jest inwestycja (mapa pomocy regionalnej)
i wielkości kosztów kwalifikujących się do
objęcia pomocą, tj. dwuletnich kosztów pracy nowo
zatrudnionych pracowników lub kosztów inwestycji.
W Polsce funkcjonuje obecnie 14 specjalnych stref
ekonomicznych. Łączny obszar stref wynosi 11,3 tys.
ha. Obecnie zezwolenie na działalność w strefach
posiada ok. 1070 przedsiębiorców. Do końca czerwca
2007 r. zainwestowali oni 39,9 mld zł i utworzyli ponad
122 tys. nowych miejsc pracy.
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
ministra gospodarki
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Arkadego Fiedlera
w sprawie podpisu elektronicznego (530)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posłów na Sejm VI kadencji
panów Tomasza Piotra Nowaka oraz Arkadego Fiedlera
dotyczącą problemów związanych z dostępnością
usług elektronicznych oraz upowszechnieniem
bezpiecznego podpisu elektronicznego pragnę uprzejmie
przedstawić, co następuje:
Podkreślić należy, że podczas gdy ustawa o podpisie
elektronicznym oraz wydane na jej podstawie
akty wykonawcze weszły w życie w dn. 16 sierpnia
2002 r., to ustawa o informatyzacji działalności podmiotów
realizujących zadania publiczne weszła
w życie dn. 21 lipca 2005 r. i wydawanie aktów wykonawczych
w zakresie tej regulacji trwało do końca
grudnia 2006. Oznacza to, że przez blisko cztery
lata ustawa o podpisie elektronicznym funkcjonowała,
mimo że nie były określone wzory, formaty
i struktura dokumentów elektronicznych, zasady
doręczania, potwierdzania i archiwizacji dokumentów,
standardy dla systemów, w których mają być
przetwarzane oraz nie dostosowano postępowania
administracyjnego, w tym zasad wnoszenia opłat
skarbowych lub opłat za czynności administracyjne.
Zgodnie z raportem Dyrektoriatu Generalnego Społeczeństwa
Informacyjnego oraz Mediów „Online
Availability of Public Services” (str. 71) dopiero
w roku 2007 liczba dostępnych elektronicznie usług
publicznych wyniosła 25%, co nadal sytuuje Polskę
poniżej europejskiej średniej. Podkreślić należy, że
celowość korzystania z jakiegokolwiek podpisu elektronicznego
zależy od dostępności usług, w których
podpis elektroniczny może być wykorzystywany.
W tych obszarach zastosowań, gdzie z wyprzedzeniem
ustawy o informatyzacji zapewniono niezbędne
ramy prawne oraz dokonano inwestycji infrastrukturalnych
bezpieczny, podpis elektroniczny
funkcjonuje. Wśród wdrożeń pozwalających na ocenę
bezpiecznego podpisu elektronicznego wymienić
można m.in. regulacje dotyczące składania informacji
drogą elektroniczną do Ubezpieczeniowego Funduszu
Gwarancyjnego oraz głównego inspektora informacji
finansowej. Określenie formatów dokumentów
pozwoliło zbudować systemy do obsługi wymiany
dokumentów elektronicznych na użytek wymienionych
instytucji. Systemy te działają w oparciu
o certyfikaty kwalifikowane, a użytkownicy mogą
używać bezpiecznych urządzeń do składania podpisu
elektronicznego wydanych przez dowolne centrum
certyfikacji.
Istotnym podniesionym w interpelacji zagadnieniem
jest porównanie do rozwiązań stosowanych
w innych państwach. Przywołany w interpelacji
przykład Danii, gdzie wydano obywatelom nieodpłatnie
certyfikaty, jest jednym z możliwych rozwiązań,
które oprócz podstawowej zalety powszechnej
dostępności posiada również istotne wady. Wadą jest
oparcie o podpis zaawansowany, który nie posiada
waloru powszechnej uznawalności w pozostałych
krajach członkowskich Unii Europejskiej. W chwili
obecnej istnieje w całej Unii ponad 20 różnych modeli
implementacji podpisów zaawansowanych, a standardy,
które są w tym zakresie stosowane, cechuje
odmienny poziom wymagań w poszczególnych państwach.
W świetle przedstawionego w załączeniu roboczego
materiału Komisji Europejskiej odnośnie do
możliwości wykorzystania e-podpisu w elektronizacji
procedur elektronicznych przewidzianych w dyrektywie
usługowej podpis ten nie będzie możliwy
do transgranicznego stosowania, bez uruchomienia
europejskiego systemu walidacyjnego Bridge Gateway
CA oraz dodatkowych działań zmierzających do
wypoziomowania standardów podpisu zaawansowanego
w poszczególnych państwach. Duńskie urzędy
obowiązane będą tymczasem do zapewnienia uznania
kwalifikowanego podpisu elektronicznego, stosowanego
w innych państwach (w tym m.in. Estonii,
Niemczech, Austrii, Hiszpanii oraz Polsce).
Duńscy obywatele, aby uczestniczyć np. w niemieckim
systemie przetargowym będą musieli dokonać zakupu
bezpiecznego podpisu elektronicznego. W związku
z powyższym popularne ostatnio w prasie propozycje
odejścia od podpisu bezpiecznego na rzecz podpisu
zaawansowanego poprzez obniżenie standardów
bezpieczeństwa oraz zniesienie wymogu stosowania
tzw. bezpiecznego urządzenia nie jest rozwiązaniem
optymalnym.
Drugi przywołany w interpelacji model Estonii,
gdzie „każdy obywatel w dowodzie osobistym otrzymuje
elektroniczny chip z własnym podpisem elektronicznym”
oparty jest o bezpieczny podpis elektroniczny
i pozwala na zrozumienie, jak ważnym narzędziem
w upowszechnieniu e-podpisu jest wydanie
elektronicznych dokumentów e-ID. W chwili
obecnej jedynym podpisem elektronicznym w Esto-

268
nii jest bezpieczny podpis elektroniczny, co dobitnie
świadczy o tym, że nie jest problemem samo zastosowanie
podpisu kwalifikowanego, ale zapewnienie
równolegle całego niezbędnego otoczenia. Podczas
gdy w Polsce uruchomiono dotychczas wyłącznie
krajową infrastrukturę klucza publicznego, w Estonii
zapewnione równolegle e-dowody tożsamości, dokument
elektroniczny oraz tzw. backbone administracji
publicznej w postaci platformy X-ROAD.
Oparcie o podpis kwalifikowany (w Polsce jest to
bezpieczny podpis elektroniczny) posiada ważny walor
europejskiej interoperacyjności, ale wymaga dodatkowych
działań w postaci zapewnienia urzędom
platformy elektronicznej, a obywatelom elektronicznych
dowodów tożsamości. W chwili obecnej trwają
w tym zakresie prace nad uruchomieniem platformy
e-PUAP oraz projektem elektronicznych dowodów
tożsamości pl.ID. Wdrożenie w poszczególnych urzędach
administracji publicznej systemów wsparcia
obiegu dokumentów oraz repozytoriów stanowi inny
ważny element zapewnienia należytego standardu
zarządzania obiegiem dokumentów w całym cyklu
życia podpisanych elektronicznie pism. Dziękując za
uwzględnienie powyższego wyjaśnienia w odniesieniu
do zagadnień poruszonych w piśmie, pragnę
przedstawić odpowiedź na przedłożone zapytania
szczegółowe.
1. Czy i w jaki sposób można obniżyć koszt uzyskania
podpisu elektronicznego, by internetowa obsługa
ludności stała się bardziej dostępna i powszechna?
Podkreślić należy, że działalność w przedmiocie
świadczenia kwalifikowanych usług certyfikacyjnych
w zakresie bezpiecznego podpisu elektronicznego
posiada charakter komercyjny. Cenę bezpiecznych
urządzeń do składania podpisu elektronicznego,
elektronicznych skrzynek podawczych oraz systemów
wsparcia elektronicznego obiegu dokumentów
określa w chwili obecnej wolny rynek. Podstawowy
wpływ na cenę posiada popyt na usługi certyfikacyjne,
który do chwili obecnej był znikomy ze
względu na liczbę dostępnych usług. Mimo oparcia
wspólnotowej dyrektywy (i ustawy) na założeniu,
że usługi certyfikacyjne posiadają co do zasady
charakter rynkowy, nie ma przeszkód dla aktywności
państwa w tej dziedzinie, w tym m.in. poprzez
wydawanie elektronicznych dokumentów z kluczem
do składania e-podpisu lub tworzenia własnych
urzędów certyfikujących w ramach poszczególnych
projektów informatyzacji państwa. Pośrednim
sposobem uczynienia podpisu elektronicznego
narzędziem opłacalnym mogłoby być całkowite lub
częściowe odstąpienie od opłaty w odniesieniu do
wniosków i czynności administracyjnych dokonywanych
drogą elektroniczną.
Problemy elektronicznego obiegu dokumentów
w administracji nie wynikają zasadniczo z ceny podpisu
elektronicznego. Ekonomiczny sens zakupu
kwalifikowanych certyfikatów oraz bezpiecznego
urządzenia do składania e-podpisu zależy w ścisły
sposób od liczby zastosowań, do jakich użytkownik
będzie mógł podpis wykorzystać. W chwili obecnej
liczba e-usług publicznych dostępnych na poziomie
transakcyjnym jest niewielka. Bariery dla obiegu
dokumentów elektronicznych upatrywać należy w wieloletnim
opóźnieniu przepisów regulujących ich stosowanie,
niedopasowaniu procedur wewnętrznych
oraz nieznacznej ilości zrealizowanych w urzędach
wdrożeń elektronicznych systemów obiegu dokumentów.
Istotne znaczenie posiada akceptowalność
podpisu elektronicznego, która warunkuje celowość
jego używania. Można przewidywać, że w miarę
otwarcia urzędów na przyjmowanie i procedowanie
elektronicznych dokumentów zwiększy się znacząco
zainteresowanie zakupem e-podpisu.
2. Dlaczego na rynku jest tak mało firm uprawnianych
do wydawania kwalifikowanych certyfikatów
i bezpiecznych e-podpisów?
W różnych krajach liczba kwalifikowanych podmiotów
świadczących usługi certyfikacyjne waha
się od zera do kilku firm w zależności od przyjętych
rozwiązań techniczno-organizacyjnych. W skali całej
Unii Europejskiej jest to nieco ponad 70 podmiotów
kwalifikowanych na ogółem 28 państw członkowskich.
W niektórych krajach jest to jeden wyłoniony
w przetargu podmiot, który wydaje certyfikaty
dla całości populacji. Prowadzenie działalności
certyfikacyjnej na poziomie kwalifikowanym w Polsce
nie daje możliwości szybkiego zwrotu z poczynionych
inwestycji. Firmy działające obecnie na tym
rynku postrzegają usługi certyfikacyjne jako część
szerszej oferty produktowej oraz usługowej, a ich
zysk pochodzi z innych rodzajów prowadzonej działalności.
Z powyższych przyczyn brak jest zainteresowania
wpisem do rejestru, chociaż brak jest w tym
zakresie przeszkód administracyjnych. Podkreślić
należy, że europejski rynek zakłada swobodę przepływu
usług certyfikacyjnych i każda z firmy świadczących
tego rodzaju usługi na poziomie kwalifikowanym
musi brać pod uwagę ewentualność, że obywatele
mogą nabywać certyfikaty także w innych
państwach. Zryczałtowana opłata 10 000 EUR nie
stanowi przeszkody dla podmiotów, które chcą
świadczyć tego rodzaju działalność gospodarczą,
np. w Austrii istnieje szczegółowy cennik za każda
czynność administracyjną, nadzorczą i kontrolną,
który jest znacznie mniej korzystny z punktu widzenia
firm świadczących usługi certyfikacyjne.
3. Czy nie można umożliwić ludności korzystania
z innej, alternatywnej autoryzacji w systemie administracji
publicznej?
W odniesieniu do sposobu wykorzystania podpisów
elektronicznych w usługach publicznych istotne
jest korzystanie z wielu mechanizmów uwierzytelnienia,
nie tylko z bezpiecznych podpisów elektronicznych.
Przykład bankowości elektronicznej, która
sprawnie funkcjonuje w oparciu o proste mechanizmy
uwierzytelnienia, takie jak hasła, klucze sesyjne
oraz zwykły podpis elektroniczny, przemawia
za szerszym stosowaniem lżejszych mechanizmów

269
uwierzytelnienia również w systemach e-government.
Osoby, które nabyły bezpieczny podpis elektroniczny,
powinny wprawdzie móc korzystać z tego
narzędzia we wszystkich usługach publicznych, co
nie oznacza, że powinno to być jedyne stosowane
rozwiązanie. Przykładem funkcjonowania bezpiecznego
podpisu elektronicznego równolegle ze zwykłym
podpisem elektronicznym jest system ZUS,
gdzie w ramach programu „Płatnik” od lipca 2007
można składać deklaracje przy zastosowaniu obu
rodzajów podpisu elektronicznego. Podobnie w koncepcji
systemu administracji celnej „Celina” zakłada
się, że oprócz bezpiecznego podpisu elektronicznego
stosowane będą kody identyfikacyjne.
Nadmienić należy, że istnieją kraje (np. Wielka
Brytania), gdzie usługi e-government rozwinęły się
mimo prawie całkowitego braku upowszechnienia
e-podpisu. Stosowano inne mechanizmy uwierzytelnienia,
a wiarygodność dokumentów została powiązana
z systemami, w których są one tworzone
lub przetwarzane. Oznacza to, że przejście na elektroniczny
obieg dokumentów, informatyzacja urzędów
oraz dostępność usług publicznych online mogą
następować niezależnie od podpisu elektronicznego.
Nacisk na stosowanie bezpiecznego podpisu
elektronicznego w zakresie krajowych procedur administracyjnych
wynika z rozwiązań przyjętych
w Kodeksie postępowania administracyjnego, który
nie został w pełni dostosowany do procedur elektronicznych
i nie wykorzystuje wszelkich możliwych
ułatwień w tym zakresie. Ze względu na wymóg
elektronizacji wszelkich procedur związanych
z podejmowaniem i prowadzeniem działalności usługowej
przewidziany w art. 8 dyrektywy usługowej
konieczne będzie dokonanie przeglądu wszelkich
procedur administracyjnych. Zgodnie z zasadą proporcjonalności
bezpieczny podpis elektroniczny nie
powinien być stosowany przy każdej interakcji obywatela
z urzędami, a jedynie w tych przypadkach,
gdy konieczna jest identyfikacja tożsamości w sposób
pewny.
Przedstawiając powyższe, pragnę zastrzec, że
minister właściwy ds. gospodarki nie koordynuje
polityki państwa w zakresie informatyzacji, w tym
zwłaszcza w zakresie mechanizmów uwierzytelnienia
oraz sposobu funkcjonowania elektronicznych
skrzynek podawczych. Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U. z dnia 24 listopada 1997 r.): „Do
ministra właściwego do spraw gospodarki należą
w szczególności sprawy: (...) 5) nadzoru nad świadczeniem
usług związanych z podpisem elektronicznym
w rozumieniu przepisów o podpisie elektronicznym”.
Kwestie usług publicznych, odmiennie niż
świadczenie usług certyfikacyjnych, nie są objęte
nadzorem sprawowanym przez ministra gospodarki.
Pragnę nadmienić, że nie ma przeszkód, aby uregulowanie
innych stosowanych mechanizmów uwierzytelnienia
następowało w przepisach z zakresu
informatyzacji lub innych przepisach dziedzinowych,
gdyż ustawa o podpisie elektronicznym (w ślad
za wspólnotową dyrektywą w tym zakresie) nie jest
aktem prawnym służącym wyczerpującej regulacji
wszelkich rozwiązań występujących w zakresie autentykacji
i uwierzytelnienia. W takim zakresie,
w jakim niezbędna będzie nowelizacja ustawy o podpisie
elektronicznym, Ministerstwo Gospodarki będzie
współpracować z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych
i Administracji nad jej opracowaniem.
Ze swojej strony pragnę uprzejmie podziękować
za zainteresowanie tematyką, będącą przedmiotem
interpelacji. Uznanie priorytetowego znaczenia, szeroki
udział oraz przychylność przedstawicieli Sejmu
RP w procesie tworzenia ram prawnych dla dokumentów
elektronicznych oraz dostosowania procedur
administracyjnych stanowić będzie ważny
wkład w informatyzację administracji publicznej
oraz likwidację istniejących zapóźnień naszego
kraju w tym obszarze.
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
ministra gospodarki
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie działań organów państwa
w ściganiu osób podejrzanych o przestępstwo
oszustwa i wykluczania ich
z rejestrów podmiotów prowadzących
działalność gospodarczą (563)
W nawiązaniu do pisma z dnia 21 stycznia br.,
znak: SPS-023-563/08, przesyłam, stosownie do
kompetencji, odpowiedź na pytanie pierwsze zawarte
w interpelacji pana posła Romualda Kazimierza
Ajchlera w sprawie działań organów państwa w ściganiu
osób podejrzanych o przestępstwo oszustwa
i wykluczania ich z rejestrów podmiotów prowadzących
działalność gospodarczą.
Ad pytania: Czy Minister Gospodarki przewiduje
zmiany w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej
umożliwiające wykreślenie z urzędu przedsiębiorców
z ewidencji działalności gospodarczej
w razie popełnienia przestępstwa związanego z wykonywaną
działalnością gospodarcza?
Stosownie do obowiązującego art. 7e ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo działalności
gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn.
zm.) wpis do ewidencji działalności gospodarczej
podlega wykreśleniu w przypadku, gdy po dokonaniu
wpisu wystąpią okoliczności, o których mowa
w art. 7c pkt 3, tj. prawomocnie orzeczono zakaz wy-

270
konywania określonej w zgłoszeniu działalności gospodarczej
przez przedsiębiorcę.
Także chwalona w 2004 r. ustawa z dnia 2 lipca
o swobodzie działalności gospodarczej (SDG) (Dz. U.
z 2007 r. Nr 155, poz. 1095) wskazuje prawomocne
orzeczenie sądu zakazujące wykonywania określonej
we wpisie działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę
jako przesłankę wykreślenia wpisu z urzędu
(art. 37 ust. 2 pkt 1).
Wykreślić z ewidencji można zatem jedynie takiego
przedsiębiorcę, co do którego sąd orzekł zakaz
wykonywania działalności gospodarczej. Sąd może
orzec zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej
w razie skazania za przestępstwo popełnione
w związku z prowadzeniem takiej działalności,
jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym
dobrom chronionym prawem (art. 41 § 2 ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny).
Wykreślenie z ewidencji przedsiębiorcy co do którego
zachodzi jedynie podejrzenie popełnienia przestępstwa
na gruncie obecnego prawa, jest niedopuszczalne.
Ponadto aby w stosunku do nierzetelnego przedsiębiorcy
mogły być zastosowane jakiekolwiek środki
karne (np. zakaz prowadzenia określonej działalności
gospodarczej), musi on zostać najpierw postawiony
w stan oskarżenia.
Natomiast na podstawie art. 42 ust. 3 Konstytucji
RP każdego uważa się za niewinnego, dopóki jego
wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem
sądu.
Powyższa norma znajduje swoje odzwierciedlenie
także w art. 5 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89,
poz. 555, z późn. zm.), zgodnie z którym oskarżonego
uważa się za niewinnego, dopóki wina jego nie
zostanie udowodniona i stwierdzona prawomocnym
wyrokiem.
Wobec powyższego minister gospodarki nie przewiduje
zmiany ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
w zakresie umożliwienia wykreślenia
z urzędu z ewidencji działalności gospodarczej przedsiębiorców
w przypadku, gdy zachodzi wobec nich
podejrzenie popełnienia przestępstwa związanego
z wykonywaną działalnością gospodarczą.
Zmiana ustawy w powyższym zakresie jest niemożliwa
z uwagi na niezgodność z normami konstytucyjnymi,
a także przepisami karnymi, tj. Kodeksu
karnego oraz Kodeksu postępowania karnego.
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Minister
Waldemar Pawlak
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie realizacji drogi S12 na odcinku
Piotrków Trybunalski–Puławy (570)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Artura Ostrowskiego z dnia
8 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 21
stycznia 2008 r., znak: SPS-023-570/08, w sprawie
budowy drogi ekspresowej S-12 na odcinku Piotrków
Trybunalski – Puławy uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Najpilniejsze duże zadania na drogach krajowych,
które zostały przewidziane do realizacji w pierwszej
kolejności, zostały ujęte na liście projektów stanowiących
załącznik do Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013, współfinansowanego
przez Komisję Europejską.
Jednakże z uwagi na duże potrzeby w zakresie
budowy i przebudowy autostrad i dróg ekspresowych
w Polsce, w stosunku do ograniczonych środków finansowych,
tylko wybrane zadania mogą być zrealizowane
dzięki wsparciu unijnemu w okresie programowania
2007–2013. Na liście projektów indywidualnych
PO IiŚ na lata 2007–2013 jako projekty rezerwowe
umieszczone zostały dwa projekty zlokalizowane
w ciągu drogi ekspresowej S-12, co w konsekwencji
oznacza możliwość dofinansowania kosztów
budowy, tj.:
1) przebudowa drogi krajowej nr 12/74 do parametrów
drogi ekspresowej na odcinku Piotrków
Trybunalski – Sulejów – Opatów z Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego,
2) budowa drogi ekspresowej S-12 na odcinku
Piaski–Dorohusk z Funduszu Spójności.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w „Programie
budowy dróg krajowych na lata 2008–2012”
zostało umieszczone zadanie pod nazwą „Budowa II
etapu obwodnicy Puław”, z planowanym terminem
realizacji w latach 2011–2012. Przedmiotem inwestycji
jest kontynuacja budowy obwodnicy miasta
Puław przewidzianej do włączenia do budowanej
w tym samym czasie drogi S-17. Długość planowanego
odcinka wynosi ponad 12 km. Zadanie to zakłada
budowę drogi na parametrach klasy GP z uwzględnieniem
założenia docelowego funkcjonowania obwodnicy
jako drogi klasy S z dwupoziomowymi węzłami
drogowymi.
Odnosząc się do kolejnego pytania, uprzejmie informuję,
że na odcinku przyszłej drogi S-12 prowadzone
są wstępne prace studialne nad przebiegiem
drogi. W pierwszej kolejności zostanie opracowane
studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowe.
Aktualny stan zaawansowania prac przygotowawczych
oraz przewidywania co do możliwości sfinan-

271
sowania budowy drogi S-12 na odcinku Piotrków
Trybunalski – Puławy wskazują, że realizacja inwestycji
będzie miała miejsce w latach 2014–2020.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie osób chorych
na nieswoiste zapalenie jelit (666)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pani Iwony Guzowskiej, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
22 stycznia 2008 r. (SPS-023-666/08), w sprawie osób
chorych na nieswoiste zapalenie jelit, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
określają przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.).
Zgodnie z przepisem art. 14 wymienionej ustawy,
świadczenia opieki zdrowotnej są finansowane ze
środków będących w dyspozycji Narodowego Funduszu
Zdrowia. Na podstawie art. 15 świadczeniobiorcy
zapewnia się i finansuje ze środków publicznych,
na zasadach i w zakresie określonym w ustawie,
szereg świadczeń, m.in. podstawową opiekę
zdrowotną, leczenie szpitalne, zaopatrzenie w produkty
lecznicze, wyroby medyczne i środki pomocnicze.
Ponadto zgodnie z art. 35 przytoczonej ustawy
pacjentom przyjętym do szpitala przysługują bezpłatnie
leki i wyroby medyczne, jeżeli są one konieczne
do wykonania świadczenia.
Wykonując postanowienia art. 36 i 37 przedmiotowej
ustawy, minister zdrowia, po zasięgnięciu opinii
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczelnej
Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej,
określa, w drodze rozporządzeń, wykazy leków refundowanych,
tj. wykaz leków podstawowych i uzupełniających,
wysokość opłaty ryczałtowej za leki
podstawowe i recepturowe, wysokość odpłatności za
leki uzupełniające, wykaz chorób oraz wykaz leków
i wyrobów medycznych, które ze względu na choroby
określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie,
za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością.
Jednocześnie ustawodawca zobowiązał ministra
zdrowia do uwzględnienia przy tworzeniu wykazów
leków refundowanych nie tylko kryteriów zdrowotnych,
ale także kryterium finansowego, czyli wpływu
leku na bezpośrednie koszty leczenia, a także
możliwości płatniczych podmiotu zobowiązanego do
finansowania świadczeń zdrowotnych.
Od 1999 r. w wykazie chorób przewlekłych znajdowały
się jednostki chorobowe: wrzodziejące zapalenie
jelita grubego oraz choroba Crohna, na które pacjentom
(z tymi schorzeniami) przysługiwały, z 30%
odpłatnością (z uwzględnieniem limitu ceny), leki
zawierające substancje czynne mesalazinum oraz
sulfasalazinum. Należy podkreślić, że leki z wykazu
chorób przewlekłych przysługiwały jedynie grupie
pacjentów, u których rozpoznano jedno ze schorzeń
ujętych w tym wykazie, zatem refundacja tych leków
dotyczyła jedynie ściśle określonych wskazań
medycznych. Mając na uwadze fakt, iż produkty
lecznicze zawierające substancję czynną sulfasalazinum
mogą być także stosowane w innych jednostkach
chorobowych, np. w leczeniu stawów oraz zesztywniającym
zapaleniu stawów kręgosłupa, minister
zdrowia rozporządzeniem z dnia 26 marca 2002 r.
w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków i materiałów
medycznych, które ze względu na te choroby
mogą być przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową
lub za częściową odpłatnością (Dz. U.
Nr 28, poz. 273) usunął z wykazu chorób przewlekłych
jednostki chorobowe: wrzodziejące zapalenie
jelita grubego i chorobę Crohna oraz preparaty lecznicze
przysługujące pacjentom przy tych wskazaniach
medycznych, które zostały przeniesione do
wykazu leków uzupełniających, również z 30% odpłatnością
z uwzględnieniem limitu ceny.
Należy podkreślić, że usunięcie przedmiotowych
jednostek chorobowych z wykazu chorób przewlekłych
oraz przeniesienie leków przysługujących pacjentom
w tych schorzeniach do wykazu leków uzupełniających
spowodowało znaczne rozszerzenie dostępu
do tych leków innych grup pacjentów, bez zawężenia
wskazań do wrzodziejącego zapalenia jelita
grubego i choroby Crohna.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję:
1. Obecnie nie przewiduję wpisania NZJ do wykazu
chorób przewlekłych. Zjawisko niepełnego zaspokojenia
potrzeb zdrowotnych jest, niestety, udziałem
wielu dziedzin medycyny i wielu grup pacjentów.
Minister zdrowia nie posiada możliwości sfinansowania
wszystkich świadczeń opieki zdrowotnej.
Działania ministra skierowane są na zapewnienie
w wykazach leków refundowanych leków bezpiecznych,
skutecznych i tanich. Natomiast dostęp
do leczenia lekami innowacyjnymi został zapewniony
w ramach programów lekowych finansowanych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że z dniem
29 września 2007 r. (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) wprowadzone
zostały zmiany do ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-

272
blicznych, które dotyczą m.in. procedury refundacyjnej,
polegające na wprowadzaniu zmian do rozporządzeń
ministra zdrowia w sprawie wykazów leków
refundowanych, nie rzadziej niż co 90 dni. Przyjęcie
powyższych zmian pozwoli na sukcesywne i szybsze
umieszczanie w wykazach leków refundowanych nowych
leków, dotąd nieobjętych dopłatami ze środków
publicznych jako metody obniżania kosztów
farmakoterapii, jak również leków innowacyjnych,
które w istotnym stopniu przyczyniają się do poprawy
skuteczności leczenia.
2. Ministrowi zdrowia znane są zagrożenia spowodowane
nieswoistymi zapalnymi chorobami jelit
(choroba Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejące
zapalenie jelita grubego), które stanowią poważny
problem we współczesnej gastroenterologii, i tendencja
wzrostu tej choroby obserwowana jest w całej
Europie. Niewątpliwie niewłaściwie leczone, nie
w pełni zdiagnozowane mogą prowadzić do znacznego
upośledzenia komfortu życia pacjenta.
Odnośnie do konieczności opracowania metod
przeciwdziałania tym chorobom informuję, że z uzyskanych
informacji konsultanta krajowego w dziedzinie
gastroenterologii wynika, że etiopatogeneza
tych chorób nie jest do końca znana i tym samym
przeciwdziałanie na dzień dzisiejszy niestety nie jest
możliwe. Zwiększone ryzyko tych chorób często wiąże
się z rozwojem cywilizacyjnym społeczeństw. Nie
ma w całym świecie metod przeciwdziałania tym
chorobom, a więc tym samym niemożliwe będzie
opracowanie takiego programu w Polsce. Na pewno
natomiast można podejmować działania w celu poprawy
diagnostyki i leczenia tej grupy chorób i działania
takie są podejmowane.
Pragnę poinformować, że 5 listopada 2007 r. Narodowy
Fundusz Zdrowia opublikował zasady realizacji
dwóch programów „Leczenie choroby Leśniowskiego-Crohna
u dorosłych” oraz „Leczenie choroby
Leśniowskiego-Crohna u dzieci”, a tym samym zapewnił
finansowanie leczenia tych chorób nowymi
innowacyjnymi lekami: budesonidem, infliximabem
i adalimumabem. Wprawdzie w ubiegłym okresie leczenie
wymienionymi lekami było w Polsce dostępne,
jednakże przy braku odpowiedniego finansowania
w postaci programu lekowego dostęp do tych nowoczesnych
form leczenia był znacząco utrudniony
dla większości potrzebujących. Dzięki utworzeniu
programów lekowych pacjenci, u których nie uzyskano
poprawy leczeniem standardowym, zyskują
dostęp do nowoczesnego, skutecznego leczenia.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
O d p o w i e d ź
ministra zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie stanowiska rządu RP
do wniosku rzecznika praw obywatelskich
do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie,
znak: RPO-565488-X/07AR/TG, o stwierdzenie
niezgodności art. 86 ust. 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych
z art. 32 w związku z art. 2 Konstytucji RP (672)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posła Stanisława Żelichowskiego
dotyczącą stanowiska rządu wobec wniosku
rzecznika praw obywatelskich do Trybunału Konstytucyjnego
w sprawie o stwierdzenie niezgodności
art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych z art. 32 w zw. z art. 2 Konstytucji
RP (znak: RPO-565488-X/07 AR/TG), z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Interpelacja posła Stanisława Żelichowskiego dotyczy
stanowiska rządu Rzeczypospolitej Polskiej do
wniosku rzecznika praw obywatelskich do Trybunału
Konstytucyjnego w sprawie, znak: RPO-565488-
-X/07 AR/TG, o stwierdzenie niezgodności art. 86
ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.)
z art. 32 w zw. z art. 2 Konstytucji RP. Przepis
art. 86 ust. 2 ustawy został zakwestionowany przez
rzecznika praw obywatelskich w zakresie, w jakim
określa on zobowiązanie budżetu państwa do finansowania
składek na ubezpieczenie zdrowotne – bez
względu na wysokość osiąganych przychodów – rolników
podlegających ubezpieczeniu społecznemu
rolników z mocy ustawy, którzy prowadzą działalność
rolniczą na gruntach rolnych.
Co do zasady polski system ubezpieczenia zdrowotnego
klasyfikowany jest jako system mieszany,
ubezpieczeniowo-budżetowy. Z punktu widzenia budżetu
państwa najistotniejszą cechą tego systemu
jest możliwość odliczania części składki na ubezpieczenie
zdrowotne, w wysokości nieprzekraczajacej
7,75% wymiaru tej składki, od podatku dochodowego
od osób fizycznych, karty podatkowej oraz zryczałtowanego
podatku dochodowego od przychodów
osób duchownych, na zasadach określonych w przepisach
prawa podatkowego. Pozostała część składki
jest pobierana bezpośrednio z dochodu osoby objętej
ubezpieczeniem zdrowotnym. Szczególną regulacją
jest art. 86 ust. 2 ustawy, który określa podmioty, za
które składka na ubezpieczenie zdrowotne w całości
opłacana jest z budżetu państwa. Główny zarzut

273
rzecznika praw obywatelskich nie dotyczy samego
faktu opłacania składek na ubezpieczenie zdrowotne
z budżetu państwa, ale oderwania wysokości
składki, w przypadku rolników, od osiąganych
przychodów, co w opinii rzecznika prowadzi do naruszenia
zasady równości wynikającej z art. 32
konstytucji.
Rzecznik praw obywatelskich wystąpieniem z dnia
14 grudnia 2007 r., znak: RPO-576421-III/07/LN,
poinformował prezesa Rady Ministrów o przedmiotowym
wniosku, w którym przedstawił swoje argumenty
uzasadniające ten wniosek. Jednakże w swoim
wystąpieniu nie wnosił o przedstawienie stanowiska
rządu co do meritum sprawy. Stwierdzając,
że,,nie można wykluczyć, że Trybunał Konstytucyjny
uzna zasadność wniosku dotyczącego zasad opłacania
składki na ubezpieczenie zdrowotne przez rolników”,
rzecznik praw obywatelskich poruszył problem
braku systemu ewidencji dochodów ludności
rolniczej. Zwrócił się w związku z tym o rozważenie
możliwości pilnego podjęcia prac zmierzających do
utworzenia takiego systemu ewidencji dochodów
rolniczych, który umożliwi w dalszej perspektywie
nową konstrukcję systemu ubezpieczenia zdrowotnego
rolników opartą o kryterium faktycznie osiąganych
dochodów z działalności rolniczej.
W odpowiedzi na ww. wystąpienie rzecznik praw
obywatelskich został poinformowany przez ministra
rolnictwa i rozwoju wsi, że w przypadku, gdyby Trybunał
Konstytucyjny uznał za niezgodny z konstytucją
przepis art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, istnieje obecnie kilka
metod szacowania dochodów rolniczych, które
można będzie zaadaptować dla potrzeb ustalania
wysokości składki na ubezpieczenie zdrowotne rolników.
Obecnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi trwają prace analityczne i przygotowawcze
nad pierwszym etapem reformy systemu ubezpieczenia
społecznego rolników, której celem jest m.in.
zróżnicowanie wysokości składek na to ubezpieczenie.
Wypracowane propozycje rozwiązań w formie
założeń mają być gotowe pod koniec I półrocza, kiedy
to zostaną przekazane do zaopiniowania partnerom
społecznym.
Warto podkreślić, że ustawodawca również w odniesieniu
do innych grup osób wprowadził rozwiązania,
w świetle których podstawa wymiaru składki
na ubezpieczenie zdrowotne jest ustalana niezależnie
od rzeczywiście osiąganych dochodów. Dotyczy
to m. in. uczniów, studentów, osób korzystających
z urlopu wychowawczego, osób duchownych, z wyłączeniem
podatników podatku dochodowego od osób
fizycznych oraz zryczałtowanego podatku dochodowego
od przychodów osób duchownych (w tych przypadkach
podstawę wymiaru składki stanowi kwota
odpowiadająca wysokości świadczenia pielęgnacyjnego
przysługującego na podstawie przepisów o świadczeniach
rodzinnych – art. 81 ust. 8 pkt 3 i 10 ustawy,
art. 81 ust. 10 ustawy), osób prowadzących działalność
pozarolniczą lub osób z nimi współpracujących
(w tym przypadku podstawę wymiaru składki
na ubezpieczenie zdrowotne stanowi zadeklarowana
kwota, nie niższa jednak niż 75% przeciętnego wynagrodzenia
– art. 81 ust. 2 ustawy). Przepisy te dotychczas
nie budziły wątpliwości co do ich zgodności
z konstytucją, także rzecznika praw obywatelskich.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
należy zauważyć, że ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r.
o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) nie przewiduje udziału Rady
Ministrów w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym,
jeżeli aktem prawnym, którego dotyczy
postępowanie, jest ustawa, a więc akt prawny
uchwalany przez Sejm RP (art. 27 pkt 2 ustawy).
Natomiast zgodnie z art. 38 pkt 2 ww. ustawy Trybunał
Konstytucyjny może wezwać jedynie uczestników
postępowania do przedstawienia, w formie
pisemnej, w ustalonym terminie, stanowiska w sprawie.
W związku z tym rząd nie jest zobowiązany do
przedstawienia pisemnego stanowiska Trybunałowi
Konstytucyjnemu w sprawie przedmiotowego wniosku
rzecznika praw obywatelskich.
Należy ponadto zwrócić uwagę, że stanowisko
rządu podlega uzgodnieniu ze wszystkimi członkami
Rady Ministrów, a nie z partnerami społecznymi,
którymi są m.in. izby rolnicze.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Ewa Kopacz
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie produkcji biopaliw (729)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-
-729/08, poniżej przedstawiam stanowisko do kwestii
podniesionych w interpelacji pana posła Stanisława
Steca w sprawie produkcji biopaliw.
Należy zaznaczyć, że działania dotyczące rozwoju
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych są
bardzo istotne z uwagi na liczne korzyści płynące ze
stosowania biokomponentów. Wzrost udziału biokomponentów
w rynku paliw ciekłych i biopaliw ciekłych
zużywanych w transporcie jest bowiem istotnym
elementem zrównoważonego rozwoju, prowadzącym
do poprawy bezpieczeństwa energetycznego
poprzez dywersyfikację źródeł zaopatrzenia w paliwa
i zmniejszenia zależności od importu ropy naftowej,
przy jednoczesnym pozytywnym wpływie na
stan środowiska, a w szczególności na jakość powietrza
atmosferycznego przez redukcję emisji dwu-

274
tlenku węgla i innych zanieczyszczeń. Jednocześnie
rozwój rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych
przyczynia się do aktywizacji terenów wiejskich poprzez
zwiększenie produkcji rolniczej na cele energetyczne
(nieżywnościowe) oraz związane z tym
tworzenie nowych miejsc pracy.
Biokomponenty i biopaliwa ciekłe, jako substytut
paliw ropopochodnych, zaczynają odgrywać coraz
większą rolę w polityce energetycznej zarówno całej
Unii Europejskiej, jak i poszczególnych państw członkowskich.
Rosnące zapotrzebowanie gospodarki na
paliwa i energię wynikające z rozwoju gospodarczego,
wobec zmniejszających się zasobów paliw kopalnych,
wymusza kierunek poszukiwania i wspierania
rozwoju wykorzystania biokomponentów, biopaliw
ciekłych i innych paliw odnawialnych.
W związku z powyższym inicjatywy mające na
celu zwiększenie produkcji i wykorzystania biokomponentów
i biopaliw ciekłych w Polsce należy uznać
za ze wszech miar pożądane oraz zgodne z trendami
obserwowanymi w gospodarce światowej. W skali
całego świata obserwuje się obecnie działania mające
na celu promowanie wykorzystania biopaliw ciekłych
jako substytutu paliw ropopochodnych.
Dostrzegając zalety stosowania biokomponentów
i biopaliw ciekłych, Unia Europejska podjęła działania
legislacyjne mające na celu zwiększenie udziału
biokomponentów w rynku paliw wykorzystywanych
w transporcie. Wynikiem tych działań było przyjęcie
dyrektywy 2003/30/WE z dnia 8 maja 2003 r.
w sprawie promowania użycia w transporcie biopaliw
lub innych paliw odnawialnych. Przepisy dyrektywy
zobowiązały państwa członkowskie do podejmowania
działań prowadzących do osiągnięcia
z końcem 2010 r. minimalnego udziału biokomponentów
(zarówno w postaci dodatku do paliw ciekłych,
jak i biopaliw ciekłych) w wysokości co najmniej
5,75% – liczonego według wartości opałowej.
Na forum Unii Europejskiej wykazywana jest konieczność
dalszego wzrostu tego udziału. Jak podaje
przygotowany przez Komisję Europejską komunikat
„Polityka energetyczna dla Europy”, potwierdzony
konkluzjami z wiosennego posiedzenia Rady
Europejskiej w dniach 8–9 marca 2007 r., udział
biokomponentów w rynku paliw transportowych
każdego z państw członkowskich ma osiągnąć poziom
co najmniej 10% w 2020 r. (cel ten ma charakter
obligatoryjny).
W rezultacie dotychczasowych działań legislacyjnych
mających na celu zwiększenie udziału biokomponentów
w rynku paliw zużywanych w transporcie
w Polsce nie ma obecnie żadnych przeszkód w dodawaniu
do 5% bioetanolu do benzyn silnikowych stosowanych
w pojazdach oraz do 5% dodatku estrów
metylowych kwasów tłuszczowych do oleju napędowego
stosowanego w pojazdach, ciągnikach i maszynach
nieporuszających się po drogach.
Ponadto, zgodnie z rozporządzeniem ministra
gospodarki z dnia 8 września 2006 r. w sprawie wymagań
jakościowych dla biopaliw ciekłych, w Polsce
możliwe jest wprowadzanie do obrotu dwóch rodzajów
biopaliw ciekłych: estrów metylowych kwasów
tłuszczowych stanowiących samoistne paliwo oraz
oleju napędowego zawierającego 20% ww. estrów,
stosowanych w pojazdach, ciągnikach rolniczych,
a także maszynach nieporuszających się po drogach,
wyposażonych w silniki z zapłonem samoczynnym,
przystosowane do spalania tych biopaliw. Przewiduje
się również dopuszczenie do obrotu paliwa zawierającego
85% bioetanolu (tzw. E85).
W wyniku dotychczasowych działań dokonano
również pełnej transpozycji dyrektywy 2003/30/WE
do polskiego prawa. Transpozycję tę zapewniły ustawy
z dnia 25 sierpnia 2006 r.: o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych oraz o systemie monitorowania
i kontrolowania jakości paliw. Wyżej wymienione
ustawy wprowadziły do polskiego prawa wiele
zmian ukierunkowanych na tworzenie korzystnych
i stabilnych warunków rozwoju rynku biokomponentów
i biopaliw ciekłych, w tym trzy niezwykle
istotne:
— Stworzenie możliwości wytwarzania przez
rolników biopaliw ciekłych na własny użytek. Rolnicy
mogą wytwarzać na własny użytek wszystkie rodzaje
biopaliw ciekłych stanowiących samoistne paliwo,
a w przypadku czystego oleju roślinnego i estrów
nie jest konieczne składanie zabezpieczenia
akcyzowego. Zgodnie z przepisami ustawy o systemie
monitorowania i kontrolowania jakości paliw
biopaliwa ciekłe wytwarzane przez rolników na własny
użytek powinny spełniać jedynie minimalne
wymagania jakościowe, istotne ze względu na ochronę
środowiska. Roczny limit dozwolonej produkcji
na własny użytek wynosi 100 litrów na hektar powierzchni
użytków rolnych będących w posiadaniu
rolnika.
— Wprowadzenie z dniem 1 stycznia 2008 r. obowiązku
zapewnienia określonego udziału biokomponentów
w rynku paliw transportowych. Nałożony
on został na przedsiębiorców wykonujących działalność
gospodarczą w zakresie wytwarzania i importu
lub nabycia wewnątrzwspólnotowego paliw ciekłych
lub biopaliw ciekłych, którzy sprzedają je lub zużywają
na własne potrzeby. Przedsiębiorcy ci określani
są jako podmioty realizujące narodowy cel wskaźnikowy
(narodowy cel wskaźnikowy to minimalny
udział biokomponentów i innych paliw odnawialnych
w ogólnej ilości paliw ciekłych i biopaliw ciekłych
zużywanych w ciągu roku kalendarzowego
w transporcie, liczony według wartości opałowej).
— Wprowadzenie do polskiego prawa pojęcia
„wybranej floty”, definiowanego jako grupa co najmniej
10 pojazdów, ciągników rolniczych lub maszyn
nieporuszających się po drogach albo grupa lokomotyw
lub statków wyposażonych w silniki przystosowane
do spalania biopaliwa ciekłego, będących
własnością lub użytkowanych przez osobę fizyczną
wykonującą działalność gospodarczą, osobę prawną
lub jednostkę organizacyjną nieposiadającą osobo-

275
wości prawnej. Wprowadzenie tego pojęcia umożliwiło
zastosowanie w pojazdach i maszynach należących
do „wybranych flot” biopaliw niedopuszczonych
do powszechnego obrotu, o wysokim udziale biokomponentów
(wymagania jakościowe dla tego rodzaju
biopaliw ciekłych zostały określone w rozporządzeniu
ministra gospodarki z dnia 22 stycznia 2007 r.
w sprawie wymagań jakościowych dla biopaliw ciekłych
stosowanych w wybranych flotach oraz wytwarzanych
przez rolników na własny użytek).
Dla właściwego funkcjonowania rozwiązań zawartych
w obu ustawach niezbędne jest jednak znalezienie
i zastosowanie takich rozwiązań, które zapewnią
dodatkowe wsparcie dla produkcji biokomponentów
i biopaliw ciekłych. Rozwiązania te powinny
być oparte na założeniu, że rozmiar udzielonego
wsparcia powinien być zgodny z przepisami
Unii Europejskiej w zakresie opodatkowania produktów
energetycznych oraz pomocy publicznej oraz
powinny spowodować, że oferowana użytkownikowi
pojazdu cena paliwa zawierającego biokomponenty
będzie konkurencyjna w stosunku do ceny paliwa
mineralnego.
Wypracowanie tego rodzaju rozwiązań jest celem
przygotowanego w Ministerstwie Gospodarki i przyjętego
w dniu 24 lipca 2007 r. przez Radę Ministrów
dokumentu pt. „Wieloletni program promocji biopaliw
lub innych paliw odnawialnych na lata 2008–
–2014”, który stanowi wykonanie art. 37 ustawy
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych. Rozwiązania
te poprawią opłacalność ekonomiczną całego
procesu – począwszy od pozyskiwania surowców rolniczych,
przez wytwarzanie biokomponentów, produkcję
biopaliw ciekłych i paliw ciekłych z dodatkiem
biokomponentów, a kończąc na użyciu tego paliwa.
Powinny również gwarantować stabilność warunków
funkcjonowania dla wszystkich podmiotów
związanych z rynkiem biokomponentów i biopaliw
ciekłych, co jest niezbędne do tworzenia długookresowych
planów gospodarczych oraz pozyskania
przez przedsiębiorców finansowania dla nowych inwestycji.
W trakcie prac nad programem kierowano się zasadą,
że wszelkie bariery rozwoju rynku biokomponentów
i biopaliw ciekłych powinny być skutecznie
usuwane w związku z korzyściami, jakie rozwój ten
przynosi, dotyczącymi zwiększenia bezpieczeństwa
energetycznego, wzrostu zatrudnienia oraz poprawy
stanu środowiska w drodze redukcji emisji zanieczyszczeń,
w tym szczególnie dwutlenku węgla. Korzyści
te rekompensują bowiem z nadwyżką ewentualne
negatywne strony procesu promowania biokomponentów,
jak np. przejściowe uszczuplenie wpływów
budżetowych państwa.
Program przewiduje, że nadal rozwiązania podatkowe
będą miały bardzo istotne znaczenie w systemie
zapewniania opłacalności produkcji biokomponentów
i biopaliw ciekłych. Obok zwolnień od podatku
akcyzowego w maksymalnej wysokości dozwolonej
dyrektywą 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji
wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących
opodatkowania produktów energetycznych
i energii elektrycznej (i związanego z tym znacznego
obniżenia akcyzy od biokomponentów stanowiących
samoistne paliwa), planowane są ulgi w podatku dochodowym
od osób prawnych. Przyjęty system ma
przy tym zapewnić stabilność w zakresie ulg i zwolnień
podatkowych przez cały okres funkcjonowania
programu. Wśród dalszych instrumentów wsparcia
finansowego program obejmuje: wyłączenie biokomponentów
stanowiących samoistne paliwa z grupy
wyrobów podlegających opłacie paliwowej, system
dopłat dla rolników uprawiających rośliny energetyczne
z przeznaczeniem na biokomponenty, wsparcie
inwestycyjne ze środków unijnych oraz zwolnienia
podmiotów stosujących biopaliwa ciekłe w pojazdach
z opłat za wprowadzanie zanieczyszczeń do
powietrza.
Program wprowadza preferencje dla transportu
publicznego w aglomeracjach miejskich, uzdrowiskach
czy na terenach chroniących przyrodę, którego
działanie jest oparte wyłącznie na pojazdach zużywających
paliwa ekologiczne (biopaliwa ciekłe,
a także CNG i LPG) lub napędzane silnikami elektrycznymi
lub hybrydowymi. Zachętą do używania
biopaliw, także przez osoby fizyczne, będą ulgi w opłatach
parkingowych.
Jednym z rozwiązań zawartych w programie jest
wprowadzenie preferencji w zakupie pojazdów i maszyn
wyposażonych w silniki przystosowane do spalania
biopaliw ciekłych w ramach zamówień publicznych.
Bardzo znaczący jest także zapis dotyczący
nałożenia na administrację rządową obowiązku
sukcesywnej wymiany własnego parku samochodowego
na pojazdy przystosowane do spalania biopaliw
ciekłych.
Istotnym elementem programu są także działania
o charakterze edukacyjno-informacyjnym, obejmujące
m.in. wprowadzenie tematyki biopaliw ciekłych
do programów na wszystkich poziomach nauczania,
prowadzenie szerokich kampanii informacyjnych
adresowanych do wszystkich użytkowników
pojazdów, a także akcji mających na celu zachęcanie
i mobilizowanie producentów samochodów do ich
przystosowywania do spalania biopaliw.
Należy jednocześnie podkreślić, że w Ministerstwie
Gospodarki, które jest odpowiedzialne za koordynację
realizacji całości przedmiotowego programu,
podejmowane są działania mające na celu wypełnienie
wszystkich zadań zapisanych w dokumencie
w możliwie krótkim czasie.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Minister
Waldemar Pawlak

276
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie realizacji programu
ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły (740)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 31 stycznia roku 2008 r. (sygn. SPS-023-
-740/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Stanisława Zająca w sprawie realizacji programu
ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu
górnej Wisły, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
w porozumieniu z ministrem środowiska,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż rządowy projekt
programu ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu
górnej Wisły – opracowany przez zespół roboczy,
w którego skład weszli m.in. eksperci zajmujący
się tematyką ochrony przeciwpowodziowej,
oraz przy współpracy wojewodów: małopolskiego,
podkarpackiego, śląskiego i świętokrzyskiego,
– jest częścią „Programu Wisła 2020”. Program
obejmuje dorzecze górnej Wisły do ujścia Sanu – są
to obszary, na terenie których występują częste
i gwałtowne powodzie.
Celem programu jest zwiększenie bezpieczeństwa
powodziowego w dorzeczu górnej Wisły poprzez
efektywne planowanie i realizację środków ochrony,
rozwój działań prewencyjnych, mających za zadanie
ograniczenie zagrożenia powodziowego.
Głównymi założeniami programu jest m.in.:
— identyfikacja priorytetowych (kompleksowych)
projektów ochronnych na obszarze poszczególnych
województw, przeznaczonych do realizacji
w okresie programowania w latach 2007–2013,
— uzasadnienie, hierarchizacja i realizacja zadań
inwestycyjnych w układzie zlewniowym i administracyjnym,
— harmonizacja zadań przeciwpowodziowych
z działaniami na rzecz ochrony ekosystemów wodnych
i lądowych z nimi związanych, zgodnie z ramową
dyrektywą wodną,
— koordynacja działań operacyjnych, związanych
z zagrożeniem awariami obiektów,
— wsparcie działań mających na celu pozyskanie
odpowiednich środków na realizację przedsięwzięć
oraz inwestycji z nimi związanych, zwłaszcza z funduszy
europejskich.
Wskazać należy, iż wstępnie oszacowane sumaryczne
koszty realizacji programu (z podziałem na dwa
okresy realizacji projektów, w latach 2007–2013 i po
roku 2013) – łącznie określono na kwotę 12,5 mld zł.
Źródłem ich finansowania będą środki europejskie oraz
krajowe (budżetowe i samorządowe). Dla woj. podkarpackiego
na lata 2007–2013 i po 2013 r. planowana jest
kwota w wysokości 4989,6 mln zł.
Niemniej pragnę poinformować, iż w 2008 r.
w budżecie państwa na realizację programu zabezpieczono
kwotę w wysokości 100 mln zł. Szczegółowe
informacje odnośnie do wysokości już przyznanych
środków zostały przekazane właściwym wojewodom
w lutym 2008 r. Nadmienić należy, iż woj.
podkarpackie otrzymało już 29,5 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu
4 lipca 2007 r. w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji odbyła się konferencja, podczas
której dokonano po raz pierwszy prezentacji rządowego
projektu „Program ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”.
Na konferencji, w której oprócz kierownictwa
resortu, udział wzięli posłowie i senatorowie z woj.
małopolskiego, podkarpackiego, śląskiego i świętokrzyskiego,
przedstawiciele jednostek samorządu
terytorialnego z tych województw oraz przedstawiciele
pozarządowych organizacji ekologicznych
– omówiono końcową wersję dokumentu rządowego
„Program ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”. W dniu 20 września
2007 r. program przekazany został do ówczesnego
wiceprezesa Rady Ministrów – pana Przemysława
Gosiewskiego, który zwrócił go do ponownych
konsultacji. Po przepracowaniu dokumentu, w dniu
12 lutego 2008 r., program skierowany został do
uzgodnień wewnątrzresortowych.
Na koniec lutego 2008 r. planowane jest skierowanie
dokumentu do uzgodnień międzyresortowych,
a następnie do rozpatrzenia przez Radę Ministrów,
w celu jego przyjęcia i upoważnienia ministra
spraw wewnętrznych i administracji do opracowania,
w uzgodnieniu z innymi podmiotami, projektu
ustawy o ustanowieniu „Programu ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”.
Z informacji przekazanych przez ministra środowiska
wynika, iż w dniu 1 lutego 2008 r. opublikowana
została przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
zweryfikowana lista projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko 2007–2013”. Na liście podstawowej
priorytetu III: Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie
zagrożeniom środowiska, działania 3.1: Retencjonowanie
wody i zapewnienie bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego, nie zostały uwzględnione zadania
z dorzecza górnej Wisły. W związku z powyższym
ewentualne projekty do zrealizowania w ramach
ww. programu zostaną wyłonione w drodze
konkursu.
Jednocześnie minister środowiska poinformował,
iż na obszarze dorzecza górnej Wisły, przez Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej w Krakowie,
realizowane jest duże przedsięwzięcie inwestycyjne
pn. Budowa zbiornika wodnego Świnna Poręba na
rzece Skawie. Powyższy zbiornik będzie miał na
celu zwiększenie stopnia zabezpieczenia przed po-

277
wodzią doliny Skawy poniżej zapory oraz doliny Wisły,
od ujścia rzeki Skawy do Krakowa włącznie.
Ponadto poinformował, iż w celu obniżenia zagrożenia
powodziowego i prewencji przeciwpowodziowej
na terenie powiatu Jasło przygotowywana
do realizacji jest budowa zbiornika Kąty–Myscowa.
Obecnie w Podkarpackim Urzędzie Wojewódzkim
toczy się postępowanie administracyjne w sprawie
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację zbiornika wodnego Kąty–
–Myscowa. W dniu 4 kwietnia 2007 r. spisane zostało
porozumienie między gminami Krempna i Nowy
Żmigród o wykonaniu wspólnego miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego, obejmującego
rejon całego zbiornika Kąty–Myscowa, położonego
na obszarze obu gmin. Obecnie trwają prace związane
ze sporządzeniem projektu planu.
Ewentualne rozpoczęcie budowy zbiornika planowane
jest na rok 2010, pod warunkiem wcześniejszego
uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację inwestycji, uzyskania
pozwolenia wodnoprawnego, sporządzenia dokumentacji
projektowej wraz z pozwoleniem na budowę
oraz pozyskania środków unijnych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie możliwości zainicjowania przez rząd
zmian w ustawie o zapasach ropy naftowej,
produktów naftowych i gazu ziemnego
oraz zasadach postępowania w sytuacjach
zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego
państwa i zakłóceń na rynku naftowym,
które uwzględniałyby specyfikę
przedsiębiorstw dystrybuujących gaz ziemny
w regionach nadgranicznych (753)
W odpowiedzi na pismo z dnia 31 stycznia 2008 r.
(znak: SPS-023-753/08), przy którym przesłana została
interpelacja pana posła Bartosza Arłukowicza
dotycząca możliwości zainicjowania przez rząd
zmian w ustawie o zapasach ropy naftowej, produktów
naftowych i gazu ziemnego oraz o zasadach postępowania
w sytuacjach zagrożenia bezpieczeństwa
paliwowego państwa i zakłóceń na rynku naftowym
(zwanej niżej ustawą o zapasach), które uwzględniałyby
specyfikę przedsiębiorstw dystrybucyjnych gazu
ziemnego w regionach nadgranicznych, przedstawiam
poniższe informacje w sprawach poruszonych
przez pana posła.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż kształt ustawy
o zapasach powodowany był strategicznym dla
bezpieczeństwa paliwowego kraju charakterem
dostaw gazu ziemnego i ropy naftowej jako nośników
energii. Nie bez znaczenia są również specyficzne
dla Polski uwarunkowania polityczne i gospodarcze
w tym zakresie (m.in. problemy z ciągłością
dostaw gazu do Polski z importu w latach
2004, 2006 i 2007).
Celem zapewnienia odpowiedniego poziomu podaży
gazu w sytuacji kryzysu dostaw z importu, konieczne
jest posiadanie zapasów gazu ziemnego
w ilości proporcjonalnie odpowiadającej zużyciu
gazu dostarczanego z zagranicy. Zapasy te służą zagwarantowaniu
ciągłości dostaw gazu dla potrzeb
polskiej gospodarki oraz w szczególności dla potrzeb
gospodarstw domowych i podmiotów o strategicznym
znaczeniu dla funkcjonowania państwa.
Pan poseł Arłukowicz porusza w swojej interpelacji
istotną kwestię wpływu regulacji dokonanej
ustawą o zapasach na funkcjonowanie przedsiębiorstw
oraz gospodarkę niektórych regionów. Oczywiste
jest, że wejście w życie ustawy o zapasach spowodowało
konsekwencje zarówno dla podmiotów
sektora paliwowego (a co za tym idzie dla regionu,
w którym one operują), jak i dla konsumentów. Oceniając
poszczególne przepisy ustawy o zapasach, nie
należy jednak zapominać o fakcie, iż musi ona pogodzić
interesy państwa, poszczególnych regionów,
przedsiębiorców oraz konsumentów.
Jestem świadom sytuacji, że przedsiębiorstwa zobowiązane
ustawą o zapasach do tworzenia zapasów
czasowo mogą pogorszyć swoją konkurencyjność
w okresie rozbudowy magazynów i powiększania zapasów
obowiązkowych do wymaganego poziomu.
Zwracam jednocześnie uwagę pana posła na fakt,
iż w skali kraju zwiększenie bezpieczeństwa zaopatrzenia
w ropę naftową, paliwa i gaz ziemny zwiększy
konkurencyjność całej gospodarki, jak i konkretnego
regionu oraz jednocześnie zapewni jej funkcjonowanie
w sytuacji pojawienia się zakłóceń w dostawach
ropy naftowej, produktów naftowych lub gazu
ziemnego.
Należy zauważyć, że w przywoływanej ustawie
przewidziano mechanizmy, których celem jest złagodzenie
skutków wprowadzenia nowych rozwiązań
dla przedsiębiorstw operujących na rynku gazu
ziemnego. Według szacunków Ministerstwa Gospodarki
ww. ustawa spowoduje, iż nowe pojemności
magazynowe i zakupy dodatkowych ilości gazu na
utworzenie zapasów staną się konieczne, począwszy
od 2009 r. Stanie się tak, gdyż w harmonogramie
dochodzenia do wymaganych wielkości zapasów
gazu przyjęto, iż do roku 2009 wielkość zapasów wynosić
będzie co najmniej 11 dni średniego dziennego
przywozu gazu ziemnego, co w przybliżeniu odpowiada
3% przywozu, czyli wysokości, która już od

278
dawna obowiązuje na skutek przepisów ustawy Prawo
energetyczne. Stąd też do końca września roku
2009 przedsiębiorstwa obecne na rynku mogą wypełniać
obowiązki ustawowe bez dodatkowych inwestycji.
Przedsiębiorstwa uzyskały długi okres przejściowy
przeznaczony na stopniowe dostosowanie się
do nowych zasad i do zwiększenia ilości zapasów
obowiązkowych gazu do 2012 r., czyli terminu osiągnięcia
poziomu zapasów odpowiadających 30 dniom
średniego dziennego przywozu.
Dla zapewnienia opłacalności ekonomicznej dla
rozbudowy sytemu magazynów gazu ziemnego przepisy
ustawy gwarantują stopę zwrotu z kapitału zaangażowanego
w takie przedsięwzięcia na poziomie
nie niższym niż 6%. Istnieje możliwość pozyskania
środków na rozbudowę podziemnych magazynów
gazu przy wykorzystaniu środków przewidzianych
na ten cel w Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko”, w którym około 1,9 mld euro
przeznaczone zostało na realizację projektów energetycznych,
w tym także magazynów gazu ziemnego.
Przedsiębiorstwa zostały uprawnione do uwzględniania
kosztów związanych z realizacją obowiązku
magazynowania w taryfie, co spowoduje, iż koszty
te nie będą ich w całości obciążać.
Jednocześnie ustawa o zapasach przewiduje instytucję
zwolnienia z obowiązku utrzymywania zapasów
obowiązkowych gazu ziemnego. Minister gospodarki
może zwolnić z tego obowiązku niepowiązane
kapitałowo z podmiotem, który uzyskał zwolnienie
lub się o nie ubiega, przedsiębiorstwo energetyczne
wykonujące działalność gospodarczą w zakresie
obrotu gazem ziemnym z zagranicą lub podmiot
dokonujący przywozu gazu ziemnego, jeżeli
liczba ich odbiorców nie jest większa niż 100 tys.
i przywóz gazu ziemnego nie przekracza w ciągu
roku 50 mln m 3 . Wspomniana przez pana posła spółka
Media Odra Warta Sp. z o.o. otrzymała takie
zwolnienie (decyzja ministra gospodarki nr 1/07/
2007 z dnia 24 lipca 2007 r.).
Odnosząc się do pytania dotyczącego działań
uniemożliwiających ograniczanie przez PGNiG konkurencji
na lokalnym rynkach gazu, pragnę poinformować,
że z danych posiadanych przez Ministerstwo
Gospodarki wynika, że PGNiG SA odmawia
świadczenia usług magazynowania gazu ziemnego
swym wnioskodawcom, powołując się na przesłanki
zawarte w art. 4h ust. 1 Prawa energetycznego.
Przepis ten przewiduje, że przedsiębiorstwa energetyczne
mogą odmówić dostępu do systemu z powodu
braku pojemności albo tam, gdzie dostęp do systemu
uniemożliwiłby im wypełnianie usług o charakterze
użyteczności publicznej, które zostały im wyznaczone,
albo z powodu poważnych trudności ekonomicznych
i finansowych. PGNiG SA wskazuje m.in., iż
świadczenie omawianych usług naraziłoby spółkę
na trudności finansowe i ekonomiczne związane
z realizacją zobowiązań wynikających z uprzednio
zawartych kontraktów długoterminowych z podmiotami
pochodzącymi z państw niebędących członkami
UE, przewidujących obowiązek zapłaty za
określoną ilość gazu ziemnego, niezależnie od ilości
pobranego gazu. Ponadto świadczenie usług magazynowania
uniemożliwiłoby PGNiG SA wywiązanie
się z obowiązków w zakresie ochrony interesów odbiorców.
Kolejnym argumentem przywoływanym
przez PGNiG SA jest brak wolnych zdolności magazynowych.
W przypadku podejrzenia naruszenia przez
PGNiG zasad konkurencji przedsiębiorstwa mają
możliwość wystąpienia w tej sprawie do właściwych
organów tj. prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
oraz prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
W reakcji na decyzje PGNiG SA co do odmowy
udostępnienia magazynów, władze państwowe podejmowały
szereg działań w celu zapewnienia innym
podmiotom dostępności usług magazynowania
i zweryfikowania prawidłowości decyzji PGNiG SA.
Prezes Urzędu Regulacji Energetyki zaangażował
się w dwa postępowania administracyjne dotyczące
odmowy zawarcia umów o świadczenie usługi magazynowania
paliw gazowych przez PGNiG SA. Postępowania
zostały wszczęte na wniosek Emfesz NG
Polska sp. z o.o. oraz Media Odra Warta sp. z o.o.
Przedmiotowe postępowania nie zostały dotychczas
zakończone.
Minister gospodarki podjął ponadto prace zmierzające
do nowelizacji Prawa energetycznego m.in.
w zakresie zmiany procedury wyznaczania operatorów
systemów magazynowych, co wiąże się z nałożeniem
na przedsiębiorstwo będące operatorem szeregu
obowiązków. W myśl proponowanej nowelizacji
prezes URE zostanie upoważniony do wyznaczenia
operatorów systemów magazynowych z urzędu,
w przypadku gdy przedsiębiorstwo energetyczne będące
właścicielem infrastruktury nie złoży stosownego
wniosku, a także do nałożenia sankcji prawnej
w postaci kary pieniężnej na przedsiębiorstwo, które
z nieuzasadnionych powodów nie występuje do prezesa
URE z wnioskiem o wyznaczenie na operatora 1) .
Odnosząc się do pytań dotyczących specyfiki
funkcjonowania przedsiębiorstw dystrybucyjnych
gaz ziemny w rejonach graniczących z państwami
UE oraz dopuszczenia możliwości przechowywania
zapasów obowiązkowych poza terytorium RP, zwracam
uwagę pana posła, że istniejące uwarunkowania
techniczne, główne kierunki rozpływu gazu
w systemie przesyłowym kraju oraz ilość i przepustowość
połączeń międzysystemowych, stwarzają
1)
Przedmiotowa zmiana jest elementem szerszej nowelizacji
Prawa energetycznego, która wdroży do polskiego systemu
prawnego przepisy dyrektywy 2005/89/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie działań na
rzecz zagwarantowania bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej
i inwestycji infrastrukturalnych. W dniu 15 stycznia
2008 r. projekt ten został przesłany do konsultacji społecznych
i uzgodnień międzyresortowych, które zakończa się w lutym
2008 r. Ostateczny termin wejścia w życie ustawy zależy od
przebiegu uzgodnień i prac Parlamentu RP. Przewiduje się, że
nastąpi to najpóźniej w lipcu 2008 r.

279
istotne ograniczenia uniemożliwiające szybkie przesłanie
dodatkowych dostaw gazu pochodzących z zapasów
obowiązkowych, gdyby magazynowane były
one na terytorium innych państw członkowskich
UE. Polski system gazowy jest połączony jedynie
z systemem gazowym Niemiec, pojedynczym łączem
o relatywnie niewielkiej przepustowości (w miejscowości
Lasów). Gazociąg przesyłowy, którym przesyłany
jest gaz ze wschodu do Polski i dalej do Niemiec
– tzw. Jamał–Europa, nie jest wyposażony w instalację
tłoczenia rewersowego gazu. Polska podejmowała
próby inicjacji budowy odpowiedniej instalacji,
niemniej pomimo zawarcia stosownego porozumienia
z RFN Polsce nie udało się uzyskać zgody Federacji
Rosyjskiej na przebudowę gazociągu. W efekcie,
w przypadku zakłócenia dostaw z dominującego
kierunku (w 2006 r. ok. 91,5% importu gazu ziemnego
do RP pochodziło z kierunku wschodniego), co
miało miejsce już dwukrotnie, i to w okresie zwiększonego
zapotrzebowania na gaz w kraju – tj. zimą
2004 r. i 2006 r., nie jest możliwe sprowadzenie gazu
do kraju z innych źródeł.
Pragnę zapewnić pana posła, że Ministerstwo
Gospodarki będzie podejmowało działania zmierzające
do zapewnienia funkcjonowania efektywnej
współpracy transgranicznej (tworzenie połączeń
międzysystemowych) oraz rozbudowy infrastruktury
sieciowej, w szczególności w odniesieniu do regionu
Polski północno-zachodniej, gdzie problemem
jest brak przepustowości oraz niedostateczne pojemności
magazynowe. W tym zakresie istotne znaczenie
będzie miał udział Polski w pracach Komisji Europejskiej
nad tzw. III pakietem energetycznym
w zakresie liberalizacji rynków gazu i energii elektrycznej.
Zmiany przepisów będą dotyczyć m. in.
rozbudowy połączeń transgranicznych.
Podsumowując, chciałbym podkreślić, iż postanowienia
zawarte w ustawie o zapasach dotyczące
zarówno samego obowiązku tworzenia zapasów obowiązkowych,
jak i magazynowania ich na terenie
Rzeczypospolitej Polskiej są niezbędne dla zapewnienia
bezpieczeństwa paliwowego Rzeczypospolitej
Polskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia na ręce
Pana Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedstawione
informacje pan poseł Bartosz Arłukowicz
uzna za wyczerpującą odpowiedź na postawione
w interpelacji pytania.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Minister
Waldemar Pawlak
O d p o w i e d ź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie traktowania
Polskiego Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego w telewizji publicznej (759)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, (znak SPS-023-759/
08 z dnia 31.01.2008 r.) w sprawie traktowania Polskiego
Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego
w telewizji publicznej informuję, że jak wynika z informacji
przedstawionych przez Krajową Radę Radiofonii
i Telewizji, wszczęła ona postępowanie
w przedmiotowej sprawie na wniosek pana Eugeniusza
Czykwina, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
i oczekuje ewentualnych uwag pana posła dotyczących
wyjaśnień udzielonych przez nadawcę.
Równocześnie Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
przekazała do Ministerstwa Skarbu Państwa kopię
wyjaśnień prezesa Zarządu Telewizji Polskiej SA
dotyczących opublikowanych w mediach fragmentów
listu arcybiskupa Sawy, prawosławnego metropolity
warszawskiego i całej Polski, do prezesa Zarządu
TVP SA w sprawie retransmisji nabożeństwa
bożonarodzeniowego.
Zarząd Spółki TVP SA poinformował, że 9 stycznia
2008 r. o godz. 7.24 na antenie Programu 2 zostało
wyemitowane nabożeństwo prawosławne „Oficjum
bożonarodzeniowe z Siemiatycz”. Data i godzina
emisji zostały ustalone w porozumieniu z kierownictwem
Redakcji Programów Ekumenicznych TVP2.
Zdaniem zarządu spółki wybór terminu związany
był z obowiązującym programem ramowym Programu
2, w którym wszystkie audycje ekumeniczne
mają stałe pasmo o godzinie 7.25, zaś widownia
ekumeniczna od dawna identyfikuje to pasmo jako
własne.
Jak wynika z zapewnień zarządu spółki, TVP
SA z wielkim szacunkiem odnosi się do Polskiego
Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego i jego
wiernych, a decyzja o terminie i godzinie emisji nabożeństwa
miała wyłącznie charakter programowy
i nie była przejawem „dyskryminacji” tego kościoła.
Zarząd spółki wyraził również ubolewanie i żal z powodu
odbioru intencji spółki w kategoriach innych
niż programowe.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wyczerpujące w pełni
kwestie poruszane w przedmiotowej interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.

280
O d p o w i e d ź
ministra gospodarki
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie przyjęcia odpowiednich rozwiązań
pozwalających usunąć bariery
utrudniające przedsiębiorcom prowadzenie
działalności gospodarczej (773)
W nawiązaniu do pisma z dnia 31 stycznia 2008 r.,
znak: SPS-023-773/08, przesyłam odpowiedź na interpelację
pana posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
przyjęcia odpowiednich rozwiązań pozwalających
usunąć bariery utrudniające przedsiębiorcom
prowadzenie działalności gospodarczej.
Ministerstwo Gospodarki prowadzi obecnie prace
nad projektami ustaw, które mają na celu likwidację
zbędnych obciążeń administracyjnych nakładanych
na przedsiębiorców. Są to: tzw. ustawa dereglamentacyjna
znosząca niepotrzebne formy reglamentacji
podejmowania działalności gospodarczej
oraz nowelizacja ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej wprowadzająca instytucję zawieszenia
wykonywania działalności. Ponadto obecnie przygotowywany
jest również pakiet ustaw wchodzących
w skład tzw. pakietu dla przedsiębiorczości, tj.: ustawa
o zmianie ustawy o izbach gospodarczych, ustawa
o zmianie ustawy Kodeks pracy, ustawa o zmianie
ustawy Kodeks spółek handlowych, ustawa
o stażu absolwenckim, ustawa o zmianie ustawy Ordynacja
podatkowa, ustawa o zmianie ustawy Kodeks
cywilny oraz zmianie ustawy Prawo dewizowe,
ustawa o zmianie ustawy o odpowiedzialności podmiotów
zbiorowych za czyny zabronione pod groźba
kary oraz ustawa o zmianie ustawy Prawo upadłościowe
i naprawcze.
Obecnie Ministerstwo Gospodarki przygotowuje
wstępny projekt tzw. ustawy dereglamentacyjnej.
Przedmiotem tej ustawy będzie wprowadzenie ułatwień
do wykonywania niektórych rodzajów działalności
gospodarczej, do których wykonywania aktualnie
wymagane jest uzyskanie odpowiednich koncesji,
zezwoleń czy wpisu w rejestrze działalności
regulowanej. Zmiana dotyczy ponad 20 ustaw szczegółowych
z zakresu reglamentowanych obszarów
działalności gospodarczej i wprowadzenia stosownych
zmian w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej.
Ustawa ma na celu ułatwienie podejmowania
i wykonywania działalności gospodarczej
m.in. w obszarze produkcji tablic rejestracyjnych,
utrzymania czystości i porządku w gminach, prowadzenia
towarowych domów maklerskich, wykonywania
działalności w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego.
Ułatwienia wprowadzane są w oparciu
o redukcję obciążeń przy podejmowaniu i wykonywaniu
poszczególnych rodzajów działalności np. poprzez
zastępowanie zezwoleń wpisami w rejestrze
działalności regulowanej, likwidacji niektórych rejestrów
działalności regulowanej, a tym samym zmniejszenie
obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorców.
Redukcja obciążeń wprowadzana jest w obszarach,
w których pozwala na to prawo Unii Europejskiej
w oparciu o konstytucyjną zasadę proporcjonalności,
wyrażoną w orzecznictwie Trybunału
Konstytucyjnego. Projekt ustawy w najbliższym
czasie, po uzyskaniu akceptacji kierownictwa Ministerstwa
Gospodarki, zostanie skierowany do uzgodnień
wewnętrznych, a następnie zgodnie z Regulaminem
pracy Rady Ministrów do uzgodnień międzyresortowych
i konsultacji społecznych.
W przyjętym przez Radę Ministrów 5 lutego 2008 r.
projekcie ustawy o zmianie ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych
innych została uregulowana instytucja zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej. W projektowanym
art. 14a ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej wprowadza się ogólną zasadę, że przedsiębiorca,
który nie zatrudnia pracowników może
zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej.
Ograniczenie możliwości zawieszenia działalności
gospodarczej jedynie do przedsiębiorców, którzy nie
zatrudniają pracowników, wynika z faktu, iż ogólne
zwolnienie z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie
społeczne nie może dotyczyć składek płaconych
przez pracodawców za pracowników. Tym
samym powiązanie instytucji zawieszenia z całkowitym
zwolnieniem z opłacania składek w okresie
zawieszenia jest możliwe tylko w odniesieniu do
przedsiębiorców niezatrudniających pracowników.
W przypadku wykonywania działalności gospodarczej
w formie spółki cywilnej zawieszenie jest skuteczne
pod warunkiem jej zawieszenia przez wszystkich
wspólników.
Stosownie do projektowanej regulacji okres zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej
może wynosić od 1 miesiąca do 24 miesięcy. Ramy
czasowe zawieszenia uwzględniają typowe sytuacje,
które wpływają na podjęcie decyzji o zawieszeniu
wykonywania działalności. Zawieszenie przez okres
krótszy niż 1 miesiąc nie ma w praktyce ekonomicznego
uzasadnienia, a zawieszenie trwające dłużej
niż 24 miesiące jest natomiast przesłanką do likwidacji
działalności. W okresie zawieszenia przedsiębiorca
nie może prowadzić działalności gospodarczej
i co do zasady osiągać bieżących przychodów z działalności
gospodarczej.
Prawa i obowiązki przedsiębiorcy w okresie zawieszenia
określone zostały w ust. 4 projektowanego
art. 14a. Zatem w okresie zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej przedsiębiorca:
— ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne
do zachowania lub zabezpieczenia źródła
przychodów,
— ma prawo przyjmować należności lub obowiązek
regulować zobowiązania, powstałe przed
datą zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej,
— ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie,

281
— ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach
sądowych, postępowaniach podatkowych
i administracyjnych związanych z działalnością
gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem,
— ma prawo osiągać przychody finansowe, także
z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania
działalności gospodarczej.
Ponadto w okresie zawieszenia przedsiębiorca
będzie wykonywał wszelkie obowiązki nakazane
przepisami prawa, w szczególności będzie zobowiązany
złożyć:
— roczne zeznanie podatkowe odpowiednio w podatku
dochodowym od osób fizycznych lub w podatku
od osób prawnych, lub w ryczałcie ewidencjonowanym,
— uiścić należny podatek dochodowy od osób fizycznych
lub podatek dochodowy od osób prawnych
albo ryczałt ewidencjonowany za rok podatkowy,
— rozliczyć podatek od towarów i usług w przypadku
wykonywania dozwolonych przepisami niniejszej
ustawy czynności podlegających opodatkowaniu
podatkiem VAT.
W okresie zawieszenia wykonywania działalności
gospodarczej przedsiębiorca może zostać także
poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla
przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
Wobec powyższego przedsiębiorca w okresie zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej
nie będzie musiał płacić zaliczek na poczet podatku
dochodowego oraz, z wyjątkiem niektórych sytuacji,
składać deklaracji podatkowych w zakresie podatku
od towarów i usług. Za okres zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej przedsiębiorca nie
będzie miał obowiązku składania deklaracji oraz
opłacania składek na ubezpieczenia społeczne. Ubezpieczenie
społeczne (rentowe i emerytalne) w okresie
zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej
przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność
gospodarczą będzie dobrowolne. Przedsiębiorca
w okresie zawieszenia nie będzie musiał opłacać
ubezpieczenia chorobowego i wypadkowego. Składka
zdrowotna, analogicznie jak składka na ubezpieczenie
społeczne, w okresie zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej ma być dobrowolna.
Jednocześnie informuję, że w celu zwolnienia przedsiębiorcy
z i tak już licznych obowiązków o charakterze
informacyjnym nakładanych przez przepisy
innych ustaw, nowelizacja ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej, zobowiązuje organ ewidencyjny,
który otrzymał od przedsiębiorcy wniosek o wpis
informacji o zawieszeniu wykonywania działalności
gospodarczej albo wniosek o wpis informacji o wznowieniu
wykonywania działalności gospodarczej, do
przekazania tej informacji właściwemu dla podatnika
organowi podatkowemu, urzędowi statystycznemu
oraz oddziałowi ZUS. W przypadku przedsiębiorców
wpisanych do KRS będą oni samodzielnie
informować właściwe organy o zawieszeniu i wznowieniu
wykonywania działalności gospodarczej.
Nowelizacja ustawy o izbach gospodarczych ma
wprowadzić zmiany, które są konieczne z punktu
widzenia efektywności obrotu gospodarczego. Pierwsza
zmiana polega na wprowadzeniu możliwości
tworzenia przez izby gospodarcze terenowych jednostek
organizacyjnych posiadających osobowość prawną.
Druga zmiana dotyczy możliwości wprowadzenia
zebrania delegatów w miejsce walnego zgromadzenia
członków izby lub zastąpienie walnego zgromadzenia
członków izby zebraniem delegatów w przypadku,
gdy liczba członków przekroczy wielkość
określoną w statucie. Wówczas statut musi również
określać zasady wybierania delegatów wraz z czasem
trwania ich kadencji. W praktyce będą funkcjonować
trzy warianty ustanowienia najwyższej władzy
organizacji: walne zgromadzenie członków, zastąpienie
walnego zgromadzenia członków zebraniem
delegatów, bez względu na liczbę członków,
oraz zebranie delegatów, jeśli liczba członków przekroczy
określoną w statucie wielkość.
Ustawa o zmianie ustawy Ordynacja podatkowa
oraz niektórych innych ustaw ma na celu zwiększenie
pewności i stabilności prawa podatkowego oraz
wprowadzenie regulacji, które ułatwią wykonywanie
działalności gospodarczej m. in. poprzez zwiększenie
pewności przedsiębiorcy, że podejmowane
przez niego działania są zgodne z prawem, co może
równocześnie przyczynić się do zwiększenia wzrostu
gospodarczego. Stabilne prawo podatkowe jest jednym
z istotnych elementów prowadzenia działalności
gospodarczej, umożliwia bowiem planowanie
działań przedsiębiorcy oraz w znacznym stopniu determinuje
podejmowane przez niego decyzje. Projektowana
ustawa zawiera m. in. zmiany dotyczące:
— odpowiedzialności płatnika,
— zniesienia obowiązku zapłaty podatku za pośrednictwem
rachunku bankowego dla mikroprzedsiębiorców,
— umożliwienia dokonywania korekty deklaracji
w zakresie podatku od towarów i usług po zakończeniu
kontroli podatkowej, na takich samych zasadach,
jak w przypadku pozostałych podatków,
— odpowiedzialności osób trzecich,
— kontroli podatkowej.
Założeniem projektowanej ustawy o zmianie ustawy
Kodeks pracy jest racjonalizacja i uelastycznienie
prawa pracy, w szczególności w stosunkach pracy,
w których pracodawcą jest osoba fizyczna nieprowadząca
działalności gospodarczej lub mały pracodawca,
zatrudniający mniej niż 10 pracowników.
Rozwiązania prawne przewidziane w tym projekcie
mają na celu stworzenie warunków do ograniczenia
nielegalnego zatrudnienia, m. in. w gospodarstwach
domowych i rolnictwie, powinny sprzyjać obniżeniu
poziomu bezrobocia, a także wspierać rozwój przedsiębiorczości.
Cele założone niniejszym projektem
mają być również zrealizowane poprzez przywrócenie
w Kodeksie pracy definicji stosunku pracy opartej
na swobodnej woli obu stron w wyborze podstawy
prawnej świadczenia pracy.

282
Celem ustawy o zmianie ustawy Kodeks spółek
handlowych jest wprowadzenie regulacji, które
ułatwiają przedsiębiorcom prowadzenie działalności
gospodarczej, w szczególności w formie spółek
z ograniczoną odpowiedzialnością i spółek akcyjnych.
Projektowana ustawa realizuje następujące
cele szczegółowe:
— zniesienie obowiązku przekształcenia spółek
cywilnych w spółki jawne,
— ograniczenie odpowiedzialności wspólników
spółek osobowych za zobowiązania przedsiębiorcy
jednoosobowego, w przypadku gdy przedsiębiorstwo
jednoosobowego przedsiębiorcy wnoszone jest
do spółki aportem,
— obniżenie wysokości minimalnego kapitału
zakładowego w spółkach z o.o. i spółkach akcyjnych,
— ograniczenie wymogów formalnych dla jednoosobowych
spółek kapitałowych,
— wprowadzenie przepisów, które precyzyjnie
określają dzień wypłaty dywidendy w spółkach kapitałowych,
— wprowadzenie przepisów umożliwiających zaliczkową
wypłatę majątku pozostałego po zaspokojeniu
lub zabezpieczeniu wierzycieli w spółkach z o.o.
i spółkach akcyjnych,
— złagodzenie zakazu łączenia stanowisk przez
członków rad nadzorczych i komisji rewizyjnych
spółek kapitałowych.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Kodeks cywilny
oraz ustawy Prawo dewizowe ma na celu umożliwienie
rezydentom będącym przedsiębiorcami
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej dokonywania
w kraju rozliczeń z innymi rezydentami w innych
walutach wymienialnych niż polski złoty, bez
obowiązku uzyskania zezwolenia prezesa Narodowego
Banku Polskiego. Dla wielu przedsiębiorców
dokonujących transakcji w zakresie prowadzonej
działalności gospodarczej, rozliczanie w innych walutach
jest znacznie korzystniejsze niż rozliczanie
w złotych, ponieważ pomaga w ograniczeniu ryzyka
kursowego występującego w eksporcie, który realizowany
jest głównie w innych walutach. Ograniczenie
ryzyka kursowego wpłynie korzystnie na
zwiększenie konkurencyjności eksporterów na rynkach
Unii Europejskiej. Obecny obowiązek uzyskiwania
indywidualnego zezwolenia dewizowego
osobno w przypadku każdej transakcji stanowi
istotne utrudnienie w zakresie prowadzenia działalności
gospodarczej.
Zmiana ustawy o odpowiedzialności podmiotów
zbiorowych za czyny zabronione pod groźbą kary ma
na celu znaczne ograniczenie represyjności ustawy,
która przez wszystkie środowiska pracodawców
i przedsiębiorców uznana została za regulację niesprawiedliwą
i podważającą pewność prowadzenia
działalności gospodarczej. Zmiany mają też na celu
usunięcie wątpliwości interpretacyjnych niektórych
przepisów, jakie pojawiły się w trakcie ich dotychczasowego
obowiązywania, a także lepsze dostosowanie
niektórych przepisów do wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2004 r., sygn. K
18/03). Niektóre zmiany uwzględniają również krytyczne
głosy doktryny.
Projektowana ustawa o stażu absolwenckim ma
na celu umożliwienie absolwentom szkół ponadgimnazjalnych
lub szkół wyższych zdobycia praktycznej
wiedzy i poznania charakteru pracy, którą będą wykonywać
w przyszłości. Projektowana regulacja wprowadza
możliwość odbywania stażów absolwenckich na
zasadzie wyłącznie zgody samych zainteresowanych,
bez konieczności ingerencji organów administracji
państwowej, a także bez dodatkowego obciążenia
budżetu państwa. Celem niniejszego projektu
jest szerokie umożliwienie absolwentom praktycznego
zapoznania się z zawodem oraz z warunkami,
w jakich im przyjdzie w przyszłości pracować. Obecnie
młodzi ludzie zostają właściwie pozbawieni szansy
praktycznego wykorzystania zdobytej wiedzy
szkolnej, jako że proponowana instytucja jest nowa
w polskim systemie prawnym, a autorzy projektu
mają nadzieję, iż przyczyni się ona do polepszenia
aktualnej sytuacji ludzi młodych na rynku pracy.
Z tej racji proponowane jest czasowe obowiązywanie
ustawy do roku 2012.
Projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo upadłościowe
i naprawcze przewiduje wprowadzenie instytucji
upadłości osób fizycznych, niebędących przedsiębiorcami.
Rozwiązanie to pozwala na uzyskanie
maksymalnie wysokiego poziomu legislacyjnego nowej
regulacji, poprzez wykorzystanie sprawdzonych
rozwiązań materialno-prawnych oraz procesowych,
zweryfikowanych i udoskonalonych w praktyce stosowania
Prawa upadłościowego w Polsce przez wiele
lat. Ma to ogromne znaczenie wobec rangi regulacji
upadłości osób fizycznych, jej skomplikowania prawnego
oraz wobec zamierzenia, aby nie była to regulacja
doraźna, ale by utrwaliła się w polskim systemie
prawa. Jakość regulacji będzie miała także
ogromne znaczenie dla edukacji społeczeństwa
w zakresie etycznego i racjonalnego korzystania
z nowej instytucji prawnej. Jednocześnie Ministerstwo
Gospodarki prowadzi intensywne prace nad
nowelizacją ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym.
Obecnie formuła ww. partnerstwa, stanowiąca
w wielu państwach bardzo istotny instrument
realizacji inwestycji różnego rodzaju, jest w Polsce
wykorzystywana w bardzo ograniczonym zakresie.
Zwiększenie zainteresowania partnerstwem publiczno-prywatnym
oraz zachęcenie podmiotów publicznych
i prywatnych do angażowania się w tego
rodzaju przedsięwzięcia powinno przyczynić się do
wzrostu nakładów inwestycyjnych w obszarach,
w których taka formuła współpracy może być skutecznym
instrumentem realizacji zadań publicznych.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Minister
Waldemar Pawlak

283
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie stosowania w polskim wymiarze
sprawiedliwości tymczasowego aresztowania
(775)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
RP, z dnia 31 stycznia 2008 r., przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie stosowania w polskim wymiarze
sprawiedliwości tymczasowego aresztowania, uprzejmie
przedstawiam, co następuje:
Zgodnie z zasadami ogólnymi wynikającymi z orzecznictwa
Trybunału na gruncie art. 5 ust. 3 Konwencji
o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności,
tymczasowe aresztowanie podejrzanego, a następnie
oskarżonego o popełnienie przestępstwa nie
może przekraczać rozsądnego terminu. Dopuszczalny
czas trwania aresztu powinien być oceniany indywidualnie
dla każdej sprawy, przy uwzględnieniu
jej specyficznych okoliczności.
Z orzecznictwa Trybunału wynika, że rozstrzygnięcie,
jaki konkretnie okres czasu tymczasowego
aresztowania jest uzasadniony przesłankami wagi
czynu i zagrożenia długoterminową karą pozbawienia
wolności, zależy od okoliczności konkretnej
sprawy.
Nie ulega wątpliwości, że długotrwałość tymczasowych
aresztowań stosowanych przez polskie sądy
jest jednym z najistotniejszych problemów nurtujących
polski wymiar sprawiedliwości w świetle standardów
wyznaczonych przepisami Konwencji o ochronie
praw człowieka i podstawowych wolności, a liczba
spraw przegranych przez Polskę i będących
w toku w postępowaniu przed Trybunałem jest niepokojąco
duża.
Nadmieniam, że w okresie od 1 stycznia 2004 r.
do dnia 18 lutego 2008 r. do Ministerstwa Sprawiedliwości
wpłynęło 879 spraw, w których Ministerstwo
Spraw Zagranicznych zwróciło się z prośbą
o zajęcie stanowiska odnośnie do zasadności skarg
złożonych przeciwko Polsce do Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka w Strasburgu. Wśród tych
spraw 293 dotyczyły przewlekłości postępowania sądowego,
a 224 przewlekłości tymczasowego aresztowania.
Trzeba zauważyć, że w Polsce problem przewlekłości
stosowania tymczasowego aresztowania dotyczy
głównie sądów okręgowych. Jest to zrozumiałe
z uwagi na fakt, iż do tych właśnie sądów wpływają
sprawy o największym ciężarze gatunkowym, w których
często orzekane są długoterminowe kary pozbawienia
wolności. Jednocześnie stopień zawiłości
tych spraw, ich obszerność, często wieloosobowy
charakter powodują, że wydłuża się czas ich rozpoznania
w postępowaniu przed sądami obu instancji.
Dodatkowo podkreślić należy, iż zasadnicza grupa
spraw, w których Trybunał stwierdził naruszenie
przez Polskę art. 5 ust. 3 konwencji, dotyczy specyficznej
kategorii postępowań karnych toczących się
przeciwko członkom zorganizowanych grup przestępczych.
Sprawy te dotyczą zazwyczaj całokształtu
działalności grup i związków przestępczych, obejmują
kilkanaście lub kilkadziesiąt czynów zarzucanych
wielu sprawcom, w różnych konfiguracjach
osobowych. Pociąga to za sobą wyjątkową obszerność
gromadzonych w nich materiałów procesowych.
Są to przy tym sprawy o wysokim stopniu zawiłości
zarówno w aspekcie oceny dowodów, jak
i oceny prawnej zdarzeń. W efekcie wymagają szczególnego
nakładu pracy, odpowiedniego czasu na lekturę
akt, przeprowadzenia przewodu, przygotowania
i wydania rozstrzygnięcia. W postępowaniach
tych często konieczne jest przesłuchiwanie świadków,
których dane osobowe pozostają w tajemnicy,
co wymaga korzystania ze specjalnie przygotowanych
pomieszczeń, przy jednoczesnym zachowaniu
możliwości korzystania przez oskarżonych z gwarancji
rzetelnego procesu. Czynności te prowadzone
są z udziałem odpowiednich specjalistów, z wykorzystaniem
specjalistycznej aparatury do przekazywania
obrazu i dźwięku oraz jego zniekształcania za
pomocą urządzeń telekomunikacyjnych. Są one
skomplikowane techniczne, nadto wymagają zapewnienia
właściwych warunków lokalowych i korzystania
z pomieszczeń usytuowanych poza siedzibą
sądu. W sprawach tego rodzaju znaczącym problemem
jest stawiennictwo stron, ich reprezentantów
procesowych (obrońców i pełnomocników) oraz świadków.
Osoby te są bowiem często zainteresowane
przedłużaniem postępowania, a niezależnie od tego,
czy nieobecność ich wynika z okoliczności obiektywnych,
czy też jest efektem złej woli, powoduje niemożność
przeprowadzenia zaplanowanych czynności
w ustalonym pierwotnie terminie.
Przeprowadzana na bieżąco analiza postępowań
w sprawach, w których złożono skargi na naruszenie
art. 5 ust. 3 konwencji, wskazuje, iż problemy te
występują nagminnie właśnie w sprawach dotyczących
przestępczości zorganizowanej. W kontekście
sprawności postępowania w tych sprawach do najczęstszych
i najbardziej doniosłych w skutkach działań
uczestników postępowań należą: niestawianie
się na wyznaczone terminy rozpraw, składanie różnej
treści wniosków, np. o wyłączenie sędziego,
zwrot sprawy do prokuratury, prowadzenie od początku
rozprawy odroczonej. Często zdarza się,
zwłaszcza w sprawach wieloosobowych, że sądy są
„zasypywane” różnej treści prośbami, oświadczeniami,
wnioskami dowodowymi oraz środkami odwoławczymi,
którym należy nadać odpowiedni bieg,
co często wiąże się z koniecznością przesyłania wielu
tomów akt sądom odwoławczym.
Zdarzają się też sytuacje, w których oskarżeni
symulują różnego rodzaju dolegliwości, uniemożli-

284
wiając tym samym dokonanie w danym dniu jakiejkolwiek
czynności dowodowej przez sąd bądź znacznie
opóźniając przeprowadzenie tych czynności wobec
konieczności uzyskania opinii biegłego lekarza.
Wieloosobowy i wielowątkowy charakter tych postępowań
powoduje także trudności natury logistycznej.
Liczebność oskarżonych w połączeniu z wymogami
w zakresie bezpieczeństwa powoduje niejednokrotnie,
iż nie wszyscy mogą być ulokowani w tej
samej jednostce penitencjarnej. Konsekwencją jest
konieczność koordynacji konwojów z różnych, często
odległych od siebie miejscowości.
W następstwie wymienionych wyżej okoliczności
postępowania w sprawach dotyczących przestępczości
zorganizowanej są postępowaniami bardzo specyficznymi,
a trudności, z jakimi borykają się sądy
przy rozpoznawaniu tego rodzaju spraw, sprawiają,
że postępowania są długotrwałe. Trybunał również
dostrzega powody, dla których w sprawach dotyczących
przestępczości zorganizowanej uzasadnione
jest niekiedy długotrwałe stosowanie środka zapobiegawczego
w postaci tymczasowego aresztowania.
Dla oceny zasadności stosowania tymczasowego
aresztowania duże znaczenie ma wskazanie przesłanek
uzasadniających stosowanie tego środka zapobiegawczego.
Element ten badany jest przez Trybunał
w drodze analizy postanowień sądów wydawanych
w tym przedmiocie i jakości sporządzonych
do nich uzasadnień. Jak wynika z akt spraw karnych,
w których wpłynęły skargi do Trybunału,
sądy wydające postanowienia o zastosowaniu lub
przedłużeniu tymczasowego aresztowania przeważnie
prawidłowo uzasadniają swoje decyzje w tym
przedmiocie, wskazując na konkretne okoliczności
przemawiające za izolacją oskarżonych, zaś uzasadnienia
te najczęściej są obszerne i staranne.
Rozwiązania przyjęte w art. 5 ust. 1 lit. c Konwencji
o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych
Wolności znajdują odzwierciedlenie w przepisach
art. 249 § 1, art. 258 § 1 pkt 1 i § 3 Kodeksu postępowania
karnego. Przewidziany tam katalog przesłanek
umożliwiających stosowanie wobec podejrzanych
lub oskarżonych najsurowszego środka zapobiegawczego,
jakim jest tymczasowe aresztowanie,
jest szerszy od przewidzianego w powołanym przepisie
konwencji. Jest to jednak dopuszczalne, gdyż
konwencja odsyła w tym zakresie do przepisów prawa
krajowego. Zatem pozbawienie podejrzanego lub
oskarżonego wolności przez zastosowanie wobec
niego tymczasowego aresztowania winno być zgodne
przede wszystkim z prawem wewnętrznym państwa
– strony konwencji, które następnie oceniane
jest przez pryzmat zgodności z art. 5 konwencji. Należy
jednak zauważyć, że Kodeks postępowania karnego
traktuje tymczasowe aresztowanie jako wyjątkowy
środek zapobiegawczy, dając wyraźny prymat
środkom o charakterze wolnościowym. Wskazać tu
należy na przepis art. 257 § 1 K.p.k. stanowiący, iż
tymczasowego aresztowania nie stosuje się, jeżeli
wystarczający jest inny środek zapobiegawczy.
Przepis art. 5 ust. 3 konwencji gwarantuje każdemu
aresztowanemu prawo do osądzenia w rozsądnym
terminie albo „zwolnienie na czas postępowania”.
W prawie polskim granice tymczasowego
aresztowania zostały określone w przepisie art. 263
K.p.k. Z brzmienia § 2 i § 3 tego artykułu jednoznacznie
wynika, że łączny czas trwania tymczasowego
aresztowania w postępowaniu przygotowawczym
nie może przekraczać 12 miesięcy, a do chwili
wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji
– 2 lat. W § 4 przewidziane zostały wyjątkowe
sytuacje, w których możliwe jest przedłużenie
stosowania tymczasowego aresztowania na okres
przekraczający te terminy. Podkreślenia wymaga,
że wskazany przepis był przedmiotem skargi konstytucyjnej
i wyrokiem z dnia 24 lipca 2006 r., sygn.
SK 58/03, Trybunał Konstytucyjny orzekł m.in., że
przepis art. 263 § 4 Kodeksu postępowania karnego,
w części obejmującej zwrot: „a także z powodu innych
istotnych przeszkód, których usunięcie było
niemożliwe”, w zakresie, w jakim odnosi się do postępowania
przygotowawczego, jest niezgodny z art. 41
ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej. W związku z treścią tego wyroku
ustawą z dnia 12 stycznia 2007 r. o zmianie ustawy
Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 20,
poz. 116) zaskarżony przepis został znowelizowany
poprzez ograniczenie możliwości przedłużania tymczasowego
aresztowania z powodu „innych istotnych
przeszkód, których usunięcie było niemożliwe” tylko
do postępowania sądowego (art. 263 § 4a). Nowelizacja
ta weszła w życie z dniem 20 stycznia 2008 r.
Uzupełnieniem powyższych uregulowań jest art. 251
§ 3 K.p.k., który określa wymogi, jakim musi odpowiadać
uzasadnienie postanowienia w przedmiocie
zastosowania środka zapobiegawczego. Nakazuje on
wyjaśnienie, dlaczego sąd nie uznał za wystarczające
zastosowanie innego środka zapobiegawczego.
Z kolei art. 253 § 1 K.p.k. nakłada na organy prowadzące
postępowanie obowiązek badania na każdym
etapie sprawy, czy aktualne są przesłanki, które zadecydowały
o zastosowaniu tymczasowego aresztowania
oraz niezwłocznego reagowania na sytuacje,
w których ustała potrzeba kontynuowania tego
środka lub powstaną przyczyny uzasadniające jego
uchylenie lub zmianę.
Bardzo istotną kwestią, w kontekście przedłużającego
się tymczasowego aresztowania stosowanego
wobec podejrzanego w danej sprawie, jest zagadnienie
sprawności postępowania przygotowawczego.
Stąd też w przepisach rozdziału 6 działu II rozporządzenia
ministra sprawiedliwości z dnia 27 sierpnia
2007 r. „Regulamin wewnętrznego urzędowania
powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury”
(Dz. U. Nr 169, poz. 1189) prokuratorzy zostali
zobowiązani do szczególnej dbałości o przestrzeganie
praw podejrzanego już w czasie zatrzymania
i zastosowania tymczasowego aresztowania. Celem
wyeliminowania niezasadnych wniosków o przedłużenie
czasu trwania tymczasowego aresztowania,

285
a także kontroli przebiegu danego postępowania przygotowawczego,
wprowadzono przepisy § 161 i § 162 regulaminu,
w których zobowiązano prokuratorów do
powiadamiania prokuratorów apelacyjnych i prokuratora
krajowego o każdym przypadku tymczasowego
aresztowania, którego okres trwania przekroczył
odpowiednio 9 i 12 miesięcy.
Regulamin ten w §§ 194, 196 i 198 nakłada zarówno
na prokuratora prowadzącego, jak i nadzorującego
postępowanie przygotowawcze obowiązek
zapewnienia sprawnego, szybkiego i zgodnego
z przepisami procedury karnej przebiegu tego postępowania.
Prokurator odpowiada też za prawidłowość
i terminowość wykonywanych przez siebie
czynności (§ 40).
Sprawy, w których tymczasowe aresztowanie
trwa dłużej niż 12 miesięcy, pozostają w stałym zainteresowaniu
kierownictwa Prokuratury Krajowej.
Analiza informacji uzyskanych w grudniu 2007 r.
z prokuratur apelacyjnych i wydziałów zamiejscowych
Biura do Spraw Przestępczości Zorganizowanej
Prokuratury Krajowej o postępowaniach przygotowawczych,
w których czas trwania tymczasowego
aresztowania przekroczył rok, potwierdziła, że tymczasowe
aresztowania trwające rok i dłużej utrzymywane
są w przeważającej większości w wielowątkowych
i wieloosobowych postępowaniach dotyczących
działania grup przestępczych, często o charakterze
zbrojnym, których członkowie dopuścili się
m.in. zabójstw, napadów rabunkowych oraz wprowadzenia
do obrotu środków odurzających i substancji
psychotropowych.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż przyjęte
rozwiązania skutkują możliwością wnioskowania
o przedłużenia tymczasowego aresztowania ponad
wymienione okresy wyłącznie w sprawach o najpoważniejsze
przestępstwa i w wyjątkowych sytuacjach.
Analiza danych statystycznych dotyczących działalności
powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury
potwierdza, że zasadę stanowi występowanie
o stosowanie lub przedłużenie tymczasowego
aresztowania wobec podejrzanych o popełnienie najpoważniejszych
przestępstw. Na rozważne podejście
do kwestii wnioskowania o utrzymywanie w toku
dalszego postępowania przygotowawczego zastosowanego
tymczasowego aresztowania wskazuje także
znacząca liczba uchyleń tego środka zapobiegawczego
w trakcie trwania postępowania przygotowawczego.
Z kolei szereg unormowań zawartych w Kodeksie
postępowania karnego ma przeciwdziałać przewlekłości
postępowań sądowych. Część z nich nakłada
na sądy obowiązek takiego prowadzenia postępowań,
aby nie toczyły się one dłużej niż jest to
konieczne dla wyjaśnienia okoliczności istotnych
dla rozstrzygnięcia, a inne mają na celu wyeliminowanie
sytuacji prowadzących do przewlekłości postępowań.
Już przepis art. 2 § 1 pkt 4 K.p.k. jednoznacznie
wskazuje, że postępowanie karne powinno toczyć
się w ten sposób, aby rozstrzygnięcie sprawy nastąpiło
w rozsądnym terminie. Z kolei art. 348 K.p.k.
stanowi, że rozprawę należy wyznaczyć i przeprowadzić
bez nieuzasadnionej zwłoki. Natomiast art. 423
§ 1 K.p.k. wskazuje termin, w którym powinno zostać
sporządzone pisemne uzasadnienie wyroku i tylko
w sprawach zawiłych, w razie niemożności sporządzenia
uzasadnienie w terminie, prezes sądu
może przedłużyć ten termin na czas oznaczony.
Zasygnalizowania wymaga także istnienie norm
umożliwiających prowadzenie rozprawy w sytuacji,
gdy oskarżony, który złożył już wyjaśnienia, nie stawia
się na rozprawę odroczoną lub przerwaną, a o jej
terminie został prawidłowo powiadomiony (art. 376
§ 1 i § 2 K.p.k.), prowadzenie postępowania wówczas,
kiedy oskarżony wprawił się, ze swej winy,
w stan niezdolności do udziału w rozprawie (art. 377
§ 1 K.p.k.), jak również w przypadkach złożenia przez
oskarżonego oświadczenia, że nie weźmie udziału
w rozprawie bądź uniemożliwiania przez niego doprowadzenia
go do sądu (art. 377 § 3 K.p.k.).
Należy także podkreślić, że z dniem wejścia
w życie nowego Kodeksu postępowania karnego
możliwe stało się wydanie wyroku skazującego bez
przeprowadzania postępowania dowodowego (art. 387
K.p.k.). W Kodeksie postępowania karnego wprowadzono
również normy zmierzające do zapewnienia
udziału oskarżonego i jego obrońcy w posiedzeniach
sądu, podczas których rozstrzygane są wnioski w przedmiocie
tymczasowego aresztowania, co ma zapewnić
realizację zasady równości broni wynikającą z konwencji.
Na przestrzeni ostatnich kilku lat stosowne uregulowania
zawarte w Kodeksie postępowania karnego
zmieniły się w kierunku umożliwienia sądom
znacznie skuteczniejszej reakcji, przynajmniej na niektóre
ze wskazanych już uprzednio zachowań uczestników
procesu, zmierzających do nadmiernego, nieuzasadnionego
przedłużania postępowań w sprawach
karnych. Do najbardziej istotnych należy zmiana
przepisu art. 404 § 2 K.p.k. powodująca, iż obecnie
rozprawę odroczoną można prowadzić w dalszym ciągu
bez względu na ewentualny sprzeciw stron (zmiana
weszła w życie w dniu 1 lipca 2003 r.).
Aktualnie obowiązujące w Polsce przepisy ustawy
z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego
(Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) należy ocenić jako
dostatecznie zabezpieczające prawo każdego obywatela
do wolności i bezpieczeństwa osobistego.
Niemniej jednak minister sprawiedliwości, dostrzegając
potrzebę doskonalenia niektórych instytucji
zawartych w Kodeksie postępowania karnego,
w tym również tymczasowego aresztowania, rozważa
możliwość wprowadzenia zmian usprawniających
tok postępowań przygotowawczych i sądowych. Z tych
też względów powierzył prowadzenie prac nad tą
problematyką zespołowi ekspertów pod przewodnictwem
prof. dra hab. Andrzeja Zolla.
Zważywszy jednak na treść wskazanych powyżej
unormowań, można stwierdzić, że znacząca ilość

286
spraw przegranych przez Polskę nie jest następstwem
niedostatków systemu prawa, ale wynika
z niezadowalającej praktyki organów prowadzących
postępowania w sprawach karnych i zaniechania
podejmowania działań koniecznych dla ich
usprawnienia.
Stwierdzam jednak, że pomimo istnienia przypadków
nadmiernej długości trwania tymczasowego
aresztowania nie można sugerować istnienia systemu
bezzasadnego przewlekłego aresztowania osób
podejrzanych.
Celem zapobieżenia występowania w praktyce
sądowej długotrwałych tymczasowych aresztów Ministerstwo
Sprawiedliwości podejmuje szereg działań
mających na celu udoskonalenie praktyki sądowej
w zakresie orzekania o zastosowaniu tego szczególnego
środka zapobiegawczego. Stąd też systematycznie
upowszechniane jest wśród sędziów orzecznictwo
Trybunału w sprawach związanych z naruszeniem
art. 5 ust. 3 konwencji, ze zwróceniem uwagi
na podniesione wyżej kwestie dotyczące stosowania
i przedłużania tymczasowego aresztowania.
Z orzecznictwa Trybunału wynikają bowiem
istotne dla praktyki sądowej następujące wnioski:
— okres aresztowania, długi czy krótki, nie ma
większego znaczenia dla oceny jego zgodności
z art. 5 ust. 3 konwencji;
— interes publiczny, uzasadniający tymczasowe
aresztowanie, należy rozumieć wyłącznie jako
możliwość przeprowadzenia sprawnego i rzetelnego
postępowania, a zatem, jeżeli tylko istnieje możliwość
przeprowadzenia sprawnego i rzetelnego postępowania
na którymkolwiek jego etapie bez stosowania
lub kontynuowania tymczasowego aresztowania,
należy ten środek uchylić lub zmienić na
łagodniejszy;
— postanowienie o zastosowaniu lub przedłużeniu
tymczasowego aresztowania musi posiadać uzasadnienie,
z którego wynika, że sąd rozważył możliwość
zastosowania innych środków zapobiegawczych
z podaniem przyczyn rezygnacji z ich zastosowania;
— przy wydawaniu postanowienia o przedłużeniu
tymczasowego aresztowania przytoczenie tych
samych powodów, dla których areszt zastosowano,
jest oceniane negatywnie z punktu widzenia zgodności
z art. 5 ust. 3 konwencji.
Problematyka stosowania przepisów konwencji,
w tym w szczególności w zakresie standardów dotyczących
art. 5 ust. 3, jest również przedmiotem szkoleń
dla sędziów.
Z uwagi na niekorzystne dla Polski wyroki zapadające
w Europejskim Trybunale Praw Człowieka
w Strasburgu, a dotyczące tymczasowych aresztowań,
dostrzegam konieczność kształtowania kierunków
nadzoru nad działalnością administracyjną
sądów w taki sposób, aby w pełni uwzględniały one
tę problematykę, nadając jej wiodący charakter.
W praktyce działania te powinny prowadzić do wyeliminowania,
a w każdym razie istotnego ograniczenia
naruszania Konwencji o Ochronie Praw Człowieka
i Podstawowych Wolności w tym obszarze
działania sądów, który podlega nadzorowi wykonywanemu
przez ministra sprawiedliwości na podstawie
rozporządzenia z dnia 25 października 2002 r.
w sprawie trybu sprawowania nadzoru nad działalnością
administracyjną sądów (Dz. U. Nr 187,
poz. 1564, ze zm.). Z powyższych względów wśród
„Kierunków nadzoru nad działalnością administracyjną
sądów powszechnych na 2008 r.”, za priorytetowe
działania nadzorcze uznałem systematyczne
i konsekwentne kontrolowanie sprawności postępowań
karnych, w których stosowane są tymczasowe
aresztowania, w szczególności trwające ponad 2 lata
oraz postulowanie staranności i dokładności uzasadniania
postanowień o zastosowanie lub przedłużenie
tymczasowego aresztowania z powołaniem na
konkretne, uzasadniające takie postanowienia okoliczności.
Istotne znaczenie w kontekście sprawności
postępowań karnych ma także nadzór nad wykorzystywaniem
przez sądy możliwości dyscyplinowania
uczestników procesu utrudniających sprawne
prowadzenie postępowania karnego.
Realizując zalecenia Komitetu Ministrów Rady
Europy zawarte w Tymczasowej Rezolucji CM/ResDH
(2007)75 dotyczącej wyroków Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka w 44 sprawach przeciwko Polsce
w odniesieniu do nadmiernej długości tymczasowych
aresztowań, dla ustanowienia jasnego i skutecznego
mechanizmu pozwalającego na śledzenie
trendów w tym przedmiocie, powołano w Ministerstwie
Sprawiedliwości zespół, którego zadaniem jest
opracowanie systemu rejestrowania i uzyskiwania
informacji o tymczasowym aresztowaniu. Obecnie
opracowywane są założenia do systemu, który ma
gromadzić całościowo dane dotyczące m.in. ilości
wydanych postanowień o zastosowaniu tymczasowego
aresztowania, przesłanek stosowania i przedłużania
tego środka zapobiegawczego, czasu jego
trwania oraz ilości wykonanych (faktycznie zastosowanych)
tymczasowych aresztowań.
Przedmiotowa rezolucja została przesłana do
prezesów sądów apelacyjnych z prośbą o zapoznanie
z nią wszystkich sędziów orzekających w sprawach
karnych w podlegających im jednostkach. Zostało
również skierowane do prezesów zalecenie spowodowania,
by przedmiotem szczególnej uwagi podczas
narad prowadzonych przez przewodniczących wydziałów
karnych było ścisłe przestrzeganie zasad
sporządzania uzasadnień o zastosowaniu i przedłużaniu
tymczasowego aresztowania, tak by spełniały
one standardy konwencyjne. Przedmiotem szczególnego
zainteresowania w toku narad winna być także
kwestia przestrzegania przesłanek stosowania
tego środka zapobiegawczego i każdorazowego rozważania
zastosowania innych środków zapobiegawczych
o charakterze nieizolacyjnym.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że podjęte zostały
prace legislacyjne związane z nowelizacją ustawy
z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na narusze-

287
nie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu
sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U.
Nr 179, poz. 1843) celem wprowadzenia takiego
środka także w postępowaniu przygotowawczym.
Projekt ustawy jest przedmiotem uzgodnień wewnątrzresortowych
i zostanie skierowany do konsultacji
społecznych. Projektowana nowelizacja pozwoli
na wprowadzenie do systemu prawa krajowego,
adresowanego do władz krajowych, skutecznego
środka odwoławczego w rozumieniu art. 13 Europejskiej
Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych
Wolności odnoszącego się do nadmiernej
długości postępowań przygotowawczych. Proponowane
są też w nowelizacji szczególne unormowania
dotyczące postępowań przygotowawczych, w których
stosowane jest tymczasowe aresztowanie.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione stanowisko
wyczerpuje tematykę pytań zawartych w interpelacji
pana posła na Sejm RP Waldy Dzikowskiego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie mniejszościowego pakietu akcji
Petrobaltic SA (787)
W nawiązaniu do przekazanej przy piśmie z dnia
31 stycznia 2008 r., znak: SPS-023-787/08, interpelacji
poselskiej pana Jarosława Wałęsy, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie mniejszościowego
pakietu akcji spółki Przedsiębiorstwo Poszukiwań
i Eksploatacji Złóż Ropy i Gazu „Petrobaltic”
Spółka Akcyjna (dalej „Petrobaltic” SA lub Petrobaltic),
w której pan poseł zwraca się o udzielenie
odpowiedzi na następujące pytania:
— Czy Ministerstwo Skarbu Państwa rozważa
sprzedaż lub wniesienie mniejszościowego pakietu
akcji spółki Petrobaltic do Grupy Lotos SA? Jeśli
tak, to w jaki nastąpi to terminie?
— W jaki sposób ministerstwo zamierza rozwiązać
problem akcji pracowniczych? W sądach znajduje
się 380 pozwów pracowników firmy Petrobaltic
w tej sprawie.
— Czy do czasu rozwiązania problemu akcji
pracowniczych Ministerstwo Skarbu Państwa
wstrzyma się ze sprzedażą 30,36% akcji spółki Petrobaltic?
— Czy proces prywatyzacji przedsiębiorstwa Petrobaltic
odbył się zgodnie z przepisami prawa handlowego?
uprzejmie informuję, co następuje.
Koncepcja zbycia akcji Skarbu Państwa (tzw. resztówek)
w spółkach: Lotos Czechowice SA (5%), Lotos
Jasło SA (5%) i Rafinerii Nafty Glimar SA w upadłości
(2,1%) oraz w spółce „Petrobaltic” SA (30,36%) na
rzecz Grupy Lotos SA została określona w przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 6 lutego 2007 r. dokumencie
zatytułowanym „Polityka rządu RP dla przemysłu
naftowego w Polsce”. Koncepcja ta ma na celu
wsparcie działań Zarządu Grupy Lotos SA w kierunku
uporządkowania struktury właścicielskiej grupy,
a także poprawy potencjału finansowania programu
rozwojowego grupy, w tym przede wszystkim w obszarze
poszukiwań i wydobycia ropy naftowej. Ponadto
obradujące w dniu 20 lutego 2008 r. Nadzwyczajne
Walne Zgromadzenie Grupy Lotos SA, mając
na uwadze wsparcie realizacji Programu 10 + Grupy
Lotos SA, rekomendowało zarządowi spółki rozważenie
zasadności podjęcia działań w celu podwyższenia
kapitału zakładowego, w ramach którego nastąpiłoby
wniesienie aportem do Grupy Lotos SA akcji Skarbu
Państwa w „Petrobaltic” SA.
Realizacja przyjętej przez Radę Ministrów powyższej
koncepcji działań wobec Grupy Lotos SA
będzie wymagała przeprowadzenia analiz prawnych
oraz wycen akcji poszczególnych spółek i uzyskania
wymaganych w tym zakresie zgód korporacyjnych
oraz zgody Rady Ministrów na inny niż publiczny
tryb zbycia akcji należących do Skarbu Państwa.
W Ministerstwie Skarbu Państwa prowadzone jest
aktualnie postępowanie w sprawie zbycia akcji
Skarbu Państwa w spółkach: Lotos Czechowice SA
i Lotos Jasło SA. Natomiast procedura zbycia akcji
„Petrobaltic” SA zostanie podjęta w następnej kolejności,
po wyjaśnieniu spraw związanych z realizacją
Programu 10 + oraz podwyższeniu kapitału zakładowego
Grupy Lotos SA.
Sprawa roszczeń uprawnionych pracowników
„Petrobaltic” SA do dodatkowych ilości akcji spółki
lub alternatywnie odszkodowań stanowiących wartość
dodatkowych akcji spółki w ocenie Ministerstwa
Skarbu Państwa nie powinna decydować
o możliwości realizacji procedury zbycia akcji spółki
na rzecz Grupy Lotos SA, ponieważ stanowisko
Ministerstwa Skarbu Państwa określające ilość akcji
do podziału pomiędzy uprawnionych pracowników
na 63 000 akcji o łącznej wartości nominalnej
630 000 zł jest zgodne z obowiązującym stanem
prawnym, w związku z czym ilość przysługujących
i udostępnionych uprawnionym pracownikom akcji
nie ulegnie zmianie.
W sprawie ustalenia ilości akcji przypadających
uprawnionym pracownikom „Petrobaltic” SA ma
zastosowanie art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.

288
z 1996 r. Nr 118, poz. 561, ze zm.) w brzmieniu ustalonym
ustawą z dnia 5 grudnia 2002 r. o zmianie
ustawy o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących
Skarbowi Państwa, ustawy o komercjalizacji
i prywatyzacji przedsiębiorstw oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 240, poz. 2055, ze
zm.). Zgodnie z dyspozycją ww. artykułu pracownikom
przysługuje prawo do nieodpłatnego nabycia, z zastrzeżeniem
ust. 2 i 3, do 15% akcji objętych przez Skarb
Państwa w dniu wpisania spółki do rejestru, co miało
miejsce w dniu 1 stycznia 1999 r. Natomiast fakt, że
w okresie po komercjalizacji i po wpisaniu spółki do
rejestru nastąpiło podwyższenie kapitału zakładowego
poprzez podwyższenie wartości nominalnej
poszczególnych udziałów nie może tworzyć po stronie
pracowników uprawnienia do otrzymania udziałów
lub akcji w wysokości większej niż wynika to
z ww. przepisu.
Minister skarbu państwa, wyliczając ilość akcji
przypadających uprawnionym pracownikom, wziął
pod uwagę kapitał zakładowy przedsiębiorstwa
z dnia 1 stycznia 1999 r., tj. z dnia wpisania powstałej
w wyniku komercjalizacji spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością do Krajowego Rejestru Sądowego.
W tym dniu początkowy kapitał zakładowy jednoosobowej
spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
wynosił 4 200 000 zł i był podzielony na 84 000
udziałów o wartości nominalnej 50 zł każdy, które
objął Skarb Państwa. Uprawnieni pracownicy spółki
nabyli prawo do nieodpłatnego nabycia prawa do
akcji w dniu 18 sierpnia 2004 r., tj. po upływie trzech
miesięcy od dnia 18 maja 2004 r., w którym minister
skarbu państwa na zasadach ogólnych dokonał
pierwszego zbycia 6 375 800 akcji Przedsiębiorstwa
Poszukiwań i Eksploatacji Złóż Ropy i Gazu Petrobaltic
Spółka Akcyjna, tj. 69% kapitału zakładowego,
poprzez wniesienie ich aportem do spółki Nafta
Polska SA.
Z dotychczasowych rozstrzygnięć w sprawach
z powództwa uprawnionych pracowników spółki
wynika, że minister skarbu państwa w sposób prawidłowy
ustalił liczbę akcji przysługujących uprawnionym
pracownikom, co uzasadnia podjęcie działań
mających na celu realizację przyjętej przez Radę
Ministrów koncepcji zbycia udziałów Skarbu Państwa
w tej spółce na rzecz Grupy Lotos SA.
W odpowiedzi do pytanie pana posła: Czy proces
prywatyzacji przedsiębiorstwa Petrobaltic odbył się
zgodnie z przepisami prawa handlowego? – należy
potwierdzić, że proces ten odbył się zgodnie z przepisami
prawa handlowego. Zarówno Zarząd Nafty
Polskiej SA, jak i Grupy Lotos SA, uzyskał zgody
korporacyjne wymagane przepisami Kodeksu
spółek handlowych. Umowa sprzedaży akcji Rafinerii
Południowych i „Petrobaltic” SA została zawarta
w dniu 13 stycznia 2005 r. Celem dokonanej
transakcji, zgodnej z przyjętym programem „Strategia
dla przemysłu naftowego w Polsce”, było zapewnienie
możliwości stabilnego rozwoju Grupy Lotos
SA oraz jej debiut na warszawskiej Giełdzie Papierów
Wartościowych. W dniu 28 kwietnia 2005 r.
Komisja Papierów Wartościowych i Giełd dopuściła
do obrotu publicznego 78 700 000 akcji serii A oraz
35 000 000 akcji serii B Grupy Lotos SA.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Andrzeja Guta-Mostowego
w sprawie kolejnych problemów związanych
z wydawaniem wiz dla obywateli Ukrainy (819)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
Pana Posła Andrzeja Guta-Mostowego (pismo
nr SPS-023-819/08 z dnia 4 lutego 2007 r.)
w sprawie kolejnych problemów związanych z wydawaniem
wiz dla obywateli Ukrainy uprzejmie informuję:
Poszerzenie strefy Schengen spowodowało konieczność
pełnego stosowania przez Polskę jednolitych
uregulowań prawnych w zakresie polityki wizowej,
gdyż zagadnienia te zostały wyłączone z kompetencji
krajowej i podlegają decyzjom Rady UE.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych przeprowadziło
renegocjacje dotychczasowych umów dwustronnych
z Rosją, Białorusią i Ukrainą w sprawie
ruchu osobowego celem pełnego ich dostosowania do
wymogów Schengen. Zaproponowano takie rozwiązania,
które pozostając w zgodzie z Schengen, nie
spowodują powstania barier w podróżach obywateli
tych państw do Polski, w tym w szczególności dla
osób polskiego pochodzenia.
Ruch osobowy między Polską a Ukrainą reguluje
obecnie umowa między Wspólnotą Europejską
a Ukrainą o ułatwieniach w wydawaniu wiz, podpisana
18 czerwca 2007 r. i stosowana od 1 stycznia
2008 r., oraz umowa między Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasadach
ruchu osobowego, podpisana w Kijowie dnia
30 lipca 2003 r., i protokół między Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zmianie tej umowy, podpisany w Warszawie 30 listopada
2007 r.
Ministerstwo traktuje jako priorytetową sprawę
zapewnienia osobom ubiegającym się o wizę jak największej
dostępności do urzędów konsularnych, których
na Ukrainie działa pięć. Konsulat Generalny
RP we Lwowie, który w 2007 r. wydał ponad 180 tys.
wiz, w celu zwiększenia liczby obsługiwanych petentów
pracuje od sierpnia 2007 r. na dwie zmiany
w godz. 7–22, przy zwiększonej obsadzie etatowej.
Pozwoliło to na osiągnięcie wzrostu liczby wydawanych
dziennie wiz do 2000.

289
Ministerstwo podjęło także działania celem rozwiązania
problemów lokalowych konsulatów, co pozwoli
na polepszenie jakości obsługi interesantów
wizowych. Szczególnie dotyczy to działu wizowego
KG RP we Lwowie, gdzie panują najtrudniejsze warunki
pracy – na powierzchni ok. 350 m 2 pracują
tam 53 osoby.
Konsulaty RP na Ukrainie utrzymują współpracę
z ukraińskimi biurami turystycznymi pośredniczącymi
w procesie ubiegania się o wizy turystyczne dla
swoich klientów. Organizowane są konferencje prasowe
oraz robocze spotkania z przedstawicielami ukraińskich
biur turystycznych, mające na celu przybliżenie
zasad polskiej polityki wizowej oraz promocję turystycznych
walorów naszego kraju. W spotkaniach
uczestniczą przedstawiciele Polskiej Izby Turystycznej
oraz przedstawiciele polskich władz samorządowych.
Polska, posiadająca dobrze rozwiniętą infrastrukturę
turystyczną, jest krajem atrakcyjnym dla
ukraińskich turystów.
Przedstawiciele biur turystycznych mają możliwość
składania aplikacji wizowych swoich klientów
poza kolejnością, w godzinach uzgodnionych
z urzędem.
W związku z sytuacją w KG RP we Lwowie, celem
rozładowania powstałych kolejek, Departament
Konsularny i Polonii podjął decyzję o zniesieniu,
w odniesieniu do urzędów konsularnych na Ukrainie,
rejonizacji w przyjmowaniu wniosków wizowych,
poza wizami z prawem do pracy.
Na działalność konsulatów RP na Ukrainie
wpływają również warunki zewnętrzne ich funkcjonowania,
które są niezwykle trudne. Oto dwa
przykłady:
— miejscowe władze zachowują bierność w likwidowaniu
zjawisk patologicznych, takich jak działalność
usytuowanych w pobliżu KG punktów fałszujących
dokumenty niezbędne do otrzymania wizy
(np. fikcyjne oświadczenia o zamiarze powierzenia
pracy cudzoziemcowi). W tej sprawie konsulat wielokrotnie
zwracał się do władz Lwowa, gubernatora,
prokuratury oraz milicji, informując o procederze
uprawianym w rejonie konsulatu i domagając się ich
likwidacji;
— internetowy system rejestracji wizowej KG RP
we Lwowie był wielokrotnie obiektem przestępczych
działań hakerów, którzy za pomocą specjalnie stworzonego
programu wykorzystywali w ciągu 3 minut
wszystkie dostępne miejsca.
W okresie listopad–grudzień 2007 r. polskie urzędy
konsularne na Ukrainie wydały 62 254 wizy obywatelom
Ukrainy, zaś w okresie listopad–grudzień 2006 r.
– 116 718 wiz. Należy przy tym zaznaczyć, że wizy jednolite
Schengen były w grudniu 2007 r. wydawane od
21 grudnia, tj. zaledwie przez 7 dni roboczych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby podpisania z Ukrainą
umowy o małym ruchu granicznym (824)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pana posła Józefa Rojka (pismo nr SPS-023-
-824/08 z dnia 4 lutego 2007 r.) w sprawie potrzeby
podpisania z Ukrainą umowy o małym ruchu granicznym
uprzejmie przekazuję, co następuje:
Możliwość zawierania umów o małym ruchu granicznym
została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy dotyczące
małego ruchu granicznego na zewnętrznych granicach
lądowych państw członkowskich i zmieniającym
postanowienia konwencji z Schengen.
Celem rozporządzenia jest zapewnienie takich
uregulowań, aby granice z państwami sąsiadującymi
nie stanowiły barier dla handlu, kontaktów społecznych,
wymiany kulturalnej czy współpracy regionalnej.
Uregulowania te stanowią odstępstwo od
ogólnych przepisów regulujących kontrolę graniczną
osób przekraczających zewnętrzne granice
państw członkowskich Unii Europejskiej określonych
w Kodeksie granicznym Schengen.
Rozporządzenie określa, iż osoby uprawnione do
korzystania z rozwiązań małego ruchu granicznego
winny być mieszkańcami określonej w umowie strefy
przygranicznej i mieć uzasadnione powody do częstego
przekraczania granicy. Jako „strefę przygraniczną”
określa się obszar, który nie sięga dalej niż
30 km od granicy. Jednostki podziału administracyjnego,
które mają być uznane za strefę przygraniczną,
są określane przez zainteresowane państwa
w umowach dwustronnych. Jeżeli część którejkolwiek
takiej jednostki jest położona między 30
a 50 km od linii granicy, można uznać ją mimo to za
część strefy przygranicznej. Założenia te powodują,
iż w trakcie prac nad umowami o małym ruch granicznym
strony muszą analizować nie tylko bezwzględny
obszar geograficzny 30 km od granicy, ale
także podziały administracyjne w tym obszarze, aby
w oparciu o nie dokonać precyzyjnego określenia obszaru
objętego rozwiązaniami MRG.
W celu uniknięcia nadużyć rozporządzenie wprowadza
minimalny okres zamieszkiwania w obszarze
objętym MRG. Okres ten określany w umowach
dwustronnych nie może być jednak krótszy niż jeden
rok.
Rozporządzenie określa, iż cudzoziemiec poza
zamieszkiwaniem w strefie musi również:
a) posiadać zezwolenie na przekraczanie granicy
w ramach małego ruchu granicznego oraz, jeżeli
jest to wymagane na podstawie właściwej umowy

290
dwustronnej, ważny dokument lub dokumenty podróży;
b) nie być osobą, wobec której dokonano wpisu
do celów odmowy wjazdu w Systemie Informacyjnym
Schengen (SIS);
c) nie być osobą uważaną za stanowiącą zagrożenie
dla porządku publicznego, bezpieczeństwa wewnętrznego,
zdrowia publicznego lub stosunków
międzynarodowych żadnego z państw członkowskich
UE, a w szczególności nie być osobą, wobec której,
na tej samej podstawie, dokonano wpisu do celów
odmowy wjazdu w krajowych bazach danych pozostałych
państw członkowskich UE.
Ukraina jest pierwszym państwem, z którym
strona polska podjęła negocjacje ws. zawarcia umowy
o zasadach małego ruchu granicznego. W ramach
uzgodnień międzyresortowych ustalono, iż
uregulowania zawarte w tej umowie będą wzorcowe
dla ewentualnych przyszłych umów o małym ruchu
granicznym z Białorusią i Rosją.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy. Został on przekazany stronie
ukraińskiej w dniu 24 stycznia 2008 r. po przeprowadzeniu
konsultacji międzyresortowych oraz zatwierdzeniu
mandatu negocjacyjnego przez pana
premiera. W dniach 29–30 stycznia br. w Warszawie,
14–15 lutego br. w Kijowie i 28 lutego br. w Warszawie
odbyły się kolejne rundy negocjacji projektu
umowy, zakończone ostatecznym uzgodnieniem jej
zapisów. Strony uzgodniły również, że projekt umowy
zostanie parafowany przez ministrów spraw zagranicznych
Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy
w najbliższym możliwym terminie.
Należy przy tym podkreślić, że wdrożenie umowy
wymaga przeprowadzenia szeregu przedsięwzięć
przygotowawczych, które wymagają stosownego
czasu. Należą do nich:
1) konieczność pozyskania środków finansowych
z rezerwy budżetowej państwa na realizację
umowy;
2) konieczność przebudowy przejść granicznych
w celu przystosowania ich do małego ruchu granicznego;
3) dostosowanie polskiego prawa – nowelizacja
kilku ustaw;
4) zatrudnienie i szkolenie dodatkowych osób na
stanowiska konsularne w urzędach konsularnych
we Lwowie i Łucku, które będą obsługiwać sprawy
z zakresu małego ruchu granicznego;
5) pozyskanie odpowiednich pomieszczeń biurowych
do obsługi osób wnioskujących o wydanie zezwolenia
upoważniającego do przekraczania granicy
w MRG. Urzędy konsularne we Lwowie i Łucku nie
mają żadnych rezerw lokalowych;
6) opracowanie wzoru dokumentu (zgodnie z przyjętymi
ustaleniami będzie to odrębny dokument
w formie karty personalizowanej przez MSWiA) do
przekraczania granicy oraz druk takich dokumentów
zgodnie z przepisami ustawy o zamówieniach
publicznych;
7) stworzenie odpowiednich rejestrów elektronicznych
osób ubiegających się/posiadających uprawnienia
związane z małym ruchem granicznym oraz
stworzenie systemu informatycznego przekazującego
te dane w systemie on-line właściwym organom
w Polsce (Straż Graniczna, Policja itd.).
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
ministra gospodarki
na interpelację posłów Czesława Hoca
i Joachima Brudzińskiego
w sprawie budowy Gazociągu Północnego
po dnie Bałtyku (koncernu Nord Stream AG)
(826)
Poniżej udzielam odpowiedzi na interpelację
poselską posłów Czesława Hoca i Joachima Brudzińskiego
dotyczącą planowanego gazociągu Nord
Stream.
Stanowisko RP wobec budowy gazociągu Nord
Stream (NS) nie zmieniło się i było wielokrotnie
prezentowane na różnego rodzaju forach dyskusyjnych,
konferencjach, podczas spotkań i konsultacji
bilateralnych zarówno na szczeblu unijnym, jak
i pozaunijnym, i jest niezmiennie krytyczne. RP nie
jest zainteresowana jakimkolwiek udziałem w tym
przedsięwzięciu, ponadto Polska uważa za sprzeczne
z polskim interesem i zasadą solidarności europejskiej
wszelkie próby wspierania tego przedsięwzięcia
przez Europejski Bank Inwestycyjny, a także
inne instytucje finansowe, w których Rzeczpospolita
Polska posiada udziały bezpośrednio lub
pośrednio.
RP sprzeciwia się budowie gazociągu NS po dnie
Bałtyku, gdyż uznaje, że jest to inwestycja nieefektywna
ekonomicznie i stwarzająca ogromne ryzyko
dla ekosystemu Morza Bałtyckiego. Polska stoi na
stanowisku, że zasadne jest podjęcie decyzji o budowie
alternatywnego w stosunku do gazociągu NS
projektu gazociągu Amber z Rosji do Niemiec przez
kraje bałtyckie i Polskę. Gazociąg Amber będzie inwestycją
tańszą niż gazociąg Nord Stream i w nieporównywalnie
mniejszym stopniu będzie oddziaływał
na środowisko naturalne.
OficjalnestanowiskoRPzostałoprzekazanewszystkim
państwom stronom uczestniczącym w procedurze
oceny oddziaływania na środowisko w ramach
konwencji z Espoo pismem ministra środowiska
z 16 lutego 2007 r. oraz potwierdzone w kolejnym
piśmie z dnia 16 stycznia 2008 r. Inwestor w listopa-

291
1)
Państwo narażenia – państwo, przez którego terytorium
przechodzi planowana inwestycja transgraniczna.
Państwo pochodzenia – państwo, na które planowana inwestycja
transgraniczna może wywrzeć negatywne skutki.
dzie 2006 r. notyfikował państwom pochodzenia i narażenia
w ramach konwencji z Espoo 1) projekt gazociągu.
W 2007 r. zdecydował, w wyniku uwag m.in.
Polski o zmianie trasy z południa na północ od Bornholmu,
z ominięciem tzw. szarej strefy (strefy o nieustalonej
jurysdykcji pomiędzy PL a DK), w Zatoce
Fińskiej oraz w okolicach Gotlandii. W listopadzie
2007 r. inwestor przekazał stronom konwencji dokument
„Status trasy gazociągu Nord Stream przez
Morze Bałtyckie” uzupełniający informacje o zmienionej
trasie gazociągu, co do którego wszystkie
państwa strony po ponownych konsultacjach społecznych
wniosły uwagi. Przekazany dokument przedstawia
nowe morskie trasy planowanego gazociągu,
nad wyborem których inwestor aktualnie pracuje.
Polska podtrzymała w swoim piśmie wszystkie zastrzeżenia
i uwagi przesyłane w 2007 r. oraz uzupełniła
o nowe, dotyczące badań hydrologicznych i szczegółowych
kwestii środowiskowych.
Aktualnie na forum UE trwają intensywne prace
w ramach pierwszego czytania w Radzie UE i Parlamencie
Europejskim nad trzecim pakietem energetycznym
przedstawionym przez Komisję Europejską
19 września 2007 r. Jednym z projektów aktów
prawnych wchodzących w skład pakietu jest projekt
nowelizacji dyrektywy (WE) nr 2003/55 dotyczącej
wspólnych zasad rynku wewnętrznego gazu ziemnego.
W przedmiotowym projekcie zawarto dwa
istotne postanowienia. W art. 7a dotyczącym kontroli
nad właścicielami systemu przesyłowego i operatorami
systemu przesyłowego wskazano, że z zastrzeżeniem
międzynarodowych zobowiązań Wspólnoty
systemy przesyłowe lub operatorzy systemów
przesyłowych nie mogą być kontrolowani przez osobę
lub osoby z krajów trzecich. W projektowanej dyrektywie
dopuszczono również możliwość odstępstwa
od wskazanego generalnego zakazu na podstawie
umowy Wspólnoty zawartej z jednym lub większą
liczbą krajów trzecich. Ponadto w art. 7 b projektowanej
dyrektywy dotyczącym wyznaczenia i certyfikacji
operatorów systemu przesyłowego wskazuje
się, że właściciel systemu przesyłowego lub operator
systemu przesyłowego, który jest kontrolowany
przez osobę lub osoby z krajów trzecich, musi zostać
poddany, tak jak każdy inny operator sieci przesyłowych,
szczegółowej procedurze certyfikacji. W ramach
procedury podmiot musi wykazać, że jest zapewniony
rozdział funkcji operatorskich od działalności
wytwarzania i dostaw paliw gazowych. Polska
popiera wskazane postanowienia nowego pakietu,
gdyż oznaczają one, że inwestor z państwa trzeciego
nie będzie uprawniony posiadania kontroli, w szczególności
praw właścicielskich, w stosunku do operatora
sieci przesyłowej oraz samej sieci przesyłowej
znajdującej się na terenie UE. W przypadku zawarcia
umowy między Wspólnotą a państwem trzecim
zezwalającej na odstępstwo od wskazanego zakazu
podmiot z państwa trzeciego kontrolujący działalność
przesyłową na terenie UE będzie musiał wykazać,
że jest w pełni niezależny od działalności produkcyjnej
i dostawczej. Wejście w życie wskazanej
regulacji istotnie utrudni zaangażowanie podmiotów
rosyjskich w inwestycję Nord Stream.
Jednocześnie Polska współpracuje z Komisją Europejską
w przygotowywanych przez nią inicjatywach
w sektorze energii. Zgodnie z programem prac
Komisji Europejskiej na 2008 r. skupi się ona na
przygotowaniu propozycji dotyczących funkcjonowania
rynku wewnętrznego energii, połączeń sieciowych,
magazynów, terminali LNG, nowelizacji dyrektywy
w sprawie zapasów ropy naftowej oraz mechanizmów
solidarnościowych. Na przełomie października
i listopada Komisja Europejska przedstawi
Radzie UE i Parlamentowi Europejskiemu „II strategiczny
przegląd energetyczny”, w którym przekaże
swoje rekomendacje dotyczące powyższych zagadnień,
a także projekty nowelizacji prawa wspólnotowego
regulujące bezpieczeństwo energetyczne. Na
podstawie „II strategicznego przeglądu” Rada Europejska
w swoich wiosennej konkluzjach przyjmie kolejny
plan działań w dziedzinie polityki energetycznej
UE po 2009 r. Komisja Europejska uważa, że
nowelizacji powinna ulec m.in. decyzja Rady UE
i Parlamentu Europejskiego wprowadzająca wytyczne
dla transeuropejskich sieci energetycznych (TENs).
W planie działań Rada może zwrócić się do Komisji
Europejskiej z prośbą o przygotowanie projektu
wspólnotowego aktu prawnego regulującego analizowaną
materię. Po zaistnieniu powyższych czynników
będzie możliwość zaproponowania zupełnie nowej
listy projektów priorytetowych infrastruktury
energetycznej do decyzji dotyczącej TENs. Ministerstwo
Gospodarki uczestniczy w procesie konsultacji
na poziomie UE w odniesieniu do niezbędnych działań
regulacyjnych zwiększających bezpieczeństwo
energetyczne UE i pracuje nad spójną koncepcją
umożliwiającą przedstawienie zarówno w sposób
formalny jak i nieformalny polskiego stanowiska
w tej sprawie.
Dotychczas w relacjach ze stroną niemiecką kwestia
gazociągu NS była poruszana jako punkt
w agendach oficjalnych spotkań na szczeblu międzyrządowym.
Ministerstwo Gospodarki nie prowadzi
szczegółowych rozmów bilateralnych ze stroną niemiecką
dotyczącą tego tematu, jednakże uczestniczy
w rozmowach multilateralnych podczas spotkań
państw stron konwencji z Espoo, zaangażowanych
w procedurę środowiskową dotyczącą NS.
Jednocześnie informuję, iż ministrem właściwym
odpowiadającym za procedurę oceny oddziaływania
na środowisko w kontekście transgranicznym
określoną w konwencji z Espoo jest minister środowiska.
Ministerstwo Gospodarki wspiera działania
Ministerstwa Środowiska na poziomie eksperckim,
jednakże nie jest odpowiedzialne za przeprowadza-

292
nie konsultacji społecznych projektów mogących zagrażać
środowisku naturalnemu i nie nadzoruje wojewodów
w tym zakresie.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej oraz w strefie
przygranicznej po przystąpieniu Polski
do strefy Schengen (832)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek (pismo
nr SPS-023-832/08 z dnia 4 lutego 2007 r.) w sprawie
sytuacji na granicy polsko-ukraińskiej oraz
w strefie przygranicznej po przystąpieniu Polski do
strefy Schengen uprzejmie informuję:
Polska, przystępując do Unii Europejskiej, przejęła
w całości standardy prawne UE, w tym także
dorobek Schengen. Część tych uregulowań była stosowana
od chwili akcesji, część zaś stopniowo wdrażana
na przestrzeni ostatnich lat. Jednym z takich
uregulowań, które było niezbędne z chwilą wejścia
Polski do UE, było wprowadzenie obowiązku wizowego
dla obywateli Ukrainy.
Okres przejściowy pozwalał na stosowanie m.in.
innych rozwiązań niż pozostałe kraje Schengen
w zakresie opłat konsularnych, np. zwolnienie z opłaty
za wydanie wizy dla obywateli Ukrainy. Obecnie
poszerzenie strefy Schengen spowodowało konieczność
pełnego stosowania przez Polskę jednolitych
uregulowań prawnych w zakresie polityki wizowej,
gdyż zagadnienia te nie są w kompetencji krajowej
i podlegają decyzjom Rady UE.
Ruch osobowy między Polską a Ukrainą reguluje
obecnie umowa między Wspólnotą Europejską
a Ukrainą o ułatwieniach w wydawaniu wiz, podpisana
18 czerwca 2007 r. i obowiązująca od 1 stycznia
2008 r., oraz umowa między Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasadach
ruchu osobowego, podpisana w Kijowie dnia
30 lipca 2003 r., i protokół między Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zmianie tej umowy, podpisany w Warszawie 30 listopada
2007 r.
Umowa WE – Ukraina ma charakter nadrzędny
w stosunku do umowy dwustronnej i jest stosowana
wprost przez wszystkie państwa członkowskie Unii
Europejskiej przy wydawaniu wiz do 90 dni pobytu.
Umowa ta przewiduje, iż wszystkie państwa
UE, wydając wizy obywatelom Ukrainy, stosują
stawkę preferencyjną za wydanie wiz jednolitych
(Schengen) – 35 euro (stawka podstawowa wynosi
60 euro). Ponadto umowa ta określa inne ułatwienia
wizowe, jak:
— zwolnienie z obowiązku wizowego dla posiadaczy
paszportów dyplomatycznych;
— podejmowanie decyzji wizowych przez konsulów
w ciągu 10 dni kalendarzowych, a w sytuacjach
szczególnych – w ciągu 3 dni roboczych lub mniej;
— wydawanie wiz wielokrotnych z okresem ważności
do 5 lat: członkom rządu i parlamentu, biznesmenom,
dziennikarzom, najbliższym krewnym obywateli
Ukrainy zamieszkujących legalnie w państwach
członkowskich oraz członkom delegacji oficjalnych;
— wydawanie wiz wielokrotnych z okresem ważności
do 1 roku: kierowcom TIR i autobusów, załogom
pociągów międzynarodowych, osobom biorącym
udział w przedsięwzięciach naukowych, kulturalnych
i artystycznych, uczestnikom imprez sportowych,
uczestnikom programów wymiany w ramach
współpracy miast zaprzyjaźnionych i jednostek samorządu
terytorialnego.
Istotnym rozwiązaniem umowy WE – Ukraina,
które ułatwia ruch osobowy, jest określenie szerokiego
kręgu osób, które są całkowicie zwolnione
z opłaty wizowej. Należą do nich m.in.:
— bliscy krewni obywateli Ukrainy legalnie zamieszkujących
na terytorium państw członkowskich,
w tym i Rzeczypospolitej Polskiej – współmałżonkowie,
dzieci (w tym przysposobione), rodzice (w tym
opiekunowie prawni), dziadkowie i wnukowie;
— uczniowie, studenci, studenci studiów podyplomowych
wraz z towarzyszącymi im nauczycielami,
podróżujący w celu podjęcia nauki lub odbycia
szkoleń;
— osoby, które przedstawiły dokumenty potwierdzające
konieczność wyjazdu z przyczyn humanitarnych,
w tym w celu uzyskania pilnej pomocy medycznej,
oraz osoby im towarzyszące, w celu udziału
w pogrzebie bliskiego krewnego lub w celu odwiedzin
ciężko chorego bliskiego krewnego;
— osoby biorące udział w przedsięwzięciach naukowych,
kulturalnych oraz artystycznych, w tym
w programach wymiany akademickiej i innej;
— uczestnicy oficjalnych programów wymiany,
organizowanych przez zaprzyjaźnione miasta lub
inne jednostki samorządu terytorialnego;
— kierowcy przewożący towary w ruchu międzynarodowym
lub świadczący usługi transportu pasażerskiego
na terytorium państw członkowskich,
w tym i Rzeczypospolitej Polskiej, przy wykorzystaniu
pojazdów zarejestrowanych na Ukrainie.
Dążąc do maksymalnego złagodzenia skutków,
jakie wejście Polski do strefy Schengen mogłoby
przynieść dla zakresu ruchu osobowego z Ukrainą,

293
w umowie dwustronnej przewidziano dodatkowe
ułatwienia wizowe. Są to:
1) zastosowanie stawki preferencyjnej za wydanie
wizy krajowej 35 euro (stawka podstawowa wynosi
60 euro);
2) zwolnienie z obowiązku wizowego posiadaczy
paszportów służbowych;
3) zwolnienie z opłaty wizowej także za wydanie
wizy krajowej wszystkich ww. kategorii osób zwolnionych
z opłaty wizowej za wizy Schengen.
Ponadto rozporządzenie ministra spraw zagranicznych
o opłatach konsularnych przewiduje bezpłatne
wydawanie wiz:
— stypendystom – obywatelom państw obcych
podejmującym naukę w polskich szkołach średnich
i wyższych lub kierowanym na staże w placówkach
naukowo-badawczych w zakresie spraw związanych
z ich przejazdem i studiami;
— uczestnikom konferencji, sympozjów naukowych
i imprez organizowanych przez polskie organy
administracji publicznej.
Ponadto zarówno przepisy wspólnotowe, jak i rozporządzenie
ministra spraw zagranicznych o opłatach
konsularnych stanowią, iż konsul może w indywidualnych,
uzasadnionych przypadkach mocą decyzji
własnej odstąpić od pobrania opłaty za wizę lub
obniżyć jej wysokość zarówno przy wydawaniu wizy
Schengen, jak i wizy krajowej.
Istotnym ułatwieniem, które złagodzi skutki
wejścia Polski do strefy Schengen dla ruchu osobowego,
będzie zawarcie z Ukrainą umowy o małym
ruchu granicznym. Możliwość zawierania takich
umów została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy dotyczące
małego ruchu granicznego na zewnętrznych granicach
lądowych państw członkowskich i zmieniającym
postanowienia konwencji z Schengen.
Uregulowania te stanowią odstępstwo od ogólnych
przepisów regulujących kontrolę graniczną
osób przekraczających zewnętrzne granice państw
członkowskich Unii Europejskiej określonych w Kodeksie
granicznym Schengen.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy, który został przekazany stronie
ukraińskiej w dniu 24 stycznia 2008 r. W dniach
29–30 stycznia br. w Warszawie, 14–15 lutego br.
w Kijowie i 28 lutego br. w Warszawie odbyły się kolejne
rundy negocjacji projektu umowy, zakończone
ostatecznym uzgodnieniem jej zapisów. Strony
uzgodniły również, że projekt umowy zostanie parafowany
przez ministrów spraw zagranicznych Rzeczypospolitej
Polskiej i Ukrainy w najbliższym możliwym
terminie.
W odniesieniu do proponowanej w interpelacji
pani poseł propozycji zorganizowania „polsko-ukraińskiego
okrągłego stołu” poświęconego metodom
usprawniania ruchu granicznego należy mieć na
uwadze, że zakres stosowania ułatwień wizowych
jest określony w umowie, jaką Wspólnota Europejska
zawarła z Ukrainą, którą każde państwo członkowskie
WE jest zobowiązane stosować. Prowadzone
ze stroną ukraińską negocjacje w sprawie zawarcia
umowy o małym ruchu granicznym doprowadzą
do rozwiązań, które w istotnym stopniu ułatwią
obywatelom Ukrainy podróże do Polski.
Istotne znaczenie ma także tworzenie nowych
przejść granicznych oraz poprawa pracy już istniejących,
jednak sprawy te nie leżą w gestii Ministerstwa
Spraw Zagranicznych.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie stosunków polsko-ukraińskich
i sytuacji na granicy polsko-ukraińskiej
po przystąpieniu Polski do strefy Schengen
(833)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek (pismo
nr SPS-023-833/08 z dnia 4 lutego 2007 r.) w sprawie
stosunków polsko-ukraińskich i sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej po przystąpieniu Polski do
strefy Schengen uprzejmie informuję:
Poszerzenie strefy Schengen spowodowało konieczność
pełnego stosowania przez Polskę jednolitych
uregulowań prawnych w zakresie polityki wizowej,
gdyż zagadnienia te zostały wyłączone z kompetencji
krajowej i podlegają decyzjom Rady UE.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych przeprowadziło
renegocjacje dotychczasowych umów dwustronnych
z Rosją, Białorusią i Ukrainą w sprawie
ruchu osobowego celem pełnego ich dostosowania do
wymogów Schengen. Zaproponowano takie rozwiązania,
które pozostając w zgodzie z Schengen, nie
spowodują powstania barier w podróżach obywateli
tych państw do Polski, w tym w szczególności dla
osób polskiego pochodzenia.
Ruch osobowy między Polską a Ukrainą reguluje
obecnie umowa między Wspólnotą Europejską a Ukrainą
o ułatwieniach w wydawaniu wiz, podpisana
18 czerwca 2007 r. i stosowana od 1 stycznia 2008 r.,
oraz umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasadach
ruchu osobowego, podpisana w Kijowie dnia 30 lipca
2003 r., i protokół między Rządem Rzeczypospolitej

294
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zmianie
tej umowy, podpisany w Warszawie 30 listopada
2007 r.
W odniesieniu do spraw dotyczących występujących
niekiedy negatywnych zjawisk, często o charakterze
patologicznym, polegających na czerpaniu
korzyści z nieformalnego pośrednictwa w procesie
wizowym, Ministerstwo Spraw Zagranicznych informuje,
iż wszystkie urzędy konsularne w przypadku
uzyskania informacji, że takie zdarzenia mają
miejsce, są zobowiązane do podejmowania natychmiastowych
interwencji wobec władz miejscowych,
zmierzających do wyeliminowania takiej sytuacji.
Wszystkie elementy procesu wizowego są również
na bieżąco kontrolowane w samym urzędzie. Placówki
polskie informują ponadto w szerokim zakresie
osoby pragnące otrzymać wizy o obowiązujących
zasadach ich uzyskiwania, zarówno poprzez pisemne
informacje w siedzibie urzędu, jak również na
stronach internetowych urzędów konsularnych.
Ministerstwo traktuje jako priorytetową sprawę
zapewnienia osobom ubiegającym się o wizę jak największej
dostępności do urzędów konsularnych, których
na Ukrainie działa pięć. Konsulat Generalny
RP we Lwowie, który w 2007 r. wydał ponad 180 tys.
wiz, w celu zwiększenia liczby obsługiwanych petentów
pracuje od sierpnia 2007 r. na dwie zmiany
w godz. 7–22, przy zwiększonej obsadzie etatowej.
Pozwoliło to na osiągnięcie wzrostu liczby wydawanych
dziennie wiz do 2000.
Ministerstwo podjęło także działania celem rozwiązania
problemów lokalowych, co pozwoli na polepszenie
jakości obsługi interesantów wizowych.
Szczególnie dotyczy to działu wizowego KG RP we
Lwowie, gdzie panują najtrudniejsze warunki pracy
– na powierzchni ok. 350 m 2 pracują tam 53 osoby.
W najbliższym czasie sfinalizowana zostanie sprawa
przeniesienia działu wizowego do wydzierżawionego
lokalu, gdzie można będzie uruchomić 16 okienek
dla przyjmowania wniosków wizowych. Zwiększeniu
ulegnie również obsada etatowa. Na II połowę
2009 r. planowane jest oddanie do użytku nowego
budynku konsulatu.
Konsulaty RP na Ukrainie utrzymują współpracę
z ukraińskimi biurami turystycznymi pośredniczącymi
w procesie ubiegania się o wizy turystyczne dla
swoich klientów. Organizowane są konferencje prasowe
oraz robocze spotkania z przedstawicielami ukraińskich
biur turystycznych mające na celu przybliżenie
zasad polskiej polityki wizowej oraz promocję turystycznych
walorów naszego kraju. W spotkaniach
uczestniczą przedstawiciele Polskiej Izby Turystycznej
oraz przedstawiciele polskich władz samorządowych.
Polska, posiadająca dobrze rozwiniętą infrastrukturę
turystyczną, jest krajem atrakcyjnym dla
ukraińskich turystów.
Na działalność konsulatów RP na Ukrainie wpływają
również warunki zewnętrzne ich funkcjonowania,
które są niezwykle trudne. Oto dwa przykłady:
— Miejscowe władze zachowują bierność w likwidowaniu
zjawisk patologicznych, takich jak działalność
usytuowanych w pobliżu KG punktów fałszujących
dokumenty niezbędne do otrzymania wizy
(np. fikcyjne oświadczenia o zamiarze powierzenia
pracy cudzoziemcowi). W tej sprawie konsulat wielokrotnie
zwracał się do władz Lwowa, gubernatora,
prokuratury oraz milicji, informując o procederze
uprawianym w rejonie konsulatu i domagając się
jego likwidacji.
— Internetowy system rejestracji wizowej KG RP
we Lwowie był wielokrotnie obiektem przestępczych
działań hakerów, którzy za pomocą specjalnie stworzonego
programu wykorzystywali w ciągu 3 minut
wszystkie dostępne miejsca.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Drozd
w sprawie zmiany przepisów
w zakresie umożliwienia powoływania
terenowych oddziałów wojewódzkich
ośrodków ruchu drogowego w miastach,
w których w 1998 r. funkcjonował WORD,
a w szczególności w Głogowie
w woj. dolnośląskim (835)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-835/08 przekazujące interpelację
poseł Ewy Drozd w sprawie zmiany przepisów w zakresie
umożliwienia powoływania terenowych oddziałów
wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego
w miastach, w których w 1998 r. funkcjonował
WORD, tj. w szczególności w Głogowie w woj. dolnośląskim,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do propozycji poseł Ewy Drozd dotyczącej
zmiany przepisów w zakresie rozszerzenia
ilości miejsc, w których można przeprowadzać egzaminy
na prawo jazdy, uprzejmie informuję, że obecnie
obowiązujące przepisy pozwalają na organizację
egzaminów nie tylko w miastach wojewódzkich lub
w byłych miastach wojewódzkich, ale także w miastach
na prawach powiatu. Przykładem na wykorzystanie
tego przepisu są działania podjęte przez władze
samorządowe województwa śląskiego oraz województwa
mazowieckiego, które w ramach działających
wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego utworzyły
dodatkowe miejsca przeprowadzania egzaminów
na prawo jazdy. Należy podkreślić, że istotnym

295
warunkiem przeprowadzenia egzaminu państwowego
jest posiadanie przez miasto odpowiedniego układu
komunikacyjnego zapewniającego wykonanie
wszystkich określonych przepisami zadań egzaminacyjnych
oraz stworzenie porównywalnych warunków
przebiegu egzaminu do warunków występujących
w miastach będących aktualnie siedzibami wojewódzkich
ośrodków ruchu drogowego.
Odnosząc się do przedstawionego problemu wydłużającego
się czasu oczekiwania na egzamin na
prawo jazdy, należy wziąć pod uwagę, że zgodnie
z przepisami art. 112 i 116 ustawy – Prawo o ruchu
drogowym wojewódzki ośrodek ruchu drogowego
jest tworzony przez właściwy zarząd województwa,
a nadzór nad przeprowadzaniem egzaminów w poszczególnych
ośrodkach egzaminowania sprawuje
właściwy marszałek województwa. Przepis § 28
ust. 1 rozporządzenia ministra infrastruktury
w sprawie szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania
uprawnień przez kierujących pojazdami, instruktorów
i egzaminatorów nakłada na ośrodek egzaminowania
obowiązek wyznaczenia terminu egzaminu
umożliwiającego jego przeprowadzenie w okresie
nie dłuższym niż 30 dni od dnia złożenia wymaganych
dokumentów. Jeżeli w wojewódzkim ośrodku
ruchu drogowego obowiązek ten nie jest dotrzymywany,
to właściwy marszałek województwa powinien
uruchomić mechanizmy nadzoru i kontroli
niezbędne dla zdefiniowania oraz likwidacji przyczyn
takiej sytuacji.
Jednocześnie pragnę poinformować, że zwróciłem
się z prośbą do Konwentu Marszałków Rzeczypospolitej
Polskiej o dokonanie analizy możliwości
rozwoju istniejących wojewódzkich ośrodków ruchu
drogowego i utworzenia nowych miejsc egzaminowania
w oparciu o obowiązujące przepisy, mając na
uwadze ograniczenie czasu oczekiwania na egzamin
państwowy na prawo jazdy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie podjęcia przez Ministerstwo
Środowiska działań zmierzających
do ograniczenia emisji gazów cieplarnianych
(837)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana Witolda Klepacza, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, znak: SPS-023-837/08, z dnia
21.01.2008 r. w sprawie działań zmierzających do
ograniczenia emisji gazów cieplarnianych uprzejmie
informuję, co następuje.
Mechanizm wspólnych wdrożeń powstał w ramach
protokołu z Kioto. Realizacja projektów wspólnych
wdrożeń daje Polsce korzyści w postaci dodatkowej
redukcji emisji gazów cieplarnianych, a także
zewnętrznego finansowania tej redukcji. Realizacja
większości projektów byłaby niemożliwa bez środków
uzyskanych w ramach projektów wspólnych
wdrożeń.
Przy realizacji projektów wspólnych wdrożeń
problemem jest ich ocena pod kątem dyrektywy
2004/101/WE Parlamentu Europejskiego zmieniającej
dyrektywę 2003/87/WE ustanawiającą system
handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych
we Wspólnocie, z uwzględnieniem mechanizmów
projektowych z Kioto, która reguluje zagadnienia
dotyczące bezpośredniej i pośredniej redukcji emisji
gazów cieplarnianych. Dyrektywa ta wprowadza regulacje,
które mają zapobiec podwójnemu liczeniu
emisji z instalacji objętych wspólnotowym systemem
handlu uprawnieniami do emisji redukowanych na
skutek realizacji projektów wspólnych wdrożeń.
Zgodnie z wymaganiami dyrektywy 2004/101/
WE zmieniającej dyrektywę 2003/87/WE ustanawiającą
system handlu przydziałami emisji gazów
cieplarnianych we Wspólnocie, z uwzględnieniem
mechanizmów projektowych z Kioto oraz decyzji
Komisji 2006/780/WE z dnia 13 listopada 2006 r.
w sprawie zapobiegania podwójnemu liczeniu redukcji
emisji gazów cieplarnianych w ramach wspólnotowego
systemu handlu uprawnieniami do emisji
zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady, aby mogły być wydane jednostki
redukcji emisji powstałe na skutek realizacji projektu
JI w „Krajowym planie rozdziału uprawnień na
lata 2008–2012” powinny być zarezerwowane uprawnienia
do emisji w liczbie odpowiadającej wielkości
redukcji emisji. Uprawnienia do emisji przeznaczone
na projekty JI, powodujące redukcję pośrednią,
muszą być odjęte od limitu uprawnień przyznanych
Polsce na lata 2008–2012. W dniu 26 marca 2007 r.
Komisja Europejska podjęła decyzję dotyczącą krajowego
planu rozdziału uprawnień do emisji gazów
cieplarnianych, zgłoszonego przez Polskę zgodnie
z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady, określając całkowitą ilość uprawnień do
emisji dla Polski na 208,5 mln ton uprawnień średniorocznie,
co stanowi redukcję o 26,7% w stosunku
do wnioskowanej przez Polskę liczby.
Przydzielona wyżej wymienioną decyzją Komisji
Europejskiej liczba uprawnień w praktyce spowodowała
ograniczenie rezerwy na projekty JI do projektów,
które otrzymały już listy zatwierdzające. W związku
z powyższym projekty wspólnych wdrożeń powodujące
podwójne liczenie nie będą zatwierdzane.
W przypadku pozostałych projektów nie ma przeciwwskazań
do ich zatwierdzania. Zarówno dotych-

296
czas przedłożone, jak i nowe propozycje realizacji
projektów będą zatwierdzane po spełnieniu wszystkich
wymogów formalnych. Minister środowiska na
początku br. wydał list zatwierdzający oraz list popierający
dla przedłożonych propozycji projektów.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie możliwości zmiany art. 68 ust. 2
ustawy o gospodarce nieruchomościami
w celu wyłączenia możliwości żądania
Agencji Mienia Wojskowego wobec jednostek
samorządów terytorialnych zwrotu bonifikaty
udzielonej przy zakupie nieruchomości (838)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jerzego Gosiewskiego, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 4 lutego
2008 r. (nr SPS-023-838/08), dotyczącą ewentualnej
zmiany przepisu art. 68 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. nr 2603, z poźn. zm.) w celu wyłączenia możliwości
żądania przez Agencję Mienia Wojskowego
zwrotu bonifikaty udzielonej jednostkom samorządu
terytorialnego przy nabyciu nieruchomości, uprzejmie
udzielam wyjaśnień w przedstawionej sprawie.
Na wstępie chciałbym zauważyć, że zgodnie
z art. 23 ust. 3 ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu
niektórymi składnikami mienia Skarbu
Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego do
gospodarowania przez agencję nieruchomościami
mają odpowiednio zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami.
Powołany przepis w sposób niebudzący wątpliwości
nakłada na agencję obowiązek stosowania
przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami w sprawach nie uregulowanych
odrębnie w powyższej ustawie z dnia 30 maja
1996 r., a zatem również przepisu art. 68 ustawy
o gospodarce nieruchomościami.
Przytoczony w interpelacji przepis art. 68 ust. 2
ustawy o gospodarce nieruchomościami zawiera
ogólną normę, nakazującą zwrot udzielonej bonifikaty
w określonych przez tę normę przypadkach.
Kolejny ustęp – 2a omawianego art. 68 zawiera wyjątki
od stosowania powyższej normy, stanowiąc, że
przepisu ust. 2 art. 68 nie stosuje się m.in. w przypadku
zbycia (nieruchomości) pomiędzy jednostkami
samorządu terytorialnego a Skarbem Państwa.
Zatem przepis ten wyłącza obowiązek żądania zwrotu
bonifikaty w obrocie pomiędzy jednostkami samorządu
terytorialnego a Skarbem Państwa.
Regulacje zamieszczone w art. 68 ustawy o gospodarce
nieruchomościami odnoszą się również do
przypadków zbywania nieruchomości przez jednostki
samorządu terytorialnego na rzecz podmiotów
prywatnych. Przepis ust. 2c ww. art. 68 wprowadza
bowiem możliwość odstąpienia przez właściwy organ
od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty, w innych
przypadkach niż określone w ust. 2a, za zgodą
odpowiedniego organu nadzorującego organ dokonujący
zbycia nieruchomości. Należy podkreślić, że
przepis ten stanowi jedynie możliwość, a nie obowiązek
odstąpienia przez właściwy organ od żądania
zwrotu udzielonej bonifikaty.
Przedstawiona konstrukcja wyłączeń oraz odstąpienia
od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty
wydaje się spójna i czytelna oraz w pełni uzasadniona
merytorycznie. W przypadku obrotu nieruchomościami
pomiędzy określonymi podmiotami publicznymi
wyłączono żądanie zwrotu udzielonej bonifikaty,
wychodząc z założenia, że nieruchomości
będą wykorzystywane na cele publiczne. Natomiast
zbycie nieruchomości podmiotowi prywatnemu zazwyczaj
ma charakter komercyjny. Nie jest to jednak
regułą, bowiem występują przypadki zbycia
nieruchomości publicznych podmiotom prowadzącym
działalność m.in. charytatywną. Poza tym należy
wskazać na przepis ust. 1 omawianego art. 68,
który przewiduje udzielenie bonifikaty przy sprzedaży
publicznych nieruchomości na określone cele
oraz określonym podmiotom. Do takich przypadków
może mieć zastosowanie przepis art. 68 ust. 2c,
umożliwiający każdorazowo ocenę, czy uzasadnione
jest odstąpienie od żądania zwrotu udzielonej bonifikaty.
W związku z tak różnorodnym obrotem nieruchomościami
publicznymi przez jednostki samorządu
terytorialnego oraz Skarb Państwa zaproponowane
regulacje w ust. 2a i ust. 2c art. 68 wydawały
się najbardziej optymalnym rozwiązaniem kwestii
zwrotu udzielonej bonifikaty.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że bezpośrednio
do resortu infrastruktury nie wpłynęły
dotychczas żadne informacje dotyczące wątpliwości,
o których pan poseł zasygnalizował w interpelacji.
Niemniej możliwość ewentualnej nowelizacji przepisu
art. 68 w zakresie przedstawionym w interpelacji
wymaga przeprowadzenia analizy oraz dyskusji
z udziałem ministra obrony narodowej, sprawującego
nadzór nad Agencją Mienia Wojskowego.
Ponadto należałoby również ocenić stosowanie
omawianych regulacji wobec pozostałych agencji Skarbu
Państwa, zwłaszcza Agencji Nieruchomości Rolnych,
w celu zapewnienia spójności systemu prawa.
Przeprowadzenie powyższych czynności, w mojej
ocenie, pozwoli uzyskać odpowiedź na pytanie, czy

297
istnieje rzeczywista potrzeba zmiany omawianego
przepisu art. 68 ustawy o gospodarce nieruchomościami,
czy też być może lepiej byłoby wprowadzić ewentualne
zmiany do ustaw regulujących gospodarowanie
nieruchomościami przez poszczególne agencje.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
nadzieję, że przyczynią się one do wyeliminowania
wątpliwości zaistniałych na tle sprawy opisanej
w interpelacji pana posła Jerzego Gosiewskiego.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie przebiegu polsko-czeskiej granicy
państwowej w rejonie miejscowości
Rudyszwałd, gmina Krzyżanowice
w woj. śląskim (858)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-858/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Henryka Siedlaczka z dnia 17 stycznia 2008 r.
w sprawie przebiegu granicy państwowej w rejonie
miejscowości Rudyszwałd, gmina Krzyżanowice
w woj. śląskim, uprzejmie informuję, iż realizacja
zwrotu długu terytorialnego w jednym etapie jest
możliwa i wydaje się być rozwiązaniem korzystniejszym
niż zwrot długu terytorialnego w dwóch etapach,
jak proponuje strona czeska. W takim przypadku
jednocześnie zostałyby przekazane przez
stronę czeską grunty będące własnością państwa
czeskiego, jak również grunty będące własnością
obywateli polskich położone na terytorium Republiki
Czeskiej.
Stała Polsko-Czeska Komisja Graniczna prowadzi
wykaz gruntów nadających się do rekompensaty
długu terytorialnego, w którym ewidencjonowane
są grunty wytypowane do przekazania przez delegację
czeską komisji granicznej. Zgodnie z wykazem
grunty stanowiące własność państwa czeskiego stanowią
około 121 ha, grunty będące własnością obywateli
polskich około 176 ha oraz grunty, których
stan prawny do chwili obecnej nie został ustalony,
około 21 ha.
Z informacji będących w posiadaniu Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji wynika,
iż niektóre dane zawarte w wykazie straciły aktualność.
Delegacja czeska do 30 czerwca 2008 r. została
zobowiązana uchwałą rządu Republiki Czeskiej
z dnia 5 września 2007 r. nr 1009 do zaktualizowania
dotychczas wytypowanych gruntów. Prawdopodobnie
aktualizacja dotyczyć będzie tylko gruntów
będących własnością państwa czeskiego. Przyjęty
sposób postępowania wynika ze wspomnianej powyżej
propozycji dwuetapowego rozwiązania problematyki
długu terytorialnego. Odnośnie do terminu aktualizacji
pozostałych pozycji wykazu dotyczących
gruntów będących własnością obywateli polskich
strona czeska dotychczas nie zajęła stanowiska.
Trudno więc przewidzieć, jaka będzie łączna powierzchnia
gruntów po zakończeniu procesu aktualizacji
całego wykazu.
Mając powyższe na uwadze, właściwym rozwiązaniem
wydaje się jednoczesna aktualizacja całego
wykazu. Szczególne znaczenie ma aktualizacja tej
części wykazu, która dotyczy gruntów będących
własnością obywateli polskich. Należałoby ją przeprowadzić
na podstawie danych z katastru Republiki
Czeskiej przekazanych przez delegację czeską
w ramach prac komisji granicznej, uzupełnionych
danymi odnośnie do właścicieli polskich uzyskanymi
przez delegację polską od właściwych organów
administracji samorządowej. Dalszy sposób postępowania
zależny jest od sumy powierzchni gruntów
uzyskanych w wyniku aktualizacji wszystkich pozycji
wykazu.
Należy podkreślić, iż możliwość wykorzystania
do regulacji długu terytorialnego gruntów położonych
na terytorium czeskim i będących własnością
obywateli polskich uwarunkowana jest uprzednim
uzyskaniem w obu państwach opinii prawnej na temat
możliwości takiego rozwiązania.
Rozpoczęcie procesu identyfikacji właścicieli polskich
posiadających grunty na terytorium czeskim
możliwe będzie po przekazaniu przez delegację czeską
komisji granicznej stosownego aktualnego wykazu
oraz danych z ewidencji nieruchomości. Należy
zaznaczyć, że w wielu przypadkach strona czeska
posiada niezbędne dane (z katastru nieruchomości),
które pozwalają na identyfikację polskich właścicieli.
Tempo realizacji prac związanych z identyfikacją
nie zależy więc wyłącznie od stopnia zaangażowania
delegacji polskiej komisji granicznej, lecz przede
wszystkim od wypracowanego przez komisję graniczną
sposobu i harmonogramu postępowania.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk

298
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie sytuacji byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”
(869)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 4 lutego br., znak:
SPS-023-869/08, dotyczące interpelacji posła Andrzeja
Walkowiaka w sprawie sytuacji byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”,
uprzejmie informuję;
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych junaków
Służby Polsce była przedmiotem uwagi zarówno
poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został poselski
projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i innych
uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa Komisja Polityki Społecznej, odrzucając
projekt ustawy. Głównymi mankamentami
projektu wskazywanymi w trakcie prac legislacyjnych
był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przymusowo.
Właśnie niemożność wiarygodnego ustalenia,
czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo,
czy dobrowolnie, było głównym powodem odrzucenia
projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatancką,
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dokonało
analizy roszczeń związanych z okresem 1939–
–1989 różnych grup społecznych. Dlatego w projekcie
„Założeń nowelizacji prawa kombatanckiego”
była zawarta część informacyjna zawierająca oczekiwania
poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi junacy Służby Polsce, osoby
wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca zamieszkania,
małoletnie ofiary wojny, żołnierze batalionów
budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, osoby
rozminowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary
akcji „Wisła”, a także szereg innych kategorii poszkodowanych.
W założeniach znalazła się również
kwota, jaką należałoby przeznaczyć na ewentualne
spełnienie tych oczekiwań, którą łącznie oszacowano
na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowując
projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględniono
tylko te kategorie osób, o których mowa w uchwale
Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., która obligowała
rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających pomoc
finansową państwa dla osób walczących o wolną
Polskę w latach 1939–1989 znajdujących się w trudnej
sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów
w dniu 27 marca 2007 r. „Założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego” opracowany zostały przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji
systemów totalitarnych. Projekt nie uwzględnia
roszczeń byłych junaczek i junaków Stowarzyszenia
Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji
społecznych i uzyskał akceptację środowisk kombatanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w marcu 2008 r. projekt ustawy skierowany
zostanie do Sejmu RP.
Natomiast kwestię świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych określa
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Ustawa
ta, realizując wyrażony w art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązek zapewnienia obywatelom,
niezależnie od ich sytuacji materialnej,
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, opiera się na
zasadach równego traktowania obywateli oraz solidarności
społecznej. Zgodnie ze wskazaną zasadą
solidarności społecznej, w myśl art. 65 wymienionej
ustawy, wszyscy świadczeniobiorcy, to jest osoby
ubezpieczone oraz inne osoby spełniające wskazane
w ustawie wymogi, mają prawo do takich samych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych.
Przepisy wymienionej ustawy przewidują dla niektórych
kategorii świadczeniobiorców (pacjentów)
szczególne uprawnienia do świadczeń opieki zdrowotnej.
Takimi kategoriami pacjentów są: zasłużeni honorowi
dawcy krwi, żołnierze w służbie czynnej, inwalidzi
wojskowi, inwalidzi wojenni, osoby represjonowane;
uprawnienia te przysługują także wdowom
i wdowcom po poległych żołnierzach, zmarłych inwalidach
wojennych oraz osobach represjonowanych,
uprawnionym do renty rodzinnej.
Prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej
poza kolejnością dla inwalidów wojennych
i wojskowych oraz kombatantów, a także rozciągnięcie
uprawnień do bezpłatnego zaopatrzenia
w leki na małżonków osób represjonowanych pozostających
na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdów
i wdowców po osobach represjonowanych zostało wprowadzone
na mocy ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172), która
weszła w życie z dniem 29 września 2007 r.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
należy mieć na uwadze, że każda zmiana kręgu osób
uprawnionych do opieki zdrowotnej wymaga doko-

299
nania analizy jej wpływu na finanse Narodowego
Funduszu Zdrowia oraz na dostęp do świadczeń
ogółu świadczeniobiorców.
Należy podkreślić, że szczególne uprawnienia
podmiotowe poszczególnych grup społecznych łamią
zasadę równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej.
Trybunał Sprawiedliwości WE kilkakrotnie
podkreślał, że przy ustalaniu kolejności udzielania
świadczeń zdrowotnych – w przypadku gdy są udzielane
w oparciu o tzw. listy oczekujących – należy
brać pod uwagę aktualny stan zdrowia ubezpieczonego,
a także stopień i naturę niepełnosprawności,
które mogą utrudniać lub uniemożliwiać wykonywanie
zawodu, oraz historię jego choroby. Dlatego
też przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych nie przewidują
szczególnych uprawnień dla byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Ewentualne
rozszerzenie podmiotowe kręgu uprawnionych
do szczególnej opieki zdrowotnej nie może mieć
charakteru uznaniowego, musi mieć oparcie w wyodrębnieniu
tej grupy z ogółu świadczeniobiorców
ze względu na ich sytuację zdrowotną.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie rozwiązania stosunku pracy
przez Podkarpacki Oddział Wojewódzki NFZ
z absolwentami kierunku: wychowanie fizyczne
ze specjalnością rehabilitacja (870)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pana Kazimierza Gołojucha, posła na Sejm
RP, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z 4 lutego
2008 r., znak: SPS-023-870/08, dotyczącą kwestii
wykształcenia fizjoterapeutów, a w szczególności
odebrania prawa wykonywania zawodu fizjoterapeuty
absolwentom kierunku: wychowanie fizyczne,
ze specjalnością: rehabilitacja, w rodzaju: rehabilitacja
lecznicza, a także dopuszczenia do wykonywania
zabiegów w rodzaju opieka psychiatryczna i leczenie
uzależnień absolwentów kierunku: wychowanie
fizyczne, ze specjalnością: rehabilitacja, skierowaną
do ministra zdrowia, proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Zgodnie z przepisami zarządzenia nr 60/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
19 września 2007 r. w sprawie określania warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: rehabilitacja
lecznicza fizjoterapeutą jest osoba, o której mowa w § 2
ust. 1 pkt 2 wyżej wymienionego zarządzenia, tj.:
— osoba, która rozpoczęła po dniu 31 grudnia
1997 r. studia wyższe na kierunku: fizjoterapia,
zgodnie ze standardami kształcenia określonymi
w odrębnych przepisach i uzyskała tytułu licencjata
lub magistra na tym kierunku;
— osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grudnia
1997 r. studia wyższe na kierunku: rehabilitacja
ruchowa i uzyskała tytuł magistra na tym kierunku;
— osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grudnia
1979 r. studia wyższe na kierunku: wychowanie
fizyczne i uzyskała tytułu magistra na tym kierunku
oraz ukończyła w ramach studiów dwuletnią specjalizację
z zakresu gimnastyki leczniczej lub rehabilitacji
ruchowej potwierdzoną legitymacją instruktora
rehabilitacji ruchowej/gimnastyki leczniczej;
— osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grudnia
1979 r. studia wyższe na kierunku: wychowanie
fizyczne i uzyskała tytułu magistra na tym kierunku
oraz ukończyła 3-miesięczny kurs specjalizacyjny
z rehabilitacji zgodnie z obowiązującymi wtedy
przepisami Głównego Komitetu Kultury Fizycznej;
— osoba, która ukończyła do dnia 31 grudnia
2007 r. szkołę policealną publiczną lub niepubliczną
z uprawnieniami szkoły publicznej i uzyskała dyplom
technika fizjoterapii
System kształcenia w zawodach medycznych w Polsce
uległ transformacji, w wyniku której zmieniło
się również kształcenie w zawodzie fizjoterapeuty.
Jednakże już od roku 1979 kwalifikacje do wykonywania
wyżej wymienionego zawodu można było uzyskać
na wyodrębnionym kierunku studiów: rehabilitacja
ruchowa, który w roku 1997 przekształcono
na kierunek: fizjoterapia. Mając na uwadze powyższe,
warto zwrócić uwagę, iż od roku 1979 uczelnie
prowadzące kształcenie przygotowujące do wykonywania
zawodu fizjoterapeuty powinny prowadzić
studia na kierunku: rehabilitacja ruchowa, a od
roku 1997 na kierunku: fizjoterapia. Specyfika wykonywania
zawodu medycznego, jakim jest zawód
fizjoterapeuty, wymaga bowiem innej wiedzy i umiejętności
zawodowych, niż legitymują się absolwenci
kierunku: wychowanie fizyczne.
Analiza standardów kształcenia na kierunku:
wychowanie fizyczne i na kierunku: fizjoterapia
wskazuje na bardzo istotne różnice i inne kompetencje
absolwenta. Niemożliwym jest więc uznanie, iż
absolwenci tak różnych kierunków studiów przygotowani
są do wykonywania tego samego zawodu.
W odniesieniu do kształcenia studentów na kierunku:
wychowanie fizyczne w zakresie nauczania
wychowania fizycznego oraz rehabilitacji na Wydziale
Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego,
należy stwierdzić, że szczegółowa analiza planu
studiów z uwzględnieniem wykazu przedmiotów

300
oraz siatki godzin wykazuje znaczące różnice w odniesieniu
do kształcenia na kierunku: fizjoterapia.
W związku z powyższym uzasadnione jest twierdzenie,
że absolwenci Uniwersytetu Rzeszowskiego,
którzy ukończyli kierunek: wychowanie fizyczne, ze
specjalnością: rehabilitacja/fizjoterapia, nie są uprawnieni
do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.
Osoby te mogą jednak wykonywać czynności związane
z udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie: ambulatoryjne zabiegi fizjoterapeutyczne
pod nadzorem i w czasie pracy w gabinecie/zakładzie
magistra fizjoterapii, który bierze odpowiedzialność
za te osoby.
Absolwenci Uniwersytetu Rzeszowskiego, którzy
ukończyli kierunek: wychowanie fizyczne, ze specjalnością:
rehabilitacja/fizjoterapia mogą ubiegać
się o możliwość dalszego wykonywania czynności
związanych z udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie: ambulatoryjne zabiegi fizjoterapeutyczne
realizowane w ramach umowy z NFZ do
czasu ukończenia studiów uzupełniających, pod warunkiem
że:
— byli zatrudnieni w publicznym lub niepublicznym
zakładzie opieki zdrowotnej realizującym umowę
z NFZ,na stanowisku fizjoterapeuty minimum
od 2 lat,
— do dnia 14 marca zostaną wpisani na listę studentów
i rozpoczną studia niezwłocznie po ich uruchomieniu
przez Uniwersytet Rzeszowski.
Należy podkreślić, że osoby, których dotyczy wyżej
wymieniony problem, nie mogą w ramach wykonywanych
obowiązków samodzielnie podejmować
decyzji terapeutycznych, zlecać dodatkowych świadczeń
i ustalać programu rehabilitacji.
Odnosząc się do kwestii rozbieżności definicji dotyczących
fizjoterapeutów w rodzaju: rehabilitacja
lecznicza oraz opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień,
należy uznać, iż w ramach rodzaju: opieka
psychiatryczna i leczenie uzależnień fizjoterapeuta
ma za zadanie przede wszystkim usprawnianie ruchowe
pacjenta, a specyfika leczenia w tym zakresie
nie wiąże się bezpośrednio z usprawnianiem po urazach
czy po leczeniu.
W związku z powyższym przepisy zawarte w zarządzeniu
57/DSOZ/2007 prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 19 września 2007 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: opieka psychiatryczna i leczenie uzależnień
dopuszczają zatrudniane osób nieposiadających
kwalifikacji do wykonywania zawodu fizjoterapeuty
(w ramach spełniania wymagań zawartych w załączniku
nr 3 do zarządzenia).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie placówek dyplomatycznych
Rzeczypospolitej Polskiej (879)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pani poseł Joanny Fabisiak (pismo nr: SPS-
-023-879/08 z dnia 7 lutego 2008 r.) w sprawie placówek
dyplomatycznych Rzeczypospolitej Polskiej uprzejmie
informuję.
Na dzień dzisiejszy Polska posiada na świecie
178 placówek. Nie obsadzonych pozostaje 21 stanowisk
ambasadorskich (w tym w 5 placówkach, biorąc
pod uwagę różne uwarunkowania, utrzymujemy
przedstawiciela w randze chargé d’affaires a.i.) oraz
3 stanowiska konsulów generalnych.
Długotrwały brak obsady kierowników placówek
utrudnia efektywną promocję naszego kraju i realizację
jego interesów, co zarówno może mieć pewne
negatywne skutki dla skuteczności polskiej polityki
zagranicznej, jak i może być źle odbierane przez kraje
przyjmujące. Mając świadomość takich uwarunkowań,
nowe kierownictwo resortu pilnie i gruntownie
przeanalizowało sytuację kadrową w placówkach
zagranicznych. Elementem, który trudno było
jednak pominąć w podejmowanych decyzjach, był
zastany stan procedur w tym zakresie. W kilku
przypadkach do chwili obecnej blokuje on podjęcie
racjonalnych, uwzględniających interesy Polski, decyzji.
Niezależnie od tego Ministerstwo Spraw Zagranicznych
uważa, że stan kadrowy, jeżeli chodzi
o obsadę kierowników placówek zagranicznych, zdecydowanie
poprawia się.
W najbliższym czasie stanowisko ambasadora
nadzwyczajnego i pełnomocnego RP w Stanach Zjednoczonych
Ameryki obejmie pan Robert Kupiecki.
Odbyły się już spotkania Komisji Spraw Zagranicznych
Sejmu RP z panem Marcinem Wilczkiem oraz
panem Piotrem Kłodkowskim, którzy, pozytywnie
zaopiniowani przez tę komisję, w niedługim czasie
obejmą placówki w Republice Turcji i Republice Indii.
Toczą się procedury w zakresie 8 nominacji ambasadorskich,
a także wewnątrzresortowe uzgodnienia
co do kolejnych kandydatów, które również
wkrótce zostaną sfinalizowane. Pozwoli to, w opinii
resortu, już w niedługim czasie rozwiązać kwestię
obsady stanowisk ambasadorskich.
Jeżeli chodzi o stanowiska konsulów generalnych,
to możemy poinformować, że przywrócona została
formuła obsady w drodze konkursów. W MSZ
kończymy właśnie procedury konkursowe, w wyniku
których zostaną rekomendowani kandydaci. Pozwoli
to na pilne i sprawne zagwarantowanie pełnej
obsady tej kategorii kierowników placówek do lata
2008 r.

301
Odnosząc się do konkretnego przypadku poruszonego
przez panią poseł w interpelacji, a mianowicie
obsady stanowiska szefa placówki w Rzymie, informujemy,
że od 7 stycznia 2008 r. kieruje nią pan
ambasador Jerzy Chmielewski.
Jednocześnie informujemy, że ani we Florencji,
ani w Padwie nie zamknięto studiów polonistycznych.
Pomimo że w roku 2006 zaistniało takie zagrożenie
wobec przejścia na emeryturę profesorów
Antona Marii Raffo we Florencji i Jana Ślaskiego
w Padwie, to jednak ambasadzie oraz Instytutowi
Polskiemu w Rzymie udało się temu zapobiec. Można
natomiast mówić o obniżeniu rangi obu kierunków,
gdyż studiami polonistycznymi w Padwie kieruje
obecnie adiunkt dr Marcello Piacentini, a we
Florencji doktorant Lorenzo Masi. Nie ma jednak
związku pomiędzy „brakiem obsady ambasadora”
w Rzymie w drugiej połowie 2007 r. a sytuacją na
polonistyce we Florencji i w Padwie, ponieważ profesorowie
Raffo i Piacentini przeszli na emeryturę na
wiele miesięcy przed zakończeniem misji przez JE
Michała Radlickiego.
Od kilku lat, na mocy tzw. reformy Berlinguera,
wszystkie uniwersytety państwowe działają we Włoszech
na własny rachunek. Z chwilą wejścia reformy
w życie większość z nich okazała się placówkami zadłużonymi.
Od tej pory wytworzyła się praktyka,
zgodnie z którą w chwili gdy któryś z profesorów
przechodzi na emeryturę, uniwersytet nie rozpisuje
konkursu na nowego wykładowcę, lecz przeznacza
budżet emerytowanego profesora na pokrycie zadłużeń.
I tak w chwili gdy w Padwie przeszedł na emeryturę
prof. Ślaski, na uniwersytecie pozostał pracujący
już wówczas dr Piacentini. W chwili gdy we
Florencji przeszedł na emeryturę prof. Raffo, pomimo
że nie pozostał żaden wykładowca literatury, powołano
jako „wykładowcę kontraktowego” doktoranta
Leonardo Masiego, z którym kontrakt został
następnie, wskutek interwencji Instytutu Polskiego,
dwukrotnie przedłużony. Bez zabiegów IP nauczanie
literatury polskiej zostałoby prawdopodobnie
zniesione. Instytut i Departament Promocji MSZ
podjęły działania, które mają na celu zagwarantowanie
polonistyce florenckiej nie tylko przetrwania,
lecz również rozwoju. Warto odnotować, że zarówno
Padwa jak i Florencja zachowały lektorów „z wymiany”
i wystąpiły o przedłużenie ich kontraktów
na kolejny rok akademicki.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie dofinansowania
XIV Sesji Konferencji Stron Ramowych
Konwencji Narodów Zjednoczonych
w sprawie zmian klimatu (880)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upoważnienia
prezesa RM na interpelację pana posła
Jacka Tomczaka (pismo nr SPS-023-880/08 z dnia
7 lutego 2008 r.) w sprawie dofinansowania XIV Sesji
Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów
Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu, przekazuję
poniższe informacje:
Zgodnie z decyzją podjętą na posiedzeniu Rady
Ministrów w dniu 29 listopada 2006 r. minister środowiska
w imieniu rządu przekazał w grudniu 2006 r.
sekretarzowi wykonawczemu Ramowej Konwencji
Narodów Zjednoczonych w sprawie zmian klimatu
oficjalne zgłoszenie kandydatury Rzeczypospolitej
Polskiej jako gospodarza 14. Sesji Konferencji Stron
Ramowej Konwencji NZ w sprawie zmian klimatu
wraz z 4. Sesją Spotkania Stron Protokołu z Kioto
(COP14/CMP4) oraz spotkaniami organów pomocniczych,
które odbędą się w dniach od 1 do 12 grudnia
2008 r.
W trakcie 13. Sesji Konferencji Stron Konwencji
oraz 3. Spotkania Stron Protokołu z Kioto w dniu
14 grudnia 2007 r. konferencja przyjęła decyzję akceptującą
ofertę Polski na organizację 14. Sesji Konferencji
Stron, 4. Spotkania Stron Protokołu z Kioto
oraz 29. sesji organów pomocniczych w dniach 1–12
grudnia 2008 r. w Poznaniu (w maju 2007 r. biuro
konferencji przyjęło propozycję Sekretariatu Konwencji,
na podstawie raportu z misji technicznej,
wyboru miejsca konferencji w Poznaniu, na terenie
Międzynarodowych Targów Poznańskich).
W dniu 2 listopada ub.r. minister środowiska
skierował do Rady Ministrów wniosek o wyrażenie
zgody na podpisanie umowy pomiędzy rządem RP
a Sekretariatem Konwencji w sprawie organizacji
14. Sesji Konferencji Stron wraz z 4. Spotkaniem
Stron Protokołu z Kioto oraz 29. sesji organów pomocniczych.
Rada Ministrów w dniu 13 listopada
2007 r. w drodze uchwały wyraziła zgodę na związanie
RP umową poprzez jej podpisanie.
W dniu 17 stycznia 2008 r. w imieniu rządu RP
umowę podpisał pan Maciej Nowicki, minister środowiska.
Rola gospodarza Sesji Konferencji Stron Konwencji
wraz ze spotkaniem Stron Protokołu z Kioto
oraz sesji organów pomocniczych wiąże się z koniecznością
realizacji wszelkich przygotowań pod
względem organizacyjnym i technicznym, w tym po-

302
niesienia niezbędnych nakładów finansowych. Do
obowiązków kraju gospodarza należy m.in.:
— zapewnienie pomieszczeń konferencyjnych
wraz z wyposażeniem zarówno na obrady plenarne,
jak też na posiedzenia grup roboczych, grup
konsultacyjnych, pomieszczeń biurowych dla Sekretariatu
Konwencji, sal na spotkania towarzyszące,
wystawy, centrum medialne, spotkania przedsesyjne
odbywające się na 2–3 dni przed oficjalnym
rozpoczęciem konferencji – łącznie ponad 35 000 m 2
powierzchni;
— zapewnienie wszelkich mediów w miejscu obrad
(telefony, Internet, stanowiska komputerowe
itd.), w tym zapewnienie kompleksowej obsługi dla
przedstawicieli mediów oraz umożliwienie transmisji
radiowych i telewizyjnych z obrad plenarnych
z wykorzystaniem łączy naziemnych i satelitarnych;
— zapewnienie niezbędnej infrastruktury informatycznej
według specyfikacji określonej przez Sekretariat
Konwencji;
— obsługa protokolarna uczestników na szczeblu
ministrów, szefów delegacji i szefów organizacji międzynarodowych
i międzyrządowych;
— zapewnienie kompleksowej obsługi uczestników
konferencji, w tym rezerwacji noclegów, organizacji
dojazdów z miejsc zakwaterowania na miejsce
obrad, zagwarantowanie świadczenia usług bankowych,
pocztowych, kurierskich, gastronomicznych;
wynajmu pomieszczeń, samochodów, telefonów komórkowych,
sprzętu informatycznego i multimedialnego
na terenie obrad;
— zapewnienie dogodnego dojazdu z miejsc zakwaterowania
do miejsca obrad, w tym komunikacją
miejską oraz komunikacją dedykowaną (na wyłączny
użytek uczestników konferencji);
— organizacja obsługi medialnej i działań informacyjno-promocyjnych
mających zapewnić jak najszerszy
odbiór społeczny konferencji w kraju i za
granicą,
— organizacja okolicznościowego przyjęcia dla
wszystkich uczestników (wydawanego przez prezydenta
COP14) oraz lunchów/kolacji dla ministrów
i szefów delegacji w trakcie segmentu wysokiego
szczebla;
— zapewnienie współpracy z władzami lokalnymi,
w tym udział w organizacji wydarzeń kulturalnych
i społecznych towarzyszących konferencji;
— zapewnienie w pełni dyspozycyjnego personelu
technicznego i pomocniczego przy obsłudze konferencji,
ochrona miejsca obrad i uczestników przez
odpowiednie służby, w tym z wykorzystaniem urządzeń
do kontroli bagażu i bramek detektorowych wg
wymagań Sekretariatu Konwencji;
— pokrycie wszelkich kosztów związanych z uczestnictwem
przedstawicieli Sekretariatu Konwencji
w trakcie wydarzenia (ok. 150 osób) oraz służb
ochrony ONZ i innego personelu (ok. 150 osób),
w tym zapewnienie niezbędnego sprzętu komunikacyjnego
i informatycznego.
Uwzględniając skalę Konferencji Stron (w minionych
latach łączna liczba zarejestrowanych uczestników
poszczególnych sesji dochodziła nawet do
12 tys., w tym niemal 200 delegacji z państw stron
i sygnatariuszy, w których uczestniczą ministrowie
oraz wysokiej rangi przedstawiciele rządów, a także
reprezentanci wielkiego biznesu, organizacje pozarządowe,
kilkuset akredytowanych dziennikarzy,
kilkadziesiąt stacji telewizyjnych), będzie to zadanie
niezwykle ambitne pod względem organizacyjno-logistycznym,
wymagające niezbędnych środków finansowych.
Celem zapewnienia koordynacji przygotowań logistycznych
do konferencji w Ministerstwie Środowiska
powołano zespół ds. organizacji COP14. Ogólną
koordynację przygotowań logistycznych sprawuje
Ministerstwo Środowiska jako główny organizator.
Działania obejmują również kompetencje innych resortów,
dlatego w dniu 1 lutego 2008 r. w Ministerstwie
Środowiska odbyło się spotkanie międzyresortowe
z udziałem przedstawicieli Ministerstwa Środowiska,
Ministerstwa Spraw Zagranicznych, Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji, Ministerstwa
Infrastruktury, Ministerstwa Gospodarki,
Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego
oraz Ministerstwa Finansów. W wyniku uzgodnień
z zainteresowanymi resortami Ministerstwo Środowiska
przygotowało propozycję podziału zadań pomiędzy
resortami w ramach przygotowań do organizacji
konferencji:
— reprezentacja rządu RP i stała współpraca
z Sekretariatem Konwencji w kwestii koordynacji
wszystkich działań wymienionych w umowie dotyczącej
organizacji konferencji – Ministerstwo
Środowiska,
— pomieszczenia, wyposażenie, infrastruktura
informatyczna i medialna, usługi dla uczestników,
obsługa medialna – Ministerstwo Środowiska,
— bezpieczeństwo, VIP – Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji,
— sprawy konsularne, protokół dyplomatyczny
– Ministerstwo Spraw Zagranicznych. Informacja
o procedurze wizowej zostanie umieszczona na planowanej
stronie konferencji. W Departamencie Konsularnym
i Polonii MSZ zostanie wyznaczona osoba
łącznikowa ds. wiz i pozwoleń na wjazd do Polski.
Podjęte zostaną ustalenia ze Strażą Graniczną, aby
w przypadku gdy wiza wcześniej nie będzie mogła
zostać wydana danej osobie z winy Polski, istniała
możliwość jej wydania przez Straż Graniczną na lotnisku.
W czasie najbliższych konsultacji z Sekretariatem
Konwencji przewiduje się przedyskutowanie
i uzgodnienie metody identyfikowania osób ubiegających
się o wizę w związku z udziałem w konferencji,
co powinno zapobiec napływowi do Polski nielegalnych
imigrantów pod pretekstem konferencji,
— ułatwienia transferów i odprawy na lotniskach
– Ministerstwo Infrastruktury,

303
— promocja polskiej kultury w trakcie konferencji
– Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego,
— zabezpieczenie medyczne – Ministerstwo
Zdrowia.
Na podstawie pisemnych stanowisk poszczególnych
resortów odnośnie zaproponowanego podziału
zadań Ministerstwo Środowiska oszacowało łączny
koszt organizacji konferencji na 60 mln zł. Na podstawie
dokonanego podziału zadań i wyceny kosztów
ich realizacji minister środowiska w najbliższym
czasie wystąpi o środki finansowe na organizację
konferencji z rezerwy ogólnej budżetu państwa
na rok 2008. Należy przypomnieć, że pomimo oficjalnego
zgłoszenia kandydatury Polski jako gospodarza
konferencji w grudniu 2006 r., pozytywnej
opinii kandydatury Polski wydanej przez biuro konferencji
stron w maju 2007 r. środki finansowe na
organizację konferencji nie zostały zapewnione
w projekcie budżetu państwa na rok 2008, skierowanym
do Sejmu we wrześniu ub.r. przez poprzedni
rząd, co postawiło w wyjątkowo trudnej sytuacji
rząd obecny. Obecnie jedynym możliwym źródłem
środków finansowych na ten cel może być rezerwa
ogólna budżetu państwa.
Ministerstwo Środowiska podjęło ścisłą współpracę
również z władzami miasta Poznania, m.in.
w zakresie udostępnienia transportu miejskiego
uczestnikom konferencji, rezerwacji miejsc noclegowych,
wydarzeń towarzyszących konferencji
o charakterze kulturalnym oraz kwestii bezpieczeństwa.
Władze miasta powołały miejski zespół
ds. organizacji COP14 oraz opracowały i przyjęły
program wydarzeń na rok 2008, nawiązujących do
zmian klimatycznych i ochrony środowiska pod hasłem:
„2008 – Rok Środowiska i Klimatu”. Podsumowanie
tych wydarzeń zostanie zaprezentowane
podczas konferencji. Uzgodniono także, że znak
graficzny (logo) Roku Środowiska i Klimatu będzie
również znakiem COP14.
Środki z ogólnej rezerwy budżetowej, o które będzie
wnioskować minister środowiska, będą wystarczające
jedynie na pokrycie kosztów bezpośrednio
związanych z organizacją, w tym na przygotowanie
przez Międzynarodowe Targi Poznańskie pomieszczeń,
niezbędnej infrastruktury, wyposażenia, usług
dla uczestników i kosztów pobytu przedstawicieli
Sekretariatu Konwencji. Zobowiązania z tego tytułu
są określone w umowie pomiędzy rządem RP
i sekretariatem, podpisanej w dniu 17 stycznia br.
Z powyższych względów nie przewiduje się dofinansowania
ze środków budżetowych dodatkowych
działań podejmowanych bezpośrednio przez władze
Poznania. Należy jednak podkreślić, że w wyniku
organizacji konferencji w Poznaniu do budżetu
władz lokalnych napłyną dodatkowe środki z tytułu
podatków i opłat lokalnych (dochody podmiotów
z zakwaterowania uczestników, świadczenia różnego
rodzaju usług itp.), a miasto otrzymuje możliwość
wykorzystania tego wydarzenia do swojej promocji
wśród delegacji z praktycznie wszystkich krajów
świata.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie likwidacji podatku
od zysków kapitałowych (883)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przekazaną
przy piśmie z dnia 7 lutego 2008 r. (Nr SPS-
-023-883/08) interpelacją Pana Posła Jarosława
Stawiarskiego w sprawie opodatkowania dochodów
z zysków kapitałowych przekazuję dodatkowe wyjaśnienia
do udzielonej przez Ministra Finansów odpowiedzi
z dnia 21 lutego 2008 r.
W interpelacji pan poseł Jarosław Stawiarski
wskazał na możliwość zaistnienia nieprawidłowości
na rynku papierów wartościowych. W związku z tym
kopia interpelacji przekazana została do Komisji
Nadzoru Finansowego, który jest organem właściwym
do podejmowania działań służących prawidłowemu
funkcjonowaniu rynku finansowego.
Jak wynika z pisma przewodniczącego Komisji
Nadzoru Finansowego Stanisława Kluzy z dnia
28 lutego 2008 r., Komisja Nadzoru Finansowego na
bieżąco monitoruje transakcje zawierane na rynku
giełdowym pod kątem przestrzegania przepisów regulujących
funkcjonowanie rynku kapitałowego
w Polsce. W ramach tych działań w celu ustalania
tożsamości inwestorów identyfikowane są m.in.
wszystkie transakcje pakietowe zawierane na rynku
giełdowym. Ustalono, że w 2007 r. zawarto ponad
3 tys. transakcji pakietowych o wartości ponad
28 mld zł (liczone łącznie wartości kupna i sprzedaży).
Sposób zawierania tych transakcji oraz kryteria,
które muszą być spełnione, żeby do ich zawarcia
doszło, określa regulamin Giełdy Papierów Wartościowych
w Warszawie SA oraz inne przepisy giełdowe
wydane na jego podstawie. Specyfiką tych transakcji
jest możliwość zawarcia ich po cenie różniącej
się od ceny rynkowej o 40%, a w szczególnych sytuacjach
nawet więcej. W przypadku jakichkolwiek
wątpliwości co do zgodności zawieranych transakcji
pakietowych z przepisami regulującymi funkcjonowanie
rynku kapitałowego lub regulacjami giełdowymi
Urząd Komisji Nadzoru Finansowego podejmuje
prawem przewidziane działania.

304
Innym problemem pozostaje zbadanie przypadków
transakcji pakietowych - z ceną znacznie odbiegająca
od rynkowej (nienaruszających przepisów
prawa) pod kątem ewentualnego ukrytego celu i zamiaru
stron, tj. uzyskania korzyści w postaci zmniejszenia
wysokości podatku. Warto zauważyć, że takie
transakcje są rzeczywiste i w związku z tym powstanie
ewentualnej straty znajduje odzwierciedlenie
w rachunku wyniku finansowego ze sprzedaży
papierów wartościowych. Podkreślić należy, że najpierw
trzeba ponieść wydatki na zakup papierów
wartościowych, aby móc je następnie sprzedać po cenie
niższej niż rynkowa. W konsekwencji nabywca
takich papierów ma koszt ich nabycia na niższym
poziomie. W przypadku zbycia ich po cenie rynkowej
będzie miał zatem odpowiednio powiększony dochód
o różnicę pomiędzy ceną nabycia ustaloną w transakcji
pakietowej a ceną, jaką zapłaciłby gdyby kupił
papiery wartościowe po cenach rynkowych.
Wykazanie zatem, że dane transakcje pakietowe
miały na celu tylko wymierne korzyści fiskalne wymaga
każdorazowo indywidualnego zbadania takiej
operacji przez upoważnione organy.
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie ulepszania funkcjonowania
systemu bezpieczeństwa w ruchu drogowym
(884)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-884/08 z dnia 7 lutego 2008 r.
przekazujące interpelację pana posła Marka Biernackiego
w sprawie ulepszania systemu bezpieczeństwa
w ruchu drogowym, uprzejmie informuję, że
sprawa bezpieczeństwa w ruchu drogowym w szczególności
w zakresie przewozu osób jest jednym
z priorytetów resortu infrastruktury. Podniesiona
w interpelacji sprawa bezpieczeństwa osób przewożonych
autobusami zwłaszcza w aspekcie występujących
tragicznych zdarzeń zawsze wzbudza wiele
emocji i mobilizuje do dalszych działań na rzecz poprawy
bezpieczeństwa. Zakres działań możliwych
do podjęcia oraz ich zasięg uzależniony jest od zaangażowania
i determinacji wszystkich osób, które
mają bezpośredni wpływ na bezpieczeństwo ruchu
drogowego. Na podstawie posiadanych danych statystycznych
wynika, że najczęstszą przyczyną wypadków
z udziałem autobusów jest błąd kierującego,
dlatego podejmowane są wszelkie działania, które
mogą podnieść dyscyplinę oraz poziom szkolenia
wszystkich użytkowników pojazdów, tym samym
podnoszą one bezpieczeństwo przewożonych osób.
Podległa ministrowi infrastruktury Inspekcja
Transportu Drogowego, realizując nałożone zadania
kontrolne, przeprowadziła w 2007 r. 166 291
kontroli drogowych, z czego 72 158 dotyczyło przewoźników
krajowych, zaś 94 133 przewoźników zagranicznych.
Z powyższej ogólnej liczby 26 791 kontroli
drogowych dotyczyło pojazdów wykonujących
przewóz osób. Realizacja zadania związanego z poprawą
bezpieczeństwa ruchu drogowego przez Inspekcję
Transportu Drogowego odbywa się poprzez
działalność kontrolną nakierowaną na zagadnienia
mające bezpośredni lub pośredni wpływ na stan
bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez:
1) szczegółową kontrolę autokarów wycieczkowych,
autobusów rejsowych oraz autokarów przewożących
dzieci w ramach akcji „Bezpieczny autokar”
prowadzonej całorocznie, ze szczególnym nasileniem
w okresie ferii zimowych oraz wzmożonych
kontroli w ramach walki z „szarą strefą”
w transporcie osób;
2) kontrolę przestrzegania przepisów ruchu drogowego
przez kierowców wykonujących przewozy
w ramach transportu drogowego lub niezarobkowego
przewozu na potrzeby własne;
3) ograniczenie liczby przemęczonych kierowców
zawodowych uczestniczących w ruchu drogowym
poprzez kontrolę przestrzegania przepisów dotyczących
czasu prowadzenia pojazdu, przerw i odpoczynków
kierowcy;
4) eliminację z ruchu drogowego nietrzeźwych
kierowców poprzez kontrolę stanu trzeźwości kierowców
w transporcie drogowym;
5) kontrolę dokumentów uprawniających do prowadzenia
samochodów ciężarowych i autobusów;
6) eliminowanie z ruchu drogowego pojazdów
niesprawnych technicznie, nieprawidłowo oznakowanych
i wyposażonych.
W okresie całego roku, ze szczególnym nasileniem
w okresie ferii zimowych oraz wakacji letnich,
inspekcja przeprowadziła wzmożone kontrole, w trakcie
których szczególną uwagę poświęcono kontroli
autokarów turystycznych, wycieczkowych i rejsowych,
a także przewożących dzieci, w ramach akcji
pn. „Bezpieczny autokar”. Kontrole w tym zakresie
odbywały się zarówno przed wyjazdem po zgłoszeniu
zapotrzebowania przez uczestników podróży lub
opiekunów, jak i wyrywkowo w trakcie przejazdu.
W roku 2007 inspektorzy transportu drogowego
skontrolowali w ramach prowadzonej akcji „Bezpieczny
autokar” 8880 autobusów, w tym 7169 pojazdów
należących do przewoźników polskich oraz
1711 – do przewoźników zagranicznych. W efekcie
przeprowadzonych kontroli inspektorzy wydali 1139
decyzji administracyjnych o nałożeniu kary pieniężnej
oraz 1482 mandaty karne w związku ze stwierdzonymi
naruszeniami przepisów.

305
Kontrola przewozu osób jest jednym z priorytetowych
zadań inspekcji, mającym na celu, oprócz
zwiększenia bezpieczeństwa na drogach, wyeliminowanie
z rynku usług transportowych przewozów
wykonywanych w tzw. szarej strefie, ze szczególnym
uwzględnieniem przewozów wykonywanych bez wymaganej
licencji lub niezgodnie z nią oraz przewozów
wykonywanych bez wymaganego zezwolenia
lub z naruszeniem warunków w nim określonych.
Od początku 2007 r. inspekcja kontynuowała wzmożone
kontrole przewozu osób z nastawieniem na
walkę z nieuczciwą konkurencją.
Inspektorzy Inspekcji Transportu Drogowego
zgodnie z przypisanymi uprawnieniami, określonymi
w ustawie Prawo o ruchu drogowym, sprawują
kontrolę ruchu drogowego w stosunku do kierowców,
wykonujących przewozy w ramach transportu
drogowego lub niezarobkowego przewozu drogowego.
Wszelkie przypadki naruszania przepisów ruchu
drogowego, które mają wpływ na zagrożenie bezpieczeństwa
ruchu drogowego, są sankcjonowane karami
pieniężnymi w postępowaniu mandatowym.
W wyniku kontroli drogowych przeprowadzonych
przez inspektorów Inspekcji Transportu Drogowego
w 2007 r. wystawiono 14 441 mandatów karnych za
naruszenia przepisów ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym, z czego 6617 dotyczyło
przewoźników krajowych, a 7824 – przewoźników
zagranicznych. Łączna kwota nałożonych kar
w drodze mandatu wyniosła ok. 1678 tys. zł.
Niezależnie od powyższego w ramach planu zatwierdzonego
przez głównego inspektora transportu
drogowego wojewódzkie inspektoraty transportu
drogowego realizowały cykliczne działania kontrolne
pod nazwą „Bezpieczna ósemka”. Działania powyższe
zostały zorganizowane jako uzupełnienie
działań podejmowanych przez ministra infrastruktury
i Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad
na rzecz poprawy bezpieczeństwa w ruchu
drogowym na drodze krajowej nr 8 pod nazwą
„Ósemka–osiem– osiemdziesiąt osiem”.
Wśród podstawowych celów, jakie zostały zdefiniowane
dla akcji kontrolnej Inspekcji Transportu
Drogowego, można wymienić:
— ograniczenie liczby zdarzeń drogowych powodowanych
nadmierną prędkością oraz ich ofiar;
— wyeliminowanie nietrzeźwych uczestników
ruchu drogowego wśród kierujących pojazdami ciężarowymi
i autobusami;
— wytworzenie wśród kierujących (zwłaszcza
obcokrajowców wykonujących transport drogowy)
poczucia ciągłych kontroli prędkości oraz nieuchronności
kary;
— eliminowanie nagannych zachowań uczestników
ruchu drogowego;
— kształtowanie świadomości wśród kierowców
o konieczności przestrzegania przepisów ruchu drogowego;
— informowanie społeczeństwa, w tym społeczności
lokalnych o pracy Inspekcji Transportu Drogowego
na rzecz bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Inspekcja Transportu Drogowego posiada ponadto
uprawnienia do kontroli przedsiębiorstw wykonujących
przewozy drogowe w ich siedzibach.
W ramach realizacji tego zadania, na zlecenie głównego
inspektora oraz na podstawie samodzielnie
sporządzanych przez wojewódzkie inspektoraty
transportu drogowego planów kontroli inspektorzy
przeprowadzili 547 kontroli w przedsiębiorstwach
wykonujących transport drogowy lub przewóz na
potrzeby własne. W wyniku przeprowadzonych kontroli
w przedsiębiorstwach wykonujących przewozy
drogowe wydano 483 decyzje administracyjne o nałożeniu
kar pieniężnych na łączną kwotę niemal
6887 tys. zł. Wśród przeprowadzonych kontroli
przedsiębiorstw 82 kontrole dotyczyło firm wykonujących
przewozy drogowe osób, w tym firm, które
były organizatorami przewozu, w trakcie którego
doszło do tragicznego wypadku drogowego na
terenie Francji.
W wyniku kontroli przeprowadzonych na terenie
przedsiębiorstw inspektorzy transportu drogowego
stwierdzili ponad 65 tys. naruszeń przepisów. Ponad
66% stwierdzonych naruszeń dotyczyło nieprawidłowego
używania urządzeń rejestrujących, 32%
naruszeń związanych było z nieprzestrzeganiem
przez kierowców przepisów dotyczących czasu prowadzenia
pojazdów oraz obowiązkowych przerw
i odpoczynków.
W rezultacie stwierdzenia rażących naruszeń
w trakcie przeprowadzonych kontroli w stosunku do
132 firm wystąpiono z wnioskami do organów wydających
licencje o wszczęcie procedury określonej
w art. 15 ust. 2 ustawy o transporcie drogowym,
z tego 52 wnioski dotyczyły firm wykonujących międzynarodowy
transport drogowy.
Znaczący wpływ na bezpieczeństwo w ruchu
drogowym ma również stan techniczny użytkowanych
pojazdów. W związku z powyższym w trakcie
każdej kontroli inspektorzy w wielu przypadkach
wspólnie z funkcjonariuszami Policji dokonują szczegółowego
sprawdzenia stanu technicznego pojazdu,
pod względem spełniania wymogów określonych
w przepisach Prawa o ruchu drogowym. W 2007 r.
inspektorzy transportu drogowego w wyniku stwierdzenia
złego stanu technicznego kontrolowanych
pojazdów zatrzymali 9247 dowodów rejestracyjnych,
kierując niesprawne pojazdy na dodatkowe
badania techniczne.
Odnosząc się do propozycji zwiększenia częstotliwości
przeglądów technicznych należy pamiętać, że
już obecnie autobusy przechodzą obowiązkowe badanie
techniczne co pół roku. W ocenie resortu
transportu ważniejszą sprawą od zwiększania częstotliwości
badań jest dbałość o ich poziom i rzetelność.
Ministerstwo transportu w tym celu opracowało
projekt ustawy o dopuszczeniu pojazdów do
ruchu, w ramach którego proponuje dodatkowe mechanizmy
nadzoru nad stacjami kontroli pojazdów,
które powinny podnieść jakość wykonywanych badań
technicznych. Projekt ten jest obecnie przedmiotem
konsultacji i uzgodnień i zgodnie z założo-

306
nym harmonogramem powinien w pierwszym półroczu
trafić pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie przekazywania 1%
podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego
bez możliwości wskazywania imiennego
osoby niepełnosprawnej, która mogłaby
otrzymać odpisany podatek (886)
W związku z pismem z dnia 8 stycznia 2008 r.
(znak SPS-023-886/08) dotyczącym interpelacji
posła Pana Marka Biernackiego w sprawie przekazywania
1-procenta podatku dochodowego od osób
fizycznych na rzecz organizacji pożytku publicznego
bez możliwości wskazywania imiennego osoby
niepełnosprawnej, która mogłaby otrzymać odpisany
podatek - prezentuję następujące stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
1. Informuję, iż Ministerstwo Finansów w Komunikacie
w sprawie przekazywania 1 procentu podatku
na rzecz organizacji pożytku publicznego
z dnia 21 grudnia 2007 r. informuje, iż: „... podatnik
w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym
może również podać dodatkowe informacje, które
w jego ocenie mogą mieć wpływ na dystrybucję środków
gromadzonych przez organizację pożytku publicznego
(np. na konkretny cel). Informację tę podatnik
będzie mógł zamieścić w rubryce „Inne informacje,
w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem”,
znajdującej się bezpośrednio nad wnioskiem
(wskazaniem organizacji pożytku publicznego)
o przekazanie 1 procentu podatku należnego,
odpowiednio w:
poz. 135 – PIT-28,
poz. 311 – PIT-36,
poz. 107 –PIT-36L,
poz. 123 – PIT-37,
poz. 59 – PIT-38.
Powyższe informacje zostaną przesłane organizacji
pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot. Rozwiązanie
to może pomóc w dystrybucji wewnętrznej
środków na cele szczegółowe. Jak zatem wynika
z powyższego, obecna regulacja nie odbiera podatnikom
wpływu na określenie konkretnego celu, na
jaki zostanie przekazany 1 procent ich podatku dochodowego.
2. W związku z nowymi zasadami przekazywania
1- procentu podatku dochodowego od osób fizycznych
na rzecz organizacji pożytku publicznego,
określonych w ustawie o podatku dochodowym od
osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. 2000r. Nr 14,
poz. 176 z późn. zm.) w art. 45 ust. 5c-5g oraz o zryczałtowanym
podatku dochodowym od niektórych
przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U.
Nr 144, poz. 930, z późn. zm.) w art. 21 ust 3a-3d
pojawiły się wątpliwości zgłoszone przez przedstawicieli
organizacji pozarządowych oraz podatników
dotyczące braku możliwości przekazania 1 procentu
podatku naliczonego na rzecz konkretnej jednostki
terenowej organizacji pożytku publicznego nieposiadającej
osobowości prawnej (nie dotyczy to jednostek
terenowych posiadających osobowość prawną, ponieważ
te powinny uzyskać samodzielny status organizacji
pożytku publicznego) oraz braku możliwości
wskazania konkretnego celu na który organizacja
pożytku publicznego powinna wykorzystać środki
z 1 procentu podatku naliczonego, w tym konkretnej
osoby, której powinna być udzielona pomoc.
Zmiana zasad przekazywania wpłat z tytułu
1-procentu nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawieni
prawa do swobodnego ich przekazania. Nadal
to podatnik decyduje o tym czy chce wspomóc cele
statutowe organizacji pożytku publicznego, której
organizacji oraz jaką kwotą. Wprowadzona zmiana
dotyczy jedynie mechanizmu przekazywania 1%.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
obecnie obowiązujące regulacje dotyczące kwestii
przekazywania 1 procentu, zostaną poddane weryfikacji,
której efektem będzie ocena nowej metody
przekazywania 1 procentu podatku.
3. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zmiana
zasad zasilania kont organizacji pożytku publicznego
1% podatku należnego wynikającego z zeznań
podatkowych składanych przez osoby fizyczne została
wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 217, poz. 1588). Jej celem było uproszczenie
mechanizmu alokacji 1% przez darczyńców polegające
na tym, aby to urząd skarbowy a nie podatnik
dokonywał wpłaty na rachunek bankowy organizacji
pożytku publicznego, o co wielokrotnie postulowano
w latach ubiegłych. Ponadto jak wynika
z powyższego, obecna regulacja nie odbiera podatnikom
wpływu na określenie konkretnego celu, na
jaki zostanie przekazany 1- procentu ich podatku dochodowego.
Celem wprowadzonej zmiany, która dotyczy
jedynie mechanizmu przekazywania 1- procentu
jest ułatwienie przekazywania kwot 1-procentu przez
podatnika dla organizacji pożytku publicznego.
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Minister
Jolanta Fedak

307
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie zwiększenia obsady celników
na przejściach granicznych,
na przykładzie Dorohuska (889)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka nr SPS-023-889/08 z dnia
7 lutego 2008 r., przy którym przesłano interpelację
posła pana Grzegorza Raniewicza w sprawie zwiększenia
obsady kadrowej na przejściu granicznym
w Dorohusku uprzejmie informuję, iż obsługa obrotu
towarowego na drogowym przejściu granicznym
w Dorohusku przebiega aktualnie w ramach standardów,
które były utrzymywane od momentu akcesji
Polski do Unii Europejskiej do drugiej dekady
stycznia br.
W przypadku tego przejścia granicznego widoczne
jest spiętrzenie odpraw w pierwszej części tygodnia
(poniedziałek, wtorek) i zmniejszenie natężenia
w drugiej połowie tygodnia.
Od 2004 r., tj. od roku, w którym Polska przystąpiła
do Unii Europejskiej, do 31.12.2007 r. Izba Celna
w Białej Podlaskiej, do której właściwości należy
OC drogowy w Dorohusku, została wzmocniona
o 214 etatów. Tym samym Izba Celna w Białej Podlaskiej
osiągnęła poziom docelowej obsady etatowej
zatwierdzonej przez szefa Służby Celnej w 2004 r.
Zdaję sobie sprawę, że w Izbie Celnej w Białej
Podlaskiej występują braki kadrowe. Niemniej jednak
trudna sytuacja kadrowa dotyczy całej Służby
Celnej. Wiąże się ona z fluktuacją kadr oraz brakiem
osób chętnych do podejmowania służby w administracji
celnej. W roku 2007 z Izby Celnej w Białej
Podlaskiej odeszło 90 funkcjonariuszy celnych, z czego
znaczna część na własną prośbę, podając jako
główny powód kwestie finansowe. Ze służby odchodzą
nie tylko nowo zatrudnieni, ale również funkcjonariusze
doświadczeni, z wieloletnim stażem.
W celu wyeliminowania tego typu powodów
w budżecie na rok 2008 zostały przewidziane dodatkowe
środki na podwyższenie wynagrodzeń i uposażeń
pracowników i funkcjonariuszy celnych. Przewidywane
jest podwyższenie uposażeń funkcjonariuszy
celnych miesięcznie przeciętnie o 500 zł na
jeden etat.
Problemy kadrowe, zwłaszcza na granicy wschodniej,
związane są także z tymczasowym zatrzymywaniem
wielu funkcjonariuszy celnych, często tylko
na podstawie pomówienia. W takiej sytuacji obowiązujące
przepisy ustawy o Służbie Celnej nakazują
obligatoryjne zwolnienie funkcjonariusza celnego
ze służby. Z uwagi na zbyt restrykcyjną formę
tych zapisów podjęta została decyzja o przygotowaniu
nowelizacji ustawy o Służbie Celnej w tym zakresie.
Powyższa ustawa została przyjęta przez Sejm
29.02.2008 r.
Podjęte zostały również działania, które mają na
celu wprowadzenie możliwości wypłaty uposażenia
za przedłużony czas służby.
Ponadto uprzejmie informuję, że rząd zapowiedział
systemowe podejście do zmian w Służbie Celnej
poprzez przedstawienie w I półroczu 2008 r. projektu
ustawy modernizacyjnej oraz ustawy o zmianie
ustawy o Służbie Celnej.
Z uwagi na trudną sytuację kadrową z dniem
1 lutego 2008 r. zwiększono o kolejne 40 liczbę etatów
w Izbie Celnej w Białej Podlaskiej.
Dziękując za zainteresowanie problemami Służby
Celnej, wyrażam nadzieję, że złożone wyjaśnienia
zostaną uznane przez Pana Marszałka za wystarczające.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Klepacza
i Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie nieterminowego dostarczania
przesyłek pocztowych
przez p.p.u.p. Poczta Polska (891)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Witolda Klepacza i Wiesława
Andrzeja Szczepańskiego nr SPS-023-891/08
w sprawie nieterminowego dostarczania przesyłek
pocztowych przez państwowe przedsiębiorstwo użyteczności
publicznej „Poczta Polska”, przedstawiam,
co poniżej.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że Poczta Polska została
ustawowo zobowiązana do świadczenia powszechnych
usług pocztowych. Szczegółowe warunki
świadczenia tych usług, m.in. wskaźniki terminowości
doręczeń przesyłek w obrocie krajowym, zostały
określone w rozporządzeniu ministra infrastruktury
z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków
wykonywania powszechnych usług pocztowych
(Dz. U. Nr 5, poz. 34, z późn. zm.). Przedstawiają
się one w sposób następujący:
Rodzaj przesyłek
Przesyłki listowe najszybszej
kategorii
(priorytetowe)
Przesyłki listowe niebędące
przesyłkami listowymi
najszybszej kategorii
(ekonomiczne)
Paczki pocztowe najszybszej kategorii
(priorytetowe)
Paczki pocztowe niebędące
paczkami pocztowymi najszybszej
kategorii (ekonomiczne)
Termin
doręczenia
D+1 82%
D+2 90%
D+3 94%
D+3 85%
D+5 97%
D+3 80%
D+3 90%
Cel w zakresie
terminowości
doręczeń

308
Cel w zakresie terminowości doręczeń wyrażony
jest w procentach i oznacza udział liczby przesyłek
doręczonych w określonym terminie, liczonym od
dnia nadania do dnia doręczenia (w określonym terminie
i w terminach go poprzedzających), do ogólnej
liczby nadanych przesyłek. W odniesieniu do przesyłek
rejestrowanych za dzień doręczenia uważa się
także pozostawienie w skrzynce oddawczej adresata
zawiadomienia o próbie doręczenia, jeżeli w chwili
doręczenia takiej przesyłki stwierdzono nieobecność
adresata lub innych osób uprawnionych do odbioru
przesyłki.
Odnośnie do postawionego przez panów posłów
w interpelacji pytania dotyczącego tego, czy prawdą
jest, iż w ostatnim czasie przesyłki dostarczane przez
Pocztę Polską w terminie stanowią tylko 40% całości
przesyłek, wyjaśniam, że wyniki badań terminowości
doręczeń przesyłek przeprowadzone zarówno
przez Urząd Komunikacji Elektronicznej (UKE), jak
i samą Pocztę Polską nie potwierdzają tego.
Z przeprowadzonego przez UKE w terminie od
20 listopada 2006 r. do 24 sierpnia 2007 r. badania
terminowości doręczania przesyłek listownych wynika,
że ogólnopolski wskaźnik terminowości dla
przesyłek ekonomicznych wynosił 76,17%, natomiast
dla przesyłek priorytetowych – 71,72%. Natomiast
w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 24 sierpnia
2007 r. uzyskane wskaźniki wyniosły odpowiednio:
dla przesyłek ekonomicznych – 77,84%, a dla przesyłek
priorytetowych 72,60%. UKE przeprowadził też
w okresie od 16 lipca do 9 listopada 2007 r. badanie
terminowości doręczania paczek. Wynik ogólnopolski
dla paczek priorytetowych wyniósł 57,8% terminowych
doręczeń, a ekonomicznych – 84,3%.
Rezultaty wewnętrznych badań przeprowadzonych
przez Pocztę Polską w całym 2007 r. i grudniu
2007 r. przedstawia poniższe zestawienie. Wynika
z niego, że średnio w całym 2007 r. nie odnotowano
znacznego spadku terminowości doręczania przesyłek
przez Pocztę Polską w porównaniu do minimalnych
wymagań. Natomiast w grudniu 2007 r.,
w okresie wzmożonego ruchu świątecznego, dostrzeżono
znaczny spadek w zakresie terminowości
doręczeń.
Typ przesyłek
Przesyłki listowe
ekonomiczne
Przesyłki listowe
priorytetowe
Paczki pocztowe
ekonomiczne
Paczki pocztowe
priorytetowe
Termin
doręczenia
Wskaźniki
terminowości
w 2007 r.
Wskaźniki
terminowości
w grudniu
2007 r.
D+3 72,90% 53,54%
D+1 82,49% 64,28%
D+3 88,61% 73,08%
D+1 74,81% 55,12%
Chciałbym tu jednak dodatkowo wyjaśnić, że zjawisko
spadku terminowości doręczeń przesyłek
w okresie świątecznym jest charakterystyczne dla
wszystkich operatorów pocztowych. Z publikowanych
w grudniu 2007 r. informacji wynikało, że niektórzy
operatorzy pocztowi (firmy kurierskie) wręcz
odmawiali przyjmowania przesyłek.
Odnosząc się natomiast do pytań dotyczących
możliwość przywrócenia terminowości doręczania
przesyłek i działań podejmowanych przez Pocztę
Polską w celu poprawy obecnego stanu, a tym samym
polepszenia swego wizerunku wśród klientów,
wyjaśniam, że przedsiębiorstwo to w celu podniesienia
jakości świadczonych usług podejmuje różnorodne
działania. Do najważniejszych należą:
— przygotowanie nowej koncepcji logistycznej na
lata 2007–2015 mającej na celu usprawnienie procesów
opracowywania i przewozu poczty. W ramach
pierwszego etapu realizacji tej koncepcji na przełomie
2007–2008 r. oddano do użytku cztery nowo wybudowane
węzły ekspedycyjno-rozdzielcze, które
swoim działaniem obejmują bardzo ważne regiony:
bydgoski, gdański, katowicki i wrocławski. Poprawa
jakości na etapie opracowywania przesyłek nastąpi
z chwilą wyposażenia tych obiektów w nowoczesne
linie technologiczne do rozdziału listów i paczek;
— utworzenie z dniem 1 kwietnia 2008 r. Centrum
Poczty poprzez połączenie Centrum Usług
Pocztowych i Centrum Sieci Pocztowej w celu poprawy
jakości, terminowości i bezpieczeństwa obrotu
pocztowego;
— powołanie decyzją nr 39 dyrektora generalnego
Poczty Polskiej z dnia 26 listopada zespołu do monitorowania,
analizowania i wnioskowania w sprawie
jakości opracowywania, transportu i doręczania przesyłek
pocztowych w aspekcie terminowości krajowego
i zagranicznego ruchu pocztowego. W skład zespołu
wchodzą dyrektorzy jednostek, których praca ma
największy wpływ na terminowość przebiegu przesyłek,
czyli dyrektorzy Biura Poczty, Centrum Usług
Pocztowych, Centrum Sieci Pocztowej, Centrum Logistyki
i Centrum Infrastruktury;
— rozszerzenie systemu monitorowania diagnostycznego
poczty listowej, co pozwoli objąć kontrolą
kolejne węzły ekspedycyjno-rozdzielcze. Zastosowanie
jednostek mobilnych tego systemu umożliwi
prześledzenie realizacji usługi na wszystkich jej etapach,
w tym także fazy doręczania. Planowane jest
dwukrotne zwiększenie liczby przesyłek listowych,
których terminowość przebiegu będzie kontrolowana
elektronicznie.
Powyższe działania powinny w bieżącym roku doprowadzić
do usprawnienia organizacji pracy w Poczcie
Polskiej, a co za tym idzie do poprawy terminowości
doręczeń przesyłek. Na uwagę zasługuje fakt,
iż p.p.u.p. „Poczta Polska” boryka się z dużym problemem,
jakim jest brak chętnych do pracy, co nasiliło
się w połowie 2007 r. Na jakość świadczonych przez
Pocztę Polską usług mogą mieć wpływ także nasilające
się w ostatnim okresie wygórowane żądania płacowe
pracowników przedsiębiorstwa, którzy grożą
strajkiem w przypadku ich niespełnienia.

309
Biorąc po pod uwagę powyższe, wyrażam nadzieję,
że w sposób wyczerpujący wyjaśniłem kwestie poruszone
w interpelacji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie terminów realizacji ustawy
o ujawnieniu w księgach wieczystych
prawa własności Skarbu Państwa
oraz jednostek samorządu terytorialnego (893)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
z dnia 23 stycznia 2008 r., przesłaną przy piśmie
z dnia 7 lutego 2007 r. (SPS-023-8701/07),
a dotyczącą terminów realizacji ustawy o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ustawą z dnia 7 września 2007 r. o ujawnianiu
w księgach wieczystych prawa własności Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1365), zwaną dalej „ustawą”,
nałożono na starostów obowiązek sporządzania wykazów
nieruchomości w zakresie objętym dyspozycją
art. 1 ust. 1. Niemniej jednak zadanie to pozostaje
w ścisłym związku z dotychczasowymi obowiązkami
starostów. Na podstawie art. 7d ustawy z dnia
17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne
(Dz. U. Nr 100 z 2000 r., poz. 1086, ze zm.) do zadań
starosty należy bowiem m.in. prowadzenie powiatowego
zasobu geodezyjnego i kartograficznego, w tym
ewidencji gruntów i budynków, oraz zakładanie
i aktualizacja mapy zasadniczej, prowadzenie powiatowych
baz danych wchodzących w skład krajowego
sytemu informacji o terenie. Sporządzanie wyżej
wspomnianych wykazów w istocie polega więc
jedynie na usystematyzowaniu pewnego wycinka
danych. Dane te starostowie winni posiadać i na bieżąco
aktualizować. Na podstawie art. 22 ust.1 ustawy
Prawo geodezyjne i kartograficzne starostowie
prowadzą ewidencję gruntów i budynków. Z kolei
zgodnie z art. 25 wspomnianej ustawy starostowie
sporządzają gminne i powiatowe zestawienia zbiorcze
danych objętych ewidencją gruntów i budynków.
Z art. 40 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne
wynika obowiązek starostów w zakresie gromadzenia
i prowadzenia państwowego zasobu geodezyjnego
i kartograficznego, kontroli opracowań przyjmowanych
do zasobu oraz udostępniania tego zasobu
zainteresowanym jednostkom oraz osobom prawnym
i fizycznym.
Kolejnym zadaniem starostów jest składanie
wniosków do sądu o ujawnienie w księdze wieczystej
prawa własności nieruchomości Skarbu Państwa
lub powiatu, wraz z dokumentami stanowiącymi
podstawę wpisu tego prawa (art. 2 ust.1 i 4 ustawy).
Nie jest to nowy obowiązek, gdyż zgodnie z art. 35
ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych
i hipotece (Dz. U. Nr 19, poz. 147, ze zm.) właściciel
nieruchomości obowiązany jest do ujawnienia swego
prawa w księdze wieczystej. Niewykonanie tego obowiązku
rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą
właściciela nieruchomości wobec osób trzecich. Jak
z tego wynika, Skarb Państwa i jednostki samorządu
terytorialnego mogą ponosić odpowiedzialność
majątkową za zaniedbania w regulacji stanów
prawnych nieruchomości. Z tego względu ustawa
wprowadza system egzekwowania obowiązków,
których realizacja nie może pozostawać dalej w zwłoce.
W art. 8 ustawy przewidziano karę pieniężną,
którą nakłada wojewoda na osoby pełniące obowiązki
organów Skarbu Państwa i jednostek samorządu
terytorialnego, odpowiedzialne za niezłożenie w terminie
do sądu wniosków, o których mowa w art. 2
i art. 3 ust. 1 ustawy. Decyzje o nałożeniu kary pieniężnej,
jako decyzje administracyjne wojewodów,
podlegają kontroli instancyjnej przez ministra właściwego
do spraw administracji publicznej i – co wynika
z odrębnych przepisów – kontroli sądu administracyjnego.
Wskazać należy, że zgodnie z art. 11
ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (Dz. U. Nr 261 z 2004 r., poz.
2603, ze zm.), z zastrzeżeniem wyjątków wynikających
z odrębnych przepisów, organem reprezentującym
Skarb Państwa w sprawach gospodarowania
nieruchomościami jest starosta. Z przepisu powyższego
wynika jasno, że obowiązek ujawnienia własności
Skarbu Państwa spoczywał na staroście,
a ustawa z dnia 7 września 2007 r. nie wprowadziła
w tym zakresie nowych rozwiązań.
Nowym zadaniem wynikającym z ustawy jest
obowiązek informowania obywateli o przysługujących
im prawach i potrzebie uregulowania stanów
prawnych nieruchomości (art. 6), w tym również prowadzenie
punktu informacyjno-konsultacyjnego.
Odnosząc się do okoliczności, które w ocenie pani
poseł stwarzają ryzyko niedotrzymania przez starostów
terminów określonych w ustawie, a w szczególności
do „braku wytycznych dla prezesów sądów rejonowych
w zakresie sporządzania wykazów ksiąg
wieczystych oraz podawania do publicznej wiadomości
informacji niezbędnych do ustalenia zgodności
ksiąg wieczystych z rzeczywistym stanem prawnym”,
pragnę podkreślić, że charakter nadzoru

310
sprawowanego przez ministra sprawiedliwości nad
działalnością administracyjną sądów powszechnych
wyklucza możliwość ingerencji w sferę orzeczniczą.
Treść ustawy nie wskazuje na potrzebę formułowania
jakichkolwiek wytycznych dla prezesów sądów.
W ustawie są tylko dwa przepisy, których adresatem
jest sąd. Jeden określa termin instrukcyjny dla sądu
do rozpoznania wniosku o wpis prawa własności
(art.5), a drugi przepis ma charakter proceduralny
i odnosi się do trybu postępowania w sprawach
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości
przez Skarb Państwa z mocy prawa (art. 3 ust. 2).
Jeżeli ujawnienie własności Skarbu Państwa, które
nastąpiło ex lege, wymaga wydania orzeczenia przez
sąd, ustawa stanowi, że postępowanie ma toczyć się
według przepisów o postępowaniu nieprocesowym,
tym samym wyłącza domniemanie przynależności
omawianej kategorii spraw do trybu procesowego,
wynikające z art. 13 § 1 K.p.c.
Wydaje się, że źródłem poruszonego przez panią
poseł problemu ewentualnej niemożności dotrzymania
przez starostów terminów wynikających z ustawy
są zaszłości i wieloletnie zaniedbania w zakresie
realizacji wyżej wymienionych obowiązków ustawowych
przez organy administracji rządowej i samorządowej,
a nie wejście w życie ustawy.
Pragnę nadmienić, iż w Ministerstwie Sprawiedliwości
nie są prowadzone prace zmierzające do nowelizacji
ustawy.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tomasza Latosa i Andrzeja Walkowiaka
w sprawie nieumieszczenia projektu
modernizacji linii kolejowej Bydgoszcz–Toruń
wśród kluczowych inwestycji
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (908)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłów, pana Tomasza Latosa i pana
Andrzeja Walkowiaka, w sprawie pominięcia inwestycji
dotyczącej modernizacji linii kolejowej Bydgoszcz–Toruń
wśród kluczowych projektów Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
przesłanego przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia
6 lutego 2008 r., nr SPS-023-908/08, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Ministerstwo Infrastruktury zakończyło weryfikację
projektów kluczowych PO IiŚ. Dnia 11 stycznia
br. zweryfikowana lista projektów została zaakceptowana
przez kierownictwo resortu i przekazana
do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
Przegląd projektów w zakresie działań transportowych
PO IiŚ polegał na analizie inwestycji umieszczonych
na liście opublikowanej 5 października 2007 r.
w Monitorze Polskim. W toku weryfikacji nie było
możliwości dopisywania żadnych nowych przedsięwzięć
ubiegających się o dofinansowanie ze środków
UE. Tym samym dokonywane zmiany polegały jedynie
na weryfikacji zapisów dotyczących terminów
realizacji, szacunkowych kosztów oraz zakresów
projektów znajdujących się na liście.
Ministerstwo Infrastruktury docenia wagę projektu
oraz zdaje sobie sprawę ze znaczenia, jakie
ma stworzenie sprawnego połączenia kolejowego
między Bydgoszczą a Toruniem dla rozwoju obu
miast. Projekt ten kwalifikuje się do wsparcia w ramach
działania 7.3: Transport miejski w obszarach
metropolitalnych, dla którego przyjęto konkursową
procedurę wyboru projektów. Minimalna wartość
inwestycji została wyznaczona na poziomie
100 mln PLN. Tryb konkursowy pozwoli na wybranie
przedsięwzięć najbardziej efektywnych pod
względem ekonomicznym i finansowym oraz najlepiej
przygotowanych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z informacjami przekazanymi przez marszałka województwa
kujawsko-pomorskiego projekt modernizacji
linii kolejowej Bydgoszcz–Toruń zostanie zgłoszony
do konkursu w ramach działania 7.3: Transport
miejski w obszarach metropolitalnych.
Organizacją konkursu oraz wyborem projektów
do realizacji będzie zajmowało się Centrum Unijnych
Projektów Transportowych. Procedura naboru
wniosków rozpocznie się po zatwierdzeniu kryteriów
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie rozporządzenia
ministra sprawiedliwości dotyczącego pracy
lekarzy sądowych (909)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 6 lutego 2008 r., znak: SPS-023-909/

311
08, dotyczące interpelacji pana posła Tomasza Latosa
w sprawie lekarzy sądowych uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Minister sprawiedliwości dostrzegł poruszony
przez pana posła problem związany z deficytem osób
chętnych do pełnienia funkcji lekarza sądowego.
Wysokie wymagania oraz dość rygorystyczne warunki
wykonywania czynności lekarza sądowego
sprawiły, iż na terenie kraju zainteresowanie wykonywaniem
czynności lekarzy sądowych jest niewielkie.
Mimo ponadpółrocznego okresu vacatio legis
w wielu okręgach prezesom sądów nie udało się zawrzeć
wystarczającej liczby umów o wykonywanie
czynności lekarza sądowego.
Wychodząc naprzeciw trudnościom, jakie napotykają
prezesi niektórych sądów w realizacji postanowień
ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r. o lekarzu
sądowym (Dz. U. Nr 123, poz. 849), rząd zaproponował
nowelizację ustawy polegającą na dodaniu
w przepisach przejściowych art. 28a, którego celem
jest przyznanie prezesom sądów okręgowych
uprawnienia, w okresie do 31 grudnia 2008 r., do
dopuszczenia innego lekarza niż lekarz sądowy do
wykonywania czynności lekarza sądowego (wydawania
zaświadczeń potwierdzających zdolność albo
niezdolność uczestnika postępowania do stawienia
się na wezwanie lub zawiadomienie organu uprawnionego).
Dopuszczenie innego lekarza do wykonywania
czynności lekarza sądowego odbywać się będzie na
podstawie zarządzenia prezesa sądu okręgowego
tylko w przypadku niemożności zawarcia dostatecznej
liczby umów o wykonywanie czynności lekarza
sądowego. Wobec tych lekarzy nie będą miały zastosowania
przepisy art. 5 ust. 1 pkt 4–6, art. 6–7 i art. 15
ustawy o lekarzu sądowym. Celem nowelizacji jest
czasowe uproszczenie procedury stosowanej przy
dopuszczeniu lekarzy do wykonywania czynności lekarza
sądowego. W stosunku do tych lekarzy nie będzie
wymagana rekomendacja okręgowej rady lekarskiej,
co ma na celu przyspieszenie procedury
dopuszczenia lekarza do wykonywania czynności.
Należy jednak podkreślić, że wymagania co do rzetelności,
skrupulatności w wykonywaniu czynności
lekarza sądowego będą spełniały takie same standardy
jak w stosunku do lekarza ustanowionego na
podstawie przepisów ustawy przed nowelizacją.
Zarządzenia prezesów sądów okręgowych o dopuszczeniu
do wykonywania czynności lekarza sądowego
będą podawane do publicznej wiadomości na
tablicach ogłoszeń, o których mowa w § 9 rozporządzenia
ministra sprawiedliwości z dnia 23 lutego
2007 r. – Regulamin urzędowania sądów powszechnych
(Dz. U. Nr 38, poz. 249). Jednocześnie z wydaniem
zarządzenia prezes sądu okręgowego zobowiązany
będzie zawrzeć umowę o wykonywanie czynności
lekarza sądowego, która będzie stanowiła podstawę
podjęcia przez lekarza czynności i uzyskania
przez niego odpowiedniego wynagrodzenia, przy
czym zakres czynności i obciążenie pracą lekarza
sądowego i lekarza dopuszczonego na podstawie
wprowadzonego nowelą art. 28a w praktyce nie będą
od siebie odbiegać.
Zaproponowane rozwiązanie jest alternatywą
w tych okręgach sądowych, w których jest bardzo
mało kandydatów spełniających wymagania ustawowe,
z którymi zawarto umowę o wykonywanie
czynności lekarza sądowego.
Zaproponowana regulacja ma charakter przejściowy.
Projekt przewiduje obowiązywanie proponowanej
regulacji do dnia 31 grudnia 2008 r. Taki
okres pozwoli prezesom sądów na rozwiązanie zaistniałego
problemu i umożliwi dostosowanie się do nowej
sytuacji prawnej.
Projektowane rozwiązanie zmierza do usprawnienia
pracy sądów i ma jednocześnie na celu zapobieżenie
przewlekłości prowadzonych spraw z powodu
niemożności uzyskania przez uczestników postępowania
zaświadczenia od lekarza sądowego.
Projektowana regulacja jest uzasadniona przede
wszystkim ważnym interesem państwa. Jej brak
mógłby narazić państwo na zarzuty ewentualnego
naruszenia praw człowieka, np. prawa do rzetelnego
procesu w sytuacji, gdy strona postępowania,
nie mogąc otrzymać stosownych dokumentów od
lekarza sądowego, byłaby zmuszona stawić się przed
sądem.
Wskazany projekt ustawy, uznany za pilny w rozumieniu
art. 123 konstytucji, jest obecnie przedmiotem
intensywnych prac parlamentarnych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację posła Tomasza Latosa
w sprawie uregulowania wysokości opłat
za sporządzenie tzw. świadectwa
energetycznego (913)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tomasza Latosa z dnia
22 stycznia br., otrzymaną przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Pana Krzysztofa Putry z dnia 6 lutego
br., znak SPS-023-913/08, w sprawie uregulowania
wysokości opłat za sporządzenie świadectwa charakterystyki
energetycznej, uprzejmie Pana Marszałka
informuję, co następuje.
Uprawnionymi do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, w myśl postanowień

312
ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo budowlane (Dz. U. Nr 191, poz. 1373), będą
osoby, które:
— posiadają uprawnienia budowlane do projektowania
w specjalności architektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej
lub instalacyjnej, lub
— odbędą szkolenie i złożą z wynikiem pozytywnym
egzamin przed ministrem właściwym do spraw
budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej,
lub
— ukończą, nie mniej niż roczne, studia podyplomowe
na kierunkach: architektura, budownictwo,
inżynieria środowiska, energetyka lub pokrewne
w zakresie audytu energetycznego na potrzeby termomodernizacji
oraz oceny energetycznej budynków.
Dla wszystkich tych trzech możliwości uzyskiwania
uprawnień wymaganiem podstawowym jest
ukończenie co najmniej studiów magisterskich.
W świetle powyższego osoba posiadająca uprawnienia
budowlane do kierowania robotami budowlanymi
w celu uzyskania uprawnień do sporządzania
świadectw charakterystyki energetycznej musi odbyć
szkolenie i złożyć egzamin lub ukończyć nie
mniej niż roczne studia podyplomowe.
Z przedstawionych wyżej zasad uzyskiwania
uprawnień do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej wynika, iż osoby już posiadające
uprawnienia budowlane do projektowania w specjalności
architektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej
lub instalacyjnej, a jest to grupa licząca około 80 tysięcy
osób, są automatycznie uprawnione do sporządzania
świadectw charakterystyki energetycznej.
Istniejąca zatem grupa ekspertów powiększona
do końca 2008 r. o osoby ubiegające się o uzyskanie
uprawnień do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej umożliwić powinna spełnianie
od 1 stycznia 2009 r. obowiązków nakładanych na
inwestorów i właścicieli budynków oraz lokali mieszkalnych.
Należy przy tym zwrócić uwagę, że wskazana
przez pana posła liczba 12 milionów mieszkań,
dla których powstawałby od 1 stycznia 2009 r. obowiązek
sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, jest w ocenie ministerstwa infrastruktury
znacznie zawyżona, biorąc pod uwagę
ilość realizowanych obecnie pozwoleń na budowę
oraz rocznych transakcji na rynku wtórnym, w tym
także rynku wynajmu.
Przewidziane prawem trzy możliwości zdobywania
uprawnień do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej docelowo mają spowodować
powstanie odpowiednio licznej grupy ekspertów oceny
energetycznej, co może i powinno wpłynąć znacząco,
w sposób naturalny, na obniżenie ceny sporządzanych
świadectw.
Należy jednak mieć na względzie, iż faktyczna
cena świadectwa będzie uzależniona od stopnia
skomplikowania ocenianego budynku, jego układu
konstrukcyjno-instalacyjnego oraz prawidłowości
i kompletności sporządzonej dokumentacji powykonawczej
w przypadku budynków oddawanych do
użytkowania, a dla budynków istniejących także
opracowań projektowych i dokumentów technicznych
robót budowlanych wykonywanych w obiekcie,
w tym także książki obiektu budowlanego, jeśli taka
jest dla budynku wymagana, zgodnie z regulacjami
zawartymi odpowiednio w art. 60, 63 i 64 ustawy
Prawo budowlane.
Z powyższych względów podejmowanie działań
regulacyjnych zmierzających do ustalenia pułapu
cenowego dolnego i górnego świadectw charakterystyki
energetycznej mającego na celu ograniczenie
na rynku ceny sporządzanych świadectw charakterystyki
energetycznej nie jest działaniem możliwym
i racjonalnym. Problem ograniczenia cen sporządzanych
świadectw charakterystyki energetycznej może
i powinien uregulować sam rynek świadczonych
usług.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie możliwości zmiany przepisów
ustawy o transporcie drogowym (922)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Chwieruta z dnia
21 stycznia 2008 r. przekazaną mi przy piśmie SPS-
-023-922/08 z dnia 6 lutego br. w sprawie możliwości
zmiany przepisów ustawy o transporcie drogowym
dotyczących zobowiązania przewoźników wykonujących
regularny przewóz osób do świadczenia usług
w dni świąteczne i wolne od pracy, przejmie przedstawiam,
co następuje:
Usługi publicznego transportu drogowego regulowane
są głównie przepisami ustawy o transporcie
drogowym (ale również innych ustaw m.in. o swobodzie
działalności gospodarczej i ustaw samorządowych),
zgodnie z którymi wykonywanie regularnego
przewozu osób wymaga uzyskania przez przewoźnika
od właściwego organu zezwolenia na tę działalność,
j. dokumentu poświadczającego prawo dostępu
do rynku.
Przewoźnicy – przedsiębiorcy działają na zasadach
rynkowych, preferując usługi, które są rentowne,
a nie niezbędne z punktu widzenia ogólnego interesu
społecznego. Właściwe organy (wójt, burmistrz,
prezydent miasta, starosta, marszałek woje-

313
wództwa – w zależności od zasięgu przewozów) na
mocy ustaw samorządowych zobowiązane są do realizacji
zadania własnego, jakim jest publiczny
transport zbiorowy, jednakże tylko na szczeblu samorządu
gminy obecnie jest możliwość władczego
oddziaływania na podmioty realizujące gminny
transport zbiorowy i istnieją instrumenty prawno-
-finansowe do kształtowania systemu przewozów
w celu zrealizowania zadań nałożonych w ustawie.
Na pozostałych szczeblach samorządowych takich
instrumentów nie ma. Stąd brak jest możliwości
kształtowania rynku usług drogowego transportu
publicznego zgodnie z zasadami równego dostępu,
efektywności, prawidłowego zaspokojenia potrzeb,
koordynacji między różnymi środkami transportu.
Uprzejmie informuję, iż w dniu 23 października
2007 r. podpisane zostało rozporządzenie Parlamentu
Europejskiego i Rady dotyczące usług publicznych
w zakresie kolejowego i drogowego transportu
pasażerskiego (Dz. U. UE z 3 grudnia 2007 r.), którego
przepisy wejdą w życie w grudniu 2009 r.
Reguluje ono i w założeniu eliminuje problem,
który został wskazany w interpelacji. Z uwagi na konieczność
wypracowania instrumentów kształtowania
rynku usług transportu publicznego zgodnie
z zasadami równego dostępu, efektywności, prawidłowego
zaspokojenia potrzeb przewozowych, koordynacji
między różnymi środkami transportu, a także
na podstawie przepisów wymienionego rozporządzenia,
w Ministerstwie Infrastruktury opracowany
został projekt ustawy o publicznym transporcie drogowym.
Prace nad projektem są intensywne i dokładamy
wszelkich starań, by – po niezbędnych uzgodnieniach
– został on przekazany pod obrady właściwych
organów, w celu wprowadzenia w życie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie ściślejszego powiązania gmin
z powiatami poprzez włączenie prezydentów,
burmistrzów i wójtów w skład rad powiatów
(928)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 7 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-928/07)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Krzysztofa Brejzy w sprawie ściślejszego powiązania
gmin z powiatami poprzez włączenie prezydentów,
burmistrzów i wójtów w skład rad powiatów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Kwestia funkcjonowania samorządu terytorialnego
stanowi dla rządu RP jeden z podstawowych
priorytetów. Wyrazem powyższego są działania podjęte
przez rząd RP zmierzające do dalszej decentralizacji
państwa w celu usprawnienia jego funkcjonowania.
Znaczenie samorządu terytorialnego – jako
jednego z podstawowych segmentów władzy publicznej
w Polsce, który na zasadzie subsydiarności realizuje
wiele różnorodnych zadań publicznych, stanowiąc
przy tym najbliższą obywatelom strukturę administracyjną
– jest bezdyskusyjne.
Jednym z elementów służących usprawnieniu
funkcjonowania organów władzy publicznej na poziomie
samorządu terytorialnego oraz wykorzystaniu
pozostającego w dyspozycji wspólnot lokalnych potencjału
społecznego pozostają instytucje demokracji
bezpośredniej takie, jak referendum czy wybory.
Niemniej odnosząc się do propozycji włączenia
wójtów, burmistrzów i prezydentów w skład rad powiatów,
pragnę zauważyć, iż powyższe rozwiązanie
nie tylko zmieniłoby charakter organu stanowiącego
na szczeblu powiatu, ale również wpłynęłoby na
relacje pomiędzy radą a zarządem oraz pomiędzy
gminą a powiatem, co w konsekwencji przełożyłoby
się na istotną modyfikację obowiązującego modelu
ustrojowego samorządu terytorialnego.
Dlatego też zasadnym wydaje się, aby decyzja
w tym zakresie była wynikiem konsensusu, a podjęcie
działań zmierzających do nowelizacji obowiązujących
regulacji prawnych normujących zagadnienia
związane ze zmianami ustrojowymi powinno poprzedzać
przeprowadzenie niezbędnych analiz w przedmiotowym
zakresie.
Nadmienić jednocześnie należy, iż Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpiło
do środowisk samorządowych o przedstawienie propozycji
zmian legislacyjnych, w tym w szczególności
dotyczących decentralizacji zadań, kompetencji i środków
finansowych, oraz przekazania mienia i instytucji
o zasięgu regionalnym i lokalnym, uporządkowania,
jak i uproszczenia przepisów dotyczących funkcjonowania
samorządu oraz zarządzania terytorialnego
w różnych dziedzinach życia publicznego.
Reasumując, z uwagi na obecny etap prac związanych
z dokończeniem reformy administracji publicznej
odniesienie się do szczegółowych rozwiązań
normatywnych możliwe będzie po zakończeniu procedur
legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak

314
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie zawarcia pomiędzy Polską
a Ukrainą umowy o małym ruchu
przygranicznym (933)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
Pana Posła Włodzimierza Karpińskiego (pismo
nr SPS-023-933/08 z dnia 7 lutego 2007 r.) w sprawie
zawarcia pomiędzy Polską a Ukrainą umowy o małym
ruchu granicznym uprzejmie informuję:
Możliwość zawierania umów o małym ruchu granicznym
została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy dotyczące
małego ruchu granicznego na zewnętrznych granicach
lądowych państw członkowskich i zmieniającym
postanowienia konwencji z Schengen.
Celem rozporządzenia jest zapewnienie takich
uregulowań, aby granice z państwami sąsiadującymi
nie stanowiły barier dla handlu, kontaktów społecznych,
wymiany kulturalnej czy współpracy regionalnej.
Uregulowania te stanowią odstępstwo od
ogólnych przepisów regulujących kontrolę graniczną
osób przekraczających zewnętrzne granice
państw członkowskich Unii Europejskiej, określonych
w Kodeksie Granicznym Schengen.
Rozporządzenie określa, iż osoby uprawnione do
korzystania z rozwiązań małego ruchu granicznego
powinny być mieszkańcami określonej w umowie
strefy przygranicznej i mieć uzasadnione powody do
częstego przekraczania granicy. Jako „strefę przygraniczną”
określa się obszar, który nie sięga dalej
niż 30 km od granicy. Jednostki podziału administracyjnego,
które mają być uznane za strefę przygraniczną,
są określane przez zainteresowane państwa
w umowach dwustronnych. Jeżeli część którejkolwiek
takiej jednostki jest położona między 30
a 50 kilometrem od linii granicy, można uznać ją
mimo to za część strefy przygranicznej. Założenia te
powodują, iż w trakcie prac nad umowami o małym
ruch granicznym strony muszą analizować nie tylko
bezwzględny obszar geograficzny 30 km od granicy,
ale także podziały administracyjne w tym obszarze,
aby w oparciu o nie dokonać precyzyjnego określenia
obszaru objętego rozwiązaniami MRG.
W celu uniknięcia nadużyć rozporządzenie wprowadza
minimalny okres zamieszkiwania w obszarze
objętym MRG. Okres ten określany w umowach
dwustronnych nie może być krótszy niż jeden rok.
Rozporządzenie określa, iż cudzoziemiec poza
zamieszkiwaniem w strefie musi również:
a) posiadać zezwolenie na przekraczanie granicy
w ramach małego ruchu granicznego oraz, jeżeli
jest to wymagane na podstawie właściwej umowy
dwustronnej, ważny dokument lub dokumenty podróży;
b) nie być osobą, wobec której dokonano wpisu
do celów odmowy wjazdu w Systemie Informacyjnym
Schengen (SIS);
c) nie być osobą uważaną za stanowiącą zagrożenie
dla porządku publicznego, bezpieczeństwa
wewnętrznego, zdrowia publicznego lub stosunków
międzynarodowych żadnego z państw członkowskich
UE, a w szczególności nie być osobą, wobec
której, na tej samej podstawie, dokonano wpisu do
celów odmowy wjazdu w krajowych bazach danych
pozostałych państw członkowskich UE.
Ukraina jest pierwszym państwem, z którym
strona polska podjęła negocjacje w sprawie zawarcia
umowy o zasadach małego ruchu granicznego.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy. Został on przekazany stronie
ukraińskiej w dniu 24 stycznia 2008 r. po przeprowadzeniu
konsultacji międzyresortowych oraz zatwierdzeniu
mandatu negocjacyjnego przez pana premiera.
W dniach 29–30 stycznia odbyła się w Warszawie
pierwsza tura negocjacji dotyczących projektu umowy.
W trakcie pierwszej tury rozmów, w której
uczestniczyli przedstawiciele MSZ, MSWiA, Urzędu
do Spraw Cudzoziemców, Straży Granicznej, Służby
Celnej, Ministerstwa Zdrowia i Urzędu Komitetu
Integracji Europejskiej, uzgodniono zdecydowaną
większość zapisów umowy. Drugą turę negocjacji zaplanowano
na 14–15 lutego br.
Należy przy tym podkreślić, że wdrożenie umowy
wymaga przeprowadzenia następujących przedsięwzięć
przygotowawczych, które wymagają czasu.
Należą do nich:
1) konieczność pozyskania środków finansowych
z rezerwy budżetowej państwa na realizację
umowy;
2) konieczność przebudowy przejść granicznych
w celu przystosowania ich do małego ruchu granicznego;
3) dostosowanie polskiego prawa – nowelizacja
kilku ustaw;
4) zatrudnienie i szkolenie dodatkowych osób na
stanowiska konsularne w urzędach konsularnych
we Lwowie i Łucku, które będą obsługiwać sprawy
z zakresu małego ruchu granicznego;
5) pozyskanie odpowiednich pomieszczeń biurowych
do obsługi osób wnioskujących o wydanie zezwolenia
upoważniającego do przekraczania granicy
w MRG. Urzędy konsularne we Lwowie i Łucku nie
mają żadnych rezerw lokalowych;
6) opracowanie wzoru dokumentu (zgodnie z przyjętymi
ustaleniami będzie to odrębny dokument
w formie karty personalizowanej przez MSWiA) do
przekraczania granicy oraz druk takich dokumentów
zgodnie z przepisami ustawy o zamówieniach
publicznych;
7) stworzenie odpowiednich rejestrów elektronicznych
osób ubiegających się/posiadających uprawnienia
związane z małym ruchem granicznym oraz

315
stworzenie systemu informatycznego przekazującego
te dane w systemie online właściwym organom
w Polsce (Straż Graniczna, Policja itd.).
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
w sprawie opracowania przepisów regulujących
wydawanie certyfikatów energetycznych (934)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Włodzimierza Karpińskiego
z dnia 17 stycznia br., otrzymaną przy piśmie wicemarszałka
Sejmu Pana Krzysztofa Putry z dnia 7 lutego
br., znak SPS-023-934/08, w sprawie opracowania
przepisów regulujących wydawanie świadectw
charakterystyki energetycznej, uprzejmie Pana Marszałka
informuję, co następuje.
Przygotowanie wprowadzenia obowiązków nakładanych
na właścicieli nieruchomości przepisami
ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo budowlane (Dz. U. Nr 191, poz. 1373) jest realizowane
poprzez stworzenie warunków prawnych
umożliwiających upoważnienie odpowiednio licznej
grupy ekspertów do wykonywania oceny energetycznej
i sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej.
Uprawnionymi do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, w myśl postanowień
ustawy z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo budowlane (Dz. U. Nr 191, poz. 1373), będą
osoby, które:
— posiadają uprawnienia budowlane do projektowania
w specjalności architektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej
lub instalacyjnej, lub
— odbędą szkolenie i złożą z wynikiem pozytywnym
egzamin przed ministrem właściwym do spraw
budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej,
lub
— ukończą, nie mniej niż roczne, studia podyplomowe
na kierunkach: architektura, budownictwo,
inżynieria środowiska, energetyka lub pokrewne
w zakresie audytu energetycznego na potrzeby termomodernizacji
oraz oceny energetycznej budynków.
Dla wszystkich tych trzech możliwości uzyskiwania
uprawnień wymaganiem podstawowym jest
ukończenie co najmniej studiów magisterskich.
Z przedstawionych wyżej zasad uzyskiwania
uprawnień do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej wynika, iż osoby już posiadające
uprawnienia budowlane do projektowania w specjalności
architektonicznej, konstrukcyjno-budowlanej
lub instalacyjnej, a jest to grupa licząca około 80 tys.
osób, są automatycznie uprawnione do sporządzania
świadectw charakterystyki energetycznej.
Istniejąca zatem grupa ekspertów powiększona
o osoby, które do końca 2008 r. uzyskają uprawnienia
do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, przy założeniu stosowania dopuszczalnych
ustaleniami dyrektywy europejskiej 2002/
91/WE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków
możliwych uproszczeń przy sporządzaniu
świadectw charakterystyki energetycznej dla lokali
mieszkalnych, powinna pozwolić na zaspokojenie od
1 stycznia 2009 r. potrzeb rynku nieruchomości,
które pan poseł wskazał, w związku z powstającym
obowiązkiem sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej.
W celu umożliwienia uzyskania uprawnień do
sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej
w oparciu o odbyte szkolenie i złożony egzamin
minister infrastruktury przygotował rozporządzenie
z dnia 21 stycznia 2008 r. w sprawie przeprowadzania
szkolenia oraz egzaminu dla osób ubiegających
się o uprawnienie do sporządzania świadectwa
charakterystyki energetycznej budynku, lokalu
mieszkalnego oraz części budynku stanowiącej samodzielną
całość techniczno-użytkową (Dz. U.
Nr 17, poz. 104). Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia
nie ma ograniczeń co do firm szkolących. Regulowany
jest sposób szkolenia i zakres programowy,
a także wysokość odpłatności za szkolenie oraz
wzór zaświadczenia jego ukończenia. Zakres programowy
egzaminu stanowi kolejny załącznik do
rozporządzenia.
Zakończenie działań legislacyjnych dotyczących
ww. rozporządzenia umożliwia także wykonywanie
przepisu ustawy dotyczącego alternatywnej drogi
uzyskiwania uprawnień do sporządzania świadectw
charakterystyki energetycznej, to jest spełnienia
obowiązku ukończenia nie mniej niż rocznych studiów
podyplomowych w zakresie audytu energetycznego
na potrzeby termomodernizacji oraz oceny
energetycznej budynków.
Warunkiem koniecznym realizacji szkoleń oraz
studiów podyplomowych jest wydanie przez ministra
infrastruktury kluczowego dla przedmiotu oceny
energetycznej budynków rozporządzenia w sprawie
metodologii obliczania charakterystyki energetycznej
budynku i lokalu mieszkalnego lub części
budynku stanowiącej samodzielną całość techniczno-użytkową
oraz sposobu sporządzania i wzoru
świadectw ich charakterystyki energetycznej. Zakończenie
przygotowywania projektu stosowanego
rozporządzenia, które umożliwiłoby dokonywanie
uzgodnień środowiskowych i społecznych, przewidziane
jest na koniec marca 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński

316
O d p o w i e d ź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie waloryzacji emerytur i rent (936)
W związku z interpelacją pana posła Jana Kulasa
przekazaną przy piśmie z dnia 7 lutego br., znak:
SPS-023-936/08, za pośrednictwem Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów, w sprawie waloryzacji emerytur
i rent, po uzyskaniu stanowiska Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji (MSWiA), Ministerstwa
Obrony Narodowej (MON), Ministerstwa
Sprawiedliwości (MS) i Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
(ZUS), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Z pozyskanych przez Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej danych wynika, że na koniec 2007 r.
ZUS wypłacał emerytury i renty dla 7,4 mln świadczeniobiorców.
W tym samym okresie liczba emerytów
i rencistów otrzymujących świadczenia finansowane
z budżetów MON, MSWiA oraz MS stanowiła
361 tys. Prognozuje się, że liczba emerytów i rencistów,
którym świadczenia są wypłacane z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (FUS), w latach 2008–
–2011 będzie ulegać niewielkiemu spadkowi. MS
szacuje wzrost liczby świadczeniobiorców w latach
2008–2011 o ok. 800 osób rocznie. Natomiast MON
i MSWiA nie dysponują danymi pozwalającymi na
określenie dynamiki wzrostu liczby emerytów i rencistów
w latach 2008–2011.
Odnośnie do pytań o przeciętną, kwotowo, wysokość
waloryzacji świadczeń w latach 1999–2007 należy
zastrzec, że zgodnie z obowiązującymi wówczas
przepisami, waloryzacja nie odbyła się w 2005 r.
i 2007 r. Poniżej w tabeli przedstawiam przeciętne
kwoty podwyżek emerytur i rent z FUS, z budżetów
MSWiA oraz MS.
Tabela 1. Przeciętne kwoty podwyżek emerytur
i rent wypłacanych z FUS* ) , z budżetów MSWiA
oraz MS z tytułu waloryzacji świadczeń
Rok
waloryzacji
Przeciętna miesięczna kwota podwyżki
z tytułu waloryzacji (zł)
ZUS MSWiA MS
1999 64,13 176,29 187,78
2000 34,96 64,48 68,66
2001 108,89 199,76 211,76
2002 4,96 9,37 9,44
2003 37,71 66,92 73,07
2004 18,97 34,12 35,67
2006 67,64 brak danych 126,45
Źródło: ZUS, MSWiA i MS
* ) Przeciętna miesięczna kwota podwyżki emerytury/renty
z FUS jedynie z tytułu waloryzacji, w latach 2003-2004 i 2006
nie uwzględniono wzrostu przeciętnej emerytury/renty z tytułu
Waloryzacja emerytur i rent w 2008 r. jest uregulowana
przepisami ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 191,
poz. 1368) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
18 lutego 2008 r. (Dz. U. Nr 28, poz. 163). Zgodnie
z tym rozporządzeniem wskaźnik waloryzacji emerytur
i rent przyznanych przed 1 marca 2007 r. wynosi
106,5%, a emerytur i rent przyznanych lub
przeliczonych w myśl art. 110 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, ze zm.), w okresie od dnia 1 marca 2007 r.
do dnia 29 lutego 2008 r., wynosi 104,2%.
Przeciętna podwyżka emerytur i rent wypłacanych
przez ZUS (łącznie z dodatkami pielęgnacyjnymi
i dla sierot zupełnych) z tytułu waloryzacji od
1 marca 2008 r. wyniesie około 82 zł. MS szacuje, że
świadczenia funkcjonariuszy wzrosną o 145,12 zł.
Natomiast MON, MSWiA nie dysponują danymi
w tym zakresie.
Odnośnie do pytania o dysproporcję w waloryzacji
emerytur i rent w systemie cywilnym i systemie
tzw. mundurowym – uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 6 ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz
ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66, ze zm.)
oraz z art. 6 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.)
emerytury i renty oraz podstawy ich wymiaru podlegają
waloryzacji na zasadach i w terminach przewidzianych
w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z FUS.
W związku z tym waloryzacja świadczeń w 2008 r.
będzie polegała na pomnożeniu kwoty emerytury
lub renty i podstawy ich wymiaru przez wskaźnik
waloryzacji, o którym mowa w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 18 lutego 2008 r. w sprawie wskaźników
waloryzacji emerytur i rent w 2008 r.
Z powyższego wynika, że nie ma dysproporcji
w waloryzacji świadczeń pobieranych z jednej strony
przez funkcjonariuszy tzw. służb mundurowych
oraz żołnierzy zawodowych, a z drugiej strony przez
pozostałe osoby. Różnice w średniej podwyżce świadczenia
w wyniku waloryzacji wynikają jedynie z różnej
wysokości tych świadczeń.
Odnośnie do ostatniego pytania o ewentualne
zmiany przepisów dotyczących waloryzacji świadczeń
emerytalno-rentowych pragnę poinformować,
podwyższenia podstawy wymiaru rent inwalidów wojennych
i wojskowych, w 2006 r. nie uwzględniono także wzrostu przeciętnej
emerytury/renty w wyniku podwyższenia wymiaru
kwoty bazowej

317
że w ramach uzgodnień na forum Trójstronnej Komisji
ds. Społeczno-Gospodarczych została podniesiona
ta kwestia. Planuje się, że w najbliższym czasie
będzie ona przedmiotem dyskusji Zespołu ds.
ubezpieczeń społecznych Trójstronnej Komisji ds.
Społeczno-Gospodarczych, który przeanalizuje obecny
mechanizm waloryzacji i ewentualnie przedstawi
postulaty jego korekty.
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie planowanych zmian w spółce PKP
Przewozy Regionalne (938)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pana posła Marka Zielińskiego (nr SPS-023-
-938/08 z dnia 15 lutego 2008 r.) w sprawie planowanych
zmian w spółce PKP Przewozy Regionalne
sp. z o.o., uprzejmie wyjaśniam.
Rada Ministrów w dniu 19 lutego 2008 r. przyjęła
zmianę „Strategii dla transportu kolejowego
do roku 2013” w części dotyczącej funkcjonowania
kolejowych regionalnych przewozów pasażerskich.
Jako konieczne uznano oddłużenie spółki PKP
Przewozy Regionalne sp. z o.o. (zwanej dalej PKP
PR) poprzez dokonanie rekompensaty z tytułu niepokrytych
strat, jakie spółka poniosła w związku
ze świadczeniem pasażerskich usług przewozowych
w ramach wykonywania obowiązku usług publicznych
w okresie 1 października 2001 r. do 30 kwietnia
2004 r. Przyjęty został także przez rząd projekt
nowelizacji ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji
i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
Polskie Koleje Państwowe zawierający powyższe
rozwiązania.
Źródłem oddłużenia PKP PR będą środki z podatku
akcyzowego od paliw silnikowych przewidziane
w art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu
infrastruktury transportu lądowego na budowę,
przebudowę, remonty, utrzymanie, ochronę
i zarządzenie infrastrukturą transportu lądowego.
Dlatego w celu pełnego sfinansowania programu inwestycyjnego
realizowanego przez zarządcę infrastruktury
(PLK SA) budżet państwa udzieli pożyczki
PKP SA, która zostanie przekazana PLK SA na
budowę, przebudowę, remonty, utrzymanie i zarządzanie
infrastrukturą. Pożyczka ta będzie spłacona
udziałami PKP PR i akcjami PLK SA. Docelowo
udziały PKP PR zostaną przeniesione na samorządy
województw. Dokonane w ten sposób usamorządowienie
kolejowych przewozów regionalnych ma
przede wszystkim na celu skupienie na poziomie samorządu
wszystkich podstawowych funkcji związanych
z realizacją zadań przewozowych, tj. organizatora
przewozów, wykonawcy i dofinansowującego
przewozy o charakterze publicznym.
Ww. strategia zakłada, że usamorządowienie
zostanie poprzedzone wydzieleniem ze spółki PKP
PR składników majątku służących do obsługi
przewozów międzywojewódzkich i międzynarodowych
i wniesieniem tych składników do spółki
PKP Intercity SA w trybie art. 529 § 1 pkt 4 Kodeksu
spółek handlowych.
Przyjęty przez nas harmonogram powyższych
działań zakłada, że proces usamorządowienia PKP
PR nastąpi w grudniu 2008 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie wprowadzenia rejestru usług
medycznych, w którym zapisywano by dane
o każdej transakcji medycznej (939)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego, przesłaną
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 15 lutego
2008 r. (SPS-023-939/08), w sprawie wprowadzenia
Rejestru Usług Medycznych, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Przyspieszenie prac nad Rejestrem Usług Medycznych
zostało uznane za jeden z priorytetowych
kierunków działań podejmowanych przez ministra
zdrowia. Narodowy Fundusz Zdrowia przedstawił
koncepcję systemu Rejestru Usług Medycznych II
w dokumencie pt. „Strategia wykorzystania zasobów
informacyjnych przez NFZ oraz kierunki rozwoju
systemu informatycznego NFZ na lata 2007–
–2010”, datowanym na 26 października 2007 r. Jednakże
w związku z rozpoczęciem prac nad reformą
systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego
koncepcja ta musi zostać ponownie przeanalizowana
pod kątem uwzględnienia nowych planowanych
rozwiązań. Przygotowanie zintegrowanego systemu
informatycznego, obejmującego wszystkie instytucje
nowego systemu, wymaga skoordynowania działań

318
Narodowego Funduszu Zdrowia oraz Centrum Systemów
Informacyjnych Ochrony Zdrowia, które realizuje
zadania określone przez Plan Informatyzacji
Państwa. W szczególności dotyczy to projektu pt. „Elektroniczna
platforma gromadzenia, analizy i udostępniania
zasobów cyfrowych o zdarzeniach medycznych”,
który obejmuje również funkcje przewidziane
do realizacji w ramach projektu Narodowego
Funduszu Zdrowia, RUM II (w szczególności w zakresie
elektronicznych rozliczeń i autoryzacji świadczeń
zdrowotnych).
Ponadto istotne jest, aby koncepcja elektronicznej
karty ubezpieczenia zdrowotnego, która stanowi
element systemu Rejestru Usług Medycznych, była
spójna z założeniami projektu polska karta pl.ID,
przewidującego wydanie wielofunkcyjnego dowodu
osobistego.
W celu zapewnienia integralności planowanych
rozwiązań informatycznych aktualnie trwają prace
uzgodnieniowe między ministrem zdrowia, ministrem
spraw wewnętrznych i administracji oraz
prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia. Podjęte
ustalenia będą stanowiły podstawę do rozpoczęcia
wdrażania systemu RUM.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie abonamentu radiowo-telewizyjnego
oraz emisji reklam w mediach publicznych
(940)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego w sprawie
abonamentu radiowo-telewizyjnego oraz emisji
reklam w mediach publicznych, z dnia 15 lutego
2008 r. (sygn. SPS-023-940/08), uprzejmie przesyłam
następujące informacje, przygotowane w części
dotyczącej emisji reklam w mediach publicznych na
podstawie informacji przekazanych przez przewodniczącego
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji pana
Witolda Kołodziejskiego.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zarówno radio
jak i telewizja publiczna są dobrami narodowymi
i nie można ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego
wyzwania finansowego, pozbawiając w zupełności
dofinansowania ze strony państwa. W związku z niedostatecznymi
uregulowaniami kwestii abonamentu
radiowo-telewizyjnego, konieczne jest podjęcie
prac legislacyjnych w tej materii. Abonament nie zostanie
zlikwidowany, zanim nie zostanie dopracowany
alternatywny sposób dofinansowywania mediów
publicznych przez państwo. Minister kultury i dziedzictwa
narodowego nie podejmie decyzji o likwidacji
abonamentu w momencie, kiedy nie ma alternatywy,
czyli nie ma innego sposobu finansowania misyjności
w polskim radiu i polskiej telewizji. Decyzje
w tej sferze będą podejmowane kompleksowo i równolegle.
Nie może być likwidacji abonamentu, jeżeli
nie ma wskazania źródła pokrycia luki, która pojawi
się w środkach telewizji publicznej i radia publicznego.
Pomysły na zastąpienie abonamentu nie są jeszcze
w pełni dopracowane i potrzeba czasu, zanim
zostanie wybrany najlepszy z nich. Jednocześnie
pragnę zauważyć, że prace w zakresie zastąpienia
opłat abonamentowych przez nowy system finansowania
radiofonii i telewizji publicznej trwają obecnie
w Sejmie RP. Pytania postawione w interpelacji dotyczą
toku prac, który nie leży w kompetencji ministra
właściwego ds. kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego. W chwili obecnej w Sejmie RP przygotowywane
są decyzje dotyczące przedmiotowej kwestii,
lecz nie przybrały one jeszcze formy projektu
przepisów prawnych. Jednocześnie pragnę podkreślić,
iż rozważania dotyczące różnych systemów finansowania
nadawców publicznych nie mogą być
traktowane jako ostateczne decyzje dotyczące wyboru
jednego z możliwych rozwiązań.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy zapewnić
wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury. Jednocześnie pragnę poinformować,
iż w dniu 19 grudnia 2007 r. weszła w życie
dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniająca
dyrektywę Rady 89/552/EWG w sprawie koordynacji
niektórych przepisów ustawowych, wykonawczych
i administracyjnych państw członkowskich
dotyczących wykonywania telewizyjnej działalności
transmisyjnej (dyrektywa o audiowizualnych
usługach medialnych). Wynika z niej konieczność
podjęcia zmian na m.in. w ustawie o radiofonii
i telewizji w terminie do 19 grudnia 2009 r. Prace
nad implementacją w/w dyrektywy w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego zostały już rozpoczęte.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia naziemnej
telewizji cyfrowej, chciałbym poinformować, iż
resortem kierującym pracami w przedmiotowym
zakresie jest Ministerstwo Infrastruktury. Obecnie
trwają prace nad przygotowaniem planu wdrażania
telewizji naziemnej, a Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
Narodowego bierze w nich udział. Jednocześnie
pragnę poinformować, iż w chwili obecnej

319
przedmiotem prac Sejmu RP jest poselski projekt
ustawy o zmianie ustawy o radiofonii i telewizji i innych
ustaw. Przedmiotem projektu jest nowa regulacja
dotycząca właściwości Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji, prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej,
a także organów publicznej radiofonii
i telewizji.
Odnosząc się do pytania pana posła o wprowadzone
rozwiązania umożliwiające kontrolę czasu
emisji i treść reklam, uprzejmie informuję, że Krajowa
Rada Radiofonii i Telewizji prowadzi rutynowe
kontrole nadawców radiowych i telewizyjnych, w ramach
określonych przez ustawodawcę uprawnień,
w celu sprawdzenia zgodności emitowanych reklam
z obowiązującymi przepisami zawartymi m.in. w art. 16
b ustawy o radiofonii i telewizji reklamy w telewizji.
Prowadzone są również działania interwencyjne,
w związku ze skargami na reklamy emitowane przez
nadawców. Skargi zgłaszane są zarówno przez urzędy,
organizacje społeczne, jak i widzów. W przypadku
naruszenia przepisów przewodniczący KRRiT
wzywa nadawców do zaniechania emisji niedozwolonych
reklam.
W wyniku działań interwencyjnych podjętych
przez KRRiT w 2007 r. stwierdzono w programach
telewizji następujące naruszenia przepisów regulujących
treść emitowanych reklam:
— emisję w czasie chronionym reklamy zagrażającej
fizycznemu, psychicznemu lub moralnemu rozwojowi
małoletnich (naruszenie art. 16 b ust 3 pkt 4
ww. ustawy);
— TVP 1, TVP 2, TVN, 4FUN TV (reklama dezodorantu
AXE);
— Polsat, TVN, TV 4 (reklama napoju Tiger);
— 4FN.TV, TVN (reklama filmu „The Grudge”);
— emisję reklamy sprzyjającej zachowaniom zagrażającym
zdrowiu, bezpieczeństwu lub ochronie
środowiska (naruszenie art. 16 b ust 3 pkt 5 ww.
ustawy) – TVP 2, TVP 3, TVN, TVN Siedem, TV4,
Kino Polska, Ale Kino, Canal+ Sport, Polsat Sport
(reklama samochodu Volkswagen);
— emisję reklamy w nieuzasadniony sposób ukazującej
małoletnich w niebezpiecznych sytuacjach
oraz sprzyjającej zachowaniom zagrażającym zdrowiu
i bezpieczeństwu (naruszenie art. 16 b ust 2 pkt
4 i art. 16 b ust. 3 pkt 5 ww. ustawy) – TVP 1, TVP
2, Polsat, TVN, TVN Siedem, Kino Polska, Ale Kino,
Canal+ Sport, TV4 (reklama napoju Tymbark);
— emisję reklamy zagrażającej fizycznemu, psychicznemu
lub moralnemu rozwojowi małoletnich
(naruszenie art. 16 b ust 3 pkt 4 ustawy o radiofonii
i telewizji) – TVP 1, TVP 2, Polsat, TVN, TVN Siedem
(reklama Heyah).
Z dotychczasowej praktyki KRRiT wynika, iż
nadawcy, po otrzymaniu wezwania przewodniczącego
KRRiT niezwłocznie dostosowują swoją działalność
reklamową do obowiązujących przepisów.
Jednocześnie, jak poinformował pan przewodniczący,
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji nie może
wypowiadać się co do prawidłowości treści reklam
zarówno ze względu na zakaz cenzury prewencyjnej
środków społecznego przekazu zawarty w art. 54
ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, jak
również ze względu na fakt, iż zgodnie z art. 13
ust. 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii
i telewizji nadawca kształtuje program samodzielnie
i ponosi odpowiedzialność za jego treść. KRRiT
nie ma podstaw prawnych, by dokonywać cenzury
reklam przed ich emisją, nie jest organem, którego
zadaniem jest podejmowanie decyzji o dopuszczaniu
reklam do emisji.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
w sprawie przekształcenia
spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu
w spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
(941)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Grzegorza Tobiszowskiego
nr SPS-023-941/08 w sprawie przekształcenia spółdzielczego
lokatorskiego prawa do lokalu w spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu, uprzejmie
informuję, co następuje.
Problem, czy po wejściu w życie ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) umowa o przekształcenie
spółdzielczego lokatorskiego prawa do
lokalu na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
powinna być sporządzona w zwykłej formie pisemnej,
czy też dla jej ważności wymagana jest forma
notarialna, został podniesiony przez rzecznika praw
obywatelskich w piśmie z dnia 22 listopada 2007 r.
skierowanym do ministra infrastruktury.
W piśmie tym rzecznik wskazał m.in., że „spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu jest ograniczonym
prawem rzeczowym (art. 17² ust. 1 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych). Przepisy ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych dotyczące tego
prawa, w tym także jego ustanowienia, stanowią zatem
regulacje szczególne w stosunku do przepisów

320
Kodeksu cywilnego o ograniczonych prawach rzeczowych”.
Rzecznik podkreślił, że bez względu na to, czy
w przepisach ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
jak i ww. ustawy nowelizującej użyty jest
zwrot „ustanowienie spółdzielczego własnościowego
prawa”, czy też zwrot „przekształcenie spółdzielczego
lokatorskiego prawa na prawo własnościowe”
– art. 7 noweli, z formalnoprawnego punktu widzenia
jest to zawsze ustanowienie ograniczonego prawa
rzeczowego. W wyniku „przekształcenia” spółdzielczego
lokatorskiego prawa do lokalu, które jest
prawem obligacyjnym na prawo spółdzielcze własnościowe,
które jest ograniczonym prawem rzeczowym,
„dochodzi faktycznie do pierwotnego ustanowienia
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu
przez właściciela nieruchomości, tj. spółdzielnię
mieszkaniową”.
W dalszym ciągu rzecznik stwierdził, że ponieważ
ustawa nowelizująca uchyliła art. 17¹ ust. 3
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, „który
jako przepis szczególny regulował formę ustanowienia
ograniczonego prawa rzeczowego, jakim jest
spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, w sposób
odmienny niż przepisy Kodeksu cywilnego,
w kwestii formy ustanowienia przez spółdzielnię
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu znajdą
zastosowanie przepisy k.c. dotyczące ustanawiania
ograniczonych praw rzeczowych.”.
Oznacza to, zdaniem rzecznika, że „umowa, w której
spółdzielnia ustanawia na rzecz członka spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu, winna obecnie
być zawarta – pod rygorem nieważności w formie
aktu notarialnego. Niezachowanie wskazanej
formy pociąga za sobą, stosownie do art. 158 w zw.
z art. 245 K.c., skutek w postaci bezwzględnej nieważności
umowy.”
W dalszej korespondencji kierowanej do ministra
infrastruktury rzecznik wskazał również, że w sprawie
formy umowy, o której mowa, prezentowane są
również poglądy, także przez notariuszy (np. stanowisko
prezesa Rady Izby Notarialnej w Warszawie
z dnia 11 grudnia 2007 r.), iż przekształcenie spółdzielczego
lokatorskiego prawa do lokalu na spółdzielcze
własnościowe prawo do lokalu następuje na
podstawie umowy zawartej w formie pisemnej pomiędzy
zarządem spółdzielni a spółdzielcą, a więc
bez udziału notariusza.
Istotnym głosem w dyskusji dotyczącej ustanawiania
spółdzielczych własnościowych praw do lokali
jest niewątpliwie opinia członka Komisji Kodyfikacyjnej
Prawa Cywilnego przy Ministrze Sprawiedliwości
prof. dr hab. Krzysztofa Pietrzykowskiego
z dnia 5 lutego 2008 r., w której autor stwierdza m.
in., że „w wyniku zastosowania art. 7 ust. 2 ustawy
nowelizującej nie dochodzi do powstania spółdzielczego
własnościowego prawa do lokalu, ale co najwyżej
do zmiany charakteru przysługującego członkowi
posiadania zależnego lokalu mieszkalnego z posiadania
w zakresie prawa obligacyjnego (prawa lokatorskiego)
na posiadanie w zakresie prawa rzeczowego
ograniczonego (prawa własnościowego). Ze
względu na to, że w rozważanej sytuacji, po pierwsze,
spółdzielnia mieszkaniowa nie jest właścicielem
nieruchomości, oraz, po drugie, nie dochodzi do
ustanowienia prawa rzeczowego ograniczonego, do
umowy zawieranej przez spółdzielnię z jej członkiem
na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy nowelizującej
nie znajdują zastosowania przepisy działu I tytułu
III księgi drugiej Kodeksu cywilnego. Spostrzeżenie
to odnosi się w szczególności do art. 245 § 2
zdanie 2 K.c., który wymaga zachowania formy aktu
notarialnego dla oświadczenia woli właściciela nieruchomości.
Należy w związku z tym przyjąć, że de
lege lata zawarcie rozważanej umowy nie wymaga
zachowania żadnej formy szczególnej.”
W odpowiedzi na pismo rzecznika minister infrastruktury
w piśmie z dnia 11 stycznia 2008 r. stwierdził
m. in., że jednoznaczne uregulowanie formy
prawnej umowy o przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego
prawa do lokalu na prawo spółdzielcze
własnościowe będzie rozważane jako jedna z kwestii
stanowiących przedmiot planowanej nowelizacji
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz ww.
ustawy nowelizacyjnej z dnia 14 czerwca 2007 r.
W chwili obecnej w resorcie infrastruktury trwają
konsultacje ze środowiskami spółdzielczymi w celu
określenia kierunku prac legislacyjnych.
Należy podkreślić, że będzie on uzależniony m.in.
od treści orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
wydanego po rozpoznaniu wniosków grupy posłów
na Sejm RP VI kadencji oraz rzecznika praw obywatelskich
o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją
RP niektórych przepisów ww. ustaw.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że planowane
jest posiedzenie sejmowej Komisji Infrastruktury,
na którym komisja zamierza ocenić funkcjonowanie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
ze szczególnym uwzględnieniem ostatniej nowelizacji
tej ustawy.
Na wniosek przewodniczącego komisji pana Zbigniewa
Rynasiewicza została mu przesłana przygotowana
w resorcie infrastruktury „Informacja dotycząca
funkcjonowania przepisów ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych po
zmianach wprowadzonych ustawą z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw
oraz propozycje zmian legislacyjnych.”
Wnioski z dyskusji w trakcie posiedzenia Komisji
Infrastruktury będą przydatne do podjęcia decyzji
odnośnie celu i zakresu ewentualnej nowelizacji obowiązujących
ustaw, również w kontekście oczekiwania
na wyrok Trybunału Konstytucyjnego.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń

321
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie proponowanych zmian
źródeł finansowania mediów publicznych (942)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie proponowanych zmian źródeł finansowania
mediów publicznych z dnia 20 lutego 2008 r.
(sygn. SPS-023-942/08) uprzejmie przesyłam następujące
informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zarówno radio,
jak i telewizja publiczna są dobrami narodowymi
i nie można ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego
wyzwania finansowego, pozbawiając w zupełności
dofinansowania ze strony państwa.
W związku z niedostatecznymi uregulowaniami
kwestii abonamentu radiowo-telewizyjnego konieczne
jest podjęcie prac legislacyjnych w tej materii.
Abonament nie zostanie zlikwidowany, zanim nie
zostanie dopracowany alternatywny sposób dofinansowywania
mediów publicznych przez państwo.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego nie podejmie
decyzji o likwidacji abonamentu w momencie,
kiedy nie ma alternatywy, czyli nie ma innego
sposobu finansowania misyjności w polskim radiu
i polskiej telewizji. Decyzje w tej sferze będą podejmowane
kompleksowo i równolegle. Nie może być
likwidacji abonamentu, jeżeli nie ma wskazania źródła
pokrycia luki, która pojawi się w środkach telewizji
publicznej i radia publicznego. Pomysły na zastąpienie
abonamentu nie są jeszcze w pełni dopracowane
i potrzeba czasu, zanim zostanie wybrany
najlepszy z nich.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że prace w zakresie
zastąpienia opłat abonamentowych przez nowy
system finansowania radiofonii i telewizji publicznej
trwają obecnie w Sejmie RP. Pytania postawione
w interpelacji dotyczą toku prac, który nie leży w kompetencji
ministra właściwego ds. kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego. W chwili obecnej w Sejmie
RP przygotowywane są decyzje dotyczące przedmiotowej
kwestii, lecz nie przybrały one jeszcze formy
projektu przepisów prawnych. Jednocześnie pragnę
podkreślić, iż rozważania dotyczące różnych systemów
finansowania nadawców publicznych nie mogą
być traktowane jako ostateczne decyzje dotyczące
wyboru jednego z możliwych rozwiązań.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy zapewnić
wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej (943)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pana posła Pawła Kowala (pismo nr SPS
023-943/08 z dnia 15 lutego 2007 r.) w sprawie zawarcia
pomiędzy Polską a Ukrainą umowy o małym
ruchu granicznym uprzejmie informuję:
Ukraina jest pierwszym państwem, z którym
Rzeczpospolita Polska podjęła negocjacje w sprawie
zawarcia umowy o zasadach małego ruchu granicznego.
W ramach uzgodnień międzyresortowych ustalono,
iż uregulowania zawarte w tej umowie będą
wzorcowe dla ewentualnych przyszłych umów o małym
ruchu granicznym z Białorusią i Rosją.
W dniu 4 września 2007 r. strona ukraińska
przekazała własny projekt umowy między Gabinetem
Ministrów Ukrainy a Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej o zasadach małego ruchu granicznego.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy. Założenia tego projektu zostały
oparte o zasady określone w rozporządzeniu
(WE) nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustanawiającym
przepisy dotyczące małego ruchu granicznego na zewnętrznych
granicach lądowych państw członkowskich
zmieniającym postanowienia konwencji z Schengen.
Polski projekt umowy został przekazany stronie
ukraińskiej w dniu 24 stycznia 2008 r., po przeprowadzeniu
konsultacji międzyresortowych oraz
zatwierdzeniu mandatu negocjacyjnego przez prezesa
Rady Ministrów.
W trakcie trzech rund negocjacji, które odbyły
się w dniach 29–30 stycznia br. w Warszawie, 14–15
lutego br. w Kijowie i 28 lutego br. w Warszawie,
uzgodniono projekt umowy, która w dniu 4 marca
br. została parafowana przez ministrów spraw zagranicznych
Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy. Podpisanie
umowy nastąpi prawdopodobnie podczas

322
planowanej wizyty prezesa Rady Ministrów pana
Donalda Tuska w Kijowie w marcu 2008 r.
Tymczasowe stosowanie postanowień umowy od
dnia jej podpisania nie jest możliwe ze względu na
konieczność przeprowadzenia procedury ratyfikacyjnej
po stronie polskiej. Ponadto należy mieć na
uwadze, że wdrożenie umowy wymaga przeprowadzenia,
głównie przez stronę polską, szeregu przedsięwzięć
przygotowawczych, które wymagają stosownego
czasu. Należą do nich m.in.:
1) pozyskanie środków finansowych z rezerwy
budżetowej państwa na realizację umowy;
2) przebudowa przejść granicznych w celu przystosowania
ich do małego ruchu granicznego (realizacja
tego zadania należy również do strony ukraińskiej);
3) dostosowanie polskiego prawa – nowelizacja
kilku ustaw;
4) zatrudnienie i przeszkolenie dodatkowych pracowników
w urzędach konsularnych we Lwowie
i Łucku, które będą obsługiwać sprawy z zakresu
małego ruchu granicznego;
5) pozyskanie odpowiednich pomieszczeń biurowych
do obsługi osób wnioskujących o wydanie zezwolenia
uprawniającego do przekraczania granicy
w ramach małego ruchu granicznego;
6) opracowanie wzoru oraz druk zezwoleń, zgodnie
z przepisami ustawy o zamówieniach publicznych;
7) stworzenie rejestrów elektronicznych osób
ubiegających się/posiadających uprawnienia związane
z małym ruchem granicznym oraz stworzenie
systemu informatycznego przekazującego te dane
w systemie on-line właściwym organom w Polsce
(m.in. Straż Graniczna, Policja).
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
ministra środowiska
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie rozporządzenia (WE) nr 166/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
18 stycznia 2006 r. dotyczącego ustanowienia
Europejskiego Rejestru Uwalniania
i Transferu Zanieczyszczeń i zmieniającego
dyrektywę Rady 91/689/EWG i 96/61/WE
oraz ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r.
o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska
oraz niektórych innych ustaw (944)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-944/08, dotyczące
interpelacji posła Tomasza Lenza w sprawie rozporządzenia
ustanawiającego Europejski Rejestr Uwalniania
i Transferu Zanieczyszczeń i zmieniającego
dyrektywę Rady 91/689/EWG i 96/61/WE oraz ustawy
z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy Prawo
ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw,
przekazuję poniższe informacje.
W dniu 24 lutego 2006 r. weszło w życie rozporządzenie
(WE) Nr 166/2006 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 18 stycznia 2006 r. w sprawie ustanowienia
Europejskiego Rejestru Uwalniania i Transferu
Zanieczyszczeń (Dz. Urz. UE L 33 z 4.2.2006,
str.1). Rozporządzenie to wykonuje na poziomie
Wspólnoty Europejskiej protokół EKG ONZ, który
powstał w celu spełnienia zapisów konwencji z Aarhus
o dostępie do informacji, udziale społeczeństwa
w podejmowaniu decyzji oraz dostępie do sprawiedliwości
w sprawach dotyczących środowiska.
Rozporządzenie ustanawia zintegrowany rejestr
uwalniania i transferu zanieczyszczeń na poziomie
Wspólnoty w postaci publicznie dostępnej elektronicznej
bazy danych i określa zasady jego funkcjonowania.
W Polsce, zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150), prowadzący instalacje powinni
przekazywać co roku wojewódzkiemu inspektorowi
ochrony środowiska sprawozdanie zawierające informacje
o uwolnieniach zanieczyszczeń do powietrza,
wody i gleby, transferach poza miejsce powstawania
zanieczyszczeń zawartych w ściekach oraz
transferach odpadów, w terminie do dnia 31 marca
roku następującego po danym roku sprawozdawczym.
Pierwszym okresem sprawozdawczym jest
rok 2007. Wojewódzki inspektor ochrony środowiska
ocenia jakość dostarczonych danych i przekazuje
je do głównego inspektora ochrony środowiska,
który następnie przekazuje Komisji Europejskiej
sprawozdanie zawierające dane dotyczące poszczególnych
zakładów – pierwsze sprawozdanie do dnia
30 czerwca 2009 r. Sprawozdawczością PRTR objęte
są wszystkie instalacje wymagające uzyskania pozwolenia
zintegrowanego oraz kilka nowych dziedzin
i obiektów w stosunku do określonych w załączniku
nr 1 do dyrektywy IPPC, np.: górnictwo
podziemne i odkrywkowe, niezależnie eksploatowane
oczyszczalnie ścieków przemysłowych, oczyszczalnie
ścieków komunalnych.
Zgodnie z obowiązującym w Polsce systemem
opłat, podmiot korzystający ze środowiska zobowiązany
jest do ponoszenia opłaty za korzystanie
ze środowiska z mocy prawa. Należną kwotę opłaty
nalicza się we własnym zakresie, wykorzystując do
wyliczenia obowiązujące stawki określone w rozporządzeniu
Rady Ministrów wydanym na podstawie
art. 290 ust. 2 ustawy Prawo ochrony środowiska.
Podmiot korzystający ze środowiska wnosi opłatę
do końca miesiąca następującego po upływie każdego
półrocza.
Aktualnie powyższe systemy (PRTR i opłatowy)
funkcjonują równolegle i nie są ze sobą powiązane.

323
W celu zapewnienia spójności i wiarygodności danych
celowa jest ich harmonizacja. Ponadto brak
ujednolicenia w Polsce systemu sprawozdawczości
w zakresie ochrony środowiska związanej zarówno
z obowiązkami wynikającymi z krajowych przepisów,
jak również wymagań UE, stanowi istotny problem
dla podmiotów korzystających ze środowiska
i organów administracji publicznej kontrolujących
wypełnianie wymagań w zakresie ochrony środowiska.
Kierownictwo resortu jest w pełni świadome
takiego stanu rzeczy.
Z uwagi na powyższe główny inspektor ochrony
środowiska wystąpił do Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej o sfinansowanie
przedsięwzięcia pt.: „Stworzenie systemu
prawnego wprowadzającego obowiązek sporządzenia
przez podmioty korzystające ze środowiska
zbiorczego rocznego raportu zawierającego wszystkie
dane w zakresie ochrony środowiska wynikające
z obowiązujących przepisów” i uzyskał środki na
jego realizację.
Wykonania powyższego zadania podjęła się kancelaria
prawna „Jendrośka Jerzmański Bar i Wspólnicy.
Prawo gospodarcze i ochrony środowiska”
Spółka z o.o. we Wrocławiu. Powyższe opracowanie,
które zostanie wykonane do końca września 2008 r.,
powinno zawierać:
— analizę obowiązujących przepisów dot. sprawozdawczości
w zakresie ochrony środowiska,
— propozycje nowych rozwiązań zapewniających
spójność i przejrzystość danych w tym zakresie.
W związku z doświadczeniami wynikającymi
z pierwszego roku funkcjonowania sprawozdawczości
PRTR wykazującymi, że system raportowania
PRTR i krajowy system opłat są niespójne i wymagają
pilnej harmonizacji, zakres przedmiotowego zadania
obejmie również tę kwestię.
Z uwagi na powyższe zaproponowanie rozwiązań
prawnych w zakresie harmonizacji systemów raportowania
PRTR i opłat nastąpi po odbiorze ww. pracy,
tj. najwcześniej w IV kwartale 2008 r. Do czasu
wdrożenia nowych rozwiązań system opłat i PRTR
w pierwszym jego wydaniu będą funkcjonować jako
dwa niezależne systemy.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie uprawnienia samorządu
terytorialnego w zakresie finansowego
wspierania sportu kwalifikowanego (945)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła na Sejm RP Tomasza Lenza, przekazaną
pismem z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-
-023-945/08), w sprawie uprawnienia samorządu terytorialnego
w zakresie finansowego wspierania
sportu kwalifikowanego, uprzejmie informuję, co
następuje.
Problematyka dotycząca udzielania wsparcia finansowego
na zadania w zakresie kultury fizycznej
i sportu regulowana jest przez szereg aktów prawnych,
m.in. ustawę z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn.
zm.), ustawę z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
Nr 96, poz. 873, z późn. zm.), ustawy samorządowe,
ustawę z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym
(Dz. U. Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.) oraz
ustawę z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.).
Treść art. 2 ust. 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym
stanowi, że jednostki samorządu terytorialnego
mogą wspierać, w tym finansowo, rozwój sportu
kwalifikowanego. Ponadto w myśl przepisu art. 2
ust. 3 dodanego ustawą z dnia 23 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o sporcie kwalifikowanym oraz
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 171, poz. 1208)
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego
określa, w drodze uchwały, warunki i tryb
wspierania, w tym finansowego, rozwoju sportu
kwalifikowanego.
W ostatnim okresie czasu miały jednak miejsce
wątpliwości dotyczące udzielania dotacji przez jednostki
samorządu terytorialnego na zadania z zakresu
sportu kwalifikowanego, które to wątpliwości
są przedmiotem wystąpień jednostek samorządu do
Ministerstwa Sportu i Turystyki. Wątpliwości dotyczą
m.in. tego, że regionalne izby obrachunkowe zaczęły
kwestionować zasadność udzielania przedmiotowych
dotacji, a tym samym zasadność udzielania
dotacji klubom sportowym, jako podmiotom realizującym
zadania z zakresu sportu kwalifikowanego.
Wydaje się, iż stanowisko regionalnych izb obrachunkowych
podyktowane jest orzeczeniami wojewódzkich
sądów administracyjnych, zapadłymi w sprawach
związanych z finansowaniem sportu kwalifikowanego.
Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Gliwicach z dnia 19 lipca 2006 r.
(sygn. akt I SA/GI 927/06) „art. 2 ust. 2 ustawy
o sporcie kwalifikowanym nie może być samodzielną
podstawą przyznania dotacji na rzecz klubów sportowych.
Przepis ten ma charakter normy ogólnej
i nie może być uznany za lex specialis stanowiący
odrębną podstawę prawną przyznania dotacji na
rzecz klubów sportowych i wyłączający zasady przyznawania
dotacji przez jednostki samorządu terytorialnego,
wynikające z ustawy o finansach publicznych
i ustawy o samorządzie gminnym – oraz jak
czytamy dalej w treści przedmiotowego wyroku
– Przedsięwzięcia związane z funkcjonowaniem sportu
kwalifikowanego jako takiego nie mieszczą się
w zakresie spraw publicznych o zakresie lokalnym
i nie stanowią zaspokojenia zbiorowych potrzeb

324
wspólnoty, o których mowa w art. 6 i art. 7 ustawy
o samorządzie gminnym. Uprawnienia jednostki samorządu
terytorialnego w zakresie finansowego
wspierania sportu kwalifikowanego zostały ograniczone
do – wyraźnie wskazanej w art. 35 i art. 37
ustawy o sporcie kwalifikowanym – możliwości przyznawania
stypendiów sportowych oraz nagród i wyróżnień
zawodnikom, którzy osiągnęli wysokie wyniki
sportowe”.
Podobny pogląd wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Rzeszowie w wyroku z dnia 19 czerwca
2006 r. (sygn. akt I SA/Rz 400/06): „1. Artykuł 2
ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym
(Dz. U. Nr 155, poz. 1298 ze zm.) nie stanowi
samodzielnej podstawy do ponoszenia wydatków
budżetu gminy na zadania z zakresu sportu
kwalifikowanego. 2. Przepisów art. 4 ust. 1 pkt 14
oraz art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873 ze zm.) nie można
rozpatrywać w oderwaniu od przepisów odrębnych
ustaw, w płaszczyźnie których należy poszukiwać
konkretyzacji możliwości wsparcia finansowego z budżetu
jednostki samorządu terytorialnego na rzecz
podmiotów niezaliczonych do sektora finansów publicznych,
tj. ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591
ze zm.) oraz ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.).”
Mając na uwadze wyżej przytoczone orzecznictwo,
niewątpliwie należy stwierdzić, że przepis
art. 2 ust. 2 ustawy o sporcie kwalifikowanym ma
charakter normy ogólnej i nie może być rozpatrywany
w oderwaniu od innych ustaw odnoszących się do
finansowego wspierania podmiotów przez jednostki
samorządu terytorialnego, tj. ustawy o finansach
publicznych, ustawy o samorządzie gminnym oraz
ustawy o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
Nie dokonując oceny powyższych wyroków, należy
jednakże pamiętać również to, iż dane wyroki zostały
wydane w indywidualnych sprawach, a ich
treść uzależniona była od oceny konkretnego stanu
faktycznego.
Należy także podkreślić, iż nie sposób utożsamiać
pojęcia „sportu profesjonalnego” z pojęciem
„sportu kwalifikowanego”. Natomiast sądy, rozpatrując
sprawę, powoływały się w uzasadnieniach
wyroków na wyrok NSA z 6 grudnia 2000 r., sygn.
akt I SA/Gd 1977/99, który dotyczył wyłącznie sportu
profesjonalnego (teza wyroku: „nie można zgodzić
się z argumentacją, że realizacja zadań z zakresu
kultury fizycznej ukierunkowana na sport profesjonalny
jest zadaniem o charakterze użyteczności
publicznej i w związku z tym należy do zadań własnych
gminy. Tylko zadanie publiczne można zaliczyć
do kategorii zadań o charakterze użyteczności
publicznej, to znaczy takich, które w odniesieniu do
gminy polegają na zaspokajaniu zbiorowych potrzeb
społeczności lokalnej”).
Zgodnie bowiem z nieobowiązującym przepisem
art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze
fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889,
z późn. zm.) „sport profesjonalny” był rodzajem
sportu wyczynowego, uprawianym w celach zarobkowych,
natomiast „sport kwalifikowany” jest, w myśl
art. 3 pkt 3 ustawy o sporcie kwalifikowanym, „formą
aktywności człowieka związaną z uczestnictwem
we współzawodnictwie sportowym, organizowanym
lub prowadzonym w określonej dyscyplinie sportu
przez polski związek sportowy lub podmioty działające
z jego upoważnienia”. W związku z tym uprawianie
sportu kwalifikowanego nie musi wiązać się
z jakąkolwiek formą działalności zarobkowej, nie
jest on ograniczony jedynie do współzawodnictwa na
najwyższych szczeblach, a także, co jest bardzo istotne,
w tej formie aktywności człowieka uczestniczy
również młodzież (chociażby uczniowskie kluby
sportowe biorące udział w różnego rodzaju rozgrywkach
czy zawodach).
Ponadto pomimo pewnego zamieszania terminologicznego
w różnych aktach prawnych należy przyjąć,
iż „kultura fizyczna” jest pojęciem najszerszym,
mającym oparcie w art. 68 ust. 5 Konstytucji RP,
a jej cele realizowane są również przez sport kwalifikowany,
jako część „sportu”.
Powyższe wyjaśnienia są istotne z uwagi na przepisy
ustawy o finansach publicznych i ustawy o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie. Zgodnie
bowiem z art. 176 ustawy o finansach publicznych
podmioty niezaliczane do sektora finansów
publicznych i niedziałające w celu osiągnięcia zysku
mogą otrzymywać z budżetu jednostki samorządu
terytorialnego dotacje na cele publiczne związane
z realizacją zadań tej jednostki. Zlecenie zadania
i udzielenie dotacji następuje zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. „o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie” (należy pamiętać,
iż działu II tej ustawy nie stosuje się do klubów
sportowych będących spółkami). Uwzględniając
zaś wyjaśnienia dotyczące ww. pojęć uprawniona
wydaje się teza, iż powołany wyżej wyrok NSA nie
powinien mieć odniesienia do całości sportu kwalifikowanego
i możliwe jest zaliczenie, w konkretnym
sytuacji, przynajmniej niektórych zadań z zakresu
sportu kwalifikowanego do zadań należących do sfery
zadań własnych gminy, o których mowa w art. 7
ustawy o samorządzie gminnym, a tym samym
udzielanie szerszego wsparcia niż tylko w zakresie
nagród i stypendiów.
Mając na uwadze powyższe, zdaniem Ministerstwa
Sportu i Turystyki istota zagadnienia sprowadza
się do wykazania, iż dane zadania związane ze
wsparciem sportu kwalifikowanego mieszczą się
w ramach upowszechniania kultury fizycznej i sportu
oraz że mieszczą się w zakresie spraw publicznych
o zakresie lokalnym i stanowią zaspokojenie
zbiorowych potrzeb wspólnoty, o których mowa
w art. 6 i art. 7 ustawy o samorządzie gminnym.
Natomiast to rolą samorządu jest wykazanie, że

325
dane zadanie (a w ramach tego zadania poszczególne
wydatki) zalicza się do spraw publicznych o zakresie
lokalnym. Należy stać na stanowisku, że
zwłaszcza w zakresie sportu kwalifikowanego dzieci
i młodzieży, mającego przede wszystkim na celu rozwój
i dbałość o kondycje psychofizyczną, a także naukę
i kształtowanie wartościowych zasad i postaw
społecznych młodych mieszkańców wspólnoty, jaką
jest gmina, jak najbardziej zasadne i do obronienia
wydaje się twierdzenie, że zadania tego rodzaju
mogą, a nawet powinny, być zaliczane do zadań własnych
gminy.
Jednakże pomimo powyższych wyjaśnień obowiązujące
przepisy regulujące zasady udzielania dotacji
m.in. dla klubów sportowych na zadania z zakresu
sportu kwalifikowanego mogą budzić zbyt
wiele wątpliwości związanych z ich stosowaniem.
Nieprecyzyjne przepisy powodują częstokroć takie
sytuacje, iż wsparcie finansowe mimo posiadania
środków nie jest udzielane przez jednostki samorządu
terytorialnego. Dla rozwoju sportu jest natomiast
niezbędne tworzenie jak największej liczby źródeł
jego finansowania.
Mając świadomość wskazanych wyżej wątpliwości,
pragnę poinformować, że w Ministerstwie Sportu
i Turystyki podjęte zostały prace nad projektem nowej
ustawy o sporcie, gdzie powinny znaleźć się uregulowania
obejmujące problematykę związaną z uprawnieniami
samorządu terytorialnego w zakresie finansowego
wspierania sportu kwalifikowanego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Mirosław Drzewiecki
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Stanisława Chmielewskiego
w sprawie konieczności uregulowania sytuacji
przebywających na terenie RP cudzoziemców
z Europy Wschodniej, których stan zdrowia
wymaga leczenia szpitalnego ze względu
na zagrożenie życia, a którzy nie posiadają
aktualnej wizy pobytowej, środków
pieniężnych na leczenie i ubezpieczenia
od kosztów leczenia (946)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-946/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Stanisława Chmielewskiego z dnia 21 stycznia
2008 r. w sprawie konieczności uregulowania sytuacji
przebywających na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej cudzoziemców z Europy Wschodniej, których
stan zdrowia wymaga leczenia szpitalnego
ze względu na zagrożenie życia, a którzy nie posiadają
aktualnej wizy pobytowej, środków pieniężnych
na leczenie i ubezpieczenia od kosztów leczenia,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zapewnić pana posła, że wjazd
na terytorium Polski cudzoziemców nieposiadających
ubezpieczenia zdrowotnego z krajów, z którymi
obowiązuje reżim wizowy, tj. wskazanych w załączniku
nr 1 do Rozporządzenia Rady (WE) Nr 539/
2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającego państwa
trzecie, których obywatele muszą posiadać
wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych
oraz tych, których obywatele są zwolnieni z tego wymogu,
nie jest obecnie możliwy.
Zgodnie z art. 42 ust. 1 pkt 3a ustawy o cudzoziemcach
(Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694, z późn.
zm.) wymóg posiadania ubezpieczenia zdrowotnego
dotyczy cudzoziemców ubiegających się o wydanie
wizy pobytowej krajowej, a brak takiego ubezpieczenia
stanowi przesłankę odmowy wydania wnioskowanej
wizy.
Wymóg posiadania ubezpieczenia zdrowotnego
w wysokości co najmniej 30 000 euro dotyczy cudzoziemców
ubiegających się o wydanie wizy pobytowej
jednolitej, zgodnie z rozdziałem V pkt 1.4 Wspólnych
Instrukcji Konsularnych dla misji dyplomatycznych
i urzędów konsularnych dotyczących wiz (Dz. Urz.
UE C 326 z 22 grudnia 2005 r., str. 1). W projekcie
nowelizacji ustawy o cudzoziemcach, skierowanym
obecnie do uzgodnień międzyresortowych, przewidziano
wprowadzenie przepisu, zgodnie z którym
cudzoziemiec ubiegający się o wydanie lub przedłużenie
wizy jednolitej będzie obowiązany dołączyć do
wniosku m.in. dokumenty potwierdzające pokrycie
przez ubezpieczyciela kosztów leczenia na terytorium
państw obszaru Schengen w wysokości co najmniej
30 000 euro.
Ponadto zgodnie z § 3 rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 30 października
2007 r. w sprawie wysokości środków finansowych,
które powinien posiadać cudzoziemiec
wjeżdżający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
oraz dokumentów, które mogą potwierdzić posiadanie
tych środków (Dz. U. Nr 217, poz. 1616),
cudzoziemiec wjeżdżający na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej powinien posiadać na pokrycie kosztów
leczenia kwotę co najmniej 300 zł na każdy
dzień pobytu albo jej równowartość w walutach obcych.
Dokumentami, które mogą potwierdzić posiadanie
przez cudzoziemca środków finansowych niezbędnych
do pokrycia kosztów leczenia, są:
1) oryginał zaproszenia, o którym mowa w art. 15
ust. 2 ustawy o cudzoziemcach,

326
2) potwierdzenie pokrycia przez ubezpieczyciela
kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Zgodnie z rozwiązaniami przyjętymi w projekcie
nowelizacji ustawy o cudzoziemcach wymóg ten nie
będzie dotyczył wizy pobytowej jednolitej z uwagi na
fakt, że do udzielenia tej wizy jest wymagane posiadanie
przez cudzoziemca ubezpieczenia zdrowotnego
w wysokości co najmniej 30 000 euro.
W odniesieniu do poruszonej przez pana posła
kwestii związanej z ponoszeniem kosztów opieki
medycznej udzielonej przebywającym na terytorium
RP cudzoziemcom pragnę poinformować, że istnieje
możliwość dochodzenia roszczeń przez szpitale i inne
jednostki służby zdrowia. Pomocne w tym zakresie
mogą okazać się umowy bilateralne zawarte między
Rzeczpospolitą Polską a Republiką Białorusi, Republiką
Litewską, Federacją Rosyjską i Ukrainą o pomocy
prawnej i stosunkach prawnych w sprawach
cywilnych.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
podejmie we współpracy z Ministerstwem
Zdrowia działania zmierzające do wypracowania
rozwiązań, które pozwolą na udzielenie pomocy medycznej
osobom pozostającym w bezpośrednim zagrożeniu
życia, nie obciążając przy tym budżetów
szpitali.
Odnosząc się natomiast do kwestii zintensyfikowania
kontroli legalności pobytu cudzoziemców
w sytuacji, gdy czasowa wiza pobytowa wygasła,
pragnę zwrócić uwagę, że wskazany problem dotyczy
nie tylko cudzoziemców z Europy Wschodniej.
Działania takie podejmowane są w stosunku do
wszystkich cudzoziemców z krajów trzecich przebywających
nielegalnie na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Na podstawie art. 85 ust. 1 cytowanej wyżej ustawy
o cudzoziemcach kontrolę legalności pobytu
na terytorium RP sprawują organy Straży Granicznej
i Policji.
Zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 12 sierpnia
2003 r. w sprawie sposobu przeprowadzania
kontroli legalności pobytu cudzoziemców na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 146,
poz. 1426) kontrola taka przeprowadzana jest w przypadku:
— powzięcia uzasadnionych podejrzeń o nielegalnym
pobycie cudzoziemca na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej,
— naruszenia przez cudzoziemca porządku publicznego.
W § 2 ww. rozporządzenia zostały zdefiniowane
działania określone jako kontrola legalności pobytu
cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, polegające na wezwaniu cudzoziemca do
okazania: dokumentów i zezwoleń uprawniających
do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
(w tym wiz), zezwolenia na pracę na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, środków finansowych niezbędnych
do pokrycia kosztów pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, dokumentów umożliwiających
uzyskanie środków finansowych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej (w tym dokumentu
potwierdzającego pokrycie przez ubezpieczyciela
kosztów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej).
Działania w zakresie realizacji kontroli legalności
pobytu cudzoziemców mają charakter planowy,
jak również podejmowane są doraźnie w celu sprawdzania
informacji otrzymywanych na bieżąco z różnych
źródeł, mogących świadczyć o nielegalnym pobycie
cudzoziemców na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Adama Abramowicza
w sprawie list indykatywnych w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (948)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo, znak: SPS-023-948/08, dotyczące interpelacji
poselskiej pana Adama Abramowicza nt. projektu
pn. „Kompleksowe zagospodarowanie odpadów stałych
wytworzonych w miastach Biała Podlaska,
Międzyrzec Podlaski, Terespol oraz gminach Biała
Podlaska, Konstantynów, Piszczac, Łomazy, Roskosz,
Wisznice, Zalesie, Rokitno, Drelów” pragnę
przedstawić następujące informacje.
Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały
397 projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8064,81
mln euro – lista podstawowa, 5600,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni
beneficjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć,
że w trakcie tworzenia list indykatywnych nie
przeprowadzono w ogóle oceny projektów według
tzw. kryteriów merytorycznych I stopnia (określających
stopień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się

327
z ostrą krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały
opublikowane bez odpowiedniej podstawy prawnej.
Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju, projekty indywidualne – o strategicznym
znaczeniu dla realizacji programu, są wskazywane
przez Instytucję Zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący.
Listy indykatywne zostały natomiast opublikowane,
w sytuacji gdy nie został powołany właściwy
Komitet Monitorujący, a funkcjonujący tymczasowy
Prekomitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów
kluczowych powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską, istniała
więc obawa, że projekty nie są spójne z zapisami
programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84,
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie.
Na zweryfikowanej liście indykatywnej projektów
kluczowych, ogłoszonej przez minister rozwoju
regionalnego panią Elżbietę Bieńkowską, w ramach
osi priorytetowej II – gospodarka odpadami i ochrona
powierzchni ziemi – znalazły się następujące kategorie
przedsięwzięć:
1) przedsięwzięcia z tzw. zamrażark”,
2) projekty strategiczne z punktu widzenia rozwoju
kraju, przewidujące budowę instalacji do termicznego
unieszkodliwiania odpadów.
Wszystkie pozostałe przedsięwzięcia, zarówno te
znajdujące się na liście opublikowanej w Monitorze
Polskim 14 listopada 2007 r., jak również zgłoszone
do Ministerstwa Środowiska w terminie późniejszym
– w tym przedsięwzięcie pn. „kompleksowe zagospodarowanie
odpadów stałych wytwarzanych
w miastach Biała Podlaska, Międzyrzec Podlaski, Terespol
oraz gminach Biała Podlaska, Konstantynów,
Piszczac, Łomazy, Roskosz, Wisznice, Zalesie, Rokitno,
Drelów” zostały zarekomendowane do uczestnictwa
w konkursowym trybie wyboru projektów.
W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów,
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której zostały ujęte poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu przygotowane,
często nawet w fazie koncepcyjnej, blokujące
de facto środki unijne. W przypadku tak skonstruowanych
list nie byłoby najmniejszej szansy na
przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza listą,
gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście, mogą
startować w konkursach, które odbywać się będą
4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy ogłosić
jeszcze w bieżącym miesiącu, tak aby najlepiej przygotowani
mogli jak najszybciej otrzymać decyzję
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą przeprowadzane
co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest to podpisania preumów,
w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutkować
będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie w procedurze
konkursowej.
Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie jest
tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie projekty
naprawdę bardzo dobrze przygotowane będą
mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu – wszystkie
projekty będą podlegać ocenie względem opracowanych
kryteriów. Niezależnie od tego, czy projekt
znajduje się na liście indykatywnej, czy też będzie
brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie dokumentacji.
Zaostrzenie kryteriów wynika z doświadczeń,
jakie wynieśliśmy z poprzedniego okresu programowania
– chcemy uniknąć sytuacji, z którą borykają
się obecni beneficjenci, mianowicie przekroczeń
wartości kontraktów, które wynikły m.in.
z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji zaczynało
się tak naprawę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie jest uzyskanie
dofinansowania, lecz zakończenie całej inwestycji
i osiągnięcie założonego efektu. Warto zaznaczyć,
że wydatk, które zostały poniesione zgodnie
z wytycznymi w zakresie kwalifikowania wydatków
w ramach programu (w tym również te na przygotowanie
dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r. będą mogły
być uznane za kwalifikowane i zostaną zrefundowane
w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania systemowe
oceny i naboru wniosków zapewnią przejrzysty
i efektywny system wyboru projektów (każdy
bardzo dobrze przygotowany projekt będzie miał
równe szanse na uzyskanie dofinansowania), jak
również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizację tak ważnych
dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski

328
O d p o w i e d ź
ministra środowiska
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie wyrównania gminom objętym
różnymi formami ochrony przyrody szans
w pozyskiwaniu dofinansowania (949)
W odpowiedzi na pismo z dnia 15 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-949/08) przekazujące interpelację
pana Marka Kuchcińskiego, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 16 stycznia 2008 r. w sprawie
wyrównania gminom objętym różnymi formami
ochrony przyrody szans w pozyskiwaniu dofinansowania
pragnę przekazać odpowiedzi na postawione
w interpelacji pytania.
Uprzejmie informuję, że w kwestii działań podejmowanych
przez ministra środowiska w celu rozszerzenia
gminom dostępu do środków unijnych w ramach
Funduszu Spójności realizowane będą (niezależnie
od priorytetu) inwestycje duże o zasięgu ponadregionalnym
wynikające z dokumentów o znaczeniu
strategicznym.
Jednym z kryteriów, które determinują możliwość
ubiegania się o środki na dofinansowanie w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
(PO IiŚ) w ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa, jest tzw. wskaźnik opłacalności
finansowej realizacji inwestycji (wskaźnik koncentracji),
którego minimalna wartość wynosi
120 mieszkańców na 1 km nowobudowanej sieci.
Wskaźnik ten wynika bezpośrednio z zapisów rozporządzenia
ministra środowiska z dnia 22 grudnia
2004 r. w sprawie sposobu wyznaczania obszaru
i granic aglomeracji i ogranicza realizację systemów
kanalizacji zbiorczej jedynie na obszarach obecnie
niezamieszkałych lub o koncentracji ludności i działalności
gospodarczej nieuzasadniającej jej budowy.
Natomiast w przypadku realizacji systemów kanalizacji
zbiorczej na terenach o niskim wskaźniku
koncentracji może nastąpić znaczny wzrost kosztów
wyposażenia aglomeracji w systemy kanalizacji
zbiorczej. Znaczący wzrost niezbędnych nakładów
na wyposażenie wszystkich aglomeracji w wymagane
systemy kanalizacji zbiorczej może skutkować
brakiem możliwości sfinansowania tych wydatków
w okresie wynikającym z zobowiązań akcesyjnych,
natomiast niewypełnienie w terminie zobowiązań
akcesyjnych może skutkować nałożeniem na Polskę
kar przez Komisję Europejską. Dodatkowym skutkiem
braku zachowania zasady ostrożności przy definiowaniu
aglomeracji może być wybudowanie infrastruktury,
której koszty utrzymania ze względu
na bardzo niską efektywność finansową i ekonomiczną
będą nie do udźwignięcia przez społeczności
lokalne.
Pragnę jednak wyraźnie zaznaczyć, że w celu
umożliwienia realizacji systemów kanalizacji zbiorczej
na terenach o niższym (niż wymagany) wskaźniku
koncentracji, zgodnie z § 3 ust. 5 rozporządzenia,
w szczególnych przypadkach dopuszczalne są
odstępstwa. Wyłączeniu podlegają m.in. tereny objęte
formą ochrony przyrody w rozumieniu ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody oraz
obszary ujęte w projekcie listy obszarów Natura
2000, o której mowa w art. 27. ust. 1 tej ustawy. Niemniej
jednak, w przypadku realizacji systemów kanalizacji
zbiorczej na ww. obszarach, należy pamiętać,
że inwestycja musi być na tyle efektywna, aby
opłaty ponoszone prze użytkowników systemu były
akceptowalne społecznie, w przeciwnym razie istnieje
poważne ryzyko braku zachowania trwałości
projektu (zgodnie z wymogami KE trwałość projektu
powinna być zachowana przez okres 5 lat od momentu
jego zakończenia).
Alternatywą wobec PO IiŚ w przypadku terenów
o niskiej gęstości zabudowy, położonych najczęściej
w granicach gmin wiejskich (na terenach nieobjętych
obszarem i granicami aglomeracji), jest Program
Rozwoju Obszarów Wiejskich, w którym przyjęte
wymagania odnośnie do uzyskania dofinansowania
są znacznie mniej restrykcyjne.
W odpowiedzi na drugie pytanie informuję, że
zgodnie z zapisami ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju za przygotowanie
wytycznych dotyczących programów operacyjnych
odpowiada minister właściwy do spraw rozwoju
regionalnego. Rola instytucji pośredniczących
– w tym także Ministerstwa Środowiska – zgodnie
z ustawą ogranicza się jedynie do możliwości opiniowania
przygotowywanych przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego projektów wytycznych.
Raz jeszcze pragnę podkreślić, że środki pochodzące
z Funduszu Spójności nie mogą zostać przeznaczone
na inwestycje, które charakteryzują się niską
efektywnością ekonomiczną. Jeżeli na etapie przygotowania
dokumentacji analizy finansowe i ekonomiczne
wykażą uzasadnienie dla realizacji inwestycji, to w mojej
ocenie nie będzie przeszkód, aby takowa uzyskała
dofinansowanie i została zrealizowana niezależnie
od lokalizacji, zakładając, że jej realizacja przyczyni
się do osiągnięcia celów założonych w dokumentach
strategicznych. Natomiast, jeśli chodzi o środki pochodzące
z Mechanizmu Finansowego Europejskiego
Obszaru Gospodarczego i Norweskiego Mechanizmu
Finansowego, trwa właśnie III nabór wniosków
do priorytetu 2.2: Promowanie zrównoważonego
rozwoju poprzez lepsze wykorzystanie i zarządzanie
zasobami oraz priorytetu 2.8: Ochrona środowiska,
ze szczególnym uwzględnieniem wzmocnienia zdolności
administracyjnych do wprowadzania w życie
odpowiednich przepisów istotnych dla realizacji projektów
inwestycyjnych, który zakończy się 31 marca
br. Są to tzw. priorytety miękkie, nieinwestycyjne.
W ramach działania 2.2.5: Działania zachęcające do
ochrony, poprawy i przywracania różnorodności biologicznej,
w tym zasobów morskich oraz obszarów
włączonych do sieci Natura 2000 składać można
projekty dotyczące działań na rzecz czynnej ochrony
gatunków roślin i zwierząt zagrożonych wyginięciem
oraz ekosystemów zagrożonych przez działal-

329
ność człowieka, na obszarach wytypowanych do sieci
Natura 2000 oraz na obszarach morskich. Projekty,
których działania obejmują ten obszar, otrzymują
maksymalną liczbę punktów w kryterium lokalizacji
oraz w kryterium, którego celem jest określenie
znaczenia realizacji przedsięwzięć dla zachowania
dziedzictwa przyrodniczego.
Jednak w ramach III naboru wniosków do Mechanizmu
Finansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego
i Norweskiego Mechanizmu Finansowego
nie ma możliwości aplikowania o środki przeznaczone
na gospodarkę wodno-ściekową i gospodarkę
odpadami, ponieważ środki na priorytet inwestycyjny
2.1 zostały już skonsumowane w ramach
dwóch poprzednich naborów.
W ramach działań rozszerzających gminom, na
terenie których znajdują się obszary Natura 2000,
dostęp do środków MF EOG i NMF ministerstwo
podjęło działania, dzięki którym podczas V posiedzenia
Komitetu Sterującego ds. priorytetów ochrony
środowiska Mechanizmu Finansowego Europejskiego
Obszaru Gospodarczego i Norweskiego Mechanizmu
Finansowego, które odbyło się w dniach
25–26 stycznia 2007 r., wprowadzono zmiany do
kart oceny formalnej i merytoryczno-technicznej
wniosków złożonych do ww. priorytetów. Dodano
do ww. kryteriów oceny ekologicznej kryterium
prośrodowiskowej lokalizacji inwestycji. Oznacza
to, że sąsiedztwo: parku narodowego, rezerwatu
przyrody, obszaru Natura 2000, parku krajobrazowego
i obszaru chronionego krajobrazu będzie punktowane
odpowiednio: 10 pkt., 9 pkt., 9 pkt., 8 pkt.,
6 pkt. (w skali 0–10).
Zważywszy na powyższe, należy uznać, że Ministerstwo
Środowiska, mając świadomość swojej roli
w budowaniu świadomości oraz promowaniu obszarów
chronionych, już w trakcie przygotowywania
dokumentów programowych do absorpcji środków
unijnych i pozaunijnych w miarę możliwości podejmowało
działania i tworzyło warunki sprzyjające
poszerzeniu możliwości aplikowania o środki gminom,
na terenie których występują ww. obszary objęte
taką ochroną.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie zagrożenia wykorzystania energii
geotermalnej w odnawialnych źródłach energii
(950)
Z upoważnienia prezesa Rady Ministrów Donalda
Tuska poniżej udzielam odpowiedzi na interpelację
posła Jana Szyszki w sprawie zagrożenia wykorzystania
energii geotermalnej w odnawialnych źródłach
energii. Charakter pytań zawartych w interpelacji
skłania do kompleksowej odpowiedzi wyjaśniającej
całą sprawę związaną z promocją geotermii
w Polsce i procedurą przyznania dotacji Fundacji
Lux Veritatis na badania geotermalne w Toruniu.
Na wstępie pragnę zapewnić pana posła, że rząd
pana premiera Donalda Tuska, podobnie jak rządy
poprzednie, priorytetowo traktuje problem rozwoju
w Polsce odnawialnych źródeł energii (OZE). Jest to
bowiem najbardziej radykalna metoda ograniczenia
zanieczyszczenia atmosfery z procesów produkcji
emisji (w tym redukcji emisji CO 2
) zwiększająca przy
tym bezpieczeństwo energetyczne kraju i zapewniająca
tysiące miejsc pracy. Szybki rozwój OZE jest
także niezbędny dla wypełnienia przez Polskę zobowiązań
uzgodnionych z UE w traktacie akcesyjnym.
Wiadomo jednak, że nie wszystkie odnawialne źródła
energii są efektywne kosztowo. Najtańsze jest
spalanie odpadów biomasy, natomiast najdroższe są
panele fotowoltaiczne. Głęboka geotermia należy do
jednego z najdroższych rodzajów OZE. W Polsce zasoby
wód geotermalnych zalegają zwykle głęboko
(2000–3000 m), nie mają wysokiej temperatury i często
są znacznie zasolone. Stąd też, pomimo istnienia
wód geotermalnych na 1/3 polskiego terytorium,
w ciągu ostatnich 12 lat zrealizowano zaledwie 9 instalacji
na niewielką skalę techniczną. Zebrane doświadczenia
wskazują na to, że ten sposób ogrzewania
jest bardzo kosztowny tak w fazie inwestycyjnej,
jak i w fazie eksploatacyjnej i poza wyjątkowymi sytuacjami
(np. w Mszczonowie) nie jest konkurencyjny
w stosunku do innych rodzajów energii odnawialnej,
takich jak kotłownie na biomasę czy pompy ciepła
(tzw. płytka geotermia).
Niemniej jednak państwo wspiera badania prowadzące
do lepszego rozeznania struktury geologicznej
oraz zasobów wód geotermalnych na terenie
Polski, udzielając na ten cel dotacji ze specjalnego
subfunduszu, którym zarządza Narodowy Fundusz
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Każdy
inwestor posiadający koncesję na prowadzenie takich
badań może ubiegać się o środki z tego źródła.
Fundacja Lux Veritatis otrzymała w 2006 r. taką
koncesję od ministra środowiska i to stanowiło podstawę
do otrzymania dotacji z NFOŚiGW w kwocie
ok. 12,2 mln zł na badania struktury geologicznej
na jej posesji w Toruniu poprzez wykonanie odwiertu
jednego otworu badawczego do głębokości 3070 m.
Do tego momentu wszystkie procedury były przestrzegane,
a koszty projektu były podobne do kosztów
niemal identycznej inwestycji realizowanej w tym
samym czasie w Gostyninie. Otrzymała ona 9,2 mln zł
z NFOŚiGW w 2007 r. na odwiert o głębokości
ok. 2700 m.
Niestety Fundacja Lux Veritatis nie podjęła prac
geologicznych zgodnie z umową dotacyjną, ale w dniu
16 października 2007 r. zwróciła się do NFOŚiGW
o dofinansowanie tego projektu dodatkową kwotą

330
ponad 15 mln zł, argumentując to wysoką ceną tego
rodzaju prac i zamianą 400 m rur stalowych na rury
z włókna szklanego (wzrost kosztów o ok. 400 tys.
zł). Łącznie wykonanie jednego otworu badawczego
ma kosztować ponad 27 mln zł. Jest to koszt bezprecedensowy,
znacznie wyższy od kosztów innych, zrealizowanych
wcześniej instalacji w Polsce. Tym samym
państwo polskie „kupuje” za horrendalnie wysoką
cenę informację o strukturze geologicznej i zasobach
wód geotermalnych w Toruniu. Akceptacja
tego wniosku przez Zarząd NFOŚiGW stanowi jaskrawe
pogwałcenie zasady gospodarności środkami
publicznymi. co jest poważnym zarzutem dla
osób sprawujących zarząd nad tymi środkami.
Trzeba przy tym podkreślić, że inwestycja ta nie
jest równoznaczna z ogrzewaniem budynków uczelni
w Toruniu z wykorzystaniem energii geotermalnej.
W celu zbudowania systemu ogrzewczego trzeba
wykonać drugi odwiert do głębokości ok. 3000 m (do
zatłaczania wody z powrotem w głąb ziemi), zbudować
centralę ciepłowniczą oraz poprowadzić sieć
przewodów z osprzętem. Jeśli koszty wiercenia drugiego
otworu będą także na poziomie 27 mln zł, to
cała instalacja ogrzewcza będzie kosztowała co najmniej
60 mln zł. Byłoby to chyba najdroższe ogrzewanie
geotermalne na świecie i doprawdy trudno
zrozumieć, dlaczego Fundacja Lux Veritatis z takim
uporem dąży do jego realizacji. Przecież resztę pieniędzy
(co najmniej 35 mln zł) będzie musiała wydatkować
z własnych zasobów, bo na ten cel subfundusz
geologiczny nie będzie mógł być użyty, gdyż
przeznaczony jest on jedynie na prace badawcze.
Jednak nie te sprawy były przedmiotem kontroli
projektu, ale sposób przyznawania kwoty 15,1 mln zł,
który stanowił naruszenie wszelkich procedur, jakie
obowiązują w NFOŚiGW przy ocenie tego rodzaju
projektów, Mianowicie wniosek o aneks wpłynął
16.10.2007 r. a już w 10 dni później zarząd podjął
uchwałę o zwiększeniu kwoty dotacji o 15,1 mln zł.
W 3 dni później (29.10.2007 r.) opracowano wniosek
na posiedzeniu rady (z udziałem pracowników NFO-
ŚiGW), aby przedłożyć go radzie nadzorczej obradującej
w tym samym dniu. Rada jednak nie podjęła
uchwały, gdyż okazało się że koncesja Lux Veritatis,
wydana 24.04.2006 r. i już dwa razy przedłużana,
jest nieważna. W związku z tym następnego dnia
ówczesny minister środowiska przedłużył koncesję
i w tym samym dniu zarząd podjął nową uchwałę.
W trybie nadzwyczajnym zwołana została Rada
Nadzorcza NFOŚiGW na dzień 6.11.2007 r. i podjęła
uchwałę o przyznaniu dotacji. W tym samym dniu
przewodniczący rady zwrócił się do ministra środowiska
o uznanie jej ważności. Pomimo szeregu zastrzeżeń
Departamentu Prawnego minister uznał,
że uchwała nie budzi zastrzeżeń. To umożliwiło zarządowi
podpisanie aneksu do umowy dotacyjnej
w dniu 15.11.2007 r., a więc jeden dzień przed zaprzysiężeniem
nowego rządu. W tekście aneksu dokonano
nieuprawnionych ręcznych dopisków i skreśleń,
korzystnych dla dotowanego.
Takie są fakty. Czyż więc można się dziwić słowom
ministra Stanisława Gawłowskiego, że „podobne
wnioski, składane przez kogoś innego, nie miałyby
szans na pozytywne rozpatrzenie”? Stąd też musiały
zostać wyciągnięte konsekwencje służbowe
wobec członków zarządu NFOŚiGW odpowiedzialnych
za niegospodarność oraz za procedowanie z naruszeniem
zasad uczciwej, bezstronnej oceny wniosku.
Warto jednak podkreślić, że nowe kierownictwo
resortu pomimo stwierdzenia wielu nieprawidłowości
w przyznawaniu dotacji uznało samą umowę
jako prawnie wiążącą. Prawo bowiem musi być
respektowane zgodnie z przytoczoną przez Pana Posła
wypowiedzią pana premiera Donalda Tuska:
„Jeśli okaże się, że pieniądze, jakie otrzymał o. Tadeusz
Rydzyk na biznes, który prowadzi, były przyznane
niezgodnie z regułami gry, odpowiedzialność
za to powinien ponieść urzędnik, który taką decyzję
podjął, a nie o. Rydzyk”.
Reasumując, należy jeszcze raz stwierdzić, że odnawialne
źródła energii stanowią priorytet rządu,
jednak w każdym przypadku konieczne jest wykonanie
środowiskowo-ekonomicznej analizy. Przykład
toruński dowodzi, że podjęcie takiego zadania
może być bezsensowne z ekonomicznego punktu widzenia.
Znacznie tańszą instalacją może być ciepłownia
na biomasę lub pompy ciepła.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie zagrożenia realizacji inwestycji
z zakresu ochrony środowiska
ze środków pomocowych (951)
W nawiązaniu do pisma marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej, nr SPS-023-951/08, do prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska w sprawie
interpelacji posła Jana Szyszki odnośnie zagrożenia
realizacji inwestycji w ochronie środowiska ze środków
pomocowych przekazuję odpowiedź w przedmiotowej
sprawie.
Część ogólna. Do zakończenia programu budowy,
rozbudowy i modernizacji obiektów infrastrukturalnych
dofinansowanych z Funduszu Spójności, a zatem
do wywiązania się ich beneficjentów z zobowiązań
wynikających z podpisanych umów pozostały
w zasadzie tylko 3 sezony budowlane. Datą zamykającą
dla kwalifikowalności wydatków oraz rozliczenia
się z wykonania zakresu rzeczowego określonego
w decyzjach Komisji Europejskiej przyznających
środki FS dla poszczególnych projektów jest 31 grud-

331
nia 2010 r. Po tym terminie Komisja Europejska ma
prawo do odbierania tym beneficjentom, którzy nie
spełnili warunków określonych w przedmiotowych
decyzjach, całości lub części przyznanych, wydatkowanych
lub niewydatkowanych środków FS.
Do projektów o zasadniczym znaczeniu zarówno
dla całego programu FS na ochronę środowiska,
jak i wywiązania się Polski z zobowiązań traktatowych
z Unią Europejską w obszarze środowiska,
należy projekt FS nr 2005/PL/16/C/PE/003 „Zaopatrzenie
w wodę i oczyszczanie ścieków w Warszawie
– Faza III”.
Projekt ten obejmuje przedmiotowo najbardziej
żywotne dla m.st. Warszawy zadania z zakresu infrastruktury
wodno-ściekowej. Skala i złożoność
tych zadań sprawia, że jest to projekt trudny w wykonawstwie,
monitorowaniu i zarządzaniu.
Komisja Europejska określiła w decyzji nr
K(2005)5439 z dnia 9.12.2005 r. pułap wydatków na
realizację projektu na kwotę 396 903 000 EUR,
w tym maksymalna pomoc z Funduszu Spójności
nie może przekroczyć kwoty 248 064 375 EUR, co
określa stopę przyznanej pomocy wspólnotowej na
poziomie 62,5%. Wszystkie zadania Fazy III powinny
być zrealizowane zgodnie z decyzją do 31.12.2010 r.
Wydatki dotyczące projektu są kwalifikowalne do
dnia 31.12.2010 r. Beneficjentem projektu jest Miejskie
Przedsiębiorstwo Wodociągów i Kanalizacji
w m.st. Warszawie SA, pl. Starynkiewicza 5, 02-015
Warszawa. Jednostka realizująca projekt (JRP)
znajduje się przy ul. Nowogrodzkiej 68, 02-014
Warszawa.
Zadania uznane za priorytetowe w ramach projektu
obejmują następujące cele:
— modernizację i rozbudowę Oczyszczalni Ścieków
„Czajka” wraz z kanałem zrzutowym (część
ściekową i przygotowanie osadów); wartość kontraktu
wg decyzji 193 407 000 EUR (w tym FS:
120 879 375 EUR) – w dniu 30 stycznia 2008 r. podpisano
kontrakt na kwotę 244 000 000,00 EUR
+ 1 405 187 649,10 PLN,
— modernizację i rozbudowę Oczyszczalni Ścieków
„Czajka” (termiczną utylizację osadów ściekowych);
wartość kontraktu wg decyzji 67 749 000
EUR (w tym FS: 42 340 625 EUR) – kontrakt znajduje
się w trakcie wyłaniania wykonawcy,
— budowę układu przesyłowego ścieków z Warszawy
lewobrzeżnej do Oczyszczalni Ścieków „Czajka”;
wartość kontraktu w decyzji 62 160 000 EUR
(w tym FS: 38 850 000 EUR) – kontrakt znajduje się
w trakcie przygotowywania dokumentacji i pozwoleń
prawno-administracyjnych w związku z korektami
lokalizacji inwestycji.
Wymienione zadania stanowią w dużym stopniu
całość technologiczną i powinny być realizowane
w założonym terminie; niewykonanie, częściowe
wykonanie lub opóźnienie w wykonaniu jednego
z nich oznaczać będzie niepełne wykonanie założonych
w decyzji celów technicznych, ekologicznych
i społecznych, a zatem może doprowadzić do utraty
przez Polskę całej kwoty środków FS przeznaczonej
na projekt. Wydatki na te zadania stanowią wg decyzji
w sumie 323 316 000 EUR (w tym FS:
202 070 000 EUR), co wynosi 81% całości wydatków
planowanych na projekt.
Stan zaawansowania rzeczowego przedmiotowego
projektu, a zatem i ryzyko niewykonania pełnego
zakresu rzeczowego określonego w decyzji w założonym
terminie do końca 2010 r. były przedmiotem
skrupulatnego monitorowania przez Ministerstwo
Środowiska, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej, Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego i Ministerstwo Finansów od 2006 r.
do chwili obecnej. W tym okresie odbywały się liczne
konsultacje odnośnie zaradzenia problemom w związku
z niekorzystnym przebiegiem przygotowań do
podjęcia priorytetowych zadań projektu Warszawa
– Faza III.
W dniach 27.03–7.04.2006 r. Departament Kontroli
NFOŚiGW przy udziale przedstawiciela Ministerstwa
Środowiska przeprowadził kontrolę realizacyjną,
stwierdzając odnośnie zadań priorytetowych
projektu wysoki poziom ryzyka niezmieszczenia
się z ich realizacją w założonym w decyzji terminie.
Kontrolujący stwierdzili, że ryzyko to jest związane
w przypadku modernizacji i rozbudowy OŚ
„Czajka” (2 pierwsze z ww. zadań priorytetowych)
z czynnikiem rozmiaru tych obiektów, a w przypadku
budowy układu przesyłowego (trzecie zadanie
priorytetowe) z brakiem ostatecznego rozstrzygnięcia
co do lokalizacji kolektorów. Kontrolujący wskazali
na bardzo napięty harmonogram prac, zwłaszcza
na krótkie okresy procesowania odnośnie postępowań
o udzielenie zamówień publicznych, krótkie
okresy przeznaczone na projektowanie i uzyskanie
pozwoleń na budowę oraz uzyskanie decyzji środowiskowej,
jak też uwarunkowania organizacyjno-
-techniczne na etapie wykonawstwa. Widocznym zagrożeniem
dla realizacji przesyłu ścieków do OŚ
„Czajka” było stwierdzenie kolizji przebiegu kolektorów
z trasą mostu Północnego, co nieco później zaowocowało
zmianą decyzji lokalizacyjnej i kumulacją
problemów terenowo-prawnych.
Do końca 2006 r. prowadzono między instytucjami
zarządzającymi i pośredniczącymi w zarządzaniu
intensywne konsultacje odnośnie uzgodnienia
programu naprawczego dla zadań priorytetowych,
analizując warianty rozwiązań, na które wówczas
pozwalały procedury Komisji Europejskiej. Opracowano
wówczas, w zależności od postępów w osiąganiu
gotowości prawno-administracyjnej i dokumentacyjnej
(SIWZ-y, decyzje środowiskowe, pozwolenia
budowlane) dla priorytetowych zadań oraz warunków
oferowanych przez wykonawców uczestniczących
w postępowaniach o udzielanie zamówień publicznych,
koncepcję wykorzystania części środków
Funduszu Spójności – kwoty nie mniejszej niż
120 879 375 EUR – na sfinansowanie kilku projektów
FS o bardziej zaawansowanej gotowości do podjęcia
robót w terenie. Koncepcja realokacji części środ-

332
ków z projektu Warszawa Faza – III do innych krajowych
projektów mogłaby nastąpić w sytuacji, kiedy
oferty wykonawców byłyby w tychże projektach mniej
korzystne (zbyt wysokie), a zadania nie mogłyby być
wykonane w terminach czasowych i finansowych
określonych w decyzji. Koncepcja ta przewidywała
zatem przemieszczenie finansowania niegotowych
jeszcze pod względem prawno-administracyjnym i dokumentacyjnym
niektórych zadań priorytetowych
projektu warszawskiego do perspektywy finansowej
2007–2013; przewidywano zwrot środków z tego źródła
finansowania po osiągnięciu przez te zadania pełnej
gotowości do rozpoczęcia robót.
Przedstawiona wyżej koncepcja realokacji środków
nie była akceptowana przez beneficjenta projektu,
który tym samym po 1 stycznia 2007 r. wziął na
siebie odpowiedzialność za realizację projektu na
warunkach określonych procedurami FS (już bez
możliwości realokacji środków FS i z perspektywą
ich utraty w przypadku niewykonania założonego
w decyzji zakresu rzeczowego w terminie do końca
2010 r.) i w coraz mniej korzystnych warunkach ekonomicznych,
prawnych, finansowych i czasowych.
W ciągu 2007 r. beneficjent projektu dokonał postępu
w uzyskaniu gotowości prawno-administracyjnej
i dokumentacyjnej w zakresie wymienionych
zadań priorytetowych, ale w przypadku zadania na
budowę układu przesyłowego ścieków nastąpił regres,
gdyż unieważniono decyzje lokalizacyjne, zmuszając
beneficjenta do zmiany koncepcji i przeprojektowania
gotowych już planów budowlanych. Na dużych
odcinkach przesyłu niezbędne jest przeprowadzenie
od początku postępowań w sprawach prawno-terenowych
(dostępności do działek) i uzyskanie
decyzji środowiskowych. Do końca 2007 r. nie zakontraktowano
żadnego z trzech zadań priorytetowych.
W zasadzie oznaczało to poważne zagrożenie
dla realizacji zadań priorytetowych, a zatem i całości
projektu Warszawa – Faza III z konsekwencjami
prawnymi i finansowymi dla beneficjenta.
Sytuacja w zakresie realizacji zadań priorytetowych
na początku 2008 r. przedstawiała się następująco:
— brak zakontraktowania, a więc brak perspektyw
rozpoczęcia robót,
— bardzo krótki czas pozostały na realizację robót
w terenie i wydatkowanie środków,
— konieczność realizacji pełnego zakresu rzeczowego
z decyzji w bardzo krótkim czasie,
— niewielka liczba podmiotów na krajowym rynku
specjalistycznych usług budowlano-montażowych
zdolnych do podjęcia robót o dużej skali,
— niski poziom konkurencji na rynku przedsięwzięć
dużej skali,
— duża liczba problemów proceduralnych i prawno-administracyjnych
pozostałych jeszcze do procesowania,
— kontestowanie na drodze prawnej oraz medialnej
przez niektórych przedstawicieli społeczności
lokalnej lokalizacji inwestycji w północno-
-wschodniej części miasta.
Ponadto funkcjonowały ograniczenia natury proceduralnej
i technicznej, które znacznie zawężały
pole manewru beneficjenta odnośnie sposobu realizacji
zadań priorytetowych:
— wysoki poziom powiązania technicznego i technologicznego
poszczególnych zadań priorytetowych
powodujący konieczność realizacji wszystkich z nich
w celu uzyskania oczekiwanego efektu ekologicznego
i technicznego,
— bardzo wysoka złożoność techniczna i organizacyjna
wykonania zadań w warunkach kumulacji
prac na ograniczonym terenie,
— brak możliwości dekomitacji środków na inne
projekty krajowe,
— brak możliwości dostosowania (ograniczenia)
zakresu rzeczowego zadań do krótkiego limitu czasu
na ich wykonanie.
Warunki techniczne i ekonomiczne realizacji
projektu (w części dotyczącej OŚ „Czajka” i przesyłu)
uległy zmianie w porównaniu z warunkami
określonymi we wniosku o dofinansowanie do KE.
Podpisując 30 stycznia 2008 r. w tych warunkach
umowę o wykonanie pierwszego z trzech zadań priorytetowych:
„Modernizacja i rozbudowa Oczyszczalni
Ścieków”Czajka”wraz z kanałem zrzutowym
(część ściekowa i przygotowanie osadów)”, beneficjent
wyważył pozytywne i negatywne strony podjętej
decyzji wynikające z powyższych ograniczeń oraz
z presji czasu. Beneficjent podjął tę decyzję jako samodzielny
podmiot gospodarczy na własne ryzyko,
biorąc pod uwagę ww. uwarunkowania.
Część szczegółowa. W odniesieniu do pytania nr 1:
Podejmując działania naprawcze (jak wyżej),
mamy szanse zrealizować przedmiotowy projekt,
wykorzystując przyznane Polsce środki FS oraz
środki własne beneficjenta.
W odniesieniu do pytania nr 2:
Artykuł przywołany w zapytaniu stanowi dowód
aktywnego zainteresowania prasy realizacją projektów
infrastrukturalnych w Polsce oraz troski o prawidłowość
wydatkowania środków publicznych. Wypadałoby
jednak zaznaczyć, że informacje prasowe
dotyczące podmiotów podejmujących suwerenne decyzje
odnośnie podpisanych umów w oparciu o zasady
Prawa zamówień publicznych nie mogą stanowić
przedmiotu ingerencji ministra środowiska. Z dokumentacji
będącej w posiadaniu Ministerstwa Środowiska
dotyczącej przedmiotowej sprawy nie wynika,
aby zostało popełnione naruszenie prawa, w tym
przypadku ustawy Prawo zamówień publicznych,
i w związku z tym minister środowiska nie podjął
żadnych szczególnych działań, poza pozyskaniem
wspomnianych materiałów z postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego w trybie przetargu
nieograniczonego na modernizację i rozbudowę
oczyszczalni ścieków „Czajka” (część ściekowa i przygotowanie
odpadów do utylizacji) – postępowanie
nr 29/JRP/K-1/07, mających na celu wyjaśnienie kwestii
podniesionych w artykule tygodnika „Wprost”.

333
Pragnę nadmienić, że zamawiający w dniu 25.09.2007 r.
informację o wyborze wykonawcy przekazał do prezesa
Urzędu Zamówień Publicznych oraz do Centralnego
Biura Antykorupcyjnego. W następstwie powyższego
prezes UZP w dniu 22.11.2007 r. sporządził
informacje o wyniku kontroli uprzedniej, przeprowadzonej
obligatoryjnie ze względu na wartość
zamówienia. Kontrola „wykazała naruszenia, które
nie stanowią rażącego naruszenia ustawy Prawo zamówień
publicznych i nie miały wpływu na wynik
postępowania”.
Ponadto Sąd Okręgowy w Warszawie postanowieniem
z dnia 7.01.2008 r. odrzucił skargę konsorcjum,
gdzie liderem był Sistem Yapi Insaat ve Ticaret
A.S.
W odniesieniu do pytania nr 3:
NFOŚiGW pozostaje ogniwem systemu dofinansowania
przedsięwzięć FS w Polsce. NFOŚiGW jako
instytucja statutowo zobowiązana do wspierania
przedsięwzięć infrastrukturalnych w Polsce, m.in.
w trybie pożyczek inwestycyjnych i płatniczych,
uczestniczy również w dofinansowaniu kosztów realizacji
licznych projektów infrastrukturalnych na
ochronę środowiska Funduszu Spójności, w tym
również projektu Warszawa – Faza III.
Wydaje mi się, że kwestii dofinansowania projektu
badań geotermalnych dotacją oraz przedmiotowej
inwestycji pożyczką ze środków NFOŚiGW nie
można łączyć nie tylko dlatego, że pożyczkę beneficjent
musi zwrócić, a przedmiotowa fundacja nie, ale
również ze względu na charakter i znaczenie przedsięwzięcia
FS dla wywiązania się Polski z zobowiązań
traktatowych wobec Unii Europejskiej, a także
w związku z respektowaniem wymagań krajowego
i wspólnotowego prawa ochrony środowiska odnośnie
czystości wód, w tym w rzece Wiśle, i czystości wód
odprowadzanych do Morza Bałtyckiego. Ponadto OŚ
„Czajka” ma kluczowe znaczenie dla likwidacji odprowadzania
nieoczyszczonych ścieków do rzeki Wisły
w m.st. Warszawie. Dlatego też zadania związane
z budową i modernizacją OŚ „Czajka” są zaliczone do
zadań priorytetowych, a więc do zadań, którym
udzielana jest pomoc w pierwszej kolejności.
W podsumowaniu należy stwierdzić, że kroki podjęte
przez zamawiającego w odniesieniu do przedmiotowego
zamówienia publicznego pomimo pewnych
zastrzeżeń można uznać za adekwatne do aktualnej
sytuacji realizacyjnej projektu. Ze względu na złożoność
problematyki, szczególne zainteresowanie opinii
publicznej podzielam zainteresowanie pana posła powodzeniem
jednego z najbardziej priorytetowych zadań
Funduszu Spójności w Polsce.
Biorąc pod uwagę wysoki priorytet dla realizacji
przedmiotowego projektu, zapewniam, że Ministerstwo
Środowiska dołoży wszelkich starań do jego pomyślnego
zakończenia.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie podwyżek płac dla sędziów (953)
Szanowny Panie Marszałku! Stosownie do postanowień
art. 193 ust. 1 Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej uprzejmie przesyłam na ręce
Pana Marszałka odpowiedź na skierowaną do mnie
przez pana Wiesława Szczepańskiego interpelację
w sprawie podwyżek płac dla sędziów.
Po krótkim przedstawieniu kwestii związanych
z wynagrodzeniami sędziów interpelacja w konkluzji
zawiera dwa pytania:
1. Czy rząd dostrzega ten problem?
2. W jakiej wysokości otrzymają w roku 2008
podwyżki sędziowie?
Przystępując do odpowiedzi na zadane pytania,
na wstępie pozwolę sobie przedstawić kilka istotnych
w sprawie informacji.
Kwestie wynagrodzeń sędziów uregulowane zostały
w ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo
o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070, ze zm.).
Zgodnie z brzmieniem art. 91 ww. ustawy wynagrodzenie
zasadnicze sędziego stanowi wielokrotność
kwoty bazowej, której wysokość określa ustawa
budżetowa.
Wysokość wynagrodzenia sędziów sądów równorzędnych
jest zróżnicowana ze względu na staż pracy
i pełnione funkcje.
Sędzia, obejmując stanowisko, otrzymuje wynagrodzenie
zasadnicze w stawce podstawowej. Wynagrodzenie
zasadnicze sędziego podwyższa się do wysokości
stawki pierwszej awansowej po siedmiu latach
pracy na danym stanowisku sędziowskim lub
na innym, odpowiednio równorzędnym, stanowisku
sędziego lub prokuratora.
Wynagrodzenie zasadnicze sędziego ulega podwyższeniu
do stawki drugiej awansowej po siedmiu
latach pracy na danym stanowisku sędziowskim lub
na innym, odpowiednio równorzędnym, stanowisku
sędziego lub prokuratora od uzyskania przez sędziego
stawki pierwszej awansowej.
Od wynagrodzenia sędziów nie odprowadza się
składek na ubezpieczenie społeczne.
Jednocześnie od dnia 1 lipca 2008 r. na mocy
ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 136, poz. 959) wynagrodzenie
zasadnicze sędziego w stawce podstawowej
wynosić będzie co najmniej 120% wynagrodzenia
zasadniczego w stawce podstawowej dla bezpośrednio
niższego stanowiska sędziowskiego.

334
Wynagrodzenie zasadnicze sędziego podwyższane
będzie do wysokości stawki pierwszej awansowej
po pięciu latach pracy na danym stanowisku sędziowskim
lub na innym, odpowiednio równorzędnym,
stanowisku sędziego lub prokuratora, zaś do
stawki drugiej awansowej po pięciu latach pracy na
danym stanowisku sędziowskim lub na innym, odpowiednio
równorzędnym, stanowisku sędziego lub
prokuratora od uzyskania przez sędziego stawki
pierwszej awansowej.
Odpowiadając na pytania pana posła, pragnę poinformować,
iż mając na uwadze art. 178 ust. 2 konstytucji,
obecny rząd dąży do zapewnienia sędziom
wynagrodzenia odpowiadającego godności urzędu
oraz zakresowi ich obowiązków.
Minister Sprawiedliwości, uznając wzrost wynagrodzeń
tej grupy za jeden z priorytetów swojego
urzędowania, musi mieć jednak na uwadze również
wielkość środków finansowych określonych w budżecie
państwa.
Jednocześnie chcę zapewnić pana posła, że w dalszym
ciągu prowadzone będą konsultacje ze środowiskami
prawniczymi, wypracowane rozwiązania
minister rekomendował będzie Radzie Ministrów
i parlamentowi.
Pragnę podkreślić, iż resort sprawiedliwości podjął
szereg działań zmierzających do zmiany zasad
wynagradzania tej grupy zawodowej, przy jednoczesnym
– na co pozwolę sobie zwrócić uwagę pana posła
– utrzymaniu związku między wynagrodzeniami
sędziów i prokuratorów.
W roku bieżącym wynagrodzenia sędziów wzrosną:
1) od dnia 1 stycznia o 2,3%, co związane jest
z waloryzacją wynagrodzeń na zasadach określonych
w ustawie budżetowej na 2008 r. dla całej sfery
budżetowej,
oraz od dnia 1 lipca br.:
2) ze względu na wprowadzenie awansu poziomego
dla sędziów sądów powszechnych w budżecie
zabezpieczone zostało na ten cel 5900 tys. zł,
3) w związku ze skróceniem z 7 do 5 lat okresu
wymaganego do uzyskania wyższych stawek awansowych
w budżecie ujęto na realizację ww. zmiany
zasad kwotę 8400 tys. zł,
4) na skutek wprowadzenia zasady, zgodnie
z którą wynagrodzenie zasadnicze w stawce podstawowej
wynosi co najmniej 120% wynagrodzenia zasadniczego
w stawce podstawowej dla bezpośrednio
niższego stanowiska sędziowskiego, w budżecie na
powyższy cel zostało zabezpieczone 4707 tys. zł.
Pozwolę sobie w tym miejscu przedstawić przeciętne
wysokości planowanego od dnia 1 lipca 2008 r.
ww. wzrostu wynagrodzeń sędziów:
— sędzia sądu rejonowego w stawce podstawowej
– wzrost przeciętnie o 119 zł,
— sędzia sądu rejonowego w pierwszej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 136 zł,
— sędzia sądu rejonowego w drugiej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 147 zł,
— sędzia sądu okręgowego w stawce podstawowej
– wzrost przeciętnie o 336 zł,
— sędzia sądu okręgowego w pierwszej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 356 zł,
— sędzia sądu okręgowego w drugiej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 396 zł,
— sędzia sądu apelacyjnego w stawce podstawowej
– wzrost przeciętnie o 544 zł,
— sędzia sądu apelacyjnego w pierwszej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 593 zł,
— sędzia sądu apelacyjnego w drugiej stawce
awansowej – wzrost przeciętnie o 625 zł.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że w sposób wyczerpujący i zadowalający
dostarczyły panu posłowi odpowiedzi na zadane pytania.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie sytuacji polskiego więziennictwa
(954)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-954/08 z dnia 15 lutego 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego dotyczącą
sytuacji polskiego więziennictwa.
Istotnym problemem, z jakim boryka się polskie
więziennictwo, jest przeludnienie jednostek penitencjarnych.
Według stanu na dzień 3 marca 2008 r.
wynosiło ono 11,7%. Wobec utrzymywania się przeludnienia
więzień, a nawet wobec jego wzrostu, niezbędne
stało się poszukiwanie dróg reformowania
systemu penitencjarnego w celu zapewnienia możliwości
realizacji ustawowych zadań więziennictwa.
Działania te były i są prowadzone przede wszystkim
w trzech płaszczyznach: działalności inwestycyjnej,
inicjatyw legislacyjnych, łagodzenia skutków przeludnienia.
Działalność inwestycyjna skupia się na realizacji
„Programu pozyskania 17 000 miejsc w jednostkach
organizacyjnych więziennictwa w latach 2006–
–2009” przyjętego przez Radę Ministrów w dniu
26 lutego 2006 r. Zgodnie z zawartymi w nim zapisami
oraz w oparciu o przyznane w ustawie budżeto-

335
wej środki finansowe na jego uruchomienie, w 2006 r.
zaplanowano oddanie do użytku łącznie 3921 miejsc,
faktycznie zaś uzyskano 4142 miejsca zakwaterowania,
tj. o 221 więcej niż zakładano. Z kolei w 2007 r.,
w oparciu o przyznane w ustawie budżetowej środki
finansowe, planowano oddać do użytku 3756
miejsc. Uzyskano 4402 miejsca, tj. o 646 więcej niż
zakładano. Ogólnie w roku 2006 i 2007 pozyskano
łącznie 8544 nowe miejsca zakwaterowania dla
osadzonych. Plan wydatków majątkowych więziennictwa
na 2008 r. w ustawie budżetowej został
ustalony na 345 mln zł, z czego 325 mln zł przeznaczono
na budownictwo inwestycyjne. W bieżącym
roku planowane jest oddanie do użytku 4122 miejsc
zakwaterowania.
Oprócz działań proinwestycyjnych ograniczeniu
przeludnienia w więzieniach mają także służyć
działania legislacyjne. Do tych działań należy
wprowadzenie wykonywania kary pozbawienia
wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru
elektronicznego. Realizacja tego przedsięwzięcia
poprzez objęcie nim grupy skazanych na krótkoterminowe
kary pozbawienia wolności pozwoli na
zwolnienie pewnej liczby miejsc w jednostkach penitencjarnych.
Ważnym zamierzeniem legislacyjnym Ministerstwa
Sprawiedliwości w 2008 r. jest również projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonawczy
oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten ma
na celu wprowadzenie między innymi regulacji mających
na celu rozszerzenie możliwości stosowania
kary ograniczenia wolności w formie wykonywania
pracy na cele społeczne. Działania, jakie podjęto, nie
ograniczyły się jedynie do zmian legislacyjnych, ale
także do zmian w praktyce wykonywania kary pozbawienia
wolności, zmiany, które bardziej angażując
więźnia w proces korekcji, aktywizując go, pośrednio
łagodzą skutki izolacji, dotkliwe zwłaszcza
w warunkach przeludnienia. Spośród tych zmian
należy wymienić: dynamiczny rozwój grupowych
programów resocjalizacyjnych; wzrost liczby oddziałów
terapeutycznych dla skazanych uzależnionych
od narkotyków i alkoholu; poprawę warunków szkolenia
zawodowego oraz tworzenie dodatkowych
miejsc do nauki i szkolenia kursowego skazanych;
racjonalną politykę udzielania zezwoleń na bezdozorowe
opuszczenie zakładu karnego; realizację projektu
„Nowa droga dla byłych więźniów” w ramach
programu Inicjatywy Wspólnotowej „Equal”; działalność
kulturalno-oświatową oraz z zakresu kultury
fizycznej i sportu.
Kolejnym działaniem resortu sprawiedliwości
jest także stworzenie warunków dla szerszego stosowania
instytucji warunkowego przedterminowego
zwolnienia dla sprawców niektórych przestępstw.
Planuje się również podjęcie działań, których efektem
będzie zmiana zasad wykonywania kary ograniczenia
wolności. Celem jest powstanie takiego modelu,
aby kara ograniczenia wolności mogła stać się
realną alternatywą dla kary pozbawienia wolności.
Aktualnie nie przewiduje się wprowadzenia do krajowego
porządku prawnego instytucji kary tzw.
aresztu domowego.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Ołdakowskiego
w sprawie opłat za abonament
radiowo-telewizyjny oraz planów przekazania
ośrodków regionalnych TVP
samorządom województw (955)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Ołdakowskiego w sprawie
opłat za abonament radiowo-telewizyjny oraz
planów przekazania ośrodków regionalnych TVP
samorządom województw, z dnia 15 lutego 2008 r.
(sygn. SPS-023-955/08), uprzejmie przesyłam następujące
informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zarówno radio
jak i telewizja publiczna są dobrami narodowymi
i nie można ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego
wyzwania finansowego, pozbawiając w zupełności
dofinansowania ze strony państwa. W związku
z niedostatecznymi uregulowaniami kwestii abonamentu
radiowo-telewizyjnego, konieczne jest podjęcie
prac legislacyjnych w tej materii. Abonament nie
zostanie zlikwidowany, zanim nie zostanie dopracowany
alternatywny sposób dofinansowywania mediów
publicznych przez państwo. Minister kultury
i dziedzictwa narodowego nie podejmie decyzji o likwidacji
abonamentu w momencie, kiedy nie ma alternatywy,
czyli nie ma innego sposobu finansowania
misyjności w polskim radiu i polskiej telewizji.
Decyzje w tej sferze będą podejmowane kompleksowo
i równolegle. Nie może być likwidacji abonamentu,
jeżeli nie ma wskazania źródła pokrycia luki,
która pojawi się w środkach telewizji publicznej i radia
publicznego. Pomysły na zastąpienie abonamentu
nie są jeszcze w pełni dopracowane i potrzeba czasu,
zanim zostanie wybrany najlepszy z nich. Jednocześnie
pragnę zauważyć, że prace w zakresie zastąpienia
opłat abonamentowych przez nowy system
finansowania radiofonii i telewizji publicznej trwają
obecnie w Sejmie RP. Pytania postawione w interpelacji
dotyczą toku prac, który nie leży w kompetencji
ministra właściwego ds. kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego. W chwili obecnej w Sejmie RP
przygotowywane są decyzje dotyczące przedmioto-

336
wej kwestii, lecz nie przybrały one jeszcze formy projektu
przepisów prawnych. Jednocześnie pragnę
podkreślić, iż rozważania dotyczące różnych systemów
finansowania nadawców publicznych nie mogą
być traktowane jako ostateczne decyzje dotyczące
wyboru jednego z możliwych rozwiązań.
Odnosząc się do pytania pana posła o opinię
w sprawie ewentualnego przekazania ośrodków regionalnych
Telewizji Polskiej samorządom województw,
uprzejmie informuję, że kwestia ta wymaga
dokonania szczegółowej analizy i przeprowadzenia
na ten temat publicznej debaty. Chciałbym podkreślić,
iż przy tworzeniu prawa należy mieć na względzie
przede wszystkim dobro widzów i słuchaczy.
Realizując te cele, należy zapewnić wypełnianie misji
publicznej przez media publiczne oraz wyasygnować
środki na jej realizację. W tej sferze nie powinny
mieć miejsca działania, które mogłyby wywoływać
negatywne skutki dla polskiej kultury. Mam nadzieję,
że Pan Marszałek uzna powyższe wyjaśnienia za
wystarczające.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Wikińskiego
w sprawie zmian organizacyjnych dotyczących
p.p.u.p. Poczta Polska, a w szczególności
lokalizacji Oddziału Regionalnego
Centrum Sieci Pocztowej w Kielcach
z siedzibą w Radomiu (956)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Marka Wikińskiego nr SPS-023-
-956/08 w sprawie zmian organizacyjnych dotyczących
p.p.u.p. „Poczta Polska, a w szczególności lokalizacji
Oddziału Regionalnego Centrum Sieci Pocztowej
w Kielcach z siedzibą w Radomiu adresowaną
do prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska,
który w piśmie z dnia 20 lutego 2008r., znak: DSPA-
-4401-857/08, upoważnił mnie do udzielenie na nią
odpowiedzi, przedstawiam, co poniżej.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, że sprawy związane
z wewnętrzną organizacją działalności Poczty Polskiej
pozostają w wyłącznych kompetencjach dyrektora
generalnego Poczty Polskiej. Zgodnie bowiem
z przepisami art. 19 i 20 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r.
o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej
„Poczta Polska” (Dz. U. Nr 106, poz. 675,
z późn. zm.) oraz § 16 ust. 3 i 4 Statutu Poczty Polskiej
(M.P. z 2004 r. Nr 42, poz. 738, z późn. zm.)
dyrektor generalny Poczty Polskiej tworzy, przekształca
i likwiduje jednostki organizacyjne Poczty
Polskiej o ogólnopolskim, okręgowym, rejonowym
i terenowym zasięgu działania.
W związku z tym w oparciu o informacje uzyskane
od pełnomocnika dyrektora generalnego Poczty
Polskiej ds. utworzenia Centrum Poczty pana Krzysztofa
Sołśni pragnę poinformować, że z dniem 1 kwietnia
2008 r. zgodnie z zarządzeniem nr 7 dyrektora
generalnego Poczty Polskiej z dnia 17 stycznia 2008 r.
dotychczasowe jednostki organizacyjne Poczty Polskiej
– Centrum Usług Pocztowych i Centrum Sieci
Pocztowej zostaną połączone w jedno Centrum Poczty.
Siedziba oddziału regionalnego została zlokalizowana
w Kielcach. Sprawa tej lokalizacji nie jest jednak
ostatecznie przesądzona. Aktualnie przeprowadzane
są dodatkowe analizy i rozważane są wszelkie
argumenty dotyczące zasadności zlokalizowania siedziby
OR CP zarówno w Radomiu, jak i w Kielcach.
Szczególnie analizowane są kwestie dotyczące miejsca
pracy pracowników zatrudnionych obecnie w Oddziale
Regionalnym Centrum Sieci Pocztowej oraz
braku warunków lokalowych w Kielcach. Według
pełnomocnika dyrektora generalnego ds. utworzenia
Centrum Poczty Pana Krzysztofa Sołśni ostateczna
decyzja w tej sprawie powinna zapaść najpóźniej
w połowie marca br.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
na obecną chwilę w sposób dostateczny wyjaśniłem
wątpliwości budzące niepokój Pana Posła.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Cezary Grabarczyk
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zmiany ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o zmianie niektórych ustaw w związku
ze zmianami w podziale zadań i kompetencji
administracji terenowej
tzw. ustawy kompetencyjnej (957)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-957/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Rusieckiego z dnia 28 stycznia 2008 r.
w sprawie zmiany ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.

337
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w podziale zadań i kompetencji administracji terenowej,
tzw. ustawy kompetencyjnej, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
W chwili obecnej trwają prace nad dokończeniem
reform administracyjnych, w tym nad kontynuacją
rozpoczętego w 1989 r. procesu decentralizacji zadań
i finansów publicznych, którego elementem była
tzw. ustawa kompetencyjna. Przygotowywane zmiany
zmierzać będą do ograniczenia roli wojewody do
reprezentowania Rady Ministrów w województwie,
sprawowania nadzoru ogólnego nad samorządem terytorialnym,
wykonywania kontroli gospodarowania
mieniem państwowym w województwie, pełnienia
funkcji organu odpowiedzialnego za zarządzanie
kryzysowe oraz stan porządku publicznego i bezpieczeństwa
zbiorowego.
Prawną podstawę podejmowanych działań stanowi
uchwała nr 13/2008 Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie. Przedmiotowa uchwała wskazuje
jako główne zadania:
— dokończenie reformy decentralizacyjnej i uporządkowanie
podziału kompetencji między administracją
rządową a samorządową;
— dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych i centralnych
organów administracji rządowej;
— przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarządzania
kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanymi w trybie ww. uchwały Rady Ministrów
powierzone zostało ministrowi właściwemu
do spraw administracji publicznej, który zobowiązany
został w szczególności do przedłożenia Radzie
Ministrów do końca maja 2008 r.:
— uzgodnionej z członkami Rady Ministrów
strategii reformy administracji publicznej;
— harmonogramu wdrażania przygotowanych
ustaw i innych aktów prawnych.
Aktualnie w ramach realizacji reformy decentralizacyjnej
i uporządkowania podziału kompetencji
między administrację rządową a samorządową w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
zbierane i opracowywane są propozycje zmian legislacyjnych
zgłaszanych przez stronę samorządową
i rządową, w tym m.in. przez wojewodów. Pakiet
propozycji zmian prawa w powyższym zakresie
przedłożony został reprezentantom strony samorządowej
i rządowej na inauguracyjnym posiedzeniu
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
w dniu 30 stycznia 2008 r.
W chwili obecnej nad pakietem pracują zespoły
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Propozycje zmian w obszarze ochrony środowiska
zgłoszone przez wojewodę świętokrzyskiego zostaną
również rozważone w ramach tych prac.
Niezależnie od powyższego zasadne wydaje się
zajęcie stanowiska w przedmiotowej kwestii przez
ministra środowiska.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie definicji nakładów koniecznych (958)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Tobiszowskiego
z dnia 31 stycznia 2008 r. (nr SPS-023-958/08)
w sprawie definicji nakładów koniecznych, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Z dniem 31 lipca 2007 r. weszła w życie ustawa
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873). Ustawa ta
w art. 48 ust. 3 nałożyła na najemców tzw. byłych
mieszkań zakładowych żądających przeniesienia
własności zajmowanego lokalu obowiązek pokrycia
kosztów dokonanych przez spółdzielnię nakładów
koniecznych przeznaczonych na utrzymanie budynku,
w którym znajduje się dany lokal. Obowiązek
powyższy jest w pełni zasadny, jeżeli spółdzielnia
mieszkaniowa nabyła przedmiotowy lokal nieodpłatnie.
W braku ustawowej definicji „nakładów koniecznych”
informuję Pana Marszałka, że w mojej opinii
za nakłady takie należy uznać te wydatki, których
celem jest utrzymanie rzeczy w stanie zdatnym do
normalnego korzystania, zgodnie z jej przeznaczeniem.
Mieszczą się tu zatem wydatki na remonty
i konserwację rzeczy, podatki, ubezpieczenia oraz
inne świadczenia publiczne.
Za nakłady konieczne poniesione na rzecz utrzymania
budynków można przykładowo uznać naprawę
klatki schodowej, wymianę instalacji gazowej,
elektrycznej i wodno-kanalizacyjnej, wymianę stolarki
okiennej, o ile nie mają one charakteru indywidualnego,
tj. dotyczą działań podjętych w całym budynku
lub poszczególnych pionach.
Naprawa drogi dojazdowej do budynku, moim
zdaniem, nie powinna być przez spółdzielnie mieszkaniowe
zaliczana do katalogu nakładów koniecznych.
Nie jest ona bowiem związana z utrzymaniem

338
w należytym stanie budynku, tym samym nie wypełnia
dyspozycji ust. 3 art. 48.
Odnośnie do kosztów poniesionych przez spółdzielnię
związanych z dociepleniem budynku wyjaśniam,
że należałoby wziąć pod uwagę treści art. 662
§ 1 K.c., zgodnie z którym wynajmujący powinien
wydać najemcy rzecz w stanie przydatnym do umówionego
użytku i utrzymywać ją w takim stanie
przez czas trwania najmu. Obowiązek ten obejmuje
wymianę uszkodzonych czy zniszczonych części
składowych i przynależności rzeczy oraz dokonywanie
wszelkich napraw i nakładów, poza drobnymi
połączonymi ze zwykłym używaniem rzeczy.
Jeżeli określone działania techniczne w budynkach
były finansowane środkami z funduszu remontowego,
to koszty tych działań należy uznać jako nakłady
konieczne.
Natomiast nakłady nieodpowiadające temu celowi,
a więc nakłady zmierzające do ulepszenia rzeczy
albo nadania jej cech odpowiadających szczególnym
upodobaniom posiadacza stanowią rodzaj
innych nakładów w rozumieniu art. 226 Kodeksu
cywilnego (zob.: E. Gniewek, „Komentarz do art. 226
K.c.”). Każdy najemca spółdzielni, który nie zgadza
się z dokonaną przez spółdzielnię oceną, może żądać
oszacowania wysokości nakładów koniecznych
przez sąd.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że przepis art. 48 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
będzie przedmiotem orzeczenia Trybunału
Konstytucyjnego, bowiem został zakwestionowany
przez grupę posłów na Sejm RP VI kadencji wnioskiem
z dnia 14 listopada 2007 r. (sygn. K 64/07)
jako niezgodny z art. 64 Konstytucji RP.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej dotyczącego zakładów
aktywności zawodowej (959)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez pana marszałka przy piśmie z dnia
15 lutego 2008 r. interpelację pani poseł Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 14 grudnia
2007 r. dotyczącego zakładów aktywności zawodowej
(Dz. U. Nr 242, poz.1776) wyjaśniam, co następuje:
Organizatorzy przy konstruowaniu preliminarza
rocznych kosztów działania zakładów aktywności
zawodowej powinni wziąć pod uwagę zmianę wysokości
minimalnego wynagrodzenia za pracę, które
ma istotny wpływ na ostateczną wysokość tych
kosztów. Należy wskazać, że rozporządzenie Rady
Ministrów z dnia 11 września 2007 r. w sprawie wysokości
minimalnego wynagrodzenia za pracę w roku
2008 (Dz. U. Nr 171, poz. 1209) zostało opublikowane
w dniu 20 września ubiegłego roku i sankcjonowało
zmiany wielokrotnie wcześniej zapowiadane.
Dlatego trudno zgodzić się z tezą pani poseł, że organizatorzy
zakładów aktywności zawodowej nie mogli
uwzględnić tych zmian w konstruowanym preliminarzu.
Należy wyraźnie podkreślić, że zmiany te,
jakkolwiek w sposób oczywisty rodzą skutki finansowe
dla pracodawców, nie mają związku z wysokością
kwoty środków przekazywanych przez Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
samorządom województw na działanie zakładów
aktywności zawodowej. Dzieje się tak dlatego,
że kwota środków przeznaczonych na dofinansowanie
działalności zakładu aktywności zawodowej,
określona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu przekazywania
środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych samorządom wojewódzkim
i powiatowym (Dz. U. Nr 88, poz. 808, z późn.
zm.), jest stała. Wysokość dofinansowania obliczana
jest na podstawie wzoru zawartego w § 3, którego
jednym ze składników jest kwota środków na dofinansowanie
kosztów rocznego pobytu jednego zatrudnionego
pracownika niepełnosprawnego w zakładzie
aktywności zawodowej, ustalona przez zarząd
funduszu na podstawie danych z 2002 r., i od
tego czasu nie zmieniana. Co roku natomiast zmianie
ulega wartość minimalnego wynagrodzenia,
które obligatoryjnie musi być wypłacane każdemu
zatrudnionemu, w tym także osobom niepełnosprawnym.
Wprowadzone zmiany do rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 14 grudnia
2007 r. w sprawie zakładów aktywności zawodowej
(Dz. U. Nr 242, poz.1776) nie mają wpływu na wysokość
kwoty bazowej przekazywanej zgodnie z algorytmem
na dofinansowanie działalności zakładu
aktywności zawodowej. Może natomiast mieć wpływ
na ostateczną wartość kwot przekazywanych zakładom
aktywności zawodowej przez samorządy województw.
Samorząd województwa może bowiem zwiększyć
kwotę środków na pokrycie kosztów działalności zakładów
aktywności zawodowej, zgodnie z art. 35 ust. 2
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92), wykorzy-

339
stując w tym celu środki przekazane przez fundusz,
a przeznaczone na bieżącą realizację zadań.
Należy także wskazać, że zarówno sformułowanie
użyte w § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 21 stycznia 2000 r.
w sprawie zakładów aktywności zawodowej (Dz. U.
Nr 6, poz. 77, ze zm.) obowiązującego do dnia 31 stycznia
2007 r., jak i zawarte w § 8 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia
z dnia 14 grudnia 2007 r. obowiązującego
od dnia 1 stycznia 2008 r. wskazuje jedynie maksymalna
kwotę dofinansowania ze środków PFRON
wynagrodzenia osoby niepełnosprawnej, a zatem
kwota ta może być wyższa. Nie zmienia to jednak
faktu, że pracownicy zakładu aktywności zawodowej,
zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, mają
prawo do osiągania dochodów nie mniejszych niż
w wysokości minimalnego wynagrodzenia, proporcjonalnie
do wymiaru czasu pracy.
Odrębną kwestią jest źródło pochodzenia środków,
z których wynagrodzenie to zostanie pokryte.
Należy wskazać, że zgodnie z art. 29 ust. 3 ww. ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych koszty działania
zakładu aktywności zawodowej są finansowane
ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych, samorządu terytorialnego
lub z innych źródeł.
Przy powyższym nadmieniam, że zakłady aktywności
zawodowej część wynagrodzenia osoby zaliczonej
do znacznego lub umiarkowanego stopnia
niepełnosprawności mogą dofinansować ze środków
uzyskanych ze sprzedaży towarów i usług. Ponadto
zgodnie z art. 35 ww. ustawy zadanie związane
z dofinansowaniem tworzenia i działania zakładów
aktywności zawodowej zostało przypisane samorządowi
województwa. W związku z czym organizator
zakładu aktywności zawodowej może zwrócić się do
samorządu województwa z prośbą o przekazanie
brakującej kwoty z własnych środków samorządu
województwa.
Nie ma również przeszkód, aby sam organizator
zakładu aktywności zawodowej dofinansowywał
koszty działalności zakładu z własnych środków lub
pozyskał środki z innych źródeł.
Na zakończenie pragnę podkreślić, iż dofinansowanie
działalności zakładów aktywności zawodowej
opiera się na umowie cywilnoprawnej, w związku
z tym istnieje możliwość aneksowania umowy w części
dotyczącej kwoty przekazywanej na działalność
ZAZ, jeśli obie strony umowy podejmą taką decyzję.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie procedury wdrażania
przyjętych rozwiązań legislacyjnych
w zakresie przekazywania przez podatników
1% należnego podatku dochodowego
jako darowizny na rzecz organizacji
pożytku publicznego, w szczególności
ewidencjonowania przekazywanych darowizn
(960)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pana posła Adama Gawędy przekazaną przy
piśmie z dnia 15 lutego 2008 r. (nr SPS-023-960/08)
w sprawie procedury wdrażania przyjętych rozwiązań
legislacyjnych w zakresie przekazywania przez
podatników 1% należnego podatku dochodowego na
rzecz organizacji pożytku publicznego uprzejmie informuję.
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego przez osoby fizyczne 1% swojego podatku
została wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada
2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588).
Celem tej zmiany było uproszczenie mechanizmu
alokacji 1% należnego podatku przez darczyńców,
polegające na tym, aby to urząd skarbowy, a nie podatnik,
dokonywał wpłaty na rachunek bankowy organizacji
pożytku publicznego, o co wielokrotnie postulowano
w latach ubiegłych.
Pod koniec ubiegłego roku pojawiły się jednak
opinie zarówno środków masowego przekazu, parlamentarzystów,
a także rodziców dzieci będących
podopiecznymi organizacji pożytku publicznego, że
brak możliwości wskazania przez podatnika konkretnego
celu odbiera podatnikom prawo do swobodnego
dysponowania 1% swojego podatku.
W konsekwencji w wydanym w dniu 21 grudnia
2007 r. Komunikacie w sprawie przekazywania 1%
podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego
za pośrednictwem urzędów skarbowych, godząc interesy
organizacji pożytku publicznego, osób objętych
działalnością statutową organizacji pożytku
publicznego, jak również organów podatkowych zaangażowanych
w proces przekazywania 1%, Ministerstwo
Finansów poinformowano opinię publiczną,
iż w składanym zeznaniu podatkowym – oprócz
danych pozwalających na właściwe zidentyfikowanie
organizacji pożytku publicznego (nazwa oraz
numer wpisu do KRS) – podatnicy mogą podać informacje,
które w ich ocenie mogą mieć wpływ
na dystrybucję środków gromadzonych przez organizacje
pożytku publicznego (np. na konkretny cel).
Informacje te podatnicy mogą zamieszczać w rubry-

340
ce „Inne informacje, w tym ułatwiające kontakt
z podatnikiem”, znajdującej się bezpośrednio nad
wnioskiem o przekazanie 1% podatku należnego
(poz. 135 w PIT-28, poz. 311 w PIT-36, poz. 107
w PIT-36L, poz. 123 w PIT-37, poz. 59 w PIT-38).
Treść ww. komunikatu wraz z odpowiednimi
wytycznymi w zakresie sposobu obsługi składanych
zeznań podatkowych za 2007 r. przekazana została
w dniu 7 stycznia 2008 r. do dyrektorów izb skarbowych,
a za ich pośrednictwem naczelnikom urzędów
skarbowych.
W związku z powyższym urzędy skarbowe, realizując
przedmiotowe zadanie, zostały zobligowane do
odpowiedniego zapisywania szczegółowych informacji
podanych przez podatnika, dotyczących przekazywanej
kwoty 1% podatku na rzecz wskazanej organizacji
pożytku publicznego, w tym na konkretny
cel wskazany w zeznaniu podatkowym (np. imię
i nazwisko chorego dziecka).
Należy przy tym pokreślić, że organy podatkowe,
realizując zadanie przekazania 1% podatku należnego
na rzecz organizacji pożytku publicznego, przekażą
tym organizacjom tylko te informacje, których
udostępnienie nie naruszy tajemnicy skarbowej oraz
innych tajemnic ustawowo chronionych, m.in. ochrony
danych osobowych.
Jednocześnie podatnik będzie miał możliwość
uzyskania w urzędzie skarbowym informacji o przekazaniu
zadeklarowanej przez niego kwoty na rzecz
organizacji pożytku publicznego. Natomiast odpowiedź
na pytanie, czy przesłana przez urząd skarbowy
kwota została przekazana na cel szczegółowy
wskazany przez podatnika w zeznaniu podatkowym,
leży po stronie organizacji pożytku publicznego,
ponieważ rozdysponowanie środków przekazanych
przez organ podatkowy pozostaje w wyłącznej
gestii organizacji pożytku publicznego i powinno się
odbywać zgodnie z przedmiotem działalności tej organizacji
oraz z przepisami prawa powszechnie obowiązującego.
Z kolei ewidencjonowanie operacji księgowych,
dotyczących przekazywania przez urzędy skarbowe
darowizn na rzecz organizacji pożytku publicznego,
odbywa się na ogólnych zasadach, określonych
w rozporządzeniu ministra finansów z dnia 19 stycznia
2006 r. w sprawie zasad rachunkowości i planu
kont w zakresie ewidencji podatków, opłat i niepodatkowych
należności budżetowych w organach
podatkowych podległych ministrowi właściwemu do
spraw finansów publicznych (Dz. U. Nr 17, poz. 134,
z późn. zm.).
Odnosząc się do kwestii wysokości kosztów przelewów
bankowych i zasad wyłaniania podmiotów
świadczących ten rodzaj usług, należy zauważyć, że
zgodnie z art. 160 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) bankiem obsługującym urzędy
skarbowe jest Narodowy Bank Polski. Jednocześnie
w dniu 7 stycznia 2008 r. Biuro Prasowe NBP
poinformowało, że Narodowy Bank Polski nie będzie
pobierał od urzędów skarbowych prowizji od
poleceń przelewu w złotych na rzecz organizacji pożytku
publicznego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego
dla emerytów i rencistów przedsiębiorstw
górniczych i przedsiębiorstw robót górniczych
w zamian za deputat węglowy na podstawie
ustawy o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych (961)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-961/
08, przekazujące interpelację pana posła Adama Gawędy,
w sprawie wypłat ekwiwalentów pieniężnych
dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót
górniczych, informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych
(Dz. U. Nr 147, poz. 1031) weszła w życie
w dniu 29 sierpnia 2007 r.
Nadrzędnym celem ustawy o ekwiwalencie (...)
była realizacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 grudnia 2005 r. (mający oznaczenie sygn.
akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy prawnej
do wypłaty należnego ekwiwalentu dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych,
którzy z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali otrzymywać
ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłatnego węgla
realizowany na podstawie art. 55 ustawy z dnia
26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla
kamiennego do funkcjonowania w warunkach gospodarki
rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach
i zadaniach gmin górniczych (Dz. U. Nr 612,
poz. 1112, z późn. zm.).
Ustawa o ekwiwalencie (...) w art. 2 ust. 1 określa,
kto jest uprawnionym do ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla. Zgodnie
z ustawą ekwiwalent pieniężny może być wypłacany
tylko na wniosek osób uprawnionych do ekwiwalentu
pieniężnego po, dokonanej przez organ rentowy,
weryfikacji dokumentów potwierdzających uprawnienie
do ekwiwalentu.

341
Środki finansowe na wypłatę ekwiwalentu pieniężnego
dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw
robót górniczych pochodziły z dotacji budżetowej,
która została niezwłocznie przekazana przez ministra
gospodarki na podstawie umowy z dnia 12 października
2007 r. zawartej pomiędzy ministrem
a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie z ww. umową minister gospodarki, na
wniosek ZUS, przekazał kwotę przeszło 10 mln zł
jako dotację budżetową na realizację przepisów ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych
Wejście w życie ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych poprzedzone było szeroką
akcją informacyjną dotyczącą możliwości ubiegania
się przez emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót
górniczych o ekwiwalent pieniężny. Ministerstwo
Gospodarki informowało o powyższym na swych
stronach internetowych, a służby prasowe ministerstwa
wysłały stosowną informację do serwisów prasowych.
Zainteresowanym osobom w latach 2006–
–2007 udzielono kilkuset odpowiedzi o postępie prac
legislacyjnych związanych z pracami nad projektem
ustawy o ekwiwalencie (...). Pracownicy Ministerstwa
Gospodarki dodatkowo udzielali telefonicznie
zainteresowanym osobom informacji oraz wyjaśnień
w sprawie ekwiwalentów pieniężnych dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych. Dodatkowo,
po wejściu w życie ustawy o ekwiwalencie
(...), udzielano pisemnych odpowiedzi na pytania
dziennikarzy, efektem czego był cykl publikacji informacyjnych
w dziennikach o zasięgu ogólnokrajowym,
m. in. w Dzienniku Zachodnim, Gazecie Prawnej,
Rzeczpospolitej. Artykuły te publikowane były
również przez internetowe portale informacyjne.
Ministerstwo Gospodarki dołożyło zatem wszelkich
starań, by zainteresowani mogli dowiedzieć się
o swych uprawnieniach.
W 2007 r. ZUS przyjął ponad 21 000 wniosków
emerytów i rencistów. W wyniku weryfikacji złożonych
wniosków już w październiku 2007 r. ZUS rozpoczął
wypłacać należny ekwiwalent. Jak wynika
z informacji przekazanych przez ZUS, w 2007 r.,
ekwiwalent pieniężny za 2002 r. otrzymało ponad
1000 osób z przedsiębiorstw robót górniczych. Ustawowym
obowiązkiem ZUS jest weryfikacja złożonych
wniosków oraz załączonych do nich dokumentów,
mających potwierdzić posiadanie uprawnienia
do ekwiwalentu pieniężnego. Przeważająca liczba
osób, które składają wnioski o ekwiwalent pieniężny,
otrzymuje decyzję negatywną z powodu utraty
prawa do bezpłatnego węgla, które to uprawnienie
było podstawą do wypłaty ekwiwalentu pieniężnego.
Osoby takie mogą złożyć odwołanie do sądu powszechnego,
którego wyrok będzie ostatecznym potwierdzeniem
posiadania lub też utraty uprawnienia
do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla. Złożenie odwołania od decyzji
ZUS jest prawem każdej osoby, która otrzymała decyzje
odmowną. Minister gospodarki nie posiada
kompetencji do oceny decyzji ZUS, gdyż zgodnie
z ustawą o ekwiwalencie (...) podlegają one ocenie
sądów powszechnych.
Podmioty realizujące ustawę o ekwiwalencie (...),
tj. minister gospodarki oraz ZUS, zobowiązane są
ustawą o finansach publicznych do dbałości o należyte
i zgodne z przeznaczeniem wydatkowanie środków
publicznych. Z tej też racji w przypadkach,
w których osoby składające wniosek o ekwiwalent
nie udokumentują swych praw do ekwiwalentu lub
nie spełnią wymogów ustawowych, wydawane są
przez ZUS decyzje odmowne.
Niezależnie od powyższego informuję, iż istnieje
szeroki krąg osób, które otrzymywały deputat węglowy
lub ekwiwalent pieniężny z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla, jednakże w przypadku tych osób
zobowiązany do realizacji tego prawa był tylko pracodawca.
Minister gospodarki nie odpowiada za
działania organów przedsiębiorstw robót górniczych,
które pozbawiły swych pracowników deputatu
węglowego lub ekwiwalentu pieniężnego. Ustawa
o ekwiwalencie (...) dotyczy wyłącznie osób, które
pobierały ekwiwalent pieniężny wypłacany ze środków
budżetowych oraz które utraciły pobierany
ekwiwalent w wyniku zmiany przepisów prawa. Decyzję
co do zakresu podmiotowego podjął nie tylko
rząd, ale również ustawodawca tj. Sejm i Senat,
uchwalając ustawę w lipcu 2007 r.
Na zakończenie informuję, iż w chwili obecnej
nie występują żadne przeszkody uniemożliwiające
wypłatę ekwiwalentu pieniężnego emerytom i rencistom
z przedsiębiorstw robót górniczych, uprawnionym
do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla. Osoby uprawnione, zgodnie z art. 7
ust. 5 ustawy, winny złożyć wniosek o wypłatę ekwiwalentu
za 2003 r. do końca I kwartału 2008 r. Informuję
ponadto, iż w momencie rozpoczęcia prac
nad budżetem na rok 2009 środki na wypłaty ekwiwalentu
pieniężnego za lata 2004–2005 zostaną
zgłoszone przez ministra gospodarki do projektu
ustawy budżetowej na rok 2009.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski

342
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie projektowanego otwarcia
przejścia granicznego Perły-Kryłowo (962)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-962/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jerzego Gosiewskiego w sprawie projektowanego
otwarcia przejścia granicznego Perły–Kryłowo, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów pragnę uprzejmie
poinformować, iż zgodnie z § 4 pkt 1 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 2005 r.
w sprawie obowiązków wojewody w zakresie finansowania
i utrzymywania przejść granicznych, przejść
turystycznych, miejsc przekraczania granicy na
szlakach turystycznych oraz punktów nocnego postoju
na rzekach granicznych, ich wyposażenia
w sprzęt, a także organów właściwych do osadzania
i utrzymywania znaków granicznych na morskich
wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145)
– organem właściwym do planowania i wykonywania
inwestycji w przejściu granicznym jest wojewoda.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
zgodnie z ustaleniami Komisji do Spraw Przejść
Granicznych Polsko-Rosyjskiej Rady do Spraw Współpracy
Regionów Rzeczypospolitej Polskiej z Obwodem
Kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej podjętymi
na posiedzeniu w dniach 27–28 czerwca 2007 r.
− rozmowy na temat budowy i otwierania nowych
przejść granicznych na polsko-rosyjskiej granicy
państwowej (Perły–Kryłowo i Michałkowo–Żeleznodorożnyj)
mogą zostać podjęte dopiero po wybudowaniu
przez stronę rosyjską drogowego przejścia
granicznego Grzechotki–Mamonowo II. Powyższe
postanowienie ma na celu ochronę interesów finansowych
budżetu państwa w części, której dysponentem
jest wojewoda warmińsko-mazurski, oraz
zwiększenie efektywności inwestycji w infrastrukturę
graniczną na polsko-rosyjskiej granicy państwowej.
Dodać należy, iż na realizację projektu budowy
drogowego przejścia granicznego Grzechotki–Mamonowo
II wojewoda warmińsko-mazurski pozyskał
środki z Programu Phare 2002 i 2003 w kwocie
8,3 mln EUR. Prace inwestycyjne po stronie polskiej,
w wyniku których wybudowano infrastrukturę
przejścia granicznego bez wyposażenia do przeprowadzania
kontroli granicznej, zostały zakończone
w 2006 r. Jednakże z powodu opóźnień po
stronie rosyjskiej obiekty przejścia granicznego
Grzechotki–Mamonowo pozostają niewykorzystane.
Przy czym warto zaznaczyć, iż koszt utrzymania
(w stanie gotowości do otwarcia) przez wojewodę
warmińsko-mazurskiego infrastruktury drogowego
przejścia granicznego w Grzechotkach w 2008 r. wyniesie
2144 tys. zł.
Podsumowując, pragnę dodać, iż z informacji posiadanych
przez MSWiA wynika, że uruchomienie
przejścia planowane jest w połowie 2009 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
ministra środowiska
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie ograniczenia degradacji
przyrodniczej jezior mazurskich,
m.in. poprzez zmniejszenie nadmiernego
połowu ryb i wprowadzenia ponadlokalnego
programu zarybiania jezior (964)
Odpowiadając na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
przekazaną przy piśmie SPS-023-964/08
z dnia 28 sierpnia 2007 r. dotyczącą ograniczenia
degradacji przyrodniczej jezior mazurskich, uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Przyczyn obecnego stanu czystości wód i będącej
jego konsekwencją degradacji przyrodniczej jezior
mazurskich należy upatrywać w wielu czynnikach.
Jednym z nich jest sposób zagospodarowania obszarów
zlewni tych jezior. W wyniku intensyfikacji
użytkowania Krainy Wielkich Jezior Mazurskich,
związanej głównie z rozwojem turystyki w tym rejonie,
do wód jezior odprowadzane jest coraz więcej zanieczyszczeń.
W konsekwencji zmianie ulegają warunki
siedliskowe w jeziorach, wpływając również
na skład jakościowy i ilościowy ichtiofauny.
W dalszej części moich wyjaśnień do tematyki
poruszonej w interpelacji pana posła pragnę przedstawić
zasady prowadzenia gospodarki rybackiej
przez użytkowników rybackich. Problematyce gospodarki
rybackiej poświęcona jest ustawa z dnia
18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym. Artykuł
6 ust. 1 powyższej ustawy zobowiązuje uprawnionego
do rybactwa do prowadzenia racjonalnej gospodarki
rybackiej w obwodzie rybackim. W myśl
przepisów tej ustawy polega ona na wykorzystaniu
produkcyjnych możliwości wód zgodnie z operatem
rybackim, w sposób nienaruszający interesów uprawnionych
do rybactwa w tym samym dorzeczu, z zachowaniem
zasobów ryb w równowadze biologicznej
i na poziomie umożliwianym gospodarcze korzystanie
z nich w przyszłości.
Operat rybacki określa zasady prowadzenia racjonalnej
gospodarki rybackiej w obwodzie rybackim.
Jego dołączenie do oferty składanej w konkur-

343
sie na oddanie w użytkowanie obwodu rybackiego
wymagane jest przepisami § 7 ust. 6 pkt 1 rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z 31 stycznia
2007 r. w sprawie konkursu ofert na oddanie
w użytkowanie obwodu rybackiego. Informacje, jakie
powinien zawierać operat, określają dokładnie
przepisy § 1, § 2 oraz § 3 rozporządzenia ministra
rolnictwa i gospodarki żywnościowej z dnia 10 grudnia
1997 r. w sprawie wymagań, jakim powinien odpowiadać
operat rybacki, oraz określenia jednostek
uprawnionych do opiniowania tych operatów. Najistotniejszym
elementem operatu jest plan gospodarowania
w obwodzie, w szczególności określający
metody, terminy, masę i sposób pozyskiwania ryb
oraz sposób zarybiania i wymagane zabiegi ochronne.
Zasady prowadzenia odłowów ryb oraz ich podział
na odłowy gospodarcze i amatorski połów ryb
oraz ich wpływ na utrzymanie wymaganego stanu
ilościowego i jakościowego gatunków stanowią kluczowy
temat wspomnianego operatu rybackiego.
W operacie zawarta jest także charakterystyka obwodu
rybackiego zarówno pod względem ichtiologicznym,
jak i hydrobiologicznym. Przedstawia on
również dotychczasową gospodarkę rybackiej prowadzonej
na wodach tego obwodu oraz czynniki mogące
mieć negatywny wpływ jej prowadzenie
Za ocenę merytoryczną operatów rybackich odpowiedzialne
są jednostki naukowe i badawczo-rozwojowe
uprawnione do opiniowania operatów, zgodnie
z § 4 rozporządzenia ministerstwa rolnictwa
i gospodarki żywnościowej z dnia 10 grudnia 1997 r.
Wymienione w powyższym paragrafie jednostki, Instytut
Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie im. Stanisława
Sakowicza, Akademia Rolnicza w Szczecinie
oraz Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
dysponują dużym doświadczeniem w dziedzinie
rybactwa śródlądowego pozwalającym na obiektywną
i wnikliwą ocenę opiniowanych operatów.
Natomiast ocena wypełniania przez uprawnionego
do rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki
rybackiej w trakcie użytkowania obwodu
rybackiego należy do właściwego zarządu województwa.
Ocena ta powinna być wykonywana co najmniej
raz na trzy lata, na podstawie operatu rybackiego
i dokumentacji.
Z uwagi na powyższe wyjaśnienia pragnę podkreślić,
iż gospodarka rybacka prowadzona zgodnie
z operatem rybackim jako spełniająca wymogi racjonalnej
gospodarki rybackiej nie stanowi działalności
mogącej przyczyniać się do degradacji przyrodniczej
jezior mazurskich. Nadmiernej eksploatacji zasobów
naturalnych jezior należy szukać w kłusownictwie
stanowiącym problem, którego rozwiązanie
nie leży w kompetencjach zarówno Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej, jak i ministra środowiska.
Kontrola przestrzegania ustawy o rybactwie
śródlądowym oraz przepisów wydanych na jej podstawie,
w tym również zwalczenie kłusownictwa,
należy do zadań Państwowej Straży Rybackiej podlegającej
bezpośrednio wojewodzie (art. 22 ustawy
z dnia 18 kwietnia 1985 r.).
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra środowiska
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie potrzeby nowelizacji rozporządzenia
ministra środowiska z dnia 22 grudnia 2004 r.
dotyczącego sposobu wyznaczania obszaru
i granic aglomeracji (966)
Odpowiadając na interpelację posła Jerzego Antoniego
Gosiewskiego w sprawie nowelizacji rozporządzenia
ministra środowiska z dnia 22 grudnia
2004 r. w sprawie sposobu wyznaczania obszaru i granic
aglomeracji, przedstawiam, co następuje.
Polska, przystępując do Unii Europejskiej, zobowiązała
się do spełnienia wymagań dyrektywy Rady
91/271/EWG dotyczącej oczyszczania ścieków komunalnych.
Wdrażanie postanowień dyrektywy w Polsce
przebiega etapami, według celów pośrednich, które
zapisane zostały w traktacie akcesyjnym. W celu
prawidłowej implementacji dyrektywy został opracowany
„Krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych”
(KPOŚK). Zawiera on wykaz aglomeracji
o RLM (równoważnej liczbie mieszkańców) większej
niż 2 000 oraz wykaz niezbędnych przedsięwzięć
polegających na wyposażeniu tych aglomeracji w systemy
kanalizacyjne i oczyszczalnie ścieków komunalnych.
Faktem jest, że w chwili opracowania pierwszej
wersji programu rozporządzenia w sprawie ustanowienia
aglomeracji nie były wydawane. KPOŚK
stanowił zatem pierwszą próbę zmierzenia się
z problemami gospodarki ściekowej w skali całego
kraju i określenia potrzeb inwestycyjnych w tym
zakresie, przy jednoczesnym uwzględnieniu wymogów
unijnych.
„Krajowy program oczyszczania ścieków komunalnych”
podlega okresowej aktualizacji, nie rzadziej
niż raz na dwa lata, zgodnie z ustawą z dnia
18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 115, poz. 1229,
z późn. zm.). W dniu 7 czerwca 2005 r. Rada Ministrów
przyjęła zaktualizowany „Krajowy program
oczyszczania ścieków komunalnych”. Program ten
zastąpił wersję KPOŚK z dnia 16 grudnia 2003 r.
i stanowi obecnie obowiązujący wykaz niezbędnych
przedsięwzięć w zakresie wyposażenia aglomeracji
w systemy kanalizacji zbiorczej i oczyszczalnie ścieków
do końca 2005 r., 2010 r., 2013 r. i 2015 r.
Równolegle do prowadzonych prac legislacyjnych
nad pierwszą aktualizacją programu minister środowiska
wydał w dniu 22 grudnia 2004 r. rozporzą-

344
dzenie w sprawie wyznaczania obszaru i granic
aglomeracji (Dz. U. Nr 283, poz. 2841). Rozpoczęta
w 2004 r., a ukończona w czerwcu 2005 r. pierwsza
aktualizacja KPOŚK precyzowała m.in. zapisy programu
dotyczące aglomeracji pod kątem wydanych
rozporządzeń. Niestety, proces wyznaczania aglomeracji
przebiega na tyle mozolnie, że do dnia dzisiejszego
nie wyznaczono wszystkich aglomeracji
o RLM powyżej 2 000 lub wyznaczono je niewłaściwie.
Według aktualnego stanu w Polsce wyznaczonych
zostało ok. 1600 aglomeracji. Niemniej jednak
w przypadku 319 aglomeracji (ok. 20%) stwierdzono
uchybienia lub wątpliwości co do prawidłowości wyznaczenia
aglomeracji i zwrócono się z prośbą o wyjaśnienia,
na które do dnia dzisiejszego nie zostały
przesłane odpowiedzi. Ponieważ proces wyznaczania
aglomeracji nie został jeszcze ukończony, dlatego
nie jest zasadnym dokonywanie zmian zapisów
przedmiotowego rozporządzenia w trakcie prowadzonych
przez wojewodów prac nad rozporządzeniami
ustanawiającymi aglomeracje.
Ponadto chciałbym zwrócić uwagę pana posła na
fakt, iż realizacja inwestycji dotyczących budowy
sieci kanalizacji sanitarnej powinna być uzasadniona
nie tylko środowiskowo i technicznie, ale przede
wszystkim ekonomicznie. Przyjęty, uśredniony dla
całej Polski, wskaźnik koncentracji ludności wynoszący
120 mieszkańców na 1 kilometr nowo budowanej
sieci kanalizacji sanitarnej stanowi wartość
orientacyjną, umożliwiającą określenie dolnej granicy
opłacalności budowy tej sieci. Wnioskowana przez
pana posła zmiana jego wartości doprowadzi do budowy
odcinków sieci kanalizacyjnych, dla których
wysokość ponoszonych opłat (uwzględniających zarówno
bieżącą obsługę sieci, jak i jej amortyzację)
będzie przekraczać możliwości finansowe obsługiwanych
przez nie mieszkańców. W efekcie powstaną
setki kilometrów sieci kanalizacji sanitarnych, do
których – ze względu na wysoką jednostkową cenę
metra sześciennego ścieków – gospodarstwa domowe
nie zechcą odprowadzać ścieków. Brak zasadności
ekonomicznej budowy sieci kanalizacji sanitarnej
jest jedną z głównych przyczyn kwestionowania
projektów rozporządzeń wydawanych przez wojewodów.
Jednocześnie chciałbym zauważyć, iż przy
ustalaniu wskaźnika koncentracji uwzględnia się
również ruch turystyczny wyrażony jako ilość zarejestrowanych
miejsc noclegowych.
Podsumowując, pragnę przypomnieć, iż KPOŚK
nie jest programem odzwierciedlającym potrzeby inwestycyjne
w zakresie gospodarki ściekowej całego
kraju, a tym bardziej umożliwiającym korzystanie
ze środków pomocowych dla wybranych jego regionów.
Jego zadaniem jest jedynie ukazanie tych potrzeb,
których zaspokojenie wiąże się ze spełnieniem
przez Polskę wymogów dyrektywy ściekowej, zapisanych
w traktacie akcesyjnym.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie realizacji projektu pt.
„Regulacja gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior
Mazurskich”, który funkcjonuje pod wspólnym
szyldem 6 projektów obejmujących
6 mazurskich aglomeracji, a dotyczących
11 gmin regionu Wielkich Jezior Mazurskich,
zgodnie z obwieszczeniem ministra rozwoju
regionalnego z dnia 12 października 2007 r.
w sprawie listy projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (967)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego br. (znak:
SPS-023-967/08) przekazujące interpelację pana
posła Jerzego Gosiewskiego z dnia 29 stycznia br.
w sprawie realizacji projektów indywidualnych dotyczących
regulacji gospodarki wodno-ściekowej
w gminach regionu Wielkich Jezior Mazurskich
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” oraz Regionalnego Programu Operacyjnego
„Warmia i Mazury” pragnę przedstawić poniższe
wyjaśnienia.
Projekty indywidualne (kluczowe) stanowią przedsięwzięcia
inwestycyjne o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu operacyjnego, których wdrożenie
jest niezwykle istotne z punktu widzenia osiągnięcia
zakładanych wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
kraju. Są to przede wszystkim
duże projekty infrastrukturalne oraz najważniejsze
inwestycje prorozwojowe w innych dziedzinach, których
proces przygotowania i wdrażania jest niezwykle
skomplikowany, czasochłonny i kosztowny.
Doświadczenia okresu lat 2004–2006, w tym
w szczególności problemy z tworzeniem terminowo
i prawidłowo przygotowanych projektów ubiegających
się o dofinansowanie ze środków UE, wskazują,
iż niezwykle istotna jest wczesna identyfikacja
projektów strategicznych dla danego programu operacyjnego
oraz objęcie ich procesem zarządzania,
koordynacji i wsparcia doradczego w fazie przygotowawczej.
W tym celu w latach 2007–2013 zdecydowano
się stworzyć instrument w postaci list projektów
indywidualnych. Dzięki pozakonkursowej rezerwacji
środków na realizację projektów indywidualnych
w ramach alokacji programu operacyjnego
oraz monitorowaniu i wsparciu doradczemu dla beneficjentów
w fazie przygotowawczej zapewnione zostanie
skuteczne i terminowe opracowanie projektów,
których realizacja wpłynie w znaczący sposób
na rozwój społeczno-gospodarczy kraju, regionów
i poszczególnych sektorów gospodarki. Należy przy
tym nadmienić, iż aby uzyskać dofinansowanie ze

345
środków UE tak w trybie indywidualnym, jak też
konkursowym, warunkiem koniecznym jest, aby
projekt odpowiadał wymogom określonym w programie
operacyjnym, jak również prawodawstwie
krajowym i unijnym.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przez ministra
rozwoju regionalnego decyzją o weryfikacji
list projektów indywidualnych ministerstwa odpowiedzialne
za realizację poszczególnych priorytetów
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
(PO IiŚ), Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka” (PO IG) oraz Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej” (PO RPW),
pełniące rolę tzw. instytucji pośredniczących we
wdrażaniu programów, dokonały przeglądu dotychczas
obowiązujących list. Celem weryfikacji było
m.in. sprawdzenie spójności projektów z ostatecznymi
zapisami programów operacyjnych, strategicznego
charakteru projektów, zgodności z kryteriami
udzielania wsparcia, a także innymi założeniami
dot. procesu udzielania wsparcia projektom w trybie
indywidualnym i konkursowym. Propozycje zweryfikowanych
list projektów przedstawione przez poszczególne
resorty zostały następnie poddane końcowej
ocenie przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
jako instytucję zarządzającą PO IiŚ, PO IG
oraz PO RPW.
Wypracowane w toku weryfikacji nowe listy projektów
indywidualnych dla krajowych programów
operacyjnych zostały przeze mnie zaakceptowane
w dniu 1 lutego 2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28
ust 1a ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2006 r.
Nr 227, poz. 1658 oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984)
lista ta zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
W toku procesu weryfikacji analizie poddano
projekty indywidualne zawarte w obwieszczeniach
ministra rozwoju regionalnego opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski” w październiku
i listopadzie 2007 r. Pragnę podkreślić,
iż tylko projekty z dotychczas obowiązujących obwieszczeń
były przedmiotem oceny i zgodnie z przyjętym
założeniem w ramach procesu weryfikacji
nie było możliwości wprowadzania na listy projektów
nowych. Tym samym zmiany na listach dokonane
w toku procesu weryfikacji polegające na
umieszczeniu na liście nowych projektów mogą wynikać
jedynie z połączenia lub rozbicia dotychczasowych
projektów w inny/inne bądź wskazania
miejsca realizacji projektu w ramach innego programu
w celu wyeliminowania występowania tego
samego projektu w ramach więcej niż jednego programu
operacyjnego.
Pragnę natomiast podkreślić, iż nieznalezienie
się projektu na liście nie oznacza odebrania jakiejkolwiek
inwestycji możliwości ubiegania się o dofinansowanie
ze środków UE, bowiem każde przedsięwzięcie
spełniające kryteria udzielania dofinansowania
w ramach danego programu operacyjnego
może się również ubiegać o wsparcie w procedurze
konkursowej. Tym samym decyzja o usunięciu bądź
nieumieszczeniu jakiegokolwiek przedsięwzięcia
na liście projektów indywidualnych nie oznacza pozbawienia
lub uniemożliwienia uzyskania wsparcia
UE, a jedynie przesądza o formie ubiegania się
o wsparcie – w procedurze pozakonkursowej (indywidualnej)
lub konkursowej. W każdej z powyższych
procedur podstawowym czynnikiem decydującym
o udzieleniu lub nieudzielaniu dofinansowania jest
spełnianie przez projekt kryteriów wyboru finansowanych
operacji zatwierdzonych dla każdego z programów
operacyjnych przez właściwy komitet monitorujący.
W odniesieniu do interpelacji pana posła Jerzego
Gosiewskiego pragnę poinformować, iż projekty
6 aglomeracji mazurskich dotyczące regulacji gospodarki
wodno-ściekowej w gminach regionu Wielkich
Jezior Mazurskich, kwalifikujące się do wsparcia
w ramach PO IiŚ, zostały umieszczone na sporządzonej
w 2007 r. liście projektów rezerwowych dla
tego programu w ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa. Jednocześnie pozostała część inwestycji
niezbędnych do realizacji „Masterplanu dla
Wielkich Jezior Mazurskich” znalazła się na liście
podstawowej projektów indywidualnych dla Regionalnego
Programu Operacyjnego „Warmia i Mazury”
(RPO WiM).
W wyniku przeprowadzonej weryfikacji listy projektów
indywidualnych w ramach PO IiŚ żaden
z projektów nie został umieszczony na podstawowej
liście projektów indywidualnych ogłoszonej w dniu
1 lutego 2008 r. W ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa na listach podstawowej i rezerwowej
z listopada 2007 r. znalazło się zbyt dużo projektów,
co powodowało wielokrotne przekroczenie dostępnej
alokacji. W takiej sytuacji beneficjenci projektów
rezerwowych nie mieli realnej szansy na
otrzymanie dofinansowania. Zgodnie z propozycją
Ministerstwa Środowiska ogłoszona dnia 1 lutego
br. przez ministra rozwoju regionalnego zweryfikowana
lista projektów indywidualnych w ramach PO
IiŚ w zakresie sektora środowiska została znacznie
ograniczona. Przeważająca część alokacji dla priorytetu
I (blisko 70% środków) została uwolniona
i przeznaczona na procedurę konkursową. Jednocześnie
zrezygnowano z list rezerwowych dla sektora
środowiska, co spowodowało, że projekty dot. regulacji
gospodarki wodno-ściekowej w rejonie Wielkich
Jezior Mazurskich nie znalazły się na zweryfikowanej
liście projektów indywidualnych. Obecnie
nie ma możliwości, aby projekt został dopisany do
ogłoszonej dnia 1 lutego br. listy.
Informuję jednocześnie, że projekty będące przedmiotem
zapytania będą mogły ubiegać się o uzyskanie
dofinansowania na drodze procedury konkursowej.
Wszystkie projekty zarówno te już umieszczone
na liście, jak i biorące udział w konkursie będą oceniane
według tego samego zestawu kryteriów zatwierdzonego
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.

346
Najbliższe posiedzenie komitetu monitorującego będzie
miało miejsce 6 marca br. i jeśli kryteria zostaną
zatwierdzone, niezwłocznie zostaną uruchomione
pierwsze konkursy.
W związku z tym, że podstawowym założeniem
postępowania konkursowego jest stworzenie jednakowych
szans dla wszystkich projektów, faworyzowanie
jednego z projektów należy uznać za sprzeczne
z ww. założeniem.
Jeżeli chodzi natomiast o przedsięwzięcia dot.
regulacji gospodarki wodno-ściekowej w rejonie
Wielkich Jezior Mazurskich, obejmujące aglomeracje
do 15 000 RLM i tym samym przewidziane do
realizacji w ramach RPO „Warmia i Mazury”,
uprzejmie informuję, iż w Indykatywnym Wykazie
Indywidualnych Projektów Kluczowych RPO WiM
nie nastąpiły żadne zmiany. Wymienione inwestycje
znajdują się w powyższym wykazie i planowane
są do realizacji jako projekty indywidualne w ramach
RPO WiM.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
ministra środowiska
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie środków na inwestycje w dziedzinie
gospodarki odpadami (968)
Odpowiadając na pismo z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-968/08, w sprawie interpelacji posła
na Sejm RP pana Stanisława Wziątka dotyczącej
środków na inwestycje w dziedzinie gospodarki odpadami,
przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na składowiskach
odpadów, które zostały wprowadzone
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz.723). Należy podkreślić, że opłaty dotyczą wyłącznie
składowania na składowiskach odpadów. Jeżeli
odpady zostaną poddane recyklingowi, to ww.
opłat nie stosuje się. Przedmiotowe rozporządzenie
jest kluczowym i niezwykle ważnym instrumentem
w kształtowaniu polityki gospodarki odpadami w Polsce
i stanowi w chwili obecnej narzędzie – stosowane
także w innych państwach Unii Europejskiej
– dla wypełnienia celów nałożonych prawem wspólnotowym.
Należy zauważyć, że wzrost opłaty za składowanie
1 Mg odpadów o kodzie 20 03 01 o około 60 zł
oznacza, że wzrost opłat za odbieranie odpadów dla
jednego mieszkańca z ww. tytułu wynosiłby rocznie
średnio 18 zł, a miesięcznie 1,5 zł (co stanowi 0,13%
średniego dochodu obywateli w Polsce), przy założeniu,
że mieszkaniec kraju rocznie wytwarza około
300 kg odpadów komunalnych i że wszystkie te odpady
w dalszym ciągu w całości są wywożone na
składowiska odpadów.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150) wpływy z tytułu opłat za składowanie
i magazynowanie odpadów, których stawki określa
przedmiotowe rozporządzenie, stanowią w 50%
przychód gminnego funduszu gminy, a w 10% – przychód
powiatowego funduszu powiatu. W związku
z tym środki te mogą być przeznaczane na przedsięwzięcia
związane z gospodarką odpadami.
Odnosząc się do kwestii inwestycji finansowych
wspomagających samorządy, należy podkreślić, że
jednym z ww. instrumentów współfinansujących inwestycje
w zakresie gospodarki odpadami jest Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”
(PO IiŚ). Środki przeznaczone na realizację projektów,
których beneficjentami będą jednostki samorządu
terytorialnego bądź podmioty świadczące
usługi z zakresu zadań własnych gminy (oś priorytetowa
II), wynoszą 1,43 mld euro, w tym wkład
Wspólnoty – 1,22 mld euro. Maksymalny poziom dofinansowania
inwestycji wynosi 85% kosztów kwalifikowanych.
W ramach II osi priorytetowej: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi zrealizowane
będą projekty w zakresie m.in. działania 2.1.: Kompleksowe
przedsięwzięcia z zakresu gospodarki odpadami
komunalnymi ze szczególnym uwzględnieniem
odpadów niebezpiecznych.
Działanie 2.1 realizowane będzie poprzez rozwój
nowoczesnych technologii odzysku i unieszkodliwiania
odpadów komunalnych, w tym termicznego
przekształcania odpadów oraz intensyfikację odzysku,
w tym recyklingu odpadów oraz ich unieszkodliwiania
w procesach innych niż składowanie, ze
szczególnym uwzględnieniem odpadów niebezpiecznych
wydzielonych ze strumienia odpadów komunalnych.
W ramach działania budowane będą kompleksowe
obiekty obejmujące instalacje umożliwiające
przygotowanie odpadów do procesów odzysku, w tym
recyklingu lub unieszkodliwiania poszczególnych
rodzajów odpadów komunalnych w procesach innych
niż składowanie. Ponadto będzie realizowane
tworzenie kompleksowych systemów selektywnego
zbierania odpadów komunalnych, w szczególności
odpadów niebezpiecznych, a także odpadów wielkogabarytowych
i budowlanych oraz odpadów opakowaniowych
i zielonych (z ogrodów i parków). Będą
podejmowane również działania na rzecz likwidacji
zagrożeń wynikających ze składowania odpadów

347
zgodnie z krajowym i wojewódzkimi planami gospodarki
odpadami. Instalacje przeznaczone będą do
obsługi regionów zamieszkałych przez minimum
150 tys. mieszkańców. Natomiast przedsięwzięcia
z zakresu gospodarki odpadami komunalnymi obsługujące
maksymalnie do 150 tys. mieszkańców
mogą uzyskać dofinansowanie w ramach 16 regionalnych
programów operacyjnych. W oparciu o środki
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich, w ramach
działania osi 3 pn. „Podstawowe usługi dla
gospodarki i ludności wiejskiej” będą realizowane
projekty zlokalizowane w miejscowościach należących
do gmin wiejskich albo gmin miejsko-wiejskich,
z wyłączeniem miast powyżej 5 tys. mieszkańców
oraz miasta do 5 tys. mieszkańców gmin miejskich.
W ramach kompetencji PO IiŚ Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego ogłosiło listę indywidualnych
projektów kluczowych, która została opublikowana
na stronie internetowej ww. resortu.
W przypadku gospodarki odpadami na liście
znajdują się przedsięwzięcia, które nie otrzymały
dofinansowania w poprzednim okresie programowania
(2004–2006) ze względu na wyczerpanie
środków, ale przeszły wymagane prawem procedury
z wynikiem pozytywnym oraz projekty strategiczne
z punktu widzenia rozwoju kraju, przewidujące budowę
instalacji do termicznego unieszkodliwiania
odpadów. Należy podkreślić, iż wpisanie na listę nie
gwarantuje otrzymania środków na realizację projektu.
Aby otrzymać pomoc finansową należy spełnić
określone kryteria formalne, merytoryczne
określone w załączniku do dokumentu pt.: „Szczegółowy
opis priorytetów”.
Dla projektów nieumieszczonych na liście przewiduje
się procedurę konkursową, na którą przewidziano
40% alokacji, tj. ok. 500 mln euro. Tryb konkursowy
wyboru projektów zapewni przejrzystość
procedury oceny i wyboru projektów oraz będzie
promował projekty charakteryzujące się najwyższym
stopniem gotowości do realizacji. Ministerstwo
Środowiska planuje ogłaszanie konkursów w odstępach
kwartalnych, poczynając od marca br.
W związku z powyższym nie zgodziłbym się ze
stwierdzeniem, że „brakuje instrumentów wsparcia
finansowego ze strony państwa” oraz „środki zewnętrzne
są ograniczone”.
Ustosunkowując się do kwestii usuwania dzikich
wysypisk, należy podkreślić, że należy stosować
przepisy dotyczące kontroli, usuwania odpadów z miejsc
nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania.
Art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) stanowi bowiem, że wójt, burmistrz lub
prezydent miasta, w drodze decyzji, nakazuje posiadaczowi
odpadów usunięcie odpadów z miejsc nieprzeznaczonych
do ich składowania lub magazynowania,
wskazując sposób wykonania tej decyzji. Ponadto
gmina nie powinna dopuścić do takiej sytuacji,
gdyż oprócz instrumentów sankcyjnych, jakimi
są przepisy zawarte m.in. w:
— ustawie z dnia 20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń
(Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756) (art. 162),
— ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska (art. 293),
ma możliwość zobowiązania przedsiębiorcy do
przestrzegania zasad zawartych w regulaminie
utrzymania czystości i porządku na terenie gminy
oraz wymagań wynikających z gminnego planu gospodarki
odpadami (art. 4 ust. 2 pkt 2 i 5 ustawy
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008, z późn. zm.).
Odnosząc się do kwestii działań interwencyjnych
oraz inicjatyw ustawodawczych, chciałbym poinformować,
że z ramienia resortu środowiska m.in.
w celu wypełnienia wymagań prawa unijnego i zobowiązań
akcesyjnych oraz umożliwienia wykorzystania
środków unijnych, w tym z Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” prowadzone
są obecnie prace nad projektem zmian do ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.), w ramach których rozważane
jest wprowadzenie rozwiązań w zakresie
planowania gospodarki odpadami komunalnymi
oraz obowiązku tworzenia obligatoryjnych związków
międzygminnych, gdyż zdecydowana większość
gmin w Polsce jest zbyt mała, aby stworzyć system
gospodarki odpadami efektywny zarówno pod względem
ekologicznym, jak i ekonomicznym.
Zgodnie z ww. propozycją do obowiązkowych zadań
własnych ustanowionych związków międzygminnych
oraz gmin stanowiących regiony gospodarki
odpadami komunalnymi należeć będzie:
— objęcie wszystkich mieszkańców związku
międzygminnego lub gminy zorganizowanym systemem
odbierania wszystkich rodzajów odpadów
komunalnych,
— wprowadzenie i utrzymanie systemu selektywnego
zbierania i odbierania odpadów komunalnych,
aby było możliwe osiągnięcie celów wynikających
z krajowego i wojewódzkiego planu gospodarki
odpadami,
— budowa, utrzymanie i eksploatacja własnych
lub wspólnych z przedsiębiorcami instalacji i urządzeń
do odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych,
— ograniczenie masy odpadów komunalnych ulegających
biodegradacji kierowanych do składowania.
Ponadto przewiduje się ograniczenie zadań w zakresie
planowania gospodarki odpadami poprzez
przeniesienie obowiązku przygotowania planów ze
szczebla gminnego na związki międzygminne, co powinno
ułatwić proces przygotowania i opiniowania
projektów planów, a także przygotowywania sprawozdań
z ich realizacji.
Jednocześnie, nowelizując ustawę z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska, przewiduje
się, że wpływy z tytułu opłat i kar za składowanie
i magazynowanie odpadów w 60% będą stanowić
przychód związków międzygminnych lub gmin po-

348
wyżej 500 tys. stałych mieszkańców, jeżeli zostaną
określone w wojewódzkim planie gospodarki odpadami,
jako odrębny region gospodarki odpadami komunalnymi.
W przypadku nieutworzenia związków
międzygminnych ww. wpływy stanowić będą przychód
wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej oraz przeznaczane będą na:
— zamykanie i rekultywację składowisk odpadów
innych niż niebezpieczne i obojętne, na których
składowane były odpady komunalne,
— monitorowanie i nadzór nad zamkniętymi
składowiskami odpadów innymi niż niebezpieczne
i obojętne, na których składowane były odpady komunalne,
— budowę zakładów zagospodarowania odpadów
komunalnych,
— edukację ekologiczną dotyczącą zagospodarowania
odpadów w wysokości do 5% wpływów.
Reasumując, chciałbym podkreślić, że kwestie
gospodarki odpadami są traktowane przez resort
środowiska priorytetowo.
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Maciej Nowicki
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie określenia wymogów, jakie powinien
spełniać dom seniora prowadzony
przez spółdzielnie mieszkaniowe (969)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Wicemarszałka (nr SPS-023-969/08)
z dnia 15 lutego 2008 r. dotyczące interpelacji pani
posłanki Joanny Skrzydlewskiej w sprawie określenia
wymogów, jakie powinien spełniać dom seniora
prowadzony przez spółdzielnie mieszkaniowe, proszę
o przyjęcie poniższego wyjaśnienia.
Regulacje prawne dotyczące działalności gospodarczej
w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej
całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym,
przewlekle chorym lub osobom w podeszłym
wieku zostały uregulowane w art. 67–69 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 593, z późn. zm.).
Placówek tych nie należy mylić z domami pomocy
społecznej czy też z innymi jednostkami organizacyjnymi
pomocy społecznej.
Istotne w przypadku tego typu placówek jest to,
że osoby przebywają w nich na podstawie umowy cywilnoprawnej
z podmiotem, który prowadzi placówkę,
a nie na podstawie decyzji administracyjnej (organ
jednostki samorządu terytorialnego nie może
kierować do tych placówek).
Pobyt w tego typu placówkach nie jest więc
świadczeniem z pomocy społecznej i co za tym idzie
pomoc społeczna nie współfinansuje pobytu osób
w tych placówkach.
Działalność gospodarcza w zakresie prowadzenia
placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom
niepełnosprawnym przewlekle chorym lub osobom
w podeszłym wieku może być prowadzona po
uzyskaniu zezwolenia wojewody.
Wojewoda wydaje zezwolenie, jeżeli podmiot
o nie występujący:
1) spełnia warunki określone ww. ustawie;
2) spełnia standardy, o których mowa poniżej;
3) przedstawi:
a) wniosek o zezwolenie,
b) dokument stwierdzający tytuł prawny do nieruchomości,
na której jest usytuowany dom,
c) zaświadczenie właściwego organu potwierdzające
możliwość użytkowania obiektu określonego
w kategorii XI załącznika do ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118; Nr 170, poz. 1217),
d) koncepcję prowadzenia placówki,
e) informację o sposobie finansowania placówki
i niezaleganiu z płatnościami wobec urzędu skarbowego
i składkami do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych,
f) informację z Krajowego Rejestru Karnego
o niekaralności osoby, która będzie kierowała placówką,
i zaświadczenie, że ze względu na stan zdrowia
jest ona zdolna do prowadzenia placówki.
Wymóg posiadania zezwolenia na działalność gospodarczą
w zakresie prowadzenia placówki zapewniającej
całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym,
przewlekle chorym lub osobom w podeszłym
wieku wynika z troski ustawodawcy o poziom usług
świadczonych przez te placówki i konieczność ochrony
praw osób w nich przebywających.
Ustawa o pomocy społecznej dała również wojewodzie
uprawnienie do kontrolowania wszelkiego
rodzaju placówek zapewniających całodobową opiekę
osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym
lub osobom w podeszłym wieku (art. 22 pkt 10 ustawy
o pomocy społecznej) oraz nakładania kary pieniężnej
w wysokości 10 000 zł na placówki prowadzące
działalność w ww. zakresie bez wymaganego
zezwolenia wojewody. Z uwagi na pojawiające się sygnały
o nieprawidłowościach w niektórych placówkach
planowana jest nowelizacja ustawy, której celem
będzie wzmocnienie mechanizmów prawnego
oddziaływania wojewody w zakresie nadzoru i kontroli
w pomocy społecznej oraz mechanizmów oddziaływania
w zakresie eliminowania zagrożeń płynących
z prowadzenia bez zezwolenia tego typu
działalności gospodarczej.
W placówkach, o których mowa, obowiązuje następujący
standard usług:

349
Opieka w placówce zapewniającej całodobową
opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle
chorym lub osobom w podeszłym wieku polega na
świadczeniu przez całą dobę usług:
1) opiekuńczych, zapewniających:
a) udzielanie pomocy w podstawowych czynnościach
życiowych,
b) pielęgnację, w tym pielęgnację w czasie choroby
oraz pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych,
c) opiekę higieniczną,
d) niezbędną pomoc w załatwianiu spraw osobistych,
e) kontakty z otoczeniem;
2) bytowych, zapewniających:
a) miejsce pobytu,
b) wyżywienie,
c) utrzymanie czystości.
Sposób świadczenia usług powinien uwzględniać
stan zdrowia, sprawność fizyczną i intelektualną
oraz indywidualne potrzeby i możliwości osoby przebywającej
w placówce, a także prawa człowieka,
w tym w szczególności prawo do godności, wolności,
intymności i poczucia bezpieczeństwa.
Usługi opiekuńcze powinny zapewniać:
1) pomoc w czynnościach życia codziennego,
w miarę potrzeby pomoc w ubieraniu się, jedzeniu,
myciu i kąpaniu;
2) organizację czasu wolnego;
3) pomoc w zakupie odzieży i obuwia;
4) pielęgnację w chorobie oraz pomoc w korzystaniu
ze świadczeń zdrowotnych.
Miejsce pobytu powinno spełniać następujące
warunki:
1) budynek i jego otoczenie – bez barier architektonicznych;
2) w budynkach wielokondygnacyjnych bez wind
– pokoje mieszkalne usytuowane na parterze;
3) pokoje mieszkalne – nie więcej niż trzyosobowe,
z tym że:
a) pokój jednoosobowy – nie mniejszy niż 9 m 2 ,
b) pokój dwu- i trzyosobowy – o powierzchni nie
mniejszej niż po 6 m 2 na osobę,
c) pokoje mieszkalne – wyposażone w łóżko lub
tapczan, szafę, stół, krzesła i szafkę nocną dla każdej
osoby,
d) pokój mieszkalny uznaje się za spełniający wymaganą
normę, o której mowa w lit. a i b, jeśli odstępstwo
od wymaganej powierzchni nie jest większe
niż 5%.
Placówka powinna posiadać:
1) pokój dziennego pobytu służący jako jadalnia;
2) pomieszczenie pomocnicze do prania i suszenia;
3) jedną łazienkę dla nie więcej niż pięciu osób
i jedną toaletę dla nie więcej niż czterech osób, wyposażone
w uchwyty ułatwiające osobom mniej
sprawnym korzystanie z tych pomieszczeń, z tym
że, jeśli liczba osób leżących przekracza 50% ogólnej
liczby mieszkańców, dopuszcza się zmniejszenie liczby
tych pomieszczeń o 25%.
Placówka, o której mowa, powinna zapewnić:
1) co najmniej 3 posiłki dziennie, w tym posiłki
dietetyczne, zgodnie ze wskazaniem lekarza;
2) przerwę między posiłkami nie krótszą niż
4 godziny, przy czym ostatni posiłek nie powinien
być podawany wcześniej niż o godzinie 18;
3) dostęp do drobnych posiłków i napojów między
posiłkami;
4) możliwość spożywania posiłków w pokoju
mieszkalnym, w razie potrzeby karmienie;
5) środki higieny osobistej, środki czystości, przybory
toaletowe i inne przedmioty niezbędne do higieny
osobistej;
6) sprzątanie pomieszczeń w miarę potrzeby, nie
rzadziej niż raz dziennie.
Odpowiadając na pytanie dotyczące świadczenia
usług zdrowotnych w placówce, o której mowa, jeszcze
raz podkreślam, co już zostało wyżej wspomniane,
że placówka jest zobowiązana zapewnić odpowiednią
pielęgnację, w tym pielęgnację w czasie choroby
oraz pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych.
Organ prowadzący placówkę określa samodzielnie,
w jaki sposób ten standard zostanie
spełniony (czy zatrudni lekarza na miejscu, czy zorganizuje
dowóz osób do przychodni lekarskiej).
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie opodatkowania
bezpłatnej pomocy prawnej (970)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r. znak:
SPS-023-970/08, przy którym została przekazana
interpelacja Pani Poseł Krystyny Łybackiej z dnia
28 stycznia 2008 r. w sprawie opodatkowania bezpłatnej
pomocy prawnej, uprzejmie informuję:
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.) w art. 10 ust. 1 określa źródła
przychodów, z których dochody podlegają opodatkowaniu
podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Określając źródła przychodów, ustawa o podatku
dochodowym od osób fizycznych jednocześnie definiuje
pojęcie przychodów. Zgodnie z art. 11 ust. 1

350
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
przychodami, z zastrzeżeniem art. 14–16, art. 17
ust. 1 pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane
lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym
pieniądze i wartości pieniężne oraz
wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych
nieodpłatnych świadczeń.
W związku z powyższym nieodpłatne świadczenie
usług przez prawników nie powoduje obowiązku
zapłaty podatku dochodowego od osób fizycznych
przez osoby świadczące te usługi „charytatywnie”.
W odniesieniu do tych osób nie powstaje bowiem
przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych.
Jednocześnie informuję, że brak jest sygnałów
zarówno ze strony podatników, jak i organów podatkowych
dotyczących wątpliwości interpretacyjnych
w poruszanej w interpelacji kwestii opodatkowania
ww. podatkiem „prawników świadczących pomoc
charytatywnie”.
Natomiast zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem
od towarów i usług podlega co do zasady odpłatne
świadczenie usług na terytorium kraju.
Nieodpłatne świadczenie usług traktuje się na
równi z odpłatnym świadczeniem usług tylko w niektórych
przypadkach. Kwestię tę reguluje przepis
art. 8 ust. 2 ww. ustawy o podatku od towarów
i usług, zgodnie z którym nieodpłatne świadczenie
usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników,
w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców,
akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników,
członków organów stanowiących osób
prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie
inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one
związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi
przysługiwało prawo do obniżenia kwoty
podatku należnego o kwotę podatku naliczonego
przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi
usługami, w całości lub w części, traktuje się jak odpłatne
świadczenie usług.
Nieodpłatne świadczenie usług (w tym także bezpłatne
porady prawne) co do zasady nie podlega opodatkowaniu
podatkiem od towarów i usług, jeżeli
podatnik nie miał prawa do odliczenia podatku naliczonego
od zakupów związanych z tymi usługami,
a ich wykonanie związane jest z prowadzeniem
przedsiębiorstwa podatnika. W przeciwnym wypadku
nieodpłatne świadczenie usług traktuje się jak
odpłatne świadczenie usług podlegające opodatkowaniu
podatkiem od towarów i usług. Powyższe
rozwiązanie przyjęte w przepisach o podatku od towarów
i usług wynika z podstawowych zasad podatku,
na których opiera się system podatku VAT,
tj. powszechności opodatkowania i neutralności, jak
i z samej istoty tego podatku polegającej na opodatkowaniu
konsumpcji.
Odstąpienie od obowiązku naliczenia podatku
należnego w sytuacji, gdy podatnik odliczył podatek
naliczony przy nabyciu towarów lub usług związanych
z nieodpłatnym świadczeniem usług (np. pomocy
prawnej) oznaczałoby, że faktycznie konsumpcja
nie byłaby obciążona tym podatkiem, a to stałoby
w sprzeczności z powyższymi zasadami i konstrukcją
podatku od towarów i usług.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
iż uregulowania w zakresie nieodpłatnego świadczenia
usług zawarte w cyt. ustawie o podatku od towarów
i usług odzwierciedlają regulacje zawarte w ustawodawstwie
Unii Europejskiej. Należy zaznaczyć, że
prawo Unii Europejskiej nie przewiduje wyłączenia
tego rodzaju świadczeń z obciążania podatkiem
VAT, w szczególności przepis art. 132 obowiązującej
od dnia 1 stycznia 2007 r. dyrektywy Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (2006/112/WE, ze zm.)
w swoim katalogu nie wymienia usług pomocy prawnej
i tym samym nie daje możliwości zastosowania
do tych usług zwolnienia od podatku VAT. Usługi te
nie mogą być również objęte obniżoną stawką podatku,
gdyż zgodnie z art. 98 ust. 2 ww. dyrektywy
stawki obniżone mają zastosowanie wyłącznie do
dostaw towarów i świadczenia usług, których kategorie
są określone w załączniku III. Usługi pomocy
prawnej nie zostały jednak wymienione w powyższym
załączniku do dyrektywy.
Reasumując, z przepisów o podatku od towarów
i usług wynika, iż czynności nieodpłatne – w tym
również świadczenie usług prawnych bez wynagrodzenia
– nie są co do zasady objęte opodatkowaniem
podatkiem VAT, jeżeli podatnik nie miał prawa do
odliczenia podatku naliczonego związanego z tą
usługą. Natomiast całkowita rezygnacja z opodatkowania
usług polegających na nieodpłatnym świadczeniu
usług prawnych byłaby niezgodna z przepisami
Unii Europejskiej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie aktualizacji
listy leków refundowanych (972)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jacka Osucha, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
15 lutego 2008 r. (SPS-023-972/08), w sprawie aktu-

351
alizacji listy leków refundowanych uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Zasady finansowania świadczeń zdrowotnych
w systemie powszechnego ubezpieczenia zostały
określone w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.).
Jednym ze świadczeń finansowanych ze środków
publicznych jest w świetle art. 36 i 37 wymienionej
ustawy prawo do otrzymywania przez ubezpieczonych
leków, częściowo lub w całości finansowanych
ze środków publicznych. Leki refundowane
objęte są wykazami leków refundowanych, określonych
w drodze rozporządzeń ministra zdrowia
w sprawie wykazu leków podstawowych i uzupełniających
i wysokości odpłatności za leki uzupełniające,
wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów medycznych,
które ze względu na choroby określone
w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową
lub częściową odpłatnością.
Jednocześnie ustawodawca zobowiązał ministra
zdrowia do uwzględnienia przy tworzeniu wykazów
leków refundowanych nie tylko kryteriów zdrowotnych,
ale także kryterium finansowego, czyli wpływu
leku na bezpośrednie koszty leczenia, a także
możliwości płatniczych podmiotu zobowiązanego do
finansowania świadczeń ze środków publicznych.
Z tego powodu w ostatnich latach ze względu na
bezpieczeństwo finansowe Narodowego Funduszu
Zdrowia do wykazów leków refundowanych zostały
wpisane przede wszystkim znacznie tańsze leki generyczne.
Odnosząc się do pytań uprzejmie informuję.
Umieszczenie leków w wykazach leków refundowanych
wymaga wypełnienia określonej procedury
wynikającej z przepisów art. 39 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych i może nastąpić na wniosek podmiotu
odpowiedzialnego, skierowany do ministra zdrowia.
Należy podkreślić, że decyzje o wpisaniu leków do
wykazu leków refundowanych podejmuje minister
zdrowia na podstawie opinii specjalistów z poszczególnych
dziedzin medycyny oraz w oparciu o stanowisko
Zespołu do Spraw Gospodarki Lekami, a w przypadku
leków innowacyjnych na podstawie rekomendacji
Agencji Oceny Technologii Medycznych oraz
po zasięgnięciu opinii prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej
Rady Aptekarskiej.
Pragnę wyjaśnić, że na podstawie ustaleń ministra
zdrowia celem wprowadzenia przejrzystych
kryteriów oceny technologii medycznych wnioski
o umieszczenie w wykazach leków refundowanych
produktów leczniczych innowacyjnych (zawierających
nowe substancje farmaceutyczne) są kierowane
do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Agencja Oceny Technologii Medycznych została powołana
zarządzeniem ministra zdrowia z dnia 30 czerwca
2006 r. i do zadań jej należy m.in. opracowywanie
rekomendacji dla ministra właściwego do spraw
zdrowia, dotyczących technologii medycznych.
Leki stosowane w zespole nadpobudliwości psychoruchowej
z deficytem uwagi (ADHD) są lekami
innowacyjnymi, których skuteczność oraz efektywność
kosztowa są przedmiotem oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Prace dotyczące oceny
wniosków o objęcie refundacją leków innowacyjnych
stosowanych w ADHD nie zostały zakończone.
W przypadku rekomendacji agencji co do skuteczności
i efektywności kosztowej minister zdrowia
podejmie decyzję odnośnie finansowania ze środków
publicznych produktów leczniczych stosowanych
w ADHD i umieszczenia tych leków w wykazach leków
refundowanych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie dopuszczenia do finansowania
Trasy Słowackiego ze środków
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (973)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Iwony Guzowskiej w sprawie
dopuszczenia do finansowania Trasy Słowackiego ze
środków Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” (SPS-023-973/08) przekazuję poniższe
informacje.
W ramach Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia
zdefiniowana została linia demarkacyjna
pomiędzy programami operacyjnymi polityki spójności.
Zgodnie z przyjętymi założeniami drogi wojewódzkie
kwalifikują się do ubiegania o środki unijne
w ramach regionalnych programów operacyjnych,
natomiast w ramach programu operacyjnego na poziomie
centralnym, tzn. PO IiŚ dopuszcza się finansowanie
projektów dot. budowy lub przebudowy dróg
krajowych.
Decyzją z dnia 7 grudnia 2007 r. Komisja Europejska
zatwierdziła Program Operacyjny „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013. Rada
Ministrów przyjęła PO IiŚ uchwałą nr 2/2008 z dnia
3 stycznia 2008 r. Na obecnym etapie nie ma możliwości
wprowadzania zmian do programu.

352
Dodatkowo informuję, iż Ministerstwo Infrastruktury
otrzymało pismo od prezydenta miasta
Gdańska w spawie koncepcji połączenia projektu
„Budowa Trasy Słowackiego w Gdańsku” z projektem
„Budowa Trasy Sucharskiego”. Na obecnym
etapie Ministerstwo Infrastruktury nie widzi jednak
możliwości sfinansowania tego projektu. Środki
z Funduszu Spójności przeznaczone na działanie
7.2: Rozwój transportu morskiego są już w pełni rozdysponowane
i dodatkowe środki na realizację budowy
Trasy Sucharskiego wymagałyby rezygnacji
z któregoś z już zaakceptowanych projektów w działaniu
7.2, co nie wydaje się działaniem właściwym,
zważywszy na fakt, że projekt „Budowa Trasy Sucharskiego”
pochłonie 35% środków przeznaczonych
na to działanie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o zmianie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (975)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przekazaną
przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r. nr SPS-
-023-975/08 interpelacją pana posła Wojciecha Szaramy
w sprawie wszczęcia przez ministra finansów
prac mających na celu zmianę obecnych unormowań
dotyczących przekazywania przez osoby fizyczne 1%
podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego,
uprzejmie informuję, iż z podjęciem decyzji w tej
sprawie wskazane byłoby zaczekać do czasu zakończenia
pierwszej akcji związanej z przekazywaniem
1% za pośrednictwem urzędów skarbowych. Dopiero
na jej podstawie będzie można wyciągnąć ostateczne
wnioski dotyczące jej przebiegu oraz ocenić
konieczność wprowadzenia ewentualnych zmian
(w tym ich zakres).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w obecnym
stanie prawnym każda osoba fizyczna, która opłaca
podatek dochodowy na ogólnych zasadach przy zastosowaniu
skali podatkowej, jednolitej 19% stawki
podatku lub w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych,
ma możliwość zadecydowania o 1%
swojego podatku, jeżeli tylko wyrazi taką wolę i samodzielnie
złoży zeznanie podatkowe.
Dotyczy to również osób zatrudnionych na
umowę o pracę. Należy bowiem zauważyć, iż w ich
przypadku roczne obliczenie podatku (PIT-40) nie
jest dokonywane z urzędu. To podatnik, poprzez
złożenie płatnikowi specjalnego oświadczenia,
wnioskuje o rozliczenie jego dochodów przez zakład
pracy, tym samym rezygnując z możliwości
skorzystania z wszelkiego rodzaju ulg podatkowych,
rozliczenia dochodów wspólnie z małżonkiem
albo w sposób przewidziany dla osób samotnie
wychowujących dzieci, jak również rezygnując
z dystrybucji 1% swojego podatku na rzecz organizacji
pożytku publicznego.
Zatem jest to suwerenna decyzja podatnika,
gdyż to od jego działań zależy czy 1% podatku należnego
obliczonego od uzyskanych przez niego dochodów
zasili konto wybranej organizacji pożytku
publicznego. Przepisy o podatku dochodowym od
osób fizycznych nie wprowadzają w tym zakresie
żadnych ograniczeń. O ile bowiem podatnik chciały
podzielić się 1% swego podatku wystarczającym
jest, aby nie wnioskował o dokonanie rocznego obliczenia
podatku przez płatnika i sam złożył zeznanie
podatkowe w urzędzie skarbowym. Podobnie
jak czyni to znacząca większość podatników. Z ponad
24 mln podatników opodatkowujących swoje
dochody według skali podatkowej jedynie niespełna
700 tys. jest rozliczana – na ich wniosek – przez
zakłady pracy (3%).
Przechodząc do propozycji dodania w zeznaniach
podatkowych dodatkowego pola, w którym podatnik
mógłby podać cel szczegółowy zadeklarowanej kwoty,
uprzejmie informuję, iż realizacja tego postulatu
nie jest możliwa w odniesieniu do formularzy dotyczących
rozliczenia dochodów (przychodów) za 2007 r.
Wzory zeznań podatkowych za rok ubiegły zostały
bowiem określone w rozporządzeniach ministra finansów
z dnia 2 sierpnia 2007 r.:
w sprawie określenia wzorów rocznego obliczenia
podatku oraz zeznań podatkowych obowiązujących
w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych
(Dz. U. Nr 148, poz. 1044),
w sprawie określenia wzorów zeznania, deklaracji
i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie
zryczałtowanego podatku dochodowego od
niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne
(Dz. U. Nr 148, poz. 1045).
Zostało również zakończone wielomiesięczne postępowanie
przetargowe na wykonanie i dystrybucję
ww. formularzy i broszur informacyjnych związanych
z rozliczeniem rocznym podatników podatku
dochodowego za 2007 r. Na dzień dzisiejszy wszystkie
druki podatkowe dotyczące tego rozliczenia zostały
już wydrukowane. Zatem kwestia ewentualnego
dodania w zeznaniach podatkowych odrębnej rubryki
przeznaczonej do wpisania celu szczegółowego
1% może być zrealizowana najwcześniej we wzorach
zeznań podatkowych mających zastosowanie do dochodów
uzyskanych od 1 stycznia 2008 r.

353
Odnosząc się z kolei do stwierdzenia „o niedostatecznym
poinformowaniu i przeszkoleniu urzędników
skarbowych” o możliwości wskazania przez podatnika
celu szczegółowego w składanym przez niego
zeznaniu, uprzejmie informuję, iż resort finansów
dołożył wszelkich starań, aby przygotować organy
podatkowe do dystrybucji 1%.
Jak wiadomo panu posłowi, Ministerstwo Finansów
w dniu 21 grudnia 2007 r. wydało komunikat,
w którym poinformowano opinię publiczną, iż w zeznaniu
podatkowym – oprócz danych pozwalających
na właściwe zidentyfikowanie organizacji pożytku
publicznego (nazwa oraz numer wpisu do KRS) – podatnicy
mogą podać informacje mogące mieć wpływ
na dystrybucję środków gromadzonych przez te organizacje.
Jednocześnie treść tego komunikatu została,
za pośrednictwem dyrektorów izb skarbowych,
przekazana naczelnikom urzędów skarbowych
wraz z odpowiednimi wytycznymi w zakresie
sposobu obsługi podatników składających zeznania
podatkowe za 2007 r. W związku z powyższym urzędy
skarbowe, realizując przedmiotowe zadania, są
zobligowane do przyjmowania od podatników zeznań
podatkowych z podanym celem szczegółowym
dotyczącym 1%, odpowiedniego zapisywania tychże
informacji, a następnie ich przekazywania organizacji
pożytku publicznego, jako uszczegółowienie
wpłacanych kwot.
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie nowelizacji ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (976)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-976/
08, przekazujące interpelację pana posła Wojciecha
Szaramy w sprawie nowelizacji ustawy z dnia 6 lipca
2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031),
informuję, co następuje.
Celem nadrzędnym ustawy o ekwiwalencie (...)
była realizacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 grudnia 2005 r. (mającego oznaczenie
sygn. akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy
prawnej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych,
którzy z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali
otrzymywać ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla realizowany na podstawie art. 55 ustawy
z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa
węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach
gospodarki rynkowej oraz szczegółowych
uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U.
Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o ekwiwalencie (...)
ekwiwalent wypłacany jest emerytom i rencistom,
mającym ustalone prawo do emerytury lub renty,
którzy pobierali bezpłatny węgiel w naturze od
przedsiębiorstw robót górniczych lub przeszli na
emeryturę lub rentę z tych przedsiębiorstw. Powyższe
dotyczy osób uprawnionych do bezpłatnego węgla
na podstawie układu zbiorowego pracy dla pracowników
zakładów górniczych z dnia 21 grudnia
1991 r., którzy uzyskali emeryturę lub rentę przed
dniem 1 stycznia 2007 r., a po dniu 31 grudnia 2001 r.
nie pobierali ekwiwalentu. Prawo do ekwiwalentu
mają również wdowy, wdowcy i sieroty pod warunkiem
jednakże posiadania ustalonego prawa do renty
rodzinnej po byłych pracownikach przedsiębiorstw
robót górniczych, uprawnionych do bezpłatnego
węgla na podstawie układu zbiorowego pracy
dla pracowników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia
1991 r.
Zgodnie z ustawą ekwiwalent pieniężny może być
wypłacany tylko na wniosek ww. osób po dokonanej
przez organ rentowy weryfikacji dokumentów potwierdzających
uprawnienie do ekwiwalentu.
Jednocześnie wyjaśniam, iż pierwotnie zobowiązanym
do realizacji deputatu, jak również ekwiwalentu
pieniężnego był pracodawca, tj. właściwe
przedsiębiorstwo górnicze lub przedsiębiorstwo robót
górniczych. Pracodawca realizował ten obowiązek,
finansując koszty tych świadczeń z własnych
środków. Prawo do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych powstało
w oparciu o postanowienia układu zbiorowego
pracy dla pracowników zakładów górniczych z dnia
21 grudnia 1991 r. Na podstawie tego układu przedsiębiorstwa
robót górniczych wydawały uprawnionym
deputaty węglowe. Protokołem dodatkowym
nr 7 z dnia 21 listopada 1995 r. do tegoż układu
umożliwiono realizację prawa do bezpłatnego węgla
przez przedsiębiorstwa górnicze w formie ekwiwalentu
pieniężnego. Protokół dodatkowy nr 7 uwzględnił
również prawa do bezpłatnego węgla osobom
z przedsiębiorstw robót górniczych, których uprawnienia
powstały na podstawie układu zbiorowego
pracy dla przemysłu węglowego z dnia 1 lutego 1980 r.
Jednakże zgodnie z art. 44 1 układu zbiorowego pracy
dla pracowników zakładów górniczych z dnia
21 grudnia 1991 r. postanowienia tegoż układu dotyczące
uprawnienia do bezpłatnego węgla nie dotyczą
jednostek (przedsiębiorstw robót górniczych),

354
które do dnia 25 listopada 1995 r. w swoich zakładowych
układach zbiorowych pracy odstąpiły, na podstawie
art. 9 ust. 3 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 577, z późn. zm.),
od stosowania świadczeń, o których mowa w tym
układzie, w wymiarze i na zasadach określonych
w układzie zbiorowym pracy dla przemysłu węglowego
z dnia 1 lutego 1980 r.
Opisana powyżej sytuacja, tj. odstąpienie przez
zobowiązane przedsiębiorstwo robót górniczych od
stosowania świadczeń określonych układem zbiorowym
pracy dla pracowników zakładów górniczych
z dnia 21 grudnia 1991 r. w oparciu o obowiązujące
wówczas przepisy Kodeksu pracy, może być podstawą
negatywnych decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Jednakże na mocy art. 10 ustawy z dnia
29 września 1994 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113,
poz. 577, z późn. zm.) z dniem, w którym tracą moc
postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień
płacowych, wartość przysługujących na ich
podstawie świadczeń byłym pracownikom będącym
emerytami lub rencistami oraz członkom ich rodzin
pobierającym renty rodzinne uwzględnia się w podstawie
wymiaru emerytur i rent, chyba że świadczenia
te zostały im zachowane. Stąd wynika, iż osobom
takim wartość bezpłatnego węgla, w wysokości
maksymalnie do 8 ton, doliczono do podstawy wymiaru
emerytur i rent.
Pragnę także podkreślić, iż zgodnie z art. 9 ust. 2
ustawy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób
uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych
każdej osobie, po otrzymaniu decyzji ZUS odmawiającej
ekwiwalentu pieniężnego, przysługuje prawo
do skierowania odwołania do właściwego sądu
powszechnego w terminie oraz według zasad określonych
w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego.
Postępowanie sądowe w tym zakresie jest
wolne od opłat. Odwołanie można złożyć w jednostce
organizacyjnej ZUS na piśmie, w dwu egzemplarzach,
lub ustnie do protokołu za pośrednictwem
właściwego organu rentowego tj. jednostki organizacyjnej
ZUS.
Rok 2007 był pierwszym rokiem realizacji przepisów
ustawy o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych. Wszelkie wnioski
dotyczące ewentualnych działań zmierzających
do zmiany zasad wyrażonych w ustawie możliwe
będą po zakończeniu okresu sprawozdawczego i otrzymaniu
rocznego sprawozdania ZUS z realizacji przepisów
ww. ustawy, a także po uwzględnieniu ostatecznych
rozstrzygnięć sądów powszechnych, które
rozpatrywać będą odwołania byłych pracowników
przedsiębiorstw robót górniczych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej nie są planowane żadne prace legislacyjne
zmierzające do zmiany przepisów ustawy z dnia
6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących
ulgi odsetkowej związanej z kredytem
lub pożyczką mieszkaniową (978)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r. interpelację
Pani Poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących ulgi
odsetkowej związanej z kredytem lub pożyczką
mieszkaniową, uprzejmie informuję.
Na wstępie należy zauważyć, iż z dniem 1 stycznia
2007 r. ustawa z dnia 16 listopada 2006 r.
o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. z 2006 r. Nr 217, poz. 1588) uchyliła art. 26b
w ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, z późn. zm.) regulujący ulgę z tytułu spłaty
odsetek od kredytów (pożyczek) mieszkaniowych,
z jednoczesnym zachowaniem praw nabytych na zasadach
określonych w art. 9 tej nowelizacji.
Zgodnie z obecnymi unormowaniami po dniu
31 grudnia 2006 r. prawo do kontynuowania odliczeń
na dotychczasowych zasadach, tj. określonych
w art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w latach
2002–2006, przysługuje wyłącznie:
1) podatnikowi, któremu w latach 2002–2006 został
udzielony kredyt (pożyczka), o którym mowa
w art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r.,
2) na zasadach określonych w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych
przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
w brzmieniach obowiązujących przed dniem 1 stycznia
2007 r.,
3) z tytułu spłaty odsetek od tego kredytu (pożyczki)
– tj. zaciągniętego w latach 2002–2006 – do

355
upływu terminu spłaty określonego w umowie
o kredyt (pożyczkę) zawartej przed dniem 1 stycznia
2007 r., nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia
2027 r.
Jednocześnie z treści art. 26b ust. 1 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu
obowiązującym w latach 2002–2006 wynika, że odliczeniu
– na zasadach określonych w tym artykule
– podlegają faktycznie poniesione w roku podatkowym
wydatki na spłatę odsetek od kredytu (pożyczki)
udzielonego podatnikowi na sfinansowanie inwestycji
mającej na celu zaspokojenie własnych potrzeb
mieszkaniowych, związanej z:
1) budową budynku mieszkalnego albo
2) wniesieniem wkładu budowlanego lub mieszkaniowego
do spółdzielni mieszkaniowej na nabycie
prawa do nowo budowanego budynku mieszkalnego
albo lokalu mieszkalnego w takim budynku, albo
3) zakupem nowo wybudowanego budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku
od gminy albo od osoby, która wybudowała
ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej,
albo
4) nadbudową lub rozbudową budynku na cele
mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku
niemieszkalnego, jego części lub pomieszczenia
niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku
których powstanie samodzielne mieszkanie spełniające
wymagania określone w przepisach Prawa budowlanego.
Ponadto, zgodnie z pkt 2 ust. 2 tego przepisu, odliczenie
stosuje się, jeżeli kredyt (pożyczka) był
udzielony przez podmiot uprawniony na podstawie
przepisów Prawa bankowego albo przepisów o spółdzielczych
kasach oszczędnościowo-kredytowych,
do udzielania kredytów (pożyczek), a z umowy kredytu
(pożyczki) wynika, że dotyczy on jednej z inwestycji
wymienionych w ust. 1.
Tym samym prawo do odliczenia – stosownie do
postanowień art. 26b ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych – nie przysługuje z tytułu
spłaty odsetek od każdego typu kredytu, lecz wyłącznie
z tytułu spłaty odsetek od kredytu przyznanego
na bezpośrednie finansowanie jednej z wymienionych
w nim inwestycji mieszkaniowych (np. budowy
domu mieszkalnego).
Przytoczony przepis nie wymienia natomiast
wśród celów mieszkaniowych spłaty zobowiązań
kredytobiorcy nawet w sytuacji, gdy pierwszy kredyt
został przeznaczony bezpośrednio na jeden z celów,
o których mowa w art. 26b ust. 1 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji
do odliczeń w ramach ulgi odsetkowej nie
uprawniają faktycznie spłacone odsetki od kredytu
refinansowego. Kredyt refinansowy udzielany jest
bowiem na spłatę innego kredytu hipotecznego.
W praktyce podpisywana jest nowa umowa kredytowa,
na mocy której bank udzielający nowego kredytu
spłaca nasze zadłużenie w poprzednim banku.
Dochodzi zatem do zawarcia nowej umowy kredytowej,
która skutkuje obowiązkiem kredytobiorcy do
zmiany wpisu hipotecznego w księdze wieczystej
nieruchomości. W sądzie rejonowym prowadzącym
księgę wieczystą zostają wykreślone informacje
o właśnie spłaconym zobowiązaniu, a składany jest
wniosek o dokonanie kolejnego wpisu, tym razem na
rzecz banku, który udzielił kredytu refinansowego.
W konsekwencji w przypadku zaciągnięcia kredytu
refinansowego mamy do czynienia z dwoma odrębnymi
kredytami: „starym” (mieszkaniowym) oraz nowym
przeznaczonym na spłatę wcześniej zaciągniętego
zobowiązania wobec banku.
Ta odrębność kredytów wyklucza możliwość korzystania
z ulgi odsetkowej, w tym na zasadzie praw
nabytych.
Ponadto należy zauważyć, że w każdym przypadku,
w którym po 2006 r. dochodzi do zawarcia nowej
umowy kredytowej (a nie zmiany dotychczasowych
warunków kredytu hipotecznego w drodze aneksu
do umowy), podatnikowi nie przysługuje prawo do
odliczania odsetek od nowo zaciągniętego kredytu.
Prawami nabytymi nie są bowiem objęte odsetki od
kredytu udzielonego po dniu 31 grudnia 2006 r. i, to
zarówno kredytu mieszkaniowego jak i udzielonego
na refinansowanie kredytu, w związku z którym podatnik
nabył prawo do stosownych odliczeń.
Warto również nadmienić, że każda ulga w podatku
dochodowym od osób fizycznych ma charakter
wyjątkowy, gdyż stanowi odstępstwo od ustanowionej
w art. 84 Konstytucji RP zasady powszechności
i równości opodatkowania. Z jednej strony,
zmniejsza obciążenia fiskalne osoby fizycznej, z drugiej
zaś, dochody sektora finansów publicznych.
W konsekwencji przepisy prawa podatkowego dotyczące
szeroko rozumianych preferencji podatkowych
(w tym ulg i zwolnień przedmiotowych) należy wykładać
ściśle, co wyklucza w tym przypadku zastosowanie
zarówno wykładni rozszerzającej, jak i wykładni
zawężającej.
Podkreślić zatem należy, że literalne brzmienie
zarówno art. 26b ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych, w kształcie obowiązującym przed
dniem 1 stycznia 2007 r., jak i art. 9 ustawy z dnia
16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw, jednoznacznie wyklucza zastosowanie
omawianego odliczenia w odniesieniu do odsetek
spłaconych od kredytu refinansowego, w tym
udzielonego podatnikowi po dniu 31 grudnia 2006 r.
W świetle powyższego uprzejmie informuję, że
w obecnym stanie prawnym nie ma podstaw do wydania
w przedmiotowej sprawie ogólnej interpretacji
ministra finansów.
Zgodnie z art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.) wydanie interpretacji ogólnej jest dopuszczalne
wówczas, gdy stwierdzono rozbieżności
w stosowaniu prawa podatkowego przez organy podatkowe
oraz organy kontroli skarbowej. Z kolei ich

356
brak wyłącza możliwość działania „w celu zapewnienia
jednolitego stosowania prawa podatkowego”.
Jak wyjaśniono powyżej, obowiązująca norma
prawna nie pozostawia żadnych wątpliwości co do
zakresu wydatków objętych odliczeniem. Ustawodawca
jednoznacznie zdefiniował, na jaki cel i w jakim
terminie ma być udzielony kredyt, aby podatnik
mógł dokonać odliczenia spłaconych odsetek.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie świadczenia pomocy społecznej
dla obywateli państw członkowskich UE
przebywających na terenie Polski (979)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Grzegorza
Karpińskiego, znak: SPS-023-979/08, z dnia
15 lutego 2008 r. dotyczącą przygotowania organów
administracji publicznej świadczących pomoc społeczną
w Polsce do wykonywania zadań wobec obywateli
Unii Europejskiej przebywających na terenie
Polski oraz oszacowania skali pomocy, jaką trzeba
będzie świadczyć, uprzejmie informuję Pana Marszałka,
iż: zgodnie z art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 12
marca o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.) prawo do świadczeń z pomocy społecznej
przysługuje mającym miejsce zamieszkania i przebywającym
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
obywatelom państw członkowskich Unii Europejskiej,
państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego
nienależących do Unii Europejskiej (…)
posiadającym prawo pobytu lub prawo stałego pobytu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W związku
z powyższym ośrodki pomocy społecznej przyznają
od momentu przystąpienia Polski do Unii
Europejskiej świadczenia z pomocy społecznej obywatelom
krajów członkowskich UE spełniającym
kryteria wymagane do uzyskania tych świadczeń
na takich samych zasadach co obywatelom Rzeczypospolitej
Polskiej.
Pragnę uprzejmie poinformować Pana Marszałka,
że według danych zbieranych przez Departament
Pomocy i Integracji Społecznej Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej na temat świadczeń z pomocy
społecznej pobieranych przez obywateli krajów
należących do Unii Europejskiej i Europejskiego
Obszaru Gospodarczego w 2004 r. ze świadczeń pomocy
społecznej skorzystało 15 rodzin (43 osoby),
w 2005 r. – 8 rodzin (23 osoby), a w 2006 r. – 27 rodzin
(80 osób). Podane statystyki nie odnoszą się do
obywateli Bułgarii i Rumuni, jako że państwa te
przystąpiły do Unii Europejskiej w 2007 r. Niemniej
jednak w 2005 r. ze świadczeń pomocy społecznej skorzystało
10 rodzin pochodzących z Bułgarii i 4 rodziny
pochodzące z Rumunii, a w 2006 r. odpowiednio
– 13 rodzin z Bułgarii i 8 rodzin z Rumunii. Można
więc przypuszczać, iż w kolejnych latach liczba obywateli
krajów członkowskich Unii Europejskiej pobierających
świadczenia z pomocy społecznej nieznacznie
wzrośnie.
Warto także nadmienić, iż obywatele Unii Europejskiej
i Europejskiego Obszaru Gospodarczego
stanowią najmniejszy odsetek cudzoziemców objętych
pomocą społeczną. Większość obywateli Unii
Europejskiej pobierających świadczenia z pomocy
społecznej to małżonkowie obywateli polskich bądź
mieszkańcy województw przygranicznych.
Nie wydaje się, aby w najbliższej przyszłości groziły
nam problemy podobne do tych, jakie występują
w Wielkiej Brytanii na skutek emigracji Polaków,
sytuacja ekonomiczna Polski w porównaniu z pozostałymi
krajami należącymi do Unii Europejskiej
nadal jest gorsza i w perspektywie kilku lat nie powinnyśmy
spodziewać się napływu obywateli innych
krajów członkowskich do Polski. Niemniej jednak
gdyby taka sytuacja zaistniała, służby społeczne zareagują
odpowiednio do potrzeb.
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie niewystarczjącego zatrudnienia
osób niepełnosprawnych
w urzędach państwowych (980)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
31 stycznia 2008 r. interpelację Pani Poseł Joanny
Fabisiak w sprawie niewystarczającego zatrudnienia
osób niepełnosprawnych w urzędach państwowych
uprzejmie wyjaśniam, że na podstawie przeprowadzonego
w 2006 r. badania nt. sytuacji w zakresie
zatrudniania osób niepełnosprawnych w jednostkach
administracji rządowej (badaniem objęto
wszystkie resorty i urzędy centralne wraz z podległymi
jednostkami), a także danych zebranych
w związku z przygotowaniem informacji z realizacji

357
uchwały Sejmu RP z dnia 1 sierpnia 1997 r. Karta
Praw Osób Niepełnosprawnych (M.P. z 13.08.1997 r.
Nr 50, poz. 475) Biuro Pełnomocnika Rządu ds. Osób
Niepełnosprawnych przygotowało informację na temat
stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w administracji publicznej. Uzyskane wyniki potwierdziły
niewykorzystane możliwości zatrudnienia
osób niepełnosprawnych właśnie w administracji
publicznej przy jednocześnie istniejącym potencjale
w tym zakresie. Dlatego też w ministerstwie
podjęto działania, które powinny przyczynić się do
zmiany tego niekorzystnego stanu rzeczy.
W tym celu w ubiegłym roku zainaugurowano
kampanię promującą zatrudnianie osób niepełnosprawnych
w administracji publicznej.
Etapem poprzedzającym tę kampanię było nawiązanie
współpracy z Kancelarią Prezesa Rady
Ministrów w celu określenia możliwości prawnych
wspierania zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w służbie cywilnej.
Prowadzona współpraca zaowocowała wskazaniem
przez KPRM możliwości zamieszczania w ogłoszeniach
o naborze na wolne stanowiska w służbie cywilnej
zapisu zachęcającego osoby posiadające ograniczenia
związanie z ich niepełnosprawnością do udziału
w prowadzonym naborze. Stosowna informacja o możliwości
zamieszczania takiej zachęty w ogłoszeniach
o wolnych stanowiskach pracy znalazła się na stronach
internetowych Kancelarii Prezesa RM.
W ramach kompanii realizowany jest również
rozpoczęty w maju 2007 r. cykl szkoleń kierowanych
do osób odpowiedzialnych za politykę kadrową
w urzędach i instytucjach publicznych. Celem szkoleń
jest wskazanie na niewykorzystane możliwości
zatrudnienia osób z niepełnosprawnościami w administracji
publicznej, wskazanie korzyści związanych
z ich zatrudnianiem oraz wspieranie koniecznych
przemian świadomości uczestników szkoleń
w zakresie postrzegania tych osób jako potencjalnych
pracowników.
Działania te wspierała Kancelaria Prezesa Rady
Ministrów. W wyniku nawiązanej współpracy przedstawiciel
kancelarii pani Ewa Puzyna, zastępca dyrektora
w Departamencie Służby Cywilnej, brała
udział w charakterze prelegenta w cyklu przeprowadzonych
przez ministerstwo pracy szkoleń.
W ramach tego cyklu do chwili obecnej odbyło się
12 spotkań; w 7 z nich uczestniczyli przedstawiciele
urzędów centralnych i jednostek im podległych oraz
przedstawiciele administracji publicznej szczebla
wojewódzkiego.
Natomiast 5 kolejnych adresowanych było do
pracowników jednostek administracji samorządowej,
których obowiązki zawodowe związane są z problematyką
zatrudniania. W sumie w szkoleniach
wzięło udział 729 uczestników (469 przedstawicieli
administracji centralnej i 260 przedstawicieli administracji
samorządowej).
Najbliższe szkolenie z tego cyklu zaplanowane
zostało na 18 marca 2008 r.
Kolejny element prowadzonej kampanii skierowany
jest do niepełnosprawnych studentów i absolwentów
wyższych uczelni. W tym celu zainicjowana
została współpraca z Ministerstwem Nauki
i Szkolnictwa Wyższego. Pełnomocnik rządu ds.
osób niepełnosprawnych w swoim piśmie z dnia
12 lutego br. skierowanym do pani minister prof.
Barbary Kudryckiej zaproponował zawarcie porozumienia,
którego celem byłoby wspólne prowadzenie
kampanii promującej zatrudnianie osób niepełnosprawnych
w administracji publicznej w środowisku
akademickim.
Wierzę, że podjęte działania przyniosą spodziewany
efekt i zwiększą zainteresowanie instytucji
publicznych i samych osób niepełnosprawnych zatrudnieniem
w administracji.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Macieja Płażyńskiego
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych
i okresu powojennego (981)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-981/08, dotyczące interpelacji posła
Macieja Płażyńskiego w sprawie projektu nowelizacji
ustawy o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego,
uprzejmie informuję:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
trwają obecnie prace nad projektem ustawy o uprawnieniach
kombatantów, uczestników walki cywilnej
lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec dyktatury
komunistycznej oraz niektórych ofiar represji systemów
totalitarnych. Ze względu na dużą ilość projektowanych
zmian w prawie kombatanckim projekt
ten nie stanowi nowelizacji ustawy z dnia 24 stycznia
1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego
(Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn.
zm.), lecz jest nową ustawą, która ma zastąpić obowiązującą.
Zgodnie z projektem proponuje się uznać ofiary
Grudnia ’70 za ofiary represji systemów totalitar-

358
nych i przyznać im takie uprawnienia, jakie obecnie
posiadają osoby represjonowane, tj. m.in. dodatek
kombatancki, dodatek kompensacyjny, ryczałt energetyczny,
zniżki komunikacyjne czy uprawnienie do
bezpłatnych leków.
W dniu 21 lutego br. projekt był przedmiotem obrad
komitetu Rady Ministrów. Obecnie w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej trwają prace nad
realizacją zaleceń komitetu. Planuje się, że w kwietniu
br. projekt zostanie przesłany do Sejmu RP.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu 12 lutego
2008 r. Rada Ministrów podjęła uchwałę nr 32/
2008 w sprawie przyznania Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych z ogólnej rezerwy budżetowej środków
finansowych z przeznaczeniem na wypłatę rent specjalnych
przyznanych dla rodziców, małżonków i dzieci
osób, które poniosły śmierć w grudniu 1970 r.
w wyniku działań wojska i milicji w Gdańsku, Gdyni,
Szczecinie i Elblągu. Zgodnie z uchwałą rodzice,
małżonkowie i dzieci ofiar Grudnia ’70 otrzymają
jednorazowe wypłaty w wysokości 50 tys. zł. Pieniądze
te będą wypłacane przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych, który otrzyma na ten cel środki z rezerwy
budżetowej w wysokości 2 mln zł. Podejmując
decyzję o przyznaniu świadczeń, Rada Ministrów wypełnia
moralne zobowiązanie wobec rodzin ofiar tragicznych
wypadków grudniowych. Po roku 1989 żadna
z demokratycznie wybranych władz polskich nie
przygotowała dla nich odpowiednich rozwiązań, które
umożliwiłyby zrekompensowanie strat i krzywd doznanych
ze strony ówczesnych władz państwowych.
Odnosząc się do kwestii sprawowania nadzoru
nad Urzędem do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych
przez ministra pracy i polityki Społecznej,
uprzejmie informuję, że nie planuje się zmian
w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie podpisywania deklaracji
podatkowych przez pełnomocnika (983)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Waldy Dzikowskiego z dnia 4 lutego
2008 r. w sprawie podpisywania deklaracji podatkowych
przez pełnomocnika, przesłaną przy piśmie
marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
15 lutego 2008 r. (znak: SPS-023-983/08), uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Obowiązujący od dnia 1 stycznia 2007 r. rozdział
9a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.zm.), zatytułowany
Podpisywanie deklaracji, jednoznacznie
rozstrzygnął wątpliwości co do możliwości podpisywania
deklaracji podatnika, płatnika lub inkasenta
przez ustanowionych pełnomocników, poprzez wprowadzenie
zasady, że każda deklaracja może być podpisana
przez pełnomocnika (art. 80a § 1 ustawy Ordynacja
podatkowa). Zaznaczyć przy tym trzeba, że
w myśl art. 137 ustawy Ordynacja podatkowa pełnomocnikiem
może być ustanowiona każda osoba fizyczna
mająca pełną zdolność do czynności prawnych.
Konsekwencją tego jest brak możliwości udzielenia
pełnomocnictwa osobie prawnej lub jednostce
organizacyjnej nieposiadającej osobowości prawnej.
Nie można zatem upoważnić do podpisywania zeznań
podatkowych np. biura rachunkowego.
Przepisy dotyczące podpisywania deklaracji nie
przewidują szczególnej formy udzielenia pełnomocnictwa,
odsyłając w tym zakresie do odpowiedniego
stosowania przepisów ustawy Ordynacja podatkowa
dotyczących pełnomocnictwa w postępowaniu podatkowym
(art. 80a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa).
Oznacza to, że stosownie do treści przepisu
art. 137 § 2 powołanej ustawy pełnomocnictwo powinno
być udzielone na piśmie. Podstawowym warunkiem
skuteczności pełnomocnictwa do podpisywania
deklaracji jest złożenie go do organu podatkowego
właściwego w sprawach podatku, którego dana
deklaracja dotyczy (art. 80a § 2 ustawy Ordynacja
podatkowa). Należy przy tym zwrócić uwagę, że
w przypadku, gdy zgodnie z przepisami prawa deklaracja
powinna być podpisana przez więcej niż
jedną osobę, udzielenie upoważnienia przez wszystkie
te osoby jest niezbędne, aby dane pełnomocnictwo
było skuteczne (art. 80a § 3 ustawy Ordynacja
podatkowa).
W tym miejscu należy podkreślić, że pełnomocnictwo
do podpisywania deklaracji jest szczególnym
rodzajem pełnomocnictwa. Z pełnomocnictwa do
podpisywania deklaracji musi wynikać upoważnienie
do podpisywania określonego rodzaju zeznań
(deklaracji). I w tym kontekście należy zwrócić uwagę
na różnice zachodzące między pozycją pełnomocnika
do podpisywania deklaracji a pełnomocnika
procesowego, ustanowionego na podstawie powołanego
wyżej przepisu art. 137 ustawy Ordynacja podatkowa.
Pełnomocnik procesowy, chcąc podpisywać
deklaracje, musi być do tego odrębnie upoważniony
na podstawie przepisu art. 80a ustawy Ordynacja
podatkowa. Nawet bardzo szerokie pełnomocnictwo
procesowe, udzielone na podstawie art. 137 tej ustawy,
nie jest wystarczające do podpisywania deklaracji
przez pełnomocnika.
Podpisanie deklaracji stanowi o złożeniu oświadczenia,
podaniu danych zgodnych z rzeczywistością.
Oświadczenie to jest składane pod rygorem odpo-

359
wiedzialności karnej. Z tych względów upoważnienie
do podpisania deklaracji podatkowej nie może
być dorozumiane, lecz musi jednoznacznie wynikać
z dokumentu pełnomocnictwa.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję
pana posła, że w sprawie będącej przedmiotem interpelacji
istotny jest zakres i treść udzielonego pełnomocnictwa,
a nie moment złożenia tego pełnomocnictwa
do organu podatkowego. Jeżeli zatem z pełnomocnictwa,
złożonego przed dniem 1 stycznia
2007 r., jednoznacznie wynika, że pełnomocnik umocowany
został do podpisywania określonego rodzaju
deklaracji podatkowych, to wówczas pełnomocnictwo
takie jest akceptowane przez organy podatkowe
również po dniu 1 stycznia 2007 r.
Jednocześnie pragnę poinformować pana posła,
że Ministerstwo Finansów nie otrzymywało sygnałów
o nieprawidłowościach w powyższym zakresie.
W przypadku dysponowania przez pana posła informacjami
na temat zaistniałych przypadków nieakceptowania
przez organy podatkowe prawidłowo
udzielonych pełnomocnictw do podpisywania deklaracji
podatkowej, uprzejmie proszę o przekazanie takich
informacji celem podjęcia stosownych działań.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie kryteriów przyznawania stypendiów
przez szkoły wyższe (984)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Waldy Dzikowskiego (SPS-
-023-984/08) w sprawie kryteriów przyznawania
stypendiów przez szkoły wyższe, przekazuję następujące
informacje.
Przeprowadzona przez Najwyższą Izbę Kontroli
w 2006 r. kontrola pomocy materialnej w 38 uczelniach
publicznych i niepublicznych dostarczyła ministerstwu
szeregu ważnych spostrzeżeń i informacji
o funkcjonowaniu systemu pomocy materialnej
dla studentów, ukształtowanego przepisami ustawy
– Prawo o szkolnictwie wyższym.
Realizując wskazaną przez NIK potrzebę zwiększenia
nadzoru nad uczelniami w tym zakresie, ministerstwo
zwiększyło liczbę kontroli, sukcesywnie
są opiniowane uczelniane regulaminy ustalania wysokości,
przyznawania i wypłacania świadczeń pomocy
materialnej dla studentów. Ponadto do wszystkich
uczelni przekazano informację na temat sposobu
gospodarowania środkami dotacji na pomoc
materialną, podkreślając konieczność zgodnego
z prawem i efektywnego wykorzystania środków
publicznych.
Przeprowadzono również analizę stanu funduszu
pomocy materialnej dla studentów i doktorantów
i do rektorów 51 uczelni publicznych, które wykazały
wysoki stan funduszu, zostały skierowane
pisma wzywające do wyjaśnienia powodów nadmiernego
gromadzenia środków. Dla przeciwdziałania
tym praktykom w zmienianym rozporządzeniu
w sprawie zasad podziału dotacji z budżetu państwa
dla uczelni publicznych i niepublicznych proponuje
się wprowadzenie rozwiązania polegającego na
nieprzyznawaniu dotacji uczelni, w przypadku gdy
kwota przewidywanego stanu funduszu pomocy materialnej
na koniec roku poprzedzającego rok przyznania
dotacji jest równa lub wyższa od kwoty dotacji
wyliczonej na dany rok.
Pragnę również poinformować, iż w najbliższym
czasie zakończy pracę powołany przeze mnie Zespół
do Spraw Opracowania Założeń Reformy Systemu
Szkolnictwa Wyższego, który wypracowuje rozwiązania
do planowanej zmiany ustawy – Prawo o szkolnictwie
wyższym. Zarówno rekomendacje zespołu,
jak i wnioski Najwyższej Izby Kontroli wskazują na
konieczność dokonania zmian sytemu pomocy materialnej,
uproszczenia jego zasad i skierowania większych
środków na pomoc o charakterze socjalnym
w celu zapewnienia sprawiedliwego i równego dostępu
do szkolnictwa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Barbara Kudrycka
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie rozwoju bibliotek cyfrowych
w Polsce (986)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego w sprawie
rozwoju bibliotek cyfrowych w Polsce, przekazaną
pismem z dnia 15 lutego br. nr SPS-023-986/
08 uprzejmie proszę o przyjęcie następującej informacji:
Celem digitalizacji zbiorów bibliotek, archiwów
i muzeów jest zabezpieczenie ich w postaci wysoko-

360
jakościowych kopii cyfrowych oraz umożliwienie
użytkownikom jak najszerszego dostępu do zasobów
polskiego dziedzictwa narodowego poprzez tworzenie
dostępnych poprzez Internet bibliotek i repozytoriów
cyfrowych.
Ustawa z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim
i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 90,
poz. 631, z późn. zm.) wyraźnie określa zasady ochrony
utworów, ich zwielokrotniania oraz rozpowszechniania.
Nowelizacja ustawy o prawie autorskim
z 2004 r. poszerzyła zakres licencji dla bibliotek poprzez
wprowadzenie nowego uprawnienia, a także
zmodyfikowała treść dotychczasowych uprawnień.
Obecnie biblioteki uprawnione są do:
— udostępniania nieodpłatnego, w zakresie swoich
zadań statutowych, egzemplarzy utworów rozpowszechnionych;
— sporządzania lub zlecania sporządzania egzemplarzy
rozpowszechnionych utworów w celu
uzupełnienia, zachowania lub ochrony własnych
zbiorów.
Ponadto ustanowiono na rzecz bibliotek nowe
uprawnienie, na podstawie którego mogą one udostępniać
zbiory dla celów badawczych lub poznawczych
za pośrednictwem końcówek systemu informatycznego
(terminali), znajdujących się na terenie
bibliotek.
Oznacza to, że biblioteki mogą korzystać w wymieniony
powyżej sposób z utworów i przedmiotów
praw pokrewnych, bez konieczności uzyskania zgody
podmiotu uprawnionego z tytułu prawa autorskiego.
Dlatego też dokumenty objęte ochroną prawa
autorskiego mogą być digitalizowane przez polskie
instytucje kultury, a restrykcje zawarte w aktach
prawnych dotyczą wyłącznie ich udostępniania
w Internecie.
W Polsce digitalizację zbiorów własnych prowadzi
38% bibliotek, lecz tylko część z nich prezentuje
zeskanowane dokumenty w bibliotekach cyfrowych.
W latach 2003–2006 liczba bibliotek cyfrowych
w Polsce wzrosła o prawie 60%. Szczególne przyspieszenie
prac digitalizacyjnych obserwuje się od końca
2005 r., a systematyczne powiększanie się zasobów
cyfrowych oraz plany instytucji pozwalają przypuszczać,
że tempo rozwoju bibliotek cyfrowych będzie
wzrastać w najbliższych latach. W styczniu 2008 r.
w sieci Internet dostępnych było ponad 130 000
obiektów cyfrowych pochodzących z 18 polskich bibliotek
cyfrowych. Należy jeszcze raz podkreślić, że
wiele instytucji kultury w trosce o swoje zasoby sporządza
kopie cyfrowe najcenniejszych czy też najbardziej
zagrożonych zbiorów, co nie jest równoznaczne
z ich powszechnym udostępnianiem w Internecie.
W bibliotekach cyfrowych prezentowane są
w zdecydowanej większości dokumenty wolne od zastrzeżeń
prawa autorskiego. Rozwiązaniem często
stosowanym przez biblioteki cyfrowe jest pozyskiwanie
zgody twórców na upublicznienie ich dzieła
w Internecie.
Znaczenie digitalizacji europejskiego dziedzictwa
kulturowego, a tym samym problemy i wyzwania
związane z praktyczną realizacją zostały też odpowiednio
uznane przez Komisję Europejską. Fundamentalnym
dla sektora kultury jest komunikat Komisji
z 30 września 2005 r. pt. i2010 Biblioteki cyfrowe.
Dokument ten w całości poświęcony został kwestii
digitalizacji dziedzictwa kulturowego oraz zagadnieniom
finansowym, organizacyjnym, technicznym,
a co najważniejsze – prawnym. W dokumencie
tym czytamy:
Digitalizacja oznacza sporządzenie kopii, co może
okazać się problematyczne z uwagi na prawa własności
intelektualnej (IPR). Dyrektywa 2001/29/WE
w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw
autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym
1) przewiduje wyjątek dla określonych czynności
zwielokrotniania dokonywanych przez ogólnodostępne
biblioteki, instytucje edukacyjne, muzea
lub archiwa.
W dokumencie tym Komisja odniosła się również
do kwestii udostępniania online zasobów cyfrowych,
stwierdzając:
Tradycyjny model usług bibliotecznych, oparty
na wypożyczaniu fizycznych materiałów znajdujących
się w posiadaniu bibliotek, jest trudny do przetransponowania
do środowiska cyfrowego. Zgodnie
z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi oraz
porozumieniami międzynarodowymi materiały powstałe
w wyniku digitalizacji mogą być wykorzystywane
online jedynie wtedy, jeśli są wolnodostępne 2)
lub za wyraźną zgodą właścicieli praw do nich. (…)
Stworzenie biblioteki online oferującej dzieła wykraczające
poza „materiały wolnodostępne” nie jest
możliwe bez zasadniczych zmian w przepisach dotyczących
praw autorskich lub odpowiednich umów
z posiadaczami praw autorskich, zawieranych indywidualnie.
W tym kontekście istotne znaczenie ma
kwestia przejrzystości/wyjaśnienia statusu dzieł
pod względem praw autorskich. W niektórych przypadkach
koszty określenia statusu dzieł pod względem
praw autorskich będą wyższe niż same procesy
digitalizacji oraz udostępnienia online. Tak jest
w szczególności w przypadku tzw. dzieł osieroconych
– filmów lub książek, w przypadku których określenie,
kto jest posiadaczem praw autorskich, jest niemożliwe
lub bardzo trudne.
Kwestii udostępniania utworów w sieci dotyczy
przygotowany w 2007 r. przez Komisję Europejską
komunikat ws. Creative Content Online (COM(2007)
836 final). Dokument ten, stanowiący odpowiedź na
wspomniane wyżej wątpliwości, inicjuje działania,
w wyniku których mają zostać wypracowane zalece-
1)
Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja
2001 r., Dz.U. L 167 z 22.6.2001, str. 10.
2)
Termin „wolnodostępne” jest tu używany w wąskim znaczeniu
i odnosi się do zasobów informacji, które są wolno dostępne
dla wszystkich i mogą być przez nich wykorzystywane,
np. z powodu wygaśnięcia praw autorskich.

361
nia dotyczące m.in. udostępniania utworów w Internecie
przez biblioteki cyfrowe.
Mając na względzie rozwój polskich zasobów cyfrowych,
tworzenie do nich dostępu oraz włączenie
Polski do Europejskiej Biblioteki Cyfrowej, minister
kultury i dziedzictwa narodowego powołał w dniu
24 kwietnia 2006 r. zespół ds. digitalizacji, w którego
skład wchodzą przedstawiciele bibliotek, archiwów
i muzeów. Zespół w planach pracy na 2008 r.
wskazał prawo autorskie jako najważniejszą kwestię
do uregulowania. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
Narodowego zamierza w bieżącym roku rozpocząć
prace nad kompleksową nowelizacją ustawy
z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach
pokrewnych.
Nie ulega wątpliwości, że dostęp do cyfrowego dziedzictwa
kultury musi być jak najszerszy dla wszystkich
obywateli RP. Niemniej tworzenie, a przede
wszystkim udostępnianie zasobu cyfrowego musi
być zgodne z krajowymi oraz międzynarodowymi regulacjami
dotyczącymi praw autorskich. Pogodzenie
tych dwóch zagadnień (powszechnej dostępności oraz
dbałość o respektowanie prawa) jest wyzwaniem,
z którym zmagają się wszystkie państwa tworzące biblioteki
cyfrowe. Problemy związane powszechnym
udostępnianiem oraz restrykcjami prawa autorskiego
w kontekście budowy społeczeństwa informacyjnego,
równouprawnienia w dostępie do wiedzy i nauki
są przedmiotem troski zarówno państwa polskiego,
jak i oficjalnych gremiów europejskich.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jerzego Ziętka
w sprawie wykluczenia
osób niepełnosprawnych powyżej
wieku emerytalnego z programów celowych
PFRON (987)
W odpowiedzi na przesłaną przy piśmie z dnia 15 lutego
2008 r., znak: SPS-023-987/08, interpelację pana
Jerzego Ziętka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie wykluczenia osób niepełnosprawnych
powyżej wieku emerytalnego z programów celowych
PFRON uprzejmie wyjaśniam:
Specyfiką programów celowych jest uzupełniający,
w stosunku do ustawowych zadań PFRON,
charakter pomocy. Formuła programów celowych
realizowanych przez fundusz polega na wyodrębnieniu
najważniejszych w danym czasie problemów.
Pomimo świadomości istnienia wielu ważnych i społecznie
uzasadnionych potrzeb, wysokość środków
finansowych przeznaczonych na pomoc oferowaną
w ramach programów nie pozwala na wyznaczenie
i realizację wszystkich potrzeb osób niepełnosprawnych.
Podstawową misją Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych jest wspieranie
rehabilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych.
Środki PFRON pochodzą od pracodawców niezatrudniających
osób niepełnosprawnych i zgodnie
z logiką ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej (...), a także ze względu na źródło
pochodzenia środków są wydatkowane przede
wszystkim na cele związane z zatrudnianiem lub
samozatrudnianiem osób niepełnosprawnych. Aktywizację
zawodową, jako główny cel działalności funduszu,
odzwierciedlają zasady programów. Programy
realizowane przez PFRON i zatwierdzane przez
Radę Nadzorczą PFRON, takie jak np. „Pegaz 2003”
i „Komputer dla Homera 2003”, mają za zadanie
wspierać przede wszystkim aktywizację zawodową
osób niepełnosprawnych z określonymi dysfunkcjami
i wyrównywać ich szanse na otwartym rynku
pracy. Dlatego krąg ich adresatów został zawężony
do pełnoletnich osób w wieku aktywności zawodowej,
którym sprzęt komputerowy może umożliwić
zdobycie wiedzy lub podjęcie samodzielnej pracy
w różnych dziedzinach.
Informuję także, że osoby niepełnosprawne
w wieku emerytalnym mają jednak możliwość uzyskania
wsparcia ze środków PFRON przy zakupie
sprzętu komputerowego, na podstawie rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej z dnia
25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia rodzajów
zadań powiatu, które mogą być finansowane ze
środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861,
z późn. zm.), w ramach likwidacji barier w komunikowaniu
się. Osoba niepełnosprawna, składając
stosowny wniosek do powiatowego centrum pomocy
rodzinie, powinna wykazać, czy i w jakim stopniu
taki zakup pozwoli na kompensację dotykających
jej ograniczeń. Zatem wymienione w interpelacji
sprzęty – z wyłączeniem zakupu wózka elektrycznego
– mogą być w zależności od indywidualnych
potrzeb osób niepełnosprawnych dofinansowane
ze środków PFRON, będących w dyspozycji
samorządu powiatowego.
Jednocześnie informuję, że o dofinansowanie zakupu
wózka elektrycznego w ramach obszaru „C”
programu „Pegaz 2003” mogą wnioskować wszystkie
osoby niepełnosprawne bez względu na wiek, posiadające
ważne orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności
lub orzeczenie równoważne, u których
dysfunkcja jednej lub obu kończyn dolnych
z jednoczesną dysfunkcją jednej lub obu kończyn
górnych uniemożliwia poruszanie się na wózku inwalidzkim
o napędzie ręcznym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

362
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie nowelizacji ustawy
z dnia 5 września 2007 r. o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
w części dotyczącej ulgi rodzinnej (988)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r. (SPS-
-023-988/08) interpelację pana posła Jarosława Katulskiego
w sprawie możliwości skorzystania z ulgi
prorodzinnej przez rodzica, który po orzeczonym
rozwodzie lub separacji nie zamieszkuje z dziećmi,
uprzejmie informuję.
Ulga prorodzinna została wprowadzona ustawą
z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588),
z mocą obowiązującą od 1 stycznia 2007 r.
Zasady korzystania z omawianego odliczenia reguluje
art. 27f ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku
dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.).
Przepis ten stanowi, że od podatku dochodowego,
obliczonego zgodnie z art. 27, pomniejszonego
o kwotę składki, o której mowa w art. 27b, podatnik
ma prawo odliczyć rocznie kwotę stanowiącą iloczyn
liczby wychowywanych dzieci i dwukrotności kwoty
zmniejszającej podatek określonej w pierwszym
przedziale skali podatkowej, jeżeli w roku podatkowym
wychowywał własne lub przysposobione dzieci,
o których mowa w art. 6 ust. 4 ustawy (art. 27f
ust. 1 i 2 ww. ustawy).
Z dalszych postanowień tego przepisu wynika, że
odliczenie kwoty, o której wyżej mowa, dotyczy łącznie
obojga rodziców. Kwotę tę odlicza się od podatku
jednego z rodziców lub od podatku obojga rodziców
(art. 27f ust. 3 ww. ustawy).
W odniesieniu do rodziców, w stosunku do których
orzeczone zostały rozwód albo separacja, odliczenie
przysługuje temu z rodziców, u którego dzieci
faktycznie zamieszkują (art. 27f ust. 4 ww. ustawy).
Jeżeli przez część roku podatkowego dzieci faktycznie
zamieszkują u każdego z rodziców, w stosunku
do których orzeczone zostały rozwód albo separacja,
odliczenie przysługuje każdemu z nich;
w tym przypadku kwota odliczenia stanowi iloczyn
liczby miesięcy pobytu dzieci u rodzica i 1/12 kwoty
stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i dwukrotności kwoty zmniejszającej podatek określonej
w pierwszym przedziale skali podatkowej
(art. 27f ust. 5 ww. ustawy).
Jak zatem wynika z przytoczonych przepisów,
ustawodawca zdecydował się na przyznanie rodzicom
jednego łącznego limitu odliczenia. Również rodzice,
w odniesieniu do których zostały orzeczone
rozwód albo separacja, mogą korzystać tylko z jednego
limitu odliczenia. W tym przypadku ustawodawca
określił warunek wskazujący, któremu z rodziców
odliczenie przysługuje, tj. temu, u którego
dziecko faktycznie zamieszkuje. W sytuacji, gdy
przez część roku dziecko zamieszkuje u każdego
z rodziców, odliczenie jest odpowiednio dzielone między
rodziców, stosownie do liczby miesięcy przebywania
dziecka u danego rodzica.
Należy podkreślić, że ustawodawca, przyznając
prawo do korzystania z omawianego uprawnienia
temu podatnikowi, u którego dziecko faktycznie zamieszkuje,
zdecydował się na wskazanie łatwej do
ustalenia, obiektywnej przesłanki. Rozwiązanie takie
wydaje się ponadto najbardziej sprawiedliwe
(słuszne) i uzasadnione. Nie ulega bowiem wątpliwości,
że rodzic, u którego dziecko mieszka, ponosi
większą odpowiedzialność za jego utrzymanie i wychowywanie.
Jednocześnie ustawodawca nie wykluczył z omawianego
odliczenia podatników zobowiązanych do
płacenia alimentów. Możliwe jest bowiem skorzystanie
z odliczenia także przez podatnika płacącego alimenty,
u którego dziecko faktycznie zamieszkuje.
Warto przy tym zauważyć, że dla zastosowania przedmiotowej
ulgi nie ma decydującego znaczenia orzeczenie
sądu w sprawie powierzenia opieki nad dzieckiem,
ale stan faktyczny, tzn. u którego z rodziców
i w jakim okresie dziecko faktycznie zamieszkuje.
W świetle powyższego uprzejmie informuję, że
brak jest uzasadnienia dla podjęcia prac legislacyjnych
w zakresie przedmiotowej ulgi podatkowej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie możliwości zmiany ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych (989)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Jarosława Pawła Katulskiego,
SPS-023-989/08, w sprawie możliwości zmiany
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie
informuję, co następuje.
Nowelizacja ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
dokonana ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych

363
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125 poz. 873), która weszła w życie z dniem 31 lipca
2007 r., była efektem prac nad czterema projektami
ustaw o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
i niektórych innych ustaw: rządowym (druk
sejmowy nr 766), poselskimi (druki sejmowe nr 339,
767 i 768) oraz senackim projektem ustawy o zmianie
niektórych ustaw dotyczących przekształceń własnościowych
nieruchomości (druk 602).
W stanowiskach rządu do projektów poselskich
i senackiego sformułowane zostały opinie i zastrzeżenia
dotyczące najważniejszych z proponowanych
zmian przepisów.
Chciałbym również podkreślić, że przedstawiciele
ministra transportu i budownictwa, a następnie
ministra budownictwa, uczestniczący w pracach
w Sejmie i w Senacie jako reprezentanci strony rządowej
wielokrotnie wyrażali opinie, zastrzeżenia
i uwagi, które tylko w niewielkim stopniu zostały
uwzględnione w uchwalonej ustawie.
Przechodząc do zapytania wyrażonego w piśmie
pana posła, czy brana jest pod uwagę nowelizacja
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że grupa posłów na Sejm
RP VI kadencji wnioskiem z dnia 14 listopada 2007 r.
zwróciła się do Trybunału Konstytucyjnego o stwierdzenie
niezgodności z Konstytucją RP niektórych
przepisów ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz ustawy nowelizującej, w tym: art. 4 ust. 4¹,
art. 35 ust. 2¹ i art. 48.
Ponadto we wspomnianym wniosku zakwestionowane
są również przepisy:
— art. 4 ust. 8 ustawy,
— art. 8 1 ust. 3 ustawy,
— art. 8 2 ust. 3 i 4 ustawy,
— art. 8 3 ust. 1 ustawy,
— art. 11 ust. 1 1 pkt 2 ustawy,
— art. 26 ust. 1 ustawy,
— art. 6 ust. 1 ustawy nowelizującej z dnia 14 czerwca
2007 r.,
— art. 10 ust. 1 ustawy nowelizującej,
— art. 12 ustawy nowelizującej,
— art. 93a ustawy z dnia 16 września 1982 r.
Prawo spółdzielcze.
Poza tym w dniu 10 stycznia br. z wnioskiem
o stwierdzenie niezgodności z konstytucją niektórych
przepisów (art. 8 1 ust. 3, art. 8 2 ust. 2, 3 i 4,
art. 8 3 ) ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz art. 12 ww. ustawy nowelizującej wystąpił
rzecznik praw obywatelskich.
Informuję nadto Pana Marszałka, że w resorcie
infrastruktury trwają konsultacje ze środowiskami
spółdzielczymi w celu przygotowania nowelizacji
ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.).
Wyjaśniam, że kierunek prac legislacyjnych nad
kolejną zmianą ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
będzie uzależniony m. in. od treści orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego wydanego w oparciu
o złożony przez grupę posłów na Sejm RP VI kadencji
oraz rzecznika praw obywatelskich wniosków
o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP niektórych
artykułów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873).
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że planowane
jest posiedzenie Komisji Infrastruktury, na
którym komisja zamierza ocenić funkcjonowanie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ze szczególnym
uwzględnieniem ostatniej nowelizacji ustawy
oraz ewentualną potrzebę i kierunek jej zmiany.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie nowelizacji Kodeksu cywilnego
w zakresie umożliwienia rolnikom
skuteczniejszego dochodzenia swoich roszczeń
z tytułu posadowienia na ich gruntach
instalacji energetycznych
i telekomunikacyjnych (991)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Katulskiego
(SPS-023-991/08) w sprawie umożliwienia rolnikom
skuteczniejszego dochodzenia roszczeń z tytułu posadowienia
na ich gruntach instalacji energetycznych
i telekomunikacyjnych, przekazaną przy piśmie
z dnia 15 lutego 2008 r. (nr SPS-023-991/08)
przedstawiam następujące stanowisko.
Poruszona w interpelacji kwestia zmiany uregulowania
statusu prawnego tzw. urządzeń przesyłowych
oraz wprowadzenia służebności przesyłu
stała się przedmiotem inicjatywy ustawodawczej
rządu. Dotyczący tego zagadnienia projekt ustawy
o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz niektórych
innych ustaw (druk sejmowy nr 81) zawiera regulacje
co do zasady zbieżne z propozycjami zmian Kodeksu
cywilnego zawartymi w interpelacji pana
posła Katulskiego.
Wskazany powyżej projekt ustawy nie obejmuje
natomiast kwestii określonych w interpelacji jako
zmiana przepisów technicznych, a dotyczących potraktowania
jako osobnego problemu usytuowania
urządzeń przesyłowych na gruntach rolnych, okre-

364
ślenia minimalnych wysokości linii energetycznych
i minimalnej odległości od granicy gruntu oraz
zmiany przepisów dotyczących modernizacji linii
(preferowanie linii podziemnych, ustawianie urządzeń
przesyłowych na granicy gruntów).
Odnosząc się do propozycji potraktowania jako
osobnego problemu usytuowania urządzeń przesyłowych
na gruntach rolnych, wskazać należy, iż
– w opinii Ministerstwa Sprawiedliwości – brak jest
podstaw dla tworzenia odrębnych regulacji dla tego
rodzaju gruntów.
Przepis art. 49 K.c., wprowadzający zasadę, iż
urządzenia przesyłowe nie stanowią części składowej
gruntu, jeżeli wchodzą w skład przedsiębiorstwa,
również w obecnym brzmieniu nie różnicuje statusu
takich urządzeń w zależności od rodzaju gruntu, na
którym urządzenia te zostały wybudowane.
Natomiast, odnosząc się do ewentualnego zróżnicowania
możliwości ustanowienia służebności przesyłu
w zależności od rodzaju gruntu, który służebność
taka miałaby obciążać, wskazać należy, iż
– zgodnie z art. 287 K.c., który z mocy projektowanego
art. 305 4 K.c. ma być odpowiednio stosowany
do służebności przesyłu – zakres tej służebności
i sposób jej wykonywania oznaczać się będzie, w braku
innych danych, według zasad współżycia społecznego
przy uwzględnieniu zwyczajów miejscowych.
Ponadto sposób wykonywania służebności określać
będzie, stosowany również odpowiednio, art. 288
K.c. stanowiący, iż służebność winna być wykonywana
w taki sposób, żeby jak najmniej utrudniała
korzystanie z nieruchomości obciążonej.
Wobec tego należy uznać, iż wskazane przepisy
stanowią wystarczającą podstawę do uwzględnienia,
przy określaniu treści służebności przesyłu, specyfiki
wynikającej z rodzaju gruntu, na którym służebność
ma być ustanowiona.
Powyższe uwagi odnoszą się również do pozostałych
wyżej wymienionych kwestii, a mianowicie
określenia minimalnych wysokości linii energetycznych
i minimalnej odległości od granicy gruntu oraz
zmiany przepisów dotyczących modernizacji linii.
W tym zakresie treść służebności przesyłu określana
będzie nie tylko z uwzględnieniem odpowiednich
przepisów Prawa budowlanego i Prawa energetycznego
oraz innych regulacji określających warunki
wznoszenia i eksploatacji urządzeń przesyłowych,
ale także z uwzględnieniem wskazanych wyżej przepisów
art. 287 i 288 K.c.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych
i okresu powojennego w części dotyczącej
szczególnych uprawnień żołnierzy
przymusowo zatrudnianych w batalionach
budowlanych w latach 1949–1959 (992)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-992/08, dotyczące interpelacji posła
Jarosława Katulskiego w sprawie projektu ustawy
o zmianie ustawy o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu
powojennego w części dotyczącej szczególnych
uprawnień żołnierzy przymusowo zatrudnianych
w batalionach budowlanych w latach 1949–1959, uprzejmie
informuję:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej trwają
obecnie prace nad projektem ustawy o uprawnieniach
kombatantów, uczestników walki cywilnej lat
1914–1945, działaczy opozycji wobec dyktatury komunistycznej
oraz niektórych ofiar represji systemów
totalitarnych. Ze względu na dużą ilość projektowanych
zmian w prawie kombatanckim projekt
ten nie stanowi nowelizacji ustawy z dnia 24 stycznia
1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego
(tekst jedn.: Dz. U. z 2002 r. Nr 42,
poz. 371, z późn. zm.), lecz jest nową ustawą, która
ma zastąpić obowiązującą.
Zgodnie z projektem proponuje się uznać żołnierzy
przymusowo zatrudnianych w batalionach budowlanych
w latach 1949–1959 za ofiary represji
systemów totalitarnych i przyznać im takie uprawnienia,
jakie obecnie posiadają osoby represjonowane,
tj. m.in. dodatek kombatancki, dodatek kompensacyjny,
ryczałt energetyczny, zniżki komunikacyjne
czy uprawnienie do bezpłatnych leków.
W dniu 21 lutego br. projekt był przedmiotem
obrad Komitetu Rady Ministrów. Obecnie w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej trwają prace
nad realizacją zaleceń komitetu. Planuje się, że
w bieżącym półroczu projekt zostanie przesłany do
Sejmu RP.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.

365
O d p o w i e d ź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Sławomira Nitrasa
w sprawie zasad nadawania
odznaczeń wojskowych żołnierzom
w stanie spoczynku (993)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Nitrasa w sprawie
zasad nadawania odznaczeń wojskowych żołnierzom
w stanie spoczynku (SPS-023-993/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 16 października
1992 r. o orderach i odznaczeniach (Dz. U. Nr 90,
poz. 450, ze zm.) prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
nadaje ordery i odznaczenia. Ordery z własnej inicjatywy,
na wniosek prezesa Rady Ministrów oraz
kapituł orderów, natomiast odznaczenia z własnej
inicjatywy, na wniosek prezesa Rady Ministrów, ministrów,
kierowników urzędów centralnych oraz wojewodów.
Wnioskodawcy działają z własnej inicjatywy
lub z inicjatywy jednostek organizacyjnych im
podległych, organów samorządowych oraz organizacji
społecznych i zawodowych za zasługi w dziedzinach
objętych zakresem ich działania.
W odniesieniu do kombatantów ze stosownym
wnioskiem o nadanie odznaczenia państwowego,
w uznaniu ich zasług wynikających z udziału w walkach
w składzie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
w niepodległościowym ruchu konspiracyjnym
w okresie II wojny światowej lub represjonowanych
w okresie powojennym, wystąpić mogą naczelne
władze stowarzyszenia zrzeszającego wnioskowaną
osobę, za pośrednictwem prezesa Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych. Potwierdzenie
szczególnych zasług oraz ocena wybitnych
dokonań osoby wnioskowanej do wyróżnienia leżą
w kompetencji ww. urzędu, na podstawie wniosku
o nadanie odznaczenia i dokumentów archiwalnych,
znajdujących się w jego zasobach.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, iż na podstawie
art. 6 przytoczonej ustawy ordery i odznaczenia
wojenne nadawane są tylko w czasie wojny lub
nie później niż przez pięć lat od jej zakończenia, zaś
ordery i odznaczenia wojskowe co do zasady nadawane
są w czasie działań bojowych przeciwko aktom
terroryzmu w kraju lub podczas użycia Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa
i nie później niż przez trzy lata od zakończenia
tych działań.
Problematyka mianowania żołnierzy niebędących
w czynnej służbie wojskowej (do kategorii których
należy zaliczyć żołnierzy w stanie spoczynku)
została unormowana ustawą z dnia 21 listopada
1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze
zm.) oraz rozporządzeniem ministra obrony narodowej
z dnia 12 maja 2006 r. w sprawie mianowania na
wyższy stopień wojskowy osób niepodlegających obowiązkowi
czynnej służby wojskowej oraz byłych żołnierzy
zawodowych (Dz. U. Nr 86, poz. 597, ze zm.).
Zgodnie z art. 76 ust. 8 wskazanej ustawy byli
żołnierze zawodowi, którzy nie podlegają obowiązkowi
służby wojskowej ze względu na wiek lub stan
zdrowia, mogą być mianowani na wyższy stopień
wojskowy jedynie, jeżeli mianowanie jest uznaniem
ich zasług z tytułu udziału w walkach o niepodległość
państwa lub w misjach pokojowych. Natomiast
byłych żołnierzy zawodowych podlegających obowiązkowi
czynnej służby wojskowej można mianować
na kolejny wyższy stopień wojskowy w uznaniu
ich zasług z tytułu wykonywania działalności związanej
z obronnością państwa, jeżeli:
— działając jako wolontariusze w stowarzyszeniach
zrzeszających byłych żołnierzy zawodowych,
wykonują świadczenia o charakterze obronnym lub
edukacyjno-wychowawczym, lub w zakresie bezpieczeństwa
publicznego;
— są zatrudnieni w organach władzy publicznej
albo w podmiotach posiadających osobowość
prawną, wykonując zadania związane z obronnością
państwa.
Należy zaznaczyć, że uhonorowanie szczególnych
zasług dla obronności państwa nadaniem orderu lub
odznaczenia nie obliguje właściwego organu do mianowania
żołnierzy na wyższy stopień wojskowy.
Ponadto pragnę podkreślić, że wyróżnienie żołnierzy
i osób cywilnych odpowiedniej klasy orderami
i stopniami odznaczeń państwowych oraz mianowanie
w trybie szczególnych zasług dla obronności
państwa jest fakultatywne i zależy od uznania rangi
dokonań, wybitnych osiągnięć i szczególnych zasług
osoby wnioskowanej, stąd też nie może być mowy
o ich skatalogowaniu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki państwa i rekompensat
z tytułu mienia pozostawionego
poza granicami Polski (994)
W związku z interpelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pana Jana Kulasa z dnia 5 lutego

366
2008 r., przekazaną pismem z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak DSPA-4401-858/08) uprzejmie odpowiadam,
co następuje.
Ad 1 i 2:
Proces regulowania przez państwo zobowiązań
wobec obywateli, którzy pozostawili nieruchomości
poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej,
trwa nieprzerwanie od kilkudziesięciu lat i jest
kształtowany poprzez rozwiązania o charakterze
ustawowym. Według informacji prezesa Rady Ministrów
z dnia 6 grudnia 2002 r. skierowanej do Trybunału
Konstytucyjnego, w ramach procesu, o którym
mowa, ekwiwalent za mienie pozostawione na
byłych kresach wschodnich otrzymało ok. 1,5 mln
osób oraz wydzielono ok. 300 tys. gospodarstw rolnych
o powierzchni 1,7 mln hektarów gruntów wraz
z zabudowaniami. Podstawowym świadczeniem, jakie
ustawodawca zawsze przyznawał zabużanom za
mienie nieruchome, było prawo zaliczania jego wartości
na pokrycie opłat za użytkowanie wieczyste
bądź ceny sprzedaży nieruchomości stanowiących
własność Skarbu Państwa.
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku
z dnia 15 grudnia 2004 r. stwierdził, że większość
uprawnionych do uzyskania kompensacji za mienie
nieruchome pozostawione za granicami uzyskała
całkowite lub co najmniej częściowe zaspokojenie.
Do czasu uchwalenia obecnie obowiązującej ustawy
z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty
z tytułu pozostawienia nieruchomości
poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej
możliwość rekompensaty mienia pozostawionego poza
powojennymi granicami Polski regulowało wiele aktów
normatywnych, przede wszystkim z zakresu gospodarki
nieruchomościami, m.in.:
1) ustawa z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce
gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości;
2) ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami;
3) ustawa z dnia 4 września 1997 r. o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego przysługującego
osobom fizycznym w prawo własności.
W dniu 22 czerwca 2004 r. Wielka Izba Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu
ogłosiła wyrok w sprawie skargi Broniowski przeciwko
Polsce. Skarga dotyczyła braku możliwości
zaspokojenia prawa do rekompensaty za mienie pozostawione
na terenach, które po II wojnie światowej
nie weszły w skład obecnego obszaru Polski.
Ponadto w dniu 15 grudnia 2004 r. Trybunał
Konstytucyjny orzekł o niezgodności z Konstytucją
Rzeczypospolitej Polskiej niektórych przepisów
ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o zaliczaniu na
poczet ceny sprzedaży albo opłat z tytułu użytkowania
wieczystego nieruchomości Skarbu Państwa
wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi
granicami państwa polskiego. W szczególności
trybunał uznał za niezgodne z Konstytucją RP przepisy
wprowadzające wymóg zamieszkiwania przez
osoby uprawnione na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej od dnia wejścia w życie ustawy oraz przepisy
wprowadzające jednolite ograniczenie kwotowe
przyznanej zabużanom kompensacji.
Uchwalenie obecnie obowiązującej ustawy z dnia
8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi
granicami Rzeczypospolitej Polskiej miało na
celu zapewnienie wykonania postanowień Europejskiego
Trybunału Praw Człowieka, jak również zlikwidowanie
problemów, które pojawiły się w praktyce
stosowania ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r.
Ustawa z dnia 8 lipca 2005 r. jest pierwszym aktem
prawnym dotyczącym mienia zabużańskiego,
umożliwiającym osobom uprawnionym realizację rekompensaty
w formie świadczenia pieniężnego. Wysokość
rekompensaty stanowi kompromis pomiędzy
oczekiwaniami zabużan a realnymi możliwościami
finansowymi państwa. Przy ustalaniu wysokości rekompensaty
wzięto pod uwagę, iż zabużanie nie stanowią
jedynej grupy, której państwo nie zrekompensowało
strat mających związek z wojną rozpoczętą
w 1939 r.
W związku z wyrokiem Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka w Strasburgu w dniu 6 września
2005r. została zawarta ugoda między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej i skarżącym – panem Jerzym
Broniowskim. W ramach jej realizacji Rzeczpospolita
Polska zobowiązała się wprowadzić równolegle
środki o charakterze ogólnym i indywidualnym wobec
wszystkich zabużan.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej uzgodnił z Europejskim
Trybunałem Praw Człowieka załatwienie
w trybie pilotażowym 50 z 232 skarg wniesionych do
trybunału przez obywateli naszego kraju, jako testu
skuteczności i efektywności działania ustawy z 8 lipca
2005 r.
Wypłaty rekompensat dla grupy osób skarżących,
o której mowa, zostały zrealizowane w grudniu
2006 r. oraz styczniu 2007 r. Zainicjowały one
proces regularnych wypłat świadczeń pieniężnych
dla zabużan.
Ad 3:
Bank Gospodarstwa Krajowego wypłacił z Funduszu
Rekompensacyjnego od początku prowadzenia
wypłat do dnia 29 lutego 2008 r. ogółem 3185
rekompensat na kwotę 105 739 377,57 zł.
Wojewodowie przekazali ministrowi skarbu państwa
w roku 2007 dane dotyczące łącznie 8406 osób
uprawnionych, posiadających potwierdzone prawo do
rekompensaty w wyniku wydania 3910 decyzji/zaświadczeń,
na kwotę wynoszącą 305 805 914,77 zł.
Wg stanu na luty br., urzędy wojewódzkie prowadzą
62 474 postępowania w sprawach o potwierdzenie
prawa do rekompensaty.
Przyjmując, że 90% prowadzonych postępowań
zakończy się potwierdzeniem prawa do rekompensaty
oraz zakładając, że liczba złożonych do końca bieżącego
roku (termin prekluzyjny) nowych wniosków
wyniesie ok. 6 tys., przy utrzymaniu średniej rekompensaty
wypłaconej w roku 2007 w wysokości 30,5 tys.,

367
wartość pozostałych do zaspokojenia roszczeń zabużańskich
wyniesie ok. 2,1 mld zł. Powyższa wielkość
jest zgodna z szacunkiem przyjętym w założeniach
do ustawy z dnia 8 lipca 2005r. o realizacji prawa do
rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości
poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.
Ad 4:
W dniu 14 lutego 2008 r. zawarta została umowa
pomiędzy zamawiającym Ministerstwem Skarbu
Państwa a wykonawcą, wyłonionym w trybie przetargu
nieograniczonego, firmą ABG SPIN SA z Warszawy
na realizację zadania „Wykonanie i wdrożenie
jednolitego Systemu Informatycznego Rejestrów
SIR, obejmującego rejestr centralny i rejestry wojewódzkie
prowadzone przez ministra skarbu państwa
i wojewodów w formie elektronicznej, wraz z dostawą
serwerów”. Termin wykonania zadania określony
został na 8 miesięcy. Przyspieszenie tempa wypłat
rekompensat powinno zatem nastąpić jeszcze
w roku bieżącym.
Informuję także, iż w fazie uzgodnień międzyresortowych
znajduje się projekt zmian w ustawie
z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza
obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczący
określenia właściwości organu do stwierdzenia
nieważności lub wznowienia postępowania
w sprawach zaświadczeń/decyzji wydanych na podstawie
odrębnych przepisów.
Ad 5:
Europejski Trybunał Praw Człowieka w Strasburgu
w grudniu 2007 r. skreślił z listy swoich
spraw 52 skargi, uznając, że przepisy krajowe regulujące
kwestię rekompensat za mienie zabużańskie
pozostawione po II wojnie światowej na wschodzie
stanowią skuteczny środek w rozumieniu art. 13
Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
wolności, który pozwala zabużanom na otrzymanie
stosownej rekompensaty na poziomie krajowym.
Oznacza to, że Rzeczpospolita Polska jako
pierwszy kraj podlegający kognicji trybunału wykonała
skutecznie wyrok pilotażowy (sprawa Broniowski
przeciwko Polsce). Polska uniknęła dzięki
temu zarówno wnoszenia do trybunału kolejnych
skarg zabużańskich, jak również wydawania przez
ten organ następnych wyroków dotyczących mienia
zabużańskiego, w których trybunał mógł zasądzać
na rzecz skarżących zadośćuczynienia za
szkodę materialną w wysokości 100% wartości pozostawionego
mienia.
W tym stanie rzeczy debata parlamentarna na
temat wypłat rekompensat z tytułu nieruchomości
pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej
Polskiej nie wydaje się być uzasadniona.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Jan Bury
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie ewentualnego obciążenia spółdzielni
mieszkaniowej i członków podatkiem
dochodowym z tytułu nabycia własności
gruntu przez zasiedzenie celem uwłaszczenia
(995)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 19 lutego 2008 r.
(nr SPS-023-995/08) interpelację pani poseł Gabrieli
Masłowskiej w sprawie ewentualnego obciążenia
spółdzielni mieszkaniowej i jej członków podatkiem
dochodowym z tytułu nabycia własności gruntu
przez zasiedzenie celem uwłaszczenia, uprzejmie informuję.
W myśl postanowień art. 35 ust. 4 ustawy z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), jeżeli
nieruchomość posiada nieuregulowany stan prawny
w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy o gospodarce
nieruchomościami, spółdzielnia mieszkaniowa nabywa
własność tej nieruchomości przez zasiedzenie, jeżeli
spełnia kryteria wymagane w art. 35 ust. 1.
Spółdzielnia mieszkaniowa, która w dniu 5 grudnia
1990 r. była posiadaczem nieruchomości gruntowej,
stanowiącej własność Skarbu Państwa albo
gminy, albo gdy właściciel tej nieruchomości pozostaje
nieznany, pomimo podjętych starań o jego
ustalenie, i przed tym dniem, na podstawie pozwolenia
na budowę i decyzji lokalizacyjnej spółdzielnia ta
wybudowała budynek, nabywa własność tej nieruchomości
przez zasiedzenie. Orzeczenie sądu stwierdzające
nabycie własności tej nieruchomości jest
podstawą wpisu do księgi wieczystej (art. 35 ust. 4 1
ww. ustawy).
Jeżeli osoba uprawniona do lokalu spółdzielczego
wystąpiła z wnioskiem o przeniesienie prawa odrębnej
własności, a spółdzielni nie przysługuje prawo
własności lub użytkowania wieczystego gruntu, na
którym znajduje się objęty wnioskiem lokal, a spółdzielnia
spełnia warunki, o których mowa w ust. 4 1 ,
to zarząd spółdzielni obowiązany jest, w ciągu 3 miesięcy
od dnia złożenia wniosku, do wystąpienia do
sądu z wnioskiem o stwierdzenie zasiedzenia gruntu,
na którym znajduje się budynek, którego dotyczy
wniosek (art. 35 ust. 4 2 ww. ustawy).
W myśl cytowanych przepisów zasiedzenie nieruchomości
następuje na rzecz spółdzielni mieszkaniowej,
a nie na rzecz osób fizycznych posiadających lokale
mieszkalne.
Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych, należy zauważyć, iż zgodnie
art. 12 ust. 1 pkt 2 nieodpłatne przysporzenie
majątkowe (np. wartość otrzymanej na własność
nieruchomości) stanowi przychód podatkowy. Prze-

368
pis ten nie uzależnia powstania przychodu od sposobu,
w jaki została nieodpłatnie nabyta nieruchomość.
Od 1 stycznia 2007 r. spółdzielnie mieszkaniowe
korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego
od osób prawnych w zakresie dochodów uzyskanych
z gospodarki zasobami mieszkaniowymi, w części
przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych
zasobów (art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych).
Ministerstwo Finansów w piśmie skierowanym
do pana piotra Stycznia, sekretarza stanu w Ministerstwie
Budownictwa (Nr DD6-8213-438/WK/
06/339/391 z dnia 22 grudnia 2006 r.) wyraziło pogląd,
iż na gospodarkę zasobami mieszkaniowymi
składają się przychody oraz pokrywane z nich koszty
związane z utrzymaniem całości substancji
mieszkaniowej.
Budynek mieszkalny wraz ze znajdującymi się
w nim lokalami mieszkalnymi, pomieszczeniami
oraz urządzeniami, w sposób trwały związany jest
z gruntem, na którym został on zbudowany. Tym
samym grunt wraz z budynkiem mieszkalnym stanowi
jeden z elementów zasobów mieszkaniowych.
Oznacza to, że wartość otrzymanego nieodpłatnie
na własność gruntu, na którym stoi budynek mieszkalny,
stanowi w spółdzielni mieszkaniowej przychód
osiągnięty z gospodarki zasobami mieszkaniowymi,
który ma wpływ na wysokość dochodu osiągniętego
z tej gospodarki. Dochód ten zwolniony jest
od podatku dochodowego w oparciu o ww. przepis
art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla tego
zwolnienia ma mieszkalny charakter budynku, a nie
posiadany tytuł prawny do gruntu, na którym budynek
został wybudowany. Oznacza to, że zarówno budynek
ten, jak i grunt, na którym się on znajduje,
wchodzą w skład zasobów mieszkaniowych.
Odnośnie natomiast do obciążenia podatkiem
dochodowym od osób fizycznych stwierdzić należy,
iż u członków spółdzielni nie występuje obowiązek
podatkowy w tym podatku w związku z nabyciem od
spółdzielni mieszkaniowej lokalu wraz z gruntem,
do którego to gruntu prawo własności spółdzielnia
nabyła w drodze zasiedzenia.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
O d p o w i e d ź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jacka Krupy
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o zasadach wykonywania uprawnień
przysługujących Skarbowi Państwa
w odniesieniu do funkcjonowania
publicznych szkół wyższych (996)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzymaną
w dniu 18 lutego 2008 r. interpelacją pana posła
Jacka Krupy w sprawie możliwości nowelizacji
ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach wykonywania
uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa
(Dz. U. Nr 106, poz. 493, z późn. zm.) w odniesieniu
do funkcjonowania publicznych szkół wyższych
uprzejmie informuję:
Zgodnie z art. 5a ust. 1 ww. ustawy państwowe
osoby prawne są obowiązane uzyskać zgodę ministra
właściwego do spraw skarbu państwa na dokonanie
czynności prawnej w zakresie rozporządzenia
składnikami aktywów trwałych w rozumieniu przepisów
o rachunkowości, zaliczonymi do wartości
niematerialnych i prawnych, rzeczowych aktywów
trwałych lub inwestycji długoterminowych, w tym
oddania tych składników do korzystania innym podmiotom
na podstawie umów prawa cywilnego lub
ich wniesienia jako wkładu do spółki lub spółdzielni,
jeżeli wartość rynkowa przedmiotu rozporządzenia
przekracza równowartość w złotych kwoty 50 000
euro, obliczonej na podstawie średniego kursu ogłoszonego
przez Narodowy Bank Polski według stanu
z dnia wystąpienia o zgodę. Wykonując w sposób
bezpośredni uprawnienia wynikające z praw przysługujących
Skarbowi Państwa, minister skarbu
państwa sprawuje, poprzez ww. przepis, kontrolę
nad mieniem państwowym.
Obowiązek uzyskania zgody ministra właściwego
do spraw skarbu państwa nakładają na uczelnie publiczne
przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.). W myśl art. 90 ust. 4 ww. ustawy rozporządzanie
przez uczelnię składnikami aktywów trwałych
w rozumieniu przepisów o rachunkowości, w zakresie
określonym w ustawie z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługujących
Skarbowi Państwa, wymaga zgody ministra
właściwego do spraw skarbu państwa.
Nie należy oczywiście kwestionować szczególnej
pozycji uczelni publicznych nadanej im poprzez zagwarantowanie
w art. 70 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej autonomii. Nie może być ona jednakże
rozumiana jako wartość absolutna. Majątek,
którym gospodarują uczelnie, w większości przypadków
zaangażowany został przez państwo (art. 44¹
§ 1 K.c.) tak w momencie utworzenia uczelni państwowej,
jak również w trakcie jej funkcjonowania,

369
w celu realizacji zadań publicznych wymienionych
w art. 13 i 14 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.
Minister skarbu państwa pozytywnie odnosi
się do inicjatywy zniesienia ograniczenia określonego
w art. 90 ust. 4 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym.
Z uwagi na znaczną wartość rozporządzania mieniem
przez uczelnie publiczne istnieje jednak problem
ustalenia odpowiedzialności senatu lub rektora
za podejmowane decyzje.
Zasadnym zatem jest przed podjęciem takiej inicjatywy
ustawodawczej przeanalizowanie ww. problemu
przez ministra nauki i szkolnictwa wyższego
w kontekście racjonalnego i prawidłowego gospodarowania
mieniem przez uczelnie publiczne.
Pragnę tylko wspomnieć, że przeprowadzona
w 2004 r. przez NIK kontrola uczelni publicznych
wskazała na szereg nieprawidłowości w gospodarowaniu
mieniem publicznym.
Przed podjęciem inicjatywy ustawodawczej dotyczącej
zniesienia ograniczenia wynikającego z art. 90
ust. 4 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym niezbędne
jest przeprowadzenie analizy skutków gospodarczych
zniesienia wspomnianego wyżej ograniczenia.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Aleksander Grad
ministra sportu i turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie groźby utraty prawa do organizacji
Euro 2012 (997)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, na interpelację
poseł na Sejm RP Anny Sobeckiej przekazaną pismem
z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-997/
08) w sprawie groźby utraty prawa do organizacji
Euro 2012, uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
działalności spółki celowej PL 2012 Sp. z o.o. informuję,
iż w dniu 18 lutego 2008 r. powołano prezesa
zarządu spółki pana Marcina Herra. W dniu 20 lutego
2008 r. została podpisana umowa o powierzenie
przedsięwzięć Euro 2012 przedmiotowej spółce. Na
podstawie wskazanej umowy scedowane zostały zadania
związane z koordynacją i nadzorem przedsięwzięć
Euro 2012, realizowane w ramach przygotowań
Polski do organizacji finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012.
W związku z powyższym pragnę zapewnić, iż spółka
celowa odpowiedzialna za koordynację projektu
Euro 2012 podjęła działalność i aktualnie pozostaje
w fazie tworzenia odpowiedniego zaplecza kadrowego
oraz logistycznego.
Biorąc pod uwagę wątpliwości co do terminowego
wdrażania kolejnego etapu przygotowań Polski do
organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012 wyjaśniam, iż rząd RP podejmuje
wszystkie niezbędne działania wynikające z harmonogramu
przygotowań, opracowanego na bazie
przedłożonych gwarancji Unii Europejskich Związków
Piłkarskich.
Zgodnie z przyjętym programem prac legislacyjnych
Rady Ministrów w okresie styczeń–czerwiec
2008 r. w II kwartale 2008 r. zaplanowano, rozpatrzenie
projektu nowelizacji rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 12 października 2007 r. w sprawie
wykazu przedsięwzięć Euro 2012 (Dz. U. Nr 192,
poz. 1385).
Ostateczna struktura nakładów finansowych na
realizację przedsięwzięć Euro 2012, zasady oraz termin
ich przekazania zostaną ustalone ramach programu
wieloletniego w celu przygotowania i wykonania
przedsięwzięć Euro 2012, uchwalonego przez
rząd zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o przygotowaniu finałowego turnieju Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012 (Dz. U.
Nr 173, poz. 1219). Rozpatrzenie projektu programu
wieloletniego planowane jest w II kwartale 2008 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Mirosław Drzewiecki
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie braku lekarzy sądowych (998)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 15 lutego 2008 r., nr SPS-023-998/08,
przy którym została przekazana interpelacja pani
poseł Anny Sobeckiej w sprawie braku lekarzy sądowych
– uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Zagadnienia związane z prawidłową realizacją
ustawy o lekarzu sądowym pozostają w ciągłym zainteresowaniu
Ministerstwa Sprawiedliwości. Pismem
z dnia 12 października 2007 r., a więc po wejściu
w życie wymienionej ustawy, wystąpiono do pre-

370
zesów sądów okręgowych o podjęcie działań, których
celem było stałe monitorowanie przebiegu procesu
naboru kandydatów na lekarzy sądowych.
Wobec napływających sygnałów o niewielkiej
liczbie lekarzy zgłaszających swe kandydatury Ministerstwo
Sprawiedliwości podjęło szereg czynności
techniczno-organizacyjnych oraz legislacyjnych
w celu zapewnienia wdrożenia ustawy oraz zwiększenia
zainteresowania pełnieniem funkcji lekarza
sądowego.
Przeprowadzono konsultacje ze środowiskiem lekarskim
reprezentowanym przez Naczelną Radę
Lekarską. Samorząd lekarski, opiniując rozporządzenia
wykonawcze do cytowanej ustawy, sygnalizował
w szczególności potrzebę rozważenia podwyższenia
stawki wynagrodzenia za wystawienie zaświadczenia
przez lekarza sądowego w celu zachęcenia
lekarzy do podpisywania umów z prezesami sądów.
W rezultacie przeprowadzonych konsultacji
zwiększono kwotę wynagrodzenia za wystawienie
takiego zaświadczenia z 40 zł proponowanych jeszcze
w toku prac legislacyjnych nad ustawą do 80 zł.
W skierowanym do prezesów sądów okręgowych
kolejnym piśmie z 29 października 2007 r. podkreślono
wagę współpracy z okręgowymi radami lekarskimi
oraz wskazano, że to na tych organach samorządu
lekarskiego ciąży obowiązek przedstawienia
prezesom list kandydatów na lekarzy sądowych. Ponadto
przekazano celem upowszechnienia informację
o stanie prac legislacyjnych nad projektami aktów
wykonawczych do ustawy, w tym szczególnie
o podniesieniu, zgodnie z sugestią samorządu lekarskiego,
kwoty wynagrodzenia za wystawienie zaświadczenia
lekarskiego z 40 zł do 80 zł.
W adresowanym do prezesów w dniu 30 listopada
2007 r. piśmie zwrócono się z prośbą o ponowne
skierowanie wniosków do okręgowych rad lekarskich
w celu przedstawienia przez nie kandydatów
na lekarzy sądowych. Przekazano także informację
o celowości ograniczenia liczby wymaganych specjalności
do tych, które mają najpowszechniejszy
charakter, to znaczy medycyna rodzinna, choroby
wewnętrzne, psychiatria, kardiologia, chirurgia
oraz położnictwo i ginekologia. Takie stanowisko
było reakcją Ministerstwa Sprawiedliwości na postulaty
samorządu lekarskiego.
Uwzględniając powyższe, zważyć należy, że zastrzeżenie
dla samorządu lekarskiego konkretnych
czynności związanych ze wskazaniem lekarza sądowego
pozostawia wąski obszar aktywności dla ministra
sprawiedliwości. Wynika to z tego, że przepisy
ustawy o rekomendacji lekarzy, którzy następnie
mogą podpisać z prezesem sądu stosowną umowę,
umocowują organy samorządu lekarskiego.
Podkreślić zatem należy, że zarówno minister
sprawiedliwości, jak i prezesi sądów nie posiadają
środków władczych w stosunku do lekarzy, które
spowodowałyby zobligowanie ich do podjęcia tej
funkcji. Niemniej, nie uchybiając art. 17 Konstytucji
RP, to na samorządzie lekarskim, zgodnie z art. 6
ust. 2 cytowanej ustawy, ciąży obowiązek przekazania
prezesowi sądu listy kandydatów na lekarzy sądowych
wraz z rekomendacjami.
W dążeniu do zapobieżenia sytuacji braku lekarzy
w poszczególnych okręgach prezesi sądów dokonywali
szeregu działań na rzecz zapewnienia wdrożenia
przepisów ustawy, a w szczególności prowadzili
bezpośrednie konsultacje i ustalenia z okręgowymi
radami lekarskimi, dotyczące zawierania umów
z kandydatami na lekarzy sądowych.
Jednocześnie Ministerstwo Sprawiedliwości w ramach
swych kompetencji nadzorczych realizowanych
przez Departament Organizacyjny i Departament
Sądów Powszechnych wystąpiło do prezesów
sądów okręgowych o nadsyłanie danych dotyczących
liczby zawartych oraz planowanych do zawarcia umów
z lekarzami sądowymi. Ponadto minister sprawiedliwości
pismem z dnia 9 stycznia 2008 r. zwrócił się
do prezesów sądów z prośbą o zintensyfikowanie
działań w celu zwiększenia zainteresowania wykonywaniem
funkcji przez lekarza sądowego. Ponadto
wskazano na potrzebę uzyskania informacji o lekarzach
sądowych powołanych przez prezesów sądów
okręgowych w sąsiednich okręgach celem ich rozpowszechnienia
i umożliwienia uczestnikom postępowań
skorzystania z ich usług. Z posiadanych przez
Ministerstwo Sprawiedliwości informacji wynika,
że prezesi sądów udostępnili publicznie wykazy, nie
tylko realizując obowiązek wynikający z art. 8 ust. 2
ustawy o lekarzu sądowym, ale również poprzez zamieszczenie
wykazu na witrynie internetowej sądów,
co ma niezwykle istotne znaczenie dla osób
chorych.
Nadsyłane informacje pozwalają na stwierdzenie,
że dzięki prowadzonym z dużą intensywnością
działaniom występująca początkowo w niektórych
okręgach sądowych nieznaczna liczba lekarzy, którzy
podpisali umowy, z każdym dniem ulega zwiększeniu.
Na dzień 3 marca 2008 r. w skali całego kraju
zawarte zostały przez prezesów sądów okręgowych
343 umowy z lekarzami sądowymi. Natomiast
w najbliższym czasie przygotowywanych jest do zawarcia
kolejnych 95 umów.
Ze zgromadzonych danych wynika jednakże również
i to, że w części okręgów sądowych wyłoniło się
niebezpieczeństwo wystąpienia zakłóceń w sprawnym
funkcjonowaniu sądów z uwagi na brak dostatecznej
liczby lekarzy sądowych. W tym względzie
najbardziej niepokojąca sytuacja występuje w sądach
okręgowych w Bydgoszczy i Zielonej Górze,
gdzie w ogóle nie zawarto umów z lekarzami wobec
nieprzedstawienia kandydatów na lekarzy sądowych
przez właściwe okręgowe rady lekarskie.
Wszystkie podjęte działania i zgromadzone w ich
efekcie informacje wskazują, że dla pełnego wprowadzenia
w życie ustawy o lekarzu sądowym, w szczególności
dla pozyskania niezbędnej liczby lekarzy
sądowych, potrzebny jest dłuższy okres przejściowy.
W związku z powyższym w Ministerstwie Sprawiedliwości
przygotowano projekt zmiany ustawy, ma-

371
jący obowiązywać do dnia 31 grudnia 2008 r. Czas
ten pozwoli na elastyczne rozwiązanie zaistniałych
problemów i umożliwi dostosowanie się do nowej sytuacji
prawnej. W zaproponowanej nowelizacji ustawy
dodano w przepisach przejściowych art. 28a, którego
celem jest przyznanie prezesom sądów okręgowych
czasowego uprawnienia do dopuszczenia innego
lekarza niż lekarz sądowy do wykonywania tej
funkcji. Dopuszczenie innego lekarza do wykonywania
czynności lekarza sądowego odbywać się będzie
na podstawie zarządzenia prezesa sądu okręgowego
jedynie w przypadku niemożności zawarcia dostatecznej
liczby umów o wykonywanie czynności lekarza
sądowego. Wobec tych lekarzy odstępuje się od
przepisów ustalających zaostrzone wymogi formalne.
Celem nowelizacji jest czasowe uproszczenie i przyspieszenie
procedury stosowanej przy dopuszczeniu
lekarzy do wykonywania czynności lekarza sądowego,
polegające na odstąpieniu od wymogu rekomendacji
okręgowej rady lekarskiej. Zaznaczyć przy tym
należy, że mimo zaproponowanej nowelizacji nie ulegają
zmianie wymagania co do rzetelności i skrupulatności
przy wykonywaniu czynności lekarza sądowego,
które winny spełniać takie same standardy,
jak w stosunku do lekarza ustanowionego na podstawie
przepisów ustawy o lekarzu sądowym w jej
pierwotnym brzmieniu.
Wskazany projekt ustawy został skierowany do
prac legislacyjnych w parlamencie w trybie pilnym
w rozumieniu art. 123 Konstytucji RP. Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej w dniu 29 lutego 2008 r. uchwalił
przedłożony projekt rządowy, a Senat RP na posiedzeniu
w dniu 6 marca 2008 r. podjął uchwałę
o przyjęciu ustawy uchwalonej przez Sejm RP bez
poprawek.
W ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości przedmiotowa
ustawa nowelizująca, po jej wejściu w życie,
pozwoli prezesom sądów okręgowych na podejmowanie
adekwatnych do potrzeb działań w celu zapewnieniu
sprawnego funkcjonowania instytucji lekarza
sądowego.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Karty Polaka (999)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska przekazuję
na ręce Pana Marszałka odpowiedź na otrzymaną
w dniu 18 lutego 2008 r. interpelację pani poseł
Anny Elżbiety Sobeckiej dotyczącą stanu przygotowań
do wejścia w życie przepisów ustawy z dnia
7 września 2007 r. o Karcie Polaka, przygotowaną
z uwzględnieniem informacji uzyskanych od ministra
spraw zagranicznych.
Uprzejmie informuję, że wszystkie rozporządzenia
do ustawy o Karcie Polaka powinny wejść
w życie łącznie z wejściem w życie ustawy, a więc
dopiero z dniem 29 marca 2008 r. Obecnie nad projektami
rozporządzeń prowadzone są intensywne
prace finalne. Spośród czterech projektów rozporządzeń
do ustawy o Karcie Polaka, których wydanie
jest obligatoryjne, dwa projekty zostały przedłożone
do podpisu prezesa Rady Ministrów, jeden
został już przyjęty przez Radę Ministrów, zaś ostatni
będzie przedmiotem obrad stałego komitetu
Rady Ministrów w dniu 13 marca 2008 r. Wobec
powyższego w mojej ocenie nie ma niebezpieczeństwa
ewentualnego opóźnienia w opublikowaniu
tych rozporządzeń w Dzienniku Ustaw RP przed
dniem 29 marca 2008 r., a zatem wejdą one w życie
w wymaganym terminie.
Odnośnie stanu przygotowania konsulatów RP
do wykonywania obowiązków związanych z wejściem
w życie ustawy o Karcie Polaka uprzejmie informuję,
że Ministerstwo Spraw Zagranicznych prowadzi
intensywne prace zmierzające do przystosowania
infrastruktury placówek konsularnych i zapewnienia
dodatkowej obsady kadrowej – pełna mobilizacja
pionu konsularnego MSZ pozwala założyć,
że przygotowania te zostaną ukończone na czas. Na
realizację zadań przewidzianych w ustawie zaplanowano
w budżecie MSZ kwotę 8 470 740 PLN, w co
wliczono koszty utworzenia 31 etatów konsularnych
(obecnie dobiega końca szkolenie tych osób), dodatkowe
podróże kurierskie oraz koszty administracyjne.
Bliskie ukończenia są prace nad procedurą
sprawdzania znajomości języka polskiego oraz polskich
tradycji i zwyczajów. Sukcesywnie prowadzone
są także konsultacje z władzami państw objętych
działaniem ustawy, w trakcie których przekazywane
są informacje na temat zasad funkcjonowania
Karty Polaka.
Jednocześnie, ustosunkowując się do pozostałych
kwestii zawartych w przedmiotowej interpelacji,
pragnę wyjaśnić:
1. Do chwili obecnej nie został wyprodukowany
ani jeden egzemplarz Karty Polaka – powodem jest
fakt, że każda karta będzie dokumentem indywidualnym,
przygotowywanym przez Centrum Personalizacji
Dokumentów MSWiA dopiero po podjęciu
przez konsula decyzji o przyznaniu danej osobie
Karty Polaka i po przekazaniu do CPD danych tej
osoby. Karta będzie miała formę spersonalizowaną,
podobną do polskiego dowodu osobistego, a zatem
nie jest możliwa wcześniejsza produkcja blankietów
i późniejsze ręczne „dopisywanie” na nich danych
posiadaczy.

372
2. Rada do Spraw Polaków na Wschodzie będzie
organem odwoławczym od decyzji konsulów podjętych
w sprawach Karty Polaka. Zostanie ona powołana
przez premiera w marcu 2008 r. Wcześniejsze
powołanie rady było bezprzedmiotowe i bezcelowe,
gdyż do czasu podjęcia przez konsulów pierwszych
decyzji o odmowie przyznania Karty Polaka i złożeniu
przez zainteresowanych pierwszych odwołań do
rady nie byłoby de facto żadnych spraw, którymi jej
członkowie mogliby się zajmować.
3. Spis organizacji polskich i polonijnych uprawnionych
do wydawania zaświadczeń został przygotowany
przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych,
uzyskano także zgody wytypowanych organizacji na
umieszczenie ich w spisie. Zakończyły się już uzgodnienia
międzyresortowe projektu stosownego obwieszczenia
i w najbliższych dniach zostanie ono
przedłożone do podpisu premiera tak, aby mogło zostać
opublikowane przed dniem 29 marca 2008 r.
4. Upoważnienie do wskazania organizacji pozarządowych
uprawnionych do przyjmowania i przekazywania
wniosków o przyznanie Karty Polaka
zawarte jest w delegacji ustawowej o charakterze fakultatywnym
– na chwilę obecną nie jest planowane
wydanie rozporządzenia na podstawie tej delegacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie składek za urlopy macierzyńskie
i wychowawcze za lata 1999–2001,
których ZUS nie zaksięgował
na kontach ubezpieczonych (1000)
W związku z interpelacją pani Anny Sobeckiej,
poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną
przy piśmie z dnia 15 lutego br., znak: SPS-023-
-1000/08, w sprawie składek za urlopy macierzyńskie
i wychowawcze za lata 1999–2001, których
ZUS nie zaksięgował na kontach ubezpieczonych,
po uzyskaniu wyjaśnień prezesa Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych z dnia 29 lutego 2008 r., znak:
992900/402-685/2008/Fuk, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Na mocy art. 6 ust. 1 pkt 19 i art. 9 ust. 6 ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74
z późn. zm.) osoby przebywające na urlopach wychowawczych
lub pobierające zasiłek macierzyński albo
zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego podlegają
obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu
i rentowym, jeżeli nie mają ustalonego prawa do
emerytury lub renty i nie mają innych tytułów rodzących
obowiązek ubezpieczeń społecznych.
Zgodnie z obowiązującym przepisem art. 36
ust. 2 tej ustawy w wypadku osób przebywających
na urlopach wychowawczych lub pobierających zasiłek
macierzyński albo zasiłek w wysokości zasiłku
macierzyńskiego obowiązek dokonania zgłoszenia
do ubezpieczenia emerytalnego i rentowego spoczywa
na płatniku składek.
W okresie od stycznia 1999 r. do maja 2001 r. – na
mocy wówczas obowiązującego przepisu art. 36
ust. 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
– osoby takie miały obowiązek samodzielnego zgłoszenia
się do ubezpieczeń emerytalnego i rentowego
(przeniesienie tego obowiązku na płatnika składek
nastąpiło na mocy ustawy z dnia 11 stycznia 2001 r.
o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
oraz niektórych innych ustaw – Dz. U. Nr 8,
poz. 64). Przy czym raporty rozliczeniowe w tym
okresie sporządzał za nie ZUS – na podstawie zgłoszeń
tych osób oraz danych wykazanych w raportach
rozliczeniowych (świadczeniowych), przekazanych
za te osoby przez płatników składek, a także
na podstawie innych posiadanych przez ZUS danych,
np. danych o świadczeniach bezpośrednio wypłaconych
przez zakład.
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w swoim
piśmie podkreślił, że jakość danych przekazywanych
przez płatników składek do ZUS, szczególnie
w pierwszym okresie reformy, nie była zadawalająca
i z tego powodu zakład zmuszony był w pierwszej
kolejności podjąć działania w celu maksymalizacji
stopnia prawidłowości danych zawartych w swoim
systemie informatycznym. Wskazano także, iż
równolegle w zakładzie prowadzone były prace
w kierunku opracowania i wdrożenia specjalnego
oprogramowania służącego do sporządzenia przez
ZUS odpowiednich dokumentów ubezpieczeniowych
i rozliczenia składek za osoby przebywające na urlopach
wychowawczych lub pobierające zasiłek macierzyński
w okresie do maja 2001 r. i podlegające z tego
tytułu ubezpieczeniom – na podstawie posiadanych,
już zweryfikowanych, danych dotyczących
tych osób.
W swym stanowisku Zakład Ubezpieczeń Społecznych
wyraźnie zaznaczył, że oprogramowanie
takie już funkcjonuje i dotychczas za omawiane osoby
zostały utworzone imienne raporty składkowe
(ZUS RCA): za styczeń 1999 r. – za ok. 180 tys. osób,
za luty 1999 r. – za ok. 196 tys. osób oraz za marzec
1999 r. – za ok. 190 tys. osób. Podkreślono również,
że obecnie trwają przygotowania do generowania raportów
składkowych za kolejne miesiące rozliczeniowe
oraz że po utworzeniu dokumentów rozliczeniowych
za okres od stycznia 1999 r. do maja 2001 r.
włącznie zakład rozliczy i zewidencjonuje składki na

373
kontach ubezpieczonych, o czym następnie poinformuje
zainteresowane osoby poprzez przesłanie im
informacji o stanie konta.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych wyjaśnił także,
że w wyniku rozliczenia składek na ubezpieczenie
emerytalne za osoby przebywające w okresie od
stycznia 1999 r. do maja 2001 r. na urlopach wychowawczych
lub macierzyńskich, w przypadku ubezpieczonych
będących członkami otwartych funduszy
emerytalnych, na rachunki w tych funduszach zostaną
przekazane składki wraz z należnymi odsetkami
za zwłokę. Przy czym zaznaczono wyraźnie, że
pełna kwota zaległości będzie możliwa do określenia
dopiero po zakończeniu procesu rozliczeń.
W swym stanowisku Zakład Ubezpieczeń Społecznych
zadeklarował, że zgodnie z przyjętym harmonogramem
prac wszystkie zidentyfikowane należne
składki powinny zostać rozliczone i przekazane
do OFE do końca pierwszego półrocza 2008 r.
Problemy Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
z identyfikacją składek za ubezpieczonych w latach
1999–2002 były znane ministerstwu. W związku
z tym został przygotowany w resorcie odpowiedni
projekt ustawy, którego celem było zapewnienie niezbędnych
środków na spłatę zobowiązań ZUS.
Zgodnie z ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o przejęciu
przez Skarb Państwa zobowiązań Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych z tytułu nieprzekazanych składek
do otwartych funduszy emerytalnych (Dz. U
z 2003 r. Nr 143, poz. 1450, z późn. zm.) za zobowiązania
z tytułu nieodprowadzonych składek do OFE
odpowiada Skarb Państwa. Na jej mocy od 2003 r.
cyklicznie co miesiąc zidentyfikowane zobowiązania
są przekazywane w formie obligacji do otwartych
funduszy emerytalnych. Zgodnie z tą ustawą przejmowanie
przez Skarb Państwa zobowiązań wynikających
z nieprzekazanych składek (a więc także dotyczących
osób przebywających w okresie od stycznia
1999 r. do maja 2001 r. na urlopach macierzyńskich
i wychowawczych) zostanie zakończone do
końca 2008 r.
Podkreślić należy również, że na podstawie obowiązujących
przepisów art. 47 ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych jedyną formą „wyrównania”
z tytułu nieprzekazania składek do OFE jest
obowiązek naliczenia przez ZUS od zaległych składek
odsetek i przekazanie ich do OFE. Wskazać
można, że do końca 2002 r. były to odsetki ustawowe
sięgające nawet 30%, a od 1 stycznia 2003 r. są one
uzależnione od wysokości 13-tygodniowych bonów
skarbowych. Obecnie wynoszą 5,10% (komunikat
prezesa ZUS z dnia 11 grudnia 2007 r. – M.P. Nr 95,
poz. 1041).
Należy zwrócić uwagę, że odsetki płacone przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych do końca 2002 r.
były niewspółmiernie wysokie do osiąganych wówczas
stóp zwrotu przez OFE. Powodowało to poważne
i nieuzasadnione obciążenie dla budżetu państwa.
Przyjmowana od 1 stycznia 2003 r. wysokość
odsetek miała za zadanie zbliżyć ją do rentowności
inwestycji z OFE, krótkookresowe różnice zarówno
na korzyść, jak i na niekorzyść inwestycji OFE mogą
oczywiście mieć miejsce.
Ostateczna ocena, czy przyjęte rozwiązania
prawne są korzystne dla danego ubezpieczonego, będzie
jednak możliwa dopiero po każdorazowym rozliczeniu
zaległej składki.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie planów likwidacji trzech cukrowni
w woj. kujawsko-pomorskim oraz przeniesienia
siedziby Krajowej Spółki Cukrowej
z Torunia do Warszawy (1001)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny
Sobeckiej z dnia 22 stycznia 2008 r. (SPS-023-1001/
08) w sprawie restrukturyzacji Krajowej Spółki Cukrowej
SA z siedzibą w Toruniu uprzejmie przedstawiam
poniższe informacje.
Od roku 2006 sytuację na rynku cukru we
wszystkich krajach zjednoczonej Europy, w tym
w Polsce, kształtuje przede wszystkim reforma rynku
cukru zaakceptowana przez wszystkie kraje
członkowskie.
Z dniem 1 listopada 2007 r. weszła w życie nowelizacja
rozporządzeń Unii Europejskiej dotyczących
rynku cukru. Zgodnie z nowymi regulacjami Wspólnoty
Europejskiej do końca listopada 2007 r. decyzja
o rezygnacji z uprawy buraków cukrowych spoczywała
w rękach plantatorów, którzy mogli składać
stosowne wnioski do Agencji Rynku Rolnego, po
tym terminie decyzje o rezygnacji z części kwoty
produkcyjnej są w gestii producentów cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym, jeżeli producenci
w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości około 25%
zostanie im zredukowana przymusowo w 2010 r.,
bez żadnych odszkodowań.
Zarząd KSC SA przedstawił ministrowi skarbu
państwa plany i założenia restrukturyzacji KSC SA,
uwzględniające nowy reżim cukrowy. Minister skarbu
państwa po dokonaniu analizy dokumentów
zwrócił się do zarządu spółki z wnioskiem o przedstawienie
m.in.: pogłębionej analizy ekonomiczno-finansowej
uzasadniającej decyzję o wyłączeniu z produkcji
cukrowni wskazanych w projekcie KSC SA,

374
możliwości przyjęcia innych rozwiązań alternatywnych,
informacji o planowanych nakładach inwestycyjnych
w poszczególnych oddziałach/cukrowniach
oraz planowanym wykorzystaniu środków pozyskanych
z funduszu restrukturyzacyjnego.
Po analizie otrzymanych dodatkowo wyjaśnień
minister skarbu państwa uznał, że przedstawiona
we wniosku Zarządu KSC SA metodyka i argumentacja
nie stanowi wystarczającej podstawy uzasadniającej
słuszność realizacji planowanych przez
spółkę kierunków i założeń restrukturyzacji.
Niemniej jednak Zarząd KSC SA w dniu
21.01.2008 r. złożył do Agencji Rynku Rolnego wniosek
restrukturyzacyjny uwzględniający likwidację
(demontaż) Cukrowni Lublin oraz wyłączenie z produkcji
cukru białego Cukrowni Łapy, z jednoczesną
likwidacją jej rejonów kontraktacyjnych. Plan restrukturyzacji
KSC SA, który został złożony
w Agencji Rynku Rolnego, nie przewiduje zamknięcia
cukrowni zlokalizowanych w Brześciu Kujawskim,
Kruszwicy i Nakle.
Agencja Rynku Rolnego w dniu 15.02.2008 r.
przesłała do Komisji Europejskiej wniosek restrukturyzacyjny
złożony przez KSC SA.
Dalsza procedura w powyższym zakresie należy
do kompetencji Agencji Rynku Rolnego, która po
otrzymaniu od Komisji Europejskiej informacji
o środkach finansowych z Tymczasowego Funduszu
Restrukturyzacji na realizację kwalifikujących się
wniosków powiadomi producentów cukru o przyznaniu
pomocy restrukturyzacyjnej.
Dodatkowo informuję, że minister skarbu państwa
wystąpił z wnioskiem do Zarządu KSC SA
o zwołanie nadzwyczajnego walnego zgromadzenia
i umieszczenie w porządku obrad punktów dotyczących
zmian w składzie rady nadzorczej i zarządu.
Nadzwyczajne walne zgromadzenie spółki zostało
zwołane na dzień 29.02.2008 r.
Odnosząc się do poruszonej przez panią poseł
kwestii siedziby KSC SA, uprzejmie wyjaśniam, że
decyzję o zmianie siedziby spółki podejmuje jej walne
zgromadzenie. Ministerstwo Skarbu Państwa
w dniu 4.02.2008 r. wydało komunikat w przedmiotowej
sprawie, który został zamieszczony na stronie
internetowej MSP, informujący, iż Ministerstwo
Skarbu Państwa nie planuje zmiany siedziby Krajowej
Spółki Cukrowej SA.
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Sekretarz stanu
Jan Bury
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie listy indykatywnej
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (1003)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia Pana Marszałka z dnia 15 lutego br.
(SPS-023-1003/08), z upoważnienia pana Donalda
Tuska, prezesa Rady Ministrów, przekazuję odpowiedź
na interpelację pani poseł Anny Sobeckiej
z dnia 22 stycznia 2008 r.
W odniesieniu do pyt. 1. pragnę stwierdzić, że
projekt dotyczący budowy mostu drogowego w Toruniu
nie został usunięty z listy projektów indywidualnych.
Projekt był i jest umieszczony na liście rezerwowej
dla działania 6.1 Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”: Rozwój sieci drogowej
TEN-T. Równocześnie pragnę poinformować, że
projekt kolei BiT City nigdy nie znajdował się na liście
projektów indywidualnych ww. programu i jako
taki nie mógł zostać wykreślony.
W odpowiedzi na pyt. 2. uprzejmie informuję, że
szczegółowa analiza poszczególnych projektów przeprowadzana
była przez instytucje pośredniczące,
niemniej jednak Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
weryfikowało również przekazane listy pod kątem
zgodności z zapisami Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, szczegółowego opisu
osi priorytetowych oraz ustalonych kryteriów weryfikacji
projektów strategicznych. Przedstawiciele
MRR uczestniczyli również w pracach zespołów międzyresortowych
weryfikujących listy projektów proponowanych
do zgłoszenia na listę projektów indywidualnych.
W odniesieniu do pyt. 3. pragnę poinformować,
że instytucją odpowiedzialną za zgłoszenie projektu
na listę projektów indywidualnych jest Ministerstwo
Infrastruktury pełniące funkcję instytucji pośredniczącej
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w sektorze transportu. Aktualizacja
listy jest możliwa w terminie do 31 lipca br. Informuję
również, że w przypadku projektów z zakresu
transportu publicznego przewidziana jest również
procedura konkursowa. Zostanie ona uruchomiona
po zatwierdzeniu kryteriów przez Komitet
Monitorujący Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.

375
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie listy projektów kluczowych
woj. kujawsko-pomorskiego (1005)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie z dnia 15 lutego br. (sygn. SPS-023-
-1005/08) dotyczące interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie usunięcia z listy projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” projektów dotyczących województwa
kujawsko-pomorskiego pragnę przedstawić
stosowne wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytania 1 i 2, pragnę poinformować,
iż na liście projektów indywidualnych dla
PO IiŚ są projekty z województwa kujawsko-pomorskiego.
Nie jest zatem prawdą, iż usunięto wszystkie
projekty z ww. województwa.
Na zweryfikowanej podstawowej liście projektów
indywidualnych, ogłoszonej przeze mnie w dniu
1 lutego 2008 r., umieszczono 11 przedsięwzięć planowanych
do realizacji na terenie województwa kujawsko-pomorskiego,
tj. 2 projekty z zakresu ochrony
środowiska (projekty pn. „Gospodarka wodno-
-ściekowa na terenie aglomeracji Toruń – II etap”
oraz „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia wodnego
Włocławek: budowa stopnia wodnego lub stałego
progu, zwiększenie bezpieczeństwa powodziowego
i przeciwdziałania erozji na Wiśle od Nieszawy do
Torunia, modernizacja stopnia wodnego we Włocławku”),
5 projektów z zakresu transportu (2 projekty
dotyczące budowy autostrady A1 oraz 3 projekty
dotyczące budowy drogi ekspresowej S5),
3 projekty z zakresu energetyki (projekty pn. „Gazociąg
Gustorzyn–Odolanów”, „Gazociąg Włocławek–Gdynia”
oraz „KPMG Mogilno”) oraz 1 projekt
z zakresu szkolnictwa wyższego („Rozbudowa
Wydziału Fizyki, Astronomii i Informatyki Stosowanej
UMK – utworzenie Centrum Optyki Kwantowej
– zastosowania w naukach przyrodniczych
i biomedycznych”).
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę oddziaływania
projektu, zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Na liście projektów indywidualnych ogłoszonej
dnia 1 lutego 2008 r. nie znalazły się projekty niespełniające
ww. kryteriów strategicznych. W zakresie
priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa o pozostawaniu
na liście zadecydowały:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże
w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady
(WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego
przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS
oraz Funduszu Spójności, czyli projekty o koszcie
całkowitym powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady
„n+2/n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu
gotowości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
W zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty:
1) dla których wnioski o dofinansowanie zostały
przekazane Komisji Europejskiej w latach 2004–
–2006, a które z powodu wyczerpania alokacji na
lata 2004–2006 nie uzyskały dofinansowania,
2) dotyczące budowy zakładów termicznego
unieszkodliwiania odpadów, o dużej skali oddziaływania
i znacznym stopniu skomplikowania ze względu
na swoje oddziaływanie na środowisko przyrodnicze
i społeczne, które wymagają szczególnego monitorowania
przygotowania do realizacji w celu jak
najefektywniejszej późniejszej realizacji.
W ramach priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska na liście
utrzymano projekty o znaczeniu ponadregionalnym,
mające zasadniczy wpływ na zapewnienie bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego, realizowane przez
jednostki państwowe.
Są to projekty, które ze względu na swój indywidualny
i unikatowy charakter nie są odpowiednie do
procedury konkursowej.
Ponadto zrezygnowano z list rezerwowych dla
sektora środowiska. Podkreślam, że na listach podstawowej
i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co powodowało wielokrotne
przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji
beneficjenci projektów rezerwowych nie mieli realnej
szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgodnie
z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszona
dnia 1 lutego br. zweryfikowana lista w zakresie
sektora środowiska została znacznie ograniczona,
a uwolniona alokacja zostanie przeznaczona na procedurę
konkursową.
W odniesieniu do sektora szkolnictwa wyższego
z listy usunięto projekty, które nie spełniły wymagań
zgodnych z zapisami Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, przyjętego decyzją

376
Komisji Europejskiej z dnia 7 grudnia 2007 r. oraz
uchwałą Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 2008 r.
oraz szczegółowego opisu priorytetów dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Odpowiadając na pytanie 3, chciałabym zaznaczyć,
że Program Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”
jest programem wspierającym przedsięwzięcia
o krajowym zasięgu, a inwestycje proponowane
do realizacji w ramach tego programu powinny
odznaczać się ponadregionalnym charakterem.
Uwolnione środki w wyniku usunięcia projektów
z list przeznaczone zostaną na projekty wybierane
w procedurze konkursowej. Pragnę podkreślić, że
procedura konkursowa pozwoli na skierowanie pomocy
finansowej na realizację projektów w najwyższym
stopniu przygotowanych do realizacji, a w konsekwencji
na najefektywniejsze i szybsze wykorzystanie
środków unijnych. Nabór projektów w trybie
konkursowym będzie organizowany do całkowitego
wyczerpania alokacji dostępnej na lata 2007–2013
w ramach programu operacyjnego. Kwestia ta będzie
podlegała systematycznemu monitorowaniu,
celem uniknięcia sytuacji utraty jakichkolwiek środków.
O pulę środków przewidzianych na tryb konkursowy
będą mogły w równym stopniu ubiegać się
projekty ze wszystkich regionów Polski, w tym także
przedsięwzięcia dla województwa kujawsko-pomorskiego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Nr 58, poz. 620). Obowiązek jego zaznaczania na
orzeczeniu lekarskim, w przypadku stwierdzenia
chorób narządu wzroku, regulowało rozporządzenie
ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia 30 czerwca
1999 r. w sprawie badań lekarskich osób ubiegających
się o uprawnienia do kierowania pojazdami
i kierowców (Dz. U. Nr 69, poz. 772). Zaznaczony na
orzeczeniu lekarskim kod (wzór obowiązywał do
dnia 30 czerwca 2004 r.) oznaczał automatyczne jego
przeniesienie do dokumentu prawa jazdy.
Rozporządzeniem ministra transportu i gospodarki
morskiej z dnia 13 czerwca 2001 r. w sprawie
wzorów dokumentów stwierdzających uprawnienia
do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 70, poz. 729,
z późn zm.), które weszło w życie z dniem 1 października
2001 r., kod 01, w wyniku implementacji dyrektywy
Komisji 2000/56/WE z dnia 14 września 2000 r., został
rozbudowany o subkody od 01.01 do 01.06.
Obowiązujące aktualnie rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań
lekarskich kierowców i osób ubiegających się
o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U.
Nr 2, poz. 15, z późn. zm.) zawiera we wzorze orzeczenia
lekarskiego zalecenie wpisywania właściwych
kodów i subkodów w korzystaniu z uprawnień
do kierowania pojazdami ze względu na stan zdrowia.
Zalecenie to powinno być przez lekarzy respektowane,
jednakże oznaczenie na orzeczeniu lekarskim,
a w konsekwencji na prawie jazdy tylko kodu
podstawowego nie stanowi o wadliwości wydanego
przez organ dokumentu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niejasności w przepisach
dotyczących wydawania praw jazdy (1006)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-1006/
08) przekazaną w dniu 21 lutego 2008 r. przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji, uprzejmie
informuję, że kod 01 oznaczający „wymagane używanie
szkieł korekcyjnych podczas jazdy” został
wprowadzony do wydawanego od dnia 1 lipca 1999 r.
nowego wzoru prawa jazdy. Kod ten wynikał z rozporządzenia
ministra transportu i gospodarki morskiej
z dnia 24 maja 1999 r., zmieniającego rozporządzenie
w sprawie wzorów dokumentów stwierdzających
uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U.
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wypłacania ubezpieczenia
zdrowotnego osobom bezprawnie podającym się
za bezrobotne (1007)
Odpowiadając na pismo z dnia 15 lutego br.
(znak: SPS-023-1007/08) przekazujące interpelację
poseł Anny Sobeckiej w sprawie wypłacania ubezpieczenia
zdrowotnego osobom bezprawnie podającym
się za bezrobotne, uprzejmie informuję:
Bezrobocie jest jednym z ważniejszych problemów
społecznych w naszym kraju. Jednak od trzech
lat jego poziom ulega systematycznemu obniżeniu.
Rzeczywiście część osób zarejestrowanych jako bezrobotne
rejestruje się w urzędach pracy wyłącznie

377
po to, aby uzyskać podstawę do posiadania ubezpieczenia
zdrowotnego. Jednak przyjęcie rozwiązania
zwalniającego urzędy pracy z obowiązku płacenia
składek na ubezpieczenie zdrowotne za bezrobotnych
nieposiadających innego tytułu do tego ubezpieczenia
wymaga wprowadzenia innych zasad podlegania
obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego
określonego w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.). Obecnie powyższy problem jest wszechstronnie
analizowany.
Niezależnie od tego, dzięki zmniejszającemu się
poziomowi bezrobocia, istniejące w obowiązującej
ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99,
poz. 1001, z późn. zm.) mechanizmy pozwalające na
weryfikację gotowości do podjęcia zatrudnienia, innej
pracy zarobkowej osób zarejestrowanych jako
bezrobotne są łatwiejsze do zastosowania przez powiatowe
urzędy pracy. Zgodnie z ust. 4 art. 33 ww.
ustawy starosta pozbawia statusu bezrobotnego na
okres 90 dni osobę, która odmówiła bez uzasadnionej
przyczyny przyjęcia propozycji odpowiedniego
zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, wykonywania
prac społecznie użytecznych, prac interwencyjnych
lub robót publicznych albo udziału w szkoleniu,
stażu lub przygotowaniu zawodowym. Dotyczy
to także sytuacji, gdy osoba bezrobotna nie stawiła
się w powiatowym urzędzie pracy w wyznaczonym
terminie lub odmówiła poddania się badaniom lekarskim
mającym na celu ustalenie zdolności do
pracy. W poprzednich latach, gdy poziom bezrobocia
był dwukrotnie wyższy, a ofert pracy o wiele mniej,
możliwość weryfikacji, przy pomocy wspomnianych
możliwości, faktycznej gotowości osoby bezrobotnej
do podjęcia zatrudnienia była ograniczona. Obecnie,
gdy Fundusz Pracy dysponuje o wiele większymi
środkami, a ilość ofert pracy znacząco zwiększyła
możliwości aktywizacji zawodowej osób bezrobotnych,
są zdecydowanie większe możliwości pozbawiania
statusu bezrobotnego tych wszystkich, którzy
faktycznie nie szukają pracy, a zarejestrowali się
jako bezrobotni wyłącznie po to, aby posiadać ubezpieczenie
zdrowotne.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Minister
Jolanta Fedak
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (1008)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przesłaną
przy piśmie znak SPS-023-1008/08, w sprawie Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
przedstawiam, co następuje.
Niniejszym informuję, że projekt „Gospodarka
wodno-ściekowa na terenie aglomeracji Toruń – etap
II” zgłoszony do realizacji przez Toruńskie Wodociągi
po weryfikacji projektów indywidualnych został
umieszczony na 2 miejscu listy podstawowej
projektów indywidualnych utworzonej dla Priorytetu
I: „Gospodarka wodno-ściekowa” PO IiŚ, ogłoszonej
w dniu 1 lutego 2008 r. Wobec powyższego odpowiedź
na pytanie o przyczyny wykreślenia projektu
z listy projektów jest bezprzedmiotowa.
Należy jednak sprostować stwierdzenie zawarte
w treści interpelacji. Umieszczenie projektu na liście
projektów indywidualnych nie jest równoznaczne
z przyznaniem środków na realizację projektów.
Przyznania środków nie gwarantuje też
podpisanie preumowy, a dopiero zawarcie umowy
o dofinansowanie.
Jednocześnie wyjaśniam, że znany już jest harmonogram
konkursów krajowych programów operacyjnych.
Jest on dostępny od dnia 11 lutego 2008 r.
na stronie www.mrr.gov.pl w części poświęconej PO
IiŚ. Mając jednak na uwadze, że ww. projekt znalazł
się na zweryfikowanej liście projektów indywidualnych,
tryb konkursowy nie będzie miał w tym przypadku
zastosowania. Szczegóły postępowania odnośnie
do projektów umieszczonych na liście projektów
indywidualnych są zawarte w wytycznych w zakresie
jednolitego systemu zarządzania i monitorowania
projektów indywidualnych, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju.
Pragnę nadmienić, że zarówno projekty indywidualne,
jak i konkursowe będą oceniane według tego
samego zestawu kryteriów, które będą przyjęte
przez komitet monitorujący. Niezależnie od przyjętego
trybu wyboru beneficjenci powinni prowadzić
prace związane z przygotowaniem projektu, aby móc
złożyć wniosek o dofinansowanie niezwłocznie po ogłoszeniu
pierwszych konkursów.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.

378
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rozporządzeń potrzebnych
do wydawania świadectw energetycznych (1009)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Elżbiety Sobeckiej
z dnia 25 stycznia br., otrzymaną przy piśmie wicemarszałka
Sejmu pana Stefana Niesiołowskiego
z dnia 15 lutego br., znak SPS-023-1009/08, w sprawie
rozporządzeń niezbędnych do wydawania świadectw
charakterystyki energetycznej, uprzejmie
Pana Marszałka informuję, co następuje.
Jest prawdą, że Ministerstwo Infrastruktury nie
przygotowało jeszcze wszystkich rozporządzeń niezbędnych
do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej. Jednakże zgodnie z ustaleniami
przyjętej przez Sejm RP ustawy z dnia 19 września
2007 r. o zmianie ustawy Prawo budowlane
(Dz. U. Nr 191, poz. 1373) – art. 2 – przepisy zawarte
w ustawie wchodzą w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.,
z wyjątkiem regulacji dotyczących utworzenia grupy
specjalistów uprawnionych do wykonywania oceny
energetycznej oraz sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, które weszły w życie
z dniem 18 stycznia 2008 r.
Dotrzymując wyżej wymienionego terminu ustawowego,
Minister Infrastruktury przygotował rozporządzenie
z dnia 21 stycznia 2008 r. w sprawie
przeprowadzania szkolenia oraz egzaminu dla osób
ubiegających się o uprawnienie do sporządzania
świadectwa charakterystyki energetycznej budynku,
lokalu mieszkalnego oraz części budynku stanowiącej
samodzielną całość techniczno-użytkową
(Dz. U. Nr 17, poz. 104) w celu stworzenia możliwości
przygotowywania się do czynności uzyskiwania
uprawnień do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej w oparciu o odbyte szkolenie
i złożony egzamin.
Zakończenie powyższych działań legislacyjnych
umożliwia także wykonywanie przepisu ustawy
dotyczącego alternatywnej drogi uzyskiwania
uprawnień do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, to jest spełnienia obowiązku
ukończenia nie mniej niż rocznych studiów podyplomowych
w zakresie audytu energetycznego
na potrzeby termomodernizacji oraz oceny energetycznej
budynków.
Trwają natomiast intensywne prace nad drugim
istotnym dla systemu oceny energetycznej aktem
wykonawczym w sprawie metodologii obliczania
charakterystyki energetycznej budynku i lokalu
mieszkalnego lub części budynku stanowiącej samodzielną
całość techniczno-użytkową oraz sposobu
sporządzania i wzoru świadectw ich charakterystyki
energetycznej. Niezależnie od ustaleń przepisu
końcowego ustawy z dnia 19 września 2007 r.
o zmianie ustawy Prawo budowlane, z których wynika,
że delegacja do wydania tegoż rozporządzenia
wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2009 r., finalizacja
prac nad projektem stosowanego rozporządzenia,
która umożliwiłaby dokonywanie uzgodnień
środowiskowych i społecznych, przewidziana jest na
koniec marca 2008 r.
Reasumując zakończenie w II kwartale br. wszystkich
działań legislacyjnych, istniejąca grupa ekspertów
automatycznie uprawnionych do sporządzania
świadectw charakterystyki energetycznej, licząca
około 80 tysięcy osób posiadających uprawnienia budowlane
do projektowania w specjalności architektonicznej,
konstrukcyjno-budowlanej lub instalacyjnej,
powiększona o osoby, które do końca 2008 r. uzyskają
uprawnienia do sporządzania świadectw charakterystyki
energetycznej, przy założeniu stosowania dopuszczalnych
ustaleniami dyrektywy europejskiej
2002/91/WE w sprawie charakterystyki energetycznej
budynków możliwych uproszczeń przy sporządzaniu
świadectw charakterystyki energetycznej dla lokali
mieszkalnych, powinna pozwolić na zaspokojenie
od 1 stycznia 2009 r. potrzeb rynku nieruchomości,
które pani poseł wskazała.
Prawdą jest bowiem, że powstający obowiązek
sporządzania świadectw charakterystyki energetycznej
odnosi się również do sprzedawanych lokali
mieszkalnych. Bez sporządzenia świadectwa charakterystyki
energetycznej nie będzie możliwe dokonanie
takich transakcji.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie sytuacji na drogowym przejściu
granicznym w Dorohusku (1011)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka nr SPS-023-1011/08 z dnia
15 lutego 2008 r., za którym przesłano interpelację
posła Zbigniewa Matuszczaka w sprawie sytuacji na
drogowym przejściu granicznym w Dorohusku,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W związku z wydarzeniami, jakie miały miejsce
pod koniec stycznia na granicy z Ukrainą, na spotkaniu
w dniu 30 stycznia 2008 r. strona rządowa
przedstawiła związkom zawodowym działającym

379
w Służbie Celnej możliwe do podjęcia środki zaradcze
mające doprowadzić do poprawy warunków pełnienia
służby przez funkcjonariuszy celnych. Wśród
przedstawionych propozycji podstawowe znaczenie
dla kompleksowego rozwiązania problemów Służby
Celnej będą miały opracowywany przez Ministerstwo
Finansów projekt ustawy w sprawie zmiany
ustawy o Służbie Celnej oraz podjęte w trybie pilnym
prace legislacyjne m.in. dotyczące przygotowania
projektu ustawy „Program modernizacji Służby
Celnej w latach 2009–2011”. Przygotowywane rozwiązania
powinny w dłuższej perspektywie usunąć
przyczyny będące podłożem niezadowolenia ze strony
funkcjonariuszy celnych. Jednocześnie pragnę
poinformować Pana Marszałka, iż równolegle podjęto
szereg działań o charakterze doraźnym, pozwalających
mieć nadzieję, że odprawy celne na przejściach
granicznych będą przebiegały w standardowym
rytmie.
Odnosząc się do przyczyn obecnej sytuacji w Służbie
Celnej, jako źródło niezadowolenia funkcjonariuszy
celnych należy wskazać częste w ostatnich kilku
latach zmiany organizacyjne, zbyt restrykcyjne
– w stosunku do innych służb mundurowych – zapisy
art. 25 ust. 1 pkt 8a i 8b ustawy o Służbie Celnej
oraz brak ustawowego mechanizmu restytucji praw
osób zwolnionych ze służby na podstawie tego zapisu.
Inną przyczyną obecnej sytuacji jest utrzymujący
się od kilku lat brak waloryzacji uposażeń w Służbie
Celnej. Ostatnia podwyżka wynagrodzeń miała
miejsce w 2006 r. i wynosiła 1,5% kwoty bazowej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie uregulowania kwestii małego ruchu
granicznego między Rzecząpospolitą Polską
a Ukrainą i Republiką Białoruś (1012)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Grzegorza Raniewicza (pismo nr: SPS-
-023-1012/08 z dnia 15 lutego 2008 r.) w sprawie
uregulowania kwestii małego ruchu granicznego
między Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą i Republiką
Białorusi, informuję, co następuje.
Możliwość zawierania umów o małym ruchu granicznym
została określona w rozporządzeniu (WE)
nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
20 grudnia 2006 r. ustanawiającym przepisy dotyczące
małego ruchu granicznego na zewnętrznych
granicach lądowych państw członkowskich i zmieniającym
postanowienia konwencji z Schengen. Celem
rozporządzenia jest zapewnienie takich uregulowań,
aby granice z państwami sąsiadującymi nie
stanowiły barier dla handlu, kontaktów społecznych,
wymiany kulturalnej czy współpracy regionalnej.
Uregulowania te stanowią odstępstwo od
ogólnych przepisów regulujących kontrolę graniczną
osób przekraczających zewnętrzne granice
państw członkowskich Unii Europejskiej, określonych
w kodeksie granicznym Schengen.
Prace nad umową między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zasadach
małego ruchu granicznego rozpoczęły się
w 2007 r. W dniu 4 września 2007 r. strona ukraińska
przekazała własny projekt umowy między Gabinetem
Ministrów Ukrainy a rządem Rzeczypospolitej
Polskiej o zasadach małego ruchu granicznego.
W dniu 25 października 2007 r. minister spraw zagranicznych
oraz minister spraw wewnętrznych i administracji
zatwierdzili „Założenia do umów z Białorusią,
Federacją Rosyjską i Ukrainą o małym ruchu
granicznym”, ustalając, że MSZ będzie w tych
kwestiach resortem wiodącym.
W założeniach oszacowano, że koszty stosowania
umowy z Ukrainą w pierwszym roku wyniosą ok.
13,5 mln zł – związane m.in. z dostosowaniem
przejść granicznych, urzędów konsularnych, wydawaniem
zezwoleń na przekroczenie granicy, utworzeniem
rejestrów itd. (ok. 2,5 mln zł po stronie MSZ
i ok. 11 mln zł po stronie MSWiA). Na podstawie
założeń Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zasadach małego ruchu granicznego. Projekt został
dnia 7 grudnia 2007 r. przekazany do konsultacji
międzyresortowych, które zakończono do końca
2007 r. Został on przekazany stronie ukraińskiej
w dniu 24 stycznia 2008 r. po zatwierdzeniu mandatu
negocjacyjnego przez prezesa Rady Ministrów.
W toku dotychczasowych trzech rund negocjacyjnych
(w dniach 29–30 stycznia br. w Warszawie,
14–15 lutego w Kijowie i 28 lutego w Warszawie)
uzgodniono treść umowy, m.in. wielkość strefy przygranicznej
do 50 km. Strefa obejmie po stronie polskiej
1822 miejscowości z woj. lubelskiego i podkarpackiego
(ok. 800 000 mieszkańców), a po stronie
ukraińskiej 1545 miejscowości z obwodów: wołyńskiego,
lwowskiego i zakarpackiego (ok. 1 500 000
mieszkańców).
Umowa została parafowana przez ministrów spraw
zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej i Ukrainy
w Warszawie w dniu 4 marca br. i zostanie przedstawiona
Komisji Europejskiej w celu uzyskania opinii
o jej zgodności z prawem wspólnotowym. Podpisanie

380
jej planowane jest podczas wizyty prezesa Rady Ministrów
pana Donalda Tuska w Kijowie w drugiej
połowie marca br. Następnie umowa skierowana zostanie
do procedury ratyfikacji. Wdrożenie postanowień
umowy wymaga dokonania zmian w ustawodawstwie
polskim. Projekt stosownych zmian w ustawie
o cudzoziemcach znajduje się w trakcie konsultacji
międzyresortowych.
Należy jednoznacznie podkreślić, że w związku
z wdrożeniem umowy o zasadach małego ruchu granicznego
zostanie zwiększony stan zatrudnienia
w urzędach konsularnych we Lwowie i Łucku, które
będą obsługiwać sprawy z zakresu małego ruchu
granicznego. Ponadto zostaną wynajęte dodatkowy
budynek dla Konsulatu Generalnego RP we Lwowie
oraz dodatkowe pomieszczenia biurowe dla Konsulatu
Generalnego RP w Łucku.
Odnośnie do zawarcia analogicznej umowy o małym
ruchu granicznym z Białorusią pragnę poinformować,
że w dniu 7 lutego 2008 r. w trakcie spotkania
konsultacyjnego w Mińsku kierownictw departamentów
konsularnych Polski i Białorusi dokonano
wymiany projektów ramowych takiej umowy. Zakończenie
prac negocjacyjnych nad umową z Ukrainą
umożliwia zastosowanie przyjętych w niej rozwiązań
także w umowie o małym ruchu granicznym
z Białorusią. Ministerstwo Spraw Zagranicznych
planuje uruchomienie w najbliższych dniach konsultacji
międzyresortowych oraz uzyskanie zgody prezesa
Rady Ministrów na rozpoczęcie negocjacji umowy
z Republiką Białorusi jeszcze w marcu br.
Przepisami o małym ruchu granicznym może
być objętych ok. 1 mln osób po stronie białoruskiej
i ok. 573 tys. osób po stronie polskiej, zamieszkałych
w strefie przygranicznej. W białoruskiej strefie przygranicznej
znajdą się dwa duże miasta: Brześć i Grodno,
posiadające umowy o współpracy miast bliźniaczych
z Lublinem i Białymstokiem.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie uruchomienia nowego przejścia
granicznego na granicy polsko-rosyjskiej (1016)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1016/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Babalskiego w sprawie uruchomienia
nowego przejścia granicznego na granicy polsko-
-rosyjskiej (Perły–Kryłowo), pragnę uprzejmie poinformować,
iż zgodnie z § 4 pkt 1 rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie
obowiązków wojewody w zakresie finansowania i utrzymywania
przejść granicznych, przejść turystycznych,
miejsc przekraczania granicy na szlakach turystycznych
oraz punktów nocnego postoju na rzekach
granicznych, ich wyposażenia w sprzęt, a także
organów właściwych do osadzania i utrzymywania
znaków granicznych na morskich wodach wewnętrznych
(Dz. U. Nr 256, poz. 2145) – organem
właściwym do planowania i wykonywania inwestycji
w przejściu granicznym jest wojewoda.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
zgodnie z ustaleniami Komisji do Spraw Przejść
Granicznych Polsko-Rosyjskiej Rady do Spraw
Współpracy Regionów Rzeczypospolitej Polskiej
z Obwodem Kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej
podjętymi na posiedzeniu w dniach 27–28 czerwca
2007 r. − rozmowy na temat budowy i otwierania
nowych przejść granicznych na polsko-rosyjskiej
granicy państwowej (Perły–Kryłowo i Michałkowo–
–Żeleznodorożnyj) mogą zostać podjęte dopiero po
wybudowaniu przez stronę rosyjską drogowego
przejścia granicznego Grzechotki–Mamonowo II.
Powyższe postanowienie ma na celu ochronę interesów
finansowych budżetu państwa w części, której
dysponentem jest wojewoda warmińsko-mazurski
oraz zwiększenie efektywności inwestycji w infrastrukturę
graniczną na polsko-rosyjskiej granicy
państwowej.
Dodać należy, iż na realizację projektu budowy
drogowego przejścia granicznego Grzechotki–Mamonowo
II wojewoda warmińsko-mazurski pozyskał
środki z Programu Phare 2002 i 2003 w kwocie
8,3 mln EUR. Prace inwestycyjne po stronie polskiej,
w wyniku których wybudowano infrastrukturę
przejścia granicznego bez wyposażenia do przeprowadzania
kontroli granicznej, zostały zakończone
w 2006 r. Jednakże z powodu opóźnień po
stronie rosyjskiej obiekty przejścia granicznego
Grzechotki–Mamonowo pozostają niewykorzystane.
Przy czym warto zaznaczyć, iż koszt utrzymania
(w stanie gotowości do otwarcia) przez wojewodę
warmińsko-mazurskiego infrastruktury drogowego
przejścia granicznego w Grzechotkach w 2008 r. wyniesie
2144 tys. zł.
Podsumowując, pragnę dodać, iż z informacji posiadanych
przez MSWiA wynika, że uruchomienie
przejścia planowane jest w połowie 2009 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk

381
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie dramatycznej sytuacji
w służbie zdrowia (1017)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 lutego
2008 r. (znak: SPS-023-1017/08) w sprawie dramatycznej
sytuacji w służbie zdrowia uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
1. Jak ministerstwo zamierza ustabilizować sytuację
w szpitalach?
Odpowiadając na pytanie w sprawie działań, jakie
minister zdrowia zamierza podjąć celem poprawy
sytuacji w ochronie zdrowia, należy wyjaśnić, że
podstawowymi celami planowanych zmian są stabilizacja
oraz usprawnienie systemu ochrony zdrowia
m.in. poprzez poprawę dostępności świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz lepszą kontrolę wydatkowania środków publicznych,
na skutek wzmocnienia działań kontrolnych
NFZ. Rząd podjął również działania zmierzające
do niezwłocznego uruchomienia przez Narodowy
Fundusz Zdrowia środków finansowych, które
skierowane zostaną do szpitali na pokrycie wydatków
związanych z podnoszeniem wynagrodzeń
w efekcie trwających w wielu placówkach negocjacji
płacowych. Ponadto podjęta została decyzja o uruchomieniu
większych środków finansowych na lecznictwo
szpitalne w roku 2008, co spowoduje w skali
kraju wzrost wartości punktu do średnio 12 zł. Równolegle
zliberalizowano warunki odbywania dyżurów
lekarskich w szpitalach. Zmiany polegają na
zmniejszeniu wymagań funduszu w zakresie minimalnej
obsady dyżurowej lekarzy specjalistów na
oddziałach szpitalnych, a także umożliwią pełnienie
dyżurów przez lekarzy rezydentów za zgodą ordynatora
oddziału.
Jednocześnie informuję, iż naprawa systemu
ochrony zdrowia, w tym m.in. kwestie związane
z wynagradzaniem pracowników ochrony zdrowia,
jest przedmiotem dyskusji toczącej się na forum spotkania
„biały szczyt”. W spotkaniu inauguracyjnym,
które miało miejsce w dniu 21 stycznia 2008 r.,
uczestniczyli przedstawiciele organizacji związkowych
reprezentujących pracowników ochrony zdrowia,
pracodawców ochrony zdrowia, samorządów
zawodowych pracowników ochrony zdrowia, organizacji
samorządu terytorialnego, a także organizacji
reprezentujących pacjentów. Zagadnienia poruszane
w trakcie wspomnianego spotkania następnie
były przedmiotem prac prowadzonych w czterech
zespołach tematycznych, zajmujących się m.in. sprawami
związanymi ze zmianami organizacyjnymi
w obszarze zakładów opieki zdrowotnej, finansowaniem
systemu ochrony zdrowia oraz zasadami wynagradzania
pracowników tego sektora. Ustalenia,
wnioski i postulaty wypracowane w trakcie posiedzeń
zespołów tematycznych zostaną zaprezentowane
podczas posiedzenia plenarnego „białego szczytu”,
który stosownym dokumentem przekaże je Radzie
Ministrów.
2. Czy spełniony zostanie postulat środowisk medycznych
o ponadzakładowym układzie zbiorowym
oraz ustawowym przejęciu norm zatrudnienia dla
wszystkich zawodów medycznych?
Odnosząc się do pytania w sprawie możliwości
zawarcia ponadzakładowego układu zbiorowego
pracy dla pracowników ochrony zdrowia, należy
wskazać, że zgodnie z art. 241 14 § 1 Kodeksu pracy
ponadzakładowy układ zbiorowy pracy może być negocjowany
i zawierany przez właściwy statutowo organ
ponadzakładowej organizacji związkowej – ze
strony pracowników lub właściwy statutowo organ
organizacji pracodawców – w imieniu zrzeszonych
w tej organizacji pracodawców – ze strony pracodawców.
Ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. zmieniająca
ustawę Kodeks pracy zawiera przepis przejściowy
umożliwiający zawieranie do dnia 31 grudnia 2008 r.
ponadzakładowych układów zbiorowych pracy ze
strony pracodawców przez:
1) właściwego ministra lub centralny organ administracji
rządowej – w imieniu pracodawców zatrudniających
pracowników państwowych jednostek
sfery budżetowej niezrzeszonych w organizacji pracodawców;
2) odpowiednio wójta (burmistrza, prezydenta
miasta), marszałka województwa oraz przewodniczącego
zarządu związku międzygminnego lub powiatowego
– w imieniu pracodawców zatrudniających
pracowników samorządowych jednostek sfery
budżetowej niezrzeszonych w organizacji pracodawców.
Warunkiem prowadzenia rokowań jest uczestniczenie
w nich co najmniej jednej reprezentatywnej
ponadzakładowej organizacji związkowej w rozumieniu
art. 241 17 . Zgodnie z art. 241 17 § 1 Kodeksu
pracy reprezentatywną organizacją związkową jest
ponadzakładowa organizacja związkowa:
1) reprezentatywna w rozumieniu ustawy o Trójstronnej
Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych
i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego;
2) zrzeszająca co najmniej 10% ogółu pracowników
objętych zakresem działania statutu, nie mniej
jednak niż 10 tys. pracowników;
3) zrzeszająca największą liczbę pracowników,
dla których ma być zawarty określony układ ponadzakładowy.
Z wnioskiem o stwierdzenie reprezentatywności
ponadzakładowa organizacja związkowa występuje
do Sądu Okręgowego w Warszawie, który wydaje
w tej sprawie orzeczenie w terminie 30 dni od dnia
złożenia wniosku w trybie przepisów Kodeksu postępowania
cywilnego o postępowaniu nieprocesowym.

382
Zgodnie z art. 241 18 § 1 na wspólny wniosek organizacji
pracodawców i ponadzakładowych organizacji
związkowych, które zawarły układ ponadzakładowy,
minister właściwy do spraw pracy może – gdy
wymaga tego ważny interes społeczny – rozszerzyć,
w drodze rozporządzenia, stosowanie tego układu
w całości lub w części na pracowników zatrudnionych
u pracodawcy nieobjętego żadnym układem
ponadzakładowym, prowadzącego działalność gospodarczą
taką samą lub zbliżoną do działalności
pracodawców objętych tym układem, ustalonej na
podstawie odrębnych przepisów dotyczących klasyfikacji
działalności po zasięgnięciu opinii tego pracodawcy
lub wskazanej przez niego organizacji pracodawców
oraz zakładowej organizacji związkowej
– o ile taka działa u pracodawcy – a także opinii Komisji
do Spraw Układów Zbiorowych Pracy powołanej
na podstawie odrębnych przepisów.
Z powyższego wynika, że w obecnym stanie
prawnym nie ma możliwości rozszerzania układu
ponadzakładowego przy udziale ministra zdrowia
z uwagi na fakt, że minister zdrowia nie jest pracodawcą.
3. Jakie plany ma ministerstwo wobec zadłużonych
szpitali? Czy będzie ogłoszona upadłość takich
placówek, czy będą podjęte działania, które nie dopuszczą
do masowych bankructw polskich szpitali,
uniemożliwiając ich dziką prywatyzację?
Ze względu na konieczność dokonania znaczących
zmian w zakresie organizacji i funkcjonowania
zakładów opieki zdrowotnej przygotowany został
pakiet ustaw, który pozwoli na poprawę sytuacji
w ochrony zdrowia. Z systemowego punktu widzenia
priorytetowe znaczenie będzie miał projekt ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej. Najistotniejsze
z punktu widzenia funkcjonowania zakładów opieki
zdrowotnej są propozycje przepisów, zakładające dopuszczenie
możliwości działania zakładu opieki
zdrowotnej w formie spółek handlowych, tj. spółki
akcyjnej i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością.
Regulacja powyższa stanowi odpowiedź na liczne
postulaty w tej sprawie zgłaszane do ministra zdrowia.
Ustawa określa procedurę przekształcenia samodzielnego
publicznego zakładu opieki zdrowotnej
w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnościa albo
spółkę akcyjną. Zmiana formy prawnej dla zakładu
opieki zdrowotnej, czyli przekształcenie SPZOZ-u
w spółkę, wpłynie pozytywnie na sposób zarządzania,
bowiem regulacje dotyczące spółek zawierają
szereg mechanizmów gwarantujących efektywność
i sprawność działania.
W związku z licznie wyrażanymi obawami o sytuację
finansową zakładów opieki zdrowotnej zapewnić
należy, iż również w tym aspekcie spodziewać
się można pozytywnych zmian. Do systemu
ochrony zdrowia wprowadzone zostaną mechanizmy
rynkowe, np. rozwój konkurencji. Stworzone
zostaną możliwości uzyskiwania dochodów z dodatkowych
źródeł, tj. z wykonywania dodatkowych
świadczeń opłacanych z innych źródeł niż NFZ (indywidualnie
pacjenci, towarzystwa ubezpieczeniowe)
oraz z tytułu opłat za zapewnienie pomieszczenia
„ponadstandardowego”. Nowe rozwiązania poprawią
wykorzystanie zasobów kadrowych rzeczonych
zakładów. Zaś w związku z najpoważniejszym
problemem, tj. wysokim zadłużeniem zakładów,
przygotowany zostanie projekt ustawy dotyczącej
konwersji zadłużenia na długoterminowe papiery
wartościowe. Przepisy pozwolą na rozłożenie długu
w czasie i zmniejszenie kosztów jego obsługi. Można
zakładać, iż zredukowane zostaną zarówno zobowiązania
wymagalne, jak i zobowiązania ogólne poprzez
rozłożenie ich spłaty w czasie.
4. Co ministerstwo rozumie pod pojęciem racjonalizacji
wydatków?
Jednym z elementów racjonalizacji wydatków realizowanych
przez Agencję Oceny Technologii Medycznych
jest zaangażowanie dowodów naukowych
w proces podejmowania decyzji. Agencja przygotowuje
rekomendacje o finansowaniu lub nie technologii
medycznych lekowych i nielekowych w oparciu
o medycynę dowodów naukowych i ocenę technologii
medycznych. Narzędzia te pozwolą na racjonalizację
wydatków na świadczenia opieki zdrowotnej ze
środków publicznych.
Przy tworzeniu koszyka świadczeń gwarantowanych
wykorzystuje się przejrzyste kryteria włączania
i wyłączania do i z koszyka świadczeń opieki
zdrowotnej w oparciu o efektywność kliniczną i efektywność
ekonomiczną, wykorzystując wiedzę autorytetów
medycznych.
Taka metodyka podejmowania decyzji o finansowaniu
świadczeń prowadzi do racjonalizacji wydatków
przy jednoczesnym zachowaniu bezpieczeństwa
zdrowotnego obywateli.
5. Kiedy i jak wdrożony zostanie koszyk świadczeń
zdrowotnych?
Wdrożenie koszyka świadczeń opieki zdrowotnej
planowane jest w drodze nowelizacji ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych. Termin wdrożenia zależny jest
o szeroko pojętego procesu legislacyjnego. Trwające
w tej chwili prace nad systemem koszyków świadczeń
powinny zakończyć się w III kwartale 2008 r.
6. W jaki sposób rząd i ministerstwo odnoszą się
do projektu prof. Religi o sieci szpitali?
W chwili obecnej priorytetowe są kwestie dotyczące
rozwiązania problemów wynikających ze złej
organizacji szpitali borykających się z bieżącymi
problemami finansowymi, pracowniczymi. Zatem
najważniejsze są w pierwszej kolejności zmiany organizacyjno-prawne
zmierzające do tego, by szpital
mógł być rzeczywiście i odpowiedzialnie zarządzany,
a jednocześnie organy założycielskie mogły sprawować
właściwy nadzór (wspomniany powyżej projekt
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej). Konieczne
jest też rozwiązanie problemów zadłużenia
tych szpitali, dla których funkcjonowanie w nowej
formie organizacyjno-prawnej nie będzie efektywnym
rozwiązaniem (ustawa o konwersji zadłużenia

383
na długoterminowe papiery wartościowe). Dopiero
po uregulowaniu tych spraw będzie można rozważać
potrzebę ewentualnego stworzenia sieci szpitali.
Takie decyzje mogą okazać się zupełnie niepotrzebne.
Intencją ministra zdrowia jest to, żeby nie
urzędnicy czy nawet minister zdrowia nie decydowali
o regionalnych i lokalnych potrzebach obywateli.
To pacjent i lokalna społeczność powinny decydować
o tym, który szpital jest niezbędny, to pacjent
powinien wybierać tę jednostkę, do której ma
największe zaufanie. Samorządy pełniące rolę lokalnego
regulatora powinny decydować, jak zorganizować
strukturę szpitali w kontekście potrzeb
występujących w regionie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie obniżenia budżetu
Instytutu Pamięci Narodowej,
co w konsekwencji zagraża utworzeniu
delegatury IPN w Częstochowie (1018)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Jadwigi
Wiśniewskiej z dnia 15 lutego 2008 r. w sprawie
utworzenia Delegatury IPN w Częstochowie (przekazaną
przy piśmie sekretarza stanu – szefa Gabinetu
Politycznego Prezesa Rady Ministrów z dnia
20 lutego br., nr DSPA-4401-844/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Stosownie do art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) dochody i wydatki Instytutu
Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu zostały włączone do
projektu ustawy budżetowej na 2008 r., zgodnie
z materiałami planistycznymi przekazanymi przez
prezesa IPN. W stosunku do ustawy budżetowej na
rok 2007 wydatki te przyjęto w przedstawionym
przez rząd projekcie budżetu na 2008 r. na poziomie
o 36,8% wyższym.
Wszelkie wprowadzone do przedłożonego projektu
poprawki, w tym zmniejszenie wydatków IPN, leżały
poza kompetencją rządu i mogły być zgłaszane
jedynie w toku prac parlamentarnych – w drodze poprawek
poselskich i poprawek Senatu RP. Należy
jednak podkreślić, że przyjęte poprawki nie spowodowały
obniżenia budżetu IPN, a jedynie ograniczyły
tempo wzrostu wydatków w części 13: Instytut
Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko
Narodowi Polskiemu, z 36,8% do 21,4% w stosunku
do ustawy budżetowej na 2007 r. Ostatecznie
budżet IPN na rok 2008 ukształtowany został na
poziomie 209 275 tys. zł, tj. o 36 917 tys. zł więcej niż
zaplanowano dla tej instytucji w ustawie budżetowej
na rok 2007.
Ponadto należy zauważyć, iż z uwagi na autonomiczny
charakter części 13 budżetu państwa: Instytut
Pamięci Narodowej – Komisja Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu prezesowi instytutu
przysługuje uprawnienie do samodzielnego kształtowania
wydatków instytutu. W związku z powyższym
w gestii prezesa instytutu znajduje się decyzja
w odniesieniu do kierunku wydatkowania pozostających
w jego dyspozycji środków budżetowych, w tym
także ewentualnego przeznaczenia ich na utworzenie
delegatury IPN w Częstochowie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie przywrócenia uprawnień
emerytalnych dla rodziców dzieci
niepełnosprawnych (1019)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystąpieniem
Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1019/08, dotyczącym interpelacji poseł
Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie przywrócenia
uprawnień emerytalnych dla rodziców dzieci niepełnosprawnych
pragnę uprzejmie przedstawić, co następuje:
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania jednego z rodziców
z pracy zarobkowej w celu opieki nad dzieckiem
specjalnej troski, wymaga wsparcia ze strony
państwa. Nie ulega jednak wątpliwości, że nie powinno
się to odbywać ze środków ubezpieczeń społecznych,
ponieważ utrudnienie w kontynuowaniu
pracy zarobkowej spowodowane stanem zdrowia
dziecka nie jest ryzykiem emerytalnym ani rentowym,
lecz ryzykiem objętym wsparciem przez systemy
pozaubezpieczeniowe. Dlatego też w systemie
świadczeń rodzinnych – a nie w systemie ubezpieczeń
społecznych – jest odpowiednie miejsce na roz-

384
wiązania zapewniające osobom i rodzinom będącym
w trudnej sytuacji życiowej nie tylko niezbędne środki
finansowe, ale też inne formy pomocy i wsparcia.
Objęcie ryzykiem ubezpieczeniowym tych sytuacji
byłoby sprzeczne z zasadami techniki ubezpieczeniowej
i spowodowałoby nieuzasadnione obciążenie pozostałych
ubezpieczonych. Fundusze na świadczenia
emerytalno-rentowe gromadzone są przecież ze składek
osób ubezpieczonych, a dostęp do świadczeń i ich
wysokość zdeterminowane są opłaconą składką.
Właśnie w tym celu parlament dokonał zmiany
przepisów emerytalno-rentowych powodującej, że
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przyznawane
będą wyłącznie świadczenia należne z powodu spełnienia
ryzyka ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego
w przepisach wieku lub niemożności kontynuowania
pracy zarobkowej z powodu niezdolności
do pracy.
Mimo szeregu wątpliwości, reformując ubezpieczenia
społeczne, ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. Nr 39, poz. 353, ze zm.), znosząc
wcześniejszą emeryturę dla pracowników opiekujących
się dziećmi specjalnej troski, przewidziała
w art. 186 ust. 3, iż prawo do wcześniejszej emerytury
z tytułu opieki nad dzieckiem specjalnej troski
zachowają rodzice, którzy do dnia wejścia w życie
ustawy nie zgłosili wniosku o tę emeryturę, mimo
że do dnia 31 grudnia 1998 r. spełnili wszystkie wymagane
warunki.
Uprawnienia rodziców do tej wcześniejszej emerytury,
którzy z powodu stanu zdrowia swojego
dziecka wymagającego ich stałej opieki oraz pielęgnacji
lub pomocy w czynnościach samoobsługowych
nie mogą kontynuować zatrudnienia, rozpatrywane
są na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień
do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących
się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz. U.
Nr 28, poz. 149) – po spełnieniu łącznie następujących
warunków:
1) posiadania okresu zatrudnienia – okresu
składkowego i nieskładkowego, wynoszącego dla kobiet
20 lat i 25 lat dla mężczyzn,
2) sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem,
które:
a) jest całkowicie niezdolne do pracy i samodzielnej
egzystencji, bez względu na przyczynę
chorobową,
b) jest całkowicie niezdolne do pracy z powodu
jednego ze stanów chorobowych wymienionych
w rozporządzeniu,
a niezdolność do pracy dziecka istnieje od urodzenia
albo powstała przed ukończeniem 18. roku
życia,
3) ostatnim ubezpieczeniem przed dniem 1 stycznia
1999 r. było ubezpieczenie z tytułu pozostawania
w stosunku pracy w myśl Kodeksu pracy,
4) nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy – w przypadku
ubezpieczonego będącego pracownikiem,
5) nie są członkami otwartego funduszu emerytalnego.
Regulacja prawna pozwalająca jeszcze przez pewien
okres czasu korzystać przez opiekunów dzieci
specjalnej troski z wcześniejszej emerytury jest
świadczeniem zanikającym, które nie może być kontynuowane
w zreformowanym systemie emerytalnym,
ponieważ z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
tworzonego ze składek na ubezpieczenie społeczne
osób czynnych zawodowo nie mogą być finansowane
świadczenia pozaubezpieczeniowe. Konieczność
zrezygnowania przez jednego z rodziców
z pracy zarobkowej w celu wychowania dziecka wymagającego
ze względu na stan zdrowia stałej opieki
nie jest bowiem ryzykiem emerytalnym ani rentowym,
lecz ryzykiem objętym wsparciem ze środków
przeznaczonych w budżecie państwa na pomoc
społeczną.
Rozwiązania takie, przewidujące pomoc dla rodzin
wychowujących niepełnosprawne dziecko, stworzyła
ustawa z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
ze zm.), która przewiduje:
— świadczenie pielęgnacyjne w kwocie 420 zł
miesięcznie z tytułu niepodejmowania lub rezygnacji
z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej
w związku z koniecznością opieki nad dzieckiem legitymującym
się orzeczeniem o niepełnosprawności
łącznie ze wskazaniami: konieczności stałej lub długotrwałej
opieki lub pomocy innej osoby w związku
ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej
egzystencji oraz konieczności stałego współudziału
na co dzień opiekuna dziecka w procesie jego leczenia,
rehabilitacji i edukacji, albo orzeczeniem o znacznym
stopniu niepełnosprawności; świadczenie pielęgnacyjne
jest więc świadczeniem dla rodzica, który
musi zrezygnować z zatrudnienia, by zapewnić całodobową
opiekę dziecku w dłuższym okresie czasu;
głównym celem ww. świadczenia jest więc rekompensata
utraconego wynagrodzenia za pracę; dodatkowo
za osobę uprawnioną do świadczenia pielęgnacyjnego
budżet państwa opłaca składkę na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i zdrowotne; świadczenie
pielęgnacyjne przysługuje bez względu na wiek
dziecka, jeżeli dochód w rodzinie nie przekracza
kwoty 583 zł netto na osobę (tj. po odliczeniu podatku
dochodowego i składek na ubezpieczenie społeczne
i zdrowotne);
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł miesięcznie,
który przysługuje niezależnie od dochodów
i wieku każdej osobie legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełnosprawności
lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności,
jeżeli niepełnosprawność powstała
przed ukończeniem 21. roku życia;
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu rehabilitacji
i kształcenia dziecka niepełnosprawnego;
dodatek przysługuje na dziecko legitymujące się
orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia

385
5. roku życia lub 80 zł na dziecko powyżej 5. roku
życia do ukończenia 24. roku życia; jest to dodatek
do zasiłku rodzinnego i przysługuje przy dochodzie
nie wyższym niż 583 zł netto na osobę w rodzinie.
Niezależnie od świadczeń rodzinnych rodzina
znajdująca się w trudnej sytuacji życiowej, w tym rodzina
wychowująca dziecko niepełnosprawne, może
ubiegać się o doraźną pomoc finansową na podstawie
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. Nr 64, poz. 583, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, pragnę uprzejmie dodać,
że zmiany w zakresie uprawnień do świadczeń
pieniężnych dla opiekunów dzieci wymagających
specjalnej troski, wprowadzone ustawą z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, są wynikiem
działań zmierzających do uporządkowania
i zracjonalizowania przepisów regulujących uprawnienia
do świadczeń pieniężnych należnych z funduszu
tworzonego ze składek osób ubezpieczonych,
dlatego rząd nie będzie występował z inicjatywą
ustawodawczą w celu przywrócenia stanu prawnego
obowiązującego w tym zakresie przed 1 stycznia
1999 r.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zadośćuczynienia
za przymusową pracę junaków
z Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” (1021)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego br., znak:
SPS-023-1021/08, dotyczące interpelacji poseł Jadwigi
Wiśniewskiej w sprawie zadośćuczynienia za
przymusową pracę junaków z Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”, uprzejmie informuję:
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych junaków
Służby Polsce była przedmiotem uwagi zarówno
poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został poselski
projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i innych
uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa komisja polityki społecznej, odrzucając
projekt ustawy. Głównym mankamentem
projektu, wskazywanym w trakcie prac legislacyjnych,
był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przymusowo.
Właśnie niemożność wiarygodnego ustalenia,
czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo
czy dobrowolnie, było głównym powodem odrzucenia
projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatancką,
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dokonało
analizy roszczeń związanych z okresem 1939–
–1989, różnych grup społecznych. Dlatego w projekcie
założeń nowelizacji prawa kombatanckiego” była
zawarta część informacyjna, zawierająca oczekiwania
poszczególnych grup społecznych. Wśród nich
byli między innymi junacy Służby Polsce, osoby wysiedlone
w czasie wojny ze swego miejsca zamieszkania,
małoletnie ofiary wojny, żołnierze batalionów
budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, osoby rozminowujące
kraj w latach 1945–1956, ofiary akcji
„Wisła”, a także szereg innych kategorii poszkodowanych.
W założeniach oszacowane zostały środki
finansowe, jakie należałoby przeznaczyć na ewentualne
spełnienie tych oczekiwań, które łącznie określono
na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowując
projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględniono
tylko te kategorie osób, o których mowa
w uchwale Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., obligującej
rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających
pomoc finansową państwa dla osób walczących o wolną
Polskę w latach 1939–1989, znajdujących się
w trudnej sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów,
w dniu 27 marca 2007 r. założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego, opracowany zostały przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji
systemów totalitarnych. Projekt nie uwzględnia
roszczeń byłych junaczek i junaków Stowarzyszenia
Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji społecznych
i uzyskał akceptację środowisk kombatanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w kwietniu 2008 r. projekt ustawy
skierowany zostanie do Sejmu RP.
Natomiast kwestię świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych określa
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Ustawa
ta, realizując wyrażony w art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązek, zapewnienia obywatelom,
niezależnie od ich sytuacji materialnej,
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, opiera się na
zasadach równego traktowania obywateli oraz solidarności
społecznej. Zgodnie ze wskazaną zasadą
solidarności społecznej, w myśl art. 65 wymienionej
ustawy, wszyscy świadczeniobiorcy, to jest osoby
ubezpieczone oraz inne osoby, spełniające wskazane

386
w ustawie wymogi, mają prawo do takich samych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych.
Przepisy wymienionej ustawy przewidują dla
niektórych kategorii świadczeniobiorców (pacjentów)
szczególne uprawnienia do świadczeń opieki
zdrowotnej. Należą do nich: zasłużeni honorowi
dawcy krwi, żołnierze w służbie czynnej, inwalidzi
wojskowi, inwalidzi wojenni, osoby represjonowane,
uprawnienia te przysługują także wdowom i wdowcom
po poległych żołnierzach, zmarłych inwalidach
wojennych oraz osobach represjonowanych, uprawnionym
do renty rodzinnej.
Prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej
poza kolejnością dla inwalidów wojennych
i wojskowych oraz kombatantów, a także rozciągnięcie
uprawnień do bezpłatnego zaopatrzenia w leki
na małżonków osób represjonowanych pozostających
na ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdów
i wdowców po osobach represjonowanych – zostało
wprowadzone na mocy ustawy z dnia 24 sierpnia
2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 166,
poz. 1172), która weszła w życie z dniem 29 września
2007 r.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji
należy mieć na uwadze, że każda zmiana kręgu osób
uprawnionych do opieki zdrowotnej wymaga dokonania
analizy jej wpływu na finanse Narodowego
Funduszu Zdrowia oraz na dostępność do świadczeń
ogółu świadczeniobiorców.
Należy podkreślić, że szczególne uprawnienia
podmiotowe poszczególnych grup społecznych łamią
zasadę równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej.
Trybunał Sprawiedliwości WE kilkakrotnie
podkreślał, że przy ustalaniu kolejności udzielania
świadczeń zdrowotnych – w przypadku gdy są udzielane
w oparciu o tzw. listy oczekujących – należy
brać pod uwagę aktualny stan zdrowia ubezpieczonego,
a także stopień i naturę niepełnosprawności,
które mogą utrudniać lub uniemożliwiać wykonywanie
zawodu oraz historię jego choroby. Dlatego
też przepisy ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych nie przewidują
szczególnych uprawnień dla byłych junaków
z Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Ewentualne
rozszerzenie podmiotowe kręgu uprawnionych
do szczególnej opieki zdrowotnej nie może mieć
charakteru uznaniowego, musi mieć oparcie w wyodrębnieniu
tej grupy z ogółu świadczeniobiorców
ze względu na ich sytuację zdrowotną.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie wykładni definicji
„lokal mieszkalny” zawartej w ustawie
o spółdzielniach mieszkaniowych (1022)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r.
(znak SPS-023-1022/08) interpelację pani poseł Jadwigi
Wiśniewskiej z dnia 5 lutego br. w sprawie definicji
„lokal mieszkalny” zawartej w ustawie o spółdzielniach
mieszkaniowych, uprzejmie informuję, co
następuje.
Przepis art. 48 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), w brzmieniu nadanym
ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125,
poz. 873), dotyczy spółdzielczych lokali mieszkalnych,
które przed przejęciem przez spółdzielnię
mieszkaniową były mieszkaniami przedsiębiorstwa
państwowego, państwowej osoby prawnej lub państwowej
jednostki organizacyjnej.
Niejednoznaczne użycie w przepisie zwrotu
przed przejęciem nie pozwala na jednoznaczne rozstrzygnięcie
kwestii, czy dyspozycją przepisu objęto
wyłącznie lokale mieszkalne, które znalazły się
w zasobie spółdzielni mieszkaniowej w bezpośrednim
następstwie ich zbycia przez przedsiębiorstwo
państwowe, państwową osobę prawną lub państwową
jednostkę organizacyjną, czy też wszystkie lokale
mieszkalne, które kiedykolwiek były mieszkaniami
przedsiębiorstwa państwowego, państwowej
osoby prawnej lub państwowej jednostki organizacyjnej,
a na skutek różnych form zbycia ten przymiot
utraciły.
W opinii ministerstwa powyższą kwestię należy
potraktować rozszerzająco, biorąc pod uwagę art. 4
ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o zmianie niektórych
innych ustaw dotyczących nabywania własności nieruchomości
(Dz. U. Nr 157, poz. 1315), z którego należy
wnioskować, że chodzi o to, że jeżeli kiedykolwiek
takie mieszkanie przestało być zakładowym,
to najemcy takich mieszkań mają uprawnienia wynikające
z tego przepisu.
Niezależnie od powyższego kwestia ta z pewnością
wymaga głębszego rozważenia oraz ewentualnego
doprecyzowania przepisu w trakcie prac legislacyjnych
nad nowelizacją ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych.
Ponadto informuję, że przepis art. 48 ustawy będzie
przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego,
bowiem został zakwestionowany przez gru-

387
pę posłów na Sejm RP VI kadencji wnioskiem z dnia
14 listopada 2007 r. (sygn. K 64/07) jako niezgodny
z art. 64 Konstytucji RP.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie wprowadzenia sposobu waloryzacji
rent i emerytur umożliwiającego dostosowanie
poziomu najniższych świadczeń
do rosnących kosztów życia (1025)
W odpowiedzi na pismo z dnia 15 lutego 2008 r.,
znak SPS-023-1025/08, przy którym przesłana została
interpelacja pana Jana Burego, posła na Sejm
RP, w sprawie wprowadzenia sposobu waloryzacji
rent i emerytur umożliwiającego dostosowanie poziomu
najniższych świadczeń do rosnących kosztów
życia, uprzejmie proszę przyjąć następujące wyjaśnienia:
Problematyka form waloryzacji rent i emerytur
wielokrotnie stanowiła w naszym kraju przedmiot
publicznych dyskusji. W dyskusjach tych przedstawiano
argumenty popierające, jak i przeciwne zarówno
tzw. kwotowej, jak i parametrycznej formie
waloryzacji.
Analizując ten problem, należy jednak zwrócić
uwagę na fakt, że wysokość świadczenia emerytalno-rentowego
jest miarą udziału ubezpieczonego
w dochodach Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Im bardziej dany ubezpieczony partycypował w ich
tworzeniu, w tym większym stopniu ma on prawo
z nich korzystać w postaci emerytury lub renty.
Zasady ustalania emerytur i rent przysługujących
osobom urodzonym przed 1 stycznia 1949 r.
w sposób ewidentny preferują osoby, które przed
przejściem na emeryturę lub rentę osiągały relatywnie
niższe zarobki. Ma na to wpływ sposób ustalania
wymiaru świadczeń, w myśl którego emerytura
lub renta, obliczana wg starych zasad, składa się
z dwóch części (tzw. części socjalnej – jednakowej dla
wszystkich świadczeń oraz drugiej – uzależnionej od
wysokości indywidualnych zarobków i długości
okresu podlegania ubezpieczeniu), oraz zasada gwarancji
minimalnej wysokości świadczenia emerytalno-rentowego.
W konsekwencji wiele osób z tej grupy
pobiera świadczenie wyższe, niżby to wynikało
z bezpośredniego wyliczenia. Równocześnie osoby
o stosunkowo wysokiej podstawie wymiaru składek
i świadczeń mają emerytury relatywnie niższe.
Wynika to z ograniczenia wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury i renty do 250% przeciętnej
płacy w kraju oraz z ograniczenia rocznej
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe w danym roku kalendarzowym
do kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności prognozowanego
przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego
w gospodarce narodowej, określonego w ustawie
budżetowej.
Zdaniem resortu pracy i polityki społecznej pogłębianie
obecnej skali spłaszczenia wysokości świadczeń,
poprzez waloryzację kwotową emerytur i rent,
z korzyścią dla osób, które w przeszłości opłacały
najniższe składki, kosztem tych, których udział
w dochodach ubezpieczeń społecznych jest wysoki,
nie może być brane pod uwagę.
Sposób waloryzacji emerytur i rent, wypłacanych
na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm), podlegał w ostatnich latach
modyfikacjom.
Poprzednie przepisy, wprowadzone w 2005 r.
i obowiązujące do 31 grudnia 2007 r., uzależniały
podwyżkę emerytur i rent, w ramach waloryzacji,
od osiągnięcia minimalnego wskaźnika wzrostu cen
i towarów konsumpcyjnych, który został określony
na poziomie 105,0%. Jeśli przez dwa lata kalendarzowe
następujące po roku, w którym przeprowadzono
ostatnią waloryzację, wskaźnik inflacji nie
osiągnął tego poziomu, waloryzację można było
przeprowadzić od dnia 1 marca następnego roku kalendarzowego.
W warunkach niskiej inflacji regulacja
ta zapewniała waloryzację tylko raz na trzy lata.
W latach, w których nie było waloryzacji, miały być
wypłacane jednorazowe zapomogi pieniężne emerytom
i rencistom pobierającym świadczenia poniżej
przeciętnych. Według ww. zasad była przeprowadzona
tylko jedna waloryzacja – 1 marca 2006 r. W 2007 r.
nie było podwyżki świadczeń, ponieważ inflacja
w 2006 r. osiągnęła tylko 1,4%.
W dniu 1 stycznia 2008 r. – jak już stwierdzono
– weszła w życie ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS
(Dz. U. Nr 191, poz. 1368), która przywraca coroczną
waloryzację oraz zwiększa jej wskaźnik.
Poczynając od najbliższej waloryzacji, która zostanie
przeprowadzona z dniem 1 marca 2008 r.,
emerytury i renty będą waloryzowane corocznie,
każdorazowo 1 marca. Tak jak dotychczas, waloryzacja
będzie polegać na pomnożeniu kwoty świadczenia
i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik waloryzacji.
Wskaźnik waloryzacji będzie wynosił nie
mniej, niż wynosi średnioroczny wskaźnik cen towarów
i usług konsumpcyjnych w poprzednim roku
kalendarzowym, zwiększony o co najmniej 20% realnego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim
roku kalendarzowym. W ten sposób
wskaźnik waloryzacji został skorelowany nie tylko

388
ze wzrostem kosztów utrzymania, ale także częściowo
ze wzrostem płac.
Do obliczenia wskaźnika waloryzacji będzie służył
średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług
konsumpcyjnych ogółem w poprzednim roku kalendarzowym
albo średnioroczny wskaźnik cen towarów
i usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych
emerytów i rencistów w poprzednim roku kalendarzowym,
jeżeli jest on wyższy.
Uwzględnienie inflacji oraz 20% realnego wzrostu
przeciętnego wynagrodzenia jest obligatoryjne.
Ewentualne dalsze zwiększenie wskaźnika waloryzacji
stanowi przedmiot negocjacji Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych.
Waloryzacja, która zostanie przeprowadzona z dniem
1 marca 2008 r., obejmie świadczenia przyznane do
dnia 29 lutego 2008 r. i będzie polegać na pomnożeniu
kwoty świadczenia i podstawy jego wymiaru
w wysokości przysługującej w dniu 29 lutego 2008 r.
przez jeden ze wskaźników waloryzacji.
Osoby, którym przyznano emeryturę lub rentę
przed dniem 1 marca 2007 r., uzyskają podwyżkę
w ramach waloryzacji o 6,5%. Wskaźnik waloryzacji
dla tych osób wyniesie 106,5%.
Osoby, którym przyznano emeryturę lub rentę
w okresie od 1 marca 2007 r. do 29 lutego 2008 r.,
będą mieć podwyższone świadczenie jedynie z tytułu
inflacji i wzrostu płac w 2007 r. W ich przypadku
wskaźnik waloryzacji wyniesie 104,2%.
Niezależnie od przekształceń, które zostały przeprowadzone
w systemie świadczeń emerytalno-rentowych
w Polsce, istotną rolę w poprawie warunków
życiowych emerytów i rencistów odgrywają różnorodne
programy pomocy skierowane do osób o relatywnie
niskich dochodach.
W systemie pomocy społecznej w Polsce emeryci
i renciści nie stanowią wyodrębnionej grupy społecznej,
do której kierowane są specjalne formy pomocy
w zakresie świadczeń pieniężnych, z wyjątkiem
zasiłku stałego przyznawanego również ze
względu na wiek i spełnienie tzw. kryterium dochodowego.
Podobnie jak inne osoby znajdujące się
w trudnej sytuacji, osoby pobierające świadczenia
emerytalne i rentowe mogą zostać objęte zakresem
pomocy świadczonej w formie niematerialnej bądź
materialnej przewidzianej w ustawie z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.).
W uzupełnieniu powyższych informacji pragnę
dodać, że problematyka przyjęcia właściwych rozwiązań
w zakresie waloryzacji rent i emerytur jest
przedmiotem mojej szczególnej troski. W związku
z tym, wraz z członkami Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych, uznałam za celowe,
aby w najbliższym czasie zespół do spraw ubezpieczeń
społecznych dokonał krytycznej analizy
i oceny istniejących w tym zakresie regulacji prawnych.
W wyniku tych prac możliwe będzie opracowanie
koncepcji optymalnego modelu waloryzacji
świadczeń, zgodnego zarówno z oczekiwaniami społecznymi,
jak i uwarunkowaniami społeczno-ekonomicznymi.
Wynik tych uzgodnień pozwoli na podjęcie
decyzji o ewentualnej nowelizacji ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Realizując procesy zmian i przeobrażeń w dotychczasowym
systemie świadczeń emerytalno-rentowych
oraz dostosowywanie tych zmian do przeobrażeń
w warunkach społeczno-ekonomicznych,
należy bowiem uwzględnić fakt, że aktualne i projektowane
zmiany muszą stanowić jednak kompromis
pomiędzy oczekiwaniami społecznymi a realiami
ekonomicznymi.
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie działań mogących zmniejszyć ilość
środków finansowych dla województw
ściany wschodniej w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” (1027)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Burego przesłaną pismem
z dnia 15 lutego 2008 r. o sygnaturze SPS-
-023-1027/08 uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego dokonało już weryfikacji list
projektów indywidualnych w ramach krajowych
programów operacyjnych, w tym także Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015. W trakcie weryfikacji
sprawdzono również, czy projekty umieszczone na
listach są zgodne z zapisami Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, przyjętego decyzją
Komisji Europejskiej z dnia 7 grudnia 2007 r.
oraz uchwałą Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 2008 r.
oraz Szczegółowego opisu priorytetów dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
przyczyniają się do osiągnięcia założonych wskaźników
programu, a także są zgodne z przyjętą przez
Komitet Koordynacyjny Narodowych Strategicznych
Ram Odniesienia w dniu 18 grudnia 2007 r.

389
linią demarkacyjną. Czyli faktycznie dokumentami,
które zostały zatwierdzone już po powstaniu poprzedniej
listy projektów kluczowych.
Celem weryfikacji nie było natomiast przeniesienie
środków z projektów usuniętych z list projektów
indywidualnych na przedsięwzięcia związane z organizacją
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro
2012.
W wyniku tak przeprowadzonej powtórnej analizy
wszystkich projektów indywidualnych lista została
zmodyfikowana zarówno jeśli chodzi o ilość
projektów, jak również ich zakres i harmonogram
realizacji.
Mając na uwadze zweryfikowaną listę projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na terenie woj. podkarpackiego
planowane są do realizacji następujące
przedsięwzięcia umieszczone na liście projektów
podstawowych i dotyczą one:
— budowy autostrady A4, drogi ekspresowej S19;
przebudowy drogi krajowej nr 4 na odcinku Machowa–Łańcut;
— portu lotniczego w Rzeszowie;
— modernizacji linii kolejowej E30;
— energetyki – projekt pn. „PMG Strachocina”;
— szkolnictwa wyższego – projekt pn. „Kompleks
naukowo-dydaktyczny Centrum Mikroelektroniki
i Nanotechnologii Uniwersytet Rzeszowski” oraz
„Budowa obiektu dydaktyczno-badawczego wraz
z wyposażeniem – Filia KUL (Stalowa Wola)”.
Jednocześnie pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście nie jest równoznaczne z automatycznym
przyznaniem dofinansowania, stwarza
jedynie szansę na dofinansowanie. Projekty powinny
przyczyniać się nie tylko do osiągnięcia zakładanych
celów programu operacyjnego, ale również
spełniać kryteria formalne i merytoryczne
ustalone przez Komitet Monitorujący. Dopiero po
ich spełnieniu i właściwym przygotowaniu projektu
do realizacji może zostać zawarta umowa o dofinansowanie.
Ponadto chciałabym zaznaczyć, iż w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
oprócz projektów wyłanianych w trybie indywidualnym
realizowane będą także projekty wybierane
w procedurze konkursowej. O pulę środków przewidzianych
na tryb konkursowy będą mogły w równym
stopniu ubiegać się projekty ze wszystkich regionów
Polski, w tym także przedsięwzięcia dla woj.
podkarpackiego.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego przygotowało
Program Operacyjny „Rozwój Polski Wschodniej”,
który stanowi dodatkowy element wsparcia
z funduszy strukturalnych. Program ten wzmacnia
działanie innych programów w województwach
wschodniej Polski, w tym również w woj. podkarpackim,
przez realizację wyodrębnionych działań
stymulujących rozwój ekonomiczny i społeczny tego
obszaru. Intencją ustanowienia tego programu była
świadomość konieczności zahamowania tendencji
stagnacyjnych, decydujących o marginalizacji i peryferyjności
wschodniej części kraju, oraz pobudzenie
wzrostu gospodarczego na terytorium wschodniej
Polski.
Projekty przewidziane do realizacji w ramach
PO RPW będą finansowane ze środków Unii Europejskiej,
publicznych środków krajowych oraz środków
prywatnych. Ze środków EFRR na realizację
tego programu wyasygnowano kwotę ok. 2,27 mld
euro, w tym ok. 992 mln euro specjalnych środków
przeznaczonych decyzją Rady Europejskiej dla najbiedniejszych
regionów Unii Europejskiej (UE-25).
Pozostała kwota, tj. ok. 1,3 mld euro, została przyznana
przez rząd RP z ogólnej puli środków z EFRR
przyznanych dla Polski.
Województwa wschodnie nie stracą na organizacji
Euro 2012. Plan wydatkowania środków Unii
Europejskiej w Polsce, zapisany w Narodowych Strategicznych
Ramach Odniesienia (NSRO) zatwierdzonych
przez Komisję Europejską w dniu 7 maja
2007 r. nie ulegnie zmianie. W dokumencie tym
określono podział funduszy unijnych na poszczególne
programy operacyjne. Programy realizowane
we wschodnich województwach Polski będą realizowane
zgodnie z założeniami finansowanymi
NSRO, zaś organizacja mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej w 2012 r. nie będzie miała wpływu na ten
plan. W ramach Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” przeprowadzona przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego weryfikacja list projektów
kluczowych nie zmieniła kształtu tych list. Ponadto
pięć województw wschodniej Polski wdraża
samodzielnie pięć osobnych regionalnych programów
operacyjnych, w ramach których zarządy województw
podejmują autonomiczne decyzje dotyczące
dofinansowania konkretnych projektów.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie budowy dodatkowego zjazdu
z autostrady A4 oraz problemów z budową
planowanych zjazdów z autostrady A4
na terenie woj. podkarpackiego (1029)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Stanisława Zająca z dnia
31 stycznia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
15 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1029/08, w sprawie

390
budowy dodatkowego zjazdu z autostrady A4, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Dojazd do autostrady A4 z miast Jasło, Krosno,
Biecz i Gorlice jest zapewniony za pośrednictwem
dróg krajowych nr 4, 28 i 73. Kierowcy mogą wjechać
i zjechać z autostrady A4 w kierunku ww. miast
na węzłach autostradowych Krzyż i Dębica Pustynia.
Nie ma zatem konieczności budowy dodatkowego
węzła na autostradzie w okolicach Pilzna. Ponadto,
zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruktury
z dnia 16 stycznia 2002 r. w sprawie przepisów
techniczno-budowlanych dotyczących autostrad
płatnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 12, poz. 116) minimalna
odległość pomiędzy węzłami autostradowymi na
terenie niezabudowanym wynosi 15 km. Przepis ten
wyklucza zlokalizowanie proponowanego dodatkowego
węzła w okolicach Pilzna bez odstępstwa od
istniejących przepisów budowlanych, co wydaje się
nieuzasadnione z uwagi na zapewniony dojazd za
pośrednictwem wskazanych dróg krajowych.
Odnosząc się do kolejnego pytania pana posła,
uprzejmie informuję, iż resort infrastruktury nie znajduje
uzasadnienia do dokonywania zmian w przepisach
dotyczących zasad budowania węzłów autostradowych
w zakresie różnic związanych z nośnością.
Wszelkie problemy związane z różnicą w parametrach
maksymalnych nośności poszczególnych odcinków
dróg rozwiązywane są bowiem podczas prac
projektowych. W chwili obecnej natomiast trwają
prace, które mają na celu wykazanie potrzeby oraz
możliwości podjęcia odpowiednich działań legislacyjnych
zmierzających do zmiany bądź bardziej
szczegółowego uregulowania kwestii związanych
z zasadami finansowania budowy zjazdów z autostrad.
Jednocześnie należy wskazać, iż dla zapewnienia
właściwej jakości stanowionego prawa prace
legislacyjne muszą zostać w każdym przypadku poprzedzone
szczegółową analizą zagadnień, której
wyniki będą podstawą do podejmowania dalszych
działań.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Zająca
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska przekazuję
na ręce Pana Marszałka odpowiedź na otrzymaną
w dniu 18 lutego 2008 r. interpelację pana posła
Stanisława Zająca dotyczącą stanu przygotowań
do wejścia w życie przepisów ustawy z dnia 7 września
2007 r. o Karcie Polaka, przygotowaną z uwzględnieniem
informacji uzyskanych od Ministra Spraw
Zagranicznych.
Uprzejmie informuję, że wszystkie rozporządzenia
do ustawy o Karcie Polaka powinny wejść w życie
łącznie z wejściem w życie ustawy, a więc dopiero
z dniem 29 marca 2008 r. Obecnie nad projektami
rozporządzeń prowadzone są intensywne prace finalne.
Spośród czterech projektów rozporządzeń do
ustawy o Karcie Polaka, których wydanie jest obligatoryjne,
dwa projekty zostały przedłożone do podpisu
prezesa Rady Ministrów, jeden został już przyjęty
przez Radę Ministrów, zaś ostatni będzie przedmiotem
obrad stałego komitetu Rady Ministrów
w dniu 13 marca 2008 r. Wobec powyższego w mojej
ocenie nie ma niebezpieczeństwa ewentualnego
opóźnienia w opublikowaniu tych rozporządzeń
w Dzienniku Ustaw RP przed dniem 29 marca 2008 r.,
a zatem wejdą one w życie w wymaganym terminie.
Odnośnie stanu przygotowania konsulatów RP
do wykonywania obowiązków związanych z wejściem
w życie ustawy o Karcie Polaka uprzejmie informuję,
że Ministerstwo Spraw Zagranicznych prowadzi
intensywne prace zmierzające do przystosowania
infrastruktury placówek konsularnych i zapewnienia
dodatkowej obsady kadrowej – pełna mobilizacja
pionu konsularnego MSZ pozwala założyć,
że przygotowania te zostaną ukończone na czas. Na
realizację zadań przewidzianych w ustawie zaplanowano
w budżecie MSZ kwotę 8 470 740 PLN, w co
wliczono koszty utworzenia 31 etatów konsularnych
(obecnie dobiega końca szkolenie tych osób), dodatkowe
podróże kurierskie oraz koszty administracyjne.
Bliskie ukończenia są prace nad procedurą
sprawdzania znajomości języka polskiego oraz polskich
tradycji i zwyczajów. Sukcesywnie prowadzone
są także konsultacje z władzami państw objętych
działaniem ustawy, w trakcie których przekazywane
są informacje na temat zasad funkcjonowania
Karty Polaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
w sprawie opóźnień związanych z wejściem
w życie ustawy o Karcie Polaka (1032)

391
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie wzmocnienia
tzw. regionalnych punktów kontaktowych
przy urzędach marszałkowskich w związku
z realizacją programu współpracy
transgranicznej Polski, Ukrainy i Białorusi
na lata 2007–2013 (1033)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Stanisława Zająca pragnę
poinformować, że w chwili obecnej w Ministerstwie
Rozwoju Regionalnego trwa dyskusja nad wzmocnieniem
roli regionów, w tym w kontekście informacji
i promocji programów transgranicznych. Takie
działanie ma na celu ułatwienie dostępu potencjalnym
beneficjentom programów Europejskiej Współpracy
Terytorialnej oraz Europejskiego Instrumentu
Sąsiedztwa i Partnerstwa do informacji, a tym
samym lepsze przygotowanie projektów.
W ramach przygotowań Programu Współpracy
Transgranicznej Polska–Białoruś–Ukraina 2007–
–2013 rozważane są kwestie dotyczące powołania filii
Wspólnego Sekretariatu Technicznego lub wzmocnienia
regionalnych punktów kontaktowych działających
przy urzędach marszałkowskich. Ostateczne
ustalenia w tym zakresie uzależnione będą od
uzgodnień na forum międzynarodowej grupy roboczej
przygotowującej program oraz od stanowiska
Komisji Europejskiej.
Pragnę poinformować, iż w przypadku podjęcia
decyzji o wzmocnieniu regionalnych punktów kontaktowych
wzmocnienie to będzie dotyczyło punktów
we wszystkich czterech województwach uczestniczących
w programie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie proponowanych zmian w strukturze
NFZ dotyczących utworzenia 6 siedzib
regionalnych zamiast obecnie funkcjonujących
w każdym województwie (1034)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Stanisława Zająca, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 31 stycznia 2008 r.,
przekazaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 15 lutego
2008 r. (znak: SPS-023-1034/08), w sprawie proponowanych
zmian w strukturze NFZ dotyczących
utworzenia 6 siedzib regionalnych, zamiast obecnie
funkcjonujących w każdym województwie, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochrony
zdrowia, co zostało przedstawione zarówno w exposé
prezesa Rady Ministrów, jak również w „Informacji
rządu na temat obecnej sytuacji ochrony zdrowia
w Polsce” (druk sejmowy nr 176) jest decentralizacja
i demonopolizacja instytucji płatnika w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
rozpoczęło już prace przygotowawcze nad opracowaniem
projektu ustawy wprowadzającej decentralizację
i demonopolizację instytucji płatnika w ramach
powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Ze wstępnych
założeń wynika, że zmiany te powinny być
wprowadzane etapowo. W pierwszej kolejności należy
dokonać podziału Narodowego Funduszu Zdrowia
na kilka instytucji powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego. Następnie stworzyć możliwości świadczenia
opieki zdrowotnej na terenie całego kraju
z możliwością wyboru instytucji ubezpieczenia zdrowotnego
przez ubezpieczonego. Na ostatnim etapie
umożliwić udział w powszechnym ubezpieczeniu
zdrowotnym płatnikom niepublicznym, ale na zasadach
dotyczących płatników publicznych.
W związku z tym, że obecnie trwają prace w tym
zakresie, przedwczesne jest mówienie o liczbie (rodzaju),
siedzibach instytucji ubezpieczenia zdrowotnego,
które powstaną w wyniku podziału Narodowego
Funduszu Zdrowia. Na początku pod dyskusję
zostaną poddane kryteria dotyczące tworzenia nowych
instytucji powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego,
np. takie jak: liczba osób ubezpieczonych,
wysokość przychodów ze składek osób ubezpieczonych
itd. Szersze informacje w tym zakresie będą
mogły być przedstawione po zakończeniu prac przygotowawczych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie strategii działań właścicielskich
ministra skarbu państwa na przykładzie
Zakładów Przemysłu Owocowo-Warzywnego
„Pektowin” SA w Jaśle (1035)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła, pana Stanisława Zająca, przesłaną
przy piśmie SPS-023-1035/08 z dnia 15 lutego

392
2008 r., w sprawie strategii działań właścicielskich
ministra skarbu państwa na przykładzie Zakładów
Przemysłu Owocowo-Warzywnego PEKTOWIN SA
w Jaśle, przedstawiam, co następuje.
Wstępne plany Ministerstwa Skarbu Państwa
zakładają prywatyzację Zakładów Przemysłu Owocowo-Warzywnego
PEKTOWIN SA na 2009 r.
Prywatyzacja spółki będzie prowadzona z udziałem
doradcy prywatyzacyjnego, który zostanie wybrany
w trybie przetargu nieograniczonego. Na
obecnym etapie za wcześnie jest mówić o szczegółach
prywatyzacji, w tym strukturze oferty publicznej,
gdyż zostanie ona przyjęta na podstawie m.in.
wniosków wynikających z analiz przedprywatyzacyjnych
sporządzonych przez firmę doradczą. Nie
należy również wykluczać równoległego (ze sprzedażą
przez Skarb Państwa dotychczasowych akcji spółki)
podwyższenia kapitału zakładowego poprzez
przeprowadzenie równoległej emisji nowych akcji.
Środki pochodzące z tej emisji zasiliłyby kapitał
własny spółki i mogłyby zostać przeznaczone na rozwój
spółki i nowe inwestycje.
Z uwagi na fakt, iż Zakłady Przemysłu Owocowo-Warzywnego
PEKTOWIN SA nie powstały
w trybie przewidzianym ustawą z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.), nie jest
możliwe, w przypadku prywatyzacji spółki, udostępnienie
pracownikom 15% akcji spółki.
Jednocześnie informuję, że dążeniem Ministerstwa
Skarbu Państwa jest przeprowadzenie prywatyzacji
jednoosobowych spółek Skarbu Państwa
w sposób, który zagwarantuje możliwość dokonania
działań inwestycyjnych dla zapewnienia solidnej pozycji
spółek na rynku, wzmocnienia ich aktywności,
a tym samym zapewnienia stabilnych miejsc pracy
w regionach, w których działają.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Aleksander Grad
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Wojtkiewicza
w sprawie możliwości zmiany załącznika nr 1
do rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 7 stycznia 2004 r. określającego
30-dniowy termin, w ciągu którego kierowcy
i osoby ubiegające się o uprawnienie
do kierowania pojazdami są zobligowani
poddać się badaniu lekarskiemu (1037)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 15 lutego 2008 r.
(SPS-023-1037/08), przekazujące interpelację Pana
Posła Michała Wojtkiewicza w sprawie zapisów skierowania
na badania lekarskie kierowców, stanowiącego
załącznik nr 1 do rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie badań
lekarskich kierowców i osób ubiegających się
o uprawnienia do kierowania pojazdami (Dz. U. Nr 2,
poz. 15), uprzejmie informuję, że na podstawie § 2
ust. 2 tego rozporządzenia kierującemu pojazdem,
o którym mowa w art. 122 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U.
z 2005 r. Nr 109, poz.908, z późn. zm.), skierowanie
na badanie lekarskie kierowcy wydaje komendant
powiatowy Policji w terminie nie dłuższym niż 30 dni
od dnia, w którym nastąpił wypadek drogowy, albo
od dnia, w którym kierowca prowadził pojazd w stanie
nietrzeźwości lub po użyciu środka działającego
podobnie do alkoholu. Kserokopię skierowania komendant
powiatowy Policji przesyła do właściwego
starosty. Zgodnie z normą prawną zawartą w § 9
ust. 1 rozporządzenia badania lekarskie osób wymienionych
w art. 122 ust. 1 pkt 2–5 cytowanej wyżej
ustawy przeprowadza się w wojewódzkich ośrodkach
medycyny pracy.
W pouczeniu do skierowania na badania lekarskie
prawodawca zamieścił dyspozycję, zgodnie z którą
na badania lekarskie należy zgłosić się do odpowiedniego
wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy,
w terminie 30 dni od dnia otrzymania skierowania.
Dyspozycji tej nie należy interpretować jako obowiązku
przedłożenia w terminie 30 dni od dnia
otrzymania skierowania orzeczenia lekarskiego, ponieważ
zgodnie z nią osoba, o której mowa w art. 122
ust. 1 pkt 3 niniejszej ustawy, powinna się zgłosić
w terminie 30 dni od dnia otrzymania skierowania
do określonego wojewódzkiego ośrodka medycyny
pracy w celu przeprowadzenia badania lekarskiego.
Należy podkreślić, że dzień stawienia się na badania
lekarskie nie oznacza, że w dniu tym następuje wydanie
orzeczenia lekarskiego stwierdzającego brak
lub istnienie przeciwwskazań zdrowotnych do kierowania
pojazdami. Wydanie tego orzeczenia często
nie może nastąpić w dniu stawienia się na badania
lekarskie, ponieważ lekarz orzekający musi poprzedzić
wydanie orzeczenia konsultacjami specjalistycznymi
i badaniami dodatkowymi, których na
ogół nie da się przeprowadzić w ciągu jednego dnia.
Z kolei w myśl art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy decyzję
o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdem
silnikowym wydaje starosta w razie niepoddania
się badaniu lekarskiemu w trybie określonym
w art. 122 ust. 1 pkt 3–5 ustawy. Zatem kierującemu
pojazdem, który stawił się na badania lekarskie do
wojewódzkiego ośrodka medycyny pracy w terminie
30 dni od dnia otrzymania skierowania, a nie otrzymał
jeszcze od uprawnionego lekarza z tego ośrodka
orzeczenia lekarskiego, nie powinno się wydawać
decyzji w trybie art. 140 ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy.
Pragnę dodać, że aktualnie przygotowywana jest
nowelizacja przedmiotowego rozporządzenia. W trak-

393
cie prac legislacyjnych zostanie rozważona, po konsultacji
między innymi z wojewódzkimi ośrodkami
medycyny pracy, możliwość wydłużenia o 30 dni (do
60 dni) terminu zgłoszenia się na badania lekarskie
kierowców do odpowiedniego wojewódzkiego ośrodka
medycyny pracy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie niewykorzystania
przez Siły Zbrojne RP nowej linii utylizacji
zbędnych środków bojowych w ZM „Mesko”
w Skarżysku-Kamiennej (1038)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie niewykorzystania przez Siły Zbrojne RP
nowej linii utylizacji zbędnych środków bojowych
w ZM „Mesko” w Skarżysku-Kamiennej (SPS-023-
-1038/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Pragnę poinformować, że problem utylizacji zbędnych
dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
środków bojowych został podjęty przez resort obrony
narodowej z początkiem lat 90. XX w.
W celu uruchomienia kompleksowego programu
likwidacji zbędnych środków bojowych ówczesny
minister obrony narodowej wydał decyzję nr 142/
MON z dnia 4 maja 2005 r. w sprawie przygotowania
strategii gospodarowania zbędnymi środkami
bojowymi w resorcie obrony narodowej, na podstawie
której przeprowadzono stosowną analizę ekonomiczną
i opracowano projekt strategii zagospodarowania
tych środków.
„Krajowy plan gospodarki odpadami 2010”,
stanowiący załącznik do uchwały Rady Ministrów
nr 233 z dnia 29 grudnia 2006 r. w sprawie „Krajowego
planu gospodarki odpadami 2010” (M.P.
Nr 90, poz. 946), zakłada uruchomienie kompleksowego
programu zagospodarowania odpadowej amunicji
i likwidacji nagromadzonych zasobów do 2014 r.
W ramach przedsięwzięć związanych z rozwojem
infrastruktury technicznej, niezbędnej do prowadzenia
w kraju utylizacji środków bojowych zgodnie
z wymogami Unii Europejskiej, obok wspomnianego
w interpelacji pana posła Andrzeja Bętkowskiego
zakładu utylizacji amunicji w ZM „Mesko” w Skarżysku-Kamiennej
(posiadającego warunki utylizacji
amunicji do kalibru 152 mm włącznie oraz zapalników,
zapłonników itp.) zmodernizowano specjalistyczny
Zakład Elaboracji Amunicji w 7. Rejonowej
Bazie Materiałowej w Stawach k. Dęblina (uzyskano
poprawę warunków bezpieczeństwa, higieny pracy
i częściową automatyzację stanowisk roboczych do
zdalnego wykonywania prac przy rozscalaniu amunicji
o kalibrze od 37 mm do 152 mm).
Dążąc do jak najszybszego rozpoczęcia procesu
utylizacji zbędnej amunicji i środków bojowych na
szeroką skalę, w resorcie obrony narodowej podjęto
szereg działań analitycznych i organizacyjnoprawnych,
w tym m.in. w zakresie:
1) analizy rynku firm zajmujących się utylizacją
amunicji oraz określenia możliwości przerobowych
potencjalnych zleceniobiorców, m.in. ZM „Mesko”;
2) wystąpienia prezesa Agencji Mienia Wojskowego
do prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
z zapytaniem o możliwość wyłączenia zastosowania
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655)
w zakresie zamówień publicznych na usługę utylizacji
zbędnych środków bojowych oraz usługę wykonania
i wydania specyfikacji technicznych na pozbawienie
broni palnej cech użytkowych, na podstawie
art. 4 ust. 5 oraz art. 4 pkt 3 lit. f tejże ustawy;
3) sposobu finansowania procesu unieszkodliwiania
zbędnych środków bojowych ze środków stanowiących
przychód Agencji Mienia Wojskowego
z gospodarowania mieniem;
4) bieżącej aktualizacji wykazu zbędnych środków
bojowych wg stanu na dzień 31 grudnia 2007 r.
oraz korekty planu przekazania do Agencji Mienia
Wojskowego mienia zbędnego Siłom Zbrojnym RP
w 2008 r. pod kątem jego uzupełnienia o środki bojowe,
które dotychczas nie były ujmowane.
Utylizacja zbędnych środków bojowych i amunicji
nie stanowi w resorcie obrony narodowej
większego problemu od strony technicznej i finansowej.
Na ten cel wydzielono, zgodnie z planem finansowym
Agencji Mienia Wojskowego na 2008 r.,
7,7 mln PLN.
Pozostały jedynie do rozwiązania niektóre kwestie
organizacyjnoprawne, od których będzie zależało,
która z zainteresowanych firm otrzyma stosowne
zamówienie na utylizację zbędnych środków bojowych,
w myśl postanowień ustawy Prawo zamówień
publicznych. Zgodnie bowiem z interpretacją przepisów
wspomnianej ustawy dokonanej przez prezesa
Urzędu Zamówień Publicznych, w dniu 8 stycznia
2008 r. w odpowiedzi na wystąpienie prezesa Agencji
Mienia Wojskowego w przedmiotowej kwestii
brak jest podstaw do zwolnienia z obowiązku stosowania
ustawy Prawo zamówień publicznych na podstawie
art. 4 pkt 5 oraz art. 4 pkt. 3.
Odnosząc się natomiast do porozumienia zawartego
w dniu 8 października 2007 r. pomiędzy przedstawicielami
Agencji Mienia Wojskowego, Bumar
Sp. z o.o. oraz ZM „Mesko” SA pragnę wyjaśnić, że
przedmiotowe porozumienie, zgodnie z jego zapisa-

394
mi, jest wyrazem woli stron w zakresie kontynuacji
podjętej współpracy i nie ma charakteru obligacyjnego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że przygotowywane w resorcie obrony
narodowej szczegółowe procedury regulujące
proces utylizacji amunicji i środków bojowych pozwolą
na bezzwłoczne rozpoczęcie tego procesu.
Z wyrazami szacunku i poważania
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Bogdan Klich
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie sposobu finansowania
z gminnego funduszu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej inwestycji realizowanych
przez osoby prywatne (1039)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesłaną
przy piśmie, nr SPS-023-1039/08, z dnia 15 lutego
2008 r. interpelacją posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie sposobu finansowania z gminnego
funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
inwestycji realizowanych przez osoby prywatne
uprzejmie informuję, co następuje:
1. Ustawa z dnia 27 kwietnia 2001r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2006 r. Nr 129, poz. 902,
z późn. zm.) w art. 405, 406 i 408 określa, na jakie
cele można przeznaczać środki gminnego funduszu
ochrony środowiska i gospodarki wodnej poprzez
przyznawanie dotacji. Nie wskazuje natomiast kategorii
podmiotów, którym przysługuje prawo ubiegania
się o dofinansowanie z tych funduszy. Ponadto
zgodnie z art. 405 ust. 3 środki funduszy mogą być
przeznaczane także na współfinansowanie przedsięwzięć
z zakresu ochrony środowiska i gospodarki
wodnej realizowanych na zasadach określonych w ustawie
z dnia 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-
-prywatnym (Dz. U. Nr 169, poz. 1420).
2. Gminne fundusze ochrony środowiska i gospodarki
wodnej, jako fundusze celowe, w świetle
art. 29 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.)
należą do sektora finansów publicznych, a zatem zasady
dofinansowania działalności innych podmiotów
z ich środków muszą być zgodne z przepisami
ustawy o finansach publicznych. Podstawą gospodarki
finansowej gminnego funduszu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej jest roczny plan przychodów
i wydatków, który w myśl art. 184 ust. 1
pkt 8 ww. ustawy stanowi integralną część uchwały
budżetowej właściwej jednostki samorządu terytorialnego.
Plan przychodów i wydatków funduszy celowych,
zgodnie z art. 165 ustawy o finansach publicznych,
stanowi załącznik do uchwały budżetowej
jednostki samorządu terytorialnego.
3. Uwzględniając przepis art. 406 ust. 1 pkt 6, 7
i 7a ww. ustawy Prawo ochrony środowiska, który
stanowi, że środki gminnego funduszu przeznacza
się na „przedsięwzięcia związane z gospodarką odpadami
i ochroną powierzchni ziemi”, „przedsięwzięcia
związane z ochroną powietrza” oraz „przedsięwzięcia
związane z ochroną wód”, możliwość dofinansowania
z gminnego funduszu m.in. kosztu wywozu
i unieszkodliwienia wyrobów zawierających
azbest z obiektów, których właścicielami są osoby fizyczne,
czy wymiany pieców i modernizacji kotłowni
z węglowych na ekologiczne (np. w kotłowniach osiedlowych)
powinna być rozważana w ramach:
— partnerstwa publiczno-prywatnego, m.in. przy
realizacji np. krajowego „Programu usuwania wyrobów
zawierających azbest”,
— zakupu przez gminę usługi. Usługę należałoby
zlecić wykonawcy wyłonionemu w oparciu o przepisy
ustawy Prawo zamówień publicznych.
4. Ponadto uprzejmie informuję, że ustawa o samorządzie
gminnym nakłada na gminę obowiązek
realizacji zadań z zakresu kanalizacji, usuwania i oczyszczania
ścieków komunalnych oraz zadań z zakresu
ochrony środowiska.
Zasady i warunki zbiorowego odprowadzania ścieków,
z uwzględnieniem wymagań ochrony środowiska
i optymalizacji kosztów, określa ustawa z dnia
7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę
i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (t.j. z 2006 r.
Dz. U. Nr 123, poz. 858). Zgodnie z art. 3 ust. 1 tej
ustawy zbiorowe odprowadzanie ścieków jest zadaniem
własnym gminy, ale obowiązek budowy przyłącza
kanalizacyjnego do sieci spoczywa na właścicielu
nieruchomości.
Przepis art. 5 ustawy z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu w czystości i porządku w gminach nakłada
na właścicieli nieruchomości obowiązek przyłączenia
nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej
lub – w przypadku gdy budowa sieci jest technicznie
lub ekonomicznie nieuzasadniona – wyposażenia
nieruchomości w zbiornik bezodpływowy lub
przydomową oczyszczalnię ścieków.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że w obowiązującym stanie prawnym brak jest możliwości
dofinansowania bezpośrednio z budżetu
gminy wydatków ponoszonych przez osoby fizyczne
na budowę przydomowych urządzeń w zakresie ochrony
środowiska (przydomowych oczyszczalni ścieków).
Istnieje natomiast możliwość dofinansowania tego
zadania ze środków gminnego funduszu ochrony
środowiska i gospodarki wodnej w przypadku spełnienia
następujących warunków: budowa sieci jest
niemożliwa lub ekonomicznie nieuzasadniona – taką

395
możliwość przewiduje uchwała rady gminy w kontekście
globalnego rozwiązania problemu oczyszczania
ścieków komunalnych na terenie danej jednostki
samorządu terytorialnego oraz taką możliwość przewiduje
roczny plan przychodów i wydatków gminnego
funduszu ochrony środowiska i gospodarki wodnej
na dany rok.
Pragnę na koniec zauważyć, że w ustawie z dnia
26 kwietnia 2007 r. zmieniającej ustawę Prawo ochrony
środowiska z dniem 2 czerwca 2007 r. (Dz. U.
Nr 88, poz. 587) został dodany ust. 4 w art. 405,
umożliwiający ministrowi właściwemu do spraw środowiska
określenie, w drodze rozporządzeń, szczegółowych
warunków udzielania pomocy publicznej ze
środków funduszy na przedsięwzięcia z zakresu ochrony
środowiska i gospodarki wodnej, biorąc pod uwagę
w szczególności wymagania dotyczące dopuszczalnej
intensywności pomocy publicznej, określone w przepisach
Unii Europejskiej w tym zakresie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Pęzioł
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie uruchomienia ogólnopolskiego
rejestru usług medycznych (1040)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marii Nowak, przesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu z dnia 15 lutego 2008 r.
(SPS-023-1040/08), w sprawie uruchomienia ogólnopolskiego
rejestru usług medycznych, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Przyspieszenie prac nad rejestrem usług medycznych
zostało uznane za jeden z priorytetowych kierunków
działań podejmowanych przez ministra
zdrowia. Narodowy Fundusz Zdrowia przedstawił
koncepcję systemu rejestru usług medycznych II
w dokumencie pt. „Strategia wykorzystania zasobów
informacyjnych przez NFZ oraz kierunki rozwoju
systemu informatycznego NFZ na lata 2007–
–2010” datowanym na 26 października 2007 r. Jednakże
w związku z rozpoczęciem prac nad reformą
systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego
koncepcja ta musi zostać ponownie przeanalizowana
pod kątem uwzględnienia nowych planowanych
rozwiązań. Przygotowanie zintegrowanego systemu
informatycznego obejmującego wszystkie instytucje
nowego systemu wymaga skoordynowania działań
Narodowego Funduszu Zdrowia oraz Centrum Systemów
Informacyjnych Ochrony Zdrowia, które realizuje
zadania określone przez Plan Informatyzacji
Państwa”. W szczególności dotyczy to projektu
pt. „Elektroniczna platforma gromadzenia, analizy
i udostępniania zasobów cyfrowych o zdarzeniach
medycznych”, który obejmuje również funkcje przewidziane
do realizacji w ramach projektu Narodowego
Funduszu Zdrowia RUM II (w szczególności
w zakresie elektronicznych rozliczeń i autoryzacji
świadczeń zdrowotnych).
Ponadto istotne jest, aby koncepcja elektronicznej
karty ubezpieczenia zdrowotnego, która stanowi
element systemu rejestru usług medycznych, była
spójna z założeniami projektu Polska Karta pl.ID
przewidującego wydanie wielofunkcyjnego dowodu
osobistego.
W celu zapewnienia integralności planowanych
rozwiązań informatycznych aktualnie trwają prace
uzgodnieniowe między ministrem zdrowia, ministrem
spraw wewnętrznych i administracji oraz
prezesem Narodowego Funduszu Zdrowia. Podjęte
ustalenia będą stanowiły podstawę do rozpoczęcia
wdrażania systemu RUM.
Odnosząc się do pytania pani poseł dotyczącego
kosztów wprowadzania rejestru usług medycznych,
uprzejmie informuję, iż w związku z trwającymi
pracami nad ostateczną koncepcją systemu rejestru
usług medycznych na obecnym etapie trudno
jest precyzyjnie określić całkowite koszty związane
z jego wdrożeniem. Część wydatków związanych
z tworzeniem infrastruktury niezbędnej do funkcjonowania
rejestru sfinansowana będzie ze środków
Unii Europejskiej przewidzianych w Planie Informatyzacji
Państwa na lata 2007–2013. Także w planie
finansowym Narodowego Funduszu Zdrowia na
rok 2008, który został zatwierdzony przez ministra
zdrowia, w porozumieniu z ministrem finansów,
przewidziano środki na wprowadzenie elektronicznego
rejestru usług medycznych. Środki te mają być
uruchamiane sukcesywnie, zgodnie z osiąganymi
postępami we wdrażaniu rejestru i zapotrzebowaniem
jednostek organizacyjnych funduszu na nowe
stanowiska pracy związanym z realizacją nowych
zadań.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek

396
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie nieuzasadnionego usunięcia
ważnych projektów z listy
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (1041)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Paluch dotyczącą projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” z województwa małopolskiego,
przesłaną przy piśmie znak nr SPS-023-
-1041/08 z dnia 15 lutego 2008 r., przedstawiam, co
następuje.
Na wstępie należy sprostować stwierdzenie zawarte
w interpelacji odnoszące się do daty i publikacji
listy projektów indywidualnych. Należy zauważyć,
że zweryfikowana lista projektów indywidualnych
(w tym również dla PO IiŚ) została ogłoszona
w dniu 1 lutego br. i zamieszczona na stronie internetowej
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Stąd
nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, jakoby lista
ta została opublikowana w dniu 8 stycznia 2008 r.
Ad 1. Z jakich powodów projekty zostały usunięte
z listy projektów indywidualnych PO IiŚ?
Weryfikacja list projektów indywidualnych była
konieczna ze względu na ogłoszenie pierwszej listy
przed zatwierdzeniem PO IiŚ przez Komisję Europejską,
czyli w czasie gdy nie był znany jeszcze ostateczny
jego kształt. Taki stan powodował obawę
o zgodność projektów zamieszczonych na liście z treścią
programu operacyjnego zatwierdzoną przez Komisję
Europejską. Celem przeprowadzonej w styczniu
2008 r. weryfikacji było przede wszystkim przeanalizowanie
projektów umieszczonych na listach
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
opublikowanych w Dzienniku Urzędowym
RP „Monitor Polski” w październiku i listopadzie
2007 r., pod kątem ich zgodności z kryteriami strategicznymi,
dostępności alokacji finansowej czy też
możliwości realizacji w okresie 2007–2015 (zgodnie
z zasadą automatycznego anulowania wsparcia unijnego,
tzw. n+2/n+3). W szczególności pod uwagę
brano strategiczny charakter projektu (wpływ na
osiągnięcie celów priorytetu), stopień wpływu projektu
na osiągnięcie wskaźników programu operacyjnego
oraz skalę oddziaływania projektu, zgodnie
z kryteriami strategicznymi ujętymi w wytycznych
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i monitorowania
projektów indywidualnych, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju. Na liście projektów
indywidualnych w ramach PO IiŚ ogłoszonej dnia
1 lutego br. utrzymano więc te projekty, które mają
strategiczne znaczenie z punktu widzenia całego
kraju, a nie z punktu widzenia poszczególnych regionów.
W wyniku tak przeprowadzonej powtórnej
analizy wszystkich projektów indywidualnych lista
została zmodyfikowana zarówno jeśli chodzi o ilość
projektów, jak również ich zakres i harmonogram
realizacji. Chciałabym zauważyć, iż Program Operacyjny
„Infrastruktura i środowisko” jest dokumentem
krajowym, a inwestycje proponowane do
realizacji w ramach tego programu powinny odznaczać
się ponadregionalnym charakterem. W związku
z tym listy projektów indywidualnych dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
nie powinno rozpatrywać się w kontekście liczby
projektów i wysokości środków przypadających na
poszczególne województwa.
W zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
o pozostawieniu na liście zadecydowała:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże
w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego
przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Funduszu
Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady „n+2/
n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu gotowości
do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
W zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty:
1) dla których wnioski o dofinansowanie zostały
przekazane Komisji Europejskiej w latach 2004–
–2006, a które z powodu wyczerpania alokacji na
lata 2004–2006 nie uzyskały dofinansowania,
2) dotyczące budowy zakładów termicznego
unieszkodliwiania odpadów, o dużej skali oddziaływania
i znacznym stopniu skomplikowania ze względu
na swoje oddziaływanie na środowisko przyrodnicze
i społeczne, które wymagają szczególnego monitorowania
przygotowania do realizacji w celu jak
najefektywniejszej późniejszej realizacji.
W ramach priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska na liście
utrzymano projekty o znaczeniu ponadregionalnym,
mające zasadniczy wpływ na zapewnienie bezpieczeństwa
przeciwpowodziowego, realizowane przez
jednostki państwowe. Są to projekty, które ze względu
na swój indywidualny i unikatowy charakter nie
są odpowiednie do procedury konkursowej.
Ponadto zrezygnowano z list rezerwowych dla
sektora środowiska. Podkreślam, że na listach podstawowej
i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co powodowało wielokrotne
przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji
beneficjenci projektów rezerwowych nie mieli realnej
szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgodnie
z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszona
dnia 1 lutego br. zweryfikowana lista w zakresie

397
sektora środowiska została znacznie ograniczona,
a uwolniona alokacja została przeznaczona na procedurę
konkursową. Chciałabym podkreślić, że procedura
konkursowa pozwoli na skierowanie pomocy
finansowej na realizację projektów w najwyższym
stopniu przygotowanych do realizacji, a w konsekwencji
na najefektywniejsze i szybsze wykorzystanie
środków unijnych.
Uprzejmie informuję, iż decyzję o weryfikacji list
projektów indywidualnych dla krajowych programów
operacyjnych, w tym także PO IiŚ, podjęłam
z uwagi na przenikanie i dublowanie się projektów
umieszczonych na listach w ramach poszczególnych
programów operacyjnych. Stwarzało to bowiem ryzyko
podwójnego dofinansowania tego samego projektu
z więcej niż jednego programu operacyjnego,
a także wątpliwości co do ich strategicznego charakteru
i finansowania, gdyż alokacja finansowa dla
projektów indywidualnych w ramach poszczególnych
priorytetów/działań programów operacyjnych
w wielu przypadkach znacząco przekraczała dostępną
alokację finansową. W przypadku wielu z projektów
indywidualnych także horyzont czasowy projektu
nie odpowiadał rzeczywistości i doprecyzowania
wymagały terminy realizacji inwestycji.
Ad 2. Czy Pani Minister zdaje sobie sprawę, że
skutkiem tej pochopnej decyzji może być opóźnienie
w realizacji projektu, a być może nawet na skutek
opóźnień niewykorzystanie wszystkich dostępnych
środków PO IiŚ?
Podjęte działania miały przede wszystkim spowodować
umieszczenie na liście projektów indywidualnych
jedynie projektów spełniających wszystkie
warunki, aby nie doprowadzić do sytuacji rezerwowania
środków dla projektu niekwalifikującego
się do wsparcia. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem
zawartym w pytaniu, według którego weryfikacja
list może zagrozić wykorzystaniu wszystkich
dostępnych środków w ramach PO IiŚ. W świetle
przedstawionych wyjaśnień należy stwierdzić,
że brak weryfikacji listy spowodowałby takie konsekwencje.
Utworzenie listy projektów indywidualnych
zawierającej mniejszą liczbę projektów pozwoli
na zwrócenie większej uwagi na poszczególne
projekty, lepsze ich monitorowanie w zakresie przygotowania
do realizacji, co wpłynie pozytywnie na
wykorzystanie środków finansowych w ramach
programu.
Ad 3. Dlaczego Pani Minister swoimi nieprzemyślanymi
posunięciami podrywa zaufanie do władzy
publicznej? Beneficjent, którego projekt po przejściu
ustawowych procedur został zakwalifikowany, ma
prawo do spokojnego prowadzenia przygotowań do
jego realizacji. Nie powinien być zaskakiwany nagłą
zmianą stanowiska rządu.
Intencje i zakres weryfikacji list zostały omówione
w ad 1. Pozostawienie na liście projektów,
które nie miałyby szans na uzyskanie dofinansowania,
byłoby postępowaniem nierzetelnym w stosunku
do tych beneficjentów. Najlepszym tego przykładem
jest brak możliwości zapewnienia dofinansowania
dla projektów z listy rezerwowej dla priorytetu
I, gdzie wartość alokacji została znacznie
przekroczona.
Beneficjent może prowadzić przygotowanie do realizacji
projektu, gdyż zarówno projekty umieszczone
na liście indywidualnej, jak i projekty wyłonione
na drodze procedury konkursowej będą musiały
spełnić takie same wymagania.
Ad 4. Czy jest do wyobrażenia w praworządnym
państwie taka sytuacja, że zmiana większości sejmowej
i rządu skutkuje gruntownym przemodelowaniem
listy projektów indywidualnych powstałej
i opublikowanej w sposób zgodny z ustawą?
Przyczyną dokonania weryfikacji listy projektów
indywidualnych dla PO IiŚ było ogłoszenie list projektów
indywidualnych trzy miesiące przed ostatecznym
zatwierdzeniem treści PO IiŚ przez Komisję
Europejską, które miało miejsce 7 grudnia 2007 r.
Podkreślenia wymaga fakt, że weryfikacją zostały
objęte tylko te projekty, które zostały umieszczone
na listach utworzonych w ubiegłym roku. Nie dodawano
żadnych nowych projektów, trudno w tej sytuacji
mówić o wprowadzeniu gruntownych zmian.
Ad 5. Czy Pani Minister przyjmie na siebie odpowiedzialność
za opóźnienie spowodowane weryfikacją
listy projektów?
Zgodnie z odpowiedzią na pytanie 2 wyrażam
nadzieję, że utworzenie listy projektów indywidualnych
zawierającej mniejszą liczbę projektów pozwoli
na zwrócenie większej uwagi na poszczególne
projekty, lepsze ich monitorowanie w zakresie
przygotowania do realizacji, co wpłynie pozytywnie
na wykorzystanie środków finansowych w ramach
programu.
Ad 6. Jak Pani Minister wytłumaczy tę decyzję
samorządom lokalnym zainteresowanych miast i gmin,
które poniosły poważne koszty przygotowania projektu?
Umieszczenie projektu na liście projektów indywidualnych,
zarówno na poprzedniej liście, jak również
na obecnej, nie jest równoznaczne z przyznaniem
środków na realizacje projektów. Przyznania
środków nie gwarantuje też podpisanie preumowy.
Każdy wnioskodawca, przygotowując projekt, ponosi
ryzyko, że nie zostanie on wybrany do dofinansowania
i tym samym poniesie koszty związane z przygotowaniem
niezbędnej dokumentacji.
Nieumieszczenie projektu na liście projektów indywidualnych
stwarza możliwość uczestniczenia
w konkursie i otrzymania dofinansowania po dokonaniu
oceny, zgodnie z zasadami wyboru projektów
dla PO IiŚ. Podczas oceny wniosków również bardzo
duże znaczenie będzie miał stopień przygotowania
projektu.
Niezależnie od zastosowanego trybu wyboru (indywidualny
czy konkursowy) każdy projekt musi
być właściwie przygotowany i oceniony według jednakowych
kryteriów zatwierdzonych przez komitet
monitorujący. Bez względu na to, czy dany projekt

398
znalazł się na liście, czy też nie, tylko właściwe przygotowanie
projektu daje możliwość współfinansowania
projektu ze środków unijnych, a to wymaga
przygotowania niezbędnej dokumentacji będącej
podstawą oceny projektu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie nieuzasadnionego usunięcia
ważnych projektów z listy
projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (1041)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Anny Paluch z dnia 25 stycznia
br. w sprawie usunięcia inwestycji z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” pragnę przekazać
poniższe informacje.
1. Listy opublikowane przez ministra rozwoju regionalnego
w dniach 5 października i 14 listopada
2007 r. zawierały 397 projektów (189 podstawowych
i 208 rezerwowych) na łączną kwotę 13 725,41 mln
euro (8 064,81 mln euro – lista podstawowa, 5 660,60
mln euro – lista rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało
dostępną dla sektora alokację (2,78 mld
euro). W momencie ogłoszenia przedmiotowych list
potencjalni Beneficjenci odnieśli mylne wrażenie, że
unijne dofinansowanie zostało im przyznane.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84,
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa,
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (min. 10 punktów
na 25 możliwych); podstawą do analizy stopnia redukcji
zanieczyszczeń była analiza przeprowadzona
przez Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej na
zlecenie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki (bardzo prawdopodobne
było, że żaden z projektów z listy rezerwowej nie
uzyskałby dofinansowania, gdyż alokacja nie wystarczała
nawet na zaspokojenie potrzeb inwestycyjnych
Beneficjentów z listy podstawowej).
Należy pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy
przeprowadzane będą co pół roku, jeżeli dana inwestycja
spełniać będzie stawiane wymagania, nie będzie
tym samym przeszkód, aby została umieszczona
na zaktualizowanej liście. Należy pamiętać ponadto,
że w przypadku inwestycji, które znalazły się
na liście, właściwa instytucja wdrażająca zobligowana
jest do podpisania preumów, w których znajdzie
się deklaracja potencjalnego wnioskodawcy do przygotowania
kompletnego wniosku o dofinansowanie
wraz z załącznikami w terminie 6 miesięcy od dnia
podpisania preumowy. Niewywiązanie się z zapisów
preumowy skutkować będzie usunięciem projektu
z listy, a przyznanie dofinansowania będzie możliwe
wtedy jedynie w procedurze konkursowej.
3./4. Należy zaznaczyć, że w trakcie tworzenia
list indykatywnych nie przeprowadzono w ogóle oceny
projektów według tzw. kryteriów merytorycznych
I stopnia (określających stopień, w jakim projekt
przyczynia się do osiągnięcia celów danego priorytetu),
co spotkało się z ostrą krytyką ze strony
Komisji Europejskiej. W wielu przypadku wpisanie
na listę następowało jedynie na podstawie bardzo
ogólnikowych, często niezweryfikowanych informacji
(szacunkowe koszty bez zbadania tak naprawdę
możliwości finansowych gmin, brak skonkretyzowanego
zakresu rzeczowego, nieokreślona struktura
instytucjonalna potencjalnego beneficjenta). Same
listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie z treścią
art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,

399
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez instytucję
zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami zatwierdzonymi
przez Komitet Monitorujący. Listy indykatywne
zostały natomiast opublikowane w sytuacji,
gdy nie został powołany właściwy Komitet Monitorujący,
a funkcjonujący tymczasowo prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów wyboru
projektów.
Ponadto listy projektów kluczowych powstały
przed ostatecznym zatwierdzeniem programu przez
Komisję Europejską. Istniała więc obawa, że projekty
nie są spójne z zapisami programowymi. Tak więc
nie zmiana większości sejmowej, a jedynie ocena
stanu faktycznego (w tym gotowości realizacyjnej)
spowodowała zmiany na liście projektów. Przyjęte
rozwiązania systemowe z jednej strony „wymuszają”
konkurencję, z drugiej strony jednak dają każdemu
takie same szanse i tyle samo czasu na przygotowanie
dokumentacji i uzyskanie dofinansowania,
gdyż znaczna część alokacji została uwolniona do
rozdysponowania w procedurze konkursowej.
5. Jestem przekonany, że w związku z wprowadzonymi
zmianami system wydatkowania środków
unijnych zostanie jedynie przyśpieszony. Należy wyraźnie
podkreślić, iż projekty, których nie ma obecnie
na liście, mogą startować w konkursach, które
odbywać się będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs
planujemy ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu
kryteriów wyboru przez Komitet Monitorujący, tak
aby najlepiej przygotowani mogli jak najszybciej
otrzymać decyzje i rozpocząć realizację projektów.
6. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu – wszystkie
projekty będą podlegać ocenie względem opracowanych
kryteriów. Niezależnie od tego, czy projekt
znajduje się na liście indykatywnej, czy też będzie
brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie dokumentacji.
Zaostrzenie kryteriów wynika z doświadczeń,
jakie wynieśliśmy z poprzedniego okresu programowania
– chcemy uniknąć sytuacji, z którą borykają
się obecni beneficjenci, mianowicie przekroczeń
wartości kontraktów, które wynikły m.in.
z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji zaczynało
się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie jest uzyskanie
dofinansowania, lecz zakończenie całej inwestycji
i osiągnięcie założonego efektu. Warto zaznaczyć,
że wydatki, które zostały poniesione zgodnie
z wytycznymi w zakresie kwalifikowania wydatków
w ramach programu (w tym również te na przygotowanie
dokumentacji) po 1 stycznia 2007 roku, będą
mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną zrefundowane
w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią przejrzysty
i efektywny system wyboru projektów (każdy
bardzo dobrze przygotowany projekt będzie miał
równe szanse na uzyskanie dofinansowania), jak
również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizacje tak ważnych
dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie promowania zdrowia jamy ustnej
i zapobiegania chorobom (1042)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z wystąpieniem
Pana Tadeusza Naguszewskiego, posła
na Sejm RP, przekazanym przy piśmie z dnia 15 lutego
2008 r. nr SPS-023-1042/08, w sprawie promowania
zdrowia jamy ustnej i zapobiegania chorobom,
uprzejmie wyjaśniam:
Bardzo ważnym czynnikiem składowym poprawy
stanu epidemiologicznego próchnicy zębów u populacji
polskiej jest poprawa stanu zdrowia jamy
ustnej dzieci.
W związku z tym wprowadzone zostały rozwiązania
systemowe koncentrujące się na populacji
dzieci i młodzieży.
W 2004 r. minister zdrowia podpisał rozporządzenie
w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U.
Nr 282, poz. 2814).
Głównym celem ww. regulacji jest zabezpieczenie
usystematyzowanej, planowej i udokumentowanej
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad uczniami.
Miejsce sprawowania opieki przez lekarza podstawowej
opieki zdrowotnej oraz przez lekarza dentystę
może mieć dowolną lokalizację zapisaną w umowie
z Narodowym Funduszem Zdrowia o udzielaniu
świadczeń profilaktycznych opieki zdrowotnej. Profilaktyczna
opieka zdrowotna sprawowana nad uczniami
przez lekarza dentystę obejmuje między innymi
prowadzenie edukacji zdrowotnej i promocji zdrowia
jamy ustnej, profilaktyczne badania stomatologiczne,
profilaktykę próchnicy zębów i profilaktykę ortodontyczną.
Rozporządzenie zakłada współpracę
pielęgniarki lub higienistki szkolnej z lekarzem dentystą
sprawującym profilaktyczną opiekę zdrowotną
nad uczniem.

400
Profilaktyczna opieka zdrowotna sprawowana
przez pielęgniarkę albo higienistkę szkolną obejmuje
w zakresie stomatologii prowadzenie grupowej
profilaktyki fluorkowej. W myśl załącznika nr 3 rozporządzenia
grupowa profilaktyka fluorkowa wykonywana
metodą nadzorowanego szczotkowania zębów
wykonywana jest w klasach I–VI sześć razy
w roku, w odstępach 6-tygodniowych.
Indywidualnie ukierunkowane profesjonalne zabiegi
profilaktyczne, tj. lakierowanie i lakowanie zębów
stałych, zostały zabezpieczone w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 24 listopada 2004 r.
w sprawie wykazu gwarantowanych świadczeń lekarza
dentysty i materiałów stomatologicznych oraz
rodzaju dokumentu potwierdzającego uprawnienia
do tych świadczeń (Dz. U. Nr 261, poz. 2601).
Ww. działania finansowane są przez Narodowy
Fundusz Zdrowia w ramach zawartych ze świadczeniodawcami
kontraktów.
Zgodnie z powyższym dzieci i młodzież szkolna
zostały objęte edukacją i promocją oraz profilaktyką
dotyczącą zdrowia jamy ustnej z mocy przedmiotowych
rozporządzeń.
Ponadto Narodowy Program Zdrowia na lata
2007–2015, zatwierdzony do realizacji uchwałą Rady
Ministrów z dnia 15 maja 2007 r., uwzględnia główne
kierunki polityki zdrowotnej i stwarza szanse na
bardziej skuteczną realizację zadań związanych ze
zdrowiem społeczeństwa.
W zakresie celów operacyjnych dotyczących wybranych
populacji znalazł się cel operacyjny 11
pt. „Intensyfikacja zapobiegania próchnicy u dzieci
i młodzieży”.
Odnośnie do pytania dotyczącego przyszłego zakresu
świadczeń stomatologicznych finansowanych
ze środków publicznych uprzejmie informuję Pana
Posła, że aktualnie trwają prace nad koszykiem
świadczeń zdrowotnych. Prace te prowadzone są
m. in. przy współudziale wysokiej klasy ekspertów
będących specjalistami w dziedzinach stomatologicznych.
W związku z zapytaniem dotyczącym środków finansowych
przeznaczanych na kształcenie przeddyplomowe
uprzejmie informuję, że dotacja budżetowa
dla uczelni medycznej na kształcenie przeddyplomowe
m.in. lekarzy dentystów jest przyznawana w całości,
bez rozdzielania jej na kształcenie na poszczególnych
kierunkach studiów. Podziału tej dotacji
dokonuje sama uczelnia, zapewniając środki finansowe
na wszystkie prowadzone w niej kierunki,
zgodnie z programem studiów zaakceptowanym
przez Państwową Komisję Akredytacyjną. Pewna
pula środków budżetowych (w ramach tej samej dotacji)
jest wydzielana na kształcenie podyplomowe
lekarzy dentystów, m in. na prowadzenie przez
uczelnię medyczną kursów specjalizacyjnych dla lekarzy
realizujących na danym terenie szkolenie specjalizacyjne.
Nawiązując do poruszonego wyżej problemu kursów
specjalizacyjnych, uprzejmie informuję, że lekarze
dentyści odbywający specjalizacje mają zapewnione
bezpłatne uczestnictwo w kursach specjalizacyjnych
wynikających z programu odbywanych specjalizacji.
Aktualnie na opracowanej przez Centrum
Medyczne Kształcenia Podyplomowego liście kursów
przeznaczonych dla lekarzy dentystów figurują
24 kursy specjalizacyjne oraz doskonalące z zakresu
profilaktyki, promocji i zapobiegania chorobom jamy
ustnej. Organizacja tych kursów zaplanowana została
na 2008 r. Należy przypuszczać, że liczba ta
ulegnie prawdopodobnie zwiększeniu w miarę zgłaszania
się kolejnych podmiotów wyrażających chęć
organizowania ww. kursów.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Stanisława Chmielewskiego
w sprawie wprowadzenia uregulowań
prawnych dotyczących wskazania płatnika
w sytuacji leczenia obywateli
Europy Wschodniej, których stan zdrowia
wymaga leczenia szpitalnego ze względu
na zagrożenie życia, a którzy nie posiadają
aktualnej wizy pobytowej, środków na leczenie
i ubezpieczenia od kosztów leczenia (1043)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Chmielewskiego
w sprawie wprowadzenia uregulowań prawnych dotyczących
wskazania płatnika w sytuacji leczenia
obywateli Europy Wschodniej, których stan zdrowia
wymaga leczenia szpitalnego ze względu na zagrożenie
życia, a którzy nie posiadają aktualnej
wizy pobytowej, środków na leczenie i ubezpieczenia
od kosztów leczenia, przesłaną przy piśmie pana
Stefana Niesiołowskiego, wicemarszałka Sejmu RP,
z dnia 15 lutego 2008 r. (znak: SPS-023-1043/08),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji
i wyjaśnień.
W obecnym stanie prawnym istnieje szereg przepisów
regulujących kompleksowo zasady finansowania
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udzielanych
na rzecz cudzoziemców przebywających tymczasowo
lub zamieszkujących na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej (RP). Należy wskazać na przepisy
ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach
(Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1694, z późn.

401
zm.), ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu
cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695,
z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.), a także umów i porozumień dwustronnych
zawartych przez Polskę z krajami niebędącymi
państwami członkowskimi Unii Europejskiej
lub Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA).
W świetle ww. przepisów cudzoziemcy wjeżdżający
i przebywający lub zamieszkujący czasowo albo
na stałe na terytorium RP mogą korzystać ze świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych z własnych
środków (lub z polisy ubezpieczeniowej), jeżeli nie są
ubezpieczeni obowiązkowo lub dobrowolnie w NFZ,
albo ze środków publicznych, jeżeli podlegają przepisom
ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych albo przepisom umów o zabezpieczeniu
społecznym, czy porozumień dwustronnych
o współpracy w dziedzinie ochrony zdrowia i nauk
medycznych.
Obecnie RP jest związana następującymi umowami/porozumieniami
dwustronnymi:
1. Porozumieniem między MZiOS RP i Ministerstwem
Zdrowia Republiki Albanii o współpracy
w dziedzinie ochrony zdrowia i nauk medycznych;
2. Protokołem o współpracy między MZiOS RP
a Ministerstwem Zdrowia i Przemysłu Medycznego
Federacji Rosyjskiej w dziedzinie ochrony zdrowia
i nauk medycznych;
3. Umową między MZiOS RP a Ministerstwem
Zdrowia Publicznego Republiki Tunezyjskiej
o współpracy w dziedzinie ochrony zdrowia
i nauk medycznych;
4. Umową między RP a Republiką Macedonii
o zabezpieczeniu społecznym;
5. Umową o ubezpieczeniu społecznym między
Rządem PRL a Rządem Federacyjnej Ludowej Republiki
Jugosławii (obecnie realizowaną przez RP
oraz Bośnię i Hercegowinę, Serbię, Czarnogórę,
Chorwację).
Nieodpłatne świadczenia zdrowotne na podstawie
ww. umów lub porozumień udzielane są na zasadzie
wzajemności w razie nagłego zachorowania lub
nieszczęśliwego wypadku, w zakresie niezbędnie
koniecznym ze wskazań medycznych.
Aktualnie Polska nie posiada podpisanej umowy
z Ukrainą. Zawarte w dniu 6 lipca 1993 r.
w Kijowie Porozumienie polsko-ukraińskie o współpracy
w dziedzinie ochrony zdrowia i nauk medycznych
na lata 1993–1994, następnie przedłużone
w 1995 r., utraciło moc obowiązującą w dniu 28 lutego
2000 r. Pomimo prób zawarcia nowego porozumienia
z Ministerstwem Zdrowia Ukrainy, do tej
pory porozumienia takiego nie podpisano. W związku
z tym od dnia 1 marca 2000 r. strona polska
udziela obywatelom ukraińskim, przebywającym
czasowo na terytorium RP, pomocy medycznej na
zasadzie pełnej odpłatności.
Koszty leczenia powinien pokryć pacjent z własnych
środków lub z polisy ubezpieczeniowej, wymaganych
przy przekraczaniu granicy RP, zgodnie
z przepisami art. 15 ustawy o cudzoziemcach i przepisami
rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 30 października 2007 r.
w sprawie wysokości środków finansowych, które
powinien posiadać cudzoziemiec wjeżdżający na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, oraz dokumentów,
które mogą potwierdzić posiadanie tych środków
(Dz. U. Nr 217, poz. 1616). Przed przyjazdem do
Polski cudzoziemcy powinni wykupić prywatną (indywidualną
lub grupową) polisę ubezpieczeniową
na wypadek nagłego zachorowania, zagrożenia
zdrowia lub życia w trakcie pobytu w Polsce.
Jednakże, jak słusznie zauważył pan poseł, w praktyce
przepisy te nie są właściwie realizowane, a polskie
zakłady opieki zdrowotnej nie otrzymują należnego
im zwrotu kosztów leczenia nawet po interwencji
w ukraińskich placówkach dyplomatycznych.
Analogiczne problemy, aczkolwiek w mniejszym
stopniu, dotyczą obywateli Białorusi.
Przyznać należy, że resort zdrowia ma nadzieję
na poprawę tej niekorzystnej sytuacji po wejściu Polski
do strefy Schengen i obowiązku stosowania
acquis Schengen w odniesieniu do obywateli państw
trzecich przekraczających granice zewnętrzne WE.
W myśl przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 539/2001 z dnia 15 marca 2001 r. wymieniającego
państwa trzecie, których obywatele muszą posiadać
wizy podczas przekraczania granic zewnętrznych,
oraz te, których obywatele są zwolnieni z tego
wymogu (Dz. Urz. WE L 081z dnia 21.03.2001 r.),
obywatele Białorusi, Ukrainy i Federacji Rosyjskiej
są objęci obowiązkiem wizowym przy przekraczaniu
granic zewnętrznych państw strefy Schengen, w tym
obowiązkiem posiadania jednolitej wizy wjazdowej
typu Schengen w przypadku pobytów nie dłuższych
niż 3 miesiące łącznie.
Równocześnie, zgodnie z Decyzją Rady z dnia
22 grudnia 2003 r. (2004/17/WE), ubiegający się
o wizę krótkoterminową lub turystyczną muszą
okazać konsulowi indywidualne lub grupowe ubezpieczenie
podróżne gwarantujące pokrycie wszelkich
wydatków związanych z planowanym leczeniem,
koniecznością udzielenia pilnej pomocy medycznej
i/lub nagłego leczenia szpitalnego. Ubezpieczenie
musi być ważne na całym terytorium państw
członkowskich stosujących w pełni postanowienia
dorobku Schengen i obejmować całkowity czas pobytu
danej osoby w strefie Schengen. Minimalna suma
gwarancyjna polisy wynosi 30 000 euro.
Jak się wydaje, rozwiązanie to pozwoli uniknąć
przynajmniej części występujących do tej pory problemów
z uzyskaniem zwrotu kosztów leczenia od
nieubezpieczonych obywateli Ukrainy, Białorusi
i innych państw trzecich, o ile straż graniczna oraz

402
inne służby powołane do kontroli legalności pobytu
cudzoziemców na terytorium RP będą restrykcyjnie
egzekwować przestrzeganie przepisów określających
zasady przekraczania granic i pobytu cudzoziemców
na obszarze RP. W szczególności należy wskazać na
znaczenie należytej kontroli wymogu posiadania polisy
zdrowotnej lub środków finansowych na ewentualne
leczenie przez cudzoziemców przekraczających
granice Polski na podstawie wiz krajowych.
Na kwestię tę resort zdrowia zwracał uwagę ministrowi
spraw wewnętrznych i administracji oraz
ministrowi spraw zagranicznych, m.in. w trakcie
prac nad projektem Umowy między Rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o zasadach małego ruchu granicznego, które toczyły
się w styczniu i w lutym br.
Wątpliwości i zaniepokojenie resortu zdrowia budziły
skutki zawarcia powyższej umowy dla systemu
opieki zdrowotnej w Polsce. Podpisanie takiej umowy
powoduje bowiem zwolnienie obywateli Ukrainy
zamieszkujących w strefie przygranicznej z obowiązku
posiadania wizy przy przekraczaniu granicy RP
w ramach małego ruchu granicznego i w konsekwencji
zwolnienie z obowiązku posiadania jednolitej
wizy wjazdowej typu Schengen, a zatem także
zwolnienie z obowiązku posiadania ubezpieczenia
zdrowotnego, o którym mowa w Decyzji 2004/17/
WE. Może to rodzić poważne konsekwencje finansowe
dla polskiego systemu opieki zdrowotnej, jeżeli
obywatele Ukrainy skorzystają w sytuacjach nagłych
lub zaplanowanych z leczenia w polskich placówkach
opieki zdrowotnej, nie posiadając ani ubezpieczenia
zdrowotnego, ani wystarczających środków
na pokrycie kosztów leczenia.
Mając na uwadze powyższe konsekwencje, resort
zdrowia doprowadził do zamieszczenia w projektowanej
umowie przepisów zobowiązujących obywateli
umawiających się stron do posiadania polisy ubezpieczeniowej
przy przekraczaniu wspólnej granicy
w ramach małego ruchu granicznego. Polisa musi
gwarantować placówce opieki medycznej pokrycie
poniesionych kosztów leczenia w stanach nagłych
i leczenia następstw nieszczęśliwych wypadków
oraz kosztów transportu sanitarnego do państwa
miejsca stałego zamieszkania. Dokument musi być
ważny przez cały okres pobytu na terytorium drugiej
umawiającej się strony, nie krócej jednak niż
14 dni, a minimalna suma gwarancyjna ubezpieczenia
wynosi 20 tys. euro.
W najbliższym czasie planuje się zawarcie podobnych
umów z Rosją i Białorusią. Przyjęcie takiego
„modelowego” rozwiązania w stosunkach z Ukrainą
stworzyło sprzyjające warunki do jego zastosowania
także w umowach z ww. państwami sąsiednimi.
Wymienione powyżej działania ministra zdrowia
wydają się w sposób należyty zabezpieczać interesy
polskich świadczeniodawców, zwłaszcza w regionach
przygranicznych. Jednakże zamierzone cele nie zostaną
w pełni zrealizowane, jeśli jednocześnie pozostałe
resorty nie podejmą odpowiednich kroków intensyfikujących
kontrolę cudzoziemców na przejściach
granicznych i kontrolę pobytu obywateli Europy
Wschodniej na terytorium RP.
Sygnalizowany przeze mnie problem nadużywania
polskiej służby zdrowia przez obywateli Ukrainy
i innych państw Europy Wschodniej został dostrzeżony
przez ministra spraw wewnętrznych i administracji,
co pozwala mieć nadzieję, że wkrótce
zostanie rozwiązany, a takie przypadki, jak opisany
w interpelacji pana posła, zostaną z czasem wyeliminowane.
Należy również zgodzić się z opinią pana posła,
że niezbędne jest podjęcie inicjatywy ustawodawczej
mającej na celu jednoznaczne wskazanie podmiotu
finansującego koszty leczenia cudzoziemców nieposiadających
polisy ubezpieczeniowej ani odpowiednich
środków pieniężnych na pokrycie kosztów leczenia
w stanach nagłych. Nie można bowiem wykluczyć,
że takie jednostkowe przypadki będą się
zdarzały. Pozwalam sobie zapewnić, że w najbliższym
czasie zostanie przeprowadzona szczegółowa
ocena skali tego zjawiska.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie przepisów ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
(1044)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
Pana Posła Jarosława Wałęsy, przesłaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. Nr SPS-023-
-1044/08, w sprawie dotyczącej procedury przekazywania
organizacjom pożytku publicznego przez organy
podatkowe 1% podatku należnego wynikającego
z zeznań podatkowych, uprzejmie informuję.
Oprogramowanie umożliwiające obsługę zeznań
rocznych za 2007 r. przekazano do urzędów skarbowych
28 grudnia 2007 r. Urzędy od początku roku
mogły więc wprowadzać zeznania i dokonywać zwrotów
nadpłat podatku, wynikających z zeznań (na dokonanie
takiego zwrotu urząd skarbowy ma 3 miesiące
od daty wpływu zeznania do urzędu).
W dniu 21 grudnia 2007 r. na swoim portalu internetowym
(www.mf.gov.pl) Ministerstwo Finansów
zamieściło komunikat w sprawie przekazywania
1% podatku na rzecz organizacji pożytku publicznego
za pośrednictwem urzędów skarbowych,
w którym przekazano informację o umożliwieniu
podatnikom podania w składanych zeznaniach po-

403
datkowych dodatkowych informacji, które w ich ocenie
mogą mieć wpływ na dystrybucję środków gromadzonych
przez organizacje pożytku publicznego
(np. na konkretny cel). Informacje te podatnicy
mogą zamieszczać w rubryce „Inne informacje,
w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem”, znajdującej
się bezpośrednio nad wnioskiem o przekazanie
1% podatku należnego.
Treść ww. komunikatu wraz z odpowiednimi
wytycznymi w zakresie sposobu obsługi podatników
składających zeznania roczne za 2007 r. przekazana
została w dniu 7 stycznia 2008 r. do dyrektorów izb
skarbowych, a za ich pośrednictwem naczelnikom
urzędów skarbowych.
W związku z powyższym urzędy skarbowe, realizując
przedmiotowe zadanie, są zobligowane do odpowiedniego
zapisywania szczegółowych informacji
podanych przez podatnika, dotyczących przekazywanej
kwoty 1% podatku na rzecz wskazanej organizacji
pożytku publicznego, w tym na konkretny
cel wskazany w zeznaniu podatkowym (np. imię
i nazwisko chorego dziecka).
Oprogramowanie do obsługi procesu przekazywania
1% podatku należnego na rzecz OPP, również
w tym zakresie, przekazano do urzędów skarbowych
30 stycznia 2008 r.
Powyższa funkcjonalność pozwoli na przekazanie
organizacjom pożytku publicznego dodatkowych
danych mających wpływ na dystrybucję otrzymanych
środków.
Oprogramowanie umożliwiające obsługę 1% w obszarze
rachunkowości podatkowej, tj. dokonywanie
przelewów na rachunek organizacji pożytku publicznego,
zostało udostępnione urzędom skarbowym
w dniu 18 lutego 2008 r.
Pragnę podkreślić, iż wykaz organizacji pożytku
publicznego, na rzecz których, zgodnie art. 45
ust. 5c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) i odpowiednio art. 21
ust. 3a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym
podatku dochodowym od niektórych przychodów
osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U.
Nr 144, poz. 930, ze zm.), naczelnicy urzędów skarbowych
są obowiązani przekazywać 1% podatku należnego,
został opublikowany w obwieszczeniu ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 28 grudnia
2007 r. w sprawie wykazu organizacji mających
status organizacji pożytku publicznego na dzień
30 listopada 2007 r. (M.P. z dnia 31 grudnia 2007 r.,
Nr 99, poz.1078) i jest on wiążący dla organów podatkowych.
Ewentualne korekty ogłoszonego wykazu, których
dokonają właściwe w tym zakresie organy, nie
sparaliżują procedury przekazywania 1% podatku
należnego przez naczelników urzędów skarbowych,
ponieważ zgodnie z art. 45 ust. 5e ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych i odpowiednio art. 21
ust. 3c ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym
od niektórych przychodów osiąganych przez
osoby fizyczne na realizację przelewów do organizacji
pożytku publicznego urząd skarbowy ma 3 miesiące
od upływu ustawowego terminu do złożenia
zeznań rocznych.
Jednocześnie poniżej przedstawiam stanowisko
ministra pracy i polityki społecznej, właściwego
w sprawie wykazu organizacji pożytku publicznego,
stanowiące odpowiedź na ostatnie z pytań
Pana Posła.
„Zgodnie z art. 45 ust. 5c–g ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) minister
pracy i polityki społecznej w porozumieniu z ministrem
sprawiedliwości wydał obwieszczenie z dnia
28 stycznia 2007 r. wraz z wykazem organizacji posiadających
status pożytku publicznego na dzień
30 listopada roku podatkowego, na rzecz których
podatnik może przekazać 1% podatku należnego,
wynikającego z zeznania podatkowego (M.P. Nr 99,
poz. 1078).
W toku późniejszych wyjaśnień i na podstawie
sygnałów, które docierały do Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej, zarówno od organizacji pozarządowych
jak i z Ministerstwa Sprawiedliwości
oraz Ministerstwa Finansów, ustalono, że przedmiotowy
wykaz zawiera nieścisłości, polegające na tym,
że organizacje, które uzyskały status pożytku publicznego,
na dzień 30 listopada 2007 r. nie były
w nim umieszczone.
Ponadto 21 organizacji pozarządowych, pierwotnie
wykluczonych z możliwości otrzymania 1% podatku,
złożyło oświadczenia, że nigdy nie podjęły
i nie prowadzą obecnie działalności gospodarczej polegającej
na wytwarzaniu wyrobów przemysłu elektronicznego,
paliwowego, tytoniowego, spirytusowego,
winiarskiego, piwowarskiego, a także pozostałych
wyrobów alkoholowych o zawartości alkoholu
powyżej 1,5% oraz wyrobów z metali szlachetnych
albo z udziałem tych metali lub handlu tymi wyrobami,
pomimo zarejestrowania w Krajowym Rejestrze
Sądowym.
W związku z powyższym oraz z faktem, że nieścisłości
w wykazie zostały także zgłoszone przez
Ministerstwo Sprawiedliwości i Ministerstwo Finansów,
przystąpiono do prac nad znowelizowaniem
przedmiotowego obwieszczenia zawierającego kompletny
i poprawny wykaz.
W świetle dotychczasowych działań korygujących
należy uznać, że nieścisłości w wykazie nie
uniemożliwiły przekazania 1% należnego podatku,
choć spowodowały pewne opóźnienia. Konsekwentnie,
zweryfikowana lista zostanie udostępniona
wraz z ogłoszeniem nowego obwieszczenia, tj. najpóźniej
do 15 marca br., o czym zostaną poinformowane
urzędy skarbowe, aby sprawnie przekazać 1%
podatku na rzecz organizacji posiadających status
pożytku publicznego”.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

404
O d p o w i e d ź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie ustawy o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych (1046)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1046/
08, poniżej przedstawiam stanowisko wobec kwestii
podniesionych w interpelacji pana posła Jarosława
Wałęsy w sprawie funkcjonowania rynku spirytusu
surowego i bioetanolu w Polsce.
Rząd przywiązuje olbrzymie znaczenie do rozwoju
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, upatrując
w nim istotny element zrównoważonego rozwoju,
prowadzący do poprawy bezpieczeństwa energetycznego,
przy jednoczesnym pozytywnym wpływie
na stan środowiska, w szczególności przez redukcję
emisji dwutlenku węgla i innych zanieczyszczeń.
Jednocześnie rozwój tego rynku przyczynia się
do aktywizacji terenów wiejskich poprzez zwiększenie
produkcji rolniczej na cele energetyczne (nieżywnościowe)
oraz związane z tym tworzenie nowych
miejsc pracy. Mając na uwadze wyżej wymienione
zalety stosowania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
podjęte zostały działania, których wynikiem
było uchwalenie ustaw z dnia 25 sierpnia 2006 r.:
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz
o systemie monitorowania i kontrolowania jakości
paliw, jak również przyjęcie „Wieloletniego programu
promocji biopaliw lub innych paliw odnawialnych
na lata 2008–2014”.
Intencją rządu nie jest zatem tylko sam wzrost
wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
ale również dodatkowe korzyści z niego wynikające,
związane z rozwojem terenów wiejskich, w tym poprawą
sytuacji ekonomicznej rolników.
Odnosząc się do złej sytuacji gorzelni rolniczych
w Polsce, należy podkreślić, że główną przyczyną
takiego stanu rzeczy jest ich słaba pozycja konkurencyjna
wynikająca z wysokich kosztów produkcji
surowego spirytusu. Przenoszą się one w sposób
bezpośredni na cenę oferowanego bioetanolu. W efekcie
bioetanol wyprodukowany z takiego surowca nie
znajduje nabywców, ponieważ krajowi producenci
paliw, tzn. podmioty zobowiązane do realizacji Narodowego
Celu Wskaźnikowego, wybierają na rynku
najtańszy produkt. Są to działania całkowicie uzasadnione,
a wręcz wybór droższych ofert byłby niezgodny
z prawem działaniem na szkodę spółek prawa
handlowego i ich akcjonariuszy. Natomiast ewentualny
zakup przez te podmioty droższego bioetanolu
powodowałby wzrost cen paliw, a w konsekwencji
negatywne skutki dla gospodarki.
Wymaga zaznaczenia, że specyfiką polskiej branży
gorzelniczej jest występowanie dużej liczby małych
instalacji, które nie są w stanie konkurować
z dużymi podmiotami mającymi możliwość wykorzystywania
efektów skali oraz nowych technologii
np. w zakresie dającego dodatkowe przychody zagospodarowania
odpadów produkcyjnych. Cecha ta
odróżnia krajowy sektor produkcji spirytusu surowego
od jego odpowiedników w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Dodatkowym utrudnieniem
dla funkcjonowania gorzelni rolniczych jest
import bioetanolu do Unii Europejskiej z krajów
trzecich, jak np. Brazylia czy Pakistan, które z uwagi
na warunki klimatyczne i surowcowe mogą wytwarzać
bioetanol znacznie taniej niż państwa europejskie.
Analizując problem gorzelni rolniczych, należy
mieć na uwadze, że w dłuższej perspektywie obecnie
produkowany bioetanol zostanie zastąpiony przez
bioetanol wytwarzany w technologii tzw. drugiej generacji,
na bazie lignocelulozy, co jest zgodne z projektem
nowych regulacji Unii Europejskiej dotyczących
odnawialnych źródeł energii, w tym biopaliw.
W ocenie rządu już obecnie istniejące rozwiązania
powinny spowodować pozytywny wpływ na
funkcjonowanie krajowego rynku bioetanolu. Wejście
w życie z dniem 1 stycznia br. obowiązku dotyczącego
zapewnienia przez producentów i importerów
paliw określonego udziału biokomponentów
w ogólnej ilości paliw, jak również określona w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008–2013 dynamiczna ścieżka wzrostu poziomu
tego obowiązku powinny sprawić, że nawet nieco
droższy bioetanol krajowej produkcji będzie znajdował
nabywcę. Dodatkowym instrumentem zwiększenia
popytu na bioetanol jest uruchomiony już
proces legislacyjny dotyczący dopuszczenia do obrotu
paliwa zawierającego 85% bioetanolu (tzw. E85)
oraz przewidywany wzrost wykorzystania przez floty
autobusów miejskich paliwa E95.
Wymaga zaznaczenia, że Ministerstwo Gospodarki
również na forum Unii Europejskiej prowadzi
działania zmierzające do poprawy konkurencyjności
bioetanolu wytwarzanego w oparciu o krajowe surowce.
Polska niezmiennie prezentuje stanowisko
sprzeciwiające się dopuszczaniu importu bioetanolu
z krajów trzecich na rynek unijny. Oprócz tych działań,
które mają charakter doraźny, prowadzone są
także prace mające na celu systemowe ograniczenie
importu oraz zapewnienie, aby w nowych regulacjach
unijnych znalazły się przepisy skutkujące tym,
że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii,
w tym biopaliw, będzie oparty o własne, unijne
zasoby biomasy.
Jednocześnie, w związku z sygnałami, zgłaszanym
także przez Związek Gorzelni Polskich, o nieskuteczności
obecnego systemu wsparcia w postaci
zwolnień akcyzowych dla producentów paliw, postanowiłem
przeprowadzić analizę tego mechanizmu.
W najbliższym czasie Ministerstwo Gospodarki we
współpracy z Ministerstwem Finansów oraz Ministerstwem
Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzy tę
sprawę, w tym szczególnie postulowane przez środo-

405
wisko gorzelni rolniczych przeniesienie środków ze
zwolnień akcyzowych na bezpośrednie dopłaty dla
wytwórców biokomponentów. Analiza ta ma pozwolić
na uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy rozwiązanie
to jest dopuszczalne w świetle regulacji Unii
Europejskiej oraz czy będzie ono miało pozytywne
rezultaty, tj. czy rozwiązując problem jednej grupy
społecznej zapewniony zostanie właściwy rozwój
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych oraz czy
będzie to rozwiązanie optymalne w skali całej gospodarki.
Odnosząc się do kwestii dotyczących monitoringu
rynku bioetanolu w Polsce oraz danych pochodzących
z tego monitoringu, uprzejmie informuję, że
od maja 2004 r. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi prowadzi kwartalne badania statystyczne o produkcji,
zapasach i rozdysponowaniu alkoholu etylowego
RRW-28. Prowadzenie powyższego badania
wynika z obowiązku realizacji wspólnotowych aktów
prawnych – rozporządzenia Rady (WE) nr 670/
2003 z dnia 8 kwietnia 2003 r. ustanawiającego
szczególne środki dotyczące rynku alkoholu etylowego
pochodzenia rolniczego (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej, Wydanie Specjalne 2004, rozdział
3, tom 38, str. 447) wraz z rozporządzeniami wykonawczymi.
Ze zgromadzonych danych statystycznych wynika,
że aktualnie produkcję alkoholu etylowego pochodzenia
rolniczego prowadzi w Polsce ok. 150–200
przedsiębiorców, podczas gdy jeszcze w 2004 r. produkcję
prowadziło około 300 podmiotów. Niektóre
podmioty okresowo zawieszają działalność w zależności
od aktualnej sytuacji rynkowej.
Z informacji statystycznych uzyskanych od przedsiębiorstw
produkujących oraz rozdysponowujących
alkohol etylowy wynika, że roczna wielkość produkcji
alkoholu etylowego w latach 2004–2006 kształtowała
się następująco:
— w 2004 r. – 1900 tys. hl 100-procentowego alkoholu,
— w 2005 r. – 2400 tys. hl 100-procentowego alkoholu,
— w 2006 r. – 2700 tys. hl 100-procentowego alkoholu.
W trzech kwartałach 2007 r. produkcja alkoholu
etylowego wyniosła ok. 1200 tys. hl i w porównaniu
z rokiem 2006 obniżyła się o ok. 40%. Spadek produkcji
w gorzelniach rolniczych wiąże się głównie ze
wzrostem cen produktów rolniczych wykorzystywanych
do produkcji alkoholu etylowego.
W odniesieniu do surowców stosowanych do produkcji
alkoholu w trzech kwartałach 2007 r. około
80% stanowią zboża, 13% – melasa, 2% – ziemniaki,
pozostały alkohol jest produkowany z innych surowców
pochodzenia rolniczego. W przypadku ziemniaków
zanotowano znaczne obniżenie się ich wykorzystania.
Według informacji uzyskanych z Ministerstwa
Finansów wynika, iż podczas 11 miesięcy 2007 r.
saldo w handlu zagranicznym alkoholu etylowego
jest ujemne i wynosi 360 tys. hl czystego alkoholu.
W trzech kwartałach 2007 r. alkohol sprowadzony
do Polski stanowił ok. 19% krajowej produkcji alkoholu
etylowego. Alkohol prawie w całości został zakupiony
w państwach członkowskich Unii Europejskiej,
głównie w Holandii (200 tys. hl), Niemczech
(110 tys. hl) oraz Szwecji (70 tys. hl).
Agencja Rynku Rolnego, zgodnie z art. 4 ustawy
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach
ciekłych, prowadzi rejestr wytwórców biokomponentów,
a w szczególności wytwórców bioetanolu
wykorzystywanego jako biokomponent w paliwach
ciekłych lub biopaliwach ciekłych. Rejestr prowadzony
przez Agencję Rynku Rolnego jest jawny
i udostępniony na stronie internetowej ARR. W rejestrze
uwidocznione są zdolności produkcyjne wytwórców
bioetanolu. Najwięksi deklarują zdolności
na poziomie 1600 tys. hl. Wg danych z rejestru ARR
na dzień 8 lutego 2008 r. wpisanych było 15 wytwórców
bioetanolu deklarujących łącznie zdolność produkcyjną
585 mln litrów bioetanolu (5850 tys. hl).
Ponadto należy zaznaczyć, że Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi prowadzi również na bieżąco
spotkania w ramach Zespołu ds. wyrobów winiarskich
i napojów spirytusowych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie urlopu wypoczynkowego
dla nauczycieli oddziałów przedszkolnych
utworzonych przy szkołach (1047)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk z dnia
4 lutego 2008 r., Nr SPS-023-1047/08, w sprawie
urlopu wypoczynkowego dla nauczycieli oddziałów
przedszkolnych utworzonych przy szkołach podstawowych
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia:
I. Zgodnie z art. 14 ust. 3 i 4 oraz art. 14a ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) dziecko
w wieku 6 lat jest obowiązane odbyć roczne przygotowanie
przedszkolne w przedszkolu lub w oddziale
przedszkolnym zorganizowanym w szkole podstawowej.
Zapewnienie warunków do odbycia rocznego

406
przygotowania przedszkolnego przez dzieci 6-letnie
jest zadaniem własnym gminy. W celu realizacji tego
zadania rada gminy obowiązana jest ustalić sieć
prowadzonych przez gminę publicznych przedszkoli
i oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych,
tak aby wszystkie dzieci 6-letnie zamieszkałe
na obszarze gminy miały możliwość spełniania tego
obowiązku.
W myśl przepisu § 5 ust. 1 ramowego statutu publicznego
przedszkola stanowiącego załącznik Nr 1
do rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego
przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U.
Nr 61, poz. 624, z późń. zm) oddział przedszkolny
obejmujący dzieci w zbliżonym wieku, z uwzględnieniem
ich potrzeb, zainteresowań, uzdolnień, rodzaju
i stopnia niepełnosprawności, jest podstawową jednostką
organizacyjną przedszkola. Równocześnie
przepis art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty stanowi jednoznacznie, że struktura
organizacyjna szkoły podstawowej obejmuje
klasy I–VI.
Usytuowanie oddziału przedszkolnego w szkole
podstawowej nie oznacza zatem, że oddział ten staje
się integralną jednostką tej szkoły. Konkluzja taka
wynika nie tylko z powołanych wyżej przepisów dotyczących
organizacji przedszkoli, oddziałów przedszkolnych
i szkół podstawowych. Potwierdzają to
również regulacje dotyczące kwestii merytorycznych,
w szczególności realizowanego programu, organizacji
pracy i tygodniowego obowiązkowego wymiaru
zajęć nauczycieli pracujących z grupami dzieci
6-letnich.
Niezależnie od tego, czy oddział dla sześciolatków
zorganizowany został w przedszkolu, czy w szkole
podstawowej, obowiązany jest realizować program
wychowania przedszkolnego – zgodnie z podstawą
programową wychowania przedszkolnego dla przedszkoli
i oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych
stanowiącą załącznik nr 1 do rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej
wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego
w poszczególnych typach szkół (Dz. U. Nr 51,
poz. 458, z późn. zm.). Stosowną regulację w tym
zakresie zawiera § 5 ust. 6 ramowego statutu publicznej
szkoły podstawowej stanowiącego załącznik
nr 2 do rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów publicznego przedszkola oraz publicznych
szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późń. zm), w myśl
którego oddziały przedszkolne tworzone w szkołach
podstawowych realizują program wychowania
przedszkolnego.
Organizację pracy oddziału przedszkolnego w szkole
podstawowej określają zatem te same regulacje,
co organizację przedszkola, tj. przepisy ramowego
statutu publicznego przedszkola stanowiącego załącznik
nr 1 do powołanego wyżej rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r.
w sprawie ramowych statutów publicznego przedszkola
oraz publicznych szkół.
W myśl przepisu § 10 ust. 1 i ust. 2 pkt 2 ramowego
statutu publicznego przedszkola przedszkole
funkcjonuje przez cały rok szkolny, z wyjątkiem
przerw ustalonych przez organ prowadzący na wniosek
dyrektora przedszkola i rady przedszkola. Oznacza
to, że w organizacji pracy przedszkola nie są
przewidziane zimowe i letnie ferie szkolne i zalicza
się je do tzw. placówek nieferyjnych.
Jak wynika bezspornie z powołanych wyżej przepisów,
taka sama zasada obowiązuje także w przypadku
organizacji pracy oddziału przedszkolnego
w szkole podstawowej. Przyjęcie, iż praca w takim
oddziale przedszkolnym może być zorganizowana
w trakcie roku tak jak praca w szkole podstawowej,
tj. z zachowaniem przerwy w okresie ferii letnich
i zimowych, prowadziłoby w konsekwencji do pogorszenia
warunków kształcenia i wychowania w porównaniu
z oddziałami dla dzieci 6-letnich w przedszkolach.
Realizacja takiego samego materiału zgodnie
z podstawą programową odbywałaby się bowiem
w znacznie krótszym czasie, co uznać należy za niedopuszczalne
zarówno ze względów merytorycznych,
jak i z punktu widzenia higieny pracy umysłowej
dzieci pozostających na takim samym etapie
rozwoju psychoruchowego.
II. Odpowiednio do wskazanych wyżej przepisów,
z których dla oddziału przedszkolnego wynikają odrębne
regulacje odnośnie zadań i organizacji pracy
aniżeli dla szkoły podstawowej, w ustawie z dnia
26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) ustawodawca odrębnie
określił status nauczycieli pracujących z grupami
dzieci 6-letnich. Zgodnie bowiem z art. 42 ust. 3
ustawy Karta Nauczyciela tygodniowa liczba godzin
obowiązkowego wymiaru zajęć dydaktycznych, wychowawczych
i opiekuńczych dla nauczycieli przedszkoli
i innych placówek przedszkolnych pracujących
z grupami dzieci 6-letnich wynosi 22 (lp. 2
w tabeli). Tak więc niezależnie od tego, czy oddział
przedszkolny usytuowany jest w przedszkolu, czy
też w szkole podstawowej, tygodniowy obowiązkowy
wymiar zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych
nauczyciela jest taki sam. Warto podkreślić,
iż, zgodnie z wolą ustawodawcy jest on wyższy
aniżeli tygodniowy obowiązkowy wymiar zajęć dydaktycznych,
wychowawczych i opiekuńczych nauczycieli
szkół podstawowych, który wynosi 18 godzin
(lp. 3 w tabeli w art. 42 ust. 3 ustawy Karta
Nauczyciela).
Bezspornie wymagania kwalifikacyjne dla nauczyciela
prowadzącego zajęcia z grupą dzieci 6-letnich
są takie same bez względu na usytuowanie oddziału
przedszkolnego. W art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy
Karta Nauczyciela ustawodawca przesądził bowiem
jednoznacznie, iż stanowisko nauczyciela może zajmować
osoba, która posiada wyższe wykształcenie
z odpowiednim przygotowaniem pedagogicznym lub

407
ukończyła zakład kształcenia nauczycieli i podejmuje
pracę na stanowisku, do którego są to wystarczające
kwalifikacje.
Stosownie do postanowień art. 10 ust. 1 i art. 14
ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela stosunek
pracy z nauczycielem nawiązuje się w szkole,
a w przypadku powołania zespołu szkół jako odrębnej
jednostki organizacyjnej – w zespole szkół na
podstawie umowy o pracę lub mianowania. Akt mianowania
i umowa o pracę powinny w szczególności
określić stanowisko i miejsce pracy, a w przypadku
zatrudnienia w zespole szkół – także typy (rodzaje)
szkół w zespole, w których pracuje nauczyciel.
W myśl art. 3 pkt 2 ustawy Karta Nauczyciela
ilekroć w ustawie jest mowa o szkołach bez bliższego
określenia, rozumie się przez to przedszkola,
szkoły i placówki oraz inne jednostki organizacyjne
wymienione w art. 1 ust. 1 i 1a, a także odpowiednio
ich zespoły. Przy nawiązywaniu stosunku pracy
z nauczycielem oddziału przedszkolnego zorganizowanego
w szkole podstawowej mogą pojawić się
wątpliwości, ponieważ wśród jednostek organizacyjnych
zatrudniających nauczycieli w ustawie Karta
Nauczyciela nie wymienia się oddziału przedszkolnego.
Analogiczny problem pojawia się przy
ustalaniu uprawnień nauczyciela takiego oddziału
do wymiaru i sposobu wykorzystywania urlopu
wypoczynkowego.
Zgodnie z art. 64 ust. 1 i 3 ustawy Karta Nauczyciela
nauczycielowi zatrudnionemu w szkole, w której
w organizacji pracy przewidziano ferie letnie i zimowe,
przysługuje urlop wypoczynkowy w wymiarze
odpowiadającym okresowi ferii i w czasie ich
trwania. Natomiast nauczycielom zatrudnionym
w szkołach, w których nie są przewidziane ferie
szkolne, przysługuje prawo do urlopu wypoczynkowego
w wymiarze 35 dni roboczych w czasie ustalonym
w planie urlopów.
W tej sytuacji zachodzi wątpliwość co do wymiaru
i sposobu wykorzystywania urlopu wypoczynkowego
przez nauczycieli oddziałów przedszkolnych
zorganizowanych w szkołach podstawowych. Ponieważ
jednak – jak wskazano wyżej – praca oddziału
przedszkolnego powinna być zorganizowana w taki
sam sposób jak praca przedszkola, a więc bez ferii
szkolnych, do nauczycieli takiego oddziału należy
stosować przepisy ustawy Karta Nauczyciela odnoszące
się do nauczycieli przedszkoli. W przeciwnym
razie nastąpiłoby nieuzasadnione zróżnicowanie
uprawnień pracowniczych nauczycieli o takich samych
wymaganiach kwalifikacyjnych i wykonujących
taką samą pracę, przy czym kryterium różnicującym
byłoby usytuowanie oddziału dla dzieci
6-letnich: w przedszkolu lub w szkole podstawowej.
Niezależnie od powyższego należy podzielić opinię
o konieczności przeprowadzenia kompleksowej
analizy statusu nauczycieli prowadzących zajęcia
z grupami dzieci 6-letnich, zwłaszcza w kontekście
projektowanego obniżenia wieku szkolnego. Umożliwi
to przyjęcie rozstrzygnięć niebudzących wątpliwości
interpretacyjnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie możliwości wprowadzenia uprawy
GMO (genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy
MON810) na terytorium RP oraz sprzedaży
produktów spożywczych pochodzących z jej
dalszego przetworzenia (1048)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 20 lutego br., znak: SPS-023-1048/08,
w sprawie interpelacji pani poseł Agnieszki Hanajczyk
dotyczącej organizmów genetycznie zmodyfikowanych,
uprzejmie przekazuję odpowiedź na pytanie
nr 3 oraz komentarz do pytania nr 4 w zakresie
moich kompetencji, czyli żywności genetycznie zmodyfikowanej.
Udzielenie odpowiedzi na pytania nr 1
i 2 znajduje się w kompetencjach ministra rolnictwa
i rozwoju wsi.
Czy doraźne korzyści w postaci obfitszych plonów
i być może tańszych (niektórych) produktów spożywczych
zrekompensują szkody, które mogą wystąpić
w organizmach konsumentów?
Odpowiadając na powyższe pytanie, należy na
wstępie podkreślić, że sprawy odnoszące się do żywności
genetycznie zmodyfikowanej są uregulowane
bardzo restrykcyjnymi przepisami znajdującymi się
w rozporządzeniach wspólnotowych, jakimi są:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy oraz
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości
śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodukowanych
z organizmów genetycznie zmodyfikowanych
i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszystkich
państwach członkowskich UE i w związku z tym
Polska, będąc członkiem UE, jest zobligowana do
przestrzegania przepisów tych rozporządzeń.

408
Wątpliwości dotyczące żywności GM znalazły odzwierciedlenie
w przepisach rozporządzenia 1829/
2003, które ustalają skomplikowaną i restrykcyjną
procedurę dopuszczania do obrotu organizmów genetycznie
zmodyfikowanych jako żywność lub do
produkcji żywności.
Jednym z etapów tej procedury jest naukowa
ocena wniosku o wprowadzenie do obrotu żywności
zawierającej, składającej się lub wyprodukowanej
z określonego GMO, która jest przeprowadzana
przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności
(EFSA). Na wniosek taki składa się obszerna dokumentacja,
w tym wyniki badań potwierdzających,
że dane GMO z przeznaczeniem na żywność nie wywiera
szkodliwych skutków dla zdrowia ludzi, zwierząt
lub środowiska naturalnego, metodyka badań
i inne dane.
W czasie przeprowadzania oceny naukowej wniosku
odbywają się trzymiesięczne konsultacje z kompetentnymi
instytucjami państw członkowskich,
w trakcie których można zgłaszać uwagi. Rozpatrywane
są przede wszystkim aspekty natury naukowej,
które dokładnie sprawdzane są przez EFSA.
Proces naukowej oceny wniosku kończy się wydaniem
opinii, a następnie przekazaniem jej do
wnioskodawcy, Komisji Europejskiej oraz państw
członkowskich. Po usunięciu danych poufnych jest
ona udostępniana opinii publicznej z możliwością
zgłoszenia uwag i komentarzy do Komisji Europejskiej
w ciągu 30 dni od daty jej publikacji na stronie
internetowej KE.
Komisja Europejska, zgodnie z dalszymi etapami
procedury, przygotowuje projekt decyzji na wprowadzenie
do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej,
której dotyczy dany wniosek. Projekt decyzji
jest następnie przedkładany do konsultacji i głosowany
na Stałym Komitecie ds. Łańcucha Żywnościowego
i Zdrowia Zwierząt (Standing Committee
on Food Chain and Animal Heath – SCFCAH – jeden
z licznych komitetów Komisji Europejskiej).
Przyjmowanie decyzji odbywa się zgodnie z tzw. komitologiczną
procedurą regulacyjną określoną w decyzji
Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r.
ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień
wykonawczych przyznanych Komisji zmienionej decyzją
Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r.
Jeśli dla danego GMO zostanie przyjęta przez
Komisję Europejską decyzja na wprowadzenie do
obrotu GMO z przeznaczeniem na żywność, informacja
o tym jest publikowana we Wspólnotowym
Rejestrze Genetycznie Zmodyfikowanej Żywności
i Paszy (http://ec.europa.eu/food/dyna/gm_register/
index_en.cfm). Żywność znajdująca się w tym rejestrze
może znajdować się na rynku UE pod warunkiem,
że jest oznakowana zgodnie z przepisami rozporządzenia
1829/2003/WE. Konieczność właściwego
znakowania żywności GM (weryfikowanego także
w ramach urzędowej kontroli żywności) zapewnia
konsumentom możliwość świadomego wyboru między
żywnością GM a jej konwencjonalnym odpowiednikiem.
Należy podkreślić, że decyzje na wprowadzenie
do obrotu danej żywności genetycznie
zmodyfikowanej są wydawane na okres 10 lat. Przy
odnawianiu takiej decyzji brane są pod uwagę dane
naukowe, które mogły pojawić się w trakcie obowiązywania
decyzji.
Reasumując, wprowadzanie do obrotu żywności
genetycznie zmodyfikowanej poprzedzone jest długotrwałą
i restrykcyjną procedurą administracyjną,
oceną naukową i szerokimi konsultacjami społecznymi,
zarówno na poziomie instytucji Unii Europejskiej,
jak również na poziomie krajowym. W związku
z tym biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy naukowej
i opinie ekspertów, można twierdzić, że żywność
GM dopuszczona do obrotu zgodnie z przepisami
rozporządzenia 1829/2003WE nie stanowi zagrożenia
dla zdrowia ludzi.
W przypadku jednak, gdyby zaistniały uzasadnione
obawy, że żywność (nie tylko genetycznie
zmodyfikowana), która pochodzi ze Wspólnoty lub
jest przywożona z państwa trzeciego, stworzy poważne
ryzyko dla zdrowia ludzkiego, zdrowia zwierząt
lub środowiska, wdrażane zostają specjalne
procedury zakazujące przywozu, wprowadzania do
obrotu oraz wycofywania z obrotu tej żywności.
Wymogi te zostały określone przepisami rozporządzenia
178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne
zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego
Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności
oraz ustanawiającego procedury w zakresie
bezpieczeństwa żywności.
Czy nie lepiej wspierać rodzime gospodarstwa
ekologiczne i wykorzystać szansę, aby Polska stała
się liczącym producentem i eksporterem zdrowej
żywności?
W odniesieniu do powyższego pytania pozwolę
sobie przedstawić tylko krótki komentarz do pojęcia,
jakim jest tzw. zdrowa żywność. Pojęcie to jest
często stosowane w środkach masowego przekazu
i zwykle kojarzą się z nim nieprzetworzone środki
spożywcze, często z upraw ekologicznych. Stosowanie
tego pojęcia przyczynia się jednocześnie do rozpowszechniania
pojęcia tzw. niezdrowej żywności.
Uprzejmie informuję, że żywność przy spełnieniu
wszystkich obowiązujących wymagań prawnych nie
stanowi zagrożenia dla zdrowia i życia człowieka
i tylko taka może znajdować się w obrocie. Dlatego
też w odniesieniu do żywności można mówić o tym,
czy jest ona bezpieczna dla konsumenta. Natomiast
stosowanie pojęcia niezdrowy może mieć zastosowanie
w odniesieniu do sposobu żywienia człowieka,
tzw. diety.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek

409
O d p o w i e d ź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie możliwości wprowadzenia uprawy
GMO (genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy
MON810) na terytorium RP oraz sprzedaży
produktów spożywczych pochodzących z jej
dalszego przetworzenia (1048)
W nawiązaniu do pisma z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1048/08, przekazującego interpelację
poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie możliwości
wprowadzenia uprawy GMO (genetycznie zmodyfikowanej
kukurydzy MON810) na terytorium RP
oraz sprzedaży produktów spożywczych pochodzących
z jej dalszego przetworzenia uprzejmie informuję,
że na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia
(Dz. U. z 2006 r. Nr 171, poz. 1225) organem
odpowiedzialnym w Polsce za wykonywanie czynności
dotyczących żywności zawierającej, składającej
się, lub wyprodukowanej z GMO jest główny inspektor
sanitarny, do którego należy zwracać się w sprawie
szczegółowych wyjaśnień kwestii związanych
z taką żywnością.
1. Na jakim etapie znajdują się wzmiankowane
prace (zmiany legislacyjne mające na celu wprowadzić
uprawy GMO na tereny Polski)?
Wprowadzanie do obrotu organizmów genetycznie
zmodyfikowanych i ich użytkowanie jest kwestią
podlegającą jednolitym zasadom obowiązującym na
terytorium Unii Europejskiej. Zgodnie z obowiązującymi
w Unii przepisami wprowadzenie do obrotu
produktu zawierającego GMO lub składającego się
z GMO (w tym wprowadzenie do obrotu genetycznie
zmodyfikowanych roślin z możliwością ich uprawy)
odbywa się na podstawie dyrektywy 2001/18/WE
z dnia 12 marca 2001 r. w sprawie zamierzonego
uwalniania do środowiska organizmów zmodyfikowanych
genetycznie i uchylenia dyrektywy 90/220/
EWG lub, jeżeli roślina ma być wykorzystana jako
żywność lub pasza, na podstawie rozporządzenia
1829/2003/WE w sprawie genetycznie zmodyfikowanej
żywności i pasz.
Obecnie zgodnie z prawem UE w swobodnym obrocie
w Unii znajduje się 25 produktów genetycznie
zmodyfikowanych: bawełna (MON1445), bawełna
(MON15985), bawełna (MON15985 x MON1445), bawełna
(MON531), bawełna (MON531 x MON1445),
kukurydza (Bt11), kukurydza (DAS1507), kukurydza
(DAS1507xNK603), kukurydza (DAS59122), kukurydza
(GA21), kukurydza (MON810), kukurydza
(MON863), kukurydza (MON863 x NK603), kukurydza
(MON863 x MON810), kukurydza (NK603), kukurydza
(NK603 x MON810), kukurydza (T25), biomasa
bakteryjna, biomasa drożdżowa, rzepak (GT73),
rzepak (MS8, RF3, MS8xRF3), rzepak (T45), soja
(MON40-3-2), burak cukrowy (H7-1), goździki (linia
123.2.38). Spośród tych produktów jedynie kukurydza
MON810, charakteryzująca się odpornością na
owady błonkoskrzydłe (m. in. omacnicę prosowiankę),
została dopuszczona do uprawy. Odmiany tej kukurydzy
są wpisane do Wspólnotowego Katalogu Odmian
Roślin Rolniczych (CCA), co umożliwia ich
uprawę na terenie wszystkich państw członkowskich.
Z wyjątkiem goździków pozostałe produkty przeznaczone
są do wykorzystania jako żywność, pasza,
składniki żywności lub paszy oraz produkty służące
do wytworzenia żywności lub paszy, a także do przetwarzania
przemysłowego.
Podkreślenia wymaga również to, że zgodnie
z przepisami dyrektywy 2001/18 po wydaniu zezwolenia
na wprowadzenie do obrotu produktu zmodyfikowanego
genetycznie (w tym również genetycznie
zmodyfikowanych roślin z przeznaczeniem do uprawy)
państwa członkowskie nie mogą zakazywać,
ograniczać ani utrudniać wprowadzenia do obrotu
takiego GMO na swoim terytorium. Wynika z tego,
że genetycznie zmodyfikowane odmiany kukurydzy
wpisane do wspólnotowego katalogu mogą być bez
przeszkód uprawiane na terytorium wszystkich
państw członkowskich, w tym również Polski. W związku
z powyższym nigdy nie były i nie są obecnie prowadzone
żadne prace, które miałyby w Polsce wprowadzić
takie uprawy.
Z punktu widzenia interesu zarówno konsumenta,
jak i państwa bardzo ważną kwestią jest jednak
to, aby uprawy roślin transgenicznych były prowadzone
w sposób kontrolowany i pod nadzorem, a nie
poza kontrolą, jak ma to obecnie miejsce w Polsce
(powodem jest brak uregulowań prawnych w zakresie
prowadzenia komercyjnych upraw roślin GM).
Dlatego jednym z kluczowych zadań rządu będzie
kontynuacja pracy nad projektem ustawy Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych, bowiem
dopiero nowa ustawa wraz z rozporządzeniami
wykonawczymi wypełni istniejące luki prawne
w obszarze GMO. Zgodnie z prawem wspólnotowym
wybór między prowadzeniem upraw ekologicznych,
konwencjonalnych czy transgenicznych zależy tylko
i wyłącznie od samych rolników. Dobrym rozwiązaniem
wydaje się więc ustanowienie wysokich wymogów
w zakresie koegzystencji, czyli współistnienia
wszystkich trzech typów upraw. Wymagania takie
powinny przyczynić się do zminimalizowania ryzyka
wynikającego z uprawy roślin genetycznie zmodyfikowanych
przez komercyjne podmioty, jeżeli byłyby
one zainteresowane ich prowadzeniem.
Jednocześnie informuję, że w marcu 2006 r. rząd
Prawa i Sprawiedliwości przyjął „Ramowe stanowisko
Polski dotyczące organizmów genetycznie zmodyfikowanych”,
w którym opowiedział się przeciwko
prowadzeniu prac eksperymentalnych z GMO w środowisku
oraz wyraził sprzeciw odnośnie wprowadzania
do obrotu produktów genetycznie zmodyfikowanych,
wprowadzania do obrotu pasz genetycznie
zmodyfikowanych oraz wprowadzania do obrotu
z możliwością uprawy genetycznie zmodyfikowanej

410
kukurydzy, rzepaku, buraka cukrowego, ziemniaka
i soi. Dokument ten obowiązuje w dalszym ciągu.
Póki co nie została dokonana w nim żadna zmiana.
W oparciu o ramowe stanowisko w toku prac parlamentarnych
w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r.
o nasiennictwie (Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271, ze
zm.): wprowadzony został:
— zakaz wpisywania odmian genetycznie zmodyfikowanych
do krajowego rejestru oraz
— zakaz dopuszczania do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej materiału siewnego odmian
genetycznie zmodyfikowanych,
a w ustawie z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach
(Dz. U. Nr 144, poz. 1045) zakaz wprowadzania do
obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pasz
genetycznie zmodyfikowanych oraz organizmów genetycznie
zmodyfikowanych przeznaczonych do użytku
paszowego.
Wprowadzone ograniczenia zostały zakwestionowane
przez Komisję Europejską jako naruszenie
przepisów wspólnotowych, których, przystępując do
Unii Europejskiej, zobowiązaliśmy się przestrzegać.
Komisja wszczęła więc przeciwko Polsce postępowanie
w trybie art. 226 Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską. W wyniku tego postępowania,
po zapoznaniu się z przedstawionymi przez polski
rząd wyjaśnieniami, w dniu 31 stycznia br. Komisja
Europejska wydała oficjalny komunikat, że
w związku z wprowadzonymi w ustawie o nasiennictwie
ograniczeniami składa przeciwko Polsce skargę
do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
W związku z powyższym, w pełni popierając i utożsamiając
się z generalną zasadą, iż Polska powinna
być krajem wolnym od GMO, należy rozważyć kwestię
skorygowania ramowego stanowiska i dokonania
w nim zmian mających na celu jego dostosowanie
do przepisów unijnych.
Zdecydowaną deklaracją ministra rolnictwa i rozwoju
wsi jest to, aby do czasu ponownego przedyskutowania
stanowiska rządu na poziomie Rady Ministrów
oraz przedłożenia bilansu wynikającego z ostatnich
dwóch lat stosowania stanowiska nie podejmować
żadnych działań legislacyjnych.
2. Czy dogłębnie przeanalizowano aspekt ekonomiczny?
Jak wiadomo, dostawcy zbóż modyfikowanych
genetycznie uzależniają od siebie swoich odbiorców
(materiał nasienny musi być kupowany u dostawcy,
nie można go uzyskać z zebranych plonów). Sytuacja
taka ma miejsce w wielu państwach Afryki, które
skorzystały z „pomocy” międzynarodowych koncernów
paszowych.
Jak wspomniano w odpowiedzi na pytanie 1., jedynym
dopuszczonym obecnie do uprawy na terenie
Unii Europejskiej organizmem genetycznie zmodyfikowanym
jest kukurydza. W przypadku tego gatunku
już od wielu lat do katalogów krajowych (a co za
tym idzie – do katalogu wspólnotowego) wpisywane
są wyłącznie odmiany mieszańcowe. W przypadku
takich odmian wysianie nasion pochodzących z własnego
zbioru skutkuje znacznym spadkiem plonu
oraz brakiem wyrównania roślin na polu. Oznacza
to, że w przypadku kukurydzy konwencjonalnej czy
też genetycznie zmodyfikowanej rolnik i tak każdorazowo
musi nabyć materiał siewny. Ponadto fakt
wykorzystania w danym roku materiału siewnego
odmiany genetycznie zmodyfikowanej nie oznacza
konieczności uprawy takiej odmiany w latach następnych.
Trudno więc mówić o „uzależnieniu” rolnika
od konkretnej firmy będącej właścicielem danej
odmiany.
Również w przypadku odmian konwencjonalnych,
jeśli są one chronione wyłącznym prawem do
odmiany, na rolniku wykorzystującym do siewu materiał
pochodzący ze zbioru odmiany chronionej ciąży
obowiązek uiszczania stosownej opłaty na rzecz
hodowców. Nie zawsze więc wykorzystanie materiału
pochodzącego z zebranych plonów nie wiąże się
z żadnymi nakładami finansowymi.
Reasumując, kwestie opłacalności zakupu materiału
siewnego konkretnej odmiany powinien rozważyć
zainteresowany rolnik, biorąc pod uwagę obowiązujące
przepisy (lub zawierane przez siebie umowy)
w zakresie ewentualnego wykorzystania do siewu
materiału pochodzącego z własnego zbioru oraz
spodziewane zyski związane z uprawą wybranej
przez siebie odmiany.
3. Czy doraźne korzyści w postaci obfitszych plonów
i być może tańszych (niektórych) produktów
spożywczych zrekompensują szkody, które mogą
wystąpić w organizmach konsumentów?
Odpowiadając na powyższe pytanie, należy na
wstępie podkreślić, że również sprawy odnoszące się
do żywności genetycznie zmodyfikowanej są uregulowane
bardzo restrykcyjnymi przepisami znajdującymi
się nie w przepisach ustaw krajowych, lecz
w rozporządzeniach wspólnotowych, jakimi są:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy oraz
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości
śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodukowanych
z organizmów genetycznie zmodyfikowanych
i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszystkich
państwach członkowskich UE i w związku
z tym Polska, będąc członkiem UE, jest zobligowana
do przestrzegania przepisów tych rozporządzeń.
Jednocześnie jako pojedynczy członek UE Polska
nie posiada mocy decyzyjnej, aby podejmować samodzielne
decyzje co do utrzymywania, zmieniania czy
uchylania przepisów ww. rozporządzeń.
Ponadto rozporządzenie 1829/2003 określa skomplikowaną
i restrykcyjną procedurę dopuszczania
do obrotu organizmów genetycznie zmodyfikowanych
(GMO) jako żywności lub do produkcji żywno-

411
ści. Jednym z etapów tej procedury jest naukowa
ocena wniosku o wprowadzenie do obrotu żywności
zawierającej, składającej się lub wyprodukowanej
z określonego GMO, która jest przeprowadzana
przez Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności
(EFSA). Na wniosek taki składa się obszerna dokumentacja,
w tym wyniki badań potwierdzających,
że dane GMO z przeznaczeniem na żywność nie wywiera
szkodliwych skutków dla zdrowia ludzi, zwierząt
lub środowiska naturalnego, metodyka badań
i inne dane.
W związku z tym, biorąc pod uwagę obecny stan
wiedzy naukowej i opinie ekspertów, można twierdzić,
że żywność GM dopuszczona do obrotu zgodnie
z przepisami rozporządzenia 1829/2003/WE nie stanowi
zagrożenia dla zdrowia ludzi. W przypadku
jednak, gdyby zaistniały uzasadnione obawy, że
żywność (nie tylko genetycznie zmodyfikowana),
która pochodzi ze Wspólnoty lub jest przywożona
z państwa trzeciego, stworzy poważne ryzyko dla
zdrowia ludzkiego, zdrowia zwierząt lub środowiska,
wdrażane zostają specjalne procedury zakazujące
przywozu, wprowadzania do obrotu oraz wycofywania
z obrotu tej żywności. Wymogi te zostały
określone przepisami rozporządzenia 178/2002
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia
2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania
prawa żywnościowego, powołującego Europejski
Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz
ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa
żywności.
4. Czy nie lepiej wspierać rodzinne gospodarstwa
ekologiczne i wykorzystać szansę, aby Polska stała
się liczącym producentem i eksporterem zdrowej
żywności?
Oprócz głosów społecznych sprzeciwiających się
obecności GMO w Polsce bardzo liczne są też apele
i deklaracje płynące od różnych grup producenckich,
które domagają się przede wszystkim prawa wyboru,
a nie dyktowania warunków. W związku z tym
wychodząc naprzeciw oczekiwaniom społecznym
w kwestii ograniczania stosowania GMO, należy poszukać
alternatywnych rozwiązań, które np. rolnikom
zajmującym się hodowlą i chowem zwierząt zrekompensują
ograniczony dostęp do surowców paszowych.
Należy bardzo poważnie potraktować „zakaz”
w ustawie o paszach, który wedle wyliczeń ekonomicznych
spowoduje poważne konsekwencje w sektorze
paszowym. W świetle wydarzeń, które miały
miejsce w ciągu ostatnich dwóch lat, staje się jasne,
że utrzymanie kraju wolnego od GMO jest sprawą
jak najbardziej aktualną, ale powinno zostać dokonane
metodami mieszczącymi się w granicach prawa.
Taka zresztą deklaracja ujęta jest w podsumowaniu
ramowego stanowiska. Dotychczasowe działania,
niepoparte żadnymi dowodami naukowymi,
które potwierdziłyby zasadność działań podjętych
przez poprzedni rząd, oraz wizja dotkliwych kar
grożących Polsce za łamanie prawa unijnego nie
wpłyną dodatnio na dość napięte stosunki społeczne,
szczególnie w sytuacjach kiedy wiele grup społecznych
(w tym również rolnicy) walczy o poprawę
statusu życia i swoich dochodów i potrzebuje w tym
wsparcia ze strony rządu.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że wprowadzając
zakaz wytwarzania, wprowadzania do obrotu i stosowania
w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowanych,
Polska nie może ograniczyć napływu
żywności z państw członkowskich, jak i z krajów
trzecich, w tym produktów pochodzenia zwierzęcego
uzyskanych ze zwierząt lub od zwierząt karmionych
paszami GMO. Zakaz taki dotknie głównie polskich
producentów rolnych, lecz nie zabezpieczy
przed napływem żywności pochodzenia zwierzęcego
wytworzonej ze zwierząt i od zwierząt karmionych
paszami GMO, importowanej z innych krajów UE.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Marek Sawicki
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Witolda Kochana i Tadeusza Arkita
w sprawie wpisania do wykazu prac
o szczególnym charakterze pracy ratowników
WOPR (1052)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-1052/08, interpelacją posłów Witolda Kochana i Tadeusza
Arkita w sprawie wpisania do wykazu prac
o szczególnym charakterze pracy ratowników WOPR
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przyjętymi przez Sejm w 1998 r. ustawami o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
wprowadzono zasadę równego traktowania wszystkich
ubezpieczonych płacących jednakową składkę
na ubezpieczenie emerytalne. Respektowanie tej zasady
wymagało ujednolicenia warunków przyznawania
i obliczania świadczeń. Dlatego „nowy system
emerytalny” nie przewiduje utrzymania przywileju
wcześniejszej emerytury dla żadnej grupy zawodowej,
natomiast dla osób pracujących w szczególnych
warunkach lub szczególnym charakterze przewidziano
system emerytur pomostowych.
Dojście do tej generalnej zasady jest jednak realizowane
stopniowo. I tak ubezpieczeni urodzeni po
dniu 31 grudnia 1948 r. mogą skorzystać przejściowo
z prawa do wcześniejszej emerytury, jeśli do
31 grudnia 2008 r. spełnią określone warunki dotyczące
wieku oraz stażu pracy oraz jeżeli nie podpisali
umowy z otwartym funduszem emerytalnym

412
(OFE) lub złożą wniosek o przekazanie środków
zgromadzonych w OFE na dochody budżetu państwa.
Po tej dacie wcześniejsze zakończenie aktywności
zawodowej będzie możliwe jedynie w sytuacji
określonej w art. 184 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS oraz w przypadku górników. Art. 184
ustawy zapewnia osobom urodzonym po dniu 31 grudnia
1948 r., zatrudnionym w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze, możliwość wcześniejszego
przejścia na emeryturę, jeżeli w dniu wejścia
w życie ustawy, czyli w dniu 1 stycznia 1999 r.,
osoby te spełniały wymagane warunki stażowe.
Natomiast pozostałe osoby, niespełniające kryteriów
określonych w przepisach przejściowych, pracujące
w szczególnych warunkach lub wykonujące
prace o szczególnym charakterze, zamiast uprawnień
do wcześniejszego przejścia na emeryturę będą
uprawnione do emerytury pomostowej, określonej
w przepisach projektowanej ustawy o emeryturach
dla niektórych ubezpieczonych zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub o szczególnym charakterze.
Ustawa ta stanowi realizację zapowiedzi zawartej
w ustawie o emeryturach i rentach z FUS w momencie
wprowadzania reformy systemu ubezpieczeń społecznych
w Polsce.
Przyjęcie tych przedstawionych wyżej, generalnych
zasad podyktowane jest między innymi obecną
sytuacją demograficzną Polski. Malejąca dzietność
i wzrastająca długość życia powodują starzenie się
ludności. Do 2030 r. średni wiek mieszkańca Polski
(obecnie wynosi on około 37 lat) wzrośnie do ponad
45 lat, z tendencją do dalszego wzrostu.
Istotne przesunięcie nastąpi w proporcjach między
liczbą osób w wieku produkcyjnym i poprodukcyjnym.
W okresie do 2010 r. liczba ludności w wieku
produkcyjnym z obecnych 24 mln wzrośnie o prawie
milion, zaś w wieku poprodukcyjnym z 5,8 mln
wzrośnie do 6,4 mln osób. W okresie kolejnych 20 lat
liczba ludności w wieku produkcyjnym będzie systematycznie
maleć aż do poziomu 20,8 mln w 2030 r.,
a w wieku poprodukcyjnym – rosnąć aż do 9,6 mln.
Wskaźnik obciążenia ekonomicznego, tj. liczba osób
w wieku nieprodukcyjnym na 100 osób w wieku produkcyjnym,
zwiększy się z obecnych 60 do 72.
Analogiczne zmiany zachodzą w systemie ubezpieczenia
społecznego. Pogarsza się relacja liczby
osób opłacających składki do liczby pobierających
emerytury i renty, co wpływa na pogłębianie się deficytu
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Wzrastające od wielu lat średnie trwanie życia
powoduje, że wydłuża się jednocześnie okres pobierania
emerytur. Powoduje to stałe zwiększanie się
wydatków na emerytury i renty przy zachowaniu
takiego samego, wymaganego do otrzymania świadczenia,
stażu ubezpieczeniowego oraz takiej samej
wysokości składki. W wyniku tego proporcja płaconych
składek do otrzymywanych świadczeń stale
zmniejsza się.
Kwestia zakresu podmiotowego projektowanej
ustawy o emeryturach dla niektórych ubezpieczonych
zatrudnionych w szczególnych warunkach lub
o szczególnym charakterze jest kluczowym problemem
dla systemu emerytur pomostowych. Z tego
też względu, określając krąg osób uprawnionych do
nowego świadczenia, resort opiera się wyłącznie na
wynikach prac naukowców, specjalistów z zakresu
medycyny pracy. Na kształt ustawy wpłyną również
niewątpliwie wyniki konsultacji społecznej przeprowadzonej
w ramach prac komisji trójstronnej.
Ostatecznie przyjęte rozwiązania będą wynikiem
kompromisu pomiędzy oczekiwaniami poszczególnych
grup zawodowych a możliwościami Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych i budżetu państwa.
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie eksmisji z lokali WAM
w woj. kujawsko-pomorskim (1053)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1053/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Anny Sobeckiej w sprawie eksmisji z lokali
Wojskowej Agencji Mieszkaniowej w województwie
kujawsko-pomorskim, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż przepisy ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 229,
poz. 1954, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 22 czerwca
1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 41,
poz. 398, z późn. zm.) nakładają na wojewodę
– jako organ egzekucyjny w zakresie egzekucji administracyjnej
obowiązków o charakterze niepieniężnym
– obowiązek prowadzenia postępowania
egzekucyjnego.
Z informacji uzyskanych od wojewody kujawsko-
-pomorskiego wynika, iż na podstawie decyzji dyrektora
Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej prowadzonych było 78 postępowań
egzekucyjnych, z których na wniosek wierzyciela
umorzono 5, a zawieszono 1. Natomiast w dwóch
przypadkach przeprowadzono czynności egzekucyjne
celem realizacji obowiązku przekwaterowania
osób do kwater zastępczych w trybie przepisów cytowanej
powyżej ustawy o postępowaniu egzekucyjnym
w administracji.

413
Warto zauważyć, iż zgodnie z art. 45 ust. 1 ww.
ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej istnieje możliwość wykwaterowania
lub przekwaterowania zobowiązanych. Została
jednakże przyjęta zasada występowania do wójtów,
burmistrzów, prezydentów miast o wskazanie lokalu
socjalnego lub przydzielenie przez Wojskową
Agencję Mieszkaniową kwatery zastępczej dla zobowiązanych,
z równoczesną informacją o odstąpieniu
od czynności egzekucyjnych i odroczeniu
terminu wykonania tego obowiązku. Egzekucje będą
wykonywane po wskazaniu lokalu socjalnego lub
przydzieleniu kwatery zastępczej. Podkreślić należy,
iż wojewoda nie posiada możliwości zapewnienia
lokali socjalnych lub kwater zastępczych dla
zobowiązanych.
Mając powyższe na uwadze, stwierdzić należy, iż
wojewoda kujawsko-pomorski podejmuje działania
mające na celu zapewnienie lokali dla osób, których
dotyczyć może wykwaterowanie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Polska Grupa Energetyczna została utworzona
9 maja 2007 r. W jej skład weszło 11 spółek elektroenergetycznych
o łącznej wartości majątku ok. 38
mld zł. Większość spółek z grupy kapitałowej, poza
Zespołem Elektrowni Dolna Odra SA oraz Grupą
BOT Górnictwo i Energetyka SA, umiejscowiona
jest we wschodniej części kraju. Obecnie prowadzona
jest w grupie kapitałowej restrukturyzacja organizacyjna,
mająca na celu zwiększenie efektywności
funkcjonowania.
Za sprawne funkcjonowanie organizacyjne spółki,
w tym decyzje co do usytuowania budynków siedziby
spółki, jest odpowiedzialny Zarząd PGE Polska
Grupa Energetyczna SA. Należy jednocześnie
wskazać, iż minister skarbu państwa, działając jako
Walne Zgromadzenie oraz Rada Nadzorcza tego
podmiotu, zgodnie z art. 375 1 Kodeksu spółek handlowych,
nie może wydawać Zarządowi wiążących
poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie budowy siedziby
Polskiej Grupy Energetycznej w Lublinie (1055)
W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka (znak:
SPS-023-1055/08) z dnia 20 lutego 2008 r., za pośrednictwem
którego została przesłana interpelacja
posłów Magdaleny Gąsior-Marek i Grzegorz Raniewicza
z dnia 4 lutego 2008 r. w sprawie siedziby Polskiej
Grupy Energetycznej, przedstawiam stanowisko
Ministerstwa Skarbu Państwa w przedmiotowej
kwestii.
Uprzejmie informuję, iż Walne Zgromadzenie
Polskich Sieci Elektroenergetycznych SA w dniu
7 września 2007 r. powzięło uchwałę w sprawie
zmiany statutu tej spółki, polegającej na zmianie
nazwy podmiotu na: „PGE Polska Grupa Energetyczna
SA” i zmianie siedziby spółki na miasto Lublin.
Przedmiotowa uchwała została zarejestrowana
w sądzie rejestrowym w dniu 25 października 2007 r.
i od tego dnia formalnie siedzibą spółki jest miasto
Lublin.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie funkcjonowania
regionalnych oddziałów TVP (1056)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Grzegorza Raniewicza w sprawie
funkcjonowania regionalnych oddziałów TVP,
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1056/08),
uprzejmie przekazuję poniższe informacje, opracowane
na podstawie odpowiedzi udzielonych przez
pana Witolda Kołodziejskiego, przewodniczącego
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji oraz z upoważnienia
prezesa Zarządu TVP SA pana Andrzeja
Urbańskiego przez dyrektora Biura Zarządu TVP
SA pana Jana Polkowskiego.
Odnosząc się do informacji pana posła na temat
coraz mniejszej liczby programów poświęconych
sprawom regionalnym w ramach trzeciego programu
TVP, pragnę zaznaczyć, że Ministerstwo Kultury
i Dziedzictwa Narodowego nie może ingerować
w działalność nadawcy publicznego, jeśli nie jest ona
sprzeczna z prawem. Telewizja Polska SA ma suwerenne
prawo do podejmowania decyzji w kwestiach
programowych. Możliwość taką gwarantuje art. 13
ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
(Dz. U. z 2004 r. nr 253, poz. 2531). Z ustawy
tej jednoznacznie wynika, iż nie jest możliwe naka-

414
zanie nadawcom wyemitowania określonej informacji,
audycji, programu. Mówi o tym artykuł 14 ust. 1
ustawy, który brzmi: nałożenie na nadawcę obowiązku
lub zakazu rozpowszechniania określonej
audycji lub przekazu może nastąpić wyłącznie na
podstawie ustawy.
Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji jest organem
nadzorującym realizację misji społecznej, co
czyni poprzez monitorowanie, czy nadawcy publiczni,
realizując misję społeczną, wypełniają zadania
nałożone na nich m. in. w art. 21 ustawy z dnia
29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji. Jak poinformował
pan przewodniczący, Krajowa Rada Radiofonii
i Telewizji w ramach swoich ustawowych
kompetencji monitoruje sytuację w Telewizji Polskiej
SA. Szczególnym zainteresowaniem objęta jest
realizacja misji publicznej, a działalność telewizji
publicznej na szczeblu regionalnym jest dla krajowej
rady ważnym elementem tej misji. Jednak zgodnie
z ustawą o radiofonii i telewizji wszelkie działania
związane z realizacją misji przez Telewizję Polską
SA, a także funkcjonowanie jej oddziałów terenowych
leżą wyłącznie w kompetencji zarządu spółki.
KRRiT stara się przykładać duże znaczenie do
zachowania lokalności w mediach elektronicznych
i spełnianie przez nie misji na poziomie regionalnym,
rozumianej jako odpowiedź na potrzeby obywatelskie
w zakresie informacji lokalnej. Odzwierciedleniem
takiego podejścia KRRiT do lokalnego
charakteru programów Telewizji Polskiej SA jest
podział abonamentu. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji,
zgodnie z postanowieniami art. 8 ust. 2 ustawy
o opłatach abonamentowych, po analizie założeń
programowo-finansowych zarządów w zakresie realizacji
misji publicznej, składanych krajowej radzie
do dnia 30 kwietnia danego roku oraz sprawozdań
kwartalnych zarządów dotyczących kosztów
poniesionych na działalność misyjną, o której
mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji,
ustala sposób podziału wpływów abonamentowych
na rok następny na poszczególnych nadawców publicznych
w tym minimalny udział terenowych oddziałów
telewizji publicznej. W 2007 r. KRRiT rozdysponowała
na produkcję w oddziałach terenowych
TVP SA łącznie kwotę 225 mln zł, co stanowi 48,5%
prognozowanych wpływów abonamentowych dla telewizji
publicznej.
Zdaniem przewodniczącego KRRiT, Telewizja
Polska SA, tworząc programy regionalne, realizuje
misję telewizji publicznej, zgodnie z definicją misji
zawartą w art. 21 ust. 1 ustawy o radiofonii i telewizji.
Stan prawny, normujący działalność w tej dziedzinie
stanowi, że Telewizja Polska SA wypełnia
swój podstawowy obowiązek wobec regionów poprzez
tworzenie i rozpowszechnianie programów regionalnych
(art. 21 ust 1a, pkt 1 ustawy o radiofonii
i telewizji). Jest to jedno z zadań telewizji publicznej
wynikających z realizacji misji publicznej. W ustawie
jest ona rozumiana jako zaspokojenie demokratycznych,
społecznych i kulturalnych potrzeb społeczeństwa.
Do wykonywania tego zadania w art. 30
ust. 1 wyznaczone zostały oddziały terenowe TVP
SA Dopóki istnieją w ustawie o radiofonii i telewizji
wymienione wyżej zadania, Telewizja Polska ma
obowiązek tworzyć i rozpowszechniać programy regionalne.
Obowiązująca od 1 stycznia 2005 r. nowelizacja
ustawy o radiofonii i telewizji przesądziła, że
w każdym województwie funkcjonować będzie oddział
TVP SA. Ponadto przyjęto rozwiązania mające
chronić interesy oddziałów terenowych TVP SA.
W opinii przewodniczącego KRRiT, jednym z ważniejszych
uzasadnień istnienia telewizji publicznej
jest tworzenie i rozpowszechnianie programów regionalnych,
bowiem żaden z nadawców koncesjonowanych
z przyczyn finansowych nie podejmie się
trudu tworzenia programów regionalnych, a ich obecność
w ofercie programów telewizji publicznej jest
atutem TVP SA. O takich właśnie priorytetach zapewniali
przewodniczącego KRRiT prezesi TVP SA
zarówno pisemnie, jak i na spotkaniach w KRRiT
oraz komisjach sejmowych. Niejednokrotnie władze
spółki potwierdzały doniosłą rolę telewizji regionalnej
dla społeczności lokalnych oraz informowały
KRRiT, że prace nad przekształceniem TVP3 w kanał
informacyjny nie powinny stanowić zagrożenia
dla oddziałów terenowych TVP. Co więcej zapowiadano,
że zostanie zwiększony czas emisji oraz produkcja
audycji o charakterze regionalnym. Jako
przykład przewodniczący KRRiT wskazał stanowisko
prezesa TVP SA pana Andrzeja Urbańskiego
wyrażone w piśmie do KRRiT z 31 lipca 2007 r.
W piśmie tym prezes TVP SA m.in. zapewnia, że projekt
szerszego otwarcia anteny TVP3 na bieżące informowanie
o najświeższych wydarzeniach w kraju i na
świecie jest realizowany od wielu miesięcy. Nie wpłynęło
to na ograniczenie roli oddziałów terenowych
TVP SA. Co więcej, zwiększyło aktywność oddziałów
w paśmie ogólnopolskim. Podobne zapewnienie wcześniej
złożył w stanowisku przekazanym KRRiT były
prezes TVP SA pan Bronisław Wildstein.
Jak poinformował przewodniczący KRRiT Krajowa
Rada Radiofonii i Telewizji przykłada istotne
znaczenie do programów regionalnych nadawców
publicznych. Potrzeba lokalności w mediach publicznych
jest wprost przypisana definicji misji pełnionej
przez te media. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji
uznaje, że programy regionalne nadawcy publicznego
mają istotne znaczenie dla społeczności lokalnych.
W „Strategii państwa polskiego w dziedzinie
mediów elektronicznych na lata 2005–2020” uznano
obowiązek nadawania programów regionalnych za
jeden z głównych wyróżników radiofonii i telewizji
publicznej. Doświadczenia związane z ewolucją rynku
prasowego, jak również rynku radiofonii i telewizji
lokalnej wymagają działań na rzecz ochrony lokalności
w mediach oraz ich zdolności do pełnienia
możliwie szerokiego wachlarza funkcji telewizji wobec
społeczności lokalnych, w tym zwłaszcza zadań
związanych z funkcjonowaniem systemu demokratycznego.

415
Przyjęty przez KRRiT dokument pt. „Obrona lokalności
i demokracji lokalnej. Strategia działania
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji na rzecz ochrony
lokalnego charakteru i pluralizmu oferty programowej
w lokalnych mediach elektronicznych” ma
charakter działania realizującego politykę publiczną
w dziedzinie mediów elektronicznych, uwzględniającego
rolę czynników gospodarczych i procesów
rynkowych, kształtujących sytuację na rynku mediów
lokalnych. Strategia określa rolę i zadania
KRRiT w tej dziedzinie, rozumiejąc lokalność jako
element systemu pluralistycznych mediów, oraz nakreśla
konieczne działania państwa, zmierzające do
wsparcia pluralizmu i lokalności w mediach elektronicznych.
Jak poinformował prezes TVP SA, w TVP Info
z założenia funkcjonują pasma rozłączne, w których
oddziały terenowe w ramach pasm własnych
przygotowują programy lokalne poświęcone tematyce
regionalnej. I tak np.: w TVP Olsztyn, TVP
Szczecin i pozostałych ośrodkach regionalnych w dni
powszednie czas antenowy przysługujący ośrodkom
to 3 godz. 30 min., w soboty przez 4 godz. 15 min.
a w niedziele przez 4 godz. 45 min. Lokalny program
informacyjny oddziałów TVP jest emitowany
o 7.45, 8.45, 16.45, 18.00 i 21.45. Zatem pięciokrotnie
w porach wysokiej i największej oglądalności
pojawiają się na antenie TVP Info regionalne serwisy
lokalne, publicystyka i rozmowy poświęcone
wydarzeniom i problemom lokalnym, przygotowywane
przez oddziały terenowe TVP. Jest w nich
także miejsce na reportaż, dokument i inne formy
dziennikarskie, które mogą być poświęcone życiu
społeczności lokalnych.
W opinii prezesa TVP SA na ramówkę TVP
INFO składają się audycje powstające w oddziałach
poświęcone problemom ludzi mieszkających w całym
kraju, w tym również w małych miasteczkach
i we wsiach. Pokazują Polskę w jej zróżnicowaniu
społecznym i materialnym. Dziennikarze regionalni
podejmują w środowisku lokalnym rozmaite akcje
interwencyjne, uczestniczą też w rozmaitych przedsięwzięciach
społecznie użytecznych.
W pasmach wspólnych przeważają programy
produkowane w oddziałach, jak np. „Raport z Polski”,
„Telewizja objazdowa” – red. Marii Wiernikowskiej,
czy wyraziście lokalne „Etniczne klimaty”,
„Kowalski i Schmidt” oraz „Rozmówki wschodniograniczne”.
Życiu i problemom społeczności lokalnych
poświęcony jest między innymi magazyn interwencyjny
„Telekurier – bliżej Ciebie” realizowany
przez ośrodki, podobnie jak pasma reportażowe
czy dokumentalne, jak chociażby „Było nie minęło”
red. Adama Sikorskiego z OTV Lublin. Sumując, jeśli
chodzi o zawartość tematyczną w ofercie TVP
Info informacji regionalnych jest o ponad 50% więcej
niż wcześniej w TVP3. Dla porównania telewizje
komercyjne skupiają swoją uwagę przede wszystkim
na środowiskach wielkomiejskich, sprawach ogólnokrajowych
i politycznych. Dla nich najważniejszy
jest odbiorca w wieku 16–49 lat i związana z nim
możliwość sprzedaży reklam. Dla TVP Info ważna
jest zdecydowanie większa i bardziej zróżnicowana
widownia, programy adresowane są do mieszkańców
całej Polski, w tym także przejawia się regionalność
tej anteny.
Prezes TVP SA poinformował, że oddziały TVP
produkują własne programy, emitując je w czasie rozłącznym
pod własnym logo (np. TVP Gdańsk czy
TVP Warszawa), a nie TVP Info, o czym widzowie
mogą się przekonać każdego dnia. Zdaniem prezesa
TVP SA powołanie TVP Info było ważnym wydarzeniem
na rynku medialnym, antena zyskała spójność
i wyraźną tożsamość. Spotkało się to z życzliwą reakcją
widzów, o czym świadczą m.in. wyniki oglądalności.
Od początku powstania kanału TVP Info, czyli
od 6 października do 22 listopada 2007 r. średnia dobowa
widownia wyniosła 307 tys. (udziały 5,62 proc.
– dane TNS OBOP), a w analogicznym okresie 2006 r.,
kiedy istniała TVP3 – 268 tys. (5,15 proc.).
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie możliwości dokonywania
przeszczepów serca w Szpitalu Klinicznym
Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu
Medycznego im. Karola Marcinkowskiego
w Poznaniu (1057)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Eugeniusza Grzeszczaka
z dnia 5 lutego 2008 r. w sprawie powstania nowego
ośrodka transplantacji serca w Poznaniu, przekazaną
przy piśmie, znak SPS-023-1057/08, z dnia 20 lutego
2008 r., uprzejmie informuję, że minister zdrowia
nie tworzy ani bezpośrednio nie wpływa na tworzenie
nowych ośrodków transplantologicznych. Te
powstają w wyniku inicjatywy poszczególnych ośrodków
klinicznych i zespołów pracujących tam lekarzy.
Wyposażenie ośrodka oraz odpowiednie wykształcenie
i przygotowanie kadry winny uzyskać
pozytywną opinię konsultantów krajowych w odpowiednich
dziedzinach medycyny; w przypadku przeszczepiania
serca – w dziedzinie transplantologii
i kardiochirurgii. Kolejnym etapem tego procesu

416
jest opinia Krajowej Rady Transplantacyjnej, w oparciu
o którą minister zdrowia, zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu
i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów,
wydaje pozwolenie dla danej jednostki na
przeszczepianie określonego narządu.
W chwili obecnej w Polsce działają trzy ośrodki
transplantacji serca – w Warszawie, Krakowie i Zabrzu,
które wykonały w ubiegłym roku łącznie
54 operacje przeszczepienia serca. Przy obecnym
poziomie przeszczepień te trzy ośrodki są całkowicie
wystarczające, lecz przy założeniu, że polska transplantologia
odzyska swoją dawną dynamikę, kiedy
rocznie przeszczepiano w Polsce ponad 120 serc,
a potrzeby są jeszcze większe, zajdzie zapewne potrzeba
uruchomienia dodatkowego ośrodka przeszczepiania
serca w północnej czy północno-zachodniej
części kraju. Prace przygotowawcze w tym kierunku
są prowadzone przez szpitale kliniczne i środowiska
lekarskie.
W końcu ubiegłego roku dwa inne ośrodki, Szpital
Kliniczny Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu
Medycznego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
i Akademickie Centrum Kliniczne – Szpital
Akademii Medycznej w Gdańsku, złożyły wymagane
przepisami wyżej cytowanej ustawy wnioski
o uzyskanie stosownego pozwolenia ministra zdrowia.
Krajowa Rada Transplantacyjna pozytywnie
zaopiniowała wniosek ośrodka gdańskiego w zakresie
przeszczepiania serca oraz wniosek ośrodka poznańskiego
w zakresie przeszczepiania płuca. W zgodnej
opinii konsultantów wdrażanie dwóch dużych
programów transplantacyjnych równocześnie w ośrodku
poznańskim jest pod wieloma względami obarczone
znacznym ryzykiem i należy ten proces przeprowadzić
stopniowo – dopiero po zakończonym powodzeniem
przeszczepieniu płuca można będzie uruchamiać
program przeszczepiania serca.
Z punktu widzenia Ministerstwa Zdrowia, a także
z punktu widzenia interesu chorych, istotne jest
to, aby dostępność do uzyskiwania określonych
świadczeń transplantologicznych była zapewniona
na terenie całego kraju. Mając to na względzie,
w roku 2008 minister zdrowia udzielił pozwolenia
na przeszczepianie serca Akademickiemu Centrum
Klinicznemu – Szpitalowi Akademii Medycznej
w Gdańsku, które spełniło wszystkie niezbędne warunki
uzyskania pozwolenia na przeszczepienie serca,
które zostały potwierdzone audytem przeprowadzonym
przez zespół specjalistów Krajowej Rady
Transplantacyjnej. Przeprowadzony przez Krajową
Radę Transplantacyjną audyt w Szpitalu Klinicznym
Przemienienia Pańskiego Uniwersytetu Medycznego
im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu
potwierdził, iż warunki lokalowe oraz wyposażenie
diagnostyczne szpitala odpowiadają warunkom potrzebnym
do prowadzenia programu przeszczepiania
serca. Ocena ta dawała podstawy do rozważań
nad wystąpieniem zespołu specjalistów Krajowej
Rady Transplantacyjnej do ministra zdrowia o udzielenie
ww. ośrodkowi pozwolenia na prowadzenie
procedury przeszczepiania serca. Jednakże z przeprowadzonego
powtórnego audytu przez Krajową
Radę Transplantacyjną w dniu 31 stycznia 2008 r.
wynikało, że przed rozpoczęciem programu przeszczepiania
serca konieczne jest:
1) przeszkolenie 1 do 2 osób w ośrodkach wykonujących
przeszczepianie serca w Polsce (Zabrzu,
Krakowie lub Warszawie),
2) wyszkolenie kardiochirurga wykonującego
echokardiografię niezbędną do oceny serca u dawcy
oraz u biorcy po jego przeszczepieniu,
3) przeszkolenie anatomopatologa w ocenie wyników
biopsji serca,
4) przeszkolenie lekarza, który będzie wykonywał
biopsję endomiokardialną w zakresie stosowania
leków immunosupresyjnych,
5) przeszkolenie lekarza, który będzie prowadził
chorych po przeszczepieniu serca,
6) ustalenie akredytowanego laboratorium do
oznaczania stężenia leków immunosupresyjnych.
Na podstawie powyższych ustaleń z audytu
Krajowa Rada Transplantacyjna na posiedzeniu
w dniu 6 lutego 2008 r. podjęła uchwałę, w której
stwierdza:
1. Szpital Kliniczny Przemienienia Pańskiego
Uniwersytetu Medycznego im. Karola Marcinkowskiego
w Poznaniu może uzyskać pozwolenie ministra
zdrowia na przeszczepianie serca najwcześniej
w roku 2009 po spełnieniu ww. warunków.
2. Pierwsze zabiegi powinny się odbyć z udziałem
kardiochirurga jednego z polskich ośrodków przeszczepiających
serce.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Posła, iż
problemem polskiej transplantologii nie jest obecnie
liczba ośrodków przeszczepiających, ale przede
wszystkim zbyt mała ilość narządów dostępna do
przeszczepienia. Ministerstwo Zdrowia intensywnie
pracuje nad sprawą rozwoju idei dawstwa narządów,
zapraszając do współpracy posłów, senatorów i organizacje
pozarządowe.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk

417
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie zlikwidowania w polskim systemie
prawa konstrukcji użytkowania wieczystego
nieruchomości (1058)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Arkadego Radosława Fiedlera
i pana posła Tomasza Nowaka, przekazaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 26 lutego 2008 r.,
w sprawie likwidacji instytucji użytkowania wieczystego,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Instytucja użytkowania wieczystego od początku
wprowadzenia jej do systemu prawnego budziła liczne
wątpliwości. Przede wszystkim dotyczyły one
charakteru tego prawa podmiotowego. Dominuje
pogląd o szczególnej jego naturze, bardziej zbliżonej
do własności niż do innych praw rzeczowych. Przyznać
trzeba, że instytucja użytkowania wieczystego
wykazuje wady konstrukcyjne i legislacyjne. Te ostatnie
przejawiają się zwłaszcza w rozszczepieniu regulacji
tej instytucji między Kodeks cywilny a ustawę
o gospodarce nieruchomościami, a także w niejasności
reżimu prawnego, ponieważ trudno rozstrzygnąć,
jakie przepisy należy uzupełniająco stosować
do owej instytucji – czy przepisy o własności, czy
o ograniczonych prawach rzeczowych – i to w drodze
analogii, aby zapełnić liczne luki w prawie. Wreszcie
podkreślić należy, że owa quasi-własnościowa instytucja
narażona jest na zarzut niezgodności z konstytucją,
która wyraźnie odróżnia ochronę własności
od ochrony innych praw majątkowych.
Zauważyć należy, że w ostatnich latach pojawiło
się kilka ustaw ułatwiających przekształcenie użytkowania
wieczystego w prawo własności, i to na korzystnych
dla użytkownika wieczystego warunkach.
Kwestię tę ostatecznie uregulowano ustawą z dnia
29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności nieruchomości
(Dz. U. Nr 175, poz. 1459), która ostatnio została
znowelizowana ustawą z dnia 7 września 2007 r.
(Dz. U. Nr 191, poz. 1371). W ten sposób otwarta została
droga do stopniowego zanikania tej instytucji
w polskim porządku prawnym.
Wskazać przy tym trzeba, że Komisja Kodyfikacyjna
Prawa Cywilnego w założeniach do przyszłego
Kodeksu cywilnego, zawartych w Zielonej Księdze 1) ,
dokonała wnikliwej oceny instytucji użytkowania
1)
Ministerstwo Sprawiedliwości Komisja Kodyfikacyjna
Prawa Cywilnego, Zielona Księga, optymalna wizja Kodeksu
cywilnego w Rzeczypospolitej Polskiej, pod redakcją Zbigniewa
Radwańskiego, Warszawa 2006 r., s. 69-70.
wieczystego i w tym zakresie przedstawiła następujące
propozycje legislacyjne:
1) należy wyeliminować z Kodeksu cywilnego
instytucję użytkowania wieczystego – co w praktyce
oznacza, że nie może ona już być ustanawiana;
2) do istniejących już praw użytkowania wieczystego
należy stosować dotychczasowe przepisy – włącznie
ze wspomnianą wyżej ustawą o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości. W tym więc zakresie byłyby one
nadal utrzymane w mocy, respektując zasadę, że
prawa nabyte należy chronić. Droga ta jest efektywniejsza
od ewentualnego poprawienia instytucji
użytkowania wieczystego, co i tak musiałoby doprowadzić
do powstania tworu zgoła odmiennego od dotychczasowego.
Pojawiłoby się wówczas niebezpieczeństwo
naruszenia praw już nabytych.
Przytoczone założenia zachowują pełną aktualność
i w przyszłym Kodeksie cywilnym należy spodziewać
się stosownych regulacji zmierzających do
wyeliminowania z systemu prawnego instytucji
użytkowania wieczystego. Projekt nowego Kodeksu
cywilnego Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cywilnego
zamierza przedstawić przed upływem swojej kadencji
w 2010 r.
Odnosząc się zaś do podniesionego w interpelacji
zarzutu niezgodności prawa użytkowania wieczystego
z prawem Unii Europejskiej, przyjąć należy, że
instytucja ta nie jest niezgodna z prawem Unii Europejskiej.
Zauważyć należy, że stosunek prawa europejskiego
do instytucji prawa własności w poszczególnych
państwach członkowskich Unii Europejskiej najlepiej
wyraża art. 295 traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską. Przepis ten stanowi, że prawo
wspólnotowe w niczym nie przesądza zasad dotyczących
prawa własności, które obowiązują w poszczególnych
państwach członkowskich. Zgodnie
z postanowieniami traktatu lizbońskiego powyższy
przepis będzie obowiązywał także w nowym
traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej
(jako art. 345 w identycznym brzmieniu).
W przepisie tym została wyrażona zasada neutralności
traktatu w stosunku do przepisów krajowych
dotyczących zasad prawa własności. Neutralność
nie oznacza jednak dowolności. W praktyce
największą uwagę należy zwracać na to, czy
uregulowanie danej instytucji nie narusza zasady
niedyskryminacji ze względu na przynależność
państwową.
Chodzić tu może przede wszystkim o utrudnienia
w nabywaniu danego prawa przez osoby z innych
państw członkowskich poprzez wprowadzenie
np. systemu zezwoleń oraz pobierania wyższych
opłat lub podatków.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że instytucja
użytkowania wieczystego w niczym nie narusza
zasad wynikających z prawa wspólnotowego. W szczególności
nie ma ona charakteru dyskryminującego
ze względu na przynależność państwową ani w sto-

418
sunku do potencjalnych nabywców, ani też w stosunku
do osób, którym prawo to już przysługuje. Instytucja
użytkowania wieczystego ma z punktu widzenia
prawa europejskiego charakter neutralny.
Nie jest bowiem ona sprzeczna ani z ogólnymi zasadami,
ani też z poszczególnymi przepisami aktów
prawa wspólnotowego.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Tadeusza Arkita, Witolda
Kochana i Andrzeja Ryszki z dnia 5 lutego br.
(nr pisma: SPS-023-1059/08) dotyczącą wysokości limitów
uprawnień do emisji dwutlenku węgla dla sektora
energetyki, uprzejmie informuję, co następuje.
Po opublikowaniu projektu przedmiotowego rozporządzenia
w ramach uzgodnień społecznych i międzyresortowych
napłynęło bardzo wiele uwag, z czego
duża ich część dotyczy ilości uprawnień do emisji
przyznanych sektorowi energetycznemu.
Należy pamiętać, że podział uprawnień na lata
2008–2012 pomiędzy poszczególne sektory jest bardzo
trudny m.in. ze względu na fakt, że Komisja Europejska
decyzją z dnia 26 marca 2007 r., K(2007)
1295 wersja ostateczna, zmniejszyła o 26,7% całkowity
limit uprawnień do emisji dla Polski na
lata 2008–2012 z proponowanej przez Polskę puli
284,6 mln ton CO 2
do wartości 208,5 mln uprawnień
rocznie. Ze względu na tak dużą różnicę pomiędzy
zapotrzebowaniem a przyznaną ilością uprawnień
nie ma możliwości zaspokojenia roszczeń wszystkich
uczestników systemu handlu emisjami. Bez względu
na przyjętą metodologię zawsze będą branże niezadowolone
z otrzymanego przydziału.
W efekcie dokonanej analizy wyników konsultacji
społecznych i uzgodnień międzyresortowych projekt
rozporządzenia musiał ulec daleko idącym zmianom.
Wprowadzone zmiany miały na celu uwzględnienie
zgłoszonych w toku konsultacji propozycji
i wniosków. W szczególności w następstwie uzgodnień
międzyresortowych nastąpiły istotne zmiany
w alokacji uprawnień zarówno na sektory, jak i poszczególne
instalacje. Zakres wprowadzonych do projektu
zmian spowodował konieczność poddania go
ponownym konsultacjom. Obecnie Ministerstwo Środowiska
w ścisłej współpracy z zainteresowanymi resortami,
m.in. gospodarki i skarbu państwa, opracowuje
korekty do projektu przedmiotowego rozporządzenia
przy szczególnym uwzględnieniu wielkości limitu
uprawnień dla sektora energetycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Witolda Kochana i Andrzeja Ryszki
w sprawie wysokości limitów uprawnień
do emisji dwutlenku węgla
dla sektora energetyki (1059)
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie przygotowywanego projektu ustawy
o Regionalnym Związku Komunalnym „Silesia”
(1060)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1060/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Pięty w sprawie przygotowywanego
projektu ustawy o Regionalnym Związku Komunalnym
„Silesia”, uprzejmie informuję, iż w MSWiA nie
są prowadzone żadne prace nad projektem przedmiotowej
ustawy.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
kwestia funkcjonowania samorządu terytorialnego,
w tym problematyka rozwoju aglomeracji i metropolii,
stanowi dla rządu RP jeden z podstawowych
priorytetów. Wyrazem powyższego są działania podjęte
przez rząd RP zmierzające do dalszej decentralizacji
państwa, w tym podjęta przez Radę Ministrów
uchwała nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r.
w sprawie dokończenia reformy administracji publicznej
oraz zasad prowadzenia prac w tym zakresie
(M.P. Nr 8, poz. 99).
Znaczenie samorządu terytorialnego – jako jednego
z podstawowych segmentów władzy publicznej
w Polsce, który na zasadzie subsydiarności realizuje
wiele różnorodnych zadań publicznych, stanowiąc
przy tym najbliższą obywatelom strukturę administracyjną
– jest bezdyskusyjne.
Wspomnieć należy, iż na inauguracyjnym posiedzeniu
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego,
które odbyło się w dniu 30 stycznia 2008 r.,
prezes Rady Ministrów zaprosił samorządowców do

419
współpracy nad dokończeniem reformy administracyjnej
kraju – przedstawiając jednocześnie propozycje
usprawnienia funkcjonowania samorządu terytorialnego.
Istotnym elementem zakładanych zmian
w ramach planowanego dokończenia reformy samorządowej
będzie w szczególności wzmocnienie znaczenia
samorządu terytorialnego, w tym jego podstaw
majątkowych. Jednocześnie ze strony rządowej
wyrażona została gotowość aktywnego współdziałania
ze środowiskami samorządowymi w planowanych
pracach nad projektami stosownych zmian legislacyjnych,
w tym – nad propozycjami zgłaszanymi
przez stronę samorządową.
Dodatkowo pragnę poinformować, iż Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpiło
do środowisk samorządowych o przedstawienie
propozycji zmian legislacyjnych, w tym w szczególności
dotyczących decentralizacji zadań, kompetencji
i środków finansowych oraz przekazania mienia
i instytucji o zasięgu regionalnym i lokalnym, uporządkowania,
jak i uproszczenia przepisów dotyczących
funkcjonowania samorządu oraz zarządzania
terytorialnego w różnych dziedzinach życia publicznego.
W odpowiedzi środowiska samorządowe przesłały
propozycje mające doprowadzić do integracji
zarządzania na obszarach metropolitalnych. Jednakże,
z uwagi na obecny etap prac związanych
z dokończeniem reformy administracji publicznej,
odniesienie się do szczegółowych rozwiązań normatywnych
możliwe będzie po zakończeniu procedur
legislacyjnych.
Niezależnie od powyższego pragnę podkreślić, iż
obecnie obowiązujące regulacje prawne umożliwiają
różne formy współpracy jednostek samorządu terytorialnego.
Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych (tj. układów
przestrzennych składających się z dużego miasta
oraz otaczających je terenów ściśle z nim funkcjonalnie
powiązanych) wskazują, iż uregulowania te
mogą okazać się niewystarczające i nie w pełni wykorzystane.
Dlatego też celowe pozostaje wypracowanie
rozwiązań w przedmiocie funkcjonowania obszarów
metropolitalnych. Przy uznaniu, iż aktem
prawnym, który miałby regulować powyższe kwestie,
miałaby być ustawa, wskazać należy na dwa
możliwe warianty rozwiązań systemowych, z których
jeden przyjmowałby formę ustawy (jako jednego
generalnego aktu prawnego dla wszystkich obszarów
metropolitalnych, z ewentualną możliwością
doprecyzowania kwestii ustrojowych przez same
metropolie), natomiast drugi mógłby się opierać na
zasadzie odrębnej ustawy dla każdej aglomeracji
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej problematyki wskazać
należy, iż obszary aktywności metropolitalnej
związane są z zadaniami z zakresu m.in. gospodarki
odpadami, transportu publicznego i zagospodarowania
przestrzennego.
Biorąc pod uwagę fakt, iż obszarem szczególnie
wymagającym regulacji w przedmiotowym zakresie
(ze względu na liczbę ludności oraz poziom i dynamikę
rozwoju konurbacji) jest Śląsk. Prace nad przygotowaniem
stosownych rozwiązań prawnych – z udziałem
zarówno przedstawicieli administracji rządowej,
samorządowej, jak i ekspertów prawnych – zostały
już zainicjowane na Śląsku. Efektem powyższego
jest decyzja o powołaniu zespołu pod przewodnictwem
wojewody śląskiego, który ma wypracować
spójny projekt ustawy aglomeracyjnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu
28 lutego 2008 r. odbyło się wspólne posiedzenie Komisji
Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji
Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej,
które poświęcone było problemom funkcjonowania
obszarów metropolitalnych. Podczas ww.
wspólnego posiedzenia przedstawiono informację
o obecnym etapie prac nad ustawą regulującą przedmiotową
problematykę oraz poinformowano o efektach
prac poprzedniego rządu, w tym m.in. o tym, iż
w dniu 23 października 2007 r. Rada Ministrów
przyjęła założenia do projektu ustawy metropolitalnej
(oparte na wynikach końcowych prac Zespołu do
Spraw Uregulowania Funkcjonowania Obszarów
Metropolitalnych). Należy podkreślić, iż proponowaną
w ww. założeniach formę organizacyjną obszaru
metropolitalnego jako obligatoryjnego ustawowego
związku jednostek samorządu terytorialnego oceniono
negatywnie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie poświadczania do celów
emerytalno-rentowych pozostawania
przy życiu (1062)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Janusza Dzięcioła w sprawie
uprawnień do poświadczania pozostawania przy życiu
dla celów emerytalno-rentowych, przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2007 r., nr SPS-023-
-1062/08, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W pierwszym rzędzie należy podkreślić, iż pozycja
ustrojowa notariusza w polskim systemie prawnym
powoduje, że zawód ten jest ściśle powiązany
z wykonywaniem władzy publicznej. Art. 96 ustawy
z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U.

420
z 2002 r. Nr 42, poz. 369, z późn. zm.) stanowi, że
poświadczenia zawierające w sobie treści potwierdzające
istotny stan faktyczny bądź okoliczności
mające istotne znaczenie prawne, a mianowicie:
— własnoręczność podpisu,
— zgodność odpisu, wyciągu lub kopii z okazanym
dokumentem,
— datę okazania dokumentu,
— pozostawanie osoby przy życiu lub w określonym
miejscu
– należą do wyłącznej kompetencji notariusza.
Innym podmiotom, zgodnie z art. 101 ustawy
Prawo o notariacie, może zostać powierzone dokonywanie
tylko niektórych poświadczeń, w ściśle określonych
przypadkach. Minister Sprawiedliwości
może bowiem, w drodze rozporządzenia, upoważnić
organy samorządu terytorialnego i banki mające
swoje siedziby w miejscowościach, w których nie ma
kancelarii notarialnej, do sporządzania niektórych
poświadczeń dokonywanych przez notariusza.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra sprawiedliwości
z dnia 7 lutego 2007 r. w sprawie sporządzania
niektórych poświadczeń przez organy samorządu terytorialnego
i banki (Dz. U. Nr 27, poz. 185) w miejscowościach,
w których nie ma kancelarii notarialnej,
do poświadczania pozostawania osoby przy życiu
lub w określonym miejscu, w celu otrzymania
emerytury, renty lub innych świadczeń z ubezpieczenia
społecznego, upoważnieni są wójt (burmistrz,
prezydent miasta). W miejscowościach, w których
znajdują się kancelarie notarialne, dokonywanie takich
poświadczeń należy natomiast do wyłącznej
kompetencji notariusza.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż nie jest uzasadnione
dokonywanie zmian w ustawie Prawo o notariacie,
polegających na upoważnieniu do sporządzania
pozostałych poświadczeń także wójtów gmin
(burmistrzów, prezydentów miast) mających swoje
siedziby w miejscowościach, w których znajdują się
kancelarie notarialne, albowiem stanowiłoby to
w istocie zaprzeczenie idei, zgodnie z którą powstała
ustawa Prawo o notariacie, w myśl której dokonywanie
najbardziej doniosłych pod względem prawnym
poświadczeń jest kompetencją notariuszy jako
osób zaufania publicznego.
Ponadto, zgodnie z art. 1 § 1 ustawy Prawo o notariacie,
czynnością notarialną jest czynność, której
strony są obowiązane lub pragną nadać formę notarialną.
Wymagania co do zachowania formy notarialnej
określają przepisy prawa materialnego. Wydane
przez wójtów (burmistrzów, prezydentów
miast), na podstawie § 2 rozporządzenia ministra
sprawiedliwości w sprawie sporządzania niektórych
poświadczeń przez organy samorządu terytorialnego
i banki, poświadczenia pozostawania osoby przy
życiu lub w określonym miejscu, w celu otrzymania
emerytury, renty lub innych świadczeń z ubezpieczenia
społecznego, mają moc poświadczenia notarialnego
(czynności notarialnej).
Powyższe regulacje nie oznaczają jednak, iż ww.
organy nie mają możliwości dokonywania innych
poświadczeń (w tym poświadczeń pozostawania przy
życiu, sporządzanych na formularzu wymaganym
przez władze francuskie), niemających charakteru
poświadczenia notarialnego, zarówno w miejscowościach,
w których nie ma kancelarii notarialnej, jak
i w miejscowościach, w których funkcjonują kancelarie
notarialne.
Przedstawiony przez pana posła Janusza Dzięcioła
problem nie polega na nieprecyzyjności przepisów
ustawy Prawo o notariacie i rozporządzenia ministra
sprawiedliwości w sprawie sporządzania niektórych
poświadczeń przez organy samorządu terytorialnego
i banki, ale w istocie sprowadza się do
działania władz francuskich, które nie honorują poświadczeń
dokonywanych przez upoważnione do
tego podmioty, tj. notariuszy.
W związku z tym pragnę uprzejmie poinformować,
iż kwestia nieuznawania przez władze francuskie
poświadczeń pozostawania przy życiu lub w określonym
miejscu dokonywanych przez notariuszy w najbliższym
czasie będzie przedmiotem mojego wystąpienia
do ministra spraw zagranicznych Rzeczypospolitej
Polskiej w celu rozwiązania zaistniałych nieporozumień
na drodze dyplomatycznej.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie możliwości przeliczenia
świadczenia emerytalnego z FUS (1063)
Odpowiadając na pismo z dnia 20 lutego br.
(znak: SPS-023-1063/08), przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Janusza Dzięcioła
w sprawie możliwości przeliczenia świadczenia emerytalnego
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych dla
emerytów wojskowych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszła w życie reforma
ubezpieczeń społecznych, w której przyjęto wyłączenie
odrębnych systemów emerytalnych, tj. systemów
zaopatrzeniowych, obejmujących m.in. żołnierzy
zawodowych. W związku z tym od dnia wejścia
reformy systemu ubezpieczeń społecznych systemem
tym objęto m.in. żołnierzy zawodowych, którzy
do zawodowej służby wstąpili po dniu 1 stycznia
1999 r., tj. po dniu wejścia w życie ustawy z dnia

421
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą
emerytalną. Żołnierzom tym prawo do emerytury
miało przysługiwać na powszechnych zasadach.
W przypadku żołnierzy zawodowych, którzy wstąpili
do służby przed dniem 2 stycznia 1999r., zachowano
ich prawo do emerytury na dotychczasowych
zasadach określonych w ustawie z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 66,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą zaopatrzeniową.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przyjął ustawę
z dnia 23 lipca 2003 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1609, z późn. zm.), którymi
to przepisami znowelizowano od dnia 1 października
2003 r. również przepisy ustawy z dnia 10 grudnia
1993 r. o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy
zawodowych oraz ich rodzin.
W wyniku nowelizacji przywrócono system zaopatrzeniowy
dla wszystkich żołnierzy zawodowych,
w tym także żołnierzy, którzy wstąpili do służby po
raz pierwszy po dniu 1 stycznia 1999 r.
Nowelizacja miała na celu stabilizację rozwiązań
w zakresie świadczeń przysługujących żołnierzom
zawodowym w związku z utrzymaniem odrębnego
systemu zaopatrzenia emerytalnego, określającego
prawo do świadczeń z tytułu zawodowej
służby na preferencyjnych zasadach, wypłacanych
ze środków budżetu państwa, bez obowiązku opłacania
składek.
W wyniku nowelizacji ustawy zaopatrzeniowej
emeryci wojskowi, którzy przed tą datą nie przeszli
na pracowniczy system emerytalny do Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, pozostali na stałe w wojskowym
systemie emerytalnym.
Zgodnie z przyjętymi regulacjami ustawy zaopatrzeniowej
emerytura wojskowa przysługuje żołnierzowi
zwolnionemu z zawodowej służby wojskowej,
który w dniu zwolnienia z tej służby posiada piętnaście
lat służby wojskowej w Wojsku Polskim, z wyjątkiem
żołnierza, który ma ustalone prawo do emerytury,
określonej w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów
służby wojskowej w Wojsku Polskimi i okresów równorzędnych
z tą służbą.
Przedstawioną wyżej kwestię regulują także powszechne
przepisy emerytalne. W myśl przepisów
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
świadczenia na warunkach i w wysokości określonej
w tej ustawie przysługują również byłym żołnierzom
zawodowym oraz członkom rodzin pozostałych
po tych osobach, jeżeli nie spełniają oni warunków
do nabycia prawa do świadczeń określonych
w przepisach ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r.
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
oraz ich rodzin.
Osoba, która po zwolnieniu ze służby, do której
wstąpiła przed 2 stycznia 1999 r., spełnia warunki
do emerytury wojskowej, ma prawo zrezygnowania
ze zgłoszenia wniosku o jej przyznanie w celu nabycia
prawa do emerytury na zasadach i w wysokości
określonej w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
W takim przypadku za okres służby pełnionej
przez tę osobę po 31 grudnia 1998 r. właściwe organy
przekazują do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
zwaloryzowane składki na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe wymierzone od uposażenia przysługującego
tej osobie w czasie służby. Składki te są w całości
finansowane przez budżet państwa.
Budżet państwa nie może jednak ponosić kosztów
związanych z wypłatą emerytury zaopatrzeniowej
obliczonej z uwzględnieniem okresów składkowych
i nieskładkowych, która może być realizowana
przez okres nawet kilkudziesięciu lat, a następnie
finansować koszt składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe w celu umożliwienia zamiany tej
emerytury na emeryturę z powszechnego systemu
emerytalnego.
Dlatego ustawodawca wprowadził ograniczenie,
że tylko ta osoba, która nie ma ustalonego prawa do
emerytury wojskowej, a więc nigdy nie pobierała
świadczenia emerytalnego finansowanego przez budżet
państwa, ma prawo do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, jeśli osiągnęła wiek emerytalny
i spełnia pozostałe wymagane warunki.
Należy podkreślić, iż zarówno zaopatrzeniowy
system emerytalny obejmujący emerytury wojskowe,
jak również powszechny system emerytalny
uregulowany przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych określa górną granicę podstawy
wymiaru świadczeń przysługujących z tych systemów,
a w związku z tym nie wszystkie okresy zatrudnienia
– okresy odprowadzania składek na
ubezpieczenie społeczne – wpływają na wysokość
emerytur z tych systemów.
Zgodnie bowiem z przyjętymi generalnymi zasadami
w powszechnym systemie emerytalnym podstawę
emerytury z tego systemu stanowi przeciętna
podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne
lub na ubezpieczenie społeczne w okresie kolejnych
10 lat kalendarzowych, wybranych przez zainteresowanego
z ostatnich 20 lat kalendarzowych
poprzedzających bezpośrednio rok, w którym zgłoszono
wniosek o emeryturę. Na wniosek ubezpieczonego
podstawę wymiaru emerytury może stanowić
przeciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie
społeczne lub ubezpieczenie emerytalne
w okresie 20 lat kalendarzowych przypadających
przed rokiem zgłoszenia wniosku, wybranych z całego
okresu podlegania ubezpieczeniu.
Podstawę wymiaru emerytury oblicza się jako
sumę kwot podstaw wymiaru składek i określonych
kwot w okresie każdego roku z wybranych przez zainteresowanego
lat kalendarzowych. Oblicza się sto-

422
sunek każdej z tych sum kwot do rocznej kwoty
przeciętnego wynagrodzenia ogłaszanej za dany rok
kalendarzowy, wyrażając go w procentach. Następnie
oblicza się średnią arytmetyczną tych procentów
stanowiącą wskaźnik wysokości podstawy wymiaru
emerytury oraz mnoży się przez ten wskaźnik kwotę
bazową. Przy czym wskaźnik wysokości podstawy
nie może być wyższy niż 250%.
Przy ustalaniu wysokości emerytury z systemu
powszechnego uwzględniane są okresy składkowe
i nieskładkowe, z tym iż okresy nieskładkowe uwzględniane
są w wymiarze nieprzekraczającym jednej trzeciej
udowodnionych okresów składkowych.
Na wysokość emerytury z powszechnego systemu
emerytalnego składają się dwie części:
— pierwsza, jednakowa dla wszystkich ubezpieczonych,
wynosząca 24% kwoty bazowej (tzw. część
socjalna);
— druga, uzależniona od wysokości indywidualnych
zarobków oraz od długości okresów składkowych
(liczonych po 1,3% podstawy wymiaru za każdy
rok) i okresów nieskładkowych (liczonych po 0,7%
podstawy wymiaru za każdy rok).
W związku z tym ubezpieczonemu przysługuje
emerytura składająca się z części socjalnej i części
uzależnionej od indywidualnych zarobków oraz długości
okresów składkowych i nieskładkowych.
Z powyższego wynika generalna zasada obowiązująca
w powszechnym systemie emerytalno-rentowym,
zgodnie z którą wysokość indywidualnej emerytury
uzależniona jest od indywidualnej długości
stażu pracy i indywidualnej wysokości wynagrodzenia
uzyskiwanego w czasie aktywności zawodowej,
a z nim związanej wysokości składki płaconej na
ubezpieczenie społeczne, przy jednoczesnym określeniu
górnej granicy wskaźnika wysokości podstawy
jej wymiaru do 250%.
Ograniczenie górnej granicy wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury dotyczy wszystkich
ubezpieczonych uprawnionych do emerytury
z powszechnego systemu emerytalnego, w tym również
emerytów pozostających w ubezpieczeniu społecznym
z tytułu podjęcia pracy.
Przekroczenie przez ubezpieczonego przy ustaleniu
podstawy emerytury lub jej ponownego ustalenia
ograniczonego do 250% wskaźnika wysokości
podstawy wymiaru emerytury nie wpływa na wysokość
otrzymywanego przez niego świadczenia emerytalno-rentowego.
W odróżnieniu od emerytur z systemu powszechnego
emerytury wojskowe objęte są systemem zaopatrzeniowym
finansowanym z budżetu państwa,
a ich podstawę wymiaru stanowi uposażenie należne
żołnierzowi zawodowemu w ostatnim miesiącu
pełnienia zawodowej służby wojskowej.
Ponadto należy wskazać, iż emerytura dla żołnierza,
który pozostawał w służbie przed dniem
2 stycznia 1999 r., wynosi 40% podstawy jej wymiaru
za 15 lat służby wojskowej i wzrasta o 2,6% podstawy
wymiaru za każdy dalszy rok tej służby, jak
również m.in. o 2,6% podstawy jej wymiaru za każdy
rok okresów składkowych poprzedzających służbę,
nie więcej niż za trzy lata tych okresów.
W związku z tym trzyletni okres składkowy
uwzględniany jest przy ustalaniu emerytury wojskowej
w wymiarze korzystniejszym niż w powszechnym
systemie emerytalnym nie tylko z powodu
przyjęcia 2,6% podstawy wymiaru za każdy rok
składkowy, a nie liczonych po 1,3% za okres składkowy
jak w powszechnym systemie emerytalnym.
Również ten trzyletni okres składkowy uwzględniany
jest w wymiarze korzystniejszym z uwagi, iż
podstawę wymiaru stanowi należne żołnierzowi
uposażenie w ostatnim miesiącu pełnienia zawodowej
służby wojskowej, a nie jak w przypadku emerytur
z systemu powszechnego, gdzie podstawę wymiaru
emerytury stanowi przeciętna podstawa wymiaru
składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe
z długoletniego, odpowiednio 10-letniego lub 20-
-letniego okresu, w zależności od wyboru osoby zainteresowanej.
Emerytura wojskowa wzrasta także m.in. o 1,3%
podstawy wymiaru za każdy rok okresów składkowych
ponad trzyletni okres składkowy poprzedzający
służbę oraz o 0,7% podstawy wymiaru za każdy rok
okresów nieskładkowych poprzedzających służbę.
Zatem przy ustalaniu emerytury wojskowej dla
żołnierza, który wstąpił do służby przed 2 stycznia
1999 r., uwzględniane są okresy zawodowej służby
oraz okresy składkowe i nieskładkowe wymienione
w ustawie o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
Emerytowi uprawnionemu do emerytury wojskowej
dolicza się na jego wniosek do wysługi emerytalnej
okresy przypadające po zwolnieniu ze
służby zatrudnienia przed dniem 1 stycznia 1999 r.
w wymiarze czasu nie niższym niż połowa pełnego
wymiaru czasu pracy oraz okres opłacania składek
na ubezpieczenie emerytalne i rentowe po dniu
31 grudnia 1998 r. lub okres nieopłacania składek
z powodu przekroczenia w trakcie roku kalendarzowego
kwoty rocznej podstawy wymiaru składek
na te ubezpieczenie. Okresy te dolicza się do wysługi
emerytalnej, jeżeli emerytura wojskowa wynosi
mniej niż 75% podstawy jej wymiaru oraz emeryt
ukończył 55 lat życia – mężczyzna i 50 lat – kobieta
albo stał się inwalidą.
Zarówno powszechny system emerytalny, jak
i wojskowy system emerytalny określają górną granicę
podstawy wymiaru świadczeń przysługujących
z tych systemów, a w związku z tym w przypadku
emerytów z systemu powszechnego, jak i emerytów
wojskowych nie wszystkie okresy zatrudnienia
– okresy odprowadzania składek na ubezpieczenie
społeczne – wpływają na wysokość emerytur z tych
systemów.
Podkreślenia wymaga fakt, iż zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin
w przypadku osób, które po raz pierwszy wstą-

423
piły do zawodowej służby wojskowej po dniu 1 stycznia
1999 r., emerytura dla żołnierza będzie wynosiła
40% podstawy wymiaru, która stanowi uposażenie
należne żołnierzowi zawodowemu w ostatnim miesiącu
pełnienia zawodowej służby wojskowej oraz
będzie ona zwiększana tylko za każdy dalszy rok
służby o 2,6% podstawy wymiaru oraz dodatkowo
od 0,5% do 2% za każdy rok służby w warunkach
szczególnie zagrażających życiu i zdrowiu.
W razie gdy osoba taka będzie legitymowała się
okresami pracy, pozostawania w ubezpieczeniu społecznym,
wówczas po osiągnięciu powszechnego
wieku emerytalnego, obecnie wynoszącego 60 lat
dla kobiet i 65 lat dla mężczyzn, uzyska prawo także
do emerytury na zasadach określonych przepisami
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Osobie, która przystąpiła do otwartego funduszu
emerytalnego, wypłacana będzie także emerytura
z tzw. II filaru.
W związku z tym emerytura wojskowa będzie
ustalana wyłącznie w oparciu jedynie o okresy służby
wojskowej, a emerytura z powszechnego systemu
emerytalnego wyłącznie w oparciu o okresy pozostawania
w ubezpieczeniu.
Należy także wskazać jedną z generalnych zasad
systemu ubezpieczeń społecznych, zgodnie z którą
wszyscy pracownicy gromadzą środki w Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych na wypłatę z tego funduszu.
Żaden pracownik nie może być zwolniony z tego
obowiązku, mimo że nie wszyscy zatrudnieni w jednakowej
mierze skorzystają, a są i tacy, którzy nigdy
z nich nie skorzystają. Zasada ta wynika z przepisów
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11,
poz. 74, z późn. zm.).
Obowiązek opłacania składek od wynagrodzeń
obejmuje wszystkie osoby będące pracownikami,
niezależnie od faktu nabycia przez te osoby
uprawnień do emerytury wynikającej z powszechnego
systemu emerytalno-rentowego realizowanego
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych albo nabycia
uprawnień do emerytury z wojskowego systemu
zaopatrzenia emerytalnego realizowanego z budżetu
państwa.
Składki na ubezpieczenie emerytalne i rentowe
pokrywane są w częściach równych przez pracodawcę
i pracownika. Pracownik pokrywa składki na
ubezpieczenie chorobowe, a pracodawca składki na
ubezpieczenie wypadkowe.
Z uwagi na wprowadzenie zasady opłacania przez
pracownika części składki na ubezpieczenie społeczne
nastąpiło podwyższenie wynagrodzeń pracowniczych,
tak aby potrącenia należnych od pracowników
składek nie spowodowały zmniejszenia wypłat
wynagrodzeń.
Zwolnienie niektórych pracowników, np. pracowników
uprawnionych do emerytury wojskowej, z obowiązku
ubezpieczeń emerytalnego i rentowych, jak
również chorobowego i wypadkowego oznaczałoby
zwolnienie z obciążenia częścią składek tych pracowników,
a w konsekwencji nieuzasadnionego
zróżnicowania wynagrodzeń, jak również braku
możliwości skorzystania przez tych pracowników
z określonych świadczeń w razie choroby i macierzyństwa.
Z uwagi na powyższe, a zwłaszcza to, że dla osób,
które wstąpiły do służby przed 2 stycznia 1999 r.,
utrzymano preferencyjny sposób obliczania emerytury
wojskowej, umożliwiający obliczenie jej z uwzględnieniem
okresów ubezpieczenia, oraz że świadczenia
mundurowe są w całości finansowane ze środków
budżetu państwa, uważam, że obecnie obowiązujące
rozwiązania są prawidłowe i nie wymagają zmiany.
Natomiast wprowadzanie dalszych regulacji korzystnych
dla tej kategorii emerytów oznaczałoby
ich uprzywilejowanie w stosunku do osób, które do
zawodowej służby wstąpiły po 1 stycznia 1999 r.
i będą mieć liczoną emeryturę z tytułu służby na
nowych zasadach, jak również w stosunku do
wszystkich ubezpieczonych pozostających w powszechnym
ubezpieczeniu społecznym, którzy przez
cały okres aktywności zawodowej odprowadzali
składki na to ubezpieczenie.
Należy także wskazać, iż zmiany w zakresie sposobu
obliczania emerytur dla nowo wstępujących do
zawodowej służby wprowadzone ustawą z 2003 r., są
wynikiem działań zmierzających do zracjonalizowania
wydatków budżetu państwa.
Z uwagi na rozwiązania funkcjonujące w systemie
zaopatrzeniowym żołnierzy zawodowych oraz
w systemie ubezpieczeń społecznych, jak również
ze względu na źródła finansowania przewidzianych
w nich świadczeń, nie ma uzasadnienia do podejmowania
działań w kierunku zmiany obowiązujących
regulacji.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie dodatkowego wskaźnika
różnicującego wysokość środków finansowych
pochodzących ze składek na ubezpieczenie
zdrowotne dla poszczególnych województw
(1064)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Janusza Dzięcioła, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 28 stycznia 2008 r.,
w sprawie „dodatkowego wskaźnika różnicującego

424
wysokość środków finansowych pochodzących ze
składek na ubezpieczenie zdrowotne dla poszczególnych
województw”, przesłaną przy piśmie Marszałka
Sejmu z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-1064/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Odnosząc się do kwestii tzw. algorytmu podziału
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy
oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu
Zdrowia, uprzejmie informuję, iż podstawową
funkcją przedmiotowego algorytmu jest taki podział
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy
poszczególne oddziały wojewódzkie funduszu,
który zapewni ubezpieczonym równy dostęp do
tych świadczeń niezależnie od oddziału, w którym
ubezpieczony jest zarejestrowany, przy jednoczesnym
efektywnym wykorzystaniu przedmiotowych
środków. Aby zrealizować ww. cel, podział środków
na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy oddziały
wojewódzkie funduszu musi uwzględniać najistotniejsze
czynniki wpływające na takie zróżnicowanie
wysokości tych środków, które umożliwi realizację
przedmiotowego celu. Zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) za
takie czynniki uznano: liczbę ubezpieczonych wraz
z przypisanymi im ryzykami zdrowotnymi, wskaźnik
wynikający z liczby świadczeń wysokospecjalistycznych
oraz wskaźnik wynikający ze zróżnicowania
kosztu jednostkowego świadczenia opieki zdrowotnej,
a w roku 2006 i 2007 dodatkowo migrację
ubezpieczonych.
Podkreślić należy, iż wskaźnik wynikający ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej, do którego nawiązał pan poseł,
tak jak i wskaźnik wynikający z liczby świadczeń
wysokospecjalistycznych, zgodnie z przepisem art. 118
ust. 3 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej jest
dodatkowym wskaźnikiem korygującym zasadniczy
podział środków wynikający z liczby ubezpieczonych
zarejestrowanych w poszczególnych oddziałach wojewódzkich
funduszu wraz z przypisanymi im ryzykami
zdrowotnymi.
Ponadto uprzejmie informuję, że zmiany, które
zostały wprowadzone w zasadach podziału środków
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej dla
ubezpieczonych pomiędzy oddziały wojewódzkie
funduszu, zaczynając od planu finansowego funduszu
na 2008 r., wynikały z analizy funkcjonowania
dotychczasowego podziału środków. Należy zwrócić
uwagę na to, iż dotychczasowe regulacje w tej sprawie
budziły wiele kontrowersji i sprzeciwów różnych
podmiotów, np. z województw: mazowieckiego, śląskiego,
warmińsko-mazurskiego, podkarpackiego,
opolskiego, podlaskiego, pomorskiego czy lubuskiego.
Podkreślić należy, iż obecne regulacje w tym zakresie
obowiązują od niedawna, a ich wpływ na system
finansowania świadczeń opieki zdrowotnej jest
na bieżąco analizowany. Ewentualne decyzje co do
zmiany obecnych zasad mogą być podjęte po zakończeniu
prac analitycznych.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż jednym z priorytetów
rządu w dziedzinie ochrony zdrowia, co zostało
przedstawione zarówno w exposé prezesa Rady
Ministrów, jak również w „Informacji rządu na temat
obecnej sytuacji ochrony zdrowia w Polsce”
(druk sejmowy nr 176), jest decentralizacja i demonopolizacja
instytucji płatnika w ramach powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego. W związku z powyższym
Ministerstwo Zdrowia rozpoczęło już prace
przygotowawcze nad opracowaniem projektu
ustawy wprowadzającej decentralizację i demonopolizację
instytucji płatnika w ramach powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego. Wraz z wejściem w życie
projektowanych rozwiązań możliwe będzie inne
uregulowanie kwestii przedmiotowego podziału
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej pomiędzy
płatników.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie umieszczenia zawodu
„komputerowy edytor tekstu” w klasyfikacji
zawodów szkolnictwa zawodowego dla uczniów
z lekką niepełnosprawnością umysłową (1065)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do interpelacji
pana posła Michała Stuligrosza (Nr SPS-
-023-1065/08), w sprawie umieszczenia zawodu „komputerowy
edytor tekstu” w klasyfikacji zawodów
szkolnictwa zawodowego dla uczniów z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim, dziękuję panu
posłowi za zainteresowanie problemami osób niepełnosprawnych
i uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z decyzją ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 31 maja 2004 r., Nr DKOS-02-JK-
-5031-02/04, wydaną na podstawie § 6 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 9 kwietnia
2002 r. w sprawie warunków prowadzenia działalności
innowacyjnej i eksperymentalnej przez publiczne
szkoły i placówki (Dz. U. Nr 56, poz. 506),
w Zespole Szkół Specjalnych Nr 102 im. Bohaterów
Drugiej Wojny Światowej w Poznaniu podjęto realizację
eksperymentu pedagogicznego w zawodzie
o roboczej nazwie „komputerowy edytor tekstu”. Za-

425
wód o takiej nazwie nie został ujęty w rozporządzeniu
ministra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca
2007 r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa
zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860).
Celem eksperymentu było przygotowanie uczniów
z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim, na
podstawie autorskiego programu nauczania dla zawodu
„komputerowy edytor tekstu” w zasadniczej
szkole zawodowej specjalnej o trzyletnim okresie nauczania
na podbudowie gimnazjum, do zawodu dającego
im szansę znalezienia się na rynku pracy.
Wojewódzki Urząd Pracy w Poznaniu uchwałą
nr 5/2003 z dnia 25 marca 2004 r. również pozytywnie
zaopiniował projekt uruchomienia kształcenia
w zawodzie „komputerowy edytor tekstu”,
przedstawiony przez Zespół Szkół Specjalnych
Nr 102 w Poznaniu.
Minister właściwy do spraw informatyzacji,
którym przed kilku laty był ówczesny minister nauki,
pismem Nr L. dz. DIA/377/2004 z dnia 31 marca
2004 r., także wydał pozytywną opinię o proponowanym
kierunku – „komputerowy edytor tekstu”.
W uzasadnieniu opinii minister nauki zwrócił uwagę,
że kompetencje nabyte przez uczniów oraz zdobyte
umiejętności w sprawnym posługiwaniu się
komputerem w wybranych programach z pewnością
zwiększą możliwości znalezienia się na rynku
pracy.
Patronat naukowo-dydaktyczny nad przebiegiem
eksperymentu sprawował Instytut Informatyki Politechniki
Poznańskiej. W dniu 19 lutego 2007 r. instytut
wydał pozytywną opinię o realizacji wymienionego
eksperymentu, stwierdzając w uzasadnieniu,
że kształcenie uczniów z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim na poziomie zasadniczej
szkoły zawodowej w zawodzie „komputerowego edytora
tekstu” jest uzasadnione i zasługuje na poparcie.
Zdobyte umiejętności ułatwią tej grupie młodzieży
znalezienie pracy, usamodzielnienie się oraz
ułatwią nawiązywanie kontaktów interpersonalnych.
W opinii zawarto informację, że zawód „komputerowy
edytor tekstu” powinien znaleźć się w klasyfikacji
zawodów szkolnictwa zawodowego, aby poszerzyć
ofertę edukacyjną dla uczniów z upośledzeniem
umysłowym w stopniu lekkim.
W związku z powyższym, działając zgodnie z przepisami
art. 24 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z póź. zm.), zwróciłam się pismem z 11 lutego 2008 r.
Nr DZSE-TI-523-6/08 do ministra właściwego, tj.
ministra spraw wewnętrznych i administracji, z uprzejmą
prośbą o zajęcie stanowiska w sprawie objęcia
kształceniem w tego rodzaju zawodzie większej liczby
uczniów z upośledzeniem umysłowym w stopniu
lekkim. Upowszechnienie kształcenia wymagałoby
ujęcia tego zawodu w klasyfikacji zawodów szkolnictwa
zawodowego, z zastrzeżeniem, że kształcenie
w tym zawodzie byłoby przeznaczone wyłącznie dla
osób z wymienionym upośledzeniem.
Poinformowałam również, że w przypadku pozytywnej
opinii w przedstawionej sprawie będę oczekiwała
na wniosek o ustanowienie nowego zawodu
szkolnictwa zawodowego. Jednocześnie zaproponowałam,
aby w ewentualnym wniosku zastąpić niezbyt
trafną roboczą nazwę zawodu „komputerowy
edytor tekstu” nazwą „komputerowy operator wprowadzania
danych”. Zawód pod taką nazwą mógłby
zostać umieszczony w grupie: pracownicy biurowi.
Grupa ta obejmuje zawody wymagające wiedzy, umiejętności
i doświadczenia, niezbędnych do zapisywania,
organizowania, przechowywania i wyszukiwania
informacji, a absolwenci zasadniczej szkoły zawodowej
specjalnej takie wymogi spełnią.
Szanowny Panie Marszałku! Podzielam w pełni
troskę pana posła Michała Stuligrosza dotyczącą
kształcenia uczniów niepełnosprawnych, szczególnie
z upośledzeniem umysłowym. Wiem, jak ważna
jest edukacja tej grupy dzieci i młodzieży oraz jak
ważne jest dla uczniów niepełnosprawnych stworzenie
warunków do znalezienia swego miejsca w społeczeństwie,
m.in. przez pracę zawodową. Mam nadzieję,
że poszerzenie oferty edukacyjnej, a tym samym
udostępnienie młodym ludziom pracy w ciekawym
zawodzie, w pełni pozwoli im na włączenie się
w życie społeczne.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie kontrowersji dotyczących projektu
„Boisko sportowe w każdej gminie” (1066)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Michała Stuligrosza
przekazaną pismem z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn.
SPS-023-1066/08) w sprawie kontrowersji dotyczących
projektu „Boisko sportowe w każdej gminie”,
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Sportu i Turystyki
opracowało program budowy ogrodzonych
i oświetlonych kompleksów sportowych, obejmujących
m.in.: boisko piłkarskie do mini piłki nożnej,
boisko wielofunkcyjne (piłka siatkowa, koszykowa)
i zaplecze szatniowo-sanitarne. Wartość tego obiektu
została wyliczona na ok. 1 mln zł.
Obecnie trwają prace końcowe nad ostatecznymi
ustaleniami dotyczącymi powyższego programu, umożliwiającymi
jego realizację. Zawierane są wstępne porozumienia
między zarządami poszczególnych woje-

426
wództw a ministrem odnośnie do zasad wspólnego
finansowania tego przedsięwzięcia.
Marszałkowie województw zobligowani zostali
do wytypowania lokalizacji budowy boisk sportowych
i tylko te propozycje będą brane pod uwagę
w kwestii dofinansowania.
Wykonawcy poszczególnych projektów zostaną
wyłonieni w ramach przetargów przeprowadzanych
przez inwestorów, a nie, jak pierwotnie zakładano,
w jednym przetargu ogólnowojewódzkim.
Z uwagi na to, iż kompleks boisk budowany będzie
w ramach typowego przyjętego przez Ministerstwo
Sportu i Turystyki projektu nie jest możliwe
włączenie do tego programu gmin, które już rozpoczęły
budowę podobnych boisk w ramach innych
projektów.
Gminy te natomiast mogą starać się o dofinansowanie
realizowanych przedsięwzięć ze środków
Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej, będących
w dyspozycji Ministerstwa Sportu i Turystyki w ramach
programu uruchomionego w 2006 r. pn. „Budowa
wielofunkcyjnych boisk sportowych ogólnie
dostępnych dla dzieci i młodzieży”.
Ponadto w roku ubiegłym Ministerstwo Sportu
i Turystyki oraz PZU SA i PZU Życie SA powołały
pod nazwą „Blisko boisko” program budowy boisk
piłkarskich.
Szczegółowa informacja na temat programów budowy
obiektów ogólnie dostępnych dla dzieci i młodzieży
będzie podana do wiadomości na stronie internetowej
Ministerstwa Sportu i Turystyki po ich
ostatecznym zatwierdzeniu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Mirosław Drzewiecki
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie przekazania na rzecz samorządu
województwa wojskowego lotniska
w Szymanach, powiat szczycieński,
woj. warmińsko-mazurskie (1068)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie przekazania na rzecz samorządu województwa
wojskowego lotniska w Szymanach, powiat
szczycieński, woj. warmińsko-mazurskie (SPS-023-
-1068/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Lotnisko w Szymanach uznane za zbędne dla potrzeb
wojska zostało przekazane w dniu 7 lipca 2007 r.
do zagospodarowania Agencji Mienia Wojskowego,
która jako państwowa osoba prawna gospodaruje
powierzonym jej majątkiem samodzielnie na zasadach
określonych w ustawie z dnia 30 maja 1996 r.
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego
(Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, z późn. zm.).
Po przyjęciu przedmiotowej nieruchomości Agencja
Mienia Wojskowego kilkakrotnie zarówno w wystąpieniach
pisemnych, jak i podczas bezpośrednich
spotkań z przedstawicielami Urzędu Marszałkowskiego
Województwa Warmińsko-Mazurskiego przedstawiała
propozycje i warunki docelowego zagospodarowania,
proponując alternatywne formy udostępnienia
lotniska, m.in. przez:
— oddanie w dzierżawę podmiotowi zarządzającemu
lotniskiem,
— oddanie w użytkowanie wieczyste jednostce
samorządu terytorialnego,
— sprzedaż na rzecz województwa na korzystnych
warunkach z uwzględnieniem ustawowych bonifikat
oraz rozłożenia spłaty należności na raty.
Zarząd woj. warmińsko-mazurskiego wyraził zainteresowanie
przejęciem lotniska w użytkowanie
wieczyste na warunkach uzgodnionych przez strony
w oparciu o uregulowania ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Ustalono
równocześnie, iż rozwiązaniem czasowym zagospodarowania
przedmiotowego lotniska będzie jego wydzierżawienie
spółce Polskie Porty Lotnicze „Mazury-Szczytno”,
której udziałowcem jest samorząd województwa.
Umowa dzierżawy zawarta została ze
wskazaną spółką w dniu 31 października 2006 r. na
okres do dnia 31 października 2011 r., z możliwością
jej przedłużenia na dalsze 25 lat.
Pragnę jednocześnie podkreślić, iż zarząd województwa
warmińsko-mazurskiego nie podjął dalszych
rozmów z Agencją Mienia Wojskowego w celu
wypracowania docelowej formy zagospodarowania
omawianego lotniska.
Agencja Mienia Wojskowego zgodnie z przedstawioną
przez jej prezesa deklaracją jest gotowa do negocjacji
z władzami samorządu województwa co do
formy zagospodarowania wskazanego lotniska. Wyrażam
jednocześnie nadzieję, że zawarty w oparciu
o obowiązujące uregulowania prawne kompromis
będzie rozwiązaniem korzystnym dla obu stron.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Minister
Bogdan Klich

427
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie jak najszybszej nowelizacji ustawy
o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (1070)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie nowelizacji ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie, przesłaną pismem z dnia
20 lutego 2008 r., nr SPS-023-1070/08, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Ustawa z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493)
nakłada obowiązek realizowania zadań w zakresie
tej problematyki przede wszystkim na organy administracji
rządowej i jednostki samorządu terytorialnego,
które mają współdziałać z organizacjami pozarządowymi
oraz kościołami i związkami wyznaniowymi
w udzielaniu pomocy osobom dotkniętym
przemocą.
Przepisy art. 13–15 powołanej ustawy, odnosząc
się bezpośrednio do postępowań karnych, wyposażają
również sąd w instrumenty pozwalające – przy
spełnieniu określonych warunków – na poprawę sytuacji
osób pokrzywdzonych przemocą w rodzinie.
W szczególności art. 14 ustawy stanowi, że jeżeli zachodzą
przesłanki dla zastosowania tymczasowego
aresztowania wobec oskarżonego o przestępstwo popełnione
z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej
wobec członka rodziny, sąd może zamiast tymczasowego
aresztowania zastosować dozór policji, pod warunkiem,
że oskarżony opuści lokal zajmowany
wspólnie z pokrzywdzonym, w wyznaczonym przez
sąd terminie, i określi miejsce pobytu.
Obowiązująca ustawa jest instrumentem prawnym,
wprowadzonym w celu zwiększenia skuteczności
zapobiegania i zwalczania negatywnych zjawisk
społecznych związanych z tego rodzaju patologiami.
Tzw. warunkowy dozór policji stanowi swoisty „szantaż
procesowy”, stosowany wobec sprawcy przemocy
w rodzinie, wobec którego istnieją przesłanki do
orzeczenia najsurowszego środka zapobiegawczego.
Jest to możliwość odstąpienia od zastosowania przez
sąd tymczasowego aresztowania pod warunkiem opuszczenia
przez sprawcę lokalu zajmowanego wspólnie
z pokrzywdzonym. Taki sposób oddziaływania na
osoby używające przemocy w rodzinie jest istotnym
elementem reakcji na ich zachowanie, który może
wpłynąć na jego zmianę.
Usytuowanie instytucji tzw. warunkowego dozoru
policji w systematyce ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie powoduje sytuację, w której zasady
stosowania środków zapobiegawczych w toku
prowadzonego postępowania karnego nie są skumulowane
w ustawie procesowej. Tego rodzaju dezintegracja
może być jedną z przyczyn niewłaściwego stosowania
w praktyce przepisu o „warunkowym dozorze
policji”. Jak wynika z informacji nadesłanych
przez prokuratury apelacyjne, w 2007 r. na ogólną
liczbę 17 217 podejrzanych o przestępstwo z użyciem
przemocy lub groźby bezprawnej wobec członka rodziny
sądy w toku prowadzonych postępowań przygotowawczych
zastosowały tryb określony w art. 14
u.o.p.r. jedynie wobec 120 osób. Wskazać należy, że
liczba podejrzanych o popełnienie takiego przestępstwa,
wobec których sąd na wniosek prokuratora zastosował
tymczasowe aresztowanie, wyniosła 1924,
przy czym 173 wnioski prokuratora o zastosowanie
tego środka zapobiegawczego nie zostały uwzględnione
przez sąd.
Relatywnie wąski zakres stosowania w postępowaniu
przygotowawczym omawianego przepisu wynika
przede wszystkim z braku realnych możliwości
wyprowadzenia się podejrzanego do odrębnego lokalu,
a zapewnienie takiego lokalu pozostaje poza kompetencjami
sądu i prokuratury. W praktyce postępowania
o przestępstwa określone w art. 207 K.k. dotyczą
osób wywodzących się z ubogich warstw społecznych,
o niskiej świadomości prawnej, a sprawcy
tego rodzaju czynów to często osoby nadużywające
alkoholu lub wykazujące przejawy niedostosowania
społecznego. Pokrzywdzonymi w takich sprawach
często są kobiety, które nie mają własnych dochodów.
Istnieje w związku z tym niebezpieczeństwo
pogorszenia dotychczasowych warunków życiowych
osób pokrzywdzonych (utrata źródła utrzymania),
jak również utrudnienia kontaktów podejrzanego
z dziećmi, wobec których nie dokonywał czynów zabronionych.
W odniesieniu do omawianej problematyki w Ministerstwie
Sprawiedliwości aktualnie prezentowany
jest pogląd o zasadności zlokalizowania przepisu
dotyczącego „warunkowego dozoru Policji” w systematyce
Kodeksu postępowania karnego.
Należy przy tym mieć na uwadze orzecznictwo
Trybunału Konstytucyjnego, z którego wynika, że
normy prawne ingerujące w podstawowe prawa i wolności
obywateli powinny być konstruowane z najwyższą
starannością. Dla oceny zgodności sformułowania
określonego przepisu prawa z wymaganiami poprawnej
legislacji istotne są przy tym trzy założenia. Po
pierwsze, każdy przepis ograniczający konstytucyjne
wolności lub prawa winien być sformułowany w sposób
pozwalający jednoznacznie ustalić, kto i w jakiej
sytuacji podlega ograniczeniom. Po drugie, przepis
ten powinien być na tyle precyzyjny, aby zapewniona
była jego jednolita wykładnia i stosowanie. Po trzecie,
przepis taki winien być tak ujęty, aby zakres jego
zastosowania obejmował tylko te sytuacje, w których
działający racjonalnie ustawodawca istotnie zamierzał
wprowadzić regulację ograniczającą korzystanie
z konstytucyjnych wolności i praw (vide: wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dna 30 października 2001 r.,
sygn. K 33/00).

428
Ograniczenie prawa do wolności osobistej (...)
musi spełniać standard konstytucyjny i konwencyjny,
a zatem musi być konieczne, tj. niezbędne, przydatne
i proporcjonalne (J. Skorupka, Konstytucyjny
i konwencyjny standard tymczasowego aresztowania,
„Państwo i Prawo” z 2007 r., Nr 7, poz. 57).
Na gruncie obowiązujących aktualnie przepisów
alternatywą, jaką sąd przedstawia oskarżonemu,
jest zastosowanie tymczasowego aresztowania albo
odstąpienie od zastosowania tego środka pod warunkiem,
że oskarżony opuści lokal zajmowany
wspólnie z pokrzywdzonym i określi miejsce pobytu.
Sąd wyznacza jedynie termin opuszczenia lokalu.
Takie ukształtowanie omawianej instytucji wydaje
się być właściwe. Decyzja o warunkowym odstąpieniu
od tymczasowego aresztowania podejmowana
jest przez niezawisły sąd, a podejrzany ma zagwarantowaną
możliwość skorzystania z dobrodziejstwa
tej instytucji, jeżeli jest w stanie określić inne miejsce
swojego czasowego pobytu.
Celem stosowania środków zapobiegawczych jest
konieczność zapewnienia prawidłowego toku postępowania,
a wyjątkowo także zapobieżenie popełnieniu
przez oskarżonego nowego, ciężkiego przestępstwa.
Obowiązujące przepisy gwarantują prokuratorowi
możliwość podejmowania skutecznych działań
w tym zakresie.
Odmienny charakter instytucji przewidzianej
w art. 14 ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
podkreślony został w uzasadnieniu projektu
powołanej ustawy (druku nr 3639 Sejmu IV kadencji),
w którym stwierdzono, iż „jednymi z najistotniejszych
postanowień projektu są te, mające na celu
ochronę ofiary przemocy, przez ograniczenie swobody
zachowania osoby używającej przemocy wobec
osób bliskich”. Stosowanie tego rodzaju środków,
które bezpośrednio ingerują w istotę praw i wolności
obywateli, powinno należeć do kompetencji sądu.
W odniesieniu do uregulowań dotyczących praw
i ochrony ofiar przestępstw w postępowaniu karnym,
uregulowanych w decyzji ramowej Rady z dnia
15 marca 2001 r. nr 2001/220/WSiSW o statusie pokrzywdzonego
w postępowaniu karnym, należy stwierdzić,
że z przepisów powołanej decyzji nie wynika
wprost zobowiązanie państw członkowskich do
wprowadzenia środków zapobiegawczych w postaci
zakazu zbliżania się oskarżonego do pokrzywdzonego,
połączonego z zobowiązaniem oskarżonego do
opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym.
Artykuł 2 decyzji ramowej nakłada na państwa
obowiązek m.in. uznawania praw i uzasadnionych
interesów ofiar, w szczególności w zakresie postępowania
karnego. Prawa te i interesy wyrażone zostały
w kolejnych przepisach decyzji ramowej, w tym
również w art. 8, który dotyczy prawa do ochrony.
Ustęp 1 powołanego przepisu zobowiązuje państwa
członkowskie do zapewnienia odpowiedniego poziomu
ochrony ofiar i innych osób w nim wskazanych,
w szczególności w odniesieniu do ich bezpieczeństwa
i ochrony prywatności w sytuacjach, w których istnieje
poważne ryzyko odwetu lub niezbity dowód poważnego
zamiaru naruszenia ich prywatności. Kolejne
ustępy powołanego artykułu wskazują kierunek
i zakres działań państw członkowskich koniecznych
do osiągnięcia tych celów. Chodzi tutaj o ochronę
prywatności i obrazu fotograficznego ofiar w postępowaniu
sądowym, stworzenie warunków umożliwiających
uniknięcie kontaktu ofiar z przestępcami
w pomieszczeniach sądowych oraz ochronę ofiar
przed skutkami dostarczania dowodów na sali rozpraw.
Omawiany przepis nie dotyczy stosowania
środków zapobiegawczych, nie odnosi się również do
wprowadzania środków skierowanych przeciwko
sprawcom przestępstw.
Nadmienić należy, że w toku prac związanych
z implementacją omawianej decyzji ramowej wprowadzono
zmiany do treści art. 253 K.p.k. w zakresie
dostępu pokrzywdzonego do informacji w przedmiocie
tymczasowego aresztowania oraz dodano
w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny
wykonawczy nowy art. 168a, dotyczący informowania
pokrzywdzonego o opuszczeniu przez skazanego
zakładu karnego. W pozostałym zakresie uznano,
że prawo polskie zapewnia realizację postanowień
decyzji.
Z powyższych względów w Ministerstwie Sprawiedliwości
prowadzone są prace legislacyjne nad
projektem ustawy o zmianie ustawy Kodeks postępowania
karnego, przygotowanym w Departamencie
Wykonania Orzeczeń i Probacji. Działania mające
na celu wprowadzenie do Kodeksu postępowania
karnego instytucji „warunkowego dozoru policji”
oraz uchylenie art. 14 u.p.p.r., będą kontynuowane
w ramach kolejnych nowelizacji ustawy karnej
procesowej.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza
Tomaszewskiego i Bogusława Wontora
w sprawie zjawiska uszczuplania
dochodów gmin uzyskiwanych
z budżetu państwa (1073)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesłaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., nr SPS-
-023-1073/08, interpelacją posłów Tadeusza Tomaszewskiego
i Bogusława Wontora w sprawie zjawiska
uszczuplania dochodów gmin uzyskiwanych
z budżetu państwa uprzejmie wyjaśniam:

429
Od dnia 1 stycznia 2004 r. obowiązuje nowy system
finansowania jednostek samorządu terytorialnego,
określony w ustawie z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.). Ten akt
prawny zastąpił ustawę z dnia 26 listopada 1998 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
w latach 1999–2003 (Dz. U. Nr 150, poz. 983, z późn.
zm.), która utraciła moc z dniem 31 grudnia 2003 r.
Ustawa z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego określa:
— źródła dochodów jednostek samorządu terytorialnego
oraz zasady ustalania i gromadzenia tych
dochodów,
— zasady ustalania i przekazywania subwencji
ogólnej oraz dotacji celowych z budżetu państwa.
Zgodnie z art. 28 ust. 1 ww. ustawy kwotę przeznaczoną
na część oświatową subwencji ogólnej dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświatowej
subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta
w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowanej
o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych
zadań oświatowych.
Planowana pierwotnie na 2008 r. łączna kwota
części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego, ustalona zgodnie z art.
28 ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego oraz z uwzględnieniem założeń do
opracowania ustawy budżetowej, przyjęta przez Radę
Ministrów i skierowana do parlamentu w projekcie
ustawy budżetowej na rok 2008, została ustalona
w wysokości 29 056 617 tys. zł, tj. wyższej o 3,02%
w stosunku do kwoty z roku poprzedniego (część
oświatowa subwencji ogólnej na rok 2007 wynosiła
28 204 949 tys. zł).
W toku prac parlamentarnych nad projektem
ustawy budżetowej na 2008 r. kwota części oświatowej
subwencji ogólnej, na wniosek komisji sejmowych,
została zwiększona łącznie o kwotę 1 853 936
tys. zł, tj. do wysokości 30 910 553 tys. zł, co w stosunku
do kwoty na 2007 r. oznacza wzrost o 9,59%.
Zaplanowana na rok 2008 kwota części oświatowej
subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego,
w wysokości 30 910 553 tys. zł, powinna
pozwolić na wdrożenie podwyżek wynagrodzeń dla
nauczycieli w szkołach (placówkach) prowadzonych
przez jednostki samorządu terytorialnego.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że kwestia
dotycząca środków na planowane w 2008 r. podwyżki
dla nauczycieli była poruszana podczas posiedzenia
Zespołu do Spraw Systemu Finansów Publicznych
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego,
które odbyło się w dniu 5 grudnia 2007 r.
Ponieważ problematyka dotycząca podwyżek wynagrodzeń
dla nauczycieli należy do kompetencji
Ministerstwa Edukacji Narodowej, wniosek strony
samorządowej o zwiększenie części oświatowej subwencji
ogólnej na 2008 r. wraz ze stanowiskiem Zespołu
do Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
w sprawie skutków finansowych dla jednostek samorządu
terytorialnego związanych z podwyżkami
dla nauczycieli został przekazany do Ministerstwa
Edukacji Narodowej.
Jeśli zaś chodzi o ulgę podatkową dla podatników
podatku dochodowego od osób fizycznych wychowujących
dzieci, to została ona wprowadzona na
podstawie:
— ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588),
— ustawy z dnia 5 września 2007 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. Nr 191, poz. 1361).
Przepisy ww. ustaw dały podatnikowi podatku
dochodowego (rozliczającemu się wg skali podatkowej)
prawo do odliczenia rocznie początkowo kwoty
stanowiącej iloczyn liczby wychowywanych dzieci
i kwoty 120 zł (jeżeli podatnik w roku podatkowym
wychowywał własne lub przysposobione dzieci, tj. dzieci
małoletnie, dzieci, bez względu na ich wiek, które
zgodnie z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek
pielęgnacyjny, dzieci do ukończenia 25 lat uczące
się w szkołach, o ile w roku podatkowym dzieci te
nie uzyskały dochodów, z wyjątkiem dochodów wolnych
od podatku dochodowego, renty rodzinnej oraz
dochodów w wysokości niepowodującej obowiązku
zapłaty podatku), która ostatecznie została zwiększona
do wysokości podwójnej kwoty zmniejszającej
podatek w pierwszym przedziale skali podatkowej.
Ulga w tej postaci obowiązywała już w 2007 r.,
ale jej skutki po raz pierwszy wystąpią w 2008 r. ze
względu na odliczenie tej ulgi przez uprawnionych
podatników w rocznym rozliczeniu podatku dochodowego
od osób fizycznych.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że do prognozy
dochodów z tytułu podatku dochodowego od
osób fizycznych na 2008 r. przyjęto m.in. następujące
wielkości makroekonomiczne determinujące dynamikę
podstawy opodatkowania:
— realną dynamikę wynagrodzeń w gospodarce
narodowej – 103,6%,
— dynamikę zatrudnienia w gospodarce narodowej
(102,0%), dynamikę liczby emerytów i rencistów
z pozarolniczego systemu ubezpieczeń społecznych
(100,9%), dynamikę liczby emerytów i rencistów z rolniczego
systemu ubezpieczeń społecznych (96,5%),
— średnioroczny wskaźnik wzrostu cen towarów
i usług konsumpcyjnych – 2,3%.
Prognoza wpływów z tytułu podatku dochodowego
od osób fizycznych na 2008 r. uwzględnia skutki proponowanych
na ten rok zmian systemowych, m.in.:
— zwiększenia ulgi podatkowej na każde dziecko
ze 120 zł do wysokości podwójnej kwoty zmniejszającej
podatek w pierwszym przedziale skali podatkowej
(ulga w tej postaci ma obowiązywać już w 2007 r.,
ale ze skutkami w 2008 r. ze względu na odliczanie
jej w rozliczeniu rocznym),

430
— waloryzacji I progu podatkowego z 43 405 zł
do 44 490 zł, kwoty zmniejszającej podatek w pierwszym
przedziale skali podatkowej z 572,54 zł do
586,85 zł, kosztów uzyskania przychodu z 1302 zł
do 1335 zł,
— zwiększonego udziału gmin we wpływach
z podatku PIT z 36,22% w 2007 r. do 36,49%
w 2008 r.,
— zmiany zasad przekazywania 1% podatku należnego
na rzecz organizacji pożytku publicznego,
— obniżenia składki rentowej, zgodnie z pierwotnymi
założeniami ustawy, tj. obniżenia o kolejne
4 punkty procentowe w 2008 r. (2 punkty po stronie
pracownika i 2 punkty po stronie pracodawcy) w stosunku
do już obniżonej o 3 punkty procentowe (tylko
po stronie pracownika) w 2007 r., która będzie
skutkować wyższą podstawą opodatkowania dochodów
osób fizycznych,
— podwyższenia diet dla osób przebywających
czasowo za granicą uzyskujących przychody ze stosunku
pracy.
W dniu 5 grudnia 2007 r. na posiedzeniu Zespołu
do Spraw Systemu Finansów Publicznych Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego była podnoszona
kwestia możliwości zwiększenia, w związku
z ulgą prorodzinną, udziału jednostek samorządu
terytorialnego w podatku PIT.
Strona samorządowa zespołu stwierdziła, że
wprowadzenie ulgi prorodzinnej spowoduje, iż w kasach
samorządowych zabraknie 3,4 mld zł, co oznacza
zmniejszenie o tę kwotę możliwości absorpcyjnych
środków unijnych i spowolnienie procesu inwestycyjnego.
Co więcej, brak tej kwoty narusza
– zdaniem strony samorządowej – finanse samorządów,
tak iż zagraża to realizacji przez nie zadań.
W związku z tym strona samorządowa proponuje
zwiększenie udziału w PIT: gminom – o 4,45%, powiatom
– o 1,25% i województwom – o 0,18%.
Strona rządowa poinformowała, iż zgodnie z szacunkami
przeprowadzonymi na potrzeby projektu
ustawy budżetowej na rok 2008 zwiększenie ulgi
prorodzinnej spowoduje skutek dla sektora finansów
publicznych w wysokości 7108 mln zł. Ponieważ
w 2008 r. udział jednostek samorządu terytorialnego
we wpływach z podatku dochodowego od osób fizycznych
wynosić będzie 48,34%, szacuje się, że skutek
dla jednostek samorządu terytorialnego wyniesie
około 3436 mln zł, co – w warunkach roku 2008
– odpowiada udziałowi we wpływach z tego podatku
w wysokości 6,45%, z czego dla: gmin – 4,87%, powiatów
– 1,37%; województw – 0,21%.
Strona rządowa zauważyła, iż planowana na
2008 r. kwota wpływów z tytułu podatku dochodowego
od osób fizycznych (po uwzględnieniu m.in.
ulgi, o której mowa wyżej), stanowiąca podstawę do
naliczenia udziałów we wpływach z tego podatku
dla jednostek samorządu terytorialnego, w porównaniu
do analogicznej kwoty na rok 2007 jest wyższa
o 8,0%.
Uprzejmie informuję, że ewentualna rekompensata
skutków wprowadzenia w podatku dochodowym
od osób fizycznych tzw. ulgi prorodzinnej poprzez
zwiększenie procentowego udziału w podatku
dochodowym od osób fizycznych w chwili obecnej
nie jest możliwa do zrealizowania.
Obecnie Ministerstwo Finansów nie ma możliwości
podania bardziej szczegółowej informacji o skutkach
finansowych omawianej ulgi, bowiem nie dysponuje
danymi dotyczącymi m.in. liczby dzieci w poszczególnych
gminach, na które będzie przysługiwała omawiana
ulga podatkowa i których rodzice bądź opiekunowie
dokonają stosownego odliczenia od podatku.
Szczegółowe wyliczenie ubytku dochodów z tytułu
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób fizycznych w poszczególnych jednostkach samorządu
terytorialnego w związku ze zwiększoną
ulgą podatkową będzie możliwe we wrześniu 2008 r.
po otrzymaniu wstępnych danych o podatku dochodowym
od osób fizycznych wykazanych w rocznym
zeznaniu podatkowym za 2007 r. złożonym w 2008 r.
Dopiero na podstawie ww. danych będzie możliwe
przeprowadzenie rzetelnej analizy w tym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kierunki
zmian systemowych w zakresie finansów jednostek
samorządu terytorialnego zostały określone przez
Radę Ministrów w stanowisku w sprawie dokończenia
reformy administracyjnej oraz w uchwale nr 13
Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie
dokończenia reformy administracji publicznej
oraz zasad prowadzenia prac w tym zakresie (M.P.
Nr 8, poz. 99).
Jednym z celów prowadzonych prac ma być dokończenie
reformy administracji publicznej rozpoczętej
w 1989 r. i wzmocnienie znaczenia samorządu
terytorialnego. Zakłada się uporządkowanie kompetencji
między administracją rządową i samorządową,
co ma służyć m.in. wyeliminowaniu marnotrawstwa
pieniędzy publicznych i obniżeniu kosztów
funkcjonowania administracji.
Przy opracowywaniu projektów ustaw w tym zakresie
rozważane będą propozycje dotyczące funkcjonowania
samorządów terytorialnych w obszarze
finansów publicznych. Propozycje te będą przedmiotem
uzgodnień ze stroną samorządową Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 19 lutego
2008 r. odbyło się posiedzenie Zespołu do Spraw
Systemu Finansów Publicznych Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego. Przedmiotem
prac zespołu było określenie strategicznych propozycji
zmian prawa regulującego funkcjonowanie samorządów
terytorialnych w obszarze finansów publicznych
i wypracowanie stosownego stanowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

431
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie utrudnień w rozwoju współpracy
pomiędzy samorządami zrzeszonymi
w euroregionie Puszcza Białowieska
a tworzącymi euroregion rejonami
przygranicznymi Republiki Białorusi (1074)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pana posła Jarosława Matwiejuka (pismo
nr SPS-023-1074/08 z dnia 20 lutego 2008 r.) w sprawie
utrudnień w rozwoju współpracy pomiędzy samorządami
zrzeszonymi w Euroregionie Puszcza
Białowieska z tworzącymi euroregion rejonami przygranicznymi
Republiki Białorusi, w porozumieniu
z ministrem spraw wewnętrznych i administracji,
uprzejmie przedstawiam uzgodnione stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
W celu dalszego usprawnienia funkcjonowania
granicy polsko-białoruskiej podejmowane są zdecydowane
działania zarówno w zakresie modernizacji
i rozbudowy istniejących przejść granicznych, jak
i budowy nowych. Obecnie prowadzona jest rozbudowa
drogowego przejścia granicznego Terespol–
–Brześć za kwotę 52 mln zł oraz planowana jest modernizacja
przejścia Połowce–Pieszczotka. Mając na
względzie rozwój gospodarczy Euroregionu Puszcza
Białowieska oraz spełnienie oczekiwań społeczności
lokalnych, podjęte zostały starania o zmianę dotychczasowego
statusu przejścia granicznego i rozszerzenie
zakresu ruchu.
Podczas posiedzenia podkomisji ds. przejść granicznych
i infrastruktury Polsko-Białoruskiej Międzyrządowej
Komisji Koordynacyjnej ds. Współpracy
Transgranicznej, które odbyło się w dniu 10 sierpnia
2007 r. w Brześciu, strony potwierdziły zainteresowanie
rozszerzeniem ruchu w przejściu granicznym
Połowce–Pieszczotka o międzynarodowy ruch
osobowy, autobusów i towarowy do 3,5 t. Równocześnie
trwają prace nad rozszerzeniem zakresu ruchu
w drogowym przejściu granicznym Sławatycze–Domaczewo
o międzynarodowy ruch autobusów i towarowy
do 3,5 t. Rozszerzenie zakresu ruchu będzie
możliwe po wybudowaniu odpowiedniej infrastruktury
przez stronę białoruską.
W dniu 20 grudnia 2007 r. Rada Ministrów wyraziła
zgodę na zawarcie porozumienia o utworzeniu
drogowego przejścia granicznego Lipszczany–
–Sofijewo przeznaczonego dla międzynarodowego
ruchu osobowego i towarowego samochodami do
3,5 t. Odpowiednia infrastruktura przejścia zostanie
wybudowana na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej. Utworzenie nowych przejść Kodeń–Stradiczy
oraz Wygoda–Kostary przewidziane jest w następnym
okresie programowania środków unijnych
– po 2013 r.
Realizacja wskazanych wyżej zadań niezbędna
jest w celu zapewnienia bezpieczeństwa podróżnym,
poprawy warunków pracy służb granicznych oraz
zwiększenia przepustowości przejść granicznych.
Ruch osobowy między Polską a Białorusią regulują
przepisy umowy między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a rządem Republiki Białorusi o ruchu
osobowym, która jest tymczasowo stosowana od
dnia 21 grudnia 2007 r.
Umowa wprowadziła następujące ułatwienia,
które mieszczą się w ramach acquis Schengen:
1) zwolnienie z obowiązku wizowego posiadaczy
paszportów dyplomatycznych;
2) zwolnienie z obowiązku wizowego członków
załóg samolotów cywilnych oraz samolotów uczestniczących
w akcjach ratowniczych, załóg statków morskich
pływających po wodach międzynarodowych;
3) podejmowanie decyzji wizowych przez konsulów,
w miarę możliwości, w ciągu 5 dni roboczych, jednak
nie dłużej niż w ciągu 10 dni roboczych, a w sytuacjach
szczególnych – w ciągu 3 dni roboczych.
Zwolnione z opłaty za wizy są następujące kategorie
osób:
1) dzieci do 6 roku życia;
2) uczniowie, studenci, doktoranci;
3) naukowcy w celu badań naukowych;
4) w indywidualnych przypadkach lub na zasadzie
wzajemności – uczestnicy imprez o charakterze
kulturalnym, naukowo-technicznym, sportowym,
po przedłożeniu potwierdzających to dokumentów,
jeśli przybycie na terytorium drugiej strony wiąże
się ze wspieraniem zainteresowań kulturalnych, interesów
w dziedzinie polityki zagranicznej, polityki
współpracy rozwojowej lub w innych społecznie ważnych
dziedzinach.
Strona polska stosuje następujące opłaty wizowe:
1) opłata za wizy Schengen – 60 euro (jest to
stawka podstawowa stosowana przez wszystkie państwa
UE na podstawie decyzji Rady UE);
2) obniżona opłata za wizy krajowe na podstawie
decyzji ministra spraw zagranicznych stosowana
z dniem 21 grudnia 2007 r. – 35 euro (stawka
podstawowa stosowana wobec innych państw wynosi
60 euro, z wyjątkiem Ukrainy, gdzie wynosi również
35 euro).
Zgodnie z rozporządzeniem ministra spraw zagranicznych
z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie opłat
konsularnych (Dz. U. Nr 156, poz. 1530, z późn. zm.)
nie podlegają opłacie m.in. wizy krajowe wydane
uczestnikom konferencji, sympozjów naukowych
i imprez organizowanych przez polskie organy administracji
publicznej. Konsul może w indywidualnych,
uzasadnionych przypadkach, mocą decyzji
własnej odstąpić od pobrania opłaty za wizę lub obniżyć
jej wysokość.
Istnieją zatem podstawy prawne, by stosować
zwolnienia z opłat konsularnych przy wystawianiu
wiz jednolitych (Schengen) i wiz krajowych w przy-

432
padkach indywidualnych. Ministerstwo Spraw Zagranicznych
przekazało konsulom zalecenia w celu
stosowania tych zasad w odniesieniu do osób realizujących
współpracę transgraniczną w ramach euroregionów
działających na pograniczu polsko-białoruskim.
Zasady małego ruchu granicznego stanowią odstępstwo
od ogólnych zasad regulujących kontrolę
graniczną osób przekraczających zewnętrzne granice
państw członkowskich Unii Europejskiej, określonych
w rozporządzeniu (WE) nr 562/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.
ustanawiającym wspólnotowy kodeks zasad regulujących
przepływ osób przez granice (kodeks graniczny
Schengen).
Odstępstwo to zostało prawnie usankcjonowane
przepisami rozporządzenia (WE) nr 1931/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia
2006 r. ustanawiającego przepisy dotyczące małego
ruchu granicznego na zewnętrznych granicach lądowych
państw członkowskich i zmieniającego postanowienia
konwencji z Schengen, które upoważniło
państwa członkowskie Unii Europejskiej do zawierania
umów o małym ruchu granicznym z sąsiadującymi
państwami trzecimi, pod warunkiem że postanowienia
takich umów są zgodne z przepisami
ustanowionymi w rozporządzeniu.
Powyższe rozporządzenie nie nakłada na państwa
członkowskie obowiązku podpisania tego rodzaju
umów, stwarza jednak warunki do wprowadzenia
ułatwień we wzajemnych kontaktach mieszkańców
strefy przygranicznej zamieszkałych po obu
stronach granicy. W przypadku Polski rozporządzenie
stanowi podstawę prawną do zawarcia umów
o zasadach małego ruchu granicznego z Białorusią,
Rosją i Ukrainą.
W rozporządzeniu dopuszcza się wprowadzenie
ułatwień dla mieszkańców strefy przygranicznej
przy przekraczaniu zewnętrznej granicy lądowej
w ramach zasad małego ruchu granicznego ze względów
społecznych, kulturalnych lub z uzasadnionych
powodów ekonomicznych, a także ze względów rodzinnych.
W opinii UE granice zewnętrzne nie powinny
stanowić barier dla handlu, wymiany społecznej
i kulturalnej czy współpracy regionalnej.
Pragnę poinformować, że w dniu 25 października
2007 r. minister spraw zagranicznych oraz minister
spraw wewnętrznych i administracji zatwierdzili
„Założenia do umów z Białorusią, Federacją
Rosyjską i Ukrainą o małym ruchu granicznym”,
ustalając, że MSZ będzie w tych sprawach resortem
wiodącym. W „Założeniach” dokonano wstępnego
podziału zadań i szacunku kosztów stosowania
umowy (m.in. z Białorusią) związanych z dostosowaniem
przejść granicznych, urzędów konsularnych,
wydawaniem zezwoleń na przekroczenie granicy,
utworzeniem rejestrów.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych opracowało
polski projekt umowy. W dniu 7 lutego 2008 r.
w Mińsku w trakcie spotkania konsultacyjnego kierownictw
departamentów konsularnych Polski i Białorusi
dokonano wymiany projektów ramowych takiej
umowy.
Zakończenie prac negocjacyjnych nad umową z Ukrainą
umożliwia zastosowanie przyjętych w niej rozwiązań
także w umowie o małym ruchu granicznym
z Białorusią. Ministerstwo Spraw Zagranicznych planuje
uruchomienie w najbliższych dniach konsultacji
międzyresortowych oraz uzyskanie zgody prezesa
Rady Ministrów na rozpoczęcie negocjacji umowy
z Republiką Białorusi jeszcze w marcu br.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie przyznania renty
inwalidy wojennego wszystkim członkom
Związku Sybiraków (1076)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1076/08, dotyczące
interpelacji posła Tomasza Głogowskiego w sprawie
przyznania renty inwalidy wojennego wszystkim
członkom Związku Sybiraków, uprzejmie informuję:
W świetle przepisów wynikających z ustawy z dnia
24 stycznia 1991 r. o kombatantach i niektórych osobach
będących ofiarami represji wojennych i okresu
powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 317, z późn.
zm.) osobom, które zostały zaliczone do jednej z grup
inwalidów, wskutek inwalidztwa pozostającego w związku
z pobytem na przymusowych zesłaniach i deportacjach
w ZSRR, przysługują uprawnienia przewidziane
w ustawie z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu
inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin
(Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn. zm),
z wyłączeniem uprawienia określonego w art. 23b
tej ustawy. Związek inwalidztwa z pobytem na zesłaniach
i deportacjach ustala lekarz orzecznik Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.
Uprawnienia, wynikające z przepisów prawa materialnego,
mogą być przyznane, jeżeli strona udowodni,
że wypełnia wszystkie przesłanki konieczne
do uzyskania uprawnień. Wprowadzenie postulowanego
przez posła T. Głogowskiego rozwiązania nie
znajduje żadnego uzasadnienia w zasadach prawnych,
a ponadto w sposób rażący godziłoby w jedną
z fundamentalnych zasad konstytucyjnych, tj. zasadę
równości podmiotów wobec prawa.

433
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Ministerstwie
Pracy i Polityki Społecznej prowadzone są prace
nad projektem ustawy o uprawnieniach kombatantów,
uczestników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy
opozycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektórych
ofiar represji systemów totalitarnych. Zgodnie
z projektem proponuje się uznać za inwalidów wojennych
osoby, które przebywały w łagrach, na zesłaniach
i deportacjach, i w związku z tym pobytem doznały
uszczerbku na zdrowiu. Jednakże, z powodów wskazanych
powyżej, należy udowodnić związek pobytu
w tych miejscach z inwalidztwem.
Mając na uwadze powyższe, przyznanie uprawnień
inwalidy wojennego każdemu członkowi Związku
Sybiraków, w opinii ministra pracy i polityki społecznej,
nie znajduje uzasadnienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że poseł Tomasz
Głogowski zwrócił się do ministra pracy i polityki
społecznej z wystąpieniem w niniejszej sprawie.
Odpowiedź została mu udzielona pismem z dnia
15 lutego 2008 r.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie zasadności
obowiązkowego szczepienia dzieci (1077)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przekazaną
przy piśmie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej, znak: SPS-023-1077/08, z dnia 20 lutego
2008 r., interpelacją pani poseł Joanny Fabisiak
w sprawie zasadności obowiązkowego szczepienia
dzieci, uprzejmie informuję, co następuje:
Szczepienia ochronne są powszechnie uznawaną
metodą zapobiegania chorobom zakaźnym. Wytworzona
w ich wyniku odporność poszczepienna chroni
bowiem przed zachorowaniem nie tylko osobę szczepioną,
ale także w odniesieniu do wielu chorób zakaźnych
zapewnia ochronę przed szerzeniem się
choroby w całej populacji, gdyż wobec niewielkiej
liczby osób podatnych na zakażenie w populacji
(np. przy zaszczepieniu powyżej 95% populacji) uniemożliwia
szerzenie się chorób zakaźnych. W odniesieniu
do niektórych chorób umożliwiło to ich całkowite
wykorzenienie (ospa prawdziwa, choroba Heinego-Medina
w Europie) lub niemal zupełny brak
zachorowań (odra, wirusowe zapalenie wątroby typu
B u dzieci).
Realizując upoważnienie ustawowe dla ministra
zdrowia zawarte w przepisach o zwalczaniu chorób
zakaźnych – obecnie art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach
(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.) kolejni ministrowie
zdrowia określali szczepienia obowiązkowe,
tj. szczepienia, którym rodzice bądź opiekunowie są
zobowiązani poddawać dzieci w terminach regulowanych
w programach szczepień ochronnych. Nakładanie
obowiązku szczepień ma więc na celu zapewnienie
powszechności ich wykonywania, gdyż,
jak wyjaśniłam wcześniej, jedynie uodpornienie ok.
95% populacji zapewnia przerwanie występowania
niektórych chorób zakaźnych w populacji. Wykaz
szczepień obowiązkowych został podany w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 19 grudnia 2002 r.
w sprawie wykazu obowiązkowych szczepień ochronnych
oraz zasad przeprowadzania i dokumentacji
szczepień (Dz. U. Nr 237, poz. 2018, z późn. zm.).
Szczegółowe wytyczne merytoryczne dotyczące wykonywania
szczepień ochronnych stanowiące „Program
szczepień ochronnych na 2007 r.” (do czasu
wydania nowych wytycznych obowiązuje również
w 2008 r.) zawiera komunikat głównego inspektora
sanitarnego z dnia 27 marca 2007 r. w sprawie zasad
przeprowadzania szczepień ochronnych przeciw
chorobom zakaźnym w 2007 r. (Dz. Urz. MZ Nr 5,
poz. 19).
Każdorazowo przed włączeniem szczepienia do
szczepień obowiązkowych rozpatrywane są następujące
przesłanki uzasadniające nałożenie takiego
obowiązku. Są to m.in.:
— Konieczność zwalczania chorób zakaźnych
podlegających w świecie wykorzenieniu i zwalczanych
na podstawie rekomendacji Światowej Organizacji
Zdrowia (np. odry, choroby Heinego-Medina)
zgodnie ze zobowiązaniem się Polski do współdziałania
z WHO w wykorzenianiu chorób zakaźnych.
— Zwalczanie tych chorób zakaźnych, którym
można efektywnie zapobiec w drodze szczepień (odporność
populacyjna), np. szczepienie przeciw wirusowemu
zapaleniu wątroby typu B, błonicy, chorobie
Heinego-Medina, lub ograniczyć występowanie ciężkich
postaci zakażeń, np. szczepienia przeciw gruźlicy,
różyczce, śwince.
— Szczepienia obowiązkowe dla osób z grup ryzyka
szczególnie ciężkiego przebiegu zachorowań na
choroby zakaźne w celu zapobieżenia nie tylko ujemnym
skutkom zdrowotnym dla osoby zakażonej, ale
również służące ochronie ogółu społeczeństwa przed
społecznymi skutkami występowania ciężko przebiegających
zachorowań na choroby zakaźne, a związanych
z koniecznością ponoszenia ze środków publicznych
wydatków związanych m.in. z kosztami
leczenia powikłań, świadczeniami związanymi z niepełnosprawnością
lub opieką nad przewlekle chorymi,
zasiłkami pogrzebowymi itp.
Pani poseł w interpelacji powołuje się na doniesienia
bliżej nieznanych autorów, publikowane w pismach
niemających charakteru naukowego. Tym sa-

434
mym publikacje te nie mają jakiegokolwiek znaczenia
w dochodzeniu do uznania zasadności lub stwierdzania
braku zasadności szczepień ochronnych, jako
metody zapobiegania zachorowaniom i zwalczania
chorób zakaźnych i są wyrazem wyłącznie osobistego
przekonania ich autorów. Nie mogą być nawet
poddane rzetelnej krytycznej ocenie. Doskonałymi
przykładami takich rzekomo naukowych doniesień
przytaczanych w interpelacji jest co najmniej nieudowodnione,
jak nie całkowicie mylne przekonanie,
o związku autyzmu wczesnodziecięcego ze szczepieniami
ochronnymi lub o związku szczepień ochronnych
niemowląt z występowaniem zespołu nagłej
śmierci łóżeczkowej (SIDS). Całkowicie nieuzasadnione
i mylne jest również przekonanie pani poseł
J. Fabisiak, że wprowadzenie obowiązku szczepień
przeciw niektórym chorobom zakaźnym jest skutkiem
lobbingu firm farmaceutycznych, gdyż wykazałam
wyżej, jakimi przesłankami merytorycznymi
kierują się ministrowie zdrowia, nakładając taki
obowiązek.
W związku z podnoszoną w końcowej części interpelacji
poselskiej kwestią nadzoru nad występowaniem
niepożądanych odczynów poszczepiennych
pragnę poinformować, że ich występowanie podlega
zgłaszaniu i rejestrowaniu przez państwowych powiatowych
inspektorów sanitarnych na podstawie
przepisów art. 19 ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych
i zakażeń. Wydane na podstawie upoważnienia
ustawowego zawartego w art. 19 ust. 3 ww.
ustawy rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
23 grudnia 2002 r. w sprawie niepożądanych odczynów
poszczepiennych (Dz. U. Nr 241, poz. 2097,
z późn. zm.) określa m.in. kategorie odczynów poszczepiennych
podlegających obowiązkowi zgłaszania
oraz kryteria ich rozpoznawania. Ponadto
wszystkie działania niepożądane szczepionek są
zgłaszane do Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych
na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004 r.
Nr 53, poz. 533, z późn. zm.).
Dane o występowaniu niepożądanych odczynów
poszczepiennych są dostępne w opracowaniu publikowanym
corocznie na zlecenie głównego inspektora
sanitarnego przez Narodowy Instytut Zdrowia
Publicznego – Państwowy Zakład Higieny w Warszawie
pt. „Szczepienia ochronne w Polsce w …
roku”. Dane te są również dostępne na stronach internetowych
Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego
– Państwowego Zakładu Higieny w Warszawie
(www.pzh.gov.pl).
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie budowy obwodnicy miasta
Hrubieszowa przy drodze S74 oraz budowy
obwodnicy miasta Krasnegostawu
przy drodze S17 (1079)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Mariusza Grada z dnia 4 lutego
2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-1079/08, w sprawie budowy
obwodnicy Hrubieszowa oraz obwodnicy miasta
Krasnystaw uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy Hrubieszowa w ciągu drogi
krajowej nr 74 została ujęta w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” przyjętym uchwałą
Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 września
2007 r., jak również znajduje się na liście indykatywnej
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”.
Dofinansowanie tej inwestycji pochodzić będzie
ze środków unijnych – z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego.
W 2007 r. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad zleciła opracowanie dokumentacji projektowej
dotyczącej przedmiotowej inwestycji z terminem
jej wykonania w 2009 r. Po wykonaniu przedmiotowej
dokumentacji GDDKiA złoży do wojewody
wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia,
a po jej uzyskaniu – o wydanie decyzji o ustaleniu
lokalizacji drogi. Kolejnym krokiem będzie opracowanie
projektu budowlanego i uzyskanie pozwolenia
na budowę. Następnie Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad wyłoni w drodze przetargu
wykonawcę robót. Planuje się, że zakończenie budowy
obwodnicy Hrubieszowa nastąpi w roku 2012.
Budowa obwodnicy miasta Krasnystaw stanowi
część inwestycji pn. „Budowa drogi ekspresowej S17
na odcinku Piaski–Hrebenne”. W chwili obecnej
trwają prace przygotowawcze do realizacji przedmiotowej
inwestycji. W II półroczu 2008 r. Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad planuje
uzyskać decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia, konsekwencją
czego będzie możliwość pozyskania decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi w II półroczu 2009 r.
Jeżeli ww. decyzje zostaną wydane przez wojewodę
w terminie, do końca 2009 r. powinna zostać wydana
także decyzja o pozwoleniu na budowę. Realizacja
przedmiotowej inwestycji została zaplanowana
na lata 2010–2011.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak

435
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie podwyżek wynagrodzeń
dla pracowników ZUS (1080)
Szanowny Panie Marszałku! Upoważniona przez
prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska do
udzielenia odpowiedzi na interpelację złożoną przez
posłankę Jolantę Szczypińską (pismo z dn. 20 lutego
br. sygn. akt SPS-023-1080/08) przesyłam następujące
wyjaśnienia na zadane pytania:
Ilu pracowników zatrudnia w skali kraju Zakład
Ubezpieczeń Społecznych i ilu z nich jest na stanowiskach
dyrektorów i kierowników?
Zakład Ubezpieczeń Społecznych zatrudnia (wg
stanu na dzień 31 stycznia 2008 r.) 46 248 osób. Wg
statutu ZUS (rozp. PRM z dn. 18.02.2008 r. – Dz. U.
Nr 28, poz. 164) z dniem 6 marca br. stanowiska dyrektorów
oddziałów będą zajmowały 42 osoby.
Jakie są średnie zarobki pracowników, dyrektorów
i kierowników w skali kraju oraz w słupskim
Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych?
Przeciętne wynagrodzenie na etat, tj. wynagrodzenie
zasadnicze łącznie z dodatkiem specjalnym,
w oddziałach wynosi 2193,29 zł, natomiast w słupskim
oddziale ZUS wynosi 2142,12 zł. Przeciętne
wynagrodzenie osób zatrudnionych na stanowiskach
dyrektorów oddziałów wojewódzkich i kierowników
oddziałów na dzień 1 kwietnia 2007 r. wynosi
8755 zł. na etat. Wynagrodzenie kierownika oddziału
ZUS w Słupsku kształtuje się poniżej średniego
wynagrodzenia dyrektorów oddziałów wojewódzkich
i kierowników oddziałów.
Wszystkim pracownikom, oprócz wynagrodzenia
przeciętnego, przysługują nagrody kwartalne, nagrody
jubileuszowe oraz tzw. 13.
Czy planowane są podwyżki w Zakładzie Ubezpieczeń
Społecznych?
Podwyżki w ZUS są uregulowane w Zakładowym
układzie zbiorowym pracy. Zgodnie z § 10 ust. 1
w ZUS podwyżka wynagrodzeń następuje co najmniej
raz w roku, nie później niż od dnia 1 kwietnia
danego roku, z wyrównaniem od 1 stycznia. Ponadto
zgodnie z § 8 ust. 3 ww. układu fundusz wynagrodzeń
osobowych wzrasta corocznie odpowiednio do
wzrostu prognozowanego przeciętnego miesięcznego
wynagrodzenia w gospodarce narodowej na dany
rok kalendarzowy, z uwzględnieniem wzrostu wskaźnika
zatrudnienia, co w bieżącym roku daje wskaźnik
podwyżki 5,9%. Oprócz podwyżek zagwarantowanych
w Zakładowym układzie zbiorowym pracy
przewidywane jest zwiększenie środków finansowych
na podwyżki dla pracowników zakładu.
W związku z żądaniami organizacji związkowych
odnośnie podwyższenia wynagrodzenia pracownikom
ZUS o kwotę 700 zł brutto na etat prezes
ZUS powołał dwa zespoły ds. przeanalizowania „Planu
finansowego ZUS na rok 2008”. Do zadań zespołów
należy przeprowadzenie analizy planu finansowego
pod kątem znalezienia oszczędności dających
możliwość sfinansowania podwyżek dla pracowników
zakładu oraz przygotowanie propozycji oszczędności
w planie finansowym ZUS na rok 2009 umożliwiającej
wzrost wynagrodzeń pracowników zakładu.
W wyniku prac zespołów zostały wskazane obszary,
w których możliwe jest ograniczenie wydatków na
działalność inwestycyjną i bieżącą z nakierowaniem
środków finansowych na zwiększenie funduszu przeznaczonego
na podwyżki wynagrodzeń. W wyniku
przeniesienia środków będzie możliwe przeprowadzenie
podwyżki w wysokości 297 zł.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie wyjaśnienia działalności Pomorskiej
Agencji Rozwoju Regionalnego (1081)
W odpowiedzi na interpelację poselską pani poseł
Jolanty Szczypińskiej w sprawie wyjaśnienia
działalności Pomorskiej Agencji Rozwoju Regionalnego
SA (znak: SPS-023-1081/08) uprzejmie wyjaśniam:
Ad 1. Pomorska Agencja Rozwoju Regionalnego
SA jest spółką zarządzającą Słupską Specjalną Strefą
Ekonomiczną. Jest to jedyna spółka zarządzająca,
w której większość głosów na walnym zgromadzeniu
(51,34%) posiada samorząd województwa, w tym
przypadku pomorskiego. Skarb Państwa, reprezentowany
przez ministra właściwego do spraw gospodarki,
posiada 27,16% akcji spółki i 18,05% głosów
na walnym zgromadzeniu. Minister gospodarki,
zgodnie z art. 7.1a, posiada w pięcioosobowym składzie
Rady Nadzorczej Pomorskiej Agencji Rozwoju
Regionalnego SA jednego przedstawiciela.
Kwestię zbywania nieruchomości na terenie
Słupskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej reguluje
rozporządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia
15 listopada 2004 r. w sprawie przetargów i rokowań
oraz kryteriów oceny zamierzeń co do przedsięwzięć
gospodarczych, które mają być podjęte przez przedsiębiorców
na terenie Słupskiej Specjalnej Strefy
Ekonomicznej (Dz. U. Nr 254, poz. 2546).

436
Nieruchomości, które Pomorska Agencja Rozwoju
Regionalnego SA otrzymała jako aport, to jest budynek
po pogotowiu przy ul. Obrońców Wybrzeża
w Słupsku oraz budynek po ośrodku zdrowia przy
ul. Mickiewicza w Ustce nie znajdują się na terenie
strefy, w związku z powyższym kwestię ich zbywania
regulują inne przepisy
Zgodnie z § 24 ust. 6 statutu spółki podejmowanie
uchwał w sprawie zgody na zbywanie nieruchomości
należy do kompetencji Rady Nadzorczej, a kwestię
zasad i trybu zbywania nieruchomości regulują
wewnętrzne przepisy Pomorskiej Agencji Rozwoju
Regionalnego SA.
Ad 2. Zgodnie z informacjami uzyskanymi ze
spółki Pomorska Agencja Rozwoju Regionalnego SA
przed przystąpieniem do zbycia nieruchomości, zostały
sporządzone operaty szacunkowe obu nieruchomości
i są one nadal aktualne.
Ad 3. Zgodnie z uzyskanymi ze spółki Pomorska
Agencja Rozwoju Regionalnego SA informacjami
pozostałe nieruchomości – poza dwoma wymienionymi
w interpelacji pani poseł – ponieważ leżały na
terenie Słupskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej,
były zbywane w trybie określonym w ww. rozporządzeniu.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie zagrożeń zdrowia i życia pacjentek
w Klinice Ginekologii Onkologicznej AM
w Gdańsku (1082)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Jolanty Szczypińskiej, posła na
Sejm RP, z dnia 20 lutego 2008 r. (nr SPS-023-1082/
08) w sprawie zagrożeń zdrowia i życia pacjentek
w Klinice Ginekologii Onkologicznej AM w Gdańsku,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia prowadzi stały monitoring
zagrożeń dla prawidłowego działania placówek
ochrony zdrowia na terenie całego kraju.
Dyrektorzy szpitali za pośrednictwem wojewodów
raportują w oparciu o prognozę wynikającą
z aktualnej sytuacji i uwzględniającą fakt trwających
wciąż negocjacji płacowych bądź zwieranie tylko
czasowych porozumień. Wykazane zgłoszenia noszą
charakter sygnalny i nie są formalnymi wnioskami
do Rejestru Zakładów Opieki Zdrowotnej
o wpis o czasowym zaprzestaniu działalności komórek
zakładu.
Z informacji pozyskiwanych w ostatnim okresie
wynika, iż systematycznie zmniejsza się liczba szpitali,
w których mogłoby nastąpić czasowe wstrzymanie
funkcjonowania oddziałów m.in. z powodu
braku odpowiedniej obsady lekarskiej.
Według stanu na dzień 3 marca br., na 67 jednostek,
które zgłosiły trudności w funkcjonowaniu
szpitali, oprócz ww. szpitala w Gdańsku, wpłynęły
2 doniesienia dotyczące zagrożenia prawidłowego
działania w oddziałach onkologicznych.
Odnosząc się do kwestii spełnienia przez ministra
zdrowia postulatów płacowych lekarzy, uprzejmie
informuję, iż możliwości wpływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń personelu medycznego
jest zróżnicowana ze względu na status organizacyjno-prawny
zatrudniających je podmiotów.
Bezpośrednia możliwość oddziaływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń pracowników
sektora ochrony zdrowia ograniczona jest do stosunkowo
niewielkiej grupy pracowników zatrudnionych
w zakładach opieki zdrowotnej działających w formie
zakładów i jednostek budżetowych oraz do osób,
których wynagrodzenia lub ich część finansowane
są z budżetu państwa (np. lekarze stażyści i rezydenci).
W przypadku większości pracowników medycznych
zatrudnionych w innych niż ww. rodzajach
zakładów opieki zdrowotnej decyzję o wysokości wynagrodzeń
poszczególnych pracowników oraz ich
grup podejmuje kierownik zakładu. Ustalając wynagrodzenia,
kierownicy zobowiązani są do przestrzegania
ogólnych zasad prawa pracy oraz muszą brać
pod uwagę kondycję finansową zarządzanych przez
siebie zakładów, w szczególności wysokość kontraktów
z NFZ oraz ewentualne zadłużenie zakładu.
Po dokonaniu gruntownej diagnozy aktualnego
stanu systemu ochrony zdrowia w Polsce, wad
i dysfunkcji w nim występujących, w tym również
negatywnie wpływających na kondycję szpitali,
w Ministerstwie Zdrowia przygotowany został długofalowy
plan działań mających na celu stabilizację
oraz poprawę sytuacji w sektorze ochrony zdrowia.
Planowane rozwiązania prawne mają charakter
kompleksowy i skutkować będą poprawą funkcjonowania
zarówno poszczególnych szpitali, jak
i całego systemu.
Ponadto pragnę poinformować, że podjęte zostały
doraźne działania służące jak najszybszemu przekazaniu
do zakładów opieki zdrowotnej dodatkowych
środków finansowych, co skutkowało zwiększeniem
wyceny punktu w procedurze medycznej do
poziomu 12 zł (średnio w skali kraju). Przełoży się to
także na wzrost wynagrodzeń osób w tych placówkach
zatrudnianych.
Dodatkowo Narodowy Fundusz Zdrowia uruchamia
środki finansowe na pokrycie należności szpitali
z tytułu ugód sądowych za tzw. nadwykonania
świadczeń zdrowotnych.

437
Należy podkreślić, iż reforma systemu opieki
zdrowotnej stanowi jedno z priorytetowych zadań
rządu. W związku z powyższym, z inicjatywy pana
premiera Donalda Tuska w dniu 21 stycznia 2008 r.
br. zwołany został „biały szczyt” poświęcony naprawie
systemu ochrony zdrowia. W debacie uczestniczą
przedstawiciele organizacji związkowych reprezentujących
pracowników ochrony zdrowia, organizacji pracodawców
ochrony zdrowia, samorządów zawodowych
pracowników służby zdrowia, organizacji samorządu
terytorialnego, organizacji reprezentujących pacjentów
oraz kierownictwa sejmowej i senackiej Komisji
Zdrowia, eksperci oraz przedstawiciele rządu. Prace
jednego z zespołów tematycznych działającego w ramach
„białego szczytu” poświęcone są sprawom pracowników
ochrony zdrowia.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
w Akademickim Centrum Klinicznym
w Gdańsku (1084)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Jolanty Szczypińskiej przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1084/08, w sprawie dramatycznej sytuacji
finansowej w Akademickim Centrum Klinicznym
w Gdańsku, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
W dniu 12 lutego 2008 r. Rada Ministrów przyjęła
zmianę uchwały w sprawie ustanowienia programu
wieloletniego pod nazwą „Wzmocnienie bezpieczeństwa
zdrowotnego obywateli”. W wykazie zakładów
opieki zdrowotnej zakwalifikowanych do dofinansowania
zostało uwzględnione Akademickie
Centrum Kliniczne – Szpital Akademii Medycznej
w Gdańsku. W dniu 10 marca 2008 r. zostały zaliczkowo
przekazane środki finansowe w ramach powyższego
programu w wysokości 10 mln zł. Jednocześnie
uprzejmie informuję, iż zakład oraz organ
założycielski, tj. Akademia Medyczna w Gdańsku,
zostały zobowiązane do przekazania programu restrukturyzacji
ACK do dnia 31 marca 2008 r.
Obecnie rząd, przygotowując pakiet rozwiązań
mających na celu naprawę systemu ochrony zdrowia,
pracuje między innymi nad ustawą, która ma
doprowadzić do konwersji zadłużenia publicznych
zakładów opieki zdrowotnej na długoterminowe papiery
wartościowe. Obecnie przedwczesne jest jednak
rozważanie, czy i w jakim zakresie ACK – Szpital
Akademii Medycznej w Gdańsku będzie mógł
skorzystać z rozwiązań zaproponowanych w tych
przepisach.
Ponadto informuję, iż Ministerstwo Zdrowia posiada
informacje dotyczące sytuacji finansowej pozostałych
klinik w Polsce podległych ministerstwu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Zbigniewa Konwińskiego
i Sławomira Neumanna
w sprawie rozszerzenia rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 2 lutego 2006 r.
o wymaganiach, jakim powinna sprostać osoba
wykwalifikowana, odpowiedzialna za jakość
i kontrolę serii produktu leczniczego przed
wprowadzeniem na rynek, o grupę
absolwentów magisterskich studiów
pielęgniarskich, mających prawo wykonywania
zawodu diagnosty laboratoryjnego (1087)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
panów Zbigniewa Konwińskiego i Sławomira
Neumanna, przesłaną przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r. (SPS-023-1087/08) w sprawie rozszerzenia
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 2 lutego
2006 r. o wymaganiach, jakim powinna sprostać
osoba wykwalifikowana, odpowiedzialna za jakość
i kontrolę serii produktu leczniczego przed wprowadzeniem
na rynek, o grupę absolwentów magisterskich
studiów pielęgniarskich, posiadających prawo
wykonywania zawodu diagnosty laboratoryjnego,
przesyłam uprzejmie następujące informacje.
Zapis art. 49 ust. 2 dyrektywy 2001/83/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 6 listopada
2001 r. w sprawie wspólnotowego kodeksu odnoszącego
się do produktów leczniczych stosowanych
u ludzi stanowi, iż osoba wykwalifikowana posiada
dyplom, świadectwo lub inny dokument potwierdzający
posiadanie kwalifikacji uzyskane po ukończeniu
studiów uniwersyteckich lub studiów uznanych
za równoważne przez państwo członkowskie, które-

438
go to dotyczy, trwających co najmniej cztery lata
studiów teoretycznych i praktycznych w jednej z następujących
dyscyplin naukowych: farmacja, medycyna,
weterynaria, chemia, chemia i technologia
farmaceutyczna, biologia.
Powyższy zapis nie wymienia magisterskich studiów
pielęgniarskich, co uniemożliwia rozszerzenie
katalogu kierunków studiów wyższych, po ukończeniu
których można pełnić funkcję osoby wykwalifikowanej.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 2 lutego
2006 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać
osoba wykwalifikowana odpowiedzialna za
jakość i kontrolę serii produktu leczniczego przed
wprowadzeniem na rynek (Dz. U. Nr 23, poz. 178),
jest zgodne z przepisami unijnymi w tym zakresie.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż przytoczony
przez panów posłów art. 9 dyrektywy 2002/98/WE
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia
2003 r. ustanawiającej normy jakości i bezpieczeństwa
pobierania, testowania, przetwarzania,
przechowywania i dystrybucji krwi ludzkiej i składników
krwi oraz zmieniająca dyrektywę 2001/83/
WE traktuje o osobie odpowiedzialnej m.in. za zapewnienie,
że każdą jednostkę krwi lub składniki
krwi pobrano i zbadano niezależnie od ich planowanego
przeznaczenia oraz przetworzono, przechowano
i przekazano jako przeznaczoną do transfuzji
zgodnie z prawem obowiązującym w państwie członkowskim,
co nie jest tożsame z osobą wykwalifikowaną,
o której mowa w art. 48 ustawy z dnia 6 września
2001r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2004r.
Nr 53, poz. 533, z późn. zm.), obowiązkowo zatrudnianą
przez wytwórców i importerów produktów
leczniczych.
Zgodnie z art. 48 ust.1 ustawy Prawo farmaceutyczne
osoba wykwalifikowana jest odpowiedzialna
za stwierdzenie i poświadczenie, że:
1) w przypadku produktów leczniczych wytworzonych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
– każda seria produktu leczniczego została wytworzona
i skontrolowana zgodnie z przepisami prawa
oraz z wymaganiami określonymi w pozwoleniu na
dopuszczenie do obrotu;
2) w przypadku produktu leczniczego pochodzącego
z importu, bez względu na to, czy produkt został
wytworzony w państwie członkowskim Unii Europejskiej
lub państwie członkowskim Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym
– każda seria produktu leczniczego została poddana
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pełnej analizie
jakościowej i ilościowej, przynajmniej w odniesieniu
do wszystkich substancji czynnych, oraz innym
testom i badaniom koniecznym do zapewnienia
jakości produktów leczniczych zgodnie z wymaganiami
określonymi w pozwoleniu na dopuszczenie
do obrotu.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że w świetle obowiązującego prawa nie istnieje możliwość
rozszerzenia rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 2 lutego 2006 r. w sprawie wymagań, jakim
powinna odpowiadać osoba wykwalifikowana
odpowiedzialna za jakość i kontrolę serii produktu
leczniczego przed wprowadzeniem na rynek, o grupę
absolwentów magisterskich studiów pielęgniarskich,
posiadających prawo wykonywania zawodu
diagnosty laboratoryjnego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie niepokojącej sytuacji
opieki zdrowotnej nad dzieckiem w Polsce
(1088)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Alicji Dąbrowskiej, przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-1088/08, w sprawie niepokojącej
sytuacji, w jakiej znalazła się opieka zdrowotna
nad dzieckiem w Polsce, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że opieka zdrowotna nad
dziećmi i młodzieżą traktowana jest przez Ministerstwo
Zdrowia jako działanie priorytetowe. Dowodem
tego jest prawne uregulowanie systemu profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad wymienioną grupą.
Szczegółowy zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej oraz terminy ich przeprowadzania
u dzieci i młodzieży określone są w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym badań przesiewowych, oraz okresów, w których
te badania są przeprowadzane (Dz. U. Nr 276,
poz. 2740) oraz rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i organizacji
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi
i młodzieżą (Dz. U. Nr 282, poz. 2814).
Świadczenia określone w wymienionych rozporządzeniach
finansowane są ze środków publicznych.
Realizacja tych świadczeń – również bilansów
zdrowia dzieci – jest dokumentowana w indywidualnej
dokumentacji, ponadto objęta jest statystyką resortową.
W rocznym sprawozdaniu z realizacji profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad uczniami w szkołach
(druk MZ-06) wykazywane są dane na temat
sposobu zapewnienia uczniom opieki, jak również

439
zakresu tej opieki, wykonania testów przesiewowych
oraz profilaktycznych badań lekarskich. W rocznym
sprawozdaniu o działalności i zatrudnieniu w podstawowej
ambulatoryjnej opiece zdrowotnej (druk
MZ-11) wykazywane są dane na temat profilaktycznych
badań lekarskich dzieci i młodzieży, a także
dane o stanie zdrowia dzieci i młodzieży, uwzględniające
przewlekłe choroby, stwierdzone podczas
wymienionych badań.
Ministerstwo Zdrowia dużą wagę przywiązuje do
poprawy jakości i dostępności świadczeń podstawowej
opieki zdrowotnej, w której koncentruje się większość
świadczeń zdrowotnych realizowanych w grupie
dzieci. Reforma systemu ochrony zdrowia, dokonana
na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lutego
1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym
(Dz. U. Nr 28, poz. 153), wprowadziła zmiany w organizacji
systemu opieki zdrowotnej. Jednym z istotniejszych
elementów wprowadzonych zmian jest
nadanie kluczowej roli podstawowej opiece zdrowotnej.
Ważną rolę w podstawowej opiece zdrowotnej
nad całą rodziną, w tym również nad dziećmi, wyznaczono
lekarzowi rodzinnemu.
Przedstawiając negatywną opinię na temat opieki
zdrowotnej nad dziećmi, pani poseł nie przedstawiła
wyników żadnych badań czy też ekspertyz.
Treść interpelacji wskazuje, że inspiracją dla tego
wystąpienia był apel Zarządu Głównego Polskiego
Towarzystwa Pediatrycznego. Towarzystwo to prezentuje
pogląd, z którego wynika, że zmniejszenie
roli pediatry w systemie opieki zdrowotnej, spowodowane
przejęciem jego zadań przez lekarza rodzinnego,
przyczyniło się do obniżenia poziomu opieki
nad dzieckiem zdrowym i chorym. W związku z tym
uprzejmie informuję, że wprowadzenie „instytucji
lekarza rodzinnego” miało na celu, między innymi,
zapewnienie jednostkom, rodzinom i społecznościom
lokalnym dostępnej, ciągłej i wszechstronnej opieki
zdrowotnej w miejscu życia i pracy. Opieka taka ma
zabezpieczyć około 80% potrzeb zdrowotnych populacji.
Wieloletni proces (ponad 15 lat) kształcenia
specjalistów z tej dziedziny, doskonalenie programów
specjalizacji i systematyczna ocena tego procesu
wpłynęły w znaczącym stopniu na adekwatne
do potrzeb podstawowej opieki zdrowotnej przygotowanie
lekarzy rodzinnych do sprawowania opieki
nad powierzoną im populacją, w tym także dzieci
i młodzieży.
W programie specjalizacji z medycyny rodzinnej
ujęto w szerokim zakresie elementy wiedzy teoretycznej
i umiejętności praktyczne, dotyczące populacji
wieku rozwojowego, które musi opanować specjalizujący
się lekarz. Nie ulega wątpliwości, że najlepiej
przygotowani merytorycznie do sprawowania
opieki nad dziećmi w podstawowej opiece zdrowotnej
(POZ) są lekarze rodzinni posiadający specjalizację
z zakresu pediatrii, oni też w największym
stopniu decydują o dobrym poziomie tej opieki. Natomiast
lekarze rodzinni, którzy uzyskali specjalizację
z medycyny rodzinnej, posiadający wcześniej
inne specjalności, starają się w codziennej pracy
ustalać rozsądny i bezpieczny dla małych pacjentów
obszar działań, tak aby wyłonić przede wszystkim
stany zagrożenia zdrowia oraz ich uwarunkowania.
Jak pokazuje praktyka, wielu z nich, czując się
w tym względzie mniej pewnie, korzysta w codziennej
pracy z wsparcia pediatrów zatrudnianych w różnych
formach, zarówno w publicznych jak i w niepublicznych
zakładach opieki zdrowotnej.
Prywatyzacja placówek POZ wpłynęła też znacząco
na poprawę ich wyposażenia w sprzęt i aparaturę,
stworzyła w wielu z nich możliwości wykonywania
badań laboratoryjnych czy ultrasonograficznych,
lepszą organizację pracy, w tym dostępność
usług w godzinach popołudniowych, co najmniej do
godziny 18. Natomiast doraźna pomoc pediatryczna
w godzinach nocnych i dni świąteczne sprawowana
jest przez dyżurne placówki lekarzy rodzinnych i pediatrów
oraz szpitalne oddziały medycyny ratunkowej.
W naszej opinii wprowadzenie konkurencyjności
pomiędzy świadczeniodawcami, w tym lekarzami
podstawowej opieki zdrowotnej, pozwoli na podniesienie
jakości oferowanych świadczeń zdrowotnych
oraz poszerzenie oferty świadczeń. Natomiast konkurencja
pomiędzy instytucjami ubezpieczenia zdrowotnego
oraz prawidłowo określony zakres i wartość
podstawowych świadczeń zdrowotnych, przysługujących
ubezpieczonemu w ramach płaconej składki,
wpłyną na poprawę wynagrodzeń pracowników medycznych.
W kwestii funkcjonowania stacjonarnej opieki
pediatrycznej pragnę poinformować, że z danych
statystycznych gromadzonych przez Centrum Systemów
Informacyjnych Ochrony Zdrowia wynika, że
liczba oddziałów dziecięcych umożliwiających leczenie
zachowawcze i zabiegowe jest wystarczająca – wykorzystanie
łóżek w oddziałach pediatrycznych wynosi
57,2%, a na chirurgii dziecięcej 58,1%. Wskaźnik
wykorzystania łóżek pediatrycznych powinien wynosić
co najmniej 75% – biorąc również pod uwagę
sezonowość zachorowań u dzieci. W opinii pana profesora
Leszka Wdowiaka – konsultanta krajowego
w dziedzinie zdrowia publicznego, wniosek pani poseł
dotyczący lepszego wykorzystania łóżek pediatrycznych
poprzez system przyjęć w trybie „jednego
dnia” jest godny rozważenia. Tego rodzaju system
zwłaszcza w przypadkach budzących wątpliwości
diagnostyczne, wymagające obserwacji z powodu
niejasnego obrazu klinicznego, z możliwością wykonania
niezbędnych badań, byłby uzasadniony. Konieczne
w takiej sytuacji wydaje się (na wzór innych
krajów europejskich) zabezpieczenie na czas pobytu
dziecka obecności matki. Powyższe decyzje wymagają
organizacyjnych ustaleń dyrekcji szpitali, Narodowego
Funduszu Zdrowia, nadzoru specjalistycznego,
ale są możliwe do zrealizowania.
Odnośnie do kształcenia lekarzy informuję, że
Ministerstwo Zdrowia podjęło działania mające na
celu stworzenie lekarzom i pielęgniarkom atrakcyjniejszych
warunków pracy, w tym także ułatwienie

440
doskonalenia zawodowego. W celu zwiększenia liczby
specjalistów, tym samym niwelacji luki pokoleniowej
rysującej się w wielu specjalnościach, zakłada
się wprowadzenie zmian w systemie kształcenia
lekarzy. Planuje się zniesienie rocznego stażu podyplomowego,
tak aby bezpośrednio po zakończeniu
studiów absolwenci studiów medycznych zdawali
lekarski egzamin państwowy i uzyskiwali pełne
prawo wykonywania zawodu. Dzięki likwidacji
stażu podyplomowego możliwe będzie zwiększenie
środków na tzw. etaty rezydenckie, w ramach których
lekarze specjalizują się w danej dziedzinie.
Warto zaznaczyć, że w bieżącym roku o 40% zwiększone
zostało miesięczne wynagrodzenie zasadnicze
lekarzy odbywających specjalizację w trybie rezydentury.
Odrębnym zagadnieniem poruszonym przez panią
poseł jest liczba lekarzy, którzy podejmują specjalizację
z pediatrii oraz warunki i możliwości zdobywania
tej specjalizacji. Zarówno lekarze specjalizujący
się w dziedzinie pediatrii, jak również w medycynie
rodzinnej w trakcie szkolenia specjalizacyjnego
zapoznają się z najnowszymi osiągnięciami wiedzy
z zakresu opieki zdrowotnej nad dzieckiem. Centrum
Medyczne Kształcenia Podyplomowego we współpracy
z konsultantami krajowymi okresowo poddaje
ewaluacji (i w razie potrzeby dokonuje nowelizacji)
wybranych programów specjalizacji, przede wszystkim
w związku z postępami wiedzy medycznej i koniecznością
ciągłego dokonywania aktualizacji specjalizacji
lekarskich. Sukcesywnie powoływane są
zespoły ekspertów do unowocześniania i dostosowania
do aktualnych wytycznych Unii Europejskiej
programów specjalizacji we wszystkich dziedzinach.
Nowelizacja programów w dziedzinie pediatrii przewidziana
jest na 2008 r.
Do końca 2004 r. w dziedzinie medycyny rodzinnej
obowiązywały tzw. skrócone programy specjalizacji,
odrębne dla lekarzy posiadających specjalizację
I i II stopnia w pediatrii. Czas trwania specjalizacji
wynosił: 30 miesięcy dla lekarzy z I stopniem
oraz 12 miesięcy dla lekarzy z II stopniem specjalizacji
w dziedzinie pediatrii, natomiast dla lekarzy posiadających
specjalizację I lub II stopnia z pediatrii
oraz udzielających świadczeń zdrowotnych w podstawowej
opiece zdrowotnej nie mniej niż 6 lat – czas
trwania szkolenia specjalizacyjnego wynosił odpowiednio:
12 i 9 miesięcy. Obecnie lekarzy, którzy
rozpoczęli specjalizację w dziedzinie medycyny rodzinnej
po 31 grudnia 2004 r., a posiadają specjalizację
I lub II stopnia albo tytuł specjalisty w dziedzinie
pediatrii, obowiązuje ten sam program specjalizacji,
w którym czas trwania szkolenia wynosił odpowiednio
do 3 lat.
Przepisy regulujące odbywanie specjalizacji, w tym
procedury uzyskiwania tzw. akredytacji do szkolenia
(rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 października
2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy
i lekarzy dentystów, Dz. U. Nr 83, poz. 1779, z późn.
zm.), nie zawierają formalnych ograniczeń dotyczących
rodzajów placówek ubiegających się o wpis na
listę prowadzoną przez ministra zdrowia. Na liście
tej zamieszczone są zarówno jednostki akademickie,
jak również oddziały szpitali wojewódzkich, powiatowych
czy miejskich. Zgodnie z dyrektywą UE 36/
2005 „specjalizacyjne kształcenie medyczne obejmuje
zajęcia teoretyczne i praktyczne na uniwersytecie
lub w szpitalu uniwersyteckim albo, w stosownych
przypadkach, w jednostce ochrony zdrowia,
upoważnionej do jego prowadzenia”. Należy podkreślić,
że właściwe zespoły ekspertów opiniujące składane
przez placówki wnioski o przyznanie uprawnień
do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego lekarzy
w swoich opiniach kierują się przede wszystkim
oceną zdolności jednostki do realizacji programu
specjalizacji na wysokim poziomie, przez określoną
liczbę specjalizujących się osób.
Informuję, że systematycznie rośnie liczba jednostek
szkolących w dziedzinie pediatrii. Obecnie na
prowadzoną przez ministra zdrowia listę jednostek
uprawnionych do prowadzenia specjalizacji w dziedzinie
pediatrii jest wpisanych 191 jednostek dysponujących
1326 miejscami, podczas gdy np. w dniu
31 stycznia 2005 r. na ww. liście figurowało 159 jednostek
z 1110 miejscami.
Odnośnie do podniesionego w interpelacji problemu
zmniejszania się liczby pediatrów informuję, że
nastąpił wzrost liczby miejsc „uruchamianych” dla
lekarzy ubiegających się o rozpoczęcie szkolenia specjalizacyjnego
w kolejnych postępowaniach kwalifikacyjnych.
W dziedzinie pediatrii w 2006 r. łącznie przeznaczonych
zostało 321 miejsc, w 2007 r. – 368 miejsc,
natomiast w bieżącym roku na jedno dotychczas
przeprowadzone postępowanie kwalifikacyjne zostało
już przeznaczonych 200 miejsc szkoleniowych.
Ministerstwo Zdrowia zachęca lekarzy do rozpoczynania
specjalizacji w tej dziedzinie poprzez przyznawanie
etatów rezydenckich w tej specjalności. W latach
2006–2008 w dziedzinie pediatrii przyznano
łącznie 272 rezydentury na ogólną liczbą 889 miejsc
szkoleniowych.
Liczba lekarzy, którzy zdają egzamin specjalizacyjny
w dziedzinie pediatrii, wzrosła w 2006 r. w stosunku
do roku poprzedniego i obecnie utrzymuje się
na stałym poziomie: w 2005 r. egzamin ten zdało
174, w 2006 r. – 205 lekarzy. Podnoszone w interpelacji
niedostatki kadry pediatrycznej w zakładach
opieki zdrowotnej kształtują się, według danych Ministerstwa
Zdrowia z 2006 r., na poziomie 230 wolnych
etatów i mogą się zmieniać, biorąc pod uwagę
plany emigracyjne przyszłych lekarzy. Należy jednak
zauważyć, że niedobory kadry dotyczą również
wielu innych specjalności.
Odnosząc się do problemu konieczności dokształcania
lekarzy, należy stwierdzić, że medycyna rodzinna,
jak żadna inna specjalność, rozwinęła wiele
form kształcenia ustawicznego (seminaria, warsztaty
szkoleniowe, kursy, sympozja, szkolenia w małych
grupach prowadzone przez wykształconych tutorów).
Lekarze rodzinni są jedną z najintensywniej

441
szkolących się grup lekarzy. Jeżeli jednak nadzór
specjalistyczny zidentyfikuje określone potrzeby szkoleniowe
z zakresu pediatrii dla lekarzy rodzinnych,
to nie występują przeszkody dla zorganizowania cyklu
szkoleń, nawet jako obowiązkowych. Działanie
takie wymaga jednak wcześniejszego rozpoznania
konkretnych potrzeb tematycznych i uzgodnienia
kierunku działań z konsultantem krajowym w dziedzinie
medycyny rodzinnej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie planów wyłączenia
samorządów powiatowych z grona organów
założycielskich szpitali (1089)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej, przekazaną
przy piśmie znak SPS-023-1089/08, dotyczącą projektu
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, uprzejmie
informuję, iż w powyższym projekcie zaproponowano,
aby jedyną jednostką samorządu terytorialnego
uprawnioną do tworzenia i prowadzenia szpitali
był samorząd województwa.
Uznano, że przyjęcie takiego rozwiązania wpłynie
korzystnie na proces organizowania opieki zdrowotnej
na terenie województwa oraz zarządzanie
posiadanymi zasobami w tym zakresie. Pozwoli na
traktowanie zasobów ochrony zdrowia z terenu województwa
jako całości, spojrzenie na nie z poziomu
regionalnego, a nie lokalnego, co służyć ma racjonalizacji
ich wykorzystania (konsolidacja infrastruktury
szpitalnej, promowanie działań proekonomicznych),
zapewnieniu dostosowania struktury opieki
szpitalnej i jej potencjału diagnostyczno-terapeutycznego
do zmian epidemiologiczno- demograficznych.
Pojawi się realna możliwość planowania rozwoju
infrastruktury szpitalnej, skoordynowanego
nadzoru nad efektywnością i jakością opieki szpitalnej.
Bardzo istotna jest też kwestia środków finansowych,
jakimi dysponuje organ założycielski, znacząco
wyższych na poziomie województwa w porównaniu
z powiatem czy gminą. Skupienie infrastruktury
szpitalnej w rękach jednego organu tworzącego
pozwoli też na lepszą koordynację zbierania danych
epidemiologiczno-demograficznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż powyższa
kwestia była omawiana na spotkaniach zespołu ds.
organizacyjnych w obszarze zakładów opieki zdrowotnej
(w ramach debaty „białego szczytu”). W obliczu
argumentów większości członków ww. zespołu
wobec propozycji przepisu, z którego wynikał zakaz
tworzenia i prowadzenia szpitala przez gminę oraz
powiat i powierzenie tych funkcji jedynie samorządowi
województwa, zarekomendowana zostanie sugestia
rezygnacji z tego przepisu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
w sprawie wykupu mieszkań w spółdzielniach
mieszkaniowych za przysłowiową złotówkę
(1091)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak SPS-023-1091/08) interpelację pana posła
Piotra Tomańskiego z dnia 28 lutego br. w sprawie
wykupu mieszkań w spółdzielniach mieszkaniowych
za przysłowiowa złotówkę, uprzejmie informuję, co
następuje.
Należy podkreślić, że przepisy nakładające na
spółdzielnie mieszkaniowe obowiązek zawarcia umowy
przeniesienia własności lokalu w terminie trzymiesięcznym
od złożenia wniosku zostały uchwalone
na podstawie propozycji poselskich.
Ponadto informuję Pana Marszałka, że sprawa
ta była przedmiotem zainteresowania rzecznika
praw obywatelskich. W piśmie z dnia 13 sierpnia
2007 r. do ministra sprawiedliwości rzecznik, w oparciu
o nadsyłane skargi, stwierdził m.in., że trzymiesięczny
termin na dokonanie przekształceń własnościowych
jest w wielu przypadkach – z powodów
obiektywnych – niemożliwy do dotrzymania. Z uwagi
na powyższe, przy założeniu braku złej woli ze
strony podmiotów zobowiązanych do doprowadzenia
do zawarcia umów przenoszących własność, fizyczna
możliwość przygotowania i samego podpisania
umów może być niewykonalna. Stąd też, zdaniem
rzecznika, ustawodawca, nakładając obowiązek,
którego spełnienie może być niewykonalne
z przyczyn niezależnych od zobowiązanego, naruszył
zasadę zaufania obywateli do państwa i stano-

442
wionego przez niego prawa. Nadto rzecznik podkreśla,
że ustawodawca nie może nakładać na adresatów
prawa obowiązków niemożliwych do wykonania.
W odpowiedzi na wystąpienie rzecznika praw
obywatelskich minister sprawiedliwości w dniu
19 września 2007 r. wyraził stanowisko, że w odniesieniu
do przedstawionych w wystąpieniu problemów
w zakresie możliwości dotrzymania trzymiesięcznego
terminu na realizację roszczenia, zgodzić
się należy z tezą, iż termin ten nie będzie obowiązywał
w sytuacji, w której jego dotrzymanie byłoby
z przyczyn obiektywnych niemożliwe.
Minister sprawiedliwości stwierdził nadto, że
wprowadzenie tego terminu w ustawie o spółdzielniach
mieszkaniowych nie podważało zasady zaufania
obywateli do prawa. Niewątpliwie sprzeczne z tą
zasadą byłoby wprowadzenie terminów, których dotrzymanie
jest – ze swej istoty albo potencjalnie
w większości przypadków – niemożliwe.
Tym samym, odpowiadając na pytanie pana posła,
co należałoby zrobić, aby zmienić zaistniałą sytuację
i czy nie wziąć pod uwagę zmiany zapisu
w obowiązującej ustawie, informuję, że planowane
jest posiedzenie Komisji Infrastruktury, na którym
komisja zamierza ocenić funkcjonowanie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych, ze szczególnym
uwzględnieniem ostatniej nowelizacji ustawy.
Wnioski z dyskusji w trakcie posiedzenia Komisji
Infrastruktury będą przydatne do podjęcia decyzji
odnośnie do celu i zakresu ewentualnej nowelizacji
obowiązującej ustawy, również w kontekście oczekiwania
na wyrok Trybunału Konstytucyjnego.
Odnosząc się do poruszonej w piśmie pana posła
kwestii przebiegu uwłaszczeń w Przemyskiej Spółdzielni
Mieszkaniowej, uprzejmie informuję, że z uzyskanej
od spółdzielni informacji wynika, że: „Na
dzień 25 lutego 2008 r. wpłynęły 2454 wnioski o przeniesienie
prawa w odrębną własność. Zostało zawartych
1087 aktów notarialnych. Sporządzanie aktów
notarialnych od początku października odbywało
się w jednej kancelarii notarialnej, a od listopada
w trzech kancelariach notarialnych. W chwili obecnej
robimy od 12 do 20 aktów notarialnych dziennie,
w zależności od skuteczności notariuszy, przez cztery
dni w tygodniu. W związku ze spiętrzeniem zakresu
robót i przyspieszaniem sporządzania aktów
wkrada się szereg błędów nie tylko w samej spółdzielni,
ale u notariuszy i w sądach rejestrowych,
gdzie muszą następować sprostowania. Wiele aktów
notarialnych nie może dojść do skutku pomimo wyznaczenia
terminu ich sporządzenia z winy samych
wnioskodawców, którzy próbują zataić niezbędne
w czasie podpisywania aktu notarialnego fakty, nie
regulują należności lub nie sprawdzili wcześniej wyłożonych
uchwał, a bywa również tak, że uciekają
nam ustalone już terminy w związku z brakiem
możliwości sprawdzenia przez notariuszy zapisów
ksiąg wieczystych, które w związku z systemem
elektronicznym znajdują się poza sądami i dostęp do
nich jest niemożliwy”.
Według spółdzielni to tylko niektóre argumenty
przemawiające za tym, że mimo znacznych wysiłków
nie jest ona w stanie sporządzić wszystkich aktów
notarialnych w ustawowym terminie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
w sprawie lokalizacji siedziby
Wspólnego Sekretariatu Technicznego
dla Programu Współpracy Transgranicznej
Polska-Słowacja 2007–2013 w Krakowie (1092)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo,
znak SPS-023-1092/08, z dnia 20 lutego 2008 r.
dotyczące interpelacji pana posła Piotra Tomańskiego
z dnia 28 stycznia 2008 r. w sprawie lokalizacji
Wspólnego Sekretariatu Technicznego (WST) w ramach
Programu Współpracy Transgranicznej Polska–Republika
Słowacka 2007–2013 pragnę przekazać
następujące wyjaśnienia.
Decyzja o lokalizacji WST podejmowana jest
przez instytucję zarządzającą programem (jest nią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) w oparciu o konsultacje
z krajowymi i zagranicznymi partnerami
uczestniczącymi we wspólnym programie.
Program Współpracy Transgranicznej Polska–
–Republika Słowacka obejmuje swym zasięgiem południowe
części trzech województw: podkarpackiego,
małopolskiego, śląskiego oraz północną część
Słowacji (kraje żyliński i preszowski). Do głównych
zadań WST należy doradztwo na rzecz potencjalnych
beneficjentów, pomoc w przygotowaniu wniosków
projektowych, organizacja szkoleń i spotkań
promocyjnych oraz przyjmowanie i rejestracja wniosków
projektowych. Lokalizacja WST powinna być
dogodna dla wszystkich beneficjentów z całego obszaru,
na którym będzie realizowany program.
Wstępne rozmowy dotyczące lokalizacji WST dla
programu polsko-słowackiego w latach 2007–2013
podjęto po rozpoczęciu prac nad systemem wdrażania
programów Europejskiej Współpracy Terytorialnej
zarządzanych przez stronę polską. W tym czasie
powstała koncepcja lokalizacji sekretariatu w Krakowie
– miejscu dogodnym dla wszystkich beneficjentów
programu oraz posiadającym odpowiedni
potencjał dla zapewnienia międzynarodowego per-

443
sonelu i właściwej jakości obsługi programu. Propozycja
ta zyskała oficjalne wsparcie ze strony władz
samorządowych województwa małopolskiego, śląskiego
oraz kraju żylińskiego na Słowacji. Sprzeciwu
wobec tej propozycji nie zgłaszali pozostali polscy
i słowaccy partnerzy uczestniczący w realizacji
programu.
Odmienna decyzja, wskazująca Rzeszów jako
miejsce lokalizacji WST dla programu polsko-słowackiego,
została podjęta we wrześniu 2007 r. bez
przeprowadzenia odpowiednich konsultacji. Decyzja
ta została zakomunikowana członkom międzynarodowej
grupy roboczej odpowiedzialnej za przygotowanie
programu podczas spotkania w Sieniawie
(28–29 września 2007 r.).
Obecna decyzja o lokalizacji WST w Krakowie
stanowi zatem powrót do pierwotnie omawianej
koncepcji umiejscowienia sekretariatu.
Za umieszczeniem WST w Krakowie przemawia
przede wszystkim korzystna lokalizacja oraz dogodne
połączenia komunikacyjne z województwem podkarpackim,
śląskim oraz krajem żylińskim i preszowskim,
a tym samym potencjalnymi beneficjentami
oraz instytucjami uczestniczącymi we wdrażaniu
programu, oraz bardzo duży potencjał kulturalno-
-naukowy. Ponadto Kraków stanowi naturalne centrum
polsko-słowackiego regionu przygranicznego.
Jednocześnie chciałabym podkreślić, że ze względu
na rolę, jaką pełni województwo podkarpackie
we wspieraniu współpracy transgranicznej ze Słowacją
oraz Ukrainą, Rzeszów oraz powiat rzeszowski
zostały włączone do Programu polsko-słowackiego
na lata 2007–2013 (w latach 2004–2006 Rzeszów
nie był objęty programem Interreg III A Polska–Słowacja).
Włączenie to odbyło się zgodnie
z art. 21 rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego, który stanowi,
że do 20% alokacji środków EFRR na program mogą
być finansowane wydatki poniesione przy realizacji
projektów na obszarach NTS 3 przylegających do
głównego obszaru programu. Stolice pozostałych
województw nie zostały włączone do obszaru wsparcia
programu.
Pragnę przypomnieć, że województwo podkarpackie
zostało objęte dwoma programami współpracy
transgranicznej – także programem Polska–
–Ukraina–Białoruś realizowanym w ramach Europejskiego
Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa.
Łączny budżet obydwu programów, w których
uczestniczy województwo podkarpackie, to ponad
271,8 mln euro (ze środków Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego). W związku z powyższym
można uznać, że w pełni przestrzegana jest
zasada UE mówiąca o wyrównywaniu szans regionów
o mniejszym potencjale ekonomicznym.
Ponadto należy zaznaczyć, że lokalizacja WST
w Krakowie w żaden sposób nie opóźni uruchomienia
programu (rozpoczęcie naborów projektów planowane
jest na 24 kwietnia br.), a jednocześnie może
mieć pozytywny wpływ na jego realizację na całym
obszarze wsparcia.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Tomańskiego
w sprawie wprowadzenia zmian w systemie
finansowania oświaty w Polsce (1093)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Tomańskiego (SPS-
-023-1093/08) w sprawie wprowadzenia zmian w systemie
finansowania oświaty w Polsce, pragnę przedstawić
następujące stanowisko:
Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.) wysokość
części oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego ustala corocznie
ustawa budżetowa. Kwotę przeznaczoną na część
oświatową subwencji ogólnej dla wszystkich gmin,
powiatów i województw samorządowych ustala się
w wysokości łącznej kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej, nie mniejszej niż przyjęta w ustawie
budżetowej w roku bazowym, skorygowanej o kwotę
innych wydatków z tytułu zmiany realizowanych
zadań oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy).
Część oświatową subwencji ogólnej – po odliczeniu
rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się
między jednostki samorządu terytorialnego (art. 28
ust. 5) według zasad określanych corocznie w rozporządzeniu
ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania, wydanym na podstawie art. 28 ust. 6
tej ustawy. Część oświatowa subwencji ogólnej jest
ustalana na dany rok kalendarzowy i przekazywana
do jednostek samorządu terytorialnego z budżetu
państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samorządu
terytorialnego formuła algorytmicznego podziału
subwencji oświatowej uwzględnia szereg czynników
i parametrów obrazujących specyfikę kształtowania
składowych elementów subwencji w odniesieniu
zarówno do zadań szkolnych, jak i zadań pozaszkolnych.
Algorytm podziału subwencji oświatowej
jest corocznie modyfikowany, a potrzeba tej modyfi-

444
kacji wynika z analizy wskaźników ekonomicznych
obrazujących przeciętne koszty kształcenia i działalności
szkół oraz placówek oświatowych. Algorytm
podziału subwencji oświatowej uzależnia wysokość
przyznawanych środków od skali i struktury realizowanych
zadań, mierzonych liczbą uczniów i wychowanków,
z uwzględnieniem stopni awansu zawodowego
nauczycieli, z wyłączeniem zadań związanych
z dowozem uczniów oraz zadań związanych
z prowadzeniem przedszkoli ogólnodostępnych i oddziałów
ogólnodostępnych w przedszkolach z oddziałami
integracyjnymi. Konstrukcja algorytmu
opiera się na podstawowym założeniu, iż środki subwencyjne
dzielone są według kryteriów jednolitych
i powszechnych, a zatem identycznych dla wszystkich
jednostek samorządu terytorialnego. Uwzględnione
w algorytmie regulacje oparte są na zastosowaniu
zasady, że pieniądz idzie za uczniem, co oznacza
naliczanie subwencji na podstawie liczby uczniów
uczęszczających do szkół i placówek oświatowych
prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne
gminy, powiaty i samorządy województw. W celu doprecyzowania
sposobu mierzenia skali zadań oświatowych
realizowanych przez poszczególne jednostki
samorządu terytorialnego i dostosowania do nich
wysokości subwencji algorytm uzależnia tę wysokość
od liczby uczniów przeliczeniowych otrzymanej
przez zastosowanie zróżnicowanych wag dla wybranych
kategorii uczniów (wychowanków) i określonych
typów i rodzajów szkół oraz wskaźnika korygującego,
uwzględniającego stopnie awansu zawodowego
nauczycieli. W formule algorytmicznej podziału
subwencji oświatowej wagi są addytywne, tj. jeżeli
uczeń zalicza się do kilku wag, to są one sumowane.
Kwota standardu finansowego A, czyli kwota
subwencji oświatowej przypadająca na jednego
ucznia przeliczeniowego, jest swoistym kalkulacyjnym
bonem oświatowym na ucznia, jednolitym dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
ustalanym co roku. Użyte w algorytmie pojęcie
ucznia przeliczeniowego oraz wartości wag odpowiadają
średnim statystycznym, podczas gdy rzeczywiste
zróżnicowanie jednostkowych kosztów pomiędzy
szkołami, nawet szkołami tego samego typu w tej
samej jednostce samorządu terytorialnego, jest
ogromne i wynika z bardzo wielu szczegółowych
przyczyn. Należy podkreślić, że algorytm jest jednak
metodą statystyczną podziału subwencji i będąc
kategorią ogólną, nie może uwzględniać wszystkich
lokalnych problemów występujących w jednostkach
samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby swój
uniwersalny charakter.
Z uwagi na wyższe jednostkowe koszty kształcenia
uczniów w szkołach położonych na terenach
wiejskich i w miastach do 5000 mieszkańców – spowodowane
przede wszystkim niższą liczebnością oddziałów
oraz koniecznością wypłat dodatków socjalnych
(wiejskiego i mieszkaniowego) dla nauczycieli
szkół położonych na terenach wiejskich oraz w małych
miastach w algorytmie podziału subwencji
uwzględniona została specyfika takich szkół poprzez
zastosowanie następujących parametrów:
— wagi P1=0,38 dla uczniów szkół podstawowych
i gimnazjów dla dzieci i młodzieży zlokalizowanych
na terenach wiejskich lub w miastach do
5000 mieszkańców,
— dodatkowej wagi R=0,12 w ramach wskaźnika
korygującego Di – dla uczniów szkół zlokalizowanych
na terenach wiejskich lub w miastach do 5000
mieszkańców.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każdy
rok opiniowany jest przez Komisję Wspólną Rządu
i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
wykonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego.
W obowiązującym systemie prawnym nie
ma przepisu, z którego wynikałoby, iż budżet państwa
gwarantuje w ramach części oświatowej subwencji
ogólnej środki na pokrycie wszystkich wydatków
na realizację zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego.
Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa
subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części
subwencji, nie jest instrumentem łagodzenia różnic
w poziomie dochodów pomiędzy poszczególnymi jednostkami
samorządu terytorialnego. Do tego celu
wykorzystywana jest część wyrównawcza subwencji
ogólnej, która jest jednym ze źródeł dochodów jednostek
samorządu terytorialnego. Zgodnie z przepisami
ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
czynniki takie jak poziom dochodów podatkowych
poszczególnych samorządów, niska gęstość
zaludnienia, stopa bezrobocia znajdują swoje
odzwierciedlenie w wysokościach kwoty podstawowej
oraz kwoty uzupełniającej wchodzących w skład
części wyrównawczej subwencji ogólnej.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów publicznych
trudno byłoby liczyć na znaczącą poprawę
poziomu subwencjonowania jednostek samorządu
terytorialnego, w tym także gmin wiejskich, w omawianym
zakresie. Nie byłoby również uzasadnione
dokonywanie restrukturyzacji systemu (algorytmu)
subwencjonowania j.s.t., rozumianej jako zwiększenie
wskaźników finansowych dla gmin wiejskich
kosztem zmniejszenia ww. wskaźników dla miast
i powiatów. Należy też zaznaczyć, że algorytm przedstawia
jedynie metodę podziału środków subwencyjnych
pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego.
Niezależnie jednak od sposobu podziału tych środków
część oświatowa subwencji ogólnej dla każdej
jednostki samorządu terytorialnego stanowi jedną
kwotę, a o sposobie jej wydatkowania – zgodnie
z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego – decyduje organ stanowiący
jednostki samorządu terytorialnego.
Budżet państwa obecnie nie subwencjonuje wszystkich
kosztów funkcjonowania sieci szkolnej ukształtowanej
decyzjami lokalnych władz samorządowych.

445
Corocznie przeważająca część jednostek samorządu
terytorialnego odczuwa uzasadnioną w swojej ocenie
potrzebę uzupełnienia uzyskiwanych z budżetu
państwa środków subwencyjnych (część oświatowa
subwencji ogólnej) środkami pochodzącymi z dochodów
własnych, tak aby wszystkie wydatki związane
z prowadzeniem przez jednostki samorządu terytorialnego
zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewidzianych
w arkuszach organizacyjnych opracowanych
przez dyrektorów szkół i placówek mogły znaleźć
pokrycie w środkach finansowych.
W myśl przepisów zawartych w art. 28 ust. 5
ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
zadania związane z:
1) prowadzeniem przedszkoli ogólnodostępnych
(łącznie z oddziałami przedszkolnymi w szkołach podstawowych)
i oddziałów ogólnodostępnych w przedszkolach
integracyjnych,
2) dowożeniem:
— dzieci 6-letnich – do publicznych przedszkoli
i oddziałów przedszkolnych w szkołach podstawowych
(art. 14a ust. 3 ustawy o systemie oświaty),
— uczniów spełniających obowiązek szkolny – do
publicznych szkół podstawowych i gimnazjów (art. 17
ust. 3 ustawy o systemie oświaty),
— dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo
w stopniu głębokim, a także dzieci i młodzieży z upośledzeniem
umysłowym ze sprzężonymi niepełnosprawnościami
– do ośrodków rewalidacyjno-wychowawczych
(art. 14a ust. 4 i art. 17 ust. 3a ustawy
o systemie oświaty),
nie są uwzględniane przy podziale części oświatowej
subwencji ogólnej. Zadania te powinny być finansowane
głównie z dochodów własnych gmin,
w tym głównie z udziałów gmin we wpływach z podatku
dochodowego od osób fizycznych (PIT) i podatku
dochodowego od osób prawnych (CIT).
Skoro w obecnie obowiązującym systemie prawnym
środki na prowadzenie przedszkoli ogólnodostępnych
zostały zabezpieczone gminom w ich dochodach
własnych, to należy oczekiwać, że ewentualna
zmiana sposobu finansowania przedszkoli musiałaby
wiązać się z jednoczesnym zmniejszeniem
udziałów gmin we wpływach z podatku dochodowego
od osób fizycznych (PIT) i podatku dochodowego
od osób prawnych (CIT) oraz stosownym zwiększeniem
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego. Ponadto należy
zauważyć, że w związku z zakładanym obniżeniem
wieku obowiązku szkolnego do 6 lat planuje się
objęcie dzieci 6-letnich częścią oświatową subwencji
ogólnej.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej podjęło działania
związane z ewentualną zmianą systemu podziału
części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego. W tym zakresie trwają
obecnie dyskusje zarówno w środowisku samorządowym,
rządowym, jak i naukowym. Planuje się, że
nowe zasady podziału części oświatowej subwencji
ogólnej będą obowiązywały od 1 stycznia 2009 r.
Dla ustalenia stabilnej sieci szkół oraz prowadzenia
lokalnej polityki oświatowej nie są potrzebne
regulacje centralne. Istota decentralizacji kompetencji
polega m.in. na tym, że o usytuowaniu
szkół, wielkości i organizacji decydują środowiska
lokalne. Jedynie one mają wgląd w zróżnicowane
potrzeby społeczności lokalnych i obowiązek ustawowy
działania na rzecz wspólnoty mieszkańców.
Żadne centralne rozstrzygnięcie nie może być w takiej
sytuacji korzystniejsze. Ministerstwo nie prowadzi
obecnie prac nad standardami edukacyjnymi.
Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania
nie ma także upoważnienia ustawowego do
uregulowania tej kwestii.
Centralny standard edukacyjny (oświatowy) nie
zapewnia automatycznie poprawy edukacji. W ujęciu
systemowym każda czynność dokonywana na
podstawie ustalonej zewnętrznie normy (standardu
centralnego), aby być standardem faktycznym, musi
gwarantować osiągnięcie określonego skutku. W przypadku
edukacji nie można jednak zagwarantować
wystąpienia jakiegokolwiek jednolitego skutku i efektu.
W obszarze oświaty istnieje bowiem zbyt wielka
liczba zmiennych i wzajemnych relacji (uzdolnienia
uczniów, rodzice, szkoła, nauczyciele, miasto, wieś,
środowisko, organy szkoły itd.). Oznacza to w praktyce,
iż ustanowienie centralnych standardów organizacyjnych
nie tylko nie musiałoby zapewnić jakiegokolwiek
realnego efektu edukacyjnego, ale przeciwnie,
należy sądzić, że w wielu przypadkach mogłoby
dojść do pogorszenia oferty edukacyjnej, z niekorzystnym
i najczęściej nieodwracalnym skutkiem
dla ucznia.
W przypadku edukacji idealne warunki kształcenia
(standardowe) są zawsze wypadkową m.in. potrzeb
danej populacji uczniów i potrzeb danej społeczności.
Ich cechą jest m.in. nietrwały charakter
wymiaru potrzeb uczniów kolejnych klas. W konsekwencji
każdorazowo optymalne warunki kształcenia
muszą kształtować się po indywidualnej analizie
właściwych i identyfikowanych cech danej populacji
uczniów, na mocy corocznych decyzji organów prowadzących
szkoły i organów szkół. Działania tego
nie da się zastąpić ustanowieniem centralnego modelu
organizacyjnego.
W odniesieniu do postulatu przywrócenia przepisu
ustawowego o opiniującej roli kuratorów w sprawie
likwidacji szkół wyjaśniam, że w najbliższym
czasie przeanalizowany zostanie cały zakres zadań
realizowanych obecnie przez kuratorów oświaty.
Przedmiotem analizy będą również inne przepisy,
w tym dotyczące zapisów Karty Nauczyciela oraz
corocznego uchwalania regulaminu wynagradzania
nauczycieli przez jednostki samorządu terytorialnego.
W odniesieniu do postulatu przeniesienia na ZUS
ciężaru finansowania i weryfikacji urlopów dla poratowania
zdrowia nauczycieli uprzejmie informuję,

446
iż postulat zgłoszony przez pana posła będzie przedmiotem
wnikliwej analizy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie zaliczenia usług targowych
do usług reklamy w rozumieniu ustawy
o podatku od towarów i usług (1094)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 20 lutego 2008 r., znak
SPS-023-1094/08, przy którym została przekazana
interpelacja pana posła Dariusza Lipińskiego w sprawie
zaliczenia usług targowych do usług reklamy
w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług,
uprzejmie informuję:
Uregulowania zawarte w obecnie obowiązujących
przepisach ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) nie zawierają szczególnych rozwiązań
w zakresie opodatkowania usług organizowania targów
i wystaw. Usługi te podlegają zatem opodatkowaniu
na ogólnych zasadach. Należy jednak podkreślić,
że w przypadku świadczenia usług organizowania
targów i wystaw co do zasady dochodzi do wykonywania
szeregu różnorodnych, złożonych świadczeń
składających się na jedną kompleksową usługę
bądź też świadczone są wyłącznie usługi cząstkowe.
Z tego względu istotne znaczenie dla opodatkowania
ww. usług ma zdefiniowanie rodzaju wykonywanych
czynności oraz prawidłowe określenie miejsca ich
świadczenia.
Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług
nie przewidują szczególnych zasad określania miejsca
świadczenia w przypadku usług organizowania
wystaw i targów. Miejsce świadczenia powinno być
zatem określone w oparciu o obowiązujące zasady,
uregulowane w art. 27–28 ww. ustawy. Istotne znaczenie
ma przy tym zakres oraz charakter świadczonych
usług wynikający z zawieranych pomiędzy
kontrahentami umów. W przypadku świadczenia
kompleksowych usług organizowania wystaw i targów,
obejmujących swoim zakresem jako usługę
główną wynajem powierzchni wystawienniczej, a także
pewne usługi powiązane z wynajmem tej powierzchni,
usługi takie powinny być traktowane
jako usługi związane z nieruchomościami. W przypadku
świadczenia usług związanych z nieruchomościami,
na mocy art. 27 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy
o podatku od towarów i usług, miejscem świadczenia
usług jest miejsce położenia nieruchomości.
Podatek od wartości dodanej we Wspólnocie Europejskiej
podlega harmonizacji, co oznacza, iż wszystkie
państwa członkowskie zobowiązane są do przestrzegania
zgodności krajowych przepisów w zakresie
podatku od wartości dodanej z regulacjami wynikającymi
z prawa wspólnotowego. Obecnie podstawą
obowiązującego w Unii Europejskiej systemu
podatku od wartości dodanej są przepisy dyrektywy
2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r.
w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości
dodanej. Odzwierciedleniem ww. przepisów prawa
wspólnotowego są przepisy ww. ustawy o podatku
od towarów i usług oraz wydanych na jej podstawie
aktów wykonawczych. W odniesieniu do opodatkowania
podatkiem VAT usług targowych regulacje
prawne zawarte w ustawie o podatku od towarów
i usług w powyższym zakresie odpowiadają w swej
istocie przepisom dyrektywy 2006/112/WE Rady
z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej.
Kwestia opodatkowania kompleksowych usług
na rzecz wystawców przez organizatora targów rozpatrywana
była przez Europejski Trybunał Sprawiedliwości
w wyroku z dnia 9 marca 2006 r. w sprawie
C-114/05. W ww. wyroku Trybunał wskazał, iż
miejsce świadczenia kompleksowych usług na rzecz
wystawców przez organizatora targów lub wystawy
powinno być określane tam, gdzie usługi zostaną fizycznie
wykonane.
Ponadto informuję, iż w Unii Europejskiej dostrzeżono
kwestię niejednolitego traktowania usług
targowych dla celów opodatkowania podatkiem od
wartości dodanej. Z uwagi na różną interpretację
przepisów w tym zakresie oraz w związku z orzecznictwem
Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
Komisja Europejska podjęła inicjatywę legislacyjną
w celu zmiany przepisów ww. dyrektywy w zakresie
miejsca świadczenia usług w odniesieniu do organizowania
targów i wystaw. Prace w tym zakresie zostały
już zakończone i został opublikowany tekst dyrektywy
Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r.
zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu
do miejsca świadczenia usług. Należy zaznaczyć, iż
ww. dyrektywa 2008/8/WE w jednoznaczny sposób
określa miejsce świadczenia usług takich, jak organizowanie
targów i wystaw. Jest to miejsce, w którym
ta działalność jest wykonywana, co nie daje
możliwości uznania usług organizowania wystaw
i targów jako usług reklamowych.
Biorąc pod uwagę powyższe, brak jest podstaw
do zaproponowania nowelizacji przepisów ustawy
o podatku od towarów i usług w zakresie miejsca
świadczenia usług organizowania wystaw i targów,
która prowadziłaby do uznania ww. usług dla po-

447
trzeb określania miejsca świadczenia jako usług reklamy.
Byłoby to niezgodne zarówno z orzecznictwem
ETS w tym zakresie, jak i przepisami ww. dyrektywy
z dnia 12 lutego 2008 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż prace legislacyjne
nad przepisami nowelizującymi ww. ustawę
o podatku od towarów i usług zostały już rozpoczęte.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od
towarów i usług oraz niektórych innych ustaw został
zamieszczony na stronie internetowej Biuletynu
Informacji Publicznej Ministerstwa Finansów.
Pragnę również dodać, iż w zakresie usług organizowania
targów i wystaw, a także usług pomocniczych,
projekt ten przewiduje szczególne rozwiązanie,
zgodnie z którym miejsce świadczenia usług
będzie określane w miejscu faktycznego ich wykonywania.
Rozwiązanie takie nawiązuje do zmian
dokonywanych w prawie wspólnotowym i jest
zgodne z orzecznictwem Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie obciążania kosztami sądowymi
właścicieli nieruchomości w sytuacji roszczeń
przedsiębiorstw przesyłowych o ustanowienie
służebności gruntowej w drodze zasiedzenia
(1095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r.
(SPS-023-1095/08) interpelację pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk,
dotyczącą obciążania kosztami postępowania
sądowego właścicieli nieruchomości
w sprawach o stwierdzenie nabycia przez przedsiębiorstwa
przesyłowe służebności gruntowej w drodze
zasiedzenia oraz w sprawach o ustanowienie
projektowanej służebności przesyłu, przedstawiam
następujące stanowisko.
1. Postępowania sądowe wszczynane z wniosków
przedsiębiorstw przesyłowych o stwierdzenie nabycia
przez zasiedzenie służebności gruntowej prowadzone
są w postępowaniu nieprocesowym, w którym
– zgodnie z art. 520 § 1 K.p.c. – istnieje reguła ponoszenia
przez każdego uczestnika kosztów postępowania
związanych z jego udziałem w sprawie. Zgodnie
z tą zasadą każdego uczestnika obciążają koszty
tej czynności, której sam dokonał, jak i czynności
podjętej (np. przez sąd) w jego interesie. W konsekwencji
zastosowania tej zasady uczestnicy nie
zwracają sobie żadnych kosztów.
W przypadku, gdy uczestnicy są w różnym stopniu
zainteresowani w wyniku postępowania lub interesy
ich są sprzeczne, sąd może stosunkowo rozdzielić
obowiązek zwrotu kosztów lub włożyć go na
jednego z uczestników w całości. To samo dotyczy
zwrotu kosztów postępowania wyłożonych przez
uczestników (art. 520 § 2 K.p.c.). Ponadto wówczas,
gdy interesy uczestników są sprzeczne, sąd może
włożyć na uczestnika, którego wnioski zostały oddalone
lub odrzucone, obowiązek zwrotu kosztów postępowania
poniesionych przez innego uczestnika.
Przepis powyższy stosuje się odpowiednio, jeżeli
uczestnik postępował niesumiennie lub oczywiście
niewłaściwie (art. 520 § 3 K.p.c.).
Z przytoczonych przepisów wynika, iż – w przypadku
sprzeczności interesów pomiędzy uczestnikami
postępowania sądowego – w razie oddalenia lub
odrzucenia wniosków danego uczestnika istnieje
możliwość obciążenia go kosztami postępowania.
Wymaga jednak podkreślenia, iż wskazane przepisy
nie obligują sądu do obciążenia w każdym przypadku
osoby przegrywającej sprawę kosztami postępowania.
Konkretna decyzja w tym przedmiocie uzależniona
jest od przedmiotu sprawy oraz zachowania
się uczestników postępowania.
Strona obciążona kosztami może rozstrzygnięcie
to zaskarżyć do sądu II instancji, wskazując na przyczyny
przemawiające za odstąpieniem od obciążenia
jej kosztami postępowania sądowego. Jest to jedyna
droga kontroli orzeczeń sądów. Uprawnień do takiej
kontroli nie ma natomiast minister sprawiedliwości,
który na mocy art. 9 i 39 ustawy z dnia 27 lipca
2001r. Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U.
Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.) wyposażony jest jedynie
w instrumenty prawne związane z wykonywaniem
zwierzchniego nadzoru nad działalnością administracyjną,
a nie orzeczniczą sądów powszechnych.
Z tych przyczyn nie jest możliwe dokonanie
generalnej oceny prawidłowości praktyki sądowej.
W przedstawionym wyżej zakresie ewentualne
obciążenie właściciela nieruchomości kosztami postępowania
w sprawie o stwierdzenie zasiedzenia
służebności gruntowej uznać więc należy za dopuszczalne.
Ustosunkowując się do kwestii, czy generalnie
zasadne jest domaganie się od właściciela pokrycia
kosztów postępowania w takich sprawach, należy
stwierdzić, iż w aktualnym stanie prawnym żądanie
zwrotu kosztów postępowania ocenia sąd każdorazowo
w oparciu o indywidualne okoliczności danej
sprawy.
Niektóre wydatki mogą być powiązane z czynnościami
podejmowanymi na żądanie uczestniczącego
w postępowaniu właściciela nieruchomości, np. koszty
oględzin przeprowadzonych na jego wniosek. Z drugiej
strony są również takie pozycje kosztów postępowania,
które w żaden sposób nie zależą od zacho-

448
wania się właściciela nieruchomości, np. opłata sądowa
od wniosku o stwierdzenie zasiedzenia, wynosząca
aktualnie 2000 zł.
Za trafne uznać należy twierdzenie, iż postępowanie
sądowe w sprawach o nabycie prawa majątkowego
przez zasiedzenie zmierza do usankcjonowania
sytuacji faktycznej. W doktrynie, jak i orzecznictwie
sądowym funkcjonuje słuszny pogląd, iż w tego rodzaju
sprawach właściciel nieruchomości powinien
być obciążany z reguły wyłącznie tymi kosztami,
które były wynikiem jego aktywności procesowej.
Skutek taki jest możliwy do osiągnięcia w obecnym
stanie prawnym. Skoro bowiem sąd może stosunkowo
rozdzielić koszty lub nawet odstąpić od obciążenia
uczestnika kosztami postępowania, to tym bardziej
może zasądzić od niego tylko część owych kosztów.
Z tych przyczyn obowiązujący stan prawny nie
wymaga żadnych zmian. Przepis art. 520 § 2 K.p.c.
umożliwia dostosowanie orzeczenia o kosztach do
konkretnych okoliczności danej sprawy. W szczególności
niezasadne byłoby wprowadzenie reguły, iż
wszelkie koszty postępowania o stwierdzenie nabycia
prawa przez zasiedzenie ponosi podmiot zainteresowany
obciążeniem nieruchomości. Wynika to
z różnych przyczyn.
Po pierwsze, możliwość obciążenia uczestnika kosztami
postępowania skłania go do bardziej racjonalnego
podejmowania czynności procesowych, a w szczególności
powstrzymuje przed zgłaszaniem wniosków oczywiście
bezzasadnych, obliczonych tylko na przedłużenie
postępowania.
Po drugie, ustawowe nałożenie obowiązku ponoszenia
kosztów postępowania o zasiedzenie nieruchomości
wyłącznie na uczestnika zainteresowanego
obciążeniem nieruchomości byłoby ewenementem
w procedurze cywilnej.
Po trzecie, wprowadzenie proponowanej regulacji
naruszyłoby procesową zasadę równości stron.
2. W odniesieniu do drugiej części interpelacji
(pkt 2) należy wyjaśnić, iż sprawy o ustanowienie
projektowanej służebności przesyłu toczyć się będą
– podobnie, jak sprawy o stwierdzenie zasiedzenia
służebności gruntowej – w trybie nieprocesowym.
Zgodnie bowiem z treścią projektowanego art. 626
§ 3 K.p.c. w sprawach tych mają być odpowiednio
stosowane przepisy o postępowaniu w sprawach
o ustanowienie drogi koniecznej.
Dlatego też należy uznać, iż przedstawione powyżej
stanowisko dotyczące kwestii obciążania właścicieli
nieruchomości w sprawach o stwierdzenie
zasiedzenia służebności gruntowej odnosi się również
do zagadnienia rozkładu kosztów w sprawach
o ustanowienie projektowanej służebności przesyłu.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk
w sprawie zwiększenia limitów emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012 dla sektora
paliwowo-energetycznego,
w tym dla Elektrowni Adamów (1096)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Ireny Tomaszak-Zesiuk z dnia
31 stycznia br. (nr pisma: SPS-023-1096/08) dotyczącą
zwiększenia limitów emisji dwutlenku węgla
na lata 2008–2012 dla sektora paliwowo-energetycznego,
w tym dla elektrowni Adamów, uprzejmie informuję,
co następuje.
Projekt rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie
przyjęcia „Krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012”
dla wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami
do emisji został przedstawiony do konsultacji społecznych
27 grudnia 2007 r. 1) W projekcie tym zaproponowano
łącznie dla sektora elektrowni zawodowych
94 284 623 uprawnień do emisji. W wyniku
przeprowadzonych konsultacji trwających od 27 grudnia
2007 r. do 11 stycznia 2008 r., a także uwag przesłanych
z poszczególnych resortów dokonano zmian
w poszczególnych pulach sektorowych. W dniach od
12 lutego 2008 r. do 26 lutego 2008 r. przeprowadzono
konsultacje zmienionego projektu rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie przyjęcia „Krajowego
planu rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku
węgla na lata 2008–2012” dla wspólnotowego systemu
handlu uprawnieniami do emisji.
Pula dla sektora elektrowni zawodowych została
zwiększona do wartości 105 760 000 uprawnień do
emisji, w tym uległ także zwiększeniu przydział dla
elektrowni Adamów o 255 292 uprawnień do poziomu
3 017 093. Zgodnie z metodyką, przydział uprawnień
do emisji dla sektora elektrowni zawodowych
został określony na podstawie danych dotyczących
produkcji energii elektrycznej w latach 2005–2006.
Decyzja Komisji Europejskiej z 26 marca 2007 r.
ograniczyła liczbę uprawnień do emisji przeznaczoną
dla Polski do wartości 208 515 395 uprawnień.
Tak ograniczony limit nie pozwala na rozdzielenie
uprawnień do emisji w sposób pokrywający zapotrzebowanie
wszystkich instalacji na poziomie rzeczywistej
emisji z lat 2006–2007. W związku z tym
1)
Zgodnie z art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.
o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych
i innych substancji (Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2784)
przez uprawnienia do emisji należy rozumieć uprawnienie do
wprowadzania do powierza w określonym czasie ekwiwalentu
w przypadku gazów cieplarnianych lub 1 Mg jednej z pozostałych
substancji, które może być sprzedane, przeniesione lub
umorzone na zasadach określonych w ustawie.

449
nie ma też możliwości utrzymania takiego przydziału
dla elektrowni Adamów.
Decyzja Komisji Europejskiej została zaskarżona
do Sądu Pierwszej Instancji w dniu 27 maja 2007 r.
Jednocześnie z głównym wnioskiem złożono wniosek
o rozpatrzenie przedmiotowej skargi w trybie
przyspieszonym. jednakże Sąd Pierwszej Instancji
odrzucił wniosek o rozpatrzenie polskiej skargi
w trybie przyspieszonym. W związku z tym w dniu
07 września 2007 r. Polska złożyła wniosek o zawieszenie
wykonania decyzji. Wniosek ten również został
odrzucony przez Sąd Pierwszej Instancji. Należy
podkreślić, że rząd polski wykorzystał możliwości
szybkiego i skutecznego załatwienia sprawy.
Na obecnym etapie została zakończona faza pisemna
procedury w sprawie przedmiotowej skargi.
Aktualnie czekamy na wyznaczenie terminu rozprawy
przed Sądem Pierwszej Instancji.
Powyższe informacje stanowią odpowiedź na pytania
dotyczące projektu krajowego planu rozdziału
uprawnień z grudnia 2007 r. Jednocześnie informuję,
że w lutym 2008 r. Ministerstwo Środowiska
przygotowało kolejny projekt krajowego planu rozdziału
uprawnień, w którym na chwilę obecną przydział
emisji dla elektrowni Adamów wynosi 3 374 646
uprawnień do emisji.
1
Zgodnie z art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 22 grudnia
2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza
gazów cieplarnianych i innych substancji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2784) przez uprawnienia
do emisji należy rozumieć uprawnienie do wprowadzania
do powierza w określonym czasie ekwiwalentu
w przypadku gazów cieplarnianych lub 1 Mg
jednej z pozostałych substancji, które może być
sprzedane, przeniesione lub umorzone na zasadach
określonych w ustawie.
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
ministra środowiska
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie realizacji kluczowej inwestycji
rządowej „Programu dla Odry 2006”
zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz
na rzece Odrze w woj. śląskim (1099)
Odpowiadając na interpelację pana posła Henryka
Siedlaczka w sprawie realizacji kluczowej inwestycji
rządowej „Program dla Odry 2006” – zbiornika
przeciwpowodziowego Racibórz na rzece Odrze
w woj. śląskim, przekazuję poniższe informacje.
Budowa przedmiotowego zbiornika przeciwpowodziowego
jest bezsprzecznie podstawową inwestycją
zbilansowaną w „Programie dla Odry 2006”. Od
lat prowadzone są prace przygotowawcze niezbędne
do wykonania przed rozpoczęciem robót budowlano-
-montażowych.
Podstawowym problemem budowy zbiornika
była konieczność zabezpieczenia środków finansowych
na jej realizację. Mając na względzie wagę problemu,
rząd RP zdecydował się na podpisanie z Bankiem
Światowym umowy pożyczki, o której szeroko
pisze Pan Poseł w swoim wystąpieniu.
Pragnę podkreślić, że środki z umowy pożyczki
zostaną uruchomione w najbliższym czasie. Wzrost
kosztów przedsięwzięcia nie wynika z niewykorzystywania
środków do tej pory, lecz ze zmian rozwiązań
technicznych (inna konstrukcja zapory czołowej
i konstrukcje zapór bocznych, większe obiekty towarzyszące),
przyjętych w projekcie budowlanym w stosunku
do zaproponowanych w studium wykonalności.
W studium wykonalności nie uwzględniono kosztów
z tytułu zakupu kruszywa na budowę obwałowania,
co wynika z przepisów ustawy Prawo geologiczne
i górnicze.
Odpowiadając na pytania o wysokość odszkodowań
za wykupywane nieruchomości, uprzejmie informuję,
że sposób wyceny i postępowań negocjacyjnych
przy wykupie nieruchomości i wywłaszczeniach
nieruchomości został opisany w Resettlement
Action Plan (RAP), Plan działań: Zmiana miejsca
zamieszkania, Uwarunkowania socjologiczne, prawne
i rzeczowe dla zbiornika przeciwpowodziowego
Racibórz. Został on sporządzony w 2005 r. za środki
z kredytu Banku Światowego przez Konsorcjum JacobsGIBB
Ltd oraz JacobsGIBB Polska. W opracowaniu
brali udział:
— zespół JacobsGIBB,
— zespół rzeczoznawców majątkowych,
— zespół prawniczy,
— zespół socjologów.
Proces ujawnienia RAP trwał od czerwca do
11 lipca 2005 r. i przebiegał następująco:
— w lokalnych gazetach zamieszczono ogłoszenia,
w których opisano proces ujawnienia raportu,
podano, gdzie są dostępne skrócone i pełne wersje,
podano także adresy, na które można było nadsyłać
komentarze i gdzie można było wziąć udział w dyskusji
na żywo,
— do wszystkich gospodarstw domowych, których
problem dotyczył, wysłano zawiadomienie oraz
streszczenie RAP,
— pełna wersja RAP została zamieszczona na
stronie internetowej RZGW Gliwice oraz udostępniona
do wglądu publicznego w siedzibach gmin na
obszarze zbiornika, w RZGW Racibórz oraz w parafii
we wsi Nieboczowy.
W piśmie JacobsGIBB z 31.05.2005 r., skierowanym
do mieszkańców w rejonie planowanej budowy
zbiornika, w sprawie konsultacji raportu, w drugim
akapicie podał w sposób bardzo czytelny metodykę

450
określenia wysokości odszkodowań jako rynkową
wartość danej nieruchomości. Do podanej metodyki
wyceny w RAP-ie i opisanej bardzo prosto w przedmiotowym
piśmie nie było żadnych uwag ze strony
mieszkańców i władz gminnych.
RAP był konsultowany ze wszystkimi stronami.
Mieszkańcy i władze gminy nie wnosili zastrzeżeń
do zapisów opracowania.
Zgodnie z obowiązującym prawem wycenę nieruchomości
gruntowej lub zabudowanej przygotowuje
niezależny rzeczoznawca majątkowy w oparciu o zapisy
ustawy o gospodarce nieruchomościami z dnia
21.08.1997 r. i rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 21.09.2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości
i sporządzania operatów szacunkowych. W świetle
postanowień zawartych w umowie pożyczki, podpisanej
w dniu 11.05.2007 r. pomiędzy rządem RP
a Bankiem Światowym oraz protokołem negocjacyjnym,
odszkodowanie za nieruchomości, które wchodzą
pod zbiornik, winne być określone na podstawie
operatu szacunkowego wykonanego metodą rynkową,
zgodnie z prawem polskim. Ustalone w ten sposób
odszkodowanie winno określić cenę, jaką właściciel
mógłby uzyskać, wystawiając daną nieruchomość
na sprzedaż. Przedstawione zasady wyceny są
więc w procedurach obowiązujących w przypadku
wykupów dokonywanych w rejonie inwestycji Racibórz
spełnione.
Prawidłowość cen nieruchomości ustalona przez
rzeczoznawców majątkowych wybranych w drodze
przetargu przez RZGW Gliwice została potwierdzona
przez rzeczoznawcę wyznaczonego przez starostę
do procedur wywłaszczeniowych.
Zgodnie z procedurami Banku Światowego i prawem
polskim wartość nieruchomości wycenia się:
metodą rynkową lub metodą odtworzeniową (w przypadku
braku porównywalnych nieruchomości wycenianych
na rynku). Metoda rynkowa w całości jest
akceptowalna przez konsultantów Banku Światowego.
Wszystkie dotychczas wykupione nieruchomości
budownictwa mieszkalnego w ilości 70 szt. zostały
oszacowane według metody rynkowej. Dwukrotna
kontrola Banku Światowego potwierdziła prawidłowość
działania inwestora w zakresie szacowania
nieruchomości i nie stwierdziła, by w wyniku zmiany
miejsca zamieszkania pogorszył się standard życia
mieszkańców.
Pragnę podkreślić, że taką samą metodą szacowane
są wykupywane grunty pod zbiornik wodny
Świnna Poręba. Większa wartość rynkowa gruntów
w okolicach Wadowice–Sucha Beskidzka spowodowana
jest, jak sądzę, znacznie większą atrakcyjnością
turystyczno-wypoczynkową tych terenów.
Ponadto chciałbym poinformować, że zgodnie
z obowiązującymi przepisami inwestor przedsięwzięcia
ma obowiązek ponieść koszty odtworzenia
likwidowanej infrastruktury.
Z gminą Lubomia zostało zwarte porozumienie
związane z budowę nowych ujęć wody dla gminy. Inwestor
zbiornika będzie również finansował przekształcanie
stacji uzdatniania wody w zakresie wynikającym
z technologii uzdatniania dla zapewnienia
odpowiedniej jej jakości. Nowa technologia
uzdatnienia wody jeszcze nie została ustalona.
Na zakończenie pragnąłbym się odnieść do stwierdzenia
zawartego w interpelacji, iż „teren przyszłego
zbiornika Racibórz będzie miejscem wydobycia
kopalin – żwiru, co zapewni dochody Skarbowi Państwa
oraz przyszłym użytkownikom tych terenów”.
Podatki z tytułu eksploatacji górniczej firma eksploatująca
odprowadza do gminy, czyli to gmina będzie
miała dochód związany z eksploatacją kopalin.
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Maciej Nowicki
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie warunków płacowych
pracowników wojska (1100)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Dzięcioła w sprawie
warunków płacowych pracowników wojska (SPS-
-023-1100/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Problem niskich wynagrodzeń pracowników wojska
znany jest kierownictwu resortu obrony narodowej.
W ostatnich dwóch latach kilkakrotnie był omawiany
podczas spotkań z przedstawicielami związków
zawodowych.
Zgodnie jednak z art. 6 ustawy z dnia 23 grudnia
1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej
sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz. U. Nr 110, poz. 1255, ze zm.), podstawę do określenia
wynagrodzeń pracowników w danym roku
budżetowym (kalendarzowym) stanowią wynagrodzenia
z roku poprzedniego, waloryzowane średniorocznym
wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń, ustalanym
corocznie przez Sejm w ustawie budżetowej.
W związku z zamrożeniem płac w sferze budżetowej
na 2007 r. środki finansowe na wynagrodzenia
pracowników pozostały na poziomie 2006 r.
Doraźnie, w uzgodnieniu ze stroną związkową,
w I kwartale 2007 r. ówczesny minister obrony narodowej
polecił w ramach środków na wynagrodzenia
pracowników dokonać zmiany struktury wynagrodzenia
tak, by kosztem rezerw z wakatów i nagród
uznaniowych uległo zwiększeniu wynagrodzenie
zasadnicze każdego pracownika średnio o 100 zł
miesięcznie. Zamierzenie to zostało zrealizowane
w maju 2007 r.

451
W budżecie resortu obrony narodowej na 2008 r.
zaplanowano środki finansowe na podwyższenie
wynagrodzeń o 7% powyżej wskaźnika wzrostu
wynagrodzeń ustalonego w ustawie budżetowej
(tj. łącznie o 9,3%).
Interesy pracowników wojska w resorcie obrony
narodowej reprezentują trzy organizacje związkowe
– Niezależny Samorządny Związek Zawodowy Pracowników
Wojska, Sekcja Krajowa Pracowników
Cywilnych Ministerstwa Obrony Narodowej Niezależnego
Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”
i Związek Zawodowy Pracowników Przemysłu
Poligraficznego. Kierownictwo resortu utrzymuje
na bieżąco ścisłą współpracę z ich przedstawicielami
w celu wypracowania wspólnego stanowiska
przy rozwiązywaniu problemów dotyczących środowiska
pracowniczego.
Dostrzegając potrzebę odczuwalnej poprawy sytuacji
płacowej pracowników wojska, w lutym br. powołano
zespół roboczy, którego zadaniem jest wypracowanie
– wspólnie ze stroną związkową – nowych
zasad podziału środków na wynagrodzenia.
Rozumiejąc powagę sytuacji i konieczność podjęcia
niezwłocznych działań na rzecz poprawy poziomu
wynagrodzeń pracowniczych resortu, zaprosiłem
kierownictwa wspomnianych wyżej organizacji
związkowych na spotkanie w siedzibie Ministerstwa
Obrony Narodowej w dniu 12 marca br., na którym,
mam nadzieję, zapadną ostateczne decyzje na temat
wysokości podwyżek wynagrodzeń pracowników
wojska w bieżącym roku.
W resorcie obrony narodowej rozważana jest także
możliwość podjęcia inicjatywy ustawodawczej
w celu wprowadzenia zapisów gwarantujących stały
wzrost wynagrodzeń (ponadprzeciętny wzrost wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej) w latach
2009–2010.
Z wyrazami szacunku i poważania
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Bogdan Klich
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie zobligowania urzędów
do ubiegania się o uzyskiwanie
certyfikatu jakości ISO 9001:2000 (1101)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1101/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Polaka z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie
zobligowania urzędów do ubiegania się o uzyskiwanie
certyfikatu jakości ISO 9001:2000 uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Normy ISO 9001:2000 są międzynarodowymi
standardami opracowanymi przez Międzynarodową
Organizację Normalizacyjną ISO (International Organisation
for Standarisation), poświęconymi systemowi
zapewnienia jakości. Oznacza to, że wszystkie
działania mające wpływ na jakość powinny być zaplanowane,
systematyczne, udokumentowane i nadzorowane,
a organizacja powinna dostarczyć dowodów,
że wszystko odbywa się zgodnie z wymaganiami
opisanymi w normie oraz z wymaganiami klientów.
Norma ISO 9001:2000 stanowi podstawę do
wdrożenia i certyfikacji systemu zarządzania jakością.
Wdrożenie tego systemu jest równoznaczne
z wprowadzeniem zarządzania procesowego, które
jest fundamentem racjonalnego, skutecznego zarządzania
w każdej organizacji.
Zarządzanie system jakości zgodnie z ww. standardami
z pewnością przyczynia się w organizacjach
z sektora administracji publicznej do efektywniejszej
pracy i lepszego spełniania oczekiwań obywateli
i partnerów instytucjonalnych.
Proces wdrażania systemu zarządzania jakością
obejmuje następujące etapy:
— opracowanie szczegółowego planu prac wdrożeniowych,
— szkolenia kierownictwa organizacji,
— szkolenia pracowników tworzących struktury
systemu,
— zdefiniowanie procesów i ich wskaźników,
— opracowywanie dokumentacji systemu,
— szkolenia audytorów wewnętrznych,
— wdrażanie opracowanego systemu,
— audyt certyfikujący,
— audyty wewnętrzne i działania doskonalące.
Niezależnie od wskazanych wyżej korzyści wynikających
z wdrożenia systemu zarządzania jakością
zgodnego z normą ISO 9001:2000 należy zwrócić
uwagę, że większość etapów wdrażania systemu wymaga
współpracy z zewnętrznymi firmami doradczymi,
co generuje określone koszty dla jednostek
administracji publicznej, które muszą zostać uwzględnione
w ich budżetach. Koszty takie generuje również
przeprowadzenie audytu certyfikującego przez
firmę certyfikującą.
Rozpatrując więc ewentualne podjęcie działań legislacyjnych,
które obligowałyby jednostki administracji
publicznej do ubiegania się w określonym
czasie o certyfikaty ISO, należy w odniesieniu do
jednostek samorządu terytorialnego zwrócić uwagę
na art. 167 ust. 4 Konstytucji RP, który stanowi, że
zmiany w zakresie zadań i kompetencji jednostek
samorządu terytorialnego następują wraz z odpowiednimi
zmianami w podziale dochodów publicznych.
Z kolei w przypadku jednostek administracji
rządowej przyjęcie takiego aktu prawnego wiązało-

452
by się z koniecznością odpowiedniego zwiększenia
budżetów dysponentów poszczególnych części budżetu
państwa o środki niezbędne na zakup usług
doradczych i certyfikacyjnych. Na skutki finansowe
takiego rozwiązania wpłynąłby również z pewnością
nieunikniony wzrost cen tego typu usług związanych
z pojawieniem się w stosunkowo krótkim
czasie wzmożonego i sztywnego popytu.
Biorąc powyższe pod uwagę, wydaje się, że proponowane
rozwiązanie legislacyjne może przyczynić
się do negatywnych skutków dla budżetu państwa,
a także może ze względu na ograniczony potencjał
kadrowy firm doradczych i certyfikujących doprowadzić
do pogorszenia standardów ich usług, a tym
samym do ograniczania korzyści dla jednostek administracji
publicznej z wdrażania systemu ISO
9001:2000.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać na
niektóre podejmowane lub planowane działania
zmierzające do zwiększania zdolności administracyjnych
jednostek administracji publicznej.
Od października 2006 r. do 15 grudnia 2007 r.
realizowany był projekt „Poprawa zdolności administracyjnej
w wybranych centralnych organizacjach
rządowych” współfinansowany ze środków UE w ramach
programu Transition Facility 2004. Nadzór
merytoryczny nad realizacją projektu sprawowało
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
we współpracy z Kancelarią Prezesa Rady Ministrów.
W ramach projektu ponad 500 pracowników
administracji rządowej zostało przeszkolonych w zakresie
metody CAF i innych nowoczesnych metod
zarządzania, a dodatkowych 40 zostało przygotowanych
do roli trenerów/doradców CAF. Projekt umożliwił
również przeprowadzenie samooceny stanu zarządzania
w oparciu o metodę CAF w 20 ministerstwach
i urzędach centralnych, zdefiniowanie obszarów
wymagających usprawnień oraz przygotowanie
planów usprawnień dla tych urzędów. Należy
zaznaczyć, że Wspólna Metoda Oceny CAF to narzędzie
kompleksowego zarządzania jakością, zainspirowane
Modelem Doskonałości Europejskiej Fundacji
Zarządzania Jakością (EFQM) oraz modelem
opracowanym w Wyższej Szkole Administracji w Spirze.
Opiera się na założeniu, że osiągnięcie pożądanych
rezultatów działań organizacji zależy od jakości
przywództwa, wpływającego na politykę i strategię,
zarządzanie zasobami ludzkimi, działania w zakresie
nawiązywania związków partnerskich, zasoby
i procesy zarządzania zmianą.
Zgodnie z tą metodą organizację poddaje się jednoczesnemu
oglądowi z różnych punktów widzenia
w ramach całościowego procesu analizy wyników jej
działalności.
Przed metodą CAF postawiono cztery zasadnicze
cele:
1) wprowadzenie i utrwalanie zasad kompleksowego
zarządzania jakością w administracji publicznej
poprzez stosowanie i objaśnianie metody samooceny
– poczynając od obecnej fazy „planuj – wykonaj”
(plan – do), aż do realizacji pełnego cyklu „planuj
– wykonaj – sprawdź – działaj” (plan – do – check
– act, PDCA).
2) ułatwienie samooceny jednostki sektora publicznego
podejmowanej w celu sformułowania diagnozy
i podjęcia działań doskonalących.
3) stworzenie pomostu łączącego różne modele
stosowane w zarządzaniu jakością.
4) ułatwienie wzajemnego uczenia się i wymiany
doświadczeń pomiędzy jednostkami sektora publicznego
(bench-learning).
Wraz z modelem CAF instytucja otrzymuje ważny
instrument umożliwiający wszczęcie procesu ciągłego
doskonalenia. Metoda ta umożliwia:
— ocenę opartą na świadectwach (dowodach),
wykorzystującą zestaw kryteriów powszechnie stosowany
w jednostkach administracji publicznej
w Europie;
— ustalenie, czy faktycznie uzyskano zakładany
postęp;
— uzyskanie spójności podjętych działań i konsensusu
w sprawie, co należy uczynić, by usprawnić
działalność instytucji;
— uzyskanie spójności pomiędzy osiąganymi wynikami
a prowadzonymi działaniami (potencjałem);
— wzbudzenie zainteresowania pracowników
i skłonienie ich do zaangażowana się w proces
usprawnień;
— upowszechnianie doświadczeń w zakresie dobrych
praktyk i dzielenie się nimi wewnątrz i na zewnątrz
instytucji;
— włączenie różnych inicjatyw dotyczących poprawy
jakości w codzienną działalność instytucji;
— pomiar osiąganego wraz z upływem czasu postępu,
drogą okresowej samooceny.
Sam projekt należy traktować jako przedsięwzięcie
pilotażowe mogące jednak w przyszłości stać się
obok normy ISO 9001 głównym narzędziem pozwalającym
ulepszać szeroko rozumiane procesy zarządcze
w administracji publicznej.
Ponadto przyjęty na najbliższe lata plan działań
na rzecz wdrożenia zasad dobrego rządzenia przewiduje
wykorzystanie w szerokim zakresie wsparcia
finansowego Unii Europejskiej w nowej perspektywie
finansowej na lata 2007–2013.
W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” finansowanego ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego wynegocjowano z Komisją
Europejską zakres merytoryczny priorytetu V: Dobre
rządzenie, który w istocie jest rządowym programem
modernizacji polskiej administracji publicznej.
W ramach priorytetu zaplanowano 5 działań:
1) wzmocnienie potencjału administracji rządowej,
2) wzmocnienie potencjału administracji samorządowej,
3) wsparcie na rzecz realizacji strategii lizbońskiej,
4) rozwój potencjału trzeciego sektora,
5) rozwój dialogu społecznego.

453
Minister spraw wewnętrznych i administracji
będzie odpowiedzialny za wdrożenie działania 5.2
w ramach priorytetu V Programu Operacyjnego
„Kapitał ludzki”.
Celem ogólnym tego działania jest poprawa efektywności
funkcjonowania lokalnej i regionalnej administracji
oraz jakości świadczonych przez nią
usług publicznych poprzez modernizację procesów
zarządzania, podnoszenie kwalifikacji i promowanie
postaw etycznych pracowników administracji samorządowej
oraz bardziej przyjazną i sprawną obsługę
klientów.
Jednym z priorytetów działań Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji będzie również
wzmocnienie zdolności jednostek samorządu
terytorialnego w zakresie opracowywania, wdrażania
oraz ewaluacji polityk i strategii o zasięgu regionalnym
i lokalnym.
Osiągnięcie zamierzonego celu będzie możliwe
dzięki wdrożeniu budżetu zadaniowego, upowszechnianiu
zarządzania organizacją przez cele oraz organizacji
specjalistycznych szkoleń dla urzędników samorządowych.
Planowane są również szkolenia mające
na celu doskonalenie jakości stanowionego prawa
miejscowego oraz decyzji administracyjnych wydawanych
przez organy samorządu terytorialnego.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
będzie aktywnie działać na rzecz upowszechniania
dobrych praktyk w zakresie obsługi klientów,
organizacji i zarządzania urzędami administracji
samorządowej, w szczególności w formie benchmarkingu
i benchlearningu. W ramach działania 5.2.
prowadzony będzie regularny pomiar oceny funkcjonowania
lokalnej i regionalnej administracji publicznej,
w tym satysfakcji klientów.
Pełna realizacja tego planu przyniesie nie tylko
modernizację lokalnej i regionalnej administracji
publicznej, ale poprawi także wizerunek urzędów
i urzędników. W ramach działania 5.2 zostały wyodrębnione
trzy poddziałania ze względu na sposób
wyboru projektów, zakres merytoryczny i grupy
ostatecznych odbiorców pomocy.
Całkowity budżet działania 5.2 w Programie
Operacyjnym „Kapitał ludzki” na lata programowania
2007–2013 wynosi ponad 252 mln euro.
Należy oczekiwać, że działania powyższe przyczynią
się do osiągnięcia w znacznej części urzędów
administracji publicznej efektów, o których mowa
w interpelacji pana posła.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych (1102)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Lecha Kołakowskiego, z dnia
4 lutego 2008 r., w sprawie zmiany przepisów ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych, nadesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-024-1102/08, uprzejmie informuję.
Na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) wyłączeniu
z podatku od nieruchomości podlegają grunty
zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu
przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane
w nich budowle, z wyjątkiem związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż
eksploatacja autostrad płatnych.
Pojęcie drogi publicznej definiuje ustawa z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.). Drogą publiczną
jest droga zaliczona na podstawie ww. ustawy do
jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy,
zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami
i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych
przepisach szczególnych. Do dróg publicznych zaliczane
są drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe
i gminne. Drogi niezaliczone do żadnej kategorii
dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach
mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych,
dojazdowe do obiektów użytkowanych przez
przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi,
autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe są
drogami wewnętrznymi (art. 8 ww. ustawy).
Brzmienie przepisu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych obowiązujące do
31 grudnia 2006 r., zgodnie z którym opodatkowaniu
podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy
drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi
związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem
i obsługą ruchu, zostało zmienione ustawą o podatkach
i opłatach lokalnych ustawą z dnia 14 listopada
2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1953). W założeniu projektodawców zmiany
miały na celu dostosowanie przepisów ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych (w zakresie, w jakim
odwołuje się ona do pojęć zawartych w ustawie o drogach
publicznych) do ustawy o drogach publicznych.
Nie miały natomiast na celu zmian merytorycznych.
Przepis ten był jednak niejednolicie interpretowany
ze względu na brak wskazania wprost, że wyłączenie
dotyczy dróg publicznych, z jednoczesnym

454
posługiwaniem się terminologią z ustawy o drogach
publicznych.
W obecnym stanie prawnym omawianemu wyłączeniu
podatkowemu podlegają grunty pod drogami
publicznymi oraz budowle dróg publicznych. Nie
obejmuje ono natomiast dróg wewnętrznych.
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.) wpływy z podatku
od nieruchomości stanowią dochód własny gminy.
Mając na względzie autonomię finansową jednostek
samorządu terytorialnego, przepisy ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych umożliwiają gminom samodzielne
kształtowanie polityki podatkowej. Rada
gminy, ustalając stawki podatku od nieruchomości,
może różnicować ich wysokość dla poszczególnych
rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając
w szczególności: lokalizację, rodzaj prowadzonej
działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie oraz
sposób wykorzystywania gruntu (art. 5 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych). Może zatem ustalić
niższą niż przewidziana w ustawie stawkę podatku
od nieruchomości dla gruntów wykorzystywanych
jako drogi wewnętrzne. Rada gminy ma również
możliwość wprowadzania zwolnień przedmiotowych
z podatku od nieruchomości innych niż określone
w ustawie (art. 7 ust. 3), a więc może wprowadzić
zwolnienie dla dróg wewnętrznych.
Zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego od 2004 r. subwencja ogólna
dla gmin składa się z części: wyrównawczej, równoważącej
i oświatowej. W skład części wyrównawczej
subwencji ogólnej dla gmin wchodzi kwota podstawowa
oraz kwota uzupełniająca.
Wysokość kwoty podstawowej części wyrównawczej
subwencji ogólnej uzależniona jest od wielkości
dochodów podatkowych możliwych do uzyskania
przez gminę w roku poprzedzającym rok bazowy
oraz liczby mieszkańców faktycznie zamieszkałych
w gminie według stanu na dzień 31 grudnia roku
poprzedzającego rok bazowy, ustalonej przez Główny
Urząd Statystyczny. Stosownie do art. 20 ust. 3
ww. ustawy przez dochody podatkowe rozumie się
łączne dochody z tytułu: podatku od nieruchomości,
podatku rolnego, podatku leśnego, podatku od czynności
cywilnoprawnych, podatku od działalności gospodarczej
osób fizycznych opłacanego w formie
karty podatkowej, wpływów z opłaty skarbowej,
wpływów z opłaty eksploatacyjnej, udziału we wpływach
z podatku dochodowego od osób fizycznych,
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób prawnych.
Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego w celu ustalenia
części wyrównawczej subwencji ogólnej i wpłat
przyjmuje się dochody, które jednostka samorządu
terytorialnego może uzyskać z podatku rolnego,
stosując do ich obliczenia średnią cenę skupu żyta,
a z podatku leśnego – średnią cenę sprzedaży drewna,
ogłoszone przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego,
a w przypadku innych podatków, stosując
do ich obliczenia górne granice stawek podatków
obowiązujące w danym roku. Do dochodów, które
jednostka samorządu terytorialnego może uzyskać,
zalicza się także skutki finansowe wynikające
z zastosowania przewidzianych w przepisach prawa
podatkowego ulg podatkowych i ulg w spłacie zobowiązań
podatkowych.
Z powyższego wynika, że skutki finansowe wynikające
z uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego
określających niższe stawki podatków
oraz skutki finansowe decyzji wydanych przez organy
podatkowe nie stanowią podstawy do zwiększenia
części wyrównawczej subwencji ogólnej.
Podstawę do wyliczenia części wyrównawczej
subwencji ogólnej stanowi potencjał dochodowy
gmin, na który składają się – wykazywane przez
gminy w sprawozdaniu z wykonania dochodów podatkowych
(Rb-PDP) – kwoty:
1) wykonanych dochodów podatkowych,
2) skutków uchwał rad gmin o stosowaniu stawek
podatkowych niższych od stawek maksymalnych,
3) skutków finansowych wynikających z zastosowania
przewidzianych w przepisach prawa podatkowego
ulg podatkowych (bez ulg i zwolnień ustawowych)
oraz ulg w spłacie zobowiązań.
Jeżeli gmina – w ramach posiadanych kompetencji
– obniży stawkę podatku bądź udzieli ulg np.
w podatku od nieruchomości, to wówczas skutek finansowy
takiej decyzji i tak zostanie wykazany
przez gminę w sprawozdaniu Rb-PDP (jako skutek
decyzji gminy o udzieleniu ulgi lub obniżeniu stawki,
a nie jako wykonany dochód z danego tytułu).
Omawiana ulga będzie miała taki sam wpływ na
wielkość wskaźnika dochodów podatkowych na jednego
mieszkańca, jak dochody wykonane, bowiem
przy ustalaniu części wyrównawczej subwencji ogólnej
dla gmin sumowaniu podlegają kwoty wykazywane
w stosownych sprawozdaniach z tytułów, o których
mowa wyżej w pozycjach 1–3.
To, czy gmina otrzyma w ramach subwencji ogólnej
kwotę wyrównawczą, czy też nie uzależnione
jest jedynie od tego, jak ukształtuje się wskaźnik dochodów
podatkowych na jednego mieszkańca w kraju
(wskaźnik Gg) i w tej gminie (wskaźnik G).
Wysokość kwoty uzupełniającej (wchodzącej w skład
części wyrównawczej dla gmin) uzależniona jest od
gęstości zaludnienia w gminie w relacji do średniej
gęstości zaludnienia w kraju i dochodu gminy na
1 mieszkańca. Kwotę uzupełniającą otrzymują tylko
te gminy, w których gęstość zaludnienia, ustalona
przez Główny Urząd Statystyczny według stanu na
dzień 31 grudnia roku bazowego, jest niższa od średniej
gęstości zaludnienia w kraju i dochód podatkowy
na 1 mieszkańca gminy jest nie wyższy niż 150%
średniego dochodu podatkowego na 1 mieszkańca
kraju.
Natomiast skutki ulg i zwolnień ustawowych
udzielanych przez gminy nie są ujmowane w ww.

455
sprawozdaniu Rb-PDP i nie są wliczane do potencjału
dochodowego gminy. Nie powodują więc wzrostu
wskaźnika G, a w konsekwencji – w przypadku
gmin, których wskaźnik G jest niższy od 92% wskaźnika
Gg – spadku kwoty podstawowej części wyrównawczej
subwencji ogólnej.
Ponadto należy zauważyć, że jeżeli wszystkie
ogólnodostępne drogi wewnętrzne zostaną zwolnione
ustawowo z podatku od nieruchomości, będzie to
miało wpływ na wskaźnik G, ale także na wskaźnik
Gg. W związku tym sytuacja większości gmin, z punktu
widzenia wpływu na subwencję wyrównawczą,
nie ulegnie zmianie, a jedynie w nielicznych przypadkach
gmin charakteryzujących się istotnie odmiennymi
warunkami niż przeciętne w kraju mogą
wystąpić zmiany, zarówno korzystne jak i niekorzystne,
w wysokości dochodów danej gminy.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić,
iż wprowadzenie w ustawie o podatkach i opłatach
lokalnych zwolnienia (wyłączenia) z podatku od
nieruchomości dróg wewnętrznych będących własnością
gminy nie znajduje uzasadnienia z punktu
widzenia wpływu na dochody gminne i określanie
subwencji. Rozwiązania takie budzą również wątpliwości
z punktu widzenia zgodności z konstytucyjnymi
zasadami równości i demokratycznego
państwa prawa.
Brak postulatów zmian zgłaszanych przez samorządy
innych województw w omawianym zakresie
wskazuje ponadto, że problem dotyczy jedynie województwa
podlaskiego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Dariusza Bąka
w sprawie zniesienia embarga
na eksport mięsa i przetworów mięsnych
do Rosji (1104)
W odpowiedzi na pismo z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak SPS-023-1104/08, dotyczące interpelacji pana
posła Dariusza Bąka w sprawie zniesienia embarga
na eksport mięsa i przetworów mięsnych do Rosji
uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z pytaniami rolników informuję
w odniesieniu do pierwszego pytania, iż embargo zostało
zniesione w wyniku rozmów uwieńczonych
podpisaniem 19 grudnia 2007r. w Swietłogorsku,
w obwodzie kaliningradzkim, memorandum między
polską Inspekcją Weterynaryjną a Federalną Służbą
ds. Nadzoru Weterynaryjnego i Fitosanitarnego
Federacji Rosyjskiej o warunkach dostaw produkcji
zwierzęcej z Rzeczypospolitej Polskiej do Federacji
Rosyjskiej. W wyniku podpisania memorandum
umożliwione zostało wznowienie eksportu z Rzeczypospolitej
Polskiej do Federacji Rosyjskiej mięsa surowego
– nieprzetworzonego.
W zakresie drugiego pytania rolników pragnę
poinformować, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi na bieżąco monitoruje sytuację cenową na
rynku mięsa wieprzowego na terenie całego kraju,
jak również w poszczególnych makroregionach.
Problemy producentów żywca wieprzowego, z powodu
znacznego spadku cen tego produktu na rynku
krajowym, pojawiły się jesienią 2006 r. Jesienią
2007 r. pogorszeniu uległa także sytuacja na całym
wspólnotowym rynku wieprzowiny, spowodowana
wzrostem produkcji wieprzowiny w Unii Europejskiej
oraz rosnącymi kosztami produkcji – w rezultacie
wysokich cen zbóż i pasz.
Od chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej
polityka na rynku wieprzowiny prowadzona
i realizowana jest w ramach instrumentów Wspólnej
Polityki Rolnej (WPR) zgodnie z rozporządzeniem
Rady (EWG) nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r.
w sprawie wspólnej organizacji rynku wieprzowiny.
W tej sytuacji Polska, podobnie jak i inne kraje
członkowskie UE, nie ma możliwości samodzielnego
podejmowania działań interwencyjnych na rynku
wieprzowiny.
Wobec problemów na rynku mięsa wieprzowego
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi od samego
początku wielokrotnie występowało z wnioskiem do
Komisji Europejskiej o wprowadzenie dopłat do prywatnego
składowania oraz refundacji wywozowych
do półtusz wieprzowych. Komisja Europejska, biorąc
pod uwagę stabilną sytuację na rynku wspólnotowym
wieprzowiny, nie wprowadziła proponowanych
przez Polskę instrumentów.
Powtarzane przez Polskę postulaty odniosły skutek
dopiero wtedy, kiedy uległa pogorszeniu sytuacja
całego rynku wieprzowiny UE. Komisja Europejska
w dniu 29 października 2007 r. wyraziła zgodę na
udzielenie dopłat do prywatnego składowania półtusz
wieprzowych oraz ich elementów przez okres od
trzech do pięciu miesięcy według stawek określonych
w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1267/2007
z 26 października 2007 r. w sprawie szczególnych
warunków przyznawania pomocy w odniesieniu
do prywatnego składowania wieprzowiny. Z dniem
30 listopada 2007 r. rozszerzono asortyment produktów
objętych refundacjami wywozowymi. Obok
istniejących refundacji do mięsa przetworzonego
udziela się ich obecnie także przy eksporcie tusz,
półtusz i elementów, co było postulatem Polski.
W odpowiedzi na kolejne pogorszenie sytuacji
producentów wieprzowiny, które nastąpiło w połowie
stycznia 2008 r., Polska podjęła starania o zwiększenie
stawek refundacji do eksportu mięsa wieprzo-

456
wego (pisemne wnioski ministra rolnictwa i rozwoju
wsi do komisarza ds. rolnictwa UE) oraz o rozważenie
zastosowania innych instrumentów wsparcia rynku,
w tym skupu interwencyjnego. Na posiedzeniu Rady
Ministrów ds. Rolnictwa i Rybołówstwa Unii Europejskiej
w dniu 18 lutego 2008 r. minister rolnictwa i rozwoju
wsi przedstawił wniosek o zastosowanie wszelkich
przewidzianych prawem wspólnotowym instrumentów
wsparcia rynku wieprzowiny.
Komisja Europejska uznała jednak, iż w chwili
obecnej nie ma podstaw do zwiększania stawek refundacji.
Zaproponowała natomiast możliwość wydłużenia
zawartych już umów prywatnego składowania
mięsa wieprzowego maksymalnie o kolejne
3 miesiące.
MRiRW badało również, czy zachowania rynkowe
przedsiębiorców prowadzących skup żywca wieprzowego
nie naruszają zasad konkurencji. W opinii
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
duża liczba działających na rynku wieprzowiny
podmiotów powoduje, iż trudno dopatrzeć się zachowań
naruszających konkurencję.
W zakresie pierwszego pytania, które zadał pan
poseł w swoim imieniu, chciałbym poinformować, że
został wznowiony eksport wieprzowiny do Rosji.
W okresie od 19 grudnia 2007 r. do 20 lutego 2008 r.
Agencja Rynku Rolnego udzieliła 254 licencji na wywóz
wieprzowiny, łącznie na 8823,8 ton świeżego
mięsa i produktów. Według stanu na dzień 4 marca
2008 r. zostało zatwierdzonych do eksportu do Federacji
Rosyjskiej 5 zakładów produkcyjnych mięsa
wieprzowego oraz jedna chłodnia składowa. Zgłoszono
73 wysyłki mięsa wieprzowego obejmujące
1460 ton wieprzowiny. Należy zaznaczyć, że oficjalne
zniesienie embarga na eksport do FR nastąpiło
w dniu 19 grudnia 2007 r., natomiast pierwsza wysyłka
mięsa wieprzowego miała miejsce 23 stycznia
2008 r., co związane było z opóźnieniem wysyłek
spowodowanym podpisywaniem nowych kontraktów
handlowych przez polskich przedsiębiorców
z kontrahentami w Rosji. W styczniu 2008 r. główny
lekarz weterynarii RP przekazała stronie rosyjskiej
listę 105 przedsiębiorstw, w tym 80 produkujących
mięso (60 zakładów produkujących mięso czerwone
– ich wykaz znajduje się w Głównej Inspekcji Weterynaryjnej),
zainteresowanych nabyciem uprawnień
do eksportu na rynek rosyjski. Zgodnie z ustaleniami
memorandum podpisanego 19 grudnia 2007 r.
w Swietłogorsku zgłoszone przedsiębiorstwa będą
skontrolowane w 2008 r.
W odniesieniu do pytania drugiego chciałbym zauważyć,
że ceny eksportowe są zawierane na podstawie
kontraktu eksporter–importer. Rząd nie posiada
uprawnień w zakresie ingerencji w postanowienia
kontraktów oraz nie posiada też informacji o ich
wysokości. Nie może w związku z tym gwarantować,
że są one satysfakcjonujące dla rolników.
W zakresie pytania trzeciego, dotyczącego ilości
mięsa wieprzowego eksportowanego rocznie do Rosji
przed wprowadzeniem embarga, informuję, iż
w latach 2000–2005 wyeksportowano do Federacji
Rosyjskiej następujące ilości mięsa wieprzowego:
— 2000 r. – 42 889 ton o wartości 35 126 tys. USD,
— 2001 r. – 24 505 ton o wartości 22 400 tys. USD,
— 2002 r. – 17 403 ton o wartości 14 621 tys. USD,
— 2003 r. – 79 910 ton o wartości 65 348 tys. USD,
— 2004 r. – 28 777 ton o wartości 31 134 tys. USD,
— 2005 r. – 12 803 ton o wartości 15 801 tys. USD.
W odpowiedzi na ostatnie pytanie dotyczące planów
eksportowych na mięso wieprzowe do Rosji pragnę
wyjaśnić, że rząd nie sporządza planów eksportowych
na mięso wieprzowe. Wielkość eksportu zależy
m.in. od możliwości zawarcia korzystnych kontraktów.
Relacje z rosyjskimi kontrahentami muszą
być po zniesieniu embarga stopniowo odbudowywane.
Nie bez znaczenia jest również opłacalność eksportu,
co uzależnione jest od sytuacji cenowej, ale
również od wysokości stosownych stawek celnych.
Federacja Rosyjska w swoim ustawodawstwie (uchwała
rządu FR nr 732 z dnia 5 grudnia 2005 r.) wyznaczyła
kontyngenty taryfowe na mięso. W ubiegłym
roku kontyngent taryfowy na mięso wieprzowe wynosił
484,8 tys. ton (w tym 244,9 tys. ton dla państw
Unii Europejskiej), w roku 2008 wynosi 493,5 tys.
ton (244,9 tys. ton dla państw Unii Europejskiej),
a w roku 2009 – 502,2 tys. ton (253,4 tys. ton dla
państw Unii Europejskiej). Cło importowe w ramach
kontyngentu wynosi 15%, nie mniej jednak
niż 0,2 euro/kg. Stawka dla dostaw powyżej kontyngentu
w roku 2008 wynosi obecnie 60%, ale nie
mniej niż 1 euro/kg).
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Marek Sawicki
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie ewentualnego wprowadzenia
odpłatności za studia dzienne
na wyższych uczelniach państwowych (1105)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek (SPS-023-
-115/08) w sprawie odpłatności za studia dzienne
w uczelniach państwowych, pragnę wyjaśnić, co następuje.
Wprowadzenie odpłatności za studia stacjonarne
(dzienne) w uczelniach publicznych (państwowych)
nie jest możliwe wobec przepisu art. 70 Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej. Na podstawie tego przepisu
w ustawie z dnia 27 lipca 2005r. Prawo o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.)

457
wprowadzono możliwość pobierania przez uczelnie
publiczne „opłat za niektóre usługi edukacyjne”.
Należy podkreślić, iż w środowisku akademickim
od dłuższego już czasu trwa dyskusja nad tym
problemem, gdyż ponad połowa populacji studentów
ponosi koszty kształcenia. W dyskusji pojawiają się
głosy o konieczności wprowadzenia powszechnej
(choćby symbolicznej) odpłatności lub różnych form
współpłatności, którym będzie towarzyszył rozbudowany
system zwrotnej (kredyty), jak i bezzwrotnej
(stypendia, zapomogi) pomocy materialnej.
Podjęłam szerokie konsultacje ze społecznością
akademicką, środowiskiem studentów oraz przedstawicielami
pracodawców nad nowymi rozwiązaniami,
które – przy zachowaniu konstytucyjnej zasady
bezpłatności kształcenia w formie stacjonarnej
w uczelniach publicznych – zapewnią równy i sprawiedliwy
dostęp do wykształcenia dla uzdolnionej
młodzieży, niezależnie od statusu materialnego.
Pragnę zapewnić, iż w toku dyskusji nad nowymi
rozwiązaniami prawnymi i systemowymi w obszarze
finansowania szkolnictwa wyższego problem zapewnienia
dostępu do studiów młodzieży pochodzącej
z uboższych środowisk nie zostanie pominięty,
a przyjęte zasady będą rozszerzały, nie zaś ograniczały,
możliwość studiowania.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Barbara Kudrycka
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie utworzenia w Lublinie siedziby
Polskiej Grupy Energetycznej (1106)
W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka (znak:
SPS-023-1106/08) z dnia 20 lutego 2008 r., za pośrednictwem
którego została przesłana interpelacja
pana posła Wojciecha Żukowskiego z dnia 4 lutego
2008 r. w sprawie siedziby Polskiej Grupy Energetycznej,
przedstawiam stanowisko Ministerstwa
Skarbu Państwa w przedmiotowej kwestii.
Uprzejmie informuję, iż Walne Zgromadzenie Polskich
Sieci Elektroenergetycznych SA w dniu 7 września
2007 r. powzięło uchwałę w sprawie zmiany statutu
tej spółki, polegającej na zmianie nazwy podmiotu
na: „PGE Polska Grupa Energetyczna SA”
i zmianie siedziby spółki na miasto Lublin. Przedmiotowa
uchwała została zarejestrowana w sądzie rejestrowym
w dniu 25 października 2007 r. i od tego
dnia formalnie siedzibą spółki jest miasto Lublin.
Polska Grupa Energetyczna została utworzona
9 maja 2007 r. W jej skład weszło 11 spółek elektroenergetycznych
o łącznej wartości majątku ok. 38
mld zł. Większość spółek z grupy kapitałowej, poza
Zespołem Elektrowni Dolna Odra SA oraz Grupą
BOT Górnictwo i Energetyka SA, umiejscowiona
jest we wschodniej części kraju. Obecnie prowadzona
jest w grupie kapitałowej restrukturyzacja organizacyjna,
mająca na celu zwiększenie efektywności
funkcjonowania.
Za sprawne funkcjonowanie organizacyjne spółki,
w tym decyzje co do usytuowania budynków siedziby
spółki, jest odpowiedzialny Zarząd PGE Polska
Grupa Energetyczna SA. Należy jednocześnie
wskazać, iż minister skarbu państwa, działając jako
Walne Zgromadzenie oraz Rada Nadzorcza tego
podmiotu, zgodnie z art. 375 1 Kodeksu spółek handlowych,
nie może wydawać Zarządowi wiążących
poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Bury
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie utworzenia w Lublinie siedziby PGE
Polskiej Grupy Energetycznej SA (1107)
W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka (znak:
SPS-023-1107/08) z dnia 20 lutego 2008 r., za pośrednictwem
którego została przesłana interpelacja
pani poseł Beaty Mazurek z dnia 6 lutego 2008 r.
w sprawie siedziby Polskiej Grupy Energetycznej,
przedstawiam stanowisko Ministerstwa Skarbu Państwa
w przedmiotowej kwestii.
Uprzejmie informuję, iż Walne Zgromadzenie
Polskich Sieci Elektroenergetycznych SA w dniu
7 września 2007 r. powzięło uchwałę w sprawie
zmiany statutu tej spółki, polegającej na zmianie
nazwy podmiotu na: „PGE Polska Grupa Energetyczna
SA” i zmianie siedziby spółki na miasto
Lublin. Przedmiotowa uchwała została zarejestrowana
w sądzie rejestrowym w dniu 25 października
2007 r. i od tego dnia formalnie siedzibą spółki
jest miasto Lublin.
Polska Grupa Energetyczna została utworzona
9 maja 2007 r. W jej skład weszło 11 spółek elektroenergetycznych
o łącznej wartości majątku ok.
38 mld zł. Większość spółek z grupy kapitałowej,

458
poza Zespołem Elektrowni Dolna Odra SA oraz Grupą
BOT Górnictwo i Energetyka SA, umiejscowiona
jest we wschodniej części kraju. Obecnie prowadzona
jest w grupie kapitałowej restrukturyzacja organizacyjna,
mająca na celu zwiększenie efektywności
funkcjonowania.
Za sprawne funkcjonowanie organizacyjne spółki,
w tym decyzje co do usytuowania budynków siedziby
spółki, jest odpowiedzialny Zarząd PGE Polska
Grupa Energetyczna SA. Należy jednocześnie
wskazać, iż minister skarbu państwa, działając jako
Walne Zgromadzenie oraz Rada Nadzorcza tego
podmiotu, zgodnie z art. 375 1 Kodeksu spółek handlowych,
nie może wydawać Zarządowi wiążących
poleceń dotyczących prowadzenia spraw spółki.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Bury
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie podjęcia prac legislacyjnych
odnośnie do rekompensaty za szkody poniesione
przez obywateli polskich z tytułu wypłacania
rent i świadczeń z instytucji zagranicznych
w walucie polskiej w okresie od 5 czerwca 1952 r.
do 1 stycznia 1995 r. (1108)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
wicemarszałka Sejmu z dnia 20 lutego br.,
znak: SPS-023-1108/08, przesyłającym interpelację
pana posła Jarosława Zielińskiego z dnia 5 lutego
br. w sprawie podjęcia prac legislacyjnych odnośnie
do rekompensaty za szkody poniesione przez obywateli
polskich z tytułu wypłacania rent i świadczeń
z instytucji zagranicznych w walucie polskiej w okresie
od 5 czerwca 1952 r. do 1 stycznia 1995 r., pragnę
przekazać na ręce Pana Marszałka następującą odpowiedź.
W ramach ustawy dewizowej z dnia 28 marca
1952 r. (Dz. U. Nr 21, poz. 133), która weszła w życie
z dniem 5 czerwca 1952 r. i obowiązywała do dnia
30 marca 1984 r., a także poprzedzającego tę ustawę
dekretu prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
26 kwietnia 1936 r. w sprawie obrotu pieniężnego
z zagranicą oraz obrotu zagranicznymi i krajowymi
środkami płatniczymi (Dz. U. z 1938 r. Nr 86,
poz. 584 i z 1939 r. Nr 87, poz. 549) stosowanego ze
zmianami wynikającymi z ustawy z dnia 28 października
1950 r. o zakazie posiadania walut obcych,
monet złotych, złota i platyny oraz zaostrzeniu kar
za niektóre przestępstwa dewizowe (Dz. U. Nr 50,
poz. 460), obowiązywał w Polsce system reglamentacji
dewiz, którego celem było zapewnienie ówczesnej
władzy dewizowej poprzez zakazy, obowiązki
i ograniczenia przewidziane w ww. aktach prawnych
monopolu w zakresie gromadzenia środków dewizowych
oraz ich rozdziału.
Reglamentacja dewizowa wynikająca z ww. aktów
prawnych miała powszechny charakter, gdyż
dotyczyła zarówno osób fizycznych, jak i osób prawnych
oraz wszelkich środków dewizowych posiadanych
przez te osoby zarówno w kraju, jak i za granicą,
a także wszelkich należności od zagranicy będących
w ich dyspozycji. Środki te oraz należności, na
podstawie art. 10 i 10a ww. dekretu ze zmianami
wynikającymi z ww. ustawy z dnia 28 października
1950 r., a po jego uchyleniu na podstawie art. 21 i 24
ww. ustawy z dnia 28 marca 1952 r., podlegały zgłoszeniu
oraz odprzedaży Narodowemu Bankowi Polskiemu
lub wskazanym przez ówczesne władze dewizowe
instytucjom.
Na podstawie art. 12 pkt 5 ustawy dewizowej
z dnia 28 marca 1952 r. Narodowy Bank Polski był
uprawniony do ustalania i ogłaszania kursów dewiz
i pieniędzy zagranicznych. Stosowanie w obrocie i rozrachunkach
oraz ogłaszanie innych kursów niż ustalone
przez Narodowy Bank Polski było, na podstawie
art. 29 tej ustawy, zabronione. Naruszanie tego
zakazu było karalne na podstawie odrębnych ustaw.
Podobne regulacje w tym zakresie obowiązywały
także w ramach ww. dekretu (art. 13 i 19).
Początkowo na podstawie wspomnianego art. 12
pkt 5 Narodowy Bank Polski ustalał i ogłaszał tylko
kursy podstawowe dewiz i pieniędzy zagranicznych,
od lutego 1957 r., oprócz kursów podstawowych,
także kursy specjalne, a od czerwca 1957 r. – dodatkowo
jeszcze kursy podstawowe z dopłatą. Kursy
podstawowe dewiz i pieniędzy zagranicznych oparte
były na parytecie złotego ustalonym w art. 1 ust. 1
ustawy z dnia 28 października 1950 r. o zmianie systemu
pieniężnego (Dz. U. Nr 50, poz. 459) na poziomie
1 zł = 0,222169 g czystego złota. Kursy specjalne
były stosowane w obrocie bieżącym z krajami kapitalistycznymi,
natomiast z krajami socjalistycznymi
do płatności niehandlowych były stosowane kursy
podstawowe z dopłatą. Zarówno kursy specjalne,
jak i kursy podstawowe z dopłatą były wielokrotnie
wyższe od kursów podstawowych, których zastosowanie
zostało ograniczone tylko do tych obrotów,
które były dokonywane na podstawie kursu parytetowego,
a ostatecznie do celów związanych z planowaniem
i statystyką.
Przepis art. 1 ust. 1 ww. ustawy o zmianie systemu
pieniężnego określający parytet złotego został
uchylony w art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 26 lutego
1982 r. Prawo bankowe. Jednocześnie w art. 48 tej
ustawy postanowiono, że zasady ustalania podstawowego
kursu złotego określa Rada Ministrów, a podstawowy
kurs złotego ustala prezes Narodowego
Banku Polskiego, w porozumieniu z ministrem finansów
i ministrem handlu zagranicznego. Preze-

459
sowi Narodowego Banku Polskiego powierzono także
ustalanie i ogłaszanie bieżących kursów walut
obcych w złotych.
W tym okresie zmianie uległy także przepisy
dewizowe dotyczące posiadania środków dewizowych
oraz dysponowania nimi. W ustawie z dnia
22 listopada 1983 r. Prawo dewizowe (Dz. U. Nr 63,
poz. 288), która weszła w życie z dniem 31 marca
1984 r. i zastąpiła ustawę dewizową z dnia 28 marca
1952 r. dopuszczono w art. 10 posiadanie wartości
dewizowych w kraju przez osoby krajowe fizyczne
oraz przechowywanie przez te osoby na rachunkach
w polskich bankach dewizowych w kraju walut obcych.
W konsekwencji tych zmian w art. 24 tej ustawy
obowiązkiem odprzedaży bankom dewizowym
walut obcych przekazanych z zagranicy objęto tylko
osoby prawne oraz jednostki organizacyjne niebędące
osobami prawnymi. O prawie do posiadania waluty
obcej decydowały jednak ostatecznie przepisy dewizowe
określające tytuły, z których mogły być
przyjmowane wpłaty na rachunki walutowe osób
krajowych.
Systemy dewizowe wprowadzane na podstawie
ww. ustaw nie miały jednakże, z wyjątkiem przepisów
dotyczących stosowania kursów walutowych,
bezpośredniego zastosowania do świadczeń należnych
świadczeniobiorcom krajowym od zagranicznych
instytucji ubezpieczeniowych. Świadczenia te
były bowiem przekazywane do Polski przez zagraniczne
instytucje ubezpieczeniowe za pośrednictwem
krajowych instytucji ubezpieczeniowych w ramach
dwustronnych umów międzynarodowych zobowiązujących
obie strony na zasadzie wzajemności
do przekazywania funduszy na wypłaty tych
świadczeń oraz określających warunki ich realizacji,
w tym walutę płatności.
Przepisy dewizowe obowiązujące w momencie zawierania
umów z poszczególnymi państwami miały
niewątpliwie wpływ na ich treść i określenie w nich
zasad wypłaty świadczeń, jednakże z tych umów
ostatecznie wynikło, czy świadczenia będą wypłacane
bezpośrednio osobom uprawnionym, czy za
pośrednictwem właściwych instytucji, i w jakie walucie.
Brak przeszkód w prawie dewizowym do wypłaty
świadczeń bezpośrednio na rzecz osób uprawnionych
w walucie obcej nie oznaczał, że we wszystkich
umowach międzynarodowych należało automatycznie
dążyć do zapewnienia, aby świadczenia
były realizowane w powyższy sposób. Również obecnie,
z uwagi na różne systemy rozliczeń, niektóre
umowy międzynarodowe przewidują wypłatę świadczeń
w walutach narodowych.
Mając na uwadze powyższe regulacje, opierające
się na powszechności i jednolitości stosowanych wobec
osób krajowych ograniczeń, obowiązków i zakazów,
w szczególności w zakresie prawa do posiadania
walut obcych oraz stosowania kursów walutowych,
a także to, że do wypłat osobom uprawnionym
świadczeń przysługujących im od zagranicznych instytucji
ubezpieczeniowych były stosowane umowy
międzynarodowe, nie znajduję formalnych przesłanek,
które przemawiałyby za podjęciem prac legislacyjnych
w zakresie będącym przedmiotem złożonej przez pana
posła Jarosława Zielińskiego interpelacji* ) .
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby nowelizacji ustawy
o bibliotekach (1109)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana posła Józefa Rojka w sprawie potrzeby
nowelizacji ustawy o bibliotekach, przekazaną pismem
z dnia 20 lutego br., nr SPS-023-1109/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie następującej informacji:
Wspomniana w interpelacji pana posła Józefa
Rojka dyskusja na temat konieczności nowelizacji
ustawy o bibliotekach, tocząca się w ostatnich czasach
na łamach czasopism bibliotekarskich, jest
z uwagą śledzona w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa
Narodowego. Podzielam pogląd, iż regulacje
dotyczące bibliotek powinny obejmować najnowsze
aspekty działania tych instytucji, służących nie tylko
ochronie polskiego dorobku piśmienniczego, lecz
także odgrywających ważną rolę w procesie edukacji
społecznej.
Pragnę jednak zwrócić uwagę, że tezy do dyskusji,
opublikowane przez działający przy Stowarzyszeniu
Bibliotekarzy Polskich zespół ds. opracowania
założeń i projektu ustawy, stanowią dopiero
wstępny etap jego prac. Celem rozpoczętej debaty
jest uzyskanie jak największej liczby opinii ze strony
środowiska bibliotekarskiego na temat oczekiwanych
kierunków zmian w obowiązujących przepisach.
W związku z powyższym obecnie trudno wskazać
ostateczny termin zakończenia prac nad projektem
nowelizacji ustawy o bibliotekach oraz jednoznacznie
określić, które z wybranych przez Stowarzyszenie
Bibliotekarzy Polskich propozycji zostaną
w nim uwzględnione.
Wyrażam nadzieję, że przyszły projekt nowelizacji
ustawy o bibliotekach, który będzie musiał
* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

460
uwzględniać zarówno przepisy finansów publicznych,
jak i uwagi organizatorów bibliotek, spełni
oczekiwania środowisk bibliotekarskich.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie egzaminów wstępnych
na aplikację adwokacką, jak również
aplikację radcowską (1110)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej
pana Józefa Rojka w sprawie tegorocznych egzaminów
na aplikację adwokacką i radcowską, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Odnosząc się do kwestii terminu tegorocznych
egzaminów na aplikację adwokacką i radcowską, informuję,
iż zgodnie z treścią przepisu art. 75a ust. 4
ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze
(Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058 z późn. zm.)
i analogicznie brzmiących przepisów ustawy z dnia
6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r.,
Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.), egzamin konkursowy
na aplikację adwokacką (i radcowską) przeprowadza
się raz w roku, w terminie wyznaczonym
przez ministra sprawiedliwości, nie później niż do
30 września przed rozpoczęciem roku szkoleniowego,
równocześnie w tym samym dniu w Rzeczypospolitej
Polskiej. Natomiast uchwalone przez Naczelną
Radę Adwokacką oraz Krajową Radę Radców
Prawnych regulaminy odbywania aplikacji stanowią,
iż rok szkoleniowy na aplikacji trwa od 1 października
do 30 czerwca roku następnego. Z przepisów
ustawy Prawo o adwokaturze i ustawy o radcach
prawnych wynika, że procedura wpisu na listę
aplikantów trwa 90 dni (30 dni na rozpatrzenie
wniosku o wpis na listę aplikantów, 30 dni na przesłanie
uchwały o wpisie do ministra sprawiedliwości
i 30 dni dla ministra sprawiedliwości na ewentualne
wyrażenie sprzeciwu).
W celu umożliwienia osobom przystępującym do
egzaminów konkursowych rozpoczęcia aplikacji
w tym samym roku, w latach 2006 i 2007 egzaminy
konkursowe odbyły się w dniach 8 lipca i 30 czerwca.
Terminy powyższe były uważane za bardzo niefortunne,
gdyż wielu absolwentów wydziałów prawa
z lat 2006 i 2007, nie dysponując w momencie składania
zgłoszenia dyplomem, zostało pozbawionych
możliwości przystąpienia do egzaminów konkursowych.
Sytuacja ta była powszechnie krytykowana,
a w 2007 r. stała się również przedmiotem wystąpienia
do ministra sprawiedliwości dziekanów wydziałów
prawa, którzy zwrócili uwagę na brak spójności
między przepisami dotyczącymi szkolnictwa wyższego
i regulacjami w sprawie aplikacji adwokackiej,
wnosząc o podjęcie działań, które ten stan zmienią.
Uwzględniając wnioski środowisk akademickich
oraz studentów prawa, w dniu 24 stycznia b.r. minister
sprawiedliwości zwrócił się do Naczelnej Rady
Adwokackiej oraz Krajowej Rady Radców Prawnych
o podjęcie uchwały w sprawie zmiany regulaminów
odbywania aplikacji w przedmiocie terminu rozpoczęcia
roku szkoleniowego. Minister sprawiedliwości
zawnioskował, aby rok szkoleniowy trwał od
1 stycznia do 31 grudnia każdego roku z przerwą od
1 lipca do 30 września, co – przy zachowaniu obecnie
obowiązujących procedur związanych z wpisem na
listy aplikantów – umożliwiłoby przeprowadzenie
egzaminów konkursowych na aplikację adwokacką
oraz radcowską we wrześniu. Prezydium Naczelnej
Rady Adwokackiej wstępnie wyraziło zgodę na powyższe,
jednocześnie informując, iż uchwała w tej
sprawie będzie jeszcze poddana pod ocenę Naczelnej
Rady Adwokackiej. Ostateczna decyzja w sprawie
terminu egzaminów konkursowych na aplikacje
korporacyjne zostanie podjęta zatem po podjęciu
stosownych uchwał przez Naczelną Radę Adwokacką
i Krajową Radę Radców Prawnych. W przypadku
podjęcia uchwał zgodnych z wnioskiem ministra
sprawiedliwości, egzaminy konkursowe odbyłyby
się we wrześniu 2008 r.
Co do limitów przyjęć na przedmiotowe aplikacje
informuję, że egzaminy konkursowe na aplikację adwokacką
i radcowską w 2008 r. zostaną przeprowadzone
na podstawie obowiązujących przepisów ustawy
Prawo o adwokaturze oraz ustawy o radcach
prawnych, które nie przewidują limitów przyjęć.
Odnosząc się do pytania o zakres materiału obowiązujący
osoby przystępujące do egzaminów konkursowych
na aplikację adwokacką i radcowską,
wskazać należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 75
a ust. 3 ustawy Prawo o adwokaturze i analogicznie
przepisów ustawy o radcach prawnych egzamin konkursowy
na aplikację adwokacką (i radcowską) polega
na sprawdzeniu wiedzy kandydata z zakresu prawa:
konstytucyjnego, karnego, postępowania karnego,
karnego skarbowego, wykroczeń, cywilnego, postępowania
cywilnego, gospodarczego, spółek prawa
handlowego, pracy i ubezpieczeń społecznych, rodzinnego
i opiekuńczego, administracyjnego, postępowania
administracyjnego, finansowego, europejskiego,
ustroju sądów, samorządu adwokackiego
(radców prawnych) i innych organów ochrony prawnej
działających w Rzeczypospolitej Polskiej, a także
warunków wykonywania zawodu adwokata (radcy
prawnego) i etyki tego zawodu.

461
Co do pytania Pana Posła Józefa Rojka, dotyczącego
projektu ustawy o licencjach prawniczych i świadczeniu
usług prawniczych, wskazać należy, że przedmiotowy
projekt został przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 4 września 2007 r., natomiast w dniu
5 października 2007 r. został skierowany do Sejmu.
Związana z końcem kadencji Sejmu zasada dyskontynuacji
prac parlamentarnych spowodowała przerwanie
procesu legislacyjnego, stąd też projekt ustawy
nie był przedmiotem prac legislacyjnych nowego
parlamentu. Trzeba w tym miejscu zauważyć, że
przedmiotowy projekt ustawy został zaopiniowany
negatywnie przez Radę Legislacyjną przy Prezesie
Rady Ministrów.
Pismem z dnia 17 grudnia 2007 r. podsekretarz
stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości pan Zbigniew
Wrona, przedstawiając Radzie Legislacyjnej
przy Prezesie Rady Ministrów stanowisko ministra
sprawiedliwości dotyczące projektu ustawy o licencjach
prawniczych i świadczeniu usług prawniczych,
poinformował przewodniczącego Rady, że prace nad
przekazanym do Sejmu RP V kadencji ww. projektem
ustawy nie będą prowadzone przez Ministerstwo
Sprawiedliwości. W ocenie ministra sprawiedliwości
weryfikacja przygotowania do zawodu prawniczego
nie może być pozostawiona swobodzie sił
rynkowych, bez stawiania wysokich wymogów profesjonalnych
i etycznych, a także gwarancji ich dochowania.
Obywatel działa w zaufaniu do państwa
i tworzonego przez nie prawa, zaś proponowane rozwiązania
nie dawały gwarancji, że osoby posiadające
licencję prawniczą byłyby odpowiednio przygotowane
do świadczenia usług objętych daną licencją
i nie wyrządziłyby szkód swoim klientom, które w ramach
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej nie
zawsze mogłyby zostać zrekompensowane. Minister
podkreślił także, że ewentualny brak odpowiedniej
wiedzy i profesjonalizmu osoby posiadającej licencję
prawniczą (niejednokrotnie pełnomocnika strony
w postępowaniu sądowym) mógłby wywołać skutki
trudne lub wręcz niemożliwe do skorygowania.
Podkreślenia wymaga też fakt, że projekt ustawy
o licencjach prawniczych i świadczeniu usług
prawniczych obok dotychczas istniejących form wykonywania
zawodu prawnika w ramach samorządów
zawodowych adwokatów i radców prawnych,
określał kolejną kategorię prawników świadczących
usługi prawnicze. Jakkolwiek działalność ta miała
mieć charakter usługowy, poddany prawom rynku
i konkurencji, projekt de facto miał na celu utworzenie
kolejnej korporacji zawodowej prawników, która
– mimo że nie byłaby zawodem zaufania publicznego
– posiadałaby identyczne uprawnienia jak przedstawiciele
tychże zawodów (a niejednokrotnie większe
niż radca prawny), nie podlegając jednocześnie rygorom
i obowiązkom takiego zawodu.
Należy jednak wskazać, że kwestia unormowania
zasad wykonywania czynności prawniczych (doradztwa
prawnego) jest przedmiotem projektu założeń
ustawy w zakresie nowego uregulowania dostępu do
zawodów prawniczych. Zakłada się, że pewne czynności
procesowe dotąd zarezerwowane dla adwokatów
lub radców prawnych będą mogły wykonywać
osoby, które zdały egzamin prawniczy I stopnia.
Zgodnie z informacją sekretarza Rady Ministrów
z dnia 22 lutego 2008 r., Rada Ministrów, na
wniosek ministra sprawiedliwości, przyjęła założenia
powyższego projektu. W chwili obecnej, po akceptacji
ww. założeń, Ministerstwo Sprawiedliwości
przystąpiło do prac nad treścią samej ustawy
dotyczącej nowego uregulowania dostępu do zawodów
prawniczych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie art. 63 ustawy o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
(1112)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przekazuję
odpowiedź na interpelację posła Józefa Rojka
z dnia 4 lutego 2008 r. w sprawie art. 63 ustawy
z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa, nadesłaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. (SPS-023-
-1112/08).
Art. 63 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2004 r. Nr 27, poz. 2128,
z późn. zm.) stanowi, że do ostatecznych decyzji
wydanych na podstawie przepisów ustawy z dnia
26 października 1971 r. o uregulowaniu własności
gospodarstw rolnych (Dz. U. Nr 27, poz. 250, z późn.
zm.) nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania
administracyjnego dotyczących wznowienia postępowania,
stwierdzenia nieważności i uchylenia
lub zmiany decyzji.
W interpelacji wskazano, iż przepis ten uniemożliwia
osobom zainteresowanym skorzystanie ze środków
wzruszenia ostatecznych decyzji administracyjnych.
Rozwiązanie to wyłącza możliwość skierowania
na drogę sądową sprawy naruszenia praw lub
wolności obywatela oraz domagania się odszkodowania
od państwa za niezgodne z prawem działanie
jego organów. Zdaniem autora interpelacji, takie

462
rozwiązanie może godzić w podstawową zasadę konstytucyjną
– demokratycznego państwa prawnego.
Odpowiadając na interpretację, wskazać należy,
iż ustawodawca, kierując się potrzebą sanacji stanów
faktycznych, tj. samoistnego posiadania przez
rolników nieruchomości wchodzących w skład gospodarstw
rolnych (nieruchomości rolnych objętych
w posiadanie na podstawie nieformalnych umów
przed dniem 4 listopada 1971 r.), uchwalił w dniu
26 października 1971 r. ustawę o uregulowaniu własności
gospodarstw rolnych. Z założenia przewidziana
tą ustawą akcja uwłaszczeniowa miała być jednorazowa
i krótkotrwała. Dlatego też wykonanie ustawy
powierzono organom administracyjnym, wyłączając
w tym zakresie właściwość drogi sądowej.
Zakładano, że postępowanie administracyjne będzie
szybsze. W czasie realizacji ustawy okazało się jednak,
że w prowadzonych sprawach występuje zbyt
wiele problemów, a rozwiązanie ich nasuwa spore
trudności, co w konsekwencji powoduje przedłużanie
się akcji uwłaszczeniowej. Ustawodawca postanowił
więc wymienioną ustawę uchylić, a rozpoznanie
spraw o stwierdzenie nabycia na jej podstawie
własności przez posiadaczy samoistnych, jak również
o odroczeniu terminu zapłaty należności z tytułu
nabycia własności tych nieruchomości przekazać
sądom. Ta wola ustawodawcy znalazła swój wyraz
w ustawie z dnia 26 marca 1982 r. o zmianie
ustawy Kodeks cywilny oraz o uchyleniu ustawy
o uregulowaniu własności gospodarstw rolnych
(Dz. U. Nr 11, poz. 81, z późn. zm.), która weszła
w życie z dniem 6 kwietnia 1982 r.
Uchylając ustawę o uregulowaniu własności gospodarstw
rolnych, ustawodawca zastrzegł wyraźnie,
że nabycie na jej podstawie nieruchomości rolnych,
jako nabycie z mocy prawa, zachowało moc
bez względu na to, czy do dnia 6 kwietnia 1982 r.
zostało przez właściwy organ administracyjny
stwierdzone, czy też do tej daty do stwierdzenia takiego
nie doszło (art. 4 ustawy z 1982 r.), oraz że
stwierdzenie nabycia własności dokonane przez terenowy
organ administracji państwowej stanowi
wyłączny dowód nabycia (art. 10 tej ustawy), podobnie
jak stwierdzenie dokonane w czasie późniejszym
przez sąd.
Z unormowania zawartego w art. 10 ustawy
z dnia 26 marca 1982 r. wynika przy tym, że ustawodawca
nie otworzył drogi sądowej do dochodzenia
wszelkich roszczeń związanych z uwłaszczeniem
oraz że nie wprowadził kontroli sądowej ostatecznych
decyzji administracyjnych w postaci aktów
własności ziemi stwierdzających nabycie własności
nieruchomości.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego
(vide: uchwała z dnia 22 listopada 1982 r.,
III CZP 48/82, OSNCP 1983/4/50, uchwała z dnia
30 czerwca 1992 r., III CZP 73/1992, OSNCP 1992/
11/201), z unormowań zawartych w art. 4 i 8 ustawy
z dnia 26 marca 1982 r. wynika, że do właściwości
sądów przeszły sprawy dotyczące uwłaszczeń, w których
nie było wszczęte do dnia 6 kwietnia 1982 r.
postępowanie administracyjne, sprawy, w których
postępowanie takie nie zostało zakończone ostateczną
decyzją administracyjną, i sprawy, w których
ostateczne decyzje zostały wzruszone w drodze
wznowienia postępowania lub stwierdzenia nieważności
decyzji administracyjnej, co doprowadziło do
potrzeby ponownego rozpoznania sprawy. Wynika
z tego oczywisty wniosek, że dla spraw, które toczyły
się przed organami administracji państwowej, zakończonych
przed dniem 6 kwietnia 1982 r. ostateczną
decyzją tego organu, droga sądowa nie została
otwarta. Dopuszczenie rozpoznawania takich
spraw przez sądy oznaczałoby dopuszczenie do swoistej
kontroli sądowej decyzji administracyjnych i możliwości
orzekania przez sądy odmiennie niż orzekły
organy administracyjne (vide: postanowienie SN
z dnia 4 listopada 1985 r. III CRN 347/85, OSNCP
1986/10/160). Ze względu na obowiązującą zasadę
podziału kompetencji pomiędzy sądami a organami
administracji państwowej (których decyzje mogą
być zaskarżone w trybie szczególnym do Naczelnego
Sądu Administracyjnego) oraz zasadę dopuszczalności
kontroli decyzji administracyjnych przez sądy
tylko w wypadkach i trybie określonych przez prawo
(takim wypadkiem jest m.in. uregulowanie zawarte
w art. 8 § 2 ustawy z dnia 26 marca 1982 r.) byłoby
to możliwe jedynie w razie istnienia w tym względzie
wyraźnych przepisów.
Takich przepisów nie było do dnia wejścia w życie
art. 63 ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu
Państwa oraz zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 107, poz. 464) i brak jest jakichkolwiek podstaw
do wysnucia wniosku, że przepis ten wprowadził
zmiany w zakresie właściwości i uprawnień sądów
powszechnych do kontroli prawidłowości decyzji administracyjnych,
w szczególności decyzji ostatecznych,
wydanych przez organy administracyjne w zakresie
ich właściwości w trybie przepisów ustawy
z dnia 26 października 1971 r. o uregulowaniu własności
gospodarstw rolnych.
Art. 63 wymienionej ustawy z 19 października
1991 r. reguluje dwie, wiążące się ściśle ze sobą kwestie,
a mianowicie: a) w ustawie z 1982 r. skreśla się
§ 4 art. 8; b) wyłącza się stosowanie przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego dotyczących
wznowienia postępowania, stwierdzenia nieważności
i uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznych, wydanych
na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 października
1971 r. Przepis ten nie zawiera natomiast
postanowienia rozszerzającego właściwość sądów
powszechnych w tych sprawach. Przeciwnie, w skreśleniu
§ 4 w art. 8 ustawy z dnia 26 marca 1982 r.,
przewidującego przekazanie sądom spraw, w których
uchylono lub stwierdzono nieważność decyzji
administracyjnych, należy dopatrzyć się ograniczenia
właściwości sądów w tych sprawach.
Jeżeli chodzi o przyczyny przyjęcia takiego rozwiązania,
to najbardziej prawdopodobna jest ta

463
związana z upływem czasu, uniemożliwiająca praktycznie
stosowanie wymienionych instytucji ze
względu na upływ terminów do kwestionowania
w drodze administracyjnej ostatecznych decyzji.
Z przepisów art. 146 § 2 i art. 156 § 2 K.p.a. wynika
bowiem jednoznacznie niemożność wznowienia postępowania
ani też stwierdzenia nieważności decyzji
ostatecznych po upływie przewidzianych w tych
przepisach terminów. W takiej sytuacji, gdyby nawet
nie dokonano żadnych zmian w zakresie dopuszczalności
wznowienia, stwierdzenia nieważności czy
też zmiany decyzji, nie miałoby to znaczenia dla
ewentualnej osoby pokrzywdzonej w zakresie możliwości
żądania stwierdzenia jej prawa własności.
W takim wypadku organ administracyjny mógłby
– w razie istnienia przesłanek merytorycznych
– stwierdzić jedynie, zgodnie z art. 158 § 2 K.p.a.,
wydanie decyzji z naruszeniem prawa, co w świetle
unormowania zawartego w art. 8 ustawy z 1982 r.
w jego brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą
z 1991 r. nie dawałoby podstaw do przekazania
sprawy sądowi.
Należy zauważyć, iż zarzut sprzeczności art. 63
ustawy z dnia 19 października 1991 r. z Konstytucją
Rzeczypospolitej Polskiej był już przedmiotem badań
Trybunału Konstytucyjnego. Mianowicie w sprawie
o sygn. SK 13/1999 wyrokiem z 22 lutego 2000 r.
Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż art. 63 ust. 2 i 3
ustawy z 19 października 1991 r. o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa oraz
o zmianie niektórych ustaw nie jest niezgodny z art. 64
i art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zaś
wyrokiem z dnia 15 maja 2000 r. (SK 29/1999)
stwierdził, iż przepis ten jest zgodny z art. 77 ust. 2
konstytucji i nie jest niezgodny z art. 77 ust. 1 oraz
z art. 78 Konstytucji RP.
Wskazać należy, iż Trybunał Konstytucyjny, rozpatrując
zarzut naruszenia art. 77 ust. 2 konstytucji,
który był podstawowym wzorcem konstytucyjnym
w sprawie o sygn. SK 29/1999, stwierdził, iż
przepisy art. 63 ust. 2 i ust. 3 zaskarżonej ustawy
w sposób pośredni prowadzą do sytuacji, w której
istotnie w chwili obecnej nie jest dopuszczalna ani
sądowa kontrola legalności aktów własności ziemi,
ani skuteczne dochodzenie odszkodowania z tytułu
szkody wywołanej tego rodzaju aktem, jeśli wydany
on został w sposób niezgodny z prawem (art. 77
ust. 1 konstytucji).
Trybunał stwierdził, iż oba powyższe ustalenia
nie oznaczają jednakże automatycznie zamknięcia
drogi sądowej w znaczeniu, jakie zwrotowi temu nadaje
ustawa zasadnicza w art. 77 ust. 2 konstytucji.
Osoby zainteresowane mogły w okresie do 1991 r.
żądać wszczęcia wspomnianych nadzwyczajnych
procedur weryfikacji decyzji, w konsekwencji czego
do końca tego okresu akty własności ziemi mogły
być uchylane w trybie wznowienia postępowania lub
mogła być stwierdzana ich nieważność (niezgodność
z prawem). Oznacza to, że w tym okresie strona poszkodowana
mogła także uzyskać stosowne odszkodowanie
w sytuacji, gdy przeprowadzone nadzwyczajne
postępowanie weryfikacyjne wykazało, że
określony akt własności ziemi był wydany niezgodnie
z prawem. Oznacza to również, że od 1980 r. odpowiednie
rozstrzygnięcia administracyjne mogły
być z kolei zaskarżane do Naczelnego Sądu Administracyjnego,
który pośrednio ocenić mógł także prawidłowość
decyzji – aktu własności ziemi i w sposób
wiążący kwestię tę rozstrzygnąć.
Zważywszy, że akty własności ziemi pochodzące
od organów administracji przestały być wydawane
w kwietniu 1982 r., po wejściu w życie ustawy z dnia
26 marca 1982 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny
oraz o uchyleniu ustawy o uregulowaniu własności
gospodarstw rolnych osoby zainteresowane dysponowały
okresem ponad 10 lat na podjęcie stosownych
czynności prawnych. Okres ten obejmuje także
2 lata po wejściu w życie ustawy z dnia 29 grudnia
1989 r. o zmianie Konstytucji PRL (Dz. U. Nr 75,
poz. 444), wprowadzającej konstytucyjną zasadę
państwa prawnego, której pochodną są m.in. zasady
prawa do sądu i prawa do odszkodowania za niezgodne
z prawem działania władz publicznych. Podobnie
jak z zasady państwa prawnego nie wynika
nieograniczona w czasie możliwość wzruszania ostatecznych
decyzji administracyjnych (vide: wyrok
Trybunału Konstytucyjnego o sygn. SK 13/98), tak
też przepisu art. 77 Konstytucji RP nie można interpretować
w sposób wyłączający możliwość ograniczeń
czasowych, jeśli chodzi o skierowanie na drogę
sądową sprawy naruszenia praw lub wolności jednostki
oraz domaganie się odszkodowania od państwa
za niezgodne z prawem działania jego organów.
Ograniczenia te są konieczne z uwagi na wartość,
którą jest stabilność stosunków prawnych, oraz rosnące
z czasem trudności dowodowe w prowadzeniu
ewentualnego nadzwyczajnego postępowania weryfikacyjnego,
a także na potrzebę ochrony praw nabytych
przez osoby trzecie. Uwzględniając cel ustawy
z 26 października 1971 r. i biorąc pod uwagę obowiązujące
ograniczenia czasowe dotyczące możliwości
wzruszania orzeczeń sądowych w sprawach cywilnych,
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż okres
od 1982 r. do 1991 r. był w tym przypadku wystarczająco
długi, aby osoby, które uważały się za pokrzywdzone,
mogły dochodzić swoich praw oraz
ewentualnie stosownego odszkodowania nie tylko
przed organami administracji, ale także przed sądem
powszechnym. W uzasadnieniu wyroku z dnia
15 maja 2000 r. Trybunał Konstytucyjny podtrzymał
stanowisko wyrażone wcześniej w wyroku
z 25 maja 1999 r. (sygn. SK 9/98), w myśl którego
w państwach, w których proklamowano obowiązywanie
zasady demokratycznego państwa prawnego,
powszechnie aprobowane jest ogólne założenie, iż
prawo winno zapewniać ochronę tym, którzy korzystają
ze swoich praw. W stosunku do osób zainteresowanych,
które przez wiele lat nie podejmują kroków
prawnych dla realizacji swoich roszczeń, ustawodawca
ma więc prawo wprowadzenia w pewnym

464
zakresie regulacji, pozbawiającej możliwości skutecznego
dochodzenia tych roszczeń. Dotyczy to także
odszkodowania z tytułu niezgodnego z prawem
działania organów władzy publicznej.
Z powyższych względów Ministerstwo Sprawiedliwości
nie przewiduje inicjowania zmian przepisów
prawa w omawianym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie niepokojącej koncepcji reformy
p.p.u.p. Poczta Polska (1113)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza (znak:
SPS-023-1113/08) w sprawie niepokojącej koncepcji
reformy państwowego przedsiębiorstwa użyteczności
publicznej Poczta Polska, a w szczególności przekształcenia
trzech urzędów pocztowych: Ciechanów
5, Mława 3, Pułtusk 4 w filie, przedstawiam poniższe
wyjaśnienia w oparciu o wyjaśnienia dyrektora
generalnego Poczty Polskiej, do którego kompetencji,
zgodnie z § 16 ust. 4 Statutu Poczty Polskiej, należy
tworzenie, przekształcanie i likwidacja jednostek
organizacyjnych przedsiębiorstwa.
Dyrektor generalny Poczty Polskiej zapewnił
mnie, że przekształcenia dotyczące ww. urzędów
pocztowych są jedynie zmianą organizacyjną wynikającą
z ogólnych założeń rozwoju sieci placówek
pocztowych i są związane z koniecznością uproszczenia
organizacji sieci placówek pocztowych. Przekształcenia
te mają docelowo zapewnić lepsze warunki
obsługi klientów oraz doprowadzić do zmniejszenia
kolejek powstających w trakcie obsługi klientów
poprzez:
— zmniejszenie ilości pracy związanej z czynnościami
kierowniczymi,
— uwolnienie etatów do bezpośredniej obsługi
klientów,
— zapewnienie kontroli bezpośredniej (kontroli
sprawowanej przez inną osobę),
— elastyczne zarządzanie rezerwą urlopową
przez urząd macierzysty.
Biorąc pod uwagę, że urzędy pocztowe: Ciechanów
5, Mława 3, Pułtusk 4 są placówkami jednoosobowymi,
to z uwagi na brak kontroli bezpośredniej
zasadne jest przekształcenie ich w filie, czyli przekazanie
obowiązków kierownika placówki do innego
większego urzędu pocztowego. W wyniku takiej
zmiany pracownicy filii UP mogą więcej czasu poświęcić
na bezpośrednią obsługę klienta. Na uwagę
zasługuje fakt, iż przekształcenie takie nie będzie
miało żadnego wpływu na ograniczenie ilości i zakresu
świadczonych usług. Filie świadczyć będą pełen
zakres usług pocztowych, z zachowaniem wysokich
standardów jakościowych obsługi klientów, natomiast
czynne będą w takich samych godzinach jak
obecne urzędy. Ponadto Poczta Polska umożliwia
korzystanie z usług pocztowych, takich jak dokonywanie
wpłat, nadawanie przekazów pocztowych,
nadawanie listów zwykłych i poleconych, zakup
znaczków pocztowych, prasy itp. przez lokalną społeczność
za pośrednictwem listonosza obsługującego
rejon doręczeń.
Proces przekształceń urzędów pocztowych w inne
formy organizacyjne, takie jak filie czy agencje pocztowe,
jest wpisany nie tylko w strategię działań reorganizacyjnych
Poczty Polskiej, ale również jest
metodą reorganizacji sieci usługowej stosowaną przez
innych operatorów pocztowych w Europie.
Ponadto, odnosząc się do poruszonej w interpelacji
kwestii dostępności usług pocztowych, wyjaśniam,
że jest ona uregulowana w rozporządzeniu ministra
infrastruktury z dnia 9 stycznia 2004 r. w sprawie
warunków wykonywania powszechnych usług pocztowych
(Dz. U. Nr 5, poz. 34, z późn. zm.). Zgodnie
z § 44 ust. 1 i 2 na terenie kraju powinno być uruchomione
co najmniej 8240 placówek operatora rozmieszczonych
z uwzględnieniem występującego na
danym obszarze zapotrzebowania na usługi. Jedna
placówka operatora, licząc średnio w skali kraju, powinna
przypadać na 7000 mieszkańców na terenie
miast oraz na każde 65 km 2 powierzchni na obszarach
wiejskich. W związku z tym pragnę nadmienić,
iż na koniec 2006 r. było 8389 placówek pocztowych
(z tego 3878 w mieście, a 4511 na wsi), natomiast na
koniec 2007 r. odnotowano 8485 placówek (z tego
w mieście 3903, na wsi 4582). Wskaźnik dostępności
na obszarze miejskim na koniec 2007 r. jest znacznie
wyższy od tego przewidzianego w ww. rozporządzeniu
i wynosi średnio w skali kraju 6011 mieszkańców
na jedną placówkę pocztową. Zatem należy
stwierdzić, że p.p.u.p. Poczta Polska przestrzega
określonych prawem norm w zakresie dostępności
powszechnych usług pocztowych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski

465
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie możliwości organizowania
walnych zgromadzeń
w spółdzielniach mieszkaniowych (1114)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak SPS-023-1114/08) interpelację pani poseł
Krystyny Łybackiej z dnia 4 lutego br. w sprawie
możliwości organizowania walnych zgromadzeń
w spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie informuję,
co następuje.
Przepis art. 8 3 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), wprowadzający radykalne
zmiany w przedmiocie organizowania walnych
zgromadzeń w dużych spółdzielniach, w których
liczba członków przekroczyła 500 osób, został
wprowadzony ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873) na podstawie propozycji poselskich.
Formułując stanowiska wobec poselskich projektów,
przedstawiciele strony rządowej wielokrotnie
wyrażali opinie, zastrzeżenia i uwagi odnośnie do
funkcjonowania proponowanych w przepisie rozwiązań,
w tym konieczności zastosowania odpowiedniego
vacatio legis celem wprowadzenia odpowiednich
zmian organizacyjnych w dużych spółdzielniach.
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że przepis
art. 8 3 ustawy został zaskarżony do Trybunału
Konstytucyjnego zarówno przez grupę posłów na
Sejm RP VI kadencji – wniosek z dnia 14 listopada
2007 r. (sygn. K 64/07), jak i rzecznika praw obywatelskich
– wniosek z dnia 10 stycznia 2008 r. (sygn.
K 2/08).
Zdaniem posłów przepis ustawowy określający
zasady i warunki odbywania walnego zgromadzenia
w częściach ma istotne luki prawne, których skutkiem
może być zanarchizowanie procesu decyzyjnego
tego organu.
Z wniosku RPO wynika natomiast, iż wprowadzenie
art. 8 3 do ustawy przesądziło w sposób arbitralny
o tym, iż walne zgromadzenie może być podzielone
na części dopiero, gdy liczba członków jest
większa niż 500. Takie uregulowanie nie pozwala
członkom spółdzielni na przyjęcie modelu najbardziej
korzystnego w ich konkretnej sytuacji, uwzględniającego
warunki istniejące w danej spółdzielni.
Rzecznik dowodzi, że analiza przepisu art. 8 3
ustawy, który reguluje zasady obradowania i podejmowania
uchwał przez walne zgromadzenie podzielone
na części, prowadzi do wniosku, iż przyjęte rozwiązania
godzą wprost w demokrację spółdzielczą.
Wprowadzone wyłącznie w stosunku do spółdzielni
mieszkaniowych rozwiązania stanowią wypaczenie
idei spółdzielczej samorządności i demokracji. Stoi
to w sprzeczności z deklarowanym w uzasadnieniach
projektów ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych celem nowelizacji.
Niezależnie od powyższego wskazać należy, że
przepis art. 8 3 ustawy wyłącza możność zastąpienia
walnego zgromadzenia przez zebranie przedstawicieli
(i zebrania grup członkowskich) w spółdzielniach
mieszkaniowych dopiero po dokonaniu zmian
statutu i jego zarejestrowaniu, a do tego czasu, na
mocy art. 9 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw, postanowienia dotychczasowych
statutów w tym zakresie pozostają ważne.
Odpowiadając na pytanie pani poseł, czy znany
jest opisany (...) problem, a także czy resort infrastruktury
zamierza podjąć działania zmierzające do
racjonalizacji przedmiotowych zapisów ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych, tak by nie powodowały
one skutków odwrotnych od zamierzonych, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że przedstawiona
w interpelacji sprawa jest znana, jednak z napływających
do resortu informacji wynika, że niewiele
spółdzielni wywiązało się z nałożonego ustawą nowelizującą
terminu dokonania zmian swoich statutów
oraz ich zarejestrowania, w większości bowiem
ma miejsce oczekiwanie na orzeczenie Trybunału
Konstytucyjnego
Z uwagi, że opracowanie nowych rozwiązań prawnych
wymaga bezwzględnego respektowania rozstrzygnięć
Trybunału Konstytucyjnego, kierunek
prac legislacyjnych nad kolejną zmianą ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych będzie uzależniony
od treści wyroku.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie nowelizacji ustawy o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności
nieruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego (1115)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Józefa Rackiego z dnia 5 lu-

466
tego 2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r. (SPS-023-1115/08), a dotyczącą propozycji
nowelizacji ustawy o ujawnieniu w księgach wieczystych
prawa własności Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
1. Ustawą z dnia 7 września 2007 r. o ujawnianiu
w księgach wieczystych prawa własności Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 191, poz. 1365), zwanej dalej „ustawą”,
nałożono na starostów obowiązek sporządzania wykazów
nieruchomości w zakresie objętym dyspozycją
art. 1 ust. 1. Niemniej jednak zadanie to pozostaje
w ścisłym związku z dotychczasowymi obowiązkami
starostów. Na podstawie art. 7d ustawy z dnia
17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne
(Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086, ze zm.) do zadań
starosty należy bowiem między innymi prowadzenie
powiatowego zasobu geodezyjnego i kartograficznego,
w tym ewidencji gruntów i budynków, oraz
zakładanie i aktualizacja mapy zasadniczej, prowadzenie
powiatowych baz danych wchodzących w skład
krajowego sytemu informacji o terenie. Sporządzanie
wyżej wspomnianych wykazów w istocie polega
więc jedynie na usystematyzowaniu pewnego wycinka
danych. Dane te starostowie winni posiadać
i na bieżąco aktualizować. Na podstawie art. 22 ust. 1
ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne starostowie
prowadzą ewidencję gruntów i budynków. Z kolei
zgodnie z art. 25 wspomnianej ustawy starostowie
sporządzają gminne i powiatowe zestawienia
zbiorcze danych objętych ewidencją gruntów i budynków.
Z art. 40 ustawy Prawo geodezyjne i kartograficzne
wynika obowiązek starostów w zakresie
gromadzenia i prowadzenia państwowego zasobu
geodezyjnego i kartograficznego, kontroli opracowań
przyjmowanych do zasobu oraz udostępniania
tego zasobu zainteresowanym jednostkom oraz osobom
prawnym i fizycznym. Dlatego też nie wydaje
się celowe, aby – w związku z realizacją przez starostów
zadania wynikającego z art. 1 ustawy – dodatkowo
zobowiązać organy jednostek samorządu terytorialnego
do dostarczania starostom informacji
o nieruchomościach stanowiących własność tych
jednostek oraz o nieruchomościach niestanowiących
własności Skarbu Państwa i niepozostających w posiadaniu
ich właścicieli, w których lokale mieszkalne
zajmowane są przez najemców. Starostowie, z racji
obowiązków wynikających z ustawy Prawo geodezyjne
i kartograficzne, dane te winni posiadać.
Proponowane w interpelacji nałożenie na jednostki
samorządu terytorialnego obowiązku udzielania
starostom tego typu informacji w rzeczywistości
sprowadziłoby się do przerzucenia na te jednostki
części zadań ciążących do tej pory na starostach
i przypuszczalnie nie spowodowałoby usprawnienia
procedury.
Odnosząc się do propozycji wydłużenia terminów
do sporządzenia wykazów nieruchomości, należy
podkreślić, że celem ustawy jest ostateczne uporządkowanie
stanu prawnego nieruchomości Skarbu
Państwa i jednostek samorządu terytorialnego
i usunięcie wieloletnich zaniedbań – poprzez dokonanie
inwentaryzacji majątku nieruchomego oraz
ujawnienie w księgach wieczystych prawa własności
Skarbu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego.
To, czy i jakie trudności będą się wiązały z dotrzymaniem
terminów ustawowych, zależeć będzie
od skali dotychczasowych zaniedbań w tym zakresie
w poszczególnych regionach kraju. Przedłużanie
wyznaczonych ustawą terminów byłoby nieuzasadnionym
tolerowaniem sytuacji, która w zamierzeniu
ustawodawcy miała być szybko i definitywnie zmieniona.
Nie jest przekonująca argumentacja, iż na
skutek „ogromnej liczby nieruchomości” oraz krótkich
terminów na sporządzenie wykazów będą one
niepełne, a w szczególności nie będą zawierały informacji
dotyczących stanu prawnego nieruchomości.
Kwestia powyższa zależy przede wszystkim od
sprawnego zorganizowania przez starostów wyznaczonych
im zadań, nie zaś od długości ustawowych
terminów.
Nie wydaje się również konieczne wprowadzanie
do ustawy „nakazu sporządzania informacji w jednolitej
formie informatycznej”. Jest to problem czysto
techniczny, do którego rozwiązania nie potrzeba
zapisów ustawowych. Nadto art. 1 ust. 6 ustawy zawiera
delegację dla ministra spraw wewnętrznych
i administracji do wydania rozporządzenia określającego
wzór wykazu nieruchomości oraz zestawień
zbiorczych, co ma zapewnić jednolitość tych dokumentów
pod względem formalnym.
2. Kolejnym zadaniem starostów jest składanie
wniosków do sądu o ujawnienie w księdze wieczystej
prawa własności nieruchomości Skarbu Państwa
lub powiatu, wraz z dokumentami stanowiącymi
podstawę wpisu tego prawa (art. 2 ust. 1 i 4 ustawy).
Nie jest to nowy obowiązek, gdyż zgodnie z art. 35
ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych
i hipotece (Dz. U. Nr 19, poz. 147, ze zm.) właściciel
nieruchomości obowiązany jest do ujawnienia swego
prawa w księdze wieczystej. Niewykonanie tego obowiązku
rodzi odpowiedzialność odszkodowawczą
właściciela nieruchomości wobec osób trzecich. Jak
z tego wynika, Skarb Państwa i jednostki samorządu
terytorialnego mogą ponosić odpowiedzialność
majątkową za zaniedbania w regulacji stanów prawnych
nieruchomości. Chociażby z tej przyczyny nie
wydaje się, aby propozycja wydłużenia terminu do
złożenia wniosków o wpis prawa własności była zasadna.
3. Art. 3 ustawy ma charakter proceduralny i odnosi
się do trybu postępowania w sprawach o stwierdzenie
nabycia własności nieruchomości przez Skarb
Państwa z mocy prawa (art. 3 ust. 2). Jeżeli ujawnienie
własności Skarbu Państwa, które nastąpiło ex
lege, wymaga wydania orzeczenia przez sąd, ustawa
stanowi, że postępowanie ma toczyć się według przepisów
o postępowaniu nieprocesowym, tym samym
wyłącza domniemanie przynależności omawianej

467
kategorii spraw do trybu procesowego wynikające
z art. 13 § 1 K.p.c. W istocie art. 3 ustawy wprowadza
ułatwienie w uzyskiwaniu przez organy Skarbu Państwa
i jednostek samorządu terytorialnego potwierdzenia
prawa własności, które umożliwi skuteczne
złożenie wniosku o wpis w księdze wieczystej.
4. Ustosunkowując się do podniesionej w interpelacji
krytyki wymogu comiesięcznego składania sprawozdań
z wykonania obowiązku wnoszenia wniosków
o ujawnienie prawa własności nieruchomości w księgach
wieczystych, należy wskazać, iż częstotliwość
składania sprawozdań ma gwarantować skuteczną
realizację ustawy. Sprawozdanie jest dodatkowym
czynnikiem mobilizującym organy zobowiązane,
a nadto stałym źródłem informacji dla ministra
spraw wewnętrznych i administracji o przebiegu
i tempie realizacji ustawy.
5. Nie podzielam podniesionych w interpelacji
wątpliwości dotyczących redakcji art. 5 ustawy.
Przepis ten jest jasny i nie powinien wywoływać
trudności interpretacyjnych. Jego treść sprowadza
się do wskazania dla sądu terminu instrukcyjnego
do rozpoznania wniosku. Nie zachodzi potrzeba uregulowania
w omawianym przepisie, na czym polega
rozpoznanie przez sąd wniosku o wpis w księdze
wieczystej.
6. Przepis art. 8 ustawy określa sankcję za niedopełnienie
obowiązku złożenia odpowiednich wniosków
do sądu. Proponowana w interpelacji rezygnacja
z tego rozwiązania podważyłaby sens całej ustawy.
Jak wspomniano na wstępie, obowiązki nałożone
ustawą nie są nowe, a mimo to przez wiele lat nie
były skutecznie egzekwowane. Nie wydaje się, aby
zasadne było uchylenie przepisu, który służyć ma
eliminowaniu przypadków braku należytej troski
o ujawnienie własności nieruchomości Skarbu Państwa
oraz jednostek samorządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
główny konserwator przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krzyśków
w sprawie programu Natura 2000 (1116)
W odpowiedzi na pismo SPS-023-1116/08 z dnia
20 lutego 2008 r. dotyczące interpelacji posła Adama
Krzyśków w sprawie programu Natura 2000 przedkładam
następujące stanowisko.
1. Czy Ministerstwo Środowiska planuje ponowne
konsultacje z samorządami w sprawie utworzenia
obszarów Natura 2000?
W Polsce pierwsze propozycje obszarów Natura
2000 były opracowane na podstawie naukowych danych
archiwalnych, korygowanych wiedzą ekspercką.
Na tej podstawie opracowano w Ministerstwie
Środowiska rządową listę obszarów Natura 2000,
która została przekazana do Komisji Europejskiej
w kwietniu 2004 r. Lista te zawierała 72 obszary
specjalnej ochrony ptaków (OSO) zajmujące 7,8%
powierzchni kraju oraz 184 proponowane specjalne
obszary ochrony siedlisk (SOO) zajmujące 3,7% powierzchni
kraju.
Następnie w resorcie środowiska rozpoczęto działania
nastawione na pełną inwentaryzację zasobów
przyrodniczych kraju. W styczniu 2006 r. Polska
przekazała listę 10 obszarów siedliskowych z regionu
alpejskiego (9 nowych i 1 powiększony), a we wrześniu
2006 r. listę 48 obszarów siedliskowych z regionu
kontynentalnego (41 nowych i 7 powiększonych).
W styczniu br. Polska przekazała Komisji Europejskiej
listę 38 obszarów ptasich (35 nowych i 3 powiększone),
a w marcu br. listę 63 obszarów siedliskowych
(52 nowe i 11 powiększonych). W sierpniu 2007 r. Polska
przekazała do Komisji Europejskiej listę 17 obszarów
ptasich oraz 75 obszarów siedliskowych. Dotychczas
w Polsce wyznaczono 124 obszary specjalnej
ochrony ptaków o powierzchni 5 040 663,98 ha, co
stanowi 16,09% kraju, oraz 364 specjalne obszary
ochrony siedlisk o powierzchni 2 891 390,8 ha, co stanowi
9,25% powierzchni Polski. Ogółem obszary Natura
2000 w Polsce zajmują 5 873 684,38 ha, co stanowi
18,78% powierzchni kraju.
Wszystkie ww. obszary Natura 2000 przesłane
do Komisji Europejskiej były opiniowane przez
właściwe miejscowo rady gmin, zgodnie z art. 27
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
(Dz. U. Nr 92 poz. 880) oraz uzgadniane, zgodnie
z uchwałą nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca
2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów (M. P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.). W związku z tym nie
ma potrzeby ponownego uzgadniania granic obszarów
Natura 2000 z samorządami gminnymi.
Odnośnie do przytoczonego w interpelacji przykładu
lotniska w Szymanach, położonego na terenie
specjalnego obszaru ochrony ptaków Natura 2000
„Puszcza Napiwodzko-Ramucka” (PLB280007), uprzejmie
informuję, iż ww. obszar został zgłoszony do Komisji
Europejskiej w kwietniu 2004 r. Obszar ten
został ustanowiony na mocy rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 5 września 2007 r. zmieniającego
rozporządzenie w sprawie obszarów specjalnej
ochrony ptaków Natura 2000 (Dz. U. Nr 179,
poz. 1275). Projekt obszaru Natura 2000 „Puszcza
Napiwodzko-Ramucka” został przesłany do właściwych
miejscowo rad gmin w formie elektronicznej.
W piśmie przewodnim (znak: DOPwe-431-12/04/at)

468
wyjaśniono podstawy tworzenia sieci Natura 2000
w Polsce oraz poproszono o przesłanie opinii na podany
adres Ministerstwa Środowiska w ciągu 30 dni
od otrzymania wiadomości. Ze względu na niezgłoszenie
uwag w terminie 30 dni od daty otrzymania
materiałów ministerstwo środowiska zgodnie z art. 89
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminy
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.)
uznało przesłany projekt utworzenia obszaru specjalnej
ochrony ptaków Natura 2000 „Puszcza Napiwodzko-Ramucka”
za zaopiniowany przez właściwe
samorządy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 28 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn.
zm.) wyznaczenie obszaru Natura 2000, zmiana
jego granic lub likwidacja następuje w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem
właściwym do spraw rozwoju wsi i z ministrem
właściwym do spraw gospodarki wodnej,
w drodze rozporządzenia ministra właściwego do
spraw środowiska, które określa nazwę, położenie
administracyjne, obszar i mapę obszaru, cel i przedmiot
ochrony oraz sprawującego nadzór nad obszarem.
Z informacji uzyskanych w Warmińsko-Mazurskim
Urzędzie Wojewódzkim wynika, że wiosną
2006 r. Porty Lotnicze „Mazury-Szczytno” spółka
z o.o. w Szczytnie występowała o informacje (w trybie
roboczym) dotyczące możliwości wyłączenia z granic
obszaru Natura 2000 „Puszcza Napiwodzko-Ramucka”
(PLB280007) terenu regionalnego portu lotniczego
Szczytno-Szymany. Niemniej jednak ani inwestor,
ani samorząd gminy nie wystąpiły później
o oficjalne stanowisko, nie przedstawiono również
żadnych innych wniosków formalnych w sprawie
zmiany granic przedmiotowego obszaru.
2. Czy w planach Ministerstwa Środowiska jest
utworzenie biur Natury 2000 na szczeblu województw?
Obecnie zadania związane z zarządzaniem obszarami
Natura 2000 są koordynowane przez wojewodów
i podległe im służby ochrony przyrody.
W najbliższym czasie w każdym województwie planuje
się powołanie wojewódzkich zespołów specjalistycznych,
których celem będzie ocena spójności sieci
na terenie województw, analiza i weryfikacja danych
naukowych o występowaniu i stanie zachowania
siedlisk przyrodniczych i gatunków roślin i zwierząt,
dla których wyznacza się obszary Natura 2000
oraz przygotowanie propozycji uzupełnienia sieci.
W skład zespołów pod kierunkiem wojewódzkich
konserwatorów przyrody wejdą przedstawiciele środowisk
naukowych z zakresu m.in. ornitologii, siedlisk
przyrodniczych leśnych i nieleśnych oraz wodnych,
zoologii, entomologii, administracji lasów państwowych,
ekologicznych organizacji pozarządowych,
zainteresowanych podmiotów lokalnych.
3. Czy przewiduje się rozbudowę portalu internetowego
poświęconego Naturze 2000?
W Ministerstwie Środowiska trwają intensywne
prace nad rozbudową portalu internetowego. Planuje
się przede wszystkim uaktualnienie bazy danych
dotyczącej Natury 2000 zarówno opisowej, jak i graficznej,
planuje się także utworzenie zakładek przeznaczonych
dla różnych grup zainteresowanych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie zasięgu telewizji regionalnej
na przykładzie TVP Kraków (1118)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pana Marka Polaka (znak SPS-023-
-1118/08 z dnia 20.02.2008 r.) w sprawie zasięgu telewizji
regionalnej na przykładzie TVP Kraków niniejszym
informuję Pana Marszałka, że zarówno
tworzenie, jak i rozpowszechnianie programów regionalnych,
zgodnie z art. 21 ust. 1a pkt 1 ustawy
z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji
(Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 34, z późn. zm., dalej
ustawa o rtv), należą do zadań spółki i pozostają
w gestii działań Zarządu spółki Telewizja Polska SA.
Do kompetencji ministra skarbu państwa nie należy
rozwiązywanie zagadnień dotyczących przesyłu
i rozpowszechniania programów telewizyjnych.
Minister skarbu państwa, działając jako walne zgromadzenie
spółki, sprawuje w stosunku do Telewizji
Polskiej SA bieżący nadzór w oparciu o przepisy Kodeksu
spółek handlowych i ustawy o radiofonii i telewizji.
W ramach posiadanych uprawnień Ministerstwo
Skarbu Państwa przekazało zarządowi spółki
interpelację poselską z prośbą o zajęcie stanowiska
w przedmiotowej sprawie.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 22 ust. 1
ustawy o rtv organy państwowe mogą podejmować
decyzje w sprawach działalności jednostek publicznej
radiofonii i telewizji tylko w przypadkach przewidzianych
ustawami, zaś wszelkie kwestie związane
z wykorzystaniem przyznanych częstotliwości,
zgodnie z art. 26 ust. 5 ustawy o rtv, oraz kwestie
dotyczące rezerwacji częstotliwości przeznaczonych
do rozpowszechniania lub rozprowadzania programów
w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną
lub rozsiewczą satelitarną (z zastosowaniem art. 115
ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo teleko-

469
munikacyjne), zgodnie z art. 26 ust. 8 ustawy o rtv,
pozostają w zakresie kompetencji prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej, który działa w porozumieniu
z przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowej interpelacji poselskiej. Po uzyskaniu
stanowiska Zarządu Telewizji Polskiej SA w omawianej
sprawie zostanie ono niezwłocznie przekazane
Panu Marszałkowi.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Aleksander Grad
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie opodatkowania dotacji otrzymanych
przez beneficjentów w ramach działania 2.5:
Promocja przedsiębiorczości
Zintegrowanego Programu Operacyjnego
Rozwoju Regionalnego (1120)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Wojciecha Żukowskiego z dnia 30 stycznia
2008 r. dotyczącą opodatkowania wsparcia w ramach
eziałania 2.5 ZPORR informuję, co następuje.
1. Ewidencjonowanie środków zakupionych w ramach
realizowanych inwestycji przez beneficjentów
ostatecznych działania 2.5 ZPORR powinno być
zgodne z systemem księgowym oraz z obowiązującymi
przepisami w tym zakresie.
2. Z interpretacji Ministerstwa Finansów przedstawionej
w dniu 13 października 2005 r. pismem
znak PB5/IMD-0301-5/4-583/05 wynika, iż dla podatników
prowadzących działalność gospodarczą
będących beneficjentami ostatecznymi pomocy pochodzącej
z funduszy strukturalnych współfinansowanej
krajowymi środkami publicznymi pomoc ta
będzie obojętna podatkowo, bowiem wydatkowane
środki pomocowe jako koszty podatkowe zrównoważą
przychody z otrzymanej pomocy.
Niemniej jednak w przypadku wątpliwości beneficjenci
ostateczni powinni zwracać się z prośbą
o interpretację do właściwej instytucji odpowiedzialnej
za wykładnię dotyczącą ustawy podatkowej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie nałożenia obowiązku na radnych,
posłów i senatorów, działających w imieniu
swoim lub wyborców, do wystąpień jedynie
w formach oficjalnych, przewidzianych
w przepisach, tj. interpelacji, zapytań, czy też
innych form pisemnych, jasno określonych
w przepisach (1121)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1121/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Polaka z dnia 5 lutego 2008 r. w sprawie
nałożenia obowiązku na radnych, posłów, senatorów,
działających w imieniu swoim lub wyborców,
do wystąpień jedynie w formach oficjalnych, przewidzianych
w przepisach, tj. interpelacji, zapytań
czy też innych form pisemnych, jasno określonych
w przepisach, pragnę zauważyć, że zakres poruszanej
przez pana posła materii w przeważającej mierze
wykracza poza właściwość Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji. O ile bowiem samorządowe
przepisy ustrojowe (w tym regulujące kwestie
sprawowania mandatu) można przypisać do działu
administracja publiczna, o tyle kwestie wyborów
do parlamentu oraz sprawowania mandatu posła
czy też senatora trudno jest zaliczyć do tego rodzaju
materii. Przepisy prawa regulujące sprawowanie
mandatu parlamentarnego, w szczególności ustawy
z dnia 12 kwietnia 2001 roku Ordynacja wyborcza
do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej
Polskiej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 190,
poz. 1360), czy też ustawy z dnia 9 maja 1996 r.
o wykonywaniu mandatu posła i senatora (t.j.: Dz. U.
z 2003 r. Nr 221, poz. 2199, z późn. zm.), pozostają
w gestii władzy ustawodawczej.
Jakkolwiek godnymi poparcia pozostają dążenia
zmierzające do eliminowania z życia publicznego
zjawisk korupcyjnych, niemniej, rozważając kierunek
odpowiednich zmian w przepisach, warto mieć
na uwadze granice dozwolonej i racjonalnej ingerencji
w życie społeczne wytyczone zasadą państwa
prawnego. W tym kontekście próby wprowadzenia
generalnego zakazu pozaoficjalnych i pisemnych
kontaktów funkcjonariuszy publicznych dysponujących
mandatem pochodzącym z wyborów powszechnych
może budzić wątpliwości.
W odniesieniu do kwestii spotkań przedstawicieli
rządu z samorządowcami, pragnę poinformować, iż
na inauguracyjnym posiedzeniu Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego, które odbyło się
w dniu 30 stycznia 2008 r., pan Donald Tusk, prezes
Rady Ministrów, zaprosił samorządowców do współpracy
przy dokończeniu reformy administracyjnej

470
kraju. Na przedmiotowym spotkaniu podkreślono,
że rząd zamierza przywrócić znaczenie Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego jako
miejsca debaty poświęconej sprawom istotnym dla
samorządowców i społeczności lokalnych. W tym
miejscu należy podkreślić rolę, jaką powinna pełnić
Komisja Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego
– ma być forum wypracowywania wspólnego stanowiska
rządu i samorządu w odniesieniu do problemów
związanych z funkcjonowaniem samorządu
terytorialnego i z polityką państwa wobec samorządu
terytorialnego. Zasady funkcjonowania KWRiST
określa ustawa z 6 maja 2005 r. o Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego oraz o przedstawicielach
Rzeczypospolitej Polskiej w Komitecie Regionów
Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 90, poz. 759).
Jednocześnie ze strony rządowej wyrażona została
gotowość aktywnego współdziałania ze środowiskami
samorządowymi w planowanych pracach nad
projektami stosownych zmian legislacyjnych, w tym
nad propozycjami zgłaszanymi przez stronę samorządową.
W ramach opisywanych wyżej działań w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpiono
do środowisk samorządowych o przedstawienie
propozycji zmian legislacyjnych (m.in. dotyczących
funkcjonowania samorządu oraz zarządzania terytorialnego
w różnych dziedzinach życia publicznego).
Odniesienie się do szczegółów oceny przedłożonych
propozycji oraz związanych z tym opracowywanych
rozwiązań normatywnych, ze względu na obecny etap
prac związanych z dokończeniem reformy administracji
publicznej, będzie możliwe po zakończeniu
procedur legislacyjnych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie wprowadzenia przepisów
obligujących urzędników, funkcjonariuszy
publicznych oraz inne osoby uprawnione
z mocy ustawy do wydawania decyzji
lub postanowień do przyjmowania stron
w obecności co najmniej jednej osoby będącej
pracownikiem danej jednostki (1122)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1122/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Polaka z dnia 5 lutego 2008 r. w sprawie
wprowadzenia przepisów obligujących urzędników,
funkcjonariuszy publicznych oraz inne osoby
uprawnione z mocy ustawy do wydawania decyzji
lub postanowień o znaczeniu publicznym do przyjmowania
stron w obecności co najmniej jednej osoby
będącej pracownikiem danej jednostki, uprzejmie
informuję, że w chwili obecnej realizowany jest Program
zwalczania korupcji – Strategia antykorupcyjna
− II etap wdrażania, zakładający realizację przedsięwzięć
legislacyjnych, organizacyjnych i edukacyjno-informacyjnych,
uzupełnionych o nowe obszary
zagrożenia korupcją oraz zadania związane z monitorowaniem
efektywności podejmowanych działań.
Horyzontem czasowym programu są lata 2005–
–2009.
Głównym zadaniem II etapu Strategii antykorupcyjnej
jest wdrożenie działań mających na celu
zapobieganie zjawiskom korupcji oraz kształtowanie
w społeczeństwie odpowiednich postaw etycznych,
charakteryzujących się brakiem przyzwolenia
dla zachowań korupcyjnych.
Program obejmuje następujące cele strategiczne:
zapobieganie zjawiskom korupcji i wdrożenie mechanizmów
umożliwiających jej skuteczne przeciwdziałanie;
1) skoordynowanie działań zmierzających do
respektowania antykorupcyjnych przepisów prawnych;
2) ograniczenie tolerancji społecznej dla zjawisk
korupcyjnych poprzez podnoszenie stopnia świadomości
oraz promowanie odpowiednich wzorców postępowania;
3) stworzenie przejrzystych i przyjaznych obywatelowi
struktur administracji publicznej na miarę
otwartego społeczeństwa informacyjnego.
W realizację II etapu Strategii antykorupcyjnej
zaangażowane są nie tylko poszczególne ministerstwa
i urzędy państwowe, ale także jednostki samorządu
terytorialnego, organizacje pozarządowe, placówki
naukowo-badawcze oraz nadawcy publiczni.
II etap strategii był konsultowany − na każdym etapie
jego tworzenia − z jednostkami samorządu wojewódzkiego
oraz z organizacjami pozarządowymi
mającymi duże doświadczenie w walce z korupcją.
Z jego realizacji składane są półroczne raporty, które
podlegają akceptacji Rady Ministrów.
Zgodnie ze strategią istotnym krokiem w budowaniu
niezależnego systemu podejmowania decyzji
i stwarzaniu mechanizmów antykorupcyjnych w administracji
publicznej powinno być wcielanie w życie
idei e-Government i społeczeństwa informacyjnego.
W dobrze pojętym interesie całego społeczeństwa
należy odpowiednio dostosować, a następnie skomputeryzować
procedury administracyjne, co pozwoli
na ich usprawnienie i umożliwi większą kontrolę nad
działalnością urzędów. Należy kontynuować tworzenie
specjalnych miejsc informacyjnych w urzędach,
umożliwiających obywatelowi załatwianie spraw urzędowych
drogą elektroniczną. System ten bowiem

471
wpływa nie tylko na sprawność wydawania decyzji
i w konsekwencji na efektywność pracy urzędników,
ale przede wszystkim na ich etyczność, co procentuje
odbudowywaniem zaufania obywateli do działań
administracji publicznej.
Odnosząc się do propozycji pana posła, należy
wskazać, że strategia na lata 2005–2009, przewidując
szereg zmian legislacyjnych zmierzających do
ograniczenia możliwości występowania zjawisk korupcyjnych
(ogółem 31 zadań legislacyjnych), nie zawiera
propozycji zmiany przepisów postulowanej
w przedmiotowej interpelacji. Nie ma natomiast
przeszkód, aby podobne rozwiązania wprowadzane
były przez kierowników urzędów w obszarach, które
uznają oni za szczególnie narażone na korupcję.
Pewne wątpliwości może jednak budzić wprowadzenie
przepisu, który objąłby tym obowiązkiem wszystkie
postępowania administracyjne i inne działania
administracji, gdyż tylko część z nich nosi w sobie
zagrożenia korupcją. Ponadto powszechne wprowadzenie
takiego obowiązku mogłoby napotkać na szereg
przeszkód natury kadrowo-finansowej, które
w konsekwencji mogłyby utrudnić obywatelom np. przeglądanie
akt sprawy. Wydaje się więc, że szczegółowe
regulacje dotyczące zasad kontaktów pracowników
z klientami zewnętrznymi powinny być wprowadzane
na szczeblu kierowników urzędów w kluczowych
pod względem zagrożenia korupcją obszarach
działalności urzędu, bądź też w niektórych
przepisach prawa materialnego regulujących te obszary
działania administracji, które najbardziej są
narażone na korupcję.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie skreślenia z listy indykatywnej
projektów dotyczących
woj. warmińsko-mazurskiego (1123)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Iwony Arent (znak: SPS-
-023-1123/08) z dnia 20 lutego br. w sprawie skreślenia
z listy indykatywnej projektów indywidualnych
dotyczących woj. warmińsko-mazurskiego pragnę
przedstawić poniższe wyjaśnienia.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przeze
mnie decyzją o weryfikacji list projektów indywidualnych
dla Programów Operacyjnych: „Infrastruktura
i środowisko” (PO IiŚ), „Innowacyjna gospodarka”
(PO IG) oraz „Rozwój Polski Wschodniej”
(PO RPW) ministerstwa pełniące funkcje instytucji
pośredniczących w systemie ich realizacji dokonały
przeglądu dotychczas obowiązujących list. Wypracowane
w toku weryfikacji nowe listy projektów indywidualnych
dla krajowych programów operacyjnych
zostały przeze mnie zaakceptowane w dniu 1 lutego
2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28 ust 1a ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju (Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658;
oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984) w najbliższym czasie
lista ta zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
Biorąc pod uwagę powyższe, pozwolę sobie odnieść
się do poszczególnych pytań postawionych
przez panią poseł w piśmie. Wypracowanie kształtu
list projektów indywidualnych odbywało się przy
udziale poszczególnych instytucji zarządzających,
instytucji pośredniczących oraz przedstawicieli samorządów
regionalnych w oparciu o kryteria strategiczne
zawarte w wytycznych ministra rozwoju regionalnego
w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitoringu indywidualnych projektów
kluczowych. Moja aprobata dla zmian w obrębię wykazu
indywidualnych projektów kluczowych dla woj.
warmińsko-mazurskiego, powstałych w wyniku ponownej
weryfikacji projektów pod kątem zgodności
z wspomnianymi kryteriami strategicznymi oraz
pod kątem możliwości wdrożenia projektu w okresie
2007–2015, została podjęta wyłącznie w trosce o rzetelne
i skuteczne zarządzanie środkami finansowymi
programów operacyjnych, czerpiąc naukę z doświadczeń
okresu 2004–2006, gdy problemy z terminowym,
prawidłowym przygotowaniem i wdrażaniem
projektów stworzyły zagrożenie ograniczenia
absorpcji środków.
Odpowiadając na pytania dotyczące powodów
usunięcia wskazanych projektów, pragnę podkreślić,
że podjęta przeze mnie akceptacja zmian w wspomnianych
listach w obrębie Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” dotyczących projektów
z regionu warmińsko-mazurskiego oparta
została na decyzji Ministerstwa Środowiska, w myśl
której na skutek weryfikacji na listach utrzymane
zostaną te projekty, które:
1) w zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa:
— zostały przekazane Komisji Europejskiej w latach
2004–2006, ale nie uzyskały dofinansowania
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006,
oraz projekty, które stanowią kolejną fazę już realizowanego
przedsięwzięcia współfinansowanego z Funduszu
Spójności;
— są projektami dużymi w rozumieniu przepisów
rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia
11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące
EFRR, EFS oraz Funduszu Spójności (wnioski
dla takich projektów o wartości kosztów całkowitych
powyżej 25 mln euro będą oceniane także
przez Komisję Europejską); projekty takie muszą
charakteryzować się wysokim stopniem gotowości

472
do realizacji, a ich realizacja w znacznym stopniu
przyczyni się do redukcji zrzutu do zlewni ładunku
azotu pochodzącego ze ścieków komunalnych;
2) w zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi:
— zostały przekazane Komisji Europejskiej w latach
2004–2006, ale nie uzyskały dofinansowania
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006;
— dotyczą budowy zakładów termicznego unieszkodliwiania
odpadów, o dużej skali oddziaływania
i znacznym stopniu skomplikowania ze względu na
swoje oddziaływanie na środowisko przyrodnicze
i społeczne;
3) w zakresie priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska:
— mają znaczenie ponadregionalne, mają zasadniczy
wpływ na zapewnienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego
oraz są realizowane przez jednostki
państwowe; ze względu na swój indywidualny
i unikatowy charakter projekty są nieodpowiednie
do procedury konkursowej.
Spełniając prośbę pani poseł o ustosunkowanie
się do wyszczególnionych w piśmie projektów, uprzejmie
informuję, że projekty:
— w zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa:
1. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Giżycko;
2. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Węgorzewo;
3. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Orzysz;
4. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Pisz;
5. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Kętrzyn;
6. Regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Mrągowo
zostały skreślone z listy, gdyż są to projekty
z listy rezerwowej, a zgodnie z ustalonymi kryteriami
w ramach priorytetu nie przewiduje się projektów
rezerwowych. Dodatkowo pragnę zaznaczyć,
że – uwzględniając decyzję Ministerstwa Środowiska
– nie są to projekty duże. Koszt całkowity
każdego z wyżej wymienionych projektów wynosi
mniej niż 25 mln euro;
— w zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi:
1. System zagospodarowania odpadów komunalnych
w Olsztynie – Zakład Gospodarki Odpadami
Komunalnymi Sp. z o.o.;
2. Budowa Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów
Komunalnych wraz ze składowiskiem odpadów
w Siedliskach k. Ełku – Przedsiębiorstwo Gospodarki
Odpadami EKOMAZURY sp. z o.o.
zostały skreślone z listy, gdyż w myśl założeń Ministerstwa
Środowiska nie są to projekty dotyczące
zakładów termicznego unieszkodliwiania odpadów
o ponadregionalnej skali oddziaływania i znacznym
stopniu skomplikowania. Z uwagi na swój standardowy,
powtarzalny charakter wskazane projekty nie
wymagają objęcia systemem monitoringu przygotowania
do realizacji;
— w zakresie priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska:
1. Poprawa bezpieczeństwa przeciwpowodziowego,
stanu ekologicznego, retencji i stanu technicznego
obiektów Systemu Wielkich Jezior Mazurskich
wraz z rz. Węgorapą, rz. Pisą, kanałem Kulą, rz.
Nidką, rz. Krutynią i kanałem Jeglińskim – RZGW
Warszawa
został skreślony z listy, gdyż zgodnie z ustalonymi
kryteriami w ramach priorytetu nie przewiduje
się projektów rezerwowych;
Odnośnie do wątpliwości pani poseł co do zasadności
wyłączenia z projektu „Budowa drogi nr 16,
odcinek Olsztyn–Augustów”, w zakresie priorytetu
VI: Drogowa i lotnicza sieć TEN-T, części projektu
dotyczącego obwodnicy Ełku, informuję, iż powodem
ww. wyłączenia było zagrożenie podwójnego
finansowania projektu. Powyższy projekt jest przykładem
występowania etapów jednego przedsięwzięcia
rozłożonych na projekty indywidualne
w ramach kilku programów operacyjnych. W przypadku
projektu „Budowa drogi nr 16, odcinek Olsztyn–Augustów”
stwierdzono, że obwodnica Ełku
występuje zarówno w ramach PO IiŚ, jako część
większej inwestycji, oraz w obrębie PO RPW – jako
pojedynczy projekt. Nadmienię w tym miejscu, iż
udzielanie dofinansowania na ten sam zakres inwestycji
temu samemu beneficjentowi z więcej niż
jednego programu operacyjnego jest zabronione
przez prawo wspólnotowe.
Natomiast w związku z usunięciem projektu
„Kanał Elbląsko-Ostródzki (RZGW Gdańsk)” znajdującego
się w ramach osi priorytetowej VI Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” uprzejmie
wyjaśniam, iż w odniesieniu do obszaru turystyki
PO IG powodem usunięcia projektów z listy
projektów indywidualnych, w tym projektów dotyczących
woj. warmińsko-mazurskiego, były przesłanki
formalne, tj. brak przeprowadzenia konsultacji
społecznych listy oraz fakt, że nie wszyscy potencjalni
beneficjenci zostali poinformowani o możliwości
składania projektów. Dodatkowo w trakcie tworzenia
listy kryteria wyboru projektów dla działania
6.4 nie były jeszcze uzgodnione z właściwymi instytucjami:
pośredniczącą i wdrażającą. W związku
z powyższym instytucja zarządzająca programem
przychyliła się do stanowiska ministra właściwego
ds. turystyki i podjęła decyzję o przeprowadzeniu
ponownego, otwartego naboru projektów w obszarze
turystyki.

473
Za organizację prac w przedmiotowym zakresie
odpowiada Polska Organizacja Turystyczna wraz
z Ministerstwem Sportu i Turystyki, we współpracy
z instytucją pośredniczącą, którą dla działania
6.4 jest Ministerstwo Gospodarki. Informacje o naborze
ukażą się w najbliższym czasie na stronach
internetowych ww. instytucji. Po zatwierdzeniu
nowej listy przez instytucję pośredniczącą i zarządzającą
wykaz zostanie poddany – zgodnie ze znowelizowanymi
wytycznymi w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju – 30-dniowym konsultacjom społecznym.
Ogłoszenie przez instytucję zarządzającą
nowej listy projektów indykatywnych planowane
jest na koniec czerwca br.
Biorąc powyższe pod uwagę, a zarazem w nawiązaniu
do poruszonej przez panią poseł kwestii dotyczącej
możliwości dofinansowania ww. projektów,
pragnę poinformować, iż w obrębie przedmiotowych
priorytetów PO IiŚ minister środowiska zadecydował,
iż udzielanie wsparcia będzie odbywało się także
na zasadach konkursowych w ramach wszystkich
priorytetów. Wszystkie projekty zarówno te już
umieszczone na liście, jak i biorące udział w konkursie
będą oceniane według tego samego zestawu kryteriów,
które zostaną w najbliższym czasie zatwierdzone
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ. Niezwłocznie
po zatwierdzeniu kryteriów wyboru projektów
planowane jest ogłoszenie konkursów, tak
aby możliwie najszybciej rozpocząć wydatkowanie
unijnych środków. Tym samym decyzja o usunięciu
bądź nieumieszczeniu jakiegokolwiek przedsięwzięcia
na liście projektów indywidualnych nie oznacza
pozbawienia lub uniemożliwienia uzyskania wsparcia
UE, a jedynie przesądza o formie ubiegania się
o wsparcie – w procedurze pozakonkursowej (indywidualnej)
lub konkursowej. W każdej z powyższych
procedur podstawowym czynnikiem decydującym
o udzieleniu lub nieudzielaniu dofinansowania jest
spełnianie przez projekt kryteriów wyboru finansowanych
operacji, zatwierdzonych dla każdego z programów
operacyjnych przez właściwy komitet monitorujący.
Pomoc beneficjentom w przygotowaniu dokumentacji
przewidziana jest natomiast w ramach
wsparcia doradczego „project pipeline”, które obejmować
będzie przygotowanie dokumentacji wyłącznie
dla projektów kluczowych i dużych. Wsparcie
w zakresie przygotowania dokumentacji dla projektów
kwalifikowanych w trybie konkursowym nie
jest zatem możliwe.
Jeszcze raz pragnę poinformować, że ewentualne
nowe projekty mogą być umieszczone na listach jedynie
w trybie zgodnym z zapisami wytycznych
MRR nr 7 w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitoringu projektów, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju. Zgodnie z przyjętą
w wytycznych procedurą, nowe projekty można
umieścić na listach najwcześniej po upływie sześciu
miesięcy od momentu ogłoszenia listy w Dzienniku
Urzędowym RP „Monitor Polski” i następnie
raz na sześć miesięcy w ramach aktualizacji listy.
Należy przy tym nadmienić, iż proces nadania inwestycji
charakteru indywidualnego, oprócz wykazania,
iż przedsięwzięcie spełnia określone w ww.
wytycznych przesłanki strategiczne, wymaga również
przeprowadzenia wspomnianych już konsultacji
społecznych.
W świetle powyższych wyjaśnień pragnę przypomnieć
też, że umieszczenie projektu na liście nie jest
równoznaczne z automatycznym przyznaniem dofinansowania,
stwarza jedynie szansę na dofinansowanie.
Projekty powinny przyczyniać się nie tylko
do osiągnięcia zakładanych celów programu operacyjnego,
ale również spełniać kryteria formalne i merytoryczne
ustalone przez wspomniany komitet monitorujący.
Dopiero po ich spełnieniu i właściwym
przygotowaniu projektu do realizacji może zostać
zawarta umowa o dofinansowanie.
Pragnę podkreślić, iż w toku weryfikacji projektów
ich lokalizacja nie była czynnikiem decydującym
o pozostawieniu bądź usunięciu z listy. Weryfikacja
odbywała się w oparciu o przesłanki merytoryczne,
objaśnione m.in. w materiale podsumowującym
przebieg procesu weryfikacji znajdującym się
w załączniku oraz dostępnym na stronach internetowych
MRR.
Odnosząc się ponownie do procesu weryfikacji,
pragnę jeszcze raz zapewnić panią poseł, iż zależało
mi na tym, aby weryfikacja odbywała się w sposób
jak najbardziej przejrzysty i sprawiedliwy. Chciałabym
podkreślić, że moja decyzja dotycząca weryfikacji
list projektów kluczowych nie była wymierzona
przeciwko woj. warmińsko-mazurskiemu ani żadnemu
z polskich regionów. Moje działanie w powyższym
zakresie, jak też wszystkie inne podejmowanie
kroki podyktowane były i będą chęcią tworzenia takich
list projektów indywidualnych, które zagwarantują
szybkie i – co najważniejsze – efektywne wydatkowanie
unijnych funduszy na projekty o strategicznym
znaczeniu, ważne dla osiągnięcia zakładanych
wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
naszego kraju.
Nadmienię też, że w ramach procesu weryfikacji
nie usunięto żadnego projektu z Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”, który to program
ukierunkowany jest na wsparcie m.in. woj.
warmińsko-mazurskiego.
Mam nadzieję, że moje wyjaśnienia będą dla pani
poseł satysfakcjonujące i przyczynią się do pomyślnej
współpracy służącej rozwojowi zarówno woj.
warmińsko-mazurskiego, jak też całego kraju.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska

474
O d p o w i e d ź
ministra środowiska
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie odsetek od zaległych opłat
za gospodarcze korzystanie ze środowiska
(1124)
Odpowiadając na interpelację posła Stanisława
Steca, skierowaną do ministra środowiska i przesłaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1124/08, w sprawie odsetek od zaległych
opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska,
przedstawiam Panu Marszałkowi następujące wyjaśnienia.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, iż problematyka
opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska
w latach 1991–1995 była uregulowana
w przepisach ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r.
o ochronie i kształtowaniu środowiska. Ustawa ta
utraciła moc obowiązującą z dniem 1 października
2001 r., na podstawie art. 2 pkt 1 ustawy z dnia
27 lipca 2001 r. o wprowadzeniu ustawy Prawo
ochrony środowiska, ustawy o odpadach oraz o zmianie
niektórych ustaw (Dz. U. Nr 100, poz. 1085,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą wprowadzającą.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy wprowadzającej, do
opłat za gospodarcze korzystanie ze środowiska,
które miało miejsce w okresie do dnia 31 grudnia
2001 r., stosuje się przepisy ustawy z dnia 31 stycznia
1980 r. o ochronie i kształtowaniu środowiska,
w brzmieniu obowiązującym na dzień 30 września
2001 r. Natomiast do ponoszenia opłat za gospodarcze
korzystanie ze środowiska, należnych za okres
do dnia 31 grudnia 2001 r., ale nieuiszczonych do
dnia 1 lipca 2005 r. (art. 9 ust. 5 ustawy zmieniającej),
stosuje się przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.) dotyczące odroczenia lub rozłożenia
na raty zapłaty należności, a także jej umarzania.
Organem właściwym w sprawie odroczenia
i rozłożenia na raty oraz umorzenia tych należności
jest marszałek województwa (art. 9 ust. 6 ustawy
zmieniającej).
W świetle powyższego chciałbym podkreślić, że
podmioty obowiązane do uiszczenia opłat za gospodarcze
korzystanie ze środowiska, należnych za
okres do dnia 31 grudnia 2001 r., ale nieuiszczonych
do dnia 1 lipca 2005 r., mogą wystąpić do właściwego
marszałka województwa z wnioskiem o odroczenie,
rozłożenie na raty, a w szczególności o umorzenie
należności z tego tytułu. Jednocześnie pragnę
przypomnieć, że w latach 1991–1995 opłaty za gospodarcze
korzystanie ze środowiska były wymierzane
i pobierane przez wojewodę lub organ właściwy
do wydania zezwolenia na usunięcie drzewa lub
krzewu, początkowo na podstawie rozporządzeń
Rady Ministrów (z 1990 r. oraz 1991 r.), a od dnia
3 czerwca 1993 r. bezpośrednio na podstawie przepisów
Działu V ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r.
o ochronie i kształtowaniu środowiska (art. 86–86g).
Ustalenie wysokości opłaty następowało wówczas
w drodze decyzji. Zgodnie z art. 86 ust. 2 tej ustawy,
opłaty za gospodarcze korzystanie ze środowiska
obejmowały opłaty za wprowadzanie zanieczyszczeń
do powietrza, opłaty za składowanie odpadów oraz
opłaty za usuwanie drzew lub krzewów. Stosownie
do art. 86g ustawy, termin płatności opłaty wynosił
14 dni od dnia, w którym decyzja ustalająca wysokość
opłaty stała się ostateczna. W razie nieterminowego
uiszczania opłaty pobierane były odsetki za
zwłokę w wysokości odsetek pobieranych za nieterminowe
regulowanie zobowiązań podatkowych. Opłaty
nieuiszczone w ustawowym terminie wraz z odsetkami
za zwłokę podlegały przymusowemu ściągnięciu,
w trybie określonym w przepisach o postępowaniu
egzekucyjnym w administracji.
Zasadnicze znaczenie dla sytuacji wskazanej
w interpelacji posła Stanisława Steca ma natomiast
regulacja dotycząca odstąpienia od pobierania ustalonych
opłat. Pierwotnie regulacja ta była wyrażona
w art. 86 ust. 4c ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r.
o ochronie i kształtowaniu środowiska, a od dnia
3 czerwca 1993 r. w art. 86f ust. 2 tej ustawy i obowiązywała
do dnia 30 września 2001 r. Przepisy te
stanowiły, iż ustalonej opłaty wraz z odsetkami nie
pobiera się, jeżeli upłynęło 5 lat od dnia, w którym
decyzja o ustaleniu opłaty stała się ostateczna.
Wobec powyższego, można przyjąć, że przepis
art. 86 ust. 4c ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r.
o ochronie i kształtowaniu środowiska, a od dnia
3 czerwca 1993 r. przepis art. 86f ust. 2 tej ustawy,
miały zastosowanie do ww. opłat oraz odsetek za
zwłokę, jednakże należy podkreślić, że każda zaległość
powinna być rozpatrywana odrębnie.
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Maciej Nowicki
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie dostępności do koronarografi
i dla chorych na terenie woj. wielkopolskiego
(1125)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Steca z dnia
30 stycznia 2008 r., przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1125/08, w sprawie
wydłużania dostępności do koronografii dla cho-

475
rych na terenie województwa wielkopolskiego, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regulują
zasady udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, należą:
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), akty
wykonawcze do tej ustawy oraz zarządzenia prezesa
NFZ określające warunki zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach tych świadczeń, wydawane
w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz
art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do zasygnalizowanego w interpelacji
problemu utrudnień w dostępie do zabiegu koronografii
– świadczenia realizowanego w ramach
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne – wynikających z obarczania
pacjentów po przebytej hospitalizacji obowiązkiem
uzyskania skierowania na ww. zabieg od
lekarza kardiologa, co wiąże się z koniecznością
oczekiwania w kolejce do poradni kardiologicznej,
uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisem art. 59
ww. ustawy, świadczeniobiorca ma prawo do leczenia
szpitalnego w szpitalu, który zawarł umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, na podstawie
skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego.
Skierowanie to może wystawić każdy lekarz,
z którym fundusz zawarł umowę o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, albo lekarz, który jest zatrudniony
lub wykonuje zawód u świadczeniodawcy,
z którym fundusz zawarł umowę o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej. Zatem osoba po hospitalizacji,
której zalecono wykonanie zabiegu koronografii
w karcie informacyjnej leczenia szpitalnego, może
zostać zaopatrzona w odpowiednie skierowanie przez
lekarza szpitala. Takie postępowanie zapewnia kontynuację
leczenia po wypisaniu ze szpitala, a zarazem
jest najmniej uciążliwe dla pacjenta, który nie
musi zabiegać o uzyskanie skierowania od świadczeniodawcy
realizującego ambulatoryjne specjalistyczne
świadczenia zdrowotne. Należy dodać, że w br.
świadczeniodawcy zostali zobligowani do stosowania
omawianego powyżej trybu postępowania wobec
świadczeniobiorców w oparciu o wytyczne NFZ, zawarte
w § 12 załącznika do umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej – „Zasady postępowania
lekarzy ubezpieczenia zdrowotnego w ramach
realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
zawartych z Narodowym Funduszem Zdrowia”,
zgodnie z którym świadczeniobiorca po zakończeniu
hospitalizacji powinien zostać zaopatrzony,
stosownie do zaistniałej sytuacji, w następujące dokumenty:
skierowania do lekarzy specjalistów, informację
dla lekarza podstawowej opieki zdrowotnej,
recepty, zwolnienie lekarskie oraz wyniki badań
diagnostycznych wykonanych w toku leczenia.
W związku z zawartą w interpelacji informacją,
iż według zaleceń oddziału Narodowego Funduszu
Zdrowia chory musi otrzymać skierowanie od kardiologa,
na którego wizytę czeka często do pół roku,
uprzejmie informuję, że minister zdrowia, w ramach
nadzoru sprawowanego nad działalnością Narodowego
Funduszu Zdrowia zwrócił się do Wielkopolskiego
Oddziału Wojewódzkiego NFZ celem uzyskania
wyjaśnień w tej sprawie.
W odpowiedzi na powyższe wystąpienie Wielkopolski
OW NFZ nie potwierdził, jakoby wydał wytyczne,
zgodnie z którymi wystawianie skierowań
na badania zlecone w karcie leczenia szpitalnego pozostaje
w wyłącznej gestii lekarza kontynuującego
leczenie w ramach ambulatoryjnych świadczeń szpitalnych,
a nie lekarza szpitala. Co więcej, zgodnie ze
złożonymi wyjaśnieniami, na stronie internetowej
oddziału był zamieszczony komunikat informujący
o możliwości wystawiania skierowań na kontynuację
leczenia przez każdego lekarza ubezpieczenia
zdrowotnego, w tym również lekarzy udzielających
świadczeń w szpitalach.
Natomiast nawiązując do kwestii czasu oczekiwania
na świadczenia opieki zdrowotnej udzielane
przez lekarza kardiologa, uprzejmie informuję, że
zasady prowadzenia list oczekujących na świadczenia
opieki zdrowotnej zostały uregulowane w obowiązujących
przepisach prawa. Zgodnie z przepisem
z art. 20 ww. ustawy świadczenia opieki zdrowotnej
w szpitalach i świadczenia specjalistyczne w ambulatoryjnej
opiece zdrowotnej są udzielane świadczeniobiorcom
według kolejności zgłoszenia w dniach
i godzinach ich udzielania przez świadczeniodawcę,
który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej z Narodowym Funduszem Zdrowia. Mając
na uwadze bezpieczeństwo pacjenta oraz konieczność
zwiększenia przejrzystości procedur związanych
z prowadzeniem list oczekujących na świadczenia
opieki zdrowotnej, minister zdrowia wydał
rozporządzenie z dnia 26 września 2005 r. w sprawie
kryteriów medycznych, jakimi powinni kierować się
świadczeniodawcy, umieszczając świadczeniobiorców
na listach oczekujących na udzielenie świadczenia
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 200, poz. 1661). Na
podstawie przepisów ww. rozporządzenia świadczeniodawca
kwalifikuje i umieszcza świadczeniobiorcę
z wyjątkiem świadczeniobiorcy znajdującego się
w stanie nagłym, na liście oczekujących na realizację
świadczenia opieki zdrowotnej, kierując się kryteriami
medycznymi opartymi na aktualnej wiedzy
medycznej, jako:
— przypadek pilny – jeżeli istnieje konieczność
pilnego udzielenia świadczenia ze względu na dynamikę
procesu chorobowego i możliwość szybkiego
pogorszenia stanu zdrowia lub znacznego zmniejszenia
szans na powrót do zdrowia;
— przypadek stabilny – w przypadku innym niż
stan nagły i przypadek pilny.
Świadczeniobiorców, którzy wymagają okresowego,
w ściśle ustalonych terminach, wykonywania
kolejnych etapów świadczenia, przyjmuje się w celu
udzielenia tego świadczenia zgodnie z planem lecze-

476
nia, o czym stanowi § 4 przywołanego rozporządzenia.
W przypadku zmiany stanu zdrowia świadczeniobiorcy,
wskazującej na potrzebę wcześniejszego
niż w ustalonym terminie udzielenia świadczenia,
świadczeniobiorca informuje o tym świadczeniodawcę,
który, jeżeli to wynika z kryteriów medycznych,
koryguje odpowiednio termin udzielania świadczenia
i informuje niezwłocznie świadczeniobiorcę o nowym
terminie. W stanach nagłych świadczenia opieki
zdrowotnej są udzielane świadczeniobiorcy niezwłocznie
(art. 19 ww. ustawy).
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 29
przywołanej ustawy, świadczeniobiorca ma prawo
wyboru świadczeniodawcy udzielającego ambulatoryjnych
świadczeń specjalistycznych spośród świadczeniodawców
posiadających umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, co umożliwia dokonanie
wyboru świadczeniodawcy, u którego czas oczekiwania
na określone świadczenie opieki zdrowotnej
jest najkrótszy. Narodowy Fundusz Zdrowia zobowiązany
jest do udzielania świadczeniobiorcom, na
ich żądanie, informacji na temat list oczekujących
i średnim czasie oczekiwania, które to zadania realizuje
w szczególności poprzez bezpłatną linię telefoniczną
(0-800 132 648).
Odnosząc się do postulatu Pana Posła, dotyczącego
lepszego zabezpieczenia dostępu do świadczeń
opieki zdrowotnej dla osób z chorobą wieńcową, wyrażam
przekonanie, że istotna poprawa dostępności
do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych wymaga zmian systemowych
w ochronie zdrowia.
Natomiast rozpatrując powyższy postulat w kontekście
aktualnego poziomu zabezpieczenia świadczeń
kardiologicznych i kardiochirurgicznych na terenie
województwa wielkopolskiego oraz mając na
uwadze zadania funduszu w tym zakresie, należy
stwierdzić, iż zostały podjęte działania w celu poprawy
dostępności do tych świadczeń. Zgodnie bowiem
z informacjami przekazanymi przez Wielkopolski
Oddział NFZ w br. nastąpiło zwiększenie poziomu
nakładów finansowych przeznaczonych na pokrycie
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie poradni
kardiologicznej oraz poradni kardiochirurgicznej
na terenie województwa wielkopolskiego, odpowiednio
o 114,31% i 114,32%, w porównaniu
z kwotą rzeczywistego wykonania świadczeń w tych
zakresach w 2007 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie tegorocznych egzaminów
na aplikacje prawnicze (1130)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej
pana Artura Ostrowskiego w sprawie tegorocznych
egzaminów na aplikacje prawnicze, uprzejmie przedstawiam,
co następuje:
Odnosząc się do kwestii terminu tegorocznych
egzaminów na aplikację adwokacką i radcowską
wskazać należy, iż zgodnie z treścią przepisu
art. 75 a ust. 4 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo
o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058,
z późn. zm.) i analogicznie przepisów ustawy z dnia
6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r.,
Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.) egzamin konkursowy
na aplikację adwokacką (i radcowską) przeprowadza
się raz w roku, w terminie wyznaczonym
przez Ministra Sprawiedliwości, nie później niż do
30 września przed rozpoczęciem roku szkoleniowego,
równocześnie w tym samym dniu w Rzeczypospolitej
Polskiej.
Uchwalone przez Naczelną Radę Adwokacką
oraz Krajową Radę Radców Prawnych regulaminy
odbywania aplikacji stanowią z kolei, iż rok szkoleniowy
na aplikacji trwa od 1 października do 30 czerwca
roku następnego. Natomiast z przepisów ustawy
Prawo o adwokaturze i ustawy o radcach prawnych
wynika, że procedura wpisu na listę aplikantów
trwa 90 dni (30 dni na rozpatrzenie wniosku o wpis
na listę aplikantów, 30 dni na przesłanie uchwały
o wpisie do ministra sprawiedliwości i 30 dni dla ministra
sprawiedliwości na ewentualne wyrażenie
sprzeciwu).
W celu umożliwienia osobom przystępującym do
egzaminów konkursowych rozpoczęcia aplikacji w tym
samym roku, w latach 2006 i 2007 egzaminy konkursowe
odbyły się w dniach 8 lipca i 30 czerwca.
Terminy powyższe były uważane za bardzo niefortunne,
gdyż wielu absolwentów wydziałów prawa
z lat 2006 i 2007, nie dysponując w momencie składania
zgłoszenia dyplomem, zostało pozbawionych
możliwości przystąpienia do egzaminów konkursowych.
Sytuacja ta była powszechnie krytykowana,
a w 2007 r. stała się również przedmiotem wystąpienia
do ministra sprawiedliwości dziekanów wydziałów
prawa, którzy zwrócili uwagę na brak spójności
między przepisami dotyczącymi szkolnictwa wyższego
i regulacjami w sprawie aplikacji adwokackiej,
wnosząc o podjęcie działań, które ten stan zmienią.
Uwzględniając wnioski środowisk akademickich
oraz studentów prawa, w dniu 24 stycznia br. minister
sprawiedliwości zwrócił się do Naczelnej Rady
Adwokackiej oraz Krajowej Rady Radców Prawnych

477
o podjęcie uchwały w sprawie zmiany regulaminów
odbywania aplikacji w przedmiocie terminu rozpoczęcia
roku szkoleniowego. Minister Sprawiedliwości
zawnioskował, aby rok szkoleniowy trwał od
1 stycznia do 31 grudnia każdego roku z przerwą od
1 lipca do 30 września, co – przy zachowaniu obecnie
obowiązujących procedur związanych z wpisem na
listy aplikantów – umożliwiłoby przeprowadzenie
egzaminów konkursowych na aplikację adwokacką
oraz radcowską we wrześniu.
Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej wstępnie
wyraziło zgodę na powyższe, jednocześnie informując,
iż uchwała w tej sprawie będzie jeszcze poddana
pod ocenę Naczelnej Rady Adwokackiej. Ostateczna
decyzja w sprawie terminu egzaminów konkursowych
na aplikacje korporacyjne zostanie podjęta
zatem po podjęciu stosownych uchwał przez
Naczelną Radę Adwokacką i Krajową Radę Radców
Prawnych. W przypadku podjęcia uchwał zgodnych
z wnioskiem ministra sprawiedliwości, egzaminy
konkursowe odbyłyby się we wrześniu 2008 r.
Odpowiadając na pytanie dotyczące etapu prac
nad tegorocznym testem egzaminacyjnym, informuję,
iż zgodnie z przepisami ustawy Prawo o adwokaturze,
ustawy o radcach prawnych i ustawy Prawo
o notariacie oraz wydanych na ich podstawie przepisów
wykonawczych na każdy z egzaminów konkursowych
zostanie przygotowany odrębny test wyboru,
przy czym test na każdą z aplikacji przygotowują
odrębne zespoły powołane przez ministra sprawiedliwości.
Przepisy wskazują, iż pytania na egzamin
konkursowy winny być przygotowane najpóźniej na
30 dni przed wyznaczonym terminem egzaminu, nie
określają jednak terminu powołania zespołów do
przygotowania pytań. Decyzje w tej sprawie zostaną
zatem podjęte przez Ministra Sprawiedliwości po
wyznaczeniu terminu egzaminów konkursowych na
powyższe aplikacje.
Odnosząc się do ostatniego pytania pana posła
Artura Ostrowskiego, tj. ujednolicenia egzaminów
konkursowych na aplikację adwokacką i radcowską,
wskazać należy, iż powyższa kwestia jest przedmiotem
przygotowywanej nowelizacji ustawy Prawo
o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych oraz
ustawy Prawo o notariacie. Przedmiotowy projekt
w wersji po uzgodnieniach wewnątrzresortowych
został przesłany do konsultacji społecznych, a wkrótce
zostanie przekazany do uzgodnień międzyresortowych.
Natomiast według obecnie obowiązujących
przepisów na egzaminy konkursowe na aplikację
adwokacką i radcowską zostaną przygotowane dwa
odrębne testy, przy czym decyzję o strukturze testu
podejmuje zespół powołany do przygotowania pytań,
który w swoich decyzjach jest suwerenny.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie sytuacji w Służbie Celnej (1132)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka nr: SPS-023-1132/08 z dnia
20 lutego 2008 r., przy którym została przesłana interpelacja
posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
sytuacji przed przejściami granicznymi w Kuźnicy
Białostockiej i Bobrownikach, uprzejmie informuję,
iż obsługa obrotu towarowego z zagranicą przez
Służbę Celną przebiega aktualnie w ramach standardów,
które były utrzymywane od momentu akcesji
Polski do Unii Europejskiej do drugiej dekady
stycznia br.
Zauważam przy tym, że podlegające ciągłym
zmianom otoczenie, w jakim funkcjonuje administracja
celna, stawia przed nami coraz to nowe wyzwania.
Przystąpienie Polski do Unii Europejskiej
oraz rozszerzenie strefy Schengen spowodowało
wzrost tych zadań i odpowiedzialności Służby Celnej.
Z danych statystycznych oddziałów wewnętrznych
(leżących poza obszarem przejść granicznych),
jak i oddziałów granicznych wynika, że rośnie liczba
dokonywanych odpraw i przewozów towarowych
(w 2007 r. wzrost o ok. 20% w porównaniu do roku
2006). Jednakże na bieżąco podejmowane są wszelkie
możliwe działania mające na celu usprawnienie
pracy zarówno w granicznych, jak i wewnętrznych
oddziałach celnych. W okresie szczególnego natężenia
odpraw do oddziałów celnych granicznych delegowani
są czasowo funkcjonariusze z innych komórek
organizacyjnych izby celnej zgodnej z jej właściwością
miejscową. Takie działania podejmowane
były również podczas protestu funkcjonariuszy
Służby Celnej.
Jednocześnie informuję, iż biorąc pod uwagę wydarzenia,
jakie miały miejsce pod koniec stycznia
br., Ministerstwo Finansów przedłożyło projekt
ustawy w sprawie zmiany ustawy o Służbie Celnej
oraz podjęto pilne prace legislacyjne m.in. dotyczące
przygotowania projektu ustawy „Program modernizacji
Służby Celnej w latach 2009–2011”. Przygotowywane
rozwiązania powinny w dłuższej perspektywie
usunąć przyczyny będące podłożem niezadowolenia
ze strony funkcjonariuszy celnych, jakie
miało miejsce na wschodnich granicach kraju. Natomiast
już obecnie podjęte działania pozwalają mieć
nadzieję, że odprawy celne na przejściach granicznych
będą przebiegały w standardowym rytmie.
Odnosząc się do ostatniego pytania pana posła
Matwiejuka, uprzejmie zauważam, iż obowiązujący,
szczególnie w zakresie prawa celnego, system prawny
nie przewiduje możliwości wypłaty jakichkolwiek
świadczeń o charakterze rekompensaty czy odszkodowania
z urzędu, tzn. bez wyraźnego tytułu praw-

478
nego, np. na podstawie oświadczenia podmiotu o poniesionej
szkodzie. Dochodzenie roszczeń, o których
mowa w piśmie pana posła, możliwe jest jedynie na
gruncie prawa cywilnego, tj. po wystąpieniu zainteresowanego
podmiotu i wykazaniu przez niego związku
przyczynowo-skutkowego pomiędzy powstałą szkodą
a działaniem lub zaniechaniem podmiotu, od którego
dochodzi się odszkodowania.
W kontekście podnoszonej w interpelacji sytuacji
na granicy Polski i Białorusi należy jednak podkreślić,
iż w okresie, którego dotyczy niniejsze pismo,
Służba Celna wykonywała – choć w ramach niepełnej
obsady etatowej – swoje ustawowe zadania. Warto
także zwrócić uwagę na fakt, iż znacząca absencja
funkcjonariuszy celnych w tym okresie nie była
spowodowana ich działaniem niezgodnym z prawem,
np. strajkiem, ale wykorzystaniem przysługujących
wszystkim pracownikom instytucji prawa
pracy. Fakt ten ma istotne znaczenie z punktu widzenia
ewentualnych roszczeń.
Przekazując powyższą informację, pragnę zapewnić
Pana Marszałka, iż płynna obsługa obrotu
towarowego z zagranicą, a w szczególności kwestia
czasu przekraczania zewnętrznej granicy Unii Europejskiej,
będzie przedmiotem szczególnej troski
kierownictwa Służby Celnej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu ustawy o lotnictwie służb
porządku publicznego (1133)
Nawiązując do pisma z dnia 20 lutego 2008 r.
(sygn. SPS-023-1133/08) przekazującego interpelację
Posła na Sejm RP Pana Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu ustawy o lotnictwie służb porządku
publicznego, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Lotnictwo służb porządku publicznego (lspp) usankcjonowane
zostało ustawą z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo
lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696, z późn.
zm.) jako rodzaj lotnictwa państwowego, w skład
którego wchodzi także lotnictwo wojskowe. Ustawa
Prawo lotnicze dzieli polskie lotnictwo na lotnictwo
cywilne − nadzorowane przez Urząd Lotnictwa Cywilnego
(ULC) oraz lotnictwo państwowe nadzorowane
przez ministrów, którym ono podlega. Dlatego
też stwierdzenie Pana Posła, że ewentualne wejście
w życie ustawy o lspp zakłada utworzenie w Polsce
trzeciego rodzaju lotnictwa nie ma uzasadnienia.
Warto nadmienić, iż pomimo utworzenia i funkcjonowania
w MSWiA lotnictwa służb porządku publicznego
do chwili obecnej brak jest podstaw prawnych
do jego działania. Pragnę zaznaczyć, iż MSWiA
podejmowało kilkakrotnie próby wprowadzenia do
ustawy Prawo lotnicze zmian, które dawałyby ministrowi
spraw wewnętrznych i administracji delegację
do uregulowania powyższych kwestii. Jednakże
z powodu zdecydowanych protestów ze strony ministra
infrastruktury oraz ULC powyższe działania
okazały się nieskuteczne (brak było zgody na nowelizację
ustawy Prawo lotnicze w takim zakresie).
Wobec powyższego MSWiA w 2006 r. podjęło
prace w zakresie przygotowania własnego projektu
ustawy o lspp. Należy podkreślić, iż opracowany
przez MSWiA ww. projekt ustawy nigdy nie zakładał
tworzenia „trzeciego” rodzaju lotnictwa oraz
budowy nowych organów nadzoru, natomiast wskazywał
na wykorzystanie już istniejących rozwiązań
funkcjonalnych w lotnictwie wojskowym MON. Ponadto
zakładał możliwość wykorzystania w lspp
wojskowego personelu lotniczego, który po zakończeniu
służby wojskowej nie mógł podjąć pracy
w zawodzie z powodu braku licencji, co znacznie
obniżyłoby koszty szkolenia (Urząd Lotnictwa Cywilnego
wszystkie czynności związane z nadzorem
wykonuje odpłatnie). Nie oznaczało to jednak odbierania
już istniejących licencji ani też możliwości
ich pozyskania.
Prace nad ww. projektem ustawy zakończono
w 2007 r. na etapie uzgodnień międzyresortowych.
W ocenie Ministerstwa Obrony Narodowej oraz
Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego projekt ustawy
o lspp należałoby przekształcić w projekt ustawy
o lotnictwie państwowym tworzonym pod przewodnictwem
MON.
Z uwagi na fakt, iż do chwili obecnej nie zostały
podjęte prace nad projektem ustawy o lotnictwie
państwowym – minister spraw wewnętrznych i administracji
zarządzeniem nr 14 z dnia 29 stycznia
2008 r. powołał zespół do oceny funkcjonowania lotnictwa
służb porządku publicznego i opracowania
koncepcji jego efektywnego wykorzystania. Przewodniczący
zespołu zobowiązany został do przedstawienia
ministrowi spraw wewnętrznych i administracji
sprawozdania z działalności zespołu w terminie
do końca czerwca 2008 r.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki

479
O d p o w i e d ź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie zagrożenia programu tworzenia
polskich kadr na zagranicznych uczelniach
(1134)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Artura Górskiego (pismo
z dnia 20 lutego br., znak: SPS-023-1134/08) uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego,
a także Ministerstwo Spraw Zagranicznych poświęcają
wiele uwagi projektowi tworzenia polskich katedr
w zagranicznych uczelniach. Podzielamy opinię
o konieczności pilnego opracowania ram prawnych,
które umożliwiłyby efektywne wspieranie studiów
upowszechniających wiedzę o Polsce oraz poszerzały
grono osób wykazujących się znajomością języka
polskiego na świecie. W chwili obecnej nie ma możliwości
finansowania takiego przedsięwzięcia ze środków
budżetowych naszego resortu.
W związku z interpelacją pana posła A. Górskiego
przeprowadziliśmy konsultacje z Ministerstwem
Spraw Zagranicznych, które potwierdziło zaangażowanie
Konsulatu Generalnego RP w Nowym Jorku
w utworzenie katedry polskiej w Columbia University
w USA. Katedra miałaby funkcjonować na zasadzie
tzw. żelaznego funduszu (endowment fund),
który należy pozyskać do czerwca 2010 r. w wysokości
3 000 000 USD. Dotychczas zebrano kwotę ok.
750 000 USD; ponadto z informacji przekazanych
przez Konsulat Generalny w Nowym Jorku wynika,
iż kilka podmiotów zadeklarowało dalsze wsparcie
finansowe zapewniające wdrożenie tejże inicjatywy.
Pragnę podkreślić, że dołożymy wszelkich starań,
by możliwie szybko wypracować, wspólnie z resortem
spraw zagranicznych, rozwiązania prawne
umożliwiające rozwój tego rodzaju działań służących
promocji Polski w świecie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Barbara Kudrycka
ministra środowiska
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie zmiany przepisów ustawy
Prawo łowieckie (1135)
Odpowiadając na interpelację posła Mieczysława
Kasprzaka z dnia 6 lutego 2008 r., skierowaną do
ministra środowiska przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 20 lutego 2008 r., znak SPS-023-1135/08,
w sprawie nowelizacji przepisów ustawy Prawo łowieckie
regulujących kwestie szkód łowieckich, wyrażam
następujące stanowisko.
Dzierżawa obwodu łowieckiego nie jest tożsama
z dzierżawą gruntu lub rzeczy, o jakiej mówią stosowne
przepisy Kodeksu cywilnego. Jest to dzierżawa
prawa do polowania na zwierzęta łowne, które
stanowią własność Skarbu Państwa, a nie właścicieli
gruntów. Wykonywanie polowania nie ogranicza
właścicielom gruntów możliwości wykonywania prac
polowych i pobierania pożytków z posiadanej nieruchomości.
Każdy właściciel lub posiadacz gruntu
może grunt ogrodzić i w takim przypadku prowadzenie
gospodarki łowieckiej będzie na tym terenie
faktycznie uniemożliwione.
Opłaty z tytułu czynszów dzierżawnych, które
otrzymują gminy, zgodnie z art. 31 ustawy Prawo
łowieckie, przeznaczone są na cele przez nie realizowane,
a ustanawiane przez samorząd gminny, co
w efekcie przynosi określone korzyści wszystkim zamieszkałym
w danej gminie właścicielom gruntów.
Wobec tego to od samorządu gminy zależy, na co te
środki zostaną wykorzystane.
Jak zauważył pan poseł, zwierzęta łowne w stanie
wolnym, jako dobro ogólnonarodowe, stanowią własność
Skarbu Państwa, o czym stanowi art. ustawy
Prawo łowieckie. Jest to zapis mający fundamentalne
znaczenie dla polskiego modelu łowiectwa, zaś określenie
zwierzyny mianem dobra ogólnonarodowego
służy podkreśleniu znaczenia zwierzyny i nadaje jej
wysoką rangę w systemie wartości środowiska przyrodniczego,
a do dbałości o jego stan jesteśmy wszyscy
zobligowani zapisami Konstytucji RP.
Nie można również podzielić wyrażonego przez
pana posła stwierdzenia dotyczącego zaniżania wysokości
wypłacanych odszkodowań przez dzierżawców
i zarządców obwodów łowieckich za szkody łowieckie
z powodu braku zabezpieczenia środków finansowych.
W związku z ustawowym obowiązkiem
szacowania szkód łowieckich i wypłaty odszkodowań
za te szkody ww. podmioty są zobligowane do
zapewnienia wystarczających środków finansowych
na ten cel.
Chcę poinformować, że Najwyższa Izba Kontroli
w ostatniej kontroli prawidłowości prowadzenia gospodarki
łowieckiej stwierdziła, iż „obowiązujące
przepisy prawa należycie zabezpieczały interesy
obywateli związane z pokrywaniem szkód wynikających
z prowadzenia gospodarki łowieckiej. Zarówno
jednostki Lasów Państwowych, jak i koła łowieckie
Polskiego Związku Łowieckiego wypłacały odszkodowania
w należnej wysokości. Liczba spraw
skierowanych na drogę postępowania sądowego nie
przekraczała w poszczególnych latach 1% zgłoszonych
szkód”.
Natomiast przejęcie ustawowego obowiązku wypłacania
odszkodowań tytułem szkód łowieckich
przez Skarb Państwa nie wydaje się w chwili obec-

480
nej możliwe do realizacji. Rozwiązanie to pociągałoby
za sobą konieczność stworzenia specjalnych służb
i wymagałoby dodatkowo poważnych nakładów finansowych
ze strony Skarbu Państwa. W sytuacji
kiedy należne odszkodowania sięgają w wielu przypadkach
kilkuset złotych, niejednokrotnie koszt szacowania
przekraczałby te wartości. Obecny system
zapewnia wykonywanie zadań związanych z szacowaniem
szkód łowieckich społecznie przez przedstawicieli
dzierżawców lub zarządców obwodów łowieckich
bez dodatkowych obciążeń budżetu państwa.
W czynnościach tych mogą brać również udział
przedstawiciele właściwych izb rolniczych.
Ponadto informuję, że propozycje resortu środowiska
dotyczące rozszerzenia pomocy państwa w zakresie
ubezpieczenia upraw rolnych od tego rodzaju
grup ryzyka, jakimi mogłyby być szkody łowieckie,
zostały w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
negatywnie ocenione w związku z regulacjami WE
w tym zakresie.
Chciałbym także zwrócić uwagę pana posła na
przewidziane w ustawie Prawo łowieckie postępowanie
mediacyjne w przypadku sporu o wysokość odszkodowania,
a w ostateczności arbitraż sądowy. Należałoby
dążyć do zaktywizowania działań organów
gminy w przypadku mediacji między dzierżawcą lub
zarządcą obwodu łowieckiego a rolnikami w celu polubownego
zakończenia ewentualnego sporu.
Podniesione przez pana posła ograniczenie prawa
własności mieści się w zasadzie ustanowionej
w art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78,
poz. 483), gdyż nie narusza jego istoty, zaś obowiązujące
przepisy ustawy Prawo łowieckie nie naruszają
konstytucyjnej zasady ochrony własności. Natomiast
regulacje prawne w zakresie szkód łowieckich należy
uznać w chwili obecnej za optymalne.
Niezależnie od powyższego zapewniam, że podczas
ewentualnych prac legislacyjnych nad zmianą
obowiązujących uregulowań prawnych w tym zakresie
zostaną wzięte pod uwagę wszystkie zgłoszone
uwagi.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
w sprawie utrzymania właściwego poziomu
zabezpieczenia przeciwpożarowego
kompleksów i terenów wojskowych (1136)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Bublewicz w sprawie
utrzymania właściwego poziomu zabezpieczenia
przeciwpożarowego kompleksów i terenów wojskowych
(SPS-023-1136/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Stosownie do postanowień decyzji nr 230/MON
ministra obrony narodowej z dnia 25 maja 2007 r.
w sprawie funkcjonowania wojskowych straży pożarnych
(Dz. Urz. MON Nr 11, poz. 125) wojskowe
straże pożarne mogą być tworzone w jednostkach
wojskowych w zależności od ich przeznaczenia, wykonywanych
zadań, struktury organizacyjnej, miejsca
stacjonowania, występującego zagrożenia pożarowego
i innych miejscowych zagrożeń, a także możliwości
udzielania pomocy przez inne jednostki ochrony
przeciwpożarowej – do organizowania i prowadzenia
działań ratowniczych. Zasadność ich funkcjonowania
w jednostkach wojskowych wynika z przeprowadzonej
analizy określonych wyżej warunków,
w zakresie możliwości:
1) zapewnienia bezpieczeństwa ludziom, a także
ochrony mienia i zachowania gotowości bojowej
wojsk;
2) prowadzenia działań ratowniczych związanych
z gaszeniem pożarów, likwidacją skutków klęsk żywiołowych
oraz innych miejscowych zagrożeń,
w tym także w zakresie ratownictwa technicznego,
chemicznego, ekologicznego i medycznego oraz zabezpieczenia
niebezpiecznych pod względem pożarowym
procesów technologicznych.
Pragnę poinformować, że zagadnienia związane
z zapewnieniem w resorcie obrony narodowej bezpieczeństwa
pożarowego były rozpatrywane na posiedzeniu
kierownictwa Ministerstwa Obrony Narodowej
z udziałem dowódców rodzajów Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej w styczniu 2007 r.
Przyjęte rozwiązania stały się podstawą do opracowania
„Harmonogramu przeformowania i rozformowania
wojskowych straży pożarnych w latach
2007–2011”, stanowiącego element składowy „Planu
rozwoju systemu zabezpieczenia przeciwpożarowego
Sił Zbrojnych na lata 2007–2012”, zatwierdzonego
przez ministra obrony narodowej w dniu
27 kwietnia 2007 r.
Realizując sukcesywnie postanowienia decyzji
nr 230/MON ministra obrony narodowej w sprawie
funkcjonowania wojskowych straży pożarnych, a także
wspomnianego planu wraz ze zmianami do niego,
Sztab Generalny Wojska Polskiego wydał w 2007 r.
trzy dokumenty etatowe dotyczące przeformowania
wojskowych straży pożarnych w jednostkach wojskowych
Wojsk Lądowych (w Bielsku Białej, Krakowie
i Wędrzynie). Zaproponowano także zmiany etatowe
do dziewiętnastu jednostek wojskowych, w tym
dotyczące przeformowania wojskowych straży pożarnych,
będących wewnętrznymi komórkami jednostek
wojskowych, w Osowcu i Szerokim Borze.
Reorganizacje pozostałych wojskowych straży pożarnych,
w tym w Braniewie, Morągu i Węgorzewie,
realizowane będą w terminach i zakresach określonych
wyżej wskazanym planie.

481
Przyjęte rozwiązania w zakresie funkcjonowania
wojskowych straży pożarnych uwzględniają
z jednej strony potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, z drugiej natomiast ich możliwości organizacyjno-etatowe.
Likwidacja niektórych wojskowych
straży pożarnych nie wpłynie w znaczący sposób
na obniżenie poziomu zabezpieczenia przeciwpożarowego
kompleksów i jednostek wojskowych.
Należy mieć jednak na uwadze, że w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej trwa proces profesjonalizacji
i transformacji. Powoduje to z jednej strony
likwidację, a z drugiej – powstawanie lub zmianę
przeznaczenia jednostek wojskowych, co wymusza
w niektórych z nich konieczność utworzenia wojskowych
straży pożarnych. W związku z tym nie wyklucza
się dokonania ponownych analiz co do zasadności
funkcjonowania wojskowych straży pożarnych
we wskazanych w interpelacji Pani Poseł Beaty Bublewicz
jednostkach wojskowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Bogdan Klich
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Krupy
w sprawie przedłużającego się śledztwa
dotyczącego katastrofy budowlanej hali
Międzynarodowych Targów Katowickich (1138)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jacka Krupy z dnia 29 stycznia
2008 r. dotyczącą przedłużającego się śledztwa
w sprawie katastrofy budowlanej hali Międzynarodowych
Targów Katowickich uprzejmie informuję,
co następuje.
Śledztwo w sprawie spowodowania w dniu 28 stycznia
2006 r. katastrofy budowlanej w postaci zawalenia
się pawilonu wystawowego nr 1 w Chorzowie,
znajdującego się na terenie Międzynarodowych Targów
Katowickich sp. z o.o., z siedzibą w Katowicach,
przy ul. Bytkowskiej 1b, która sprowadziła bezpośrednie
niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia wielu
osób, oraz w wyniku której śmierć poniosło 65 osób,
a co najmniej 140 dalszych osób doznało lekkich
i ciężkich obrażeń ciała, to jest o przestępstwo z art. 163
§ 1 i 3 K.k., zostało wszczęte w dniu 30 stycznia
2006 r. przez prokuratora okręgowego w Katowicach.
Zgromadzony w pierwszej fazie postępowania
materiał dowodowy pozwolił na przedstawienie Bruce’owi
Robinsonowi i Ryszardowi Ziółkowi – członkom
zarządu MTK oraz Adamowi Hildebrandtowi
– dyrektorowi technicznemu MTK – zarzutów popełnienia
przestępstwa z art. 164 § 1 K.k. i z art. 163
§ 4 K.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 K.k. Zarzuty
opierały się na zaniechaniu zapoznania się z opinią
rzeczoznawcy budowlanego i niewyegzekwowaniu
zawartych w niej zaleceń w postaci usunięcia pokrywy
śnieżnej z dachu w najszybszym możliwym terminie,
wykonania pomiaru ugięć konstrukcji dachu
w okresie bezśnieżnym i przeprowadzenia konsultacji
z projektantem pawilonu, a także na niewyłączeniu
budynku z dalszej eksploatacji do czasu wykonania
powyższych zaleceń oraz nieodwołaniu zaplanowanych
wystaw i targów gołębi, przy istniejącym
realnie bezpośrednim niebezpieczeństwie zawalenia
się dachu budowli.
Nadto Piotrowi Iskrze, koordynatorowi technicznemu
MTK, który przejął na czas trwania wystaw
obowiązki Adama Hildebrandta w zakresie obsługi
drzwi ewakuacyjnych pawilonu nr 1, przedstawiono
zarzut popełnienia przestępstwa z art. 160 § 1 K.k.
Zarzucono mu niezapewnienie w czasie odbywania
się imprez w pawilonie wystawowym nr 1 MTK osobom
przebywającym w tym obiekcie bezpieczeństwa
i możliwości ewakuacji i dopuszczeniu do zamknięcia
drzwi ewakuacyjnych w sposób uniemożliwiający
ich natychmiastowe użycie.
W wyniku analiz opinii biegłych z Politechniki
Krakowskiej dotyczącej przyczyn zaistnienia katastrofy
pawilonu, opinii dotyczącej rodzaju i jakości
użytych podczas montażu spawów oraz opinii geodezyjnej,
dokonano ustaleń, że projekt wykonawczy
konstrukcji stalowo-żelbetowej pawilonu wystawowego
nr 1 MTK – sporządzony przez spółkę Eko-
-Tech II obarczony był błędami polegającymi na:
1) błędnej prognozie obciążenia dachu pawilonu
śniegiem,
2) błędnym rozwiązaniu technicznym w zakresie
konstrukcji stalowych podpór ramowych,
3) wadliwym rozwiązaniu technicznym w zakresie
konstrukcji oparcia stalowej „quasi-struktury”
prętowej niższej części dachu na pasach dolnych
dźwigarów kratowych części podwyższonej dachu,
tzw. świetlika.
W związku z tym przedstawiono Jackowi Jasińskiemu,
autorowi projektu budowlanego i wykonawczego
części naziemnej konstrukcji stalowej pawilonu
nr 1, oraz Szczepanowi Klimzie, projektantowi
części żelbetowej projektu wykonawczego pawilonu
oraz współautorowi obliczeń statycznych w części
dotyczącej konstrukcji naziemnej stalowej tego
pawilonu, zarzuty popełnienia przestępstwa z art.
z art. 163 § 1 pkt 2 i § 3 K.k., a Andrzejowi Wieczorkowi,
projektantowi sprawdzającemu projekt wyko-

482
nawczy pawilonu nr 1, zarzut popełnienia przestępstwa
z art. 163 § 1 pkt 2 § 2 i 4 K.k.
W toku śledztwa ustalono również, iż w trakcie
budowy pawilonu, zimą 1999/2000 r., doszło do
pierwszej awarii dachu pawilonu wystawowego nr 1,
polegającej na ugięciu się podczas montażu konstrukcji
stalowej.
Przedstawiono wobec powyższego Arkadiuszowi
Jedynakowi, prezesowi zarządu „Przemysłobudu”
sp. z o.o., generalnemu wykonawcy inwestycji, zarzut
popełnienia przestępstwa z art. 164 § 1 K.k.
i z art. 163 § 4 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k., Andrzejowi
Cegiełce – wiceprezesowi tej spółki – zarzut
z art. 164 § 2 K.k. i z art. 163 § 4 K.k. w zw. z art. 11
§ 2 K.k., przy czym zarzuty opierały się na ustaleniach
dotyczących kontynuacji realizacji inwestycji,
bez weryfikacji wadliwego projektu wykonawczego,
pomimo wiedzy o zaistnieniu znacznego ugięcia
się dachu pawilonu nr 1 w toku prowadzonej jego
budowy w styczniu 2000 r.
Ponadto Adamowi Jankowi, kierownikowi budowy
pełniącemu samodzielną funkcję w budownictwie,
przedstawiono zarzut z art. 164 § 1 K.k. i z art. 163
§ 4 K.k. w zw. z art. 11 § 2 K.k. sprowadzający się do
zaniechania dokonania wpisu do dziennika budowy
i wstrzymania robót budowlanych oraz zaniechania
zawiadomienia powiatowego inspektora nadzoru budowlanego,
pomimo wiedzy o zaistnieniu znacznego
ugięcia się dachu tego pawilonu w toku prowadzonej
jego budowy, wbrew podstawowym obowiązkom wynikającym
z art. 22 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 7 lipca
1994 r. Prawo budowlane.
Ponadto w toku śledztwa ustalono, iż w styczniu
2002 r. doszło do kolejnej awarii dachu pawilonu wystawowego
nr 1 polegającej na ugięciu się jednego
z dźwigarów konstrukcji stalowej. Dźwigar ten został
naprawiony, jednak nie dokonano naprawy pozostałych
wadliwych dźwigarów, które uległy całkowitemu
uszkodzeniu w dniu katastrofy.
Stąd też Grzegorzowi Skrzeczkowi, rzeczoznawcy
budowlanemu wykonującemu projekt naprawy
konstrukcji dachu pawilonu nr 1 w 2002 r., zarzucono
popełnienie przestępstwa z art. 164 § 2 K.k., polegającego
na nienależytym zapoznaniu się z dokumentacją
obiektu, na zaniechaniu dokonania sprawdzenia
tzw. quasi-struktury w partii niższej dachu
oraz podpór ramowych na obciążenie workiem
śnieżnym, a przez to na nieustaleniu rzeczywistej
przyczyny awarii dachu w 2002 r.
I w końcu w związku z zaistniałą awarią dachu
w styczniu 2002 r. Marii Król, powiatowemu inspektorowi
nadzoru budowlanego, przedstawiono zarzut
z art. 231 § 1 K.k. i z art. 164 § 2 zw. z art. 11 § 2
K.k., dotyczący niedopełnienia ciążących na niej
obowiązków poprzez zaniechanie dokonania kontroli
utrzymania obiektu budowlanego i zaniechanie
wydania właścicielowi obiektu nakazu przeprowadzenia
jego kontroli bądź też opróżnienia budynku
oraz usunięcia stwierdzonych w tym obiekcie nieprawidłowości
lub nakazu usunięcia istniejącego
stanu zagrożenia, pomimo wiedzy o istniejącej awarii
dachu w 2002 r., przekazanej przez funkcjonariuszy
Państwowej Straży Pożarnej.
W śledztwie istniała konieczność dążenia do
ustalenia wszystkich osób, które bądź to przebywały
w pawilonie wystawowym nr 1 MTK w dniu zdarzenia,
bądź też które utraciły mienie w wyniku katastrofy,
a istniało prawdopodobieństwo, iż przebywały
na terenie pawilonu w trakcie wystaw, oraz
konieczność przesłuchania tychże osób w charakterze
pokrzywdzonych, jak i pouczenia o przysługujących
im w związku z ich rolą procesową uprawnieniach.
Przesłuchano dotychczas ponad 3000 osób,
w tym ponad 200 cudzoziemców, z czego ponad 1000
uznano za osoby pokrzywdzone. Zdołano ustalić
wszystkie osoby pokrzywdzone, zamieszkujące na
terenie kraju oraz sporządzono wnioski o wykonanie
międzynarodowej pomocy prawnej w stosunku
do 45 obywateli Niemiec, Belgii, Holandii, Węgier,
Rosji, Ukrainy, Czech i Słowacji oraz USA. Dane
osobowe znacznej części tych osób pozyskano dopiero
w lipcu i sierpniu 2007 r. dzięki pomocy Europolu,
Interpolu i policji z różnych krajów – po długotrwałej
identyfikacji właścicieli mienia zabezpieczonego
w miejscu zdarzenia.
Do chwili obecnej pozyskano materiały z realizacji
25 wniosków o międzynarodową pomoc prawną,
z tym że z czynności wykonanych w Republice Czech
wyniknęła potrzeba skierowania wniosku o przesłuchanie
kolejnej osoby – obywatela Czech, a nadto
czynności wykonane w Republice Federalnej Niemiec
nasunęły konieczność przesłuchania w charakterze
świadka dziewięciu kolejnych obywateli
tego kraju, których dane nie były do tej pory znane
polskim organom ścigania, a które również przebywały
w dniu zdarzenia na terenie pawilonu wystawowego
nr 1 MTK.
W dalszej części śledztwa konieczne jest pozyskanie
dokumentacji w ramach międzynarodowej pomocy
prawnej w postaci protokołów przesłuchań pozostałych
świadków i dokumentacji medycznej z leczenia
pokrzywdzonych, a także niezbędne jest – po
dokonaniu tłumaczenia dokumentacji lekarskiej
– pozyskanie opinii biegłych sądowych w przedmiocie
rodzaju i stopnia doznanych przez pokrzywdzonych
obrażeń ciała.
Długotrwałość tego śledztwa spowodowana jest
jego wielowątkowym i wielopodmiotowym charakterem,
a nadto potrzebą dokonania analizy dokumentacji
pochodzącej z różnych instytucji i urzędów
państwowych oraz samorządowych i koniecznością
weryfikacji dokumentacji spółki „Przemysłobud”,
generalnego wykonawcy zawalonej hali wystawowej,
która to dokumentacja została w znacznej części
zarchiwizowana po upadłości tej spółki.
Nadto należało w toku śledztwa dokonać weryfikacji
i analizy materiałów projektowych, wytworzonych
przez spółkę Eko-Tech II i wiele innych firm
współprojektujacych pawilon wystawowy nr 1 MTK,

483
także w zakresie innych inwestycji realizowanych
przez projektantów z tychże spółek.
Dodać bowiem należy, iż po analizie dokumentacji
projektowej przekazano właściwym miejscowo
prokuratorom rejonowym materiały dotyczące ponad
40 budowli na terenie całego kraju, co do których
zachodziło podejrzenie, iż również są obarczone
błędami konstrukcyjnymi.
Nie bez wpływu na bieg postępowania była też
okoliczność, iż zachodziła w śledztwie potrzeba bezspornego
ustalenia, które z osób – spośród tych, które
wykupiły sprzedane, w ilości ponad 6600 sztuk,
bilety na wystawy i targi w dniach 27 i 28 stycznia
2006 r. – przebywały na terenie pawilonu w dniu
zdarzenia, tj. w dniu 28 stycznia 2006 r., lub też doznały
jakichkolwiek obrażeń ciała w wyniku tego
zdarzenia. Takie osoby zostały bowiem uznane za
osoby pokrzywdzone w niniejszym postępowaniu.
Postępowanie to objęte jest nadzorem Prokuratury
Apelacyjnej w Katowicach oraz Prokuratury
Krajowej i pomimo długiego czasu trwania śledztwa
nie stwierdzono nieprawidłowości w sposobie
jego prowadzenia, zaś obiektywne przyczyny długotrwałości
– wskazane wyżej – spowodowane były
głównie procesową potrzebą ustalenia i przesłuchania
wszystkich pokrzywdzonych, w tym realizacją
tychże czynności w drodze międzynarodowej
pomocy prawnej.
Przewidywany termin zakończenia śledztwa to
czerwiec 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie ulgi odsetkowej (1139)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. (nr SPS-
-023-1139/08) interpelacją pana posła Jarosława
Wałęsy w sprawie utraty prawa do kontynuowania
odliczeń w ramach ulgi odsetkowej w przypadku refinansowania
wcześniej zaciągniętego kredytu mieszkaniowego
uprzejmie informuję.
Każda ulga w podatku dochodowym od osób fizycznych
ma charakter wyjątkowy, gdyż stanowi
odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania.
Z jednej strony zmniejsza obciążenia
fiskalne osoby fizycznej, z drugiej zaś dochody sektora
finansów publicznych. W konsekwencji przepisy
prawa podatkowego dotyczące szeroko rozumianych
preferencji podatkowych (w tym ulg i zwolnień
przedmiotowych) należy wykładać ściśle, co wyklucza
w tym przypadku zastosowanie zarówno wykładni
rozszerzającej, jak i wykładni zawężającej.
Z treści art. 26b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176, z późn. zm.),
w brzmieniu obowiązującym w latach 2002–2006,
wynika natomiast, iż odliczeniu – na zasadach
określonych w tym artykule – podlegają faktycznie
poniesione w roku podatkowym wydatki na spłatę
odsetek od kredytu (pożyczki) udzielonego podatnikowi
na sfinansowanie inwestycji mającej na celu
zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych,
związanej z:
1) budową budynku mieszkalnego;
2) wniesieniem wkładu budowlanego lub mieszkaniowego
do spółdzielni mieszkaniowej na nabycie
prawa do nowo budowanego budynku mieszkalnego
albo lokalu mieszkalnego w takim budynku;
3) zakupem nowo wybudowanego budynku mieszkalnego
lub lokalu mieszkalnego w takim budynku
od gminy albo od osoby, która wybudowała ten budynek
w wykonywaniu działalności gospodarczej;
4) nadbudową lub rozbudową budynku na cele
mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku
niemieszkalnego, jego części lub pomieszczenia
niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku
których powstanie samodzielne mieszkanie spełniające
wymagania określone w przepisach prawa budowlanego.
Zatem prawo do odliczenia – stosownie do postanowień
art. 26b ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych – nie przysługuje z tytułu spłaty odsetek
od każdego typu kredytu, lecz wyłącznie z tytułu
spłaty odsetek od kredytu przyznanego na bezpośrednie
finansowanie jednej z wyżej wymienionych
inwestycji mieszkaniowych (np. budowy domu).
W konsekwencji do odliczeń w ramach ulgi odsetkowej
nie uprawniają faktycznie spłacone odsetki
od kredytu refinansowego. Kredyt refinansowy udzielany
jest bowiem na spłatę innego kredytu hipotecznego.
W praktyce podpisywana jest nowa umowa
kredytowa, na mocy której bank udzielający nowego
kredytu spłaca nasze zadłużenie w poprzednim banku.
Dochodzi zatem do zawarcia nowej umowy kredytowej,
która skutkuje obowiązkiem kredytobiorcy
do zmiany wpisu hipotecznego w księdze wieczystej
nieruchomości. W sądzie rejonowym prowadzącym
księgę wieczystą zostają wykreślone informacje o właśnie
spłaconym zobowiązaniu, a składany jest wniosek
o dokonanie kolejnego wpisu. Tym razem na
rzecz banku, który udzielił kredytu refinansowego.
W konsekwencji, w przypadku zaciągnięcia kredytu
refinansowego, mamy do czynienia z dwoma odrębnymi
kredytami: „starym” (mieszkaniowym) oraz
nowym przeznaczonym na spłatę wcześniej zaciągniętego
zobowiązania wobec banku.

484
Ta odrębność kredytów wyklucza możliwość korzystania
z ulgi odsetkowej, w tym na zasadzie praw
nabytych.
Podkreślenia wymaga, iż z dniem 1 stycznia
2007 r. ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) uchyliła art. 26b w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych, z jednoczesnym
zachowaniem praw nabytych na zasadach
określonych w art. 9 tej nowelizacji.
Zgodnie z obecnymi unormowaniami prawo do
kontynuowania odliczeń po 31 grudnia 2006 r. przysługuje
wyłącznie:
1) podatnikowi, któremu w latach 2002–2006 został
udzielony kredyt (pożyczka), o którym mowa
w art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r.;
2) na zasadach określonych w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych
przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
w brzmieniach obowiązujących przed dniem 1 stycznia
2007 r.;
3) z tytułu spłaty odsetek od tego kredytu (pożyczki)
– tj. zaciągniętego w latach 2002–2006 – do
upływu terminu spłaty określonego w umowie o kredyt
(pożyczkę) zawartej przed dniem 1 stycznia 2007 r.,
nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2027 r.
Jak już wspominano, przepisy dotyczące ulg podatkowych
muszą być interpretowane ściśle, stąd
podatnikowi przysługuje ulga odsetkowa, jeśli dokładnie
wypełni warunki określone w obowiązujących
przepisach (wyżej wymienione). Tym samym
w każdym przypadku, w którym po 2006 r. dochodzi
do zawarcia nowej umowy kredytowej (a nie zmiany
dotychczasowych warunków kredytu hipotecznego
w drodze aneksu do umowy), podatnikowi nie przysługuje
prawo do odliczania odsetek od nowo zaciągniętego
kredytu. Prawami nabytymi nie są bowiem
objęte odsetki od kredytu udzielonego po
dniu 31 grudnia 2006 r.
W świetle powyższego zarówno literalne brzmienie
art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w kształcie obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r., jak i art. 9 ustawy z dnia 16 listopada
2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw wykluczają zastosowanie omawianego
odliczenia w odniesieniu do odsetek spłaconych od
kredytu refinansowego, w tym udzielonego podatnikowi
po 31 grudnia 2006 r.
Zmiany powyższego stanu rzeczy nie można dokonać
poprzez wydanie „stosownej interpretacji”
(np. celowościowej). Obowiązująca norma prawna
nie pozostawia bowiem żadnych wątpliwości co do
zakresu wydatków objętych odliczeniem. Ustawodawca
jednoznacznie zdefiniował, na jaki cel i w jakim
terminie ma być udzielony kredyt, aby podatnik
mógł dokonać odliczenia spłaconych odsetek.
Tym samym zastosowanie w omawianej sprawie
wykładni innej niż językowa nie znajduje umocowania
ani w treści obowiązujących norm prawnych, ani
w doktrynie oraz orzecznictwie. W wyroku z dnia
20 czerwca 2000 r., sygn. akt I KZP 16/00, Sąd Najwyższy
stwierdził, że: „Jeżeli przepis jednoznacznie
formułuje normę postępowania, to tak właśnie należy
ów przepis rozumieć. Pierwszeństwo językowych
reguł wykładni jest wręcz podstawowym warunkiem
funkcjonowania prawa w państwie prawnym.
Podobną rangę nadaje się założeniu o racjonalnym
działaniu ustawodawcy w procesie stanowienia prawa.
Jeśli wbrew jasnemu pod względem językowym
sformułowaniu przepisu nadawałoby mu się jakieś
inne znaczenie, aniżeli to oczywiste znaczenie językowe,
wówczas rola ustawodawcy byłaby li tylko pozorna”.
Jednocześnie należy pamiętać, iż zgodnie z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.)
wydanie interpretacji ogólnej jest dopuszczalne wówczas,
gdy stwierdzono rozbieżności w stosowaniu
prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz
organy kontroli skarbowej. Ich brak – a z taką sytuacja
mamy do czynienia w przypadku ulgi odsetkowej
– wyklucza możliwość działania „w celu zapewnienia
jednolitego stosowania prawa podatkowego”.
Jednocześnie rozbieżności w stosowaniu prawa podatkowego,
uzasadniające wydanie interpretacji
ogólnej na podstawie art. 14a wymienionej ustawy,
muszą wynikać z wątpliwości natury prawnej. Podstawy
do wydania interpretacji ogólnej nie mogą natomiast
stanowić wątpliwości natury ekonomicznej
lub gospodarczej, odnoszące się do zasadności obowiązywania
pewnych norm; choć niewątpliwie sytuacja
panująca na rynku kredytów mieszkaniowych
jest trudna do zaakceptowania.
Banki komercyjne – zgodnie z przyjętą strategią
– wolą udzielać niskooprocentowanych kredytów
klientom obcych banków niż pozytywnie rozpatrywać
wnioski swoich kredytobiorców w sprawie obniżenia
oprocentowania. Resort finansów nie ma jednak
wpływu na tego rodzaju działania banków. Tak
samo jak nie ma wpływu na to, że banki, kusząc
klientów konkurencji niskimi marżami, nie informują
równocześnie o utracie prawa do kontynuacji
odliczeń w ramach ulgi odsetkowej z chwilą refinansowania
kredytu. To z kolei uniemożliwia podatnikowi
podjęcie optymalnej dla niego decyzji.
Natomiast przed refinansowaniem kredytu warto
policzyć koszty takiej operacji. Upewnić się, czy
aby taka zmiana na pewno niesie za sobą same korzyści.
Dlatego zaciągnięcie nowego kredytu na
spłatę poprzedniego musi poprzedzać wnikliwa analiza.
To podatnik ostatecznie decyduje, czy bardziej
opłacalne dla niego będzie zachowanie dotychczasowych
warunków umowy kredytowej z jednoczesną
możliwością kontynuowania odliczeń w ramach ulgi

485
odsetkowej, czy też zamiana starego droższego kredytu
na nowy tańszy, ale bez prawa do ulgi w podatku
dochodowym od osób fizycznych z tytułu spłaconych
odsetek.
Reasumując, należy zauważyć, iż w przypadku
refinansowania kredytu, podatnik traci prawo do
kontynuowania ulgi odsetkowej, z tym że nie ciąży
na nim obowiązek – tak jak miało to miejsce w przypadku
tzw. dużej ulgi budowlanej – zwrócenia fiskusowi
kwot uprzednio odliczonych. Jednocześnie
w obowiązującym stanie prawnym i faktycznym
brak jest podstaw do wydania „korzystnej” dla podatników
interpretacji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie wznowienia prac nad projektem
ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu
niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia
Wojskowego oraz o zmianie niektórych innych
ustaw w zakresie przekazania prawa własności
w formie darowizny lub nieodpłatnego oddania
w wieczyste użytkowanie przez Agencję
Mienia Wojskowego w Warszawie
nieruchomości letniskowej Babimost
województwu lubuskiemu (1140)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytanie zawarte w interpelacji posła Jerzego Materny
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia Wojskowego
w zakresie przekazania prawa własności w formie
darowizny lub nieodpłatnego oddania w wieczyste
użytkowanie przez Agencję Mienia Wojskowego
w Warszawie nieruchomości lotniskowej Babimost
województwu lubuskiemu (pismo z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-1140/08), pragnę przedstawić
następujące wyjaśnienie.
Opracowany w Ministerstwie Transportu (obecnie
– Infrastruktury) projekt ustawy o zmianie ustawy
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia Wojskowego
został ponownie przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 11 grudnia 2007 r., a następnie przesłany do
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VI kadencji w dniu
28 grudnia 2007 r. (druk nr 147). Pragnę poinformować,
iż w dniu 28 lutego 2008 r. ww. projekt ustawy
był przedmiotem dyskusji na posiedzeniu Komisji
Samorządu Terytorialnego i Polityki Regionalnej
oraz Komisji Obrony Narodowej, gdzie zadecydowano
o powołaniu podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia
rządowego projektu ustawy zmieniającej ustawę
o gospodarowaniu niektórymi składnikami mienia
Skarbu Państwa oraz Agencji Mienia Wojskowego.
Efektem prac podkomisji ma być sprawozdanie
przedstawione do dnia 28 marca 2008 r.
Przyjęty przez Radę Ministrów ww. projekt ustawy
zakłada następujące formy przekazania nieruchomości
lotniskowych:
1) na mocy art. 4f ust. 1 projektowanej ustawy
nieruchomości Skarbu Państwa stanowiące lotnisko
wojskowe lub jego część, ujęte w wykazie o którym
mowa w art. 4e ust. pkt 1 lit a (lotniska trwale niewykorzystywane
do realizacji zadań przez jednostki
organizacyjne podległe lub nadzorowane przez MON,
które powinny zachować nadal swój lotniczy charakter),
właściwy wojewoda przekazuje w drodze
darowizny następującym jednostkom samorządu terytorialnego
właściwym ze względu na położenie
lotniska wojskowego lub jego części:
— gminie – w celu założenia albo rozbudowy lokalnego
lotniska użytku publicznego,
— województwu – w celu założenia albo rozbudowy
regionalnego albo krajowego lotniska użytku publicznego;
2) na mocy art. 4h ust. 1 projektowanej ustawy
nieruchomości Skarbu Państwa stanowiące lotnisko
wojskowe lub jego część ujęte w wykazie, o którym
mowa w art. 4e ust. 1 pkt 2 (tzn. lotniska częściowo
lub czasowo niewykorzystywane do realizacji zadań
przez te jednostki) właściwy wojewoda, na wniosek
następujących jednostek samorządu terytorialnego,
właściwych ze względu na położenie lotniska wojskowego
lub jego części, przekazuje w drodze użyczenia
co najmniej na 30 lat:
— gminie – w celu założenia albo rozbudowy lokalnego
lotniska użytku publicznego,
— województwu – w celu założenia albo rozbudowy
regionalnego albo krajowego lotniska użytku publicznego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż ww. projekt
ustawy należy do priorytetowych zadań legislacyjnych
Ministerstwa Infrastruktury.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz

486
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Materny
w sprawie budowy mostu w Milsku (1141)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jerzego Materny z dnia
23 stycznia 2008 r. przekazanej przy piśmie z dnia
20 lutego 2008 r. (znak: SPS-023-1141/08) w sprawie
budowy mostu w Milsku, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Budowa mostu przez Odrę w miejscowości Milsko
jest elementem koncepcji budowy drogi krajowej
nr 32-bis. Jest to przedsięwzięcie istotne dla regionu
i stanowi w istocie głęboką przebudowę dróg wojewódzkich
nr 315, nr 278 oraz nr 282 pomiędzy Zieloną
Górą a Wolsztynem, ze zmianą ich kategorii.
Przedmiotowa koncepcja opracowana została przez
Dyrekcję Okręgową Dróg Publicznych w Zielonej
Górze przed 1 stycznia 1999 r., a zatem w czasie, gdy
dyrekcja zarządzała wszystkimi drogami publicznymi
w województwie z wyjątkiem dróg gminnych.
Natomiast w obecnym stanie prawnym, zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu
infrastruktury transportu lądowego
(Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251, z późn. zm.), finansowanie
budowy mostu w Milsku i przebudowa
wspomnianych dróg wojewódzkich jest zadaniem
samorządu województwa. Ponadto należy zauważyć,
że budżet inwestycyjny Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad jest ograniczony, w szczególności
w odniesieniu do ciągów drogowych leżących
poza siecią TEN-T, o czym świadczy m.in. brak środków
na przebudowę ważnych z punktu widzenia sieci
dróg krajowych przepraw przez Odrę w Ścinawie
i Głogowie. Zatem z uwagi na fakt, iż potrzeby
w zakresie budowy i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje drogowe
mogą zostać przyjęte do realizacji. W tej sytuacji
w pierwszej kolejności do realizacji zostały przewidziane
najpilniejsze zadania.
Jednocześnie należy podkreślić, iż stanowisko
resortu infrastruktury w przedmiotowej sprawie
jest kontynuacją stanowiska prezentowanego wielokrotnie
przez byłe Ministerstwo Transportu. Zatem
niezgodne z prawdą jest podniesione przez pana posła
twierdzenie, że były minister transportu popierał
przejęcie realizacji tej inwestycji przez Generalną
Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad.
Odnosząc się do kwestii związanej z przyznaniem
Polsce i Ukrainie prawa organizowania mistrzostw
piłkarskich Euro 2012, uprzejmie informuję,
iż w resorcie opracowany został program rozwoju
połączeń drogowych między miastami Euro 2012
oraz połączeń transgranicznych. W „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” zaproponowano
przyspieszenie terminów realizacji zadań,
które uznano za kluczowe pod kątem budowy sieci
dróg w związku z organizacją Euro 2012. Do zadań
tych należą odcinki dróg łączące miasta, w których
mają odbyć się mecze ME 2012 oraz odcinki przygraniczne.
Łączna wartość przyspieszanych zadań
Euro 2012 wynosi 26 785 347 tys. zł.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie zmiany kategorii drogi wojewódzkiej
nr 235 na drogę krajową na odcinku
Kościerzyna–Chojnice w woj. pomorskim (1142)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Zdzisława Czuchy przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-114208 z dnia 20 lutego
2008 r. w sprawie zaliczenia do kategorii dróg krajowych
drogi wojewódzkiej nr 235 Korne–Chojnice,
uprzejmie informuję, że na zlecenie Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad Politechnika Warszawska
opracowuje „Studium układu dróg szybkiego
ruchu w Polsce, układ kierunkowy horyzont 2025 r.
wraz z analizą podziału funkcjonalnego całej sieci
drogowej w Polsce”. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad przekazała autorom opracowania,
w celu dokonania szczegółowej analizy, wnioski dotyczące
zaliczenia poszczególnych dróg do kategorii
dróg krajowych. Wśród tych wniosków znalazło się
również wystąpienie wicemarszałka woj. pomorskiego
w sprawie zaliczenia do kategorii dróg krajowych
obecnej drogi wojewódzkiej nr 235.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że omawiana
droga wojewódzka nie spełnia kryteriów kwalifikacji
dróg do kategorii dróg krajowych, określonych
w przepisach ustawy o drogach publicznych.
Podkreślenia wymaga fakt, że zwiększenie długości
dróg krajowych nie powoduje proporcjonalnego
wzrostu środków finansowych na budowę, przebudowę,
remonty, utrzymanie i ochronę dróg krajowych
zarządzanych przez generalnego dyrektora
dróg krajowych i autostrad.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak

487
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Żukowskiego
w sprawie możliwości przeprowadzania
odpraw fitosanitarnych w Oddziale Celnym
w Hrebennem (1143)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Wojciecha Żukowskiego
w sprawie możliwości przeprowadzania
odpraw fitosanitarnych w Oddziale Celnym w Hrebennem,
przekazaną przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r. (znak: SPS-023-1143/08), przedstawiam poniższe
wyjaśnienia.
Mając na uwadze utrudnienia, jakie powoduje
brak możliwości przeprowadzania granicznej kontroli
fitosanitarnej na przejściu granicznym w Hrebennem
oraz apele władz samorządowych i przedsiębiorców,
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przeprowadziło konsultacje dotyczące zamieszczenia
drogowego przejścia granicznego w Hrebennem
w wykazie punktów wwozu, określonym w załączniku
do rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 28 kwietnia 2004 r. w sprawie wykazu
punktów wwozu, przez które można wprowadzać
rośliny, produkty roślinne lub przedmioty (Dz. U.
Nr 100, poz. 1018 i z 2008 r. Nr 20, poz. 120).
Z informacji przekazanych przez Główny Inspektorat
Ochrony Roślin i Nasiennictwa wynika, że
przejście graniczne w Hrebennem, po zakończonej
w 2007 r. przebudowie, spełnia wymagania określone
w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie warunków,
jakie powinny spełniać miejsca, w których przeprowadza
się graniczną kontrolę fitosanitarną (Dz. U.
Nr 73, poz. 661), więc możliwe byłoby przeprowadzanie
takich kontroli przez Państwową Inspekcję
Ochrony Roślin i Nasiennictwa.
Następnie ministerstwo zwróciło się do wojewody
lubelskiego, organu zobowiązanego przepisami
ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie
granicy państwowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1944,
z późn. zm.) do stałego utrzymywania przejść granicznych
znajdujących się na obszarze województwa
w stanie umożliwiającym przeprowadzenie sprawnej
i skutecznej kontroli fitosanitarnej, z prośbą
o opinię w sprawie zasadności tworzenia punktu
wwozu w Hrebennem. Wojewoda lubelski poparł
utworzenie takiego punktu wwozu, jednocześnie informując
o braku środków finansowych na pokrycie
kosztów zatrudnienia w Wojewódzkim Inspektoracie
Ochrony Roślin i Nasiennictwa w Lublinie, wchodzącym
w skład zespolonej administracji rządowej,
personelu do obsługi przejścia granicznego.
W związku z powyższym nowelizacja rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28 kwietnia
2004 r. w sprawie wykazu punktów wwozu,
przez które można wprowadzać rośliny, produkty
roślinne lub przedmioty, mająca na celu włączenie
tego przejścia do listy punktów wwozu, jest uzależniona
od zabezpieczenia w budżecie wojewody lubelskiego
środków na zwiększenie zatrudnienia w Wojewódzkim
Inspektoracie Ochrony Roślin i Nasiennictwa
w Lublinie, a co za tym idzie od możliwości
budżetu państwa.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie prawidłowego funkcjonowania
generatora wniosków aplikacyjnych
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (1144)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Marka Kuchcińskiego (znak:
SPS-023-1144/08) z dnia 5 lutego 2008 r. w sprawie
prawidłowego funkcjonowania generatora wniosków
aplikacyjnych dla Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” informuję, iż Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
podjęło działania w kierunku wzmocnienia
strony technicznej aplikacji. Dedykowane zostaną
lepszej wydajności serwery oraz łącze o większej
przepustowości, przy użyciu którego udostępniana
jest aplikacja, co wpłynie na poprawę wydajności
narzędzia.
Ponadto prowadzone są prace zmierzające do
zmiany technologii wykonania narzędzia, która pozwoli
na ograniczenie liczby „przeładowań” strony
po każdorazowym wybraniu danych ze słowników.
Jednocześnie informuję, że w odpowiedzi na
prośby beneficjentów po 10 marca br. zostanie równolegle
udostępniona wersja aplikacji, którą będzie
można zainstalować lokalnie na komputerze użytkownika,
tym samym w trakcie pracy nie będzie wymagane
stałe połączenie do sieci Internet.
Wyżej wymienione działania wpłyną na poprawę
wydajności i dostępność aplikacji oraz będą dla beneficjentów
Europejskiego Funduszu Społecznego
znacznym ułatwieniem przy składaniu wniosków
o dofinansowanie projektów.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska

488
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Witolda Kochana i Andrzeja Ryszki
w sprawie zmiany przepisów w zakresie
zwolnienia gmin z opłat
w postępowaniu sądowym (1145)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Tadeusza Arkita, Witolda Kochana
i Andrzeja Ryszki, przekazaną przy piśmie
z dnia 20 lutego 2008 r., nr SPS-023-1145/8, w sprawie
zmiany przepisów w zakresie zwolnienia gmin
od opłat w postępowaniu sądowym, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Obowiązujący do dnia 2 marca 2006 r. przepis
art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 13 czerwca 1967 r. o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2002 r.
Nr 9, poz. 88, z późn. zm.) przewidywał ustawowe
zwolnienie Skarbu Państwa oraz instytucji państwowych,
których zadanie nie polegało na prowadzeniu
działalności gospodarczej, z obowiązku uiszczania
opłat sądowych. Jednocześnie w oparciu
o ust. 2 tego artykułu gmina, związek międzygminny,
powiat, związek powiatów oraz samorząd województwa
nie miały obowiązku uiszczania opłat sądowych,
z wyjątkiem spraw dotyczących prowadzonej
przez nie działalności gospodarczej oraz spraw
w postępowaniu wieczystoksięgowym.
W aktualnym stanie prawnym, zgodnie z art. 94
ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398,
z późn. zm.), zwanej dalej,,ustawą”, zwolnienie od
kosztów sądowych przysługuje wyłącznie Skarbowi
Państwa. Oprócz jednostek samorządu terytorialnego
przywilej w zakresie zwolnienia od obowiązku
uiszczenia kosztów sądowych utraciło szereg instytucji
państwowych i innych podmiotów, którym dotychczas
zwolnienie od kosztów sądowych było
gwarantowane ustawowo (np.: Narodowy Bank
Polski, Agencja Mienia Wojskowego, Agencja Rynku
Rolnego, Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa).
Na podstawie art. 103 ustawy jednostki samorządu
terytorialnego mogą ubiegać się o zwolnienie
od kosztów sądowych, jeżeli wykażą, że nie mają dostatecznych
środków na ich poniesienie. Należy wskazać,
że instytucja zwolnienia od kosztów sądowych
ma szczególny charakter i dotyczy spraw społecznie
istotnych. Przy generalnej zasadzie odpłatności wymiaru
sprawiedliwości ma ona istotne znaczenie dla
zapewnienia stronom dostępu do sądu dla realizacji
ochrony ich słusznych praw. Pozwala bowiem na dochodzenie
tej ochrony podmiotom gorzej sytuowanym,
dla których poniesienie kosztów postępowania
przed sądem nie jest możliwe.
Niezależnie od powyższego podkreślić należy, że
w sprawach, w których organy jednostek samorządu
terytorialnego reprezentują Skarb Państwa, nie pobiera
się opłat sądowych z mocy art. 94 ww. ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r., bowiem stroną w znaczeniu
materialnym jest tu Skarb Państwa. Wynika to
z treści art. 66 ust. 1 ustawy z dnia 21 stycznia 2000 r.
o zmianie niektórych ustaw związanych z funkcjonowaniem
administracji publicznej (Dz. U. Nr 12,
poz. 136, z późn. zm.). W myśl tego przepisu w postępowaniach
sądowych i administracyjnych wynikających
z wykonywania przez jednostki samorządu terytorialnego
zadań z zakresu administracji rządowej,
określanych przez ustawy lub powierzonych
w drodze porozumienia, Skarb Państwa reprezentują
jednostki samorządu terytorialnego wykonujące
te zadania.
W związku z tym jeżeli gmina występuje w postępowaniu
sądowym jako wykonująca zadania zlecone
z zakresu administracji rządowej, na podstawie
art. 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.), jest zwolniona z obowiązku ponoszenia opłat
sądowych.
Natomiast w postępowaniu wieczystoksięgowym
sytuacja gmin w zakresie ponoszenia kosztów sądowych
nie uległa zmianie po wejściu w życie ustawy
z 2005 r. Także pod rządem poprzednio obowiązującej
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
z dnia 13 czerwca 1967 r., począwszy od dnia
23 września 2001 r., tj. po znowelizowaniu art. 8
ust. 2 tej ustawy, gminy, występując z wnioskiem
o wpis w księdze wieczystej, miały obowiązek uiszczania
kosztów sądowych. Zmianę treści art. 8
ust. 2 uzasadniano koniecznością jednakowego
traktowania wszystkich podmiotów obrotu nieruchomościami.
Nie zasługuje na aprobatę sytuacja, w której zarówno
biedna rolnicza gmina, jak i bogata przemysłowo
metropolia byłyby traktowane przez ustawodawcę
jednakowo w zakresie zdolności do ponoszenia kosztów
sądowych. Mając na uwadze te względy, trudno
znaleźć społeczne uzasadnienie dla przyznania samorządom
terytorialnym ustawowego zwolnienia z obowiązku
ponoszenia opłat sądowych i uprzywilejowania
ich względem pozostałych uczestników obrotu prawnego
(w tym także instytucji państwowych).
Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że
nie zasługuje na uwzględnienie zgłoszony w interpelacji
postulat przyznania jednostkom samorządu terytorialnego
ustawowego zwolnienia od kosztów sądowych
w sprawach cywilnych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona

489
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Zbigniewa Chlebowskiego i Marcina Zawiły
w sprawie modernizacji linii kolejowej
Wrocław–Wałbrzych–Jelenia Góra (1146)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Zbigniewa Chlebowskiego i Marcina
Zawiły w sprawie modernizacji linii kolejowej
nr 274 Wrocław – Wałbrzych – Jelenia Góra – Zgorzelec
uprzejmie informuję, że w roku 2008 Fundusz
Kolejowy będzie dysponował zdecydowanie większymi
środkami niż w poprzednich latach, jednakże
z uwagi na olbrzymie potrzeby modernizacja linii
kolejowej Wrocław – Jelenia Góra – Zgorzelec nie
może być przeprowadzona w pełnym zakresie i dlatego
w 2008 r. sfinansowane będą jedynie zadania
wymagające najpilniejszej realizacji.
W projekcie programu rzeczowo-finansowego
wykorzystania środków Funduszu Kolejowego, stanowiącym
podstawę do wydatkowania środków
Funduszu Kolejowego, planuje się przeprowadzenie
następujących inwestycji na linii kolejowej nr 274
Wrocław–Zgorzelec:
1. Zadanie „modernizacja nawierzchni stacji
Wałbrzych Główny (tor nr 29, nr 47 i 45), wymiana
podrozjazdnic w rozjeździe nr 155, stacja Jaworzyna
Śląska (tor nr 7 i nr 11)”. Realizacja zadania ma na
celu likwidację ograniczenia prędkości (do 20 km/
godz.) oraz przywrócenie prędkości rozkładowej
80 km/godz. Realizację tego zadania rozpoczęto
w 2007 r., natomiast prace powinny zostać ukończone
już w kwietniu 2008 r. Całkowite koszty tego zadania
w br. wynoszą 2847,0 tys. zł, z czego dofinansowanie
z Funduszu Kolejowego wynosi 460,53 tys. zł.
2. Zadanie na szlaku Smolec – Kąty Wrocławskie
„modernizacja nawierzchni na typ UIC60 km
10,730–20,320 wraz z niezbędną renowacją odwodnienia
i związaną z nią modernizacją przejazdów kolejowych
i obiektów inżynieryjnych wraz z towarzyszącymi
robotami elektroenergetycznymi i sterowania
ruchem kolejowym (tor nr 2)”. Realizacja zadania
ma na celu likwidację ograniczeń prędkości (do
30 km/godz.), przywrócenie prędkości rozkładowej
100 km/godz. oraz zwiększenie przepustowości linii.
Terminem planowanego zakończenia prac jest grudzień
2008 r. Całkowite koszty tego zadania w br.
wynoszą 13 320,60 tys. zł, z czego dofinansowanie
z Funduszu Kolejowego wynosi 11 988,50 tys. zł.
3. Zadanie na szlaku Wałbrzych Miasto – Wałbrzych
Fabryczny „modernizacja nawierzchni na
typ UIC60 km 72,580–74,130 wraz z niezbędną renowacją
odwodnienia i związaną z nią modernizacją
przejazdów kolejowych i obiektów inżynieryjnych
wraz z towarzyszącymi robotami elektroenergetycznymi
i sterowania ruchem kolejowym (tor nr 1)”. Realizacja
zadania ma na celu likwidację ograniczeń
prędkości (do 20 km/godz.), przywrócenie prędkości
rozkładowej 50 km/godz. oraz zwiększenie przepustowości
linii. Terminem planowanego zakończenia prac
jest grudzień 2008 r. Całkowite koszty tego zadania
w br. wynoszą 2470,00 tys. zł, z czego dofinansowanie
z Funduszu Kolejowego wynosi 2223,00 tys. zł.
4. Zadanie na szlaku Wałbrzych Miasto – Wałbrzych
Fabryczny „modernizacja nawierzchni na typ
UIC60 km 72,570–74,100 wraz z niezbędną renowacją
odwodnienia i związaną z nią modernizacją przejazdów
kolejowych i obiektów inżynieryjnych wraz
z towarzyszącymi robotami elektroenergetycznymi
i sterowania ruchem kolejowym (tor nr 2)”. Realizacja
zadania ma na celu likwidację ograniczeń prędkości
(do 20 km/godz.), przywrócenie prędkości rozkładowej
50 km/godz. oraz zwiększenie przepustowości
linii. Terminem planowanego zakończenia prac jest
grudzień 2008 r. Całkowite koszty tego zadania w br.
wynoszą 2470,00 tys. zł, z czego dofinansowanie
z Funduszu Kolejowego wynosi 2223,00 tys. zł.
5. Zadanie na szlaku: Wałbrzych Fabryczny
– Boguszów – Gorce (km 82,710–85,820), stacja Wałbrzych
Główny, Boguszów Gorce Wschodnie, Boguszów
Gorce „modernizacja nawierzchni na typ
UIC60 km 74,900–81,075, km 82,710–85,820 wraz
z niezbędną renowacją odwodnienia i związaną
z nią modernizacją przejazdów kolejowych i obiektów
inżynieryjnych wraz z towarzyszącymi robotami
elektroenergetycznymi i sterowania ruchem kolejowym
(tor nr 2) oraz modernizacja torów na stacji
Wałbrzych Główny (tory nr 5, 17, 17a)”. Realizacja
zadania ma na celu likwidację ograniczeń prędkości
na szlaku (do 30 km/godz.), przywrócenie prędkości
rozkładowej 50 km/godz. oraz zwiększenie przepustowości
linii. Terminem planowanego zakończenia
prac jest grudzień 2008 r. Całkowite koszty
tego zadania w br. wynoszą 18 917,00 tys. zł, z czego
dofinansowanie z Funduszu Kolejowego wynosi
17 025,30 tys. zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że pierwsze
wypłaty z Funduszu Kolejowego będą możliwe do
realizacji po przyjęciu przez Radę Ministrów projektu
uchwały w sprawie zatwierdzenia „Programu
rzeczowo-finansowego wykorzystania środków Funduszu
Kolejowego w 2008 r.”.
Według wstępnego harmonogramu wypłat pierwsze
płatności za wykonane zadania na przedmiotowej
linii zaplanowane są na kwiecień br. w kwocie
460,53 tys zł. Kolejne transze wypłat środków z funduszu
przedstawiają się następująco: kwota 5125,50
tys. zł w sierpniu, 6489,00 tys. zł we wrześniu,
6570,00 tys. zł w październiku, 7105,50 tys. zł w listopadzie
i 8169,80 tys. zł w grudniu.
Dodatkowo zarządca infrastruktury kolejowej
PKP Polskie Linie Kolejowe SA ze środków własnych
rozpoczął w 2007 r. realizację programu „Modernizacja
zabudowy SSP (samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej), Tvu (urządzeń telewizji przemysło-

490
wej na przejazdach kolejowych), srk (urządzeń sterowania
ruchem kolejowym)”, która zakłada modernizację
urządzeń sterowania ruchem kolejowym
(srk) i telekomunikacji kolejowej (tk) na stacji Świebodzice,
zabudowę urządzeń elektrycznego ogrzewania
rozjazdów (EOR) i likwidację nastawni wykonawczej.
Szacunkowa wartość inwestycji wynosi ok.
20 000,0 tys. zł. Powyższe zamierzenie inwestycyjne
jest przygotowane do realizacji w 2009 r., jednakże
w chwili wygospodarowania przez spółkę dodatkowych
środków finansowych istnieje możliwość wcześniejszego
ogłoszenia przetargu i rozpoczęcia realizacji
zadania już w 2008 r. Całkowite zakończenie
ww. prac jest planowane na rok 2010.
Ponadto w latach 2009–2010 dla kompleksowego
odtworzenia pierwotnych parametrów linii tylko na
trasie Wrocław – Boguszów Gorce niezbędne nakłady
wynoszą 121 951,0 tys. PLN. Kwota dotyczy wyłącznie
prac w zakresie nawierzchni i podtorza bez
infrastruktury obsługi podróżnych, m.in. peronów.
Zakres prac przewiduje poprawę pogarszającego
się stanu nawierzchni na odcinkach linii Mietków
– Jaworzyna Śląska oraz kompleksową przebudowę
stacji Wałbrzych Szczawienko, Wałbrzych Miasto,
Wałbrzych Fabryczny wraz z wymianą urządzeń
sterowania ruchem kolejowym oraz niezbędną infrastrukturą
towarzyszącą.
Dla odcinka Boguszów Gorce – Jelenia Góra w celu
przywrócenia pierwotnych parametrów linii potrzebna
jest wyłącznie na nawierzchnię i podtorze kwota
około 130 mln zł. Ponadto na poprawę obiektów inżynieryjnych
niezbędna jest kwota 3,3 mln zł.
Z uwagi na ograniczone środki finansowe i olbrzymie
potrzeby modernizacyjne przedmiotowej linii
jej modernizacja w szerszym zakresie będzie
możliwa dopiero po wygospodarowaniu dodatkowych
środków finansowych. Jednocześnie pragnę
dodać, iż dołożymy wszelkich starań, aby optymalnie
wykorzystać dostępne środki finansowe.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wpisania na listę indykatywnego
wykazu projektów dużych i kluczowych
dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
projektu pod nazwą „Budowa mostu drogowego
w Toruniu wraz z drogami dojazdowymi”
oraz przeniesienia go z listy rezerwowej
na listę podstawową (1148)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Karpińskiego
oraz grupy posłów w sprawie budowy mostu drogowego
na Wiśle w Toruniu, przesłanego przy piśmie
marszałka Sejmu RP z dnia 20 lutego br., nr SPS-
-023-1148/08, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Ministerstwo Infrastruktury zakończyło weryfikację
projektów kluczowych PO IiŚ. Dnia 11 stycznia
br. zweryfikowana lista projektów została zaakceptowana
przez kierownictwo resortu i przekazana
do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
W chwili obecnej resort infrastruktury nie widzi
możliwości wpisania inwestycji pn.: Budowa
mostu drogowego przez Wisłę w Toruniu wraz
z drogami dojazdowymi, na listę projektów podstawowych
PO IiŚ.
Wpisanie przedsięwzięcia na listę rezerwową
oznacza, że uzyskanie środków pieniężnych z UE
w ramach PO IiŚ będzie możliwe w przypadku wystąpienia
oszczędności przy realizacji lub niezrealizowaniu
zadań podstawowych.
Projekt budowy mostu drogowego w Toruniu
jest ujęty na liście rezerwowej projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko 2007–2013”. Oznacza to, że
na obecnym etapie nie ma zapewnionego finansowania
jego realizacji w ramach dostępnej na lata
2007–2013 alokacji z funduszy UE. Zgodnie z punktem
37 Wytycznych w zakresie jednolitego systemu
zarządzania i monitoringu projektów indywidualnych,
zgodnych z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,
z beneficjantami zawierane będą preumowy
określające szczegółowe ramy czasowe oraz zakres
prac przygotowawczych również dla projektów rezerwowych.
Ministerstwo Infrastruktury zaproponowało,
aby finansowanie przygotowania projektów rezerwowych
było możliwe w ramach odrębnych projek-

491
tów. Ostateczne rozstrzygnięcia w tej sprawie zostaną
podjęte przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wpisania na listę indykatywnego
wykazu projektów dużych i kluczowych
dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” projektu
pod nazwą „Szybka Kolej Metropolitalna
w bydgosko-toruńskim obszarze
metropolitalnym BiT-City” (1149)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Karpińskiego oraz
grupy posłów w sprawie wpisania na listę projektów
indywidualnych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” inwestycji pn. „Szybka Kolej
Metropolitalna w bydgosko-toruńskim obszarze
metropolitalnym BiT-City”, przesłanej przy piśmie
Pana Marszałka nr SPS-023-1149/08, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Ministerstwo Infrastruktury zakończyło weryfikację
projektów kluczowych PO IiŚ. Dnia 11 stycznia
br. zweryfikowana lista projektów została zaakceptowana
przez kierownictwo resortu i przekazana
do Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
Przegląd projektów w zakresie działań transportowych
PO IiŚ polegał na analizie inwestycji umieszczonych
na liście opublikowanej 5 października
2007 r. w Monitorze Polskim. W toku weryfikacji nie
było możliwości dopisywania żadnych nowych przedsięwzięć
ubiegających się o dofinansowanie ze środków
UE. Tym samym dokonywane zmiany polegały
jedynie na aktualizacji zapisów dotyczących terminów
realizacji, szacunkowych kosztów oraz zakresów
projektów znajdujących się na liście.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Infrastruktury docenia wagę projektu oraz
zdaje sobie sprawę ze znaczenia, jakie ma stworzenie
sprawnego połączenia kolejowego między Bydgoszczą
a Toruniem dla rozwoju obu miast. Projekt
ten kwalifikuje się do wsparcia w ramach działania
7.3: Transport miejski w obszarach metropolitalnych,
dla którego przyjęto konkursową procedurę
wyboru projektów. Minimalna wartość inwestycji
została wyznaczona na poziomie 100 mln PLN. Tryb
konkursowy pozwoli na wybranie przedsięwzięć najbardziej
efektywnych pod względem ekonomicznym
i finansowym oraz najlepiej przygotowanych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z informacjami przekazanymi przez marszałka woj.
kujawsko-pomorskiego projekt modernizacji linii kolejowej
Bydgoszcz–Toruń został zgłoszony do konkursu
w ramach działania 7.3: Transport miejski
w obszarach metropolitalnych. Organizacją konkursów
oraz wyborem projektów do realizacji będzie
zajmowało się Centrum Unijnych Projektów Transportowych.
Procedura naboru wniosków rozpocznie
się po zatwierdzeniu kryteriów przez Komitet Monitorujący
PO IiŚ.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kuriaty
w sprawie awansu zawodowego nauczycieli
nauczycielskich kolegiów języków obcych
i kolegiów nauczycielskich
(zakładów kształcenia nauczycieli) (1151)
Odpowiadając na interpelację pana posła Jana
Kuriaty (nr SPS-023-1151/08) z dnia 6 lutego 2008 r.
dotyczącą awansu zawodowego nauczycieli, nauczycielskich
kolegiów języków obcych i kolegiów nauczycielskich,
uprzejmie przedstawiam następującą
opinię.
W świetle art. 9d ust. 7 ustawy z dnia 26 stycznia
1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97,
poz. 674, ze zm.) nauczyciel stażysta i nauczyciel kontraktowy
składają wniosek o podjęcie odpowiednio
postępowania kwalifikacyjnego lub egzaminacyjnego
w roku uzyskania pozytywnej oceny dorobku zawodowego
za okres stażu. Nauczyciel mianowany może
złożyć wniosek o podjęcie postępowania kwalifikacyjnego
w okresie 3 lat od dnia otrzymania pozytywnej
oceny dorobku zawodowego za okres stażu.
W myśl art. 9b ust. 3 i 3a powołanej ustawy nauczycielom,
którzy złożą wnioski o podjęcie odpowiednio
postępowania kwalifikacyjnego lub egzaminacyjnego
do dnia:
1) 30 czerwca danego roku – właściwy organ wydaje
decyzję o nadaniu lub odmowie nadania stopnia
awansu zawodowego w terminie do dnia 31 sierpnia
danego roku,

492
2) 31 października danego roku – właściwy organ
wydaje decyzję o nadaniu lub o odmowie nadania
stopnia awansu zawodowego w terminie do dnia
31 grudnia danego roku.
Powyższy przepis określa terminy, w których
musi zostać wydana decyzja o nadaniu lub odmowie
nadania stopnia awansu zawodowego, co ma istotne
znaczenie dla ustalenia wynagrodzenia nauczyciela.
W myśl bowiem przepisu art. 39 ust. 1 i 1a ustawy
Karta Nauczyciela zmiana wysokości wynagrodzenia
w czasie trwania stosunku pracy w związku
z uzyskaniem kolejnego stopnia awansu zawodowego
nauczyciela następuje z pierwszym dniem roku
szkolnego następującego po roku szkolnym, w którym
nauczyciel uzyskał wyższy stopień awansu.
W przypadku uzyskania kolejnego stopnia awansu
zawodowego w trybie art. 9b ust. 3a (tj. w przypadku
uzyskania stopnia awansu zawodowego w okresie od
dnia 1 września do dnia 31 grudnia danego roku)
zmiana wysokości wynagrodzenia następuje z dniem
1 stycznia danego roku następującego po roku kalendarzowym,
w którym nauczyciel uzyskał wyższy
stopień awansu. Tak więc w przypadku nauczycieli,
którzy uzyskają wyższy stopień awansu zawodowego
do dnia:
1) 31 sierpnia danego roku – z dniem 1 września
następuje zmiana wynagrodzenia,
2) 31 grudnia danego roku – z dniem 1 stycznia
następuje zmiana wynagrodzenia.
Należy zgodzić się z tym, iż z uwagi na specyficzną
organizację roku szkolnego w kolegium nauczycielskim
i nauczycielskim kolegium języków nie jest
możliwe złożenie przez nauczyciela kolegium wniosku
o podjęcie postępowania kwalifikacyjnego lub
egzaminacyjnego do dnia 30 czerwca danego roku.
Nauczyciel kolegium, który ukończy staż z dniem
30 czerwca danego roku, wniosek o podjęcie postępowania
może złożyć w terminie do dnia 31 października
danego roku. Zmiana wynagrodzenia nauczyciela
nastąpi wówczas z dniem 1 stycznia danego
roku następującego po roku kalendarzowym,
w którym nauczyciel uzyskał wyższy stopień awansu
zawodowego.
Jednocześnie uprzejmie dziękuję za przedstawienie
propozycji zmian w systemie awansu zawodowego
nauczycieli kolegiów nauczycielskich i nauczycielskich
kolegiów języków obcych. Przedstawione
uwagi zostaną poddane wnikliwej analizie pod kątem
ewentualnych zmian w toku przyszłych prac legislacyjnych.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe wyjaśnienia,
uprzejmie proszę o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
O d p o w i e d ź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie usunięcia z list indykatywnych
Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” inwestycji,
o które wnioskowały
poznańskie uczelnie wyższe (1152)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
pana posła Jana Filipa Libickiego dotyczącym
projektów kluczowych:
— budowa Biocentrum Akademii Rolniczej im.
Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu,
— Centrum Edukacyjne Usług Elektronicznych
Akademii Ekonomicznej w Poznaniu –
uprzejmie informuję, iż dwa wyżej wymienione
projekty zostały zamieszczone na „Liście projektów
indywidualnych Programu Operacyjnego”Infrastruktura
i środowisko”2007–2013 stanowiącej
załącznik do obwieszczenia ministra rozwoju regionalnego
z dnia 29 sierpnia 2007 r. (M.P. Nr 69,
poz. 757).
Proces weryfikacji „Listy indykatywnej projektów
kluczowych Programu Operacyjnego”Infrastruktura
i środowisko”2007–2013, XIII oś priorytetowa:
Infrastruktura szkolnictwa wyższego przebiegał
dwustopniowo (decyzja ministra rozwoju regionalnego
z dnia 13 grudnia 2007 r.). Pierwszym
etapem była powtórna analiza list przez instytucje
odpowiedzialne za realizację poszczególnych priorytetów,
a następnie Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
przeanalizowało listy nadesłane przez poszczególne
resorty.
Weryfikacja list indykatywnych projektów kluczowych
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 odbyła się wyłącznie na
podstawie kryteriów merytorycznych. Przy przeglądzie
projektów dotyczących szkolnictwa wyższego
kierowano się takimi kryteriami, jak kierunki
kształcenia (na liście zostały projekty szkół kształcących
na kierunkach strategicznych z punktu widzenia
rozwoju kraju) oraz możliwości nadawania
przez uczelnie stopni naukowych.
Pragnę poinformować, że ostateczną decyzję dotyczącą
„Listy indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego”Infrastruktura i środowisko”2007–2013
podjęło Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
jako instytucja zarządzająca.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że umieszczenie
projektu na liście nie jest równoznaczne z automatycznym
przyznaniem dofinansowania, stwarza
jedynie szansę na dofinansowanie.
Projekty powinny przyczyniać się nie tylko do
osiągnięcia zakładanych celów programów, ale również
spełniać kryteria formalne i merytoryczne
ustalone przez komitety monitorujące. Dopiero po
ich spełnieniu i właściwym przygotowaniu projektu

493
do realizacji może zostać zawarta umowa o dofinansowanie.
Weryfikacja projektów kluczowych spowodowała
uwolnienie części środków, które zostaną przeznaczone
na wyłanianie projektów w trybie konkursowym.
W ramach XIII osi priorytetowej: Infrastruktura
szkolnictwa wyższego Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 wolna alokacja
do zagospodarowania wynosi 319,61 mln zł.
W związku z powyższym zachęcam wszystkich
potencjalnych beneficjentów, których projekty będą
spełniały kryteria wyboru projektów, do składania
wniosków o dofinansowanie.
Uprzejmie informuję, że o terminach uruchomienia
konkursów poinformuję indywidualnie wszystkich
beneficjentów, których projekty zostały wykreślone
z „Listy indykatywnej projektów kluczowych
Programu Operacyjnego”Infrastruktura i środowisko”2007–2013,
jak również odpowiednie informacje
zostaną zamieszczone na stronie internetowej
Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego (www.
nauka.gov.pl).
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Barbara Kudrycka
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie usunięcia z list indykatywnych
Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka”
inwestycji strategicznych dla rozwoju
Poznania i Wielkopolski (1153)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo (znak: SPS-023-1153/08) z dnia 22 lutego br.
dotyczące interpelacji posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie usunięcia z list indykatywnych Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” oraz
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
projektów indywidualnych dotyczących woj.
wielkopolskiego pragnę przedstawić poniższe wyjaśnienia.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przeze
mnie decyzją o weryfikacji list projektów indywidualnych
dla Programów Operacyjnych: „Infrastruktura
i środowisko” (PO IiŚ), „Innowacyjna gospodarka”
(PO IG) oraz Rozwój Polski Wschodniej
(PO RPW) ministerstwa pełniące funkcje instytucji
pośredniczących w systemie ich realizacji dokonały
przeglądu dotychczas obowiązujących list. Wypracowane
w toku weryfikacji nowe listy projektów indywidualnych
dla krajowych programów operacyjnych
zostały przeze mnie zaakceptowane w dniu 1 lutego
2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28 ust 1a ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju (Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658
oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984) w najbliższym czasie
lista ta zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
Biorąc pod uwagę powyższe, pozwolę odnieść się
do poszczególnych pytań postawionych przez Pana
Posła w piśmie. Wypracowanie kształtu list projektów
indywidualnych odbywało się przy udziale poszczególnych
instytucji zarządzających, instytucji
pośredniczących oraz przedstawicieli samorządów
regionalnych w oparciu o kryteria strategiczne zawarte
w „Wytycznych ministra rozwoju regionalnego
w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitoringu indywidualnych projektów kluczowych”.
Moja aprobata dla zmian w obrębię wykazu
indywidualnych projektów kluczowych dla woj.
wielkopolskiego, powstałych w wyniku ponownej
weryfikacji projektów pod kątem zgodności ze wspomnianymi
kryteriami strategicznymi oraz pod kątem
możliwości wdrożenia projektu w okresie 2007–
–2015, została podjęta wyłącznie w trosce o rzetelne
i skuteczne zarządzanie środkami finansowymi programów
operacyjnych, czerpiąc naukę z doświadczeń
okresu 2004–2006, gdy problemy z terminowym,
prawidłowym przygotowaniem i wdrażaniem
projektów stworzyły zagrożenie ograniczenia absorpcji
środków.
Spełniając prośbę pana posła o wyjaśnienie powodów
usunięcia ważnych dla Wielkopolski projektów,
wyszczególnionych m.in. w piśmie, uprzejmie
informuję, że projekty:
1) Centrum Edukacyjne Usług Elektronicznych
Akademii Ekonomicznej w Poznaniu,
2) Budowa Biocentrum Akademii Rolniczej im.
Augusta Cieszkowskiego w Poznaniu,
zostały usunięte, gdyż nie spełniają kryterium
zgodnego z opisem priorytetu XIII: Infrastruktura
szkolnictwa wyższego PO IiŚ, przyjętego decyzją
Komisji Europejskiej z dnia 7 grudnia 2007 r.,
tj. dysponowania potencjałem dydaktycznym pozwalającym
na prowadzenie studiów III stopnia
(uprawnienia do przyznawania stopni doktorskich)
w dziedzinach priorytetowych dla PO IiŚ.
W odniesieniu do projektu rezerwowego „Budowa
infrastruktury Parku Naukowo-Technologicznego
Luboń”, usuniętego z wykazu w wyniku weryfikacji
projektów indywidualnych dla działania 5.3:
Wspieranie ośrodków innowacyjności, uprzejmie informuję,
iż nie spełnia on kryteriów strategicznych
dla projektów indywidualnych oraz nie wpisuje się
w kryteria wyboru projektów zatwierdzonych przez
Komitet Monitorujący PO IG. Dodatkowe wątpliwości
budzi zarówno charakter parku, jak i jego ponadregionalne
oddziaływanie. Przedstawione w opisie
projektu funkcje wypełnia już w regionie Po-

494
znański Park Naukowo-Technologiczny, a jego oferta
zostanie poszerzona o kolejny zespół inkubatorów,
które planuje się do realizacji w ramach indywidualnego
projektu na liście podstawowej działania 5.3
(poz. 62). Realizacja projektu nie przyczyni się zatem
do dywersyfikacji działalności gospodarczej
w regionie lub zapewnienia działalności komplementarnej
w stosunku do obecnie istniejącej, co jest
jednym z kryteriów merytorycznych, obligatoryjnych
dla działania 5.3 PO IG. Ponadto wątpliwości
budzi status wnioskodawcy projektu, którym są Zakłady
Chemiczne „Luboń”. Według kryteriów wyboru
finansowanych operacji, zatwierdzonych przez
Komitet Monitorujący PO IG, wnioskodawcą powinna
być wysoko wyspecjalizowana instytucja z otoczenia
biznesu, świadcząca usługi o wysokim potencjale
rynkowo-technologicznym, zarządzająca
parkiem naukowo-technologicznym, inkubatorem
technologii, centrum zaawansowanych technologii,
centrum produktywności, innym ośrodkiem specjalistycznych
usług dla przedsiębiorców. Zakłady
Chemiczne „Luboń” nie są instytucją otoczenia biznesu,
lecz przedsiębiorstwem produkcyjnym, przez
co udzielone wsparcie miałoby charakter pomocy
publicznej.
Natomiast w odniesieniu do projektu „Trakt
Królewsko-Cesarski w Poznaniu”, zawierającego się
w działaniu 6.4: Inwestycje w produkty turystyczne
o znaczeniu ponadregionalnym, instytucja zarządzająca
podjęła decyzję o unieważnieniu wykazu
z przyczyn formalnych, tj. braku przeprowadzenia
konsultacji społecznych listy, oraz z faktu, że nie
wszyscy potencjalni beneficjenci zostali poinformowani
o możliwości składania projektów. Dodatkowo
w trakcie tworzenia listy kryteria wyboru projektów
dla działania 6.4 nie były jeszcze uzgodnione z właściwymi
instytucjami: pośredniczącą i wdrażającą.
W związku z powyższym instytucja zarządzająca
programem, przychylając się do stanowiska ministra
właściwego ds. turystyki, podjęła decyzję o przeprowadzeniu
ponownego, otwartego naboru projektów
w obszarze turystyki.
Jednocześnie pragnę poinformować, że ponowny
nabór na listę w ramach działania 6.4 rozpocznie się
po publikacji listy projektów indywidualnych dla pozostałych
osi priorytetowych w „Monitorze Polskim”.
Za organizację prac w przedmiotowym zakresie
odpowiada Polska Organizacja Turystyczna
wraz z Ministerstwem Sportu i Turystyki, we współpracy
z instytucją pośredniczącą, którą dla działania
6.4 jest Ministerstwo Gospodarki. Informacje
o naborze ukażą się w najbliższym czasie na stronach
internetowych ww. instytucji. Po zatwierdzeniu
nowej listy przez instytucję pośredniczącą i zarządzającą
wykaz zostanie poddany – zgodnie ze
znowelizowanymi wytycznymi w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju – 30-dniowym konsultacjom społecznym.
Ogłoszenie przez instytucję zarządzającą
nowej listy projektów indywidualnych dla działania
6.4 planowane jest na koniec czerwca br.
Pragnę również podkreślić, iż nieznalezienie się
projektu na liście nie oznacza odebrania jakiejkolwiek
inwestycji możliwości ubiegania się o dofinansowanie
ze środków UE, bowiem każde przedsięwzięcie
spełniające kryteria udzielania dofinansowania
w ramach danego programu operacyjnego
może się również ubiegać o wsparcie w procedurze
konkursowej. Tym samym decyzja o usunięciu bądź
nieumieszczeniu jakiegokolwiek przedsięwzięcia na
liście projektów indywidualnych nie oznacza pozbawienia
lub uniemożliwienia uzyskania wsparcia UE,
a jedynie przesądza o formie ubiegania się o wsparcie
– w procedurze pozakonkursowej (indywidualnej)
lub konkursowej. W każdej z powyższych procedur
podstawowym czynnikiem decydującym o udzieleniu
lub nieudzielaniu dofinansowania jest spełnianie
przez projekt kryteriów wyboru finansowanych
operacji, zatwierdzonych dla każdego z programów
operacyjnych przez właściwy komitet monitorujący.
W świetle powyższych wyjaśnień przypominam
też, że umieszczenie projektu na liście nie jest równoznaczne
z automatycznym przyznaniem dofinansowania,
stwarza jedynie szansę na dofinansowanie.
Projekty powinny przyczyniać się nie tylko do osiągnięcia
zakładanych celów programu operacyjnego,
ale również spełniać kryteria formalne i merytoryczne
ustalone przez wspomniany komitet monitorujący.
Dopiero po ich spełnieniu i właściwym przygotowaniu
projektu do realizacji może zostać zawarta
umowa o dofinansowanie.
Pragnę podkreślić, iż w toku weryfikacji projektów
ich lokalizacja nie była czynnikiem decydującym
o pozostawieniu bądź usunięciu z listy. Weryfikacja
odbywała się w oparciu o przesłanki merytoryczne,
objaśnione m.in. w materiale podsumowującym
przebieg procesu weryfikacji, znajdującym się
w załączniku oraz dostępnym na stronach internetowych
MRR.
Odnosząc się ponownie do procesu weryfikacji,
pragnę jeszcze raz zapewnić Pana Posła, iż zależało
mi na tym, aby weryfikacja odbywała się w sposób
jak najbardziej przejrzysty i sprawiedliwy. Chciałabym
podkreślić, że moja decyzja dotycząca weryfikacji
list projektów kluczowych nie była wymierzona
przeciwko woj. wielkopolskiemu ani żadnemu z polskich
regionów. Moje działanie w powyższym zakresie,
jak też wszystkie inne podejmowanie kroki podyktowane
były i będą chęcią tworzenia takich list
projektów indywidualnych, które zagwarantują
szybkie i – co najważniejsze – efektywne wydatkowanie
unijnych funduszy na projekty o strategicznym
znaczeniu, ważne dla osiągnięcia zakładanych

495
wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego naszego
kraju.
Mam nadzieję, że moje wyjaśnienia będą dla
Pana satysfakcjonujące i przyczynią się do pomyślnej
współpracy służącej rozwojowi zarówno woj.
wielkopolskiego, jak też całego kraju.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Teresy Wargockiej
w sprawie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
(sygn. akt P/10/07) (1154)
W związku z interpelacją Pani Teresy Wargockiej,
poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. (znak:
SPS-023-1154/08), w sprawie wyroku TK (syg. akt
p/10/07) Dz. U. Nr 200, poz. 1445 z 2007 r.) uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Trybunał Konstytucyjny w I części ww. wyroku
orzekł, że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie przyznaje
prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym
mężczyźnie, który – odpowiednio jak kobieta,
która nabywa to prawo po osiągnięciu wieku
55 lat i co najmniej 30-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej
35-letni okres składkowy i nieskładkowy, jest niezgodny
z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP. Trybunał
orzekł też (w części II wyroku), że przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia
wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
W uzasadnieniu wyroku wyraźnie zaznaczono,
że orzeczenie ma charakter zakresowy, co oznacza,
że trybunał „nie orzekł o niekonstytucyjności tego,
co w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”,
lecz „stwierdził niezgodność z Konstytucją treści
normatywnej, której w przepisie brakuje”. Podkreślono
również, że „orzeczeniu stwierdzającemu niekonstytucyjność
przepisu w zakresie, w jakim pomija
on określoną treść normatywną, można przypisać
tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyjność
pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do stosownej
zmiany tego przepisu, niezbędnej dla realizacji
norm konstytucyjnych. Zdaniem trybunału
przyjęcie poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek
„rozporządzający” (uzupełnia przepis o elementy
brakujące) wyraźnie wykracza poza konstytucyjne
kompetencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK, jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym
z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym stanie
prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emeryturę
zgłoszone przez mężczyzn spełniających warunki
wskazane w części I ww. wyroku.
To z tej przyczyny, co trafnie zostało zauważone
przez panią poseł, poszczególne oddziały ZUS zmuszone
są wydawać decyzje o odmowie prawa do emerytury.
Wiele z nich jest zaskarżanych przez ubezpieczonych
do sądów ubezpieczeń społecznych, które
z kolei wydają w takich sprawach różne orzeczenia
– zarówno uwzględniające jak i oddalające odwołania.
Powstaniu takiej sytuacji nie można było zapobiec.
Zgodnie bowiem z konstytucyjnie chronioną
zasadą państwa prawnego wykluczone jest pozbawienie
ubezpieczonych prawa do składania odwołań
do sądów ubezpieczeń społecznych od decyzji organów
rentowych o odmowie przyznania prawa do
emerytury. Jedyną więc drogą wyjścia z tej trudnej
sytuacji była szybka inicjatywa legislacyjna, której
celem byłoby wykonanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r.
Biorąc pod uwagę treść ww. orzeczenia TK oraz
powstałą w jego skutek sytuację, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w trybie pilnym przygotowało
projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw, w którym zaproponowano
zmianę treści art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS realizującą wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r.
W myśl rozwiązań przyjętych w projekcie mężczyźni
urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składkowy
i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowanym
kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, którym obecnie dysponują kobiety.
Jeśli chodzi o koszty związane z przyjęciem tego
uregulowania, to zostały one przedstawione w uzasadnieniu
projektu (w ocenie skutków regulacji),
a oparto je na szacunkowych skutkach finansowych
realizacji ww. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego
przekazanych ministerstwu przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych. Przedstawiając te skutki, ZUS
zastrzegł, że z uwagi na brak danych o liczbie osób
ubezpieczonych w podziale na staż pracy szacunkowe
wyliczenia zostały dokonane przy wykorzystaniu
struktury wg stażu pracy mężczyzn, którzy w 2006 r.
przeszli na emeryturę w wieku 65 lat. Ponadto założono,
że z proponowanej możliwości skorzystają
wszyscy mężczyźni, którzy spełnią warunki do uzyskania
wcześniejszej emerytury (tzn. ukończą 60 lat

496
i będą mieli co najmniej 35-letni okres składkowy
i nieskładkowy), i co więcej, że przejdą oni na emeryturę
najwcześniej, gdy tylko spełnią do niej warunki.
Przy powyższych założeniach oraz wielu innych
(precyzyjnie określonych w uzasadnieniu projektu)
szacunkowy wzrost wydatków z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych w porównaniu do obecnie obowiązujących
przepisów wyniesie:
1) w 2008 r. – 1,1 mld zł,
2) w 2009 r. – 1,9 mld zł,
3) w 2010 r. – 1,7 mld zł.
Jeśli chodzi natomiast o szacunkowe zmniejszenie
wpływów składkowych na ubezpieczenie społeczne
wskutek przyjęcia rozwiązania realizującego orzeczenie
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 października
2007 r., to wyniesie ono:
1) w 2008 r. – 0,4 mld zł,
2) w 2009 r. – 0,7 mld zł,
3) w 2010 r. – 0,6 mld zł.
W ocenie skutków regulacji przyjęto również, że
szacunkowa liczba mężczyzn, którzy mogliby skorzystać
z możliwości przejścia na wcześniejszą emeryturę
po ukończeniu wieku 60 lat, jeżeli posiadają
co najmniej 35-letni okres składkowy i nieskładkowy,
wyniesie około 85 tys.
Pozostałe szczegółowe informacje dotyczące skutków
finansowych odnaleźć można w uzasadnieniu
projektu ustawy będącym jego integralną częścią.
Na koniec pragnę poinformować panią poseł, że
projekt ustawy realizujący wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r. w dniu
5 lutego br. został przyjęty przez Radę Ministrów,
a w dniu 11 lutego br. został skierowany do Sejmu.
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
Minister
Jolanta Fedak
w sprawie mieszkań spółdzielczych (1155)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
z dnia 4 lutego 2008 r., nr SPS-023-1155/08,
w sprawie wykupu mieszkań spółdzielczych, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Ustawa z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873),
zwana dalej nowelą, powstała w oparciu o pięć projektów
ustaw o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych: trzy poselskie (druki nr 339, 767
i 768), projekt senacki (druk nr 602) oraz projekt
rządowy (druk nr 766).
Przepisy, o których mowa w wystąpieniu, zostały
uchwalone w oparciu o propozycje sformułowane
w projektach poselskich, a nie w projekcie rządowym.
W stanowiskach rządu do projektów poselskich
i senackiego sformułowane zostały opinie i zastrzeżenia
dotyczące najważniejszych z proponowanych
zmian przepisów.
Dodatkowo, biorąc pod uwagę rangę zmian przepisów
prawnych regulujących funkcjonowanie spółdzielni
mieszkaniowych, z inicjatywy ministra budownictwa
rząd przyjął w dniu 14 marca 2007 r. stanowisko
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (druk nr 1420).
Podkreślić przy tym należy, że przedstawiciele
ministra transportu i budownictwa a następnie ministra
budownictwa uczestniczący w pracach w Sejmie
i w Senacie jako reprezentanci strony rządowej
wielokrotnie wyrażali opinie, zastrzeżenia i uwagi,
które tylko w niewielkim stopniu zostały uwzględnione
w uchwalonej ustawie.
Informuję Pana Marszałka, że z obowiązującego
stanu prawnego wynika jedynie możliwość zrekompensowania
wydatków poniesionych na przekształcenie
dokonane przed dniem 31 lipca 2007 r. poprzez
przyznanie walnemu zgromadzeniu uprawnienia do
przyznania członkom, którzy dokonali własnościowych
przekształceń praw do lokali w okresie od dnia
24 kwietnia 2001 r. do dnia 30 lipca 2007 r., prawa
do zaliczenia kwot wpłaconych za przekształcenia
na poczet przyszłych wpłat wymaganych od nich na
fundusz remontowy.
Rozwiązanie powyższe zostało przedstawione przez
senatorów jako jedna z poprawek zgłoszonych do projektu
ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych. Zostało ono poparte przez Komisję
Infrastruktury i przyjęte przez Sejm w dniu 14 czerwca
2007 r.
Zatem jako nieuzasadnione i niesprawiedliwe
zmuszony jestem ocenić sformułowanie użyte przez
pana posła Łuczaka: „Dlaczego ministerstwo doprowadziło
do powstania sytuacji, w której wielu członków
spółdzielni czuje się dyskryminowanymi?”
Informuję, że w resorcie infrastruktury trwają
konsultacje ze środowiskami spółdzielczymi w celu
przygotowania nowelizacji ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.).
Kierunek prac legislacyjnych nad kolejną zmianą
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych będzie
uzależniony m.in. od treści orzeczenia Trybunału
Konstytucyjnego wydanego w oparciu o złożone
przez grupę posłów na Sejm RP VI kadencji oraz
rzecznika praw obywatelskich wnioski o stwierdzenie
niezgodności z Konstytucją RP niektórych artykułów
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie

497
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125,
poz. 873).
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że
planowane jest posiedzenie Komisji Infrastruktury,
na którym komisja zamierza ocenić funkcjonowanie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ze
szczególnym uwzględnieniem ostatniej nowelizacji
ustawy, oraz ewentualną potrzebę i kierunek jej
zmiany.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wprowadzonego ograniczenia
przeprowadzania badań kontroli pojazdów
napędzanych gazem LPG w lokalnych stacjach
kontroli oraz ustawy o działalności
gospodarczej (1156)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo znak SPS-023-1156/08, przekazujące interpelację
pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wprowadzonego ograniczenia przeprowadzania
badań kontroli pojazdów napędzanych gazem
LPG w lokalnych stacjach kontroli oraz ustawy
o działalności gospodarczej, uprzejmie informuję, że
wymagania w stosunku do stacji przeprowadzających
badania techniczne pojazdów zostały określone
w sposób ogólny w dyrektywie Rady Nr 96/96/WE
z dnia 20 grudnia 1996 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw
państw członkowskich dotyczących badań
przydatności do ruchu drogowego pojazdów silnikowych
i ich przyczep. Szczegółowe uwarunkowania
leżą w gestii przepisów krajowych. Dyrektywa ta
została implementowana do polskiego prawodawstwa
w rozporządzeniu ministra infrastruktury z dnia
16 grudnia 2003 r. w sprawie zakresu i sposobu
przeprowadzania badań technicznych pojazdów oraz
wzorów dokumentów stosowanych przy tych badaniach
(Dz. U. Nr 227, poz. 2250, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisem art. 83 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), stacje kontroli pojazdów
zostały podzielone na stacje podstawowe i okręgowe.
Stacjom tym został przypisany określony zakres
badań technicznych, z którego wynika obowiązek
posiadania specjalistycznego wyposażenia kontrolno-pomiarowego
oraz spełnienia określonych
warunków lokalowych. Przepisy nie pozostawiają
przedsiębiorcy możliwości określania zakresu badań
dla swojej stacji kontroli pojazdów innego niż
stanowi ww. ustawa Prawo o ruchu drogowym.
Wprowadzenie tegoż podziału jest w pełni zgodne
z regulacjami obowiązującymi na terytorium RP
oraz Unii Europejskiej oraz nie narusza zasad równości
zawartych w Konstytucji RP.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż Ministerstwo
Infrastruktury przygotowało projekt ustawy
o dopuszczeniu pojazdów do ruchu, uwzględniający
możliwość wykonywania badań technicznych pojazdu
przystosowanego do zasilania gazem przez
wszystkie stacje kontroli pojazdów. Obecnie projekt
ten jest po konsultacjach społecznych.
Planowany termin skierowania projektu ustawy
o dopuszczeniu pojazdów do ruchu do prac sejmowych
to drugie półrocze 2008 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie pomocy Polakom
repatriantom z Kazachstanu (1159)
Szanowna Pani Minister! W nawiązaniu do pisma
z dnia 22 lutego 2008 r. (sygn. BM-II-0700-
-1448-MM/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie pomocy Polakom
repatriantom z Kazachstanu uprzejmie przedstawiam
stanowisko ministra spraw wewnętrznych
i administracji w przedmiotowej sprawie.
Jednocześnie informuję, że problematyka unormowania
świadczeń emerytalno-rentowych pomiędzy
Polską a Kazachstanem, jak również kwestia
możliwości zaliczenia repatriantom aktualnie pracującym
w Polsce okresów przepracowanych poza
granicami Polski do stażu pracy pozostają poza zakresem
właściwości ministra spraw wewnętrznych
i administracji.
Minister spraw wewnętrznych i administracji
nie dysponuje wiedzą dotyczącą porozumień pomię-

498
dzy Niemcami i Izraelem a Kazachstanem na temat
regulacji wzajemnych świadczeń pieniężnych
na rzecz osób, które przesiedliły się na tereny Niemiec
i Izraela jako osoby posiadające narodowość
tych państw.
Kwestię powrotu osób polskiej narodowości do ojczyzny
regulują przepisy ustawy z dnia 9 listopada
2000 r. o repatriacji (tj. z 2004 r. Nr 53, poz. 532)
wraz z towarzyszącymi aktami wykonawczymi:
— rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 21 maja
2002 r. w sprawie rodzajów kursów języka polskiego
i adaptacyjnych oraz sposobu ich organizacji dla repatrianta
i członków jego najbliższej rodziny przybyłych
do Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 67,
poz. 613);
— rozporządzenie ministra spraw zagranicznych
z dnia 18 czerwca 2004 r. w sprawie wzoru
formularza wniosku o wydanie wizy wjazdowej
w celu repatriacji oraz fotografii dołączonych do
wniosku (Dz. U. Nr 165, poz. 1733);
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 8 marca 2001 r. w sprawie postępowania
w sprawach o uznanie za repatrianta
(Dz. U. Nr 167, poz. 1757, z późn. zm.);
— rozporządzenie ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 28 czerwca 2001 r. w sprawie
określenia wzorów ewidencji i rejestrów prowadzonych
w postępowaniu w sprawie repatriacji oraz
sposobu przetwarzania danych zawartych w tych
ewidencjach i rejestrach (Dz. U. Nr 73, poz. 778);
— rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia
2003 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania
w sprawach podziału rezerwy celowej budżetu
państwa „Pomoc dla repatriantów”, udzielania
dotacji powiatowi i gminie, przekazywania staroście
środków finansowych na pokrycie wydatków związanych
z udzielaniem repatriantom pomocy oraz
wzorów wniosków o udzielenie dotacji powiatowi
i gminie.
Problematyka pomocy repatriantom przybyłym
do RP uregulowana została w przepisach ustawy
o repatriacji, zgodnie z którymi repatriant po przyjeździe
do Polski otrzymuje jednorazową pomoc finansową
ze środków budżetu państwa na pokrycie
kosztów przejazdu, na zagospodarowanie i bieżące
utrzymanie oraz w przypadku dzieci w wieku szkolnym
(7–18 lat) – pomoc w formie zasiłku szkolnego.
Pomocą powyższą objęci są z mocy ustawy wszyscy
repatrianci oraz przybywający do Polski członkowie
ich najbliższej rodziny, tj. małżonek i małoletnie
dzieci. Wysokość tej pomocy uregulowana została
w art. 17 ust. 1–3 ustawy.
Ponadto, zgodnie z art. 17 ust. 2-4 ustawy, repatriantowi,
który poniósł koszty związane z remontem
lub adaptacją lokalu mieszkalnego, udziela
się pomocy ze środków budżetu państwa na częściowe
pokrycie poniesionych i udokumentowanych
kosztów.
Repatriant, który nie posiada środków własnych
na sfinansowanie remontu lokalu, może zwrócić się
do gminy z prośbą o przeprowadzenie niezbędnego
remontu (art. 22 cyt. ustawy).
Repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego
podjęcia pracy, starosta właściwy ze względu
na miejsce zamieszkania repatrianta może zapewnić
aktywizację zawodową poprzez zwrot części
kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie
kwalifikacji zawodowych lub poprzez zwrot
części kosztów poniesionych przez pracodawcę na
utworzenie stanowiska pracy, przeszkolenie repatrianta,
wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenie
społeczne. Kwestie związane z aktywizacją
zawodową repatrianta zostały uregulowane
w rozdziale 6 ww. ustawy.
Jednocześnie informuję, że repatrianci, którzy
przyjeżdżają na zaproszenie władz samorządowych,
otrzymują mieszkania na zasadach najmu lokalu,
bardzo często zatrudnienie lub pomoc w jego uzyskaniu.
Otrzymują również okresowe ulgi w opłatach,
bądź też okresowe świadczenia pieniężne. Są
to jednak suwerenne decyzje samorządów, które nie
podlegają regulacjom ustawowym.
Ponadto repatrianci jako obywatele polscy korzystają
z tych samych uprawnień co wszyscy inni obywatele
(świadczenia socjalne z zakresu pomocy społecznej,
opieka medyczna).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie dopłat obszarowych
do trwałych użytków zielonych (TUZ) (1160)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Kalemby w sprawie
płatności uzupełniających do trwałych użytków
zielonych, przesłanej przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r. nr SPS-023-1160/08, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej uchwaloną
w czerwcu 2003 r. płatności bezpośrednie
w Unii Europejskiej są oddzielane od produkcji rolnej,
ponieważ ich nadrzędnym celem jest wsparcie
dochodów rolniczych, a nie powodowanie zachęt do
zwiększania produkcji. Wypłata płatności bezpośrednich
nie jest zatem powiązana z obowiązkiem
prowadzenia określonej produkcji rolnej, a jej wyso-

499
kość została określona na podstawie danych historycznych
z okresu referencyjnego. W państwach UE
15 jako okres historyczny przyjęto lata 2000–2002.
W praktyce oznacza to, że rolnicy w UE otrzymują
określoną kwotę płatności w przeliczeniu na gospodarstwo
lub hektar użytków rolnych niezależnie od
tego, co uprawiają lub produkują w roku bieżącym.
Wdrożenie systemu jednolitej płatności obszarowej
(JPO) w Polsce po wejściu do Unii Europejskiej
spowodowało, że polscy producenci bydła oraz owiec
znaleźli się w gorszej pozycji konkurencyjnej w porównaniu
do producentów z innych państw UE stosujących
płatności częściowo powiązane z produkcją.
Zebrane doświadczenia w ciągu trzyletniego
okresu wypłaty płatności bezpośrednich wskazywały
wyraźnie na potrzebę modyfikacji tego systemu.
Zgodnie z przepisami Wspólnoty Europejskiej
w ramach wspólnej polityki rolnej, Polska jako państwo
członkowskie ma możliwość wspierania tych
kierunków produkcji rolniczej, które mają duże znaczenie
dla gospodarki kraju. Dlatego też w 2007 r.
Polska zaproponowała zmiany do dotychczasowych
płatności bezpośrednich w celu dofinansowania produkcji
zwierzęcej. Przygotowany program jest zgodny
z polityką realizowaną w UE w zakresie płatności
od 2007 r., a mianowicie płatności nie mogą być
powiązane z bieżącą produkcją, a jedynie z produkcją
w okresie referencyjnym.
Płatność zwierzęca powoduje poprawę opłacalności
produkcji mleka, bydła mięsnego, owiec i koni
w Polsce i będzie zapobiegać rezygnacji rolników
z mniej dochodowych kierunków produkcji. Przyczynia
się do polepszenia jakości użytków zielonych,
poprawia bioróżnorodność środowiska oraz
ma pozytywny wpływ na ekosystem i krajobraz obszarów
wiejskich.
Ponadto powiązanie tej płatności z obsadą zwierząt
jest uzasadnione wynikami badań, które wskazują,
że chów bydła i przeżuwaczy na trwałych użytkach
zielonych pozytywnie wpływa na bioróżnorodność
środowiska oraz na ekosystem.
Przy ustalaniu warunków programu płatności
zwierzęcej Komisja Europejska zwracała szczególną
uwagę, aby płatność uzupełniająca do produkcji
zwierzęcej była ustalona w sposób, który wyeliminuje
możliwość jej otrzymania przez podmioty, które
w rzeczywistości nie zajmują się produkcją rolną,
a jedynie pod względem formalnym spełniają wymagania
konieczne do przyznania tego rodzaju
płatności, często jednocześnie prowadząc faktyczną
działalność zarobkową niezwiązaną z rolnictwem.
W programie uwypuklono, iż powyższe zagrożenie
związane jest z niskimi kosztami użytkowania
trwałych użytków zielonych. W związku
z powyższym płatności mogłyby otrzymywać podmioty
określone w programie jako sofa farmers, czyli
rolnicy, którzy nie są rzeczywiście zainteresowani
realizacją celów WPR przy wsparciu otrzymywanym
z budżetu wspólnotowego i krajowego, a jedynie
dążą do uzyskania płatności.
Na skutek wprowadzenia płatności zwierzęcej
zanotowano znaczny wzrost powierzchni trwałych
użytków zielonych zadeklarowanych we wnioskach
o przyznanie płatności zwierzęcej (wzrost w 2007 r.
o ok. 22% w porównaniu z rokiem 2006):
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2005 r. wynosiła 2 424 137,50 ha,
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2006 r. wynosiła 2 488 579,51 ha,
— powierzchnia trwałych użytków zielonych
w 2007 r. wyniosła 3 033 962,61 ha.
Należy również mieć na uwadze, że posiadacze
trwałych użytków zielonych, którzy w okresie historycznym
nie posiadali zwierząt, a obecnie nie są
uprawnieni do otrzymywania płatności paszowej,
otrzymują, tak jak do tej pory, jednolitą płatność obszarową,
której stawki będą co roku wzrastać do
2013 r.
Ponadto w ramach działania rolnośrodowiskowego
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 w pakiecie: Ekstensywne trwałe
użytki zielone można uzyskać dodatkowe płatności
do łąk i pastwisk w wysokości 500 zł/ha przy spełnieniu
określonych wymogów, bez konieczności
utrzymywania zwierząt.
Ponadto powiązanie tej płatności z obsadą zwierząt
jest uzasadnione wynikami badań, które wskazują,
że chów bydła i przeżuwaczy na trwałych użytkach
zielonych pozytywnie wpływa na bioróżnorodność
środowiska oraz na ekosystem.
Przy ustalaniu warunków programu płatności
zwierzęcej Komisja Europejska zwracała szczególną
uwagę, aby płatność uzupełniająca do produkcji
zwierzęcej była ustalona w sposób, który wyeliminuje
możliwość jej otrzymania przez podmioty, które
w rzeczywistości nie zajmują się produkcją rolną,
wykazując przy tym należytą dbałość o prowadzenie
gospodarstwa, a jedynie pod względem formalnym
spełniają wymagania konieczne do przyznania tego
rodzaju płatności, często jednocześnie prowadząc
faktyczną działalność zarobkową niezwiązaną z rolnictwem.
W programie uwypuklono, iż powyższe zagrożenie
związane jest z niskimi kosztami uprawiania
trwałych użytków zielonych. W związku z powyższym
płatności mogłyby otrzymywać podmioty
określone w programie jako sofa farmers, czyli rolnicy,
którzy nie są rzeczywiście zainteresowani realizacją
celów WPR przy wsparciu otrzymywanym
z budżetu wspónotowego i krajowego, a jedynie dążą
do uzyskania płatności.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie rodzajów
roślin objętych płatnością uzupełniającą oraz
szczegółowych warunków i trybu przyznawania tej
płatności (Dz. U. Nr 46, poz. 309 i Nr 69, poz. 462),
rolnik, aby mógł otrzymać płatność zwierzęcą, musi
spełnić trzy warunki, tj.:
1. W okresie referencyjnym, tzn. pomiędzy 1 kwietnia
2005 r. a 31 marca 2006 r., był posiadaczem bydła,
owiec, kóz lub koni, które w tym okresie były

500
wpisane lub zostały przez tego rolnika zgłoszone do
rejestru zwierząt gospodarskich oznakowanych lub
do rejestru koniowatych.
2. Na podstawie wniosku o przyznanie płatności
bezpośrednich do gruntów rolnych na rok 2006 została
mu przyznana płatność uzupełniającą do powierzchni
trwałych użytków zielonych lub traw
uprawianych na gruntach ornych.
3. Złożył wniosek o przyznanie płatności do trwałych
użytków zielonych na rok 2007.
Tylko w przypadku spełnienia łącznie trzech ww.
warunków rolnikowi będzie przysługiwała płatność
zwierzęca.
Warunki przyznawania płatności zwierzęcej nie
pozbawiają możliwości ubiegania się o nią młodych
rolników.
Rolnik, który po raz pierwszy złoży wniosek
o przyznanie płatności do gruntów rolnych, może
zostać zakwalifikowany do przyznania płatności
zwierzęcych, jeżeli w okresie od dnia 15 września
roku poprzedzającego rok złożenia wniosku o przyznanie
płatności do gruntów rolnych na dany rok do
dnia 14 marca roku, w którym składa wniosek, był
posiadaczem bydła lub owiec, lub kóz, lub koni, które
w tym okresie były wpisane lub zostały zgłoszone
przez tego rolnika do rejestru zwierząt gospodarskich
oznakowanych lub do rejestru koniowatych,
o którym mowa w przepisach o systemie identyfikacji
i rejestracji zwierząt.
Płatność zwierzęca przysługuje do powierzchni
trwałych użytków zielonych zadeklarowanych we
wniosku o przyznanie płatności na dany rok, nie
większej jednak niż 50% powierzchni gruntów rolnych
zadeklarowanych we wniosku o przyznanie
płatności, do których przyznawana jest jednolita
płatność obszarowa.
Biorąc pod uwagę doświadczenia z realizacji płatności
zwierzęcej w 2007 r. w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi trwają obecnie prace mające na
celu zmianę przepisów i wprowadzenie możliwości
przejęcia uprawnienia do ubiegania się o płatność
zwierzęcą w przypadku przekazania wszystkich
gruntów rolnych wchodzących w skład gospodarstwa
rolnego. Możliwość taką uzyskałby rolnik, który
występował już o płatności, jeżeli nabył własność
wszystkich gruntów rolnych wchodzących w skład
gospodarstwa rolnego będących własnością rolnika,
któremu co najmniej raz przyznano płatność zwierzęcą.
Ponadto warunkiem byłoby również, aby rolnik
w okresie od dnia 15 września roku poprzedzającego
rok złożenia wniosku o przyznanie jednolitej
płatności obszarowej do dnia 14 marca roku złożenia
tego wniosku był posiadaczem bydła lub owiec,
lub kóz, lub koni, które w tym okresie były wpisane
lub zostały przez tego rolnika lub jego małżonka,
zgłoszone do rejestru zwierząt gospodarskich oznakowanych
lub do rejestru koniowatych.
Przywrócenie zasad w zakresie płatności uzupełniających
do trwałych użytków zielonych obowiązujących
w latach 2004–2006 pozbawiłoby wsparcia
ok. 600 000 rolników, którzy prowadzą hodowlę bydła,
owiec, kóz i koni w oparciu o posiadane trwałe
użytki zielone oraz pogorszyłyby ich pozycję konkurencyjną
w relacji do producentów z UE.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie narzuconego pacjentom walczącym
z chorobą nowotworową obowiązku
informowania urzędu kontroli skarbowej
o prowadzonym leczeniu (1161)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Lidii Staroń, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-1161/08), w sprawie narzuconego
pacjentom walczącym z chorobą nowotworową obowiązku
informowania urzędu kontroli skarbowej
o prowadzonym leczeniu, uprzejmie informuję.
Narodowy Fundusz Zdrowia, zgodnie z ustawą
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
zapewnia świadczeniobiorcom dostęp do świadczeń
opieki zdrowotnej poprzez finansowanie tych świadczeń
w ramach umów zawieranych ze świadczeniodawcami.
Przedmiotowe umowy są zawierane w oparciu
o ww. ustawę, rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 6 października 2005 r. w sprawie ogólnych
warunków umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
oraz zarządzenia prezesa funduszu, określające
warunki zawierania i realizacji umów w poszczególnych
rodzajach świadczeń.
Powyżej wskazane akty prawne nie nakładają
obowiązku zgłaszania przez lekarzy, a tym bardziej
przez pacjentów, do urzędu kontroli skarbowej jakichkolwiek
informacji związanych z prowadzeniem
terapii nowotworowej. Oznacza to, że problem poruszany
przez panią poseł w interpelacji z dnia 28 stycznia
2008 r. nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących
aktach prawnych z obszaru finansowania przez
NFZ świadczeń opieki zdrowotnej, a tym bardziej
w praktyce.
Ministerstwu Zdrowia nie jest znany fakt nałożenia
obowiązku na pacjentów informowania urzędu
kontroli skarbowej o zastosowanych terapiach
onkologicznych czy wręcz decydowania przez służbę

501
skarbową o rodzaju zastosowanego leczenia, na co
wskazuje pani poseł w interpelacji.
Zgadzam się z panią poseł, że ingerencja w proces
leczenia przez urzędy kontroli skarbowej poprzez
wskazywanie konkretnych leków w stosowanych terapiach
onkologicznych byłaby niedopuszczalna i prawnie
nieakceptowana. Nie istnieją przepisy prawnie
obowiązujące, które ograniczałyby w sposób administracyjny
swobodę terapeutyczną lekarza.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że problem
poruszony w interpelacji pani poseł nigdy nie został
zgłoszony do Biura Praw Pacjenta przy Ministrze
Zdrowia ani do Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto, z informacji uzyskanej z Urzędu Kontroli
Skarbowej w Warszawie wynika, iż obowiązki
dotyczące informowania urzędu kontroli skarbowej
o stanie zdrowia pacjenta nie były nakładane przez
organ kontroli skarbowej na pacjentów. W załączeniu
pozwalam sobie przesłać treść pisma skierowanego
do Biura Praw Pacjenta, dotyczącego realizowanych
kontroli skarbowych w zakresie prawidłowości
uzyskiwania w 2006 r. przez wybrane apteki
woj. mazowieckiego dopłat do leków, za które pacjent
uiszcza opłatę ryczałtową, natomiast apteka
otrzymuje z tytułu sprzedaży takich leków dopłatę
ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie podjęcia działań legislacyjnych
mających na celu uchwalenie ustawy o zwrocie
części podatku akcyzowego zapłaconego
z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego
albo importu samochodowego (1162)
W nawiązaniu do pisma z dnia 20 lutego 2008 r.
znak: SPS-023-1162/08, przy którym nadesłano interpelację
Pana Posła Arkadiusza Mularczyka w sprawie
podjęcia działań legislacyjnych mających na celu
uchwalenie ustawy o zwrocie części podatku akcyzowego
zapłaconego z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego
albo importu samochodu osobowego uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Jak wskazano w piśmie pana posła, Europejski
Trybunał Sprawiedliwości w wydanym w dniu 18 stycznia
2007 r. wyroku (sprawa C-313/05) stwierdził, iż
obowiązująca w Polsce akcyza na samochody jest
niezgodna z art. 90 TWE w zakresie, w jakim kwota
podatku akcyzowego nakładana na samochody używane
starsze niż 2 lata (czyli te, dla których zgodnie
z obowiązującymi do dnia 30 listopada 2006 r. regulacjami
określonymi w rozporządzeniu ministra finansów
z 22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia
stawek akcyzy, Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn. zm.,
stawki akcyzy wzrastały wraz z wiekiem pojazdu)
przewyższa kwotę podatku zawartą w wartości rynkowej
podobnych używanych samochodów zarejestrowanych
w kraju.
W związku z orzeczeniem Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości prowadzone były prace nad
ustawą o zwrocie akcyzy zapłaconej z tytułu nabycia
wewnątrzwspólnotowego albo importu samochodu
osobowego. Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji
wewnętrznych jak również został skierowany
do uzgodnień międzyresortowych i konsultacji
społecznych, a następnie w dniu 6 lipca 2007 r. został
przekazany do prac Sejmu V kadencji (druk sejmowy
nr 1946). W związku z przedterminowymi
wyborami parlamentarnymi i dyskontynuacją procesu
legislacyjnego zaistniała konieczność przeprowadzenia
ponownych konsultacji. Projekt ww. ustawy
został zatem ponownie skierowany do uzgodnień
wewnętrznych (projekt z dnia 20 listopada 2007 r.),
zaopiniowania OSR, a następnie konsultacji międzyresortowych
i społecznych (projekt z dnia 29 listopada
2007 r.). W dniu 21 lutego br. projekt z dnia
12 lutego 2008 r. ustawy o zwrocie nadpłaty w podatku
akcyzowym zapłaconym z tytułu nabycia wewnątrzwspólnotowego
albo importu samochodu osobowego
został przyjęty przez Komitet Stały Rady
Ministrów i rekomendowany Radzie Ministrów.
W dniu 3 marca projekt został przekazany do rozpatrzenia
przez Radę Ministrów.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie trudnej sytuacji kadrowej
w prokuraturach (1164)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., nr
SPS-023-1164/08, interpelację pani poseł Krystyny
Łybackiej w sprawie trudnej sytuacji kadrowej w prokuraturach,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Nie można podzielić poglądu pani poseł odnośnie
znacznego pogorszenia się sytuacji kadrowej w prokuraturze.
Aktualnie w powszechnych jednostkach
organizacyjnych prokuratury zatrudnionych jest

502
łącznie na stanowiskach prokuratorów i asesorów
6176 osób, przy limicie etatów 6315. Nieobsadzonych
pozostaje 139 etatów orzeczniczych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zauważalne
jest znaczne zainteresowanie pracą w organach
prokuratury, a zatem istnieje realna możliwość sukcesywnego
uzupełniania kadry w najbliższym czasie.
W tym miejscu podnieść należy, iż w odniesieniu
do pozostałych wolnych etatów wdrożone są procedury
nominacyjne. W okresie od 1 stycznia do 29 lutego
2008 r. mianowano 206 asesorów.
Na marginesie zauważyć należy, iż w ustawie budżetowej
na rok 2008 nie przewidziano dodatkowych
etatów orzeczniczych.
Teza prezentowana przez panią poseł, iż znacząco
wzrosła w ostatnim okresie, względem lat poprzednich,
liczba prokuratorów, którzy zrzekli się
stanowiska prokuratora, nie znajduje oparcia w danych
posiadanych przez resort.
W każdym roku pewna liczba prokuratorów odchodzi
do innych, lepiej płatnych zawodów prawniczych,
nie jest to jednak liczba istotna w odniesieniu
do ogólnej liczby prokuratorów, zaś wobec znacznego
zainteresowania pracą w prokuraturze nie stanowi
to większego problemu kadrowego.
Kierownictwu resortu znane są problemy środowiska
prokuratorskiego związane z obciążeniem
pracą oraz z brakiem istotnych podwyżek wynagrodzenia
w ostatnim okresie.
Nadmienić należy, iż w dniu 1 lipca 2008 r. wejdą
w życie zmiany art. 62 ust. 1b, 1c i 1d ustawy z dnia
20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (jednolity tekst
Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39), które przewidują, iż
wynagrodzenie prokuratora wynosi co najmniej
120% wynagrodzenia zasadniczego w stawce podstawowej
dla bezpośrednio niższego stanowiska
służbowego. Przepisy te również skracają z 7 do
5 lat okresy pracy na danym stanowisku prokuratorskim,
uprawniające do podwyższenia wynagrodzenia
zasadniczego do pierwszej stawki awansowej,
a w dalszej kolejności do drugiej stawki awansowej.
Powyższe zmiany wpłyną na zwiększenie wynagrodzenia
zasadniczego znacznej części prokuratorów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż aktualnie
w Ministerstwie Sprawiedliwości prowadzone są
prace legislacyjne mające na celu opracowanie nowych
regulacji prawnych w przedmiocie wynagrodzeń
sędziów i prokuratorów, które będą zmierzały
do systematycznego zwiększenia płac. Poziom wzrostu
wynagrodzeń prokuratorów uzależniony będzie
od przyjętych rozwiązań prawnych, a przede wszystkim
od środków finansowych zaplanowanych w budżecie
na ten cel.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
O d p o w i e d ź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie współpracy MON z organizacjami
rezerwistów i kombatantów (1165)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej w sprawie
współpracy MON z organizacjami rezerwistów
i kombatantów (SPS-023-1165/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W kierownictwie Ministerstwa Obrony Narodowej
osobą wyznaczoną do nadzoru i koordynacji
współpracy z organizacjami pozarządowymi, stosownie
do postanowień decyzji nr 41/MON ministra
obrony narodowej z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie
kierowania Ministerstwem Obrony Narodowej
(Dz. Urz. MON Nr 2, poz. 12), jest sekretarz stanu
do spraw społecznych i profesjonalizacji. Z związku
z tym nie przewiduję utworzenia nowego stanowiska
pełnomocnika koordynatora.
Informuję równocześnie, iż kwestie współpracy
Ministerstwa Obrony Narodowej z organizacjami
pozarządowymi zostały uregulowane w decyzji
nr 257/MON ministra obrony narodowej z dnia 12 września
2003 r. w sprawie określenia zasad i trybu
współpracy resortu obrony narodowej z organizacjami
pozarządowymi (Dz. Urz. MON Nr 15, poz. 166).
Zgodnie z jej postanowieniami resort obrony narodowej
może podejmować współpracę z organizacjami
pozarządowymi wyłącznie w zakresie związanym
z obronnością państwa. Ponadto warunkiem
udzielenia pomocy ze strony resortu obrony narodowej
jest zawarcie porozumienia o współpracy między
ministrem obrony narodowej a daną organizacją
pozarządową. Zawarcie przedmiotowego porozumienia
następuje na wniosek zainteresowanej organizacji
pozarządowej, w trybie przewidzianym we wspomnianej
decyzji i uzależnione jest od spełnienia szeregu
warunków formalnoprawnych i merytorycznych.
Trudno zatem z góry przesądzić, czy z daną
organizacją porozumienie zostanie podpisane.
Niewskazanie przez panią poseł Krystynę Łybacką,
które stowarzyszenia są przedmiotem jej zainteresowania,
uniemożliwia skonkretyzowanie odpowiedzi.
Nie można bowiem ustalić czy dane stowarzyszenie
wystąpiło z wnioskiem o podpisanie przedmiotowego
porozumienia, co jest warunkiem koniecznym
rozpoczęcia stosownej procedury.
Pragnę zapewnić, że warunki funkcjonowania
stowarzyszeń zrzeszających środowiska kombatanckie
są dla resortu obrony narodowej przedmiotem
uwagi i troski. Jednak rozwiązania tych problemów
nie można osiągnąć tylko przez zawieranie porozumień
o współpracy. Jedynym celem wskazanych porozumień
nie może być bowiem zapewnienie stowa-

503
rzyszeniom czy też fundacjom lokalu do prowadzenia
działalności statutowej, niezależnie od tego, jak
szacowne są to organizacje i jak znaczącą działalność
dla weteranów wojennych i środowisk wojskowych
organizacje te prowadzą.
Pragnę wskazać, że zgodnie z pkt 12 decyzji
nr 257/MON w sprawie określenia zasad i trybu
współpracy resortu obrony narodowej z organizacjami
pozarządowymi, organizacje pozarządowe mają
także możliwość zawierania porozumień o zasięgu
lokalnym z dowódcą jednostki wojskowej (od szczebla
dowódcy brygady – równorzędnego). Odbywa się
to na takich samych zasadach, jak w przypadku porozumień
z ministrem obrony narodowej.
W razie braku wskazanych porozumień o współpracy
pomieszczenia wojskowe mogą być również,
zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 maja
1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami
mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego
(Dz. U. 2004 Nr 163, poz. 1711, ze zm.), oddane
w użytkowanie, najem, użyczenie lub do korzystania
na podstawie innego stosunku prawnego
przez Agencję Mienia Wojskowego po uznaniu tych
pomieszczeń za czasowo niewykorzystywane przez
jednostki organizacyjne resortu obrony narodowej.
Należy przy tym zaznaczyć, że przywołana ustawa
nakazuje Agencji Mienia Wojskowego gospodarowanie
mieniem wojskowym zgodnie z wymogami racjonalnej
gospodarki.
Ponadto organizacje pozarządowe – niezależnie
od tego, czy mają podpisane porozumienie o współpracy,
czy też nie – mogą zgłaszać swoje inicjatywy do
corocznego planu przedsięwzięć na rzecz obronności
państwa podejmowanych przez organizacje pozarządowe
we współpracy z resortem obrony narodowej
i na tej podstawie korzystać z pomocy logistycznej
jednostek wojskowych i innych jednostek organizacyjnych
resortu obrony narodowej. Mogą one również
otrzymywać wsparcie finansowe na zasadach dotowania
zadań publicznych zleconych przez ministra
obrony narodowej. W związku z powyższym trudno
zgodzić się z twierdzeniem pani poseł Krystyny Łybackiej,
jakoby brak porozumienia o współpracy z ministrem
obrony narodowej uniemożliwiał właściwe
planowanie przyszłych zadań i przedsięwzięć, a także
paraliżował pracę wielu związków i organizacji.
Pragnę również zauważyć, iż problematyce współpracy
z organizacjami pozarządowymi było poświęcone
posiedzenie sejmowej Komisji Obrony Narodowej
w dniu 7 lutego br. Na tym posiedzeniu obecni
byli przedstawiciele 21 organizacji pozarządowych,
w tym także stowarzyszeń zrzeszających środowiska
kombatanckie, byłych żołnierzy zawodowych
i oficerów rezerwy. Wspomniane stowarzyszenia dobrze
oceniły współpracę z resortem obrony narodowej
i nie zgłosiły uwag w odniesieniu do poruszonych
przez panią poseł Krystynę Łybacką kwestii.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie pomocy dla przedsiębiorców
w ramach programów operacyjnych
na lata 2007–2013 (1167)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 20 lutego br. (znak:
SPS-023-1167/08) przekazujące interpelację pani
poseł Bożenny Bukiewicz z dnia 5 lutego br. w sprawie
pomocy dla przedsiębiorców w ramach programów
operacyjnych na lata 2007–2013 pragnę przedstawić
poniższe wyjaśnienia.
W odniesieniu do pierwszego pytania pani poseł
pragnę podkreślić, iż na podstawie doświadczeń wyniesionych
z poprzedniego okresu programowania
2004–2006 oraz uwag zgłaszanych przez partnerów
społeczno-gospodarczych w ramach Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” wprowadzono
wiele ułatwień dla potencjalnych wnioskodawców
w zakresie procedury ubiegania się o dofinansowanie.
Do najważniejszych należy zaliczyć:
1) zapewnienie wstępnego kwalifikowania projektów
w odniesieniu do projektów realizowanych
w ramach działania 4.2: Stymulowanie działalności
B+R przedsiębiorstw oraz wsparcie w zakresie wzornictwa
przemysłowego oraz 4.4: Nowe inwestycje
o wysokim potencjale innowacyjnym, co umożliwi
wnioskodawcy m.in. szybsze rozpoczęcie realizacji
projektu,
2) możliwość korygowania wniosków o dofinansowanie,
czyli uzupełniania wniosków o dofinansowanie
w trakcie oceny formalnej oraz merytorycznej,
3) usunięcie z procesu wyboru projektów oceny
techniczno-ekonomicznej,
4) ocenę komisyjną wniosków przez:
— pracowników instytucji ogłaszającej konkurs
(IOK),
— przedstawicieli właściwego resortowo ministra,
— ekspertów zewnętrznych wybieranych w drodze
otwartego naboru, niebędących pracownikami
IOK (główne kryterium wyboru: doświadczenie zawodowe,
bezstronność), lub z listy prowadzonej
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego; przygo-

504
towanie szczegółowego przewodnika po kryteriach
wyboru projektów,
co będzie wpływać na rzetelność oceny projektów,
1) realizację projektów w trybie indywidualnym:
Doświadczenia okresu 2004–2006, w tym w szczególności
problemy z tworzeniem terminowo i prawidłowo
przygotowanych projektów ubiegających się
o dofinansowanie ze środków UE, wskazują, iż niezwykle
istotna jest wczesna identyfikacja projektów
strategicznych dla danego programu operacyjnego
oraz objęcie ich procesem zarządzania, koordynacji
i wsparcia doradczego w fazie przygotowawczej.
W tym celu w latach 2007–2013 zdecydowano się
stworzyć instrument w postaci list projektów indywidualnych.
Projekty indywidualne (kluczowe) stanowią przedsięwzięcia
inwestycyjne o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu operacyjnego, których wdrożenie
jest niezwykle istotne z punktu widzenia osiągnięcia
zakładanych wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
kraju. Są to przede wszystkim
duże projekty infrastrukturalne oraz najważniejsze
inwestycje prorozwojowe w innych dziedzinach, których
proces przygotowania i wdrażania jest niezwykle
skomplikowany, czasochłonny i kosztowny.
Dzięki pozakonkursowej rezerwacji środków na
realizację projektów indywidualnych w ramach alokacji
programu operacyjnego oraz monitorowaniu
i wsparciu doradczemu dla beneficjentów w fazie
przygotowawczej zapewnione zostanie skuteczne i terminowe
opracowanie projektów, których realizacja
wpłynie w znaczący sposób na rozwój społeczno-gospodarczy
kraju, regionów i poszczególnych sektorów
gospodarki. Należy przy tym nadmienić, iż aby
uzyskać dofinansowanie ze środków UE tak w trybie
indywidualnym, jak też konkursowym, warunkiem
koniecznym jest, aby projekt odpowiadał wymogom
określonym w programie operacyjnym, jak
również prawodawstwie krajowym i unijnym,
2) wypracowanie „Przewodnika po kryteriach
oceny projektów w ramach Programu Operacyjnego”Innowacyjna
gospodarka”2007–2013”:
instytucje wdrażające, pośredniczące oraz zarządzająca
przygotowały „Przewodnik po kryteriach
oceny projektów w ramach Programu Operacyjnego”Innowacyjna
gospodarka”2007–2013” w celu
ułatwienia przedsiębiorcom zrozumienia wymogów
dotyczących poszczególnych kryteriów,
3) ponadto do uproszczeń wprowadzonych do
wniosków o dofinansowanie należy zaliczyć:
a) zmniejszenie liczby wymaganych załączników
poprzez przeniesienie ich na etap umowy o dofinansowanie
oraz ujęcie wymaganych informacji w deklaracji
wnioskodawcy,
b) zmniejszenie wymaganej liczby papierowych
wersji wniosków składanych przez beneficjenta do
instytucji wdrażającej (z dwóch egzemplarzy do
jednego),
c) możliwość poświadczania kopii dokumentów
przez wnioskodawcę lub osobę/osoby uprawnione
do reprezentowania wnioskodawcy (w poprzednim
okresie programowania wymogiem było poświadczanie
dokumentów przez notariusza lub radcę
prawnego),
d) dostosowanie wzorów wniosków do poszczególnych
działań – dla każdego działania przewidziano
inny wzór wniosku uwzględniający specyfikę
działania i kryteria oceny.
W nawiązaniu do pytania nr 2 uprzejmie informuję,
że w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego
„Wzrost konkurencyjności przedsiębiorstw”
przygotowane zostały 2 ewaluacje: „Ocena efektów
realizacji uproszczeń w systemie wdrażania Sektorowego
Programu Operacyjnego”Wzrost konkurencyjności
przedsiębiorstw«, lata 2004–2006” oraz
„Analiza systemu wyboru projektów w Sektorowym
Programie Operacyjnym”Wzrost konkurencyjności
przedsiębiorstw«, lata 2004–2006”. Obie ewaluacje
zostały przygotowane przez SMG/KRC Poland Media
oraz Europejskie Centrum Doradztwa Finansowego.
W ich ramach powstały konkretne rekomendacje,
których większość została wykorzystana przy
tworzeniu PO IG. Jednocześnie pragnę podkreślić,
że wszystkie uproszczenia wymienione w odpowiedzi
na pytanie nr 1 zostały przygotowane z myślą
o wyeliminowaniu wskazywanych przez przedsiębiorców
braków i niedociągnięć mających miejsce
przy naborze wniosków na lata 2004–2006.
W odpowiedzi na pytanie nr 3 pragnę przedstawić
informację nt. postępów w uruchamianiu poszczególnych
programów operacyjnych, wg stanu na
dzień 31 stycznia br.
Program „Infrastruktura i środowisko”
W styczniu br. został zatwierdzony przez ministra
rozwoju regionalnego szczegółowy opis priorytetów
PO IiŚ (z wyjątkiem priorytetu VII: Transport
przyjazny środowisku). Na chwilę obecną
w dalszym ciągu trwają prace nad opisem kryteriów
wyboru projektów dla VI, VII i XIII osi priorytetowej,
które po akceptacji IZ PO IiŚ zostaną przekazane
do akceptacji Komitetu Monitorującego PO IiŚ
podczas posiedzenia zaplanowanego na dzień 8 kwietnia
br. Kryteria wyboru projektów dla osi I–V oraz
IX–XII PO IiŚ zostały zaakceptowane na posiedzeniu
KM PO IiŚ w dniu 6 marca br.
Ponadto według stanu na koniec stycznia 2008 r.
do IZ PO IiŚ wpłynęły deklaracje gotowości do audytu
zgodności z dwóch, na sześć, instytucji pośredniczących
(Ministerstwo Zdrowia oraz Ministerstwo
Gospodarki).
Program „Kapitał ludzki”
W ramach obu komponentów programu systematycznie
uruchamiane są nabory wniosków do konkursu
w ramach poszczególnych poddziałań.
Wg stanu na dzień 31 stycznia br. w obydwu komponentach
PO KL od początku uruchomienia programu
beneficjenci złożyli 2620 wniosków o dofinansowanie
o wartości ok. 1,08 mld zł, co stanowi
3,09% alokacji dla całego programu operacyjnego.
W styczniu w ramach całego PO KL zawarto
4 decyzje o dofinansowaniu projektów ze środków

505
UE (od początku uruchomienia programu – 12).
Wartość dofinansowania UE podpisanych umów
wg stanu na koniec stycznia 2008 r. wyniosła ok.
223,6 mln zł (z czego większość stanowi priorytet
X: Pomoc techniczna – ok. 210 mln zł). Odnotowano
również wzrost wartości płatności poniesionych na
rzecz beneficjentów PO KL o ok. 183 tys. zł, tj. do
poziomu ok. 338 tys. zł.
Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, iż
aktualne informacje o kolejnych naborach wniosków
są systematycznie umieszczane na stronach Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego.
PO „Rozwój Polski Wschodniej”
W styczniu 2008 r. ukończono prace nad szczegółowym
opisem osi priorytetowych PO RPW, który
został zaakceptowany podczas posiedzenia Komitetu
Monitorującego PO RPW w dniu 7 lutego 2008 r.
Na początku roku zaakceptowano również „Opis
systemu zarządzania i kontroli PO RPW”. Ponadto
trwały prace nad uszczegółowieniem przyjętych
w listopadzie 2007 r. kryteriów wyboru projektów
w ramach PO RPW.
W lutym 2008 r. rozpoczęto ponadto czynności
audytowe w Instytucji Zarządzającej PO RPW oraz
Instytucji Pośredniczącej we wdrażaniu PO RPW,
której rolę pełni Polska Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości.
Na wspomnianym już posiedzeniu Komitetu Monitorującego
Program Operacyjny „Rozwój Polski
Wschodniej” w dniu 7 lutego br. przyjęto również
szczegółowe kryteria wyboru projektów dla działań:
I.1 Infrastruktura uczelni, I.3 Wspieranie innowacji,
III.1 Systemy miejskiego transportu zbiorowego,
III.2 Infrastruktura turystyki kongresowej i targowej
oraz IV.1 Infrastruktura drogowa.
PO „Innowacyjna gospodarka”
W zakresie PO IG uruchomienie działań zaplanowano
na pierwszy kwartał br. Dokładne informacje
nt. powyższego zostały przedstawione we wstępnym
harmonogramie zamieszczonym na stronach
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Na stronach
internetowych są także dostępne zaakceptowane
przez Komitet Monitorujący PO IG w dniu 30 listopada
2007 r. kryteria wyboru projektów. Przygotowane
zostały również wzory dokumentów niezbędnych
do uruchomienia działań, szczegółowy
opis priorytetów PO IG 2007–2013 zaakceptowany
w dniu 7 lutego 2008 r. oraz wnioski o dofinansowanie
w zakresie poszczególnych działań oraz umów,
które będą publikowane na stronie w miarę ogłaszania
kolejnych naborów.
W ostatnim tygodniu lutego 2008 r. zostały uruchomione
konkursy w ramach 1 i 2 osi priorytetowej
programu, natomiast uruchomienie działań, w których
występuje pomoc publiczna, jest uzależnione
od terminów zatwierdzenia programów pomocy publicznej.
W chwili obecnej trwają również prace nad przygotowywaniem
regulaminów przeprowadzania konkursów
oraz grup roboczych przez instytucje wdrażające,
pośredniczące i zarządzającą. Ponadto dnia
20 lutego 2008 r. na drugim posiedzeniu Komitetu
Monitorującego Program Operacyjny „Innowacyjna
gospodarka” zostały przyjęte kryteria wyboru projektów
dla 6 osi priorytetowej: Polska gospodarka
na rynku międzynarodowym.
Regionalne programy operacyjne
Według stanu na koniec stycznia 2008 r. w ramach
11 regionalnych programów operacyjnych
(RPO) instytucje zarządzające zgłosiły gotowość do
poddania się audytowi zgodności, w tym w ramach
5 RPO zostały złożone deklaracje warunkowe. Deklaracje
gotowości do poddania się audytowi zgodności
nie zostały złożone przez instytucje zarządzające
w ramach 5 RPO.
Szczegółowy opis priorytetów programu operacyjnego
został zatwierdzony dotychczas w przypadku
województwa śląskiego. W odniesieniu do
pozostałych 15 RPO trwają konsultacje tych dokumentów.
W przypadku znacznej większości RPO zostały
zatwierdzone kryteria wyboru projektów bądź też
kryteria do części działań.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji (1169)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Bożenny Bukiewicz w sprawie
możliwości nowelizacji ustawy o komornikach
sądowych i egzekucji, nadesłaną przy piśmie z dnia
20 lutego 2008 r., nr SPS-023-1169/03, uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko.
Interpelacja pani poseł zawiera propozycję wprowadzenia
w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach
sądowych i egzekucji (Dz. U. z 2006 r.
Nr 167, poz. 1191, z późn. zm.) obowiązku systematycznego
informowania przez komornika dłużników
o wysokości kwot złożonych w depozycie sądowym
i sposobie ich rozliczenia.
Odnosząc się do propozycji zawartej w interpelacji,
w pierwszym rzędzie należy podnieść, że w obowiązującym
stanie prawnym istnieją regulacje
umożliwiające uczestnikowi postępowania egzekucyjnego
uzyskanie informacji o jego przebiegu.
Art. 763 Kodeksu postępowania cywilnego przewiduje
bowiem obowiązek zawiadamiania przez komornika
stron postępowania egzekucyjnego (tzn.

506
zarówno wierzyciela, jak i dłużnika) o każdej dokonanej
czynności, o której terminie strona nie była
zawiadomiona i przy której nie była obecna.
Dodatkowo przepis ten nakłada na komornika
obowiązek każdorazowego udzielania stronie, na jej
wniosek, wyjaśnień o stanie sprawy, niezależnie od
tego, czy była ona zawiadomiona przez komornika
o dokonanej czynności, czy też nie.
Celem powyższego przepisu jest umożliwienie
stronom postępowania egzekucyjnego bieżącego śledzenia
toku egzekucji i ewentualnego wpływania na
jej sprawny i skuteczny przebieg. Chroni on zatem
prawa stron. Dodatkowo wskazać należy, że odmowa
udzielenia przez komornika żądanych przez stronę
wyjaśnień może być podstawą do wystąpienia ze
skargą do właściwego sądu w trybie art. 767 K.p.c.
Nie ulega wątpliwości, że zakres udzielanych przez
komornika wyjaśnień obejmuje także kwestie związane
z przekazywaniem sum należnych dłużnikowi
od innych podmiotów, na rachunek depozytowy
sądu.
Mając na uwadze powyższe, uznać należy, że
w obowiązującym stanie prawnym istnieją wystarczające
gwarancje umożliwiające stronie uzyskanie
wszelkich niezbędnych informacji o toczącym się postępowaniu
egzekucyjnym i podejmowanych przez
komornika czynnościach.
Tworzenie w tej sytuacji szczególnej normy,
która miałaby regulować jedynie kwestie związane
z udzielaniem dłużnikom informacji o wysokości
zdeponowanych kwot i sposobie ich rozliczania,
nie wydaje się zatem konieczne.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie podwyżki o 500% opłat
za korzystanie ze środowiska wprowadzonej
rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 6 czerwca 2007 r. (1170)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1170/
08, w sprawie interpelacji posła na Sejm RP pana
Marka Zielińskiego dotyczącej podwyżki o 500% opłat
za korzystanie ze środowiska, wprowadzonej rozporządzeniem
Rady Ministrów z dnia 6 czerwca 2007 r.,
przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Od dnia 1 stycznia 2008 r. zaczęły obowiązywać
nowe stawki opłat za umieszczanie odpadów na składowiskach
odpadów, które zostały wprowadzone
rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 6 czerwca
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
opłat za korzystanie ze środowiska (Dz. U. Nr 106,
poz. 723). Należy podkreślić, że opłaty dotyczą wyłącznie
składowania na składowiskach odpadów. Jeżeli
odpady zostaną poddane recyklingowi, to ww.
opłat nie stosuje się. Przedmiotowe rozporządzenie
jest kluczowym i niezwykle ważnym instrumentem
w kształtowaniu polityki gospodarki odpadami
w Polsce i stanowi w chwili obecnej narzędzie – stosowane
także w innych państwach Unii Europejskiej
– dla wypełnienia celów nałożonych prawem
wspólnotowym.
Polska ma bowiem obowiązek wprowadzić do
roku 2010 takie rozwiązania w zakresie gospodarowania
odpadami, aby tylko 75% odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji było składowanych
na składowiskach odpadów. Do 2013 r. ta ilość odpadów
musi być zmniejszona do 50%, a do roku 2020
do 35% (w odniesieniu do masy tych odpadów wytworzonych
w 1995 r.). Z powyższych danych wynika,
iż Polska powinna ograniczyć w 2010 r. ilości
składowanych odpadów ulegających biodegradacji
do poziomu nie więcej niż 3,2 mln Mg, przy zakładanym
poziomie wytwarzania tych odpadów w ilości
ok. 5,5 mln Mg, natomiast w 2013 nie więcej niż
2,2 mln Mg.
Ustosunkowując się do kwestii „braku alternatywnych
instalacji do odzysku”, należy podkreślić,
że w ciągu ostatnich 10 lat powstała zaledwie jedna
instalacja w skali kraju w zakresie odzysku energii
z termicznego przekształcania odpadów, która do tej
pory była nierentowna Niepokojący jest zatem brak
podjęcia działań przez samorząd w zakresie inwestycyjnym
w kluczowe dla prowadzenia polityki gospodarki
odpadami instalacje i urządzenia o zasięgu
ponadlokalnym mimo możliwości ubiegania się
o środki finansowe krajowe oraz z funduszy Unii
Europejskiej.
Należy podkreślić, że istotną rolę pełnią instrumenty
współfinansujące inwestycje w zakresie gospodarki
odpadami, do których należą Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko”. W ramach
realizacji tego programu przewidziane jest dofinansowanie
projektu przewidującego obsługę powyżej
150 tys. mieszkańców.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r.
– Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150) wpływy z tytułu opłat za składowanie
i magazynowanie odpadów, których stawki określa
przedmiotowe rozporządzenie, stanowią w 50%
przychód gminnego funduszu gminy, a w 10% – przychód
powiatowego funduszu powiatu. Art. 406 ww.
ustawy wskazuje działania, na które przeznacza się
te środki gminnych funduszy ochrony środowiska
i gospodarki wodnej. Należą do nich m.in. przedsięwzięcia
związane z gospodarką odpadami. W związku
z tym trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że

507
„opłaty trafią na rachunki urzędów marszałkowskich
bez zaznaczenia ich pochodzenia”.
Ustosunkowując się do kwestii „dzikich wysypisk”,
należy podkreślić, że należy stosować przepisy
dotyczące kontroli, usuwania odpadów z miejsc
nieprzeznaczonych do ich składowania lub magazynowania.
Art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) stanowi bowiem, że wójt, burmistrz lub
prezydent miasta, w drodze decyzji, nakazuje posiadaczowi
odpadów usunięcie odpadów z miejsc nieprzeznaczonych
do ich składowania lub magazynowania,
wskazując sposób wykonania tej decyzji. Ponadto
gmina nie powinna dopuścić do takiej sytuacji,
gdyż oprócz instrumentów sankcyjnych, jakimi
są przepisy zawarte m.in. w:
— ustawie z dnia 20 maja 1971 r. – Kodeks
wykroczeń (Dz. U. z 2007 r. Nr 109, poz. 756)
(art. 162),
— ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo
ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150)
(art. 293),
ma możliwość zobowiązania przedsiębiorcy do
przestrzegania zasad zawartych w regulaminie
utrzymania czystości i porządku na terenie gminy
oraz wymagań wynikających z gminnego planu gospodarki
odpadami (art. 4 ust. 2 pkt 2 i 5 ustawy
z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach – Dz. U. z 2005 r. Nr 236,
poz. 2008, z późn. zm.).
Odnosząc się do kwestii występujących nadużyć
związanych z dokumentacją potwierdzającą odzysk
i recykling, należy podkreślić, że zostały one
w dużej części wyeliminowane poprzez wprowadzenie
w 2005 r. nowych dokumentów potwierdzających
odrębnie odzysk i odrębnie recykling. Dokumenty
te podlegają ścisłej ewidencji (jeden spośród
trzech wydawanych dokumentów trafia do wojewódzkiego
inspektoratu ochrony środowiska) i w związku
z powyższym w znaczący sposób ograniczono
możliwość fałszowania dokumentacji stosowanej na
potrzeby potwierdzania odzysku i recyklingu.
Obserwuje się jednak nadużycia związane z potwierdzaniem
wykonania odzysku i recyklingu poza
terytorium kraju. W związku z tym w projekcie ustawy
o gospodarce opakowaniami oraz odpadami opakowaniowymi
zaproponowano nowe dokumenty potwierdzające
wywóz odpadów, na podstawie których przedsiębiorca
wprowadzający na rynek produkty w opakowaniach
będzie mógł wywiązać się z obowiązku zapewnienia
odzysku i recyklingu odpadów opakowaniowych.
Dokumenty te będą podlegać ścisłej ewidencji
prowadzonej przez urzędy marszałkowskie.
Odnosząc się do zapytania dotyczącego wzrostu
jednostkowych opłat za składowanie odpadów z podgrupy
20 03, należy podkreślić, że wzrost opłaty za
składowanie 1 Mg odpadów o kodzie 20 03 01 o około
60 zł oznacza, że wzrost opłat za odbieranie odpadów
dla jednego mieszkańca z ww. tytułu wynosiłby
rocznie średnio 18 zł, a miesięcznie 1,5 zł (co stanowi
0,13% średniego dochodu obywateli w Polsce),
przy założeniu, że mieszkaniec kraju rocznie wytwarza
około 300 kg odpadów komunalnych i że
wszystkie te odpady w dalszym ciągu w całości są
wywożone na składowiska odpadów. Opłata ta nie
musi jednak wzrosnąć, jeżeli jest prowadzone selektywne
zbieranie, a odpady zamiast być kierowane na
składowiska, przekazywane są do wykorzystania.
Jednocześnie, zgodnie z art. 290 ust. 2 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska,
przygotowywana jest obecnie zmiana przedmiotowego
rozporządzenia określającego stawki na
2009 r. Wzrost tych opłat, szczególnie z grupy 20 03,
zastosowany zostanie w celu m.in. promocji segregacji
odpadów „u źródła”. W efekcie rozporządzenie to
powinno zmotywować do rozwoju selektywnego
zbierania odpadów, inwestowania w nowe zakłady
unieszkodliwiania odpadów komunalnych oraz sprawić,
że istniejące instalacje mogą konkurować ekonomicznie
ze składowiskami Należy podkreślić, że
wzrost opłat za składowanie odpadów nie będzie dotyczyć
odpadów, które będą w ramach zakładów
przetwarzania zajmujących się odzyskiem odpadów
odbierane i ponownie przetwarzane. Trudno jest
jednak na obecnym etapie określić, o ile procent nastąpi
wzrost jednostkowych stawek opłat za składowanie
odpadów.
Ponadto chciałbym poinformować, że z ramienia
resortu środowiska m.in. w celu wypełnienia wymagań
prawa unijnego i zobowiązań akcesyjnych oraz
umożliwienia wykorzystania środków unijnych, w tym
z Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
prowadzone są obecnie prace nad projektem
zmian do ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach
(Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.),
w ramach których rozważane jest wprowadzenie
rozwiązań w zakresie planowania gospodarki odpadami
komunalnymi oraz obowiązku tworzenia obligatoryjnych
związków międzygminnych, gdyż zdecydowana
większość gmin w Polsce jest zbyt mała,
aby stworzyć system gospodarki odpadami efektywny
zarówno pod względem ekologicznym, jak i ekonomicznym.
Zgodnie z ww. propozycją do obowiązkowych zadań
własnych ustanowionych związków międzygminnych
oraz gmin stanowiących regiony gospodarki
odpadami komunalnymi należeć będzie:
— objęcie wszystkich mieszkańców związku
międzygminnego lub gminy zorganizowanym systemem
odbierania wszystkich rodzajów odpadów
komunalnych,
— wprowadzenie i utrzymanie systemu selektywnego
zbierania i odbierania odpadów komunalnych,
aby było możliwe osiągnięcie celów wynikających
z krajowego i wojewódzkiego planu gospodarki
odpadami,
— budowa, utrzymanie i eksploatacja własnych
lub wspólnych z przedsiębiorcami instalacji i urządzeń
do odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych,

508
— ograniczenie masy odpadów komunalnych
ulegających biodegradacji kierowanych do składowania.
Przewiduje się także ograniczenie zadań w zakresie
planowania gospodarki odpadami poprzez
przeniesienie obowiązku przygotowania planów ze
szczebla gminnego na związki międzygminne, co
powinno ułatwić proces przygotowania i opiniowania
projektów planów, a także przygotowywania
sprawozdań z ich realizacji.
Jednocześnie, nowelizując ustawę z dnia 27 kwietnia
2001 r. – Prawo ochrony środowiska, przewiduje
się, że wpływy z tytułu opłat i kar za składowanie
i magazynowanie odpadów w 60% będą stanowić
przychód związków międzygminnych lub gmin powyżej
500 tys. stałych mieszkańców, jeżeli zostaną
określone w wojewódzkim planie gospodarki odpadami
jako odrębny region gospodarki odpadami komunalnymi.
W przypadku nieutworzenia związków
międzygminnych ww. wpływy stanowić będą przychód
wojewódzkiego funduszu ochrony środowiska
i gospodarki wodnej. W każdym przypadku opłaty
będą przeznaczane na:
— zamykanie i rekultywację składowisk odpadów
innych niż niebezpieczne i obojętne, na których
składowane były odpady komunalne,
— monitorowanie i nadzór nad zamkniętymi
składowiskami odpadów innych niż niebezpieczne
i obojętne, na których składowane były odpady komunalne,
— budowę zakładów zagospodarowania odpadów
komunalnych,
— edukację ekologiczną dotyczącą zagospodarowania
odpadów, w wysokości do 5% wpływów.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie podatkowej ulgi odsetkowej (1172)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. Nr SPS-
-023-1172/08 interpelacją pani poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie utraty prawa do kontynuowania
odliczeń w ramach ulgi odsetkowej w przypadku refinansowania
wcześniej zaciągniętego kredytu mieszkaniowego
uprzejmie informuję.
Każda ulga w podatku dochodowym od osób fizycznych
ma charakter wyjątkowy, gdyż stanowi
odstępstwo od zasady powszechności i równości opodatkowania.
Z jednej strony, zmniejsza obciążenia
fiskalne osoby fizycznej, z drugiej zaś, dochody sektora
finansów publicznych. W konsekwencji przepisy
prawa podatkowego dotyczące szeroko rozumianych
preferencji podatkowych (w tym ulg i zwolnień
przedmiotowych) należy wykładać ściśle, co wyklucza
w tym przypadku zastosowanie zarówno wykładni
rozszerzającej, jak i wykładni zawężającej.
Z treści art. 26b ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.),
w brzmieniu obowiązującym w latach 2002–2006,
wynika natomiast, iż odliczeniu – na zasadach
określonych w tym artykule – podlegają faktycznie
poniesione w roku podatkowym wydatki na spłatę
odsetek od kredytu (pożyczki) udzielonego podatnikowi
na sfinansowanie inwestycji mającej na celu
zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych,
związanej z:
1) budową budynku mieszkalnego albo
2) wniesieniem wkładu budowlanego lub mieszkaniowego
do spółdzielni mieszkaniowej na nabycie
prawa do nowo budowanego budynku mieszkalnego
albo lokalu mieszkalnego w takim budynku, albo
3) zakupem nowo wybudowanego budynku
mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego w takim budynku
od gminy albo od osoby, która wybudowała
ten budynek w wykonywaniu działalności gospodarczej,
albo
4) nadbudową lub rozbudową budynku na cele
mieszkalne lub przebudową (przystosowaniem) budynku
niemieszkalnego, jego części lub pomieszczenia
niemieszkalnego na cele mieszkalne, w wyniku
których powstanie samodzielne mieszkanie spełniające
wymagania określone w przepisach Prawa budowlanego.
Zatem prawo do odliczenia – stosownie do postanowień
art. 26b ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych – nie przysługuje z tytułu spłaty odsetek
od każdego typu kredytu, lecz wyłącznie z tytułu
spłaty odsetek od kredytu przyznanego na bezpośrednie
finansowanie jednej z wyżej wymienionych
inwestycji mieszkaniowych (np. budowy domu).
W konsekwencji do odliczeń w ramach ulgi odsetkowej
nie uprawniają faktycznie spłacone odsetki
od kredytu refinansowego. Kredyt refinansowy
udzielany jest bowiem na spłatę innego kredytu hipotecznego.
W praktyce podpisywana jest nowa
umowa kredytowa, na mocy której bank udzielający
nowego kredytu spłaca nasze zadłużenie w poprzednim
banku. Dochodzi zatem do zawarcia nowej umowy
kredytowej, która skutkuje obowiązkiem kredytobiorcy
do zmiany wpisu hipotecznego w księdze
wieczystej nieruchomości. W sądzie rejonowym prowadzącym
księgę wieczystą zostają wykreślone informacje
o właśnie spłaconym zobowiązaniu, a składany
jest wniosek o dokonanie kolejnego wpisu, tym

509
razem na rzecz banku, który udzielił kredytu refinansowego.
W konsekwencji w przypadku zaciągnięcia
kredytu refinansowego mamy do czynienia z dwoma
odrębnymi kredytami: „starym” (mieszkaniowym)
oraz nowym przeznaczonym na spłatę wcześniej zaciągniętego
zobowiązania wobec banku.
Ta odrębność kredytów wyklucza możliwość korzystania
z ulgi odsetkowej, w tym na zasadzie praw
nabytych.
Podkreślenia wymaga, iż z dniem 1 stycznia
2007 r. ustawa z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 217, poz. 1588) uchyliła art. 26b w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych, z jednoczesnym
zachowaniem praw nabytych na zasadach
określonych w art. 9 tej nowelizacji.
Zgodnie z obecnymi unormowaniami prawo do
kontynuowania odliczeń po 31 grudnia 2006 r. przysługuje
wyłącznie:
1) podatnikowi, któremu w latach 2002–2006
został udzielony kredyt (pożyczka), o którym mowa
w art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w brzmieniu obowiązującym przed
dniem 1 stycznia 2007 r.,
2) na zasadach określonych w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych oraz w ustawie
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych
przychodów osiąganych przez osoby fizyczne,
w brzmieniach obowiązujących przed dniem 1 stycznia
2007 r.,
3) z tytułu spłaty odsetek od tego kredytu (pożyczki),
tj. zaciągniętego w latach 2002–2006 – do
upływu terminu spłaty określonego w umowie o kredyt
(pożyczkę) zawartej przed dniem 1 stycznia 2007 r.,
nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2027 r.
Jak już wspominano, przepisy dotyczące ulg podatkowych
muszą być interpretowane ściśle, stąd
podatnikowi przysługuje ulga odsetkowa, jeśli dokładnie
wypełni warunki określone w obowiązujących
przepisach (wyżej wymienione). Tym samym
w każdym przypadku, w którym po 2006 r. dochodzi
do zawarcia nowej umowy kredytowej (a nie zmiany
dotychczasowych warunków kredytu hipotecznego
w drodze aneksu do umowy), podatnikowi nie przysługuje
prawo do odliczania odsetek od nowo zaciągniętego
kredytu. Prawami nabytymi nie są bowiem
objęte odsetki od kredytu udzielonego po dniu
31 grudnia 2006 r.
W świetle powyższego zarówno literalne brzmienie
art. 26b ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, w kształcie obowiązującym przed dniem
1 stycznia 2007 r., jak i art. 9 ustawy z dnia 16 listopada
2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw wykluczają zastosowanie omawianego
odliczenia w odniesieniu do odsetek spłaconych od
kredytu refinansowego, choć niewątpliwie sytuacja
panująca na rynku kredytów mieszkaniowych jest
trudna do zaakceptowania.
Banki komercyjne – zgodnie z przyjętą strategią
– wolą udzielać nisko oprocentowanych kredytów
klientom obcych banków niż pozytywnie rozpatrywać
wnioski swoich kredytobiorców w sprawie obniżenia
oprocentowania. Resort finansów nie ma jednak
wpływu na tego rodzaju działania banków. Tak
samo jak nie ma wpływu na to, że banki, kusząc
klientów konkurencji niskimi marżami, nie informują
równocześnie o utracie prawa do kontynuacji
odliczeń w ramach ulgi odsetkowej z chwilą refinansowania
kredytu. To z kolei uniemożliwia podatnikowi
podjęcie optymalnej dla niego decyzji.
Natomiast przed refinansowaniem kredytu warto
policzyć koszty takiej operacji, upewnić się, czy
aby taka zmiana na pewno niesie ze sobą same korzyści.
Dlatego zaciągnięcie nowego kredytu na
spłatę poprzedniego musi poprzedzać wnikliwa analiza.
To podatnik ostatecznie decyduje, czy bardziej
opłacalne dla niego będzie zachowanie dotychczasowych
warunków umowy kredytowej, z jednoczesną
możliwością kontynuowania odliczeń w ramach ulgi
odsetkowej, czy też zamiana starego droższego kredytu
na nowy tańszy, ale bez prawa do ulgi w podatku
dochodowym od osób fizycznych z tytułu spłaconych
odsetek.
Reasumując, należy zauważyć, iż w przypadku
refinansowania kredytu podatnik traci prawo do
kontynuowania ulgi odsetkowej, z tym że nie ciąży
na nim obowiązek – tak jak miało to miejsce w przypadku
tzw. dużej ulgi budowlanej – zwrócenia fiskusowi
kwot uprzednio odliczonych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
ministra gospodarki
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie realizacji ustawy
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych
(1173)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1173/
08, poniżej przedstawiam stanowisko wobec kwestii
podniesionych w interpelacji pana Franciszka Jerzego
Stefaniuka w sprawie realizacji ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach
ciekłych.
Rząd przywiązuje olbrzymie wagę do rozwoju
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, upatrując
w nim istotny element zrównoważonego rozwoju,
prowadzący do poprawy bezpieczeństwa energetycz-

510
nego, przy jednoczesnym pozytywnym wpływie na
stan środowiska, w szczególności przez redukcję
emisji dwutlenku węgla i innych zanieczyszczeń.
Jednocześnie rozwój tego rynku przyczynia się do
aktywizacji terenów wiejskich poprzez zwiększenie
produkcji rolniczej na cele energetyczne (nieżywnościowe)
oraz związane z tym tworzenie nowych
miejsc pracy. Mając na uwadze wyżej wymienione
zalety stosowania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
podjęte zostały działania, których wynikiem
było uchwalenie ustaw z dnia 25 sierpnia 2006 r.:
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz o systemie
monitorowania i kontrolowania jakości paliw,
jak również przyjęcie „Wieloletniego programu promocji
biopaliw lub innych paliw odnawialnych na
lata 2008–2014”.
Intencją rządu nie jest zatem tylko sam wzrost
wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
ale również dodatkowe korzyści z niego wynikające,
związane z rozwojem terenów wiejskich, w tym poprawą
sytuacji ekonomicznej rolników.
Odnosząc się do złej sytuacji gorzelni rolniczych
w Polsce, należy podkreślić, że główną przyczyną
takiego stanu rzeczy jest ich słaba pozycja konkurencyjna
wynikająca z wysokich kosztów produkcji
surowego spirytusu. Przenoszą się one w sposób
bezpośredni na cenę oferowanego bioetanolu. W efekcie
bioetanol wyprodukowany z takiego surowca nie
znajduje nabywców, ponieważ krajowi producenci
paliw, tzn. podmioty zobowiązane do realizacji Narodowego
Celu Wskaźnikowego, wybierają na rynku
najtańszy produkt. Są to działania całkowicie uzasadnione,
a wręcz wybór droższych ofert byłby niezgodnym
z prawem działaniem na szkodę spółek
prawa handlowego i ich akcjonariuszy. Natomiast
ewentualny zakup przez te podmioty droższego bioetanolu
powodowałby wzrost cen paliw, a w konsekwencji
negatywne skutki dla gospodarki. Należy
jednocześnie podkreślić, że działalność krajowych
producentów paliw (w tym PKN Orlen SA) w zakresie
wypełniania przepisów ustawy o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych, dotycząca realizacji Narodowego
Celu Wskażnikowego, będzie weryfikowana
przez Urząd Regulacji Energetyki w trybie przewidzianym
w przedmiotowej ustawie.
Wymaga zaznaczenia, że specyfiką polskiej branży
gorzelniczej jest występowanie dużej liczby małych
instalacji, które nie są w stanie konkurować
z dużymi podmiotami mającymi możliwość wykorzystywania
efektów skali oraz nowych technologii
np. w zakresie dającego dodatkowe przychody zagospodarowania
odpadów produkcyjnych. Cecha ta
odróżnia krajowy sektor produkcji spirytusu surowego
od jego odpowiedników w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Dodatkowym
utrudnieniem dla funkcjonowania gorzelni rolniczych
jest import bioetanolu do Unii Europejskiej
z krajów trzecich, jak np. Brazylia czy Pakistan,
które z uwagi na warunki klimatyczne i surowcowe
mogą wytwarzać bioetanol znacznie taniej niż państwa
europejskie.
Analizując problem gorzelni rolniczych, należy
mieć na uwadze, że w dłuższej perspektywie obecnie
produkowany bioetanol zostanie zastąpiony przez
bioetanol wytwarzany w technologii tzw. drugiej generacji,
na bazie lignocelulozy, co jest zgodne z projektem
nowych regulacji Unii Europejskiej dotyczących
odnawialnych źródeł energii, w tym biopaliw.
W ocenie rządu już obecnie istniejące rozwiązania
powinny spowodować pozytywny wpływ na
funkcjonowanie krajowego rynku bioetanolu. Wejście
w życie z dniem 1 stycznia br. obowiązku dotyczącego
zapewnienia przez producentów i importerów
paliw określonego udziału biokomponentów
w ogólnej ilości paliw, jak również określona w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008–2013 dynamiczna ścieżka wzrostu poziomu
tego obowiązku powinny sprawić, że nawet nieco
droższy bioetanol krajowej produkcji będzie znajdował
nabywcę. Dodatkowym instrumentem zwiększenia
popytu na bioetanol jest uruchomiony już
proces legislacyjny dotyczący dopuszczenia do obrotu
paliwa zawierającego 85% bioetanolu (tzw. E85)
oraz przewidywany wzrost wykorzystania przez floty
autobusów miejskich paliwa E95.
Wymaga zaznaczenia, że Ministerstwo Gospodarki
również na forum Unii Europejskiej prowadzi
działania zmierzające do poprawy konkurencyjności
bioetanolu wytwarzanego w oparciu o krajowe surowce.
Polska niezmiennie prezentuje stanowisko
sprzeciwiające się dopuszczaniu importu bioetanolu
z krajów trzecich na rynek unijny. Oprócz tych działań,
które mają charakter doraźny, prowadzone są
także prace mające na celu systemowe ograniczenie
importu oraz zapewnienie, aby w nowych regulacjach
unijnych znalazły się przepisy skutkujące tym,
że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii,
w tym biopaliw, będzie oparty o własne, unijne
zasoby biomasy.
Jednocześnie, w związku z sygnałami zgłaszanym
także przez Związek Gorzelni Polskich o nieskuteczności
obecnego systemu wsparcia w postaci
zwolnień akcyzowych dla producentów paliw, postanowiłem
przeprowadzić analizę tego mechanizmu.
W najbliższym czasie Ministerstwo Gospodarki we
współpracy z Ministerstwem Finansów oraz Ministerstwem
Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzy tę
sprawę, w tym szczególnie postulowane przez środowisko
gorzelni rolniczych przeniesienie środków ze
zwolnień akcyzowych na bezpośrednie dopłaty dla
wytwórców biokomponentów. Analiza ta ma pozwolić
na uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy rozwiązanie
to jest dopuszczalne w świetle regulacji Unii
Europejskiej oraz czy będzie ono miało pozytywne
rezultaty, tj. czy rozwiązując problem jednej grupy
społecznej, zapewniony zostanie właściwy rozwój

511
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych oraz czy
będzie to rozwiązanie optymalne w skali całej gospodarki.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Henryka Gołębiewskiego i Janusza Krasonia
w sprawie budowy zbiornika wodnego
Kamieniec Ząbkowicki (Pilce)
w woj. dolnośląskim (1174)
Szanowny Panie marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1174/
08) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Henryka Gołębiewskiego i pana Janusza Krasonia
w sprawie budowy zbiornika wodnego Kamieniec
Ząbkowicki (Pilce) w woj. dolnośląskim, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu
z ministrem środowiska, uprzejmie przedstawiam
informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż organem właściwym
do udzielenia odpowiedzi w zakresie kwestii
poruszonych w pytaniach nr 1, nr 2, nr 4 i nr 5 jest
pełnomocnik rządu do spraw Programu dla Odry
2006, którym jest wojewoda dolnośląski.
Zgodnie z § 1 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 12 marca 2002 r. w sprawie ustanowienia
pełnomocnika rządu do spraw Programu dla
Odry 2006 (Dz. U. Nr 31, poz. 278) koordynatorem
realizacji zadań Programu dla Odry 2006 jest wojewoda
dolnośląski, do którego należy m.in. podejmowanie
działań w zakresie: przygotowywania planów
finansowo-rzeczowych, harmonogramu działań podejmowanych
w ramach programu, działań zmierzających
do pozyskiwania pozabudżetowych środków
finansowych ze źródeł krajowych i zagranicznych
(§ 2 ww. rozporządzenia). Nadzór nad działalnością
pełnomocnika sprawuje prezes Rady Ministrów.
Pełnomocnik przedstawia Radzie Ministrów
analizy, oceny i wnioski związane z zakresem zadań
oraz coroczne sprawozdania z działalności.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż „Projekt ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu
rzeki Odry”, który jest częścią realizowanego
obecnie rządowego Programu dla Odry 2006, zakłada
stworzenie systemu czynnego i biernego zabezpieczenia
przeciwpowodziowego doliny Odry poprzez
budowę suchego zbiornika przeciwpowodziowego
(polderu) Racibórz Dolny oraz odbudowę
i modernizację systemu zabezpieczeń przeciwpowodziowych
Wrocławia (Wrocławski Węzeł Wodny).
W ten sposób radykalnie zwiększy się bezpieczeństwo
przeciwpowodziowe Nadodrza, zostaną ograniczone
straty. Nadzór nad realizacją projektu sprawuje
Komitet Sterujący projektu, w którego skład
wchodzą m.in.: minister spraw wewnętrznych i administracji
jako przewodniczący, minister finansów
i minister środowiska.
Suchy zbiornik przeciwpowodziowy (polder) Racibórz
Dolny powstanie na Odrze niedaleko od granicy
z Republiką Czeską w pobliżu miasta Racibórz
w celu gromadzenia wody powodziowej. Całkowita
pojemność polderu wyniesie około 185 mln m3. Zadanie
obejmuje budowę zapory o długości 4 km przez
dolinę Odry, która będzie miała maksymalną wysokość
10,5 m powyżej poziomu koryta Odry.
Ochrona przeciwpowodziowa Wrocławia zapewniona
będzie w połączeniu działania polderu Racibórz
oraz dzięki modernizacji i unowocześnieniu
systemu zabezpieczeń wzdłuż koryt Odry przecinających
miasto.
Warto zaznaczyć, iż w maju 2007 r. podpisana została
umowa pożyczki między Rzecząpospolitą Polską
a Międzynarodowym Bankiem Odbudowy na
częściowe sfinansowanie ww. projektu. Zakończenie
ww. projektu planowane jest w 2014 r. Całkowity
koszt realizacji projektu wyniesie 505 mln euro,
w tym m.in.:
— pożyczka z Międzynarodowego Banku Odbudowy
i Rozwoju – 140,1 mln euro,
— kredyt z Banku Rozwoju Rady Europy
– 204,9 mln euro,
— Fundusz Spójności Unii Europejskiej
– 130 mln euro,
— środki budżetu państwa – 30 mln euro.
W kwestii budowy zbiornika wodnego Kamieniec
Ząbkowicki na Nysie Kłodzkiej uprzejmie informuję,
iż prace studialne, badawcze i przedprojektowe dla
budowy ww. zbiornika wodnego, mającego stanowić
ważny element w zabezpieczeniu przed powodzią terenów
dorzecza Nysy Kłodzkiej i Odry poniżej ujścia
Nysy Kłodzkiej, prowadzone są przez Regionalny
Zarząd Gospodarki Wodnej we Wrocławiu.
Z informacji przekazanych przez prezesa Krajowego
Zarządu Gospodarki Wodnej (KZGW) wynika,
iż po powodzi w 1997 r. wykupiona została prawie
kompletnie zniszczona wieś Pilce. Wykup nieruchomości,
z ekonomicznego punktu widzenia, był bardziej
uzasadniony niż odbudowa (mieszkańcy tej wsi
nie chcieli wracać do swoich zniszczonych siedlisk).
Obecnie grunty te stanowią naturalny polder dla
powodziowych wód Nysy Kłodzkiej.
W opinii prezesa KZGW decyzje co do parametrów
technicznych i budowy zbiornika Kamieniec
Ząbkowicki powinny zostać podjęte po wykonaniu
zadań objętych jednym z tematów Programu dla
Odry 2006 pn. „Ochrona od powodzi Ziemi Kłodzkiej”,
ze szczególnym uwzględnieniem miasta Kłodz-

512
ka i modernizacji zabudowy regulacyjnej rzeki Nysy
Kłodzkiej w rejonie Lewina Brzeskiego i Skorogoszczy.
Wówczas możliwe będzie opracowanie założeń
prawidłowej gospodarki wodnej na Nysie Kłodzkiej
i ostateczne ustalenie parametrów technicznych przedmiotowego
zbiornika. Ponadto prezes KZGW podkreślił,
iż najważniejszą do wykonania pracą jest modernizacja
zbiornika Nysa na rzece Nysie Kłodzkiej.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie sytuacji
w pomorskiej służbie zdrowia (1175)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Wałęsy przekazaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-
-023-1175/08, w sprawie sytuacji w pomorskiej służbie
zdrowia, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
W dniu 12 lutego 2008 r. Rada Ministrów przyjęła
zmianę uchwały w sprawie ustanowienia programu
wieloletniego pod nazwą „Wzmocnienie bezpieczeństwa
zdrowotnego obywateli”. W wykazie zakładów
opieki zdrowotnej zakwalifikowanych do dofinansowania
zostało uwzględnione Akademickie
Centrum Kliniczne – Szpital Akademii Medycznej
w Gdańsku. W dniu 10 marca 2008 r. zostały zaliczkowo
przekazane środki finansowe w ramach powyższego
programu w wysokości 10 mln zł. Jednocześnie
uprzejmie informuję, iż zakład oraz organ
założycielski, tj. Akademia Medyczna w Gdańsku,
zostali zobowiązani do przekazania programu restrukturyzacji
ACK do dnia 31 marca 2008 r.
Obecnie rząd, przygotowując pakiet rozwiązań
mających na celu naprawę systemu ochrony zdrowia,
pracuje między innymi nad ustawą, która ma
doprowadzić do konwersji zadłużenia publicznych
zakładów opieki zdrowotnej na długoterminowe papiery
wartościowe. Obecnie przedwczesne jest jednak
rozważanie, czy i w jakim zakresie ACK – Szpital
Akademii Medycznej w Gdańsku będzie mógł
skorzystać z rozwiązań zaproponowanych w tych
przepisach.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
O d p o w i e d ź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Tomasza Kamińskiego
i Wojciecha Pomajdy
w sprawie wykazu stanowisk pracy
w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze (1177)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-1177/08, interpelacją posłów Tomasza Kamińskiego
i Wojciecha Pomajdy w sprawie wykazu stanowisk
pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym
charakterze uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W obecnym stanie prawnym jedynymi obowiązującymi
wykazami prac w szczególnych warunkach
i w szczególnym charakterze są wykazy stanowiące
załączniki do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników
zatrudnionych w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43, z późn. zm.) oraz wykazy stanowisk pracy,
na których są wykonywane te prace, sporządzone
przez właściwych ministrów w porozumieniu z ministrem
pracy i polityki społecznej na podstawie
upoważnienia zamieszczonego w powołanym wyżej
rozporządzeniu.
Panowie Posłowie Tomasz Kamiński i Wojciech
Pomajda wskazali w interpelacji, że ustawą z dnia
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) dokonano ograniczenia
liczby stanowisk pracy, na których są wykonywane
prace w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze, w stosunku do rodzajów prac wskazanych
w powołanym wyżej rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r.
Nie można jednak zgodzić się z tym poglądem,
ponieważ ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS nie dokonano zmian w rozporządzeniu,
a wręcz przeciwnie – spowodowano, że
rozporządzenie to w niezmienionym kształcie zostało
utrzymane do dziś.
W dziale XII wykazu A stanowiącego załącznik
do wspomnianego wyżej rozporządzenia z 1983 r.,
istotnie, wykazano 27 rodzajów prac (a nie stanowisk)
w zespołach formujących szkło, które są pracami
w szczególnych warunkach. Wykonywanie
tych prac uprawnia do niższego wieku emerytalnego.
Jak informują panowie posłowie w interpelacji,
te 27 rodzajów prac wykonywanych jest na kilkudziesięciu
stanowiskach pracy, które określił w swym
zarządzeniu wykonawczym w 1987 r. minister przemysłu
chemicznego i lekkiego. Jak wynika z tego zarządzenia,
do jednego rodzaju pracy zostało podporządkowanych
kilka stanowisk pracy, na których
ten dany rodzaj pracy jest wykonywany. Stąd liczba

513
stanowisk pracy jest większa od liczby rodzajów pracy
wykonywanych na tych stanowiskach.
Sugestia zawarta w interpelacji, że przepisami
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) ograniczona
została liczna stanowisk pracy w zespołach formujących
szkło z 94 do 27, jest więc nieprawdziwa.
Równocześnie pragnę poinformować, że resort
pracy i polityki społecznej nie przedstawił jeszcze
do konsultacji społecznych i uzgodnień międzyresortowych
projektu ustawy o emeryturach pomostowych,
który to projekt byłby wypełnieniem zapowiedzi
ustanowienia emerytur pomostowych,
zawartej w art. 24 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS. W konsekwencji nie można mówić o „obecnym
wykazie”, bo wykaz taki, jak dotychczas, nie
został jeszcze zaprezentowany.
Chciałabym ponadto podkreślić, że kwestia zakresu
podmiotowego projektowanej ustawy o emeryturach
dla niektórych ubezpieczonych zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub o szczególnym
charakterze jest kluczowym problemem dla systemu
emerytur pomostowych. Z tego też względu, określając
krąg osób uprawnionych do nowego świadczenia,
resort opiera się wyłącznie na wynikach prac
naukowców, specjalistów z zakresu medycyny pracy.
Na kształt ustawy wpłyną również niewątpliwie wyniki
konsultacji społecznej przeprowadzonej w ramach
prac Komisji Trójstronnej.
Ostatecznie przyjęte rozwiązania będą wynikiem
kompromisu pomiędzy oczekiwaniami poszczególnych
grup zawodowych a możliwościami Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych i budżetu państwa.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Kamińskiego
i Wojciecha Pomajdy
w sprawie restrukturyzacji górnictwa
i przetwórstwa siarki (1178)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 7 lutego 2008 r., znak: BK-023-1238/
08, przekazujące interpelację posłów Tomasza Kamińskiego
i Wojciecha Pomajdy w sprawie restrukturyzacji
górnictwa i przetwórstwa siarki, uprzejmie
informuję, odpowiadając na zadane pytania:.
1. Co dzieje się z obecnie przygotowanym przez
rząd RP w 2006 r. projektem nowelizacji ustawy
o restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki?
Ze względu na trudną sytuację finansów publicznych
projekt nowelizacji ustawy regulujący finansowanie
prac likwidacji górnictwa siarki spotkał się ze
sprzeciwem Ministerstwa Finansów, które zadeklarowało
udział budżetu państwa w finansowaniu restrukturyzacji
górnictwa siarki (umorzenie zaległych
zobowiązań) pod warunkiem przedstawienia
realnego programu zakończenia restrukturyzacji
górnictwa siarki, przy udziale środków z Unii Europejskiej,
NFOŚiGW oraz budżetu państwa. Podczas
organizowanych wielu spotkań starano się wypracować
spójną i realną koncepcję finansowania, umożliwiającą
przyśpieszenie restrukturyzacji sektora
przy wykorzystaniu m.in. środków unijnych w celu
współfinansowania zadań rekultywacyjnych. Udział
w tych pracach brali przedstawiciele MF, MSP, MŚ,
MRR, NFOŚiGW, a także przedstawiciele funkcjonujących
podmiotów siarki oraz jednostek samorządu
terytorialnego. Podejmowane kierunki działania
okazały się niemożliwe do zrealizowania. Na posiedzeniu
zespołu trójstronnego w dniu 20.02.2008 r.
Ministerstwo Gospodarki poinformowało o ponowieniu
prac nad nowelizacją ustawy o restrukturyzacji
górnictwa i przetwórstwa siarki i kluczowymi
założeniami likwidacji górnictwa siarki.
W związku z podobnym zakresem merytorycznym
pytań nr 2 i 3 dotyczących dialogu z partnerami
społecznymi oraz spotkań Zespołu Trójstronnego
do Spraw Społeczno-Gospodarczych, Restrukturyzacji
i Przetwórstwa Siarki, pozwolę sobie udzielić
odpowiedzi łącznie.
Przyznaję, że wybory do Sejmu na jesieni 2007 r.
oraz zmiana rządu zakłóciły harmonogramy spotkań
zespołów trójstronnych, niemniej jednak Ministerstwo
Gospodarki zorganizowało pomiędzy posiedzeniami
zespołu spotkania z samorządami lokalnymi
oraz z pracodawcami.
Podjęto również prace nad uruchomieniem projektu
dotyczącego rekultywacji terenów zdegradowanych
górnictwem siarki w woj. świętokrzyskim
i podkarpackim poprzez zgłoszenie do firmy Jaspers
wniosku o wsparcie w zakresie pomocy technicznej.
W związku z powyższym utrzymywane bieżące kontakty
ze stroną społeczną na poziomie przedsiębiorstw
oraz samorządu lokalnego były w mojej ocenie
wystarczające.
Zgodnie z § 13 pkt 2 regulaminu Trójstronnego
Zespołu do Spraw Społeczno-Gospodarczych, Restrukturyzacji
Górnictwa i Przetwórstwa Siarki,
posiedzenia zespołu zwołuje współprzewodniczący
zespołu reprezentujący stronę rządową, działający
z własnej inicjatywy lub każdorazowo na wniosek
co najmniej jednego z pozostałych współprzewodniczących,
pod warunkiem niezgłoszenia przez pozostałe
strony sprzeciwu co do miejsca i terminu posiedzenia.

514
Na wniosek zgłoszony w styczniu 2008 r. przez
współprzewodniczącego pana Adama Kusia przewodniczącego
Sekcji Krajowej Górnictwa i Przetwórstwa
Siarki NSZZ „Solidarność” zorganizowano
w dniu 20.02.2008 r. (w pierwszym dogodnym dla
wszystkich stron terminie) posiedzenie zespołu trójstronnego,
na którym omówiono tematy zgłoszone
przez stronę związkową.
4. Jak wyglądają prace nad nowelizacją ustawy
o emeryturach górniczych?
Odpowiedź dotycząca pkt 4 zostanie opracowana
i przesłana na ręce Pana Marszałka przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej zgodnie z kompetencjami*
) .
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie przeniesienia własności lokali
na podstawie uregulowań zawartych w ustawie
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz obowiązku stosowania 0% lub 7%
stawki VAT w związku z przekształceniem
praw do lokali w domach
w spółdzielniach mieszkaniowych (1179)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesłaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1179/08, interpelacją pana Tadeusza Motowidły,
posła na Sejm RP w sprawie przeniesienia
własności lokali na podstawie uregulowań zawartych
w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz obowiązku stosowania 0- lub 7-procentowej
stawki VAT w stosunku do przekształcenia praw do
lokali w spółdzielniach mieszkaniowych, uprzejmie
informuję.
Przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa
do lokalu na spółdzielcze własnościowe prawo do
lokalu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni
własności lokalu mieszkalnego lub własności domu
jednorodzinnego do dnia 31 grudnia 2007 r. podlegało
opodatkowaniu według stawki podatku od towarów
i usług 0% na podstawie art. 146 ust. 1 pkt 3 lit.
c ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Należy jednak wyraźnie podkreślić, że stawka ta
(0%) miała oczywiście zastosowanie w przypadku
tych czynności wymienionych w art. 146 ust. 1 pkt 3
* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
lit. c powołanej ustawy, które co do zasady podlegały
opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Przykładowo
nie dotyczyło to przypadków, o których
mowa w art. 153 ust. 2 ww. ustawy, gdyż do czynności
tych ustawy o podatku od towarów i usług nie
stosuje się.
Powołany przepis art. 146 ust. 1 pkt 3 lit. c ww.
ustawy o podatku od towarów i usług został włączony
do ustawy z inicjatywy poselskiej i stosowanie
tego rozwiązania nie było przewidziane zarówno
w szóstej dyrektywie Rady UE, jak i obecnie obowiązującej
dyrektywie 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada
2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku
od wartości dodanej (Dz. Urz.y UE z dnia
11.12.2006 r., L 347/1), która co do zasady stosowanie
stawki 0% (zwolnienie z prawem do odliczeń) rezerwuje
dla dostaw związanych z wymianą międzynarodową
i transportem międzynarodowym.
Przedłużenie stosowania stawki 0% w tym zakresie
byłoby zatem niezgodne z dyrektywami unijnymi.
Nie mogły zatem być uwzględnione postulaty
(zgłaszane przez niektóre podmioty) dotyczące przywrócenia
stanu prawnego obowiązującego do dnia
31 grudnia 2007 r. w zakresie zastosowania stawki
0% dla powołanych wyżej czynności.
W nadesłanej interpelacji pan poseł wskazuje na
różnorodne sytuacje, z jakimi spotykają się spółdzielnie
mieszkaniowe przy realizowaniu umów związanych
z przeniesieniem własności lokalu mieszkalnego.
Należy podkreślić, że w zakresie sygnalizowanej
przez pana posła problematyki dotyczącej różnorodnych
stanów faktycznych zajęcie jednoznacznego stanowiska
wymaga każdorazowo przeprowadzenia szczegółowej
analizy konkretnej sprawy.
Procedury związane z rozpatrywaniem indywidualnych
spraw podatników zostały przewidziane
przepisami prawa, tj. w ustawie z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8,
poz. 60, z późn. zm.). Spółdzielnia mieszkaniowa
– w przypadku wątpliwości co do zakresu stosowania
przepisów podatkowych – może złożyć pisemny
wniosek do ministra właściwego do spraw finansów
publicznych z prośbą o interpretację prawa podatkowego
(art. 14b § 1 ww. ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. Ordynacja podatkowa). Zgodnie z art. 14b
§ 3 Ordynacji podatkowej podmiot składający wniosek
o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany
jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego
stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego
oraz do przedstawienia własnego stanowiska
w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego
albo zdarzenia przyszłego.
W związku z tym, że minister finansów upoważnił
dyrektorów określonych izb skarbowych do wydawania
w jego imieniu indywidualnych interpretacji,
wnioski o interpretację przepisów należy wnosić
do właściwego miejscowo dyrektora izby skarbowej.
Organy upoważnione do wydawania w indywidualnych
sprawach pisemnych interpretacji przepisów
prawa podatkowego, jak również właściwość miej-

515
scową i rzeczową organów upoważnionych określa
rozporządzenie ministra finansów z dnia 20 czerwca
2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji
przepisów prawa podatkowego (Dz. U.
Nr 112, poz. 770).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Krzysztofa Brejzy
i Grzegorza Roszaka
w sprawie przejmowania szkół leśnych
przez Ministerstwo Środowiska (1180)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
posła Krzysztofa Brejzy dotyczącą nieprzejęcia
do prowadzenia przez ministra środowiska Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi, przesłaną pismem
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1180/08,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem środowiska
a powiatem tucholskim warunkiem przejęcia
przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 rok, w części 41: Środowisko, środków na
finansowanie działalności tej szkoły. W związku
z tym, iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały
ujęte w ustawie budżetowej na 2008 rok, w części,
której dysponentem jest minister środowiska, nie
ma podstaw prawnych do prowadzenia i finansowania
szkoły w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przeznaczone
na finansowanie Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
zostały zabezpieczone w ramach części oświatowej
subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspozycji
organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchomego
i ruchomego są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tucholi
negocjacje nie zakończyły się przejęciem Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Licealnych
i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomiędzy
Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśniczym
Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora generalnego
Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z treścią
§ 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej notarialnie
pomiędzy Zarządem Powiatu w Tucholi
a dyrektorem generalnym LP, w imieniu którego
działał nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowiedzenie
umowy jest m.in. obwarowane sześciomiesięcznym
okresem wypowiedzenia i może być skuteczne
na koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przejęcie
mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej były działania zmierzających
do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozumienia
stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Leśnych
w Tucholi. Niestety działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji. Nie
dokonano oficjalnego złożenia oświadczenia woli
rozwiązania umowy użytkowania na ręce nadleśniczego
Nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwencji
uniemożliwiło mi podjęcie stosownych działań w tej
sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postanowień
ww. porozumienia, a co za tym idzie, do przejęcia
i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania starostwa
tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funkcjonuje
na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdzających
rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarządzania
Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wątpliwości,
o których mowa, nie sposób było rozstrzygnąć
do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zaproponowałem
Starostwu Powiatowemu w Tucholi podpisanie
aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r., zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół
Leśnych w Tucholi z 1 stycznia 2008 r. na 1 stycznia
2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, zapewnienie
możliwości uczestnictwa dyrektora szkoły
i kadry pedagogicznej we wszystkich formach doskonalenia
zawodowego organizowanych dla szkół
leśnych prowadzonych przeze mnie od 1 stycznia
2008 r., a także kontynuowania współpracy Lasów
Państwowych ze szkołą w zakresie praktycznej na-

516
uki zawodu na dotychczasowych zasadach. Niestety
propozycja ta została przez starostwo w Tucholi
dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem prowadzony
był indywidualnie z uwagi na zróżnicowaną
sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić, iż dyrektor i pracownicy Departamentu
Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii zarówno
w starostwie tucholskim, jak i w szkole,
a także w ministerstwie, niż miało to miejsce w przypadku
innych starostw. Rozmowy te od początku
były niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało
różne stanowiska, co dodatkowo utrudniało porozumienie.
Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie jest jedyną
nieprzejętą szkoła leśną. Ustawa o systemie
oświaty nie nakłada obowiązku przejmowania szkół
leśnych, lecz daje taką możliwość na drodze porozumienia
stron, którego w tym przypadku zabrakło ze
strony starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie dwuletni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem
10 średnich szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia
2008 r. Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne
od zawsze były i są największymi centrami edukacji
leśnej w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geograficzne
i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą liczbą
miejsc w internatach, umożliwiają naukę młodzieży
z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w których
prowadzi się kształcenie w zawodzie np. technika
leśnika. Niestety, często nie dysponują one wyspecjalizowaną
kadrą pedagogiczną, pod okiem której
powinno odbywać się kształcenie w zakresie
przedmiotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie
tych placówek często uniemożliwia odbywanie praktyk
w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowania
do pracy zawodowej w strukturach Lasów Państwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych, wprowadzając w to miejsce inne zawody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za zakończony.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie odpłatności
za pełnomocnictwo pocztowe (1181)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nadesłaną
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. (znak pisma
SPS-023-1181/08) interpelacją pana posła
Krzysztofa Brejzy w sprawie odpłatności za pełnomocnictwo
pocztowe, chciałbym przedstawić, co następuje.
Odpowiadając na pierwsze pytanie pana posła
dotyczące możliwości udzielenia, obok pełnomocnictwa
pocztowego, pełnomocnictwa na zasadach ogólnych,
informuję, iż przepisy obowiązującego prawa
wprost przewidują taką możliwość. Zgodnie z § 18
ust. 1 rozporządzenia ministra infrastruktury z dnia
9 stycznia 2004 r. w sprawie warunków wykonywania
powszechnych usług pocztowych (Dz. U. Nr 5,
poz. 34, z późn. zm.) adresat może upoważnić inną
osobę do odbioru przesyłek lub przekazów pocztowych
na podstawie pełnomocnictwa udzielanego na
zasadach ogólnych oraz na podstawie pełnomocnictwa
do odbioru przesyłek lub przekazów pocztowych
(tzw. pełnomocnictwo pocztowe). Identyczne rozwiązanie
wynikało z rozporządzenia ministra łączności
z dnia 15 marca 1996 r. w sprawie warunków korzystania
z usług pocztowych o charakterze powszechnym
(Dz. U. z 1996 r. Nr 40, poz. 173, z późn. zm.),
na które powołuje się pan poseł w swojej interpelacji.
Rozporządzenie to utraciło moc z dniem 22 stycznia
2004 r. w związku z wejściem w życie rozporządzenia
w sprawie warunków wykonywania powszechnych
usług pocztowych.
Pełnomocnictwo udzielone na zasadach ogólnych
regulowane jest przepisami ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,
z późn. zm.), który wyróżnia: pełnomocnictwo ogólne
(obejmujące umocowanie do czynności zwykłego
zarządu), pełnomocnictwo rodzajowe (obejmujące
umocowanie do czynności danego rodzaju przekraczających
zakres zwykłego zarządu) oraz pełnomocnictwo
szczególne (obejmujące umocowanie do dokonania
w imieniu i na rzecz mocodawcy konkretnej
czynności prawnej). Dla pełnomocnictwa do odbioru
korespondencji adresowanej do mocodawcy udzielonego
na zasadach ogólnych art. 99 § 1 K.c. nie wymaga
żadnej formy szczególnej. Forma szczególna,
jaką jest urzędowe poświadczenie podpisu, będzie
wymagana tylko dla pełnomocnictwa do dokonania
czynności prawnej, dla której ta forma jest wymagana.
W przypadku odbioru korespondencji nie mamy
do czynienia z tego typu sytuacją, a więc pełnomocnictwo
powinno być udzielone na piśmie. Ponadto
przepisy Regulaminu świadczenia powszechnych

517
usług pocztowych państwowego przedsiębiorstwa
użyteczności publicznej Poczta Polska nie przewidują
postanowień dotyczących formy pełnomocnictwa
udzielanego na zasadach ogólnych.
Pełnomocnictwo pocztowe jest szczególnym rodzajem
pełnomocnictwa, które zostało wprowadzone
w celu ułatwienia odbioru przesyłek pocztowych.
Procedura jego udzielania określona jest w § 18
ust. 2 rozporządzenia w sprawie warunków wykonywania
powszechnych usług pocztowych. Udzielając
pełnomocnictwa pocztowego, adresat składa pisemne
oświadczenie woli w obecności upoważnionego
pracownika operatora publicznego w palcówce
oddawczej operatora lub w miejscu pobytu adresata,
gdy nie jest on w stanie poruszać się samodzielnie.
Mocodawca ma obowiązek okazać jeden z dokumentów,
o których mowa w § 36 wyżej wymienionego rozporządzenia
(dokumentami tymi są dowód osobisty,
tymczasowy dowód osobisty, paszport, prawo jazdy,
inny dokument z fotografią, odciskiem pieczęci urzędowej
z wizerunkiem orła oraz podpisem jego posiadacza,
a w przypadku cudzoziemców nieposiadających
żadnego z wyżej wymienionych dokumentów,
inny dokument stwierdzający tożsamość). Szczegółowe
warunki złożenia pełnomocnictwa pocztowego są
również określone w § 28–31 regulaminu świadczenia
usług powszechnych Poczty Polskiej.
Odnosząc się do kwestii obniżenia stawek za
ustanowienie pełnomocnictwa pocztowego albo całkowitego
zlikwidowania opłat za jego udzielenie,
przedstawiam poniżej moje stanowisko.
Udzielenie pełnomocnictwa pocztowego jest usługą
operatora pocztowego związaną ze świadczeniem
usług pocztowych. Za czynności wykonywane przy
udzielaniu i przyjmowaniu pełnomocnictwa pocztowego
(takie jak: wypełnienie stosownego formularza,
sprawdzenie danych osobowych, prowadzenie
ewidencji wystawionych pełnomocnictw i ich aktualizacja)
przedsiębiorstwo jest uprawnione do pobrania
stosownej opłaty. Wysokość tej opłaty ustalana
jest przez dyrektora generalnego Poczty Polskiej
w cenniku powszechnych usług pocztowych w obrocie
krajowym zgodnie z jego kompetencjami w zakresie
kierowania i zarządzania przedsiębiorstwem
na mocy art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 30 lipca 1997 r.
o państwowym przedsiębiorstwie użyteczności publicznej
Poczta Polska (Dz. U. Nr 106, poz. 675,
z późn. zm.). Wysokość opłaty za pełnomocnictwo
pocztowe uzależniona jest od okresu, na jaki zostało
ono udzielone. Opłata za pełnomocnictwo do stałego
odbioru wszystkich lub wskazanych przesyłek i przekazów
pocztowych wynosi 21 zł, opłata za pełnomocnictwo
do okresowego (za miesiąc lub jego
część) odbioru wszystkich lub wskazanych przesyłek
i przekazów pocztowych wynosi 4,50 zł, zaś za
pełnomocnictwo do jednorazowego odbioru określonej
przesyłki lub przekazu pobiera się opłatę w wysokości
2 zł.
Reasumując, obowiązujące przepisy umożliwiają
w przypadku odbioru przesyłek pocztowych posługiwanie
się pełnomocnictwem pocztowym i pełnomocnictwem
udzielonym na zasadach ogólnych, za które
nie jest wymagana opłata. Od woli samego mocodawcy
zależy, jakiego rodzaju pełnomocnictwa udzieli.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
zaprezentowane informacje w sposób wyczerpujący
wyjaśniają kwestie poruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zmiany przepisów ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych (1183)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego z dnia
6 lutego 2008 r. w sprawie zmiany przepisów ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych, nadesłaną przy piśmie
marszałka Sejmu z dnia 20 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-1183/08), uprzejmie informuję.
Na podstawie art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) wyłączeniu
z podatku od nieruchomości podlegają grunty
zajęte pod pasy drogowe dróg publicznych w rozumieniu
przepisów o drogach publicznych oraz zlokalizowane
w nich budowle, z wyjątkiem związanych
z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż
eksploatacja autostrad płatnych.
Pojęcie drogi publicznej definiuje ustawa z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, ze zm.). Drogą publiczną
jest droga zaliczona na podstawie ww. ustawy do
jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy,
zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami
i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych
przepisach szczególnych. Do dróg publicznych zaliczane
są drogi krajowe, wojewódzkie, powiatowe i gminne.
Drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych,
w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych,
dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych,
dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców,
place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi
i portami oraz pętle autobusowe, są drogami
wewnętrznymi (art. 8 ww. ustawy).
Brzmienie przepisu art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych obowiązujące do
31 grudnia 2006 r., zgodnie z którym opodatkowa-

518
niu podatkiem od nieruchomości nie podlegały pasy
drogowe wraz z drogami oraz obiektami budowlanymi
związanymi z prowadzeniem, zabezpieczeniem
i obsługą ruchu, zostało zmienione ustawą o podatkach
i opłatach lokalnych, ustawą z dnia 14 listopada
2003 r. o zmianie ustawy o drogach publicznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 200, poz. 1953). W założeniu projektodawców
zmiany miały na celu dostosowanie przepisów ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych (w zakresie,
w jakim odwołuje się ona do pojęć zawartych w ustawie
o drogach publicznych) do ustawy o drogach publicznych.
Nie miały natomiast na celu zmian merytorycznych.
Przepis ten był jednak niejednolicie interpretowany
ze względu na brak wskazania wprost, że wyłączenie
dotyczy dróg publicznych, z jednoczesnym
posługiwaniem się terminologią z ustawy o drogach
publicznych.
W obecnym stanie prawnym omawianemu wyłączeniu
podatkowemu podlegają grunty pod drogami
publicznymi oraz budowle dróg publicznych. Nie
obejmuje ono natomiast dróg wewnętrznych.
Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, ze zm.) wpływy z podatku
od nieruchomości stanowią dochód własny gminy.
Mając na względzie autonomię finansową jednostek
samorządu terytorialnego, przepisy ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych umożliwiają gminom samodzielne
kształtowanie polityki podatkowej. Rada
gminy, ustalając stawki podatku od nieruchomości,
może różnicować ich wysokość dla poszczególnych
rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając
w szczególności: lokalizację, rodzaj prowadzonej
działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie oraz
sposób wykorzystywania gruntu (art. 5 ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych). Może zatem ustalić
niższą niż przewidziana w ustawie stawkę podatku
od nieruchomości dla gruntów wykorzystywanych
jako drogi wewnętrzne. Rada gminy ma również
możliwość wprowadzania zwolnień przedmiotowych
z podatku od nieruchomości innych niż określone
w ustawie (art. 7 ust. 3), a więc może wprowadzić
zwolnienie dla dróg wewnętrznych.
Zgodnie z ustawą o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego od 2004 r. subwencja ogólna
dla gmin składa się z części: wyrównawczej, równoważącej
i oświatowej. W skład części wyrównawczej
subwencji ogólnej dla gmin wchodzą kwota podstawowa
oraz kwota uzupełniająca.
Wysokość kwoty podstawowej części wyrównawczej
subwencji ogólnej uzależniona jest od wielkości
dochodów podatkowych, możliwych do uzyskania
przez gminę w roku poprzedzającym rok bazowy
oraz liczby mieszkańców faktycznie zamieszkałych
w gminie według stanu na dzień 31 grudnia roku
poprzedzającego rok bazowy, ustalonej przez Główny
Urząd Statystyczny. Stosownie do art. 20 ust. 3
ww. ustawy przez dochody podatkowe rozumie się
łączne dochody z tytułu: podatku od nieruchomości,
podatku rolnego, podatku leśnego, podatku od czynności
cywilnoprawnych, podatku od działalności gospodarczej
osób fizycznych opłacanego w formie
karty podatkowej, wpływów z opłaty skarbowej,
wpływów z opłaty eksploatacyjnej, udziału we wpływach
z podatku dochodowego od osób fizycznych,
udziału we wpływach z podatku dochodowego od
osób prawnych.
Zgodnie z art. 32 ust. 2 ustawy o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego, w celu ustalenia
części wyrównawczej subwencji ogólnej i wpłat,
przyjmuje się dochody, które jednostka samorządu terytorialnego
może uzyskać z podatku rolnego, stosując
do ich obliczenia średnią cenę skupu żyta, a z podatku
leśnego – średnią cenę sprzedaży drewna,
ogłoszone przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego,
a w przypadku innych podatków, stosując
do ich obliczenia górne granice stawek podatków
obowiązujące w danym roku. Do dochodów, które
jednostka samorządu terytorialnego może uzyskać,
zalicza się także skutki finansowe wynikające z zastosowania
przewidzianych w przepisach prawa podatkowego
ulg podatkowych i ulg w spłacie zobowiązań
podatkowych.
Z powyższego wynika, że skutki finansowe wynikające
z uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego
określających niższe stawki podatków
oraz skutki finansowe decyzji, wydanych przez organy
podatkowe, nie stanowią podstawy do zwiększenia
części wyrównawczej subwencji ogólnej.
Podstawę do wyliczenia części wyrównawczej
subwencji ogólnej stanowi potencjał dochodowy
gmin, na który składają się wykazywane przez gminy
w sprawozdaniu z wykonania dochodów podatkowych
(Rb-PDP) kwoty:
1) wykonanych dochodów podatkowych;
2) skutków uchwał rad gmin o stosowaniu stawek
podatkowych niższych od stawek maksymalnych;
3) skutków finansowych wynikających z zastosowania
przewidzianych w przepisach prawa podatkowego
ulg podatkowych (bez ulg i zwolnień ustawowych)
oraz ulg w spłacie zobowiązań.
Jeżeli gmina – w ramach posiadanych kompetencji
– obniży stawkę podatku bądź udzieli ulg np.
w podatku od nieruchomości, to wówczas skutek finansowy
takiej decyzji i tak zostanie wykazany
przez gminę w sprawozdaniu Rb-PDP (jako skutek
decyzji gminy o udzieleniu ulgi lub obniżeniu stawki,
a nie jako wykonany dochód z danego tytułu).
Omawiana ulga będzie miała taki sam wpływ na
wielkość wskaźnika dochodów podatkowych na jednego
mieszkańca jak dochody wykonane, bowiem
przy ustalaniu części wyrównawczej subwencji ogólnej
dla gmin sumowaniu podlegają kwoty wykazywane
w stosownych sprawozdaniach z tytułów, o których
mowa wyżej w pozycjach 1–3.

519
To, czy gmina otrzyma w ramach subwencji ogólnej
kwotę wyrównawczą, czy też nie, uzależnione
jest jedynie od tego, jak ukształtuje się wskaźnik dochodów
podatkowych na jednego mieszkańca w kraju
(wskaźnik Gg) i w tej gminie (wskaźnik G).
Wysokość kwoty uzupełniającej (wchodzącej w skład
części wyrównawczej dla gmin) uzależniona jest od
gęstości zaludnienia w gminie, w relacji do średniej
gęstości zaludnienia w kraju i dochodu gminy na
1 mieszkańca. Kwotę uzupełniającą otrzymują tylko
te gminy, w których gęstość zaludnienia, ustalona
przez Główny Urząd Statystyczny według stanu na
dzień 31 grudnia roku bazowego, jest niższa od średniej
gęstości zaludnienia w kraju i dochód podatkowy
na 1 mieszkańca gminy jest nie wyższy niż 150%
średniego dochodu podatkowego na 1 mieszkańca
kraju.
Natomiast skutki ulg i zwolnień ustawowych
udzielanych przez gminy nie są ujmowane w ww.
sprawozdaniu Rb-PDP i nie są wliczane do potencjału
dochodowego gminy. Nie powodują więc wzrostu
wskaźnika G, a w konsekwencji – w przypadku
gmin, których wskaźnik G jest niższy od 92% wskaźnika
Gg – spadku kwoty podstawowej części wyrównawczej
subwencji ogólnej.
Ponadto należy zauważyć, że jeżeli wszystkie
ogólnodostępne drogi wewnętrzne zostaną zwolnione
ustawowo z podatku od nieruchomości, będzie to
miało wpływ na wskaźnik G, ale także na wskaźnik
Gg. W związku tym sytuacja większości gmin, z punktu
widzenia wpływu na subwencję wyrównawczą,
nie ulegnie zmianie, a jedynie w nielicznych przypadkach
gmin charakteryzujących się istotnie odmiennymi
warunkami niż przeciętne w kraju, mogą
wystąpić zmiany, zarówno korzystne, jak i niekorzystne,
w wysokości dochodów danej gminy.
Odnosząc się do przedstawionej propozycji zmiany
art. 2 ust. 3 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych, należy wskazać, że stosunki własnościowe
wpływające na opodatkowanie dróg wewnętrznych
w skali kraju są zróżnicowane. Wprowadzenie
wyłączenia dla wszystkich dróg wewnętrznych w przypadku,
gdy podatnikami są inne niż samorządy podmioty,
spowodowałoby spadek dochodów wielu gmin.
Z kolei wprowadzenie zwolnienia dla dróg wewnętrznych,
ale jedynie tych, których właścicielem jest
Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego,
stałoby w sprzeczności z konstytucyjną zasadą
demokratycznego państwa prawnego, która nakazuje
identyczne traktowanie w prawie podatkowym
tych samych stanów faktycznych. Dopuszczone prawem
wyjątki od tej zasady wymagają zachowania
proporcjonalności i sprawiedliwości dokonywanych
zróżnicowań.
Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, iż
wprowadzenie w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych
zwolnienia (wyłączenia) z podatku od nieruchomości
dróg wewnętrznych nie znajduje uzasadnienia
z punktu widzenia wpływu na dochody gminne
i określanie subwencji, jak i zachowanie konstytucyjności
rozwiązań podatkowych. Brak postulatów zmian
zgłaszanych przez samorządy innych województw
w omawianym zakresie wskazuje ponadto, że problem
dotyczy jedynie woj. podlaskiego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie budowy obwodnicy Augustowa
i nieuczestniczenia wszystkich
zainteresowanych stron w rozmowach
„okrągłego stołu” na ten temat (1185)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo,
znak SPS-023-1185/08, z dnia 20 lutego 2008 r.
dotyczące interpelacji posła Jana Kamińskiego
w sprawie budowy obwodnicy Augustowa i uczestnictwa
w obradach „okrągłego stołu” przedstawiam
poniższe wyjaśnienia.
Budowa obwodnicy Augustowa jest dla Ministerstwa
Środowiska sprawą priorytetową zarówno ze
względu na jej aspekt społeczny, jak i z powodu wartości
przyrodniczej tego obszaru. Konieczne jest
podjęcie szybkich działań, których konsekwencją
będzie wyprowadzenie ruchu tranzytowego poza
granice Augustowa.
W tym celu, z inicjatywy Ministerstwa Środowiska
i Ministerstwa Infrastruktury, zwołany został
cykl spotkań „okrągłego stołu” w sprawie obwodnicy
Augustowa.
Skład gremium „okrągłego stołu” ustalony został
w porozumieniu z ministrem infrastruktury.
W rozmowach uczestniczą przedstawiciele inwestora
– Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad,
przedstawiciele samorządu woj. podlaskiego
i miasta Augustowa oraz organizacji pozarządowych,
a także eksperci. W spotkaniach biorą udział
także: minister środowiska, minister infrastruktury,
posłowie Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa i Komisji Infrastruktury
Sejmu RP, wojewoda podlaski oraz przedstawiciel
Komisji Europejskiej. Wybór przedstawicieli władz
samorządowych woj. podlaskiego pozostawiono w gestii
marszałka woj. podlaskiego, wówczas pana Da-

520
riusza Piontkowskiego. Skład przedmiotowego gremium
jest już ostateczny.
W dniu 9 stycznia 2008 r. odbyło się pierwsze
spotkanie „okrągłego stołu”. Wynikiem pierwszego
dnia rozmów było postanowienie o przeprowadzeniu
analizy porównawczej podstawowych wariantów realizacji
obwodnicy: wariantu IVL realizowanego
przez GDDKiA z podwariantami: w postaci tunelu,
mostu podwieszanego, mostu wiszącego oraz estakady
dziesięcioprzęsłowej budowanej w technologii,
która nie wymaga budowy tymczasowego mostu
układanego na torfowisku (mostu technicznego);
wariantu „Chodorki” proponowanego przez organizacje
pozarządowe z podwariantem zakładającym
wprowadzenie na obwodnicę Augustowa ruchu z kierunku
Łomży, zgodnie z wariantem 4-2 z opracowania
„Strategia rozwoju I Paneuropejskiego Korytarza
Transportowego” wykonanego na zlecenie GDD-
KiA, i wariantu „Raczki”, analizowanego już przez
GDDKiA, poprawionego, by minimalizować ilość
niezbędnych wyburzeń, wraz z podwariantem zakładającym
wprowadzenie na obwodnicę Augustowa
ruchu z kierunku Łomży.
Strony stwierdziły, że warianty te stanowią komplet
wariantów realizacji obwodnicy Augustowa, jakie
należy rozpatrzyć dla potrzeb dalszych rozmów
przy „okrągłym stole”.
W dniu 19 stycznia 2008 r. odbyło się drugie spotkanie
„okrągłego stołu”. Celem rozmów był zgodny
wybór kryteriów umożliwiających porównanie między
sobą trzech wariantów realizacji obwodnicy Augustowa,
ustalonych na poprzednim spotkaniu.
W wyniku rozmów ustalono część kryteriów oceny
wariantów. Uzyskano zgodę co do kryteriów
transportowych i komunikacyjnych oraz ekonomicznych,
a także co do części kryteriów społecznych.
W dniu 4 lutego 2008 r. odbyło się trzecie spotkanie
„okrągłego stołu”. Po zapoznaniu się z opinią
prawną eksperta pana Jerzego Jendrośki uczestnicy
spotkania ustalili, iż w obecnym stanie prawnym,
w świetle wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
z kwietnia i grudnia 2007 r., istnieje konieczność
przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania
na środowisko planowanej budowy obwodnicy
Augustowa. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad jako inwestor zleci wykonanie raportu
oddziaływania inwestycji na środowisko.
Biorący udział w spotkaniu ustalili kryteria ocen
wybranych wariantów. Kryteria te są bardzo istotną
sprawą dla dalszego procedowania w sprawie inwestycji,
gdyż one wraz z wariantami obwodnic
będą podstawą do opracowania wytycznych dla raportu
oddziaływania na środowisko.
Podczas spotkania, z inicjatywy Ministerstwa
Środowiska i Ministerstwa Infrastruktury, zostało
zaproponowane wydelegowanie ze strony samorządowej
i organizacji pozarządowych po jednym przedstawicielu,
który weźmie udział w pracach komisji
przetargowej, jaką powoła GDDKiA w celu wyłonienia
wykonawcy raportu.
Wykonawca raportu będzie zobowiązany do szybkiego
wykonania analizy wariantów w sposób umożliwiający
wskazanie wariantu obwodnicy preferowanego
przez inwestora i przedstawienia wyników
prac w czerwcu 2008 r. – przed ostatecznym zakończeniem
opracowywania raportu oceny oddziaływania
na środowisko. W tym terminie planowane jest
kolejne spotkanie „okrągłego stołu”.
Podkreślić należy, że cykl spotkań „okrągłego
stołu” w sprawie obwodnicy Augustowa zwołany został
w celu jak najszybszego rozwiązania problematycznej
kwestii. Podjęte w jego ramach działania
mają za zadanie przyspieszenie oraz usprawnienie
procedury inwestycyjnej i jak najszybsze wybudowanie
obwodnicy Augustowa.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie zasad dofinansowania wycieczek
zgodnie z „Programem wycieczek
edukacyjnych dla dzieci i młodzieży
do miejsc pamięci narodowej – podróże
historyczno-kulturowe w czasie i przestrzeni”
(1186)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-1186/08) pana posła Krzysztofa
Gadowskiego w sprawie zasad dofinansowania
wycieczek zgodnie z Programem wycieczek edukacyjnych
dla dzieci i młodzieży do miejsc pamięci narodowej
– „Podróże historyczno-kulturowe w czasie
i przestrzeni”, uprzejmie informuję:
1. Program wycieczek edukacyjnych dla dzieci
i młodzieży do miejsc pamięci narodowej – „Podróże
historyczno-kulturowe w czasie i przestrzeni” połączony
z dofinansowaniem został zainicjowany w roku
2007. Ze względu na ograniczone środki finansowe
(8 mln zł) oraz brak wcześniejszych doświadczeń
w realizacji tego zadania wprowadzono pewne ograniczenia
formalne, adresując go głównie do szkół publicznych,
gdyż program ten miał charakter pilotażowy.
Zebrane doświadczenia, w tym także wnioski,
propozycje i krytyczne uwagi będą pomocne przy
wypracowywaniu systemowych rozwiązań w działaniu
Ministerstwa Edukacji Narodowej.

521
2. Wskazanie, iż z dofinansowania wycieczki mogą
skorzystać uczniowie drugich klas szkół gimnazjalnych
i ponadgimnazjalnych oraz ostatnich klas szkół
podstawowych podyktowane zostało (obok ograniczeń
finansowych) względami pedagogicznymi, tj. edukacyjnym
charakterem wycieczki, a więc percepcją
intelektualno-psychiczną, celowością wykorzystania
zdobytych (podczas przygotowania i pobytu na wycieczce)
wiadomości, refleksji, emocji na lekcjach różnych
przedmiotów nauczania i na zajęciach pozalekcyjnych
w dalszym procesie dydaktyczno-wychowawczym
(w klasach trzecich, w następnych etapach edukacyjnych).
Ponadto klasy te stanowią już zespoły
skonsolidowane, nauczyciele znają uczniów, co sprzyja
przygotowaniu wycieczki pod względem programowym,
zapewnieniu bezpieczeństwa i właściwej wychowawczo
atmosferze na wyjeździe.
Dziękuję panu posłowi za zainteresowanie się
sprawą oraz wnikliwe, cenne uwagi, które wezmę
pod uwagę przy dalszym procedowaniu zadania.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Grzegorza Pisalskiego
i Bożeny Kotkowskiej
w sprawie przyznania strażnikom gminnym
prawa do wcześniejszych emerytur (1187)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1187/
08) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Grzegorza Pisalskiego i pani Bożeny Kotkowskiej
z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie przyznania
strażnikom gminnym prawa do wcześniejszych emerytur,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji przygotowało
we współpracy z Zespołem ds. Współpracy ze Strażami
Gminnymi (Miejskimi) projekt ustawy o zmianie
ustawy o strażach gminnych i ustawy o Policji.
Zespół ten składa się z przedstawicieli Departamentu
Bezpieczeństwa Publicznego MSWiA, Departamentu
Prawnego MSWiA, Departamentu Administracji
Publicznej MSWiA, komendanta głównego
Policji, Krajowej Rady Komendantów Straży Miejskich
i Gminnych oraz Związku Miast Polskich.
Projekt nowelizacji ustawy o strażach gminnych
przewiduje m.in.:
— wprowadzenie obowiązku zasięgania przez
radę gminy opinii komendanta wojewódzkiego Policji
przed podjęciem uchwały o rozwiązaniu straży;
— określenie i uzupełnienie stanowisk w straży;
— powierzenie nadzoru nad strażami gminnymi
wojewodzie przy pomocy komendanta wojewódzkiego
(Stołecznego) Policji (w miejsce komendanta
głównego Policji) oraz ustawowe określenie zakresu
tego nadzoru;
— dopuszczenie do wykonywania zadań strażników
dopiero po ukończeniu z wynikiem pozytywnym
szkolenia podstawowego;
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego;
— przyznanie strażnikom prawa do ujęcia i doprowadzenia
do najbliższej jednostki Policji nieletniego,
co do którego istnieje uzasadnione podejrzenie, że popełnił
czyn karalny, a zachodzi uzasadniona obawa
ukrycia się nieletniego lub zatarcia śladów tego czynu
albo gdy nie można ustalić jego tożsamości;
— przyznanie strażnikom prawa do kontroli osobistej
w ściśle określonych okolicznościach;
— ustanowienie święta strażnika gminnego
w dniu 29 sierpnia;
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpośredniego
– paralizatora elektrycznego, na który nie
jest wymagane pozwolenie na broń, oraz konia służbowego;
— wprowadzenie możliwości zawarcia ze strażnikiem
drugiej umowy na czas określony;
— wprowadzenie instytucji zawieszenia strażnika
w wykonywaniu obowiązków pracowniczych w razie
wszczęcia postępowania karnego w sprawie o przestępstwo
lub przestępstwo skarbowe;
— określenie czasu pracy strażników;
— wprowadzenie zasady, zgodnie z którą przepisy
ustawy o strażach gminnych będą regulowały
przeprowadzanie badań psychologicznych, natomiast
do badań lekarskich będzie miał zastosowanie Kodeks
pracy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt ustawy
o zmianie ustawy o strażach gminnych i ustawy
o Policji jest obecnie na etapie uzgodnień międzyresortowych.
Pragnę również zauważyć, że strażnicy gminni
(miejscy) są pracownikami w rozumieniu prawa pracy.
Straż gminna (miejska) zaś jest samorządową
umundurowaną formacją o charakterze fakultatywnym
(jednostka samorządu terytorialnego nie ma
obowiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle określonym
celu, jakim jest ochrona porządku publicznego
na terenie jednostki samorządu terytorialnego,
która ją utworzyła. Ponadto ustawodawca wskazuje
w art. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach
gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779, z późn. zm.), że
koszty funkcjonowania straży pokrywane są z budżetu
jednostki samorządu terytorialnego, która
utworzyła daną formację. Natomiast w przypadku
funkcjonariuszy Policji, ich świadczenia wypłacane

522
są z budżetu państwa, a ponadto łączy ich z państwem
stosunek służby. Analizując przedmiotową
kwestię, należy zwrócić uwagę na istniejące różnice
pomiędzy pracą strażników gminnych (miejskich)
a służbą funkcjonariuszy Policji. W przeciwieństwie
do straży gminnej (miejskiej) realizującej zadania
na terenie gminy, która utworzyła daną formację,
i spełniającej rolę służebną wobec społeczności lokalnej
ustawodawca nie ograniczył zakresu działania
funkcjonariuszy Policji do ściśle określonego terytorium,
wskazując, że jest to umundurowana formacja
służąca społeczeństwu. Strażnicy gminni
(miejscy) mają również znacznie ograniczony – w stosunku
do funkcjonariuszy Policji – zakres kompetencji.
Warto chociażby wskazać na zadania Policji
w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania
przestępstw i wykroczeń oraz wykonywania
czynności: operacyjno-rozpoznawczych, dochodzeniowo-śledczych
i administracyjno-porządkowych. Zadania
straży sprowadzają się przede wszystkim do
czynności o charakterze administracyjno-porządkowym
i mieszczą się w sferze porządku publicznego.
W przypadku zaś Policji – również w sferze bezpieczeństwa
publicznego.
Dodać należy, że istotnym składnikiem służby
policjantów jest pełna dyspozycyjność oraz wykonywanie
służby w nielimitowanym czasie pracy i trudnych
warunkach, związanych niejednokrotnie z narażeniem
życia. Ponadto różnice dotyczące formacji
występują w zakresie kryteriów doboru oraz szkolenia,
którego zakres przedmiotowy jest znacznie
ograniczony w przypadku straży. Na uwagę zasługuje
również wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 19 października 2004 r. (K 1/04, OTK-A
2004/9/93), w którym trybunał stwierdził, iż służby
mundurowe (i umundurowane) nie tworzą bezwzględnie
jednolitej kategorii zawodowej, gdyż każda
z tych grup ma własną specyfikę, która może
uzasadniać ich swoiste różnicowanie. Natomiast
w wyroku z dnia 23 września 1997 r. (K 25/96, OTK
1997/3-4/36) Trybunał Konstytucyjny wśród szczególnych
warunków uzasadniających korzystniejsze
zasady nabywania przez funkcjonariuszy służb mundurowych
uprawnień emerytalno-rentowych oraz
ustalania ich rozmiaru wymienił m.in. pełną dyspozycyjność
i zależność od władzy służbowej, wykonywanie
zadań w nielimitowanym czasie pracy i trudnych
warunkach, związanych nierzadko z bezpośrednim
narażeniem życia i zdrowia (np. w czasie
udziału w obronie kraju lub ochronie bezpieczeństwa
obywateli), wysoką sprawność fizyczną i psychiczną
wymaganą w całym okresie pełnienia służby,
niewielkie możliwości wykonywania dodatkowej
pracy i posiadania innych źródeł utrzymania, ograniczone
prawo udziału w życiu politycznym i zrzeszania
się. Z samej tylko przynależności do służby
mundurowej czy też formacji umundurowanej nie
można wysnuwać wniosku, że status prawny poszczególnych
profesji do niej zaliczanych powinien
być kształtowany przez ustawodawcę w sposób identyczny.
Nie deprecjonując charakteru pracy strażników
gminnych (miejskich), jako cechującej się ryzykiem,
odpowiedzialnością, czy też sprawnością fizyczną
i psychiczną, należy jednak pamiętać, że jest to fakultatywna
formacja samorządowa. Katalog przyznanych
strażnikom gminnym (miejskim) uprawnień
i obowiązków, jak również terytorium ich realizacji
istotnie różnią się od uprawnień i obowiązków
funkcjonariuszy Policji. Należy również stwierdzić,
że przyznane przez ustawodawcę wcześniejsze przywileje
emerytalno-rentowe odnoszą się przede wszystkim
do służb mundurowych o ogólnokrajowym zasięgu
działania.
Z uwagi na powyższe objęcie strażników gminnych,
którzy są pracownikami samorządowymi,
przepisami ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu,
Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej
oraz ich rodzin (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67,
z późn. zm.) nie wydaje się możliwe.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
w sprawie modernizacji drogi krajowej K48
(Radom–Tomaszów Mazowiecki) (1189)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Roberta Telusa z dnia 6 lutego
2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-1189/08, w sprawie modernizacji
drogi krajowej nr 48 na odcinku Radom–
–Tomaszów Mazowiecki uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Wykaz dróg krajowych zgodny z zarządzeniem
nr 34 generalnego dyrektora dróg krajowych i autostrad
z dnia 12 grudnia 2006 r. ustala przebieg drogi
krajowej nr 48 w następujący sposób: Tomaszów Mazowiecki–Inowłódz–Klwów–Potworów–Białobrzegi–
–Głowaczów–Kozienice–Nowe Słowiki–Sieciechów–
–Opactwo–Dęblin–Moszczanka–Kock.

523
W 2008 r. planowana jest modernizacja ww. drogi
w miejscowości Spała (woj. łódzkie) oraz miejscowości
Wyśmierzyce (woj. mazowieckie). Z kolei na
lata 2009–2012 zaplanowana została modernizacja
następujących odcinków drogi krajowej nr 48:
— 2009 r. – odcinek Stromiec–Dobieszyn–granica
powiatu,
— 2010 r. – odcinek Głowaczów–Brzóze,
— 2011 r. – odcinki: Brzóze–Kozienice oraz Kozienice–Sieciechów,
— 2012 r. – odcinki: Tomaszów Mazowiecki–Spała
oraz Sieciechów–granica województwa.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Telusa
w sprawie budowy obwodnicy miasta Opoczna
(1190)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Roberta Telusa z dnia 6 lutego
2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-023-1190/08, w sprawie budowy
obwodnicy Opoczna uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
opracowała już koncepcję programową obwodnicy
Opoczna. W chwili obecnej trwają prace projektowe,
których termin zakończenia został zaplanowany na
koniec bieżącego roku. Jednakże z uwagi na fakt, iż
potrzeby w zakresie budowy i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają
wielkość dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje
drogowe mogą zostać przewidziane do realizacji
jako zadania podstawowe. W tej sytuacji w pierwszej
kolejności realizowane będą zadania najpilniejsze.
Zatem rozpoczęcie budowy przedmiotowej obwodnicy
może nastąpić jedynie pod warunkiem zabezpieczenia
odpowiednich środków finansowych.
W tej sytuacji nie jest możliwe jednoznaczne wskazanie
terminu rozpoczęcia oraz dalszego harmonogramu
prac nad obwodnicą Opoczna.
Równocześnie należy podkreślić, że Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, w miarę udostępniania
jej środków finansowych, podejmie działania
zmierzające do wybudowania sieci dróg o najwyższym
standardzie w możliwie najkrótszych terminach.
Proces przygotowania inwestycji jest jednak
pracochłonny, długotrwały i pochłaniający duże
nakłady finansowe.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie sytuacji byłych żołnierzy-górników
(1191)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo pana marszałka z dnia 20 lutego br., znak:
SPS-023-1191/08, dotyczące interpelacji posła Andrzeja
Walkowiaka w sprawie sytuacji byłych żołnierzy
górników, uprzejmie informuję:
Podejmując w 2006 r. prace nad nową ustawą
kombatancką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
dokonało analizy roszczeń różnych grup społecznych
związanych z okresem 1939–1989. Dlatego
w projekcie założeń nowelizacji prawa kombatanckiego
była zawarta część informacyjna zawierająca
oczekiwania poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi żołnierze górnicy, osoby
wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca zamieszkania,
małoletnie ofiary wojny, żołnierze batalionów
budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, osoby rozminowujące
kraj w latach 1945–1956, ofiary akcji
„Wisła”, a także wiele innych grup osób poszkodowanych.
W założeniach oszacowane zostały środki
finansowe, jakie należałoby przeznaczyć na ewentualne
spełnienie tych oczekiwań, które łącznie określono
na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowując
projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględniono
tylko te kategorie osób, o których mowa
w uchwale Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., obligujacej
rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających pomoc
finansową państwa dla osób walczących o wolną
Polskę w latach 1939–1989, znajdujących się
w trudnej sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów
w dniu 27 marca 2007 r. założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego opracowany zostały przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar re-

524
presji systemów totalitarnych. Projekt nie uwzględnia
roszczeń byłych żołnierzy górników.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji społecznych
i uzyskał akceptację środowisk kombatanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w marcu 2008 r. projekt ustawy skierowany
zostanie do Sejmu RP.
Natomiast kwestię świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych określa
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz.U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Ustawa
ta, realizując wyrażony w art. 68 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej obowiązek zapewnienia obywatelom,
niezależnie od ich sytuacji materialnej,
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, opiera się na
zasadach równego traktowania obywateli oraz solidarności
społecznej. Zgodnie ze wskazaną zasadą
solidarności społecznej, w myśl art. 65 wymienionej
ustawy wszyscy świadczeniobiorcy, to jest osoby
ubezpieczone oraz inne osoby spełniające wskazane
w ustawie wymogi, mają prawo do takich samych
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych.
Przepisy wymienionej ustawy przewidują dla
niektórych kategorii świadczeniobiorców (pacjentów)
szczególne uprawnienia do świadczeń opieki
zdrowotnej. Należą do nich zasłużeni honorowi dawcy
krwi, żołnierze w służbie czynnej, inwalidzi wojskowi,
inwalidzi wojenni, osoby represjonowane.
Uprawnienia te przysługują także wdowom i wdowcom
po poległych żołnierzach, zmarłych inwalidach
wojennych oraz osobach represjonowanych, uprawnionym
do renty rodzinnej.
Prawo do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej
poza kolejnością dla inwalidów wojennych
i wojskowych oraz kombatantów, a także rozciągnięcie
uprawnień do bezpłatnego zaopatrzenia w leki na
małżonków osób represjonowanych pozostających na
ich wyłącznym utrzymaniu oraz wdów i wdowców po
osobach represjonowanych zostało wprowadzone na
mocy ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmianie
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172), która weszła
w życie z dniem 29 września 2007 r.
Odnosząc się do pytań zawartych w interpelacji,
należy mieć na uwadze, że każda zmiana kręgu osób
uprawnionych do opieki zdrowotnej wymaga dokonania
analizy jej wpływu na finanse Narodowego
Funduszu Zdrowia oraz na dostępność do świadczeń
ogółu świadczeniobiorców.
Należy podkreślić, że szczególne uprawnienia
podmiotowe poszczególnych grup społecznych łamią
zasadę równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej.
Trybunał Sprawiedliwości WE kilkakrotnie
podkreślał, że przy ustalaniu kolejności udzielania
świadczeń zdrowotnych – w przypadku gdy są udzielane
w oparciu o tzw. listy oczekujących – należy
brać pod uwagę aktualny stan zdrowia ubezpieczonego,
a także stopień i naturę niepełnosprawności, które
mogą utrudniać lub uniemożliwiać wykonywanie
zawodu oraz historie jego choroby. Dlatego też przepisy
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych nie przewidują szczególnych
uprawnień dla byłych żołnierzy górników.
Ewentualne rozszerzenie podmiotowe kręgu uprawnionych
do szczególnej opieki zdrowotnej nie może
mieć charakteru uznaniowego, musi mieć oparcie
w wyodrębnieniu tej grupy z ogółu świadczeniobiorców
ze względu na ich sytuację zdrowotną.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie objęcia należności
biegłych sądowych podatkiem VAT (1192)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 20 lutego 2008r. (znak:
SPS-023-1192/08), przy którym przesłana została
interpelacja pana posła Marka Wójcika w sprawie
objęcia należności biegłych sądowych podatkiem od
towarów i usług, uprzejmie informuję:
Analizując sytuację biegłych sądowych na gruncie
przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.), wskazać należy, że rozpatrywanie ich
statusu jako podatników podatku od towarów i usług
powinno być dokonywane w świetle art. 15 ust. 1 i 2
ww. ustawy, pod kątem ustalenia, czy podmioty te
wykonują działalność gospodarczą, zdefiniowaną
dla potrzeb tego podatku. Podatnikiem podatku
VAT są bowiem m.in. osoby fizyczne wykonujące samodzielnie
działalność gospodarczą bez względu na
cel lub rezultat takiej działalności, która obejmuje
również wszelką działalność usługodawców, a także
działalność osób wykonujących wolne zawody, również
wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo
w okolicznościach wskazujących na zamiar
wykonywania czynności w sposób częstotliwy.
Przy czym należy mieć na uwadze, że świadczeniem
usług w rozumieniu ustawy jest każde świadczenie,
które nie stanowi dostawy towarów, w tym również
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy
publicznej lub podmiotu działającego w jego
imieniu, lub nakazem wynikającym z mocy prawa
(art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy).

525
Powyższe oznacza, iż czynności wykonywane przez
biegłego na rzecz organów procesowych mieszczą się
w zakresie czynności podlegających opodatkowaniu,
wyznaczonym przepisami o podatku od towarów
i usług.
Brak jest przy tym podstaw do samoistnego wyłączenia
biegłych z opodatkowania tym podatkiem
na podstawie art. 15 ust. 3 pkt 3 ww. ustawy z dnia
11 marca 2004 r. Sam fakt wymienienia wykonywanych
przez nich czynności w art. 13 pkt 6 ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym
od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.), do którego bezpośrednio odnosi się
przywołany wyżej przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ww.
ustawy z dnia 11 marca 2004 r., nie oznacza automatycznego
wyłączenia biegłych z grona podatników
VAT. Istnieją bowiem dodatkowe kryteria
omawianego wyłączenia odnoszące się do zindywidualizowanego
stosunku prawnego łączącego zlecającego
z wykonującym zlecone czynności, z którego
treści bezpośrednio wynikałyby warunki wykonywania
tych czynności, wynagrodzenia oraz
odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych
czynności wobec osób trzecich.
W przypadku biegłych działających na rzecz organów
procesowych nie można mówić o spełnieniu
warunku z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy dotyczącego
odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności
wobec osób trzecich. Fakt, iż organ procesowy oznacza
przedmiot i zakres ekspertyzy oraz jej formę
i termin sporządzenia, a biegły ma obowiązek stosować
się do wskazówek i żądań tego organu oraz stawiać
się w sądzie na jego wezwanie, nie wprowadza
żadnej zależności między biegłym a zleceniodawcą
(sądem) co do treści opinii czy ekspertyzy. Również
fakt, iż biegły sporządza opinię w oparciu o materiał
(akta sprawy), nie przesądza, że nie jest on w pełni
samodzielny. Opinia wydana przez biegłego jest dowodem
w postępowaniu sądowym, podlegającym
ocenie na równi z innymi dowodami, a nie usługą,
której bezpośrednim odbiorcą jest uczestnik postępowania.
Nie może być zatem mowy o wystąpieniu
w tym przypadku przesłanki wzięcia przez zlecającego
odpowiedzialności wobec osób trzecich za zlecone
czynności. Poza tym opinia biegłego nie jest
świadczeniem otrzymanym bezpośrednio przez osobę
trzecią, np. pozwanego, lecz jest dowodem w postępowaniu
(lub nie jest, jeśli sąd odrzuci tę opinię),
a zatem nie można mówić o przejęciu odpowiedzialności
z tytułu tej opinii wobec osób trzecich. Świadczeniem
otrzymywanym przez np. pozwanego jest
usługa sądu i wyrok w sprawie.
Mając na uwadze powyższe, niewystąpienie warunku
dotyczącego odpowiedzialności zlecającego
wykonanie czynności wobec osób trzecich świadczy
o niezależności działań biegłego, zatem brak jest
podstaw do wyłączenia go z kręgu podatników podatku
od towarów i usług.
Powyższe stanowisko potwierdza najnowsze orzecznictwo
sądów administracyjnych (m.in. wyroki WSA
sygn. akt III SA/Wa 1132/07 z dnia 2 października
2007r. i WSA sygn. akt I SA/Łd 700/ 07 z dnia 7 listopada
2007 r.).
Prawidłowość prezentowanego stanowiska potwierdza
również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości
Wspólnot Europejskich, m.in. orzeczenie
z dnia 14 września 2000 r. w sprawie C-384/98.
Wskazany w wystąpieniu pana posła argument
dotyczący odpowiedzialności cywilnej biegłych sądowych
za wydawane opinie ze względu na opodatkowanie
wykonywanych czynności podatkiem od towarów
i usług nie może być brany pod uwagę, gdyż
objęcie czynności tych podmiotów podatkiem VAT
wynika z implementacji przepisów art. 4 szóstej dyrektywy
Rady z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji
przepisów państw członkowskich, dotyczących
podatków obrotowych – wspólny system podatku
od wartości dodanej – ujednolicona podstawa
wymiaru podatku – 77/388/EEC, z późn. zm. (obecnie
art. 9 i 10 dyrektywy 2006/112/WE). Trudno jest
natomiast odnieść się do niesprecyzowanego przez
pana posła stanowiska Sądu Najwyższego, zgodnie
z którym wydanie opinii przez biegłego nie jest
świadczeniem usług. Należy podkreślić, że znany
mi jest taki pogląd, ale w odniesieniu do regulacji
istniejących w nieobowiązującej już ustawie z dnia
8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz
o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, z późn.
zm.). Obecnie, jak już wskazano powyżej, kwestie
związane z opodatkowaniem podatkiem VAT tego
rodzaju czynności muszą uwzględniać prawo Unii
Europejskiej.
Biorąc powyższe pod uwagę, nie widzę podstaw
i uzasadnienia do zmiany urzędowej interpretacji
z dnia 29 kwietnia 2005r nr PP3-812-130/2005/
AK/864 oraz wprowadzenia w tym zakresie zmian
w przepisach ww. ustawy o podatku od towarów
i usług.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie finansowania projektu
Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”
w Krakowie z centralnych programów unijnych
(1193)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Łukasza Gibały w sprawie

526
finansowania projektu Centrum Jana Pawła II „Nie
lękajcie się!” w Krakowie przedstawiam następujące
stanowisko wynikające z ustaleń z Ministerstwem
Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie
projektów umieszczonych na listach dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor
Polski” w październiku i listopadzie 2007 r.,
pod kątem ich zgodności z kryteriami strategicznymi,
dostępności alokacji finansowej czy też możliwości
realizacji w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą
automatycznego anulowania wsparcia unijnego
tzw. n+2/n+3). W szczególności pod uwagę brano
strategiczny charakter projektu (wpływ na osiągnięcie
celów priorytetu), stopień wpływu projektu
na osiągnięcie wskaźników programu operacyjnego
oraz skalę oddziaływania projektu, zgodnie
z kryteriami strategicznymi ujętymi w wytycznych
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i monitorowania
projektów indywidualnych, zgodnych
z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju. Na liście
projektów indywidualnych ogłoszonej dnia 1 lutego
2008 r. nie znalazły się projekty niespełniające ww.
kryteriów strategicznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż weryfikacja
listy dotyczyła wyłącznie projektów, które znajdowały
się na liście. Podczas procesu weryfikacji nie
uzupełniano listy o nowe projekty, ponieważ w takim
przypadku trzeba byłoby przeprowadzić ponownie
proces konsultacji społecznych. Z tego powodu
projekt Centrum Jana Pawła II „Nie lękajcie się!”
w Krakowie nie został umieszczony na liście.
Ponadto uprzejmie informuję, że informacje na
temat projektu zawarte w interpelacji Pana Posła są
niewystarczające do dokonania rzetelnej oceny projektu
pod względem stopnia spełnienia kryteriów
formalnych i merytorycznych dla działania 11.2 PO
IiŚ: Rozwój oraz poprawa stanu infrastruktury kultury
o znaczeniu ponadregionalnym. Niewyjaśniona
pozostaje kwestia, w jakim stopniu poszczególne elementy
projektu (Dom Jana Pawła II, Centrum spotkań
i dialogu) przyczyniają się do realizacji wskaźników
osi priorytetowej. Istotne jest również ustalenie
poziomu kosztów kwalifikowalnych i niekwalifikujących
się do wsparcia z Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego w ramach projektu.
Uprzejmie informuję, iż w ramach działania 11.2
PO IiŚ mogą być realizowane jedynie projekty, które
przyczyniają się do rozwoju oraz poprawy stanu infrastruktury
kultury o znaczeniu ponadregionalnym
(kategoria interwencji funduszy strukturalnych
59). Przedmiotowy projekt oprócz działań
mieszczących się w ww. kategorii interwencji zawiera
również elementy, które nie mogą być objęte dofinansowaniem
w ramach XI osi priorytetowej PO IiŚ
(np. kaplica). W chwili obecnej projekt nie może zostać
umieszczony na liście projektów indywidualnych
dla XI osi priorytetowej PO IiŚ. Może on jednak
być zgłoszony do konkursu w ramach działania
11.2, co umożliwi dokładną ocenę przedsięwzięcia
pod kątem spełnienia kryteriów wyboru przyjętych
dnia 6 marca br. przez Komitet Monitorujący PO
IiŚ. Procedura konkursowa jest właściwsza ze względu
na specyfikę inwestycji. Konkurs oparty o obiektywne
kryteria selekcji projektów umożliwi wybór
przedsięwzięć najlepszych i najrzetelniej przygotowanych.
Rozpoczęcie pierwszego naboru konkursowego
jest planowane na maj br. Wszelkie informacje
na temat osi priorytetowej, jak i poszczególnych
działań są publikowane na stronie internetowej resortu
kultury (www.mkidn.gov.pl).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w piśmie
do mnie minister kultury i dziedzictwa narodowego
podkreślił wagę tej inwestycji oraz wyraził opinię, iż
podejmie działania mające na celu poszukiwania
wsparcia dla przedmiotowego przedsięwzięcia również
z innych źródeł niż Program Operacyjny „Infrastruktura
i środowisko”.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie uwzględnienia w projekcie
rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
o szczegółowych warunkach technicznych
dla znaków i sygnałów drogowych
oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu
drogowego i warunków ich umieszczania
na drogach postulatów organizacji zrzeszonych
w sieci „Miasta dla rowerów”, a także udziału
organizacji zrzeszających rowerzystów
w konsultacjach projektów aktów prawnych,
istotnych z punktu widzenia rowerzystów (1195)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Łukasza Gibały, przesłaną przy
piśmie nr SPS-023-1195/08 z dnia 20 lutego 2008 r.,
dotyczącą uwzględnienia w projekcie rozporządzenia
zmieniającego rozporządzenie w sprawie szczegółowych
warunków technicznych dla znaków i sygnałów
drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa
ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na
drogach postulatów organizacji pozarządowych, uprzejmie
informuję, że resort, zgodnie z regulaminem
ówczesnego Ministerstwa Transportu, przeprowadził
konsultacje społeczne ww. projektu z organizacjami
pozarządowymi. Termin konsultacji społecznych
upłynął w dniu 18 grudnia 2007 r. Ponadto od

527
dnia 20 listopada 2007 r. podczas konsultacji społecznych
na stronie internetowej resortu był zamieszczony
projekt przedmiotowego rozporządzenia.
Opinie z organizacji wymienionych przez pana
posła do projektu ww. rozporządzenia wpłynęły po
terminie konsultacji społecznych. I tak pisma z opiniami
z:
— Dolnośląskiej Fundacji Ekorozwoju (pismo
z dnia 7 stycznia 2008 r.) – otrzymano w dniu 15 stycznia
2008 r.,
— Polskiego Klubu Ekologicznego (pismo nr 1/
2008 z dnia 3 stycznia 2008 r.) – otrzymano w dniu
10 stycznia 2008 r.,
— Zielonego Mazowsza (pismo nr RAB-07-0001-
-01 z dnia 7 stycznia 2008 r.) – otrzymano w dniu
9 stycznia 2008 r.).
Ministerstwo Infrastruktury nie zna wszystkich
organizacji pozarządowych i stosuje otwartą
formułę konsultacji społecznych projektowanych
aktów prawnych, publikując projekty na stronach
internetowych resortu. Wszystkie wnioski i opinie
do opublikowanych w ten sposób projektów nadesłane
w terminie konsultacji społecznych są przez
resort rozpatrywane.
Dziękuję panu posłowi Łukaszowi Gibała za
wskazanie organizacji pozarządowych, których dotychczasowa
działalność w jego ocenie zasługuje na
zaufanie. Resort uwzględni wymienione organizacje
w konsultacjach społecznych przy kolejnych nowelizacjach
przepisów ruchu drogowego w obszarach,
które pozostają w sferze zainteresowania tych organizacji.
Projektowane zmiany w rozporządzeniu nie wnoszą
obowiązku, a jedynie dają samorządom możliwości
wprowadzenia nowej organizacji ruchu poprawiającej
efektywność ruchu na skrzyżowaniach z sygnalizacją
świetlną. Jeśli zdaniem organizacji zrzeszających
rowerzystów konkretne skrzyżowania dróg
z drogami dla rowerów nie powinny być wyposażane
w sygnalizator S2, to mogą wystąpić z wnioskiem do
właściwych organów zarządzających ruchem na tych
drogach o zmianę lub też zachowanie istniejącej organizacji
ruchu na tym skrzyżowaniu.
Obecnie Ministerstwo Infrastruktury rozpoczyna
przygotowywanie kolejnej nowelizację rozporządzenia
ministra infrastruktury w sprawie szczegółowych
warunków technicznych dla znaków i sygnałów
drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu
drogowego i warunków ich umieszczania na drogach,
która z uwagi na jej zakres obejmie również
aspekty związane z ruchem rowerowym.
Ze względu na powyższe resort chętnie pozna
opinie jak najszerszego środowiska i rozpatrzy
wszystkie merytoryczne wnioski pozwalające na zapewnienie
najwyższego poziomu bezpieczeństwa
każdego z użytkowników drogi.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie podatku VAT naliczanego od opłat
z tytułu użytkowania spółdzielczego
własnościowego prawa do garażu (1197)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r.,
nr SPS-023-1197/08, interpelację pani poseł Krystyny
Grabickiej w sprawie podatku VAT naliczanego od
opłat z tytułu użytkowania spółdzielczego własnościowego
prawa do garażu uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem
od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa
towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium
kraju.
Stosownie do art. 7 pkt 1 ww. ustawy przez dostawę
towarów rozumie się przeniesienie prawa do
rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również
prawa wymienione wprost w tym przepisie. Natomiast
zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy przez
świadczenie usług co do zasady rozumie się każde
świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej
lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości
prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu
art. 7.
Czynności wymienione wyżej podlegają opodatkowaniu
podatkiem od towarów i usług, o ile są wykonywane
przez podatnika tego podatku, w ramach
prowadzonej działalności gospodarczej. Podatnikami,
zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów
i usług, są osoby prawne, jednostki organizacyjne
niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne,
wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą,
o której mowa w ust. 2, bez względu na cel
lub rezultat takiej działalności. Natomiast stosownie
do ust. 2 art. 15 działalność gospodarcza obejmuje
wszelką działalność producentów, handlowców
lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących
zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność
osób wykonujących wolne zawody, również wówczas,
gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach
wskazujących na zamiar wykonywania
czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza
obejmuje również czynności polegające
na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych
i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Stawka podatku od towarów i usług wynosi, co
do zasady, 22% (art. 41 ust. 1 ww. ustawy o podatku
od towarów i usług).
Z wystąpienia pani poseł nie wynika w sposób
jednoznaczny, o jaki rodzaj działalności spółdzielni
mieszkaniowych chodzi.
Wyjaśniam również, że zgodnie z art. 4 ust. 1
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. (Dz. U. z 2003 r.,

528
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) członkowie spółdzielni,
którym przysługują spółdzielcze prawa do lokali,
są obowiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów
związanych z eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości
w częściach przypadających na ich lokale, eksploatacją
i utrzymaniem nieruchomości stanowiących
mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat zgodnie
z postanowieniami statutu.
Zakładając, że wystąpienie pani poseł dotyczy
tego rodzaju opłat pobieranych przez spółdzielnie
mieszkaniowe od członków, wyjaśniam, że stosownie
do art. 43 ust. 1 pkt 11 ww. ustawy o podatku od
towarów i usług zwolnione od podatku są czynności
wykonywane na rzecz członków spółdzielni, którym
przysługują spółdzielcze prawa do lokali mieszkalnych,
członków spółdzielni będących właścicielami
lokali mieszkalnych lub na rzecz właścicieli lokali
mieszkalnych niebędących członkami spółdzielni,
za które są pobierane opłaty, zgodnie z art. 4 ust. 1,
2, 4 i 5 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych.
Zwolnienie wynikające z art. 43 ust. 1 pkt 11
ustawy o podatku od towarów i usług, o którym
mowa powyżej, dotyczy wyłącznie lokali mieszkalnych;
nie odnosi się natomiast do lokali użytkowych
(np. garaży). W świetle powołanych wyżej przepisów
ustawy o podatku od towarów i usług czynności wykonywane
na rzecz członków spółdzielni mieszkaniowych,
którym przysługują spółdzielcze prawa
do lokali innych niż mieszkalne, opodatkowane są
stawką podstawową podatku od towarów i usług
w wysokości 22%.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w przypadku
wątpliwości podatników co do zakresu stosowania
przepisów prawa podatkowego mogą oni wystąpić
z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji
przepisów prawa podatkowego. Organem właściwym
do wydania pisemnej interpretacji przepisów
prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, na wniosek
zainteresowanego, jest, zgodnie z art. 14b § 1
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), minister finansów. Jednakże, na podstawie
art. 14 § 6 ww. ustawy Ordynacja podatkowa
minister finansów upoważnił do wydawania interpretacji
prawa podatkowego dyrektorów Izb Skarbowych
w: Bydgoszczy, Katowicach, Poznaniu i Warszawie
(rozporządzenie ministra finansów z dnia 20
czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania
interpretacji przepisów prawa podatkowego
– Dz. U. Nr 112, poz. 770).
Zgodnie z art. 14 § 2–5 ww. ustawy Ordynacja
podatkowa wniosek o interpretację indywidualną
może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub
zdarzeń przyszłych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie zapobiegania przez rząd
konsekwencjom działalności sekt w Polsce
(1199)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1199/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Ewy Wolak w sprawie zapobiegania przez rząd
konsekwencjom działalności sekt w Polsce, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż na straży przestrzegania
i respektowania wolności wyznania i sumienia
stoją fundamentalne akty prawa międzynarodowego,
których stroną jest również Rzeczpospolita
Polska. Zakładają one, iż prawo do wolności religijnej
jest prawem naturalnym, a państwo powinno
gwarantować przestrzeganie go w życiu publicznym.
Najważniejszymi aktami poruszającymi temat wolności
sumienia i religii są: Powszechna Deklaracja
Praw Człowieka uchwalona przez zgromadzenie
ogólne Narodów Zjednoczonych z dnia 10 grudnia
1948 r., Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich
i Politycznych uchwalony przez Zgromadzenie Ogólne
Narodów Zjednoczonych w dniu 19 grudnia 1966 r.,
Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych
i Kulturalnych uchwalony w dniu 19 grudnia
1966 r., Konwencja o Prawach Dziecka uchwalona
przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych
20 listopada 1989 r., Europejska Konwencja
o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności
podpisana dnia 4 listopada 1950 r. w Rzymie oraz
Deklaracja o Eliminowaniu Wszelkich Form Nietolerancji
i Dyskryminacji z Powodu Religii lub Przekonań
przyjęta przez Zgromadzenie Ogólne Narodów
Zjednoczonych w dniu 21 października 1981 r. Natomiast
na gruncie prawa krajowego kwestie te regulują:
Konstytucja RP z 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483,
z późn. zm.), ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach
wolności sumienia i wyznania (t.j.: Dz. U. z 2005 r.
Nr 231, poz. 1965, z późn. zm.) oraz ustawa z dnia
7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (t.j.:
Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn. zm.).
Problematyka nowych ruchów religijnych lub nowych
wspólnot wyznaniowych budzi zainteresowanie
społeczne − szczególnie zaś istotne jest, iż brak
jest obiektywnych kryteriów umożliwiających ocenę,
jaki ruch religijny można uważać za sektę.
W Polsce konstytucyjną gwarancją jest prawo
każdego obywatela do wolności sumienia i religii.
Ww. ustawa o gwarancjach wolności sumienia i wyznania
traktuje kult religijny jako suwerenną sferę
wolności każdego obywatela. Z punktu widzenia Policji
istotny jest zapis stanowiący, że działalność ko-

529
ściołów i związków wyznaniowych nie może naruszać
przepisów ogólnie obowiązujących ustaw chroniących
bezpieczeństwo publiczne, porządek, zdrowie
i moralność publiczną oraz władzę rodzicielską.
Rola Policji w tym obszarze jest szczególna, a czynności
służbowe podejmowane są na zasadach ogólnych
i mają na celu ochronę porządku prawnego,
a także zapewnienie poczucia bezpieczeństwa publicznego.
Policja, w ramach obowiązującego prawa,
w sposób rzetelny i odpowiedzialny informuje o istocie
działalności, technikach werbowania potencjalnych
wyznawców oraz fundamentalizmie doktrynalnym
nowych grup religijnych. Należy podkreślić,
że podejmowane działania i interwencje dotyczą
przypadków naruszania prawa, a nie faktu istnienia
danej grupy.
Odnosząc się do części interpelacji pani poseł, dotyczącej
czynności o charakterze rozpoznawczym,
warto nadmienić, że w przypadku uzyskania informacji
o niezgodnej z prawem działalności jakiejkolwiek
grupy społecznej, religijnej lub też innej, Policja
prowadzi czynności rozpoznawcze zmierzające
do weryfikacji tych informacji. W przypadku ich
potwierdzenia wykorzystane zostają do wszczęcia
postępowania procesowego. Policja nie prowadzi
czynności operacyjno-rozpoznawczych w stosunku
do ruchów religijnych (formalnych bądź nieformalnych),
które swoim działaniem nie naruszają obowiązujących
przepisów prawa. Monitorowane są jednakże
przez Policję zjawiska związane z niezgodną
z prawem działalnością ruchów pseudoreligijnych.
Jest to jedna z form zapobiegania popełnianiu czynów
zabronionych przez członków bądź sympatyków
tego typu ruchów. Specjaliści z zakresu prewencji
kryminalnej w jednostkach terenowych Policji nawiązują
współpracę z organizacjami pozarządowymi
zajmującymi się problematyką funkcjonowania
sekt. Prowadzą działalność edukacyjno-prewencyjną
w szkołach gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych.
Celem tych działań jest kształtowanie u młodzieży
postaw tolerancji, szacunku wobec odmiennych
wyznań, wzorów zachowań pożądanych ze społecznego
punktu widzenia oraz rozpoznawanie zagrożeń
ze strony grup psychomanipulacyjnych i umiejętności
obrony przed ich szkodliwym oddziaływaniem.
Ponadto Policja w kwestii rozpoznania opisywanego
zjawiska współpracuje z Dominikańskim
Ośrodkiem Informacji o Sektach i Nowych Ruchach
Religijnych, który pomaga osobom pokrzywdzonym
przez destrukcyjną działalność grup psychomanipulacyjnych
i sekt.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w ramach
rządowego programu ograniczania przestępczości
i aspołecznych zachowań pn. „Razem bezpieczniej”
prowadzone są cykliczne działania prewencyjno-
-profilaktyczne pn. „Bezpieczne wakacje”. W ramach
tej akcji, na podstawie zaleceń ministra spraw wewnętrznych
i administracji w sprawie organizacji
działań administracji rządowej na rzecz poprawy
bezpieczeństwa podczas letniego wypoczynku, nałożono
w okresie wakacyjnym na wojewodów oraz
nadzorowane służby obowiązek podejmowania czynności
poprzez monitorowanie środowisk osób nieletnich,
głównie pod kątem występowania zjawisk psychomanipulacyjnych
(sekty), narkomanii, pedofilii,
pornografii dziecięcej oraz ucieczek z domów i przeciwdziałanie
tym zjawiskom. Ponadto, w myśl ww.
zaleceń ministra spraw wewnętrznych i administracji,
podmioty zobowiązane do zapewnienia bezpieczeństwa
inicjowały i organizowały spotkania, podczas
których przedstawiana była m.in. problematyka
destrukcyjnej działalności grup psychomanipulacyjnych.
Warto również dodać, iż z inicjatywy lubuskiego
komendanta wojewódzkiego Policji zostało zorganizowane
i przeprowadzone seminarium szkoleniowe
dla funkcjonariuszy Policji, którego tematem
przewodnim była destrukcyjna działalność
sekt i prawna strona działalności związków wyznaniowych
w Polsce.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie bezpieczeństwa ruchu rowerowego
w Polsce (1200)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Ewy Wolak, przesłaną przy piśmie
nr SPS-023-1200/08 z dnia 20 lutego 2008 r., dotyczącą
problemów bezpieczeństwa ruchu rowerowego,
uprzejmie informuję, że resort prowadził konsultacje
społeczne z organizacjami pozarządowymi do
projektu rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie
w sprawie szczegółowych warunków technicznych
dla znaków i sygnałów drogowych oraz
urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków
ich umieszczania na drogach zgodnie z regulaminem
ówczesnego Ministerstwa Transportu. Termin
konsultacji społecznych upłynął w dniu 18 grudnia
2007 r. Ponadto od dnia 20 listopada 2007 r.
– podczas konsultacji społecznych – projekt ww. rozporządzenia
był zamieszczony na stronie internetowej
resortu. Opinia do projektu ww. rozporządzenia
z organizacji wymienionej w interpelacji poseł Ewy
Wolak – Dolnośląskiej Fundacji Ekorozwoju (pismo
z dnia 7 stycznia 2008 r.), wpłynęła po terminie konsultacji
społecznych w dniu 15 stycznia 2008 r.
Ministerstwo Infrastruktury nie zna wszystkich
organizacji pozarządowych i stosuje otwartą formu-

530
łę konsultacji społecznych projektowanych aktów
prawnych, publikując projekty na stronach internetowych
resortu. Wszystkie wnioski i opinie do opublikowanych
w ten sposób projektów nadesłane
w terminie konsultacji społecznych są przez resort
rozpatrywane.
Dziękuję pani poseł Ewie Wolak za wskazanie organizacji
pozarządowych, których dotychczasowa
działalność w jej ocenie zasługuje na zaufanie. Resort
uwzględni wymienione organizacje w konsultacjach
społecznych przy kolejnych nowelizacjach przepisów
ruchu drogowego w obszarach, które pozostają
w sferze zainteresowania tych organizacji.
Projektowane zmiany w rozporządzeniu nie wnoszą
obowiązku, a jedynie dają samorządom możliwości
wprowadzenia nowej organizacji ruchu poprawiającej
efektywność ruchu na skrzyżowaniach z sygnalizacją
świetlną. Jeśli zdaniem organizacji zrzeszających
rowerzystów konkretne skrzyżowania dróg
z drogami dla rowerów nie powinny być wyposażane
w sygnalizator S-2, to mogą wystąpić z wnioskiem do
właściwych organów zarządzających ruchem na tych
drogach o zmianę lub też zachowanie istniejącej organizacji
ruchu na tym skrzyżowaniu.
Obecnie Ministerstwo Infrastruktury rozpoczyna
przygotowywanie kolejnej nowelizacji rozporządzenia
Ministra Infrastruktury w sprawie szczegółowych
warunków technicznych dla znaków i sygnałów
drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu
drogowego i warunków ich umieszczania na drogach,
która z uwagi na jej zakres obejmie również
aspekty związane z ruchem rowerowym.
Ze względu na powyższe, resort chętnie pozna
opinie jak najszerszego środowiska i rozpatrzy wszystkie
merytoryczne wnioski pozwalające na zapewnienie
najwyższego poziomu bezpieczeństwa każdego
z użytkowników drogi.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Zbigniewa Babalskiego
w sprawie usunięcia z list indykatywnych
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
oraz Programu Operacyjnego
„Innowacyjna gospodarka” na lata 2007–2013
inwestycji strategicznych dla rozwoju regionu
Warmii i Mazur (1201)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana posła Zbigniewa Babalskiego (znak:
SPS-023-1201/08) z dnia 20 lutego br. w sprawie
skreślenia z listy indykatywnej projektów indywidualnych
dotyczących woj. warmińsko-mazurskiego
pragnę przedstawić poniższe wyjaśnienia.
W związku z podjętą w grudniu 2007 r. przeze
mnie decyzją o weryfikacji list projektów indywidualnych
dla Programów Operacyjnych: „Infrastruktura
i środowisko” (PO IiŚ), „Innowacyjna gospodarka”
(PO IG) oraz „Rozwój Polski Wschodniej”
(PO RPW) ministerstwa pełniące funkcje instytucji
pośredniczących w systemie ich realizacji dokonały
przeglądu dotychczas obowiązujących list. Wypracowane
w toku weryfikacji nowe listy projektów indywidualnych
dla krajowych programów operacyjnych
zostały przeze mnie zaakceptowane w dniu 1 lutego
2008 r. Zgodnie z wymogami art. 28 ust 1a ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju (Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658
oraz z 2007 r. Nr 140, poz. 984) w najbliższym czasie
lista ta zostanie opublikowana w Dzienniku Urzędowym
Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”.
Biorąc pod uwagę powyższe, pozwolę odnieść się
do poszczególnych pytań postawionych przez pana
posła w piśmie. Wypracowanie kształtu list projektów
indywidualnych odbywało się przy udziale poszczególnych
instytucji zarządzających, instytucji
pośredniczących oraz przedstawicieli samorządów
regionalnych w oparciu o kryteria strategiczne zawarte
w „Wytycznych ministra rozwoju regionalnego
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i monitoringu
indywidualnych projektów kluczowych”.
Moja aprobata dla zmian w obrębię wykazu indywidualnych
projektów kluczowych dla woj. warmińsko-mazurskiego,
powstałych w wyniku ponownej
weryfikacji projektów pod kątem zgodności ze wspomnianymi
kryteriami strategicznymi oraz pod kątem
możliwości wdrożenia projektu w okresie 2007–
–2015, została podjęta wyłącznie w trosce o rzetelne
i skuteczne zarządzanie środkami finansowymi programów
operacyjnych, czerpiąc naukę z doświadczeń
okresu 2004–2006, gdy problemy z terminowym,
prawidłowym przygotowaniem i wdrażaniem
projektów stworzyły zagrożenie ograniczenia absorpcji
środków.
Odpowiadając na pytanie dotyczące powodów
usunięcia wskazanych projektów, pragnę podkreślić,
że podjęta przeze mnie akceptacja zmian we
wspomnianych listach w obrębie Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” dotyczących
projektów z regionu warmińsko-mazurskiego oparta
została na decyzji Ministerstwa Środowiska, w myśl
której wskutek weryfikacji na listach utrzymane zostaną
te projekty, które:
— w zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa:
– zostały przekazane Komisji Europejskiej w latach
2004–2006, ale nie uzyskały dofinansowania
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006,
oraz projekty, które stanowią kolejną fazę już reali-

531
zowanego przedsięwzięcia współfinansowanego z Funduszu
Spójności;
– są projektami dużymi w rozumieniu przepisów
rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca
2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące
EFRR, EFS oraz Funduszu Spójności (wnioski
dla takich projektów o wartości kosztów całkowitych
powyżej 25 mln euro będą oceniane także przez
Komisję Europejską). Projekty takie muszą charakteryzować
się wysokim stopniem gotowości do realizacji,
a ich realizacja w znacznym stopniu przyczyni
się do redukcji zrzutu do zlewni ładunku azotu pochodzącego
ze ścieków komunalnych;
— w zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi:
– zostały przekazane Komisji Europejskiej w latach
2004–2006, ale nie uzyskały dofinansowania
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006;
– dotyczą budowy zakładów termicznego unieszkodliwiania
odpadów, o dużej skali oddziaływania
i znacznym stopniu skomplikowania ze względu na
swoje oddziaływanie na środowisko przyrodnicze
i społeczne;
— w zakresie priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska:
– mają znaczenie ponadregionalne, mają zasadniczy
wpływ na zapewnienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego
oraz są realizowane przez jednostki
państwowe. Ze względu na swój indywidualny
i unikatowy charakter projekty są nieodpowiednie
do procedury konkursowej.
Spełniając prośbę pana posła o ustosunkowanie
się do wyszczególnionych w piśmie projektów, uprzejmie
informuję, że projekty:
— w zakresie priorytetu I: Gospodarka wodno-
-ściekowa:
1) regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Węgorzewo;
2) regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Orzysz;
3) regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior Mazurskich – aglomeracja
Pisz;
4) regulacja gospodarki wodno-ściekowej w gminach
regionu Wielkich Jezior – aglomeracja Mrągowo;
zostały skreślone z listy, gdyż są to projekty z listy
rezerwowej. Decyzja o usunięciu powyższych
projektów z listy wynika z faktu, iż w ramach priorytetu
I: Gospodarka wodno-ściekowa na listach
podstawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co z kolei powodowało
wielokrotne przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej
sytuacji beneficjenci projektów rezerwowych nie
mieli realnej szansy na otrzymanie dofinansowania.
Dodatkowo pragnę zaznaczyć, że – uwzględniając
decyzję Ministerstwa Środowiska – nie są to projekty
duże. Koszt całkowity każdego z wyżej wymienionych
projektów wynosi mniej niż 25 mln. euro;
— w zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi:
1) system zagospodarowania odpadów komunalnych
w Olsztynie – Zakład Gospodarki Odpadami
Komunalnymi sp. z o.o.;
2) budowa zakładu unieszkodliwiania odpadów
komunalnych wraz ze składowiskiem odpadów w Siedliskach
k. Ełku – Przedsiębiorstwo Gospodarki Odpadami
EKOMAZURY sp. z o.o.;
zostały skreślone z listy, gdyż w myśl założeń Ministerstwa
Środowiska nie są to projekty dotyczące
zakładów termicznego unieszkodliwiania odpadów,
o ponadregionalnej skali oddziaływania i znacznym
stopniu skomplikowania. Z uwagi na swój standardowy,
powtarzalny charakter wskazane projekty nie
wymagają objęcia systemem monitoringu przygotowania
do realizacji.
Natomiast w związku z usunięciem projektu Kanał
Elbląsko-Ostródzki (RZGW Gdańsk) znajdującego
się w ramach osi priorytetowej VI Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” uprzejmie
wyjaśniam, iż w odniesieniu do obszaru turystyki
PO IG powodem usunięcia projektów z listy projektów
indywidualnych, w tym projektów dotyczących
woj. warmińsko-mazurskiego, były przesłanki formalne,
tj. brak przeprowadzenia konsultacji społecznych
listy, oraz fakt, że nie wszyscy potencjalni
beneficjenci zostali poinformowani o możliwości
składania projektów. Dodatkowo w trakcie tworzenia
listy kryteria wyboru projektów dla działania
6.4 nie były jeszcze uzgodnione z właściwymi instytucjami:
pośredniczącą i wdrażającą. W związku
z powyższym instytucja zarządzająca programem
przychyliła się do stanowiska ministra właściwego
do spraw turystyki i podjęła decyzję o przeprowadzeniu
ponownego, otwartego naboru projektów
w obszarze turystyki.
Za organizację prac w przedmiotowym zakresie
odpowiada Polska Organizacja Turystyczna wraz
z Ministerstwem Sportu i Turystyki, we współpracy
z instytucją pośredniczącą, którą dla działania
6.4 jest Ministerstwo Gospodarki. Informacje o naborze
ukażą się w najbliższym czasie na stronach
internetowych ww. instytucji. Po zatwierdzeniu
nowej listy przez instytucję pośredniczącą i zarządzającą
wykaz zostanie poddany – zgodnie ze znowelizowanymi
wytycznymi w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju – 30-dniowym konsultacjom społecznym.
Ogłoszenie przez instytucję zarządzającą
nowej listy projektów indykatywnych planowane
jest na koniec czerwca br.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę poinformować,
iż w obrębie przedmiotowych priorytetów PO
IiŚ minister środowiska zadecydował, iż udzielanie
wsparcia będzie odbywało się także na zasadach
konkursowych w ramach wszystkich priorytetów.
Wszystkie projekty zarówno te już umieszczone na

532
liście, jak i biorące udział w konkursie będą oceniane
według tego samego zestawu kryteriów wyboru
projektów. W związku z zatwierdzeniem 6 marca br.
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ większości
wspomnianych kryteriów niezwłocznie zostaną uruchomione
pierwsze konkursy, aby możliwie jak najszybciej
rozpocząć wydatkowanie unijnych środków.
Tym samym decyzja o usunięciu bądź nieumieszczeniu
jakiegokolwiek przedsięwzięcia na liście projektów
indywidualnych nie oznacza pozbawienia lub
uniemożliwienia uzyskania wsparcia UE, a jedynie
przesądza o formie ubiegania się o wsparcie – w procedurze
pozakonkursowej (indywidualnej) lub konkursowej.
W każdej z powyższych procedur podstawowym
czynnikiem decydującym o udzieleniu lub
nieudzielaniu dofinansowania jest spełnianie przez
projekt kryteriów wyboru finansowanych operacji,
zatwierdzonych dla każdego z programów operacyjnych
przez właściwy komitet monitorujący.
Jeszcze raz pragnę poinformować, że ewentualne
nowe projekty mogą być umieszczone na listach jedynie
w trybie zgodnym z zapisami wytycznych
MRR nr 7 w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitoringu projektów, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju. Zgodnie z przyjętą w wytycznych
procedurą nowe projekty można umieścić
na listach najwcześniej po upływie sześciu miesięcy
od momentu ogłoszenia listy w Dzienniku Urzędowym
RP „Monitor Polski” i następnie raz na sześć
miesięcy w ramach aktualizacji listy.
W świetle powyższych wyjaśnień pragnę przypomnieć
też, że umieszczenie projektu na liście nie jest
równoznaczne z automatycznym przyznaniem dofinansowania,
stwarza jedynie szansę na dofinansowanie.
Projekty powinny przyczyniać się nie tylko do
osiągnięcia zakładanych celów programu operacyjnego,
ale również spełniać kryteria formalne i merytoryczne
ustalone przez wspomniany Komitet Monitorujący.
Dopiero po ich spełnieniu i właściwym przygotowaniu
projektu do realizacji może zostać zawarta
umowa o dofinansowanie. Należy przy tym nadmienić,
iż proces nadania inwestycji charakteru indywidualnego,
oprócz wykazania, iż przedsięwzięcie spełnia
określone w ww. wytycznych przesłanki strategiczne,
wymaga również przeprowadzenia wspomnianych
już konsultacji społecznych.
Pragnę podkreślić, iż w toku weryfikacji projektów
ich lokalizacja nie była czynnikiem decydującym
o pozostawieniu bądź usunięciu z listy. Weryfikacja
odbywała się w oparciu o przesłanki merytoryczne,
objaśnione m.in. w materiale podsumowującym
przebieg procesu weryfikacji, dostępnym na
stronach internetowych MRR.
Odnosząc się ponownie do procesu weryfikacji,
jeszcze raz zapewniam Pana Posła, iż zależało mi na
tym, aby weryfikacja odbywała się w sposób jak najbardziej
przejrzysty i sprawiedliwy. Chciałabym
podkreślić, że moja decyzja dotycząca weryfikacji
list projektów kluczowych nie była wymierzona
przeciwko woj. warmińsko-mazurskiemu ani żadnemu
z polskich regionów. Moje działanie w powyższym
zakresie, jak też wszystkie inne podejmowanie
kroki podyktowane były i będą chęcią tworzenia takich
list projektów indywidualnych, które zagwarantują
szybkie i – co najważniejsze – efektywne wydatkowanie
unijnych funduszy na projekty o strategicznym
znaczeniu, ważne dla osiągnięcia zakładanych
wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
naszego kraju.
Nadmienię też, że w ramach procesu weryfikacji
nie usunięto żadnego projektu z Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”, który to program
ukierunkowany jest na wsparcie m.in. woj.
warmińsko-mazurskiego.
Mam nadzieję, że moje wyjaśnienia będą dla
Pana satysfakcjonujące i przyczynią się do pomyślnej
współpracy służącej rozwojowi zarówno woj.
warmińsko-mazurskiego, jak też całego kraju.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie państwowego wsparcia
przedsięwzięć mających na celu pozyskiwanie
mieszkalnych lokali komunalnych
innych niż socjalne (1204)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
SPS-023-1204/08 z dnia 20 lutego 2008 r. dotyczącym
interpelacji posła Witolda Klepacza w sprawie
państwowego wsparcia przedsięwzięć mających
na celu pozyskiwanie mieszkalnych lokali komunalnych
innych niż socjalne, uprzejmie przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie dotyczące rozszerzenia
programu wsparcia gmin w realizacji budownictwa
dla najuboższych, należy stwierdzić, że w resorcie
infrastruktury podjęte zostały prace zmierzające do
weryfikacji modelu wsparcia gmin w zakresie tworzenia
zasobu lokali socjalnych. Stosowne regulacje
w tym zakresie zostałyby wprowadzone w wyniku
nowelizacji ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań
chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych
(Dz. U. Nr 251, poz. 1844). W obecnym kształcie
ustawa ta przewiduje finansowe wsparcie gmin,

533
związków międzygminnych, powiatów i organizacji
pożytku publicznego w realizacji budownictwa socjalnego.
W zależności od rodzaju przedsięwzięcia inwestor
może uzyskać pomoc z Funduszu Dopłat w maksymalnej
wysokości 20–40% jego kosztów. Dofinansowane
przedsięwzięcie może polegać na budowie,
remoncie, przebudowie i zmianie sposobu użytkowania
budynku, a także na udziale w inwestycji realizowanej
przez TBS. Możliwy jest także zakup lokali
mieszkalnych na rynku wtórnym z przeznaczeniem
na lokale socjalne lub mieszkania chronione.
Projektowane rozwiązania zakładają wprowadzenie
możliwości warunkowego pozyskiwania przez
gminy, w oparciu o wsparcie uzyskiwane ze środków
Funduszu Dopłat, mieszkań komunalnych niebędących
zasobem lokali socjalnych (pod warunkiem
analogicznego zwiększenia przez gminę zasobu lokali
socjalnych), co stworzyłoby znacznie lepsze warunki
dla prowadzenia przez gminy polityki mieszkaniowej
w zakresie odpowiedniej do potrzeb i uwarunkowań
dochodowych alokacji zasobów socjalnych.
Na podobnych warunkach (stosowne zwiększenie
zasobu mieszkań socjalnych przez gminę) ze
wsparcia udzielanego z Funduszu Dopłat mogłyby
również korzystać gminy dokonujące zakupu byłych
mieszkań zakładowych (wraz z najemcami zamieszkującymi
te mieszkania), sprywatyzowanych przed
dniem 7 lutego 2001 r., tj. przed wejściem w życie
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania
mieszkań będących własnością przedsiębiorstw
państwowych, niektórych spółek handlowych z udziałem
Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością Skarbu
Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24, z późn.
zm.). Przewiduje się, że propozycje stosownych regulacji
w tym zakresie, po nadaniu im odpowiedniego
kształtu legislacyjnego, w połowie br. będą mogły
stać się przedmiotem obrad parlamentu.
W kwestii uruchomienia programu wsparcia remontów
budynków mieszkalnych uprzejmie informuję,
że w dniu 19 lutego 2008 r. Rada Ministrów
przyjęła projekt ustawy o wspieraniu termomodernizacji
i remontów. Zawarte w projekcie rozwiązania
niewątpliwie ułatwiłyby gminom zadanie prowadzenia
aktywnej polityki w odniesieniu do własnych istniejących
zasobów mieszkaniowych. W szczególności,
w przypadku komponentu termomodernizacyjnego
tego programu, zostały praktycznie utrzymane
dotychczasowe możliwości realizowania przez gminy
przedsięwzięć termomodernizacyjnych w zasobach
komunalnych. W sposób pośredni proponowana
w projekcie ustawy nowelizacja ustawy z dnia
30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych
kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii
gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych
premii gwarancyjnych poszerzająca katalog
czynności uprawniających do uzyskania premii gwarancyjnej
o niektóre prace remontowe dotyczące lokalu
mieszkalnego, również będzie mogła ułatwiać
gminom prowadzenie aktywnej polityki w odniesieniu
do własnych zasobów. Dotyczy to w szczególności
tych gmin, które wspierają swoich mieszkańców
w podejmowanych wysiłkach mających na celu poprawę
stanu technicznego należących do nich budynków
mieszkalnych, a także tych gmin, które aktywnie
wspierają rozwój programu budowy mieszkań
o umiarkowanych czynszach.
Z drugiej strony, z zawartego w projekcie ustawy
komponentu wsparcia przedsięwzięć remontowych,
jaki stanowić ma premia remontowa udzielana na
częściową spłatę kredytu inwestycyjnego po zakończeniu
przedsięwzięcia, gminy będą mogły korzystać
tylko w niewielkim zakresie (komponent remontowo-
-modernizacyjny wprowadza możliwość korzystania
ze wsparcia w realizacji przedsięwzięć remontowych
przez wspólnoty mieszkaniowe z mniejszościowym
udziałem gminy). Możliwość poszerzenia kręgu beneficjentów
komponentu remontowo-modernizacyjnego
była analizowana w trakcie prac nad projektem
ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów,
gdyż w gestii gmin pozostaje podobna część
najstarszych zasobów mieszkaniowych, jak w przypadku
pozostałych ich gestorów. Wobec istniejących
ograniczeń budżetowych pojawiła się jednak konieczność
wyboru tylko jednej z tych dwóch grup gestorów
najstarszych zasobów mieszkaniowych. Dokonując
takiego, a nie innego wyboru uwzględniony
został fakt, że istnieje również możliwość współfinansowania
remontów budynków mieszkalnych na
każdym szczeblu samorządowym, zarówno ze środków
własnych, jak i ze środków Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego, w ramach kompleksowych
przedsięwzięć rewitalizacyjnych, realizowanych
na podstawie regionalnych programów operacyjnych
na lata 2007–1913. Uwarunkowania wykorzystania
środków tego funduszu na remonty budynków
mieszkalnych sprawiają, że z możliwości
korzystania funduszy strukturalnych zostaną jednak
praktycznie wyłączeni gestorzy zasobów mieszkaniowych
na terenach wielu gmin. Rozwiązania
proponowane w projekcie ustawy o wspieraniu termomodernizacji
i remontów spełnią w takim przypadku
rolę rozwiązania komplementarnego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń

534
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie realizacji projektu Funduszu
Małych Projektów w ramach Programu
Operacyjnego Współpracy Transgranicznej
Polska–Litwa 2007–2013 (1205)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo znak SPS-023-1205/08 z dnia 20 lutego 2008 r.
dotyczące interpelacji pana posła Jana Kamińskiego
z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie realizacji projektu
Funduszu Małych Projektów w ramach Programu
Współpracy Transgranicznej Polska–Litwa na lata
2007–2013 pragnę przekazać następujące wyjaśnienia.
Ad 1
Przedstawiciele Ministerstwa Rozwoju Regionalnego
od początku prac w ramach międzynarodowej
grupy roboczej odpowiedzialnej za przygotowanie
projektu Programu Współpracy Transgranicznej Litwa–Polska
2007–2013 postulowali utworzenie
w jego ramach Funduszu Małych Projektów (FMP).
W trakcie kolejnych spotkań MRR przedstawiało
wagę realizacji mikroprojektów w ramach specjalnego
mechanizmu, dzięki któremu wspierane będą
wspólne działania społeczności lokalnych i kontakty
międzyludzkie. Mimo oporu wobec proponowanego
rozwiązania strony litewskiej (Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych), która wskazywała m.in. na brak
doświadczeń w realizacji podobnego schematu na
granicy polsko-litewskiej (taki fundusz nie funkcjonował
w Programie Sąsiedztwa Litwa–Polska–obwód
kaliningradzki Federacji Rosyjskiej w latach 2004–
–2006), w wyniku długotrwałych negocjacji w dokumencie
programowym umieszczono zapis o funkcjonowaniu
Funduszu Małych Projektów.
21 grudnia 2007 r. Program Operacyjny Litwa–
–Polska 2007–2013 został zatwierdzony przez Komisję
Europejską. Od początku stycznia 2008 r. toczą
się intensywne prace nad przygotowaniem dokumentów
niezbędnych do uruchomienia programu.
Pragnę zaznaczyć, iż to strona litewska jest odpowiedzialna
za zarządzanie programem i to ona inicjuje
prace nad poszczególnymi dokumentami.
Chciałabym podkreślić, iż niezależnie od tego MRR
stoi na stanowisku, że uruchomienie Funduszu Małych
Projektów powinno nastąpić jak najszybciej.
Ad 2
Dwustronny Program Współpracy Transgranicznej
Litwa–Polska jest programem nowym, który
nie miał swojego odpowiednika w perspektywie finansowej
2004–2006. Biorąc pod uwagę powyższy
fakt, stan prac nad jego uruchomieniem należy uznać
za zaawansowany. Pierwsze posiedzenie Wspólnego
Komitetu Monitorująco-Sterującego (WKMS) program
zaplanowane jest na koniec marca br. Uruchomienie
programu oraz pierwszy nabór wniosków
planowany jest na połowę kwietnia br.
Ad 3
Fundusz Małych Projektów w programie Litwa–
–Polska obejmuje cały obszar wsparcia po polskiej
stronie, a więc odpowiednie podregiony na poziomie
NUTS III z województw podlaskiego i warmińsko-mazurskiego.
Strona polska w prowadzonych rozmowach
z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych Litwy zaproponowała
Stowarzyszenie Euroregion „Niemen” jako
partnera do wspólnego projektu na zarządzanie FMP
po polskiej stronie granicy. Szczegółowe kryteria, które
będą musiały być spełnione przez administratorów
FMP, zostaną zatwierdzone przez Wspólny Komitet
Monitorująco-Sterujący (WKMS) program, podobnie
jak wniosek na zarządzanie FMP złożony wspólnie
przez polskiego i litewskiego partnera.
Pragnę zauważyć, iż znalezienie partnera po
stronie litewskiej do wspólnego projektu na administrowanie
FMP uzależnione jest również od aktywnej
postawy i działań Stowarzyszenia Euroregion
„Niemen”.
Ad 4
Polsko-litewska współpraca transgraniczna w perspektywie
finansowej 2004–2006 odbywała się w ramach
Programu Sąsiedztwa Litwa–Polska–obwód
kaliningradzki Federacji Rosyjskiej Interreg IIIA/
Tacis CBC. Łącznie realizowanych było 67 projektów
dwustronnych z udziałem polskich i litewskich
beneficjentów, a łączna wartość dofinansowania
tych przedsięwzięć ze środków Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego wyniosła prawie 11 mln
euro. Biorąc pod uwagę, iż w ramach programu możliwa
była realizacja również tzw. projektów narodowych
(bez udziału partnera zagranicznego), dowodzi
to dużego zainteresowania beneficjentów z obu
stron granicy wspólnymi projektami. Dodatkowo
niektórzy beneficjenci składali po kilka wspólnych
wniosków (przykładem mogą być projekty samorządów
polskiego Puńska i litewskiego Alytusa).
Ad 5
Polscy beneficjenci byli bardzo aktywni w Programie
Sąsiedztwa Litwa–Polska–obwód kaliningradzki
Federacji Rosyjskiej 2004–2006. Łącznie
uczestniczyli w 128 projektach, których wartość dofinansowania
ze środków Europejskiego Funduszu
Rozwoju Regionalnego wyniosła ponad 20 mln euro.
Świadczy to o znacznej roli, jaką odgrywali w realizacji
programu. Wierzę, że podobna aktywność polskich
organizacji będzie miała miejsce w programie
Litwa–Polska 2007–2013.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska

535
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jolanty Szczypińskiej,
Tadeusza Cymańskiego, Piotra Stanke
i Zbigniewa Kozaka
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
placówek publicznej ochrony zdrowia
na przykładzie Centrum Klinicznego
Akademii Medycznej w Gdańsku (1207)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów: pani Jolanty Szczypińskiej,
pana Tadeusza Cymańskiego, pana Piotra Stanke,
pana Zbigniewa Kozaka, przekazaną przy piśmie
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1207/08,
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej placówek
publicznej ochrony zdrowia na przykładzie Centrum
Klinicznego Akademii Medycznej w Gdańsku, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych informacji.
W dniu 12 lutego 2008 r. Rada Ministrów przyjęła
zmianę uchwały w sprawie ustanowienia programu
wieloletniego pod nazwą „Wzmocnienie bezpieczeństwa
zdrowotnego obywateli”. W wykazie zakładów
opieki zdrowotnej zakwalifikowanych do dofinansowania
zostało uwzględnione Akademickie Centrum
Kliniczne – Szpital Akademii Medycznej w Gdańsku.
W dniu 10 marca 2008 r. zostały zaliczkowo przekazane
środki finansowe w ramach powyższego programu
w wysokości 10 mln zł. Jednocześnie uprzejmie
informuję, iż zakład oraz organ założycielski,
tj. Akademia Medyczna w Gdańsku, zostali zobowiązani
do przekazania programu restrukturyzacji
ACK do dnia 31 marca 2008 r.
Obecnie rząd, przygotowując pakiet rozwiązań
mających na celu naprawę systemu ochrony zdrowia,
pracuje między innymi nad ustawą, która ma
doprowadzić do konwersji zadłużenia publicznych
zakładów opieki zdrowotnej na długoterminowe papiery
wartościowe. Obecnie przedwczesne jest jednak
rozważanie, czy i w jakim zakresie ACK – Szpital
Akademii Medycznej w Gdańsku będzie mógł
skorzystać z rozwiązań zaproponowanych w tych
przepisach.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
O d p o w i e d ź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie zatrudniania asystentów
prokuratora (1208)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z udzielonym
przez prezesa Rady Ministrów upoważnieniem
dla ministra sprawiedliwości do udzielenia odpowiedzi
na interpelację pani poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie zatrudniania asystentów prokuratora
(SPS-023-1208/08), uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Możliwość zatrudnienia w powszechnych jednostkach
organizacyjnych prokuratury asystentów
prokuratorów została wprowadzona ustawą z dnia
29 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy Prawo o ustroju
sądów powszechnych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 136, poz. 959).
Zgodnie z brzmieniem art. 2 powołanej ustawy
do ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze
dodano rozdział 5a zatytułowany „Asystenci prokuratorów”,
w którym m.in. określono podstawowe
uprawnienia asystentów (w tym przeprowadzanie
w toku postępowania przygotowawczego niektórych
czynności procesowych) oraz kryteria, jakie winna
spełniać osoba zatrudniona na tym stanowisku. Jednym
z tych kryteriów, wymienionym w art. 100a
ust. 5 pkt 3 ustawy o prokuraturze, jest wymóg
ukończenia studiów wyższych w Polsce i uzyskania
tytułu magistra lub studiów zagranicznych uznanych
w Polsce.
Odstąpienie od wymogu wykształcenia prawniczego
dla kandydatów na stanowisko asystenta
prokuratora było motywowane potrzebą stworzenia
możliwości wykorzystywania innej niż prawnicza,
specjalistycznej wiedzy osób zatrudnionych na
omawianym stanowisku, przy jednoczesnym założeniu,
iż spełnienie przez nich warunku odbycia
stażu urzędniczego w sądzie lub w prokuraturze
bądź uprzedniego zatrudnienia w prokuraturze
jako urzędnika na stanowisku specjalisty zapewni
podstawową znajomość problematyki pracy prokuratorskiej.
Dodać należy, że szczegółowy zakres i sposób wykonywania
czynności przez asystentów prokuratorów
został uregulowany rozporządzeniem ministra
sprawiedliwości z dnia 26 września 2007 r. (Dz. U.
Nr 180, poz. 1282).
Kolejne rozporządzenia realizujące dyspozycje
zawarte w przepisach art. 100a ust. 10 i art. 100c
ust. 7 i 8 ustawy o prokuraturze zostały wydane
w dniach 6 grudnia 2007 r. oraz 16 stycznia i 28 stycznia
2008 r. W rozporządzeniach tych uregulowano
szczegółowy sposób i tryb przeprowadzania konkursów
na stanowisko asystenta prokuratora, wysokość
wynagrodzenia asystentów prokuratorów oraz szcze-

536
gółowy sposób i tryb uzyskiwania informacji o osobie
ubiegającej się o zatrudnienie na tym stanowisku.
Odnosząc się do pytań przedstawionych w interpelacji,
stwierdzić należy, iż określony w rozporządzeniu
z dnia 6 grudnia 2007 r. (Dz. U. Nr 235,
poz. 1728) sposób i tryb przeprowadzania konkursów
na stanowisko asystenta prokuratora eliminuje
ryzyko zatrudnienia osób nieposiadających odpowiednich
kwalifikacji.
W szczególności należy wskazać na trójetapowy
tryb przeprowadzania konkursu, w toku którego sprawdzana
jest – zarówno w formie pisemnego testu, jak
i rozmowy kwalifikacyjnej – m.in. znajomość przepisów
regulujących ustrój i organizację prokuratury,
przepisów prawa karnego materialnego i procesowego,
jak również wybranych ustaw szczególnych stosowanych
w bieżącej pracy prokuratury.
Jeśli zaś chodzi o zagadnienie wprowadzenia
ewentualnych zmian w wymogach dotyczących kwestii
wykształcenia asystentów prokuratora, stwierdzić
należy, iż rozważania w tym przedmiocie będzie
można podjąć po zweryfikowaniu w praktyce sposobu
funkcjonowania obecnie obowiązujących regulacji.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
O d p o w i e d ź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie rejestrowania przez studentów
przebiegu egzaminów (1209)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzymaniem
interpelacji pani poseł Jolanty Szczypińskiej
(nr SPS-023-1209/08) w sprawie rejestrowania
przez studentów przebiegu egzaminów pragnę przedstawić,
co następuje.
Nie mogę podzielić stanowiska w kwestii zaniżania
ocen przez egzaminatorów z powodu potrzeb finansowych
uczelni i osobistego stosunku wykładowcy
do studenta. Do ministerstwa nie docierają sygnały
od studentów w tej sprawie.
Jeżeli taka sytuacja miałaby miejsce, zgodnie
z regulaminem studiów student może wystąpić z wnioskiem
o przeprowadzenie egzaminu komisyjnego.
W przypadku uzyskania pozytywnej oceny z tego
egzaminu uczelnia nie może pobierać opłaty.
Odnosząc się do sprawy nagrywania ustnych egzaminów
uprzejmie informuję, iż przepisy ustawy
z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym,
nie regulują tej kwestii. Sprawa możliwości
nagrywania egzaminów nigdy nie została zasygnalizowana
w korespondencji ze studentami i uczelniami.
W przypadku zaistnienia takiego problemu decyzje
w tej sprawie należą do kompetencji władz autonomicznych
uczelni oraz nauczycieli akademickich
przeprowadzających egzamin.
W mojej opinii posłużenie się przez studenta aparaturą
rejestrującą przebieg egzaminu bez zgody nauczyciela
akademickiego może być uznane za naruszenie
przepisów o ochronie danych osobowych oraz
dóbr osobistych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wyjaśnienia
w omawianej sprawie zostały przekazane przewodniczącemu
Parlamentu Studentów Rzeczypospolitej
Polskiej 21 stycznia 2008 r.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Barbara Kudrycka
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie sytuacji w szpitalu w Jędrzejowie
(1210)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pani poseł Jolanty Szczypińskiej w sprawie
sytuacji w szpitalu w Jędrzejowie, przekazaną przy piśmie
z dnia 20 lutego br., znak: SPS-023-1210/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Nowe kierownictwo Ministerstwa Zdrowia od
pierwszych dni urzędowania podjęło intensywne
działania w zakresie przygotowania planu naprawy
systemu ochrony zdrowia w Polsce. Zdiagnozowane
zostały kluczowe wady i uchybienia występujące
w tym systemie, wśród których należy przede
wszystkim wymienić: brak dostępności wielu świadczeń
medycznych, nieodpowiadająca potrzebom pacjentów
struktura szpitali, brak właściwego nadzoru
nad pracą SPZOZ-ów ze strony organów założycielskich,
dziesięciomiliardowe zadłużenie placówek.
Kompleksowa identyfikacja występujących problemów
i nieprawidłowości była podstawą do wypracowania
programu wprowadzania długofalowych rozwiązań
systemowych mających na celu stabilizację
oraz poprawę sytuacji w obszarze ochrony zdrowia,
w pierwszej kolejności poprzez uszczelnienie systemu
na drodze racjonalizacji gospodarowania dostępnymi
środkami finansowymi. W trybie pilnym pod
obrady parlamentu skierowane zostały już pierwsze
projekty ustaw naprawczych, w tym projekt nowej

537
ustawy porządkującej obszar funkcjonowania zakładów
opieki zdrowotnej i wprowadzającej rozwiązania
służące poprawie efektywności zarządzania poszczególnymi
placówkami oraz projekt ustawy o dobrowolnych
dodatkowych ubezpieczeniach zdrowotnych,
stwarzającej warunki dla rozwoju ubezpieczeń
dobrowolnych i otwierającej możliwość zasilenia systemu
publicznej ochrony zdrowia dodatkowymi
środkami finansowymi. Równolegle prowadzone są
prace w zakresie koszyka świadczeń zdrowotnych,
którego wprowadzenie pozwoli polskim pacjentom
na uzyskanie bezpłatnego i faktycznego dostępu do
zabiegów ratujących życie i zdrowie oraz zagwarantuje
godny przebieg leczenia.
Jednocześnie należy zauważyć, że jednym z najbardziej
palących problemów zastanych przez nowe
kierownictwo Ministerstwa Zdrowia była zapowiedziana
już w listopadzie ubiegłego roku i konsekwentnie
realizowana od początku stycznia 2008 r.
akcja protestacyjna personelu medycznego związana
z wprowadzeniem, zgodnie z wymogami unijnej
dyrektywy, 48-godzinnego czasu pracy lekarzy.
W celu ułatwienia dyrektorom szpitali zapewnienia
pacjentom ciągłości opieki medycznej w trybie pilnym
zliberalizowane zostały warunki odbywania
szpitalnych dyżurów lekarskich. Ponadto w roku
bieżącym skierowano już dodatkowe środki na leczenie
szpitalne w kwocie 1,33 mld zł.
Naprawa sektora ochrony zdrowia wymaga poszukiwania
jak najszerszego porozumienia społecznego.
Wyrażona przez prezesa Rady Ministrów Donalda
Tuska w sejmowym exposé wola współpracy
ze wszystkimi środowiskami zainteresowanymi naprawą
systemu ochrony zdrowia zaowocowała inicjatywą
zwołania „białego szczytu”. Organizowane
w ramach szczytu spotkania stanowią platformę
wymiany poglądów oraz wspólnego zdefiniowania
oczekiwań, priorytetów oraz propozycji rozwiązań
wraz z zakreśleniem drogi dojścia do pożądanego
stanu systemu ochrony zdrowia w Polsce. Szerokie
spektrum uczestników „białego szczytu” umożliwi
określenie obszarów, w których osiągalny jest konsens
społeczny, który pozwoli na szybkie wdrożenie
niezbędnych rozwiązań naprawczych, jak i skatalogowanie
rozbieżności, które zostaną przedstawione
do rozstrzygnięcia przez rząd oraz parlament.
Celem wymienionych wyżej działań i inicjatyw
jest między innymi stworzenie, w oparciu o konsens
społeczny, takich mechanizmów i warunków funkcjonowania
całego systemu ochrony zdrowia, w których
nie będzie dochodziło do tego typu sytuacji,
jaka miała miejsce w przywołanym przez panią poseł
szpitalu w Jędrzejowie.
Odnosząc się do tego konkretnego przypadku
i pytań dotyczących placówki w Jędrzejowie, uprzejmie
informuję, że kwestie przekształceń własnościowych
samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej należą do kompetencji organów założycielskich.
W przypadku szpitala w Jędrzęjowie jest
to zatem powiat jędrzejowski. Natomiast odpowiedzialność
za bieżące funkcjonowanie placówki ponosi
jej kierownik.
W kwestii zwrotu kosztów dojazdów pacjentów
do szpitali w innych miejscowościach informuję, że
obowiązujące przepisy nie pozwalają na refundację
takich wydatków ze środków NFZ czy budżetu państwa,
z wyjątkiem przypadków nagłych, obsługiwanych
przez system ratownictwa medycznego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie lokalizacji filii
Wspólnego Sekretariatu Technicznego
dla Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa
i Partnerstwa PL-BY-UA (1215)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo, znak: SPS-023-1215/08, z dnia 25 lutego
2008 r. dotyczące interpelacji pana posła Mieczysława
Kasprzaka z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie lokalizacji
filii Wspólnego Sekretariatu Technicznego
dla Programu Polska–Białoruś–Ukraina w ramach
Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa,
pragnę przekazać następujące wyjaśnienia.
Obszar Programu Polska–Białoruś–Ukraina
2007–2013 po polskiej stronie obejmuje cztery województwa:
podkarpackie, lubelskie, podlaskie i mazowieckie.
Ze względu na tak duże terytorium Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego (MRR) zaproponowało,
by oprócz Wspólnego Sekretariatu Technicznego
(WST) z siedzibą w Warszawie, utworzyć jego
filię na terenie jednego z województw objętych programem.
MRR jako możliwą lokalizację filii WST
wskazało Lublin.
Propozycja ta jest obecnie konsultowana z przedstawicielami
urzędów marszałkowskich z województw
uczestniczących w programie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska

538
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Klepacza
i Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie „Strategii dla transportu kolejowego
do roku 2013” (1216)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Witolda Klepacza i Wiesława
Szczepańskiego, przesłaną przy piśmie SPS-
-023-1216/08 z dnia 25 lutego 200 8r., w sprawie
„Strategii dla transportu kolejowego do roku 2013”
uprzejmie informuję, że obecny rząd, uznając za konieczne
wypracowanie spójnego programu dla polskich
kolei, kontynuuje kierunek zmian i reform polskiego
kolejnictwa nakreślony w ww. dokumencie,
przyjętym przez Radę Ministrów w dniu 17 kwietnia
2007 r.
Kontynuacja wcześniej przyjętych kierunków nie
oznacza jednak pozostawienia zapisów strategii
w takim stanie, w jakim została uchwalona. Wobec
zmieniających się uwarunkowań prawnych, jak i finansowych
dokonane zostały niezbędne korekty,
szczególnie w zakresie przeprowadzenia restrukturyzacji
spółek PKP SA oraz PKP Przewozy Regionalne
sp. z o.o.
Równolegle ze zmianami dotyczącymi strategii
dokonana zostanie zmiana ustawy o komercjalizacji,
restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego Polskie Koleje Państwowe oraz ustawy
o transporcie kolejowym
W dniu 19 i 26 lutego br. Rada Ministrów przyjęła
projekty ustawy o zmianie ustawy o komercjalizacji,
restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego Polskie Koleje Państwowe. Także
w dniu 19 lutego br. Rada Ministrów podjęła uchwałę
zmieniającą uchwałę w sprawie przyjęcia „Strategii
dla transportu kolejowego do roku 2013”. Zmiany
dotyczą m.in. zasady przekazania spółce PKP Przewozy
Regionalne sp. z o.o. rekompensaty, w wysokości
2.16 mld zł, z tytułu niepokrytych strat poniesionych
przez spółkę w związku z świadczeniem pasażerskich
usług przewozowych w okresie od 1 października
2001 r. do 30 kwietnia 2004 r.
Proponowane zmiany zawarte w nowelizacji ustawy
o komercjalizacji PKP dotyczą nie tylko restrukturyzacji
majątku PKP SA i restrukturyzacji finansowej,
której celem jest poprawa efektywności
funkcjonowania spółek Grupy PKP, ich rentowności
i konkurencyjności na rynku, ale też usamorządowienia
pasażerskich kolejowych przewozów regionalnych.
Odnośnie konsultacji społecznych „Strategii dla
transportu kolejowego do roku 2013”, uprzejmie informuję,
że dokument ten był wielokrotnie dyskutowany
na forum Zespołu Trójstronnego ds. Kolejnictwa,
którego członkami są przedstawiciele m.in.
związków zawodowych działających w spółkach Grupy
PKP. Wprawdzie zespół nie wydał oświadczenia,
w którym jednoznacznie wyrażona zostałaby zgoda
na działania zawarte w tym dokumencie, jednak
wszystkie strony zespołu uznały, iż cele zapisane
w strategii, związane z przywróceniem kolei właściwej
jej roli, należy jak najszybciej realizować. W trakcie
posiedzeń zespołu, a także bezpośrednio podczas
spotkań z poszczególnymi związkami zawodowymi,
wielokrotnie były wyjaśniane działania, jakie będą
prowadzone (oraz przewidywane oczekiwania), aby
rozwiązać narosłe problemy występujące w obszarze
transportu kolejowego w Polsce.
Parametry finansowe wdrażania działań z zakresu
zmian organizacyjnych i majątkowych w Grupie
PKP zostały przedstawione w strategii. Dodatkowo,
odpowiadając na wnioski partnerów społecznych,
na forum Zespołu Trójstronnego ds. Kolejnictwa
będzie kontynuowane omawianie i uzgadnianie
kwestii związanych z reformą Grupy PKP oraz
wdrażania strategii. Także sprawy ekonomiczno-finansowe
dotyczące tematów związanych z restrukturyzacją
organizacyjną i majątkową będą nadal
przedstawiane partnerom społecznym na forum ww.
zespołu. Podczas ostatniego posiedzenia Zespołu
Trójstronnego ds. Kolejnictwa, na wniosek strony
pracowniczej, został powołany podzespół ds. strategii
dla transportu kolejowego do roku 2013, który
w swych założeniach będzie monitorował i omawiał
wdrażanie tego dokumentu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że każdy dialog
społeczny prowadzony przez rząd, w zakresie
uzgadniania i wprowadzania działań wynikających
z przyjętych programów i dokumentów rządowych,
w szczególności uwzględnia rozwiązania przyczyniające
się do realizacji interesu publicznego, a nie
tylko służące wąskim grupom zawodowym i społecznym.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie udzielenia beneficjentom w ramach
regionalnych programów operacyjnych
wsparcia doradczego, finansowanego
ze środków priorytetu: Pomoc techniczna
(1218)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia z dnia 26 lutego 2008 r. (sygn. SPS-

539
-023-1218/08) dotyczącego interpelacji pana posła
Witolda Klepacza w sprawie udzielenia beneficjentom
w regionalnych programach operacyjnych
wsparcia doradczego, finansowanego ze środków
priorytetu pomocy technicznej, poniżej przedstawiam
odpowiedzi na pytania sformułowane w przedmiotowej
interpelacji.
1. Dlaczego w regionalnych programach operacyjnych
nie udziela się beneficjentom wsparcia doradczego
mającego na celu usprawnienie procesu
przygotowania projektów do realizacji, w tym projektów
kluczowych (tzw. project pipeline) finansowanego
ze środków priorytetu: Pomoc techniczna?
Uprzejmie informuję, iż wsparcie techniczne beneficjenta
będzie mogło nastąpić w ramach komponentów
pomocy technicznej w ramach krajowych
i regionalnych programów operacyjnych, w zakresie
możliwym w ramach poszczególnych programów
operacyjnych, na mocy decyzji instytucji zarządzającej.
Ponadto beneficjent będzie mógł ubiegać się
o dofinansowanie wydatków poniesionych na opracowanie
dokumentacji związanej z przygotowaniem
projektu w ramach poszczególnych priorytetów programu
operacyjnego.
Jednocześnie informuję, iż w ramach Programu
Operacyjnego „Pomoc techniczna 2007–2013” udzielane
będzie wsparcie techniczne dla beneficjentów
w procesie przygotowania projektów indywidualnych,
w formie weryfikacji i doradztwa przy sporządzaniu
dokumentacji niezbędnej do prawidłowej realizacji
projektu (tzw. project pipeline). Wsparcie to
nastąpi w formie pomocy doradczej świadczonej na
rzecz instytucji zarządzających programami operacyjnymi
przez wykonawców zewnętrznych wyłonionych
w drodze przetargu oraz obejmie beneficjentów
wybranych projektów indywidualnych przewidzianych
do realizacji również w ramach regionalnych
programów operacyjnych.
Wsparcie w postaci pomocy doradczej dla beneficjentów
projektów indywidualnych o charakterze
infrastrukturalnym możliwe będzie również w ramach
inicjatywy JASPERS. Warunkiem udzielenia
wsparcia jest zgłoszenie projektu przez instytucję
zarządzającą oraz umieszczenie projektu w corocznym
planie działań inicjatywy JASPERS. W toku
negocjacji planu działań z przedstawicielami JA-
SPERS ustalona zostaje skala i zasięg pomocy doradczej
dla danego projektu.
2. Czy Pani Minister uważa, że samorządy zaangażowane
w złożone i wielopartnerskie projekty nie
mogą korzystać ze wsparcia w ramach Pomocy technicznej?
Samorządy zaangażowane w złożone i wielopartnerskie
projekty mogą korzystać ze wsparcia technicznego
w ramach komponentów pomocy technicznej
w ramach krajowych i regionalnych programów
operacyjnych, w zakresie możliwym w ramach poszczególnych
programów operacyjnych, na mocy decyzji
instytucji zarządzającej. Wsparcie udzielane
w ramach priorytetów dotyczących pomocy technicznej
będzie zorientowane m.in. na zwiększenie
potencjału instytucjonalnego oraz wsparcie wdrażania
programu operacyjnego.
3. Czy beneficjenci mogą liczyć na uruchomienie
mechanizmów wsparcia doradczego dla jak najwcześniejszego
zdiagnozowania ewentualnych problemów
pojawiających się na etapie przygotowania do
realizacji dużych projektów?
Beneficjenci projektów dużych będą mogli korzystać
ze wsparcia technicznego opisanego w odpowiedzi
na pytanie nr 1.
4. Czy projekty usunięte z listy projektów kluczowych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” startujące w konkursach będą miały
dostęp do środków z Pomocy technicznej, do których
mają dostęp projekty pozostałe na tej liście?
Projekty przewidziane do współfinansowania
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” (POIiŚ) mogą korzystać z następujących
trzech rodzajów wsparcia w procesie przygotowania
dokumentacji:
— refundacja wydatków poniesionych na przygotowanie
niezbędnych dokumentów, zgodnie z zasadami
określonymi w Wytycznych w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach POIiŚ (dotyczy
wszystkich projektów, bez względu na wielkość projektu
i stosowany tryb wyboru i oceny);
— wsparcie doradcze inicjatywy JASPERS (dotyczy
wyłącznie projektów dużych, bez względu na
stosowany tryb wyboru i oceny);
— wsparcie doradcze w formule project pipeline
w ramach Programu Operacyjnego „Pomoc techniczna
2007–2013” (dotyczy wyłącznie projektów
wybieranych w trybie indywidualnym, bez względu
na wielkość projektu).
Bezpośrednio w ramach POIiŚ nie przewidziano
odrębnych komponentów pomocy technicznej, których
przedmiotem byłoby wsparcie beneficjentów
w procesie przygotowania dokumentacji.
Z powyższego wynika, że projekty, do których znajdzie
zastosowanie konkursowy tryb wyboru i oceny
(dotyczy to również tych projektów, które w związku
z weryfikacją dokonaną przez ministra rozwoju regionalnego
zostały usunięte z listy projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”) będą mogły korzystać
tylko z dwóch rodzajów wsparcia, o których mowa
w tiret pierwsze i drugie powyżej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska

540
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie problemów dotykających osoby
niemające miejsca stałego zameldowania (1219)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
25 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1219/08) przekazującego
interpelację posła na Sejm RP pana Tadeusza
Woźniaka w sprawie problemów dotykających
osoby nieposiadające miejsca stałego zameldowania
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż obowiązek meldunkowy
wynika z art. 2 i art. 5 ust. 1 ustawy z dnia
10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach
osobistych (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 993,
z późn. zm.) – osoba posiadająca obywatelstwo polskie
i przebywająca na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej jest obowiązana zameldować się w miejscu
stałego pobytu. W myśl art. 6 ust. 1 cytowanej powyżej
ustawy pobytem stałym jest zamieszkanie
w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem
z zamiarem stałego przebywania. Pod pojęciem „pobyt
czasowy” należy rozumieć przebywanie bez zamiaru
zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości
pod oznaczonym adresem lub w tej samej
miejscowości, lecz pod innym adresem (art. 7 ust. 1
ww. ustawy).
Ustawodawca – nakładając obowiązek zameldowania
się na pobyt stały lub czasowy przez osoby,
które przebywają w określonej miejscowości pod tym
samym adresem dłużej niż trzy doby – wprowadził
sankcje z powodu niedopełnienia tego obowiązku.
Sankcje, o których mowa powyżej, określone zostały
w art. 147 Kodeksu wykroczeń.
Niemniej bezsprzecznym wydaje się fakt, iż brak
zameldowania nie może ograniczać praw obywateli.
Przepisy prawa regulujące różne obszary życia społecznego,
ustalając tzw. właściwość do załatwiania
spraw, w pierwszej kolejności odwołują się wprawdzie
do miejsca zameldowania na pobyt stały (lub
zamieszkania), a w razie jego braku do miejsca zameldowania
na pobyt czasowy, lecz w przypadku
niemożności ich ustalenia – do miejsca ostatniego
pobytu. Dzięki temu obywatele nie mają problemów
z otrzymaniem dokumentów tożsamości (paszportu,
dowodu osobistego), mogą również brać udział w wyborach.
Ewentualne utrudnienia czynione są przez
podmioty spoza administracji publicznej, najczęściej
o charakterze usługowym (np. banki), których działanie
oparte jest na innych uregulowaniach prawnych
(poza jurysdykcją ministra spraw wewnętrznych
i administracji). Przy czym przepisy regulujące
działanie i chroniące interesy gospodarcze danego
podmiotu nie mogą ograniczać praw obywateli.
Odnosząc się do przykładu problemów związanych
z rejestracją pojazdów, uprzejmie informuję, że
ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) nawiązuje do miejsca zamieszkania
wnioskodawcy.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż obecnie
w MSWiA trwają prace nad zniesieniem obowiązku
meldunkowego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów Andrzeja Adamczyka,
Edwarda Czesaka i Beaty Szydło
w sprawie wykreślenia z listy projektów
kluczowych projektów z Małopolski (1222)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia Marszałka Sejmu RP z dnia 25 lutego
br. (sygn. SPS-023-1222/08) dotyczącego interpelacji
posłów Andrzeja Adamczyka, Edwarda Czesaka
i Beaty Szydło w sprawie wykreślenia z „Listy projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego”Infrastruktura
i środowisko«” projektów z woj.
małopolskiego, pragnę przedstawić stosowne wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytania 1 i 3, pragnę poinformować,
iż projekty indywidualne dla Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” zostały
poddane ocenie według kryteriów strategicznych
określonych w „Wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju”. W szczególności pod uwagę
brano strategiczny charakter projektu (wpływ na
osiągnięcie celów programu), stopień wpływu projektu
na osiągnięcie wskaźników Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” oraz skalę
oddziaływania projektu zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w „Wytycznych”. Jednakże kryteria
te nie są tożsame z kryteriami wyboru projektów
zatwierdzanymi przez Komitet Monitorujący
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”,
a ich spełnienie nie stanowi gwarancji uzyskania
dofinansowania ze środków funduszy unijnych.
Podczas weryfikacji list projektów indywidualnych
nie były brane pod uwagę żadne kryteria przynależności
projektu do danego województwa czy regionu, których
celem niejako mogłoby być usunięcie z nich inwestycji
dla danego pojedynczego województwa.

541
W zakresie listy dla sektora środowiska w ramach
priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
o pozostawieniu na liście zadecydowały:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością – na liście utrzymano projekty duże w rozumieniu
przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego
przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Funduszu
Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro;
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady „n+2/
n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu gotowości
do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
W odniesieniu do priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty,
dla których wnioski o dofinansowanie zostały
przekazane Komisji Europejskiej w latach 2004–
–2006, a które z powodu wyczerpania alokacji na
lata 2004–2006 nie uzyskały dofinansowania. Ponadto
na liście znalazły się jedynie inwestycje dotyczące
budowy zakładów termicznego unieszkodliwiania
odpadów, o dużej skali oddziaływania i znacznym
stopniu skomplikowania ze względu na swoje oddziaływanie
na środowisko przyrodnicze i społeczne, które
wymagają szczególnego monitorowania przygotowania
do realizacji w celu jak najefektywniejszej
późniejszej realizacji.
W zakresie priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska zostały
usunięte projekty odznaczające się niewystarczającym
stopniem przygotowania do realizacji. W przypadku
tych projektów, zgodnie z oceną Ministerstwa
Środowiska, istniało duże zagrożenie, iż projekty
nie zostaną przygotowane w założonym terminie,
a w związku z tym istniało ryzyko, że wnioski o dofinansowanie
nie zostaną przedłożone zgodnie z przyjętymi
harmonogramami. Miało to na celu niedoprowadzenie
do sytuacji rezerwowania środków na
projekty, które mogłyby nie zostać zrealizowane
w obecnym okresie programowania.
W przypadku priorytetów środowiskowych z listy
projektów indywidualnych zostały usunięte
wszystkie projekty rezerwowe.
W zakresie sektora szkolnictwa wyższego na potrzeby
weryfikacji utworzono Zespół do spraw weryfikacji
projektów indywidualnych dla priorytetu
XIII: Infrastruktura szkolnictwa wyższego, który
dokonał analizy projektów indywidualnych pod kątem
spełnienia kryteriów strategicznych określonych
w „Wytycznych”. W szczególności pod uwagę
brano kryteria dotyczące strategicznego charakteru
projektu oraz jego zgodności z zapisami Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”, które
rozumiane są w następujący sposób:
1) otrzymanie przez jednostkę co najmniej oceny
pozytywnej Państwowej Komisji Akredytacyjnej dla
przynajmniej jednego z kierunku studiów,
2) wykształcenie w kierunkach strategicznych
z punktu widzenia rozwoju kraju,
3) uprawnienia do przyznawania stopni doktorskich
w dziedzinach obejmujących kierunki priorytetowe
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”,
4) uprawnienia do nadawania stopni doktorskich
przez uczelnie.
Na zweryfikowanej liście projektów dla szkolnictwa
wyższego w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” umieszczono projekty
spełniające łącznie wszystkie kryteria brane
pod uwagę w trakcie weryfikacji projektów indywidualnych.
W ramach priorytetu XIII również zrezygnowano
z listy projektów rezerwowych.
W wyniku tak przeprowadzonej powtórnej analizy
wszystkich projektów indywidualnych, bez ograniczania
się wyłącznie do projektów z woj. małopolskiego,
lista została zmodyfikowana zarówno jeśli
chodzi o ilość projektów, jak również ich zakres i harmonogram
realizacji.
W odpowiedzi na pytanie 2 chciałabym poinformować,
iż celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r.
weryfikacji było przede wszystkim przeanalizowanie
projektów umieszczonych na listach projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, opublikowanych w Dzienniku
Urzędowym RP „Monitor Polski” w październiku
i listopadzie 2007 r., pod kątem ich zgodności
z ww. kryteriami strategicznymi, dostępności alokacji
finansowej czy też możliwości realizacji w okresie
2007–2015. W trakcie weryfikacji sprawdzono również,
czy projekty umieszczone na listach są zgodne
z zapisami Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” przyjętego decyzją Komisji Europejskiej
z dnia 7 grudnia 2007 r. oraz uchwałą Rady
Ministrów z dnia 3 stycznia 2008 r. oraz szczegółowego
opisu priorytetów dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, przyczyniają się do
osiągnięcia założonych wskaźników programu, a także
są zgodne z przyjętą przez Komitet Koordynacyjny
Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia
w dniu 18 grudnia 2007 r. linią demarkacyjną.
Dodatkowo pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście nie jest równoznaczne z automatycznym
przyznaniem dofinansowania, stwarza
jedynie szansę na dofinansowanie. Projekty powinny
przyczyniać się nie tylko do osiągnięcia zakładanych
celów programu operacyjnego, ale również
spełniać kryteria formalne i merytoryczne ustalone
przez Komitet Monitorujący. Dopiero po ich spełnieniu
i właściwym przygotowaniu projektu do realizacji
może zostać zawarta umowa o dofinansowanie.
Ponadto chciałabym zaznaczyć, iż w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
oprócz projektów wyłanianych w trybie indywidualnym
realizowane będą także projekty wybierane
w procedurze konkursowej. O pulę środków przewidzianych
na tryb konkursowy będą mogły w równym
stopniu ubiegać się projekty ze wszystkich re-

542
gionów Polski, w tym także przedsięwzięcia dla woj.
małopolskiego. W związku z zatwierdzeniem 6 marca
2008 r. przez Komitet Monitorujący Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” kryteriów
wyboru projektów niezwłocznie zostaną uruchomione
pierwsze konkursy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie budowy wschodniej drogi obwodowej
miasta Przemyśla (1228)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 25 lutego 2008 r., znak SPS-023-1228/
08, przedstawiam odpowiedź na interpelację pana
posła Wojciecha Pomajdy w sprawie budowy wschodniej
drogi obwodowej miasta Przemyśla.
Uprzejmie informuję, iż miasto Przemyśl zgłosiło
początkowo do Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” (PO RPW) projekt pn. „Budowa
wschodniej drogi obwodowej miasta Przemyśla,
łączącej drogę krajową nr 77 z drogą krajową
nr 28”, którego całkowita wartość została określona
na 189,21 mln zł. Projekt ten, decyzją Rady Ministrów
z dnia 30 stycznia 2007 r., został wprowadzony
na listę projektów indywidualnych PO RPW.
Na współfinansowanie ww. inwestycji przewidziano
kwotę 42,56 mln euro, która odpowiadała w przybliżeniu
85% jego całkowitej wartości, a tym samym
w pełni umożliwiała jego realizację. Druga
wersja projektu, zgłoszona przez prezydenta Przemyśla
w maju 2007 r., została rozszerzona w stosunku
do wersji pierwotnej o kolejny odcinek drogowy
prowadzący do przejścia granicznego w Malhowicach,
w wyniku czego planowany koszt realizacji
tej inwestycji wzrósł ponaddwukrotnie. Niestety,
ze względu na przyjęcie do realizacji w ramach
PO RPW licznych, ważnych z punktu widzenia
rozwoju województwa podkarpackiego, inwestycji
drogowych, pula dostępnych środków przewidzianych
na współfinansowanie tego typu projektów
została w pełni wyczerpana, co oznacza, iż aktualnie
nie ma możliwości zwiększenia kwoty dofinansowania
projektu przemyskiego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie budowy wschodniej drogi obwodowej
miasta Przemyśla (1228)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Wojciecha Pomajdy w sprawie
budowy wschodniej drogi obwodowej miasta
Przemyśla, przesłanej przy piśmie Pana Marszałka
nr SPS-023-1228/08, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Zgodnie z podziałem zadań w zakresie wdrażania
Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia
2007–2013 w kompetencji ministra infrastruktury
pozostaje pełnienie roli instytucji pośredniczącej dla
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Zgodnie z linią demarkacyjną NSRO, w ramach
PO IiŚ realizowane mogą być inwestycje obejmujące
budowę lub przebudowę dróg objętych siecią
dróg krajowych, w tym autostrad i dróg ekspresowych.
Ponadto w ramach PO IiŚ przewidywane jest
dofinansowanie projektów budowy lub modernizacji
dróg krajowych w miastach na prawach powiatu,
pozostających w zarządzie prezydentów miast. Dla
projektów takich przewidywany jest konkursowy
tryb wyboru, co ma na celu zapewnienie równego
dostępu do środków z UE dla wszystkich potencjalnych
beneficjentów.
Ministerstwo Infrastruktury docenia wagę projektu
dotyczącego budowy drogi obwodowej miasta
Przemyśla, łączącej drogę krajową nr 77 z drogą
krajową nr 28 i z drogą wojewódzką nr 885 poprawiającą
dostępność przejść granicznych z Ukrainą
w Medyce i Malhowicach, oraz korzyści, jakie ma
przynieść. Jednocześnie resort infrastruktury pragnie
podkreślić, że ww. inwestycja jest przewidziana
do finansowania w ramach Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”, co zgodnie z przyjętymi
w ramach Narodowej Strategii Spójności
regulacjami dotyczącymi wdrażania projektów wyklucza
możliwość wsparcia tej inwestycji w ramach
PO IiŚ.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że instytucją
zarządzającą dla PO RPW jest Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego, w którego kompetencjach leżą
kwestie zapewnienia finansowania dla inwestycji
w ramach tego programu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Barbara Kondrat

543
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie niskich cen skupu żywca (1233)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 25 lutego 2008 r. (znak
SPS-023-1233/08) przekazującym interpelację Pana
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego Posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie niskich cen
skupu żywca, uprzejmie informuję, co następuje.
Od chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej
polityka na rynku wieprzowiny jest prowadzona
i realizowana w ramach instrumentów wspólnej
polityki rolnej (WPR). Zasady organizacji tego rynku
reguluje rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/75
z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej
organizacji rynku wieprzowiny. Z uwagi na objęcie
rynku wieprzowiny regulacjami wspólnotowymi
Polska, podobnie jak i inne kraje członkowskie UE,
nie ma możliwości samodzielnego podejmowania
działań interwencyjnych na rynku wieprzowiny.
Dostrzegając poważne problemy producentów
żywca wieprzowego, ministerstwo już od jesieni
2006 r., w sytuacji znacznego spadku cen wieprzowiny,
wielokrotnie wnioskowało do Komisji Europejskiej
o wprowadzenie dopłat do prywatnego składowania
oraz refundacji wywozowych do półtusz
wieprzowych. KE oceniła wówczas, że stabilna sytuacja
na wspólnotowym rynku wieprzowiny nie daje
podstaw do wprowadzania wsparcia w postaci ww.
instrumentów.
Jesienią 2007 r. pogorszeniu uległa sytuacja na
całym wspólnotowym rynku wieprzowiny – wynikało
to ze wzrostu produkcji wieprzowiny w UE oraz
rosnących kosztów produkcji spowodowanych przede
wszystkim wysokimi cenami zbóż i pasz. Biorąc to
pod uwagę, ministerstwo zintensyfikowało wysiłki
zmierzające do podjęcia przez Komisję Europejską
przewidzianych w prawie UE instrumentów interwencji
na rynku wieprzowiny. Powtarzane m.in.
przez Polskę postulaty odniosły skutek w postaci decyzji
Komisji Europejskiej o uruchomieniu z dniem
29 października 2007 r. wsparcia tego rynku w postaci
dopłat do prywatnego składowania wieprzowiny. Dopłatami
objęto przechowywanie półtusz wieprzowych
oraz ich elementów przez okres od trzech do pięciu
miesięcy według stawek określonych w rozporządzeniu
Komisji (WE) nr 1267/2007 z dnia 26 października
2007 r. w sprawie szczególnych warunków
przyznawania pomocy w odniesieniu do prywatnego
składowania wieprzowiny. Wnioski o dopłaty można
było składać do Agencji Rynku Rolnego do dnia
26 listopada 2007 r.
Ponadto z dniem 30 listopada 2007 r., rozszerzony
został asortyment produktów objętych refundacjami
wywozowymi w sektorze wieprzowiny. Obok
istniejących refundacji do mięsa przetworzonego
uruchomiono także refundacje do eksportu tusz,
półtusz i elementów. Tym samym starania Polski
o uruchomienie również tego instrumentu zostały
uwieńczone sukcesem.
W odpowiedzi na pogorszenie sytuacji producentów
wieprzowiny, które nastąpiło w połowie stycznia
2008 r., Polska podjęła starania o zwiększenie
stawek refundacji do eksportu mięsa wieprzowego.
Zwróciłem się w tej sprawie z pisemnymi wnioskami
do komisarz ds. rolnictwa Mariann Fischer Boel,
ostatnio pismem z dnia 25 lutego 2008 r. Występowałem
również o rozważenie zastosowania innych
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny, w tym
skupu interwencyjnego. Wniosek o zastosowanie
wszelkich przewidzianych prawem wspólnotowym
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny przedstawiłem
również na posiedzeniu Rady Ministrów
ds. Rolnictwa i Rybołówstwa Unii Europejskiej, które
odbyło się w dniu 18 lutego 2008 r.
Komisja Europejska uznała jednak, iż w chwili
obecnej nie ma podstaw do zwiększania stawek refundacji,
zaproponowała natomiast możliwość wydłużenia
na wniosek zainteresowanej strony okresu
obowiązywania zawartych już umów prywatnego
składowania wieprzowiny o maksymalnie 3 miesiące.
Dzięki temu ponowne wprowadzanie na rynek
mięsa wieprzowego przechowywanego w ramach
mechanizmu będzie mogło być rozciągnięte w czasie.
Szczegółowe zasady ustala rozporządzenie Komisji
(WE) nr 179/2008 z dnia 28 lutego 2008 r.
umożliwiające przedłużenie okresu obowiązywania
umów o prywatne przechowywanie w sektorze wieprzowiny.
Ponadto w dniu 1 lutego 2008 r. wystąpiłem do
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,
aby zgodnie z kompetencjami określonymi
w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów UOKiK zbadał, czy zachowania
rynkowe przedsiębiorców prowadzących skup
żywca wieprzowego nie naruszają zasad konkurencji.
W odpowiedzi prezes UOKiK wskazał, że zawarcie
porozumienia antykonkurencyjnego w rozumieniu
art. 6 ustawy, tj. porozumienia, którego celem
lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub
naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku
właściwym, „wymaga” określonej struktury rynku,
tzn. dany rynek musi charakteryzować się nieznacznym
rozdrobnieniem podmiotowym. Ocenił jednocześnie,
że struktura rynku wieprzowiny w Polsce,
w szczególności duża liczba działających na nim
podmiotów, powoduje, że trudno dopatrzyć się na
tym rynku zachowań o charakterze nadużyć zniekształcających
lub ograniczających konkurencję.
Poinformował także, iż w ostatnim półroczu do
UOKiK nie wpłynęły sygnały przedsiębiorców dotyczące
zakłóceń konkurencji na rynku wieprzowiny.

544
Prezes UOKiK zwrócił ponadto uwagę, iż od porozumień
ograniczających konkurencję, w których
koniecznym warunkiem jest uzgodnienie określonego
zachowania dokonane w jakiejkolwiek formie,
należy odróżnić tzw. zachowania paralelne (np. podążanie
za liderem) obserwowane w szczególności
w przypadkach zewnętrznych zmian na określonym
rynku właściwym czy też zachowania (nie paralelne),
których celem jest dostosowanie przedsiębiorców
do zmieniających się warunków konkurowania.
Zachowania takie, jeżeli nie są wynikiem zawarcia
porozumienia, nie są zakazane w rozumieniu art. 6
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Prezes UOKiK zapewnił jednocześnie, że rynki
rolne znajdują się pod stałym monitoringiem ze
strony podległego mu urzędu i w przypadku stwierdzenia
nieprawidłowości organ antymonopolowy
niezwłocznie podejmie działania leżące w jego kompetencji.
Obok działań doraźnych, przedstawionych powyżej,
podejmowane są również działania strategiczne
ukierunkowane na zachęcanie do zawierania
umów kontraktacyjnych w celu zapewnienia
stabilności zbytu żywca wieprzowego oraz wzmacnianie
pozycji producentów poprzez tworzenie grup
producenckich.
W ramach działań na rzecz promocji zawierania
umów kontraktacyjnych, w 2005 r. propozycje treści
umów oraz aneksów do nich opracowane zostały
przez Radę Gospodarki Żywnościowej przy ministrze
rolnictwa i rozwoju wsi wspólnie z Departamentem
Prawno-Legislacyjnym oraz przedstawicielami
zainteresowanych sektorów, w tym sektora
trzody chlewnej. Dostępne są one na stronach internetowych
Rady Gospodarki Żywnościowej.
Zachęcaniu przetwórców do zawierania umów
kontraktacyjnych służą następujące mechanizmy:
— w rozporządzeniu MRiRW z dnia 17.10.2007
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania
Zwiększenie wartości dodanej podstawowej produkcji
rolnej i leśnej objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 przewiduje się,
że refundacji podlega zasadniczo nie więcej niż 40%
kosztów kwalifikowalnych poniesionych przez beneficjenta
będącego małym lub średnim przedsiębiorstwem.
W przypadku jednak beneficjenta, który co
najmniej 25% ogólnej ilości produktów rolnych nabywa
na podstawie umów zawartych na co najmniej
rok z grupami producentów rolnych, refundacji podlega
do 50% kosztów kwalifikowalnych.
— w Programie wspierania restrukturyzacji i modernizacji
przemysłu mięsnego, chłodnictwa składowego
i przetwórstwa jaj w Polsce zatwierdzonym
przez MRiRW zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 26.04.2007 r. w sprawie szczegółowego
zakresu i kierunków działań ARIMR oraz sposobów
ich realizacji, wprowadzono zapis, że podmioty
realizujące przedsięwzięcia w zakładach uboju zobowiązane
są do wykorzystania w procesie produkcji
surowca pochodzącego co najmniej w 70% w ramach
wieloletnich umów kontraktacyjnych. Warunek ten
nie obowiązuje zakładu uboju posiadającego własną
bazę surowcową.
Ponadto ustawa o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw z dnia
15 września 2000 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn.
zm.) jak również rozporządzenie w sprawie wykazu
produktów i grup produktów, dla których mogą być
tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej
rocznej wielkości produkcji towarowej oraz minimalnej
liczby członków grupy producentów rolnych,
były już kilka razy nowelizowane. Każdorazowo
brano pod uwagę postulaty wysuwane przez osoby
zainteresowane działalnością w grupach producentów
rolnych. Wszystkie zmiany miały na celu zachęcenie
oraz ułatwienie potencjalnym członkom organizowanie
się w grupy producentów rolnych.
Chciałbym także zaznaczyć, iż jednym z priorytetów
w działaniach resortu rolnictwa jest zdobywanie
nowych rynków zbytu dla polskiego mięsa wieprzowego.
W ostatnim czasie podejmowane w tym
celu wysiłki przyniosły wymierny efekt w postaci
otwarcia w połowie grudnia 2007 r. rynku USA na
eksport m.in. świeżego i zamrożonego mięsa wieprzowego.
Należy również podkreślić, że w wyniku podpisanego
przez Polskę i Federację Rosyjską memorandum
z dniem 19 grudnia 2007 r., po ponad dwóch
latach, zniesione zostało embargo na import z Polski
do Federacji Rosyjskiej m.in. nieprzetworzonego
mięsa.
Podejmowane są również działania na rzecz
promocji wyrobów wysokiej jakości, w tym także
mięsa, podczas wystąpień targowych i narodowych.
W 2007 r. wyroby te były promowane m.in. na targach:
Grune Woche w Berlinie, Salon Gourmets
w Madrycie, Tutto Food w Mediolanie, Anuga w Kolonii
oraz podczas Polskiej Ekspozycji Narodowej
w Azerbejdżanie.
Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić,
iż w 2008 r. kontynuowane będą działania na rzecz
promocji polskiej żywności, w tym mięsa wieprzowego.
Ponadto w ramach intensyfikacji działań promocyjnych
na rynkach wschodnich ministerstwo planuje
uczestnictwo w 2008 r. w ośmiu imprezach targowych
sektora rolno–spożywczego organizowanych
na terenie Federacji Rosyjskiej.
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak

545
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki kulturalnej państwa (1234)
* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
złożoną przez pana posła Jana Kulasa,
SPS-023-1234/08, z 25 lutego br., zawierającą pytania
dotyczące podstaw działalności kulturalnej Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Podstawowymi aktami prawnymi regulującym
działalność kulturalną są:
— ustawa o organizowaniu i prowadzeniu działalności
kulturalnej z 25 października 1991 r.;
— ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
z 23 lipca 2003 r.;
— ustawa o bibliotekach z 27 czerwca 1997 r.;
— ustawa o muzeach z 21 listopada 1996 r.;
— ustawa o kinematografii z 30 czerwca 2005 r.;
— ustawy: o samorządzie gminnym, powiatowym
i wojewódzkim, które wskazują na konieczność
realizowania przez jednostki poszczególnych szczebli
administracji zadań z zakresu kultury.
Jest to oczywiście jedynie niewielka część przepisów
prawnych regulujących tę sferę działalności
społecznej.
Pragnę podkreślić, że w 2004 r. została przyjęta
przez rząd RP Narodowa Strategia Rozwoju Kultury
na lata 2004–2013. Określa ona, w formie narodowych
programów kultury, główne kierunki polityki
kulturalnej resortu. Są to: NPK „Znaki czasu”,
NPK „Promocja czytelnictwa i rozwój sektora książki”,
NPK „Rozwój instytucji artystycznych”, NPK
„Wspieranie debiutów i rozwój szkół artystycznych
– Maestria”, NPK „Ochrona zabytków i dziedzictwa
kulturowego”.
Informuję ponadto, że w Ministerstwie Kultury
i Dziedzictwa Narodowego trwają obecnie prace nad
aktualizacją NSRK, polegającą m.in. na rozszerzeniu
listy narodowych programów kultury o obszar:
edukacji kulturalnej, promocji kultury polskiej oraz
problematykę przemysłów kultury.
Nakłady państwa na finansowanie działalności
kulturalnej ilustruje załączona tabela* ) . Warto zauważyć,
że nakłady te wzrosły między rokiem 2000
a 2008 z 685 600 mln zł do 1 252 500 zł, tj. o 83%.
W chwili obecnej Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa
Narodowego finansuje działalność kulturalną
przez 12 programów. Programy te są podstawą
ubiegania się o środki finansowe. Określają m.in.:
cele, zadania, typy projektów, alokację finansową,
uprawnionych wnioskodawców, tryb naboru i wyboru
wniosków, kryteria oceny. O dotację na realizację
zadań z zakresu kultury ubiegać się mogą m.in.: jednostki
samorządu terytorialnego, instytucje kultury,
instytucje filmowe, szkoły i uczelnie artystyczne, organizacje
pozarządowe oraz podmioty gospodarcze.
W roku 2008 ogłoszono następujące programy:
„Promocja twórczości”. Program obejmuje wspieranie
oraz promocję twórczości artystycznej.
„Rozwój infrastruktury kultury i szkolnictwa artystycznego”.
Celem Programu Operacyjnego „Rozwój
infrastruktury kultury i szkół artystycznych”
jest wyrównywanie dostępu do dóbr i usług kultury
poprzez inwestycje w infrastrukturę, poprawa warunków
funkcjonowania instytucji kultury, instytucji
filmowych oraz szkół i uczelni artystycznych.
„Edukacja kulturalna i upowszechnianie kultury”.
Głównym celem programu jest podnoszenie
kompetencji kulturalnych społeczeństwa, przygotowanie
dzieci i młodzieży do aktywnego uczestnictwa
w kulturze, tworzenie warunków do rozwijania aktywności
twórczej, wzbogacanie oferty kulturalnej
kierowanej do szerokiego grona odbiorców, zachowanie
tradycji i przekazu ludowego dziedzictwa kulturowego,
a także podnoszenie kwalifikacji i doskonalenie
zawodowe osób działających w sferze upowszechniania
kultury.
„Fryderyk Chopin”. Celem programu jest kultywowanie
i ochrona dziedzictwa Fryderyka Chopina.
Program realizowany jest poprzez m.in.: propagowanie
wiedzy o Chopinie, promocję twórczości muzycznej
w kraju, wspieranie rozwoju utalentowanych
młodych muzyków, stymulowanie rozwojem oryginalnych
badań naukowych, rozbudzanie zainteresowań
młodych naukowców problematyką chopinologiczną,
stworzenie warunków do rozwoju turystyki
kulturalnej związanej ze śladami obecności Fryderyka
Chopina, udostępnienie archiwaliów związanych
z ochroną dziedzictwa Fryderyka Chopina oraz
ich zabezpieczenie przed skutkami klęsk żywiołowych,
kradzieżami i nielegalnym wywozem.
„Rozwój inicjatywy lokalnych”. Celem programu
jest pobudzanie inicjatyw lokalnych oraz stwarzanie
warunków do rozwoju twórczości. W ramach programu
wspierane są zadania niskobudżetowe (tj. takie,
w których maksymalna wnioskowana dotacja
z budżetu ministra kultury i dziedzictwa narodowego
wynosi 25 000 PLN).
„Promocja kultury polskiej za granicą”. Celem
programu operacyjnego jest promocja oraz kreowanie
pozytywnego wizerunku Polski poza granicami
kraju poprzez: prezentację kultury polskiej poza
granicami kraju, promowanie polskich twórców i ich
twórczości poza granicami kraju, realizację współpracy
międzynarodowej w dziedzinie kultury w ramach
porozumień i umów międzyrządowych oraz
resortowych.
„Promocja czytelnictwa”. Celem programu jest
poprawa jakości zbiorów bibliotecznych i dostępu do
zbiorów; w tym wsparcie wydawnictw i sieci dystrybucji
książki, zwiększenie efektywności promocji
polskiej książki w kraju i za granicą; rozwój czasopism
kulturalnych; promocja tłumaczeń i przekła-

546
dów ambitnej literatury zagranicznej, jak również
zwiększenie zainteresowania książką.
„Promesa ministra kultury i dziedzictwa narodowego”.
Celem programu jest zwiększenie efektywności
wykorzystania środków europejskich na rzecz
rozwoju kultury. Program polega na dofinansowaniu
przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego
wkładu krajowego do wybranych projektów kulturalnych,
realizowanych ze środków europejskich.
„Patriotyzm jutra”. Celem programu jest wspieranie
cennych inicjatyw edukacyjnych, wychowawczych
i artystycznych, które promują postawy patriotyczne
oraz przypominają w ciekawy sposób
o polskiej historii.
„Znaki czasu”. Celem programu jest przywrócenie
i ożywienie relacji współczesny artysta – jego
dzieło – obywatel. Niezwykle ważnym elementem
programu jest także długofalowe działanie na rzecz
przygotowania odbiorców kultury, a szczególnie – sztuki
współczesnej. Jednym z głównych zadań jest zakup
kolekcji sztuki współczesnej.
Dziedzictwo kulturowe. Podstawowym celem
programu jest: ochrona i zachowanie materialnego
dziedzictwa kulturowego, zwiększanie narodowego
zasobu dziedzictwa kulturowego (w tym dziedzictwa
archeologicznego), kompleksowa rewaloryzacja zabytków,
zwiększenie roli zabytków i muzealiów
w rozwoju turystyki i przedsiębiorczości poprzez tworzenie
zintegrowanych narodowych produktów turystycznych,
poprawa warunków instytucjonalnych,
prawnych i organizacyjnych w zakresie ochrony zabytków
i ich dokumentacji, zabezpieczenie zabytków,
muzealiów i archiwaliów przed skutkami klęsk żywiołowych,
kradzieżami i nielegalnym wywozem za
granicę oraz na wypadek sytuacji kryzysowych, udostępnianie
zabytków na cele publiczne, utrwalanie
zasobów dziedzictwa kulturowego w formie cyfrowej,
renowacja i konserwacja zabytkowych cmentarzy
(z wyjątkiem grobów i cmentarzy wojennych).
„Herbert”. Celem programu jest upowszechnianie
wiedzy o życiu i twórczości Zbigniewa Herberta,
popularyzacja jego dzieł w różnorodnych formach
(np. spektakle teatralne, wystawy, konferencje, konkursy,
publikacje), a także wsparcie badań nad dorobkiem
pisarza.
„Mecenat”. O dotację w ramach tego programu
mogą ubiegać się wyłącznie jednostki samorządu terytorialnego
na zadania wykonywane w ramach
programów realizowanych przez instytucje filmowe
i instytucje kultury, które zostały przejęte przez jednostki
samorządu terytorialnego w dniu 1 stycznia
1999 r. Podstawowym celem programu jest stworzenie
impulsu rozwojowego dla instytucji i pośrednio
dla regionów, w których funkcjonują.
Informuję jednocześnie, że trwają prace mające
na celu dokonanie niezbędnych zmian w zakresie,
rodzaju i liczbie programów. Celem prowadzonych
prac jest opracowanie i wdrożenie takiego systemu,
który pozwoli na rzeczywistą i zauważalną poprawę
zarówno stanu infrastruktury kulturalnej, jak i jakości
realizowanych przedsięwzięć artystycznych.
Jak się wydaje, dotychczasowy sposób finansowania
działalności kulturalnej (w roku bieżącym ogłoszono
nabór do 21 programów i priorytetów) prowadził
do rozproszenia środków; finansowania małymi
środkami bardzo wielu przedsięwzięć o niewielkim
znaczeniu artystycznym czy edukacyjnym. Przewiduję,
że zmiany te wejdą w życie w 2009 r.
Za fundamentalny uważam fakt przejęcia przez
administrację samorządową większości zadań związanych
z mecenatem nad kulturą, a także zwiększający
się udział w produkcji i upowszechnianiu treści
artystycznych podmiotów trzeciego sektora (organizacje
pozarządowe).
Doświadczenia ostatnich lat wskazują na zrozumienie
znaczenia kultury dla rozwoju społeczności
lokalnych rozumianych nie tylko jako zwiększenie
ich spójności, poczucia tożsamości identyfikacji
z miejscem zamieszkania, ale także jako elementu
mającego istotne znaczenie dla rozwoju gospodarczego
i promocji. Dowodzi tego niezbicie fakt zwiększania
nakładów na tę sferę działalności społecznej,
podjęcie działań w zakresie poprawy stanu infrastruktury
i wyposażenia instytucji kultury.
Zwiększająca się rola samorządów, a także organizacji
pozarządowych wymagać będzie kontynuowania
prac zmierzających do precyzyjnego określenia
zadań i kompetencji MKiDN, j.s.t. oraz organizacji
non profit, poszukiwania pól współpracy, wskazania
kierunków działań na przyszłość.
Doświadczenia zebrane w ciągu kilkunastu lat
działań samorządów pozwalają dzisiaj na podjęcie
prac zmierzających do wskazania tych zadań, które
są lub w przyszłości stać się powinny podstawową
kompetencją MKiDN, np.:
— opieka nad dziedzictwem i zabytkami kultury
narodowej;
— promocja kultury polskiej za granicą; promocja
dokonań kultury światowej w Polsce;
— funkcjonowanie szkolnictwa artystycznego
i edukacji kulturalnej;
— pomoc w realizacji szczególnie istotnych procesów
i zjawisk artystycznych;
— prowadzenie badań nad kulturą, stworzenie
systemu informacji o zjawiskach i trendach kulturalnych
i artystycznych.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
przystąpiło do przygotowania „Raportu o stanie kultury”.
Raport przygotowany zostanie przez ekspertów
zajmujących się problematyką kulturalną z różnych
ośrodków akademickich w Polsce. Raport zawierał
będzie nie tylko diagnozę stanu obecnego, ale
także sugestię i propozycje rozwiązań. Przewiduję, że
raport przygotowany zostanie do końca bieżącego
roku. Stanie się on podstawą do przyjęcia długofalowej
strategii rozwoju kultury w Polsce.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Monika Smoleń

547
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie stosunków polsko-brytyjskich (1235)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pana posła Jana Kulasa (pismo nr SPS-023-
-1235/08 z dnia 25 lutego br.) w sprawie stosunków
polsko-brytyjskich uprzejmie informuję:
1. Podstawą polsko-brytyjskich stosunków politycznych
jest Wspólna Deklaracja Rządów Rzeczypospolitej
Polskiej i Zjednoczonego Królestwa Wielkiej
Brytanii i Irlandii Północnej z 24 kwietnia 1991 r.,
podpisana podczas wizyty państwowej prezydenta
RP Lecha Wałęsy w Wielkiej Brytanii.
2. Stosunki polsko-brytyjskie po 1989 r. stopniowo
i konsekwentnie ulegały intensyfikacji oraz zacieśnianiu
(szczególnie dynamiczny rozwój współpracy
polsko-brytyjskiej nastąpił po roku 1997, kiedy
do władzy doszła brytyjska Partia Pracy, która
aktywnie realizowała proeuropejską politykę). Polska
była dla Wielkiej Brytanii jednym z bardziej
atrakcyjnych gospodarczo państw w regionie Europy
Środkowowschodniej. Ponadto, w związku z unijnymi
aspiracjami RP, Londyn zaczął dostrzegać
i uwzględniać potencjał polityczny Polski jako przyszłego
ważnego partnera i potencjalnego sojusznika
w ramach współpracy na forum unijnym.
3. Łącznie w latach 1989–2004 rząd brytyjski
przeznaczył na programy pomocowe dla Polski ponad
120 mln GBP. Sfinansowanych zostało m.in.
wiele projektów dla sektora rolnego, a Polska jako
jedyny kraj regionu otrzymała tak znaczną pomoc
brytyjską na rozwój rolnictwa. Od 1994 r. do 2004 r.
funkcjonowała Polsko-Brytyjska Grupa Robocza ds.
Rolnictwa, która służyła rozwijaniu współpracy bilateralnej
oraz stanowiła forum wymiany informacji
i poglądów w sprawach dot. akcesji Polski do UE.
Ważnym elementem wsparcia Wielkiej Brytanii był
brytyjski Fundusz Know-How utworzony w 1989 r.
w odpowiedzi na historyczne zmiany ustrojowe zachodzące
w Europie Środkowej i Wschodniej. Jego
celem było m.in. wspieranie polskich przemian
w kierunku demokracji pluralistycznej oraz gospodarki
rynkowej (fundusz zakończył działalność
31 marca 2004 r.). Współpracę polsko-brytyjską realizowano
również w formie projektów twinningowych
w oparciu o program PHARE. Pomoc dla Polski
po wejściu na drogę demokracji w 1989 r. to również
konsekwentne wsparcie polityczne Wielkiej
Brytanii (bez względu na ekipę rządzącą) dla poszerzenia
Unii Europejskiej m.in. o Polskę.
4. Na terenie Wielkiej Brytanii zadania z zakresu
polskiej polityki zagranicznej realizują: Ambasada
RP w Londynie, Konsulaty Generalne w: Edynburgu,
Londynie i Manchesterze, konsulaty honorowe
oraz Instytut Polski w Londynie.
5. Najważniejszym nowym elementem we współpracy
polsko-brytyjskiej po wejściu RP do Unii Europejskiej
bez wątpienia stała się współpraca na forum
unijnym, z pełną agendą spraw dot. funkcjonowania
i przyszłości UE. Rozwojowi współpracy polsko-brytyjskiej
sprzyja zbieżność stanowisk obu
krajów w podstawowych kwestiach polityki europejskiej
i międzynarodowej, w tym przede wszystkim
w odniesieniu do: stosunków transatlantyckich, polityki
bezpieczeństwa, polityki wschodniej i bezpieczeństwa
energetycznego, w kwestii rozwoju europejskiej
polityki bezpieczeństwa i obrony, w tym relacji
UE–NATO. Nowe przesłanki i możliwości współpracy
(m.in. w obszarze społecznym czy gospodarczym)
pojawiły się wraz z licznym napływem polskich
pracowników na rynek brytyjski, w związku
z decyzją Wielkiej Brytanii o otwarciu tego rynku
z dniem naszej akcesji do UE.
6. Od szeregu lat utrzymuje się wysoki poziom
polsko-brytyjskich stosunków politycznych, na które
składają się kontakty i wizyty na wszystkich
szczeblach oraz różne formy współpracy, takie jak
m.in.: konsultacje polityczne między Kancelarią
Prezydenta RP a Urzędem Premiera Wielkiej Brytanii,
dialog międzyparlamentarny, intensywne kontakty
członków obu rządów, wymiana stażystów
między MSZ a FCO (brytyjskie MSZ), konsultacje
międzydepartamentalne. Po przystąpieniu Polski
do UE współpraca dwustronna jest systematycznie
rozwijana i wzmacniana we wszystkich obszarach.
W okresie ostatnich kilku lat polsko-brytyjska
współpraca gospodarcza rozwija się wyjątkowo pomyślnie
(na koniec 2007 r. wzajemne obroty osiągnęły
poziom ok. 6200 mln GBP). Wielka Brytania
jest obecnie czwartym partnerem handlowym Polski
jako odbiorca polskich towarów. Na szczególną
uwagę zasługuje fakt, że stałemu trendowi wzrostu
wzajemnych obrotów handlowych towarzyszy jednocześnie
wysoka dynamika polskiego eksportu,
znacznie przekraczająca dynamikę importu. Po raz
pierwszy od lat Polska uzyskała dodatni bilans handlowy
w obrotach z Wielką Brytanią w 2003 r. i od
tego czasu utrzymuje się dodatnie saldo obrotów
handlowych. Obecność licznej grupy Polaków w Wielkiej
Brytanii przyczynia się do wzmacniania i rozwoju
kontaktów między społeczeństwami i gospodarkami
obu krajów. Widoczny jest wpływ na rozwój
współpracy w sferze kulturalnej i turystycznej – nie
tylko zwiększa się liczba Brytyjczyków odwiedzających
Polskę, lecz także wzrasta zainteresowanie naszą
kulturą i językiem (m.in. w programach uczelni
wyższych w Wielkiej Brytanii stopniowo rozszerza
się zakres studiów polonistycznych, w tym dostępność
przedmiotów takich jak język polski, polska literatura
i historia Polski). Obecnie trwają przygotowania
do zakrojonej na dużą skalę prezentacji dorobku
kultury polskiej w Wielkiej Brytanii pod nazwą
„Sezon polski 2009/2010”.

548
7. W najbliższych latach prowadzone będą działania
na rzecz utrzymania wysokiej dynamiki kontaktów
politycznych, wojskowych, gospodarczych
i kulturalno-naukowych między Polską a Wielką
Brytanią. W sferze politycznej zauważalny jest deficyt
wizyt wysokiego szczebla przedstawicieli brytyjskich
władz w Polsce, a jego zrównoważenie pozostaje
priorytetem strony polskiej. W tym roku planowana
jest m.in. wizyta brytyjskiego ministra spraw
zagranicznych w Polsce (ostatnia wizyta robocza
w Polsce brytyjskiego ministra spraw zagranicznych
miała miejsce w 2001 r.).
Równie istotnym celem jest zainaugurowanie polsko-brytyjskich
konsultacji w formule „Dialogu europejskiego”
zgodnie z deklaracją ministrów spraw zagranicznych
obu krajów podpisaną w marcu 2007 r.
w Londynie. Mechanizm ten stwarza możliwość pogłębienia
współpracy dwustronnej oraz wzajemnego
zrozumienia w odniesieniu do najważniejszych spraw
agendy europejskiej. Pożądana byłaby także intensyfikacja
dialogu międzyparlamentarnego między Polską
a Wielką Brytanią, który odzwierciedlałby wzmożone
kontakty społeczeństw obu krajów w ostatnich
latach i przyczyniłby się do pogłębienia oraz scementowania
sympatii między naszymi narodami.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie rozbudowy Oddziału Celnego
w Tomaszowie Lubelskim (1236)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka, nr SPS-023-1236/08, z dnia
25 lutego 2008 r., przy którym została przesłana interpelacja
posła Mariusza Grada w sprawie rozbudowy
Oddziału Celnego w Tomaszowie Lubelskim,
uprzejmie informuję, iż Służba Celna podjęła działania
w tej sprawie. Mając na uwadze trudną sytuację
lokalową, w jakiej znajduje się Oddział Celny w Tomaszowie
Lubelskim, oraz brak towarzyszącej infrastruktury
potrzebnej przy odprawach celnych,
dyrektor Izby Celnej w Białej Podlaskiej w listopadzie
2007 r. zwrócił się do burmistrza Tomaszowa
Lubelskiego o pozyskanie działek usytuowanych
przy ul. Łaszczowieckiej 12 na potrzeby budowy nowoczesnego
oddziału celnego.
Uprzejmie informuję Pana Posła, że na dzień
dzisiejszy burmistrz miasta Tomaszów Lubelski
postanowieniem nr R.7332/6/08 z dnia 15.01.2008 r.
pozytywnie zaopiniował podział działek przy ul. Łaszczowieckiej.
Po zatwierdzeniu podziału przedmiotowej
nieruchomości i wydaniu stosownej decyzji
wydziału geodezyjnego ww. działka zostanie przekazana
w użytkowanie Izbie Celnej w Białej Podlaskiej.
Podjęcie uchwały w przedmiotowym zakresie
przez Radę Miasta Tomaszów Lubelski ma nastąpić
w marcu br.
Jednocześnie informuję, iż w Ministerstwie Finansów
trwają prace nad projektem ustawy „Program
modernizacji Służby Celnej w latach 2009–
–2011”, w ramach której wstępnie przewidywane
jest sfinansowanie budowy Oddziału Celnego w Tomaszowie
Lubelskim.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra środowiska
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
w sprawie podniesienia poziomu wynagrodzeń
pracowników parków krajobrazowych (1237)
Odpowiadając na interpelację poselską pana posła
Włodzimierza Karpińskiego przesłaną przy piśmie
wicemarszałka Sejmu RP z dnia 25 lutego 2008 r.
(znak: SPS-024-1237/08) w sprawie poziomu wynagrodzeń
pracowników parków krajobrazowych, uprzejmie
informuje, co następuje:
Problem zasad wynagradzania oraz niskich stawek
płac dla pracowników zatrudnionych w parkach
krajobrazowych jest mi dobrze znany. W dniu 8 lutego
2008 r. zwróciłem się do ministra pracy i polityki
społecznej, pani minister Jolanty Fedak, z prośbą
o rozważenie aktualizacji załącznika nr 1 do rozporządzenia
MPiPS z dnia 18 lipca 1996 r. w sprawie
„zasad wynagradzania za pracę i przyznawania innych
świadczeń związanych z pracą dla pracowników
zatrudnionych w państwowych jednostkach
sfery budżetowej działających w zakresie ochrony
środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa” (Dz. U.
Nr 96, poz. 447, z późn. zm.).
W odpowiedzi ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 18 lutego 2008 r. (pismo znak: DPR-V-
-4250-4-BW/MŻ/08) zostałem poinformowany o przygotowanym
nowym projekcie rozporządzenia, o którym
mowa. Projekt ten w międzyczasie został już

549
skierowany do uzgodnień międzyresortowych. Aktualnie
jest opiniowany przez poszczególne komórki
organizacyjne Ministerstwa Środowiska. Ze wstępnej
oceny nowego projektu rozporządzenia wynika,
iż jego zapisy powinny spełnić oczekiwania pracowników
zatrudnionych w parkach krajobrazowych,
a regulacje w nim zawarte będą sprzyjać łagodzeniu
problemu niskiego poziomu wynagrodzenia za pracę
na poszczególnych stanowiskach.
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Maciej Nowicki
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie przedmiotu „sztuka”
w ramowych planach nauczania
oraz kwalifikacji nauczycieli do prowadzenia
zajęć edukacyjnych z tego przedmiotu (1240)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Nr SPS-023-1240/08 złożoną przez panią
poseł Izabelę Leszczynę w sprawie ujęcia przedmiotu
sztuka w ramowych planach nauczania oraz
kwalifikacji nauczycieli do prowadzenia zajęć z tego
zakresu, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Nowy przedmiot sztuka wprowadzono do szkół
w 1999 r. wraz z wejściem w życie reformy systemu
oświaty. Zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 15 lutego 1999 r.
w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach
publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 128, z późn. zm.) zastąpił
on dwa przedmioty: muzykę i plastykę.
Zgodnie z obowiązującymi w tym okresie przepisami
określającymi podstawy programowe wychowania
przedszkolnego i kształcenia ogólnego program
przedmiotu sztuka składał się z elementów
treści programowych właściwych dla plastyki i muzyki.
Opracowany w roku 2000 program ramowego
kursu kwalifikacyjnego dla nauczycieli przedmiotu
„sztuka” odpowiadał obowiązującej wówczas podstawie
programowej przedmiotu sztuka.
Wraz z wejściem w życie przepisów rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego
2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn.
zm) zrezygnowano z realizacji „sztuki” jako odrębnego
przedmiotu.
Należy jednocześnie wyjaśnić, że w świetle § 3
ust. 10 ww. rozporządzenia z dnia 12 lutego 2002 r.
w szkolnym planie nauczania dopuszcza się wprowadzenie
zestawienia zajęć edukacyjnych w blok
przedmiotowy, w ramach którego prowadzone jest
zintegrowane nauczanie treści i umiejętności z różnych
dziedzin wiedzy realizowane w toku jednolitych
zajęć edukacyjnych.
Stosownie do ramowych planów nauczania dla
szkoły podstawowej i gimnazjum zajęcia z przedmiotów
muzyka i plastyka mogą być prowadzone
w bloku przedmiotowym „sztuka”, przy czym zajęcia
te obejmują wówczas nauczanie treści programowych
przedmiotów plastyka i muzyka.
Zgodnie z przytoczonymi wyżej przepisami zajęcia
w bloku przedmiotowym sztuka mogą być prowadzone
w szkole, mimo że nie ma odrębnego przedmiotu
sztuka. Mając na uwadze powyższe, należy
określić, kto może prowadzić zajęcia w tym zakresie.
W ocenie Ministerstwa Edukacji Narodowej wymagania
kwalifikacyjne w stosunku do osób prowadzących
zajęcia w bloku przedmiotowym sztuka są takie
same jak w przypadku nauczycieli innych przedmiotów
lub rodzajów prowadzonych zajęć. Blok
przedmiotowy sztuka może prowadzić osoba spełniająca
wymagania kwalifikacyjne w tym zakresie
dla danego typu szkoły.
Kwestię kwalifikacji nauczycieli reguluje art. 9
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) oraz
rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych
kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz
określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić
nauczycieli niemających wyższego wykształcenia
lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli
(Dz. U. Nr 155, poz. 1288).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia kwalifikacje
do zajmowania stanowiska nauczyciela w szkole
podstawowej i gimnazjum, gdzie istnieje możliwość
realizacji bloku przedmiotowego sztuka, posiada
m.in. osoba, która:
— legitymuje się dyplomem ukończenia studiów
wyższych na kierunku (specjalności) zgodnym lub
zbliżonym z nauczanym przedmiotem lub rodzajem
prowadzonych zajęć i posiada przygotowanie pedagogiczne,
— legitymuje się dyplomem ukończenia studiów
wyższych na kierunku (specjalności) innym niż nauczany
przedmiot lub rodzaj prowadzonych zajęć,
która ponadto posiada przygotowanie pedagogiczne
i ukończyła studia podyplomowe lub kurs kwalifikacyjny
z zakresu nauczanego przedmiotu lub rodzaju
prowadzonych zajęć.
Ponadto kwalifikacje do zajmowania stanowiska
nauczyciela w szkole podstawowej posiada również
osoba, która:
— legitymuje się dyplomem ukończenia zakładu
kształcenia nauczycieli w specjalności zgodnej
z nauczanym przedmiotem lub rodzajem prowadzonych
zajęć,
— legitymuje się dyplomem ukończenia zakładu
kształcenia nauczycieli w specjalności innej niż na-

550
uczany przedmiot, która ponadto ukończyła kurs
kwalifikacyjny z zakresu nauczanego przedmiotu
lub rodzaju prowadzonych zajęć.
Mając na uwadze powyższe, osoby, które uzyskały
przygotowanie w zakresie odrębnego kiedyś
przedmiotu sztuka, posiadają kwalifikacje do prowadzenia
bloku przedmiotowego sztuka, jeśli plan
szkoły przewiduje taką formę kształcenia.
Zgodnie z ww. przepisami uzyskanie przygotowania
w zakresie sztuki nie daje natomiast kwalifikacji
do prowadzenia przedmiotów plastyka i muzyka
realizowanych odrębnie, poza blokiem przedmiotowym
sztuka.
Wyjaśniam ponadto, że w Ministerstwie Edukacji
Narodowej nie są prowadzone obecnie żadne prace
w celu przywrócenia w ramowych planach nauczania
dla szkół publicznych przedmiotu sztuka.
Jednocześnie uprzejmie informuję Panią Poseł,
że rozpoczęły się intensywne prace związane z przygotowaniem
i wdrożeniem niezbędnej reformy programowej
w szkole podstawowej i gimnazjum. Po
zakończeniu tych prac projekt reformy programowej
będzie poddany szerokiej konsultacji społecznej.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie przekwalifikowania drogi krajowej
nr 6 na drogę ekspresową (S6) na odcinku
Goleniów–Gdańsk w związku z organizacją
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012
w Polsce (1241)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Zbigniewa Konwińskiego
oraz grupy posłów z dnia 6 lutego 2008 r., przekazanej
przy piśmie z dnia 25 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1241/08, w sprawie modernizacji drogi
krajowej nr 6, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
W związku z przyznaniem Polsce i Ukrainie prawa
do organizacji Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
Euro 2012 została przeprowadzona analiza różnych
wariantów budowy dróg pod kątem optymalizacji
połączeń między miastami organizującymi rozgrywki,
jak również połączeń transgranicznych. Wynikiem
tej analizy jest propozycja przyspieszenia terminów
realizacji zadań, które uznano za kluczowe
pod kątem budowy sieci dróg w związku z organizacją
Euro 2012. Do zadań tych należą odcinki dróg
łączące miasta, w których mają odbyć się mecze ME
2012 oraz odcinki przygraniczne. Łączna wartość
przyspieszanych zadań Euro 2012 wynosi 26 785 347
tys. zł.
Jednakże, biorąc pod uwagę fakt, iż potrzeby
w zakresie zarówno budowy, jak i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają
wielkość dostępnych na ten cel środków, nie
wszystkie konieczne do przeprowadzenia inwestycje
mogą zostać zrealizowane. Z tego też powodu modernizacja
drogi krajowej nr 6 nie została przewidziana
do realizacji w przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 25 września 2007 r. „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”. Pomimo tego aktualnie
prowadzone są prace przygotowawcze do realizacji
wybranych odcinków drogi krajowej nr 6. W chwili
obecnej w opracowaniu jest studium techniczno-
-ekonomiczno-środowiskowe budowy drogi ekspresowej
S6. Prowadzone są także prace przygotowawcze
do budowy obwodnicy Słupska i Nowogardu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
ministra gospodarki
na interpelację posłów Sławomira Preissa,
Pawła Suskiego i Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie ustawy o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych (1249)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma
z dnia 25 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1249/08,
poniżej przedstawiam stanowisko do kwestii podniesionych
w interpelacji Panów Posłów Sławomira Preissa,
Pawła Suskiego i Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
realizacji ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach
i biopaliwach ciekłych.
Rząd przywiązuje olbrzymie znaczenie do rozwoju
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych, upatrując
w nim istotny element zrównoważonego rozwoju,
prowadzący do poprawy bezpieczeństwa energetycznego,
przy jednoczesnym pozytywnym wpływie
na stan środowiska, w szczególności przez redukcję
emisji dwutlenku węgla i innych zanieczyszczeń.
Jednocześnie, rozwój tego rynku przyczynia
się do aktywizacji terenów wiejskich poprzez zwiększenie
produkcji rolniczej na cele energetyczne (nieżywnościowe)
oraz związane z tym tworzenie nowych
miejsc pracy. Mając na uwadze wyżej wymie-

551
nione zalety stosowania biokomponentów i biopaliw
ciekłych podjęte zostały działania, których wynikiem
było uchwalenie ustaw z dnia 25 sierpnia 2006 r.:
o biokomponentach i biopaliwach ciekłych oraz o systemie
monitorowania i kontrolowania jakości paliw,
jak również przyjęcie Wieloletniego programu promocji
biopaliw lub innych paliw odnawialnych na
lata 2008-2014.
Intencją Rządu nie jest zatem tylko sam wzrost
wykorzystania biokomponentów i biopaliw ciekłych,
ale również dodatkowe korzyści z niego wynikające,
związane z rozwojem terenów wiejskich, w tym poprawą
sytuacji ekonomicznej rolników.
Odnosząc się do złej sytuacji gorzelni rolniczych
w Polsce należy podkreślić, że główną przyczyną takiego
stanu rzeczy jest ich słaba pozycja konkurencyjna
wynikająca z wysokich kosztów produkcji surowego
spirytusu. Przenoszą się one w sposób bezpośredni
na cenę oferowanego bioetanolu. W efekcie
bioetanol wyprodukowany z takiego surowca nie
znajduje nabywców, ponieważ krajowi producenci
paliw, tzn. podmioty zobowiązane do realizacji Narodowego
Celu Wskaźnikowego, wybierają na rynku
najtańszy produkt. Są to działania całkowicie uzasadnione,
a wręcz wybór droższych ofert byłby niezgodnym
z prawem działaniem na szkodę spółek
prawa handlowego i ich akcjonariuszy. Natomiast
ewentualny zakup przez te podmioty droższego bioetanolu
powodowałby wzrost cen paliw, a w konsekwencji
negatywne skutki dla gospodarki.
Wymaga zaznaczenia, że specyfiką polskiej branży
gorzelniczej jest występowanie dużej liczby małych
instalacji, które nie są w stanie konkurować
z dużymi podmiotami mającymi możliwość wykorzystywania
efektów skali oraz nowych technologii
np. w zakresie dającego dodatkowe przychody zagospodarowania
odpadów produkcyjnych. Cecha ta
odróżnia krajowy sektor produkcji spirytusu surowego
od jego odpowiedników w innych państwach
członkowskich Unii Europejskiej. Dodatkowym utrudnieniem
dla funkcjonowania gorzelni rolniczych jest
import bioetanolu do Unii Europejskiej z krajów
trzecich, jak np. Brazylia czy Pakistan, które z uwagi
na warunki klimatyczne i surowcowe mogą wytwarzać
bioetanol znacznie taniej niż państwa europejskie.
Analizując problem gorzelni rolniczych należy
mieć na uwadze, że w dłuższej perspektywie obecnie
produkowany bioetanol zostanie zastąpiony
przez bioetanol wytwarzany w technologii tzw.
„drugiej generacji” na bazie lignocelulozy, co jest
zgodne z projektem nowych regulacji Unii Europejskiej
dotyczących odnawialnych źródeł energii,
w tym biopaliw.
W ocenie Rządu już obecnie istniejące rozwiązania
powinny spowodować pozytywny wpływ na
funkcjonowanie krajowego rynku bioetanolu. Wejście
w życie z dniem 1 stycznia br. obowiązku dotyczącego
zapewnienia przez producentów i importerów
paliw określonego udziału biokomponentów
w ogólnej ilości paliw, jak również określona w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 15 czerwca 2007 r.
w sprawie Narodowych Celów Wskaźnikowych na
lata 2008-2013, dynamiczna ścieżka wzrostu poziomu
tego obowiązku, powinny sprawić, że nawet nieco
droższy bioetanol krajowej produkcji będzie znajdował
nabywcę. Dodatkowym instrumentem zwiększenia
popytu na bioetanol jest uruchomiony już
proces legislacyjny dotyczący dopuszczenia do obrotu
paliwa zawierającego 85% bioetanolu (tzw. E85)
oraz przewidywany wzrost wykorzystania przez floty
autobusów miejskich paliwa E95.
Wymaga zaznaczenia, że Ministerstwo Gospodarki
również na forum Unii Europejskiej prowadzi
działania zmierzające do poprawy konkurencyjności
bioetanolu wytwarzanego w oparciu o krajowe surowce.
Polska niezmiennie prezentuje stanowisko
sprzeciwiające się dopuszczaniu importu bioetanolu
z krajów trzecich na rynek unijny. Oprócz tych działań,
które mają charakter doraźny, prowadzone są
także prace mające na celu systemowe ograniczenie
importu oraz zapewnienie, aby w nowych regulacjach
unijnych znalazły się przepisy skutkujące tym,
że rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł energii,
w tym biopaliw, będzie oparty o własne, unijne
zasoby biomasy.
Jednocześnie w związku z sygnałami, zgłaszanym
także przez Związek Gorzelni Polskich, o nieskuteczności
obecnego systemu wsparcia w postaci
zwolnień akcyzowych dla producentów paliw, postanowiłem
przeprowadzić analizę tego mechanizmu.
W najbliższym czasie Ministerstwo Gospodarki we
współpracy z Ministerstwem Finansów oraz Ministerstwem
Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpatrzy tę
sprawę, w tym szczególnie postulowane przez środowisko
gorzelni rolniczych przeniesienie środków ze
zwolnień akcyzowych na bezpośrednie dopłaty dla
wytwórców biokomponentów. Analiza ta ma pozwolić
na uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy rozwiązanie
to jest dopuszczalne w świetle regulacji Unii
Europejskiej oraz czy będzie ono miało pozytywne
rezultaty. To jest, czy rozwiązując problem jednej
grupy społecznej zapewniony zostanie właściwy rozwój
rynku biokomponentów i biopaliw ciekłych oraz
czy będzie to rozwiązanie optymalne w skali całej
gospodarki.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Minister
Waldemar Pawlak

552
O d p o w i e d ź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie przepisów regulujących
przyznawanie świadczeń rodzinnych (1253)
W odpowiedzi na pismo z dnia 25 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1253/08, w sprawie interpelacji pani
poseł Magdaleny Kochan dotyczącej przyznawania
świadczeń rodzinnych, w tym również tzw. becikowego,
w oparciu o przepisy wspólnotowe, uprzejmie
wyjaśniam:
1. Regulacje dotyczące koordynacji systemów zabezpieczenia
społecznego zostały zawarte w rozporządzeniu
Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca
1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenie
społecznego do pracowników najemnych, osób
prowadzących działalność na własny rachunek i do
członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie
oraz rozporządzeniu Rady (EWG) nr 574/72
z dnia 21 marca 1972 r. będącym rozporządzeniem
wykonawczym do rozporządzenia nr 1408/71. Z dniem
przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej
stały się one częścią polskiego porządku
prawnego i są źródłem prawa dla polskich instytucji,
sądów i obywateli. Przepisy te powinny być stosowane
w sposób jednolity we wszystkich państwach
członkowskich.
2. Zgodnie z art. 21 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) realizację zadania
w zakresie świadczeń rodzinnych, jako zadania zleconego
z zakresu administracji rządowej, w tym pełnienie
funkcji instytucji właściwej w związku z udziałem
Rzeczypospolitej Polskiej w koordynacji systemów
zabezpieczenia społecznego oraz wydawanie
decyzji w sprawach świadczeń rodzinnych realizowanych
w związku z koordynacją systemów zabezpieczenia
społecznego, powierzono samorządom województw
lub upoważnionym (zgodnie z ust. 2 art. 21
ww. ustawy) przez marszałka województwa regionalnym
ośrodkom polityki społecznej.
3. Jednorazowa zapomoga z tytułu urodzenia
dziecka – tzw. becikowe – została wprowadzona
ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r. (Dz. U. z 2006 r.
Nr 12, poz. 67) o zmianie ustawy o świadczeniach
rodzinnych. Art. 2 pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych
z dn. 28 listopada 2003 r. (Dz. U. z dn. 30
grudnia 2003 r., z późn. zm.) stanowi, że „świadczeniami
rodzinnymi są:
1) zasiłek rodzinny oraz dodatki do zasiłku rodzinnego;
2) świadczenia opiekuńcze: zasiłek pielęgnacyjny
i świadczenie pielęgnacyjne;
3) zapomoga wypłacana przez gminy;
4) jednorazowa zapomoga z tytułu urodzenia
dziecka”.
Zgodnie z powyższymi przepisami tzw. becikowe
wchodzi w zakres świadczeń rodzinnych i równocześnie
podlega zasadom koordynacyjnym.
4. W przypadku podjęcia przez męża/ojca dzieci
legalnej pracy (w charakterze pracownika najemnego
lub osoby prowadzącej działalność na własny
rachunek) na terytorium innego państwa członkowskiego,
zgodnie z art. 73 rozporządzenia Rady
(EWG) nr 1408/71 jest on uprawniony, na członków
swojej rodziny, którzy zamieszkują na terytorium
innego państwa członkowskiego, do świadczeń rodzinnych
przewidzianych przez ustawodawstwo
państwa wykonywania pracy, natomiast członkowie
jego rodziny, dla przyznania tych świadczeń,
traktowani są tak, jakby zamieszkiwali na terytorium
tego państwa.
Jeżeli matka dzieci nie wykonuje działalności zawodowej
w Polsce, to, zgodnie z prawem pierwszeństwa,
państwem właściwym do wypłaty świadczeń
rodzinnych, na podstawie ww. art. 73 rozporządzenia
Rady (EWG) nr 1408/71, jest państwo, w którym
wykonywana jest działalność zawodowa.
W sytuacji, kiedy obydwoje rodzice są aktywni
zawodowo, wówczas znaczenie ma miejsce zamieszkania
rodziny (dzieci), zatem wszelkie świadczenia
rodzinne, w takim przypadku również tzw. becikowe,
przysługują zgodnie z ustawodawstwem
państwa miejsca zamieszkania członków rodziny.
Stanowi o tym art. 10 rozporządzenia Rady (EWG)
nr 574/72 z dn. 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania
systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników
najemnych, osób prowadzących działalność
na własny rachunek i do członków ich rodzin
przemieszczających się we Wspólnocie.
Pierwszeństwo wypłaty świadczeń, czyli ustalenie
właściwego ustawodawstwa, oznacza, że dany
rodzic podlega przepisom tego kraju, w którym pracuje
zawodowo i opłaca składki na ubezpieczenie
społeczne. Zgodnie z przepisami danego państwa
ma wypłacane wszelkie świadczenia rodzinne.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podjęło
niezbędne działania w celu przeszkolenia pracowników
regionalnych ośrodków polityki społecznej
w zakresie stosowania przepisów o koordynacji
systemów zabezpieczenia społecznego oraz przekazało
regionalnym ośrodkom polityki społecznej wyjaśnienia
m.in. dotyczące postępowania w sytuacjach
takich, jak przedstawiona w interpelacji
pani poseł Kochan.
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej podjęło działania zmierzające
do wyłączenia powyższego świadczenia z zakresu
przedmiotowego przepisów o koordynacji,
jako specjalnego zasiłku porodowego, poprzez wpisanie
go w załączniku II.2 do rozporządzenia 1408/
71. Wówczas tzw. becikowe będzie przyznawane jedynie
na podstawie polskiego ustawodawstwa. W chwili
obecnej prace nad wyłączeniem jednorazowej zapomogi
z tytułu urodzenia dziecka są w końcowym

553
etapie procesu legislacyjnego UE i najprawdopodobniej
w maju br. projekt rozporządzenia zostanie
przyjęty na posiedzeniu Rady.
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w rozkładach jazdy pociągów
na przykładzie połączeń Białystok–Szczecin
przez Warszawę (1256)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, w odpowiedzi na interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka (nr pisma
SPS-023-1256/08 z dnia 25 lutego br.), przekazaną
do ministra infrastruktury przez Kancelarię Prezesa
Rady Ministrów przy piśmie DSPA-4401-924/08
z dnia 27 lutego 2008 r., dotyczącą zmian w rozkładzie
jazdy pociągów na przykładzie połączenia Białystok–Warszawa–Szczecin
poniżej przedstawiam
następujące informacje.
Roczny rozkład jazdy pociągów opracowywany
jest przez przewoźników kolejowych m.in. na podstawie
wniosków napływających od podróżnych,
a także przedstawicieli jednostek samorządów terytorialnych
oraz wyników badań marketingowych
i analiz, z uwzględnieniem możliwości techniczno-
-eksploatacyjnych i przepustowości linii, przy jednoczesnym
dostosowaniu się do wysokości środków
z budżetu państwa przeznaczonych na dofinansowanie
kolejowych przewozów międzywojewódzkich
i międzynarodowych.
Kwota dotacji przeznaczona na dofinansowanie
przewozów międzywojewódzkich i międzynarodowych
określana jest corocznie w ustawie budżetowej
i na rok 2008 została ustalona łącznie w wysokości
240 mln zł. Środki te nie są jednak wystarczające na
dofinansowanie wszystkich pociągów, których uruchomienia
oczekują podróżni. W związku z tym dokonywane
są analizy efektywności ekonomicznej poszczególnych
pociągów i jeśli wpływy ze sprzedaży
biletów tylko w niewielkim stopniu pokrywają koszty
uruchomienia danego połączenia, tak jak w opisanych
przez pana posła przypadkach, niestety zachodzi
konieczność zawieszenia kursowania pociągów
przynoszących największe straty.
Wśród pociągów wytypowanych do ograniczenia
kursowania znalazł się pociąg relacji Ełk–Warszawa
Wschodnia–Ełk przez Białystok (łącznik do pociągu
relacji Terespol–Szczecin–Terespol). Pociąg ten
jako ostatni w dobie z kierunku Białegostoku do
Warszawy charakteryzuje się zmiennym zainteresowaniem
podróżnych. W dni powszednie frekwencja
jest niewielka i wynosi 50–100 osób. Największy
potok podróżnych w tym pociągu występuje w niedzielę
i w dniach powrotu uczniów i studentów do
szkół. Dlatego też kursowanie tego pociągu od dnia
01 lutego 2008 r. zostało ograniczone do kursowania
w niedziele z Ełku i w soboty do Ełku. Ponadto
pociąg ten będzie kursował codziennie w okresie
letnich wakacji szkolnych.
Pociąg relacji Białystok–Szczecin–Białystok przez
Olsztyn, Gdynię od dnia 1 lutego br. kursuje w skróconej
relacji Białystok–Olsztyn–Białystok, a w czasie
wakacji letnich w pełnej relacji. Pociąg jest
w Białymstoku skomunikowany z pociągami z i do
Warszawy.
Przywrócenie pociągu relacji Ełk–Warszawa
Wschodnia–Ełk przez Białystok do codziennego kursowania
możliwe będzie po przeanalizowaniu kosztów
i przychodów w segmencie przewozów miedzywojewódzkich
na rok 2008 na podstawie wykonania
I kwartału.
W związku powyższym rozważona zostanie możliwość
przywrócenia do codziennego kursowania
tego pociągu na odcinku Białystok–Warszawa–Białystok.
Przedstawiając powyższe, informuję, iż w toku
negocjacji tegorocznej umowy o dofinansowanie przewozów
międzywojewódzkich zostanie przeanalizowania
możliwość dofinansowania jak największej
ilości tych pociągów w ramach określonej w budżecie
państwa dotacji na ten cel.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie planu restrukturyzacji
Krajowej Spółki Cukrowej SA oraz błędów
formalno–prawnych zawartych we wniosku
o przyznanie pomocy restrukturyzacyjnej,
złożonym przez zarząd KSC SA
do Agencji Rynku Rolnego (1258)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Żaczka (przysła-

554
ną przy piśmie z dnia 25 lutego br. znak: SPS-023-
-1258/08) w sprawie planu restrukturyzacji Krajowej
Spółki Cukrowej SA oraz błędów formalnoprawnych
zawartych we wniosku o przyznanie pomocy
restrukturyzacyjnej złożonym przez Zarząd KSC
SA do Agencji Rynku Rolnego, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Zgodnie z art. 31 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych
rynków rolnych (Dz. U. Nr 42, poz. 368, z późn. zm.)
minister właściwy do spraw rynków rolnych, realizując
zadania związane z kwotowaniem produkcji
cukru i izoglukozy, wydaje decyzje administracyjne
dotyczące:
— przyznania kwoty produkcyjnej cukru oraz
kwoty produkcyjnej izoglukozy;
— przyznania dodatkowej kwoty produkcyjnej
cukru oraz kwoty produkcyjnej izoglukozy
oraz koryguje przyznaną kwotę produkcji cukru
oraz kwotę produkcji izoglukozy w trzech
przypadkach:
— kiedy Komisja Europejska koryguje kwoty
produkcyjne cukru i izoglukozy,
— kiedy Komisja Europejska ustala wspólny
współczynnik redukcji kwot produkcji cukru lub
kwot produkcji izoglukozy,
— kiedy następuje przeniesienie kwoty produkcji
cukru albo kwoty produkcji izoglukozy pomiędzy
producentami cukru lub producentami izoglukozy.
Natomiast art. 7 rozporządzenia Komisji (WE)
nr 968/2006 dotyczy wniosku o pomoc restrukturyzacyjną,
jaki składa producent cukru starający się
o pomoc z funduszu restrukturyzacji w zamian za
oddanie części lub całości kwoty produkcji cukru.
Producent jest wówczas zobowiązany do przeprowadzenia
konsultacji w ramach porozumień branżowych
(art. 2 wyżej cytowanego rozporządzenia).
Zgodnie z unijnymi przepisami decyzję dotyczącą
skorzystania z funduszu restrukturyzacji i oddania
kwot podejmuje producent cukru. Obniżenie kwot
produkcji przez producenta cukru o 13,5% w ramach
funduszu restrukturyzacji nie jest poprzedzone decyzjami
administracyjnymi wydanymi przez ministra
rolnictwa i rozwoju wsi. Nie ma więc tu zastosowania
art. 31 ww. ustawy.
Ponadto uprzejmie informuję, że w dniu 22 stycznia
2008 r. Krajowa Spółka Cukrowa SA złożyła
w Agencji Rynku Rolnego wniosek o pomoc restrukturyzacyjną
poprzedzony konsultacjami w ramach
Porozumienia Branżowego.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami Agencja
Rynku Rolnego zobowiązana była do sprawdzenia
wszystkich elementów wniosku określonych w rozporządzeniu
Rady (WE) nr 320/2006 z dnia 20 lutego
2006 r. ustanawiającego tymczasowy system restrukturyzacji
przemysłu cukrowniczego we Wspólnocie.
Prezes Agencji Rynku Rolnego zarządzeniem
nr 369/2007/W z dnia 6 listopada 2007 r. powołał zespół
zadaniowy dokonujący oceny wniosków o pomoc
restrukturyzacyjną złożonych przez producentów
cukru. W dniu 15 lutego br. Agencja Rynku Rolnego,
po sprawdzeniu wszystkich elementów wniosku
Krajowej Spółki Cukrowej SA o przyznanie pomocy
restrukturyzacyjnej, podjęła decyzję o kwalifikalności
wniosku i poinformowała o tym Komisję
Europejską.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie zajęcia stanowiska w kwestii
wprowadzenia w Polsce żywności
modyfikowanej genetycznie (1259)
Odpowiadając na pismo z dnia 26 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1259/08, zawierające interpelację
pani poseł Aldony Młyńczak dotyczącą zajęcia stanowiska
w kwestii wprowadzenia w Polsce żywności
genetycznie zmodyfikowanej, przedkładam następujące
wyjaśnienia oraz informacje odnoszące się do
problematyki zawartej w pytaniach pani poseł.
1. Sprawy odnoszące się do żywności genetycznie
zmodyfikowanej są uregulowane przepisami znajdującymi
się m.in. w rozporządzeniu (WE) nr 1829/
2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22
września 2003 r. w sprawie genetycznie zmodyfikowanej
żywności i paszy. Decyzje o wprowadzeniu do
obrotu żywności i pasz zawierających lub składających
się z GMO podejmowane są przez właściwe instytucje
Unii Europejskiej. Procedura zatwierdzania
produktów GMO zapewnia jednak wszystkim
państwom członkowskim UE udział w podejmowaniu
decyzji podczas głosowań na forum ww. instytucji,
tj. Stałego Komitetu do Spraw Łańcucha Żywnościowego
i Zdrowia Zwierząt oraz resortowych Rad
UE. Głosowania poprzedzone są dyskusjami, które
dają możliwość wypowiedzenia się w odniesieniu do
poszczególnych wniosków i wyjaśnienia ewentualnych
wątpliwości. Procedura ta daje także innym
podmiotom możliwość udziału w procesie decyzyjnym,
włączając opinię publiczną i organizacje pozarządowe.
Zgodnie z traktatową zasadą swobodnego przepływu
towarów żaden kraj nie może zakazywać ani
utrudniać obrotu żywnością GMO lub paszami GMO
na swoim terytorium (dotyczy to oczywiście tych

555
produktów GMO, które zostały umieszczone na rynku
wspólnotowym zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej).
Odstępstwo od tej reguły stanowią przypadki,
kiedy dane państwo członkowskie UE uzyska nowe
lub dodatkowe informacje mające wpływ na ocenę
ryzyka dla środowiska lub w wyniku ponownej oceny
posiadanych wcześniej informacji na podstawie
nowych lub dodatkowych danych naukowych, ma
uzasadnione podstawy, aby uważać, że organizm genetycznie
zmodyfikowany, wchodzący w skład produktu,
który prawidłowo zgłoszono i dla którego
uzyskano zezwolenie, stanowi ryzyko dla zdrowia
ludzkiego lub środowiska naturalnego. Wówczas
państwo to może tymczasowo ograniczyć lub zakazać
stosowania i/lub sprzedaży tego GMO na swoim
terytorium. Tego typu zakazy wprowadzały na swoich
terytoriach: Francja, Niemcy, Włochy, Luksemburg,
Grecja, Węgry oraz Austria. Należy nadmienić,
że każdy zakaz wprowadzony przez dane państwo
członkowskie musi uzyskać akceptację większości
pozostałych państw członkowskich UE i Komisji
Europejskiej, aby mógł być utrzymany. Przed
podjęciem decyzji analizuje się przede wszystkim
nowe dowody naukowe uzasadniające wprowadzenie
zakazu. Do tej pory wszystkie zakazy, z wyjątkiem
austriackiego ograniczenia stosowania kukurydzy
MON810 oraz T25 (możliwość uprawy), zostały
zniesione, gdyż zdaniem Komisji Europejskiej
wnioski o ich wprowadzenie nie zawierały nowych
dowodów wskazujących na to, aby dane produkty
GM mogły wywierać negatywny wpływ na zdrowie
ludzi, zwierząt lub środowiska.
Na podstawie rozporządzenia (WE) nr 1829/2003
podejmuje się decyzje w sprawie wprowadzenia do
obrotu określonego organizmu genetycznie zmodyfikowanego,
głównie z przeznaczeniem na żywność
i pasze, ale także na uprawę i przetwarzanie. W związku
z tym, wyrażając sprzeciw wobec przyjęcia decyzji
zezwalającej na wprowadzenie do obrotu danego
GMO jako żywności, wyraża się jednocześnie sprzeciw
wobec jego wprowadzenia z przeznaczeniem na
inne cele, np. pasze. Wiele państw członkowskich
UE, podobnie jak Polska, jest przeciwnych wprowadzaniu
do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej,
jednak w związku z wykorzystywaniem przez
te kraje dużych ilości glutenu kukurydzianego czy
śruty sojowej w hodowli zwierząt, opowiadają się one
często za przyjęciem decyzji w sprawie wprowadzenia
do obrotu danego produktu z przeznaczeniem na
pasze, głosując tym samym również za wprowadzeniem
do obrotu tego produktu jako żywności.
Podkreślenia wymaga również fakt, że aby skutecznie
odrzucić decyzję w sprawie wprowadzenia
na rynek GMO potrzebne jest uzyskanie kwalifikowanej
większości głosów w liczbie 255 z 345. Nie
oznacza to jednak końca procesu, gdyż zgodnie
z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, określoną
w decyzji Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca
2006 r., zmieniającą decyzję 1999/468/WE z dnia
28 czerwca 1999 r., ustanawiającą warunki wykonywania
uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji,
decyzja jest następnie przedkładana na forum
Rady UE. Jeżeli w Radzie zostanie osiągnięta kwalifikowana
większość głosów wymagana do odrzucenia
decyzji, Komisja Europejska ma prawo do wniesienia
pod głosowanie ponownie tej samej lub zmienionej
decyzji. Zatem teoretycznie możliwe jest skuteczne
odrzucanie decyzji zezwalających na wprowadzenie
do obrotu GMO, jednak biorąc pod uwagę
funkcjonowanie ww. procedury, musiałoby to trwać
właściwie w nieskończoność.
Dlatego też szukanie sojuszników i tworzenie koalicji
w celu odrzucania decyzji zezwalających na
wprowadzenie do obrotu GMO nie jest najlepszą formą
blokowania komercjalizacji produktów biotechnologicznych,
w tym żywności GMO. Nawet Austria,
znana z negatywnego podejścia do GMO, podczas
kuluarowych rozmów nie narzuca swojego poglądu
na ten temat innym krajom. Natomiast od dłuższego
czasu szuka niepodważalnych dowodów naukowych
potwierdzających niekorzystny wpływ GMO
na zdrowie człowieka, zwierząt czy środowisko, gdyż
taki argument będzie bardziej przekonujący nie tylko
dla innych państw członkowskich UE, ale również
dla Komisji Europejskiej oraz Europejskiego
Urzędu do Spraw Bezpieczeństwa Żywności.
Należy podkreślić, że dyskusja w tej sprawie
toczy się od dawna i wszystkie kraje UE są tą problematyką
bardzo zainteresowane, z uwagi m.in.
na silny wpływ światowego handlu produktami
GMO na rynek paszowy i farmaceutyczny Unii
Europejskiej.
2. Obecny rząd podtrzymuje negatywne stanowisko
poprzedniego rządu w sprawie wprowadzania do
obrotu produktów genetycznie zmodyfikowanych
oraz prowadzenia komercyjnych upraw roślin transgenicznych.
Celem obecnej ekipy rządzącej jest ograniczenie
stosowania GMO w Polsce. Rząd zamierza
realizować to zadanie w ramach obowiązującego
prawa krajowego i wspólnotowego, a także w zgodzie
z ratyfikowanymi porozumieniami międzynarodowymi.
Na forum wspólnotowym Polska będzie
się opowiadać w przyszłości za wzmocnieniem roli
państw członkowskich UE w procesie podejmowania
decyzji dotyczących wprowadzenia GMO do obrotu
oraz popierać wszelkie inicjatywy, które umożliwią
tworzenie w Unii Europejskiej obszarów wolnych
od GMO, zgodnie z wolą wyrażaną przez społeczeństwa.
Równocześnie, podczas procedury dopuszczania
do obrotu na terytorium Unii Europejskiej
nowych produktów genetycznie zmodyfikowanych,
Polska będzie każdorazowo głosowała przeciw
wprowadzaniu do obrotu takich produktów.
Jednak kluczowym zadaniem będzie kontynuacja
pracy nad projektem ustawy Prawo o organizmach
genetycznie zmodyfikowanych. Bowiem dopiero
nowa ustawa wraz z rozporządzeniami wykonawczymi
wypełni istniejące luki prawne w obszarze
GMO i zabezpieczy interesy wszystkich zainte-

556
resowanych podmiotów. Zgodnie z prawem wspólnotowym
wybór między prowadzeniem upraw ekologicznych,
konwencjonalnych czy transgenicznych
zależy tylko i wyłącznie od samych rolników, a władze
nie mają prawa przyjmować takich środków,
które uniemożliwiłyby prowadzenie jakiejkolwiek
z tych działalności. Dobrym rozwiązaniem wydaje
się więc ustanowienie wysokich wymogów w zakresie
koegzystencji, czyli współistnienia wszystkich
trzech typów upraw. Z katalogu warunków koegzystencji
wymienić można np: zachowanie odpowiedniej
izolacji przestrzennej (tzw. pasów ochronnych)
między uprawami GMO i konwencjonalnymi oraz
ekologicznymi, wprowadzenie wymogu odbywania
odpowiednich szkoleń w zakresie upraw roślin transgenicznych,
wprowadzenie systemu licencji, przeprowadzanie
konsultacji społecznych, wymogi dotyczące
przechowywania oraz transportu materiału
siewnego i płodów rolnych, wymagania dotyczące
odszkodowań za zanieczyszczenie pól materiałem
transgenicznym. Te wszystkie wymagania powinny
przyczynić się do zminimalizowania ryzyka wynikającego
z prowadzenia upraw roślin genetycznie zmodyfikowanych,
a jednocześnie nie będą sprzeczne
z prawem wspólnotowym.
Należy nadmienić, że projekt ustawy Prawo o organizmach
genetycznie zmodyfikowanych został notyfikowany
do Komisji Europejskiej. Według Komisji
ujawnia on obecnie bardzo restrykcyjne (niezgodne
z prawem wspólnotowym) stanowisko w kwestii uprawy
roślin transgenicznych w Polsce (zakaz uprawy
wszystkich roślin genetycznie zmodyfikowanych,
które znajdują się obecnie w obrocie lub zostaną dopuszczone
do obrotu we Wspólnocie w przyszłości
z wyjątkiem specjalnych wskazanych stref). Dodatkowa
procedura zatwierdzania upraw roślin GMO
stanowi niezgodność z obowiązującymi przepisami
wspólnotowymi. Projekt nowej ustawy nakłada ponadto
na rolników, niepotrzebne zdaniem Komisji
Europejskiej, obciążenia administracyjne. Wątpliwości
wzbudziła także potrzeba ponownego weryfikowania
oceny zagrożenia dla produktów, które mają
być wprowadzane do uprawy. Przyjęcie takich rozwiązań
wbrew opinii Komisji Europejskiej naraziłoby
Polskę na konsekwencje o charakterze gospodarczym,
finansowym, a także politycznym. Najłatwiej
jest oszacować skutki finansowe (minimalna kara ryczałtu
dla Polski wynosi 3610 tys. euro, a okresowa
kara pieniężna od 4,3 tys. do 260 tys. euro dziennie,
aż do chwili pełnego dostosowania przepisów krajowych
do prawa wspólnotowego). Ewentualne konsekwencje
wprowadzenia zakazu stosowania GMO
w Polsce byłyby więc bardzo dotkliwe.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Beaty Bublewicz,
Ewy Wolak i Alicji Olechowskiej
w sprawie profilaktyki pierwotnej
w leczeniu hemofilii (1262)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Beaty Bublewicz, Ewy Wolak
i Alicji Olechowskiej, przekazaną przez wicemarszałka
Sejmu RP Pana Krzysztofa Putrę, w sprawie
profilaktyki pierwotnej w leczeniu hemofilii, przekazaną
przy piśmie znak: SPS-023-1262/08 z dnia
25 lutego 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Koncentraty czynników krzepnięcia stosowane
obecnie w leczeniu hemofilii są produkowane z ludzkiego
osocza lub metodami inżynierii genetycznej.
Oba rodzaje leków mają podobną skuteczność terapeutyczną.
Leki osoczopochodne w trakcie produkcji
poddawane są co najmniej dwóm procedurom inaktywacji
patogenów. Ryzyko przeniesienia infekcji
przez ich stosowanie jest obecnie na wyjątkowo niskim
poziomie. Od kiedy stosuje się dwie metody inaktywacji
patogenów nie stwierdzono żadnego przypadku
zakażenia spowodowanego podawaniem tego
leku. Dawniej opisywane przypadku zakażenia chorych
(m.in. we Francji) dotyczą leków produkowanych
bez inaktywacji patogenów i nie mogą być argumentem
przeciw stosowaniu leków obecnie produkowanych.
Leki rekombinowane dają z pewnością
chorym większe poczucie bezpieczeństwa, lecz w chwili
obecnej są droższe od leków osoczopochodnych,
dlatego też w profilaktyce powikłań hemofilii działaniem
w pełni zasadne jest stosowanie preparatów
osoczopochodnych.
W chwili obecnej jedyną przeszkodą do wprowadzenia
profilaktyki pierwotnej chorych na hemofilię
w Polsce jest niedobór leków w kraju, spowodowany
deficytem środków finansowych w budżecie państwa
przeznaczonych na zakup czynników krzepnięcia.
Ilość czynników krzepnięcia zakupywana w ramach
„Narodowego programu leczenia hemofilii na lata
2005–2011” wystarcza tylko na doraźne leczenie
krwawień. Mając na uwadze dobro chorych, zgadzam
się, że należy jak najszybciej wprowadzić profilaktykę
w leczeniu hemofilii w Polsce. Najlepszym
sposobem unikania krwawień jest zastosowanie terapii
profilaktycznej, polegającej na regularnym
podawaniu małych dawek czynników krzepnięcia
(1–2 razy/tydzień), które utrzymują lek we krwi na
poziomie na tyle wysokim, by zapobiec krwawieniu.
Przy ograniczonych środkach finansowych planuje
się zapewnienie ilości leków osoczopochodnych niezbędnych
do wprowadzenia profilaktyki u wszystkich
dzieci w ramach „Narodowego programu leczenia
hemofilii na lata 2005–2011”, a następnie w miarę
możliwości zwiększenie udziału leków rekombi-

557
nowanych, które mogłyby być umieszczone w koszyku
świadczeń częściowo gwarantowanych. Pacjenci
obecnie pozbawieni wyboru mieliby wówczas możliwość
uzyskania leku rekombinowanego za dopłatą
lub w ramach dodatkowego ubezpieczenia. W najbliższym
czasie planowane jest powołanie zespołu
ds. opracowania standardu kompleksowej opieki nad
chorymi na hemofilię i pokrewne skazy krwotoczne,
który m.in. miałby za zadanie opracowanie określonych
norm w zakresie wdrożenia procedur profilaktyki
pierwotnej oraz zasady dystrybucji czynników
krzepnięcia.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie zagrożenia realizacji inwestycji
szkół wyższych na przykładzie budowy
budynku naukowo-dydaktycznego SGGW
w Warszawie (1264)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
pana posła Artura Górskiego uprzejmie informuję,
że proces weryfikacji listy indykatywnej projektów
kluczowych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013, XIII Oś priorytetowa
– Infrastruktura Szkolnictwa Wyższego
przebiegał dwustopniowo (decyzja ministra rozwoju
regionalnego z dnia 13 grudnia 2007 r.). Pierwszym
etapem była powtórna analiza list przez instytucje
odpowiedzialne za realizację poszczególnych priorytetów,
a następnie Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
przeanalizowało listy nadesłane przez poszczególne
resorty.
Weryfikacja indykatywnej listy projektów kluczowych
w ramach XIII Osi priorytetowej – Infrastruktura
Szkolnictwa Wyższego, Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” 2007–2013
odbyła się wyłącznie na podstawie kryteriów merytorycznych.
Przy przeglądzie projektów dotyczących
szkolnictwa wyższego kierowano się takimi kryteriami
jak kierunki kształcenia (na liście zostały projekty
szkół kształcących na kierunkach strategicznych
z punktu widzenia rozwoju kraju) oraz możliwości
nadawania przez uczelnie stopni naukowych.
Pragnę poinformować, iż zgodnie z informacją
(pismo ministra rozwoju regionalnego z dnia 22 lutego,
znak: DPI-VI-921000-58-BK/08, skierowane
do Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, a przekazane
do wiadomości Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa
Wyższego) w przypadku projektu pn. Centrum
Naukowo-Dydaktyczne Wydziału Inżynierii
i Kształtowania Środowiska – Centrum Wodne
SGGW, niespełnione zostało jedno z kryteriów branych
pod uwagę podczas weryfikacji projektów indywidualnych
dla PO IiŚ w sektorze szkolnictwa wyższego,
tj. uczelnia nie posiada uprawnień do przyznawania
stopni doktorskich w dziedzinach obejmujących
kierunki priorytetowe dla PO IiŚ (nauki biologiczne,
nauki chemiczne, nauki fizyczne, nauki
matematyczne, nauki o ziemi, nauki medyczne, nauki
techniczne).
Ostateczną decyzję w sprawie listy indykatywnej
projektów kluczowych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” 2007–2013 podjęło Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego jako instytucja zarządzająca.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego otrzymało do
pana rektora informację, z której wynika, że uczelnia
uzyska uprawnienia do nadawania stopnia doktora
nauk technicznych pod koniec marca 2008 r.,
a tym samym zostanie spełnione kryterium, które
zdecydowało o usunięciu projektu z listy projektów
indywidualnych.
Zgodnie z wytycznymi MRR w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju możliwa jest aktualizacja listy
projektów indywidualnych, nie częściej niż dwa
razy do roku (tj. w terminie do dnia 31 lipca i do
31 grudnia).
Ponadto uprzejmie informuję, iż w związku
z uwolnieniem części alokacji, planowane jest uruchomienie
konkursów na nabór projektów w ramach
XIII Osi Priorytetowej – Infrastruktura Szkolnictwa
Wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Barbara Kudrycka
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie wcześniejszych emerytur
dla mężczyzn, zwanych potocznie emeryturami
60/35 (1265)
W związku z interpelacją Pana Tadeusza Woźniaka,
Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przekazaną przy piśmie z dnia 25 lutego 2008 r.
(znak: SPS-023-1265/08), w sprawie wcześniejszych
emerytur dla mężczyzn, zwanych potocznie emeryturami
60/35, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.

558
Trybunał Konstytucyjny w I części wyroku
z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07,
orzekł, że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie
przyznaje prawa do emerytury w obniżonym wieku
emerytalnym mężczyźnie, który – odpowiednio jak
kobieta, która nabywa to prawo po osiągnięciu wieku
55 lat i co najmniej 30-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego – osiągnął wiek 60 lat i co
najmniej 35-letni okres składkowy i nieskładkowy,
jest niezgodny z art. 32 i 33 Konstytucji RP. Trybunał
orzekł też (w części II wyroku), że przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia
wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
Trybunał Konstytucyjny nie przychylił się do
opinii Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej, że
przyjęcie w ustawie o emeryturach i rentach z FUS
przepisu art. 29 ust. 1, który w swej treści odpowiada
wcześniej obowiązującemu przepisowi art. 26
ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 40, poz. 267, z póź. zm.), było wyrazem realizacji
jednego z założeń reformy systemu emerytalno-rentowego,
przejawiającego się w likwidacji niektórych
przywilejów, dokonywanej jednak zgodnie z zasadą
łagodnej ewolucji, co wiązało się z koniecznością likwidacji
wielu korzystnych uprawnień, ale też zachowaniem
dotychczasowych zasad przejścia na
wcześniejszą emeryturę wobec osób, które w dniu
wejścia w życie ustawy o emeryturach i rentach
z FUS, tj. w dniu 1 stycznia 1999 r., miały ukończony
50. rok życia. W związku z tym rozszerzenie katalogu
osób uprawnionych do wcześniejszej emerytury
o mężczyzn posiadających 35-letni okres składkowy
i nieskładkowy, którzy takiego prawa nie posiadali
na podstawie art. 26 ustawy o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin, byłoby działaniem
niezgodnym z zamysłem ustawodawcy.
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku
podkreślił m.in., że „ustawodawca, wykluczając
możliwość zastosowania takich samych przesłanek
przejścia na wcześniejszą emeryturę kobiet i mężczyzn
urodzonych przed 1 stycznia 1949 r., dopuścił
się odmiennego potraktowania podmiotów charakteryzujących
się wspólną cechą istotną”, związaną
z posiadaniem odpowiednio długiego stażu ubezpieczeniowego.
W uzasadnieniu orzeczenia zaznaczono także, że
wyrok ma charakter zakresowy, co oznacza, że Trybunał
„nie orzekł o niekonstytucyjności tego, co
w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”,
lecz „stwierdził niezgodność z konstytucją treści
normatywnej, której w przepisie brakuje”. Podkreślono
również, że „orzeczeniu stwierdzającemu niekonstytucyjność
przepisu w zakresie, w jakim pomija
on określoną treść normatywną, można przypisać
tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyjność
pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do stosownej
zmiany tego przepisu, niezbędnej dla realizacji
norm konstytucyjnych”. Zdaniem Trybunału
przyjęcie poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek
„rozporządzający” (uzupełnia przepis o elementy
brakujące), wyraźnie wykracza poza konstytucyjne
kompetencje TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym
z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym stanie
prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emeryturę
zgłoszone przez mężczyzn spełniających warunki
wskazane w części I ww. wyroku.
To z tej przyczyny poszczególne oddziały ZUS
zmuszone są wydawać decyzje o odmowie prawa do
emerytury. Od wielu z nich ubezpieczeni wnoszą odwołania
do sądów ubezpieczeń społecznych, które
z kolei wydają w takich sprawach różne orzeczenia
– zarówno uwzględniające, jak i oddalające odwołania.
Takiej sytuacji nie sposób było zapobiec. Stała
bowiem temu na przeszkodzie konstytucyjnie chroniona
zasada państwa prawnego, która wyklucza
możliwość pozbawienia ubezpieczonych prawa do
składania odwołań do sądów ubezpieczeń społecznych
od decyzji organów rentowych oraz zasada niezawisłości
sądów uniemożliwiająca jakiekolwiek ingerencje
w proces wydawania orzeczeń sądowych ze
strony innych władz (w tym także ze strony władzy
wykonawczej). Jedynym więc rozwiązaniem tej
trudnej sytuacji była szybka inicjatywa legislacyjna
w celu wykonania wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r.
Mając to na względzie, Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej w trybie pilnym przygotowało projekt
ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych
innych ustaw, gdzie m.in. zaproponowano,
aby mężczyźni urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli
wiek 60 lat i posiadają co najmniej 35-letni
okres składkowy i nieskładkowy, uzyskiwali prawo
do wcześniejszej emerytury.
Pragnę poinformować Pana Posła, że ww. projekt
ustawy, realizujący wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r., w dniu 5 lutego
br. został przyjęty przez Radę Ministrów, a w dniu
11 lutego br. został przesłany do Sejmu. Projekt ten
(druk nr 244) został w dniu 26 lutego br. skierowany
do Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.
Odnosząc się zaś na koniec do pierwszego z zadanych
przez Pana Posła pytań, chcę jednoznacznie
podkreślić, że obecnie obowiązujące przepisy regulujące
uprawnienia emerytalne (poza oczywiście
przepisem art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS) respektują zasadę równości i zakazu
dyskryminacji ze względu na płeć.
W polskim systemie emerytalnym występuje co
prawda dyferencjacja prawa do emerytury męż-

559
czyzn i kobiet, ale jest ona uzasadniona tzw. uprzywilejowaniem
wyrównawczym, którego celowość
istnienia została zaakceptowana również w uzasadnieniu
wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r. Uprzywilejowanie to
(zwane także dyskryminacją pozytywną) wyraża
się w ustalaniu dla kobiet innej granicy wieku i stażu
emerytalnego (o pięć lat mniejszej niż dla mężczyzn),
a wynika z historycznie ukształtowanej pozycji
roli kobiet w rodzinie i społeczeństwie, zróżnicowania
sytuacji kobiet i mężczyzn na rynku pracy
i innych faktycznych nierówności społecznych pomiędzy
płciami, jak np. podwójnego obciążenia kobiet
pracą zawodową oraz obowiązkami domowymi
i rodzinnymi, w tym związanymi z macierzyństwem
i wychowaniem dzieci.
Wskazać można, że jeśli chodzi o zasady obliczania
wysokości emerytur, to są one wspólne dla mężczyzn
i kobiet.
Z dyferencjacją uprawnień ze względu na płeć nie
mamy zaś w ogóle do czynienia w wypadku prawa
do renty z tytułu niezdolności do pracy i renty rodzinnej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie opodatkowania szkoleń
dla pracowników (1300)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej,
przesłaną przy piśmie z dnia 27 lutego 2008 r.,
nr SPS-023-1300/08, w sprawie opodatkowania podatkiem
dochodowych od osób fizycznych szkoleń
dla pracowników, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.) wolna od podatku jest wartość świadczeń przyznanych
zgodnie z odrębnymi przepisami przez pracodawcę
na podnoszenie kwalifikacji zawodowych
i wykształcenia ogólnego pracownika, z wyjątkiem
wynagrodzeń otrzymywanych za czas urlopu szkoleniowego
oraz za czas zwolnień z części dnia pracy,
przysługujących pracownikom podejmującym naukę
w szkołach lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe
w formach pozaszkolnych.
Zatem zwolnieniem od podatku objęta jest wartość
świadczeń otrzymanych od pracodawcy przez
pracownika w związku z dokształcaniem, przyznana
na podstawie odrębnych przepisów. Podkreślić
należy, iż użyte w cytowanym wyżej przepisie sformułowanie
„odrębne przepisy” obejmuje cały szereg
aktów prawnych, z których wynika prawo pracownika
do otrzymania od pracodawcy świadczeń
w związku z dokształcaniem. Do tego katalogu zaliczyć
można m.in. rozporządzenie ministra edukacji
narodowej oraz ministra pracy i polityki socjalnej
z dnia 12 września 1993 r. w sprawie zasad i warunków
podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia
ogólnego dorosłych (Dz. U. Nr 103,
poz. 472, z późn. zm.).
Jednakże podkreślić należy, iż niektóre grupy
zawodowe mają odrębne uregulowania dotyczące tej
kwestii. I tak, w przypadku żołnierzy zawodowych
czy funkcjonariuszy służb mundurowych zagadnienia
z zakresu dokształcania oraz rodzaju świadczeń
otrzymywanych od pracodawcy określają tzw. pragmatyki
służbowe – rozporządzenia wykonawcze do
ustaw regulujących działanie poszczególnych służb.
W odniesieniu zaś do członków korpusu służby cywilnej
zagadnienie szkoleń (w tym aplikacji legislacyjnej)
i przysługujących w związku z tym świadczeń
dodatkowo normuje ustawa z dnia 26 sierpnia
2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz. 1218,
z późn. zm.) wraz z obowiązującymi przepisami wykonawczymi.
Z kolei z aplikacji legislacyjnej mogą
również korzystać, obok członków korpusu służby
cywilnej, także pracownicy urzędów państwowych,
zgodnie z uregulowaniami zawartymi w ustawie
z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów
państwowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953,
z późn. zm.)
Dlatego też ograniczanie pojęcia „odrębnych
przepisów”, o których mowa w cytowanym na wstępie
art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, wyłącznie do aktów
normatywnych wydanych na podstawie przepisów
ustawy Kodeks pracy oraz ustawy o systemie oświaty
jest nieuzasadnione, gdyż nie znajduje potwierdzenia
w treści tej regulacji.
Odnosząc się do zgłaszanych wątpliwości dotyczących
stosowania zwolnienia od podatku do świadczeń
przyznanych przez pracodawcę w postaci zakupionych
szkoleń u organizatora nieposiadającego
akredytacji, o której mowa w przepisach ustawy
o systemie oświaty, uprzejmie informuję.
Kwestię akredytacji regulują przepisy ustawy
o systemie oświaty, a „system akredytacji form
kształcenia ustawicznego ma na celu podnoszenie
ich jakości i efektywności. Innymi słowy, akredytacja
stanowi urzędowe potwierdzenie należytego poziomu
kształcenia”, komentarz do art. 68b ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), M. Pilich,
Ustawa o systemie oświaty. Komentarz, Dom Wydawniczy
ABC, 2006.
Akredytacja stanowi zatem jedynie swoisty certyfikat
poziomu kształcenia prowadzonego w danej
placówce w zakresie systemu oświaty. Pamiętać należy,
iż istnieje cała rzesza organizatorów szkoleń

560
prowadzących swoją działalność w oparciu o inne
niż system oświaty regulacje oraz oferujących dokształcanie
w zakresie wykraczającym poza system
oświaty. Podmioty te nie mają możliwości otrzymania
akredytacji.
Biorąc pod uwagę brzmienie powołanego na
wstępie art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, należy stwierdzić,
iż przepis ten nie uzależnia stosowania określonego
w nim zwolnienia podatkowego od posiadania
akredytacji przez organizatora szkoleń. Stąd też
posiadanie bądź brak akredytacji przez organizatora
szkolenia należy uznać za pozostające bez wpływu
na prawo do korzystania ze zwolnienia od podatku
świadczeń przyznanych pracownikowi na podstawie
odrębnych przepisów w związku z jego dokształcaniem.
Wobec powyższego w obecnym stanie prawnym
nie znajduję uzasadnienia do wprowadzania zmiany
w zakresie omawianego zwolnienia od podatku. Pamiętać
należy, iż wątpliwości co do stosowania
przedmiotowego zwolnienia powstały na skutek
zmian w odrębnych przepisach, a przede wszystkim
w związku z wejściem w życie rozporządzenia ministra
edukacji i nauki z dnia 3 lutego 2006 r. w sprawie
uzyskiwania i uzupełniania przez osoby dorosłe
wiedzy ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych
w formach pozaszkolnych (Dz. U. Nr 31,
poz. 216). Przepisy tego rozporządzenia uporządkowały
sferę uzupełniania przez osoby dorosłe wiedzy
ogólnej, umiejętności i kwalifikacji zawodowych w formach
pozaszkolnych, lecz realizowanych wyłącznie
w ramach systemu oświaty. Jednocześnie nadal nieuporządkowana
pozostaje kwestia podnoszenia kwalifikacji
zawodowych przez osoby dorosłe będące
pracownikami, odbywających się w różnorodnych
formach o charakterze pozaszkolnym, realizowanych
przez szerokie i zróżnicowane grono podmiotów na
podstawie innych przepisów. Zatem różnic w interpretowaniu
przez organy podatkowe stosowania
przepisu art. 21 ust. 1 pkt 90 ustawy, o których
mowa w interpelacji, należy upatrywać w niespójności
przepisów regulujących dokształcanie pracowników.
Kwestie te pozostają jednak poza merytoryczną
właściwością ministra finansów.
Dlatego też ewentualna zmiana brzmienia omawianego
zwolnienia przedmiotowego powinna zostać
poprzedzona zmianami w zakresie przepisów
regulujących szeroko rozumiane dokształcanie pracowników
oraz przysługujące im w związku z tym
świadczenia. Tym bardziej iż na dzień dzisiejszy nie
wiadomo, czy i w jakim kierunku podążą potencjalne
zmiany regulacji z zakresu podnoszenia kwalifikacji
i wykształcenia ogólnego pracowników.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Ryszarda Galli
w sprawie podatku od towarów i usług
pobieranego od użytkowników, którym oddano
nieruchomości Skarbu Państwa
w użytkowanie wieczyste (1313)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 27 lutego 2008 r.,
nr SPS-023-1313/08, interpelację Pana Posła Ryszarda
Galli w sprawie podatku od towarów i usług
pobieranego od użytkowników, którym oddano nieruchomości
Skarbu Państwa w użytkowanie wieczyste,
uprzejmie wyjaśniam.
Uchwałą podjętą w dniu 8 stycznia 2007 r. (sygn.
akt I FPS 1/06) Naczelny Sąd Administracyjny
uznał, że oddanie gruntu w użytkowanie wieczyste
jest dostawą towarów w rozumieniu art. 7 ust. 1
ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.), nie zaś świadczeniem usług,
o którym mowa w art. 8 ust. 1 tej ustawy. Uchwała
ta rozstrzyga kwestie związane z opodatkowaniem
podatkiem od towarów i usług użytkowania wieczystego
w sposób odmienny od interpretacji urzędowej
ministra finansów, znak: PP1-811-1181/2004/EF/
2699, z dnia 11 sierpnia 2004 r., w której wyjaśniono,
że użytkowanie wieczyste jest świadczeniem
usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ww. ustawy o podatku
od towarów i usług.
Do czasu wydania ww. uchwały NSA nie było
wątpliwości, że obowiązek podatkowy od czynności
oddania gruntu w użytkowanie wieczyste powstawał
z chwilą zapłaty poszczególnych opłat pobieranych
z tego tytułu. Jednakże uwzględniając wydanie
przez NSA ww. uchwały, a także fakt, iż pośrednio
wiąże ona wszystkie składy orzekające sądów
administracyjnych, pismem okólnym znak: PT10-
-812-167/2007/MR/429 z dnia 27 marca 2007 r. minister
finansów zmuszony był polecić organom zastosowanie
się do powyższej uchwały NSA.
Konsekwencją uznania użytkowania wieczystego
za dostawę towarów jest zmiana zasad dotyczących
powstawania obowiązku podatkowego od tych
czynności. W sytuacji traktowania użytkowania
wieczystego jako usługi obowiązek podatkowy powstawał
z chwilą otrzymania zapłaty poszczególnych
opłat należnych z tytułu użytkowania. Natomiast
w przypadku dostawy, zgodnie z ogólną zasadą
wyrażoną w art. 19 ust. 1 ww. ustawy o podatku
od towarów i usług, obowiązek podatkowy powstaje
z chwilą wydania towaru.
Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów
i usług podstawą opodatkowania jest obrót,
czyli kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona
o podatek. W przypadku oddania gruntu w użytkowanie
wieczyste obrotem są opłaty należne z tego

561
tytułu (zarówno pierwsza opłata, jak i opłaty roczne).
W momencie powstania obowiązku podatkowego
opodatkowaniu podlega cały obrót, a więc opłaty
należne za cały okres trwania prawa użytkowania
wieczystego. Oznacza to tym samym, że po wydaniu
ww. uchwały ustanowienie użytkowania wieczystego
wywołuje takie same skutki w obowiązku podatkowym,
jak np. sprzedaż na raty, gdzie pomimo poboru
należności w ratach podstawą opodatkowania
w momencie dostawy jest cała kwota należności.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Posła,
że przygotowany został projekt nowelizacji ustawy
o podatku od towarów i usług, w którym przewidziano
szczególny moment powstania obowiązku
podatkowego dla czynności oddania gruntu w użytkowanie
wieczyste. Zgodnie z projektowanym przepisem,
w przypadku oddania nieruchomości gruntowych
w użytkowanie wieczyste, obowiązek podatkowy
powstaje z chwilą otrzymania całości
lub części zapłaty, nie później jednak niż z upływem
terminu płatności poszczególnych opłat pobieranych
z tego tytułu.
Tekst przedmiotowego projektu ustawy został
zamieszczony w Biuletynie Informacji Publicznej,
na stronie internetowej Ministerstwa Finansów
(www.mf.gov.pl).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie planowanej likwidacji
kuratoriów oświaty (1316)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Machałek (SPS-
-023-1316/08) w sprawie planowanej likwidacji kuratoriów
oświaty, uprzejmie wyjaśniam, że główne
zamierzenia Ministerstwa Edukacji Narodowej przyjęte
do realizacji w związku z reformą systemu edukacji
zostały zaprezentowane między innymi sejmowej
Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży oraz senackiej
Komisji Nauki, Edukacji i Sportu.
Ustalone następujące priorytety działania Ministerstwa
Edukacji Narodowej: jakość w edukacji,
spójność społeczna, efektywność finansowania, otwartość
na świat pozwolą na zakończenie rozpoczętej
przez rząd Jerzego Buzka reformy systemu edukacji
i uproszczenie obecnie obowiązującego prawa oświatowego.
W celu dokończenia reformy systemu edukacji
zapoczątkowanej przez ministra Mirosława Handkiego
obowiązkową edukacją przedszkolną zostaną
objęte wszystkie dzieci w wieku 5 lat (realizacja
stopniowo w latach 2009–2011). Obowiązek szkolny
zostanie obniżony do 6 lat, co umożliwi reforma programowa
oraz reforma doradztwa metodycznego
(realizacja również w latach 2009–2011).
Reforma programowa obejmie również szkołę
podstawową, gimnazjum i szkołę pogimnazjalną,
której założeniem jest spójność treści, i będzie ona
wchodzić kolejno do klas, począwszy od klas pierwszych
od września 2009 r. Zmiany programowe i organizacyjne
na poziomie pogimnazjalnym dotyczącym
kształcenia zawodowego i ustawicznego wejdą
w życie od 2012 r.
Zaplanowano również zmiany dotyczące sposobu
zorganizowania poradnictwa psychologiczno-pedagogicznego
oraz kształcenia specjalnego, ich realizacja
nastąpi od 2009 r.
Uproszczenie obecnie obowiązującego prawa
oświatowego będzie miało na celu wzmocnienie autonomii
samorządu lokalnego i dyrektora szkoły.
Projektowana zmiana prawa pozwoli od 2011 r.
na podział pieniędzy przez samorządy lokalne na
edukację za pomocą bonu oświatowego (po opracowaniu
odpowiednich materiałów dla samorządów
lokalnych w ramach promocji dobrych praktyk możliwe
będzie wprowadzenie bonów oświatowych od
września 2008 r.).
Komputeryzacja danych i możliwość ich przetwarzania,
dotyczących ewidencji uczniów, szkół i organów
je prowadzących, umożliwi prowadzenie dokumentacji
i sprawozdawczości tylko w formie elektronicznej
(realizacja od września 2009 r.).
Nowe rozporządzenia w sprawie ramowych planów
nauczania oraz oceniania i egzaminowania dadzą
więcej autonomii dyrektorowi i nauczycielom
szkoły, będą zredagowane bardziej przystępnie i zrozumiale
dla ucznia i rodzica.
W przywołanych powyżej zamierzeniach Ministerstwa
Edukacji Narodowej nie zakłada się likwidacji
kuratoriów oświaty.
W celu wypracowania skutecznego i efektywnego
sposobu sprawowania nadzoru pedagogicznego opierającego
się na zobiektywizowanych procedurach,
metodach i narzędziach pomiaru jakości pracy szkoły
zaplanowano na 2008 r. inwentaryzację zadań realizowanych
przez kuratoria oświaty.
Na etapie prowadzonej wyżej przytoczonej inwentaryzacji
nie jest dotychczas wiadome, które zadania
kuratoriów oświaty przejmą samorządy terytorialne,
a które będą właściwe wojewodzie czy Centralnej
Komisji Egzaminacyjnej. Wiadome jest, że
wszystkie przyjęte zamierzenia Ministerstwa Edukacji
Narodowej nie mogą być zrealizowane bez
efektywnego systemu nadzoru i doradztwa metodycznego.
Zatem wszystkie zapowiedzi zmian będą

562
poprzedzone analizami, ocenami ekspertów, zostaną
poddane szerokim konsultacjom społecznym,
będą wzięte pod uwagę spostrzeżenia i opinie środowisk
oświatowych (związków zawodowych, kadry
kierowniczej, samorządów lokalnych itp.). Ponadto
zamierzeniem MEN jest stworzenie zaplecza badawczego,
zajmującego się badaniami edukacyjnymi,
niezbędnego do prowadzenia racjonalnej polityki
oświatowej na różnych szczeblach (centralnym, regionalnym
i lokalnym).
Dlatego odpowiedź na tak szczegółowo postawione
pytania dotyczące zmian koncepcji sprawowania
nadzoru pedagogicznego i wynikających z tych
zmian konsekwencji nie jest obecnie możliwa.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie utrzymania dotychczasowych zasad
orzekania o niepełnosprawnościach
sprzężonych (1317)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
z 27 lutego 2008 r. (nr SPS-023-1317/08) złożoną
przez panią poseł Marzenę Machałek w sprawie
utrzymania dotychczasowych zasad orzekania
o niepełnosprawnościach sprzężonych uprzejmie
wyjaśniam.
W sprawozdaniach GUS serii „S” (S-02, S-05,
S-07) tytuł tabeli 5 brzmiał: „Uczniowie objęci
kształceniem specjalnym (wymagający stosowania
specjalnej organizacji nauki i metod pracy)” – zob.
rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia
25 sierpnia 2006 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie określenia wzorów formularzy sprawozdawczych,
objaśnień co do sposobu ich wypełniania
oraz wzorów kwestionariuszy i ankiet sprawozdawczych
stosowanych w badaniach statystycznych
ustalonych w programie badań statystycznych
statystyki publicznej na rok 2006 (Dz. U. Nr 166,
poz. 1181). W tabeli wymienione były wszystkie kategorie
dzieci obejmowane kształceniem specjalnym,
zarówno niepełnosprawnych, jak i niedostosowanych
społecznie. Opis tabeli 5 stanowiący, że „Uczniów
z więcej niż jedną niepełnosprawnością należy wykazać
z rubryce z niepełnosprawnością sprzężoną”,
precyzyjnie wskazywał, że rubryka ta dotyczy wyłącznie
uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia
specjalnego wydanym z powodu niepełnosprawności.
Nieuprawnione było zatem wykazywanie w tej
tabeli jako uczniów ze sprzężoną niepełnosprawnością
uczniów z orzeczeniem o potrzebie kształcenia
specjalnego wydanym z powodu występowania u nich
niepełnosprawności i jednocześnie niedostosowania
społecznego.
Odwołuję się również do przepisu art. 1 pkt 5
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.),
w którym użyto określenia „dzieci i młodzież niepełnosprawną
oraz niedostosowaną społecznie”.
Ustawodawca użył spójnika „oraz”, co oznacza, że
w kategorii „niepełnosprawność” nie mieści się „niedostosowanie
społeczne”. To, co łączy te dwie kategorie,
to fakt, że jedni i drudzy mogą otrzymać orzeczenie
o potrzebie kształcenia specjalnego.
W systemie informacji oświatowej uczniów objętych
kształceniem specjalnym wykazuje się w dwóch
tabelach, zamiast w jednej, jak w sprawozdaniach
GUS. W jednej z nich wykazywani są uczniowie posiadający
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego
wydane z powodu występowania u nich niepełnosprawności
sprzężonej, tj. uczniów, którym wydano
orzeczenie z powodu występowania u nich
dwóch niepełnosprawności wymienionych w § 2
ust. 1 pkt 1–8 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie
warunków organizowania kształcenia, wychowania
i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych
przedszkolach, szkołach, oddziałach oraz ośrodkach
(Dz. U. Nr 19, poz. 166). W odrębnej tabeli wykazywani
są uczniowie objęci kształceniem specjalnym
z powodu występowania u nich jednej niepełnosprawności
lub niedostosowania społecznego.
Należy podkreślić, że ani formularze GUS, ani
tabele w systemie informacji oświatowej nie umożliwiały
wykazywania uczniów objętych kształceniem
specjalnym, którym orzeczenie o potrzebie kształcenia
specjalnego wydano z powodu występowania
u nich jednocześnie niepełnosprawności i niedostosowania
społecznego. W związku z naliczaniem części
oświatowej subwencji ogólnej na rok 2008, w piśmie
MEN (znak: DE-3-339-93/07) z dnia 11 grudnia
2007 r., skierowanym do jednostek samorządu
terytorialnego, dotyczącym weryfikacji danych SIO
wg stanu na 30 września 2007 r. wskazano, że przypadki
takich uczniów można wykazać w „uwagach”
w programie SIO. Wskazano też sposób korekty danych,
aby subwencja została naliczona prawidłowo.
Nie ma więc podstaw do twierdzenia, że subwencja
została naliczona w sposób niewłaściwy.
W edycji systemu informacji oświatowej, według
stanu na 31 marca 2008 r., dokonano zmian umożliwiających
poprawne wykazanie uczniów, którzy posiadają
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego
jednocześnie z powodu niepełnosprawności i niedostosowania
społecznego.

563
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu
terytorialnego na 2008 r. naliczone zostały na podstawie:
— rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie sposobu podziału
części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego w roku 2008 (Dz. U.
Nr 247, poz. 1825);
— danych statystycznych ze sprawozdania EN-3
o stanie zatrudnienia w dniu 10 września 2007 r.
(rok szkolny 2007/2008);
— danych dotyczących liczby uczniów (wychowanków)
w roku szkolnym 2007/2008 wykazanych
w systemie informacji oświatowej (według stanu na
dzień 30 września 2007 r. i dzień 10 października
2007 r.), zweryfikowanych i potwierdzonych przez
poszczególne jednostki samorządu terytorialnego.
W związku z powyższym uprzejmie informuję
panią poseł, że nie przewiduję zmian zasad orzekania
o niepełnosprawnościach sprzężonych oraz sposobu
podziału subwencji oświatowej pomiędzy jednostki
samorządu terytorialnego w tym zakresie.
Natomiast dla uniknięcia w przyszłości nieporozumień
wprowadzono do przygotowywanego projektu
rozporządzenia ministra edukacji narodowej w sprawie
orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego
albo indywidualnego obowiązkowego rocznego przygotowania
przedszkolnego lub indywidualnego nauczania
dzieci i młodzieży oraz wydawania opinii
o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka,
a także szczegółowych zasad kierowania do kształcenia
specjalnego lub indywidualnego nauczania
stosowny przepis. Jego treść w wersji projektowej
brzmi: „Jeżeli w orzeczeniu o potrzebie kształcenia
specjalnego poradnia wskaże u ucznia niesłyszącego
słabo słyszącego, niewidomego, słabo widzącego, z niepełnosprawnością
ruchową, z upośledzeniem umysłowym
w stopniu lekkim, umiarkowanym lub znacznym
albo u ucznia z autyzmem na potrzebę stosowania
specjalnej organizacji nauki i metod pracy
dostosowanych do co najmniej dwóch z wymienionych
niepełnosprawności, uznaje się, że u tego ucznia
występuje niepełnosprawność sprzężona”.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że ostateczne
kwoty części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego na rok 2008 będą
mogły być zwiększone ze środków 0,6% rezerwy tej
części subwencji ogólnej. Podział środków z 0,6% rezerwy
subwencji oświatowej będzie dokonywany tylko
w oparciu o kryteria jej rozdysponowania, które
zostały uzgodnione z ministrem właściwym do spraw
finansów publicznych oraz ze stroną samorządową
Zespołu ds. Edukacji, Kultury i Sportu Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
O kryteriach podziału ww. rezerwy, w tym również
o wymaganych dokumentach oraz możliwych
terminach składania wniosków, Ministerstwo Edukacji
Narodowej poinformowało wszystkie jednostki
samorządu terytorialnego pismem z dnia 29 lutego
br. nr DE-3-339-13c/08. Ponadto kryteria te zostały
zamieszczone na stronie internetowej MEN (www.
men.gov.pl).
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie dofinansowania
dla szkół zawodowych prowadzących
kształcenie w zakresie nauki jazdy pojazdami
(1318)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Machałek z dnia
28 lutego br. (nr SPS-023-1318/08) w sprawie dofinansowania
dla szkół zawodowych prowadzących
kształcenie w zakresie nauki pojazdami – uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji
i wyjaśnień.
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
(dotowaniem) przez jednostki samorządu terytorialnego
szkół i placówek oświatowych finansowane są
z dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
Jednym z dochodów samorządów terytorialnych jest
część oświatowa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.) wysokość części oświatowej
subwencji ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu
terytorialnego ustala corocznie ustawa budżetowa.
Kwotę przeznaczoną na część oświatową
subwencji ogólnej dla wszystkich gmin, powiatów
i województw samorządowych ustala się w wysokości
łącznej kwoty części oświatowej subwencji ogólnej,
nie mniejszej niż przyjęta w ustawie budżetowej
w roku bazowym, skorygowanej o kwotę innych
wydatków z tytułu zmiany realizowanych zadań
oświatowych (art. 28 ust. 1 ww. ustawy). Część
oświatową subwencji ogólnej – po odliczeniu rezerwy
ustawowej 0,6% (art. 28 ust. 2) – dzieli się między
jednostki samorządu terytorialnego (art. 28
ust. 5) według zasad określanych corocznie w rozporządzeniu
ministra właściwego do spraw oświaty
i wychowania (art. 28 ust. 6). Subwencja oświatowa
ustalana jest na dany rok kalendarzowy i przekazywana
jest do jednostek samorządu terytorialnego
z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-

564
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego podziału
subwencji oświatowej uwzględnia szereg
czynników i parametrów obrazujących specyfikę
kształtowania składowych elementów subwencji
w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych, jak i zadań
pozaszkolnych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba
tej modyfikacji wynika z analizy wskaźników ekonomicznych
obrazujących przeciętne koszty kształcenia
i działalności szkół oraz placówek oświatowo-
-wychowawczych. Algorytm podziału subwencji oświatowej
uzależnia wysokość przyznawanych środków
od skali i struktury realizowanych zadań, mierzonych
liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnieniem
stopni awansu zawodowego nauczycieli, z wyłączeniem
zadań związanych z dowozem uczniów oraz zadań
związanych z prowadzeniem przedszkoli ogólnodostępnych
i oddziałów ogólnodostępnych w przedszkolach
z oddziałami integracyjnymi. Konstrukcja
algorytmu opiera się na podstawowym założeniu, iż
środki subwencyjne dzielone są według kryteriów
jednolitych i powszechnych, a zatem identycznych
dla wszystkich j.s.t. Uwzględnione w algorytmie regulacje
oparte są na rozwiązaniach polegających na
zastosowaniu zasady, że „pieniądz idzie za uczniem”,
co oznacza naliczanie subwencji na podstawie liczby
uczniów uczęszczających do szkół i placówek oświatowych
prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne
gminy, powiaty i województwa samorządowe.
W celu doprecyzowania sposobu mierzenia
skali zadań oświatowych realizowanych przez poszczególne
j.s.t. i dostosowania do nich wysokości
subwencji algorytm uzależnia tę wysokość od liczby
uczniów przeliczeniowych otrzymanej przez zastosowanie
zróżnicowanych wag dla wybranych kategorii
uczniów (wychowanków) i określonych typów
i rodzajów szkół oraz wskaźnika korygującego, uwzględniającego
stopnie awansu zawodowego nauczycieli.
W formule algorytmicznej podziału subwencji oświatowej
pomiędzy j.s.t. wagi są addytywne, tj. jeżeli
uczeń zalicza się do kilku wag, to są one sumowane.
Kwota standardu finansowego „A”, czyli kwota subwencji
oświatowej przypadająca na jednego ucznia
przeliczeniowego, jest swoistym, kalkulacyjnym bonem
oświatowym na ucznia jednolitym dla wszystkich
j.s.t., ustalanym co roku. Użyte w algorytmie
pojęcie ucznia przeliczeniowego oraz wartości wag
odpowiadają średnim statystycznym, podczas gdy
rzeczywiste zróżnicowanie jednostkowych kosztów
pomiędzy szkołami, nawet szkołami tego samego
typu, w tej samej jednostce samorządu terytorialnego
jest ogromne i wynika z bardzo wielu szczegółowych
przyczyn. Należy podkreślić, że algorytm jest
jednak metodą statystyczną podziału subwencji i będąc
kategorią ogólną, nie może uwzględniać wszystkich
lokalnych problemów występujących w jednostkach
samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby
swój uniwersalny charakter.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej na rok 2008 dla poszczególnych jednostek samorządu
terytorialnego naliczone zostały zgodnie z:
– postanowieniami rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie
sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej
dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2008
(Dz. U. Nr 247, poz. 1825),
– danymi statystycznymi ujętymi w sprawozdaniu
EN-3 o stanie zatrudnienia w dniu 10 września
2007 r. (rok szkolny 2007/2008),
– danymi o liczbie uczniów i wychowanków gromadzonymi
w ramach Systemu Informacji Oświatowej
według stanu na dzień 30 września 2007 r. oraz
10 października 2007 r. (rok szkolny 2007/2008),
zweryfikowanymi i potwierdzonymi przez jednostki
samorządu terytorialnego.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej ustalone na dany rok dla poszczególnych jednostek
samorządu terytorialnego będą mogły być
zwiększone jedynie ze środków 0,6% rezerwy subwencji
oświatowej. Podział środków finansowych
z tej rezerwy dokonywany jest corocznie wyłącznie
w oparciu o kryteria jej rozdysponowania – po ich
uzgodnieniu ze stroną samorządową Komisji Wspólnej
Rządu i Samorządu Terytorialnego.
O ww. kryteriach podziału rezerwy części oświatowej
subwencji ogólnej, wzorach wniosków i terminach
ich składania wszystkie jednostki samorządu
terytorialnego zostały poinformowane przez MEN
pismem z dnia 29 lutego br. DE-3-339-13c/08. Ponadto
informacje te zostały zamieszczone również
na stronie internetowej MEN (www.men.gov.pl).
Dla słuchaczy kolegiów pracowników służb społecznych
oraz uczniów szkół ponadgimnazjalnych
i szkół ponadpodstawowych prowadzących kształcenie
zawodowe, w tym na realizację praktycznej nauki
zawodu, a także dla uczniów liceów profilowanych
i uczniów szkół specjalnych przysposabiających
do pracy, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 3 lit. h
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.),
w algorytmie podziału subwencji – z uwagi na wyższe
koszty kształcenia w tych szkołach – uwzględniona
została dodatkowa waga P8 = 0,15.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każdy
rok opiniowany jest przez: Komisję Wspólną Rządu
i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych. Dokonanie zmian w sposobie
naliczania subwencji oświatowej dla powiatów
prowadzących szkoły zawodowe, w których konieczne
jest kształcenie w zakresie prowadzenia pojazdów,
nie jest w roku bieżącym możliwe, gdyż zostały już
naliczone jednostkom samorządu terytorialnego ostateczne
kwoty subwencji oświatowej na rok 2008.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej podjęło działania związane z ewentualną
zmianą systemu podziału części oświatowej subwencji
ogólnej dla jednostek samorządu terytorial-

565
nego. W tym zakresie trwają obecnie dyskusje zarówno
w środowisku samorządowym, rządowym jak
i naukowym. Nowe zasady podziału części oświatowej
subwencji ogólnej będą obowiązywały od 1 stycznia
2009 r.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
nałożonych na jednostki samorządu terytorialnego.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma przepisu,
z którego wynikałoby, iż budżet państwa gwarantuje
w ramach części oświatowej subwencji ogólnej
środki na pokrycie wszystkich wydatków na realizację
zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ww. ustawy
o systemie oświaty środki niezbędne na realizację
zadań oświatowych, o których mowa w ust. 2 tej
ustawy, w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz
utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane są
w dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP dochodami
jednostek samorządu terytorialnego są dochody
własne, subwencje ogólne (w tym oświatowa) i dotacje
celowe z budżetu państwa. Oznacza to, iż część
oświatowa subwencji ogólnej jest jedynie jednym ze
źródeł dochodów jednostek samorządu terytorialnego.
Kształtowanie wysokości subwencji oświatowej
dla poszczególnych jednostek samorządu terytorialnego
musi zatem uwzględniać obiektywne wskaźniki,
umożliwiające dokonanie podziału środków części
oświatowej subwencji według kryteriów jednolitych
i powszechnych dla wszystkich jednostek samorządu
terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną, w swojej ocenie, potrzebę uzupełnienia
uzyskiwanych z budżetu państwa środków subwencyjnych
(część oświatowa subwencji ogólnej)
środkami pochodzącymi z dochodów własnych – tak,
aby wszystkie wydatki związane z prowadzeniem
przez j.s.t. zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewidzianych
w arkuszach organizacyjnych opracowanych
przez dyrektorów szkół i placówek, mogły znaleźć
swoje pokrycie w środkach finansowych.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów publicznych
trudno byłoby liczyć na rychłą znaczącą
poprawę poziomu subwencjonowania j.s.t., w tym
także powiatów prowadzących szkoły zawodowe.
Należy też zaznaczyć, że algorytm przedstawia jedynie
metodę podziału środków subwencyjnych pomiędzy
jednostki samorządu terytorialnego. Niezależnie
jednak od sposobu podziału tych środków
część oświatowa subwencji ogólnej dla każdej jednostki
samorządu terytorialnego stanowi jedną
kwotę, a o sposobie jej wydatkowania – zgodnie
z art. 7 ust. 3 ustawy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego – decyduje organ stanowiący
jednostki samorządu terytorialnego. Jednostki samorządu
terytorialnego, określając plany finansowe
poszczególnych szkół, mogą uwzględnić różnice
w kosztach kształcenia pomiędzy poszczególnymi
rodzajami szkół, w tym również szkół zawodowych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie uregulowania orzeczeń o potrzebie
kształcenia specjalnego z uwagi
na niedostosowanie społeczne
jako podstawy przyjęcia nieletniego
do placówki resocjalizacyjnej
młodzieżowego ośrodka wychowawczego (1320)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do
treści interpelacji złożonej przez pana posła Stanisława
Kalembę (SPS-023-1320/08) w sprawie uregulowania
orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego
z uwagi na niedostosowanie społeczne jako
podstawy przyjęcia nieletniego do placówki resocjalizacyjnej
– młodzieżowego ośrodka wychowawczego,
uprzejmie wyjaśniam:
Młodzieżowe ośrodki wychowawcze prowadzone
są dla dzieci i młodzieży niedostosowanych społecznie
wymagających stosowania specjalnej organizacji
nauki, metod pracy, nauczania i resocjalizacji.
Dokumentacja wymieniona w § 3 ust. 2 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
26 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowych zasad kierowania,
przyjmowania, przenoszenia, zwalniania
i pobytu nieletnich w młodzieżowym ośrodku wychowawczym
i młodzieżowym ośrodku socjoterapii
(Dz. U. Nr 178, poz. 1833) jest potrzebna dla zapewnienia
nieletniemu najodpowiedniejszych oddziaływań
wychowawczych i resocjalizacyjnych.
W sytuacji gdy dokumentacja złożona do Centrum
Metodycznego Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej
przez właściwego starostę nie jest kompletna,
a istnieje możliwość wskazania miejsca i przyjęcia
wychowanka do młodzieżowego ośrodka wychowawczego,
wówczas rolą placówki jest uzupełnienie dokumentów.
Wychowankowie młodzieżowych ośrodków wychowawczych
i młodzieżowych ośrodków socjoterapii,
zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 20 lutego 2004 r. w spra-

566
wie warunków i trybu przyjmowania uczniów do
szkół publicznych oraz przechodzenia z jednych typów
szkół do innych (Dz. U. Nr 26, poz. 232), uczęszczający
do szkoły specjalnej działającej w strukturze
ośrodka, muszą posiadać orzeczenie o potrzebie
kształcenia specjalnego, wydane przez zespół orzekający
działający w publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej,
w tym poradni specjalistycznej.
Na podstawie tego dokumentu stosowane są wobec
nieletnich: specjalna organizacja nauki, metody pracy
i wychowania oraz resocjalizacji i pomocy psychoedukacyjnej.
Ze względu na specyfikę grupy dzieci i młodzieży
trafiających do młodzieżowych ośrodków wychowawczych
i młodzieżowych ośrodków socjoterapii
oraz trudności z nawiązaniem kontaktu z ich rodzicami
w celu uzyskania zgody na stosowne badanie
w poradni psychologiczno-pedagogicznej, w chwili
obecnej Ministerstwo Edukacji Narodowej prowadzi
prace legislacyjne zmierzające do poprawy procedury
– rozporządzenie zmieniające rozporządzenie
w sprawie szczegółowych zasad kierowania, przyjmowania,
przenoszenia, zwalniania i pobytu nieletnich
w młodzieżowym ośrodku wychowawczym
i młodzieżowym ośrodku socjoterapii.
Projekt nowelizacji rozporządzenia zawiera regulacje
niezbędne dla usprawnienia procedury umieszczania
nieletnich w młodzieżowych ośrodkach wychowawczych
i młodzieżowych ośrodkach socjoterapii
celem pełnego wykorzystania miejsc w ośrodkach
i poprawy skuteczności wykonywania wydawanych
przez sądy rodzinne orzeczeń.
Mając na względzie usprawnienie działań związanych
z umieszczeniem nieletniego w placówce oraz
gromadzeniem danych niezbędnych do szybkiego podjęcia
oddziaływań wychowawczo-resocjalizacyjnych,
w projekcie zmieniającym rozporządzenie zmieniono
przepisy o wymaganej dokumentacji nieletniego.
Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego
jest dokumentem, który obligatoryjnie będzie musiał
być dołączony do wniosku starosty właściwego
ze względu na miejsce zamieszkania lub pobytu nieletniego
o umieszczenie go w młodzieżowym ośrodku
wychowawczym lub młodzieżowym ośrodku socjoterapii.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra edukacji narodowej dotyczącej
małych przedszkoli (1323)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej (SPS-
-023-1323/08) w sprawie zmiany rozporządzenia
MEN dotyczącego małych przedszkoli, uprzejmie
wyjaśniam.
Jednym z głównych, kreowanych przez Ministerstwo
Edukacji Narodowej, kierunków polityki oświatowej
jest upowszechnianie edukacji małych dzieci.
Podstawowym elementem wspierającym realizację
tych zamierzeń są zmiany legislacyjne, tj. nowelizacja
ustawy z 7 września 2007 r. o zmianie ustawy
o systemie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292) oraz
rozporządzenie MEN z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania. Ww. akty
prawne umożliwiają tworzenie innych (niż przedszkola
i oddziały przedszkolne w szkołach) form wychowania
przedszkolnego.
Zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy o systemie oświaty
zakładanie i prowadzenie innych form wychowania
przedszkolnego należy do zadań własnych gmin.
W przypadkach uzasadnionych warunkami demograficznymi
i geograficznymi rada gminy może uzupełnić
sieć publicznych przedszkoli i oddziałów
przedszkolnych w szkołach podstawowych o inne
formy wychowania przedszkolnego, które mogą być
organizowane dla dzieci w wieku 3–5 lat, w miejscu
możliwie najbliższym miejsca ich zamieszkania
(art. 14a ust. 1a oraz ust. 5 ustawy).
Rozporządzenie MEN z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania jest odpowiedzią
na potrzeby środowisk, w których dzieci nie
mają dostępu do edukacji przedszkolnej. Funkcjonowanie
tych placówek ma na celu wyrównywanie
szans edukacyjnych dzieci w wieku 3–5 lat, zwłaszcza
z terenów wiejskich i zmarginalizowanych. Możliwość
prowadzenia przez gminy i inne osoby prawne
oraz osoby fizyczne wychowania przedszkolnego
w formach innych niż przedszkola i oddziały przedszkolne
w szkołach podstawowych koresponduje
z ideą optymalnego wykorzystania możliwości rozwojowych
małego dziecka w zakresie uczenia się,
umożliwi lepsze wykorzystanie potencjału rozwojowego
dziecka i stymulację jego zdolności.
Zajęcia w innych formach wychowania przedszkolnego,
tj. w zespole wychowania przedszkolnego

567
i punkcie przedszkolnym, mogą być organizowane
w grupach liczących od 3 do 25 dzieci. Zapis określający
górną granicę liczby dzieci w grupie uwzględnia
właściwe warunki bezpieczeństwa i higieny dzieci
przebywających pod opieką nauczyciela. Ograniczenie
liczby dzieci pozwala na stworzenie optymalnych
warunków, niezbędnych do ich wszechstronnego
rozwoju. Należy podkreślić, ze przepisy te nie nakazują
tworzenia grup liczących 25 dzieci, ale pozwalają
na tworzenie grup zróżnicowanych liczebnie
w zależności od potrzeb środowiska.
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej przygotowuje uzupełniający zapis,
dotyczący liczby dzieci w innej formie wychowania
przedszkolnego, poprzez wskazanie, że w grupie
różnowiekowej liczebność wychowanków nie może
przekroczyć 15 dzieci. Liczebność grup jest związana
ze spełnieniem wymogów bezpieczeństwa, stawianym
tym formom przez właściwe jednostki (wymogi
infrastruktury, przeciwpożarowe, sanitarno-
-epidemiologiczne). Zapisy te przyczynią się do wyeliminowania
ewentualnych problemów organizacyjnych
w tworzeniu innych form wychowania
przedszkolnego.
Aktualne rozpoznanie MEN wskazuje na duże zainteresowanie
osób prawnych i fizycznych ww. formą
działalności. Planowana jest również akcja informacyjna
i promocyjna, zachęcająca do upowszechniania
innych form wychowania przedszkolnego:
— zostanie przygotowany i szeroko udostępniony
poradnik wskazujący i promujący możliwości organizowania
innych form edukacji przedszkolnej,
— będą upowszechniane materiały praktycznie
wyjaśniające i ułatwiające realizację procedury powoływania
małych form wychowania przedszkolnego.
Dotychczasowe doświadczenia wynikające z realizacji
programu „Alternatywne formy edukacji
przedszkolnej” wskazują, że współpraca j.s.t. i organizacji
prowadzących takie formy, była prawidłowa.
Pozwolę sobie wyrazić nadzieję, że te dobre wzorce
będą kontynuowane, a nawet multiplikowane, także
na gruncie istniejącego rozporządzenia.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie jasnej wykładni
przepisów podatkowych obowiązujących
nabywców dawnych lokali zakładowych
od spółdzielni mieszkaniowych (1325)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
pani poseł Danuty Pietraszewskiej przesłaną
przy piśmie z dnia 27 lutego 2008 r. (nr SPS-023-
-1325/08) w sprawie obowiązku podatkowego w podatku
dochodowym od osób fizycznych przy dokonywaniu
przekształceń własnościowych stosownie do
postanowień ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
uprzejmie informuję.
Zasady zawierania z członkiem spółdzielni mieszkaniowej,
któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie
prawo do lokalu mieszkalnego, umowy przeniesienia
własności lokalu, określają przepisy ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn.
zm.), w szczególności art. 12. Zgodnie z ust. 1 tego
artykułu – w brzmieniu obowiązującym od 31 lipca
2007 r. – na pisemne żądanie członka, któremu przysługuje
spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć
z tym członkiem umowę przeniesienia własności lokalu
po dokonaniu przez niego:
1) spłaty przypadającej na jego lokal części kosztów
budowy będących zobowiązaniami spółdzielni,
o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, w tym
w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kredytowego
wraz z odsetkami z zastrzeżeniem pkt 2;
2) spłaty nominalnej kwoty umorzenia kredytu
lub dotacji w części przypadającej na jego lokal, o ile
spółdzielnia skorzystała z pomocy podlegającej odprowadzeniu
do budżetu państwa uzyskanej ze środków
publicznych lub z innych środków;
3) spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których
mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Umowę przeniesienia własności spółdzielnia
mieszkaniowa zawiera w terminie 3 miesięcy od
dnia złożenia wniosku przez osobę uprawnioną, chyba
że nieruchomość posiada nieuregulowany stan
prawny w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) lub
spółdzielni nie przysługuje prawo własności lub
użytkowania wieczystego gruntu, na którym wybudowała
sama budynek lub wybudowali go jej poprzednicy
prawni.
Ponadto, na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych, na pisemne żądanie
najemcy spółdzielczego lokalu mieszkalnego,
który przed przejęciem przez spółdzielnię mieszka-

568
niową był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego,
państwowej osoby prawnej lub państwowej
jednostki organizacyjnej, spółdzielnia jest obowiązana
zawrzeć z nim umowę przeniesienia własności
lokalu, po dokonaniu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynikających
z umowy najmu lokalu;
2) wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania
wynikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budynku,
jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie.
Żądanie to przysługuje również osobie bliskiej
w stosunku do najemcy (art. 48 ust. 2 ww. ustawy).
Jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nabyła mieszkanie
zakładowe nieodpłatnie, najemca powinien pokryć
koszty dokonanych przez spółdzielnię nakładów
koniecznych przeznaczonych na utrzymanie
budynku, w którym znajduje się ten lokal (art. 48
ust. 3 ww. ustawy).
Obowiązujący do dnia 30 lipca 2007 r. art. 12 2
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stanowił,
iż zmniejszenie płatności członka na pokrycie różnicy
między wartością rynkową lokalu, a zwaloryzowaną
wartością wkładu mieszkaniowego, o którym
mowa w art. 11 1 ust. 1 pkt 5 oraz art. 12 ust. 1 pkt 5,
jest dochodem członka niepodlegajacym opodatkowaniu
podatkiem dochodowym.
Powołane przepisy dotyczące przekształceń własnościowych
w spółdzielniach mieszkaniowych określają
zasady powodujące, iż dotychczasowi członkowie
spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze lokatorskie
prawo do lokalu mieszkalnego, oraz najemcy
lokali spółdzielczych nabywają własność zajmowanych
lokali mieszkalnych.
A zatem, jeżeli przeniesienie własności lokalu odbywa
się zgodnie z ww. zasadami, nie powstaje przychód
podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym
od osób fizycznych z tytułu realizacji przedmiotowej
umowy. W konsekwencji przedmiotowa
czynność nie rodzi obowiązku w zakresie podatku
dochodowego od osób fizycznych.
Uchylenie z dniem 31 lipca 2007 r. art. 12 2
w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych nie
zmienia zatem na gruncie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych sytuacji prawno-podatkowej
członków spółdzielni, którzy po wejściu w życie
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873)
zawarli umowę przeniesienia własności lokalu, zgodnie
z obwiązującymi w tym zakresie regulacjami.
Ponadto uprzejmie informuję, iż minister finansów
w dniu 24 stycznia 2008 r., działając na podstawie
art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), wydał ogólną interpretację przepisów
prawa podatkowego, dotyczącą podatku dochodowego
od osób fizycznych, w sprawie niewystępowania
obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od
osób fizycznych przy dokonywaniu przekształceń
własnościowych mieszkań spółdzielczych stosownie
do postanowień ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Interpretacja ta została przekazana dyrektorom
izb skarbowych oraz dyrektorom urzędów kontroli
skarbowej. Jednocześnie w przedmiotowej sprawie
na stronie internetowej Ministerstwa Finansów
ukazał się komunikat, w którym poinformowano
o wydaniu interpretacji oraz przytoczono jej treść
(ścieżka dojścia: http://www.mf.pl/ => Podatki =>
Ostatnie zmiany => Komunikaty).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie przeniesienia siedziby
Wspólnego Sekretariatu Technicznego
z Rzeszowa do Krakowa (1328)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo,
znak: SPS-023-1328/08 z dnia 29 lutego 2008 r.
dotyczące interpelacji pana posła Andrzeja Szlachty
z dnia 31 stycznia 2008 r. w sprawie lokalizacji
Wspólnego Sekretariatu Technicznego (WST) w ramach
Programu Współpracy Transgranicznej Polska
– Republika Słowacka 2007–2013 pragnę przekazać
następujące wyjaśnienia.
Decyzja o lokalizacji WST podejmowana jest
przez instytucję zarządzającą programem (jest nią
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego) w oparciu
o konsultacje z krajowymi i zagranicznymi partnerami
uczestniczącymi we wspólnym programie.
Program Współpracy Transgranicznej Polska
– Republika Słowacka obejmuje swym zasięgiem południowe
części 3 województw: podkarpackiego, małopolskiego,
śląskiego oraz północną część Słowacji
(kraje żyliński i preszowski). Do głównych zadań
WST należy doradztwo na rzecz potencjalnych beneficjentów,
pomoc w przygotowaniu wniosków projektowych,
organizacja szkoleń i spotkań promocyjnych
oraz przyjmowanie i rejestracja wniosków projektowych.
Lokalizacja WST powinna być dogodna
dla wszystkich beneficjentów z całego obszaru, na
którym będzie realizowany program.
Wstępne rozmowy dotyczące lokalizacji WST dla
programu polsko- słowackiego w latach 2007–2013

569
podjęto po rozpoczęciu prac nad systemem wdrażania
programów Europejskiej Współpracy Terytorialnej
zarządzanych przez stronę polską. W tym czasie
powstała koncepcja lokalizacji sekretariatu w Krakowie
– miejscu dogodnym dla wszystkich beneficjentów
programu oraz posiadającym odpowiedni
potencjał dla zapewnienia międzynarodowego personelu
i właściwej jakości obsługi programu. Propozycja
ta zyskała oficjalne wsparcie ze strony władz
samorządowych woj. małopolskiego, śląskiego oraz
kraju żylińskiego na Słowacji. Sprzeciwu wobec tej
propozycji nie zgłaszali pozostali polscy i słowaccy
partnerzy uczestniczący w realizacji programu.
Odmienna decyzja, wskazująca Rzeszów jako
miejsce lokalizacji WST dla programu polsko-słowackiego,
została podjęta we wrześniu 2007 r. bez
przeprowadzenia odpowiednich konsultacji. Decyzja
ta została zakomunikowana członkom międzynarodowej
grupy roboczej odpowiedzialnej za przygotowanie
programu podczas spotkania w Sieniawie
(28–29 września 2007 r.).
Obecna decyzja o lokalizacji WST w Krakowie
stanowi zatem powrót do pierwotnie omawianej
koncepcji umiejscowienia sekretariatu.
Za umieszczeniem WST w Krakowie przemawia
przede wszystkim korzystna lokalizacja oraz dogodne
połączenia komunikacyjne z woj. podkarpackim,
śląskim oraz krajem żylińskim i preszowskim, a tym
samym potencjalnymi beneficjentami oraz instytucjami
uczestniczącymi we wdrażaniu programu,
oraz bardzo duży potencjał kulturalno-naukowy.
Ponadto, Kraków stanowi naturalne centrum polsko-słowackiego
regionu przygranicznego.
Jednocześnie chciałabym podkreślić, że ze względu
na rolę, jaką pełni woj. podkarpackie we wspieraniu
współpracy transgranicznej ze Słowacją oraz
Ukrainą, Rzeszów oraz powiat rzeszowski zostały
włączone do programu polsko- słowackiego na lata
2007–2013 (w latach 2004–2006 Rzeszów nie był objęty
Programem Interreg III A Polska – Słowacja).
Włączenie to odbyło się zgodnie z art. 21 rozporządzenia
(WE) nr 1080/2006 Parlamentu Europejskiego
i Rady w sprawie Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego, który stanowi, że do 20% alokacji
środków EFRR na program może być przeznaczone
na finansowanie wydatków poniesionych przy
realizacji projektów na obszarach NTS 3 przylegających
do głównego obszaru programu. Stolice pozostałych
województw nie zostały włączone do obszaru
wsparcia programem.
Pragnę przypomnieć, że woj. podkarpackie zostało
objęte dwoma programami współpracy transgranicznej,
także programem Polska – Ukraina
– Białoruś realizowanym w ramach Europejskiego
Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa. Łączny budżet
obydwu programów, w których uczestniczy woj.
podkarpackie, wynosi ponad 271,8 mln euro (ze
środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego).
Ponadto należy zaznaczyć, że lokalizacja WST
w Krakowie w żaden sposób nie opóźni uruchomienia
programu (rozpoczęcie naborów projektów planowane
jest na 24 kwietnia br.), a jednocześnie może
mieć pozytywny wpływ na jego realizację na całym
obszarze wsparcia.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie interpretacji zapisów dokumentu
Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia
2007–2013. Wytyczne w zakresie
kwalifikowania wydatków w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(1332)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 27 lutego 2008 r. (SPS-023-1332/08)
dotyczące interpelacji posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie interpretacji zapisów dokumentu Narodowe
Strategiczne Ramy Odniesienia 2007–2013. Wytyczne
w zakresie kwalifikowania wydatków w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał Ludzki”
pragnę przedstawić następujące wyjaśnienia.
Zapisy dotyczące rozliczania kosztów pośrednich
w Wytycznych w zakresie kwalifikowania wydatków
w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał Ludzki”
(Wytyczne) z dnia 9 lipca 2007 r. bezwarunkowo
nakładały na beneficjenta szereg obowiązków dotyczących
rozliczania kosztów pośrednich, m.in. każdorazowe
określanie wartości kosztu przypadającego
na projekt, opisywanie dokumentów oraz ich
przechowywanie wraz z dokumentacją projektu. Beneficjent
na etapie konstruowania budżetu projektu
zobowiązany był do określenia procentowego limitu
kosztów pośrednich, jednak przy rozliczaniu kosztów
pośrednich we wniosku o płatność mógł wykazać
jedynie koszty pośrednie faktycznie poniesione
i przypisane do projektu na podstawie odpowiedniego
algorytmu podziału kosztów.
Niemniej jednak instytucja zarządzająca Programem
Operacyjnym „Kapitał ludzki” (PO KL), mając
na uwadze usprawnienie systemu finansowania oraz
rozliczania projektów realizowanych w ramach PO
KL, zaktualizowała Wytyczne, wydając zmienioną
wersję w dniu 20 lutego 2008 r.
W zaktualizowanej wersji Wytycznych dokonano
szeregu zmian w odniesieniu do kosztów pośred-

570
nich, najważniejsze z nich to doprecyzowanie katalogu
kosztów pośrednich oraz wprowadzenie dwóch
metod rozliczania:
1) ryczałtem,
2) na podstawie rzeczywiście poniesionych wydatków.
Wyboru metody dokonuje beneficjent na etapie
wypełniania wniosku o dofinansowanie realizacji
projektu w zależności od tego, który wariant jest dla
niego korzystniejszy i łatwiejszy do zastosowania.
Ad 1. W przypadku rozliczania kosztów pośrednich
ryczałtem beneficjent na podstawie przedstawionej
we wniosku o dofinansowanie metodologii
określa właściwy dla danego projektu procentowy
limit kosztów pośrednich.
Powyższy limit procentowy ograniczony jest do
wysokości:
a) 20% bezpośrednich kosztów projektu – w przypadku
projektów o wartości do 2 mln zł;
b) 15% bezpośrednich kosztów projektu – w przypadku
projektów o wartości 2–5 mln zł włącznie;
c) 10% bezpośrednich kosztów projektu – w przypadku
projektów o wartości powyżej 5 mln zł.
Limit procentowy określony w zatwierdzonym
wniosku o dofinansowanie realizacji projektu oraz
w umowie o dofinansowanie projektu stanowi podstawę
do rozliczania kosztów pośrednich we wnioskach
o płatność.
Koszty pośrednie rozliczane na podstawie ryczałtu
traktowane są jako wydatki faktycznie poniesione,
a beneficjent nie ma obowiązku zbierania
i opisywania zgodnie z wymogami określonymi dla
PO KL dokumentów potwierdzających poniesienie
wydatków pośrednich, w związku z czym dokumenty
te nie podlegają kontroli na miejscu. Ułatwieniem
dla beneficjenta jest również brak obowiązku rozliczania
według określonego algorytmu każdego dokumentu
dotyczącego kosztów pośrednich. Metodologia
obliczania kosztów pośrednich przedstawiana
jest jedynie na etapie składania wniosku o dofinansowanie
realizacji projektu celem weryfikacji prawidłowości
określenia przez beneficjenta wysokości ryczałtu.
Po zatwierdzeniu wniosku o dofinansowanie
i podpisaniu umowy ryczałt stanowi podstawę do
rozliczania kosztów pośrednich w projekcie.
Ad 2. W przypadku rozliczania kosztów pośrednich
na podstawie rzeczywiście poniesionych wydatków
beneficjent na podstawie przedstawionej we
wniosku o dofinansowanie metodologii określa łączną
wartość kosztów pośrednich dotyczących projektu.
Kwota kosztów pośrednich rozliczanych na podstawie
rzeczywiście poniesionych wydatków nie
podlega narzuconemu ograniczeniu jak w przypadku
ryczałtu procentowego.
Beneficjent zobowiązany jest jednak do zbierania
i opisywania dokumentów księgowych zgodnie z wymogami
określonymi dla PO KL oraz rozliczania poszczególnych
kosztów pośrednich na podstawie
przyjętego algorytmu. Dokumenty dotyczące kosztów
pośrednich wykazywane są we wniosku o płatność
na zasadach analogicznych do zasad kosztów
bezpośrednich i mogą podlegać kontroli na miejscu.
Instytucja zarządzającą PO KL celem wyjaśnienia
beneficjentom zasad konstruowania budżetu i metod
obliczania kosztów pośrednich przedstawiła
w dokumencie „Zasady finansowania PO KL” z dnia
25 lutego 2008 r. przykład budżetu projektu oraz metodologii
określania kosztów pośrednich (Rozdział
2.1.1: Zasady konstruowania budżetu projektu). Informuję
także, że dokumenty wymienione w piśmie
dostępne są na stronach internetowych Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego oraz www.efs.gov.pl.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie cen skupu trzody chlewnej (1334)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 27 lutego 2008 r., znak
SPS-023-1334/08, przekazującym interpelację pana
Jacka Pilcha, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie cen skupu trzody chlewnej, uprzejmie
informuję, co następuje.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zbadania,
czy zachowania rynkowe przedsiębiorców prowadzących
skup żywca wieprzowego nie naruszają zasad
konkurencji, chciałbym poinformować, iż w dniu
1 lutego 2008 r. wystąpiłem do prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, aby zgodnie
z kompetencjami określonymi w ustawie z dnia 16 lutego
2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów
UOKiK zbadał, czy zachowania rynkowe przedsiębiorców
prowadzących skup żywca wieprzowego nie
naruszają zasad konkurencji. W odpowiedzi prezes
UOKiK wskazał, że zawarcie porozumienia antykonkurencyjnego
w rozumieniu art. 6 ustawy, tj. porozumienia,
którego celem lub skutkiem jest wyeliminowanie,
ograniczenie lub naruszenie w inny sposób
konkurencji na rynku właściwym, „wymaga”
określonej struktury rynku, tzn. dany rynek musi
charakteryzować się nieznacznym rozdrobnieniem
podmiotowym. Ocenił jednocześnie, że struktura
rynku wieprzowiny w Polsce, w szczególności duża
liczba działających na nim podmiotów, powoduje, że
trudno dopatrzyć się na tym rynku zachowań o charakterze
nadużyć zniekształcających lub ogranicza-

571
jących konkurencję. Poinformował także, iż w ostatnim
półroczu do UOKiK nie wpłynęły sygnały
przedsiębiorców dotyczące zakłóceń konkurencji na
rynku wieprzowiny.
Prezes UOKiK zwrócił ponadto uwagę, iż od porozumień
ograniczających konkurencję, w których
koniecznym warunkiem jest uzgodnienie określonego
zachowania dokonane w jakiejkolwiek formie,
należy odróżnić tzw. zachowania paralelne (np. podążanie
za liderem), obserwowane w szczególności
w przypadkach zewnętrznych zmian na określonym
rynku właściwym, czy też zachowania (nieparalelne),
których celem jest dostosowanie przedsiębiorców
do zmieniających się warunków konkurowania.
Zachowania takie, jeżeli nie są wynikiem zawarcia
porozumienia, nie są zakazane w rozumieniu art. 6
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów.
Prezes UOKiK zapewnił jednocześnie, że rynki
rolne znajdują się pod stałym monitoringiem ze strony
podległego mu urzędu i w przypadku stwierdzenia
nieprawidłowości organ antymonopolowy niezwłocznie
podejmie działania leżące w jego kompetencji.
Jeżeli chodzi o działania podejmowane w celu poprawy
sytuacji na rynku wieprzowiny oraz wyeliminowania
negatywnych zjawisk przyczyniających się
do niskich cen w skupie żywca, chciałbym podkreślić,
że od chwili przystąpienia Polski do Unii Europejskiej
polityka na rynku wieprzowiny jest prowadzona
i realizowana w ramach instrumentów Wspólnej
Polityki Rolnej (WPR). Zasady organizacji tego
rynku reguluje rozporządzenie Rady (EWG) nr 2759/
75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie wspólnej
organizacji rynku wieprzowiny. Z uwagi na objęcie
rynku wieprzowiny regulacjami wspólnotowymi
Polska, podobnie jak i inne kraje członkowskie UE,
nie ma możliwości samodzielnego podejmowania
działań interwencyjnych na rynku wieprzowiny.
Dostrzegając poważne problemy producentów żywca
wieprzowego, ministerstwo już od jesieni 2006 r.,
w sytuacji znacznego spadku cen wieprzowiny, wielokrotnie
wnioskowało do Komisji Europejskiej
o wprowadzenie dopłat do prywatnego składowania
oraz refundacji wywozowych do półtusz wieprzowych.
KE oceniła wówczas, że stabilna sytuacja
na wspólnotowym rynku wieprzowiny nie daje podstaw
do wprowadzania wsparcia w postaci ww. instrumentów.
Jesienią 2007 r. pogorszeniu uległa sytuacja na
całym wspólnotowym rynku wieprzowiny – wynika
to ze wzrostu produkcji wieprzowiny w UE oraz rosnących
kosztów produkcji, spowodowanych przede
wszystkim wysokimi cenami zbóż i pasz. Biorąc to
pod uwagę, ministerstwo zintensyfikowało wysiłki
zmierzające do podjęcia przez Komisję Europejską
przewidzianych w prawie UE instrumentów interwencji
na rynku wieprzowiny. Powtarzane m.in.
przez Polskę postulaty odniosły skutek w postaci decyzji
Komisji Europejskiej o uruchomieniu z dniem
29 października 2007 r. wsparcia tego rynku w postaci
dopłat do prywatnego składowania wieprzowiny.
Dopłatami objęto przechowywanie półtusz wieprzowych
oraz ich elementów przez okres od trzech
do pięciu miesięcy, według stawek określonych
w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 1267/2007 z dnia
26 października 2007 r. w sprawie szczególnych warunków
przyznawania pomocy w odniesieniu do
prywatnego składowania wieprzowiny. Wnioski
o dopłaty można było składać do Agencji Rynku Rolnego
do dnia 26 listopada 2007 r.
Ponadto z dniem 30 listopada 2007 r. rozszerzony
został asortyment produktów objętych refundacjami
wywozowymi w sektorze wieprzowiny. Obok
istniejących refundacji do mięsa przetworzonego
uruchomiono także refundacje do eksportu tusz,
półtusz i elementów. Tym samym starania Polski
o uruchomienie również tego instrumentu zostały
uwieńczone sukcesem.
W odpowiedzi na pogorszenie sytuacji producentów
wieprzowiny, które nastąpiło w połowie stycznia
2008 r., Polska podjęła starania o zwiększenie
stawek refundacji do eksportu mięsa wieprzowego.
Zwróciłem się w tej sprawie z pisemnymi wnioskami
do komisarz ds. rolnictwa Mariann Fischer Boel,
ostatnio pismem z dnia 25 lutego 2008 r. Występowałem
również o rozważenie zastosowania innych
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny, w tym
skupu interwencyjnego. Wniosek o zastosowanie
wszelkich przewidzianych prawem wspólnotowym
instrumentów wsparcia rynku wieprzowiny przedstawiłem
również na posiedzeniu Rady Ministrów
ds. Rolnictwa i Rybołówstwa Unii Europejskiej, które
odbyło się w dniu 18 lutego 2008 r.
Komisja Europejska uznała jednak, iż w chwili
obecnej nie ma podstaw do zwiększania stawek refundacji,
zaproponowała natomiast możliwość wydłużenia,
na wniosek zainteresowanej strony, okresu
obowiązywania zawartych już umów prywatnego
składowania wieprzowiny o maksymalnie 3 miesiące.
Dzięki temu ponowne wprowadzanie na rynek
mięsa wieprzowego przechowywanego w ramach
mechanizmu będzie mogło być rozciągnięte w czasie.
Szczegółowe zasady ustala rozporządzenie Komisji
(WE) nr 179/2008 z dnia 28 lutego 2008 r.
umożliwiające przedłużenie okresu obowiązywania
umów o prywatne przechowywanie w sektorze wieprzowiny.
Obok działań doraźnych, przedstawionych powyżej,
podejmowane są również działania strategiczne,
ukierunkowane na zachęcanie do zawierania
umów kontraktacyjnych w celu zapewnienia
stabilności zbytu żywca wieprzowego oraz wzmacnianie
pozycji producentów poprzez tworzenie grup
producenckich.
W ramach działań na rzecz promocji zawierania
umów kontraktacyjnych w 2005 r. propozycje treści
umów oraz aneksów do nich opracowane zostały
przez Radę Gospodarki Żywnościowej przy ministrze
rolnictwa i rozwoju wsi wspólnie z Departamentem
Prawno-Legislacyjnym oraz przedstawicielami
zainteresowanych sektorów, w tym sektora

572
trzody chlewnej. Dostępne są one na stronach internetowych
Rady Gospodarki Żywnościowej.
Zachęcaniu przetwórców do zawierania umów
kontraktacyjnych służą następujące mechanizmy:
— w rozporządzeniu MRiRW z dnia 17 października
2007 r. w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania „Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej” objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
przewiduje się, że refundacji podlega zasadniczo nie
więcej niż 40% kosztów kwalifikowalnych poniesionych
przez beneficjenta będącego małym lub średnim
przedsiębiorstwem. W przypadku jednak beneficjenta,
który co najmniej 25% ogólnej ilości produktów
rolnych nabywa na podstawie umów zawartych
na co najmniej rok z grupami producentów rolnych,
refundacji podlega do 50% kosztów kwalifikowalnych.
— w Programie wspierania restrukturyzacji i modernizacji
przemysłu mięsnego, chłodnictwa składowego
i przetwórstwa jaj w Polsce zatwierdzonym
przez MRiRW, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego
zakresu i kierunków działań ARiMR oraz
sposobów ich realizacji, wprowadzono zapis, że podmioty
realizujące przedsięwzięcia w zakładach uboju
zobowiązane są do wykorzystania w procesie produkcji
surowca pochodzącego co najmniej w 70%
w ramach wieloletnich umów kontraktacyjnych.
Warunek ten nie obowiązuje zakładu uboju posiadającego
własną bazę surowcową.
Ponadto ustawa o grupach producentów rolnych
i ich związkach oraz o zmianie innych ustaw z dnia
15 września 2000 r. (Dz. U. Nr 88, poz. 983, z późn.
zm.), jak również rozporządzenie w sprawie wykazu
produktów i grup produktów, dla których mogą być
tworzone grupy producentów rolnych, minimalnej
rocznej wielkości produkcji towarowej oraz minimalnej
liczby członków grupy producentów rolnych,
były już kilka razy nowelizowane, każdorazowo brano
pod uwagę postulaty wysuwane przez osoby zainteresowane
działalnością w grupach producentów
rolnych. Wszystkie zmiany miały na celu zachęcenie
oraz ułatwienie potencjalnym członkom organizowanie
się w grupy producentów rolnych.
Chciałbym także zaznaczyć, iż jednym z priorytetów
w działaniach resortu rolnictwa jest zdobywanie
nowych rynków zbytu dla polskiego mięsa wieprzowego.
W ostatnim czasie podejmowane w tym
celu wysiłki przyniosły wymierny efekt w postaci
otwarcia w połowie grudnia 2007 r. rynku USA na
eksport m.in. świeżego i zamrożonego mięsa wieprzowego.
Należy również podkreślić, że w wyniku podpisanego
przez Polskę i Federację Rosyjską memorandum
z dniem 19 grudnia 2007 r. po ponad dwóch latach
zniesione zostało embargo na import z Polski do Federacji
Rosyjskiej m.in. nieprzetworzonego mięsa.
Podejmowane są również działania na rzecz
promocji wyrobów wysokiej jakości, w tym także
mięsa, podczas wystąpień targowych i narodowych.
W 2007 r. wyroby te były promowane m.in. na targach:
Grune Woche w Berlinie, Salon Gourmets
w Madrycie, Tutto Food w Mediolanie, Anuga
w Kolonii oraz podczas Polskiej Ekspozycji Narodowej
w Azerbejdżanie.
Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić,
iż w 2008 r. kontynuowane będą działania na rzecz
promocji polskiej żywności, w tym mięsa wieprzowego.
Ponadto w ramach intensyfikacji działań promocyjnych
na rynkach wschodnich ministerstwo planuje
uczestnictwo w 2008 r. w ośmiu imprezach targowych
sektora rolno-spożywczego organizowanych
na terenie Federacji Rosyjskiej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie ustawy metropolitalnej (1348)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 27 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1348/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Grzegorza Karpińskiego z dnia 12 lutego 2008 r.
w sprawie ustawy metropolitalnej uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakresie
zainteresowania rządu. Rada Ministrów w dniu
22 stycznia 2008 r. podjęła uchwałę dotyczącą kontynuowania
reformy administracji publicznej (MP
Nr 8, poz. 99). Ważnym jej założeniem jest uporządkowanie
podziału kompetencji między administracją
rządową i samorządową. Powyższy cel rząd realizować
będzie we współpracy z organizacjami samorządu
terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi aspektami
materii administracji publicznej. Na inauguracyjnym
posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego, które odbyło się w dniu
30 stycznia 2008 r., pan Donald Tusk – prezes Rady
Ministrów zaprosił samorządowców do współpracy
przy dokończeniu reformy administracyjnej kraju.
Premier przedstawił propozycje usprawnienia funkcjonowania
samorządu terytorialnego. Najważniejszym
zadaniem przygotowywanej reformy jest wzmocnienie
znaczenia samorządu terytorialnego, w tym

573
zwłaszcza umocnienie jego podstaw majątkowych.
Jednocześnie ze strony rządowej wyrażona została
gotowość aktywnego współdziałania ze środowiskami
samorządowymi w planowanych pracach nad
projektami stosownych zmian legislacyjnych, w tym
– nad propozycjami zgłaszanymi przez stronę samorządową.
W ramach opisywanych wyżej działań Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji wystąpiono
do środowisk samorządowych o przedstawienie
propozycji zmian legislacyjnych, w szczególności
dotyczących decentralizacji zadań, kompetencji
i środków finansowych oraz przekazania mienia
i instytucji o zasięgu regionalnym i lokalnym, uporządkowania
i uproszczenia przepisów dotyczących
funkcjonowania samorządu oraz zarządzania terytorialnego
w różnych dziedzinach życia publicznego.
W odpowiedzi przysłano propozycje mające doprowadzić
do integracji zarządzania na obszarach metropolitalnych.
Podkreślenia wymaga, że obecnie obowiązujące
przepisy prawa umożliwiają różne formy współpracy
jednostek samorządu terytorialnego. Niemniej praktyczne
doświadczenia dotyczące obszarów metropolitalnych
(tj. układów przestrzennych składających
się z dużego miasta oraz otaczających je terenów ściśle
z nim funkcjonalnie powiązanych) wskazują, iż
uregulowania te mogą okazać się niewystarczające
i nie w pełni wykorzystane. Dlatego też celowym pozostaje
wypracowanie rozwiązań w przedmiocie
funkcjonowania obszarów metropolitalnych. Przy
uznaniu, iż aktem prawnym, który miałby regulować
te kwestie, miałaby być ustawa, wskazać należy
na dwa możliwe warianty rozwiązań systemowych.
Pierwszy z nich przyjmowałby formę ustawy jako
jednego generalnego aktu prawnego dla wszystkich
obszarów metropolitalnych, z ewentualną możliwością
doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie. Natomiast drugi wariant wiązałby
się z przygotowaniem odrębnej dla każdej aglomeracji
ustawy.
Niezależnie od przyjętej konstrukcji legislacyjnej
dla uregulowania przedmiotowej materii obszary
aktywności metropolitalnej związane są z zadaniami
z zakresu m.in. gospodarki odpadami, transportu
publicznego i zagospodarowania przestrzennego.
Z uwagi na liczbę ludności oraz poziom i dynamikę
rozwoju konurbacji śląskiej prace nad przygotowaniem
stosownych rozwiązań prawnych zostały
już zainicjowane na Śląsku, z udziałem zarówno
przedstawicieli administracji rządowej, samorządowej,
jak i ekspertów prawnych. W konsekwencji podjęto
decyzję o powołaniu zespołu, którym kierować
ma wojewoda śląski. Zadaniem zespołu jest wypracowanie
spójnego projektu ustawy aglomeracyjnej.
Należy nadmienić, iż w dniu 28 lutego 2008 r.
odbyło się wspólne posiedzenie Komisji Administracji
i Spraw Wewnętrznych oraz Komisji Samorządu
Terytorialnego i Polityki Regionalnej, które poświęcono
problemom funkcjonowania obszarów metropolitalnych.
W trakcie wspólnego posiedzenia komisji przedstawiono
informację o obecnym etapie prac nad
ustawą regulującą przedmiotową problematykę oraz
poinformowano o dotychczasowych efektach podjętych
działań. Wskazano, iż w dniu 23 października
2007 r. Rada Ministrów przyjęła założenia do projektu
ustawy metropolitalnej, oparte na wynikach
prac Zespołu do Spraw Uregulowania Funkcjonowania
Obszarów Metropolitalnych. Należy podkreślić,
że proponowaną w ww. założeniach konstrukcję obligatoryjnego
związku celowego oceniono krytycznie.
Odniesienie się do szczegółów opracowywanych
rozwiązań normatywnych (w tym zdefiniowanie zakresu
podmiotowego), ze względu na obecny etap
prac związanych z dokończeniem reformy administracji
publicznej, będzie możliwe po zakończeniu
procedur legislacyjnych.
Jednocześnie należy podkreślić, że prace związane
z wyodrębnieniem obszarów metropolitalnych
prowadzone są w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego,
odpowiedzialnym za wyodrębnienie tych obszarów
w ramach krajowej sieci osadniczej w koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju (vide
art. 47 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
(Dz. U. Nr 80. poz. 717. z późn. zm.)).
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (1350)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo, nr SPS-023-1350/08 z 27 lutego br., przekazujące
interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), przesyłam
następującą odpowiedź.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został zaakceptowany w dniu 24 lipca
2007 r. na posiedzeniu Komitetu ds. Rozwoju Obszarów
Wiejskich Komisji Europejskiej, zaś w dniu 7 września
2007 r. decyzją Komisji Wspólnot Europejskich
nr CCI2007PL06RPO001 został zatwierdzony do
realizacji.

574
Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr
885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającym
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji
agencji płatniczych i innych jednostek, jak również
rozliczania rachunków EFGR i EFRROW, w przypadku
gdy agencja płatnicza, która została akredytowana
zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1663/
95, ponosi odpowiedzialność za wydatek, za który
wcześniej nie była odpowiedzialna, konieczna jest
nowa akredytacja obejmująca nowy zakres odpowiedzialności.
W ramach PROW 2007–2013 część działań stanowi
kontynuację mechanizmów obsługiwanych
przez agencję płatniczą w ramach Planu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006, dla których
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(ARiMR) posiadała akredytację. W odniesieniu do
tych działań możliwe było wcześniejsze rozpoczęcie
wdrażania. W konsekwencji w 2007 r. przeprowadzono
nabór wniosków w ramach następujących
działań:
— „Grupy producentów rolnych”,
— „Renty strukturalne”,
— „Wspieranie gospodarowania na obszarach
górskich i innych obszarach o niekorzystnych warunkach
dla gospodarowania”.
Działania będące kontynuacją Sektorowego Programu
Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja
sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów
wiejskich 2004–2006” (SPO „Restrukturyzacja…”),
dla których nie wymagano akredytacji w okresie
programowania 2000–2006, oraz nowe działania
przewidziane do realizacji w latach 2007–2013 będą
uruchamiane sukcesywnie po akredytacji procedur
agencji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż 9 listopada
2007 r. uruchomiono nabór wniosków w ramach
działania „Modernizacja gospodarstw rolnych”, dla
którego agencja otrzymała częściową akredytację.
Minister finansów pełniący rolę „właściwego organu”
wyłonił w trybie zamówienia publicznego audytora
zewnętrznego, który dokonuje po złożeniu
przez ARiMR gotowości do poddania się badaniu
akredytacyjnemu przeglądu przygotowania ARiMR
do wykonywania zadań agencji płatniczej i przedstawia
ministrowi finansów sprawozdanie wraz z opinią
dotyczącą spełniania przez ARiMR kryteriów
akredytacyjnych zawartych w rozporządzaniu Komisji
WE nr 885/2006 ustanawiającym szczegółowe
zasady stosowania rozporządzenia Rady WE
nr 1290/2005 w zakresie akredytacji agencji płatniczych
i innych jednostek, jak również rozliczania rachunków
EFGR i EFRROW.
Minister finansów udzielił tymczasowej akredytacji
ARiMR jako agencji płatniczej rozporządzeniem
ministra finansów z dnia 16 października 2007 r.
w sprawie przyznania ARiMR tymczasowej akredytacji
jako agencji płatniczej w zakresie uruchamiania
środków pochodzących z Europejskiego Funduszu
Rolniczego Gwarancji oraz Europejskiego Funduszu
Rolniczego Rozwoju Obszarów Wiejskich.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra finansów
z 25 października 2007 r. zmieniającym ww. rozporządzenie
tymczasowa akredytacja obejmuje obsługę
pomocy finansowej w zakresie PROW 2007–2013
w odniesieniu do działań:
— „Modernizacja gospodarstw rolnych”,
— „Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej”,
— „Ułatwianie startu młodym rolnikom”,
— „Różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej”,
przy czym zakres tymczasowej akredytacji obejmuje
wykonywanie przez agencję płatniczą zadań
określonych w załączniku I do rozporządzenia Komisji
(WE) nr 885/2006, z wyłączeniem:
— kontroli krzyżowych,
— kontroli na miejscu,
— dalszych czynności prowadzących do podpisania
umowy z beneficjentem/wydania decyzji,
— naliczania płatności,
— tworzenia list zleceń płatności.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z harmonogramem uruchamiania poszczególnych
działań Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013 nie było konieczności jednoczesnego
publikowania wszystkich rozporządzeń ministra
rolnictwa i rozwoju wsi ustanawiających szczegółowe
warunki i tryb przyznawania pomocy. Prace legislacyjne
prowadzone są zgodnie z przyjętym harmonogramem,
w taki sposób, aby zapewnić sekwencyjne
uruchamianie kolejnych działań PROW
2007–2013.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż sekwencyjne
uruchamianie poszczególnych działań w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 determinowało podobną procedurę przygotowywania
odpowiednich projektów rozporządzeń
wykonawczych. Wykaz aktów prawnych, które zostały
opublikowane lub skierowane do publikacji,
związanych z wdrażaniem Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, został przedstawiony
w załączniku* ) .
Ponadto kierownictwo resortu rolnictwa i rozwoju
wsi oraz Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa podjęło starania o przyspieszenie prac
nad procedurami umożliwiającymi wdrażanie poszczególnych
działań PROW 2007–2013.
Od 15 marca br. agencja rozpocznie nabór wniosków
do działania „Programy rolnośrodowiskowe”.
Następnie sukcesywnie, do połowy br., rozpocznie
się wdrażanie działań:
— „Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej”,
— „Różnicowanie w kierunku działalności nierolniczej”,
— „Odnowa i rozwój wsi”,
* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

575
— „Podstawowe usługi dla mieszkańców obszarów
wiejskich”.
Przewiduje się, że do końca 2008 r. zostanie uruchomiona
większość działań Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi przez Ministerstwo Środowiska
(1352)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
poseł Teresy Piotrowskiej dotyczącą nieprzejęcia
do prowadzenia przez ministra środowiska Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi, przesłaną pismem
z dnia 28 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1352/08
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007r. zawartego pomiędzy ministrem środowiska
a powiatem tucholskim, warunkiem przejęcia
przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 r., w części 41: Środowisko środków na finansowanie
działalności tej szkoły. W związku z tym,
iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały ujęte
w ustawie budżetowej na 2008 r. w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma podstaw
prawnych do prowadzenia i finansowania szkoły
w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przeznaczone
na finansowanie Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
zostały zabezpieczone w ramach części oświatowej
subwencji ogólnej (część 82 dział 758 rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspozycji
organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchomego
i ruchomego są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tucholi
negocjacje nie zakończyły się przejęciem Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Licealnych
i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomiędzy
Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśniczym
Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora generalnego
Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z treścią
§ 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej notarialnie
pomiędzy zarządem powiatu w Tucholi, a dyrektorem
generalnym LP, w imieniu którego działał
nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowiedzenie
umowy jest m.in. obwarowane sześciomiesięcznym
okresem wypowiedzenia i może być skuteczne na
koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przejęcie
mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej były działania zmierzające
do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozumienia
stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.
tak, aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół
Leśnych w Tucholi. Niestety, działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji.
Nie dokonano oficjalnego złożenia oświadczenia
woli rozwiązania umowy użytkowania na ręce nadleśniczego
Nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwencji
uniemożliwiło mi podjęcie stosownych działań
w tej sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postanowień
ww. porozumienia, a co za tym idzie – do przejęcia
i prowadzenia szkoły leśnej. Być może wpływ
na to miały zobowiązania starostwa tucholskiego
w stosunku do Wyższej Szkoły Zarządzania Środowiskiem,
która bezpłatnie funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa, doprowadzając tym samym do
uszczuplenia majątku publicznego. Starostwo nie
przedstawiło dokumentów stwierdzających rozwiązanie
umowy z Wyższą Szkołą Zarządzania Środowiskiem,
co dodatkowo komplikowało sprawę.
Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu Skarbu
Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych, które
muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wątpliwości,
o których mowa, nie sposób było rozstrzygnąć
do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zaproponowałem
Starostwu Powiatowemu w Tucholi podpisanie
aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r., zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół
Leśnych w Tucholi z 1 stycznia 2008 na 1 stycznia
2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, zapewnienie
możliwości uczestnictwa dyrektora szkoły
i kadry pedagogicznej do udziału we wszystkich
formach doskonalenia zawodowego organizowanych
dla szkół leśnych prowadzonych przeze mnie od
1 stycznia 2008 r., a także do kontynuowania współpracy
Lasów Państwowych ze szkołą w zakresie

576
praktycznej nauki zawodu na dotychczasowych zasadach.
Niestety, propozycja ta została przez starostwo
w Tucholi dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem prowadzony
był indywidualnie z uwagi na zróżnicowaną
sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić, iż dyrektor i pracownicy Departamentu
Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań-poświęconych omawianej kwestii zarówno
w starostwie tucholskim, jak i w szkole,
a także w ministerstwie, niż miało to miejsce
w przypadku innych starostw. Rozmowy te od początku
były niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało
różne stanowiska, co dodatkowo utrudniało
porozumienie. Zespół Szkół Leśnych w Tucholi
nie jest jedyną nieprzejętą szkoła leśną. Ustawa
o systemie oświaty nie nakłada obowiązku przejmowania
szkół leśnych, lecz daje taką możliwość na
drodze porozumienia stron, którego w tym przypadku
zabrakło ze strony starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 średnich
szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od zawsze
były i są największymi centrami edukacji leśnej
w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geograficzne
i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą liczbą
miejsc w internatach, umożliwiają naukę młodzieży
z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w których
prowadzi się kształcenie w zawodzie np. technika
leśnika. Niestety, często nie dysponują one wyspecjalizowaną
kadrą pedagogiczną, pod okiem której
powinno odbywać się kształcenie w zakresie przedmiotów
i praktycznej nauki zawodu. Położenie tych
placówek często uniemożliwia odbywanie praktyk
w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowanie
do pracy zawodowej w strukturach Lasów Państwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych, wprowadzając w to miejsce inne zawody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych leśnymi
nie będą podejmowane dalsze działania zmierzające
do ich przejęcia. Tym samym proces przejmowania
średnich szkół leśnych uważam za zakończony.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie modernizacji linii kolejowej
w woj. kujawsko-pomorskim (1354)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie
modernizacji linii kolejowych w woj. kujawsko-pomorskim
przedstawiam następujące informacje.
Uprzejmie informuję, że szczególnie istotne znaczenie
w prowadzeniu ruchu pociągów między Bydgoszczą
a Gdańskiem ma linia kolejowa nr 131 na odcinku
Bydgoszcz Główna–Maksymilianowo–Laskowice
Pomorskie–Twarda Góra–Tczew–Gdańsk. Omawiana
linia wchodzi bowiem w skład międzynarodowego
ciągu kolejowego CE65, który obejmuje cały
odcinek Tczew–Pszczyna i stanowi element VI transeuropejskiego
korytarza transportowego. Zaliczona
została również do podstawowej sieci kolejowej państwa.
Linia CE65 jest objęta umową AGTC (Umowa
Europejska o ważnych liniach transportu kombinowanego
i obiektach towarzyszących). Na odcinku
Bydgoszcz–Gdańsk linia posiada status magistralnej,
jest dwutorowa i zelektryfikowana.
Linia CE65 jest przeznaczona przede wszystkim
do przewozów towarowych, ale wykorzystywana jest
także do przewozów pasażerskich, zwłaszcza na odcinku
Tczew–Bydgoszcz–Inowrocław. Parametry
techniczne linii pozwalają na prowadzenie pociągów
z maksymalną prędkością 120 km/h. Jednakże
obecny stan techniczny infrastruktury uniemożliwia
osiągnięcie takiej prędkości na całej linii. Od
rozkładu jazdy 2006/2007 następuje proces systematycznego
obniżania prędkości maksymalnej (aktualnie
obowiązuje 60–80 km/h). Jednocześnie od
2006 r. trwa naprawa główna toru nr 1 na odcinku
Inowrocław–Bydgoszcz. Pozwoli to na uzyskanie
sprawniejszego połączenia Bydgoszczy z Poznaniem,
a także przyczyni się do lepszego wykorzystania linii
nr 131, szczególnie w odniesieniu do przewozów
towarowych wykonywanych ze Śląska do portów
morskich w Gdańsku i w Gdyni. W następnej kolejności
zarządca publicznej infrastruktury kolejowej,
spółka PKP Polskie Linie Kolejowe SA, przewiduje
wykonanie naprawy głównej toru nr 1 na odcinku
Bydgoszcz Główna–Gdańsk. Zgodnie z decyzją Zarządu
PKP Polskie Linie Kolejowe SA w dniu 19 lutego
br. został ogłoszony przetarg na przygotowanie
„Studium wykonalności modernizacji linii kolejowej
CE 65 na odcinku Gdynia–Tczew–Bydgoszcz–Zduńska
Wola–Karsznice–Tarnowskie Góry–Pszczyna”
realizowanego ze środków funduszu TEN-T.
Należy podkreślić, że projekt kolejowego połączenia
aglomeracyjnego Bydgoszcz–Toruń – BiT City
jest realizowany ze środków finansowych samorzą-

577
du woj. kujawsko-pomorskiego oraz władz samorządowych
obu miast, będąc jednocześnie ważnym
przykładem zaangażowania samorządów w proces
rewitalizacji istotnych, z regionalnego punktu widzenia,
linii kolejowych. Zarządca publicznej infrastruktury
kolejowej nie posiada bowiem wystarczających
środków finansowych na realizację wszystkich
pożądanych inwestycji. Dlatego też w nadchodzących
latach realizowany będzie program inwestycyjny,
dotyczący modernizacji infrastruktury kolejowej,
w celu zapewnienia dostępności Polski z obszaru
pozostałych państw członkowskich Unii Europejskiej,
poprawy spójności terytorialnej kraju,
a także podniesienia parametrów techniczno-eksploatacyjnych
sieci kolejowej i dostosowanie jej do
europejskich standardów.
Informuję, że obecnie wiodącym dokumentem
w odniesieniu do krajowych planów modernizacji infrastruktury
kolejowej pozostaje Program Operacyjny
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013, wdrażający powyższe założenia. Jednakże
w związku z przyznaniem Polsce prawa do organizacji
turnieju finałowego Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej Euro 2012 nie przewiduje się poza Programem
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko”
innych mechanizmów finansowania zadań związanych
z modernizacją infrastruktury kolejowej.
W tym zakresie środki budżetowe zostaną w niektórych
przypadkach uzupełnione środkami finansowymi
pochodzącymi z Funduszu Kolejowego.
Wyjaśnienia wymaga fakt, iż planowanie, przygotowanie,
a następnie realizacja kolejowych inwestycji
infrastrukturalnych są procesami bardzo złożonymi,
skomplikowanymi i czasochłonnymi. Dlatego
należy skupić wysiłek organizacyjny i finansowy
na projektach, które mogą zostać ukończone przed
rozpoczęciem turnieju finałowego Euro 2012, a jednocześnie
zapewnią sprawne połączenia między największymi
ośrodkami gospodarczymi, w tym miastami
goszczącymi turniej. Plany modernizacyjne
PKP Polskie Linie Kolejowe SA obejmują następujące
trasy: Warszawa–Gdynia (modernizacja 350 km
linii); Warszawa–Poznań (modernizacja 123 km linii);
Poznań–Wrocław (modernizacja 162 km linii);
Wrocław–Kraków (modernizacja 203 km linii); Psary–Kraków
(modernizacja 48 km linii); Warszawa–
–Kielce (modernizacja 177 km linii); Warszawa–Łódź
(modernizacja 129 km linii) oraz kolejowe połączenia
z portami lotniczymi Warszawa-Okęcie, Kraków-Balice
i Katowice-Pyrzowice.
Powyższe plany modernizacyjne oparte są na założeniu,
iż w pierwszym rzędzie zostanie zapewniona
docelowa prędkość kursowania pociągów na poziomie
160 km/h, przy możliwie największym komforcie
podróżowania, a także preferowanie organizacji
prac inwestycyjnych zapewniającej ograniczenie
do minimum utrudnień w kursowaniu pociągów.
Niemniej trudno całkowicie zawiesić prace remontowo-modernizacyjne
na czas trwania turnieju, gdyż
w przypadku współfinansowania inwestycji ze środków
Unii Europejskiej szczegółowe harmonogramy
precyzują kolejne etapy projektów, w tym ich zakończenie
i rozliczenie. Zapewnienie sprawnej obsługi
transportowej Euro 2012, prócz modernizacji głównych
ciągów transportowych łączących miasta – gospodarzy
rozgrywek piłkarskich, wymaga również
nakładów inwestycyjnych w samych aglomeracjach
miejskich. Dotyczy to głównie infrastruktury na
stacjach i dworcach kolejowych oraz miejskich połączeń
kolejowych, szczególnie modernizacji układu
dalekobieżnego i podmiejskiego linii średnicowej
Warszawskiego Węzła Kolejowego wraz z remontem
tunelu dalekobieżnego i budową nowego przystanku
Warszawa Stadion; modernizacji odcinka linii Józefinów–Warszawa
Gdańska i przebudowy stacji Warszawa
Gdańska w celu przystosowania jej do przejęcia
ruchu pasażerskiego w czasie prowadzenia prac
związanych z budową Narodowego Centrum Sportu;
modernizacji odcinków linii Gdańsk Główny–
–Gdańsk Zaspa i Gdańsk Główny–Gdańsk Miasto
(Centrum) oraz przebudowy infrastruktury (perony,
tunele, układy torowe) na stacjach Wrocław Główny,
Poznań Główny, Katowice Główne, Kraków Główny,
Szczecin Główny.
Uprzejmie informuję, że niezależnie od przygotowań
do przeprowadzenia turnieju finałowego Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 Polska
ma również inne zobowiązania międzynarodowe,
wynikające z zawartych umów i traktatów. W celu
ich wypełnienia do roku 2015 zostaną zmodernizowane
połączenia Poznania z Wrocławiem, Szczecinem
oraz Warszawą; Warszawy z Gdynią, Poznaniem,
Łodzią, Kielcami i Terespolem; Opola z Krakowem
(zmodernizowany dojazd z Niemiec i Wrocławia);
Katowic z Czechami i Słowacją; Krakowa
z Warszawą, poprzez modernizację odcinka Kraków–Psary,
stanowiącego dojazd z Krakowa do Centralnej
Magistrali Kolejowej, a także połączenia
z lotniskami w Balicach, Pyrzowicach i Okęciu oraz
połączenia na odcinkach Warszawa–Tłuszcz, Suwałki–granica
państwa i Rzeszów–granica państwa.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt

578
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie modernizacji drogi wojewódzkiej
nr 835 na odcinku Lublin–Biłgoraj (1359)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Janusza Palikota, przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-1359/08 z dnia 28 lutego
2008 r., w sprawie modernizacji drogi wojewódzkiej
nr 835 na odcinku Lublin–Biłgoraj, uprzejmie informuję,
że zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 21 marca
1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) zarządcą dróg wojewódzkich
jest zarząd województwa. Do obowiązków
zarządcy dróg w myśl art. 20 powołanej ustawy należy
m.in.: opracowywanie projektów planów finansowania
budowy, przebudowy, remontu, utrzymania
i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inżynierskich,
pełnienie funkcji inwestora, utrzymanie nawierzchni
drogi, chodników, drogowych obiektów
inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch
i innych urządzeń związanych z drogą, realizacja
zadań w zakresie inżynierii ruchu, przeprowadzanie
okresowych kontroli stanu dróg i drogowych
obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych,
ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan
bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz wykonywanie
robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych
i zabezpieczających.
Natomiast na mocy art. 3 ustawy z dnia 16 grudnia
2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu
lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251) zadania
w zakresie finansowania budowy, przebudowy, remontu,
utrzymania, ochrony i zarządzania drogami
wojewódzkimi finansowane są przez samorząd województwa.
Jednocześnie samorządy mogą uzyskiwać środki
na finansowanie zadań drogowych z funduszy unijnych.
W ramach Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego na lata 2007–2013 przewidziano środki,
które będą przeznaczane na przedsięwzięcia lokalne
w ramach regionalnych programów operacyjnych.
Instytucją zarządzającą jest Zarząd Województwa
Lubelskiego.
Dodatkowym źródłem dofinansowania dla samorządów
na zadania drogowe jest rezerwa subwencji
ogólnej tworzona w budżecie państwa na mocy art.
26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późń. zm.). Pismem nr
TA-8/MS/4404/8/08 z dnia 27 lutego 2008 r. Zarząd
Województwa Lubelskiego poinformowany został
o dodatkowych kryteriach, według których będą
oceniane i weryfikowane wnioskowane inwestycje,
a także o terminie składania wniosków.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że resort infrastruktury, dysponując środkami jedynie
na drogi krajowe, zarządzane przez generalnego
dyrektora dróg krajowych i autostrad, nie ma innych
możliwości formalnych finansowania dróg zarządzanych
przez samorządy. Nie ma też możliwości
ingerowania w działalność samorządów.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Palikota
w sprawie dostosowania warunków panujących
w zakładach karnych do norm
Unii Europejskiej (1362)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-1362/08 z dnia 28 lutego 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
posła Janusza Palikota dotyczącą przedsięwzięć
Ministerstwa Sprawiedliwości zmierzających do
rozwiązania problemu przeludnionych zakładów
karnych.
Istotnym problemem, z jakim boryka się polskie
więziennictwo, jest przeludnienie jednostek penitencjarnych.
Obecnie w więzieniach przebywa niewiele
ponad 88 000 osób pozbawionych wolności,
zaś pojemność tych więzień, obliczona na podstawie
normy 3 m2 powierzchni celi mieszkalnej przypadającej
na jednego osadzonego, liczy niemal
79 000 miejsc zakwaterowania. Według stanu na
dzień 3 marca 2008 r. zaludnienie jednostek penitencjarnych
wynosiło 111,7%. Z przytoczonych danych
wynika, że dla zapewnienia wszystkim więźniom
kodeksowej normy zaludnienia 3 m 2 powierzchni
celi mieszkalnej przypadającej na jednego
osadzonego w zakładach karnych i aresztach
śledczych brakuje ponad 9000 miejsc.
Wobec utrzymywania się przeludnienia więzień,
a nawet wobec jego wzrostu, niezbędnym stało się
poszukiwanie dróg reformowania systemu penitencjarnego
w celu zapewnienia możliwości realizacji
ustawowych zadań więziennictwa. Działania te były
i są prowadzone przede wszystkim w trzech płaszczyznach:
— działalności inwestycyjnej,
— inicjatyw legislacyjnych,
— łagodzenia skutków przeludnienia.

579
Działalność inwestycyjna skupia się na realizacji
„Programu pozyskania 17000 miejsc w jednostkach
organizacyjnych więziennictwa w latach 2006–
–2009” przyjętego przez Radę Ministrów w dniu
26 lutego 2006 r. Zgodnie z zawartymi w nim zapisami
oraz w oparciu o przyznane w ustawie budżetowej
środki finansowe na jego uruchomienie, w 2006 r.
zaplanowano oddanie do użytku łącznie 3921 miejsc.
Faktycznie zaś uzyskano 4142 miejsca zakwaterowania,
tj. o 221 więcej niż zakładano.
Z kolei w 2007 r. w oparciu o przyznane w ustawie
budżetowej środki finansowe planowano oddać
do użytku 3756 miejsc. Uzyskano 4402 miejsca, tj.
o 646 więcej niż zakładano. Ogólnie w roku 2006
i 2007 pozyskano łącznie 8544 nowe miejsca zakwaterowania
dla osadzonych.
Plan wydatków majątkowych więziennictwa na
2008 r. w ustawie budżetowej został ustalony na
345 mln zł, z czego 325 mln zł przeznaczono na budownictwo
inwestycyjne. W bieżącym roku planowane
jest oddanie do użytku 4122 miejsc zakwaterowania.
Oprócz działań proinwestycyjnych ograniczeniu
przeludnienia w więzieniach mają także służyć
działania legislacyjne. Do tych działań należy
wprowadzenie wykonywania kary pozbawienia
wolności poza zakładem karnym w systemie dozoru
elektronicznego. Realizacja tego przedsięwzięcia
poprzez objęcie nim grupy skazanych na krótkoterminowe
kary pozbawienia wolności pozwoli na
zwolnienie pewnej liczby miejsc w jednostkach penitencjarnych.
Ważnym zamierzeniem legislacyjnym Ministerstwa
Sprawiedliwości w 2008 r. jest również projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny wykonawczy
oraz niektórych innych ustaw. Projekt ten ma
na celu wprowadzenie między innymi regulacji mających
na celu rozszerzenie możliwości stosowania
kary ograniczenia wolności w formie wykonywania
pracy na cele społeczne.
Kolejnym działaniem resortu sprawiedliwości
jest także stworzenie warunków dla szerszego stosowania
instytucji warunkowego przedterminowego
zwolnienia dla sprawców niektórych przestępstw.
Planuje się również podjęcie działań, których efektem
będzie zmiana zasad wykonywania kary ograniczenia
wolności. Celem jest powstanie takiego modelu,
by kara ograniczenia wolności mogła stać się realną
alternatywą dla kary pozbawienia wolności.
Działania, jakie podjęto, dotyczą również zmian
w praktyce wykonywania kary pozbawienia wolności.
Zmiany te bardziej angażują więźnia w proces
korekcji, aktywizują go, pośrednio łagodzą skutki
izolacji, dotkliwe zwłaszcza w warunkach przeludnienia.
Spośród tych zmian należy wymienić:
— dynamiczny rozwój grupowych programów resocjalizacyjnych,
— wzrost liczby oddziałów terapeutycznych
dla skazanych uzależnionych od narkotyków i alkoholu,
— poprawę warunków szkolenia zawodowego
oraz tworzenie dodatkowych miejsc do nauki i szkolenia
kursowego skazanych,
— racjonalną politykę udzielania zezwoleń na
bezdozorowe opuszczenie zakładu karnego,
— realizację projektu „Nowa droga dla byłych
więźniów” w ramach programu Inicjatywy Wspólnotowej
EQUAL,
— działalność kulturalno-oświatową oraz z zakresu
kultury fizycznej i sportu.
Jednym z podstawowych elementów prowadzonego
w zakładach karnych procesu wychowawczego
jest zatrudnienie osadzonych. W okresie ostatnich
kilku lat uzyskano bardzo wysoką dynamikę wzrostu
zatrudnienia więźniów. O ile na koniec 2003 r.
pracowało 18 263 osadzonych, to na koniec 2004 r.
– 19 679, w 2005 r. – 21 100, a w 2006 r. – 26 372
osoby. Według stanu na dzień 31 grudnia 2007 r.
jednostki penitencjarne zatrudniały łącznie 27 937
osób, w tym: 21 471 osób odpłatnie i 6466 osób nieodpłatnie.
Powszechność zatrudnienia skazanych
przekroczyła 36% i jest najwyższa od czasu transformacji
ustrojowo-gospodarczej.
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie euroregionu Puszcza Białowieska
(1375)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1375/
08) przekazującego interpelację Posła na Sejm RP
Pana Damiana Raczkowskiego z dnia 4 lutego 2008 r.
dotyczącą Euroregionu Puszcza Białowieska pragnę
zapewnić Pana Posła, że w celu usprawnienia funkcjonowania
granicy polsko-białoruskiej podejmowane
są zdecydowane działania zarówno w zakresie
modernizacji i rozbudowy istniejących przejść granicznych,
jak i budowy nowych.
Obecnie prowadzona jest rozbudowa drogowego
przejścia granicznego Terespol–Brześć za kwotę
52 mln zł oraz planowana jest modernizacja
przejścia Połowce–Pieszczatka. Mając na względzie
rozwój gospodarczy Euroregionu Puszcza Białowieska
oraz spełnienie oczekiwań społeczności lokalnych,
podjęte zostały starania o zmianę dotychczasowego
statusu przejścia granicznego i rozszerzenie
zakresu ruchu.

580
Podczas posiedzenia Podkomisji ds. Przejść Granicznych
i Infrastruktury Polsko-Białoruskiej Międzyrządowej
Komisji Koordynacyjnej ds. Współpracy
Transgranicznej, które odbyło się w dniu 10 sierpnia
2007 r. w Brześciu strony potwierdziły zainteresowanie
rozszerzeniem ruchu w przejściu granicznym
Połowce–Pieszczatka o międzynarodowy ruch
osobowy, autobusów i towarowy do 3,5 t. Równocześnie
trwają prace nad rozszerzeniem zakresu ruchu
w drogowym przejściu granicznym Sławatycze–Domaczewo
o międzynarodowy ruch autobusów i towarowy
do 3,5 t. Rozszerzenie zakresu ruchu będzie
możliwe po wybudowaniu odpowiedniej infrastruktury
przez stronę białoruską.
W dniu 20 grudnia 2007 r. Rada Ministrów wyraziła
zgodę na zawarcie porozumienia o utworzeniu
drogowego przejścia granicznego Lipszczany–Sofijewo
przeznaczonego dla międzynarodowego
ruchu osobowego i towarowego samochodami
do 3,5 t. Odpowiednia infrastruktura przejścia zostanie
wybudowana na terytorium RP. Utworzenie
nowych przejść Kodeń–Stradiczy oraz Wygoda–Kostary
przewidziane jest w następnym okresie programowania
środków unijnych – po 2013 r..
Realizacja wskazanych wyżej zadań niezbędna
jest w celu zapewnienia bezpieczeństwa podróżnym,
poprawy warunków pracy służb granicznych oraz
zwiększenia przepustowości przejść granicznych.
Jednocześnie informuję, że resortem wiodącym
w kwestiach dotyczących polityki wizowej RP oraz
małego ruchu granicznego, także w zakresie prowadzenia
negocjacji, jest Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie działań zmierzających do poprawy
sytuacji w opiece zdrowotnej dzieci i młodzieży
(1391)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Burego, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 28 lutego 2008 r.,
znak: SPS-023-1391/08, w sprawie działań zmierzających
do poprawy sytuacji w opiece zdrowotnej
dzieci i młodzieży uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że opieka zdrowotna nad
dziećmi i młodzieżą traktowana jest przez Ministerstwo
Zdrowia jako działanie priorytetowe. Dowodem
tego jest prawne uregulowanie systemu profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad wymienioną grupą.
Szczegółowy zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej oraz terminy ich przeprowadzania
u dzieci i młodzieży określone są w rozporządzeniu
ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym badań przesiewowych, oraz okresów, w których
te badania są przeprowadzane (Dz. U. Nr 276,
poz. 2740) oraz rozporządzeniu ministra zdrowia
z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i organizacji
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi
i młodzieżą (Dz. U. Nr 282, poz. 2814).
Świadczenia określone w wymienionych rozporządzeniach
finansowane są ze środków publicznych.
Realizacja tych świadczeń – również bilansów
zdrowia dzieci – jest dokumentowana w indywidualnej
dokumentacji, ponadto objęta jest statystyką resortową.
W rocznym sprawozdaniu z realizacji profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad uczniami w szkołach
(druk MZ-06) wykazywane są dane na temat
sposobu zapewnienia uczniom opieki, jak również
zakresu tej opieki, wykonania testów przesiewowych
oraz profilaktycznych badań lekarskich. W rocznym
sprawozdaniu o działalności i zatrudnieniu w podstawowej
ambulatoryjnej opiece zdrowotnej (druk
MZ-11) wykazywane są dane na temat profilaktycznych
badań lekarskich dzieci i młodzieży, a także
dane o stanie zdrowia dzieci i młodzieży uwzględniające
przewlekłe choroby stwierdzone podczas wymienionych
badań.
Ministerstwo Zdrowia dużą wagę przywiązuje do
poprawy jakości i dostępności świadczeń podstawowej
opieki zdrowotnej, w której koncentruje się większość
świadczeń zdrowotnych realizowanych w populacji
dzieci i młodzieży. Reforma systemu ochrony
zdrowia, dokonana na podstawie przepisów ustawy
z dnia 6 lutego 1997 r. o powszechnym ubezpieczeniu
zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153), wprowadziła
zmiany w organizacji systemu opieki zdrowotnej.
Jednym z istotniejszych elementów wprowadzonych
zmian jest nadanie kluczowej roli podstawowej
opiece zdrowotnej. Ważną rolę w podstawowej opiece
zdrowotnej nad całą rodziną, w tym również nad
dziećmi, wyznaczono lekarzowi rodzinnemu.
Przedstawiając negatywną opinię na temat opieki
zdrowotnej nad dziećmi, pan poseł powołuje się
na wyniki raportu sporządzonego przez specjalistów
z Zakładu Medycyny Szkolnej Centrum Zdrowia
Dziecka. Uprzejmie informuję, że w strukturze organizacyjnej
Centrum Zdrowia Dziecka nie funkcjonuje
taki zakład. Na stronach internetowych tej jednostki
nie ma również przedmiotowego raportu.
Można domniemywać, iż pisząc o raporcie, pan
poseł miał na myśli opracowanie pn.: „Nierówności
w dostępie uczniów do profilaktycznej opieki zdrowotnej
w Polsce w ostatnim roku wdrażania Rządo-

581
wego programu”profilaktyczna opieka zdrowotna
nad dziećmi i młodzieżą w środowisku nauczania
i wychowania«” przygotowane w Instytucie Matki
i Dziecka w Warszawie na zlecenie ministra zdrowia
i finansowane z jego budżetu. Jest to kolejny, trzeci
tego typu raport przygotowany dla resortu zdrowia,
oceniający w kolejnych latach funkcjonowanie przedmiotowego
rządowego programu, w tym w szczególności
jakość i dostępność profilaktycznej opieki zdrowotnej
nad uczniami.
Pan poseł w swojej interpelacji nie przedstawił
wyników żadnych badań, czy też ekspertyz. Jej treść
wskazuje, że inspiracją dla tego wystąpienia był apel
Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego.
Towarzystwo to prezentuje pogląd, z którego
wynika, że zmniejszenie roli pediatry w systemie
opieki zdrowotnej, spowodowane przejęciem
jego zadań przez lekarza rodzinnego, przyczyniło się
do obniżenia poziomu opieki nad dzieckiem zdrowym
i chorym. W związku z tym uprzejmie informuję,
że wprowadzenie „instytucji lekarza rodzinnego”
miało na celu m.in. zapewnienie jednostkom, rodzinom
i społecznościom lokalnym dostępnej, ciągłej
i wszechstronnej opieki zdrowotnej w miejscu życia
i pracy. Opieka taka może zabezpieczyć około 80%
potrzeb zdrowotnych populacji. Wieloletni proces
(ponad 15 lat) kształcenia specjalistów z tej dziedziny,
doskonalenie programów specjalizacji i systematyczna
ocena tego procesu wpłynęły w znaczącym
stopniu na adekwatne do potrzeb podstawowej opieki
zdrowotnej przygotowanie lekarzy rodzinnych do
sprawowania opieki nad powierzoną im populacją,
w tym także dzieci i młodzieży.
W programie specjalizacji z medycyny rodzinnej
ujęto w szerokim zakresie elementy wiedzy teoretycznej
i umiejętności praktyczne dotyczące populacji
wieku rozwojowego, które musi opanować specjalizujący
się lekarz. Nie ulega wątpliwości, że najlepiej
przygotowani merytorycznie do sprawowania
opieki nad dziećmi w podstawowej opiece zdrowotnej
(p.o.z.) są lekarze rodzinni posiadający specjalizację
z zakresu pediatrii, oni też w największym
stopniu decydują o dobrym poziomie tej opieki. Natomiast
lekarze rodzinni, którzy uzyskali specjalizację
z medycyny rodzinnej, posiadający wcześniej
inne specjalności, starają się w codziennej pracy
ustalać rozsądny i bezpieczny dla małych pacjentów
obszar działań, tak aby wyłonić przede wszystkim
stany zagrożenia zdrowia oraz ich uwarunkowania.
Jak pokazuje praktyka, wielu z nich, czując się
w tym względzie mniej pewnie, korzysta w codziennej
pracy ze wsparcia pediatrów zatrudnianych
w różnych formach, zarówno w publicznych jak i w niepublicznych
zakładach opieki zdrowotnej.
Należy również pamiętać, że w związku z wejściem
w życie reformy ochrony zdrowia wielu pediatrów
uzyskało dodatkowo specjalizację w dziedzinie
medycyny rodzinnej i sprawują oni opiekę nad ubezpieczonymi
jako lekarze rodzinni.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z zapisami rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 22 grudnia
2004 r. w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą
(Dz. U. Nr 282, poz. 2814) planowe działania profilaktyczne
oraz bieżąca kontrola stanu zdrowia
uczniów (o których pan poseł pisze w odniesieniu do
okresu czasu sprzed wejścia w życie reformy ochrony
zdrowia) realizowane są w dalszym ciągu. Prowadzony
przez ministra zdrowia (od 3 lat) monitoring
profilaktycznej opieki nad uczniami pozwala na
stwierdzenie, że jakość i dostępność tej opieki systematycznie
się poprawia. Przedmiotowy monitoring
potwierdza fakt, iż aktualnie liczba uczniów przypadająca
na jedną pielęgniarkę/higienistkę szkolną
często przekracza (w sposób zróżnicowany terytorialnie)
przyjętą za liczbę optymalną (800+/- 10%)
w rządowym programie pn.: „Profilaktyczna opieka
zdrowotna nad dziećmi i młodzieżą w środowisku
nauczania i wychowania”. Należy jednak pamiętać,
że podobne zróżnicowanie terytorialne występowało
w tym zakresie również w latach 1992–1999, czyli
przed wejściem w życie reformy ochrony zdrowia.
Obecnie ma to niewątpliwie związek z ograniczoną
w różnych częściach Polski liczbą gabinetów
profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej.
W roku szkolnym 2006/2007 gabinety te funkcjonowały
prawie w 95% szkół miejskich wszystkich typów.
W szkołach wiejskich nieco mniej niż 40% szkół
podstawowych, połowa gimnazjów i 2/3 szkół specjalnych
posiadało gabinet profilaktyczny na terenie
szkoły.
Przyczyną takiego stanu jest brak środków finansowych
w samorządach terytorialnych, które są
organami prowadzącymi szkoły i do których obowiązków
należy zapewnienie uczniowi możliwości
korzystania z gabinetu profilaktyki zdrowotnej i pomocy
przedlekarskiej.
Brak środków finansowych w samorządach terytorialnych
na odtworzenie sprzętu stomatologicznego
(który uległ dekapitacji) w szkolnych gabinetach
dentystycznych był również przyczyną ich likwidacji
w szkołach.
Należy z całą mocą podkreślić, że brak gabinetów
profilaktyki zdrowotnej i pomocy przedlekarskiej
w części szkół nie jest równoznaczny z pozbawieniem
uczniów dostępu do profilaktycznej opieki
zdrowotnej. Zadania określone przepisami przywołanego
powyżej rozporządzenia ministra zdrowia realizowane
są przez właściwego dla ucznia lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej, a środki finansowe
przeznaczone na ten cel mieszczą się w stawce
kapitacyjnej na ubezpieczonego (ucznia). W związku
z powyższym nie można zgodzić się ze stwierdzeniem,
iż kilkanaście procent młodzieży w Polsce
nigdy nie było na badaniach profilaktycznych, ponieważ
to, że nie wykonano takiego badania czy
szczepienia w szkolnym gabinecie, nie znaczy wcale,
że nie wykonano go w ogóle. Ten problem został
wskazany również w monitoringu.

582
W szczególności, odnosząc się do zawartych w interpelacji
stwierdzeń na temat stanu realizacji obowiązkowych
szczepień ochronnych uczniów, należy
stwierdzić, że aktualnie nie mają one uzasadnienia.
Rzetelna ocena skutków wprowadzenia nowelizacji
przepisów w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej
opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą,
a zwłaszcza określenie poziomu wykonawstwa szczepień
ochronnych w 2007 r. będą możliwe po opublikowaniu
pełnych danych statystycznych, najwcześniej
w połowie 2008 r. Wówczas nastąpi zamknięcie
okresu sprawozdawczego, weryfikacja i analiza danych
na temat odsetka osób zaszczepionych w porównaniu
z populacją objętą obowiązkiem szczepień
oraz porównanie danych z wynikami szczepień z lat
ubiegłych. Wszelkie informacje przekazywane aktualnie
na ten temat są przedwczesne.
Odnosząc się do stwierdzenia pana posła o niekorzystnym
zjawisku – rozproszeniu dokumentacji
medycznej dzieci po różnych przychodniach i gabinetach,
należy stwierdzić, iż jest ono niezrozumiałe,
ponieważ nie wiadomo, o którą dokumentację medyczną
chodzi.
W każdej praktyce lekarskiej znajduje się dokumentacja
medyczna ubezpieczonego (dziecka) objętego
opieką przez właściwego dla niego lekarza.
Natomiast w szkolnym gabinecie znajduje się dokumentacja
medyczna ucznia dotycząca działań profilaktycznych,
tzn. karta zdrowia ucznia, wyniki testów
przesiewowych wykonywanych przez pielęgniarkę
czy lista klasowa. Karty uodpornienia
zgodnie z ustawą o chorobach zakaźnych i zakażeniach
(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.) znajdują
się u tego świadczeniodawcy, który wykonuje
szczepienie ucznia. Do jego obowiązków należy bowiem
dokumentowanie tej procedury i sprawozdawanie
z realizacji.
Należy zgodzić się natomiast z negatywną oceną
jakości i dostępności dotychczasowej opieki stomatologicznej
populacji dzieci i młodzieży. Utrzymujący
się znaczny stopień rozpowszechnienia próchnicy
świadczy, z jednej strony, o złych nawykach
higienicznych, żywieniowych, niedostatecznej trosce
rodziców o stan zdrowia jamy ustnej swoich
dzieci, a z drugiej strony – wciąż niedostatecznej jakości
i dostępności opieki stomatologicznej. Grupowa
profilaktyka fluorkowa metodą nadzorowanego
szczotkowania zębów – realizowana 6 x w odstępach
co 6 tygodni w szkołach w klasach 1–6 – nie rozwiązuje
problemu obniżenia wskaźnika próchnicy u dzieci
i młodzieży.
W związku z tym w Ministerstwie Zdrowia realizowany
jest program polityki zdrowotnej pn. „Program
monitorowania stanu zdrowia jamy ustnej populacji
polskiej w latach 2007–2009”.
Celem głównym programu jest ocena tendencji
do próchnicy w Polsce oraz analiza występujących
w kraju różnic w nasileniu tej choroby i związanych
z tym potrzeb profilaktyczno-leczniczych, jak również
analiza ekspozycji dzieci i młodzieży oraz starszych
wiekiem grup populacji na czynniki ryzyka
próchnicy wynikające z uwarunkowań społecznych
i ekonomicznych oraz organizacyjnych polskiego
systemu opieki stomatologicznej, a także zachowań
zdrowotnych jednostki.
W 2008 r. planuje się badanie epidemiologiczne
i socjomedyczne grup indeksowych dzieci i młodzieży
w wieku 6, 15 i 18 lat w całym kraju. W roku 2009
planuje się badanie wszystkich grup wiekowych populacji
polskiej ze względu na rysującą się możliwość
prowadzenia porównań zmian stanu zdrowotnego
populacji w 3 siedmioletnich okresach obserwacji.
Okresy te różnią się rozwiązaniami systemowymi
opieki stomatologicznej i dostępnością do niej. Badanie
będzie miało zasięg ogólnopolski. Badane będą
próby populacji wyłonione w losowaniu wielowarstwowym
prowadzonym na poziomie każdego z regionów.
Badanie będzie prowadzone wg zaleceń WHO.
Wyniki prowadzonych badań pozwolą na ocenę efektywności
obecnego systemu opieki stomatologicznej
i kierunków jego usprawniania oraz umożliwią poprawę
stanu zdrowia i jakości życia dzieci, młodzieży
oraz osób dorosłych w kraju.
Odnosząc się do zapytania pana posła, czy resort
zdrowia posiada przygotowany program opieki zdrowotnej
nad dziećmi i młodzieżą, uprzejmie informuję,
co następuje:
Ministerstwo Zdrowia podjęło działania mające
na celu stworzenie lekarzom i pielęgniarkom atrakcyjniejszych
warunków pracy, w tym także ułatwienie
doskonalenia zawodowego. W celu zwiększenia
liczby specjalistów, tym samym niwelacji luki pokoleniowej
rysującej się w wielu specjalnościach, zakłada
się wprowadzenie zmian w systemie kształcenia
lekarzy. Planuje się zniesienie rocznego stażu
podyplomowego, tak aby bezpośrednio po zakończeniu
studiów absolwenci studiów medycznych zdawali
lekarski egzamin państwowy i uzyskiwali pełne
prawo wykonywania zawodu. Dzięki likwidacji stażu
podyplomowego możliwe będzie zwiększenie
środków na tzw. etaty rezydenckie, w ramach których
lekarze specjalizują się w danej dziedzinie.
Warto zaznaczyć, że w bieżącym roku o 40% zwiększone
zostało miesięczne wynagrodzenie zasadnicze
lekarzy odbywających specjalizację w trybie rezydentury.
Odrębnym zagadnieniem jest liczba lekarzy, którzy
podejmują specjalizację z pediatrii, oraz warunki
i możliwości zdobywania tej specjalizacji. Zarówno
lekarze specjalizujący się w dziedzinie pediatrii,
jak również w medycynie rodzinnej w trakcie szkolenia
specjalizacyjnego zapoznają się z najnowszymi
osiągnięciami wiedzy z zakresu opieki zdrowotnej
nad dzieckiem. Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego
we współpracy z konsultantami krajowymi
okresowo poddaje ewaluacji (i w razie potrzeby
dokonuje nowelizacji) wybranych programów
specjalizacji, przede wszystkim w związku z postępami
wiedzy medycznej i koniecznością ciągłego dokonywania
aktualizacji specjalizacji lekarskich.

583
Sukcesywnie powoływane są zespoły ekspertów do
unowocześniania i dostosowania do aktualnych wytycznych
Unii Europejskiej programów specjalizacji
we wszystkich dziedzinach. Nowelizacja programów
w dziedzinie pediatrii przewidziana jest na 2008 r.
Do końca 2004 r. w dziedzinie medycyny rodzinnej
obowiązywały tzw. skrócone programy specjalizacji,
odrębne dla lekarzy posiadających specjalizację
I i II stopnia w pediatrii. Czas trwania specjalizacji
wynosił: 30 miesięcy dla lekarzy z I stopniem
oraz 12 miesięcy dla lekarzy z II stopniem specjalizacji
w dziedzinie pediatrii, natomiast dla lekarzy
posiadających specjalizację I lub II stopnia
z pediatrii oraz udzielających świadczeń zdrowotnych
w podstawowej opiece zdrowotnej – nie mniej
niż 6 lat; czas trwania szkolenia specjalizacyjnego
wynosił odpowiednio: 12 i 9 miesięcy. Obecnie lekarzy,
którzy rozpoczęli specjalizację w dziedzinie medycyny
rodzinnej po 31.12.2004 r., a posiadają specjalizację
I lub II stopnia albo tytuł specjalisty
w dziedzinie pediatrii, obowiązuje ten sam program
specjalizacji, w którym czas trwania szkolenia wynosił
odpowiednio do 3 lat.
Przepisy regulujące odbywanie specjalizacji, w tym
procedury uzyskiwania tzw. akredytacji do szkolenia
(rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 października
2005 r. w sprawie specjalizacji lekarzy i lekarzy
dentystów, Dz. U. Nr 83, poz. 1779, z późn.
zm.), nie zawierają formalnych ograniczeń dotyczących
rodzajów placówek ubiegających się o wpis na
listę prowadzoną przez ministra zdrowia. Na liście
tej zamieszczone są zarówno jednostki akademickie,
jak również oddziały szpitali wojewódzkich, powiatowych
czy miejskich. Zgodnie z dyrektywą UE 36/
2005 „specjalizacyjne kształcenie medyczne obejmuje
zajęcia teoretyczne i praktyczne na uniwersytecie
lub w szpitalu uniwersyteckim albo, w stosownych
przypadkach, w jednostce ochrony zdrowia,
upoważnionej do jego prowadzenia”. Należy podkreślić,
że właściwe zespoły ekspertów opiniujące składane
przez placówki wnioski o przyznanie uprawnień
do prowadzenia szkolenia specjalizacyjnego lekarzy
w swoich opiniach kierują się przede wszystkim
oceną zdolności jednostki do realizacji programu
specjalizacji na wysokim poziomie przez określoną
liczbę specjalizujących się osób.
Informuję, że systematycznie rośnie liczba jednostek
szkolących w dziedzinie pediatrii. Obecnie na
prowadzoną przez ministra zdrowia listę jednostek
uprawnionych do prowadzenia specjalizacji w dziedzinie
pediatrii jest wpisanych 191 jednostek dysponujących
1326 miejscami, podczas gdy przykładowo
w dniu 31.01.2005 r. na wyżej wymienionej liście figurowało
159 jednostek z 1110 miejscami.
Odnośnie podnoszonego przez Polskie Towarzystwo
Pediatryczne problemu zmniejszania się liczby
pediatrów informuję, że nastąpił wzrost liczby miejsc
„uruchamianych” dla lekarzy ubiegających się o rozpoczęcie
szkolenia specjalizacyjnego w kolejnych postępowaniach
kwalifikacyjnych. W dziedzinie pediatrii
w 2006 r. łącznie przeznaczonych zostało
321 miejsc, w 2007 r. – 368 miejsc, natomiast w bieżącym
roku na jedno dotychczas przeprowadzone
postępowanie kwalifikacyjne zostało już przeznaczonych
200 miejsc szkoleniowych. Ministerstwo
Zdrowia zachęca lekarzy do rozpoczynania specjalizacji
w tej dziedzinie poprzez przyznawanie etatów
rezydenckich w tej specjalności. W latach 2006–2008
w dziedzinie pediatrii przyznano łącznie 272 rezydentury
na ogólną liczbą 889 miejsc szkoleniowych.
Liczba lekarzy, którzy zdają egzamin specjalizacyjny
w dziedzinie pediatrii, wzrosła w 2006 r. w stosunku
do roku poprzedniego i obecnie utrzymuje się
na stałym poziomie: w 2005 r. egzamin ten zdało
174, w 2006 r. – 205 lekarzy. Podnoszone często niedostatki
kadry pediatrycznej w zakładach opieki
zdrowotnej kształtują się według danych Ministerstwa
Zdrowia z 2006 r. na poziomie 230 wolnych etatów
i mogą się zmieniać, biorąc pod uwagę plany
emigracyjne przyszłych lekarzy. Należy jednak zauważyć,
że niedobory kadry dotyczą również wielu
innych specjalności.
Odnosząc się do problemu konieczności dokształcania
lekarzy, w szczególności rodzinnych, należy stwierdzić,
że medycyna rodzinna, jak żadna inna specjalność,
rozwinęła wiele form kształcenia ustawicznego
(seminaria, warsztaty szkoleniowe, kursy, sympozja,
szkolenia w małych grupach prowadzone przez wykształconych
tutorów). Lekarze rodzinni są jedną
z najintensywniej szkolących się grup lekarzy. Jeżeli
jednak nadzór specjalistyczny zidentyfikuje określone
potrzeby szkoleniowe z zakresu pediatrii dla lekarzy
rodzinnych, to nie występują przeszkody dla zorganizowania
cyklu szkoleń, nawet jako obowiązkowych.
Działanie takie wymaga jednak wcześniejszego rozpoznania
konkretnych potrzeb tematycznych i uzgodnienia
kierunku działań z konsultantem krajowym
w dziedzinie medycyny rodzinnej.
Kończąc, należy stwierdzić, iż przedstawione powyższe
wielokierunkowe działania ministra zdrowia
pozwolą na systematyczną poprawę jakości i dostępności
opieki zdrowotnej nad populacją dzieci
i młodzieży w Polsce, w szczególności dostęp do lekarzy
pediatrów na poziomie tak podstawowej, jak
i specjalistycznej opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak

584
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie przywrócenia kształcenia
specjalnego dzieciom przewlekle chorym,
z zaburzeniami psychicznymi i specyficznymi
zaburzeniami rozwoju (1397)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Joanny Fabisiak (SPS-023-
-1397/08) w sprawie przywrócenia kształcenia specjalnego
dzieciom przewlekle chorym, z zaburzeniami
psychicznymi i specyficznymi zaburzeniami rozwoju,
uprzejmie wyjaśniam.
Ad 1 Problematykę kształcenia specjalnego regulują
dwa rozporządzenia. Przywołane przez panią
poseł rozporządzenie reguluje organizację kształcenia
specjalnego dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych
przedszkolach, szkołach i ośrodkach 1) . Natomiast
kształcenie specjalne w ogólnodostępnych
lub integracyjnych przedszkolach i szkołach regulują
przepisy rozporządzenia w sprawie warunków organizowania
kształcenia, wychowania i opieki dla
dzieci i młodzieży niepełnosprawnych oraz niedostosowanych
społecznie w przedszkolach, szkołach i oddziałach
ogólnodostępnych lub integracyjnych 2) .
Ad 2 i 3. Zgodnie z powyższym dla dzieci z chorobami
przewlekłymi, w tym z padaczką, ADHD i zespołem
Aspergera nie organizuje się odrębnych
szkół. Natomiast część dzieci chorych na padaczkę
otrzymywało orzeczenia o potrzebie indywidualnego
nauczania, ale tylko wówczas, gdy padaczka wiązała
się z częstymi napadami lub gdy wywoływała wyraźne
następstwa psychoneurologiczne, które uniemożliwiały
dziecku naukę w warunkach klasowo-
-lekcyjnych. Dzieci, u których napady padaczkowe
występują sporadycznie, nie muszą korzystać ze specjalnej
organizacji i metod pracy. Podobnie dzieci
z ADHD w okresie intensywnego leczenia, na wniosek
lekarza, mogą otrzymać orzeczenia o potrzebie
indywidualnego nauczania.
Wobec uczniów z przewlekłą chorobą, których
stan zdrowia pozwala na codzienne uczęszczanie do
szkoły ogólnodostępnej, w tym integracyjnej, nie
1)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania
kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie w specjalnych
przedszkolach, szkołach i ośrodkach (Dz. U. Nr 19, poz. 166).
2)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 18 stycznia 2005 r. w sprawie warunków organizowania
kształcenia, wychowania i opieki dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnych
oraz niedostosowanych społecznie w przedszkolach,
szkołach i oddziałach ogólnodostępnych lub integracyjnych
(Dz. U. Nr 19, poz. 167).
stosuje się w procesie kształcenia innych niż wobec
pozostałych uczniów metod pracy dydaktycznej, zatem
nie ma merytorycznego uzasadnienia do wydawania
im orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego
i zatrudniania do pracy z nimi dodatkowego
nauczyciela. Ich inne niż edukacyjne potrzeby są
określane w opiniach poradni psychologiczno-pedagogicznej.
Zdiagnozowanie przez lekarza przewlekłej choroby
nie oznacza automatycznie potrzeby stosowania
specjalnej organizacji nauki i metod pracy wobec
tego dziecka, ale wskazuje na jego specjalne potrzeby
medyczne. Stan zdrowia determinuje – w ich
przypadku – organizację ich edukacji (w szkole ogólnodostępnej,
w szkole specjalnej przy oddziale w zakładzie
opieki zdrowotnej, nauczanie indywidualne).
Dzieci przewlekle chore mogą również korzystać
z edukacji w szkołach i klasach integracyjnych, jednakże
na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia
specjalnego.
Stosowanie specjalnych warunków nauki i metod
pracy dla uczniów przewlekle chorych w pełni
uzasadnione jest jedynie w szkołach specjalnych
zorganizowanych w zakładach opieki zdrowotnej 3) ,
podczas ich pobytu na leczeniu lub przy realizowaniu
indywidualnego nauczania 4) , na podstawie orzeczenia
o potrzebie indywidualnego nauczania wydanego
przez publiczną poradnię psychologiczno-pedagogiczną.
Obie te formy kształcenia są organizowane na
wniosek rodziców dziecka, zgodnie ze wskazaniami
lekarzy uczestniczących w procesie leczenia i nie
wymagają posiadania przez dziecko orzeczenia o potrzebie
kształcenia specjalnego.
Uczniowie przewlekle chorzy, których stan
zdrowia pozwala na uczęszczanie do szkoły ogólnodostępnej
lub integracyjnej, posiadają możliwość
skorzystania w szkołach z różnych form pomocy
psychologiczno-pedagogicznej, w związku
z ich problemami.
Pomoc tę organizuje się na podstawie opinii
wydanej przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną.
Opinie takie mają na celu poinformowanie
rodziców i dyrektora szkoły o potrzebach emocjonalnych
i edukacyjnych dziecka oraz wskazanie warunków,
których spełnienie poprawi komfort psychiczny
ucznia (istotna może być np. liczebność oddziału,
do którego ten uczeń uczęszcza, usytuowanie
oddziału w budynku szkolnym, lub wyposażenie
3)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie organizacji kształcenia oraz
warunków i form realizowania specjalnych działań opiekuńczo-
-wychowawczych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomocy społecznej.
(Dz.U. z 2003 r. Nr 51, poz. 446).
4)
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 29 stycznia 2003 r. w sprawie sposobu i trybu organizowania
indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży (Dz. U.
z 2003 r Nr 23, poz. 193).

585
szkoły w „sprzęt” dostosowany do potrzeb zdrowotnych
tego ucznia).
Opinia ta nie może jednak zobowiązywać nauczycieli
do wykonywania nawet najprostszych zabiegów
medycznych, bowiem nie mają oni uprawnień
i kwalifikacji do wykonywania zadań przypisanych
ustawowo pracownikom resortu zdrowia.
Może natomiast zawierać wskazanie do uczęszczania
dziecka do klasy integracyjnej, w grupie
uczniów pełnosprawnych, lub włączenie go do klasy
terapeutycznej, w której na kształcenie uczniów
przewidziane są dodatkowe środki finansowe w ramach
podziału części oświatowej subwencji ogólnej
w formie zwiększonej wagi (P24=0,60). Do klasy terapeutycznej
mogą uczęszczać dzieci ze specyficznymi
zaburzeniami rozwoju (mowy, motoryki, analizatora
słuchowego i wzrokowego).
Pragnę nadmienić, że stwierdzanie u dziecka
niepełnosprawności i określanie jej stopnia należy
do kompetencji resortu zdrowia oraz resortu pracy
i polityki społecznej. Efektem rozpoznania i zdiagnozowania
niepełnosprawności u dziecka jest możliwość
skorzystania ze specjalistycznej pomocy medycznej
i socjalnej udzielanej dziecku i jego rodzinie.
Orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego
wydane przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną
nie określa niepełnosprawności dziecka, ale specyficzne
potrzeby edukacyjne, warunki funkcjonowania
tego dziecka w roli ucznia oraz wskazuje formy
i metody pracy dydaktycznej umożliwiające optymalne
zaspokojenie potrzeb edukacyjnych uwzględniających
jego możliwości psychofizyczne.
Ad 4. Odnosząc się do pytania dotyczącego kryteriów
orzekania zaburzeń zachowania i zagrożeń niedostosowaniem
społecznym, uprzejmie wyjaśniam,
że diagnoza tych zaburzeń odbywa się w trybie określonym
dla pracy zespołów orzekających działających
na podstawie przepisów rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 12 lutego 2001 r.
w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjalnego
lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży
oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego
wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegółowych
zasad kierowania do kształcenia specjalnego
lub indywidualnego nauczania (Dz. U. Nr 13,
poz. 114 i z 2003 r. Nr 23, poz. 192). Multidyscyplinarne
diagnozowanie prowadzone w poradni psychologiczno-pedagogicznej
jest profesjonalnie prowadzonym
procesem o określonych celach i przebiegu,
opartym na specjalistycznej wiedzy psychologicznej
i pedagogicznej, doświadczeniu i odpowiedzialności.
Jednym z ważnych kryteriów w procesie
diagnozy psychologicznej i pedagogicznej jest odpowiedni
dobór narzędzi. Pomocą w tym zakresie służy,
wydany w 2004 r. przez Centrum Metodyczne
Pomocy Psychologiczno-Pedagogicznej przewodnik
metodyczny pt. „Testy psychologiczne i pedagogiczne
w poradnictwie” autorstwa A. Frydrychowicz,
E. Koźniewskiej, M. Sobolewskiej i E. Zwierzyńskiej.
Szanowny Panie Marszałku! Mam nadzieję, że
udzielona pani poseł odpowiedź, zawierająca szczegółową
informację na temat zagwarantowanych w przepisach
prawa oświatowego warunków organizowania
kształcenia uczniów przewlekle chorych, z zaburzeniami
psychicznymi i specyficznymi zaburzeniami
rozwoju, pozwoli na usunięcie wątpliwości co do
braku możliwości zapewnienia tej grupie uczniów
optymalnych warunków kształcenia, z uwzględnieniem
ich potrzeb edukacyjnych i możliwości psychofizycznych,
na podstawie obowiązujących przepisów.
W związku z powyższym nie są przewidywane zmiany
w prawie oświatowym w ww. zakresie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
ministra gospodarki
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie wprowadzenia do polskiego systemu
prawnego instytucji zawieszenia
działalności gospodarczej (1406)
W nawiązaniu do pisma z dnia 28 lutego br.,
znak: SPS-023-1406/08, przesyłam odpowiedź na
interpelację pana posła Jerzego Budnika w sprawie
wprowadzenia do polskiego systemu prawnego instytucji
zawieszenia działalności gospodarczej.
Uprzejmie informuję, że w przyjętym przez Radę
Ministrów 5 lutego 2008 r. projekcie ustawy o zmianie
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
oraz o zmianie niektórych innych została uregulowana
„instytucja” zawieszenia wykonywania działalności
gospodarczej.
W projektowanym art. 14a ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej wprowadza się ogólną zasadę,
że przedsiębiorca, który nie zatrudnia pracowników,
może zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej.
Ograniczenie możliwości zawieszenia działalności
gospodarczej jedynie do przedsiębiorców, którzy
nie zatrudniają pracowników, wynika z faktu, iż
ogólne zwolnienie z obowiązku opłacania składek na
ubezpieczenie społeczne nie może dotyczyć składek
płaconych przez pracodawców za pracowników. Tym
samym powiązanie instytucji zawieszenia z całkowitym
zwolnieniem z opłacania składek w okresie
zawieszenia jest możliwe tylko w odniesieniu do
przedsiębiorców niezatrudniających pracowników.
W przypadku wykonywania działalności gospodarczej
w formie spółki cywilnej zawieszenie jest

586
skuteczne pod warunkiem jej zawieszenia przez
wszystkich wspólników.
Stosownie do projektowanej regulacji okres zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej
może wynosić od 1 miesiąca do 24 miesięcy. Ramy
czasowe zawieszenia uwzględniają typowe sytuacje,
które wpływają na podjęcie decyzji o zawieszeniu
wykonywania działalności. Zawieszenie przez okres
krótszy niż 1 miesiąc nie ma w praktyce ekonomicznego
uzasadnienia, a zawieszenie trwające dłużej
niż 24 miesiące jest natomiast przesłanką do likwidacji
działalności.
W okresie zawieszenia przedsiębiorca nie może
prowadzić działalności gospodarczej i co do zasady
osiągać bieżących przychodów z działalności gospodarczej.
Prawa i obowiązki przedsiębiorcy w okresie zawieszenia
określone zostały w ust. 4 projektowanego
art. 14a. Zatem w okresie zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej przedsiębiorca:
— ma prawo wykonywać wszelkie czynności niezbędne
do zachowania lub zabezpieczenia źródła
przychodów,
— ma prawo przyjmować należności lub obowiązek
regulować zobowiązania powstałe przed datą zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej,
— ma prawo zbywać własne środki trwałe i wyposażenie,
— ma prawo albo obowiązek uczestniczyć w postępowaniach
sądowych, postępowaniach podatkowych
i administracyjnych związanych z działalnością
gospodarczą wykonywaną przed zawieszeniem,
— ma prawo osiągać przychody finansowe, także
z działalności prowadzonej przed zawieszeniem wykonywania
działalności gospodarczej.
Ponadto w okresie zawieszenia przedsiębiorca
będzie wykonywał wszelkie obowiązki nakazane
przepisami prawa, w szczególności będzie zobowiązany
złożyć:
— roczne zeznanie podatkowe odpowiednio w podatku
dochodowym od osób fizycznych lub w podatku
od osób prawnych lub w ryczałcie ewidencjonowanym,
— uiścić należny podatek dochodowy od osób fizycznych
lub podatek dochodowy od osób prawnych
albo ryczałt ewidencjonowany za rok podatkowy,
— rozliczyć podatek od towarów i usług w przypadku
wykonywania dozwolonych przepisami niniejszej
ustawy czynności podlegających opodatkowaniu
podatkiem VAT.
W okresie zawieszenia wykonywania działalności
gospodarczej przedsiębiorca może zostać także
poddany kontroli na zasadach przewidzianych dla
przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą.
Wobec powyższego przedsiębiorca w okresie zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej
nie będzie musiał płacić zaliczek na poczet podatku
dochodowego oraz, z wyjątkiem niektórych sytuacji,
składać deklaracji podatkowych w zakresie podatku
od towarów i usług. Za okres zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej przedsiębiorca nie będzie
miał obowiązku składania deklaracji oraz opłacania
składek na ubezpieczenia społeczne. Ubezpieczenie
społeczne (rentowe i emerytalne) w okresie
zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej
przez osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą
będzie dobrowolne. Przedsiębiorca w okresie
zawieszenia nie będzie musiał opłacać ubezpieczenia
chorobowego i wypadkowego.
Składka zdrowotna, analogicznie jak składka na
ubezpieczenie społeczne, w okresie zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej ma być dobrowolna.
W celu zwolnienia przedsiębiorcy z i tak już licznych
obowiązków o charakterze informacyjnym, nakładanych
przez przepisy innych ustaw, nowelizacja
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej zobowiązuje
organ ewidencyjny, który otrzymał od
przedsiębiorcy wniosek o wpis informacji o zawieszeniu
wykonywania działalności gospodarczej albo
wniosek o wpis informacji o wznowieniu wykonywania
działalności gospodarczej, do przekazania tej informacji
właściwemu dla podatnika organowi podatkowemu,
urzędowi statystycznemu oraz oddziałowi
ZUS. W przypadku przedsiębiorców wpisanych do
KRS będą oni samodzielnie informować właściwe
organy o zawieszeniu i wznowieniu wykonywania
działalności gospodarczej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że 19 lutego
br. projekt nowelizacji ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej został przekazany do Sejmu RP
(druk sejmowy nr 241).
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Liska
w sprawie działań zmierzających
do wyjaśnienia sytuacji osób, które rozpoczęły
w 2006 r. aplikacje prawnicze (1407)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Krzysztofa Liska w sprawie działań legislacyjnych
zmierzających do uregulowania kwestii terminu
egzaminu zawodowego osób, które przystąpiły do
egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką,
radcowską i notarialną w grudniu 2005 r., uprzejmie
przedstawiam, co następuje:

587
Odnosząc się do pytania o działania legislacyjne
podjęte w sprawie terminu egzaminu adwokackiego,
radcowskiego i notarialnego osób, które przystąpiły
do egzaminu konkursowego na aplikację adwokacką,
radcowską i notarialną w grudniu 2005 r. i stanęły
przed problemem długotrwałego oczekiwania
na egzamin zawodowy, wskazać należy, iż kwestię
powyższą reguluje projekt ustawy o zmianie ustawy
Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych
oraz ustawy Prawo o notariacie. Projekt ten został
zamieszczony na stronach internetowych Ministerstwa
Sprawiedliwości. Powołany przez pana posła
w interpelacji przepis art. 36 1 ust. 5 ustawy o radcach
prawnych zmieni swoje brzmienie oraz jednostkę redakcyjną
– proponowana redakcja art. 36 1 ust. 9 stanowi,
iż egzamin radcowski przeprowadza się raz
w roku, w terminie wyznaczonym przez ministra
sprawiedliwości, w porozumieniu z Krajową Radą
Radców Prawnych (analogiczne rozwiązanie przewidziano
w odniesieniu do egzaminu adwokackiego).
Art. 9 projektu przewiduje natomiast, iż w latach
2009 i 2010 minister sprawiedliwości może wyznaczyć
dodatkowy termin egzaminu adwokackiego i radcowskiego
dla aplikantów adwokackich i radcowskich,
którzy egzamin wstępny zdali w dniu 10 grudnia
2005 r., zaś art. 10 projektu daje możliwość wyznaczenia
w 2008 r. dodatkowego terminu egzaminu
notarialnego dla aplikantów notarialnych, którzy egzamin
wstępny zdali w grudniu 2005 r.
Co do pytania dotyczącego terminu przesłania
projektu nowelizacji do rozpatrzenia, informuję, iż
przedmiotowy projekt w wersji po uzgodnieniach
wewnątrzresortowych został przesłany do konsultacji
społecznych, a wkrótce zostanie przekazany do
uzgodnień międzyresortowych. W harmonogramie
prac Rady Ministrów przewiduje się rozpatrzenie
projektu nowelizacji na połowę maja 2008 r. Można
się spodziewać, iż z końcem I półrocza br. projekt
zostanie przekazany do Sejmu.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zdzisława Czuchy
w sprawie opóźnienia w realizacji programu
„Młody rolnik” (1412)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Zdzisława Czuchy, przesłaną przy piśmie
z dnia 29 lutego 2008 r., znak: SPS-023-1412/08, dotyczącą
rozpoczęcia wdrażania działania: Ułatwianie
startu młodym rolnikom objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(PROW 2007–2013), przekazuję następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z zapowiedzią
podaną do publicznej wiadomości w dniu 15 lutego
br. przez prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa nabór wniosków o przyznanie pomocy
w ramach działania: Ułatwianie startu młodym
rolnikom objętego PROW 2007–2013 uruchomiony
został w dniu 3 marca br.
W myśl rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającego rozporządzenie
w sprawie szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach działania:
Ułatwianie startu młodym rolnikom objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 24, poz. 147) w ramach trwającego
obecnie naboru wniosków w okresie do dnia
30 czerwca 2008 r. o przyznanie pomocy mogą ubiegać
się jedynie te osoby, które są już posiadaczami gospodarstwa,
jeżeli od dnia podjęcia przez nie działalności
rolniczej do dnia złożenia wniosku o przyznanie pomocy
nie upłynęło więcej niż 14 miesięcy.
Wnioski o przyznanie pomocy złożone w tym samym
dniu rozpatrywane będą zgodnie z kolejnością
odpowiadającą dniu rozpoczęcia prowadzenia działalności
rolniczej przez wnioskodawcę, natomiast
decyzje w sprawie przyznania pomocy wydawane
będą przez dyrektora oddziału regionalnego agencji
w terminie 120 dni od dnia złożenia wniosku.
Od 1 lipca br., pod warunkiem niewyczerpania
w poszczególnych województwach puli środków
przeznaczonych na 2008 r., wsparciem będą mogły
zostać objęte osoby, które dopiero planują przejęcie
gospodarstwa, jak również ci, którzy rozpoczęli prowadzenie
działalności rolniczej w gospodarstwie rolnym
nabytym w drodze spadku lub darowizny
przed ukończeniem 18 roku życia lub po ukończeniu
18 roku życia, lecz w trakcie nauki, jeżeli od
dnia rozpoczęcia prowadzenia działalności rolniczej
do dnia złożenia wniosku o przyznanie pomocy nie
upłynęło więcej niż 12 miesięcy.
Termin przyjmowania wniosków w danym województwie
upływa z końcem dnia roboczego następującego
po dniu, w którym zapotrzebowanie na środki
finansowe wynikające z już złożonych wniosków
w danym oddziale regionalnym ARiMR osiągnie co
najmniej 120% puli środków dostępnej w tym województwie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke

588
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie potrzeby zmiany ustawy
Prawo o ruchu drogowym (1415)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 29 lutego 2008 r. nr SPS-023-1415/08
przekazujące interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie potrzeby zmian ustawy Prawo o ruchu
drogowym, uprzejmie informuję, że nie planujemy
wprowadzenia zakazu poruszania się po drogach
ciągników rolniczych.
Na wsiach ciągniki rolnicze są jednym z podstawowych
środków transportowych umożliwiających
przemieszczanie się po drogach w lokalnym ruchu
(przejazd do kościoła, przejazd na zakupy, przewóz
żywca, przewóz płodów rolnych czy też materiałów
budowlanych). Wprowadzenie zakazu poruszania
się ciągników rolniczych po drogach publicznych
spowoduje falę słusznych protestów w przedmiotowej
sprawie.
Jednocześnie informujemy, że okresowe badanie
techniczne ciągnika rolniczego przeprowadza się
przed upływem 3 lat od dnia pierwszej rejestracji,
a następnie przed upływem każdych kolejnych 2 lat
od poprzedniego badania.
W kwestii ustawiania na drodze kontenerów na
śmieci uprzejmie informuję, że w zakres moich kompetencji
nie wchodzi przedmiotowe zagadnienie.
Sprawami tymi zajmują się służby miejskie podległe
staroście.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Neumanna
i Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie przeszkód prawnych, wynikających
z przepisów kodeksu drogowego w prowadzeniu
usług polegających na przewożeniu turystów
tzw. kolejkami turystycznymi (1425)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 29 stycznia 2008 r. Nr SPS-023-1425/
08, przekazujące interpelację posłów Sławomira
Neumanna i Zbigniewa Konwińskiego w sprawie
przeszkód prawnych wynikających z przepisów kodeksu
drogowego w prowadzeniu usług polegających
na przewożeniu turystów tzw. kolejkami turystycznymi,
uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 63 ust.
3 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) zabrania się przewozu osób w przyczepie, z tym
że dopuszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem
w przyczepie dostosowanej do przewozu osób, ciągniętej
przez ciągnik rolniczy;
2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wykonujących
czynności ładunkowe w przyczepie ciągniętej
przez ciągnik rolniczy, pod warunkiem że:
a) liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
b) osoby stojące trzymają się uchwytów,
c) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem
a przednią ścianą przyczepy,
d) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza
20km/h.
W związku z rosnącym zainteresowaniem podmiotów
gospodarczych przewozem osób w przyczepie
w ramach usług turystycznych ponownie dokonamy
analizy wyżej wymienionego art. 63 ust. 3
ustawy Prawo o ruchu drogowym pod kątem umożliwienia
przewożenia osób po drogach publicznych
ciągnikiem rolniczym z przyczepą (przyczepami).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie sytuacji po wydaniu wyroku
Trybunału Konstytucyjnego (sygn. akt P 10/07),
który orzekł, że niezgodne z konstytucją
jest to, iż prawo do emerytury ma 55-letnia
kobieta z 30-letnim stażem, a nie ma go 60-letni
mężczyzna z 35-letnim stażem (1436)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 29 lutego br., znak: SPS-023-1436/08,
dotyczące interpelacji pana posła Jarosława Rusieckiego,
w sprawie wyjaśnienia konsekwencji i następstw
prawnych wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r., sygn. akt P
10/07, w zakresie przyznania mężczyznom prawa do

589
wcześniejszej emerytury, uprzejmie informuję, co
następuje.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 23
października 2007 r. orzekł, że przepis art. 29 ust. 1
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) w zakresie,
w jakim nie przyznaje prawa do emerytury
w obniżonym wieku emerytalnym mężczyźnie, który
– odpowiednio jak kobieta, która nabywa to prawo
po osiągnięciu wieku 55 lat i co najmniej 30-letniego
okresu składkowego i nieskładkowego – osiągnął
wiek 60 lat i co najmniej 35-letni okres składkowy
i nieskładkowy, jest niezgodny z art. 32 i art. 33
Konstytucji RP.
Zgodnie z orzeczeniem Trybunału przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia
wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
Mając na względzie powyższe orzeczenie, Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej przygotowało
w trybie pilnym projekt ustawy o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych oraz niektórych innych ustaw, w którym
znalazła się również propozycja zmiany treści
art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, której celem jest
zrealizowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r.
Zgodnie z propozycją zawartą w projekcie mężczyźni
urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składkowy
i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowanym
kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, które posiadają obecnie kobiety.
W dniu 5 lutego br. przedmiotowe rozwiązania
zostały przyjęte przez Radę Ministrów, w dniu
11 lutego br. projekt został skierowany do Sejmu
(druk nr 244). W dniu 26 lutego br. projekt został
przekazany do Komisji Polityki Społecznej i Rodziny
celem pierwszego czytania, które ma odbyć się
w dniu 11 marca br.
Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące
terminu wejścia w życie projektu ustawy, pragnę
wskazać, że w projekcie przewidziano dwutygodniowe
vacatio legis. Rada Ministrów, jako organ uprawniony
do przedkładania projektów ustaw do Sejmu
RP, przedłożyła projektowaną regulację już w dniu
11 lutego br. Dalsze losy projektowanej ustawy – jej
ostateczny kształt i data wejścia w życie – zależeć
będą od dalszych etapów procesu legislacyjnego,
który odbywać się będzie w parlamencie.
W związku z powyższym na tym etapie prac nie
jest możliwe podanie ostatecznego terminu wejścia
w życie projektowanej ustawy.
Odpowiadając na kolejną kwestię poruszaną
przez pana posła, pragnę zwrócić uwagę, że w uzasadnieniu
wyroku trybunał wyjaśnił, że orzeczenie,
o którym mowa, ma charakter zakresowy, co oznacza,
że trybunał „nie orzekł o niekonstytucyjności
tego, co w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”,
lecz „stwierdził niezgodność z Konstytucją treści
normatywnej, której w przepisie brakuje”. Podkreślono
także, że „orzeczeniu stwierdzającemu niekonstytucyjność
przepisu w zakresie, w jakim pomija
on określoną treść normatywną, można przypisać
tylko i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyjność
pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do stosownej
zmiany tego przepisu, niezbędnej dla realizacji
norm konstytucyjnych. Zdaniem Trybunału,
przyjęcie poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek”rozporządzający”(uzupełnia
przepis o elementy
brakujące) wyraźnie wykracza poza konstytucyjne
kompetencje TK”.
Pragnę zaznaczyć, że zarówno z treści uzasadnienia
ww. wyroku, jak również przepisu art. 71
ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym z dnia
1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z późn.
zm.) wynika, że w obecnym stanie prawnym nie
ma podstaw do tego, aby organy rentowe pozytywnie
rozpatrywały wnioski o emeryturę zgłoszone
przez mężczyzn, którzy ukończyli 60 lat oraz legitymują
się 35-letnim okresem składkowym i nieskładkowym.
Przepisy art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych należy
stosować zgodnie z ich obecnym brzmieniem do
czasu wejścia nowej regulacji w życie. Skutkiem bowiem
stwierdzenia niekonstytucyjności art. 29
ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych jest zobowiązanie ustawodawcy
do zmiany przedmiotowego przepisu.
Odnosząc się do kwestii wyroków sądów rozpatrujących
odwołania od decyzji odmownych Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych w przedmiotowej sprawie
oraz wpływu na powyższy fakt ministra pracy i polityki
społecznej, pragnę przypomnieć, że organy
władzy sądowniczej w Polsce są niezawisłe i niezależne.
W związku z tym jakakolwiek ingerencja ministra
pracy i polityki społecznej w tej kwestii nie
może mieć miejsca, gdyż godziłaby w podstawową
zasadę państwa prawnego, jaką jest zasada trójpodziału
władz.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda

590
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie informowania osób o zmianie
numeru PESEL (1437)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
29 lutego 2008 r. (sygn. SPS-023-1437/08) przekazującego
interpelację posła na Sejm RP Pana Jarosława
Rusieckiego w sprawie informowania osób o zmianie
numeru PESEL, uprzejmie informuję, iż kwestia
braku uregulowań prawnych nakładających na właściwe
organy obowiązek informowania osób zainteresowanych
o zmianie numeru PESEL była przedmiotem
analizy MSWiA w 2005 r., w wyniku której
wystosowano pismo do dyrektorów wydziałów spraw
obywatelskich i migracji urzędów wojewódzkich,
nadzorujących sprawy z zakresu ewidencji ludności,
z zaleceniem przypomnienia organom gmin o potrzebie
informowania obywateli o zmianie numeru
PESEL.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż przedmiotowa
problematyka będzie rozważana przez MSWiA
w trakcie planowanych w 2008 r. prac legislacyjnych
nad zmianą przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia
1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie odstąpienia od planów
pozbawienia Kielc Centrum Szkolenia
na Potrzeby Sił Pokojowych w Bukówce (1471)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Milcarza w sprawie
odstąpienia od planów pozbawienia Kielc Centrum
Szkolenia na Potrzeby Sił Pokojowych w Bukówce
(SPS-023-1471/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Centrum Szkolenia na Potrzeby Sił Pokojowych
stacjonujące w Kielcach odgrywa istotną rolę w zakresie
przygotowania personelu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej do realizacji zadań w ramach
misji poza granicami kraju. Program rozwoju Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach 2007–
–2012 nie przewiduje zmian dyslokacyjnych jednostek
wojskowych rozmieszczonych w garnizonie
Kielce.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie wymagań, jakim powinna
odpowiadać osoba zajmująca stanowisko
wicedyrektora szkoły (1521)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji Pana Posła Franciszka Jerzego Stefaniuka
(nr SPS-023-1521/08) z dnia 25 lutego 2008 r.
w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać
osoba zajmująca stanowisko wicedyrektora szkoły,
uprzejmie przedstawiam następującą opinię w przedmiotowej
sprawie:
W myśl postanowień § 6 pkt 1 rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 6 maja
2003 r. w sprawie wymagań, jakim powinna odpowiadać
osoba zajmująca stanowisko dyrektora oraz
inne stanowisko kierownicze, w poszczególnych typach
szkół i placówek (Dz. U. Nr 89, poz. 826,
z późn. zm.) stanowisko wicedyrektora szkoły może
być powierzone nauczycielowi, który spełnia wymagania
określone w § 1 pkt 1 lub § 2 rozporządzenia.
Odesłanie do przepisu § 1 pkt 1 rozporządzenia
obejmuje łącznie zarówno warunek określony w zdaniu
wstępnym („stanowisko dyrektora szkoły...
może być powierzone nauczycielowi mianowanemu
lub dyplomowanemu”), jak i w pkt 1 („1) ukończył
studia wyższe...”.).
W świetle powyższego, zarówno zgodnie z brzmieniem
§ 1 pkt 1, jak też § 2 pkt 1 i 2 rozporządzenia
z dnia 6 maja 2003 r. stanowisko wicedyrektora
szkoły może być powierzone wyłącznie nauczycielowi
mianowanemu lub dyplomowanemu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas

591
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana
i Jana Musiała
w sprawie wdrożenia do realizacji
„Programu ochrony przed powodzią
w dorzeczu górnej Wisły” (1589)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 6 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1589/08)
przekazującego interpelację posłów na Sejm RP pana
Witolda Kochana oraz Pana Jana Musiała w sprawie
realizacji „Programu ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż rządowy projekt
„Program ochrony przeciwpowodziowej w dorzeczu
górnej Wisły” – opracowany przez zespół roboczy,
w skład którego weszli m.in. eksperci zajmujący
się tematyką ochrony przeciwpowodziowej,
oraz przy współpracy wojewodów: małopolskiego,
podkarpackiego, śląskiego i świętokrzyskiego
– będzie częścią Programu Wisła 2020. Program
obejmuje dorzecze górnej Wisły do ujścia Sanu – są
to obszary, na terenie których występują częste
i gwałtowne powodzie.
Celem programu jest zwiększenie bezpieczeństwa
powodziowego w dorzeczu górnej Wisły poprzez
efektywne planowanie i realizację środków ochrony,
rozwój działań prewencyjnych mających za zadanie
ograniczenie zagrożenia powodziowego.
Głównymi założeniami programu jest m.in.:
1) identyfikacja priorytetowych (kompleksowych)
projektów ochronnych na obszarze poszczególnych
województw, przeznaczonych do realizacji w okresie
programowania w latach 2007–2013,
2) uzasadnienie, hierarchizacja i realizacja zadań
inwestycyjnych w układzie zlewniowym i administracyjnym,
3) harmonizacja zadań przeciwpowodziowych
z działaniami na rzecz ochrony ekosystemów wodnych
i lądowych z nimi związanych, zgodnie z Ramową
Dyrektywą Wodną,
4) koordynacja działań operacyjnych, związanych
z zagrożeniem awariami obiektów,
5) wsparcie działań mających na celu pozyskanie
odpowiednich środków na realizację przedsięwzięć
oraz inwestycji z nimi związanych, zwłaszcza
z funduszy europejskich.
Wskazać należy, iż wstępnie oszacowane koszty
realizacji programu (z podziałem na dwa okresy realizacji
projektów, tj. w latach 2007–2013 i po roku
2013) łącznie określono na kwotę 12,5 mld zł. Źródłem
ich finansowania będą środki europejskie oraz
krajowe (budżetowe i samorządowe). W 2008 r.
w budżecie państwa na realizację programu zabezpieczono
kwotę w wysokości 100 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu
4 lipca 2007 r. w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji odbyła się konferencja, podczas
której dokonano po raz pierwszy prezentacji rządowego
projektu „Program ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”. Na konferencji, w której
oprócz kierownictwa resortu udział wzięli posłowie
i senatorowie z województwa małopolskiego, podkarpackiego,
śląskiego i świętokrzyskiego, przedstawiciele
jednostek samorządu terytorialnego z tych
województw oraz przedstawiciele pozarządowych
organizacji ekologicznych, omówiono końcową wersję
dokumentu rządowego „Program ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”. W dniu
12 lutego 2008 r. program skierowany został do
uzgodnień wewnątrzresortowych.
Aktualnie ww. projekt programu znajduje się
w fazie uzgodnień międzyresortowych, po zakończeniu
których zostanie przekazany do rozpatrzenia
przez Radę Ministrów w celu jego przyjęcia i upoważnienia
ministra spraw wewnętrznych i administracji
do opracowania, w uzgodnieniu z innymi podmiotami,
projektu ustawy o ustanowieniu wieloletniego
programu rządowego pn. „Program ochrony przeciwpowodziowej
w dorzeczu górnej Wisły”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż z wyjaśnień
uzyskanych z Ministerstwa Środowiska wynika, iż
w dniu 1 lutego 2008 r. opublikowana została przez
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego zweryfikowana
lista projektów indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
2007–2013. Na Liście podstawowej priorytetu III:
Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie zagrożeniom
środowiska, działania 3.1.: Retencjonowanie
wody i zapewnienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego
nie zostały uwzględnione zadania z dorzecza
górnej Wisły. W związku z powyższym ewentualne
projekty do zrealizowania w ramach ww. programu
zostaną wyłonione w drodze konkursu.
Jednocześnie minister środowiska poinformował,
iż na obszarze dorzecza górnej Wisły jest realizowane
przez Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej
w Krakowie duże przedsięwzięcie inwestycyjne
pn. „Budowa zbiornika wodnego Świnna Poręba na
rzece Skawie”. Powyższy zbiornik będzie miał na
celu zwiększenie stopnia zabezpieczenia przed powodzią
doliny Skawy poniżej zapory oraz doliny Wisły
od ujścia rzeki Skawy do Krakowa włącznie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak

592
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie liczby przejść na granicy
polsko-rosyjskiej (1735)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 marca 2008 r. (sygn. SPS-023-1735/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Andrzeja Orzechowskiego z dnia 22 lutego
2008 r. w sprawie liczby przejść na granicy polsko-
-rosyjskiej uprzejmie informuję, iż zgodnie z § 4 pkt 1
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grudnia
2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w zakresie
finansowania i utrzymywania przejść granicznych,
przejść turystycznych, miejsc przekraczania granicy
na szlakach turystycznych oraz punktów nocnego
postoju na rzekach granicznych, ich wyposażenia
w sprzęt, a także organów właściwych do osadzania
i utrzymywania znaków granicznych na morskich
wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256, poz. 2145)
– organem właściwym do planowania i wykonywania
inwestycji w przejściu granicznym jest wojewoda.
Niezależnie od powyższego pragnę wskazać, iż
zgodnie z ustaleniami Komisji ds. Przejść Granicznych
Polsko-Rosyjskiej Rady do Spraw Współpracy
Regionów Rzeczypospolitej Polskiej z Obwodem Kaliningradzkim
Federacji Rosyjskiej podjętymi na
posiedzeniu w dniach 27–28 czerwca 2007 r. rozmowy
na temat budowy i otwierania nowych przejść
granicznych na polsko-rosyjskiej granicy państwowej
(Perły–Kryłowo i Michałkowo–Żeleznodorożnyj)
mogą zostać podjęte dopiero po wybudowaniu przez
stronę rosyjską drogowego przejścia granicznego
Grzechotki–Mamonowo II. Powyższe postanowienie
ma na celu ochronę interesów finansowych budżetu
państwa w części, której dysponentem jest wojewoda
warmińsko-mazurski, oraz zwiększenie efektywności
inwestycji w infrastrukturę graniczną na polsko-
-rosyjskiej granicy państwowej. Dodać należy, iż na
realizację projektu budowy drogowego przejścia granicznego
Grzechotki–Mamonowo II wojewoda warmińsko-mazurski
pozyskał środki z programu Phare
2002 i 2003 w kwocie 8,3 mln EUR. Prace inwestycyjne
po stronie polskiej, w wyniku których wybudowano
infrastrukturę przejścia granicznego bez
wyposażenia do przeprowadzania kontroli granicznej,
zostały zakończone w 2006 r. Jednakże z powodu
opóźnień po stronie rosyjskiej obiekty przejścia
granicznego Grzechotki–Mamonowo pozostają niewykorzystane.
Przy czym warto zaznaczyć, iż koszt
utrzymania (w stanie gotowości do otwarcia) przez
wojewodę warmińsko-mazurskiego infrastruktury
drogowego przejścia granicznego w Grzechotkach
w 2008 r. wyniesie 2144 tys. zł.
Jednocześnie pragnę poinformować, że z informacji
posiadanych przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji wynika, iż uruchomienie
przejścia planowane jest w połowie 2009 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk

ODPOWIEDZI NA ZAPYTANIA
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mariusza Grada
w sprawie budowy obwodnicy
Tomaszowa Lubelskiego (221)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Mariusza Grada z dnia 19 grudnia
2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 21 stycznia
2008 r., znak: SPS-024-221/08, w sprawie budowy
obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Budowa obwodnicy Tomaszowa Lubelskiego stanowi
część inwestycji pn. „Budowa drogi ekspresowej
S17 na odcinku Piaski–Hrebenne”.
Jednocześnie informuję, iż budowa drogi ekspresowej
S17 na przedmiotowym odcinku została
umieszczona na liście rezerwowej w „Programie budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów z dnia 25 września
2007 r. Budowa przedmiotowego odcinka została
umieszczona również na zweryfikowanej liście
rezerwowej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013, czego konsekwencją
jest fakt, iż inwestycja ta nie ma aktualnie
zapewnionego dofinansowania ze środków UE.
Pomimo tego Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad podjęła prace projektowe i przygotowawcze
do realizacji budowy drogi ekspresowej
S17 na odcinku Piaski–Hrebenne, łącznie z obwodnicą
Tomaszowa Lubelskiego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie Instytutu Centrum Zdrowia
Matki Polki w Łodzi (249)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie Instytutu Centrum Zdrowia Matki Polki
w Łodzi, uprzejmie informuję:
Problem formy funkcjonowania Instytutu Centrum
Zdrowia Matki Polki jest niezwykle złożony,
a u jego podłoża leżą rozbieżności w założeniach jego
celów statutowych w momencie powstawania do aktualnych
potrzeb nauki i ochrony zdrowia zarówno
w skali kraju, jak i regionu łódzkiego.
Szpital Centrum Zdrowia Matki Polki powstał
jako centralna placówka opieki nad matką i dzieckiem
w formie organizacyjno-prawnej zakładu opieki
zdrowotnej pozostającego pod bezpośrednim nadzorem
ministra zdrowia. Rozporządzeniem Rady
Ministrów z dnia 2 września 1997 r. (Dz. U. Nr 107,
poz. 694) centrum zostało przekształcone w jednostkę
badawczo-rozwojową (instytut). Wobec tego, iż
baza instytutu znacznie przekraczała potrzeby wynikające
z zadań z zakresu opieki nad matką i dzieckiem,
w kolejnych latach uruchamiano kliniki innych
specjalności, a także przenoszono (w wyniku
porozumienia) kliniki Uniwersytetu Medycznego
w Łodzi.
W efekcie powyższego stan organizacyjny centrum
zaczął znacząco odbiegać od założeń, którymi
kierowano się przy jego tworzeniu, że będzie to
wiodąca placówka w skali kraju w dziedzinie opieki
nad matką i dzieckiem. Założenie to było błędne,
jeśli wziąć pod uwagę, że poza ośrodkami akademickimi
ten obszar zadaniowy realizują jeszcze
dwie jednostki badawczo- rozwojowe o zasięgu ogólnokrajowym,
tj. Centrum Zdrowia Dziecka i Instytut
Matki i Dziecka.
Równocześnie Uniwersytet Medyczny w Łodzi
odczuwał dotkliwy brak bazy – aktualnie zlokalizowanej
w starych zdekapitalizowanych budynkach.
Także władze miasta były zainteresowane utworzeniem
ośrodka chirurgii urazowej umiejscowionego
na terenie Centrum Zdrowia Matki Polki.
W tej sytuacji władze resortu przychylnie ustosunkowały
się do wniosku o włączenie instytutu do
Uniwersytetu Medycznego, co jest zgodne z normą
prawną zawartą w art. 9a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia
25 lipca 1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych
(Dz. U. z 2001 r. Nr 33, poz. 388, z późn. zm.).
W celu realizacji ww. koncepcji minister zdrowia
zarządzeniem z dnia 25 kwietnia 2006 r. powołał
komisję resortową, której celem było dokonanie
oceny oraz opracowanie warunków, na jakich zostanie
dokonane włączenie Instytutu Centrum
Zdrowia Matki Polki w Łodzi do Uniwersytetu Medycznego
w Łodzi.
Po przeprowadzeniu szczegółowych, wieloaspektowych
analiz komisja zarekomendowała włączenie
instytutu w struktury Uniwersytetu Medycznego.
Tu jednak wyłonił się problem o zasadniczym
znaczeniu, bowiem analiza finansowo-ekonomicz-

594
na oraz przegląd stosunków własnościowych ujawniły
zobowiązania długo- i krótkoterminowe instytutu
(obecnie ok. 170 mln zł) oraz nieuregulowane
stosunki własnościowe terenu, na którym posadowiony
jest instytut. Na przyjęcie tak znaczących
obciążeń jednoznacznie nie godził się Senat – gdyby
bowiem włączono tę jednostkę do Uniwersytetu
Medycznego zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy, zobowiązania
instytutu stałyby się zobowiązaniami
uniwersytetu.
Wobec powyższego powstała koncepcja postawienia
instytutu w stan likwidacji, traktowanej jako zabieg
formalnoprawny zmierzający do włączenia instytutu
do uniwersytetu bez przejmowania przez
uczelnię zobowiązań.
Dla ostatecznej oceny koncepcji przekształceń
w centrum minister zdrowia powołał międzyresortowy
zespół roboczy, w skład którego wchodzili
przedstawiciele instytutu i Uniwersytetu Medycznego
w Łodzi, reprezentanci ministra finansów, ministra
skarbu państwa i ministra nauki i szkolnictwa
wyższego oraz Ministerstwa Zdrowia.
Za słuszną z merytorycznego punktu widzenia
uznano koncepcję włączenia instytutu do Uniwersytetu
Medycznego w Łodzi w trybie art. 9a ust. 1 pkt 2
ustawy o jednostkach badawczo-rozwojowych. Dawałaby
ona możliwość pozyskania odpowiedniej
bazy klinikom uczelni (po części już posadowionych
w budynkach instytutu) – co miałoby pozytywny
wpływ na rozwój uczelni i realizowanych przez nią
zadań statutowych z jednoczesnym umożliwieniem
pełnego wykorzystania bazy i kadry instytutu zarówno
w sferze nauki, jak i wykonywania świadczeń
medycznych o wysokim standardzie.
Zgodnie z powyższym opracowano schemat procedur
prawno- organizacyjnych, które należałoby
zastosować. Równocześnie Senat uczelni wystąpił
z wnioskiem, aby zobowiązania instytutu przejął
Skarb Państwa reprezentowany przez ministra
zdrowia – co nie było możliwe z uwagi na brak środków
w budżecie.
Na tym etapie sprawa uległa zawieszeniu, bowiem
warunkiem wszelkich działań, w tym restrukturyzacyjnych,
było pozyskanie środków na pokrycie
zobowiązań finansowych instytutu.
Obecne kierownictwo resortu będzie ponownie
badało sprawę. Mam nadzieję, że przyjęcie przez
Wysoką Izbę i wdrożenie planowanego pakietu
ustaw stworzy warunki do ostatecznego załatwienia
sprawy zgodnie z potrzebami nauki i ochrony zdrowia
oraz oczekiwaniami społecznymi.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Gibały
w sprawie przekazania większościowych
udziałów w MPL Kraków-Balice sp. z o.o.
samorządowi woj. małopolskiego (355)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do zapytania
posła Łukasza Gibały w sprawie przekazania
większościowych udziałów w MPL Kraków-Balice
sp. z o.o. samorządowi województwa małopolskiego
(znak: SPS-024-355/08), adresowanego do ministra
skarbu państwa, a następnie przekazanego według
właściwości do ministra infrastruktury, uprzejmie
informuję, co następuje.
W sytuacji dynamicznego rozwoju rynku przewozów
lotniczych w Polsce istnieje konieczność udoskonalenia
modelu zarządzania infrastrukturą lotniskową
w celu zwiększenia jej efektywności oraz zapewnienia
konkurencyjnej pozycji polskich portów
lotniczych w stosunku do infrastruktury, jaką dysponują
kraje sąsiednie. Jest to jeden z kluczowych
celów wpisanych do planu działań w zakresie rozwoju
infrastruktury lotniskowej w ramach przyjętego
w ub.r. „Programu rozwoju sieci lotnisk i lotniczych
urządzeń naziemnych”.
W ramach doskonalenia modelu zarządzania lotniskami
w Polsce celowy byłby wzrost zaangażowania
władz samorządowych – jako generatorów rozwoju
regionów – w zarządzanie i finansowanie infrastruktury
lotniskowej jako udziałowców lub akcjonariuszy
spółek zarządzających lotniskami.
Mając na uwadze powyższe, należy pamiętać, iż
ulepszanie modelu zarządzania infrastrukturą lotniskową
poprzez m.in. przekazywanie udziałów w spółkach
zarządzających portami lotniczymi władzom
samorządowym jest procesem złożonym, wymagającym
czasu oraz pogłębionej analizy. Proces ten dotyczy
również PP „Porty Lotnicze” (PPL), który jako
większościowy udziałowiec w spółce zarządzającej
MPL Kraków-Balice posiada także udziały prawie
we wszystkich podmiotach (oprócz PL Łódź im.
Władysława Reymonta sp. z o.o.) zarządzających
polskimi portami lotniczymi. Dalsza rola tego przedsiębiorstwa
w zarządzaniu portami, a co za tym
idzie, jego udział w spółkach zarządzających będzie
podstawowym elementem długookresowej strategii
PPL, która zgodnie z ww. „Programem (…)” powinna
zostać opracowana w 2009 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.

595
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Cezarego Tomczyka
w sprawie budowy obwodnicy Wielunia (366)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Cezarego Tomczyka z dnia
19 grudnia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
23 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-366/08, w sprawie
budowy obwodnicy Wielunia uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Prace nad inwestycją, jaką jest budowa obwodnicy
Wielunia, są znacznie zaawansowane. Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad uzyskała już
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia oraz decyzję o ustaleniu
lokalizacji drogi, która stanowi podstawę do pozyskania
gruntów pod budowę obwodnicy. Kolejnym
etapem jest uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę,
po otrzymaniu której GDDKiA ogłosi przetarg
mający na celu wyłonienie wykonawcy robót.
W chwili obecnej trwają wykupy gruntów oraz
ratownicze prace archeologiczne, które zostaną zakończone
do końca 2008 r. Jednocześnie należy podkreślić,
iż w swoim budżecie na 2008 r. GDDKiA zabezpieczyła
środki finansowe na te cele.
Po zakończeniu procedury przetargowej, wykupu
gruntów oraz po wykonaniu prac archeologicznych
wyłoniony wykonawca przystąpi do budowy
obwodnicy Wielunia. Jednakże z uwagi na fakt, iż
wojewoda nie wydał jeszcze pozwolenia na budowę,
nie jest możliwe wskazanie konkretnej daty zakończenia
realizacji inwestycji. Natomiast planowanym
terminem zakończenia realizacji tej inwestycji jest
rok 2010.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Zalewskiej
w sprawie nieprawidłowości
przy kontraktowaniu usług medycznych
przez POZ powiatu świdnickiego (375)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani Anny Zalewskiej, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, z dnia 8 stycznia 2008 r., które
zostało przesłane przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 23 stycznia
2008 r., w sprawie nieprawidłowości przy kontraktowaniu
usług medycznych w powiecie świdnickim
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Zasady zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej oraz tryb finansowania tych
świadczeń określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze
zm.), akty wykonawcze do tej ustawy oraz zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczące
postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach i zakresach.
Zgodnie z art. 97 ust. 3 pkt 2 wskazanej ustawy
przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań i zawieranie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie
należy do zakresu działania Narodowego Funduszu
Zdrowia. Podstawowym zadaniem oddziału
wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia jest,
w ramach posiadanych środków finansowych, zabezpieczenie
potrzeb zdrowotnych mieszkańców danego
województwa. Dyrektor oddziału wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia realizuje to zadanie
poprzez zawieranie ze świadczeniodawcami
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Ogólne kryteria wyboru świadczeniodawców w prowadzonym
konkursie ofert określa art. 142 ust. 5
pkt 1 cytowanej na wstępie ustawy, wskazując na
konieczność wyboru oferty lub większej liczby ofert,
które zapewniają ciągłość udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej, ich kompleksowość i dostępność
oraz przedstawiają najkorzystniejszy bilans ceny
w odniesieniu do przedmiotu zamówienia. Szczegółowe
kryteria wyboru świadczeniodawców określa
załącznik do zarządzenia nr 65/2007/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 20 września
2007 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów o rodzaju: ambulatoryjne świadczenia
specjalistyczne. Ww. załącznik określa parametry
kryteriów oceny ofert oraz ich odpowiednie
wagi punktowe.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 134
ust. 1 ustawy fundusz jest zobowiązany zapewnić
równe traktowanie wszystkich świadczeniodawców
ubiegających się o zawarcie umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej i prowadzić postępowanie
w sposób gwarantujący zachowanie uczciwej
konkurencji.
Odnosząc się do kwestii kontraktowania świadczeń
opieki zdrowotnej w powiecie świdnickim,
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Zdrowia zwróciło
się do Dolnośląskiego Oddziału Wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia. Z informacji uzyskanych
z funduszu wynika, że proces kontraktowania
świadczeń na rok 2008 nie został jeszcze za-

596
kończony. W planie zakupu świadczeń na 2008 r.
w rodzaju: ambulatoryjne świadczenia specjalistyczne
na powiat świdnicki przeznaczono kwotę 11 824 386
zł. Do dnia 6 lutego br. zakontraktowano już świadczenia
na kwotę 11 549 095 zł, czyli zakupiono 97,7%
zaplanowanych na 2008 r. świadczeń opieki zdrowotnej.
Jednocześnie płatnik świadczeń przekazał
informację, iż po analizie dostępności do świadczeń
zostały ogłoszone dodatkowe postępowania na rok
2008 w trybie rokowań. Efektem tych działań, jak
informuje fundusz, będzie pełne zabezpieczenie dostępu
do świadczeń opieki zdrowotnej w przedmiotowym
rodzaju na terenie powiatu świdnickiego.
W toku postępowania konkursowego na realizację
ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych na
terenie województwa dolnośląskiego odrzucono 13
ofert złożonych przez świadczeniodawców. Odrzucone
oferty nie spełniały wymagań formalnych, które
zostały określone w załączniku do cytowanego zarządzenia
nr 65/2007/DSOZ prezesa funduszu. W czasie
trwania postępowań nie wpłynął żaden protest
od świadczeniodawcy z powiatu świdnickiego. Po
rozstrzygnięciu postępowań do dyrektora Dolnośląskiego
Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia wpłynęło 6 odwołań od decyzji komisji
konkursowej i wszystkie te odwołania zostały oddalone.
Żaden z oferentów nie złożył odwołania od
decyzji dyrektora Dolnośląskiego OW NFZ.
W odniesieniu do zagadnień dotyczących kontraktowania
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
lecznictwo szpitalne na rok 2008 uprzejmie informuję,
iż w większości województw umowy ze świadczeniodawcami
zawarte zostały na 4 lub na 6 miesięcy.
Powyższa sytuacja jest wynikiem trwających
w Centrali Narodowego Funduszu Zdrowia prac nad
przygotowaniem zmian dotyczących warunków kontraktowania
świadczeń szpitalnych. Wprowadzenie
nowych zasad kontraktowania świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju lecznictwo szpitalne planowane
jest w drugiej połowie 2008 r.
Rozliczanie świadczeń opieki zdrowotnej w planowanym
do wdrożenia systemie jednorodnych grup
pacjentów znacznie będzie odbiegać od sposobu rozliczania
procedur medycznych wykonywanych na
podstawie katalogu świadczeń szpitalnych. System
jednorodnych grup pacjentów będzie różnicował
płatność za świadczenia w zależności od stopnia
skomplikowania procedury, chorób współistniejących
u pacjenta, wieku pacjenta, czasu trwania hospitalizacji
oraz trybu przyjęcia pacjenta do szpitala.
Wdrożenie nowego systemu będzie poprzedzone
technicznym sprawdzeniem systemu w kilkunastu
szpitalach we wszystkich województwach.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że wszelkie aktualnie podejmowane działania przez
Ministerstwo Zdrowia i Narodowy Fundusz Zdrowia
mają na celu poprawę dostępności do świadczeń
opieki zdrowotnej na terenie kraju. Ponadto wypracowanie
skutecznych zmian systemowych w ochronie
zdrowia jest obecnie najpilniejszym z zadań realizowanych
przez resort zdrowia. W pierwszej kolejności
zostaną zaproponowane zmiany o charakterze
porządkującym i uszczelniającym system. Spośród
tych zmian można wymienić np. wprowadzenie
tzw. koszyka świadczeń niegwarantowanych, zmianę
formy działania samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej, wprowadzenie systemu
dodatkowych ubezpieczeń zdrowotnych, decentralizację
i demonopolizację płatnika publicznego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie budowy obwodnicy Wielunia (408)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Mieczysława Łuczaka z dnia
4 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
23 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-408/08, w sprawie
budowy obwodnicy Wielunia uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Prace nad inwestycją, jaką jest budowa obwodnicy
Wielunia, są znacznie zaawansowane. Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad uzyskała już
decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia oraz decyzję o ustaleniu
lokalizacji drogi, która stanowi podstawę do pozyskania
gruntów pod budowę obwodnicy. Kolejnym
etapem jest uzyskanie decyzji o pozwoleniu na budowę,
po otrzymaniu której GDDKiA ogłosi przetarg
mający na celu wyłonienie wykonawcy robót.
W chwili obecnej trwają wykupy gruntów oraz
ratownicze prace archeologiczne, które zostaną zakończone
do końca 2008 r. Jednocześnie należy podkreślić,
iż w swoim budżecie na 2008 r. GDDKiA zabezpieczyła
środki finansowe na te cele.
Po zakończeniu procedury przetargowej, wykupu
gruntów oraz po wykonaniu prac archeologicznych
wyłoniony wykonawca przystąpi do budowy obwodnicy
Wielunia. Jednakże z uwagi na fakt, iż wojewoda
nie wydał jeszcze pozwolenia na budowę, nie jest możliwe
wskazanie konkretnej daty zakończenia realizacji
inwestycji. Natomiast planowanym terminem zakończenia
realizacji tej inwestycji jest rok 2010.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak

597
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie decyzji o wycofaniu się
z finansowania terapii synagisem (422)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
pana Sławomira Kopycińskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłanym przy piśmie
z dnia 23 stycznia 2008 r. (SPS-024-422/08),
w sprawie decyzji o wycofaniu się z finansowania terapii
synagisem, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
Uregulowania kwestii dotyczących refundacji
produktów leczniczych i wyrobów medycznych zawiera
ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.).
Zgodnie z przepisami wymienionej ustawy świadczenia
opieki zdrowotnej są finansowane ze środków
pozostających w dyspozycji Narodowego Funduszu
Zdrowia. Podstawą udzielania świadczeń jest umowa
zawarta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału Narodowego Funduszu Zdrowia.
Produkt leczniczy synagis – proszek i rozpuszczalnik
do sporządzania roztworu do wstrzykiwań
(50mg lub 100mg), zawierający aktywną substancję
polivizumab, stosowany w profilaktyce zakażeń syncytialnym
wirusem oddechowym (RSV), uzyskał
pozwolenie na dopuszczenie do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, wydane przez Komisję
Europejską.
Objęcie dopłatami ze środków publicznych produktów
leczniczych innowacyjnych wymaga uzyskania
rekomendacji Agencji Oceny Technologii Medycznych,
w związku z tym wnioski podmiotów odpowiedzialnych
w tym zakresie są kierowane do oceny
agencji.
Należy wyjaśnić, że celem zwiększenia przejrzystości
polityki refundacyjnej państwa i doprowadzenia
polskiego prawa do pełnej zgodności z wymogami
określonymi w Dyrektywie Transparencyjności
(Dyrektywa Rady 89/105/EWG z dnia 21 grudnia
1988 r.) wprowadzane są zmiany w tym zakresie.
Istotną rolę w zakresie zwiększenia przejrzystości
polityki refundacyjnej spełnia Agencja Oceny Technologii
Medycznych. Agencja Oceny Technologii Medycznych
została powołana zarządzeniem ministra
zdrowia i jej do zadań należy m.in. opracowywanie
rekomendacji dla ministra właściwego do spraw
zdrowia, dotyczących technologii medycznych.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Produkt leczniczy synagis jest lekiem innowacyjnym,
którego skuteczność oraz efektywność kosztowa
była przedmiotem oceny Agencji Oceny Technologii
Medycznych. Rada Konsultacyjna Agencji
Oceny Technologii Medycznych przekazała stanowisko
w wymienionej sprawie i rekomenduje niefinansowanie
ze środków publicznych stosowania paliwizumabu
w profilaktyce zakażeń wirusem RSV.
W uzasadnieniu wymieniono brak wiarygodnych
dowodów naukowych potwierdzających długoterminowy
pozytywny wpływ profilaktyki paliwizumabem
na częstość występowania powikłań związanych
z zakażeniem RSV.
Zadaniem płatnika publicznego jest zapewnienie
wszystkim ubezpieczonym równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej, co wyklucza finansowanie
terapii o nieudowodnionej efektywności, o niskiej
sile interwencji lub nieadekwatnie wysokim koszcie,
gdyż ogranicza to w istotny sposób dostęp innych pacjentów
do terapii efektywnych i opłacalnych, będących
standardem postępowania klinicznego.
Kwestia dotycząca zwiększenia nakładów na
świadczenia opieki zdrowotnej jest ściśle powiązana
z poziomem środków finansowych, jakimi dysponuje
Narodowy Fundusz Zdrowia.
2. Zgodnie z charakterystyką produktu leczniczego
synagis, zawartą w dokumentach rejestracyjnych
zatwierdzonych przez Komisję Europejską, synagis
jest wskazany w zapobieganiu ciężkiej chorobie
dolnych dróg oddechowych, wymagającej hospitalizacji
i wywołanej przez syncytialny wirus oddechowy
(RSV) u dzieci z dużym zagrożeniem chorobą
wywołaną przez RSV i profilaktyka zakażeń, a nie
zdiagnozowane leczenie, było przedmiotem analizy
Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Z informacji przekazanych przez konsultanta
krajowego w dziedzinie pediatrii panią doc. dr hab.
n. med. Annę Dobrzańską z Instytutu „Pomnik –
Centrum Zdrowia Dziecka”, wynika, iż rocznie około
400 niemowląt z dysplazją oskrzelowo-płucną
może wstępnie wymagać profilaktyki zakażeń RS.
Koszt leku, bez względu na wielkość fiolki (50mg lub
100mg), wynosi obecnie około 2828 zł.
3. W Polsce profilaktyka paliwizumabem finansowana
była przez Narodowy Fundusz Zdrowia w ramach
procedury: farmakoterapia niestandardowa.
W okresie 01.01.2006 r. – 16.03.2007 r., wydano 185
zgód na leczenie i w przeliczeniu na sezon zakażeń
RSV poniesiono koszty w wysokości ok. 1 474 540 zł.
Koszt podawania paliwizumabu jednemu dziecku
w sezonie wynosi 12 624,50 zł.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski

598
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Edwarda Czesaka
w sprawie podjęcia ostatecznej decyzji
dotyczącej budowy węzła autostradowego
w Brzesku (439)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Edwarda Czesaka z dnia 10
stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 23
stycznia 2008 r., znak: SPS-024-439/08, w sprawie
budowy węzła w Brzesku, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
W dniu 12 listopada 2007 r. oddział Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Krakowie
przekazał do Urzędu Miejskiego w Brzesku materiały
dotyczące drogi łącznikowej: węzeł Brzesko–droga
krajowa nr 4 w dwóch wariantach, a mianowicie:
wzdłuż ul. Leśnej i w wariancie zachodniej obwodnicy
Brzeska, z jednoczesną prośbą o opinię. Zatem
ostateczna decyzja w sprawie przebiegu połączenia
węzła autostradowego Brzesko z drogą krajową nr 4
zostanie podjęta po uzyskaniu opinii Urzędu Miasta
i Gminy w Brzesku oraz po przeprowadzeniu konsultacji
społecznych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie dopuszczenia do ruchu drogowego
tzw. kolejki turystycznej (478)
Odpowiadając na pismo z dnia 29 stycznia 2008 r.,
nr SPS-024-478/08, przekazujące zapytanie posła
Czesława Hoca w sprawie dopuszczenia do ruchu drogowego
tzw. kolejki turystycznej, uprzejmie informuję,
że zgodnie z art. 63 ust. 3 ustawy z dnia 20 czerwca
1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r.
Nr 108, poz. 908 z późn. zm.) zabrania się przewozu
osób w przyczepie, z tym że dopuszcza się przewóz:
1) dzieci do szkół lub przedszkoli i z powrotem
w przyczepie dostosowanej do przewozu osób, ciągniętej
przez ciągnik rolniczy;
2) konwojentów, drużyn roboczych i osób wykonujących
czynności ładunkowe w przyczepie ciągniętej
przez ciągnik rolniczy, pod warunkiem że:
a) liczba przewożonych osób nie przekracza 5,
b) osoby stojące trzymają się uchwytów,
c) osoby nie znajdują się pomiędzy ładunkiem
a przednią ścianą przyczepy,
d) prędkość zespołu pojazdów nie przekracza
20km/h.
W związku z rosnącym zainteresowaniem przez
podmioty gospodarcze przewozem osób w przyczepie
w ramach usług turystycznych ponownie dokonamy
analizy wyżej wymienionego art. 63 ust 3 ustawy
Prawo o ruchu drogowym pod kątem umożliwienia
przewożenia osób po drogach publicznych ciągnikiem
rolniczym z przyczepą (przyczepami).
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie nieuczciwej konkurencji
prowadzonej przez mołdawską firmę
Rincom-Grup sp. z o.o. (481)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 29 stycznia 2008 r., znak: SPS-024-
-481/08, dotyczącego zapytania pana posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie nieuczciwej konkurencji
prowadzonej przez mołdawską firmę Rincom-Grup
sp. z o.o., po uzyskaniu informacji właściwego
w tej sprawie Urzędu Patentowego RP uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Z przekazanych mi informacji wynika, że prawa
z rejestracji znaków towarowych udzielane w trybie
krajowym w oparciu o przepisy prawa poszczególnych
państw, a także prawa z rejestracji międzynarodowych
znaków towarowych udzielane w trybie
porozumienia madryckiego o międzynarodowej rejestracji
znaków towarowych i protokołu do tego
porozumienia, mają zasięg terytorialny. Oznacza
to w szczególności, iż analiza skutków naruszenia
tych praw, jak i ewentualna procedura zmierzająca
do unieważnienia praw ma zasięg ograniczony do terytorium
konkretnego państwa. Z tego też względu
zaskakująca jest informacja zawarta w piśmie pana
posła, iż w sprawie naruszania praw z rejestracji
znaków towarowych na terenie Mołdawii czynności
prowadzone były w Polsce, a zwłaszcza w Prokuraturze
Rejonowej Łódź Bałuty.

599
Urząd Patentowy zauważył, że z pisma pana posła
nie wynika, że firma Z.M. „Marko-Walichnowy”
sp. z o.o. podjęła jakiekolwiek działania na terenie
Mołdawii, gdzie w jej ocenie nastąpiło naruszenie
praw do rejestracji znaków towarowych. Z analizy
danych zawartych w bazie WIPO-Romarin wynika,
że spółka nie zabezpieczyła swoich praw na terenie
Mołdawii, gdyż wyznaczyła do ochrony swoich znaków
w trybie międzynarodowym tylko okoliczne
państwa – Rosję, Ukrainę i Białoruś.
Co do zasady inicjatywa podjęcia działań na terenie
Mołdawii, w celu zabezpieczenia i dochodzenia
praw własności przemysłowej, należy wyłącznie do
zainteresowanego przedsiębiorcy. Dlatego też wydaje
się, iż w pierwszej kolejności przedsiębiorca powinien
zasięgnąć opinii miejscowego prawnika lub
rzecznika patentowego co do obowiązującego na terytorium
Mołdawii prawa. W przedstawionym stanie
faktycznym wydaje się celowe ustalenie obowiązujących
w Mołdawii przepisów dotyczących ochrony
znaków towarowych, zwalczania nieuczciwej
konkurencji, a zwłaszcza przepisów pozwalających
na podważenie decyzji Przedstawicielstwa Państwowego
Własności Intelektualnej Republiki Mołdawii
o rejestracji spornych znaków na rzecz spółki mołdawskiej.
Zapewne też, w przypadku ustalenia szansy
uzyskania lub unieważnienia znaków towarowych
na terytorium Mołdawii, powstałaby konieczność
ustanowienia przez Marko-Walichnowy uprawnionego
do działania mołdawskiego pełnomocnika w
sprawie. Wydaje się, że pewnym ułatwieniem dla
uzyskania kontaktów roboczych byłoby pośrednictwo
polskiej kancelarii rzeczników patentowych.
Prezes Urzędu Patentowego RP wykazuje, jedynie
informacyjnie, iż przypuszczalną podstawą unieważnienia
rejestracji znaków towarowych może
okazać się przepis art. 6 septies Konwencji paryskiej
o ochronie własności przemysłowej (tekst sztokholmski
z 14 lipca 1967 r., Dz. U. z 1998 r. Nr 33,
poz. 179), której Mołdawia jest członkiem. Z przepisu
tego wynika, iż bez zgody właściciela znaku jego
przedstawiciel nie może zgłosić na własną rzecz do
rejestracji znaku towarowego. W takim przypadku
właściciel znaku może w szczególności żądać wykreślenia
rejestracji znaku lub, jeżeli ustawodawstwo
państwa będącego członkiem związku na to zezwala,
żądać przeniesienia na jego rzecz wymienionej
rejestracji. Ustawodawstwo wewnętrzne może jednak
określić termin, w jakim uprawniony powinien
skorzystać z przysługującego mu prawa. Prezes
Urzędu Patentowego informuje również, że interwencję
wobec strony mołdawskiej w przedmiotowej
sprawie podejmował w ubiegłym roku minister gospodarki.
Sprawa była omawiana w trakcie rozmów
dwustronnych prowadzonych w Polsce z ministrem
gospodarki Mołdawii, a także w późniejszej korespondencji
(kopia w załączeniu)* ) . Jak wynika z przekazanych
Urzędowi Patentowemu informacji, do
* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
chwili obecnej strona mołdawska nie udzieliła odpowiedzi
na pismo strony polskiej. W dniu 6 lutego br.
Ministerstwo Gospodarki otrzymało z Ambasady
RP w Mołdawii jedynie informację, że odpowiedzi
można się spodziewać w drugiej dekadzie lutego
2008 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
ministra gospodarki
na zapytanie posła Jarosława Pięty
w sprawie decyzji Komisji Europejskiej
dotyczącej pomocy państwa udzielonej
przez Polskę producentowi stali
Grupie Technologie Buczek w Sosnowcu (504)
W odpowiedzi na zapytanie pana Posła Jarosława
Pięty, przesłane przez pana marszałka dnia 6 lutego
br., znak: SPS-024-504/08, w sprawie decyzji
Komisji Europejskiej z dnia 23 października 2007 r.
w sprawie pomocy państwa nr C 23/2006 (ex NN
35/2006) udzielonej przez Polskę na rzecz producenta
stali Grupy Technologie Buczek przedkładam poniżej
następujące wyjaśnienia.
W dniu 7 czerwca 2006 r. Komisja Europejska
wydała decyzję dotyczącą wszczęcia formalnej procedury
dochodzenia odnośnie do pomocy państwa
dla producenta stali Technologie Buczek (C 23/2006,
ex NN 35/2006), w związku z istniejącym domniemaniem,
że spółka korzystała z niedozwolonej pomocy
publicznej na restrukturyzację. W wyniku
przeprowadzonych uzgodnień Polska udzieliła szczegółowych
informacji i wyjaśnień na temat udzielanej
pomocy publicznej, jak również aktualnej sytuacji
ekonomicznej i prawnej poszczególnych spółek.
Warto przy tym podkreślić, że wszystkie odpowiedzi
na pytania zadawane w trakcie prowadzonego postępowania
były opracowywane i przekazywane Komisji
Europejskiej na bazie materiałów udostępnionych
przez podmioty objęte postępowaniem.
Ostatecznie Komisja Europejska, analizując
przedłożoną przez Polskę argumentację, wydała
w dniu 23 października 2007 r. decyzję w sprawie
pomocy państwa nr C 23/2006 (ex NN 35/2006)
udzielonej przez Polskę na rzecz producenta stali
Grupy Technologie Buczek, zobowiązując stronę
polską do wyegzekwowania zwrotu pomocy publicznej
w łącznej wysokości 22 130 829 PLN w terminie
do 24 lutego 2008 r., uznając ją za niezgodną ze
wspólnym rynkiem. Ponadto w decyzji KE zostały

600
bezpośrednio wskazane kwoty, których Polska ma
się domagać od poszczególnych spółek, określonych
przez KE jako „Grupa Technologie Buczek”, a mianowicie:
— Technologie Buczek SA w upadłości – 1 369
186 PLN wraz z należnymi odsetkami,
— Huta Buczek sp. z o.o. – 13 578 115 PLN wraz
z należnymi odsetkami,
— Buczek Automotive sp. z o.o. – 7 183 528 PLN
wraz z należnymi odsetkami.
Minister gospodarki po wszczęciu formalnej
procedury przez KE odnośnie do pomocy państwa
dla spółki Technologie Buczek zwracał się do zarządu
spółki, a po ogłoszeniu przez nią upadłości
do syndyka, z prośbą o udostępnienie szczegółowych
informacji niezbędnych do rozwiania powstałych
wątpliwości KE, które były przyczyną wszczęcia
tego postępowania. Informacje te dotyczyły zagadnień
związanych z aktualną sytuacją ekonomiczną
i prawną, jak również restrukturyzacją zatrudnienia
realizowaną w spółce. Było to szczególnie
istotne w związku z tym, że minister gospodarki
przekazywał spółce z budżetu państwa dotacje
na realizację procesu restrukturyzacji zatrudnienia
(w latach 1999–2003, uznane przez Komisję za
niezgodne), a także środki na aktywizację zawodową
pracowników na rynku pracy (w latach 2003–
–2006, uznane za prawidłowe). Oficjalną korespondencję
z Komisją Europejską w przedmiotowej
sprawie ze strony Polski prowadził Urząd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
5 grudnia 2007 r. Huta Buczek sp. z o.o., a 20
grudnia 2007 r. Buczek Automotive sp. z o.o. złożyły
w sądzie pierwszej instancji (SPI) skargi o stwierdzenie
nieważności decyzji KE (sprawa T-440-07)
oraz prośby o zastosowanie środka tymczasowego
w postaci zawieszenia wykonania zaskarżonej decyzji
do czasu ogłoszenia wyroku sądu rozstrzygającego
w sprawie skargi. W dniu 13 lutego br. sekretarz
SPI zawiadomił spółki, iż w dniu 28 lutego br. odbędzie
się rozprawa, której głównym celem jest dostarczenie
informacji, które nie zostały zawarte w pismach
procesowych. Dodatkowo strony mają szansę
przedstawić sądowi (do dnia wyznaczonego na wysłuchanie
ustnych uwag) wszelkie nowe elementy
istotne dla sprawy. W związku z powyższym sąd zawiesił
wykonanie decyzji Komisji C 23/2006 (ex NN
35/2006) w zakresie dotyczącym obydwu spółek do
czasu wydania postępowania kończącego postępowanie
w przedmiocie środka tymczasowego.
Jednocześnie strona polska ma możliwość przyłączenia
się do powyższej skargi w roli interwenienta,
co jest aktualnie analizowane przez przedstawicieli
Ministerstwa Gospodarki, Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż w dniu 12
lutego br. na ręce pani Neelie Kroes – komisarza
ds. konkurencji w Komisji Europejskiej – prezydent
miasta Sosnowiec złożył prośbę o przesunięcie terminu
wykonania decyzji Komisji Europejskiej. Minister
gospodarki wystosował w tej sprawie pismo
do pana Jana Tombińskiego – ambasadora Polski
przy Unii Europejskiej – oraz pani Małgorzaty Mika-Bryskiej
– koordynatora Wydziału Ekonomiczno-
-Handlowego w Stałym Przedstawicielstwie RP przy
UE – z prośbą o podjęcie kroków mających na celu
przesunięcie terminu wykonania decyzji Komisji
Europejskiej.
Ponadto w dniu 15 lutego br. odbyło się spotkanie,
w którym uczestniczyli przedstawiciele resortu
gospodarki, Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
oraz spółki Huta Buczek sp. z o.o., na którym
ustalono m.in., iż UOKiK wesprze działania
spółki oraz resortu gospodarki mające na celu przedłużenie
terminu wykonania decyzji o kolejne trzy
miesiące.
Prezentując powyższe, jednocześnie zapewniam
o moim aktywnym zaangażowaniu w powyższej
sprawie, mając na uwadze względy społeczne, jak
i gospodarcze zaistniałej sytuacji.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie oddania do użytku
pierwszego odcinka autostrady A1
i planów dalszej jej budowy (507)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytanie
pana posła Jana Kulasa (SPS-024-507/08)
z dnia 23.01.2008 r. w sprawie oddania do użytku
pierwszego odcinka autostrady A1 i planów dalszej
jej budowy przekazuję na ręce Pana Marszałka niniejsze
wyjaśnienia.
Jaki dokładnie odcinek autostrady oddano do
użytku? Jakie w tym zakresie poniesiono nakłady
finansowe? Jak długo zostanie utrzymany bezpłatny
okres korzystania z pierwszego odcinka autostrady
A1? Jak wielu użytkowników korzysta z pierwszego
odcinka autostrady A1 i jakie opinie w tej materii
docierają do Ministerstwa Infrastruktury? Jakie
są najbliższe plany Ministerstwa Infrastruktury
w zakresie dalszej budowy autostrady A1?
Informuję, iż w dniu 22 grudnia 2007 r. uruchomiony
został 25-kilometrowy odcinek autostrady A1
Rusocin – Swarożyn. Koszty realizacji tego odcinka
zgodnie z zawartą umową o budowę i eksploatację
autostrady A1 z 2004 r. zmienionej w 2005 r. zostały
pokryte przez spółkę GTC SA. Stronę publiczną ob-

601
ciążają zaś zobowiązania wynikające z tej umowy
tytułem wynagrodzenia za dostępność oraz gwarantowanego
przychodu z opłat.
Zgodnie z umową opłaty za przejazd powinny być
pobierane przez spółkę GTC SA z dniem uruchomienia
odcinka autostrady, chyba że minister skorzysta
z prawa zwolnienia z opłat na czas ograniczony po
dniu otwarcia nieprzekraczający 60 dni. Minister
infrastruktury z tego prawa skorzystał i przez okres
60 dni przejazd po odcinku autostrady Rusocin –
Swarożyn był bezpłatny. Termin ten upłynął dnia
20 lutego 2008 r. W chwili obecnej opłaty pobierane
są zgodnie z postanowieniami powyższej umowy.
Oddanie do ruchu całego odcinka Rusocin – Nowe
Marzy planowane jest do końca 2008 r.
Sprawozdania na temat ruchu na autostradzie
spółka GTC SA przekazuje zgodnie z postanowieniami
umowy bezpośrednio do Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad. Raporty o natężeniu
ruchu wpływają po okresie około tygodnia w stosunku
do dnia, z którego pochodzą. Ostatnie dane z dni
18–22 lutego 2008 r. uwzględniające podział na kategorie
zgodnie z rozporządzeniem ministra infrastruktury
z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie opłat
za przejazd autostradą wynoszą:
18.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 12240
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 3105
19.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 12721
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 3227
20.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 6548
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 2507
21.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 6156
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 2558
22.02.2008 r.
kategoria 2 (osobowe) – 7135
kategoria 4 i 5 (ciężarowe) – 2160.
Przy czym wpływ na natężenie ruchu pojazdów
zawierających się w kategorii 3 jest znikomy.
Ponadto informuję, iż generalny dyrektor dróg
krajowych i autostrad w połowie października 2007 r.
ogłosił postępowanie przetargowe na wybór wykonawców
robót budowlanych w trybie przetargu ograniczonego
na realizację odcinka Nowe Marzy – Toruń.
Planowana jest realizacja odcinka autostrady
A1 Nowe Marzy – Toruń w latach 2008–2010 w systemie
tradycyjnym.
Równocześnie w związku z wystąpieniem spółki
Gdańsk Transport Company SA z dnia 18 stycznia
2008 r. deklarującym gotowość realizacji II etapu
autostrady płatnej A1, tj. odcinka Nowe Marzy – Toruń
(węzeł Czerniewice) w oparciu o dokumentację
przygotowaną przez GDDKiA, Rada Ministrów
w dniu 22 stycznia 2008 r. przyjęła do wiadomości
informację ministra infrastruktury o wznowieniu
negocjacji ze spółką Gdańsk Transport Company
SA w sprawie budowy i eksploatacji przedmiotowego
odcinka.
W tym wariancie odcinek Nowe Marzy – Toruń
zostałby zrealizowany w terminie do 31 grudnia
2011 r. W związku z powyższym na czas negocjacji
został zawieszony przetarg na budowę w systemie
tradycyjnym.
Równocześnie przygotowywana jest budowa na
pozostałych odcinkach Toruń – Stryków (przewidywane
wykonanie 2008–2010), Pyrzowice – Sośnica
(przewidywane wykonanie 2008–2010), Sośnica –
Gorzyczki (do 2010 r.).
Na budowę odcinka Stryków – Pyrzowice w GDD-
KiA toczy się obecnie 2 etap postępowania przetargowego
(inwestycja ma powstać w oparciu o system
PPP).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie prywatyzacji Stoczni Gdańskiej (508)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, znak SPS-024-508/08, przesyłam odpowiedź
na interpelację pana posła Jan Kulasa w sprawie
prywatyzacji Stoczni Gdańsk SA (SG).
Uprzejmie informuję, iż proces przekształceń
własnościowych Stoczni Gdańsk SA realizowany
był przez Agencję Rozwoju Przemysłu SA (ARP SA)
i opierał się na objęciu akcji nowej emisji w podwyższonym
kapitale zakładowym Stoczni Gdańsk SA
przez inwestora na podstawie umowy objęcia akcji
pomiędzy ISD Polska sp. z o.o. (ISD) – dotychczasowego
akcjonariusza stoczni a Zarządem Stoczni
Gdańsk SA.
Do dnia 29 listopada br. inwestor złożył łącznie
w ramach I i II terminu prawa poboru zapisy na 30
000 000 akcji nowej emisji serii „M” o cenie emisyjnej
– równej nominałowi – 10 zł każda. Ponadto inwestor
wpłacił następujące kwoty na pokrycie akcji
serii „M”:
— 20 mln zł – wpłata w dniu 12 września 2007 r.;
— 55 mln zł – wpłata w dniu 28 listopada 2007 r.;
— 15 mln zł – wpłata w dniu 12 grudnia 2007 r.
Razem: 90 mln zł.
Wpłata pozostałych środków winna nastąpić do
31 grudnia 2008 r., przy czym:
— 21 mln zł nabywca zobowiązuje się uiścić do
dnia 30 czerwca 2008 r.;

602
— 189 mln zł płatne w terminie do dnia 31 grudnia
2008 r.
Równocześnie zgodnie z Umową akcjonariuszy
spółki Stocznia Gdańsk SA i Stoczni Gdańsk SA
ISD zobowiązał się m.in. zapewnić kontynuowanie
w SG produkcji stoczniowej. W przypadku niewywiązania
się z powyższego zobowiązania w okresie
4 lat od dnia podpisania umowy ISD będzie zobowiązany
do zapłaty na rzecz ARP SA oraz SG kar
umownych. Ponadto w przypadku niewywiązania
się ze złożonych pozostałych zobowiązań ISD będzie
zobowiązany do zapłaty na rzecz SG kolejnych
kar umownych.
W dniu 18 stycznia 2008 r. sąd zarejestrował
przedmiotowe podwyższenie kapitału zakładowego
Stoczni Gdańsk SA. Struktura akcjonariatu po podwyższeniu
kapitału zakładowego przedstawia się
następująco: ISD Polska sp. z o.o. – 78,70%, ARP SA
– 16,36%, CENZIN – 4,94%.
Ponadto informuję, że pozostali akcjonariusze
stoczni – ARP SA i Cenzin sp. z o.o. zamierzali zbyć
posiadane pakiety. ARP SA podpisała umowę zbycia
akcji ISD z tzw. opcją put – możliwością zbycia akcji
w ciągu czterech lat. Cenzin sp. z o.o. także podpisał
porozumienie z ISD i sfinalizował transakcję w lutym
br.
Odnosząc się do kwestii zabezpieczenia praw
pracowniczych w umowie objęcia akcji, pragnę poinformować,
że zgodnie z informacjami przekazanymi
Agencji Rozwoju Przemysłu SA przez Przewodniczącego
NSZZ Solidarność Stoczni Gdańsk SA, prowadzone
są negocjacje z ISD Polska sp. z o.o. w celu
zapewnienia praw pracowniczych zgodnych z oczekiwaniami
organizacji związkowych.
Na pytanie dotyczące wpływu prywatyzacji na jej
dalszy rozwój chciałbym podkreślić, że Rada Ministrów
w dniu 31 sierpnia 2006 r. przyjęła opracowaną
przez Ministerstwo Gospodarki „Strategię dla
sektora stoczniowego na lata 2006–2010”. Jednym
z najistotniejszych działań określonych w „Strategii...”
jest pilna prywatyzacja sektora poprzez pozyskanie
inwestorów dla poszczególnych stoczni. Prywatyzacja
stoczni oraz jej restrukturyzacja przez
inwestora ma uczynić ze spółki podmiot zdolny do
działania na konkurencyjnym rynku w skali globalnej,
co niewątpliwie zapewni stoczni stabilny rozwój
w długim okresie.
Należy ponadto podkreślić, że obecnie inwestor
rozpoczął proces uzgadniania planu restrukturyzacji
ze służbami Komisji Europejskiej w ramach prowadzonego
przez Komisję postępowania notyfikacyjnego
udzielonej Stoczni pomocy publicznej. Od
uzgodnień z Komisją zależy ostateczny model i struktura
działalności, jaką stocznia będzie prowadzić.
Z informacji uzyskanych od inwestora wynika, że
rozwój stoczni będzie ukierunkowany oprócz specjalizacji
w produkcji okrętowej także na inne obszary,
takie jak budowa wież wiatrowych czy wytwarzanie
konstrukcji stalowych o szerokim zastosowaniu
w gospodarce.
W nawiązaniu do kwestii użyteczności doświadczeń
przy prywatyzacji Stoczni Gdańsk SA dla przekształceń
własnościowych w innych polskich stoczniach
uprzejmie informuję, że obecnie prowadzone
są procesy przekształceń własnościowych w Stoczni
Gdynia SA oraz Stoczni Szczecińskiej Nowa sp. z o.o.
Pomimo że każdy z procesów jest prowadzony przez
inny podmiot, w przypadku Stoczni Gdynia SA
Skarb Państwa, w przypadku SSN Korporację Polskie
Stocznie SA (KPS SA) i ARP SA oraz pomimo,
że każdy z procesów jest prowadzony w nieco odmiennym
trybie, niewątpliwie doświadczenia zebrane
przez ARP SA przy prywatyzacji Stoczni Gdańsk
SA mogą być przydatne w prowadzonych obecnie
procesach przekształceń własnościowych innych
polskich stoczni.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Aleksander Grad
ministra infrastruktury
na zapytanie posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie charakteru i przebiegu drogi S5
przez woj. kujawsko-pomorskie
oraz przez Bydgoszcz (514)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Eugeniusza Kłopotka z dnia
23 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
6 lutego 2008 r., znak: SPS-024-514/08, w sprawie
ustalenia przebiegu drogi ekspresowej S5, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W dniu 7 grudnia 2007 r. odbyło się posiedzenie
Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych działającej
przy Generalnym Dyrektorze Dróg Krajowych
i Autostrad, na którym rozpatrywano kwestię
ustalenia przebiegu drogi ekspresowej S5 w okolicach
Bydgoszczy. Podczas posiedzenia komisja rozważała
trzy warianty przebiegu tej drogi – wariant
I, III i IV. Wariant II został odrzucony na etapie studium
techniczno-ekonomiczno-środowiskowego.
Wyniki przeprowadzonych badań i analiz wskazują,
iż optymalnym przebiegiem tej drogi będzie
zbudowanie północno-zachodniej obwodnicy miasta.
W szczególności biorąc pod uwagę fakt, że po roku
2020 ruch na tej trasie może wzrosnąć do 55 000 pojazdów
na dobę. Zatem nawet uwzględnienie w chwili
obecnej postulatów samorządowych (w szczególności
władz miasta Bydgoszczy) i poprowadzenie drogi S5
przez miasto będzie się wiązało z koniecznością zbudowania
obwodnicy Bydgoszczy za kilka lat.

603
Biorąc pod uwagę powyższe w wyniku przeanalizowania
zaprezentowanych rozwiązań oraz dyskusji
na posiedzeniu KOPI przyjęto studium technicznoekonomiczno-środowiskowe
budowy drogi ekspresowej
S5 na odcinku Nowe Marzy–Świecie–Bydgoszcz–
–Cotoń oraz zarekomendowano przebieg tej trasy
według wariantu IV, tj. północno-zachodnią obwodnicą
Bydgoszczy. Zatem wariant ten zostanie również
zarekomendowany wojewodzie we wniosku o wydanie
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia.
Odnosząc się do kwestii związanej z terminem
realizacji przedmiotowej inwestycji, uprzejmie informuję,
iż zgodnie z zapisami „Programu budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012” droga ekspresowa S5
na odcinku Nowe Marzy–Żnin przewidziana jest do
realizacji w latach 2009–2011. W chwili obecnej nie
ma uzasadnionych przesłanek, które wskazywałyby
na trudności w zakończeniu realizacji tego odcinka
w planowanym terminie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Cezary Grabarczyk
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie zarządzenia prezesa NFZ nr 69/2007/
DSOZ z dnia 25 września 2007 r. dotyczącego
określenia warunków zawierania i realizacji
umów o udzielenie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: opieka zdrowotna (515)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Bętkowskiego z dnia
21 stycznia 2008 r., dotyczącą zarządzenia nr 69/
2007/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 25 września 2007 r. w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Zarządzenie nr 69/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia
25 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka
zdrowotna, ze zm., wydane na podstawie art. 102
ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), reguluje postępowanie
w sprawie zawarcia umowy w podstawowej
opiekce zdrowotnej, a także warunki wymagane od
świadczeniodawców dla udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej w wyżej wymienionym rodzaju oraz opis
procedury składania wniosków o zawarcie umowy.
Odnosząc się do pytania pana posła w kwestii
wskazania przyczyn „ograniczenia norm dotyczących
świadczeniobiorców przypadających na pielęgniarkę
szkolną do dzieci sześcioletnich uczęszczających
do klas zerowych wyłącznie w szkołach podstawowych”
(§ 41 ust.1 cytowanego zarządzenia),
uprzejmie informuję, iż profilaktyczne świadczenia
opieki zdrowotnej na rzecz dzieci i młodzieży objętych
obowiązkiem szkolnym i obowiązkiem nauki
oraz kształcących się w szkołach ponadgimnazjalnych
do ukończenia 19 roku życia reguluje rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 22 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu i organizacji profilaktycznej opieki
zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U. Nr 282,
poz. 2814, ze zm.), wydane na podstawie delegacji
ustawowej zawartej w art. 27 ust. 3 cytowanej na
wstępie ustawy.
Ponadto, w oparciu o rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 20 października 2005 r. w sprawie
zakresu zadań lekarza, pielęgniarki i położnej podstawowej
opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2005 r. Nr 214,
poz. 1816), pielęgniarka POZ środowiska nauczania
i wychowania planuje i realizuje opiekę pielęgnacyjną
nad świadczeniobiorcami na terenie szkoły lub
w jednostce, o której mowa w art. 2 pkt 5 ustawy
z dnia 1 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.), zgodnie z odrębnymi
przepisami.
Zgodnie z definicją pojęcia „obowiązek szkolny”,
zawartą w art. 15 wskazanej powyżej ustawy, obowiązek
szkolny dziecka rozpoczyna się z początkiem
roku szkolnego w tym roku kalendarzowym, w którym
dziecko kończy 7 lat, oraz trwa do ukończenia
gimnazjum, nie dłużej jednak niż do ukończenia 18
roku życia. Stąd obowiązkiem szkolnym nie są objęte
dzieci sześcioletnie, które zgodnie z art. 14 ust. 3
ustawy o systemie oświaty, obowiązane są odbyć
roczne przygotowanie przedszkolne w przedszkolu
albo w oddziale przedszkolnym zorganizowanym
w szkole podstawowej.
W związku z powyższym sześciolatki w przedszkolach
nie są objęte profilaktyczną opieką zdrowotną,
o której mowa w art. 27 ust. 3 cytowanej na
wstępie ustawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z załącznikiem nr 3 do wskazanego na wstępie
rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie zakresu
i organizacji profilaktycznej opieki zdrowotnej
nad dziećmi i młodzieżą – określającym zakres
i terminy wykonywania testów przesiewowych,
profilaktycznych badań lekarskich oraz profilaktycznych
badań stomatologicznych – pierwsze badania
i testy wykonuje się w szkole, w I klasie, u dziecka
siedmioletniego, w przypadku braku profilak-

604
tycznego badania lekarskiego (bilansu zdrowia)
wykonywanego w wieku 6 lat.
Natomiast zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej u dzieci do ukończenia 6 roku życia
wraz z okresami ich przeprowadzania określa
załącznik nr 2 do rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu świadczeń
opieki zdrowotnej, w tym badań przesiewowych,
oraz okresów, w których te badania są przeprowadzane
(Dz. U. z 2004 r. Nr 276, poz. 2740).
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
obowiązujące przepisy nie nakładają na prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia obowiązku zapewnienia
dzieciom odbywającym przygotowanie przedszkolne
w przedszkolu profilaktycznej opieki zdrowotnej
realizowanej przez pielęgniarkę szkolną lub
higienistkę szkolną oraz obowiązku odrębnego finansowania
tych świadczeń. Dzieci sześcioletnie
mają zapewniony oraz finansowany ze środków publicznych
pełny zakres profilaktycznych świadczeń
opieki zdrowotnej wynikający z obowiązujących aktów
prawnych, realizowany przez lekarzy, lekarzy
dentystów oraz pielęgniarki i położne podstawowej
opieki zdrowotnej, wybranych przez rodziców, zgodnie
z art. 28 ust. 1 wskazanej na wstępie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Moniki Wielichowskiej
i Jakuba Szulca
w sprawie możliwości wsparcia działań
na rzecz uzyskania z budżetu państwa pomocy
finansowej niezbędnej powiatowi kłodzkiemu
do utworzenia w nowym miejscu domu pomocy
społecznej dla dzieci upośledzonych umysłowo
(526)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przesłanym
przez ministra spraw wewnętrznych i administracji,
przy piśmie z dnia 25 lutego br. nr BMP-
-0714-1049(2)/08/JD, zapytaniem posłów na Sejm
RP pani Moniki Wielichowskiej i pana Jakuba Szulca
(zapytanie to zostało przekazane przez Pana
Marszałka przy piśmie z dnia 6 lutego br. nr SPS-
-024-526/08 ministrowi spraw wewnętrznych i administracji)
dotyczącym możliwości wsparcia działań
na rzecz uzyskania z budżetu państwa pomocy
finansowej niezbędnej powiatowi kłodzkiemu do
utworzenia w nowym miejscu domu pomocy społecznej
dla dzieci upośledzonych umysłowo uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Prowadzenie i rozwój infrastruktury domów pomocy
społecznej o zasięgu ponadgminnym oraz
umieszczanie w nich skierowanych osób – zgodnie
z art. 19 pkt 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.)
– jest zadaniem własnym powiatów finansowanym
z ich dochodów własnych.
Możliwość otrzymania przez jednostki samorządu
terytorialnego dotacji celowych z budżetu państwa
na dofinansowanie niektórych ich zadań własnych
z zakresu pomocy społecznej dopuszcza art. 115
ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie z postanowieniami
tego artykułu jednostki samorządu terytorialnego
mogą otrzymywać dotacje celowe z budżetu
państwa na dofinansowanie zadań własnych z zakresu
pomocy społecznej, przy czym wysokość dotacji
nie może przekroczyć 50% kosztów realizacji zadania.
Wnioski o dofinansowanie ww. zadań powinny
być kierowane do właściwych wojewodów – dysponentów
części budżetowych, z których przekazywane
są jednostkom samorządu terytorialnego dotacje
celowe na finansowanie lub dofinansowanie
zadań realizowanych przez te jednostki.
Zgodnie z postanowieniami art. 148 ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) dysponenci
części budżetowych (w omawianym przypadku wojewoda
dolnośląski) mogą dokonywać przeniesień wydatków
między rozdziałami i paragrafami klasyfikacji
wydatków w ramach danej części i działu budżetu
państwa, przy czym przeniesienie polegające na
zmniejszeniu lub zwiększeniu wydatków majątkowych
wymaga zgody ministra finansów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w ustawie
budżetowej na rok 2008 nie została zaplanowana rezerwa
celowa z przeznaczeniem na dotacje dla powiatów
na dofinansowanie budowy domów pomocy
społecznej. W części 83: Rezerwy celowe, w poz. 33
została natomiast zaplanowana rezerwa w wysokości
247 720 tys. zł (w tym wydatki majątkowe 34 200
tys. zł) z przeznaczeniem na dotacje celowe na finansowanie
lub dofinansowanie zadań z zakresu pomocy
społecznej, w tym na realizację zadań wynikających
z art. 121 ust. 3a ustawy o pomocy społecznej,
do 46 000 tys. zł.
Powyższa rezerwa została przewidziana m.in. na
uzupełnienie zaplanowanych w budżetach wojewodów
dotacji celowych: na wypłaty zasiłków stałych
z pomocy społecznej i minimalnej części zasiłku
okresowego, na wypłaty comiesięcznego dodatku do
wynagrodzenia przysługującego pracownikom socjalnym
zatrudnionym w samorządowych jednostkach
organizacyjnych pomocy społecznej świadczących
pracę socjalną w środowisku, na dofinansowanie
zadań w zakresie osiągania standardów w do-

605
mach pomocy społecznej oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych
oraz tworzenie nowych miejsc
w ośrodkach wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
Rezerwa ta jest uruchamiana decyzjami
ministra finansów na wnioski ministra pracy i polityki
społecznej sporządzone na podstawie wniosków
poszczególnych wojewodów.
Na wniosek ministra pracy i polityki społecznej,
dysponującego omawianą rezerwą (zaplanowaną
w poz. 33), minister finansów może zwrócić się do sejmowej
komisji właściwej do spraw budżetu o uzyskanie
pozytywnej opinii dotyczącej przeznaczenia z ww.
rezerwy kwoty 1 mln zł na dofinansowanie w 2008 r.
budowy domu pomocy społecznej dla dzieci upośledzonych
umysłowo. Minister finansów – stosownie do
postanowień art. 133 ust. 5 ustawy o finansach publicznych
– po uzyskaniu pozytywnej opinii sejmowej
komisji właściwej do spraw budżetu może dokonać
zmiany przeznaczenia rezerwy celowej.
Jeśli chodzi o możliwość przeznaczenia środków
z rezerwy ogólnej budżetu państwa na dofinansowanie
budowy domu pomocy społecznej, pragnę poinformować,
iż zgodnie z postanowieniami § 1 ust. 1
i 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 czerwca
2006 r. w sprawie dysponowania rezerwą ogólną budżetu
państwa (Dz. U. Nr 116, poz. 782, z późn. zm.)
prezes Rady Ministrów może, na wniosek ministra
lub innych dysponentów części budżetowych (w tym
przypadku wojewody dolnośląskiego), zwiększyć z rezerwy
ogólnej budżetu państwa wydatki odpowiednich
części tego budżetu o kwotę do 1 mln zł w poszczególnych
wypadkach. Wniosek jest składany
prezesowi Rady Ministrów za pośrednictwem szefa
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jolanty Hibner
w sprawie konieczności poprawy
jakości obsługi konsularnej Polaków
przebywających za granicą (528)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Jolanty Hibner (pismo nr SPS-
-024-528/08 z dnia 6 lutego 2008 r.) w sprawie konieczności
poprawy jakości obsługi konsularnej Polaków
przebywających za granicą uprzejmie informuję:
Zwiększona aktywność emigracyjna Polaków do
krajów Unii Europejskiej spowodowała nadmierne
obciążenie urzędów konsularnych w tych krajach.
Na podstawie przeprowadzonych analiz możemy
przyjąć, że zakres spraw prowadzonych przez polskie
urzędy konsularne w państwach będących celem
migracji zarobkowej Polaków wzrósł czterokrotnie.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, dostrzegając
konieczność dostosowanie urzędów konsularnych
do zwiększonego zakresu zadań, jednocześnie
miało świadomość istotnych ograniczeń finansowych
wpływających na zakres możliwości resortu.
Pewne możliwości stworzył rządowy program
„Bliżej pracy, bliżej Polski” opracowany przez MSZ
we współpracy z Ministerstwami: Edukacji, Nauki
i Szkolnictwa Wyższego, Gospodarki, Spraw Wewnętrznych
i Administracji, Rozwoju Regionalnego,
Finansów oraz Kultury i Dziedzictwa Narodowego
– przyjęty do realizacji w marcu 2007 r. Program
zawiera szczegółowy plan działań będących
w kompetencji Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
a także wskazuje kierunki współpracy międzyresortowej
oraz potrzebę opracowania ogólnonarodowej
strategii na rzecz pozostawania w kraju i powrotów
z emigracji.
W ubiegłym roku MSZ, w ramach realizacji założeń
programu, utworzyło dodatkowe etaty do spraw
opieki konsularnej w konsulatach generalnych RP
w Londynie, Edynburgu, Barcelonie, Brukseli i w Malmö
oraz w wydziałach konsularnych ambasad RP
w Dublinie, Oslo, Atenach, Helsinkach, Hadze, Kopenhadze,
Lizbonie i w Madrycie.
Podjęta została decyzja o utworzeniu konsulatów
generalnych w Wielkiej Brytanii (Manchester) i Islandii
(Rejkiawik), które rozpoczną funkcjonowanie
w ciągu 2–3 miesięcy, oraz we Włoszech (Katania)
– działa od października 2007 r.
Dostosowano bazę lokalową do zwiększonej ilości
zadań poprzez wynajem nowych siedzib dla urzędów
konsularnych w Dublinie, Londynie i Oslo; modernizację,
rozbudowę i prace remontowe w placówkach
w Atenach, Barcelonie, Berlinie, Brukseli, Malmö,
Mediolanie, Rzymie, Sztokholmie oraz doposażenie
kilkudziesięciu placówek, m.in. w wyposażenie
biurowe, sprzęt telekomunikacyjny, informatyczny
i w środki transportu.
Należy mieć jednak na uwadze, że samo zwiększenie
obsady konsulatów i w perspektywie rozbudowa
sieci konsularnej w krajach Unii Europejskiej
nie rozwiążą problemu zwiększonej emigracji i wynikających
z tego faktu konsekwencji bez odpowiednich
działań na szczeblu ogólnokrajowym. Chodzi
o to, aby jednocześnie kompetentne urzędy i instytucje
krajowe podjęły działania mające na celu dotarcie
z rzetelną informacją do rodaków nt. możliwości,
warunków i wymogów zatrudnienia w poszczególnych
krajach Unii Europejskiej, wypracowały
określone programy przygotowawcze (kursy

606
języków obcych, warsztaty z zakresu prawa pracy
zarówno polskiego, jak i Unii Europejskiej, regulacje
podatkowe, ubezpieczenia zdrowotne itp.).
Poza urzędami konsularnymi w krajach UE,
szczególnej troski ministerstwa w ostatnim czasie
wymagają także konsulaty na Wschodzie. Należy się
bowiem liczyć z dodatkowym ich obciążeniem po
wejściu w życie z dniem 28 marca br. ustawy z dnia
7 września 2007 r. o Karcie Polaka. W swych założeniach
ustawa ma przyczynić się do wzmocnienia
więzi między Polakami mieszkającymi na terytorium
państw powstałych po rozpadzie ZSRR a macierzą
oraz wspierania ich starań o utrzymanie znajomości
języka polskiego i kultywowania tradycji
narodowej. Dla polskich urzędów konsularnych na
terenie tych państw oznacza to dodatkowe, bardzo
absorbujące zadania, którym nie podołają bez
wzmocnienia kadrowego. I tam również planowane
jest utworzenie nowych stanowisk pracy dla konsulów
odpowiedzialnych za realizację ustawy o Karcie
Polaka – w urzędach konsularnych RP na Ukrainie
(10), Białorusi (9), w Rosji (4), na Litwie (3), w Kazachstanie
(2), na Łotwie (1), w Mołdowie (1) i w Uzbekistanie
(1).
Ochrona praw i interesów obywateli polskich za
granicą jest jednym z najważniejszych zadań służby
konsularnej. Jednakże skala zjawiska, z jakim przyszło
nam się zmierzyć w ostatnim czasie, niejednokrotnie
przekracza aktualne możliwości kadrowe
i lokalowe naszych urzędów. Dostosowanie ich stanu
do obecnych potrzeb wymaga czasu i nakładów finansowych.
Pragnę zapewnić, że resort spraw zagranicznych,
tak jak dotychczas, będzie podejmował kolejne działania
zmierzające do poprawy obsługi konsularnej
Polaków poza granicami kraju.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie funkcjonowania
Funduszu Inicjatyw Obywatelskich (533)
W odpowiedzi na pismo z dnia 6 lutego 2008 r.
przekazujące zapytanie Pana Jana Kulasa Posła na
Sejm RP w sprawie funkcjonowania Funduszu Inicjatyw
Obywatelskich (sygn. SPS-024-533/08) uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
1. Jaka jest geneza Funduszu Inicjatyw Obywatelskich?
Fundusz Inicjatyw Obywatelskich (do 31 grudnia
2007 r. realizowany w postaci Rządowego Programu
„Fundusz Inicjatyw Obywatelskich”) z założenia
jest przedsięwzięciem mającym na celu pobudzenie
oraz wzmocnienie inicjatyw obywatelskich
z udziałem sektora organizacji pozarządowych poprzez
działania komplementarne w stosunku do już
istniejących rozwiązań i praktyk w tym zakresie.
W okresie prac nad koncepcją funduszu pod uwagę
została wzięta diagnoza stanu i ocena perspektyw
rozwoju trzeciego sektora w Polsce w procesie
wdrażania ustawy o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie, które wskazywały na jego
niewykorzystany potencjał w sferze realizacji zadań
publicznych we współpracy z administracją publiczną
oraz na zagrożenia odnośnie do wzrostu tego potencjału,
w tym możliwości absorpcji funduszy
strukturalnych. Analizy potwierdziły konieczność
realizacji Funduszu Inicjatyw Obywatelskich w formie
programu rządowego, jako przedsięwzięcia o charakterze
horyzontalnym, a więc obejmującego wszystkie
obszary pożytku publicznego i uwzględniającego
wzajemne relacje między tymi obszarami.
Podstawą prawną Rządowego Programu „Fundusz
Inicjatyw Obywatelskich” (Programu FIO)
była uchwała Nr 193/2004 Rady Ministrów z dnia
11 sierpnia 2004 r. w sprawie ustanowienia programu
wieloletniego pod nazwą Rządowy Program
„Fundusz Inicjatyw Obywatelskich”. Na realizację
Programu FIO w budżecie państwa przeznaczono
w każdym roku 30 mln zł. Dodatkowo w październiku
2007 r. minister finansów przeznaczył 20 mln zł
na kontynuację programu FIO. Łączny budżet Programu
w latach 2005–2007 wyniósł 110 mln zł.
W budżecie państwa na 2008 r. na realizację
Funduszu Inicjatyw Obywatelskich przeznaczono
60 mln zł. Projekt stosownego rozporządzenia Rady
Ministrów, umożliwiającego wydatkowanie tych
środków, został przekazany na posiedzenie Komitetu
Rady Ministrów, które odbędzie się w dniu 28 lutego
br.
2. Jakie dotychczas dokonania odnotował ten Fundusz
i z zaangażowaniem jakich środków?
W ramach programu FIO w 2005 r. odbyły się
dwa konkursy, zaś w latach 2006 i 2007 – po jednym
konkursie (łącznie 4 konkursy).
Każdy konkurs składał się z następujących etapów:
— ogłoszenie konkursu i zarejestrowanie wniosków,
— ocena formalna,
— ocena merytoryczna,
— rozstrzygnięcie konkursu – przyznanie dofinansowania
przez ministra pracy i polityki społecznej.
Wdrażanie programu FIO było realizowane przez
Departament Pożytku Publicznego Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej.

607
W 2005 r. odbyły się dwie edycje programu FIO
(rozumiane jako 2 odrębne konkursy przeprowadzone
z zachowaniem procedury określonej w ustawie
z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie). Ogółem w ramach
obu edycji złożono 1452 wnioski (w I edycji – 957, zaś
w II – 495). W I edycji złożono wnioski na kwotę ponad
79 mln zł, zaś w II edycji – na ponad 34 mln zł.
W obu edycjach programu FIO 2005 dofinansowanie
otrzymało 626 projektów (505 w pierwszej oraz 121
w drugiej) na łączną kwotę 29.960.618,21 zł (z tej
kwoty 28.846.674,16 zł zostało przekazane w 2005 r.,
zaś 1.113.944,05 zł w 2006 r., jako zobowiązania za
2005 r.). Wartość dotacji w ramach II transzy projektów
dwuletnich i trzyletnich na rok 2006 wyniosła
1.753.412.,77 zł, zaś wartość dotacji w ramach III
transzy projektów trzyletnich na rok 2007 wyniosła
444.746,80 zł. Średnia wartość przyznanej dotacji
w I edycji wyniosła 50.302,44 zł, zaś w II edycji –
37.668,48 zł. Tym samym średnia dotacja przyznana
w ramach programu FIO w 2005 r. wyniosła
47.860,41 zł.
W 2006 r. w ramach programu FIO w Departamencie
Pożytku Publicznego MPiPS zarejestrowano
1703 wnioski. Łączna kwota wnioskowanych dotacji
wyniosła ponad 145,7 mln zł (kwota ta obejmuje
łączną wielkość wnioskowanych dotacji na lata
2006–2007, tzn. uwzględnia również projekty dwuletnie).
Dofinansowanie na 2006 r. otrzymały 734
projekty (43% wszystkich złożonych) na łączną kwotę
26.740.353,96 zł (2 organizacje zrezygnowały
w późniejszym terminie z realizacji projektów).
Zobowiązania za rok 2005 wyniosły w 2006 r.
2.867.356,82 zł. Średnia wartość dotacji przyznanej
w wyniku rozstrzygnięcia konkursu ogłoszonego
w 2006 r. wyniosła 36.430,99 zł na 2006 r. oraz
58.423,64 zł na rok 2007.
W wyniku konkursu ogłoszonego w ramach programu
FIO w 2007 r. w Departamencie Pożytku Publicznego
MPiPS zarejestrowano 2898 wniosków.
Łączna kwota wnioskowanych dotacji wyniosła ponad
183 mln zł. Z uwagi na zobowiązania wynikające
z realizacji projektów dwuletnich i trzyletnich
oraz zabezpieczenia środków na obsługę programu
FIO, a także po uwzględnieniu zwrotów niewykorzystanych
dotacji, kwota przeznaczona na dofinansowanie
projektów złożonych w konkursie ogłoszonym
w roku 2007 wynosiła 11.612.262,66 zł (stan na
dzień 15 czerwca 2007 r.). W wyniku rozstrzygnięcia
konkursu w ramach programu FIO w dniu 15
czerwca 2007 r., dofinansowanie przyznano 293 projektom
na łączną kwotę 11.611.900,00 zł. W wyniku
rezygnacji kilku organizacji z realizacji zadań minister
pracy i polityki społecznej dofinansował kolejne
projekty ze środków pozostałych z rezygnacji. Ostatecznie
dofinansowanie w 2007 r. otrzymało 289
projektów na kwotę 11.669.678,63 zł. Ponadto dofinansowano
297 projektów dwuletnich (obejmujących
rok 2006 i 2007) na kwotę 17.359.019,63 zł
(średnia dotacja wyniosła 58.447,88 zł) oraz 5 projektów
trzyletnich (tzn. takich, którym dotacje przyznano
w roku 2005) na kwotę 444.746,80 zł (średnia
dotacja wyniosła 88.949,36 zł). W dniu 11 października
2007 r. w wyniku działań ministra pracy i polityki
społecznej minister finansów przeznaczył 20
mln zł na kontynuację programu FIO w 2007 r. Ze
środków tych zwiększono kwoty dofinansowania
projektów, które otrzymały dotację w czerwcu 2007 r.
oraz podpisano nowe umowy z wnioskodawcami,
których projekty nie otrzymały dofinansowania.
Ogółem podpisano 99 aneksów na kwotę 2.336.175,51
zł oraz 457 nowych umów na kwotę 17.205.708,05 zł.
Na pomoc techniczną przeznaczono 400 tys. zł. Ogółem
w roku 2007 dofinansowano 746 projektów złożonych
w konkursie ogłoszonym w 2007 r., 297 projektów
dwuletnich (złożonych w konkursie ogłoszonym
w 2006 r.) oraz 5 projektów trzyletnich (złożonych
w konkursie ogłoszonym w 2005 r.) na łączną
kwotę 49.015.328,62 zł.
Podsumowując, w ramach programu FIO w latach
2005–2007, dofinansowano 2106 projektów na
łączną kwotę 107.469.713,56 zł.
3. W jaki sposób samorządy terytorialne i organizacje
pozarządowe mogą korzystać z pomocy i dofinansowania
z Funduszu Inicjatyw Obywatelskich?
Podmiotami uprawnionymi do korzystania ze
środków finansowych przeznaczonych na realizację
programu FIO były organizacje pozarządowe oraz
kościelne osoby prawne i jednostki organizacyjne,
o których mowa w art. 3 ust. 3 pkt 1 ustawy o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie. W 2008 r.
katalog podmiotów uprawnionych do korzystania ze
środków funduszu nie zmienił się.
4. Jakie są plany działań merytorycznych Funduszu
Inicjatyw Obywatelskich na 2008 r.?
W projekcie dokumentu: Podstawowe działania
Ministra Pracy i Polityki Społecznej w zakresie wydatkowania
środków z rezerwy celowej Fundusz Inicjatyw
Obywatelskich budżetu państwa na 2008 r.,
stanowiącym załącznik do projektu rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie dokonywania wydatków
budżetu państwa w roku 2008 r. pochodzących ze
środków z rezerwy celowej: Fundusz Inicjatyw Obywatelskich,
określone zostały następujące kierunki
działań, w ramach których mogą być składane wnioski
o dofinansowanie zadań:
1. Zabezpieczenie społeczne:
1.1. Aktywizacja seniorów, integracja międzypokoleniowa:
w szczególności rozwijanie form uczestnictwa
seniorów, wzmacniających ich podmiotowość
społeczną w środowisku lokalnym, rozwój solidarności
międzypokoleniowej, działania integrujące seniorów
i młodych wykorzystujące różne potencjały
tych dwóch grup społecznych;
1.2. Problemy dzieci i młodzieży: w szczególności
rozwijanie form przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu
i patologiom; aktywizujących rozwój intelektualny
poprzez zwiększenie dostępności do sektora
usług społecznych (min. edukacji, kultury, tury-

608
styki) przygotowujących do aktywnego życia w społeczeństwie;
1.3. Integracja i aktywizacja osób niepełnosprawnych:
działania ograniczające wykluczanie społeczne
osób niepełnosprawnych ze względu na ich funkcjonowanie
w nieprzyjaznym otoczeniu społecznym
oraz trudną sytuację ekonomiczną;
1.4. Wspieranie podstawowych funkcji rodziny:
kształtowanie postaw i wartości rodzinnych; propagowanie
wzorców życia rodzinnego, aktywizacja
społeczna i ekonomiczna rodzin, wspomożenie rodzin
pracowników migrujących za granicę działania
na rzecz przystosowania lokalnego środowiska gospodarczego
i społecznego oraz infrastruktury instytucjonalnej
do potrzeb godzenia aktywności zawodowej
rodziców z wychowywaniem dzieci, działania
na rzecz zmiany społecznego przyzwolenia na
niewywiązywanie się z obowiązków alimentacyjnych,
propagowanie działań zmierzających do stwarzania
możliwości wyboru aktywnych form przeciwdziałania
ubóstwu rodzin z dziećmi zamiast biernych
form (świadczenia) pomocy;
1.5. Promocja zdrowia: rozwój inicjatyw służących
promocji zdrowego stylu życia oraz upowszechnianiu
edukacji zdrowotnej;
1.6. Działania na rzecz środowisk kombatanckich
i osób represjonowanych: włączenie przedstawicieli
grup do inicjatyw związanych z pielęgnowaniem
tradycji historycznej, wychowania patriotycznego
i historycznej więzi międzypokoleniowej;
2. Integracja i aktywizacja społeczna:
2.1. Wolontariat w organizacjach pozarządowych i wolontariat
pracowniczy (rozumiany jako formy bezinteresownej
i nieodpłatnej aktywności społeczno-zawodowej
pracowników realizowane w oparciu o koncepcję
społecznej odpowiedzialności biznesu we współpracy
z organizacjami pozarządowymi): w szczególności
inicjatywy łączące bezinteresowne działanie
z kształtowaniem więzi społecznych opartych na zaufaniu
i solidarności społecznej
2.2. Porozumienia na rzecz aktywizacji zawodowej:
inicjatywy proponujące oryginalne formy pobudzania
aktywności na rynku pracy, przede wszystkim
wobec grup i osób będących w szczególnie trudnej
sytuacji na rynku pracy, a także inicjatywy rozwijające
poradnictwo i doradztwo zawodowe dla młodzieży;
rozwój ekonomii społecznej;
2.3. Porozumienia na rzecz integracji wspólnot i społeczności
lokalnych: ze szczególnym uwzględnieniem
partnerskich relacji między różnymi grupami
społecznymi, w tym zróżnicowanymi ze względu na
narodowość, pochodzenie etniczne, język, kulturę,
wyznanie; lokalne programy wsparcia projektów
w zakresie funkcjonowania szkół integracyjnych;
2.4. Działania na rzecz aktywizacji społecznej i kulturalnej
młodzieży: promocja inicjatyw w zakresie
budowania sieci informacji młodzieżowej o zasięgu
lokalnym, regionalnym i krajowym; inicjatywy na
rzecz pobudzania aktywności społecznej młodzieży
z terenów wiejskich;
2.5. Rozwój potencjału organizacji pozarządowych:
działania nakierowane na wyrównywanie szans organizacji
słabo rozwiniętych infrastrukturalnie poprzez
pomoc w formie szkoleniowej i informacyjnej;
2.7. Integracja repatriantów w środowiskach lokalnych:
inicjatywy na rzecz aktywizacji zawodowej
i społecznej repatriantów i ich rodzin; tworzenie
przyjaznego otoczenia społecznego i ekonomicznego
do integracji repatriantów;
2.8. Integracja i aktywizacja zawodowa cudzoziemców:
działania wspierające skuteczną integrację cudzoziemców
na polskim rynku pracy i w społeczeństwie,
przeciwdziałanie zjawiskom wykorzystywania
cudzoziemców, pracy nielegalnej i niezarejestrowanej,
pomoc cudzoziemcom w korzystaniu z instytucji
społecznych i prawnych;
3. Prawa i wolności człowieka i obywatela:
3.1. Rozwój poradnictwa i rzecznictwa obywatelskiego:
rzecznictwo interesów osób i rodzin wobec instytucji
publicznych sektora administracji, wymiaru
sprawiedliwości i gospodarki, inicjatywy skierowane
do środowisk zagrożonych wykluczeniem społecznym,
w związku z niską świadomością prawną i niedostatkiem
aktywności administracji publicznej
w tym zakresie, zwiększające dostęp do tego rodzaju
poradnictwa;
3.2. Ochrona i upowszechnianie praw dziecka: działania
na rzecz zapewnienia dziecku pełnego i harmonijnego
rozwoju z poszanowaniem jego godności
i podmiotowości;
3.3. Kobiety w życiu publicznym i społecznym: podniesienie
poziomu podmiotowości społecznej kobiet,
aktywizacja kobiet do pełnienia istotnych ról społecznych
w życiu publicznym;
3.4. Działania na rzecz mniejszości narodowych i etnicznych
oraz języka regionalnego: promowanie zachowania
i rozwoju tożsamości kulturowej mniejszości
narodowych i etnicznych oraz zachowania i rozwoju
języka regionalnego;
3.5. Ochrona praw konsumenta: działania promujące
rozwój ruchu konsumenckiego w lokalnych środowiskach,
działania promujące sprawiedliwy handel
(rozumiany jako wyraz partnerstwa między producentami
a odbiorcami oraz jako przejaw uczciwej
konkurencji, uwzględniający interes społeczny poddany
społecznej kontroli), walkę z wszelkimi praktykami
o charakterze monopolistycznym, w tym w odniesieniu
do funkcjonowania wąskich grup interesu,
społeczna odpowiedzialność biznesu (rozumiana
jako koncepcja oparta na zasadach dialogu społecznego,
uwzględniająca w strategii działania przedsiębiorstwa
interesy społeczne i ochronę środowiska
dla zrównoważonego rozwoju, zazwyczaj we współpracy
z organizacjami pozarządowymi)
3.6. Przeciwdziałanie dyskryminacji i ochrona praw
grup dyskryminowanych: kształtowanie postaw tolerancji
dla funkcjonowania osób i grup społecznych
narażonych na dyskryminację;
3.7. Dostęp do informacji publicznej: edukacja i promocja
w zakresie praw obywateli i obowiązków służb
publicznych w kwestii dostępu do informacji publicz-

609
nej, wsparcie dla inicjatyw na rzecz informacyjnego
ładu na poziomie lokalnym i regionalnym;
4. Nauka, kultura, edukacja i wychowanie:
4.1. Pielęgnowanie tożsamości narodowej i kulturowej:
promocja rodzimej tradycji, ze szczególnym
uwzględnieniem podtrzymywania, popularyzowania
szeroko pojętego dziedzictwa narodowego poprzez
działania promocyjne, upowszechnieniowe
oraz edukacyjne; wspieranie inicjatyw będących
efektem współpracy różnorodnych środowisk, instytucji
publicznych oraz organizacji pozarządowych
w sferze tradycji oraz lokalnej, regionalnej i narodowej
kultury;
4.2. Wypoczynek dzieci i młodzieży, krajoznawstwo
i turystyka społeczna: promocja krajoznawstwa poprzez
turystykę wśród dzieci i młodzieży, w szczególności
w ramach letniego i zimowego wypoczynku,
wspieranie inicjatyw związanych z projektami
turystycznymi mającymi na celu podniesienie atrakcyjności
turystycznej i kulturowej obszarów oraz
wpływ na rozwój lokalny;
4.3. Lokalne programy – równość szans w edukacji:
wspieranie autorskich pomysłów na rzecz likwidowania
przyczyn zróżnicowań społecznych i ekonomicznych
w systemie edukacji;
4.4. Lokalne programy ekologiczne: lokalne inicjatywy
na rzecz środowiska naturalnego, przenoszenie
na grunt lokalny zasad zrównoważonego rozwoju
(w tym z uwzględnieniem różnych form partnerstwa
w ramach społecznej odpowiedzialności biznesu),
edukacja i promocja w zakresie zrównoważonego
rozwoju i ekologii;
4.5. Działania na rzecz ochrony zwierząt: lokalne
akcje na rzecz ochrony zwierząt;
4.6. Upowszechnianie kultury fizycznej i sportu w środowisku
lokalnym: wspieranie inicjatyw w zakresie
sportu powszechnego i kultury fizycznej dla
wszystkich;
4.7. Działania na rzecz zachowania przez Polonię
więzi kulturowej z Polską oraz integracji polskiej
emigracji zarobkowej w zagranicznych środowiskach
lokalnych: wspieranie działań mających na
celu nauczanie języka polskiego, poznawanie polskiej
kultury, organizowanie akcji letnich dla dzieci
i młodzieży; wspieranie akcji charytatywnych,
wspieranie organizacji staży i wolontariatu dla polskiej
młodzieży, prezentacja wkładu Polaków w rozwój
kulturalny i gospodarczy państwa zasiedlenia,
informowanie i poprawa dostępu do informacji nt.
Polski i Polaków wśród obcokrajowców w skupiskach
Polonii;
4.8. Działania na rzecz pogłębiania wiedzy w Polsce
o kulturalnej i historycznej roli Kresów Wschodnich
oraz Polakach zamieszkałych na Wschodzie: wspieranie
działalności kulturalnej, upowszechnianie
tradycji i historii Kresów Wschodnich, popularyzacja
w Polsce współczesnej kultury Polaków na
Wschodzie
5. Bezpieczeństwo publiczne i obrona narodowa:
5.1. Przeciwdziałanie zjawiskom patologii społecznej,
stanowiącym zagrożenie dla bezpieczeństwa
publicznego: nowatorskie metody przeciwdziałania
zjawiskom patologii społecznej wykorzystujące społeczną
współodpowiedzialność za stan bezpieczeństwa
publicznego, działania przeciw przemocy, ze
szczególnym uwzględnieniem przemocy wobec dzieci
i w rodzinie
5.2. Przeciwdziałanie przemocy w szkołach i placówkach
oraz środowiskach rówieśniczych dzieci i młodzieży:
inicjatywy na rzecz poprawy bezpieczeństwa
w szkołach i w środowisku rówieśniczym uczniów;
5.3. Inicjatywy na rzecz promocji obronności i bezpieczeństwa
narodowego: kształtowanie patriotycznych
i proobronnych postaw społeczeństwa, przygotowanie
młodzieży do służby wojskowej i służby
w innych formacjach obronnych, działania służące
upowszechnianiu tradycji i historii oręża polskiego;
5.4. Model lokalnego bezpieczeństwa powszechnego:
opracowywanie systemowych rozwiązań dotyczących
współdziałania administracji publicznej
z organizacjami pozarządowymi w zakresie bezpieczeństwa
powszechnego, inicjatywy na rzecz społecznego
wsparcia służb publicznych w zakresie ratownictwa;
5.5. Inicjatywy na rzecz szeroko rozumianej edukacji
dla bezpieczeństwa w tym m.in. w zakresie ratownictwa
i ochrony ludności: materiały szkoleniowe
i szkolenia, akcje profilaktyczne dotyczące zagadnień
z zakresu bezpieczeństwa powszechnego,
organizacja przedsięwzięć służących edukacji dzieci
i młodzieży z zakresu bezpiecznego zachowania w górach
i nad wodami, akcje medialne z zakresu bezpieczeństwa
skierowane do dzieci i młodzieży;
5.6. Inicjatywy na rzecz udzielania pomocy humanitarnej:
przedsięwzięcia mające na celu przygotowanie
do niesienia oraz organizację pomocy humanitarnej,
przygotowanie wolontariuszy w zakresie
udzielania pomocy humanitarnej na terenach dotkniętych
klęskami, katastrofami i konfliktami
zbrojnymi;
5. Czy i w jakim stopniu można mówić o perspektywicznym
planie działania tego funduszu?
W exposé wygłoszonym w dniu 23 listopada 2007 r.
prezes Rady Ministrów Donald Tusk odniósł się bezpośrednio
do Funduszu Inicjatyw Obywatelskich,
mówiąc:
Chcielibyśmy zmienić ustawę o działalności pożytku
publicznego i wolontariacie i nadać w drodze
ustawy status stałego programu Funduszowi Inicjatyw
Obywatelskich. W budżecie na przyszły rok
chcemy zapewnić na ten cel 60 mln zł.
Środki na realizację FIO w 2008 r. zostały zapewnione
w ustawie budżetowej w kwocie 60 mln zł.
Ponadto Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
prowadzi prace nad nowelizacją ustawy o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie. W odniesieniu
do exposé jedną z głównych zmian w projekcie
ustawy o zmianie ustawy o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie oraz niektórych innych
ustaw jest wprowadzenie kompetencji dla Rady Ministrów
do przyjmowania wieloletniego programu
„Fundusz Inicjatyw Obywatelskich” w celu realiza-

610
cji strategii wspierania rozwoju instytucji społeczeństwa
obywatelskiego. Projekt w najbliższym czasie
zostanie przekazany do konsultacji wewnątrzresortowych.
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
ministra gospodarki
na zapytanie posłów Zbigniewa Konwińskiego
i Sławomira Neumanna
w sprawie braku możliwości zamieszczenia
w Biuletynie Zamówień Publicznych informacji
dotyczącej przedsięwzięć planowanych
do realizacji w trybie p.p.p. (535)
W związku z zapytaniem pana Zbigniewa Konwińskiego,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie braku możliwości zamieszczenia w Biuletynie
Zamówień Publicznych informacji dotyczącej
przedsięwzięć planowanych do realizacji w trybie
partnerstwa publiczno-prywatnego pragnę przedstawić
następujące wyjaśnienia i informacje.
Obowiązek ogłaszania w Biuletynie Zamówień
Publicznych i Biuletynie Informacji Publicznej informacji
o planowanej realizacji przedsięwzięcia na
zasadach właściwych dla partnerstwa publiczno-
-prywatnego wynika z art. 13 ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (Dz. U.
Nr 169, poz. 1420). Nieogłoszenie takiej informacji
powoduje nieważność umowy o partnerstwie publiczno-prywatnym
(art. 21 pkt 2 ustawy o partnerstwie
publiczno-prywatnym).
Obowiązek ogłaszania informacji wynikający
z ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym nie jest
tożsamy z obowiązkiem wynikającym z ustawy z dnia
29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 164, poz.1163, z późn. zm.).
W ustawie o partnerstwie publiczno-prywatnym chodzi
jedynie o podanie do publicznej wiadomości informacji
o planowanej realizacji przedsięwzięcia bez określenia
wartości zamówienia oraz podawania innych
szczegółowych danych umieszczonych w ogłoszeniach
właściwych dla Prawa zamówień publicznych.
W myśl przepisu art. 11 ust. 1 w związku z art. 12
ust. 1 ustawy Prawo zamówień publicznych ogłoszenia,
o których jest mowa w ustawie, zamieszcza się
za pomocą formularzy drogą elektroniczną w Biuletynie
Zamówień Publicznych udostępnianym na
stronach portalu internetowego Urzędu Zamówień
Publicznych.
W tej sytuacji możliwość ogłaszania o planowanej
realizacji inwestycji na zasadach partnerstwa
publiczno-prywatnego może być osiągnięta w jeden
z dwóch sposobów. Po pierwsze, należałoby rozważyć
potrzebę zmiany przewidzianej w art. 11 ust. 6
ustawy Prawo zamówień publicznych delegacji do
wydania rozporządzenia w sprawie wzorów ogłoszeń
zamieszczanych w Biuletynie Zamówień Publicznych
poprzez rozszerzenie zakresu tego rozporządzenia
o wzór ogłoszenia o planowanej realizacji inwestycji
na zasadach partnerstwa publiczno-prywatnego.
Po drugie, można by zrezygnować z obowiązku
ogłaszania o planowanej realizacji inwestycji
na zasadach partnerstwa publiczno-prywatnego
w Biuletynie Zamówień Publicznych. Obowiązek
publikacji tego ogłoszenia zostałby utrzymany wyłącznie
w odniesieniu do Biuletynu Informacji Publicznej
podmiotu publicznego.
Druga propozycja znalazła swój wyraz w przygotowanym
projekcie ustawy z dnia... o zmianie ustawy
Prawo zamówień publicznych oraz niektórych
innych ustaw. W art. 4 tej ustawy dokonano zmiany
brzmienia art. 13 ustawy o partnerstwie publiczno-
-prywatnym, eliminując obowiązek ogłaszania w Biuletynie
Zamówień Publicznych informacji o planowanej
realizacji inwestycji na zasadach partnerstwa
publiczno-prywatnego. Proponuje się następujące
brzmienie art. 13 ustawy o partnerstwie publiczno-
-prywatnym: „Informacje o planowanej realizacji
określonego przedsięwzięcia na zasadach właściwych
dla partnerstwa publiczno-prywatnego zamieszcza
się w Biuletynie Informacji Publicznej”.
Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw
znajduje się w końcowej fazie konsultacji międzyresortowych.
Przewiduję, że w miesiącu lutym 2008 r.
projekt ustawy będzie skierowany na posiedzenie
Stałego Komitetu Rady Ministrów, a następnie na
posiedzenie Rady Ministrów.
Jednocześnie pragnę poinformować, że pod przewodnictwem
pana Adama Szejnfelda, sekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki, funkcjonuje Międzyresortowy
Zespół, którego zadaniem jest przygotowanie
nowego projektu ustawy o partnerstwie publiczno-prywatnym
eliminującego bariery funkcjonowania
partnerstwa publiczno-prywatnego w Polsce.
Przewiduję, że w miesiącu marcu 2008 r. prace na
tym projektem ustawy zostaną zakończone.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie podatku VAT (541)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 6 lutego 2008 r. znak SPS-024-541/08,

611
przy którym przesłano interpelację pana posła Grzegorza
Tobiszowskiego w sprawie podatku od towarów
i usług, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 153 ust. 2 ustawy z dnia 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
ze zm.) przepisów ustawy nie stosuje się w przypadkach,
o których mowa w art. 29 ust. 8, jeżeli ustanowienie
spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu
mieszkalnego oraz zasiedlenie tego lokalu nastąpiło
przed dniem 1 maja 2004 r.
Wyłączeniu spod ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług na mocy art. 153 ust. 2
tej ustawy podlegają czynności przekształcenia lub
ustanowienia odrębnej własności lokalu, w przypadku
gdy ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego
prawa do lokalu mieszkalnego oraz zasiedlenie tego
lokalu nastąpiło przed dniem 1 maja 2004 r.
Celem tego przepisu jest wyłączenie spod ustawy
przekształcenia przysługującego członkowi spółdzielczego
lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego
na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu
lub ustanowienia w miejsce tego prawa odrębnej
własności lokalu, w odniesieniu do tych lokali, do
których spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu zostało
ustanowione po raz pierwszy przed 1 maja
2004 r. i zostały one zasiedlone przed tą datą.
Ustanowienie po tej dacie ponownie spółdzielczego
lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego objęte
jest zakresem art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku
od towarów i usług. Do przekształcenia zaś
tego prawa lokatorskiego w np. prawo własności będzie
miał zastosowanie art. 153 ust. 2 ustawy, jako
że pierwsze zasiedlenie lokalu mieszkalnego i ustanowienie
do tego lokalu prawa lokatorskiego miało
jednak miejsce przed 1 maja 2004 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
ministra gospodarki
na zapytanie poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie kontroli jakości gazu ziemnego (547)
W odpowiedzi na pismo z dnia 6 lutego 2008 r.
(znak: SPS-024-547/08), przy którym przesłana została
interpelacja Pani Poseł Anny Bańkowskiej,
przedstawiam poniższe informacje w sprawie jakości
gazu ziemnego dostarczanego odbiorcom w Bydgoszczy.
Zgodnie z art. 9c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.) operator systemu przesyłowego lub dystrybucyjnego
odpowiedzialny jest miedzy innymi
za prowadzenie ruchu sieciowego w sposób skoordynowany
i efektywny z zachowaniem wymaganej
niezawodności dostarczania paliw gazowych i ich
jakości.
Parametry jakościowe, jakie powinien spełniać
gaz ziemny, zostały określone w rozporządzeniu ministra
gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia
6 kwietnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków
przyłączenia podmiotów do sieci gazowych, ruchu
i eksploatacji tych sieci (Dz. U. Nr 105, poz. 1113).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia gaz
ziemny powinien spełniać następujące parametry:
— zawartość siarkowodoru nie powinna przekraczać
7,0 mg/m 3 ;
— zawartość siarki całkowitej nie powinna przekraczać
40,0 mg/m 3 ;
— zawartość par rtęci nie powinna przekraczać
30,0 µg/m 3 ;
— intensywność zapachu gazu powinna być wyczuwalna
w powietrzu po osiągnięciu stężenia:
a) 1,5% V/V – dla nominalnej liczby Wobbego wynoszącej
25–35,
b) 1,0% V/V – dla nominalnej liczby Wobbego wynoszącej
41,5–50;
— ciepło spalania powinno wynosić nie mniej niż:
a) 18 MJ/m 3 – dla nominalnej liczby Wobbego 25,
b) 22 MJ/m 3 – dla nominalnej liczby Wobbego 30,
c) 26 MJ/m 3 – dla nominalnej liczby Wobbego 35,
d) 30 MJ/m 3 – dla nominalnej liczby Wobbego 41,5,
e) 34 MJ/m 3 – dla nominalnej liczby Wobbego 50.
Przedsiębiorstwo energetyczne zobowiązane jest
wykonywać badania poszczególnych parametrów jakościowych
w zakresie:
1) zawartości siarkowodoru – raz na 12 miesięcy;
2) zawartości siarki całkowitej – raz na 12 miesięcy;
3) zawartości par rtęci – tylko dla złóż paliwa gazowego
zawierających rtęć – raz na 6 miesięcy;
4) stopnia nawonienia paliwa gazowego w sieci
rozdzielczej – raz na 14 dni;
5) ciepła spalania – raz na 24 godziny.
Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia w przypadku
zastrzeżeń dotyczących jakości dostarczanych
paliw gazowych odbiorca może zażądać wykonania
badania ich jakości w laboratorium badawczym
posiadającym akredytację jednostki certyfikującej.
W przypadku gdy uzyskano potwierdzenie, że
dostarczane paliwa gazowe nie spełniają wymagań
określonych w ww. rozporządzeniu to zgodnie z rozporządzeniem
ministra gospodarki z dnia 6 lutego
2008 r. w sprawie szczegółowych zasad kształtowania
i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami
gazowymi (Dz. U. Nr 28, poz. 165) odbiorcy przysługują
bonifikaty z tego tytułu. Przedsiębiorstwo
energetyczne udziela lub odmawia udzielenia bonifikaty
w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku
przez odbiorcę, wysokość bonifikaty określa taryfa.

612
Z uzyskanych informacji od Pomorskiego Operatora
Systemu Dystrybucyjnego sp. z o.o. w sprawie
poruszonej przez Panią Poseł Annę Bańkowską wynika,
że badania jakości gazu ziemnego dostarczanego
dla odbiorców w rejonie Bydgoszczy są wykonywane
cztery razy w ciągu doby. Pomiary parametrów
jakościowych dostarczanego gazu dokonywane
są zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra gospodarki,
pracy i polityki społecznej z dnia 6 kwietnia
2004 r. w sprawie szczegółowych warunków przyłączenia
do sieci gazowych, ruchu i eksploatacji tych
sieci (Dz. U. Nr 105, poz. 1113), a w zakresie nieobjętym
rozporządzeniem spełniają kryteria określone
w Polskiej Normie PN-C-04753 2002 „Gaz ziemny.
Jakość gazu dostarczanego odbiorcom z sieci rozdzielczej”.
Ponadto uzyskano zapewnienie, że wyniki
pomiarów parametrów jakościowych gazu spełniają
wymagania określone powyższymi przepisami
prawa. Na stronie internetowej Pomorskiego Operatora
Systemu Dystrybucyjnego sp. z o.o. (www.pomorskiosd.pl)
regularnie zamieszczane są średniomiesięczne
wyniki pomiarów parametrów jakościowych
gazu.
W przypadku gdy wysokość rachunków budzi
wątpliwości odbiorców, możliwe jest złożenie pisemnych
reklamacji do dostawcy gazu.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie metodologii wyliczenia przez KE
przełowienia dorszy przez polskich rybaków;
powołania niezależnej komisji ds. szacowania
i raportowania zasobów dorszy na Bałtyku;
koncepcji odejścia od kwot połowowych
oraz sytuacji prawnej polskich rybaków,
którzy z powodu opieszałości rządu PO
naruszają prawo unijne od dnia 1 stycznia 2008 r.
(552)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 Regulaminu
Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, odpowiedź na
interpelację pana posła Czesława Hoca w sprawie
metodologii Komisji Europejskiej wyliczenia przełowienia
dorsza przez polskich rybaków, powołania
niezależnej komisji ds. szacowania i raportowania
zasobów dorsza na Bałtyku, koncepcji odejścia od
kwot połowowych oraz sytuacji prawnej polskich rybaków,
którzy naruszyli prawo unijne od dnia 1 stycznia
2008 r., przekazaną pismem z dnia 6 lutego
2008 r., znak: SPS-024-552/08.
Odnosząc się do pytania „Czy Komisja Europejska
wykazała metodologię wyliczenia przełowienia
dorsza przez polskich rybaków?”, wskazać należy, iż
rozporządzeniem nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r.,
ustanawiającym zakaz połowów dorszy w Morzu
Bałtyckim (podobszary 25–32, wody WE) dla statków
pływających pod banderą Polski Komisja Europejska,
uznając polską kwotę dorszy za wyczerpaną,
zakazała od dnia 11 lipca do dnia 31 grudnia 2007 r.
polskim rybakom połowów tego gatunku na wodach
w ww. obszarach Morza Bałtyckiego.
Zakaz połowu dorszy wprowadzony był w oparciu
o analizy statystyczne po kontrolach przeprowadzonych
w polskich portach w okresie od stycznia do
kwietnia 2007 r.
Ze statystycznego punktu raporty kontrolne
(Mission Reports) nie zawierały informacji o metodzie
doboru próby statków poddanych kontroli, na
podstawie których dokonano obliczeń skali nieraportowanych
połowów. Były to przypadkowe statki,
które w dniach trwania inspekcji dokonały wyładunków
w wybranych portach (próba losowa). Podejście
takie spowodowało, że parametry próby (charakterystyka
techniczna statków) nie odzwierciedlały
cech całej populacji (próba była niereprezentatywna),
co uniemożliwia wnioskowanie na podstawie
otrzymanych wyników o całej populacji, tj. floty
dorszowej ogółem.
Jednakże z innych danych, np. „Eurostatu”, wynika,
że przełowienie polskich rybaków było znaczne.
Odnośnie do pytania „Czy rząd Platformy Obywatelskiej
przewiduje nową koncepcję szacowania
zasobów ryb na Bałtyku i zamiany kwoty połowowej
na perspektywiczne i racjonalne rozwiązania w kontekście
rzeczywistej ochrony dorsza na Bałtyku?”
stwierdzić należy, iż problem szacowania zasobów
ryb na Bałtyku oraz przyznawania limitów połowowych
polskim rybakom w wysokościach ekonomicznie
opłacalnych nie leży w gestii rządu RP, a Rady
Ministrów Unii Europejskiej, która w drodze głosowania
corocznie ustala wysokości limitów według
historycznej bazy połowowej, jakie przyznawane są
państwom członkowskim, biorąc jednocześnie pod
uwagę doradztwo naukowe ICES i opinię Regionalnych
Rad Doradczych (RAC) zrzeszających przedstawicieli
organizacji rybackich.
Podnosząc kwestię pytania „Czy powstała niezależna
komisja przy KE ds. szacowania i raportowania
zasobów dorsza w Bałtyku?”, podkreślić należy,
iż w dniu 17 września 2007 r. odbyło się spotkanie
ówczesnego ministra gospodarki morskiej z Joe Borg’iem,
komisarzem ds. rybołówstwa i gospodarki
morskiej UE. Celem spotkania było przedstawienie
komisarzowi sytuacji polskich rybaków po wprowadzeniu
przez Komisję Europejską zakazu połowów
dorszy na Bałtyku Wschodnim. Jednym z najważniejszych
postulatów zgłoszonych przez polską stro-

613
nę była kwestia powołania niezależnej komisji do
spraw szacowania zasobów, która zajmie się badaniami
mającymi na celu ustalenie faktycznej kondycji
dorszy w Morzu Bałtyckim. Komisarz Borg postanowił
rozważyć powyższą kwestię, jednakże na
spotkaniu Rady Ministrów w Luksemburgu zarówno
KE, jak i inne państwa członkowskie uznały to
za bezzasadne, bo od szacowania zasobów jest ICES,
na rzecz której pracują najlepsi na świecie eksperci.
Ponadto należy zauważyć, że w dniu 23 października
2007 r. podczas obrad Rady Ministrów ds. Rybołówstwa
w Luksemburgu, w którym uczestniczyli
pan Marek Gróbarczyk – minister gospodarki morskiej
i Pan Grzegorz Hałubek – podsekretarz stanu
Ministerstwa Gospodarki Morskiej, rząd RP przyjął
oświadczenie Komisji Europejskiej dotyczące rozwiązania
kwestii błędnych danych i niedeklarowanych
wyładunków w połowach dorsza przez stronę
polską na Bałtyku (doc. 14639/07 w załączeniu)* ) .
W oświadczeniu tym komisja stwierdziła, że będzie
w dalszym ciągu stosować wszystkie dostępne
środki prawne i polityczne, aby uporać się z niedociągnięciami
we wdrażaniu i kontrolowaniu poszanowania
zasad WPR. Ponadto należy podjąć wszelkie
niezbędne działania, aby nie powtórzyło się
przełowienie dorsza w Morzu Bałtyckim, jakie miało
miejsce w 2007 r.
Polska natomiast musi opracować konkretny
plan działania, obejmujący kroki, które należy podjąć
niezwłocznie, aby pokonać obecne trudności w kontroli
i wykonaniu przepisów.
Wobec powyższego rząd RP, którego ministrem
gospodarki morskiej był pan Marek Gróbarczyk,
przyjął bez jakichkolwiek uwag propozycje KE dotyczące
kwestii, które były przedmiotem pytań posła
Czesława Hoca.
Natomiast zgodnie z rozporządzeniem Rady
(WE) nr 847/96 z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającym
dodatkowe, ustalane z roku na rok, warunki
zarządzania ogólnym dopuszczalnym połowem
(TAC) i kwotami, Polsce groziło całkowite zamknięcie
połowów dorsza na Morzu Bałtyckim w 2008 r.
Podkreślić należy, że po listopadowych wyborach
nowy rząd podjął decyzję o rozpoczęciu negocjacji
z Komisją Europejską. W wyniku rozmów prowadzonych
przez reprezentującego ministra rolnictwa
i rozwoju wsi pana Kazimierza Plocke – sekretarza
stanu Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zawarto
kompromis w postaci obniżenia Polsce kwoty
przełowienia z ponad 14 000 ton do 8000 ton dorsza,
które to przełowienie Polska zobowiązała się zwrócić
w ciągu kolejnych czterech lat (odpowiednio 10%
w 2008 r. oraz po 30% w następnych trzech latach).
Niezwłocznie po przeprowadzonych dyskusjach,
na podstawie których ustalono zasady podziału, minister
rolnictwa i rozwoju wsi w trybie nadzwyczajnym,
tj. w ciągu 10 dni, wydał rozporządzenie z dnia
11 stycznia 2008 r. w sprawie sposobu i warunków
* ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
wykorzystania ogólnej kwoty połowowej w 2008 r.
(Dz. U. Nr 5, poz. 30).
Odnosząc się do pytania „Co z rybakami, którzy
wyszli w morze z dniem 1 stycznia 2008 r. i do chwili
wydania odpowiednich dokumentów naruszyli
prawo unijne?”, stwierdzić należy, że niewydanie
specjalnych zezwoleń połowowych z dniem 1 stycznia
2008 r. wynikało z opóźnień w wydaniu rozporządzenia
w sprawie sposobu i warunków wykorzystania
ogólnej kwoty połowowej w 2008 r., co spowodowane
było następującymi czynnikami:
— przełowieniem kwoty połowowej dorsza w 2007 r.,
w związku z czym komisja wydała rozporządzenie
nr 804/2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiające zakaz
połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podobszary
25–32, wody WE) przez statki pływające pod banderą
Polski;
— grożącą karą, której skutkiem mogło być
zmniejszenie kwoty połowowej dorsza na rok 2008
bądź nieprzyznanie kwoty połowowej dorsza w ogóle
(stosownie do rozporządzenia Rady (WE) nr 847/96
z dnia 6 maja 1996 r. wprowadzającego dodatkowe,
ustalane z roku na rok, warunki zarządzania ogólnym
dopuszczalnym połowem (TAC) i kwotami);
— niepodjęciem rozmów z komisją w przedmiotowej
sprawie w celu rozwiązania zaistniałego problemu.
Odnośnie do kwestii konsekwencji formalnoprawnych
stwierdzić należy, iż zgodnie z informacją
uzyskaną od okręgowych inspektorów rybołówstwa
morskiego nie odnotowano przypadku łamania prawa
w związku z zaistniałą sytuacją.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Jarosława Żaczka
w sprawie przyczyn skreślenia zadania:
Budowa i modernizacja oczyszczalni ścieków
wraz z systemami kanalizacji zbiorczej
w Rykach z listy projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (555)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Jarosława Żaczka przesłane
przy piśmie o znaku SPS-024-555/08 z dnia 15 lutego
br. w sprawie przyczyn skreślenia zadania: Budowa
i modernizacja oczyszczalni ścieków wraz z systemami
kanalizacji zbiorczej w Rykach z listy projektów
dla Programu Operacyjnego: „Infrastruktura
i środowisko” przedstawiam, co następuje.

614
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego:
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP Monitor Polski
w październiku i listopadzie 2007 r pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego tzw. „n+2/
n+3”). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego, dostępność
środków finansowych w ramach alokacji danego
priorytetu oraz skalę oddziaływania projektu zgodnie
z kryteriami strategicznymi ujętymi w wytycznych
w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów indywidualnych zgodnych
z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju.
Odnosząc się do zapytania o przyczyny skreślenia
projektu z listy projektów, należy zauważyć, że
ww. projekt był wpisany jako projekt rezerwowy na
listę projektów indywidualnych ogłoszoną w Monitorze
Polskim dnia 14 listopada 2007 r. W ramach
priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa na listach
podstawowej i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co powodowało wielokrotne
przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej
sytuacji beneficjenci projektów rezerwowych nie
mieli realnej szansy na otrzymanie dofinansowania.
Zgodnie z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszoną
dnia 1 lutego br. przez ministra rozwoju regionalnego
zweryfikowana lista projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego: „Infrastruktura
i środowisko” w zakresie sektora środowiska
została znacznie ograniczona. Przeważająca
część alokacji dla priorytetu I (blisko 70% środków)
została uwolniona i przeznaczona na procedurę konkursową.
Jednocześnie zrezygnowano z list rezerwowych
dla sektora środowiska, co spowodowało, że
państwa projekt nie znalazł się na zweryfikowanej
liście projektów indywidualnych.
Obecnie nie ma możliwości, aby projekt został
dopisany do ogłoszonej dnia 1 lutego br. listy. Jednocześnie
pragnę podkreślić, że zgodnie z wytycznymi
MRR w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju istnieje możliwość aktualizacji
listy projektów indywidualnych 2 razy do roku
(terminie do dnia 31 lipca i do dnia 31 grudnia),
w szczególności w oparciu o dane dotyczące stanu
przygotowania projektów do realizacji.
W przypadku, gdy projekt nie jest umieszczony
na liście projektów indywidualnych, możliwe jest
ubieganie się o uzyskanie dofinansowania na drodze
procedury konkursowej, co pozwoli na skierowanie
pomocy finansowej na realizację projektów w najwyższym
stopniu przygotowanych do realizacji,
a w konsekwencji na najefektywniejsze i najszybsze
wykorzystanie środków unijnych. Wszystkie
projekty zarówno te już umieszczone na liście, jak
i biorące udział w konkursie będą oceniane według
tego samego zestawu kryteriów, zatwierdzonego
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ. Najbliższe posiedzenie
Komitetu Monitorującego będzie miało
miejsce 6 marca br. i jeśli kryteria zostaną zatwierdzone,
niezwłocznie zostaną uruchomione pierwsze
konkursy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Żaczka
w sprawie przyczyn skreślenia zadania:
Budowa i modernizacja oczyszczalni ścieków
wraz z systemami kanalizacji zbiorczej
w Rykach z listy projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (555)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Jarosława Żaczka z dnia 22
stycznia br. w sprawie projektu „Budowa i modernizacja
oczyszczalni ścieków wraz z systemami kanalizacji
zbiorczej w Rykach” pragnę przekazać poniższe
informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego
w dniach 5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały
397 projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro
(8064,81 mln euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln
euro – lista rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało
dostępną dla sektora alokację (2,78 mld euro).
W momencie ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni
beneficjenci odnieśli mylne wrażenie, że unijne
dofinansowanie zostało im przyznane. Należy zaznaczyć,
że w trakcie tworzenia list indykatywnych
nie przeprowadzono w ogóle oceny projektów według
tzw. kryteriów merytorycznych I stopnia (określających
stopień, w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się
z ostrą krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały
opublikowane bez odpowiedniej podstawy prawnej.
Zgodnie z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia

615
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju, projekty indywidualne – o strategicznym
znaczeniu dla realizacji programu, są wskazywane
przez instytucję zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący.
Listy indykatywne zostały natomiast opublikowane
w sytuacji, gdy nie został powołany właściwy
Komitet Monitorujący a funkcjonujący tymczasowo
prekomitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów
kluczowych powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała
więc obawa, że projekty nie są spójne z zapisami
programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I; Gospodarka wodno-ściekowa
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji. Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. Pragnę przypomnieć, ze umieszczenie projektu
na liście indykatywnej nie było i nie jest tożsame
z przyznaniem dofinansowania, jedynie projekty naprawdę
bardzo dobrze przygotowane będą mogły
uzyskać decyzję o dofinansowaniu – wszystkie projekty
będą podlegać ocenie względem opracowanych
kryteriów. W mojej ocenie przyjęty obecnie system
jest znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki (bardzo prawdopodobne
było, że żaden z projektów z listy rezerwowej nie
uzyskałby dofinansowania, gdyż alokacja nie wystarczała
nawet na zaspokojenie potrzeb inwestycyjnych
beneficjentów z listy podstawowej). Należy wyraźnie
podkreślić, iż projekty, których nie ma obecnie
na liście, mogą startować w konkursach, które
odbywać się będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs
planujemy ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu
kryteriów wyboru przez Komitet Monitorujący, tak
aby najlepiej przygotowani mogli jak najszybciej
otrzymać decyzje i rozpocząć realizację projektów.
Jeżeli w opinii właściwej instytucji wdrażającej
przedmiotowa inwestycja charakteryzować się będzie
wystarczającym stopniem gotowości realizacyjnej,
istnieje duże prawdopodobieństwo, że projekt
weźmie udział w jednym z pierwszych konkursów.
3. W przypadku inwestycji z zakresu gospodarki
wodno-ściekowej istnieje możliwość uzyskania preferencyjnej
pożyczki lub kredytu na realizację przedsięwzięcia
ze środków Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Wojewódzkiego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej w Lublinie. Ponadto możliwe jest
finansowanie przedsięwzięć w dziedzinie ochrony
środowiska zgodnie z zasadami działania przyjętymi
w roku bieżącym przez Fundację EkoFundusz,
tj. wnioski o udzielenie dotacji dla projektów będą
przyjmowane do dnia 30 czerwca br., natomiast przewidywany
we wnioskach termin zakończenia wydatkowania
dotacji nie może przekraczać daty 15 grudnia
2009 r.
4. Warunkiem koniecznym do umieszczenia na
liście indykatywnej było spełnienie opisanych w pkt 1
warunków, w tym m.in. ocenie poddany został
wpływ inwestycji na jakość wody zlewni, jak również
stopień, w jakim inwestycja przyczynia się do
zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu) – podstawę do analizy stopnia redukcji zanieczyszczeń
stanowiła analiza przeprowadzona przez
Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej na zlecenie
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
ministra środowiska
na zapytanie posła Pawła Kowala
w sprawie przeniesienia dotychczasowego
ujęcia wody pitnej dla Wadowic (556)
Odpowiadając na zapytanie posła Pawła Kowala,
przekazane przy piśmie, znak: SPS-024-556/08,

616
z dnia 14 lutego 2008 r., w sprawie możliwości sfinansowania
ujęcia wody pitnej dla Wadowic w ramach
budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba,
przekazuję następujące informacje w przedmiotowej
sprawie.
Decyzją nr GWI2100/47/86/227 z dnia 3 września
1986 r. minister ochrony środowiska i zasobów
naturalnych zatwierdził założenia techniczno-ekonomiczne
przedsięwzięcia inwestycyjnego pn. „Budowa
zbiornika wodnego Świnna Poręba na rzece
Skawie”. W ramach ww. ZTE określony został program
inwestycji. Program ten uwzględniał również
budowę obiektów umożliwiających ujęcie wody na
potrzeby komunalne. W zakresie rzeczowym zatwierdzonego
zbiorczego zestawienia kosztów z 1997 r.
ujęto w ramach zadania I „Zbiornik” wykonanie takich
obiektów budowlanych, jak:
— stacja rozrządu wody,
— stacja ujęcia i uzdatniania wody.
Zarezerwowano również środki na urządzenie
strefy ochrony sanitarnej zbiornika. Wymienione
powyżej obiekty były zaplanowane dla zabezpieczenia
poboru wody komunalnej dla potrzeb aglomeracji
śląskiej i potrzeb lokalnych odbiorców, w tym
również dla wodociągu wadowickiego. Jednak transformacja
ustrojowa i zasady gospodarki rynkowej
w zasadniczy sposób wpłynęły na wielkość zapotrzebowania
na wodę komunalną. Zmieniły się również
oczekiwania lokalnej społeczności co do pierwotnych
założeń i celów budowanego zbiornika. W tej sytuacji,
wobec potwierdzonego braku zapotrzebowania
na wodę komunalną oraz przewidywanego braku
deficytu w latach następnych, inwestor zweryfikował
program inwestycyjny w 2001 r. (zgodnie z zaktualizowaną
ZZK w p.c. 2002 r., zatwierdzoną przez
ministra środowiska Antoniego Tokarczuka decyzją,
znak: Zwiu-211-VI-3/2001, z dnia 28 września
2001 r.). Nie przewiduje on budowy obiektów dla ujęcia
wody komunalnej, a główną i najważniejszą
funkcją zbiornika jest ochrona przeciwpowodziowa.
Reasumując, powrót do budowy ujęcia wody wydaje
się nieuzasadniony z punktu widzenia techniczno-ekonomicznego.
Wodociąg wadowicki posiada
w chwili obecnej ujęcie drenażowe i brzegowe wody
z rzeki Skawy, zlokalizowane poniżej przekroju zapory
zbiornika wodnego Świnna Poręba. Wybudowanie
zbiornika zagwarantuje pełne pokrycie bieżącego
i perspektywicznego zapotrzebowania na
wodę komunalną dla rejonu południowo-zachodniego
Małopolski, a szczególnie dla miejscowości:
Wadowice, Zator oraz Kalwarii Zebrzydowskiej.
Gwarantowany przepływ na potrzeby gospodarki
komunalnej po wybudowaniu zbiornika wzrośnie
do wartości 2,25 m 3 /sek.
Realizowany aktualnie program przedsięwzięcia
inwestycyjnego pn. „Budowa zbiornika wodnego
Świnna Poręba na rzece Skawie” przewiduje do wykonania
prace i opracowania z zakresu ochrony jakości
wód wpływających do budowanego zbiornika.
Zgodnie z obowiązującym zbiorczym zestawieniem
kosztów budowy zakres rzeczowy całego przedsięwzięcia
inwestycyjnego podzielony został na 4 podstawowe
zadania:
1) zadanie I – Zbiornik,
2) zadanie II – Przebudowa dróg w rejonie zbiornika,
3) zadanie III – Przebudowa i modernizacja kolei,
4) zadanie IV – Ochrona zlewni zbiornika.
W ramach zadnia IV realizowane są podstawowe
zadania związane z ochroną jakości wód oraz uporządkowaniem
gospodarki wodno-ściekowej gmin
położonych w bezpośrednim sąsiedztwie budowanego
zbiornika wodnego w Świnnej Porębie.
Ponadto na zadaniach I, II i III również wykonywane
są prace związane z ochroną jakości wód poprzez
budowę urządzeń ochrony środowiska, tj. osadników
i separatorów, jak również zabezpieczeń przed
erozją wodną skarp nasypów i wykopów wykonywanych
budowli ziemnych, brzegów cieków wodnych, terenów
wyrobisk pożwirowych i poboru gliny oraz innych
zabezpieczeń wynikających z wydanych decyzji
o uwarunkowaniach środowiskowych lub z obowiązujących
norm i przepisów prawnych.
Inwestycje związane z ochroną jakości wód wpływających
do budowanego zbiornika są realizowane
głównie w ramach zadania IV – Ochrona zlewni
zbiornika. Inwestor realizuje zakres rzeczowy zadania
IV w oparciu o zawarte w 2006 r. porozumienia
z Urzędami Gmin: Mucharz, Stryszów i Zembrzyce
w sprawie realizacji „Programu gospodarki wodno-
-ściekowej na terenie gmin na lata 2006–2010”.
Koszt wykonanych robót z zakresu gospodarki
wodno-ściekowej finansowanych w ramach środków
przeznaczonych na budowę zbiornika wodnego na
dzień 31 grudnia 2007 r. zamknął się kwotą 93,5
mln zł. Łączny zakres rzeczowy wykonany na terenie
gmin: Mucharz, Stryszów i Zembrzyce w ramach
inwestorstwa bezpośredniego oraz partycypacji
przedstawia się następująco:
— wykonanie około 96 km kolektorów kanalizacji
sanitarnej,
— wykonanie 7 kpl. przepompowni na sieci kanalizacyjnej,
— wykonanie 3 oczyszczalni ścieków mechaniczno-biologicznych
w Jaszczurowej, w gminie Mucharz,
oraz w Stryszowie i Zembrzycach,
— wykonanie około 60 km sieci wodociągowej,
— wykonanie 4 zbiorników wody pitnej,
— partycypowano w rozbudowie oczyszczalni
ścieków w Suchej Beskidzkiej,
— partycypowano w rozbudowie oczyszczalni
ścieków w Wadowicach.
Równocześnie w ramach pozostałych zadań I, II
i III zostały lub będą realizowane:
— urządzenia ochrony środowiska (osadniki i separatory)
przy drodze do Sikorówki,
— urządzenia ochrony środowiska (osadniki i separatory)
przy drodze krajowej nr 28,
— urządzenia ochrony środowiska (osadniki i separatory)
przy drodze do Zarębek,

617
— planowane urządzenia ochrony środowiska
(osadniki i separatory) do zabudowy przy drodze
Stryszów–Zembrzyce i wzdłuż toru kolejowego na
tym samym odcinku.
Jakość wód w rejonie budowy zbiornika Świnna
Poręba jest monitorowana przez Wojewódzki Inspektorat
Ochrony Środowiska w Krakowie (WIOŚ).
We wnioskach końcowych z raportu WIOŚ z listopada
2007 r. podano: „W przypadku wód rzeki Skawy,
podobnie jak w innych wodach rzek górskich województwa
(w górnych ich biegach), wskaźniki: mangan,
żelazo, odczyn oraz barwa występują w warunkach
naturalnych w podwyższonych stężeniach”.
Wskaźnikami jakości wody, przekraczającymi wartości
dopuszczalne dla kategorii A1, podane w rozporządzeniu
ministra środowiska z dnia 27 listopada
2002 r. w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać
wody powierzchniowe wykorzystywane do
zaopatrzenia ludności w wodę przeznaczoną do spożycia,
były:
— barwa rzeczywista oraz odczyn pH; oba te
wskaźniki zarówno powyżej, jak i poniżej rejonu budowy
zbiornika (Zembrzyce–Świnna Poręba). Podwyższone
wartości tych wskaźników mogą być zdaniem
WIOŚ związane z charakterystyczną cechą
abiotyczną cieku (typ 14 – mała rzeka fliszowa). Okresowo
stwierdzano niewielki wzrost barwy w rejonie
budowy zbiornika, przy czym wzrost ten nie powodował
zmiany kategorii A2 i towarzyszył podwyższonej
mętności i podwyższonemu stężeniu żelaza;
— mangan w rzece Skawie poniżej przekroju zapory
odpowiada kategorii A2 (najwyższa notowana
wartość 0,069 mg Mn/l, co stanowi przekroczenie
o 38% wartości dopuszczalnej dla A1 wynoszącej
0,05 mg Mn/l i jest niższe o 31% od wartości dopuszczalnej
dla A2 wynoszącej 0,1 mg Mn/l).
Dotychczasowe badania WIOŚ w rejonie budowy
zbiornika nie wykazały zmiany zapachu, nie stwierdzono
również większego wzrostu stężeń innych zanieczyszczeń
organicznych. W bieżącym roku inwestor
ponownie zleca dodatkowe badania monitoringowe
do WIOŚ.
W celu uzyskania informacji na temat prognozowanej
jakości wody w nowo budowanym zbiorniku
Świnna Poręba inwestor zlecił w roku ubiegłym dwa
opracowania: „Prognoza jakości wody w nowo budowanym
zbiorniku wodnym Świnna Poręba i w rzece
Skawie poniżej zbiornika” oraz „Badanie i prognoza
migracji manganu do wód rzeki Skawy w rejonie realizowanego
zbiornika wodnego Świnna Poręba”.
Termin wykonania opracowań został ustalony na
koniec 2008 r. z uwagi na potrzebę dodatkowych pomiarów
i obserwacji, które prowadzone są przez wykonawców
tych prac oraz dodatkowo przez WIOŚ.
W ekspertyzach zostaną wykorzystane również
obecnie zbierane wyniki monitoringu jakości wody
surowej i uzdatnionej Wadowickiego Przedsiębiorstwa
Wodociągów i Kanalizacji.
Dotychczasowe wyniki z ww. badań wykazały, że
wzrost manganu rozpuszczonego ponad wartości
dopuszczalne dla kategorii A1 występuje głównie
w okresie niżówek. Najwyższe stężenia tego wskaźnika
występują w Skawie poniżej przekroju zapory,
gdzie maksymalna wartość nie przekroczyła dopuszczalnej
dla kategorii A2 i wynosiła 0,07 mg Mn/
l, a w skrajnych przypadkach wzrost manganu rozpuszczonego
osiągał wartości 0,094–0,097 mg Mn/l
(według raportów WPWiK w Wadowicach z dnia: 24
października 2007 r. i 8 lutego 2008 r.). Wzrost ten
spowodowany jest obecnie podwyższonym przechodzeniem
manganu dwuwartościowego z wód podziemnych
do wód powierzchniowych w rejonie wyrobisk
żwirowych. Stężenia manganu przy ujęciu wody
dla Wadowic spadają średnio około 30% na skutek
utleniania i wytrącania się manganu w rzece.
W okresach intensywnych prac ziemnych w korycie
lub przy brzegu rzeki występuje wzrost mętności
wody (najwyższa notowana wartość według badań
WIOŚ w przekroju poniżej zapory to 22 NTU).
Podwyższona mętność wody występuje też przy opadach
deszczu, a w okresie wezbrań wartość tego
wskaźnika jest bardzo wysoka (kilkaset i więcej
NTU) i wynika z dużej podatności zlewni rzeki Skawy
na erozję. Wskaźnik ten nie jest limitowany
w ww. rozporządzeniu, natomiast dla kategorii A1
stężenie zawiesiny ogólnej nie powinno przekraczać
wartości 25 mg/l, a dla A2 – 30 mg/l.
Równocześnie informujemy, że w dniach od 29
maja do 4 czerwca 2007 r. Wojewódzki Inspektorat
Ochrony Środowiska w Krakowie przeprowadził
kontrolę realizowanych robót wykonywanych w ramach
przedsięwzięcia inwestycyjnego pn. „Budowa
zbiornika wodnego Świnna Poręba na rzece Skawie”
(protokół z kontroli nr 288/07). Kontrola miała charakter
interwencyjny i została wnioskowana przez
Starostwo Powiatowe w Wadowicach w związku ze
stwierdzeniem przez Wadowickie Przedsiębiorstwo
Wodociągów i Kanalizacji pogorszenia się jakości
wody pitnej, której źródłem jest rzeka Skawa poniżej
budowanego zbiornika. Zgodnie z treścią protokołu
cyt.: „badania jakości wody w zakresie wskaźników
fizykochemicznych i bakteriologicznych nie wykazały,
aby woda była niezdatna do picia, jednak stwierdzono
od pewnego czasu bardzo wysoki przyrost
stężenia manganu (górna granica dopuszczalna.),
który dawniej nie występował. WPWiK nie posiada
urządzeń dla redukcji tego metalu. Pogorszenie
w smaku wód sugerowało zmiany w biocenozie wód
rzeki”. W czasie kontroli dokonano szczegółowej wizji
lokalnej na wszystkich obiektach budowy. Kontrola
nie stwierdziła żadnych nieprawidłowości, lecz
wykazała, że „środki transportu poruszają się wcześniej
przygotowanymi utwardzonymi drogami wewnętrznymi.
Są to środki transportu nowoczesne,
w dobrym stanie technicznym i ich prace na tym terenie
nie stanowią zagrożenia dla czystości wód”,
a w konkluzji cyt.: „Stwierdza się dobrą organizację
robót, ścisłe wyznaczenia poruszania się pojazdów
i sprzętu, izolację koryta rzeki od realizacji zadań”.

618
Odnosząc się do kwestii poboru wody dla wodociągu
wadowickiego ze zbiornika Świnna Poręba
z głębokości 4 m poniżej zwierciadła wody – pozwoliłoby
to prawdopodobnie ujmować wodę mniej zanieczyszczoną
od tej, jaka będzie w obecnej lokalizacji
ujęcia. Jednak realizacja takiego wariantu wymaga
przede wszystkim zmiany podstawowych
funkcji zbiornika z przeciwpowodziowego i rekreacyjnego
na przeciwpowodziowy i do zaopatrzenia
w wodę do picia ze strefą ochronną, obejmującą część
zbiornika i ograniczoną rekreacją. Na taką realizację
nie wyrażają zgody samorządy i społeczeństwo
gmin zlokalizowanych na obrzeżu budowanego
zbiornika wodnego w Świnnej Porębie, upatrując korzyści
z wykorzystania zbiornika do celów turystycznych.
W tej sytuacji rozwiązaniem bardziej racjonalnym
wydaje się modernizacja stacji uzdatniania
wody w Wadowicach, z uwzględnieniem linii technologicznej
usuwania manganu. W przypadku gdy zlecone
opracowania pn.: „Prognoza jakości wody
w nowo budowanym zbiorniku wodnym Świnna Poręba
i w rzece Skawie poniżej zbiornika” oraz „Badanie
i prognoza migracji manganu do wód rzeki
Skawy w rejonie realizowanego zbiornika wodnego
Świnna Poręba” potwierdzą bezpośredni wpływ realizowanych
robót i zbiornika na zawartość manganu
w wodzie, inwestor nie będzie uchylał się od partycypowania
w kosztach modernizowanej linii technologicznej
redukcji manganu.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Maciej Nowicki
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie ponownego przeliczenia podstawy
wymiaru emerytury lub renty w myśl ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (558)
W związku z przesłanym przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 14 lutego 2008 r., znak SPS-024-
-558/08, zapytaniem pana posła Jana Kochanowskiego
„w sprawie ponownego przeliczenia podstawy
wymiaru emerytury lub renty w myśl ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych”
uprzejmie informuję, że każdy emeryt
i rencista może zgłosić wniosek o ponowne obliczenie
wysokości świadczenia od nowej podstawy wymiaru.
Do wniosku o przeliczenie świadczenia zainteresowany
zobowiązany jest jednak przedłożyć dokumenty
potwierdzające wysokość przychodu stanowiącego
podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie
społeczne w wybranym przez siebie okresie.
Zasady przeliczania emerytury od nowej podstawy
wymiaru są określone przepisami art. 110 i 111
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(tekst jednolity: Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze
zm.), natomiast rodzaje środków dowodowych, którymi
można dokumentować wysokość wynagrodzenia
stanowiącego podstawę wymiaru składek, określają
przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia
emerytalno-rentowe (Dz. U. Nr 10, poz. 49,
z późn. zm.).
W świetle tych przepisów dokumentem potwierdzającym
wysokość wynagrodzeń w celu ustalenia
(przeliczenia) podstawy wymiaru emerytury jest zaświadczenie
wystawione przez pracodawcę na druku,
według wzoru określonego przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych (aktualnie druk Rp 7), lub legitymacja
ubezpieczeniowa zawierająca stosowne wpisy
o okresach zatrudnienia i wysokości osiąganego
w tych okresach wynagrodzenia, która – w przypadku
załączenia jej do wniosku w oryginale – stanowi
samoistny środek dowodowy w postępowaniu
o świadczenia emerytalno-rentowe.
Wymaga podkreślenia, że począwszy od 1959 r.
– zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 6 października 1959 r. w sprawie legitymacji
ubezpieczeniowych (Dz. U. Nr 56, poz. 338)
wydanego w oparciu o art. 70 ust. 2 dekretu z dnia
25 czerwca 1954 r. o powszechnym zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin (tekst jednolity:
Dz. U. z 1958 r. Nr 23, poz. 97 z późn. zm.) – legitymacja
ubezpieczeniowa była podstawowym dowodem
objęcia pracownika ubezpieczeniem społecznym.
Obowiązek przedstawienia zakładowi pracy
legitymacji ubezpieczeniowej dla dokonania w niej
odpowiednich wpisów spoczywał na pracowniku, co
jednoznacznie wynikało z przepisu § 6 pkt 3 tego
rozporządzenia.
Problem braku zaświadczeń o wysokości osiąganego
w poszczególnych okresach wynagrodzenia
oraz wpisów w legitymacjach ubezpieczeniowych
wynika więc najczęściej jedynie z braku indywidualnej
aktywności i przezorności samych zainteresowanych.
Ustalając podstawę wymiaru świadczeń, uwzględnia
się wyłącznie prawidłowo i niepodważalnie udokumentowane
wysokości dochodów osiąganych
z pracy, nie ma natomiast miejsca na domniemanie
co do wysokości wypłaconego pracownikowi wynagrodzenia.
Zaświadczenie o wysokości zarobków powinno
być zatem wystawione przez pracodawcę (lub
prawnego następcę pracodawcy) na podstawie dokumentacji
płacowej. Jeżeli dokumentacja taka nie istnieje,
dopuszczalne jest ustalenie wysokości wynagrodzenia
na podstawie dokumentacji zastępczej,
tj. akt osobowych pracownika (umowa o pracę, angaże,
pisma o powołaniu, mianowaniu oraz inne pi-

619
sma określające wynagrodzenie danej osoby), jednak
pod warunkiem że wysokość poszczególnych
składników wynagrodzenia została w tych dokumentach
określona kwotowo, a wykazane składniki
podlegały składce na ubezpieczenie społeczne.
Przy ustalaniu podstawy wymiaru świadczeń
z dokumentacji zastępczej obowiązuje bowiem ścisła
zasada uwzględniania tylko takich składników wynagrodzenia
określonego w aktach osobowych, które
przysługiwały bezwarunkowo w czasie trwania
zatrudnienia jako stałe składniki w określonej wysokości
– np. wynagrodzenie zasadnicze, stałe dodatki
określone kwotowo itp. Inne składniki wynagrodzenia,
podlegające obowiązkowi ubezpieczenia
społecznego – premie, nagrody czy dodatki – mogą
być uwzględnione tylko wówczas, jeżeli zachowana
dokumentacja wskazuje niewątpliwie na ich faktyczną
wypłatę w określonej wysokości.
Nie można więc uwzględniać premii, nagród czy
dodatków, określonych w dokumentacji osobowej
pracownika jako składniki wynagrodzenia przysługujące
warunkowo (np. uzależnione od wykonania
planu produkcyjnego) lub uznaniowo i wypłacanych
w zmiennych wysokościach, w razie braku dokumentów
potwierdzających ich wysokość i wypłatę.
W przypadku gdy w aktach osobowych pracownika
wynagrodzenie określone jest stawką godzinową,
dopuszczalne jest ustalenie wynagrodzenia stanowiącego
podstawę wymiaru świadczenia tylko wówczas,
jeżeli zachowały się dane dotyczące ilości godzin,
jaką pracownik faktycznie przepracował w danym
okresie na określonym stanowisku (dziennie,
tygodniowo lub miesięcznie).
Uważam, że dopuszczenie możliwości dokumentowania
zarobków na podstawie wiarygodnej dokumentacji
zastępczej stanowi optymalne rozwiązanie
problemu osób, które nie są w stanie przedłożyć zaświadczenia
wystawionego na podstawie dokumentacji
płacowej.
Obowiązujące do końca 1990 r. przepisy o archiwizacji
zobowiązywały zakłady pracy do przechowywania
dokumentacji płacowej pracowników
przez okres 12 lat, natomiast akt osobowych przez
okres 50 lat od zwolnienia pracownika. Dlatego też
w przepisach o emeryturach i rentach jako podstawową
przyjęto zasadę, że do podstawy wymiaru
tych świadczeń przyjmuje się zarobki z 10 kolejnych
lat wybranych z ostatniego 20-lecia, czyli z okresu
przypadającego po roku 1979. Począwszy od 1 stycznia
1991 r. – zgodnie z rozporządzeniem ministra
finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad
prowadzenia rachunkowości (Dz. U. Nr 10, poz. 35)
– archiwa państwowe nie wydają zezwolenia na likwidowanie
dokumentacji płacowej zakładów pracy
przed upływem 50-letniego okresu jej przechowywania.
Likwidacja zakładu pracy nie zawsze przekreśla
możliwość uzyskania potrzebnych dowodów dot. wysokości
zarobków.
Jeżeli zakład pracy został zlikwidowany, a było
to przedsiębiorstwo państwowe, były pracownik
powinien zwrócić się o wydanie odpowiednich dokumentów
do sukcesorów zlikwidowanego państwowego
zakładu pracy. Sukcesorami mogą być
np. przedsiębiorstwa państwowe, które powstały
w wyniku zmian organizacyjnych, czy też spółki
prawa cywilnego lub handlowego, które powstały
po sprywatyzowaniu przedsiębiorstwa państwowego
i przejęły majątek oraz akta zlikwidowanego
przedsiębiorstwa.
W razie braku sukcesora osoba zainteresowana
może zwrócić się do organu założycielskiego albo
nadrzędnego swojego byłego pracodawcy, którymi
najczęściej byli wojewoda lub właściwy minister.
Organy nadrzędne mają bowiem obowiązek prawny
przejmowania, zabezpieczania i udostępniania
dokumentacji pracowniczej po zlikwidowanych lub
zniesionych państwowych jednostkach organizacyjnych.
Jeżeli nie ma możliwości uzyskania wymaganych
dowodów (zaświadczenia pracodawcy lub legitymacji
ubezpieczeniowej), możliwe jest przedłożenie
w organie rentowym kopii dokumentacji płacowej
sporządzonej przez archiwum lub inną instytucję
przechowującą dokumentację danego zakładu pracy.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych, aby ułatwić
ubezpieczonym poszukiwanie dokumentacji płacowo-osobowej,
opracował – na podstawie informacji
z urzędów wojewódzkich, ministerstw, urzędów centralnych
i archiwów państwowych – „Wykaz zlikwidowanych
lub przekształconych zakładów pracy”.
Zawiera on wciąż aktualizowany alfabetyczny spis
zakładów, ze wskazaniem obecnego miejsca przechowywania
dokumentacji osobowej i płacowej byłych
pracowników. Jest dostępny do wglądu w każdym
organie rentowym, jak również na stronie internetowej
ZUS-u.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że – zgodnie
z art. 80 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity:
Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) – w celu
ustalenia prawa do świadczeń oraz ich wysokości
ubezpieczeni zobowiązani są m.in. do przedstawiania
stanów faktycznych mających wpływ na prawo
lub wysokość świadczeń oraz przedkładania stosownych
środków dowodowych.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest instytucją
zobowiązaną do ustalenia prawa i wysokości świadczeń
z zakresu ubezpieczenia społecznego przy ścisłym
i precyzyjnym stosowaniu obowiązujących
przepisów. W przypadku stwierdzenia braku odpowiednich
dokumentów, czy też złożenia dokumentacji
zawierającej nieścisłości albo budzącej jakiekolwiek
wątpliwości ZUS ma prawo wydać decyzję odmowną,
a osoby zainteresowane mogą dochodzić
swoich praw w sądowym postępowaniu odwoławczym
(w myśl art. 118 ust. 7 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z FUS – zgodnie
z art. 83 ust. 2 ww. ustawy z dnia 13 października

620
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych – na
podstawie art. 477 9 –477 14a ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. Kodeks postępowania cywilnego – Dz. U.
Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).
W postępowaniu sądowym dopuszczalne jest
przeprowadzenie wszelkich dowodów dla wykazania
okoliczności mających wpływ na prawo do świadczenia
i jego wysokość – i to zarówno wtedy gdy Zakład
Ubezpieczeń Społecznych kwestionuje treść załączonych
do wniosku dokumentów, jak i wówczas gdy
osoba ubiegająca się o świadczenie z różnych przyczyn
nie może takich dokumentów przedstawić. Sąd
ma bowiem obowiązek rozważenia na nowo całego
zebranego w sprawie materiału oraz prawo do jego
własnej oceny (art. 233 § 1 K.p.c.).
Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wyrok
sądu – niezależnie od uzasadnienia tego rozstrzygnięcia
– wiąże nie tylko strony i sąd, który go
wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe,
w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Odnosząc się do poruszonego w zapytaniu pana
posła problemu tzw. starego portfela emerytur i rent,
czyli świadczeń przyznanych lub waloryzowanych
w latach 1993–1998, których wysokość została ustalona
przy zastosowaniu kwoty bazowej niższej niż
100% przeciętnego wynagrodzenia aktualnego na
dzień ustalenia wysokości świadczenia, uprzejmie
wyjaśniam, że kwestię likwidacji zróżnicowania
kwot bazowych reguluje art. 194a ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych zakończył już
przeliczanie emerytur i rent przysługujących osobom,
które urodziły się przed 1930 r. (podwyżki dokonano
w latach 2005–2006). Przeliczenie świadczeń
przysługujących osobom młodszym, urodzonym
po dniu 31 grudnia 1929 r., miało być rozłożone
na 4 lata, poczynając od 1 marca 2007 r., a kończąc
na 1 marca 2010 r. Zgodnie jednak ze znowelizowanym
z dniem 1 stycznia 2008 r. ust. 5 art. 194a ww.
ustawy – od dnia 1 marca 2008 r. wysokość pobieranych
przez te osoby emerytur i rent zostanie obliczona
ponownie, od kwoty bazowej podwyższonej do
100% przeciętnego wynagrodzenia przyjętego do
ustalenia ich wysokości, z uwzględnieniem wszystkich
kolejnych waloryzacji, jakie miały miejsce od
dnia ich przyznania.
Należy podkreślić, że obowiązujące przepisy nie
przewidują wyrównań za lata ubiegłe. To oznacza, iż
emeryci i renciści otrzymują wyższe świadczenia od
terminu, w którym zgodnie z ww. ustawą podlegają
one ponownemu obliczeniu z urzędu.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, że Trybunał
Konstytucyjny w orzeczeniu z dnia 30 października
2007 r. (sygn. akt P 36/06) uznał, że artykuł
art. 194a ust. 4 i 5 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z FUS zawierający
mechanizm stopniowego przeliczenia świadczeń jest
zgodny z wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP zasadą
sprawiedliwości społecznej oraz wyrażoną w art. 32
konstytucji zasadą równości wobec prawa i zakazu
dyskryminacji.
W myśl art. 190 pkt 1 Konstytucji RP orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie
obowiązującą i są ostateczne.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, że w 1994 r. nie
wydano żadnych przepisów wstrzymujących waloryzację
świadczeń na okres 2 lat. Emerytury i renty
podlegały waloryzacji w 1995 r. dwukrotnie: od
1 marca i od 1 grudnia. Kolejna waloryzacja nastąpiła
1 września 1996 r.
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie likwidacji skutków przymrozków
i długotrwałego braku opadów na Podkarpaciu
w okresie wschodów i pierwszej fazy wegetacji
roślin uprawnych (560)
W związku z przesłanym przy piśmie z dnia 14
lutego 2008 r., znak: SPS-024-560/08, zapytaniem
posła Marka Kuchcińskiego w sprawie likwidacji
skutków przymrozków i długotrwałego braku opadów
na Podkarpaciu w okresie wschodów i pierwszej
fazy wegetacji roślin uprawnych uprzejmie Pana
Marszałka informuję, co następuje.
Zgodnie z informacją uzyskaną od wojewody podkarpackiego
(pismo z dnia 28 lutego 2008 r., znak
ŚR.VI-5220/4/08) wiosenne przymrozki na terenie
woj. podkarpackiego miały miejsce w dniach 1–2 maja
ubiegłego roku. Spowodowały one znaczne straty
zwłaszcza w przypadku upraw sadowniczych.
Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szczegółowego
zakresu i kierunków działań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji
(Dz. U. Nr 77, poz. 514) udzielane są od
1 maja 2007 r. preferencyjne kredyty na wznowienie
produkcji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej dla producentów rolnych
poszkodowanych w wyniku klęski m.in. wymarznięcia
i suszy (do 30 kwietnia 2007 r. kredyty te udzielane
były na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych
kierunków działań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji
(Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.). Warunkiem
uruchomienia linii kredytów klęskowych jest doko-

621
nanie oszacowania szkód przez komisję powołaną
przez wojewodę w ciągu 2 miesięcy od dnia stwierdzenia
skutków klęski oraz wystąpienie właściwego
wojewody do ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z wnioskiem o uruchomienie linii kredytów klęskowych
w ciągu 3 miesięcy od dnia stwierdzenia skutków
klęski.
Zgodnie z warunkami i zasadami udzielania
kredytów z dopłatami Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa do oprocentowania na wznowienie
produkcji w gospodarstwach rolnych i działach
specjalnych produkcji rolnej powyższe kredyty
klęskowe mogą być udzielane przez banki w terminach:
— do 31 grudnia tego samego roku – w przypadku
zgód na uruchomienie linii kredytowych wydanych
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w okresie
od 1 stycznia do 31 maja,
— do 30 czerwca następnego roku – w przypadku
zgód na uruchomienie linii kredytowych wydanych
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w okresie od
1 czerwca do 31 grudnia.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi pismami z dnia
27 sierpnia 2007 r., znak Fwe- 3133/124/KK/07/
4006, oraz z dnia 08 stycznia 2008 r., znak Fwe-
3133/02/KK/08/152, wyraził zgodę na uruchomienie
preferencyjnej linii kredytowej na wznowienie produkcji
dla 1494 gospodarstw rolnych i działów specjalnych
produkcji rolnej (w tym także sadowniczych),
poszkodowanych w wyniku klęski wymarznięcia
w 2007 roku, położonych na terenie gmin woj.
podkarpackiego. A zatem rolnicy gmin wymienionych
we wniosku wojewody podkarpackiego, u których
oszacowano zakres i wysokość szkód spowodowanych
klęską wymarznięcia w 2007 r., mogą ubiegać
się o preferencyjne kredyty na wznowienie produkcji
rolnej.
Zgodnie z wnioskiem wojewody podkarpackiego
w wyniku przymrozków na obszarze 74 gmin łączna
wartość strat oszacowanych przez komisje wyniosła
32 851 479 zł.
Pragnę nadmienić, że w związku ze znacznymi
stratami w uprawach rolnych spowodowanymi wymarznięciami
w ubiegłym roku Rada Ministrów
w dniu 3 lipca 2007r. podjęła uchwałę w sprawie
ustanowienia programu pomocy dla gospodarstw
rolnych, grup producentów rolnych, wstępnie uznanych
grup producentów owoców i warzyw, uznanych
organizacji producentów owoców i warzyw lub
przedsiębiorstw przetwórstwa rolno-spożywczego
w celu złagodzenia szkód spowodowanych wymarznięciami
w uprawach rolnych.
Program ten przewiduje udzielanie m.in. następujących
form pomocy:
1. Stosowanie dopłat do oprocentowania kredytów
bankowych na wznowienie produkcji w gospodarstwach
rolnych lub działach specjalnych produkcji
rolnej znajdujących się na obszarach, gdzie szkody
powstały w związku z klęską wymarznięcia.
Kwota kredytu nie może przekroczyć wysokości
szkód w uprawach rolnych oszacowanych przez komisję
powołaną przez wojewodę, natomiast wysokość
pomocy agencji nie może przekroczyć: 80%
kwoty obniżenia dochodu, wynikającego z opinii wojewody,
lub 90% kwoty obniżenia dochodu, wynikającego
z opinii wojewody – dla gospodarstw rolnych
położonych na obszarach ONW i Natura 2000. Kredyt
może zostać udzielony na okres 4 lata w przypadku
nakładów na zakup rzeczowych środków do
produkcji rolnej i 5 lat na zakup kwalifikowanego
materiału szkółkarskiego na odtworzenie sadu.
Oprocentowanie kredytu dla kredytobiorcy, przy
obowiązującej stopie redyskonta, wynosi aktualnie
2,16%. Od kredytobiorcy nie jest wymagane wniesienie
udziału własnego, natomiast kredytobiorca
w przypadku kredytów obrotowych winien w terminie
3 miesięcy od dnia pobrania środków finansowych
z banku udokumentować co najmniej 50% wydatków
poniesionych na zakupy dokonane po dniu
wystąpienia szkody.
2. Wydłużenie do 5 lat okresu spłaty zaciągniętych
wcześniej kredytów na wznowienie produkcji
w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku tej klęski.
Spłata pozostałych kredytów z dopłatami do
oprocentowania ze środków ARiMR może być prolongowana
zgodnie z warunkami określonymi w umowach
zawartych, zgodnie z przepisami rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie
szczegółowych kierunków działań Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów
ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.),
przez ARiMR z bankami.
3. Podwyższenie z 35% do 50% dopłaty do składki
ubezpieczenia upraw rolnych wymienionych w ustawie
z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpieczeniach upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 150,
poz. 1249, z późn. zm.). Zmiana ta została dokonana
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 29 maja
2007 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie dopłat
do składek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich (Dz. U. Nr 98, poz.
649). Na 2008 rok dopłata do składki ubezpieczenia
ustalona została również w wysokości 50% składki.
4. Stosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidualny
wniosek rolnika poszkodowanego wymarznięciami
w uprawach rolnych, ulg w opłacaniu bieżących
składek na ubezpieczenie społeczne oraz regulowaniu
zaległości z tego tytułu w formie odraczania terminu
płatności składek i rozkładania ich na dogodne
raty.
5. Stosowanie przez prezesa Agencji Nieruchomości
Rolnych ulg w opłatach czynszu dzierżawnego
w związku z wymarznięciami w uprawach rolnych
na podstawie art. 700 Kodeks cywilny.
6. Stosowanie przez wójtów, burmistrzów lub
prezydentów miast w uzasadnionych przypadkach
ulg i zwolnień w opłatach podatku rolnego, na podstawie
ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku

622
rolnym (Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969, z późn. zm.),
w związku z wymarznięciami w uprawach rolnych.
7. Wprowadzenie zmian w zasadach ustalania
dochodu z 1 ha przeliczeniowego w gospodarstwach
rolnych dla celów przyznawania pomocy stypendialnej
i socjalnej rodzinom rolniczym poszkodowanym
na skutek wymarznięć w uprawach rolnych.
8. Udzielanie gospodarstwom rolnym, które poniosły
szkody na skutek wymarznięć w uprawach
rolnych, pomocy na podstawie ustawy z dnia 12
marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.).
Zgodnie z informacją uzyskaną od wojewody podkarpackiego
występujące lokalnie na terenie województwa
dłuższe okresy braku opadów atmosferycznych
nie spowodowały większych strat w uprawach
rolnych (do żadnej z komisji gminnych powołanych
na terenie województwa podkarpackiego nie wpłynęło
zgłoszenie o potrzebie oszacowania strat).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie likwidacji abonamentu
radiowo-telewizyjnego (561)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Marka Kuchcińskiego w sprawie
likwidacji abonamentu radiowo-telewizyjnego,
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-561/08),
uprzejmie przesyłam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, że zarówno radio,
jak i telewizja publiczna są dobrami narodowymi
i nie można ich stawiać w sytuacji nadzwyczajnego
wyzwania finansowego, pozbawiając w zupełności
dofinansowania ze strony państwa.
W związku z niedostatecznymi uregulowaniami
kwestii abonamentu radiowo-telewizyjnego koniecznym
jest podjęcie prac legislacyjnych w tej materii.
Abonament nie zostanie zlikwidowany, zanim nie
zostanie dopracowany alternatywny sposób dofinansowywania
mediów publicznych przez państwo.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego nie podejmie
decyzji o likwidacji abonamentu, w momencie
kiedy nie ma alternatywy, czyli nie ma innego
sposobu finansowania misyjności w polskim radiu
i polskiej telewizji. Decyzje w tej sferze będą podejmowane
kompleksowo i równolegle. Nie może być
likwidacji abonamentu, jeżeli nie ma wskazania źródła
pokrycia luki, która pojawi się w środkach telewizji
publicznej i radia publicznego. Pomysły na zastąpienie
abonamentu nie są jeszcze w pełni dopracowane
i potrzeba czasu, zanim zostanie wybrany
najlepszy z nich.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że prace w zakresie
zastąpienia opłat abonamentowych przez
nowy system finansowania radiofonii i telewizji publicznej
trwają obecnie w Sejmie RP. Pytania postawione
w interpelacji dotyczą toku prac, który nie
leży w kompetencji ministra właściwego ds. kultury
i ochrony dziedzictwa narodowego. W chwili
obecnej w Sejmie RP przygotowywane są decyzje
dotyczące przedmiotowej kwestii, lecz nie przybrały
one jeszcze formy projektu przepisów prawnych.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż rozważania dotyczące
różnych systemów finansowania nadawców
publicznych nie mogą być traktowane jako ostateczne
decyzje dotyczące wyboru jednego z możliwych
rozwiązań.
Chciałbym podkreślić, iż przy tworzeniu prawa
należy mieć na względzie przede wszystkim dobro
widzów i słuchaczy. Realizując te cele, należy zapewnić
wypełnianie misji publicznej przez media
publiczne oraz wyasygnować środki na jej realizację.
W tej sferze nie powinny mieć miejsca działania,
które mogłyby wywoływać negatywne skutki dla
polskiej kultury.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Kuchcińskiego
w sprawie przywrócenia kursu pociągu
na trasie Przemyśl–Zagórz (562)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie nr SPS-024-562/08 z dnia 14 lutego 2008 r.
posła pana Marka Kuchcińskiego w sprawie przywrócenia
kursowania pociągu na trasie Przemyśl–
–Zagórz przedkładam poniższą informację.
Rozważając możliwość przywrócenia kursowania
pociągu Przemyśl–Zagórz przez terytorium
Ukrainy, należy wziąć pod uwagę szereg aspektów,

623
takich jak: uwarunkowania prawne funkcjonowania
transportu kolejowego w Polsce, prognozy w odniesieniu
do ruchu pasażerskiego w przedmiotowej
relacji, stan techniczny linii kolejowych na trasie
kursowania pociągu, efektywność ekonomiczna
ewentualnego przedsięwzięcia, wola partnerów zagranicznych.
Dodatkowe komplikacje rodzi fakt, że Ukraina
jest państwem trzecim w stosunku do państw Unii
Europejskiej i granica pomiędzy Polską a Ukrainą
jest granicą zewnętrzną obszaru UE, a od 21 grudnia
2007 r. stała się granicą obszaru Schengen. Można
przewidywać, że ewentualny przejazd pociągu
przez terytorium Ukrainy musiałby odbywać się na
zasadzie tranzytu uprzywilejowanego bez możliwości
wsiadania i wysiadania pasażerów na terytorium
naszego sąsiada, przy czym wszelkie kwestie związane
z bezpieczeństwem przejazdu, tj. np. nadzorowanie
przejazdu pociągu, musiałyby zostać szczegółowo
określone przez służby graniczne.
Kolejną bardzo ważną kwestią jest efektywność
ekonomiczna ewentualnego połączenia kolejowego.
Biorąc pod uwagę fakt, że ustawa o transporcie kolejowym
z dnia 23 marca 2003 r. przewiduje możliwość
dofinansowania międzynarodowych przewozów
pasażerskich tylko na odcinku biegnącym przez
obszar Polski, pełny koszt przejazdu pociągu przez
terytorium Ukrainy ponosiłby polski przewoźnik
bez możliwości ubiegania się o rekompensatę w ramach
wykonywania usług publicznych. Przy równoczesnym
braku prognoz przewidujących znaczący,
wieloletni wzrost potoku pasażerów w rozpatrywanej
relacji brak jest przesłanek do zbilansowania
w przyszłości kosztów przedsięwzięcia wpływami za
przejazdy od pasażerów.
Przy rozpatrywaniu przedmiotowej kwestii należy
również wziąć pod uwagę niezbędne nakłady inwestycyjne
w infrastrukturę kolejową oraz w infrastrukturę
potrzebną do sprawnego wykonywania
kontroli organów państwowych na granicy zewnętrznej
UE. Sam koszt rewitalizacji linii kolejowych
dla potrzeb przywrócenia kursowania pociągu
na trasie Przemyśl–Zagórz przez terytorium Ukrainy,
bez inwestycji w przejściu granicznym, szacowany
jest na kwotę około 105 mln zł. Wygospodarowanie
takich środków przez PKP PLK SA może być
problematyczne, gdyż w pierwszej kolejności środki
finansowe kierowane są na priorytetowe projekty
inwestycyjne ujęte w Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013.
Należy sobie zdawać sprawę, że w przyszłości,
podobnie jak obecnie, kolejowe przejście graniczne
Krościenko–Chyrów będzie miało znaczenie przede
wszystkim dla obsługi ruchu przygranicznego w regionie
Podkarpacia. Kluczową rolę w obsłudze międzynarodowych
połączeń dalekobieżnych Polski ze
Słowacją i Ukrainą odgrywają kolejowe przejścia
graniczne w Medyce i Muszynie.
Przejście graniczne w Krościenku niewątpliwie
poprawiłoby dostępność komunikacyjną rejonu Podkarpacia,
ale otwartym pytaniem pozostaje kwestia
możliwości dofinansowania przewozów przez zamawiającego
przewozy, którym w rozpatrywanym
przypadku byłby samorząd terytorialny.
Wychodząc jednak naprzeciw potrzebom regionu
i dostrzegając jego potencjał, przewoźnicy wykonujący
przewozy pasażerskie opracowali nową ofertę
przewozową na rozkład jazdy 2007/2008 poprawiającą
połączenia południowo-wschodniej Polski z resztą
kraju.
Do Przemyśla, tak jak obecnie, kursują codziennie
dwa pociągi ekspresowe: „Małopolska” z Gdyni
przez Warszawę i Kraków oraz „Pieniny” z Warszawy
przez Kraków. Nowością jest pociąg Tanich Linii
Kolejowych „Wielkopolanin” kursujący codziennie
w relacji Poznań–Przemyśl. Połączenie to zapewnia
dogodną komunikację z Wielkopolską, Dolnym Śląskiem,
Opolszczyzną i Górnym Śląskiem.
Obsługa wspomnianego regionu została wzmocniona
także od strony linii Tarnów–Nowy Sącz–
–Muszyna. W ruchu lokalnym udostępnione zostały
podróżnym pociągi PKP EuroCity „Józef Bem”
oraz grupa wagonów z pociągu ekspresowego „Pieniny”,
a w weekendy także ekspres „Ernest Malinowski”,
zapewniające dogodne połączenie z Krakowem
i Warszawą.
Jestem przekonany, ze ścisła współpraca spółek
PKP Intercity i PKP Przewozy Regionalne będzie
owocowała dalszą poprawą obsługi transportowej
mieszkańców analizowanego obszaru.
Proszę o przyjęcie powyższej informacji.
Warszawa, dnia 14 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie remontu dworców kolejowych
na trasie Poznań–Wrocław (563)
Odpowiadając na interpelację Posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej Pana Wiesława Szczepańskiego
przekazaną przy piśmie z dnia 14 lutego 2008 r.
(nr SPS-024-563/08) w sprawie remontów dworców
kolejowych na trasie E59 Poznań–Wrocław, przedstawiam
następujące informacje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedłożonymi przez
Zarząd PKP SA w związku z przygotowaniami do
mistrzostw Euro 2012 na trasie Poznań–Wrocław
planowane są modernizacje i remonty dworców

624
w Poznaniu, Wrocławiu, Lesznie oraz innych obiektów
dworcowych na przedmiotowej linii.
W odniesieniu do dworca w Poznaniu informuję,
iż obecnie trwa procedura przetargowa mająca na
celu wyłonienie wykonawcy koncepcji programowo-
-przestrzennej dla zintegrowanego centrum komunikacyjnego
Poznań Główny. Do czasu zakończenia
prac komisji nie jest możliwe określenie terminu
oraz zakresu prac remontowo-budowlanych. Termin
zakończenia pracy komisji upływa w dniu 08 marca
2008 r.
W odniesieniu do dworca we Wrocławiu został
ogłoszony konkurs na opracowanie koncepcji programowo-przestrzennej
obejmującej obszar PKP
ograniczony ulicami: Piłsudskiego, Suchą, Borowską
i tunelem przy ulicy Joannitów, uwzględniający
również koncepcję architektoniczną zagospodarowania
dworca Wrocław Główny.
Odnośnie do dworca w Lesznie remont budynku
dworca przewidziany jest na lata 2009–2010, wraz z
remontem dworca, który ma objąć:
— termoizolację budynku wraz z przebudową
ściany frontowej,
— wymianę instalacji c.o. związaną z przejściem
z ogrzewania węglowego na gazowe,
— nowe zagospodarowanie części ogólno dostępnej,
— nowy wystrój wnętrza a także
— planowana jest modernizacja placu dworcowego.
Dworzec w Kościanie nie jest przewidziany do remontu
przez PKP SA. W związku z trwającym procesem
przekazania obiektu gminie PKP SA podjęła
współpracę z władzami samorządowymi w celu
zmiany wyglądu dworca w Kościanie oraz nadania
mu nowej funkcji.
Dla pozostałych dworców zlokalizowanych na
rzeczonej linii harmonogram i zakres prac remontowo-budowlanych
przedstawiono w formie tabelarycznej
w następujący sposób.
L.P. NAZWA DWORCA ZAKRES PRAC
ROK REMONTU
2008 2009 2010 2011 2012
1 2 3 5 6 7 8 9
1. Luboń
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni i kas, wymiana stolarki
x
2. Puszczykówko
3. Puszczykowo
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni i WC
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni, kas i WC
x x
x x
4. Mosina
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni, kas i WC
x
5. Iłowiec
6. Czempiń
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni i kas
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni i kas
x x
x
7. Oborzyska Stare
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni i WC
x
8. Przysieka Stara
9. Stare Bojanowo
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana
stolarki, malowanie poczekalni i kas
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni i WC
x
x
10. Lipno Nowe
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni
x
11. Rydzyna remont dachu, odnowienie elewacji, poczekalni, WC x
12. Bojanowo
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni i WC
x
13. Rawicz
remont dachu, odnowienie elewacji, malowanie
poczekalni, kas, WC
x x
14. Wrocław Żerniki
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana
stolarki, remont klatki schodowej
x

625
L.P. NAZWA DWORCA ZAKRES PRAC
ROK REMONTU
2008 2009 2010 2011 2012
1 2 3 5 6 7 8 9
15. Wrocław Kuźniki
Odnowienie elewacji, wymiana stolarki, rozbiórka
dobudówki, remont klatki schodowej
x
x
16. Wrocław Mikołajów
odnowienie elewacji z wykonaniem ocieplenia, wymiana
stolarki, remont klatki schodowej
x
17. Wrocław Pracze
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,
remont klatki schodowej
x
18. Wrocław Psie Pole
naprawa dachu, odnowienie elewacji, docieplenie ścian,
wymiana stolarki, remont klatki schodowej
x
19. Wrocław Kowale remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki x
20. Wrocław Swojczyce
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,
remont klatki schodowej
x
21. Wrocław Leśnica
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,
remont klatki schodowej
x
x
22. Wrocław Nadodrze
kapitalny remont dachu, naprawa i uzupełnienie
ubytków elewacji z cegły licowej, czyszczenie i mycie
x
x
23. Wrocław Brochów remont elewacji, wymiana stolarki x
24. Wrocław Zachodni remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki x
25 Szewce
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,
remont klatki schodowej
x
x
26. Pęgów Wykonanie wc w budynku dworca x
27. Oborniki Śląskie
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,
remont klatki schodowej
x
28. Osola
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,
remont klatki schodowej, remont wc zewnętrznych
x
x
29. Skokowa
remont dachu, odnowienie elewacji, wymiana stolarki,
remont klatki schodowej
x
x
30. Wrocław Korzeńsko
remont dachu, remont elewacji, wymiana stolarki,
remont klatki schodowej
x
x
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie możliwości przejścia na wcześniejszą
emeryturę lub inne świadczenie w przypadku
rozwiązania umowy o pracę z obecnym
pracodawcą w celu zaopiekowania się starszą
i schorowaną matką (565)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 14 lutego 2008 r.,
znak SPS-024-565/08, dotyczące zapytania posła

626
Jarosława Rusieckiego w sprawie możliwości przejścia
na wcześniejszą emeryturę lub inne świadczenie
w przypadku rozwiązania umowy o pracę z obecnym
pracodawcą w celu zaopiekowania się chorą
matką wyjaśniam.
W zreformowanym systemie ubezpieczeń społecznych
wprowadzonych ustawą z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.) przyjęto generalną zasadę, że z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych przyznawane będą
emerytury należne z powodu spełnienia ryzyka
ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w przepisach
wieku lub niemożności kontynuowania pracy
zarobkowej z powodu niezdolności do pracy, co oznacza
przede wszystkim przyznawanie świadczeń z chwilą
osiągnięcia wieku emerytalnego wynoszącego 60
lat dla kobiet oraz 65 lat dla mężczyzn i uzależnienie
wysokości świadczenia od wartości składek wpłaconych
do systemu ubezpieczonego.
Przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z FUS przewidują możliwość skorzystania
z wcześniejszej emerytury kobietom urodzonym
po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem
1 stycznia 1969 r.
Regulację tę zawiera art. 46 w związku z art. 29
ustawy – stanowiąc, że prawo to przysługuje kobiecie
po osiągnięciu 55 lat życia, jeżeli ma co najmniej
30-letni okres składkowy i nieskładkowy albo jeżeli
posiada co najmniej 20-letni okres składkowy i nieskładkowy
oraz została uznana za całkowicie niezdolną
do pracy.
Z możliwości przyznania emerytury na zasadach
określonych w tym przepisie może skorzystać kobieta,
która ostatnio przed zgłoszeniem wniosku o emeryturę
była pracownikiem oraz w okresie ostatnich
24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu
lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym pozostawała
w stosunku pracy co najmniej przez 6 miesięcy,
chyba że w dniu zgłoszenia wniosku o emeryturę
jest uprawniona do renty z tytułu niezdolności
do pracy.
Warunek pozostawania ostatnio w stosunku pracy,
zgodnie z art. 29 ust. 3, oraz warunek posiadania
6 miesięcy ubezpieczenia pracowniczego w okresie
24 miesięcy podlegania ubezpieczeniu społecznemu
nie jest wymagany od kobiety, która przez cały okres
wymagany do przyznania emerytury podlegała
ubezpieczeniu społecznemu z tytułu pozostawania
w stosunku pracy.
Warunki wymagane ustawą muszą być spełnione
najpóźniej do dnia 31 grudnia 2008 r. Ponadto
prawo do wcześniejszej emerytury przysługuje kobiecie,
która nie jest członkiem otwartego funduszu
emerytalnego albo złożyła wniosek o przekazanie
zgromadzonych tam środków do budżetu państwa.
Na wymagany ustawą okres ubezpieczenia/zatrudnienia
składają się:
1) okresy składkowe, tj. okresy, w których była
opłacana składka na ubezpieczenie społeczne z tytułu
zatrudnienia lub z tytułu podlegania innemu
pozarolniczemu ubezpieczeniu społecznemu,
2) okresy nieskładkowe w myśl ustawy to m.in.
przypadające przed dniem nabycia prawa do emerytury
lub renty okresy niewykonywania pracy w granicach
do 6 lat, spowodowane koniecznością opieki
nad innym niż dziecko członkiem rodziny zaliczonym
do I grupy inwalidów lub uznanym za osobę
niepełnosprawną w stopniu znacznym, sprawowanej
przez członka jego rodziny w wieku powyżej 16 lat,
który w okresie sprawowania opieki nie osiągnął
przychodu przekraczającego miesięcznie połowę najniższego
wynagrodzenia.
Przy ustalaniu prawa do emerytury oraz renty
oraz obliczaniu ich wysokości okresy nieskładkowe
uwzględnia się w wymiarze jednej trzeciej udowodnionych
okresów składkowych.
W odniesieniu do sytuacji pani Elżbiety Mozal
wymóg odpowiedniego okresu ubezpieczenia jest już
spełniony, natomiast nie będzie spełniony wymóg
osiągnięcia wymaganego wieku emerytalnego.
Fakt rozwiązania przez zainteresowaną umowy
o pracę z obecnym pracodawcą w celu zaopiekowania
się starszą i schorowaną matką nie stanowi żadnej
przesłanki do przyznania z tego tytułu wcześniejszej
emerytury.
Jeśli chodzi o uprawnienia do świadczeń z pomocy
społecznej, należy wskazać, że świadczeń tych
udzielają gminne i miejskie ośrodki pomocy społecznej,
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.). Przyznanie świadczeń następuje co do
zasady po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu
środowiskowego. Kierownik ośrodka pomocy społecznej,
podejmując decyzję, ocenia całość sytuacji
osobistej, rodzinnej, dochodowej i majątkowej osób
i rodzin ubiegających się o pomoc. Kryteria dochodowe
uprawniające do świadczeń pieniężnych to 351 zł
na osobę w rodzinie i 477 zł dla osoby samotnie gospodarującej.
Katalog świadczeń pomocy społecznej określa
art. 36 ustawy o pomocy społecznej. Są wśród nich
świadczenia pieniężne, takie jak zasiłki stałe, okresowe
czy celowe, a także świadczenia niepieniężne
– pomoc rzeczowa, pobyt i usługi w ośrodku wsparcia,
usługi opiekuńcze, pomoc w formie posiłku.
Jednym ze świadczeń z pomocy społecznej jest
składka na ubezpieczenie społeczne za osoby opiekujące
się ciężko lub długotrwale chorym członkiem
rodziny. Zgodnie z art. 42 ustawy o pomocy społecznej
za osobę, która zrezygnuje z zatrudnienia w związku
z koniecznością sprawowania bezpośredniej, osobistej
opieki nad długotrwale lub ciężko chorym
członkiem rodziny oraz wspólnie niezamieszkującymi
matką, ojcem lub rodzeństwem, ośrodek pomocy
społecznej opłaca składkę na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe od kwoty kryterium dochodowego
na osobę w rodzinie, jeżeli dochód na osobę w rodzinie
osoby opiekującej się nie przekracza 150% kwoty
kryterium dochodowego na osobę w rodzinie (obec-

627
nie 526,50 zł) i osoba opiekująca się nie podlega obowiązkowo
ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym
z innych tytułów lub nie otrzymuje emerytury
albo renty. Dotyczy to również osób, które w związku
z koniecznością sprawowania opieki pozostają na
bezpłatnym urlopie.
Intencją omawianego przepisu jest umożliwienie
nabycia uprawnień emerytalnych osobom niepracującym
z powodu sprawowania opieki. Z tego względu
wymagany jest związek przyczynowy między rezygnacją
z zatrudnienia a koniecznością opieki nad
chorą osobą – bezpośrednią przyczyną rezygnacji
z zatrudnienia powinna być konieczność sprawowania
opieki.
Ze wskazaną powyżej składką nie jest jednak
związane świadczenie pieniężne. Zasiłek z pomocy
społecznej może być udzielony na ogólnych zasadach,
wskazanych w ustawie o pomocy społecznej.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie warunków przejścia na świadczenie
przedemerytalne w 2008 r. (566)
Odpowiadając na pismo z dnia 14 lutego br. znak:
SPS-024-566/08 przekazujące zapytanie posła Jarosława
Rusieckiego w sprawie warunków przejścia na
świadczenia przedemerytalne, uprzejmie informuję:
Z myślą o osobach posiadających długoletni staż
pracy, a tracących zatrudnienie i z tego powodu
znajdujących się w trudnej sytuacji wprowadzone
zostały świadczenia przedemerytalne. Zgodnie
z art. 2 ust. ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r.
o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120,
poz. 1252) prawo do świadczenia przedemerytalnego
nabywa osoba, która jest zarejestrowana jako bezrobotna
i pobierała bezpośrednio przed ubieganiem się
o świadczenie przez okres co najmniej 6 miesięcy zasiłek
dla bezrobotnych oraz:
— do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku
służbowego, z powodu likwidacji zakładu
pracy lub niewypłacalności pracodawcy w rozumieniu
przepisów o ochronie roszczeń pracowniczych
w razie niewypłacalności pracodawcy, w którym
była zatrudniona lub pozostawała w stosunku służbowym
przez okres nie krótszy niż 6 miesięcy, ukończyła
co najmniej 56 lat (kobieta) oraz 61 lat (mężczyzna)
i posiada okres uprawniający do emerytury
wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla
mężczyzn, lub
— do dnia rozwiązania stosunku pracy lub stosunku
służbowego z przyczyn dotyczących zakładu
pracy, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20
kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001), w którym
była zatrudniona przez okres nie krótszy niż
6 miesięcy, ukończyła co najmniej 55 lat (kobieta)
oraz 60 lat (mężczyzna) oraz posiada okres uprawniający
do emerytury, wynoszący co najmniej 30 lat
dla kobiet i 35 dla mężczyzn, lub
— do dnia ogłoszenia upadłości prowadziła nieprzerwanie
i przez okres nie krótszy niż 24 miesiące
pozarolniczą działalność, w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887,
z późn. zm.) i za ten okres opłaciła składki na ubezpieczenie
społeczne oraz do dnia ogłoszenia upadłości
ukończyła co najmniej 56 lat (kobieta) i 61 lat
(mężczyzna) i posiada okres uprawniający do emerytury
wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat
dla mężczyzn, lub
— zarejestrowała się we właściwym urzędzie
pracy w ciągu 30 dni od dnia ustania prawa do renty
z tytułu niezdolności do pracy, pobieranej nieprzerwanie
przez okres co najmniej 5 lat, i do dnia, w którym
ustało prawo do renty, ukończyła co najmniej
55 lat (kobieta) i 60 lat (mężczyzna) i osiągnęła okres
uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej
20 lat (kobieta) i 25 lat (mężczyzna), lub
— do dnia rozwiązania stosunku pracy z przyczyn
dotyczących zakładu pracy, w rozumieniu przepisów
ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, w którym była zatrudniona przez okres
nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres uprawniający
do emerytury wynoszący co najmniej 35 lat dla
kobiet i 40 lat dla mężczyzn, lub
— do dnia 31 grudnia roku poprzedzającego rozwiązanie
stosunku pracy lub stosunku służbowego,
z powodu likwidacji pracodawcy lub niewypłacalności
pracodawcy, u którego była zatrudniona przez
okres nie krótszy niż 6 miesięcy, posiada okres
uprawniający do emerytury wynoszący co najmniej
34 lata dla kobiet i 39 lat dla mężczyzn.
Okres pobierania zasiłku dla bezrobotnych zgodnie
z art. 79 ust. 1 ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy wlicza się do okresu pracy
wymaganego do nabycia lub zachowania uprawnień
pracowniczych oraz okresów składkowych w rozumieniu
przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych.
Poprzez rozwiązanie stosunku pracy rozumie się
rozwiązanie ostatniego stosunku pracy, a nie jakiekolwiek
rozwiązanie stosunku pracy. Jednocześnie
informuję, że zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 29) ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
przez przyczyny dotyczące zakładu pracy należy rozumieć:

628
a) rozwiązanie stosunku pracy lub stosunku
służbowego z przyczyn niedotyczących pracowników,
zgodnie z przepisami o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy
z przyczyn niedotyczących pracowników lub zgodnie
z przepisami Kodeksu pracy, w przypadku rozwiązania
stosunku pracy lub stosunku służbowego
z tych przyczyn u pracodawcy zatrudniającego mniej
niż 20 pracowników;
b) rozwiązania stosunku pracy lub stosunku
służbowego z powodu ogłoszenia upadłości pracodawcy,
jego likwidacji lub likwidacji stanowiska pracy
z przyczyn ekonomicznych, organizacyjnych, produkcyjnych
albo technologicznych;
c) wygaśnięcie stosunku pracy lub stosunku
służbowego w przypadku śmierci pracodawcy lub
gdy odrębne przepisy przewidują wygaśnięcie stosunku
pracy lub stosunku służbowego w wyniku
przejścia zakładu lub jego części na innego pracodawcę
i niezaproponowania przez tego pracodawcę
nowych warunków pracy i płacy.
Jak z powyższego wynika, okres pobierania zasiłku
dla bezrobotnych będzie zaliczany do stażu
pracy, tak jak i praca na pół etatu w latach 1980–
–1986 (jeśli była to jedyna forma umowy o pracę
wówczas wykonywania). Natomiast w przypadku
pana Adama Nowaka, o którym pisze pan poseł,
problemem przy uzyskaniu prawa do świadczenia
przedemerytalnego może być forma rozwiązania
umowy o pracę. Jak wynika z informacji przekazanych
przez pana posła, pan Nowak jest obecnie zatrudniony
na podstawie umowy o pracę zawartej na
czas określony. Rozwiązanie stosunku pracy w wyniku
wygaśnięcia umowy o pracę zawartej na czas
określony nie jest formą rozwiązania stosunku pracy
z przyczyn dotyczących zakładu pracy.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Krzywickiego
w sprawie długiego oczekiwania pacjentów
na wizyty u lekarzy specjalistów (567)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Piotra Krzywickiego z dnia
28 stycznia 2008 r., przekazane przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
14 lutego 2008 r., znak: SPS-024-567/08, w sprawie
długiego czasu oczekiwania pacjentów do lekarzy
specjalistów, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Regulacje dotyczące warunków udzielania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, w tym zasady prowadzenia list oczekujących
na te świadczenia, zostały określone w ustawie
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.) i aktach wykonawczych
do tej ustawy.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy dostęp świadczeniobiorców
do świadczeń specjalistycznych w ambulatoryjnej
opiece zdrowotnej i świadczeń opieki
zdrowotnej w szpitalach jest uzależniony od terminu
zgłoszenia i kryteriów medycznych. Zasady funkcjonowania
kolejek oczekujących precyzuje, wydane na
podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 20
ust. 11 ww. ustawy, rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 26 września 2005 r. w sprawie kryteriów
medycznych, jakimi powinni się kierować świadczeniodawcy,
umieszczając świadczaniobiorców na listach
oczekujących na udzielenie świadczenia opieki
zdrowotnej (Dz. U. Nr 200, poz. 1661).
Na podstawie ww. rozporządzenia świadczeniodawca,
mając na uwadze stan zdrowia świadczeniobiorcy,
rokowania co do dalszego przebiegu choroby,
chorób współistniejących, mających wpływ na chorobę,
z powodu której ma być udzielone świadczenie,
oraz zagrożenie wystąpienia, utrwalenia lub pogłębienia
niepełnosprawności, dokonuje kwalifikacji
świadczeniobiorcy do kategorii medycznej „przypadek
pilny” (jeżeli istnieje konieczność pilnego udzielenia
świadczenia ze względu na dynamikę procesu
chorobowego i możliwość szybkiego pogorszenia stanu
zdrowia lub znaczące zmniejszenie szans na powrót
do zdrowia) lub „przypadek stabilny” (tj. inny
niż stan nagły i przypadek pilny). Świadczeniobiorcę
zakwalifikowanego do kategorii medycznej „przypadek
pilny” umieszcza się na liście oczekujących
przed świadczeniobiorcami zakwalifikowanymi do
kategorii medycznej „przypadek stabilny”. Świadczeniobiorców,
którzy wymagają okresowego, w ściśle
ustalonych terminach, wykonywania kolejnych
etapów świadczenia, przyjmuje się w celu udzielenia
tego świadczenia zgodnie z planem leczenia, o czym
stanowi § 4 przywołanego rozporządzenia. W przypadku
zmiany stanu zdrowia świadczeniobiorcy,
wskazującej na potrzebę wcześniejszego niż w ustalonym
terminie udzielenia świadczenia, świadczeniobiorca
informuje o tym świadczeniodawcę, który,
jeżeli to wynika z kryteriów medycznych, koryguje
odpowiednio termin udzielania świadczenia i informuje
niezwłocznie świadczeniobiorcę o nowym terminie.
W stanach nagłych świadczenia opieki zdrowotnej
są udzielane świadczeniobiorcy niezwłocznie
(art. 19 ww. ustawy).
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż zgodnie z art. 29
przywołanej ustawy świadczeniobiorca ma prawo
wyboru świadczeniodawcy udzielającego ambulatoryjnych
świadczeń specjalistycznych spośród świad-

629
czeniodawców posiadających umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, co umożliwia dokonanie
wyboru świadczeniodawcy, u którego czas oczekiwania
na określone świadczenie opieki zdrowotnej
jest najkrótszy. Informacje o prowadzonych przez
świadczeniodawców listach oczekujących i średnim
czasie oczekiwania na udzielenie poszczególnych
świadczeń opieki zdrowotnej są publikowane na
stronie internetowej oddziału wojewódzkiego funduszu,
właściwego ze względu na miejsce udzielenia
świadczenia, oraz aktualizowane co najmniej raz
w miesiącu. Narodowy Fundusz Zdrowia zobowiązany
jest do udzielania świadczeniobiorcom, na ich
żądanie, informacji na temat list oczekujących i średnim
czasie oczekiwania, które to zadania realizuje
w szczególności poprzez bezpłatną linię telefoniczną
(0–800 132 648).
Odnosząc powyższe do problemu kolejek oczekujących
na udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej
przez lekarzy specjalistów w dziedzinach: kardiologii,
gastrologii, neurologii i psychiatrii na terenie
miasta Łodzi, uprzejmie informuję, że zgodnie wyjaśnieniami
pana Pawła Paczkowskiego, dyrektora
Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia, średni czas oczekiwania na ww.
świadczenia, według stanu na dzień 31 grudnia
2007 r., wynosił ok. 4 miesięcy w poradni gastrologicznej,
3 miesięcy w poradni kardiologicznej, 1,5
miesiąca w poradni zdrowia psychicznego i 1 miesiąca
w poradni neurologicznej, jednak nie u wszystkich
świadczeniodawców pacjenci musieli oczekiwać
na świadczenia opieki zdrowotnej udzielane w ww.
poradniach. Brak osób oczekujących wykazało 15%
świadczeniodawców realizujących świadczenia w poradni
zdrowia psychicznego, 33% świadczeniodawców
realizujących świadczenia w poradni kardiologicznej
i 36% świadczeniodawców realizujących
świadczenia w poradni neurologicznej. Z uwagi na
fakt, iż najdłuższy średni czas oczekiwania dotyczył
poradni gastrologicznej, ponadto wszyscy świadczeniodawcy
realizujący umowy w tym zakresie wykazali
kolejki oczekujących, w 2008 r., zgodnie z przekazanymi
informacjami, Łódzki OW NFZ zwiększył
środki finansowe na ten zakres świadczeń o 228%
w stosunku do 2007 r. W pozostałych zakresach,
tj. w poradni neurologicznej, zdrowia psychicznego
i kardiologicznej, zwiększenie środków finansowych
nastąpiło na poziomie, odpowiednio, 140%, 130%
i 119% wartości wykonania w 2007 r.
Odpowiadając na pytanie pana posła, dotyczące
planowanych działań na rzecz rozwiązania problemu
kolejek oczekujących na wizytę u lekarza specjalisty,
należy zaznaczyć, że bieżące możliwości korzystania
z zasobów ochrony zdrowia zależą w dużej
mierze od wysokości środków finansowych, jakie są
przeznaczone na realizację świadczeń opieki zdrowotnej
w planie finansowym funduszu, jak również
od sposobu gospodarowania tymi środkami. W związku
z powyższym wyrażam przekonanie, że poprawa
dostępności świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych wymaga zmian systemowych
w ochronie zdrowia, takich jak decentralizacja
i demonopolizacja płatnika publicznego, co
stworzy warunki do lepszego niż dotychczas wykorzystania
zasobów ochrony zdrowia przeznaczonych
na pokrycie kosztów potrzeb zdrowotnych świadczeniobiorców.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Arkadiusza Mularczyka
w sprawie rozbudowy drogi krajowej nr 47
Rabka Zdrój–Zakopane (568)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Arkadiusza Mularczyka z dnia
11 stycznia 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
14 lutego 2008 r., znak: SPS-024-568/08, w sprawie
rozbudowy drogi krajowej nr 47 Rabka Zdrój – Zakopane
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Przebudowa zakopianki (drogi krajowej nr 47)
znajduje się w centrum uwagi zarządcy drogi krajowej
od kilkudziesięciu już lat, tj. od czasu kiedy ówczesny
Centralny Zarząd Dróg Publicznych zrealizował
I etap unowocześnienia tego ciągu polegający
na:
— budowie dwujezdniowego odcinka Kraków –
Myślenice,
— budowie obwodnicy Nowego Targu,
— budowie nowych odcinków dróg w Szaflarach,
Białym Dunajcu i Poroninie, wzdłuż linii kolejowej
Chabówka – Zakopane (stara droga wciąż funkcjonuje
jako ciąg lokalny, usytuowany w pobliżu rzeki
Biały Dunajec).
Wraz z rozwojem regionu oraz lawinowym wzrostem
ruchu turystycznego w latach 90-tych XX w.
oraz inicjatywą organizacji Zimowych Igrzysk Olimpijskich
– Zakopane 2006 zarządca drogi wykonał
kilkadziesiąt opracowań projektowych i planistycznych
w celu dostosowania przekroju drogi do wzrastających
potrzeb transportowych. W chwili obecnej
istnieją silne przesłanki do zmiany (poszerzenia)
przekroju poprzecznego drogi krajowej nr 47 od Poronina
do Zakopanego w celu zapewnienia przepustowości
dla potrzeb obsługi już istniejącego ruchu,
a także zmniejszenia uciążliwości wywołanej tym
ruchem, wpływającej na przyległe do drogi tereny.

630
Poniższa tabela ilustruje zmianę średniorocznego
dobowego ruchu na odcinku Rabka – Nowy Targ –
Zakopane.
Odcinek
ŚDR 1970
(poj/dobę)
ŚDR 2005
(poj/dobę)
Wzrost (%)
Rabka – Nowy Targ 2250 11052 491
Nowy Targ – Poronin 2700 10137 375
Poronin – Zakopane Brak danych 14878 -
Zgodnie z obecnymi prognozami w następnych
latach ruch ten będzie się w dalszym ciągu zwiększał.
Przewiduje się, że w stosunku do roku 2005
ruch ten wzrośnie odpowiednio: w roku 2010 o 24%,
w roku 2020 o 122%, a w roku 2030 o 157%.
Należy też zauważyć, iż w latach 90-tych ostatecznie
zadecydowano o poszerzeniu drogi krajowej
do przekroju o czterech pasach ruchu. We wszystkich
planach zagospodarowania przestrzennego
gmin: Szaflary, Biały Dunajec, Poronin i Zakopane,
zatwierdzonych stosownymi uchwałami rad gmin,
przewidziano niezbędne do tego celu rezerwy terenu
o szerokości ok. 40 m. Do tej pory żadna z gmin tych
rezerw nie uchyliła, choć perturbacje związane z ustawą
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
formalnie doprowadziły do unieważnienia
funkcjonowania planów ogólnych zagospodarowania
przestrzennego.
Realizacja przedmiotowej inwestycji planowana
jest na następujących odcinkach: Nowy Targ – Poronin
oraz Poronin – Zakopane. Jednakże z uwagi na
brak akceptacji zaproponowanych nowych rozwiązań
drogowych przez uczestników konsultacji społecznych
z rejonu Szaflar, Białego Dunajca, Poronina
i Zakopanego GDDKiA zdecydowała się wstrzymać
dalsze działania do czasu osiągnięcia konsensusu
społecznego.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w styczniu 2007 r.
odbyły się konsultacje na szczeblu byłego ministra
transportu, generalnego dyrektora dróg krajowych
i autostrad, dyrektora oddziału GDDKiA w Krakowie
i marszałka województwa małopolskiego w sprawie
dalszego trybu realizacji przedmiotowego przedsięwzięcia.
W wyniku konsultacji oraz głosów społeczności
lokalnych na spotkaniach z projektantami
i przedstawicielami GDDKiA rozpoczęte zostało pod
koniec 2007 r., z terminem ukończenia w połowie
2008 r., studium komunikacyjne dla Podhala. Studium
opracowywane jest pod egidą marszałka województwa
małopolskiego. Przedmiotowe studium ma
za zadanie m.in.:
1) określenie pojemności turystycznej Zakopanego
i okolic, w celu zidentyfikowania wzrostu potrzeb
transportowych w transporcie drogowym,
2) określenie rodzaju optymalnych środków transportu
dla regionu, w tym czy możliwy i zasadny ekonomicznie
jest rozwój komunikacji alternatywnej,
3) określenie, czy korzystniejsze dla regionu byłoby
zapewnienie dojazdu pod Tatry kilkoma konkurencyjnymi
drogami, czy należy zmodernizować
drogę krajową nr 47.
W świetle powyższego należy zatem stwierdzić,
iż w trakcie przygotowania do realizacji przedmiotowej
inwestycji Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad dokładała wszelkich starań, aby zapewnić
społeczeństwu odpowiedni udział w procesie
przygotowawczym, wraz z możliwością zgłaszania
uwag i zastrzeżeń, które następnie były poddawane
analizie, czego konsekwencją jest m.in. obecne
wstrzymanie prac do czasu osiągnięcia konsensusu
społecznego.
Odnosząc się do kwestii związanej z prawidłowością
dokumentacji przygotowywanej do wniosku
o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia, uprzejmie
informuję, iż zagadnienie to regulowane jest przepisami
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2007 r. Nr 25, poz. 150),
której interpretacja pozostaje we właściwości ministra
środowiska. Jednocześnie informuję, iż w dniu
17 sierpnia 2007 r. wojewoda małopolski wydał decyzję
nr SR.IIl.SZy.6665-I-47-06 o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia
pn. „Rozbudowa drogi krajowej nr 47 Rabka
Zdrój – Zakopane do parametrów klasy G na odcinku
Poronin – Zakopane (ul. Kasprowicza) km 33 +
501,31 ÷ km 39 + 220,72 oraz budowy odcinka drogi
klasy G w Zakopanym (ul. Kasprowicza – ul. Nowatorska)
km 39 + 220,72 ÷ km 40 + 649,30”. Od
przedmiotowej decyzji strony złożyły liczne odwołania
do ministra środowiska. W chwili obecnej postępowanie
w tej sprawie jest w toku.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Gawędy
w sprawie zapowiadanej kontroli
w Domu Pomocy Społecznej w Lyskach
w powiecie rybnickim w woj. śląskim (569)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie posła Adama Gawędy w sprawie kontroli
w Domu Pomocy Społecznej w Lyskach w powiecie
rybnickim w woj. śląskim, uprzejmie informuję.

631
W dniach 24, 25 i 26 września 2007 r. zespół inspektorów
Wydziału Polityki Społecznej Śląskiego
Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach przeprowadził
kontrolę doraźną w powiecie rybnickim w celu
zbadania realizacji zadania własnego powiatu rybnickiego
w zakresie prowadzenia i rozwoju infrastruktury
domu pomocy społecznej o zasięgu ponadgminnym,
tj. Domu Pomocy Społecznej w Lyskach
przy ul. Rybnickiej 7, w tym podejmowanie działań
mających na celu przekazanie prowadzenia Domu
Stowarzyszeniu Sozialwerk ST. George. V. z Gelsenkirchen
z Niemiec. Kontrola została przeprowadzona
w Starostwie Powiatowym w Rybniku przy ul. 3
Maja 31. Wyniki kontroli opisano w protokole z kontroli
nr PS.II.0934/14-1/07 podpisanym w dniu 30
października 2007 r. Ustalenia stanu prawnego i faktycznego
w zakresie prowadzenia i rozwoju infrastruktury
Domu Pomocy Społecznej w Lyskach przy
ul. Rybnickiej 7 nastąpiło w czterech obszarach:
l) sytuacja prawna domu,
2) działania podejmowane przez powiat rybnicki,
mające na celu przekazanie prowadzenia domu,
3) kwalifikacje dyrektora domu,
4) rozwój infrastruktury domu.
Ad l. W zakresie sytuacji prawnej domu ustalono,
że jest jednostką organizacyjną i budżetową powiatu
rybnickiego, nieposiadającą osobowości prawnej.
Nadzór merytoryczny nad działalnością domu sprawuje
Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Rybniku.
Nieruchomość, na której są zlokalizowane
obiekty Domu Pomocy Społecznej w Lyskach przy
ul. Rybnickiej 7, jest własnością powiatu rybnickiego.
Przedmiotowa nieruchomość przekazana jest
w odpłatny trwały zarząd Domowi Pomocy Społecznej
w Lyskach na podstawie decyzji Zarządu Powiatu
nr G.II 7002/2/2001 z dnia 1.08.2001 r. W odniesieniu
do ww. nieruchomości nie odnotowano żadnych
roszczeń o zwrot praw własnościowych. Z kolei
pismo archidiecezji katowickiej nr LL 12-585/06
z 09.10.2006 r., skierowane do starosty rybnickiego,
odnosi się do nieruchomości przy ul. gen. Sikorskiego
12, która nie wchodzi w skład nieruchomości
domu. Dom działa na podstawie regulaminu organizacyjnego
Domu Pomocy Społecznej pw. św. Józefa
w Lyskach przyjętego uchwałą nr 451/XLI/06 Zarządu
Powiatu w Rybniku z dnia 9 sierpnia 2006 r.
Natomiast dom nie posiada statutu nadanego przez
Radę Powiatu Rybnickiego, czyli nie został spełniony
wymóg wynikający z art. 238 ust. 3 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) w związku z czym
zostało wydane zalecenie pokontrolne.
Ad 2. Na podstawie przedstawionych do wglądu
dokumentów ustalono, że w 2007 r. powiat rybnicki
zakończył współpracę ze stowarzyszeniem, dotyczącą
przejęcia domu przez stowarzyszenie. Zatem
obecnie stan prawny i faktyczny jest taki, że powiat
nadal prowadzi dom.
Ad 3. Na podstawie analizy akt osobowych pana
Marka Weczerka – dyrektora domu – ustalono, że
posiada kwalifikacje zgodnie z art. 122 ust. 1 ustawy
o pomocy społecznej do kierowania domem, który
jest jednostką organizacyjną pomocy społecznej.
Pan Marek Weczerek został zatrudniony na stanowisku
dyrektora domu po przeprowadzeniu procedury
konkursowej, o której mowa w ustawie z dnia
22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych
(Dz. U. z 2001 Nr 142, poz. 1593, z późn. zm.). Ustalono,
że od 6 września 2007 r. pan Marek Weczerek
jest zatrudniony na stanowisku dyrektora domu na
czas nieokreślony, w pełnym wymiarze czasu pracy
– uchwała nr 129/XIX/07 Zarządu Powiatu w Rybniku
z dnia 5 września 2007 r. w sprawie zatrudnienia
dyrektora Domu Pomocy Społecznej w Lyskach.
Ad 4. Kontrolujący ustalili, że powiat rybnicki
w latach 2006–2007 przeznaczył środki finansowe na
inwestycje i remonty dotyczące standaryzacji domu
(zakup i montaż bezprzewodowego systemu przywoławczego,
wykonanie sanitariatów, adaptacja pomieszczeń
byłej pralni na potrzeby terapii zajęciowej
i rehabilitacji) oraz rozwoju jego infrastruktury (naprawa
i wymiana części rynien dachowych, utwardzenie
placu kostką brukową oraz naprawa studzienek
kanalizacyjnych, remont i malowanie dachu).
Niektóre z tych zadań są w trakcie realizacji.
Podsumowując kontrolę, Wydział Polityki Społecznej
Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego stwierdził,
że powiat rybnicki prawidłowo realizuje zadanie
prowadzenia i rozwoju infrastruktury Domu Pomocy
Społecznej pw. św. Józefa w Lyskach przy ul. Rybnickiej
7.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie wydania interpretacji podatkowej
niektórych przepisów ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych (571)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
pana posła Grzegorza Tobiszowskiego, przekazanym
przy piśmie z dnia 14 lutego 2008 r., w sprawie
wydania interpretacji podatkowej niektórych
przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, uprzejmie informuję.
Zasady zawierania z członkiem spółdzielni mieszkaniowej,
któremu przysługuje spółdzielcze lokatorskie
prawo do lokalu mieszkalnego, umowy przenie-

632
sienia własności lokalu określają przepisy ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn.
zm.), w szczególności art. 12. Zgodnie z ust. 1 tego
artykułu – w brzmieniu obowiązującym od 31 lipca
2007 r. – na pisemne żądanie członka, któremu przysługuje
spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć
z tym członkiem umowę przeniesienia własności lokalu
po dokonaniu przez niego:
1) spłaty przypadającej na jego lokal części kosztów
budowy będących zobowiązaniami spółdzielni,
o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1, w tym
w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kredytowego
wraz z odsetkami, z zastrzeżeniem pkt 2;
2) spłaty nominalnej kwoty umorzenia kredytu
lub dotacji w części przypadającej na jego lokal, o ile
spółdzielnia skorzystała z pomocy podlegającej odprowadzeniu
do budżetu państwa uzyskanej ze środków
publicznych lub z innych środków;
3) spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których
mowa w art. 4 ust. 1 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Umowę przeniesienia własności spółdzielnia
mieszkaniowa zawiera w terminie 3 miesięcy od dnia
złożenia wniosku przez osobę uprawnioną, chyba że
nieruchomość posiada nieuregulowany stan prawny
w rozumieniu art. 113 ust. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) lub spółdzielni
nie przysługuje prawo własności lub użytkowania
wieczystego gruntu, na którym wybudowała
sama budynek lub wybudowali go jej poprzednicy
prawni.
Ponadto na podstawie art. 48 ust. 1 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych na pisemne żądanie najemcy
spółdzielczego lokalu mieszkalnego, który
przed przejęciem przez spółdzielnię mieszkaniową
był mieszkaniem przedsiębiorstwa państwowego,
państwowej osoby prawnej lub państwowej jednostki
organizacyjnej, spółdzielnia jest obowiązana zawrzeć
z nim umowę przeniesienia własności lokalu,
po dokonaniu przez niego:
1) spłaty zadłużenia z tytułu świadczeń wynikających
z umowy najmu lokalu;
2) wpłaty wkładu budowlanego określonego przez
zarząd spółdzielni w wysokości proporcjonalnej do
powierzchni użytkowej zajmowanego mieszkania
wynikającej ze zwaloryzowanej ceny nabycia budynku,
jeżeli spółdzielnia nabyła budynek odpłatnie.
Żądanie to przysługuje również osobie bliskiej
w stosunku do najemcy (art. 48 ust. 2 ww. ustawy).
Jeżeli spółdzielnia mieszkaniowa nabyła mieszkanie
zakładowe nieodpłatnie, najemca powinien pokryć
koszty dokonanych przez spółdzielnię nakładów
koniecznych przeznaczonych na utrzymanie
budynku, w którym znajduje się ten lokal (art. 48
ust. 3 ww. ustawy).
Obowiązujący do dnia 30 lipca 2007 r. art. 12 2
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych stanowił,
iż zmniejszenie płatności członka na pokrycie różnicy
między wartością rynkową lokalu a zwaloryzowaną
wartością wkładu mieszkaniowego, o którym
mowa w art. 11 1 ust. 1 pkt 5 oraz art. 12 ust. 1 pkt 5,
jest dochodem członka niepodlegajacym opodatkowaniu
podatkiem dochodowym.
Powołane przepisy dotyczące przekształceń własnościowych
w spółdzielniach mieszkaniowych określają
zasady powodujące, iż dotychczasowi członkowie
spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze lokatorskie
prawo do lokalu mieszkalnego, oraz najemcy
lokali spółdzielczych nabywają własność zajmowanych
lokali mieszkalnych.
A zatem jeżeli przeniesienie własności lokalu odbywa
się zgodnie z ww. zasadami, to nie powstaje
przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym
od osób fizycznych z tytułu realizacji
przedmiotowej umowy. W konsekwencji przedmiotowa
czynność nie rodzi obowiązku w zakresie podatku
dochodowego od osób fizycznych.
Uchylenie z dniem 31 lipca 2007 r. art. 12 2
w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych nie zmienia
zatem na gruncie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych sytuacji prawnopodatkowej
członków spółdzielni, którzy po wejściu w życie ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) zawarli
umowę przeniesienia własności lokalu, zgodnie
z obwiązującymi w tym zakresie regulacjami.
Ponadto uprzejmie informuję, że minister finansów
w dniu 24 stycznia 2008 r., działając na podstawie
art. 14a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), wydał ogólną interpretację przepisów
prawa podatkowego dotyczącą podatku dochodowego
od osób fizycznych w sprawie niewystępowania
obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od
osób fizycznych przy dokonywaniu przekształceń
własnościowych mieszkań spółdzielczych, stosownie
do postanowień ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych.
Interpretacja ta została przekazana do dyrektorów
izb skarbowych oraz dyrektorów urzędów
kontroli skarbowej.
Jednocześnie na stronie internetowej ministerstwa
finansów ukazał się komunikat, w którym poinformowano
o wydanej w przedmiotowej sprawie
interpretacji oraz przytoczono jej treść (ścieżka dojścia:
http://www.mf.gov.pl/ – Podatki – Ostatnie
zmiany – Komunikaty).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch

633
O d p o w i e d ź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Stanisława Żelichowskiego
w sprawie prawidłowości działania
organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości
w związku ze sprawą skazanego za współudział
w zabójstwie (572)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Stanisława Żelichowskiego
z dnia 24 stycznia 2008 r. w sprawie prawidłowości
działania organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości
w związku ze sprawą Zbigniewa Cytruka skazanego
za współudział w zabójstwie, przekazane
przy piśmie z dnia 19 lutego 2008 r. nr SPS-024-
-572/08, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
W Biurze Postępowania Sądowego Prokuratury
Krajowej zbadano ponownie akta sprawy sygn. II K
224/99 Sądu Okręgowego w Olsztynie przeciwko
Zbigniewowi Cytrukowi i Robertowi Koziełło prawomocnie
skazanym za popełnienie przestępstwa
z art. 148 § 2 pkt 1 i 2 K.k. oraz Marcinowi Fabianowiczowi
prawomocnie skazanemu za popełnienie
przestępstwa z art. 280 § 1 K.k. Poddano także analizie
akta śledztwa sygn. V Ds. 19/06 Prokuratury
Okręgowej w Elblągu w sprawie utrudniania postępowania
przygotowawczego, a potem procesu karnego
sygn. II K 224/99, poprzez pomaganie rzeczywistym
współsprawcom zabójstwa Katarzyny Guzal
w uniknięciu odpowiedzialności karnej, tj. czynu
z art. 239 § 1 K.k.
Badania aktowe nie pozwoliły jednak na zmianę
stanowiska, zajętego w odpowiedzi z dnia 13 marca
2006 r. na interpelację pana posła Stanisława Żelichowskiego,
wyrażającego się w uznaniu, że brak jest
podstaw do wniesienia, na mocy art. 521 K.p.k., kasacji
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia
15 maja 2001 r. sygn. akt II AKa 38/01, zmieniającego
częściowo wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie
z dnia 30 października 2000 r. sygn. akt II K 224/99,
na korzyść skazanego Zbigniewa Cytruka.
W związku z argumentacją zawartą w zapytaniu
poselskim, iż w efekcie analizy materiałów przedmiotowej
sprawy przez Helsińską Fundację Praw
Człowieka oraz przez dyrektora biura poselskiego
dostrzeżono szereg wątpliwości i błędów w postępowaniu,
które – zdaniem pana posła Stanisława Żelichowskiego
– powinny być ponownie zbadane przez
sąd, wyjaśnienia wymaga, iż wymienione orzeczenia
sądów I i II instancji były już przedmiotem kontroli
kasacyjnej Sądu Najwyższego na skutek kasacji
wniesionej na korzyść skazanego Zbigniewa Cytruka
przez jego obrońcę.
W kasacji tej podniesiony został zarzut rażącego
naruszenia przez sądy obu instancji art. 4 K.p.k.,
art. 5 § 2 K.p.k. oraz art. 451 § 1 K.p.k. i art. 167
K.p.k., poprzez zaniechanie wyjaśnienia w trakcie
postępowania przygotowawczego wszystkich istotnych
okoliczności sprawy i rozstrzygnięcie niedających
się usunąć wątpliwości na niekorzyść Zbigniewa
Cytruka oraz nieprzeprowadzenie w sprawie
wszystkich możliwych dowodów, w tym zrezygnowanie
z przeprowadzenia przed Sądem Apelacyjnym
konfrontacji pomiędzy Zbigniewem Cytrukiem a pomawiającym
go Robertem Koziełło, w sytuacji gdy
Robert Koziełło w innej sprawie, zawisłej równolegle
przed Sądem Rejonowym w Ostródzie, odwołał pomówienie
Zbigniewa Cytruka o udział w zbrodni zabójstwa
Katarzyny Guzal.
Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 4 czerwca
2002 r. sygn. akt II KKN 362/01 oddalił jednak kasację
obrońcy Zbigniewa Cytruka jako oczywiście
bezzasadną.
Wniesienie przez podmiot szczególny, określony
w art. 521 K.p.k., ponownej kasacji na korzyść Zbigniewa
Cytruka, w oparciu o te same zarzuty skazania
wymienionego wyłącznie na podstawie wyjaśnień
współoskarżonego Roberta Koziełły, pomimo
istniejących w sprawie wątpliwości co do wiarygodności
jego wyjaśnień i zaniechanie wyjaśnienia
w trakcie postępowania przygotowawczego wszystkich
okoliczności sprawy, nie jest prawnie dopuszczalne.
Ponieważ zarzuty te były już przedmiotem
rozpoznania Sądu Najwyższego i uznane zostały za
bezzasadne, to kolejna kasacja podnosząca te zarzuty
byłaby w istocie kasacją od orzeczenia Sądu
Najwyższego wydanego w następstwie rozpoznania
kasacji. Tymczasem przepis art. 539 K.p.k. stanowi,
iż niedopuszczalna jest kasacja od orzeczenia
Sądu Najwyższego zapadłego w następstwie rozpoznania
kasacji.
Wywiedzenie przez podmiot szczególny ponownej
kasacji możliwe jest tylko w oparciu o zarzuty
i argumentację, które nie były przedmiotem kasacji
rozpoznawanej już przez Sąd Najwyższy.
Badając akta sprawy sygn. II K 224/99 Sądu
Okręgowego w Olsztynie, nie ujawniono takich rażących
naruszeń przepisów prawa materialnego lub
procesowego, które mogły mieć istotny wpływ na
treść wyroku skazującego Zbigniewa Cytruka i które
jednocześnie nie były dotychczas przedmiotem
rozpoznania Sądu Najwyższego w postępowaniu kasacyjnym.
Nie znaleziono tym samym podstaw prawnych do
wywiedzenia powtórnej skargi kasacyjnej na korzyść
skazanego Zbigniewa Cytruka.
W chwili obecnej brak jest również podstaw do
spowodowania wzruszenia prawomocnego wyroku
skazującego Zbigniewa Cytruka, w drodze złożenia
do Sądu Najwyższego drugiego nadzwyczajnego
środka zaskarżenia prawomocnych orzeczeń sądu –
wniosku o wznowienie postępowania.
Z akt śledztwa sygn. VI Ds. 19/06 Prokuratury
Okręgowej w Elblągu wynika, iż kapelan więzienny
ojciec Kazimierz Tyberski zeznał, że swoje przekonanie
o niewinności skazanego Zbigniewa Cytruka
opiera na osobistym kontakcie ze skazanym oraz

634
Robertem Kozielło, a także na informacji, jaką uzyskał
od innego skazanego – Łukasza Bogackiego,
który osadzony był w jednej celi z Robertem Koziełło.
Według tej informacji Robert Koziełło miał powiedzieć
Łukaszowi Bogackiemu, iż „w zbrodnię
wplątał niewinnych ludzi”, a powodem tego miała
być chęć złagodzenia wyroku, gdyż za wskazanie
współsprawców miał otrzymać łagodniejszy wyrok,
a także, że skazanych z nim mężczyzn „nie było tam
wcale, a był ktoś jeszcze inny”, co świadczyło o tym,
że Robert Koziełło chronił faktycznych współsprawców
zbrodni. Ojciec Kazimierz Tyburski nadmienił,
że otrzymał także list od skazanego Arkadiusza
Bartoszewicza, któremu Łukasz Bogacki miał przekazać
taką samą informację.
Świadek podkreślił przy tym, że osobiście rozmawiał
z Robertem Koziełło, który powiedział mu, że
„był z trzema mężczyznami na włamie do domu
w trakcie budowy i dziewczyna ich zobaczyła, aby
pozbyć się świadka, zabili ją wspólnie kijami”, a na
jego pytanie, czy Zbigniew Cytruk brał udział w zbrodni,
Robert Koziełło stanowczo to potwierdził, mówiąc:
„był i z tego się nie wykręci”.
Łukasz Bogacki przedstawił nieco odmienną relację
na temat tego, co o okolicznościach zabójstwa
Katarzyny Guzal przekazał mu Robert Koziełło. Zeznał
mianowicie, iż Robert Koziełło opowiedział mu,
że krytycznej nocy Zbigniew Cytruk i Marcin Fabianowicz
byli razem z nim na miejscu zdarzenia, gdyż
zamierzali dokonać włamania do budowanego domu,
zostali jednak zauważeni przez Katarzynę Guzal.
Zbigniew Cytruk i Marcin Fabianowicz uciekli, a on
sam dokonał zabójstwa. Świadek zaprzeczył temu,
że Robert Koziełło mówił mu, że zabójstwa dokonał
z innymi osobami.
Świadek Arkadiusz Bartoszewicz zeznał, że nie
pamięta dokładnie tego, co powiedział mu Łukasz
Bogacki na temat zabójstwa Katarzyny Guzal, poza
tym, iż Robert Koziełło miał „zabić kobietę kołkiem”
oraz że pomówił inne osoby o udział w tej
zbrodni, aby mieć mniejszy wyrok. Świadek dodał,
że razem z Robertem Koziełło, Zbigniewem Cytrukiem
i Robertem Fabianowiczem przebywał w pomieszczeniu
dla konwojowanych w Sądzie Okręgowym
w Olsztynie i słyszał, jak Zbigniew Cytruk
pytał Roberta Koziełłę, dlaczego pomówił go o zabójstwo,
na co Robert Koziełło odpowiedział: „a co
mam siedzieć sam”.
Zeznania Zbigniewa Cytruka oraz pozostałych
świadków niczego istotnego do sprawy nie wniosły.
Zbigniew Cytruk podtrzymał swoje twierdzenia, że
w nocy z 8 na 9 czerwca 1999 r. nie widział się z Robertem
Koziełło i Marcinem Fabianowiczem, a w czasie
zdarzenia przebywał w domu. Natomiast Robert
Koziełło zeznał, że zabójstwa Katarzyny Guzal dokonał
sam i nie potrafił wyjaśnić, dlaczego pomówił Zbigniewa
Cytruka o udział w tym przestępstwie.
W przedmiotowym śledztwie nie uzyskano żadnych
dowodów świadczących o nakłanianiu Roberta
Koziełły przez inne osoby do fałszywego pomówienia
o współudział zbrodni zabójstwa Zbigniewa Cytruka.
Wyjaśnienia wymaga, iż wznowienie postępowania
sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem
może nastąpić m.in. w razie dopuszczenia się
w związku z tym postępowaniem przestępstwa, a istnieje
uzasadniona podstawa do przyjęcia, że mogło
to mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 540 § 1 pkt 1
K.p.k.), względnie gdy po wydaniu orzeczenia ujawnią
się nowe fakty lub dowody nieznane przedtem
sądowi, a wskazujące na to, że skazany nie popełnił
czynu (art. 540 § 1 pkt 2 lit.a K.p.k.).
Zebrany dotychczas w trakcie śledztwa sygn. V Ds.
19/05 materiał dowodowy nie pozwala na stwierdzenie,
że w związku z prowadzonym postępowaniem
karnym sygn. II K 224/99 Sądu Okręgowego w Olsztynie
dopuszczono się przestępstwa z art. 239 § 1 K.k.
Odnośnie natomiast do nowych faktów wskazanych
przez ojca Kazimierza Tyburskiego zauważyć
należy, iż w postępowaniu o wznowienie niedopuszczalne
jest badanie prawidłowości oceny materiału
dowodowego sprawy dokonanej przez sądy wyrokujące,
w tym w szczególności w zakresie wiarygodności
wyjaśnień oskarżonych i zeznań świadków.
Nie jest zatem możliwe złożenie wniosku o wznowienie
postępowania wyłącznie w celu dokonania
przez sąd ponownej oceny wiarygodności wyjaśnień
Roberta Koziełły.
Z kolei wznowienie postępowania na podstawie
art. 540 § 1 pkt 2 lit.a K.p.k. może nastąpić tylko
wówczas, gdy istnieje graniczące z pewnością prawdopodobieństwo,
że skazany nie popełnił przypisanego
mu czynu, wynikające z nowych faktów lub
dowodów ujawnionych po zakończeniu procesu,
które nie były znane sądom I i II instancji w chwili
orzekania.
Tymczasem treść zeznań świadków ojca Kazimierza
Tyburskiego, Łukasza Bogackiego i Arkadiusza
Bartoszewicza, a także złożonych w omawianym
śledztwie zeznań Roberta Koziełły nie zawiera
w istocie nowych faktów, które nie były znane sądom
I i II instancji, a także Sądowi Najwyższemu.
Wersja, iż Robert Koziełło dokonał zabójstwa Katarzyny
Guzal sam, bez udziału innych osób, znana
była bowiem sądom orzekającym w momencie wyrokowania.
Robert Koziełło prezentował tę wersję
w swoich pierwszych wyjaśnieniach złożonych w sprawie
sygn. II K 224/99 w dniach 10 i 11 czerwca 1999 r.
Jednakże te wyjaśnienia Roberta Koziełły uznane
zostały przez Sąd Okręgowy w Olsztynie za zupełnie
niewiarygodne. Sąd Okręgowy przy ocenie tych
wyjaśnień powołał się na wyniki oględzin miejsca
zdarzenia, a także na treść opinii biegłego z zakresu
medycyny sądowej, dokonującego oględzin zwłok na
miejscu zdarzenia, oraz sekcji zwłok, z których jednoznacznie
wynikało, że sprawców było więcej niż
jeden. W opinii biegłego, którą podzieliły sądy obu
instancji, jedna osoba nie byłaby w stanie stoczyć
z pokrzywdzoną takiej walki (na którą wskazują ślady
na miejscu zdarzenia) i zadać jej tyle różnorod-

635
nych obrażeń ciała. Tym bardziej, że pokrzywdzona
była wysoką (ok. 180 cm wzrostu), dobrze zbudowaną
i zdrową kobietą, a Robert Koziełło był znacznie
od niej niższy oraz szczuplejszy. Ta wersja Roberta
Koziełły sprzeczna była ponadto z zeznaniami
świadków Piotra Koziełły i Radosława Hołubca.
Wspomnieć wypada, że zmieniając te wyjaśnienia,
jeszcze w trakcie postępowania przygotowawczego,
Robert Koziełło podał, że wyjawił współsprawców,
gdyż chciał, aby odpowiadali oni razem z
nim, że ma do nich żal, bo nie przysłali mu żadnej
paczki do aresztu, a nadto że różne osoby, z którymi
rozmawiał w areszcie, nakłaniały go, aby ujawnił
współsprawców i nie brał całej odpowiedzialności na
siebie. Zatem wszystkie te okoliczności, o których
zeznawał ojciec Kazimierz Tyburski oraz na które
wskazuje obecnie Zbigniew Cytruk, znane były sądom
orzekającym i zostały uwzględnione przy ocenie
wiarygodności wyjaśnień Roberta Koziełły.
Sądowi Apelacyjnemu, a także Sądowi Najwyższemu
znana była także okoliczność, że Robert Koziełło
w innej, prowadzonej równolegle przed Sądem
Rejonowym w Ostródzie, sprawie odwołał pomówienie
Zbigniewa Cytruka o współudział w zabójstwie
pokrzywdzonej oraz pomówienie Marcina Fabianowicza
o udział w napadzie rabunkowym na pokrzywdzoną,
gdyż podniesiona została przez Zbigniewa
Cytruka i jego obrońcę w apelacjach od wyroku sądu
I instancji, a następnie przez obrońcę – w kasacji od
wyroku Sądu Apelacyjnego.
W trakcie postępowania karnego znana i rozważana
była także wersja zakładająca, że Robert Koziełło
dokonał napadu rabunkowego i zabójstwa pokrzywdzonej
z innymi niż Zbigniew Cytruk i Marcin
Fabianowicz osobami. W zakresie tym podjęto
czynności procesowe zmierzające do ustalenia właścicieli
lub użytkowników samochodu marki Volkswagen
Golf koloru czerwonego, w którym widziany
był przed zdarzeniem Robert Koziełło, a także przesłuchano
osoby wskazywane obecnie przez Zbigniewa
Cytruka jako prawdopodobni współsprawcy zabójstwa,
ale nie uzyskano w tym zakresie żadnych
dowodów czy chociażby poszlak, wskazujących na
udział tych osób w przestępstwie.
W tym stanie rzeczy podzielić należy stanowisko
prokuratora okręgowego w Elblągu, że aktualnie
brak jest przesłanek do złożenia do Sądu Najwyższego
wniosku o wznowienie postępowania sygn. II K
224/99 Sądu Okręgowego w Olsztynie w odniesieniu
do skazanego Zbigniewa Cytruka.
Nadmienić należy, iż śledztwo sygn. V Ds. 19/06
Prokuratury Okręgowej w Elblągu jest w dalszym
ciągu zawieszone z uwagi na niemożność przesłuchania
w charakterze świadka Marcina Fabianowicza,
który przebywa poza granicami kraju.
Z akt sprawy wynika, że rodzina Marcina Fabianowicza
twierdzi, że nie zna miejsca jego pobytu za
granicą, że nie przyjeżdża on do Polski, a z rodziną
kontaktuje się tylko telefonicznie. Dotychczasowe
rezultaty starań o przesłuchanie wymienionego
w charakterze świadka są negatywne z uwagi na
wyraźne unikanie przez niego kontaktów z organami
ścigania oraz niechęć rodziny do współpracy
z organami ścigania. Ponieważ Marcin Fabianowicz
występuje w tej sprawie w charakterze świadka,
brak jest prawnych możliwości wszczęcia za nim poszukiwań.
Ustosunkowanie się do zapytania pana posła Stanisława
Żelichowskiego, czy ewentualnie korzystne
dla skazanego orzeczenie Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka nie będzie ujmą dla polskiego wymiaru
sprawiedliwości, uznać należy za zbędne, albowiem
pytanie to ma retoryczny charakter.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie przyszłości Zakładów Azotowych
Kędzierzyn-Koźle SA (576)
W związku z zapytaniem poselskim pana posła
Tomasza Garbowskiego z dnia 14.02.2008 r., znak
SPS-024-576/08, w sprawie prywatyzacji Zakładów
Azotowych Kędzierzyn SA uprzejmie informuję, co
następuje.
W dniu 14.02.2008 r. nadzwyczajne walne zgromadzenie
zobowiązało Naftę Polską SA, która posiada
80% udziałów w spółce ZAK SA, do przedłożenia
ministrowi skarbu państwa w terminie do dnia
10.04.2008 r. koncepcji prywatyzacji spółek sektora
Wielkiej Syntezy Chemicznej (w tym Zakładów Azotowych
Kędzierzyn SA).
Powyższa koncepcja powinna uwzględniać w szczególności:
— analizę ewentualnych działań konsolidacyjnych,
z uwzględnieniem efektów synergii pomiędzy
spółkami,
— maksymalizację i termin wpływu dochodów
prywatyzacyjnych do budżetu państwa,
— istotność poszczególnych spółek dla regionu.
Koncepcja przedstawiona przez Naftę Polską SA
będzie punktem wyjścia do podjęcia przez MSP ostatecznych
decyzji w sprawie spółek sektora WSCh.
Biorąc pod uwagę potrzeby kapitałowe ZAK SA
związane z realizacją wielu inwestycji kluczowych
dla spółki, rozważana jest koncepcja upublicznienia
akcji ZAK SA umożliwiająca spółce szybkie pozyskanie
kapitału.

636
W odniesieniu do pytania pana posła dotyczącego
zarządu spółki informuję, że na posiedzeniu
w dniu 29.02.2008 r. Rada Nadzorcza ZAK SA podjęła
decyzję o wszczęciu postępowania konkursowego
na wybór prezesa zarządu spółki. Rozstrzygnięcie
postępowania planowane jest na kwiecień br.
Pragnę wyrazić nadzieję, iż powyższe wyjaśnienia
uzna pan poseł za wystarczające.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Bury
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie nowelizacji przepisów prawnych
określających warunki przyznawania
świadczeń emerytalnych (577)
W związku z nadesłanym przy piśmie z dnia 14
lutego br., znak: SPS-024-577/08 zapytaniem pana
posła Ireneusza Rasia w sprawie „nowelizacji przepisów
prawnych określających warunki przyznawania
świadczeń emerytalnych” uprzejmie informuję,
że propozycja podjęcia inicjatywy ustawodawczej
w celu wprowadzenia przepisów uprawniających do
przechodzenia na wcześniejszą emeryturę bez względu
na wiek jest nie do zaakceptowania, ponieważ
jest sprzeczna z rozwiązaniami przyjętymi w zreformowanym
systemie ubezpieczeń społecznych.
Reformując w 1999 r. system ubezpieczeń społecznych,
a w szczególności porządkując ubezpieczenie
emerytalne, kierowano się zasadą równego traktowania
wszystkich ubezpieczonych. Respektowanie
powszechnej zasady ubezpieczeń społecznych „równego
świadczenia za równą składkę” wymagało
ujednolicenia warunków nabywania uprawnień
emerytalnych. W związku z tym w nowym systemie
emerytalnym, określonym w ustawie z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, ze zm.), generalnie nie przewiduje się wcześniejszych
emerytur.
Ograniczenie zakresu podmiotowego wcześniejszego
przechodzenia na emeryturę wynika z założeń
i celów reformy systemu świadczeń społecznych.
Istotą tego systemu jest jego powszechność, tyle że
zmierzająca do urzeczywistnienia prawa do zabezpieczenia
społecznego w aktualnych warunkach demograficznych
i gospodarczych, a to wymagało reformy
systemu emerytalno-rentowego polegającej
także na ograniczaniu uprawnień do wcześniejszej
emerytury. Ograniczenie prawa do przechodzenia
na wcześniejsze emerytury nastąpiło przy zachowaniu
zasady ewolucyjnego kształtowania uprawnień
emerytalnych, które wymagały uwzględnienia praw
wcześniej nabytych. Tak więc ustawa o emeryturach
i rentach utrzymała dotychczasowe zasady wcześniejszego
przechodzenia na emeryturę ubezpieczonych
urodzonych przed 1 stycznia 1949 r., natomiast
ograniczyła takie możliwości dla osób urodzonych
po 1948 r., a przed 1969 r. Sposób i charakter wygaszania
dotychczasowych uprawnień, z uwzględnieniem
zasad łagodnej ewolucji, Trybunał Konstytucyjny
uznał za proporcjonalny i uzasadniony z punktu
widzenia zasad sprawiedliwości społecznej – wyrok
z dnia 12 września 2000 r., K. 1/00 (OTK 2000
nr 6, poz. 185), oraz z dnia 22 czerwca 1999 r., K.
5/99 (OTK 1999 nr 5, poz. 100).
W nowym systemie ubezpieczenia ryzyko niezdolności
do pracy i starości, finansowane wspólnymi
składkami pracowników i pracodawców, chronione
jest systemem podstawowych świadczeń emerytalno-rentowych.
Z tego powodu uprawnienia emerytalne
dla osób urodzonych po 1948 r. będą uwarunkowane
osiągnięciem co najmniej 60 lat życia
w przypadku kobiet i 65 lat życia w przypadku mężczyzn.
Elementem uzupełniającym będzie system
emerytur dla osób wykonujących prace w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze.
Warto podkreślić, że w nowym systemie emerytalnym,
którym objęto osoby urodzone po 1948 r.,
wprowadzono zasadę, że do emerytury z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych uprawnia jakikolwiek
okres ubezpieczenia, pod warunkiem że ubezpieczony
osiągnął już wiek emerytalny. Uznano, że takie
rozwiązanie odpowiada istocie ubezpieczenia emerytalnego,
które ma chronić ubezpieczonego na wypadek
utraty zdolności do pracy wskutek starości.
Do zjawisk losowych objętych zakresem ubezpieczenia
społecznego należą zjawiska mogące przeszkodzić
człowiekowi w zdobywaniu środków utrzymania
własną pracą. Są to przede wszystkim: choroba,
niezdolność do pracy wskutek inwalidztwa, starość,
śmierć ubezpieczonego, która pozbawia środków
utrzymania jego małżonka i dzieci, którym
zmarły ich dostarczał. Przy takim modelu ubezpieczeń
społecznych długoletniej pracy nie można uznać
za zjawisko losowe uzasadniające prawo do przejścia
na emeryturę bez względu na wiek.
Wprowadzanie nowych regulacji prawnych umożliwiających
przejście na wcześniejszą emeryturę bez
względu na wiek wszystkim ubezpieczonym, którzy
mają 40-letni staż pracy, nie jest uzasadnione ani
możliwe, ponieważ burzyłoby to założenie ustawodawcy
nietworzenia nowych preferencyjnych uprawnień
emerytalnych, które nie znajdują pokrycia
w składkach na emerytalne ubezpieczenie społeczne.
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Minister
Jolanta Fedak

637
O d p o w i e d ź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie realizacji akcji imiennych
o wartości 10 zł za sztukę dla obecnych
rencistów i emerytów zatrudnionych
w byłych Zakładach Mechanicznych „Gorzów”
należących do ZPC „Ursus” SA (578)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Jana Kochanowskiego z dnia
29 stycznia 2008 r. (przekazane przy piśmie nr SPS-
-024-578/08 z dnia 14 lutego 2008 r.) w sprawie akcji
Zakładów Przemysłu Ciągnikowego „Ursus” SA
w upadłości, nabytych nieodpłatnie od Skarbu Państwa
na podstawie przepisów ustawy z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm), pragnę poinformować,
co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy o komercjalizacji
i prywatyzacji, w brzmieniu obowiązującym w okresie
zbywania akcji Zakładów Przemysłu Ciągnikowego
„Ursus” SA, uprawnionym pracownikom
przysługiwało prawo do nieodpłatnego nabycia do
15% akcji spółki należących do Skarbu Państwa
według stanu sprzed zbycia pierwszych akcji na zasadach
ogólnych, określonych w rozdziale 1 działu
IV ustawy.
Natomiast art. 38 ust. 2 ww. ustawy stanowi,
iż prawo do nieodpłatnego nabycia akcji powstaje
po upływie trzech miesięcy od dnia zbycia przez
Skarb Państwa pierwszych akcji na zasadach ogólnych
i wygasa z upływem dwunastu miesięcy od
dnia powstania tego prawa.
W przypadku omawianej spółki prawo do nieodpłatnego
nabycia akcji powstało w dniu 28 marca
2000 r. i wygasło w dniu 28 marca 2001 r.
Przed dniem zbycia przez Skarb Państwa pierwszych
akcji Zakładów Przemysłu Ciągnikowego
„Ursus” SA na zasadach ogólnych, tj. przed dniem
27 grudnia 1999 r., Skarb Państwa posiadał w tej
spółce 19 000 000 akcji imiennych o wartości nominalnej
10 zł każda, zatem pula do 15% akcji przysługujących
uprawnionym pracownikom wynosiła
2 850 000 akcji i taka liczba akcji została przeznaczona
na potrzeby nieodpłatnego zbycia uprawnionym
pracownikom.
Z wyżej wymienionej puli akcji Skarb Państwa
zbył nieodpłatnie (poprzez zawarcie umów nieodpłatnego
zbycia akcji) na rzecz uprawnionych pracowników
bądź ich spadkobierców 2 710 739 akcji.
Natomiast 139 261 akcji pozostało w posiadaniu
Skarbu Państwa, ponieważ uprawnieni pracownicy
bądź ich spadkobiercy nie zgłosili się do spółki celem
zawarcia umów nieodpłatnego zbycia akcji w terminie
wynikającym z ww. ustawy.
W związku z powyższym należy uznać, iż minister
skarbu państwa wypełnił obowiązek w zakresie
nieodpłatnego zbycia akcji Zakładów Przemysłu
Ciągnikowego „Ursus” SA na rzecz uprawnionych
pracowników, nałożony przepisami ustawy o komercjalizacji
i prywatyzacji.
Ponadto informuję, że w ustawie o komercjalizacji
i prywatyzacji brak jest delegacji pozwalających
ministrowi skarbu państwa na wykup akcji, które
wcześniej zbył nieodpłatnie na rzecz uprawnionych
pracowników.
Informuję również, że w dniu 30 września 2003 r.
Zakłady Przemysłu Ciągnikowego „Ursus” SA zostały
postawione w stan upadłości.
Z chwilą ogłoszenia upadłości spółki powstał
obowiązek syndyka do zaspokojenia wierzycieli upadłego,
tj. przeprowadzenia likwidacji majątku upadłego
i jego podziału między wierzycieli. Spłata długów
następuje z masy upadłości, czyli majątku spółki,
której akcjonariuszami są także pracownicy
spółki, którzy nieodpłatnie nabyli jej akcje.
Akcjonariusze spółki nie odpowiadają za jej zobowiązania
(art. 301 § 5 Kodeksu spółek handlowych).
Akcjonariusze mogą dysponować majątkiem pozostałym
po zakończeniu postępowania upadłościowego,
jeżeli wszyscy wierzyciele spółki zostaną zaspokojeni
w toku tego postępowania.
Zgodnie z art. 477 Kodeksu spółek handlowych
rozwiązanie spółki postawionej w stan upadłości następuje
po zakończeniu postępowania upadłościowego,
z chwilą jej wykreślenia z rejestru. Jednak w przypadku
gdy postępowanie upadłościowe kończy się
układem z wierzycielami lub zostaje z innych przyczyn
uchylone lub umorzone, spółka nie ulega rozwiązaniu.
W związku z powyższym w sprawie możliwości
osiągnięcia korzyści z tytułu posiadania akcji Zakładów
Przemysłu Ciągnikowego „Ursus” SA w upadłości
zainteresowani powinni zwrócić się do syndyka
masy upadłościowej tej spółki.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Minister
Aleksander Grad

638
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytania poseł Marzeny Machałek
w sprawie usunięcia z listy indykatywnej
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” projektów o nazwach:
„Rozwiązanie gospodarki wodno-ściekowej
w gminie Nowogrodziec”; „Kompleksowe
rozwiązanie problemów gospodarki
wodno-ściekowej w Kamiennej Górze”;
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
gmin leżących w zlewni rzeki Czerwona Woda”;
„Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
ściekowej w aglomeracji Lubań”;
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
miasta Jelenia Góra” (579–583)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
następujące zapytania pani poseł Marzeny Machałek
dotyczące usunięcia z listy dla PO IiŚ projektów
indywidualnych pt.:
1. „Rozwiązanie gospodarki wodno-ściekowej
w gminie Nowogrodziec” (znak: SPS-024-579/08);
2. „Kompleksowe rozwiązanie problemów gospodarki
wodno-ściekowej w Kamiennej Górze”
(znak SPS-024-580/08);
3. „Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
gmin leżących w zlewni rzeki Czerwona Woda”
(znak: SPS-024-581/08);
4. „Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej w aglomeracji Lubań” (znak: SPS-
-024-582/08);
5. „Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
miasta Jelenia Góra” (znak SPS-024-583/08)
– przedstawiam, co następuje.
Ad pyt. 1. Powody poddania listy indykatywnej
PO IiŚ weryfikacji.
Weryfikacja list projektów indywidualnych była
konieczna ze względu na ogłoszenie pierwszej listy
przed zatwierdzeniem PO IiŚ przez Komisję Europejską,
czyli w czasie, gdy nie był znany jeszcze ostateczny
jego kształt. Taki stan powodował obawę
o zgodność projektów zamieszczonych na liście z treścią
PO IiŚ zatwierdzoną przez komisję. Celem przeprowadzonej
w styczniu 2008 r. weryfikacji było
przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem ich
zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego tzw. „n+2/
n+3”). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę oddziaływania
projektu, zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Ad pyt. 2. Wyjaśnienie pojęcia „przedsięwzięcia
strategiczne dla rozwoju kraju”.
Przez przedsięwzięcia strategiczne dla rozwoju
kraju należy rozumieć przedsięwzięcia, których
wdrożenie jest niezwykle istotne z punktu widzenia
osiągnięcia zakładanych wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
kraju. Są to przede wszystkim
duże projekty infrastrukturalne, których proces
przygotowania i wdrażania jest niezwykle skomplikowany
i czasochłonny.
Kryteria strategiczne zostały zawarte w wytycznych
MRR w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów, zgodnych z art.
28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju.
Ad pyt. 3 i 4. Plany zrekompensowania samorządom
skutków niezrealizowanych inwestycji oraz
propozycje rządu w zakresie form pomocy podmiotom,
których projekty zostały usunięte z listy.
Pragnę podkreślić, że wpisanie na listę projektów
indywidualnych nie jest i nigdy nie było gwarancją
uzyskania dofinansowania. Ponadto w przypadku
projektów z listy rezerwowej, ze względu na
przekroczenie dostępnej w priorytecie I alokacji, beneficjenci
nie mieli realnej szansy na otrzymanie dofinansowania.
Projekty, które nie zostały umieszczone na liście
projektów indywidualnych, będą miały możliwość
uczestniczenia projektu w konkursie i w przypadku
wypełnienia kryteriów zatwierdzonych przez Komitet
Monitorujący otrzymania dofinansowania.
Podczas oceny wniosków bardzo duże znaczenie
będzie miał stopień przygotowania projektu. W ramach
priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
w drodze konkursu dostępne będzie blisko 70% alokacji
priorytetu. Wszystkie projekty zarówno te już
umieszczone na liście, jak i biorące udział w konkursie
będą oceniane według tego samego zestawu kryteriów,
zatwierdzonego przez Komitet Monitorujący
PO IiŚ. Najbliższe posiedzenie Komitetu Monitorującego
będzie miało miejsce 6 marca br. i jeśli kryteria
zostaną zatwierdzone, niezwłocznie zostaną
uruchomione pierwsze konkursy.
Ad pyt. 5. Szanse ponownego umieszczenia
na liście projektów kluczowych dla projektów usuniętych.
Obecnie nie ma możliwości, aby projekt został
dopisany do ogłoszonej dnia 1 lutego br. listy. Ubieganie
się o uzyskanie dofinansowania będzie możliwe
na drodze procedury konkursowej, co pozwoli na
skierowanie pomocy finansowej na realizację projektów
w najwyższym stopniu przygotowanych do
realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i najszybsze wykorzystanie środków unijnych. Jed-

639
nocześnie pragnę podkreślić, że zgodnie z wytycznymi
MRR w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju, istnieje możliwość
aktualizacji listy projektów indywidualnych 2 razy
do roku (terminie do dnia 31 lipca i do dnia 31 grudnia),
w szczególności w oparciu o dane dotyczące
stanu przygotowania projektów do realizacji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 14 lutego br., znak: SPS-024-584/08,
dotyczące zapytania poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie unieważnienia listy projektów indywidualnych
w ramach osi priorytetowej 6. Programu
Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”, w tym
projektu „Jasnogórskie Muzeum Skarbu Narodowego”,
uprzejmie informuję, iż w odniesieniu do obszaru
turystyki PO IG powodem unieważnienia listy
były przesłanki formalne, tj. brak przeprowadzenia
konsultacji społecznych listy, oraz fakt, że nie wszyscy
potencjalni beneficjenci zostali poinformowani
o możliwości składania projektów. Dodatkowo w trakcie
tworzenia listy kryteria wyboru projektów dla
działania 6.4 nie były jeszcze uzgodnione z właściwymi
instytucjami: pośredniczącą i wdrażającą.
W związku z powyższym instytucja zarządzająca
programem przychyliła się do stanowiska ministra
właściwego do spraw turystyki i podjęła decyzję o przeprowadzeniu
ponownego, otwartego naboru projektów
w obszarze turystyki.
Pragnę poinformować, że ponowny nabór na listę
projektów indywidualnych rozpocznie się po publikacji
listy w Monitorze Polskim, co powinno nastąpić
do końca lutego br. Za organizację prac w przedmiotowym
zakresie odpowiada Polska Organizacja
Turystyczna wraz z Ministerstwem Sportu i Turystyki,
we współpracy z instytucją pośredniczącą,
którą dla działania 6.4 jest Ministerstwo Gospodarki.
Informacje o naborze ukażą się w najbliższym
czasie na stronach internetowych ww. instytucji. Po
zatwierdzeniu nowej listy przez instytucję pośredniczącą
i zarządzającą wykaz zostanie poddany – zgodnie
ze znowelizowanymi wytycznymi w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju – 30-dniowym konsultacjom
społecznym. Ogłoszenie przez instytucję zarządzającą
nowej listy projektów indykatywnych planowane
jest na koniec czerwca br.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie unieważnienia
listy projektów kluczowych 6. osi priorytetowej:
Polska gospodarka na rynku międzynarodowym
Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka”, w tym projektu „Jasnogórskie
muzeum skarbu narodowego” (584)
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie utrudnień w odbiorze
telewizji regionalnej Oddziału TVP
w Bydgoszczy na terenie powiatu włocławskiego
(585)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pana Łukasza Zbonikowskiego (znak SPS-
-024-585/08 z dnia 14 lutego 2008 r.) w sprawie
utrudnień w odbiorze telewizji regionalnej Oddziału
TVP w Bydgoszczy na terenie powiatu włocławskiego
niniejszym informuję Pana Marszałka, że zarówno
tworzenie, jak i rozpowszechnianie programów
regionalnych, zgodnie z art. 21 ust. 1a pkt 1 ustawy
z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz. U.
z 1997 r. Nr 7, poz. 34, z późn. zm., dalej ustawa o rtv),
należą do zadań spółki i pozostają w gestii działań
zarządu spółki Telewizja Polska SA.
Do kompetencji ministra skarbu państwa nie należy
rozwiązywanie zagadnień dotyczących przesyłu
i rozpowszechniania programów telewizyjnych.
Minister skarbu państwa, działając jako Walne
Zgromadzenie Spółki, sprawuje w stosunku do Telewizji
Polskiej SA bieżący nadzór w oparciu o przepisy
Kodeksu spółek handlowych i ustawy o radiofonii
i telewizji. W ramach posiadanych uprawnień Ministerstwo
Skarbu Państwa przekazało zarządowi
spółki zapytanie poselskie z prośbą o zajęcie stanowiska
w przedmiotowej sprawie.
Należy podkreślić, że zgodnie z art. 22 ust. 1
ustawy o rtv organy państwowe mogą podejmować
decyzje w sprawach działalności jednostek publicznej
radiofonii i telewizji tylko w przypadkach prze-

640
widzianych ustawami, zaś wszelkie kwestie związane
z wykorzystaniem przyznanych częstotliwości,
zgodnie z art. 26 ust. 5 ustawy o rtv, oraz kwestie
dotyczące rezerwacji częstotliwości przeznaczonych
do rozpowszechniania lub rozprowadzania programów
w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną
lub rozsiewczą satelitarną (z zastosowaniem art. 115
ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne),
zgodnie z art. 26 ust. 8 ustawy o rtv,
pozostają w zakresie kompetencji prezesa Urzędu
Komunikacji Elektronicznej, który działa w porozumieniu
z przewodniczącym Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyjaśnienia
uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowego zapytania poselskiego. Po uzyskaniu
stanowiska Zarządu Telewizji Polskiej SA w omawianej
sprawie zostanie ono niezwłocznie przekazane
Panu Marszałkowi.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Aleksander Grad
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi przez Ministerstwo Środowiska (586)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
posła Łukasza Zbonikowskiego, dotyczącą
nieprzejęcia do prowadzenia przez ministra środowiska
Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, przesłaną
pismem z dnia 14 lutego 2008 r., znak: SPS-024-
-586/08, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem środowiska
a powiatem tucholskim warunkiem przejęcia
przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 rok, w części 41: środowisko, środków na
finansowanie działalności tej szkoły. W związku
z tym, iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały
ujęte w ustawie budżetowej na 2008 r., w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma
podstaw prawnych do prowadzenia i finansowania
szkoły w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przeznaczone
na finansowanie Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
zostały zabezpieczone w ramach części oświatowej
subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspozycji
organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchomego
i ruchomego, są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dniu
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tucholi
negocjacje nie zakończyły się przejęciem Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Licealnych
i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomiędzy
Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśniczym
nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora generalnego
Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z treścią
§ 6 ust. 1 umowy użytkowania, zawartej notarialnie
pomiędzy Zarządem Powiatu w Tucholi
a dyrektorem generalnym LP, w imieniu którego
działał nadleśniczy nadleśnictwa Tuchola, wypowiedzenie
umowy jest m.in. obwarowane sześciomiesięcznym
okresem wypowiedzenia i może być skuteczne
na koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przejęcie
mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej, były działania zmierzające
do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozumienia
stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Leśnych
w Tucholi. Niestety działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji.
Nie dokonało oficjalnego złożenia oświadczenia
woli rozwiązania umowy użytkowania na ręce nadleśniczego
nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwencji
uniemożliwiło mi podjęcie stosownych działań
w tej sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi,
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postanowień
ww. porozumienia, a co za tym idzie – do przejęcia
i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania starostwa
tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funkcjonuje
na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdzających
rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarządzania
Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wąt-

641
pliwości, o których mowa, nie sposób było rozstrzygnąć
do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zaproponowałem
Starostwu Powiatowemu w Tucholi podpisanie
aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca 2007 r.,
zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi z 1 stycznia 2008 r. na 1 stycznia 2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, zapewnienie
możliwości uczestnictwa dyrektora szkoły
i kadry pedagogicznej we wszystkich formach doskonalenia
zawodowego organizowanych dla szkół
leśnych prowadzonych przeze mnie od 1 stycznia
2008 r., a także kontynuowania współpracy Lasów
Państwowych ze szkołą w zakresie praktycznej nauki
zawodu na dotychczasowych zasadach. Niestety,
propozycja ta została przez starostwo w Tucholi
dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem prowadzony
był indywidualnie z uwagi na zróżnicowaną
sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić iż dyrektor i pracownicy Departamentu
Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii zarówno
w starostwie tucholskim, jak i w szkole, a także
w ministerstwie, niż miało to miejsce w przypadku
innych starostw. Rozmowy te od początku były
niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało różne
stanowiska, co dodatkowo utrudniało porozumienie.
Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie jest jedyną
nieprzejętą szkoła leśną. Ustawa o systemie oświaty
nie nakłada obowiązku przejmowania szkół leśnych,
lecz daje taką możliwość na drodze porozumienia
stron, którego w tym przypadku zabrakło ze strony
starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 średnich
szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od zawsze
były i są największymi centrami edukacji leśnej
w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geograficzne
i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą liczbą
miejsc w internatach, umożliwiają naukę młodzieży
z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w których
prowadzi się kształcenie w zawodzie np. technika
leśnika. Niestety, często nie dysponują one wyspecjalizowaną
kadrą pedagogiczną, pod której
okiem powinno odbywać się kształcenie w zakresie
przedmiotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie
tych placówek często uniemożliwia odbywanie praktyk
w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowanie
do pracy zawodowej w strukturach Lasów Państwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych, wprowadzając w to miejsce inne zawody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za zakończony.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie wątpliwości dotyczących
określenia legitymacji biernej w sprawach
o odszkodowania z tytułu bezprawnego
przejęcia nieruchomości na rzecz gminy
przed dniem 27 maja 1990 r. (587)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na zapytanie
posła Łukasza Zbonikowskiego, przesłane
przy piśmie wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 14 lutego 2008 r., nr SPS - 024 - 587/8,
w kwestii określenia legitymacji biernej w sprawach
o odszkodowania za bezprawne przejęcie nieruchomości
na rzecz gminy przed dniem 27 maja 1990 r.
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą
przepisy ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym
i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U.
Nr 32, poz. 191, z późn. zm.), zwanej dalej ,,ustawą”.
Zgodnie z art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy Skarb Państwa
przejmuje zobowiązania i wierzytelności rad narodowych
i terenowych organów administracji państwowej
stopnia podstawowego i stopnia wojewódzkiego
wynikające z prawomocnych orzeczeń sądowych
i decyzji administracyjnych wydanych przed
dniem 27 maja 1990 r. oraz zobowiązania i wierzytelności
powstałe w związku z wykonaniem tych
orzeczeń i decyzji administracyjnych.
Na gruncie stosowania ww. normy w judykaturze
i doktrynie prawa wykształciły się dwa poglądy.
Według pierwszego z nich, wyrażonego m.in. w uchwale
Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2004 r., III
CZP 64/2004, lex 131033, to gmina, a nie Skarb
Państwa jest biernie legitymowana w procesie o naprawienie
szkody wynikłej wskutek wydania przed

642
dniem 27 maja 1990 r. ostatecznej decyzji administracyjnej,
jeżeli stwierdzenie jej nieważności lub
stwierdzenie, że wydana została z naruszeniem prawa,
nastąpiło po tej dacie. W uzasadnieniu uchwały
Sąd Najwyższy skonstatował, że w art. 36 ust. 3 pkt 3
ustawy jest mowa o dwóch zobowiązaniach odszkodowawczych.
Źródłem pierwszego z nich jest pierwotna
decyzja, natomiast źródłem drugiego – decyzja
stwierdzająca nieważność decyzji pierwotnej lub
decyzja uznająca, że wydanie pierwszej decyzji nastąpiło
z naruszeniem prawa (decyzja nadzorcza).
Z chwilą wydania drugiej decyzji zobowiązanie wynikające
z decyzji pierwotnej przekształca się w zobowiązanie
odszkodowawcze. Definitywne ukształtowanie
zobowiązania odszkodowawczego wiąże się
z decyzją nadzorczą. Zatem data tej decyzji decyduje
o istnieniu lub wyłączeniu sukcesji gminy na podstawie
art. 36 ust. 1 ustawy i sukcesją gmin są objęte
zobowiązania odszkodowawcze, gdy decyzja nadzorcza
została wydana po dniu 27 maja 1990 r. – zob.
wyrok SN z dnia 14 marca 2007 r., I CSK 455/2006,
lex 253395.
W myśl drugiego stanowiska odpowiedzialność
odszkodowawczą w okolicznościach opisanych wyżej
ponosi Skarb Państwa. Dla uzasadnienia tego poglądu
podniesiono, że fakt posłużenia się przez ustawodawcę
formułą zobowiązania wynikającego z ostatecznej
decyzji administracyjnej może wskazywać,
że to właśnie ta decyzja stanowi zdarzenie prawne
prowadzące do powstania roszczenia odszkodowawczego.
Decyzja nadzorcza natomiast otwiera jedynie
możliwość dochodzenia roszczenia odszkodowawczego
i można ją ujmować w kategorii przesłanki
skutecznego dochodzenia roszczenia o naprawienie
szkody, a nie traktować jako zdarzenia kreującego
zobowiązanie odszkodowawcze – cyt. wyrok SN z dnia
14 marca 2007 r.
Rozbieżności rozstrzygnęła ostatecznie uchwała
składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia
2006 r., III CZP 99/06, lex 203873. W ocenie
Sądu Najwyższego Skarb Państwa jest biernie legitymowany
w sprawie o naprawienie szkody wynikłej
z ostatecznej decyzji administracyjnej, o której mowa
w art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy, także wtedy, gdy
stwierdzenie jej nieważności lub stwierdzenie, że została
wydana z naruszeniem prawa, nastąpiło po
dniu 26 maja 1990 r.
W wymienionej uchwale z dnia 7 grudnia 2006 r.
Sąd Najwyższy stwierdził, że źródłem szkody jest
wydanie wadliwej decyzji administracyjnej i tej właśnie
decyzji dotyczy ocena bezprawności. Przyjęto
także, że delikt stanowi wydanie decyzji naruszającej
prawo i z tym faktem należy łączyć powstanie
zobowiązania, a nie z faktem wydania decyzji w trybie
nadzoru. Późniejsze rozstrzygnięcie nadzorcze
nie jest kreatorem działania niezgodnego z prawem,
a decyzja nadzorcza otwiera jedynie w sposób prejudycjalny
możliwość dochodzenia odszkodowania od
podmiotu zobowiązanego do naprawienia szkody.
Decyzja wydana w trybie nadzoru jest jedynie przesłanką
skutecznego dochodzenia roszczenia odszkodowawczego,
a nie jest zdarzeniem skutkującym powstanie
samego zobowiązania. Pogląd ten wyraził
Sąd Najwyższy również w wyrokach z dnia 25 stycznia
2007 r., V CSK 425/2006, lex 277245, oraz z dnia
14 marca 2007 r., I CSK 455/2006, lex 253395).
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić,
że de lege lata zarówno z aktualnego orzecznictwa
Sądu Najwyższego, jak i poglądów przedstawicieli
doktryny (zob. glosa J. Jastrzębskiego do uchwały
Sądu Najwyższego z dnia 16 listopada 2004 r., Samorząd
Terytorialny, nr 7–8, s. 132 i nast.) jednoznaczne
wynika, że Skarb Państwa jest biernie legitymowany
w sprawach o naprawienie szkody wynikłej
z ostatecznej decyzji administracyjnej, o której
mowa w art. 36 ust. 3 pkt 3 ustawy, także wtedy, gdy
stwierdzenie jej nieważności lub stwierdzenie, że została
wydana z naruszeniem prawa, nastąpiło po
dniu 26 maja 1990 r.
Zatem nie zachodzi potrzeba wprowadzenia
zmian przepisów prawa w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Iwony Arent
w sprawie sposobu odwołania
dyrektora Warmińsko-Mazurskiego Oddziału
Regionalnego Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa (588)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie pani poseł Iwony Arent w sprawie
sposobu odwołania ze stanowiska dyrektora
Warmińsko-Mazurskiego Oddziału Regionalnego
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
znak: SPS-024-588/08, uprzejmie informuję, że wystąpiłem
o wyjaśnienia w tej sprawie do prezesa
ARiMR pana Dariusza Wojtasika.
Według złożonych pisemnych wyjaśnień pan
Waldemar Sekściński został odwołany ze stanowiska
dyrektora Warminsko-Mazurskiego Oddziału
Regionalnego ARiMR w dniu 24 stycznia 2008 r.
Odwołanie nastąpiło na podstawie przepisu art. 70
§ 1 K.p., zgodnie, z którym pracownik zatrudniony
na podstawie powołania może być w każdym czasie
odwołany ze stanowiska przez organ powołujący.
Pan Waldemar Sekściński został o tym fakcie po-

643
wiadomiony telefonicznie, jednocześnie akt odwołania
został przesłany faksem do sekretariatu dyrektora
warmińsko-mazurskiego oddziału regionalnego.
Następnie komplet dokumentów, w tym
akt odwołania, został wysłany pocztą na adres domowy
pana Waldemara Sekścinskiego. Pan Waldemar
Sekściński w dniu 4 lutego 2008 r. odmówił
odebrania przesyłki. Dokumenty zostały wysłane
ponownie 8 lutego 2008 r. i w dniu 21 lutego
2008 r. skutecznie odebrane przez pana Waldemara
Sekścińskiego.
Odwołanie dyrektora warmińsko-mazurskiego
oddziału regionalnego zbiegło się z urlopem wypoczynkowym,
na którym przebywał od 21 stycznia
2008 r. do 1 lutego 2008 r.
Zgodnie z art. 72 § 1 K.p., jeżeli odwołanie nastąpiło
w okresie usprawiedliwionej nieobecności
w pracy, bieg wypowiedzenia rozpoczyna się następnego
dnia po upływie tego okresu. Dlatego też okres
wypowiedzenia rozpoczął się z dniem 2 lutego 2008 r.,
a stosunek prący został rozwiązany z dniem 2 marca
2008 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie przyspieszenia realizacji programu
rozwoju budownictwa mieszkaniowego (589)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jana Burego sprawie przyspieszenia
realizacji programu rozwoju budownictwa mieszkaniowego,
przekazaną pismem z 14 lutego br.
(znak: SPS-024-589/08), uprzejmie przekazuję poniższe
wyjaśnienia.
Działania Ministerstwa Infrastruktury mają na
celu poprawę warunków realizacji budownictwa
mieszkaniowego w drodze likwidacji narosłych na
przestrzeni lat barier ograniczających możliwość odpowiedniego
wykorzystania już istniejącego potencjału.
Kierunek ten został wyraźnie wyrażony
w exposé prezesa Rady Ministrów pana Donalda
Tuska. Osiągnięcie zakładanych celów będzie miało
fundamentalne znaczenie dla zapewnienia prawidłowego
rozwoju sektora mieszkaniowego w Polsce,
skutkując poprawą warunków prowadzenia działalności
inwestycyjnej w sektorze mieszkaniowym, poprawą
dostępności mieszkań (obniżenie kosztów budowy
i cen mieszkań przy jednoczesnym zapewnieniu
odpowiedniej pod względem infrastruktury społecznej
i technicznej lokalizacji nieruchomości
mieszkaniowych) oraz bardziej efektywnym wykorzystywaniem
środków publicznych wspierających
sektor mieszkaniowy.
Realizacja inicjatyw legislacyjnych, zgłoszonych
do planu prac Rady Ministrów ma I półrocze br. lub
planowanych do realizacji w drugiej połowie tego
roku, ma na celu eliminację kluczowych ograniczeń
administracyjnych w procesie realizacji inwestycji
budowlanych, likwidację barier dla prawidłowego
procesu planowania i zagospodarowania przestrzennego
(niska podaż i niewystarczający standard
terenów przeznaczanych pod inwestycje
mieszkaniowe), zapewnienie odpowiedniego stopnia
rozwoju infrastruktury związanej z budownictwem
mieszkaniowym.
Równolegle do ww. inicjatyw podejmowane są
oczywiście działania dotyczące instrumentów
wsparcia sektora mieszkaniowego. W 2008 r. zapewnione
zostały środki na realizację programu budownictwa
socjalnego, realizowanego w oparciu o przepisy
ustawy z 8 grudnia 2006 r. o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań
chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych.
Ustawa przewiduje dofinansowanie inwestycji zakresie
budownictwa socjalnego i mieszkań chronionych
na poziomie od 20 do 40% kosztów przedsięwzięcia.
Z pomocy korzystają gminy, związki gmin,
powiaty, a także organizacje pożytku publicznego.
Wyciągając wnioski z przeprowadzonego pilotażu,
w ustawie z 8 grudnia 2006 r. poza powiększaniem
zasobu lokali socjalnych w drodze nowych inwestycji
mieszkaniowych określone zostały również szerokie
możliwości tworzenia takiego zasobu na bazie
już istniejących mieszkań o niższym standardzie.
W tym też kierunku idą przygotowywane obecnie
zmiany umożliwiające m. in. pozyskiwanie przez
gminy, dzięki środkom z Funduszu Dopłat, mieszkań
komunalnych niebędących zasobem lokali socjalnych,
pod warunkiem jednak analogicznego
zwiększenia przez gminę tego zasobu. Stworzy to
znacznie lepsze warunki dla prowadzenia przez
gminy polityki mieszkaniowej w zakresie odpowiedniej
do potrzeb i uwarunkowań dochodowych alokacji
zasobów socjalnych. Na uzupełnienie komunalnego
zasobu mieszkań socjalnych mogą być też przeznaczone
środki z funduszy strukturalnych UE, jeśli
mieszkania takie powstaną w wyniku „renowacji
i adaptacji budynków istniejących stanowiących
własność władz publicznych lub własność podmiotów
działających w celach niezarobkowych”. W tym
ostatnim przypadku rozwiązania motywujące gminy
do pozyskiwania mieszkań socjalnych przy wykorzystaniu
środków Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego określane są bezpośrednio przez
samorządy województw w regionalnych programach
operacyjnych na lata 2007–2013.

644
Prowadzone są również prace mające na celu
określenie – przy uwzględnieniu obecnych i prognozowanych
uwarunkowań rynku mieszkaniowego –
zmian w programie budownictwa społecznego realizowanego
w oparciu o formułę towarzystw budownictwa
społecznego. Obecnie przewidywana jest reforma
ukierunkowana jest przede wszystkim na
poprawę efektywności programu i bardziej precyzyjne
dotarcie do osób, które powinny być objęte pomocą
mieszkaniową.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie obowiązku przeprowadzania testów
podstawowych oraz określenia ich zakresu
w odniesieniu do aparatów rtg stosowanych
w gabinetach dentystycznych (590)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie obowiązku przeprowadzania testów podstawowych
oraz określenia ich zakresu w odniesieniu
do aparatów rtg. stosowanych w gabinetach dentystycznych
(przesłane pismem z dnia 14 lutego
2008 r., znak: SPS-024-590/08), uprzejmie przekazuję
następujące informacje i wyjaśnienia.
Stomatologiczne aparaty rentgenowskie są urządzeniami
wykorzystywanymi w zakresie rentgenodiagnostyki
i jako takie podlegają regulacjom zawartych
w przepisach wydanych na podstawie art. 33c
ust. 9 ustawy z 29 listopada 2000 r. Prawo atomowe
(Dz. U. z 2007 r., Nr 42, poz. 276). W dniu 25 sierpnia
2005 r. minister zdrowia wydał na podstawie
art. 33c ust. 9 ww. ustawy rozporządzenie w sprawie
warunków bezpiecznego stosowania promieniowania
jonizującego dla wszystkich rodzajów ekspozycji
medycznej (Dz. U. Nr 194, poz. 1625). Rozporządzenie
to reguluje między innymi zasady okresowego
sprawdzania aparatów rentgenowskich pod względem
technicznym. Kontrola urządzeń radiologicznych
realizowana jest poprzez przeprowadzanie testów
podstawowych i specjalistycznych. W świetle
cytowanych przepisów uzyskane podczas testów wyniki
muszą mieścić się w ustalonym zakresie tolerancji,
który został określony dla badanych parametrów
w załączniku nr 6 do rozporządzenia. Powyższe
ma na celu zapobieżenie nadmiernej i nieuzasadnionej
ekspozycji medycznej oraz zapewnienie optymalnej
jakości diagnostycznej zdjęcia lub obrazu.
Jednoczenie pragnę poinformować, że w związku
z pojawiającymi się wątpliwościami dotyczącymi
stosowania przepisów ww. rozporządzenia planuje
się jego nowelizację obejmującą również weryfikację
zapisów załącznika nr 6. W związku z powyższym
na przełomie marca i kwietnia na stronach internetowych
Krajowego Centrum Ochrony Radiologicznej
w Ochronie Zdrowia (www.kcor.gov.pl) rozpocznie
się publiczna debata na temat zakresu nowelizacji
przedmiotowego rozporządzenia, która będzie
miała na celu zgromadzenie propozycji zmian i projektów
zapisów od wszelkich zainteresowanych środowisk
i podmiotów, wynikiem której będzie przygotowanie
wstępnego projektu zmieniającego ww. rozporządzenie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posłów Magdaleny Gąsior-Marek
i Grzegorza Raniewicza
w sprawie realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie” w woj. lubelskim (591)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłów na Sejm RP Magdaleny Gąsior-
-Marek i Grzegorza Raniewicza, przekazane pismem
z dnia 14 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-591/08),
w sprawie realizacji narodowego programu „Boisko
w mojej gminie” w woj. lubelskim, uprzejmie informuję,
że w Ministerstwie Sportu i Turystyki opracowano
program budowy ogrodzonych i oświetlonych
kompleksów sportowych, obejmujących m.in.: boisko
piłkarskie do mini piłki nożnej, boisko wielofunkcyjne
(piłka siatkowa i koszykowa) i zaplecze
szatniowo-sanitarne.
W dniu 22 lutego 2008 r. odbyła się uroczysta inauguracja
inauguracji programu budowy boisk wielofunkcyjnych
„Moje Boisko – Orlik 2012”.
Wstępny koszt budowy kompleksu wynosi około
1 mln zł. Zadanie dofinansowywane będzie przez
Ministerstwo Sportu i Turystyki w wysokości do
333 tys. zł (nie więcej niż 33% wartości kosztorysowej).
Pozostałe koszty pokryją urzędy marszałkowskie
(w 1/3) i jednostki samorządu terytorialnego
(również w 1/3) uczestniczące w programie. W bieżącym
roku Ministerstwo Sportu i Turystyki przeznaczy
na program kwotę ok. 180 mln zł.

645
Podstawowe kryteria, które będą stosowane przy
wyborze projektów, to wykonanie zadania zgodnie
z programem funkcjonalno-użytkowym projektu
Ministerstwa Sportu i Turystyki oraz zakończenie
budowy do 31 grudnia 2008 r.
Formularz wniosku wraz z zasadami jego wypełniania,
jak również wizualizacja będą dostępne
na stronie internetowej Ministerstwa Sportu i Turystyki.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Mirosław Drzewiecki
ministra środowiska
na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie obniżenia emisji dwutlenku węgla
na lata 2008–2012 i limitów
dla przedsiębiorstw woj. lubelskiego (592)
*) Zgodnie z art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r.
o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych
i innych substancji (Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2784)
przez uprawnienia do emisji należy rozumieć uprawnianie do
wprowadzania do powietrza w określonym czasie ekwiwalentu
w przypadku gazów cieplarnianych lub 1 Mg jednej z pozostałych
substancji, które może być sprzedane, przeniesione lub
umorzone na zasadach określonych w ustawie.
Odpowiadając na zapytanie pana posła Grzegorza
Raniewicza z dnia 14 lutego br., dotyczące ustalonych
ograniczeń na emisję dwutlenku węgla na
lata 2008–2012 dla Polski oraz limitów dla przedsiębiorstw
woj. lubelskiego, informuję uprzejmie, co następuje.
Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca
system handlu przydziałami emisji gazów
cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę
Rady 96/61/WE (zwana dalej dyrektywą)
nakłada na państwa członkowskie obowiązek sporządzenia
krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji dwutlenku węgla* ) . Przepis art. 9 ust. 1 dyrektywy
wskazuje, że każde państwo członkowskie
w odniesieniu do każdego okresu określa krajowy
plan rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku węgla
określający całkowitą liczbę uprawnień, które
ma zamiar rozdzielić w odniesieniu do tego okresu,
oraz sposób, w jaki proponuje je rozdzielić. Czasowy
zakres obowiązywania krajowych planów rozdziału
uprawnień do emisji dwutlenku węgla określa art. 11
Dyrektywy który wskazuje, że drugi okres rozliczeniowy
obejmuje lata 2008–2012. Krajowy administrator
systemu handlu uprawnieniami do emisji,
zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy z dnia 22 grudnia
2004 r. o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza
gazów cieplarnianych i innych substancji (Dz. U.
Nr 281, poz. 2784), jest zobowiązany do opracowania
projektu krajowego planu rozdziału uprawnień. Polska
przekazała krajowy plan rozdziału uprawnień
na lata 2008–2012 w terminie określonym w art. 9
Dyrektywy, tj. do 30 czerwca 2006 r. W planie tym
określono roczną liczbę uprawnień do emisji dla Polski
na poziomie 284 648 332 ton dwutlenku węgla.
W dniu 26 marca 2007 r. Komisja Europejska w decyzji
K(2007) 1295 wersja ostateczna dotyczącej
krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów
cieplarnianych zgłoszonego przez Polskę zgodnie
z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady zmniejszyła całkowity limit uprawnień
do emisji dla Polski na lata 2008–2012 do wartości
208 515 395 ton dwutlenku węgla rocznie. Ponieważ
Polska nie zgadza się z zaproponowanym limitem
uprawnień, decyzja Komisji Europejskiej została
zaskarżona do Sądu Pierwszej Instancji. Odpowiedni
wniosek po zaakceptowaniu przez Komitet
Europejski Rady Ministrów został złożony 27 maja
2007 r. do Sądu Pierwszej Instancji. Oprócz głównej
skargi wniesiono również dodatkowy wniosek o rozpatrzenie
powyższej skargi w trybie przyspieszonym.
Sąd Pierwszej Instancji 12 lipca 2007 r. odrzucił
wniosek o rozpatrzenie skargi w trybie przyspieszonym.
W dniu 7 września 2007 r. Polska złożyła
dodatkowy wniosek o zawieszenie wykonalności decyzji.
Został on rozpatrzony negatywnie w listopadzie
2007 r.
W dniu 12 lutego 2008 r. ukazał się projekt rozporządzenia
Rady Ministrów w sprawie przyjęcia
„Krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012” dla wspólnotowego
systemu handlu uprawnieniami do emisji. Proponowana
w nim liczba uprawnień do emisji przeznaczona
do rozdzielenia wynosi 208 515 395 uprawnień
rocznie. Przy rozdziale uprawnień do emisji
brano pod uwagę: zobowiązania przyjęte w konkluzjach
Rady Europejskiej z 8–9 marca 2007 r. dotyczące
ograniczenia emisji gazów cieplarnianych
o 20% do 2020 r., poprawy efektywności energetycznej
o 20% do 2020 r. oraz zwiększenia udziału produkcji
energii ze źródeł odnawialnych do poziomu
20% do roku 2020, Politykę Ekologiczną Państwa,
Politykę Energetyczną Państwa, Narodowe Strategiczne
Ramy Odniesienia na lata 2007–2013, dyrektywę
2004/8/WE z 11 lutego 2004 r. w sprawie wspierania
kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na
ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii
oraz zmieniającą dyrektywę 92/42/EWG, rozporządzenie
ministra gospodarki z 26 września 2007 r.
w sprawie sposobu obliczania danych podanych we
wniosku o wydanie świadectwa pochodzenia z kogeneracji
oraz szczegółowego zakresu obowiązku uzyskania
i przedstawienia do umorzenia tych świadectw,
uiszczania opłaty zastępczej i obowiązku po-

646
twierdzania danych dotyczących ilości energii elektrycznej
wytworzonej w wysokosprawnej kogeneracji
(Dz. U. Nr 185, poz. 1314), uwagi dotyczące strategii
rozwoju i zapotrzebowania emisyjnego na lata
2008–2012, zgłoszone do KASHUE przez stowarzyszenia
branżowe oraz prowadzących poszczególne
instalacje, jak również decyzję KE z 26 marca 2007 r.
dotyczącą krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Polskę
zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady oraz uwagi zgłoszone w trakcie
uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji
społecznych dotyczących wcześniejszych projektów.
Projekt obejmuje 841 instalacji, dla których przewidziano
do rozdziału 201 123 553 uprawnień rocznie.
Pula uprawnień przeznaczona na krajową rezerwę
wynosi 7 241 741 rocznie. Przewidziano także
105 101 uprawnień rocznie rezerwy na realizację
projektów JI. Należy zaznaczyć, iż nie przewidziano
tworzenia limitów uprawnień w podziale na poszczególne
województwa. Przyjęto podział branżowy instalacji,
zależny od przynależności danej instalacji
do odpowiedniego sektora przemysłu. W systemie
handlu uprawnieniami do emisji w drugim okresie
rozliczeniowym uczestniczy 40 instalacji działających
na terenie woj. lubelskiego. Przewidziana
w projekcie „Krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji na lata 2008–2012” liczba uprawnień dla
tych instalacji wynosi 5 361 420 rocznie, co stanowi
2,7% całkowitej liczby uprawnień przewidzianych do
rozdziału pomiędzy instalacje. Lista instalacji działających
na terenie woj. lubelskiego, które są objęte
„Krajowym planem rozdziału uprawnień na lata
2008–2012”, znajduje się w załączniku** ) .
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Maciej Nowicki
ministra gospodarki
na zapytanie posła Jarosława Katulskiego
w sprawie limitu uprawnień do emisji
dwutlenku węgla dla ZEC Bydgoszcz SA (593)
W odpowiedzi na zapytanie pana posła Jarosława
Katulskiego, przekazane przy piśmie z dnia 14
lutego 2008 r., znak: SPS-024-593/08, w sprawie limitów
uprawnień CO 2
dla ZEC Bydgoszcz SA przedstawiam
poniższe stanowisko w przedmiotowej
sprawie.
W dniu 20 grudnia 200 7 r. minister środowiska
skierował do konsultacji społecznych i uzgodnień
** ) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
międzyresortowych projekt rozporządzenia Rady
Ministrów w sprawie przyjęcia „Krajowego planu
rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku węgla na
lata 2008–2012” we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami. Mając na względzie znaczenie społeczno-gospodarcze
ww. projektu, Ministerstwo Gospodarki
w pracach nad nim przyjęło założenie, iż
rozdział uprawnień powinien minimalizować ryzyko
wystąpienia sytuacji, w której poszczególne
przedsiębiorstwa mogłyby – bez podejmowania działań
proekologicznych – dysponować nadwyżkami
przyznanych uprawnień, a tym samym sprzedawać
je na wolnym rynku, w sytuacji gdy całkowita wielkość
uprawnień przyznanych dla Polski na lata
2008–2012 jest mniejsza od rzeczywistych potrzeb
polskiej gospodarki. Podział ten ponadto powinien
uwzględniać zdolności redukcji emisji w poszczególnych
sektorach, które wynikają bezpośrednio ze
skali inwestycji podejmowanych w latach ubiegłych
w najlepsze dostępne technologie. W ramach uwag
przekazanych do Ministerstwa Środowiska zaproponowano
także ujednolicenie zasad przydziału uprawnień
dla ciepłowni i elektrociepłowni, gdyż podany
w pierwszej wersji projektu podział preferował
znacznie mniej efektywne energetycznie ciepłownie.
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki powinno się promować
instalacje produkujące ciepło i energię w skojarzeniu,
jako bardziej opłacalne z punktu widzenia
emisyjności i efektywności ekonomicznej. Wskazuje
na to m.in. rozporządzenie ministra gospodarki
z dnia 22 września 2007 r. w sprawie świadectw pochodzenia
z kogeneracji (Dz. U. z 2007 r. Nr 185,
poz. 1314), nakładające obowiązek zwiększenia odbioru
produkcji energii elektrycznej pochodzącej
z kogeneracji do 23,2%.
Powyższe uwagi zostały uwzględnione przez
Ministerstwo Środowiska w projekcie rozporządzenia
skierowanym ponownie do konsultacji społecznych
i uzgodnień międzyresortowych w dniu 12 lutego
2008 r. W projekcie tym zwiększono łączną
pulę uprawnień dla elektrociepłowni zawodowych,
co oznacza także wzrost uprawnień dla ZEC Bydgoszcz
SA.
Zaproponowany w projekcie rozporządzenia z 12
lutego 2008 r. podział wydaje się być zbliżonym do
zrównoważonego z punktu widzenia wpływu na gospodarkę.
Stanowi on próbę rozdziału limitu uprawnień
do emisji dla Polski w taki sposób, aby jego deficyt
w możliwie najmniej negatywny sposób wpływał
na PKB, zarówno z punktu widzenia sektorów
przetwórczych, jak i sektora energetyki.
Niezależnie od konieczności dokonania możliwie
najbardziej racjonalnego rozdziału zmniejszonego
limitu uprawnień do emisji CO 2
Ministerstwo
Środowiska oraz Ministerstwo Gospodarki prowadzą
rozmowy z władzami Unii Europejskiej o konieczności
zwiększenia całkowitego przydziału
uprawnień dla Polski, ponieważ przyznane wielkości
spowodują podrożenie procesów gospodarczych,
spadek konkurencyjności polskich produktów i ob-

647
niżenie realnych dochodów społeczeństwa, a zatem
spadek tempa wzrostu produktu globalnego i dochodu
narodowego.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Waldemar Pawlak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Pawła Arndta
w sprawie nowelizacji art. 29 ust. 5 ustawy
z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa oraz o zmianie
niektórych ustaw (595)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
pana posła Pawła Arndta z dnia 22 stycznia 2008 r.
w sprawie aktualnego stanu prac związanych ze
zmianą przepisów ustawy z dnia 19 października
1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz.
1700, tekst jednolity) dotyczących prawa odkupu,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przygotowany przez Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi projekt ustawy o zmianie ustawy
o kształtowaniu ustroju rolnego oraz o zmianie niektórych
innych ustaw w dniu 3 października 2007 r.
przejęty został przez Radę Ministrów. W dniu 7 listopada
2007 r. prezes Rady Ministrów skierował
ww. projekt do marszałka Sejmu RP, upoważniając
przy tym ministra rolnictwa i rozwoju wsi do reprezentowania
stanowiska rządu w toku prac parlamentarnych.
Następnie po wyborach parlamentarnych
projekt przedstawiono do akceptacji nowej Radzie
Ministrów, która na posiedzeniu w dniu 11
grudnia 2007 r. wycofała ten projekt z dalszych prac
legislacyjnych. Obecnie w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi trwają dalsze prace nad przedmiotowym
projektem.
Pragnę uprzejmie poinformować, iż zgodnie z nowym
projektem agencji będzie przysługiwało prawo
odkupu nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa
w okresie 5 lat, licząc od dnia jej nabycia od agencji,
z wyłączeniem nieruchomości położonych w granicach
specjalnych stref ekonomicznych oraz nieruchomości,
które w dniu sprzedaży przez agencję były
przeznaczone w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego lub studium uwarunkowań i kierunków
zagospodarowania przestrzennego na cele
inne niż rolne. Prawo odkupu tak jak obecnie będzie
ujawniane w księdze wieczystej. Ponadto planowane
jest wprowadzenie przepisu, zgodnie z którym agencja
będzie mogła wykonać prawo odkupu w odniesieniu
do całej nieruchomości, która została zbyta, jak
i jej poszczególnych części. Nastąpi to w przypadku,
gdy zbycie prawa własności nieruchomości ma nastąpić
na rzecz innej osoby niż rolnik indywidualny
w rozumieniu ustawy o kształtowaniu ustroju rolnego
oraz gdy po sprzedaży nieruchomości rolnej
przez agencję nastąpiła zmiana jej przeznaczenia
w planie zagospodarowania przestrzennego lub studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego na cele nierolne.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Nowaka
w sprawie nowelizacji ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych
w związku z możliwością przekazania
1% podatku na organizację
pożytku publicznego (596)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane przy piśmie z dnia 14 lutego 2008 r.
nr SPS-024-596/08 zapytanie pana posła Sławomira
Nowaka w sprawie przekazywania przez osoby
fizyczne 1% podatku na rzecz organizacji pożytku
publicznego, uprzejmie informuję.
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego przez osoby fizyczne 1% swojego podatku
nie oznacza, że darczyńcy zostali pozbawieni
prawa do swobodnego ich przekazywania. Nadal to
podatnik decyduje o tym, czy chce wspomóc cele statutowe
organizacji pożytku publicznego, której organizacji,
oraz jaką kwotą. Taka sama reguła obowiązywała
w poprzednim stanie prawnym, tj. przed
wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 16 listopada
2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588). Zgodnie
z istniejącym do końca 2006 r. art. 27d w ustawie
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176,
z późn. zm.), odpowiednio art. 14a w ustawie z dnia
20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym
od niektórych przychodów osiąganych
przez osoby fizyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn.
zm), beneficjantem 1% może być wyłącznie organi-

648
zacja pożytku publicznego działająca na podstawie
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873, z późn. zm.).
Jest to konsekwencja regulacji zawartych w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie.
Przepis art. 27 tej ustawy – jako podmiot
uprawiony do otrzymywania kwot z 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych – określa bowiem organizację
pożytku publicznego. Tym samym wyklucza
możliwość przekazywania tych kwot podmiotom
nieposiadającym statutu organizacji pożytku publicznego.
Jednocześnie, jak wynika z wyjaśnień ministra
pracy i polityki społecznej (pismo z dnia 17
grudnia 2007 r., nr DPP-I-073-33-TA/07) ustawa
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
nie określa szczegółowo sposobu wykorzystania
kwot z 1% otrzymanych przez organizację pożytku
publicznego. Określa jedynie ogólny cel w postaci
wykorzystania na statutową działalność pożytku
publicznego. Sposób wewnętrznej dystrybucji i wykorzystania
środków powinien odbywać się w zgodzie
z przedmiotem działalności określonym w statucie
oraz z przepisami prawa powszechnie obowiązującego.
Wszelkie nieprawidłowości są weryfikowane
w ramach nadzoru, w toku kontroli następczej
przez właściwe organy administracji publicznej.
Mając powyższe na uwadze oraz godząc interesy
organizacji pożytku publicznego, osób objętych działalnością
statutową organizacji pożytku publicznego
(np. chore dzieci), jak również organów podatkowych
zaangażowanych w proces przekazywania 1%,
Ministerstwo Finansów w dniu 21 grudnia 2007 r.
wydało komunikat, w którym poinformowało opinię
publiczną, iż w składanym zeznaniu podatkowym –
oprócz danych pozwalających na właściwe zidentyfikowanie
organizacji pożytku publicznego (nazwa
oraz numer wpisu do KRS) – podatnicy mogą podać
informacje mogące mieć wpływ na dystrybucję środków
gromadzonych przez te organizacje. Informację
tę podatnik może zamieścić w rubryce „Inne informacje,
w tym ułatwiające kontakt z podatnikiem”,
znajdującej się bezpośrednio nad wnioskiem o przekazanie
1% podatku należnego.
Jednocześnie treść ww. komunikatu została, za
pośrednictwem dyrektorów izb skarbowych, przekazana
naczelnikom urzędów skarbowych wraz z odpowiednimi
wytycznymi w zakresie sposobu obsługi
podatników składających zeznania podatkowe za
2007 r. W związku z powyższym urzędy skarbowe,
realizując przedmiotowe zadania, są zobligowane do
przekazania informacji podanych przez podatnika,
dotyczących przekazywanej kwoty 1% podatku na
rzecz wybranej organizacji pożytku publicznego,
w tym na konkretny cel wskazany w zeznaniu podatkowym.
Powyższe informacje zostaną przesłane organizacji
pożytku publicznego przez organ podatkowy
jako uszczegółowienie przekazanych kwot.
W świetle powyższego pozwolę sobie nie zgodzić
się z opinią pana posła, iż działania podjęte przez
ministra finansów, w tym związane z umożliwieniem
podania celu szczegółowego zadeklarowanej
kwoty 1%, są wyłącznie gestem bez większego znaczenia.
Wręcz przeciwnie, pozwalają podatnikowi
wyrazić jego wolę, a organizacji pożytku publicznego
wydatkować zgromadzone kwoty zgodnie z intencją
podatnika oraz przedmiotem działalności określonym
w statucie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ostatecznej
oceny obecnego mechanizmu przekazywania 1% na
rzecz organizacji pożytku publicznego będzie można
dokonać nie wcześniej niż w trzecim kwartale bieżącego
roku, tj. po zakończeniu akcji dystrybucji 1%
przez urzędy skarbowe z zeznań podatkowych za
2007 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie kodeksu ucznia (598)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jana Kulasa (SPS-024-598/
08) w sprawie prowadzonych przez Ministerstwo
Edukacji Narodowej prac nad problematyką kodeksu
ucznia, uprzejmie informuję:
— przywołany w zapytaniu poselskim kodeks
ucznia, wypracowany przez stowarzyszenie „Civitas
Christiana” w Gdańsku, nie został załączony do wystąpienia,
w związku z tym nie jest możliwe przedstawienie
stanowiska resortu w przedmiotowej sprawie.
W Ministerstwie Edukacji Narodowej nie są
prowadzone prace związane z dostosowaniem ww.
kodeksu ucznia do zadań programowych realizowanych
przez resort.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam:
1) kodeks ucznia, mając umocowanie w regulacjach
prawnych, obowiązywał w szkołach od 1988 r.,
gdy minister edukacji narodowej wydał zarządzenie
nr 38 z dnia 19 lipca 1988 r. w sprawie kodeksu
ucznia (Dziennik Urzędowy MEN nr 6, poz. 42).
Obecnie zarządzenie nie ma mocy prawnej, a przepisy
stosowane w kodeksie ucznia, dotyczące praw
i obowiązków ucznia oraz nagród i kar, znajdują się
w statutach szkół;

649
2) art. 60 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) zawiera postanowienia dotyczące spraw
i zagadnień, jakie powinien regulować statut szkoły/
placówki. Należą do nich między innymi:
— organizacja szkoły lub placówki,
— zakres zadań nauczycieli oraz innych pracowników
szkoły lub placówki,
— prawa i obowiązki uczniów, w tym przypadki,
w których uczeń może zostać skreślony z listy
uczniów szkoły;
3) rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych statutów
publicznego przedszkola oraz publicznych szkół
(Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.) zawiera regulacje
prawne wskazujące szczegółowy zakres spraw,
jakie powinien określać statut szkoły, między innymi
w zakresie praw i obowiązków ucznia, w tym:
— rodzaje nagród i kar stosowanych wobec
uczniów oraz tryb odwoływania się od kary,
— przypadki, w których dyrektor szkoły może
wystąpić do kuratora oświaty z wnioskiem o przeniesienie
ucznia do innej szkoły,
— warunki pobytu w szkole zapewniające
uczniom bezpieczeństwo (np. ochronę przed przemocą,
uzależnieniami, demoralizacją oraz innymi przejawami
patologii społecznej);
4) podpisane 9 lutego 2007 r. rozporządzenie ministra
edukacji narodowej zmieniające rozporządzenie
w sprawie ramowych statutów publicznego
przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 35,
poz. 222) wprowadziło dodatkowe uregulowania, zobowiązujące
organy szkoły do uzupełnienia statutów
szkół o określenie obowiązków ucznia w zakresie
między innymi udziału w zajęciach edukacyjnych,
usprawiedliwiania, w określonym terminie
i formie, nieobecności na zajęciach edukacyjnych,
dbania o schludny wygląd oraz noszenia odpowiedniego
stroju, warunków korzystania z telefonów komórkowych.
Należy podkreślić, że system kar i nagród stosowanych
wobec ucznia, określony w statucie szkoły,
nie może być sprzeczny z polskim i międzynarodowym
prawem w zakresie praw człowieka, obywatela,
praw dziecka, z ogólną normą państwa demokratycznego.
Wszelkie działania edukacyjne i wychowawcze
powinny mieć odzwierciedlenie w statutach szkół.
Precyzyjne zapisy prawa wewnątrzszkolnego powinny
przewidzieć wszystkie sytuacje występujące
w danym typie szkoły, a ujęcie ich w formie norm
zaakceptowanych przez organy szkoły daje przekonanie,
iż są obowiązujące dla wszystkich zainteresowanych.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie działań zmierzających
do wyeliminowania treści popularyzujących
narkotyki w środkach masowego przekazu
(600)
Odpowiadając na zapytanie Pana Posła Ireneusza
Rasia w sprawie działań zmierzających do wyeliminowania
treści propagujących narkotyki
w środkach masowego przekazu (SPS-024-600/08),
uprzejmie informuję, że w obowiązującym systemie
prawnym brak jest jednoznacznych przepisów regulujących
w sposób jednoznaczny problematykę ochrony
małoletnich przed niepożądanymi treściami przekazów
medialnych, które mogą stanowić zagrożenie
dla prawidłowego rozwoju dzieci i młodzieży.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r.
o radiofonii i telewizji (Dz. U. Nr 253, poz. 2531,
z późn. zm.) nadawcy:
— nie mogą propagować działań sprzecznych
z prawem, z polską racją stanu oraz postaw i poglądów
sprzecznych z moralnością i dobrem społecznym,
w szczególności nie mogą zawierać treści dyskryminujących
ze względu na rasę, płeć lub narodowość,
— powinni szanować przekonania religijne
odbiorców, a zwłaszcza chrześcijański system
wartości,
— nie mogą sprzyjać zachowaniom zagrażającym
zdrowiu lub bezpieczeństwu oraz zachowaniom zagrażającym
środowisku naturalnemu,
— nie mogą rozpowszechniać audycji lub innych
przekazów zagrażających fizycznemu, psychicznemu
lub moralnemu rozwojowi małoletnich.
Audycje lub inne przekazy zawierające sceny lub
treści mogące mieć negatywny wpływ na prawidłowy
fizyczny, psychiczny lub moralny rozwój małoletnich
mogą być rozpowszechniane wyłącznie w godzinach
od 23 do 6. Nadawcy są zobowiązani do
oznaczania ww. audycji lub innych przekazów, odpowiednim
symbolem graficznym przez cały czas ich
emisji telewizyjnej lub zapowiedzią słowną informującą
o zagrożeniach wynikających z treści emisji radiowej,
uwzględniając stopień szkodliwości danej audycji
lub przekazu dla małoletnich w poszczególnych
kategoriach wiekowych.
Ze względu na ogólność tych przepisów dającą
szerokie możliwości interpretacyjne odnośnie określania
stopnia negatywnego wpływu audycji na
rozwój dzieci i młodzieży, możliwości oddziaływania
na autorów audycji telewizyjnych i prasowych,
w których przekazywane są treści mogące w sposób
pośredni lub bezpośredni sugerować m.in. zachęcanie
do korzystania ze środków odurzających,
są ograniczone.

650
Biorąc pod uwagę znaczenie poruszanego przez
pana posła problemu, Ministerstwo Edukacji Narodowej
podejmuje działania mające na celu ograniczenie
dostępu dzieci i młodzieży do treści niepożądanych
w Internecie poprzez propagowanie i udostępnianie
szkołom, rodzicom, nauczycielom i uczniom
programów zabezpieczających komputery przed takimi
treściami. Program zabezpieczająco-filtrujący
„Beniamin” dostępny jest do bezpłatnego pobrania
na stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Narodowej.
Ponadto prowadzone są wspólnie z Policją, Naukowo-Akademicką
Siecią Komputerową (NASK)
oraz Fundacją „Dzieci niczyje” - działania polegające
na monitorowaniu stron internetowych w poszukiwaniu
treści niepożądanych. W tym celu Fundacja
„Dzieci niczyje” uruchomiła program Helpline.org.pl,
współfinansowany przez Komisję Europejską w ramach
programu Safer Internet Plus. Pozwala on na
zgłaszanie zagrożeń, z którymi spotykają się użytkownicy
telefonów komórkowych oraz Internetu.
Minister edukacji narodowej na podstawie danych
zebranych w IV kwartale 2007 r. poprzez kuratorów
oświaty zdiagnozował stopień zabezpieczenia
szkolnych pracowni informatycznych przed dostępem
do treści niepożądanych, szkodliwych dla prawidłowego
rozwoju psychofizycznego uczniów. Z otrzymanych
informacji wynika, że najpowszechniejszym
sposobem zabezpieczenia pracowni jest zainstalowanie
stosownego oprogramowania. Szkoły najchętniej
wybierają program „Cenzor” oraz „Beniamin”,
następnie „Opiekun ucznia w Internecie”. W szkolnych
pracowniach komputerowych wyposażonych
w komputery typu Macintosh stosowany jest program
„Hektor”. Należy podkreślić, że uczniowie korzystają
z komputerów pod opieka nauczyciela, co
praktycznie uniemożliwia dostęp do treści niepożądanych
w Internecie.
Z zebranych informacji wynika, że ok. 91% szkół
zapewniających uczniom dostęp do Internetu deklaruje
posiadanie zabezpieczenia pracowni komputerowych
przed dostępem do treści niepożądanych.
Szkoły wskazują na wykorzystywanie zabezpieczeń
sprzętowych (programowalne routery, odpowiednia
konfiguracja serwera) oraz programowych (np. specjalne
programy blokujące dostęp do wybranych
stron internetowych zawierających, programy antywirusowe
posiadające moduły filtrujące).
Należy podkreślić, ze w szkole uczniowie zawsze
korzystają z komputerów pod opieką nauczyciela, co
praktycznie uniemożliwia dostęp do treści niepożądanych
w Internecie.
Uprzejmie informuję, że szkoły i placówki oświatowe,
zgodnie z art. 19 ustawy z dnia 29 lipca 2005
r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485), w zakresie swoich kompetencji prowadzą
działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną
i zapobiegawczą, która obejmuje:
— promocję zdrowia psychicznego,
— promocję zdrowego stylu życia,
— informowanie o szkodliwości środków i substancji,
których używanie może prowadzić do narkomanii,
oraz o narkomanii i jej skutkach,
— edukację psychologiczną i społeczną,
— edukację prawną.
Działania profilaktyczne szkół i placówek oświatowych
są prowadzone dwutorowo, koncentrują się
bowiem na wzmacnianiu czynników chroniących
oraz eliminowaniu lub osłabianiu czynników ryzyka.
Działania te są adresowane do całego środowiska
szkolnego. Podstawę tych działań stanowią następujące
akty prawne:
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz.U. Nr 51, poz. 458 oraz Dz.U. z 2003 r. Nr 210,
poz. 2041),
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 31 stycznia 2002 r. zmieniające rozporządzenie
w sprawie ramowych statutów publicznego
przedszkola oraz publicznych szkół (Dz.U. Nr 10,
poz. 96).
Podsumowując uprzejmie informuję, że resort
edukacji poza działaniami nakierowanymi na ograniczenie
przez uczniów kontaktu z treściami niepożądanymi
podjął szereg działań o charakterze edukacyjno-wychowawczo-profilaktycznym,
których celem
jest m.in. przygotowanie młodych ludzi do selektywnego
i wartościującego odbioru wszelkiego rodzaju
informacji materialnych, które mogą mieć
wpływ na rozwój fizyczny, emocjonalny oraz etyczny
uczniów.
Jednakże poza prowadzeniem edukacji medialnej
wśród dzieci i młodzieży należy dążyć do ścisłego,
przede wszystkich ze strony twórców i nadawców
audycji radiowych i telewizyjnych, respektowania
przepisów prawa, aby przekazy medialne mogące
stanowić zagrożenie dla prawidłowego rozwoju dzieci
i młodzieży jak najrzadziej pojawiały się mediach.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ireneusza Rasia
w sprawie działań legislacyjnych w zakresie
przeciwdziałania alkoholizmowi (602)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 14 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-602/08)

651
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Ireneusza Rasia w sprawie podjęcia działań legislacyjnych
w zakresie przeciwdziałania alkoholizmowi,
uprzejmie informuję, iż zgodnie z art. 1 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych (Dz. U.
Nr 123, poz. 779, z późn. zm.) do ochrony porządku
publicznego na terenie gminy może być utworzona
samorządowa umundurowana formacja – straż
gminna. Propozycja wykonywania przez strażników
czynności bez umundurowania w znaczny sposób
wykracza poza zakres działania formacji o porządkowym
charakterze.
Należy nadmienić, iż obecnie trwają prace nad
projektem ustawy o zmianie ustawy o strażach
gminnych i ustawy o Policji. Były one prowadzone
również w ramach Zespołu ds. Współpracy ze Strażami
Gminnymi (Miejskimi), w skład którego wchodzą
przedstawiciele Departamentu Bezpieczeństwa
Publicznego MSWiA, Departamentu Prawnego
MSWiA, Departamentu Administracji Publicznej
MSWiA, Komendanta Głównego Policji, Krajowej
Rady Komendantów Straży Miejskich i Gminnych
oraz Związku Miast Polskich. W trakcie prac strona
samorządowa zgłosiła propozycję zmierzającą
do umożliwienia strażnikom wykonywania niektórych
obowiązków bez umundurowania. Postulat ten
został poddany dogłębnej analizie, w wyniku której
stwierdzono, iż porządkowy charakter zadań straży
nie uzasadnia takiej możliwości. Należy podkreślić
również prewencyjne działanie umundurowanego
patrolu straży gminnych (miejskich).
Ponadto wydaje się, iż przedmiotowe uprawnienie
jest głównie związane z czynnościami operacyjno-rozpoznawczymi
i korzystanie z niego w zakresie
proponowanym przez pana posła byłoby nieuzasadnione.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji priorytetu I:
Gospodarka wodno-ściekowa
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (603)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Romualda Ajchlera, przesłane
przy piśmie znak: SPS-024-603/08, w sprawie projektu
pt. „Uporządkowanie gospodarki ściekowej na
terenie miasta i gminy Wronki” przedstawiam, co
następuje.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę oddziaływania
projektu, zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Na liście projektów indywidualnych ogłoszonej
dnia 1 lutego 2008 r. nie znalazły się projekty niespełniające
ww. kryteriów strategicznych. W zakresie
priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa o pozostawieniu
na liście zadecydowała:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże w rozumieniu
przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego
przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Funduszu
Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady „n+2/
n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu gotowości
do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
Uprzejmie informuję, że państwa projekt nie został
uznany za przedsięwzięcie inwestycyjne o strategicznym
znaczeniu dla realizacji programu operacyjnego,
którego wdrożenie jest niezwykle istotne
z punktu widzenia osiągnięcia zakładanych wskaźników
rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, ze
względu na skalę oddziaływania projektu związaną
z jego wielkością poniżej 25 mln EUR (koszt całkowity
projektu wynosi 17,43 mln EUR).
Wszystkie projekty, które nie zostały umieszczone
na liście projektów indywidualnych ogłoszonej
dla PO IiŚ w dniu 1 lutego br., mogą ubiegać się
o przyznanie wsparcia, uczestnicząc w postępowaniu
konkursowym. Wybór projektów będzie odbywać
się w oparciu o procedurę wyboru projektów dla
PO IiŚ zawartą w załączniku nr 2 do szczegółowego
opisu priorytetów PO IiŚ „Organizacja systemu oceny
i wyboru projektów w ramach PO IiŚ”.
Zgodnie z przygotowanym orientacyjnym harmonogramem
uruchomienia działania rozpoczęcie

652
konkursów w osi priorytetowej: Gospodarka wodno-
-ściekowa PO IiŚ jest planowane na marzec 2008 r.,
pod warunkiem zatwierdzenia kryteriów wyboru
projektów przez Komitet Monitorujący PO IiŚ. Natomiast
podpisanie pierwszych umów jest planowane
na III kwartał 2008 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji wypłat bezpośrednich
do gruntów oraz płatności z tytułu cukru (604)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Romualda Ajchlera w sprawie
płatności cukrowych, przesłaną przy piśmie
z dnia 14 lutego br. nr SPS-024-604/08, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
W 2006r. rolnikom w Rzeczypospolitej Polskiej
została przyznana i wypłacona płatność cukrowa
w kwocie przekraczającej pułap określony dla Polski
na rok 2006 w tabeli I w ust. 2 w załączniku nr VII
lit. K do rozporządzenia Rady (WE) nr 1782/2003
z dnia 29 września 2003 r. ustanawiającego wspólne
zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego w ramach
wspólnej polityki rolnej i ustanawiającego
określone systemy wsparcia dla rolników oraz zmieniającego
rozporządzenia (EWG) nr 2019/93, (WE)
nr 1452/2001, (WE) nr 1453/2001, (WE) nr 1454/
2001, (WE) nr 1868/94, (WE) nr 1251/1999, (WE)
nr 1254/1999, (WE) nr 1673/2000, (EWG) nr 2358/
71 i (WE) nr 2529/2001 (Dz. Urz. UE L 270
z 21.10.2003, str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 40, str. 269, z późn.
zm.). Pułap ten w 2006 r. został przekroczony o ponad
7,5 mln zł.
Stosownie do brzmienia załącznika nr VII lit. K
do rozporządzenia nr 1782/2003 w przypadku, gdy
suma płatności cukrowych przypadających na każdego
rolnika przekracza w państwie członkowskim
pułap określony w tym rozporządzeniu, kwota przypadająca
na każdego rolnika jest proporcjonalnie
zmniejszana.
W związku z tym, iż płatność cukrowa przyznawana
jest w decyzji w sprawie przyznania płatności,
zgodnie z art. 24 ust 3 ustawy z dnia 26 stycznia
2007r. o płatnościach do gruntów rolnych i płatności
cukrowej, zaistniała konieczność wstrzymania wydawania
decyzji tym rolnikom, którzy ubiegają się
o przyznanie płatności cukrowej, do czasu wejścia
w życie przepisów wprowadzających redukcję stawki
płatności cukrowej.
W związku z powyższym minister rolnictwa i rozwoju
wsi przygotował projekt ustawy o zmianie
ustawy o płatnościach do gruntów rolnych i płatności
cukrowej, który został przyjęty na posiedzeniu
Rady Ministrów w dniu 5 lutego br. Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej na 9. posiedzeniu w dniu 29 lutego
2008 r. uchwalił ustawę o zmianie ustawy o płatnościach
do gruntów rolnych i płatności cukrowej oraz
ustawy o opłacie skarbowej. Senat w dniu 6 marca
2008 r. przyjął ustawę bez poprawek (druk nr 72).
W ustawie przewidziano, że kierownik biura powiatowego
ARiMR, na podstawie wielkości określonej
przez ministra, będzie ustalał wielkość zmniejszenia
kwoty płatności cukrowej za rok 2006 z tytułu
proporcjonalnego zmniejszenia kwoty płatności
cukrowej przyznanej za rok 2006 każdemu rolnikowi
lub jego spadkobiercy, w decyzji o przyznaniu tej
płatności za rok 2007. Wypłacana kwota płatności
cukrowej za rok 2007 zostanie pomniejszona o nadpłaconą
płatność cukrową za rok 2006 (ok. 60 gr na
1 tonę buraków cukrowych).
Rozwiązanie to pozwoli na wypełnienie obowiązków
nałożonych na państwo członkowskie bez
uszczerbku dla rolników, tzn. nie będzie potrzeby
wszczynania odrębnego postępowania administracyjnego
w trybie jak dla zwrotu kwot nienależnie
lub nadmiernie pobranych środków, określonego
w przepisach o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa.
Niezwłocznie po podpisaniu ustawy przez prezydenta
RP, opublikowaniu oraz wejściu w życie przepisów
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
przystąpi do wydawania decyzji w sprawie
przyznania płatności do gruntów rolnych, a także
rozpocznie wypłatę tych płatności (w tym również
płatności cukrowych).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie sytuacji prawnej rodziny repatrianta
ze wschodu wobec niedotrzymania warunków
zagwarantowanych uchwałą rady gminy (605)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 14 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-605/08)

653
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Gabrieli Masłowskiej w sprawie sytuacji prawnej rodziny
repatrianta ze Wschodu wobec niedotrzymania
warunków zagwarantowanych uchwałą rady
gminy, uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w obowiązującym
stanie prawnym kwestie związane z repatriacją reguluje
ustawa z dnia 9 listopada 2000 r. o repatriacji
(t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 12 ust. 2 pkt 1 i ust. 3 cytowanej
ustawy dowodem potwierdzającym zapewnienie warunków
do osiedlenia się w Polsce jest uchwała rady
gminy zawierająca zobowiązanie zapewnienia repatriantowi
warunków do osiedlenia się przez okres
nie krótszy niż 12 miesięcy. Uchwała powinna zawierać
w szczególności wskazanie lokalu mieszkalnego,
formę udostępnienia tego lokalu oraz wskazanie
źródeł utrzymania. W myśl art. 21 ust. 1–2 ww.
ustawy gminie – jeżeli rada gminy podjęła uchwałę,
w której zobowiązała się do zapewnienia lokalu
mieszkalnego nieokreślonym imiennie repatriantom
i do zawarcia, na czas nieokreślony, umowy nadającej
im tytuł prawny do lokalu mieszkalnego –
udziela się dotacji z budżetu państwa.
Z wystąpienia pani poseł wynika, iż repatriant
wraz z rodziną przybył do Polski w 1994 r., a zatem
przed dniem wejścia w życie ustawy o repatriacji.
W związku z tym w stosunku do tego repatrianta
nie mogą mieć zastosowania przepisy ustawy o repatriacji.
Rada gminy podjęła uchwałę, w której zobowiązała
się do zapewnienia repatriantowi i jego rodzinie
lokalu mieszkalnego i podpisania umowy najmu
tego lokalu oraz środków na utrzymanie do czasu
uzyskania obywatelstwa. Gmina udostępniła repatriantowi
lokal komunalny wybudowany ze środków
mieszkańców na gruncie Skarbu Państwa bez
umowy najmu.
Biorąc pod uwagę przepisy ustawy o repatriacji,
wskazać należy, iż zapewnienie przez gminę lokalu
mieszkalnego repatriantowi związane jest z nadaniem
tytułu prawnego do tego lokalu (umowa najmu).
Jednakże z uwagi na fakt, iż repatriant ten wraz
z rodziną przybył na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej w 1994 r., kiedy nie istniały żadne regulacje
prawne w zakresie pomocy repatriantom w postaci
zapewnienia im lokalu mieszkalnego – nie można
jednoznacznie stwierdzić, jaką formę prawną winno
mieć wówczas przekazanie lokalu mieszkalnego dla
repatriantów.
W przedmiotowej sprawie należy zwrócić uwagę
na okoliczność, iż repatriant wraz z rodziną są obywatelami
polskimi i jakakolwiek ochrona prawna,
jaką mogą być objęci, nie jest ochroną prawną uregulowaną
w przepisach ustawy o repatriacji, lecz
przysługującą obywatelowi polskiemu. W powyższym
przypadku repatriant traktowany jest tak
samo jak każdy obywatel Rzeczypospolitej Polskiej,
a zatem będą miały wobec niego zastosowanie przepisy
dotyczące najmu zawarte w Kodeksie cywilnym,
jak i w ustawie z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U.
Nr 71, poz. 733, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ingerencja
w uprawnienia gmin odnośnie przydziału lokali
mieszkalnych, jak również sposobów ich udostępniania
– wykracza poza właściwość ministra SWiA.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podwyższenia do 22%
stawki podatku VAT na ubranka
dla niemowląt i na buty dziecięce (606)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłane przy piśmie z dnia 14 lutego 2008 r. (nr SPS-
-024-606/08) zapytanie pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podwyższenia do 22% stawki podatku
VAT na ubranka dla niemowląt i na buty dla dzieci,
uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z poz. 45 i 47
załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.
535, z późn. zm.) w odniesieniu do odzieży i dodatków
odzieżowych dla niemowląt oraz do obuwia
dziecięcego ma zastosowanie stawka podatku od towarów
i usług w wysokości 7%.
Powyższe rozwiązanie zostało wprowadzone
w trakcie prac parlamentu nad projektem ustawy,
wbrew stanowisku rządu.
Obowiązująca obecnie na przedmiotowe towary
stawka podatku nie odpowiada regulacjom art. 98
i załącznika III dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej (Dziennik Urzędowy
Unii Europejskiej z dnia 11 grudnia 2006 r., L 347/1).
Znalazło to wyraz w uzasadnionej opinii, skierowanej
przez Komisję Europejską do Rzeczypospolitej
Polskiej na mocy art. 226 Traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską, w której to opinii,
na skutek uchybienia zobowiązaniom wynikającym
z art. 98 dyrektywy 2006/112/WE w powiązaniu
z załącznikiem III do niej, Komisja Europejska
wezwała Polskę do podjęcia niezbędnych środków
w celu zastosowania się do uzasadnionej opinii

654
w terminie dwóch miesięcy od daty otrzymania powiadomienia.
Jak wynika z powyższego, wyznaczony przez Komisję
Europejską termin dwóch miesięcy nie odnosi
się do usunięcia naruszenia prawa wspólnotowego,
ale do podjęcia środków w celu usunięcia tego naruszenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że nie została
jeszcze podjęta decyzja o podwyższeniu stawki podatku
od towarów i usług na ww. towary dla dzieci.
Odnosząc się natomiast do zasygnalizowanego
przez panią poseł tematu dopłat bezpośrednich
do wyrobów dla dzieci, wyjaśniam, że rodziny najuboższe
spełniające kryteria dochodowe określone
w ustawach: o pomocy społecznej i o świadczeniach
rodzinnych, są uprawnione do pomocy finansowej
w formie zasiłków i świadczeń, która może być przeznaczona
również na dofinansowanie zakupu ubranek
dla niemowląt i butów dziecięcych.
Stosownie bowiem do postanowień art. 8 ust. 1
pkt 2, art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn.
zm.) rodzinie, której dochód nie przekracza kwoty
351 zł na osobę, w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby
bytowej może być przyznany zasiłek celowy,
w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów
zakupu m.in. żywności, leków, leczenia, odzieży.
Natomiast zgodnie z art. 5 ust. 1 i 2, art. 4 i 8
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach
rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn.
zm.) rodzicom, jednemu z rodziców albo opiekunowi
prawnemu dziecka, opiekunowi faktycznemu dziecka,
osobie uczącej się przysługuje zasiłek rodzinny,
jeżeli dochód rodziny w przeliczeniu na osobę albo
dochód osoby uczącej się nie przekracza kwoty 504
zł lub 583 zł, gdy członkiem rodziny jest dziecko legitymujące
się orzeczeniem o niepełnosprawności.
Do zasiłku rodzinnego przysługują dodatki pieniężne,
m.in. z tytułu:
1) urodzenia dziecka – 1000 zł jednorazowo,
2) opieki nad dzieckiem w okresie korzystania
z urlopu wychowawczego – 400 zł miesięcznie,
3) samotnego wychowywania dziecka – 170 zł
miesięcznie,
4) wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej
– 80 zł miesięcznie,
5) kształcenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego
– 60 zł lub 80 zł miesięcznie, w zależności
od wieku dziecka.
Ponadto, niezależnie od wysokości dochodów –
stosownie do postanowień art. 15b ust. 1 i 2 ustawy
o świadczeniach rodzinnych – przysługuje matce lub
ojcu dziecka, opiekunowi prawnemu albo opiekunowi
faktycznemu dziecka jednorazowa zapomoga
z tytułu urodzenia się żywego dziecka w wysokości
1000 zł.
Powyższe świadczenia są również elementem
polskiej polityki prorodzinnej i stanowią pomoc państwa
w wychowywaniu dzieci. Świadczenia te finansowane
są z budżetu państwa w formie dotacji celowej
dla gmin na realizację zadań z zakresu administracji
rządowej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
(607)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z interpelacją
poseł Anny Sobeckiej dotyczącą nieprzejęcia
do prowadzenia przez ministra środowiska Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi, przesłaną pismem z dnia
14 lutego 2008 r., znak: SPS-024-607/08 uprzejmie
informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem środowiska
a powiatem tucholskim warunkiem przejęcia
przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 r. w części 41: Środowisko, środków na finansowanie
działalności tej szkoły. W związku z tym,
iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały ujęte
w ustawie budżetowej na 2008 r., w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma podstaw
prawnych do prowadzenia i finansowania szkoły
w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przeznaczone
na finansowanie Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
zostały zabezpieczone w ramach części oświatowej
subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspozycji
organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchomego
i ruchomego są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dniu
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tucholi
negocjacje nie zakończyły się przejęciem Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Licealnych
i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomię-

655
dzy Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśniczym
Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora generalnego
Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z treścią
§ 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej notarialnie
pomiędzy Zarządem Powiatu w Tucholi
a dyrektorem generalnym LP, w imieniu którego
działał nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowiedzenie
umowy jest m.in. obwarowane sześciomiesięcznym
okresem wypowiedzenia i może być skuteczne
na koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przejęcie
mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie go szkole leśnej były działania zmierzające
do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozumienia
stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Leśnych
w Tucholi. Niestety działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji. Nie
dokonało oficjalnego złożenia oświadczenia woli rozwiązania
umowy użytkowania na ręce nadleśniczego
Nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwencji uniemożliwiło
mi podjęcie stosownych działań w tej
sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi,
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postanowień
ww. porozumienia, a co za tym idzie do przejęcia
i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania Starostwa
Tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funkcjonuje
na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdzających
rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarządzania
Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wątpliwości,
o których mowa, nie sposób było rozstrzygnąć
do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zaproponowałem
Starostwu Powiatowemu w Tucholi podpisanie
aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r. zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół
Leśnych w Tucholi z 1 stycznia 2008 na 1 stycznia
2009 r.
Zadeklarowałem w okresie przygotowawczym do
przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi zapewnienie
możliwości uczestnictwa dyrektora szkoły i kadry
pedagogicznej do udziału we wszystkich formach
doskonalenia zawodowego organizowanych
dla szkół leśnych prowadzonych przeze mnie od 1
stycznia 2008 r., a także do kontynuowania współpracy
Lasów Państwowych ze szkołą w zakresie
praktycznej nauki zawodu na dotychczasowych zasadach.
Niestety propozycja ta została przez starostwo
w Tucholi dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem prowadzony
był indywidualnie z uwagi na zróżnicowaną
sytuację formalno-prawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić iż dyrektor i pracownicy Departamentu
Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii zarówno
w starostwie tucholskim, jak i w szkole, a także
w ministerstwie niż miało to miejsce w przypadku
innych starostw. Rozmowy te od początku były
niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało różne
stanowiska, co dodatkowo utrudniało porozumienie.
Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie jest jedyną
nie przejętą szkoła leśną. Ustawa o systemie oświaty
nie nakłada obowiązku przejmowania szkół leśnych,
lecz daje taką możliwość na drodze porozumienia
stron, którego w tym przypadku zabrakło ze strony
starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 średnich
szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od zawsze
były i są największymi centrami edukacji leśnej
w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geograficzne
i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą liczbą
miejsc w internatach, umożliwiają naukę młodzieży
z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych,
w których prowadzi się kształcenie w zawodzie
np. technika leśnika. Niestety często nie dysponują
one wyspecjalizowaną kadrą pedagogiczną, pod
okiem której powinno odbywać się kształcenie w zakresie
przedmiotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie
tych placówek często uniemożliwia odbywanie
praktyk w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowania
do pracy zawodowej w strukturach Lasów
Państwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych wprowadzając w to miejsce inne zawody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za zakończony.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski

656
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie rekompensat dla osób,
które wykupiły na własność mieszkania
spółdzielcze na poprzednich warunkach (608)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 20 lutego
2008 r., nr SPS-024-608/08, w sprawie rekompensat
dla osób, które wykupiły na własność mieszkania
spółdzielcze na poprzednich warunkach,
uprzejmie wyjaśniam co następuje.
Stosownie do treści art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 14
czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) istnieje jedynie możliwość
zrekompensowania wydatków poniesionych
na przekształcenie dokonane przed dniem 31 lipca
2007 r. poprzez przyznanie walnemu zgromadzeniu
uprawnienia do przyznania członkom, którzy dokonali
własnościowych przekształceń praw do lokali
w okresie od dnia 24 kwietnia 2001 r. do dnia 30 lipca
2007 r., prawa do zaliczenia kwot wpłaconych za
przekształcenia na poczet przyszłych wpłat wymaganych
od nich na fundusz remontowy.
Informuję ponadto Pana Marszałka, że w związku
z napływającymi licznymi skargami, w tym dotyczącymi
zasad rozliczeń, o których mowa w art. 6
ust. 1 i ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873), pismem
z dnia 24 stycznia br., do ministra infrastruktury
zwrócił się rzecznik praw obywatelskich z zapytaniem
o zasadność ewentualnej zmiany wspomnianego
przepisu.
Rzecznik w oparciu o nadsyłane skargi w ww. piśmie
stwierdza, iż przyjęty w nowelizacji system
rozliczeń jest niesprawiedliwy i sprzeczny z podstawowymi
zasadami spółdzielczości, w tym z zasadą
równych praw i obowiązków członków spółdzielni
oraz z solidaryzmem spółdzielczym.
W odpowiedzi minister infrastruktury wskazał,
że w dacie wejścia w życie ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
(…), tj. w dniu 31 lipca 2007 r., liczba członków
posiadających spółdzielcze lokatorskie prawo do
mieszkania wynosiła ok. 936 tys. Spółdzielcze własnościowe
prawa do lokali oraz odrębną własność
lokali posiadało natomiast ok. 2,6 mln osób, z czego
art. 6 ust. 2 odnosi się do ok. 300 tys. osób, którym
ustanowione zostały prawa między dniem 24 kwietnia
2001 r. a 30 lipca 2007 r.
Zakładając teoretycznie uzyskiwanie zgody walnych
zgromadzeń na zastosowanie art. 6 ust. 2, statystycznie
zwolnionych z wpłat na fundusz remontowy
zostanie średnio ok. 11% posiadaczy spółdzielczych
własnościowych praw do lokali lub odrębnej
własności lokali. Utrzymanie dotychczasowego poziomu
wpłat na fundusz remontowy wymagać będzie
zwiększenia obciążeń grupy użytkowników,
obejmującej prawie 90% ogółu. W praktyce oznacza
to podwyższenie wpłat na fundusz remontowy o ok.
10% w stosunku do wpłat dotychczasowych od 2,6
mln użytkowników lokali.
Postulowane w korespondencji zlikwidowanie cezury
czasowej i objęcie możliwością zwolnienia z wpłat
osób, które uzyskały spółdzielcze własnościowe prawa
do lokali również przed dniem 24 kwietnia
2001 r., spowoduje zdecydowaną zmianę sytuacji.
Ewentualna zgoda walnego zgromadzenia spowoduje
bowiem, że zwolniona z wpłat na fundusz remontowy
będzie znacznie liczniejsza grupa, która
w skali kraju wyniesie ok. 2,6 mln osób. Zwiększone
znacznie kwoty wpłat na fundusz remontowy przez
kilkanaście i więcej lat musiałaby wnosić grupa
ok. 0,9 mln członków, którzy do dnia 31 lipca 2007 r.
posiadali spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
mieszkalnego.
Utrzymanie dotychczasowego poziomu wpłat na
fundusz remontowy wymagać będzie wtedy prawie
3-krotnego zwiększenia obciążeń.
Taka zmiana art. 6 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych (…) byłaby zatem
rozwiązaniem jeszcze bardziej niesprawiedliwym
i sprzecznym z podstawowymi zasadami spółdzielczości,
w tym zasadą równych praw i obowiązków
członków spółdzielni oraz solidaryzmem spółdzielczym.
Nie wyeliminowałoby to bezzasadnego
zantagonizowania społeczności członków spółdzielni
mieszkaniowych, jakie ma miejsce.
Minister infrastruktury poinformował rzecznika
prawa obywatelskich, że nie widzi uzasadnienia
dla rozszerzenia grupy uprawnionych do zwolnienia
z wpłat na fundusz remontowy, o którym mowa
w ust. 2 art. 6. Biorąc zaś pod uwagę kontrowersyjność
przepisu oraz to, że w praktyce walne zgromadzenia
zdecydowanej większości spółdzielni mieszkaniowych
odmawiają zgody na zwolnienia, o których
mowa w ust. 2, celowe wydaje się rozważenie
ewentualnego uchylenia tego przepisu.
Informuję nadto Pana Marszałka, że w resorcie
infrastruktury trwają konsultacje ze środowiskami
spółdzielczymi w celu przygotowania nowelizacji
ustawy dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.).
Wyjaśniam, że kierunek prac legislacyjnych nad
kolejną zmianą ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
będzie uzależniony m.in. od treści orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego wydanego w oparciu
o złożony przez grupę posłów na Sejm RP VI kadencji
oraz rzecznika praw obywatelskich wniosków
o stwierdzenie niezgodności z Konstytucją RP niektórych
artykułów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych

657
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873).
Jednocześnie informuję Pana Marszałka, że
planowane jest posiedzenie Komisji Infrastruktury,
na którym komisja zamierza ocenić funkcjonowanie
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, ze
szczególnym uwzględnieniem ostatniej nowelizacji
ustawy, oraz ewentualną potrzebę i kierunek jej
zmiany.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie kontroli w publicznych placówkach
służby zdrowia (609)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 14 lutego 2008 r. (SPS-024-609/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Anny Sobeckiej w sprawie kontroli w publicznych
placówkach służby zdrowia uprzejmie informuję, że
w związku z sytuacją występującą w niektórych zakładach
opieki zdrowotnej minister spraw wewnętrznych
i administracji w dniu 9 stycznia 2008 r.
skierował do wojewodów pismo przypominające
o uprawnieniach wojewodów wynikających z ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.)
w zakresie kontroli zakładów opieki zdrowotnej.
Zgodnie bowiem z art. 65 ust. 1 cytowanej ustawy
wojewodzie w stosunku do zakładów opieki zdrowotnej
prowadzących działalność na obszarze województwa
przysługuje prawo przeprowadzania kontroli,
pod względem zgodności z prawem, celowości
i gospodarności, działalności prowadzonej przez zakład,
obejmującej w szczególności ocenę realizacji
zadań statutowych, w tym dostępności i poziomu
udzielanych świadczeń zdrowotnych, ocenę prawidłowości
gospodarowania mieniem w publicznym
zakładzie opieki zdrowotnej oraz ocenę prawidłowości
gospodarowania środkami publicznymi. Ponadto
wojewodzie przysługuje prawo wydawania zaleceń
pokontrolnych mających na celu usunięcie stwierdzonych
nieprawidłowości oraz prawo wydawania
decyzji administracyjnych nakazujących usunięcie
stwierdzonych nieprawidłowości (art. 65 ust. 1 pkt 2
i 3 ustawy).
Należy również wskazać, że zgodnie z art. 65 ust. 3
ww. ustawy w odniesieniu do niepublicznych zakładów
opieki zdrowotnej uprawnienia w zakresie kontroli,
pod względem celowości i gospodarności, działalności
prowadzonej przez zakład przysługują wojewodzie
wyłącznie w zakresie, w jakim zakłady te
korzystają ze środków publicznych.
O wynikach przeprowadzonej kontroli wojewoda
informuje podmiot, który utworzył zakład (art. 65
ust. 4 ustawy).
Nadto stosownie do art. 67 ust. 1 wskazanej ustawy
wojewoda sprawuje nadzór nad zakładami opieki
zdrowotnej, które utworzył. Może on dokonywać
kontroli i oceny działalności zakładu opieki zdrowotnej
oraz pracy kierownika zakładu. Kontrola
i ocena obejmują w szczególności realizację zadań
statutowych, dostępność i poziom udzielanych
świadczeń, prawidłowość gospodarowania mieniem
oraz gospodarkę finansową. W razie stwierdzenia,
że decyzja kierownika zakładu opieki zdrowotnej
jest sprzeczna z prawem, wojewoda wstrzymuje jej
wykonanie oraz zobowiązuje kierownika do jej zmiany
lub cofnięcia (art. 67 ust. 4 ustawy).
Szczegółowe zasady sprawowania nadzoru nad
samodzielnymi publicznymi zakładami opieki zdrowotnej
i nad jednostkami transportu sanitarnego
określa rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
18 listopada 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad
sprawowania nadzoru nad samodzielnymi publicznymi
zakładami opieki zdrowotnej i nad jednostkami
transportu sanitarnego (Dz. U. Nr 94, poz. 1097).
Zgodnie z § 3 rozporządzenia nadzór nad prawidłowością
gospodarowania mieniem dokonywany jest
poprzez kontrolę i ocenę w szczególności wykorzystania
aparatury i sprzętu medycznego, wniosku dotyczącego
zakupu lub przyjęcia darowizny aparatury
i sprzętu medycznego oraz wniosku dotyczącego
zbycia, wydzierżawienia lub wynajęcia majątku
trwałego albo wniesienia tego majątku do spółek lub
fundacji. Na mocy § 4 rozporządzenia nadzór nad
gospodarką finansową dokonywany jest poprzez
kontrolę i ocenę jej legalności, gospodarności, celowości
i rzetelności.
Mając na uwadze powyższe, minister spraw wewnętrznych
i administracji polecił przeprowadzenie,
zgodnie z wyżej opisanymi przepisami, kontroli obejmującej
ocenę prawidłowości gospodarowania mieniem
oraz ocenę prawidłowości gospodarowania
środkami publicznymi i gospodarki finansowej w zakładach
opieki zdrowotnej, w szczególności w przypadkach,
w których istnieje uzasadnione przypuszczenie
zaciągnięcia przez zakład opieki zdrowotnej
zobowiązań przewyższających możliwości finansowe
danego zakładu. Minister spraw wewnętrznych
i administracji zwrócił się jednocześnie z prośbą
o niezwłoczne informowanie o wynikach przeprowadzonych
czynności kontrolnych. Do dnia 27 lutego
2008 r. do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
wpłynęły pisma od wojewodów: dolnośląskiego,
kujawsko-pomorskiego, lubelskiego, lubu-

658
skiego, mazowieckiego, opolskiego, podlaskiego,
świętokrzyskiego, warmińsko-mazurskiego i wielkopolskiego
informujących o sytuacji w poszczególnych
województwach w przedmiotowym zakresie.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż zgodnie
z pismem ministra zdrowia z dnia 1 lutego 2008 r.
nr MZ-DS.-073-2538-1/PJ/08 informacje nadesłane
przez poszczególnych wojewodów dotyczące kontroli
obejmującej ocenę prawidłowości gospodarowania
mieniem oraz ocenę prawidłowości gospodarowania
środkami publicznymi i gospodarki finansowej w zakładach
opieki zdrowotnej przekazane zostały do
tego resortu. W tym miejscu należy podkreślić, że
udostępnione wyniki kontroli stanowiły podstawę
przygotowania na posiedzenie Sejmu dokumentu
„Informacja Rządu na temat obecnej sytuacji ochrony
zdrowia w Polsce”.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że z uwagi na
fakt, iż przedmiotowa interpelacja dotyczy problematyki
służby zdrowia, zasadnym jest, aby stanowisko
w tej sprawie zajął również minister zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie opóźnień w budowie autostrad (610)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 25 stycznia
2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 14 lutego
2008 r., znak: SPS-024-610/08, w sprawie budowy
autostrad uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Szczegółowe plany realizacji inwestycji drogowych
na lata 2008–2012 określone zostały w przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 25 września 2007 r.
Programie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–
–2012. Zasadniczym celem podejmowanych działań
będzie stworzenie sieci drogowej o znacznie wyższych
niż obecnie parametrach użytkowych, w szczególności
poprzez stworzenie szkieletu dróg o dużej
przepustowości, stanowiących sieć połączeń pomiędzy
największymi ośrodkami gospodarczymi kraju.
W przedmiotowym programie została zawarta również
budowa postulowanych przez panią poseł autostrad:
A1, A4 oraz A18.
Ponadto niezależnie od programu kilka istotnych
inwestycji autostradowych, w sytuacji gdy będzie to
ekonomicznie uzasadnione, będzie realizowanych
w systemie partnerstwa publiczno-prywatnego. Zatem
w celu wybudowania jak największej liczby dróg
o najwyższych standardach technicznych rząd zamierza
wykorzystać zarówno system tradycyjny, jak
i partnerstwo publiczno-prywatne. Nie ulega wątpliwości,
iż obydwa te systemy posiadają wady i zalety.
Z tego też powodu decyzja w sprawie wykorzystania
konkretnego systemu realizacji będzie podlegała
każdorazowo analizie kosztów i korzyści, co w konsekwencji
pozwoli na zoptymalizowanie podejmowanych
działań.
Jednakże w chwili obecnej problemem, który
w konsekwencji może spowodować opóźnienia w realizacji
inwestycji drogowych, jest podniesiony przez
Komisję Europejską zarzut dotyczący naruszenia
przez Polskę przepisów dyrektywy Rady 85/337/
EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny
skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia
publiczne i prywatne na środowisko naturalne.
Przekłada się to na konieczność dokonania w trybie
pilnym zmian w przepisach regulujących zasady
przeprowadzania ocen oddziaływania przedsięwzięć
na środowisko. W chwili obecnej trwają już zaawansowane
prace nad opracowaniem ostatecznego
kształtu tych przepisów. Natomiast do czasu wejścia
w życie nowych regulacji Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
w porozumieniu z Ministerstwem Środowiska
zobowiązało się do opracowania wytycznych,
które będą określały procedurę przeprowadzania
ocen oddziaływania na środowisko w okresie przejściowym.
Ponadto resort infrastruktury ze swojej strony
również będzie podejmował działania zmierzające
do przyspieszenia i usprawnienia procesu przygotowania
i realizacji inwestycji. W chwili obecnej w resorcie
został przygotowany projekt ustawy o zmianie
ustawy o szczególnych zasadach przygotowania
i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Główną
ideą przedmiotowego projektu jest likwidacja decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi i decyzji o pozwoleniu
na budowę i zastąpieniu ich jedną decyzją o zezwoleniu
na realizację przedsięwzięcia drogowego.
Decyzja ta oprócz elementów składających się na dotychczasową
decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi
oraz decyzję o pozwoleniu na budowę określałaby
także ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości,
niezbędne do dokonania przebudowy istniejącej sieci
uzbrojenia terenu oraz przebudowy dróg innych kategorii
niż obecnie realizowana. Natomiast w obecnym
systemie prawnym wykonanie tych czynności
wymagało uzyskania odrębnej decyzji administracyjnej,
co niepotrzebnie przedłużało proces inwestycyjny
i powiększało jego koszty. W chwili obecnej
omawiany projekt znajduje się na etapie konsultacji
międzyresortowych i społecznych.

659
W świetle powyższego należy stwierdzić, że główne
działania resortu infrastruktury w najbliższych
latach nakierowane będą na zapewnienie sprawnej
i jak najszybszej realizacji projektów drogowych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie nowelizacji ustawy
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
(611)
W związku z zapytaniem pana posła Zbigniewa
Matuszczaka w sprawie nowelizacji ustawy o zagospodarowaniu
wspólnot gruntowych nr SPS-024-
-611/08 przesyłam następujące wyjaśnienia.
Problematyka wspólnot gruntowych została uregulowana
przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U.
Nr 28, poz. 169, ze zm.).
Ustawa ta ma charakter przepisów szczególnych
w stosunku do przepisów Kodeksu cywilnego dotyczących
współwłasności, które do wspólnot gruntowych
stosuje się tylko w zakresie nieuregulowanym
w ww. ustawie. Pojęcie wspólnoty gruntowej stanowi
bowiem szczególny rodzaj współwłasności, niepodlegającej
podziałowi, rządzącej się własnymi, odrębnymi
zasadami. Współwłasność ta oparta jest na
uprawnieniu przysługującym osobom fizycznym lub
prawnym, posiadającym gospodarstwa rolne do
udziału we wspólnocie gruntowej, polegającym na
korzystaniu z należących do niej gruntów, zgodnie
z ich przeznaczeniem.
Należy podkreślić, że zaliczenie danych nieruchomości
do wspólnot gruntowych następowało z mocy
samego prawa z dniem wejścia w życie wspomnianej
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. Decyzje w tych
sprawach należały do wyłącznej kompetencji starosty.
Podobnie jak wykaz uprawnionych do udziału
we wspólnocie gruntowej oraz wykaz obszarów gospodarstw
przez nich posiadanych i wielkość przysługujących
im udziałów we wspólnocie.
Ustalenie przynależności do wspólnoty gruntowej
powinno było być dokonane w terminie roku od
dnia wejścia w życie ustawy, ale w praktyce było dokonywane
również po upływie tego terminu.
Uprawnionymi zaś do udziału we wspólnocie
gruntowej są osoby fizyczne lub prawne posiadające
gospodarstwa rolne, jeżeli w ciągu roku przed dniem
wejścia w życie ustawy faktycznie korzystały z tej
wspólnoty.
Osoby uprawnione do udziału we wspólnocie
gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowania
zarządu nad wspólnotą i do właściwego zagospodarowania
gruntów wchodzących w skład tej wspólnoty.
Należy oczywiście przyznać, że na skutek wieloletnich
zaniedbań w tej dziedzinie ze strony terenowych
organów administracji publicznej nie ustalono
wszystkich wspólnot gruntowych i obecnie występują
trudności przy ustalaniu nieruchomości oraz wykazów
rolników uprawnionych do udziałów w takich
wspólnotach. Nie są to jednak trudności nie do pokonania.
Z uwagi na uwarunkowania prawne i gospodarcze
obowiązujące w okresie powstania przepisów
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowaniu
wspólnot gruntowych wiele przepisów tej ustawy
budzi obecnie kontrowersje i wymaga stosownych
zmian, co wynika z napływających do Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi informacji ze
strony rolników, wójtów, posłów czy rzecznika praw
obywatelskich. Podstawowe zasady działalności
wspólnot nie przystają do współczesnych realiów gospodarczych,
a przede wszystkim do zasad państwa
prawa. Dotyczy to zwłaszcza sytuacji prawnej podmiotów,
którym przysługują określone uprawnienia
w ramach wspólnot gruntowych. Nie ulega wątpliwości,
iż prawa przysługujące udziałowcom wspólnot
gruntowych mają określone znaczenie gospodarcze;
tymczasem nie istnieje żadna forma sądowej
kontroli organów spółek do zagospodarowania
wspólnot gruntowych.
Kolejnym problemem regulacji wspólnot jest okoliczność,
że wskazanie osób, które uprawnione są do
udziału we wspólnocie, oraz wielkości przypadających
im udziałów, jak również ustalenie nieruchomości
wchodzących w skład wspólnoty następuje
w drodze administracyjnej. Sprawy te nie podlegają
więc kognicji sądów powszechnych, tymczasem w polskim
systemie prawnym jest zasadą, że sprawy ze
stosunków z zakresu prawa cywilnego, w tym rzeczowego,
rozpatrywane są przez sądy powszechne.
Trudno wskazać przekonujące argumenty za właściwością
tylko organów administracji i sądów administracyjnych
w sprawach wspólnoty, wprost
przeciwnie, prawa majątkowe udziałowców wspólnoty
gruntowej byłyby bardziej chronione w postępowaniu
przed sądem powszechnym.
W związku z potrzebą uregulowania kwestii dotyczących
wspólnot gruntowych w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęte zostały działania
mające na celu ustalenie kierunków zmian, jakie
w sytuacji prawnej tych wspólnot powinny nastąpić.
Przygotowana też została ogólna koncepcja dalszego
funkcjonowania wspólnot gruntowych. Stanowi

660
ona oczywiście jedynie wstępne ustalenia co do dalszego
funkcjonowania wspólnot i zakłada na wstępie
inwentaryzację gruntów stanowiących grunty
gromadzkie i grunty wspólnotowe z podziałem na
te, na których prowadzona jest racjonalna gospodarka
wykonywana w formie zespołowej, z imiennym
wykazem rolników posiadających własne gospodarstwa
i faktycznie korzystających z uprawnień do
gruntów wspólnotowych, oraz na takie, na których
zaniechano gospodarowania w formie zespołowo
zorganizowanej. Proponuje się przekształcić wspólnoty
dobrze gospodarujące we współwłasności w częściach
równych na rzecz rolników prowadzących
własne gospodarstwa i faktycznie korzystających
z gruntów wspólnotowych jednakowo, bez względu
na wielkość udziałów. Natomiast w przypadku
wspólnot gruntowych, na których zaniechano prowadzenia
gospodarowania w sposób zorganizowany
i w stosunku do których nie można ustalić osób
uprawnionych, proponuje się przekształcenie ich
w mienie komunalne.
Wykazy gruntów gromadzkich i gruntów wspólnotowych
podlegałyby zatwierdzeniu przez starostę
w formie postanowienia. Grunty gromadzkie stałyby
się z mocy prawa własnością gmin w stanie wolnym
od obciążeń, ale bez naruszania praw majątkowych
mieszkańców wsi do współgospodarowania
tym mieniem. W wyniku takiej regulacji gmina, nabywając
na własność „grunty wspólnotowe porzucone”,
mogłaby je wykorzystać na realizację zadań
własnych. Natomiast grunty, które nie są faktycznie
wykorzystywane przez członków wspólnoty, mogłyby
być wykorzystywane na cele nierolnicze, np na
lokalizację wysypiska śmieci, oczyszczalni ścieków,
obiektów infrastruktury społecznej bądź na inne
cele służące zadaniom własnym gminy.
Są to oczywiście wstępne założenia, które poddane
zostaną szerokim konsultacjom społecznym.
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie tzw. podatku śmieciowego (612)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Zbigniewa Matuszczaka, znak
SPS-024-612/08, przekazane za pośrednictwem ministra
środowiska, w sprawie tzw. podatku śmieciowego,
uprzejmie informuję, co następuje.
Dostrzegając niedoskonałości istniejących uregulowań,
m.in. uniemożliwiających gminie zapewnienie
dostarczenia odpowiedniego strumienia odpadów
komunalnych do nowoczesnych instalacji do
ich odzysku i unieszkodliwiania oraz zagrożenie obciążenia
Polski sankcjami za niewykonanie obowiązku
ograniczenia masy odpadów ulegających
biodegradacji, w Ministerstwie Infrastruktury aktualnie
rozważane są dwie zasadnicze koncepcje
zmian w istniejących przepisach ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (pierwsza utrzymuje
obowiązujący system, w tym referendum, doskonaląc
dotychczasowe instrumenty, poprzez m.in.
jednoznaczne uprawnienie gmin do wskazywania
miejsc odzysku i miejsc unieszkodliwiania odpadów
komunalnych; druga przewiduje wprowadzenie nowego
systemu gospodarowania odpadami komunalnymi,
w którym m.in. opłaty od właścicieli nieruchomości
wnoszone byłyby na rzecz gmin). Wspomnianym
koncepcjom towarzyszą opracowane
wstępnie projekty rozwiązań prawnych.
Z uwagi na szereg wątpliwości podniesionych
w trakcie dotychczasowych prac legislacyjnych nad
określeniem kierunku zmian w przepisach ustawy
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach, na
chwilę obecną nie podjęto decyzji przesądzającej
o zakresie i kierunku inicjatywy legislacyjnej. Należy
w tym miejscu zauważyć, że przygotowany projekt
nowej ustawy o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (zakładający m.in. wnoszenie przez
właścicieli nieruchomości opłat za świadczenie usług
w zakresie odbierania odpadów na rzecz gminy),
w ramach zainicjowanych w latach 2006-2007 przez
b. Ministerstwo Budownictwa prac legislacyjnych
mających na celu wzmocnienie roli gmin w zarządzaniu
gospodarką odpadami komunalnymi, spotkał
się w zakresie proponowanej zmiany systemu
z dużym sprzeciwem ministra gospodarki, ministra
rozwoju regionalnego, prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów, a także przedsiębiorców
i organizacji ich zrzeszających. W zasadniczych
uwagach podnoszono, że rozwiązania zawarte w projekcie
m.in. ograniczyłyby konkurencję, wyeliminowałyby
„małych” przedsiębiorców, przyczyniłyby się
do zwiększenia opłat ponoszonych przez mieszkańców
i stanowiłyby krok w kierunku nieuzasadnionej
komunalizacji tej sfery usług – monopolu gmin. Częstym
argumentem przeciwników wprowadzenia
zmiany systemu, używanym w czasie szerokiej dyskusji
jaka toczyła się w trakcie konsultacji projektu,
jest niewywiązanie się znaczącego odsetka gmin
z ustawowych obowiązków (np. w zakresie uchwalania
regulaminów, określenia i ogłoszenia wymagań,
jakie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający
się o uzyskanie zezwolenia) nałożonych ustawą
z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o odpadach
oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 175,
poz. 1458, z późn. zm.). Trudno jest zatem dokonać
pełnej oceny systemu istniejącego oraz zachodzi oba-

661
wa czy gminy podołają przejęciu i realizacji nowych
obowiązków.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie możliwości finansowania
Szkoły Mistrzostwa Sportowego przy Zespole
Szkół Technicznych „Siedemdziesiątka”
w Płocku (613)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłanki na Sejm RP Jolanty Szymanek-
-Deresz, przekazane pismem z dnia 14 lutego 2008 r.
(sygn. SPS-024-613/08), w sprawie możliwości finansowania
Szkoły Mistrzostwa Sportowego przy
Zespole Szkół Technicznych „Siedemdziesiątka”
w Płocku, uprzejmie informuję, co następuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki realizuje program
szkolenia młodzieży uzdolnionej sportowo,
którym objęci są zawodnicy wskazani przez poszczególne
związki sportowe, tj. członkowie kadr wojewódzkich
i kadr narodowych w poszczególnych kategoriach
wiekowych, realizujący program polskich
związków sportowych. W związku z tym, że młodzi
zawodnicy objęci są powszechnym obowiązkiem nauki,
część z nich realizuje program nauczania
w szkołach mistrzostwa sportowego. Są to placówki
oświatowe, działające na podstawie rozporządzenia
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 30 lipca
2002 r. w sprawie warunków tworzenia, organizacji
oraz działania klas i szkół sportowych oraz szkół
mistrzostwa sportowego (Dz. U. Nr 126, poz. 1078),
które realizują programy szkolenia sportowego równolegle
z programem kształcenia ogólnego właściwym
dla danego typu szkoły. Ustawa z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) określa, że zakładanie
i prowadzenie szkół mistrzostwa sportowego należy
do zadań własnych powiatu, w związku z czym
właściwy organ samorządowy zobowiązany jest do
świadczeń wynikających z przepisów oświatowych
i samorządowych. Także do niego przekazywana
jest subwencja oświatowa Ministerstwa Edukacji
Narodowej, obejmująca również szkolenie sportowe.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami Ministerstwo
Sportu i Turystyki nie finansuje działalności
szkół mistrzostwa sportowego. Dofinansowaniem
obejmuje się wyłącznie wyróżniających się zawodników,
realizujących zatwierdzony program szkolenia
polskich związków sportowych.
Zgodnie z przyjętymi zasadami, publikowanymi
w „Programie szkolenia i współzawodnictwa sportowego
młodzieży uzdolnionej”, wysokość dofinansowania
wyliczana jest corocznie przy uwzględnieniu
danych każdego uczestnika programu obejmujących:
klasyfikację sportową, przynależność do kadr
poszczególnych związków sportowych, osiągnięcia
sportowe, wynik Międzynarodowego Testu Sprawności
Fizycznej oraz realizację zadań szkoleniowo-
-startowych. Wysokość środków, naliczanych na
wszystkich zawodników, przekazywana jest do polskich
związków sportowych, które –zgodnie z zatwierdzonym
programem szkolenia uwzględniającym
liczbę szkolonych i ich poziom sportowy w danym
roku – wskazują wysokość dofinansowania,
jaka powinna trafić do poszczególnych placówek
szkoleniowych.
Uprawnienia te wynikają z art. 12 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym (Dz. U.
Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.), który mówi, że „polski
związek sportowy ma wyłączne prawo do podejmowania
decyzji we wszystkich sprawach dotyczących
danej dyscypliny sportu, niezastrzeżonych
w ustawie dla organów administracji rządowej lub
innych podmiotów”, oraz przytoczonego wyżej „Programu
szkolenia i współzawodnictwa sportowego
młodzieży uzdolnionej”
Środki finansowe, przekazywane z Ministerstwa
Sportu i Turystyki do polskich związków sportowych
na dofinansowanie szkolenia w szkołach mistrzostwa
sportowego, są przekazywane przez nie
do organów prowadzących te placówki. Reguluje to
rozporządzenie ministra finansów z dnia 29 czerwca
2006 r. w sprawie gospodarki finansowej jednostek
budżetowych, zakładów budżetowych i gospodarstw
pomocniczych oraz trybu postępowania przy przekształcaniu
w inną formę organizacyjno-prawną
(Dz. U. Nr 116, poz. 783).
Stosowne umowy/porozumienia podpisywane są
z właściwymi organami przez związki starające się
o dofinansowanie tego programu. Kopia ww. umowy/porozumienia
jest wymagana przed podpisaniem
umowy dotyczącej dofinansowania szkolenia w szkołach
mistrzostwa sportowego.
Tak więc realizacja programu szkolenia sportowego
młodzieży uzdolnionej w szkołach mistrzostwa
sportowego wymaga współpracy trzech podmiotów:
— polskiego związku sportowego jako wnioskodawcy
i realizatora programu szkolenia wybranej
grupy zawodników – uczniów szkoły mistrzostwa
sportowego;
— organu prowadzącego szkołę, realizującego
zadania oświatowe i samorządowe, w tym związane
z przekazywaniem subwencji oświatowej na realizację
programu edukacyjnego i szkolenia sportowego,
a także dofinansowania Ministerstwa Sportu i Tu-

662
rystyki przekazywanego poprzez polskie związki
sportowe na realizację szkolenia sportowego wybranej
grupy uczniów;
— Ministerstwa Sportu i Turystyki jako zleceniodawcy
i dofinansowującego program szkolenia
wybranej grupy uczniów – zawodników wskazanych
przez polski związek sportowy.
W roku 2008 na realizację zadania dotyczącego
szkolenia młodzieży uzdolnionej sportowo, ze środków
z Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej, ministerstwo
będzie przekazywać środki finansowe na
takich samych zasadach jak w roku ubiegłym w oparciu
o:
— przepisy rozporządzenie ministra sportu
z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania
zadań ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
(Dz. U. Nr 134, poz. 944, z późn. zm.);
— „Program szkolenia i współzawodnictwa sportowego
młodzieży uzdolnionej w 2008 roku – założenia
organizacyjne i finansowe zadań z Funduszu
Rozwoju Kultury Fizycznej”, Warszawa, styczeń
2008 r.
Ministerstwo Sportu i Turystyki w grudniu 2007 r.
ogłosiło konkurs ofert na realizację w roku 2008 wybranych
zadań publicznych z zakresu rozwijania
sportu dzieci i młodzieży, w tym szkolenia młodzieży
uzdolnionej w szkołach mistrzostwa sportowego.
Polski Związek Badmintona ani inne stowarzyszenie
nie wystąpiło z wnioskiem o dofinansowanie
tego zadania w roku 2008. Mając na względzie dalszy
rozwój tej dyscypliny oraz kontynuację współpracy
ze szkołami mistrzostwa sportowego, Ministerstwo
Sportu i Turystyki rozpatruje projekty rozwiązań
umożliwiających dofinansowanie szkolenia
w tych placówkach.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Zbigniew Pacelt
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytania poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy rezerwowej
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektów pn.:
„Kompleksowy program utrzymania
w czystości wód zlewni Raby od źródła
do zapory w Dobczycach – uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gmin:
Rabka-Zdrój, Jordanów, Lubień”;
„Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
ściekowej na terenie gminy Bukowina
Tatrzańska”; „Program wodno-ściekowy gminy
Krynica-Zdrój”; „Modernizacja
i rozbudowa systemu gospodarki ściekowej
w zlewni rzeki Ropy”; „Kompleksowy program
utrzymania w czystości wód zlewni rzeki Raby
od źródła do zapory w Dobczycach –
uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gmin: Mszana Dolna,
miasto Mszana Dolna, Niedźwiedź, Wiśniowa,
Raba Wyżna, Tokarnia, Pcim”; „Oczyszczalnie
ścieków na Podhalu – etap II”; „Porządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej w zlewni rzeki
Białej Przemszy na terenach gmin: Olkusz,
Bukowno, Bolesław, Klucze”; „Budowa
i rozbudowa systemu gospodarki
wodno-ściekowej w gminach Związku Gmin
Perły Doliny Popradu”; „Uporządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej na terenie gminy
miasta Zakopane”; „Gospodarka
wodno-ściekowa w Krakowie – etap II”;
„System wodno-kanalizacyjny dorzecza górnej
Skawy – Świnna Poręba”; „Porządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej na terenie gmin:
Gródek nad Dunajcem, Łososina Dolna,
Czchów i Chełmiec wchodzących w skład
Związku Gmin Jeziora Rożnowskiego”;
„Gospodarka wodno-ściekowa w gminie
Kalwaria Zebrzydowska – faza I”; „Gospodarka
wodno-ściekowa w gminie Kalwaria
Zebrzydowska – faza II”; „Kompleksowy
program utrzymania w czystości wód zlewni
Raby od źródła do zapory w Dobczycach –
uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gminy Dobczyce i Siepraw”; „Czysta
woda dla Krakowa – budowa kanalizacji
i oczyszczalni ścieków w gminie Myślenice”;
„Uporządkowanie gospodarki ściekowej –
budowa oczyszczalni i kanalizacji
w miejscowości Biała Niżna i Stróże”;
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
zlewni rzeki Biała w ramach programu
Czysty Dunajec” (614–619, 644–655)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
następujące zapytania pani poseł Anny Paluch doty-

663
czące usunięcia z listy dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” następujących projektów
indywidualnych:
1. „Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin: Gródek nad Dunajcem, Łososina
Dolna, Czchów i Chełmiec wchodzących w skład
Związku Gmin Jeziora Rożnowskiego” (znak: SPS-
-024-649/08);
2. „Gospodarka wodno-ściekowa w Krakowie –
etap II” (znak: SPS-024-647/08);
3. „Program wodno-ściekowy gminy Krynica-
-Zdrój” (znak: SPS-024-616/08);
4. „Kompleksowy program utrzymania w czystości
wód zlewni Raby od źródła do zapory w Dobczycach
– uporządkowanie gospodarki ściekowej na terenie
gminy Dobczyce i Siepraw” (znak: SPS-024-
-652/08);
5. „Modernizacja i rozbudowa systemu gospodarki
ściekowej w zlewni rzeki Ropy” (znak: SPS-024-
-617/08);
6. „Gospodarka wodno-ściekowa w gminie Kalwaria
Zebrzydowska – faza I” (znak: SPS-024-650/08);
7. „Gospodarka wodno-ściekowa w gminie Kalwaria
Zebrzydowska – faza II” (znak: SPS-024-651/08);
8. „Czysta woda dla Krakowa – budowa kanalizacji
i oczyszczalni ścieków w gminie Myślenice”
(znak: SPS-024-653/08);
9. „Uporządkowanie gospodarki ściekowej – budowa
oczyszczalni i kanalizacji w miejscowości Biała
Niżna i Stróże” (znak: SPS-024-654/08);
10. „Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
zlewni rzeki Biała w ramach programu Czysty
Dunajec” (znak: SPS-024-655/08);
11. „Kompleksowy program utrzymania w czystości
wód zlewni Raby od źródła do zapory w Dobczycach
– uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin: Rabka-Zdrój, Jordanów, Lubień”
(znak: SPS-024-614/08);
12. „Budowa i rozbudowa systemu gospodarki
wodno-ściekowej w gminach Związku Gmin Perły
Doliny Popradu” (znak: SPS-024-645/08);
13. „Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gminy miasta Zakopane” (znak: SPS-
-024-646/08);
14. „System wodno-kanalizacyjny dorzecza górnej
Skawy – Świnna Poręba” (znak: SPS-024-648/08);
15. „Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
ściekowej na terenie gminy Bukowina Tatrzańska”
(znak: SPS-024-615/08);
16. „Kompleksowy program utrzymania w czystości
wód zlewni Raby od źródła do zapory w Dobczycach
– uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gmin: Mszana Dolna, miasto Mszana
Dolna, Niedźwiedź, Wiśniowa, Raba Wyżna, Tokarnia,
Pcim” (znak: SPS-024-618/08);
17. „Oczyszczanie ścieków na Podhalu, etap II”
(znak: SPS-024-619/08);
18. „Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
w zlewni rzeki Białej Przemszy na terenach
gmin: Olkusz, Bukowno, Bolesław, Klucze” (znak:
SPS-024-644/08)
– przedstawiam, co następuje.
Na wstępie należy sprostować stwierdzenie zawarte
w zapytaniach odnoszące się do daty ogłoszenia
listy projektów indywidualnych. Należy zauważyć,
że zweryfikowana lista projektów indywidualnych
(w tym również dla PO IiŚ) została ogłoszona
w dniu 1 lutego br. i zamieszczona na stronie internetowej
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Stąd
nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, jakoby lista
ta została opublikowana w dniu 8 stycznia 2008 r.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego tzw. „n+2/
n+3”). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę oddziaływania
projektu, zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w Wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Ad 1. Z jakich powodów projekty zostały usunięte
z listy projektów indywidualnych PO IiŚ na lata
2007–2013?
Należy zauważyć, że w ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa na listach podstawowej
i rezerwowej z października i listopada 2007 r. ogłoszonych
w Monitorze Polskim znalazło się zbyt dużo
projektów, co powodowało wielokrotne przekroczenie
dostępnej alokacji. W takiej sytuacji beneficjenci
projektów rezerwowych nie mieli realnej szansy na
otrzymanie dofinansowania, stąd podjęta została
decyzja o nietworzeniu listy projektów rezerwowych.
Jednocześnie zadecydowano o przeznaczeniu blisko
70% środków z tego priorytetu na procedurę konkursową,
co umożliwi wszystkim projektom z ówczesnych
list rezerwowych wzięcie udziału w konkursie.
Dotyczy to projektów z pozycji 3–5, 8–11,
15–17.
Podczas weryfikacji listy podstawowej zgodnie
z kryteriami strategicznymi w przypadku I priorytetu
PO IiŚ: Gospodarka wodno-ściekowa zostały
utrzymane projekty o odpowiedniej skali oddziaływania
określonej wielkością projektu, czyli duże
projekty o wartości kosztów całkowitych powyżej
25 mln euro. Wobec powyższego na liście nie znalazły
się niżej wymienione projekty, gdyż ich koszty
były niższe niż ustalony próg 25 mln euro:

664
—„Gospodarka wodno-ściekowa w gminie Kalwaria
Zebrzydowska – faza I”;
—„Gospodarka wodno-ściekowa w gminie Kalwaria
Zebrzydowska – faza II”;
— „Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gminy miasta Zakopane”.
Kolejnym kryterium, które było brane pod uwagę
podczas weryfikacji listy projektów, a które dawało
podstawy do pozytywnej oceny możliwości realizacji
projektu do roku 2015, było kryterium gotowości.
Dla projektów z zakresu gospodarki wodno-ściekowej
minimalny próg został ustalony na poziomie
40% (10 z 25 punktów). Przyczyną nieumieszczenia
na liście projektów podstawowych niżej wymienionych
projektów było uzyskanie mniejszej ilości
punktów, która wyniosła dla poszczególnych projektów
odpowiednio:
— „Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin: Gródek nad Dunajcem, Łososina
Dolna, Czchów i Chełmiec wchodzących w skład
Związku Gmin Jeziora Rożnowskiego” – 26,9%;
— „Gospodarka wodno-ściekowa w Krakowie –
etap II” – 28,5%;
— „Budowa i rozbudowa systemu gospodarki
wodno-ściekowej w gminach Związku Gmin Perły
Doliny Popradu” – 29,1%;
— „System wodno-kanalizacyjny dorzecza górnej
Skawy – Świnna Poręba” – 25%;
— „Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
w zlewni rzeki Białej Przemszy na terenach gmin:
Olkusz, Bukowno, Bolesław, Klucze” – 16,6%.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że zgodnie z wytycznymi
MRR w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów, zgodnych
z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, istnieje
możliwość aktualizacji listy projektów indywidualnych
2 razy do roku (terminie do dnia 31 lipca i do
dnia 31 grudnia), w szczególności w oparciu o dane
dotyczące stanu przygotowania projektów do realizacji.
Ad 2. Czy Pani Minister zdaje sobie sprawę, że
skutkiem tej pochopnej decyzji może być opóźnienie
w realizacji projektu, a być może nawet na skutek
opóźnień niewykorzystanie wszystkich dostępnych
środków PO IiŚ?
Ponowna weryfikacja list projektów indywidualnych
była konieczna ze względu na ogłoszenie pierwszej
listy przed zatwierdzeniem PO IiŚ przez Komisję
Europejską, czyli w czasie, gdy nie był znany
jeszcze ostateczny jego kształt. Taki stan powodował
obawę o zgodność projektów zamieszczonych na
liście z treścią PO IiŚ zatwierdzoną przez Komisję
7 grudnia 2007 r. Ponowna weryfikacja miała na
celu sprawdzenie spójności projektu z zapisami programu
operacyjnego, strategicznego charakteru
projektu, a także horyzontu czasowego jego realizacji.
Podjęte działania miały przede wszystkim spowodować
umieszczenie na liście projektów indywidualnych
jedynie projektów spełniających wszystkie
warunki, aby nie doprowadzić do sytuacji rezerwowania
środków dla projektu niekwalifikującego się
do wsparcia. Nie można zgodzić się ze stanowiskiem
zawartym w zapytaniach, według którego weryfikacja
list może zagrozić wykorzystaniu wszystkich dostępnych
środków w ramach PO IiŚ. W świetle
przedstawionych wyjaśnień należy stwierdzić, że
brak weryfikacji listy spowodowałby takie konsekwencje.
Ad 3. Jak Pani Minister wytłumaczy tę decyzję
samorządom lokalnym zainteresowanych miast
i gmin, które poniosły poważne koszty przygotowania
projektu?
Umieszczenie projektu na liście projektów indywidualnych,
zarówno na poprzedniej liście, jak również
na obecnej, nie jest równoznaczne z przyznaniem
środków na realizację projektów. Przyznania
środków nie gwarantuje też podpisanie preumowy.
Każdy wnioskodawca, przygotowując projekt, ponosi
ryzyko, że nie zostanie on wybrany do dofinansowania
i tym samym poniesie koszty związane
z przygotowaniem niezbędnej dokumentacji.
Nieumieszczenie projektu na liście projektów indywidualnych
stwarza możliwość uczestniczenia
projektu w konkursie i otrzymania dofinansowania.
Podczas oceny wniosków bardzo duże znaczenie będzie
miał stopień przygotowania projektu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska

665
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska -
z upoważnienia ministra - na zapytania
poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy rezerwowej
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektów pn.:
„Kompleksowy program utrzymania
w czystości wód zlewni Raby od źródła
do zapory w Dobczycach – uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gmin:
Rabka-Zdrój, Jordanów, Lubień”; „Program
wodno-ściekowy gminy Krynica-Zdrój”;
„Modernizacja i rozbudowa systemu
gospodarki ściekowej w zlewni rzeki Ropy”;
„Kompleksowy program utrzymania
w czystości wód zlewni rzeki Raby od źródła
do zapory w Dobczycach – uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gmin: Mszana
Dolna, miasto Mszana Dolna, Niedźwiedź,
Wiśniowa, Raba Wyżna, Tokarnia, Pcim”;
„Kompleksowy program utrzymania
w czystości wód zlewni Raby od źródła
do zapory w Dobczycach – uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gminy
Dobczyce i Siepraw”; „Czysta woda dla
Krakowa – budowa kanalizacji i oczyszczalni
ścieków w gminie Myślenice”;
„Uporządkowanie gospodarki ściekowej –
budowa oczyszczalni i kanalizacji
w miejscowości Biała Niżna i Stróże”;
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
zlewni rzeki Biała
w ramach programu Czysty Dunajec”
(614, 616, 617, 618, 652, 653, 654, 655)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytań pani poseł Anny Paluch w sprawie projektów:
„Kompleksowy program utrzymania w czystości
wód zlewni rzeki Raby od źródła do zapory w Dobczycach
– uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gmin: Rabka-Zdrój, Jordanów, Lubień”;
„Program wodno-ściekowy na terenie gminy Krynica-Zdrój”;
„Modernizacja i rozbudowa systemu gospodarki
ściekowej w zlewni rzeki Ropy”; „Kompleksowy
program utrzymania w czystości wód
zlewni rzeki Raby od źródła do zapory w Dobczycach
– uporządkowanie gospodarki ściekowej na terenie
gmin: Mszana Dolna, miasto Mszana Dolna,
Niedźwiedź, Wiśniowa, Raba Wyżna, Tokarnia,
Pcim”; „Kompleksowy program utrzymania w czystości
wód zlewni rzeki Raby od źródła do zapory w
Dobczycach – uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gmin: Dobczyce i Siepraw”; „Czysta woda
dla Krakowa – budowa kanalizacji i oczyszczalni
ścieków w gminie Myślenice”; „Uporządkowanie gospodarki
ściekowej – budowa oczyszczalni i kanalizacji
w miejscowości Biała Niżna i Stróże”; „Uporządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej zlewni
rzeki Biała w ramach programu Czysty Dunajec”,
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni beneficjenci
odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przeprowadzono
w ogóle oceny projektów według tzw. kryteriów
merytorycznych I stopnia (określających stopień,
w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie z
treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez instytucję
zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami zatwierdzonymi
przez komitet monitorujący. Listy indykatywne
zostały natomiast opublikowane w sytuacji,
gdy nie został powołany właściwy komitet monitorujący
a funkcjonujący tymczasowo pre-komitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów wyboru
projektów. Ponadto, listy projektów kluczowych powstały
przed ostatecznym zatwierdzeniem programu
przez Komisję Europejską. Istniała więc obawa, że
projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa,
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim

666
stopniem gotowości do realizacji. Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najlepiej
przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzje
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będzie
przeprowadzany co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania
preumów, w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy
skutkować będzie usunięciem projektu z listy,
a przyznanie dofinansowania będzie możliwe wtedy
jedynie w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie
dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji
zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie całej
inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizację tak
ważnych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytania poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy rezerwowej
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013
projektów pn.: „Kompleksowe uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gminy
Bukowina Tatrzańska” oraz „Oczyszczalnie
ścieków na Podhalu – etap II” (615, 619)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytań pani poseł Anny Paluch w sprawie projektów:
„Kompleksowe uporządkowanie gospodarki
ściekowej na terenie gminy Bukowina Tatrzańska”
oraz „Oczyszczalnie ścieków na Podhalu – etap II”,
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni beneficjenci
odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przeprowadzono
w ogóle oceny projektów według tzw. kryteriów
merytorycznych I stopnia (określających stopień,
w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia

667
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez instytucję
zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami zatwierdzonymi
przez komitet monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane w sytuacji,
gdy nie został powołany właściwy komitet
monitorujący, a funkcjonujący tymczasowo prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczowych
powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji. Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najlepiej
przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzje
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania preumów,
w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutkować
będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie
dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji
zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie całej
inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji) po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizację tak
ważnych dla kraju inwestycji.
4. Pragnę zaznaczyć, że każdy projekt (niezależnie
od tego, czy jest na liście czy też nie) może liczyć
na wsparcie w przygotowaniu niezbędnych do wnioskowania
dokumentów zarówno ze strony właściwej
instytucji wdrażającej, jak również ze strony pracowników
mojego resortu. Ponadto projekty zlokalizowane
na obszarach cennych przyrodniczo, tj. terenach
objętych formą ochrony przyrody w rozumieniu
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody oraz obszary ujęte w projekcie listy obszarów
Natura 2000, o której mowa w art. 27. ust. 1 tej
ustawy, są w znaczny sposób preferowane, tzn. mogą
ubiegać się o dofinansowanie, w przypadku gdy
wskaźnik koncentracji (wynoszący 120 mieszkań-

668
ców na 1 km nowo budowanej sieci) przyjmuje wartość
niższą od wymaganej. Niemniej jednak
w przypadku realizacji systemów kanalizacji
zbiorczej na ww. obszarach należy pamiętać, że inwestycja
musi być na tyle efektywna, aby opłaty
ponoszone przez użytkowników systemu były akceptowane
społecznie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
pasy drogowe. Decyzja ta uprawnia do dysponowania
nieruchomością na cele budowlane, zobowiązuje
do niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnienia
lokali i innych pomieszczeń oraz uprawnia do
faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie
przez Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie realizacji inwestycji pod nazwą
„Obwodnica miasta Słupska” (620)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Zbigniewa Konwińskiego z dnia
5 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 15
lutego 2008 r., znak: SPS-024-620/08, w sprawie budowy
obwodnicy Słupska uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Realizacja inwestycji pn. „Budowa obwodnicy
Słupska w ciągu drogi krajowej nr 6” została zaplanowana
na lata 2008–2010.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
wykupiła już większość gruntów, po których będzie
przebiegać zaplanowana obwodnica. Do chwili obecnej
niewykupionych zostało jeszcze 7 działek, których
właściciele nie zgodzili się na sprzedaż po cenach
zaproponowanych przez inwestora ustalonych
na podstawie wartości określonych przez rzeczoznawców
majątkowych w operatach szacunkowych.
W stosunku do nich została wszczęta procedura wywłaszczeniowa,
którą prowadzi wojewoda.
Jednakże należy zauważyć, iż brak prawa własności
do ww. działek nie wpłynie na planowany termin
zakończenia inwestycji w 2010 r., gdyż na mocy
ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych
zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80,
poz. 721, z późn. zm.), GDDKiA zajęła działki pod
przedmiotową inwestycję. Taką możliwość daje m.in.
przepis art. 17 powołanej ustawy, zgodnie z którym
po wszczęciu postępowania wywłaszczeniowego wojewoda,
na wniosek Generalnego Dyrektora Dróg
Krajowych i Autostrad, udziela w uzasadnionych
przypadkach, w drodze decyzji, zezwolenia na niezwłoczne
zajęcie nieruchomości przeznaczonych na
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie listy projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (621)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
następujące zapytanie pana posła Leszka Deptuły,
przesłane przy piśmie znak: SPS-024-621/08 z dnia
15 lutego 2008 r., dotyczące usunięcia z listy dla
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
następujących projektów indywidualnych:
— „Budowa, modernizacja i poprawa stanu technicznego
urządzeń przeciwpowodziowych na obszarze
chronionym 1 pow. Mielec”;
— „Budowa, modernizacja i poprawa stanu technicznego
urządzeń przeciwpowodziowych na obszarach
chronionych 3 i 4 pow. Mielec”;
— „Budowa, modernizacja i poprawa stanu technicznego
urządzeń przeciwpowodziowych na obszarach
chronionych 5 i 6 pow.Tarnobrzeg”,
przedstawiam, następujące stanowisko.
Przyczyną nieumieszczenia ww. projektów na liście
projektów indywidualnych dla PO IiŚ było zagrożenie,
że projekty nie zostaną przygotowane
w założonym terminie, a w związku z tym istniało
ryzyko, że wnioski o dofinansowanie nie zostaną
przedłożone zgodnie z przyjętymi harmonogramami.
Miało to na celu niedoprowadzenie do sytuacji
rezerwowania środków na projekty, które mogłyby
nie zostać zrealizowanie w obecnym okresie programowania.
Informuję jednocześnie, że zgodnie z Wytycznymi
MRR w zakresie jednolitego systemu zarządzania
i monitorowania projektów, zgodnych z art. 28
ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju istnieje możliwość
aktualizacji listy projektów indywidualnych 2 razy
do roku (w terminie do dnia 31 lipca i do dnia 31
grudnia).

669
Wszystkie projekty ubiegające się o dofinansowanie
z PO IiŚ będą oceniane według kryteriów zatwierdzonych
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
Najbliższe posiedzenie Komitetu Monitorującego
będzie miało miejsce 6 marca br.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Leszka Deptuły
w sprawie możliwości przekazania
Zamku Lubomirskich władzom miasta Rzeszowa
(622)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
Pana Posła Leszka Deptuły z dnia 5 lutego
2008 r., przesłane przy piśmie Pana Marszałka znak
SPS-024-622/08 z dnia 15 lutego 2008 r., w sprawie
możliwości przekazania władzom miasta Rzeszowa
zamku Lubomirskich – obecnej siedziby Sądu Okręgowego
w Rzeszowie, uprzejmie informuję:
Zamek Lubomirskich jest w całości własnością
Skarbu Państwa w trwałym zarządzie Sądu Okręgowego
w Rzeszowie (księga wieczysta nr 59899).
Wartość rynkowa nieruchomości została wyceniona
na ok. 33 000 000 zł.
Aktualnie budynek zamku o powierzchni netto
8515 m 2 zajmują:
— Sąd Okręgowy 5.627 m 2 ,
— Prokuratura Okręgowa 927 m 2 ,
— Sąd Rejonowy 1.961 m 2 .
Sąd Okręgowy, celem właściwego funkcjonowania,
dodatkowo wynajmuje dla potrzeb VI Wydziału
Gospodarczego powierzchnię 558 m 2 .
Dla określenia potrzeb lokalowych sądów rzeszowskich
została przeprowadzona analiza powierzchni
funkcjonalno-użytkowej, koniecznej dla
zapewnienia prawidłowej ich działalności.
Na podstawie analizy stwierdzono, że przy aktualnej
obsadzie etatowej dla prawidłowej pracy Sądu
Okręgowego w Rzeszowie jest niezbędna powierzchnia
8818 m 2 .
Po zakończeniu budowy nowej siedziby dla Sądu
Rejonowego oraz adaptacji budynku przy ul. Hetmańskiej
z przeznaczeniem między innymi dla Prokuratury
Okręgowej w Rzeszowie nadal występować
będzie niedobór ok.300 m 2 powierzchni dla Sądu
Okręgowego w Rzeszowie.
Z przedstawionych danych wyraźnie widać, że
w chwili obecnej nie ma możliwości stworzenia pracownikom
prawidłowych warunków pracy. Aktualnie
sędziowie Sądu Okręgowego pracują w pokojach
wraz z asystentem, a niektórzy urzędnicy po 4 osoby
w pomieszczeniu o powierzchni ok. 17 m 2 lub 3 osoby
w pomieszczeniu o powierzchni 13 m 2 .
Aby doraźnie rozwiązać problemy lokalowe,
większe sale zostały podzielone, aby wygospodarować
dodatkowe pomieszczenia biurowe. Wykorzystywane
są również sutereny, gdzie znajdują się
m.in. sale rozpraw, pomieszczenia archiwum i pomieszczenia
dla zatrzymanych.
W związku z powyższym po wyprowadzeniu
Sądu Rejonowego i Prokuratury Okręgowej w Rzeszowie
zwalniane w zamku powierzchnie zostaną
wykorzystane na potrzeby Sądu Okręgowego w Rzeszowie.
Pragnę nadmienić, że przez lata użytkowania
budynku zamku Lubomirskich jako siedziby Sądu
Okręgowego na utrzymanie obiektu zostały przeznaczone
z budżetu państwa ogromne sumy, zarówno
na jego remont, jak i utrzymanie go w dobrym
stanie techniczno-użytkowym. W obiekcie
wyodrębniono i zrealizowano strefę bezpieczeństwa,
rozbudowano systemy informatyczne, co
związane było z rozbudową sieci okablowania
strukturalnego, oraz wdrożono system wspomagania
organizacji rozpraw. Są to koszty niemożliwe
do odzyskania w przypadku przeniesienia siedziby
sądu, ponieważ instalacje pozostawione
w budynku nie nadają się do wykorzystania przez
ewentualnego nowego właściciela.
Wyprowadzenie z zamku Prokuratury Okręgowej
związane także było z poniesieniem znacznych
kosztów, ponieważ za budynek dla prokuratury przy
ul. Hetmańskiej zapłacono gminie miasta Rzeszów
pełną wartość wynikającą z operatu szacunkowego,
tj. 2183,6 tys. zł.
Przedstawiając powyższe, z przykrością zmuszony
jestem poinformować, że rezygnacja Sądu Okręgowego
w Rzeszowie nawet z części przedmiotowej
nieruchomości nie jest możliwa.
Prezydent miasta Rzeszowa był w latach 2005
i 2008 informowany o braku możliwości przekazania
zamku Lubomirskich na potrzeby Muzeum
Okręgowego w Rzeszowie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz

670
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Piotra Tomańskiego
w sprawie zwiększenia dofinansowania
inwestycji „Budowa wschodniej drogi
obwodowej miasta Przemyśla” (623)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-623/
08, przedstawiam odpowiedź na zapytanie pana posła
Piotra Tomańskiego w sprawie zwiększenia dofinansowania
inwestycji „Budowa wschodniej drogi
obwodowej miasta Przemyśla”.
Uprzejmie informuję, iż miasto Przemyśl zgłosiło
początkowo do Programu Operacyjnego „Rozwój
Polski Wschodniej” (PO RPW) projekt pn. Budowa
wschodniej drogi obwodowej miasta Przemyśla, łączącej
drogę krajową nr 77 z drogą krajową nr 28,
którego całkowita wartość została określona na
189,21 mln zł. Projekt ten, decyzją Rady Ministrów
z dnia 30 stycznia 2007 r., został wprowadzony na
listę projektów indywidualnych PO RPW. Na współfinansowanie
ww. inwestycji przewidziano kwotę
42,56 mln euro, która odpowiadała w przybliżeniu
85% jego całkowitej wartości, a tym samym w pełni
umożliwiała jego realizację. Druga wersja projektu
zgłoszona przez prezydenta Przemyśla w maju 2007 r.
została rozszerzona w stosunku do wersji pierwotnej
o kolejny odcinek drogowy, prowadzący do przejścia
granicznego w Malhowicach, w wyniku czego planowany
koszt realizacji tej inwestycji wzrósł ponaddwukrotnie,
osiągając wartość 398,01 mln zł. Niestety,
ze względu na przyjęcie do realizacji w ramach
PO RPW licznych, ważnych z punktu widzenia rozwoju
województwa podkarpackiego, inwestycji drogowych
pula dostępnych środków przewidzianych
na współfinansowanie tego typu projektów została
w pełni wyczerpana, co oznacza, iż aktualnie nie ma
możliwości zwiększenia kwoty dofinansowania projektu
przemyskiego.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Piotra Tomańskiego
w sprawie przeniesienia przez komitet
monitorujący projektu złożonego przez powiat
przemyski na listę projektów rezerwowych (624)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Piotra Tomańskiego pragnę
poinformować, że decyzja Komitetu Monitorującego
Programu Sąsiedztwa Polska–Białoruś–Ukraina
INTERREG IIIA/Tacis CBC 2004–2006 o przesunięciu
na listę projektów rezerwowych dziewięciu
projektów wcześniej zatwierdzonych do dofinansowania
przez Komitet Sterujący spowodowana
była niekorzystnymi zmianami kursu walutowego
EUR/PLN.
Projekt powiatu przemyskiego „Opracowanie dokumentacji
technicznej rozwoju transgranicznej sieci
drogowej powiatu przemyskiego” uzyskał 72
punkty po ocenie technicznej oraz 4 pozycję na liście
rankingowej (spośród 8 wszystkich projektów w działaniu
1.1 rekomendowanych do dofinansowania
z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego).
Zgodnie z procedurami programu projekt rekomendowany
do dofinansowania jest następnie przekazywany
pod obrady Komitetu Sterującego, a po pozytywnej
decyzji Komitetu Sterującego Wspólny Sekretariat
Techniczny przekazuje wniosek o dofinansowanie
do właściwego wojewody, który podpisuje
umowę o dofinansowanie. W związku z tym że część
wniosków zostaje zatwierdzona warunkowo i wymaga
wprowadzenia zmian zgodnie z warunkami
Komitetu Sterującego, od zatwierdzenia projektu do
podpisania umowy o dofinansowanie upływa zwykle
kilka tygodni. Jeżeli w tym czasie pojawią się znaczące
niekorzystne zmiany kursu EUR do PLN,
może to spowodować z mniejszenie kwoty środków
możliwych do zakontraktowania przez właściwe
urzędy wojewódzk ie. Taka sytuacja miała miejsce
po ostatnim posiedzeniu Komitetu Sterującego w dniu
9 października 2007 r. Z powodu zmian kursowych
kwota środków możliwych do zakontraktowania
w działaniu 1.1 zmniejszyła się z 2,4 mln PLN na
początku października 2007 r. do 1,9 mln PLN na
początku grudnia 2007 r., kiedy to miały być podpisywane
pierwsze umowy o dofinansowanie. Celem
uniknięcia sytuacji, w której podpisano by więcej
umów, niż jest dostępnych środków, Komitet Monitorujący
podjął decyzję o przesunięciu najniżej ocenionych
projektów zatwierdzonych przez Komitet
Sterujący w dniu 9 października 2007 r. na listę rezerwową.
Podpisanie umowy o dofinansowanie projektów
znajdujących się na liście rezerwowej, w tym projektu
powiatu przemyskiego, zależy wyłącznie od dostępności
środków finansowych w programie. W przypadku
gdy w wyniku zmian kursowych lub pojawienia
się oszczędności w realizowanych projektach środki
dostępne dla projektów rezerwowych zwiększą się
o wielkość możliwą do podpisania kolejnej umowy
o dofinansowanie, Departament Współpracy Terytorialnej
MRR poinformuje o tym niezwłocznie właściwy
urząd wojewódzki i zwróci się do niego z prośbą
o jak najszybsze podpisanie tej umowy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska

671
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie zwiększenia obsady kadrowej
Straży Granicznej na przejściach granicznych
z Białorusią, Ukrainą i obwodem
kaliningradzkim (628)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-628/
08), przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Lecha Kołakowskiego w sprawie zwiększenia
obsady kadrowej Straży Granicznej na przejściach
granicznych z Białorusią, Ukrainą i obwodem kaliningradzkim,
uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
W ramach przygotowań do realizacji postanowień
konwencji wykonawczej do układu z Schengen,
tj. zniesienia kontroli na granicach wewnętrznych,
Straż Graniczna systematycznie ograniczała zatrudnienie
w jednostkach na granicy z Republiką
Federalną Niemiec, Republiką Czeską i Republiką
Słowacką, utrzymując je na poziomie ok. 70% stanu
etatowego, a przyznane limity zatrudnienia kierowała
na granicę zewnętrzną.
Biorąc pod uwagę fakt, iż zniesienie kontroli
granicznej nie oznacza zniesienia granic, Straż
Graniczna w ramach realizacji zadań określonych
w art. 2 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży
Granicznej (t.j.: Dz.U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997,
z późn. zm.) wykorzystuje posiadane uprawnienia
m.in. do prowadzenia kontroli ruchu i transportu
drogowego na terytorium całego kraju. Ponadto
funkcjonariusze Straży Granicznej wykonują rozszerzone
zadania w ramach współpracy transgranicznej
w zakresie wspólnych jednostek, punktów
kontaktowych, wspólnych patroli oraz zadań wynikających
z umów o readmisji i współpracy policyjnej
w rejonach przygranicznych.
Dodać jednocześnie należy, iż w strukturze oddziałów
Straży Granicznej na granicy wewnętrznej
pozostały także jednostki stanowiące granicę zewnętrzną
– międzynarodowe porty lotnicze. Ze
względu na znaczny wzrost ruchu lotniczego, a także
na wcześniej istniejące ograniczenia kadrowe nastąpiła
możliwość uzupełnienia ich składu etatowego.
Aktualnie na granicach wewnętrznych (Litwa,
Niemcy, Czechy i Słowacja) wraz z portami lotniczymi
(Wrocław, Katowice, Kraków, Szczecin, Poznań)
służbę pełni ok. 5000 funkcjonariuszy.
Powyższe działania powodują, iż nie było potrzeby
administracyjnego przenoszenia funkcjonariuszy
z granicy „zachodniej” na „wschodnią”.
Odnosząc się do kwestii zwiększenia przepustowości
przejść granicznych na granicy zewnętrznej
(Rosja, Białoruś, Ukraina), należy mieć na uwadze
konieczność rozwoju infrastruktury granicznej, tj.
budowę nowych przejść granicznych i modernizację
już istniejących, m.in. poprzez zwiększenie liczby
pasów ruchu i stanowisk kontrolnych. Odprawa graniczna
prowadzona przez funkcjonariuszy Straży
Granicznej jest tylko częścią składową kontroli granicznej,
na którą składa się również kontrola celna.
Dotychczasowe doświadczenia jednoznacznie
wskazują, iż należy szukać przede wszystkim zwiększenia
możliwości odprawowych służb celnych w ruchu
osobowym, a w szczególności w ruchu samochodów
ciężarowych. W ramach współpracy międzynarodowej
podejmowane są rozmowy ze służbami
państw sąsiednich, które potwierdzają opinię, iż
przepustowość przejść granicznych na granicy zewnętrznej
prawie w całości zależy od możliwości
służb celnych.
Reasumując, wskazać należy, iż samo zwiększenie
liczby funkcjonariuszy Straży Granicznej nie
spowoduje poprawy sytuacji w drogowych przejściach
granicznych na granicy zewnętrznej. Niemniej
pragnę zapewnić Pana Posła, iż wraz z rozwojem
infrastruktury granicznej podejmowane będą
działania na rzecz zapewnienia właściwej obsady
funkcjonariuszy Straży Granicznej na granicy zewnętrznej.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Beaty Mazurek
w sprawie wprowadzenia małego
ruchu granicznego dla mieszkańców obszarów
przygranicznych położonych wzdłuż granicy
międzypaństwowej na rzece Bug (630)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-630/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pani Beaty Mazurek z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie
wprowadzenia małego ruchu granicznego dla
mieszkańców obszarów przygranicznych położonych
wzdłuż granicy międzypaństwowej na rzece Bug
uprzejmie informuję, iż negocjacje umowy między
rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów
Ukrainy o zasadach małego ruchu granicznego
zostały już zakończone. W ciągu trzech rund
negocjacji w dniach 29–30 stycznia 2008 r. w War-

672
szawie, w dniach 14–15 lutego w Kijowie oraz w dniu
28 lutego w Warszawie strony uzgodniły treść umowy.
Należy podkreślić, że resortem wiodącym
w kwestii małego ruchu granicznego, także w zakresie
prowadzenia negocjacji, jest Ministerstwo
Spraw Zagranicznych.
Zgodnie z tekstem umowy strefa przygraniczna,
której mieszkańcy są uprawnieni do korzystania
z małego ruchu granicznego, obejmuje wszystkie
miejscowości obu umawiających się stron leżące
w odległości do 50 km od granicy. Zostały one wymienione
w załączniku do umowy.
Mieszkańcy strefy przygranicznej podróżujący
w ramach małego ruchu granicznego mogą przekraczać
granicę we wszystkich przejściach granicznych
przeznaczonych dla międzynarodowego ruchu osobowego
oraz przez przejścia graniczne przeznaczone
dla małego ruchu granicznego.
Jednocześnie należy podkreślić, że umowy bilateralne
o małym ruchu granicznym zawierane przez
państwa członkowskie z krajami sąsiednimi muszą
być zgodne z rozporządzeniem (WE) nr 1931/2006
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia
2006 r., ustanawiającym przepisy dotyczące małego
ruchu granicznego na zewnętrznych granicach lądowych
państw członkowskich i zmieniającym postanowienia
konwencji z Schengen. Zgodnie z art. 13
ust. 2 ww. rozporządzenia przed zawarciem umów
o małym ruchu granicznym Rzeczpospolita Polska
jest zobowiązana do uzyskania opinii Komisji Europejskiej
w zakresie zgodności proponowanej umowy
z rozporządzeniem. Ewentualne uznanie przez Komisję
sprzeczności postanowień umowy z przepisami
rozporządzenia spowodowałoby, iż Rzeczpospolita
Polska zobligowana byłaby do zmiany treści umowy
zgodnie z wytycznymi Komisji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na zapytanie posła Józefa Rojka
w sprawie przeciwdziałania
narastającym opóźnieniom w opracowaniu
i publikowaniu kolejnych tomów
Polskiej Bibliografii Literackiej (632)
Szanowny Panie Pośle! Odpowiadając na zgłoszone
przez Pana zapytanie w sprawie przeciwdziałania
opóźnieniom w opracowywaniu i publikowaniu
kolejnych tomów Polskiej Bibliografii Literackiej
przez Instytut Badań Literackich PAN, spieszę wyjaśnić,
co następuje.
Podstawowym instrumentem realizacji polityki
naukowej państwa jest finansowanie badań naukowych
i prac rozwojowych. Ilość środków finansowych
przeznaczanych na naukę jest ustalana w ustawie
budżetowej przyjmowanej przez Sejm. Zgodnie
z art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 8 października 2004 r.
o zasadach finansowania nauki (Dz. U. Nr 238, poz.
2390 i Nr 273, poz. 2703, z 2005 r. Nr 85, poz. 727
i Nr 179, poz. 1484 oraz z 2007 r. Nr 115, poz. 795)
minister przyznaje środki finansowe na naukę jedynie
na podstawie wniosków złożonych przez jednostki
naukowe, po zasięgnięciu opinii właściwego organu
Rady Nauki. Głównym strumieniem finansowania
prac naukowych prowadzonych w instytutach
Polskiej Akademii Nauk są dotacje przyznawane na
działalność statutową, w tym na tzw. działalność
wspomagającą badania, która obejmuje m.in. prace
wydawnicze. Dotacje na działalność statutową są
przyznawane na podstawie wniosków corocznie
składanych przez jednostki naukowe. Wnioski zawierają
wykazy zadań badawczych samodzielnie
planowanych przez jednostki do finansowania z dotacji.
Instytut Badań Literackich PAN corocznie
umieszcza prace nad Polską Bibliografią Literacką
w wykazie planowanych zadań badawczych wśród
kilkudziesięciu innych tematów, w żaden sposób jej
nie wyróżniając. Przykładowo, w 2005 r. był to jeden
z pięciu tematów o charakterze dokumentacyjno-bibliograficznym
spośród 77 zgłoszonych, w 2006 r. jeden
z 7 na ogólną liczbę 87, w 2007 r. jeden z 4 na 60
realizowanych tematów. Prace nad Polską Bibliografią
Literacką są więc systematycznie prowadzone
i finansowane. W gestii kierownictwa instytutu
leży decyzja o wielkości środków finansowych przeznaczanych
na ten cel z dotacji przyznawanych na
działalność statutową.
Zgodnie z § 4 ust. 1 rozporządzenia ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 17 października
2007 r. w sprawie kryteriów i trybu przyznawania i
rozliczania środków finansowych na działalność
statutową (Dz. U. z 2007 r. Nr 205, poz. 1489) przy
ustalaniu wysokości dotacji na działalność statutową
jednostek naukowych uwzględnia się ocenę parametryczną
dotychczasowej działalności tych jednostek,
określoną za pomocą kategorii jednostki naukowej.
Ocena parametryczna jest przeprowadzana
raz na cztery lata. W wyniku oceny przeprowadzonej
w 2006 r. Instytut Badań Literackich został ponownie
zaliczony do jednostek kategorii 1. W związku
z tym dotacja przyznana na 2006 r. w wysokości
6 888 900 zł została podwyższona o 167 000 zł. Biorąc
pod uwagę szczególną rolę i zadania instytutu,
minister przyznał dodatkowo w 2006 r. kwotę 50
000 zł na zadania z zakresu działalności wspomagającej
badania, w tym działalności wydawniczej. Kierownictwo
instytutu mogło podjąć decyzję o przeznaczeniu
dodatkowo przyznanych kwot na wydanie
kolejnych tomów Polskiej Bibliografii Literackiej.

673
Obydwa powyższe zwiększenia zostały włączone do
tzw. kwoty bazowej dotacji statutowej na rok 2007,
która wyniosła 7 106 000 zł.
W maju 2007 r. IBL PAN zwrócił się do MNiSW
o zwiększenie przyznanej dotacji na działalność
statutową „w poczuciu odpowiedzialności za realizację
ważnych dla nauki i kultury polskiej planów
badawczych”. Polska Bibliografia Literacka, obok
Słownika Polszczyzny XVI wieku, otwierała listę
zadań priorytetowych wymienionych w tym wystąpieniu.
Po rozpatrzeniu wniosku i zasięgnięciu opinii
Rady Nauki minister zwiększył dotację dla instytutu
o 700 000 zł.
W lipcu 2007 r. IBL PAN zwrócił się z kolejnym
wnioskiem o przyznanie środków na działalność
wspomagającą badania obejmującą zadania wydawnicze.
Tym razem dotacja statutowa IBL PAN została
zwiększona o 140 000 zł. To jednorazowe zwiększenie
zostało również włączone do dotacji bazowej
na rok następny, co jest sytuacją wyjątkową i świadczy
o docenianiu przez MNiSW szczególnego znaczenia
prac prowadzonych przez IBL PAN dla nauki
i kultury polskiej.
Instytut Badań Literackich PAN otrzymuje także
z budżetu nauki środki na realizację projektów
badawczych, które są kwalifikowane do finansowania
na zasadzie konkursu wniosków recenzowanych
przez kilku ekspertów.
W latach 2003–2006 IBL PAN był wykonawcą
projektu badawczego zamawianego przez ministra
właściwego do spraw nauki pt. „Polskie dziedzictwo
kulturowe w nowej Europie”, sfinansowanego
w kwocie 3 743 408 zł.
Środki finansowe bezpośrednio skierowane na
realizację Polskiej Bibliografii Literackiej są systematycznie
przyznawane w formie finansowania
niżej wymienionych tzw. projektów badawczych
własnych (wykonuje konkretna osoba, ewentualnie
z zespołem).
Polska Bibliografia Literacka za rok 1988, mgr
Jacek Biesiada, Instytut Badań Literackich PAN,
01/07/1995–30/06/1997, 19 000 zł
Polska Bibliografia Literacka – rozbudowa internetowej
bazy danych, mgr Jacek Biesiada, Instytut
Badań Literackich PAN, 01/01/2000–31/12/
2000, 40 000 zł.
Polska Bibliografia Literacka – rozbudowa internetowej
bazy danych, mgr Jacek Biesiada, Instytut
Badań Literackich PAN, 22/10/2002–21/10/2003,
110 000 zł.
Polska Bibliografia Literacka – rozbudowa internetowej
bazy danych, mgr Jacek Biesiada, Instytut
Badań Literackich PAN, 14/09/2004–13/09/2006,
150 000 zł.
Polska Bibliografia Literacka – rozbudowa internetowej
bazy danych, mgr Jacek Biesiada, Instytut
Badań Literackich PAN, 29/10/2007–28/10/2009,
150 000 zł.
Polska Bibliografia Literacka jest jednym z wielu
opracowań seryjnych przygotowywanych w IBL
PAN. Jej opracowywanie jest finansowane zgodnie
z obowiązującymi przepisami i na miarę możliwości
budżetu w części 28 – Nauka. Wykorzystywane są
wszelkie dostępne sposoby, aby w tych ramach
zwiększać dofinansowanie prac prowadzonych przez
instytut z uwagi na ich znaczenie dla kultury i nauki
polskiej. Możliwości te powinny zostać w najbliższym
czasie poszerzone w wyniku wprowadzenia
intensywnie przygotowywanej obecnie w resorcie
reformy systemu organizacji i finansowania nauki
w Polsce. Jest przedmiotem mojej troski, aby
zespoły ekspertów przygotowujące reformę miały
na uwadze nie tylko poprawę finansowania kierunków
badań istotnych dla rozwoju gospodarczego naszego
kraju, ale także dyscyplin budujących i utrwalających
nasze dziedzictwo kulturowe.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Barbara Kudrycka
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie interpretacji przez notariuszy
przepisów ustawy Prawo spółdzielcze (633)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Roberta Kołakowskiego,
przekazane przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r.
(nr SPS-024-633/08) dotyczące wykładni przepisów
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119,
poz. 1116, z późn. zm.) uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
Przedmiotowe zapytanie dotyczy kwestii dopuszczalności
uchwał spółdzielni określających status
piwnic znajdujących się w budynku oraz uprawnień
przysługujących członkom spółdzielni w razie kwestionowania
przez nich faktu niezaliczenia piwnic
do kategorii pomieszczeń przynależnych w związku
z zawarciem umowy przeniesienia na ich rzecz własności
lokalu. Sprawy powyższe nie wydają się być
objęte zakresem zagadnień wskazanych w przepisie
art. 195 ust. 1 regulaminu Sejmu określającym
przedmiot zapytania poselskiego.
Wobec powyższego wskazać można jedynie, co
następuje.
Zgodnie z art. 42 ust. 3 pkt 2 przywołanej ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych uchwała określająca
przedmiot odrębnej własności wszystkich lokali
mieszkalnych i lokali o innym przeznaczeniu w danej
nieruchomości powinna zawierać oznaczenie ro-

674
dzaju, położenia i powierzchni lokali oraz pomieszczeń
przynależnych, w tym piwnic lub pomieszczeń
gospodarczych o ile piwnica lub pomieszczenie gospodarcze
jest w tym budynku przyporządkowane
danemu lokalowi, a władający lokalem faktycznie
piwnicę lub pomieszczenie gospodarcze użytkuje.
Uchwały takie zgodnie z art. 42 ust. 5 ustawy stanowią
od dnia ich wejścia w życie podstawę oznaczania
lokali i przypadających na każdy lokal udziałów
w nieruchomości wspólnej przy zawieraniu umów
o ustanowieniu odrębnej własności lokali oraz o przeniesieniu
własności tych lokali.
W świetle przytoczonego brzmienia art. 42 ust. 3
pkt 2 ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
uznać należy, iż na spółdzielniach mieszkaniowych
ciąży obowiązek wskazania pomieszczeń przynależnych
do poszczególnych lokali w uchwałach określających
przedmiot odrębnej własności wszystkich lokali
mieszkalnych i lokali o innym przeznaczeniu
w danej nieruchomości. Przepis ten określa również
przesłanki, od spełnienia których uzależnione jest
uznanie danej piwnicy za pomieszczenie przynależne
do określonego lokalu. Tak więc piwnica taka
musi być przyporządkowana danemu lokalowi, zaś
władający lokalem musi ją faktycznie użytkować.
Z brzmienia tego przepisu wynika, iż obie przesłanki
muszą być spełnione łącznie.
O tym, czy pierwsza z wymienionych przesłanek
będzie w konkretnym przypadku spełniona, decydować
mogą m.in. istniejące w tym względzie uchwały
właściwego organu spółdzielni określające status
piwnic lub pomieszczeń użytkowych w danym budynku.
Uchwały takie mogą być w terminie zawitym 30
dni od dnia ich doręczenia zaskarżane w drodze powództwa
o stwierdzenie nieważności, przy czym
podstawą takiego powództwa może być fakt, iż
uchwała narusza interes prawny lub uprawnienia
osoby, której dotyczy (art. 43 ust. 7 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych).
Natomiast notariusz sporządzający akt notarialny
obejmujący umowę przeniesienia własności lokalu
nie jest uprawniony do kwestionowania ważności
ani zasadności uchwał organów spółdzielni stanowiących
o tym, czy piwnice w budynku wchodzą
w skład nieruchomości wspólnej, czy też uznane zostają
za pomieszczenia przynależne.
Przedstawiając powyższe stanowisko, podkreślić
należy, iż nie ma ono charakteru wiążącego dla organów
stosujących prawo.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie prawa do bezpłatnego węgla
dla byłych pracowników przedsiębiorstw
robót górniczych (634)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-024-634/
08, przekazujące zapytanie pana posła Grzegorza
Dolniaka, w sprawie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego
dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót
górniczych, które uległy likwidacji, informuję,
co następuje.
Obowiązująca ustawa z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031)
stanowi, iż podmiotem odpowiedzialnym za realizację
wypłat ekwiwalentu pieniężnego oraz analizę dokumentów
osób uprawnionych jest Zakład Ubezpieczeń
Społecznych. Minister gospodarki, będąc dysponentem
środków budżetowych, jedynie przekazuje
środki pieniężne, o które wnioskuje Zakład Ubezpieczeń
Społecznych.
Celem nadrzędnym ustawy o ekwiwalencie (…)
była realizacja wyroku Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 12 grudnia 2005 r. (mającego oznaczenie
Sygn. akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy
prawnej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych,
którzy z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali
otrzymywać ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla realizowany na podstawie art. 55 ustawy
z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa
węgla kamiennego do funkcjonowania w warunkach
gospodarki rynkowej oraz szczegółowych
uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U.
Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Wprowadzone w 2007 r. rozwiązania dotyczące
prawa do ekwiwalentu pieniężnego dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych są regulacją
wyjątkową i dotyczą praw nabytych, które
zostały utracone w wyniku niezgodnej z konstytucją
zmiany przepisów rangi ustawowej.
Należy wyjaśnić, iż pierwotnie zobowiązanym do
realizacji deputatu, jak również ekwiwalentu pieniężnego
był pracodawca, tj. właściwe przedsiębiorstwo
górnicze lub przedsiębiorstwo robót górniczych.
Pracodawca realizował ten obowiązek, finansując
koszty tych świadczeń z własnych środków. Prawo
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw
robót górniczych powstało w oparciu o postanowienia
Układu zbiorowego pracy dla pracowników
zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.
Na podstawie tego układu przedsiębiorstwa robót

675
górniczych wydawały uprawnionym deputaty węglowe.
Protokołem dodatkowym nr 7 z dnia 21 listopada
1995 r. do tegoż układu umożliwiono realizację
prawa do bezpłatnego węgla przez przedsiębiorstwa
górnicze w formie ekwiwalentu pieniężnego.
Informuję, iż w początkowej fazie okresu transformacji
ustrojowej wiele z przedsiębiorstw robót
górniczych zostało zlikwidowanych lub odstąpiło od
stosowania postanowień układów zbiorowych pracy,
które uprawniały do bezpłatnego węgla. Z tej też
przyczyny wielu emerytów i rencistów z tych przedsiębiorstw
zostało pozbawionych deputatu węglowego,
do wydawania którego było zobowiązane dane
przedsiębiorstwo. Jednocześnie należy też podkreślić,
iż osobom takim na podstawie art. 10 ustawy
z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy – Kodeks
pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 113, poz. 547, ze zm.) z dniem, w którym tracą
moc postanowienia układów zbiorowych pracy i porozumień
płacowych, wartość przysługujących na
ich podstawie świadczeń uwzględniono w podstawie
wymiaru emerytur i rent. Osobom takim wliczono
do podstawy wymiaru emerytur i rent pełną wartość
bezpłatnego węgla i wynikającego z tego świadczenia
w naturze (maksymalnie do 8 ton) w przypadku
utraty mocy prawnej zawartych układów
zbiorowych pracy lub też do pełnej wysokości uprawnienia,
tj. 2,5 lub 3 tony węgla deputatowego.
Uprzejmie informuję, że zdaję sobie sprawę, iż
w toku gwałtownych zmian ustrojowych i gospodarczych
na początku lat 90. dochodziło do likwidacji
wielu podmiotów, w tym także i likwidacji przedsiębiorstw
robót górniczych, które były zobowiązane
do realizacji świadczeń pracowniczych. W wielu
przypadkach likwidacja pracodawcy oznaczała utratę
wszelkich świadczeń. Dotyczy to wielu grup zawodowych
i moim zdaniem nie ma obecnie możliwości
zadośćuczynienia wszelkim roszczeniom.
Podmioty realizujące ustawę o ekwiwalencie pieniężnym
(…), tj. minister gospodarki oraz ZUS, zobowiązane
są ustawą o finansach publicznych do
dbałości o należyte i zgodne z przeznaczeniem wydatkowanie
środków publicznych. Z tej też racji
w przypadkach, w których osoby składające wniosek
o ekwiwalent nie udokumentują należycie swych
praw do ekwiwalentu lub nie spełnią wymogów ustawowych,
wydawane są przez ZUS decyzje odmowne.
Nie oznacza to, iż osoby te są pozbawione możliwości
dochodzenia swych praw na drodze sądowej.
Pragnę podkreślić, iż zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy
z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych każdej
osobie, po otrzymaniu decyzji ZUS odmawiającej
ekwiwalentu pieniężnego, przysługuje prawo do
skierowania odwołania do właściwego sądu powszechnego
w terminie oraz według zasad określonych
w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego.
Postępowanie sądowe w tym zakresie jest wolne
od opłat. Odwołanie można złożyć w jednostce organizacyjnej
ZUS na piśmie w dwu egzemplarzach lub
ustnie do protokołu za pośrednictwem właściwego
organu rentowego, tj. jednostki organizacyjnej ZUS.
Wyrok sądu powszechnego będzie ostatecznym potwierdzeniem
posiadania lub też utraty prawa do
ekwiwalentu przez emerytów i rencistów z przedsiębiorstw
robót górniczych.
Na zakończenie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej nie są planowane żadne prace legislacyjne
zmierzające do zmiany przepisów ustawy z dnia
6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Polaka
w sprawie obowiązku utrzymania
czystości chodników (636)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Marka Polaka (nr SPS-024-
-636/08), przekazane za pośrednictwem ministra
spraw wewnętrznych i administracji, w sprawie
możliwości przejęcia obowiązku odśnieżania chodnika
przez starostwo powiatowe, uprzejmie informuję,
co następuje.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z poźn. zm.) na właścicieli nieruchomości
został nałożony obowiązek sprzątania
chodnika (również odśnieżania) położonego wzdłuż
nieruchomości, przy czym za taki chodnik uznaje się
wydzieloną część drogi publicznej przeznaczoną do
ruchu pieszego i położoną bezpośrednio przy granicy
nieruchomości. Należy zaznaczyć, iż obowiązek ten
jest wyrazem przyjętego od dawna poglądu, w myśl
którego z prawa własności wynikają także określone
obowiązki. Obowiązek nałożony na właścicieli
nieruchomości wynika też z tradycji prawnej istniejącej
w polskim ustawodawstwie.
W przypadku niemożności realizacji ww. obowiązku
(np. z uwagi na inne miejsce zamieszkania)
pierwszym, a zarazem najprostszym rozwiązaniem
byłoby odpłatne zlecenie przez zobowiązanego wykonania
prac np. w drodze umowy cywilno-prawnej
innej osobie lub zawarcie takiej umowy z gminą lub

676
starostwem. Przymuszenie do wykonania obowiązku
następowałoby w dalszej kolejności, dopiero po
stwierdzeniu jego niewykonania. Pragnę bowiem
zauważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 6 i 7 ww. ustawy
nadzór nad realizacją tego obowiązku sprawuje wójt
(burmistrz, prezydent miasta), który w przypadku
stwierdzenia jego niewykonania jest uprawniony do
wydania decyzji nakazującej realizację tego obowiązku.
Wykonywanie decyzji podlega egzekucji
w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r.
o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U.
z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.). Zgodnie
z art. 1a pkt 12b tiret drugie tej ustawy przez środek
egzekucyjny w postępowaniu egzekucyjnym dotyczącym
obowiązków o charakterze niepieniężnym
rozumie się m.in. wykonanie zastępcze.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na zapytanie posła Artura Górskiego
w sprawie stanowiska rządu dotyczącego
żywności genetycznie zmodyfikowanej (637)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r., znak: SPS-024-637/
08, przekazującego interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie stanowiska rządu dotyczącego
żywności genetycznie zmodyfikowanej uprzejmie informuję,
że na podstawie art. 93 ust. 1 ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia
(Dz. U. z 2006 r., Nr 171, poz. 1225) organem
odpowiedzialnym w Polsce za wykonywanie czynności
dotyczących żywności zawierającej, składającej
się lub wyprodukowanej z GMO jest główny inspektor
sanitarny. Jednocześnie przedstawiam następujące
odpowiedzi na pytania zadane w interpelacji.
1. Czy Polska utrzyma zapisy ustawowe chroniące
polskie rolnictwo i rynek konsumencki przed
żywnością zmodyfikowaną genetycznie?
Uprzejmie informuję, że w dalszym ciągu obowiązuje
„Ramowe stanowisko Polski dotyczące organizmów
genetycznie zmodyfikowanych” przyjęte
przez Radę Ministrów w marcu 2006 r. Zgodnie
z tym stanowiskiem rząd opowiada się przeciwko
wprowadzaniu do obrotu pasz genetycznie zmodyfikowanych
oraz przeciwko wprowadzaniu do uprawy
genetycznie zmodyfikowanej kukurydzy, rzepaku,
buraka cukrowego, ziemniaka i soi. Natomiast rząd
dopuszcza możliwość importu żywności genetycznie
zmodyfikowanej pod warunkiem wyraźnego jej
oznakowania i bez możliwości dalszego jej przetwarzania
w Polsce.
Należy ponadto podkreślić, że sprawy odnoszące
się do żywności genetycznie zmodyfikowanej są uregulowane
bardzo restrykcyjnymi przepisami znajdującymi
się nie w przepisach ustaw krajowych, lecz
w rozporządzeniach wspólnotowych, jakimi są:
— rozporządzenie nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie
genetycznie zmodyfikowanej żywności i paszy
oraz
— rozporządzenie nr 1830/2003 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie
możliwości śledzenia i znakowania organizmów
genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości śledzenia
żywności i produktów paszowych wyprodukowanych
z organizmów genetycznie zmodyfikowanych
i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszystkich
państwach członkowskich UE i w związku z tym
Polska, będąc członkiem UE, jest zobligowana do
przestrzegania przepisów tych rozporządzeń. Jednocześnie
jako pojedynczy członek UE Polska nie
posiada mocy decyzyjnej, aby podejmować samodzielne
decyzje co do utrzymywania, zmieniania czy
uchylania przepisów ww. rozporządzeń.
2. Czy i jakie będą ograniczenia, czy będzie możliwość
uprawy takich roślin na cele paszowe i przemysłowe?
Zgodnie z obowiązującymi w Unii przepisami
wprowadzenie do obrotu genetycznie zmodyfikowanych
roślin z możliwością ich uprawy odbywa się na
podstawie dyrektywy 2001/18/WE z dnia 12 marca
2001 r. w sprawie zamierzonego uwalniania do środowiska
organizmów zmodyfikowanych genetycznie
i uchylenia dyrektywy 90/220/EWG lub, jeżeli roślina
ma być wykorzystana jako żywność lub pasza, na
podstawie rozporządzenia 1829/2003/WE w sprawie
genetycznie zmodyfikowanej żywności i pasz.
Obecnie zgodnie z prawem UE w swobodnym obrocie
w Unii znajduje się 25 produktów genetycznie
zmodyfikowanych: bawełna (MON1445), bawełna
(MON15985), bawełna (MON15985 x MON1445),
bawełna (MON531), bawełna (MON531 x MO-
N1445), kukurydza (Bt11), kukurydza (DAS1507),
kukurydza (DAS1507xNK603), kukurydza (DA-
S59122), kukurydza (GA21), kukurydza (MON810),
kukurydza (MON863), kukurydza (MON863 x
NK603), kukurydza (MON863 x MON810), kukurydza
(NK603), kukurydza (NK603 x MON810), kukurydza
(T25), biomasa bakteryjna, biomasa drożdżowa,
rzepak (GT73), rzepak (MS8, RF3, MS8xR-
F3), rzepak (T45), soja (MON40-3-2), burak cukrowy
(H7-1), goździki (linia 123.2.38). Spośród tych
produktów jedynie kukurydza MON 810 charakteryzująca
się odpornością na owady błonkoskrzydłe
(m. in. omacnica prosowianka) została dopuszczona
do uprawy. Odmiany tej kukurydzy są wpisane do
Wspólnotowego Katalogu Odmian Roślin Rolni-

677
czych (CCA), co umożliwia ich uprawę na terenie
wszystkich państw członkowskich. Z wyjątkiem goździków
pozostałe produkty przeznaczone są do wykorzystania
jako żywność, pasza, składniki żywności
lub paszy oraz produkty służące do wytworzenia
żywności lub paszy, a także do przetwarzania przemysłowego.
W oparciu o wspomniane wcześniej „Ramowe
stanowisko Polski dotyczące organizmów genetycznie
zmodyfikowanych” w toku prac parlamentarnych
w ustawie z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie
(Dz. U. z 2007 r. Nr 41, poz. 271, ze zm.):
wprowadzony został:
— zakaz wpisywania odmian genetycznie zmodyfikowanych
do krajowego rejestru oraz
— zakaz dopuszczania do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej materiału siewnego odmian
genetycznie zmodyfikowanych,
natomiast w ustawie z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach
(Dz. U. Nr 144, poz. 1045), również w trakcie
prac parlamentarnych, zakaz wprowadzania do obrotu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej pasz
genetycznie zmodyfikowanych oraz organizmów
genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do
użytku paszowego.
Wyżej wymienione przepisy zostały zakwestionowane
przez Komisję Europejską jako naruszenie
przepisów wspólnotowych, których, przystępując do
Unii Europejskiej, zobowiązaliśmy się przestrzegać.
Komisja wszczęła więc przeciwko Polsce postępowanie
w trybie art. 226 traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską. W wyniku tego postępowania,
po zapoznaniu się z przedstawionymi przez polski
rząd wyjaśnieniami, w dniu 31 stycznia br. Komisja
Europejska wydała oficjalny komunikat, że
w związku z wprowadzonymi w ustawie o nasiennictwie
ograniczeniami składa przeciwko Polsce skargę
do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
W Polsce podobnie jak w przypadku wielu innych
krajów członkowskich Unii Europejskiej problematyka
dotycząca wytwarzania, wprowadzania do obrotu
i stosowania w żywieniu zwierząt pasz genetycznie
zmodyfikowanych budzi wiele kontrowersji,
których odzwierciedleniem są liczne dyskusje i polemiki
społeczne, a także debaty polityczne.
Ponieważ Polska nie dysponuje wynikami badań
naukowych potwierdzającymi czy też wykluczającymi
szkodliwy wpływ pasz genetycznie zmodyfikowanych
na zdrowie zwierząt, ludzi i na środowisko naturalne,
istnieje konieczność przeprowadzenia stosownych
doświadczeń. Pomimo upływu 1,5 rocznego
okresu od uchwalenia ustawy o paszach badania takie
nie były prowadzone. Dopiero Rada Ministrów
w dniu 20 grudnia przyjęła uchwałę nr 306/2007
w sprawie zmiany programu wieloletniego pod nazwą
„Biologiczne, środowiskowe i technologiczne
uwarunkowania rozwoju produkcji zwierzęcej”.
Uchwałą wprowadzono możliwość wykonywania badań
z zakresu wpływu pasz genetycznie zmodyfikowanych
i organizmów genetycznie zmodyfikowanych
przeznaczonych do użytku paszowego na produkcyjność
i zdrowotność zwierząt, transfer transgenicznego
kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA)
w przewodzie pokarmowym oraz jego retencję w tkankach
i produktach żywnościowych pochodzenia zwierzęcego.
Badania powyższe będą realizowane w latach
2008–2010 przez instytuty resortowe, tj. Instytut
Zootechniki – Państwowy Instytut Badawczy
w Krakowie oraz w Państwowy Instytut Weterynaryjny
– Państwowy Instytut Badawczy w Puławach.
Należy podkreślić, że Polska nie ma obecnie możliwości
zastąpienia soi genetycznie zmodyfikowanej
w żywieniu zwierząt. Substytucja soi genetycznie
zmodyfikowanej jest bardzo ograniczona, ponieważ
główni światowi producenci i eksporterzy soi, uprawiający
ponad 80% jej światowej produkcji, przeszli
prawie całkowicie na uprawę soi genetycznie zmodyfikowanej.
Zakaz stosowania mączek mięsno-kostnych
w krajowym przemyśle paszowym spowodował
powstanie znaczących niedoborów białka, które musiały
być zastąpione wysokobiałkowymi surowcami
pochodzenia roślinnego. Zasadniczą rolę w pokryciu
tych niedoborów spełniają importowane śruty roślin
oleistych, w tym głównie poekstrakcyjna śruta
sojowa. W przypadku wprowadzenia z dniem 12
sierpnia 2008 r. zakazu wytwarzania, wprowadzania
do obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt
pasz genetycznie zmodyfikowanych i organizmów
genetycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do
użytku paszowego z pewnością wystąpiłyby trudności
z zakupem surowca wolnego od genetycznej
modyfikacji w ilości pokrywającej zapotrzebowanie
krajowych producentów.
Jednocześnie należy zaznaczyć, że wprowadzając
zakaz wytwarzania, wprowadzania do obrotu i stosowania
w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowanych,
Polska nie może ograniczyć napływu
żywności z państw członkowskich, jak i z krajów
trzecich, w tym produktów pochodzenia zwierzęcego
uzyskanych ze zwierząt lub od zwierząt karmionych
paszami GMO. Zakaz taki dotknie głównie polskich
producentów rolnych, lecz nie zabezpieczy
przed napływem żywności pochodzenia zwierzęcego
wytworzonej ze zwierząt i od zwierząt karmionych
paszami GMO, importowanej z innych krajów UE.
W związku z powyższym rozważana jest propozycja
nowelizacji ustawy z dnia 22 lipca 2006 r.
o paszach, która polegać będzie na przesunięciu do
dnia 1 stycznia 2012 r. terminu wejścia w życie zakazu
wytwarzania, wprowadzania do obrotu i stosowania
w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowanych
i organizmów genetycznie zmodyfikowanych
przeznaczonych do użytku paszowego.
Jeśli chodzi o uprawę genetycznie zmodyfikowanych
odmian roślin na terenie Polski, z punktu widzenia
interesu państwa bardzo ważną kwestią jest
to, aby uprawy roślin transgenicznych były prowadzone
w sposób kontrolowany i pod nadzorem, a nie
poza kontrolą, jak ma to obecnie miejsce w Polsce
(powodem jest brak uregulowań prawnych w zakre-

678
sie prowadzenia komercyjnych upraw roślin GM).
Dlatego jednym z kluczowych zadań rządu będzie
kontynuacja pracy nad projektem ustawy „Prawo
o organizmach genetycznie zmodyfikowanych”, bowiem
dopiero nowa ustawa wraz z rozporządzeniami
wykonawczymi wypełni istniejące luki prawne
w obszarze GMO. Zgodnie z prawem wspólnotowym
wybór między prowadzeniem upraw ekologicznych,
konwencjonalnych czy transgenicznych zależy tylko
i wyłącznie od samych rolników. Dobrym rozwiązaniem
wydaje się więc ustanowienie wysokich wymogów
w zakresie koegzystencji, czyli współistnienia
wszystkich trzech typów upraw. Wymagania takie
powinny przyczynić się do zminimalizowania ryzyka
wynikającego z prowadzenia upraw roślin genetycznie
zmodyfikowanych przez komercyjne podmioty,
jeżeli byłyby one zainteresowane ich prowadzeniem.
3. Czy i jak będzie monitorowana produkcja takiej
żywności?
4. Czy i jak będzie monitorowany jej import z innych
krajów Unii Europejskiej do Polski?
5. Czy rząd ma całkowitą pewność, że żywność
genetycznie zmodyfikowana jest zdrowa dla ludzi?
Na wstępie należy raz jeszcze podkreślić, że sprawy
dotyczące żywności genetycznie zmodyfikowanej
są uregulowane rozporządzeniami wspólnotowymi,
wymienionymi w odpowiedzi na pytanie nr 1, z których
rozporządzenie 1829/2003 określa skomplikowaną
i restrykcyjną procedurę dopuszczania do obrotu
organizmów genetycznie zmodyfikowanych
(GMO) jako żywność lub do produkcji żywności.
Jednym z etapów tej procedury jest naukowa
ocena wniosku o wprowadzenie do obrotu żywności
zawierającej, składającej się lub wyprodukowanej
z określonego GMO, która jest przeprowadzana
przez Europejski Urząd do Spraw Bezpieczeństwa
Żywności (EFSA). Na wniosek taki składa się obszerna
dokumentacja, w tym wyniki badań potwierdzających,
że dane GMO z przeznaczeniem na żywność
nie wywiera szkodliwych skutków dla zdrowia
ludzi, zwierząt lub środowiska naturalnego, metodyka
badań i inne dane.
W czasie przeprowadzania oceny naukowej wniosku
odbywają się trzymiesięczne konsultacje z kompetentnymi
instytucjami państw członkowskich,
w trakcie których można zgłaszać uwagi. Rozpatrywane
są przede wszystkim aspekty natury naukowej,
które dokładnie sprawdzane są przez EFSA.
Proces naukowej oceny wniosku kończy się wydaniem
opinii, a następnie przekazaniem jej do
wnioskodawcy, Komisji Europejskiej oraz państw
członkowskich. Po usunięciu danych poufnych jest
ona udostępniana opinii publicznej z możliwością
zgłoszenia uwag i komentarzy do Komisji Europejskiej
w ciągu 30 dni od daty jej publikacji na stronie
internetowej KE.
Komisja Europejska, zgodnie z dalszymi etapami
procedury, przygotowuje projekt decyzji na wprowadzenie
do obrotu żywności genetycznie zmodyfikowanej,
której dotyczy dany wniosek. Projekt decyzji
jest następnie przedkładany do konsultacji i głosowany
na Stałym Komitecie do Spraw Łańcucha
Żywnościowego i Zdrowia Zwierząt (Standing Committee
on the Food Chain and Animal Health – SCF-
CAH – jeden z licznych komitetów Komisji Europejskiej).
Przyjmowanie decyzji odbywa się zgodnie
z tzw. komitologiczną procedurą regulacyjną określoną
w decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca
1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień
wykonawczych przyznanych Komisji zmienionej
decyzją Rady 2006/512/WE z dnia 17 lipca 2006 r.
Jeśli dla danego GMO zostanie przyjęta przez
Komisję Europejską decyzja na wprowadzenie do
obrotu GMO z przeznaczeniem na żywność, informacja
o tym jest publikowana we Wspólnotowym
Rejestrze Genetycznie Zmodyfikowanej Żywności
i Paszy (http://ec.europa.eu/food/dyna/gm_register/
index_en.cfm). Żywność znajdująca się w tym rejestrze
może znajdować się na rynku UE, pod warunkiem
że jest oznakowana zgodnie z przepisami rozporządzenia
1829/2003/WE. Konieczność właściwego
znakowania żywności GM zapewnia konsumentom
możliwość świadomego wyboru między żywnością
GM a jej konwencjonalnym odpowiednikiem.
Wymóg oznakowania żywności GM jest systematycznie
weryfikowany w ramach urzędowej kontroli
żywności prowadzonej przez organy Państwowej Inspekcji
Sanitarnej. Można zatem powiedzieć, że jest
to pewnego rodzaju monitoring, o którym mowa
w pytaniu nr 3.
Należy podkreślić, że decyzje na wprowadzenie
do obrotu danej żywności genetycznie zmodyfikowanej
są wydawane na okres 10 lat. Przy odnawianiu
takiej decyzji brane są pod uwagę dane naukowe,
które mogły pojawić się w trakcie obowiązywania
decyzji.
Reasumując, wprowadzanie do obrotu żywności
genetycznie zmodyfikowanej poprzedzone jest długotrwałą
i restrykcyjną procedurą administracyjną,
oceną naukową i szerokimi konsultacjami społecznymi,
zarówno na poziomie instytucji Unii Europejskiej,
jak również na poziomie krajowym. W związku
z tym biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy naukowej
i opinie ekspertów, można twierdzić, że żywność
GM dopuszczona do obrotu zgodnie z przepisami
rozporządzenia 1829/2003WE, nie stanowi zagrożenia
dla zdrowia ludzi. W przypadku jednak
gdyby zaistniały uzasadnione obawy, że żywność
(nie tylko genetycznie zmodyfikowana), która pochodzi
ze Wspólnoty lub jest przywożona z państwa
trzeciego, stworzy poważne ryzyko dla zdrowia ludzkiego,
zdrowia zwierząt lub środowiska, wdrażane
zostają specjalne procedury zakazujące przywozu,
wprowadzania do obrotu oraz wycofywania z obrotu
tej żywności. Wymogi te zostały określone przepisami
rozporządzenia 178/2002 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego
ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego,
powołującego Europejski Urząd do Spraw bez-

679
pieczeństwa żywności oraz ustanawiającego procedury
w zakresie bezpieczeństwa żywności.
Przepisy rozporządzeń, o których była mowa
w powyższych wyjaśnieniach obowiązują w całej
Unii Europejskiej, wszędzie tak samo. Dlatego też
zgodnie z traktatową zasadą swobodnego przepływu
towarów wprowadzenie do obrotu produktu GM
na terytorium jednego z krajów członkowskich Unii
Europejskiej oznacza również możliwość występowania
w obrocie tego produktu na terenie Polski.
W związku z powyższym nie ma konieczności monitorowania
importu żywności GM z innych krajów
UE do Polski.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Marek Sawicki
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie zagospodarowania kompleksu
koszarowego Lublin-Majdanek po wyprowadzeniu
z niego części 3. Brygady Zmechanizowanej
im. Romualda Traugutta (638)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 15 lutego 2008 r. (SPS-024-638/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Izabelli Sierakowskiej w sprawie zagospodarowania
kompleksu koszarowego Lublin-Majdanek po wyprowadzeniu
z niego części 3. Brygady Zmechanizowanej
im. Romualda Traugutta uprzejmie informuję,
iż przedmiotowa nieruchomość znajduje się
w trwałym zarządzie Ministerstwa Obrony Narodowej
– Rejonowego Zarządu Infrastruktury w Lublinie
i obecnie wykorzystywana jest przez 3. Brygadę Zmechanizowaną
im. Romualda Traugutta w Lublinie.
Ponadto pragnę poinformować, że z pisma Ministerstwa
Obrony Narodowej przesłanego zastępcy komendanta
głównego Policji w lutym 2008 r. wynika,
że ww. nieruchomość położona przy ul. Droga Męczenników
Majdanka 70 jest niezbędna dla resortu
obrony narodowej zgodnie z „Aneksem do Programu
rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2007–2012”.
W związku z powyższym nie jest możliwe przekazanie
części przedmiotowej nieruchomości na
rzecz Komendy Wojewódzkiej Policji w Lublinie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Kuleszy
w sprawie prawidłowości wydania
przez wojewódzkiego konserwatora zabytków
w Przemyślu decyzji z dnia 21 maja 1996 r.
dotyczącej wielokulturowego stanowiska
archeologicznego nr 7 w Leżachowie i wpisania
go jako dobra kultury do rejestru zabytków
(640)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
pana posła Tomasza Kuleszy z dnia 31 stycznia
2008 r. w sprawie wielokulturowego stanowiska
archeologicznego nr 7 w Leżachowie (gm. Sieniawa),
wpisanego do rejestru zabytków pod nr A-830 decyzją
wojewódzkiego konserwatora zabytków w Przemyślu
w dniu 21 maja 1996 r., uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Do ministra kultury i dziedzictwa narodowego
wpłynęły wnioski właścicieli dwóch działek znajdujących
się w obrębie obszaru stanowiska archeologicznego
nr 7 w Leżachowie: pana Kazimierza Piwowara
– właściciela działki nr 829 (data wpływu
18 lutego 2008 r.) oraz burmistrza miasta i gminy
Sieniawa – właściciela działki 831/1 (data wpływu
20 lutego 2008 r., l.dz. RG. 732/1/2008) o skreślenie
z rejestru zabytków przedmiotowego zabytku.
W związku z powyższym w dniu 28 lutego zostało
wszczęte postępowanie administracyjne w sprawie
skreślenia z rejestru zabytków stanowiska archeologicznego
w Leżachowie, w ramach którego przewidziano
przeprowadzenie oględzin obiektu, pozwalających
na określenie aktualnego stanu zachowania
tego zabytku oraz weryfikację jego wartości
zabytkowych.
Na podstawie rezultatów przeprowadzonego postępowania
będzie można określić, czy zachodzą
przesłanki zawarte w art. 13 ust.1 ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.),
umożliwiające wydanie decyzji o skreśleniu stanowiska
archeologicznego w Leżachowie z rejestru
zabytków.
O wynikach postępowania pan poseł zostanie powiadomiony
odrębnym pismem.
Łączę wyrazy szacunku
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta

680
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Kuleszy
w sprawie stanu technicznego budynku dworca
PKP w Jarosławiu oraz tunelu pod torami (641)
Odpowiadając na interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, pana Tomasza Kuleszy, przekazaną
przy piśmie z dnia 15 lutego 2008 r., nr SPS-
-024-641/08, w sprawie stanu technicznego budynku
dworca PKP w Jarosławiu oraz tunelu pod torami,
przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z wyjaśnieniami przedłożonymi przez Zarząd
PKP SA, z uwagi na liczbę obsługiwanych przez
dworzec podróżnych, w lutym 2008 r. budynek dworca
w Jarosławiu został przekazany w administrowanie
i zarządzanie wyspecjalizowanej jednostce organizacyjnej
PKP SA – Oddziałowi Dworce Kolejowe,
który ma podjąć działania zmierzające do stopniowej
poprawy estetyki dworca oraz stanu technicznego,
jak również jakości obsługi pasażerów.
Zgodnie ze wstępną oceną budynku, dokonaną
przez służby techniczne, istnieje pilna potrzeba usunięcia
licznych zaniedbań w zakresie utrzymania
budynku oraz przeprowadzenia robót przede wszystkim
poprawiających jego estetykę. Ustalono konieczność
wykonania prac o następującym zakresie:
— odnowienia elewacji – poprzez naprawę tynków
i malowanie ok. 300 m 2 ,
— oczyszczenia piaskowca – ok. 300 m 2 ,
— przyklejenia cokolika z płyt granitowych,
— wymiany 9 sztuk szyb zespolonych,
— usunięcia z okien w pomieszczeniach byłej restauracji
szpecących budynek reklam.
Ze względu na krótki okres, który upłynął od
przejęcia obiektu przez Oddział Dworce Kolejowe,
nie określono dotychczas rzeczowego zakresu prac.
Niezbędne bowiem jest oszacowanie potrzeb remontowych
i wybór firmy, która mogłaby wykonać konieczny
zakres remontu. Ponadto okres zimowy
ogranicza możliwości wykonania robót zewnętrznych.
Nie ogranicza natomiast wymiany popękanych
szyb zespolonych i usunięcia z okien w pomieszczeniach
byłej restauracji szpecących budynek
reklam. Powyższe prace zostaną wykonane w najbliższym
czasie.
Aktualnie trwają prace związane z opracowaniem
„Zasad i standardów administrowania obszarem stacji
kolejowych – kompleksów dworcowych – służących
bezpośrednio obsłudze pasażera”, co z pewnością
usprawni proces zarządzania tymi obiektami.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
O d p o w i e d ź
ministra środowiska
na zapytanie posła Tadeusza Arkita
w sprawie stanu realizacji oraz planów
dotyczących projektu pod nazwą
„Rekultywacja zbiornika odpadów
niebezpiecznych i szkodliwych
po zakładach Górka w Trzebini” (642)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
15 lutego 2008 r. (znak: SPS-024-642/08) dotyczące
zapytania posła Tadeusza Arkita z dnia 5 lutego
2008 r. w sprawie stanu realizacji oraz planów dalszej
realizacji projektu: Rekultywacja zbiornika odpadów
niebezpiecznych i szkodliwych po zakładach
Górka w Trzebini, przekazuję poniższe informacje.
Problem zagrożenia środowiska z powodu występowania
zbiornika odpadów niebezpiecznych po zakładach
Górka w Trzebini, opisany w ww. piśmie
posła Tadeusza Arkita, jest rozpoznany przez służby
Inspekcji Ochrony Środowiska i pozostaje pod kontrolą
małopolskiego wojewódzkiego inspektora
ochrony środowiska. W zbiorniku po wyrobisku
marglowym Górka w Trzebini-Górce o powierzchni
ok. 3 ha znajduje się silnie alkaliczna ciecz (o wskaźniku
pH od 20 do ponad 13). Wojewódzki Inspektorat
Ochrony Środowiska w Krakowie przeprowadza
systematyczne, coroczne kontrole realizowanych
prac rekultywacyjnych jak też stanu zabezpieczenia
przed wystąpieniem poważnej awarii, do jakiej może
dojść w przypadku przepełnienia zbiornika, stanowiąc
istotne zagrożenie dla ujęcia wód podziemnych,
z których częściowo jest zaopatrywane w wodę miasto
Trzebinia. W tym rejonie zlokalizowany jest
również Główny Zbiornik Wód Podziemnych nr 452
(Chrzanów). Należy zaznaczyć, że przed przystąpieniem
do kolejnego etapu prac rekultywacyjnych konieczne
jest całkowite odprowadzenie zanieczyszczonej
wody z wyrobiska.
Odnośnie do przedstawionych pytań przez pana
posła Tadeusz Arkita poniżej przedstawiam odpowiedź,
w której wykorzystano otrzymane w przedmiotowej
sprawie informacje od zastępcy prezesa
zarządu Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej.
Projekt Rekultywacja zbiornika odpadów niebezpiecznych
i szkodliwych po zakładach Górka w Trzebini
będzie ubiegał się o dofinansowanie z Funduszu
Spójności w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, priorytet II: Gospodarka
odpadami i ochrona powierzchni ziemi, działanie
2.2.: Przywracanie terenom zdegradowanym wartości
przyrodniczych i ochrona brzegów morskich.
Wnioskodawca ubiegający się o pozyskanie unijnych
środków będzie musiał spełnić wszystkie wymogi
stawiane potencjalnym beneficjentom pomocy unijnej.
Najpierw ustala harmonogram realizacji projektu
oraz plan jego finansowania, biorąc pod uwagę

681
możliwości zapewnienia jego współfinansowania
i zdolność do zaciągania zobowiązań finansowych.
Następnie przygotowuje zestaw niezbędnych dokumentów.
Pierwszym krokiem jest przygotowanie
studium wykonalności, którego efektem jest wybór
opcji, w której będzie realizowany dany projekt. Wymagane
jest również przeprowadzenie i udokumentowanie
postępowania w sprawie oceny oddziaływania
na środowisko zakończone wydaniem odpowiednich
decyzji administracyjnych. Zamknięciem
wszystkich działań przygotowawczych jest złożenie
właściwego wniosku o dofinansowanie, który stanowi
podsumowanie informacji na temat projektu będących
podstawą do wydania decyzji o przyznaniu
dofinansowania.
Po złożeniu pełnej dokumentacji do instytucji
wdrażającej projekt podlega ocenie według kryteriów
formalnych, merytorycznych I i II stopnia przyjętych
przez Komitet Monitorujący Program Operacyjny
„Infrastruktura i środowisko”. Kryteria merytoryczne
I stopnia pozwolą na ocenę, w jakim zakresie
projekt przyczynia się do realizacji celów priorytetu
oraz jaki jest stopień gotowości inwestycyjnej.
W tym aspekcie ocenie podlegają takie czynniki, jak
m.in.: własność gruntów, stan prawny beneficjenta,
posiadane decyzje administracyjne oraz dokumenty
przetargowe.
Projekt: Rekultywacja zbiornika odpadów niebezpiecznych
i szkodliwych po zakładach Górka
w Trzebini, o którym mowa w zapytaniu, jest objęty
pomocą techniczną (czyli unijnym wsparciem finansowym)
na przygotowanie wymaganej dokumentacji
w ramach Memorandum Finansowego 013.
Projekt został zgłoszony przez Ministerstwo
Środowiska do planu działania inicjatywy Jaspers.
W ramach Jaspers projekt otrzyma fachowe wsparcie
doradcze wykwalifikowanych konsultantów
w przygotowaniu i weryfikacji przygotowywanej
dokumentacji (pomoc przy przygotowaniu dokumentów
przetargowych, weryfikacja opracowywanych
materiałów).
Na podstawie informacji otrzymanej z Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej pragnę dodać, iż w związku z przeprowadzaną
przez ministra rozwoju regionalnego weryfikacją
Listy projektów indywidualnych dla PO IiŚ 2007-
-2013 projekt: Rekultywacja zbiornika odpadów niebezpiecznych
i szkodliwych po zakładach Górka
w Trzebini został z niej usunięty z powodu niewystarczającego
stopnia przygotowania projektu do realizacji,
co generuje konieczność zgłoszenia przedmiotowego
wniosku w trybie konkursowym naboru
projektów w Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko”. Z uwagi na fakt, iż szacowany
koszt całkowity projektu nie przekracza 25 mln
euro, decyzja o przyznaniu dofinansowania jest podejmowana
na poziomie krajowym. Zgodnie ze szczegółowym
opisem priorytetów PO IiŚ zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów z dnia 3 stycznia 2008 r.
instytucją wdrażającą dla przedmiotowego projektu
jest Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej w Krakowie. Natomiast opracowanie
dokumentacji niezbędnej do wystąpienia z wnioskiem
o dofinansowanie z Funduszu Spójności dla
tego przedsięwzięcia w ramach projektu Funduszu
Spójności: Pomoc techniczna dla sektora środowiska
– memorandum finansowe 2002/PL/16/P/PA/013
jest realizowane w NFOŚiGW. Od momentu otrzymania
zaktualizowanego wniosku zgodnie z obowiązującą
w Narodowym Funduszu procedurą przystąpiono
do ustalenia z udziałem wnioskodawcy
ostatecznego kształtu niezbędnych dokumentów,
m.in.: zakresu rzeczowego przedsięwzięcia pomocy
technicznej, który następnie został poddany ocenie
pod względem zgodności z zapisami memorandum
finansowego 013, opisu przedmiotu zamówienia
(OPZ) oraz wyceny przedmiotu zamówienia (WPZ).
Postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego
na opracowanie przedmiotowej dokumentacji zostało
włączone do wykazu planowanych zamówień w planie
zamówień publicznych NFOŚiGW na rok 2008
na pozycji 25.
W chwili obecnej ustalony został opis przedmiotu
zamówienia dla przedmiotowego przedsięwzięcia,
który uzyskał akceptację burmistrza miasta
Trzebini oraz WFOŚiGW w Krakowie. Ponadto
przygotowany został wniosek do zarządu Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki
Wodnej o wyrażenie zgody na rozpoczęcie postępowania
o udzielenie zamówienia publicznego w trybie
przetargu nieograniczonego, którego przedmiotem
jest opracowanie dokumentacji niezbędnej do
wystąpienia z wnioskiem o dofinansowanie z Funduszu
Spójności w ramach pomocy technicznej, zawarcie
z wnioskodawcą porozumienia o współfinansowaniu
wykonania ww. dokumentacji oraz zatwierdzenie
składu komisji przetargowej. Powyższy
wniosek będzie przedmiotem obrad na jednym
z najbliższych posiedzeń zarządu NFOŚiGW, na
którym podjęta zostanie decyzja o możliwości dalszego
postępowania.
Nawiązując do zagadnienia dotyczącego już podjętych
działań w obszarze wsparcia rekultywacji
zbiornika Górka, pragnę nadmienić, iż pierwszy
etap, tj. odpompowanie zanieczyszczonej cieszy do
kanalizacji oraz wód powierzchniowych w ramach
zadania: Rekultywacja zbiornika odpadów niebezpiecznych
i szkodliwych po zakładach Górka w Trzebini
został dofinansowany m.in. ze środków Narodowego
Funduszu w formie dotacji w wysokości do
1 900 000 zł. Umowa została zakończona w związku
ze zrealizowaniem zadania w zakładanym terminie,
tj. do dnia 31 marca 2007 r.
Należy oczekiwać, że podejmowane działania powinny
doprowadzić do szybkiego przygotowania dokumentów
niezbędnych wnioskodawcy, czyli gminie
Trzebinia, w celu pozyskania unijnego wsparcia dla
rozwiązania palącego problemu, jakim jest koniecz-

682
ność rekultywacji składowiska odpadów niebezpiecznych,
stwarzającego istotne zagrożenie dla środowiska.
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Maciej Nowicki
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie budowy obwodnicy Jarosławia (643)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Mieczysława Kasprzaka z dnia
6 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia 15
lutego 2008 r., znak: SPS-024-643/08, w sprawie budowy
obwodnicy Jarosławia uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Inwestycja pn. „Budowa obwodnicy Jarosławia w
ciągu drogi krajowej nr 4” została umieszczona na
liście projektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Rozwój Polski Wschodniej”, co oznacza, że
zadanie to uzyska dofinansowane z Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego. Natomiast wkład
własny będzie pochodził z budżetu państwa.
Prace nad przedmiotową obwodnicą są bardzo
zaawansowane. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad uzyskała już decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia oraz decyzję o ustaleniu lokalizacji
drogi. W chwili obecnej trwają prace nad opracowaniem
dokumentacji technicznej, która zostanie
ukończona w II kwartale 2008 r. W związku
z tym uzyskanie pozwolenia na budowę powinno
nastąpić do końca 2008 r. Do końca bieżącego roku
planowane jest również pozyskanie gruntów pod
przedmiotową inwestycję oraz zakończenie badań
archeologicznych. Rozpoczęcie realizacji inwestycji
zostało zaplanowane na rok 2009, a jej zakończenie
na rok 2011.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu pod nazwą
„Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
w zlewni rzeki Białej Przemszy na terenach
gmin: Olkusz, Bukowno, Bolesław, Klucze”
(644)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Anny Paluch z dnia 12 stycznia
br. w sprawie projektu „Porządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej w zlewni rzeki Białej Przemszy
na terenach gmin: Olkusz, Bukowno, Bolesław,
Klucze”, pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni beneficjenci
odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przeprowadzono
w ogóle oceny projektów według tzw. kryteriów
merytorycznych I stopnia (określających stopień,
w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez Instytucję
Zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane, w sytuacji
gdy nie został powołany właściwy Komitet
Monitorujący a funkcjonujący tymczasowo Prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczowych
powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o do-

683
finansowanie w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I „Gospodarka wodno-ściekowa”
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (powyżej 25 mln euro), które
mają najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają
się do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (minimum
10 punktów na 25 możliwych według kryteriów gotowości
– przedmiotowy projekt posiadał, zgodnie
z deklaracją beneficjenta, 4 punkty). Podstawą do
analizy stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii
i Gospodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów,
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez Komitet Monitorujący, tak aby najlepiej
przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzje
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będzie
przeprowadzany co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa Instytucja
Wdrażająca zobligowana jest do podpisania
preumów, w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy
skutkować będzie usunięciem projektu z listy,
a przyznanie dofinansowania będzie możliwe wtedy
jedynie w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, ze umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie
dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji
zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie całej
inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizacje tak
ważnych dla kraju inwestycji.
4. Zgodnie z informacją przekazaną przez beneficjenta
przedmiotowy projekt nie był (w momencie
weryfikacji listy) w dostatecznym stopniu przygotowany
do realizacji – należy zaznaczyć, że m.in. zakres
rzeczowy projektu nie został jeszcze zaakceptowany
przez gminę Klucze, brak jest również ostatecznej
wersji studium wykonalności, niezakończona
została procedura oceny oddziaływania przedsięwzięcia
na środowisko. Tak więc o tym, że projekt
nie został umieszczony na liście, zadecydowały tylko
i wyłącznie kryteria merytoryczne (brak preferencji
dla jakiegokolwiek regionu). Tak jak wspominałem,
umieszczenie projektu na liście indykatywnej nie
było i nie jest tożsame z przyznaniem dofinansowania.
Pomimo iż kwestia przygotowania i sprawnej
realizacji projektu zależy w głównej mierze od beneficjenta,
pragnę zapewnić, że każdy beneficjent (niezależnie
od tego, czy jego inwestycja umieszczona
jest na liście, czy też nie) może liczyć na wsparcie
zaangażowanych instytucji, w tym również pracowników
mojego resortu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski

684
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytania poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektów pn.:
„Budowa i rozbudowa systemu gospodarki
wodno-ściekowej w gminach Związku Gmin
Perły Doliny Popradu” oraz „Uporządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej na terenie gminy
miasta Zakopane” (645, 646)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytań pani poseł Anny Paluch z dnia 12 stycznia
br. w sprawie projektów: „Budowa i rozbudowa systemu
gospodarki wodno-ściekowej w gminach
Związku Gmin Perły Doliny Popradu” oraz „Uporządkowanie
gospodarki wodno-ściekowej na terenie
gminy miasta Zakopane”, pragnę przekazać poniższe
informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni beneficjenci
odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przeprowadzono
w ogóle oceny projektów według tzw. kryteriów
merytorycznych I stopnia (określających stopień,
w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez instytucję
zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami zatwierdzonymi
przez komitet monitorujący. Listy indykatywne
zostały natomiast opublikowane w sytuacji,
gdy nie został powołany właściwy komitet monitorujący,
a funkcjonujący tymczasowo prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów wyboru
projektów. Ponadto listy projektów kluczowych powstały
przed ostatecznym zatwierdzeniem programu
przez Komisję Europejską. Istniała więc obawa,
że projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (powyżej 25 mln euro), które
mają najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają
się do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (minimum
10 punktów na 25 możliwych według kryteriów gotowości
– przedmiotowe projekty posiadały, zgodnie
z deklaracją beneficjenta, 7 punktów). Podstawą do
analizy stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii
i Gospodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów,
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najlepiej
przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzje
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będzie
przeprowadzany co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania
preumów, w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutkować
będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.

685
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie
dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji
zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie całej
inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizacje tak
ważnych dla kraju inwestycji.
4. Pragnę zaznaczyć, że każdy projekt (niezależnie
od tego, czy jest na liście, czy też nie) może liczyć
na wsparcie w przygotowaniu niezbędnych do wnioskowania
dokumentów zarówno ze strony właściwej
instytucji wdrażającej, jak również ze strony pracowników
mojego resortu. Ponadto projekty zlokalizowane
na obszarach cennych przyrodniczo, tj. terenach
objętych formą ochrony przyrody w rozumieniu ustawy
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody,
oraz obszary ujęte w projekcie listy obszarów Natura
2000, o której mowa w art. 27 ust. 1 tej ustawy, są
w znaczny sposób preferowane, tzn. mogą ubiegać się
o dofinansowanie, w przypadku gdy wskaźnik koncentracji
(wynoszący 120 mieszkańców na 1 km nowo
budowanej sieci) przyjmuje wartość niższą od wymaganej.
Niemniej jednak w przypadku realizacji systemów
kanalizacji zbiorczej na ww. obszarach należy
pamiętać, że inwestycja musi być na tyle efektywna,
aby opłaty ponoszone przez użytkowników systemu
były akceptowalne społecznie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytania poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektów pn.: „Gospodarka
wodno-ściekowa w Krakowie – etap II”
oraz „Gospodarka wodno-ściekowa w gminie
Kalwaria Zebrzydowska – faza II” (647, 651)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytań pani poseł Anny Paluch w sprawie projektów:
„Gospodarka wodno-ściekowa w Krakowie –
etap II” oraz „Gospodarka wodno-ściekowa w gminie
Kalwaria Zebrzydowska – faza II”, pragnę przekazać
poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni beneficjenci
odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przeprowadzono
w ogóle oceny projektów według tzw. kryteriów
merytorycznych I stopnia (określających stopień,
w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez instytucję
zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane
w sytuacji, gdy nie został powołany właściwy komitet
monitorujący, a funkcjonujący tymczasowo prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczowych
powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów

686
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym;
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006;
c) projekty duże (powyżej 25 mln euro), które
mają najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają
się do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (minimum
10 punktów na 25 możliwych według kryteriów gotowości
– przedmiotowe projekty posiadały, zgodnie
z deklaracją beneficjenta, 4 punkty). Podstawą do
analizy stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza
przeprowadzona przez Instytut Meteorologii
i Gospodarki Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów,
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najlepiej
przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzje
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania preumów,
w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutkować
będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie
dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji
zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie całej
inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizację tak
ważnych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu pod nazwą
„System wodno-kanalizacyjny dorzecza
górnej Skawy – Świnna Poręba” (648)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Anny Paluch z dnia 11 stycznia
br. w sprawie projektu „System wodno-kanalizacyjny
dorzecza Górnej Skawy – Świnna Poręba”,
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397

687
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni beneficjenci
odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przeprowadzono
w ogóle oceny projektów według tzw. kryteriów
merytorycznych I stopnia (określających stopień,
w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie z
treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu, są wskazywane przez Instytucję
Zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez Komitet Monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane,
w sytuacji gdy nie został powołany właściwy Komitet
Monitorujący a funkcjonujący tymczasowo Prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczowych
powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I „Gospodarka wodno-ściekowa”,
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (min. 10 punktów
na 25 możliwych według kryteriów gotowości –
przedmiotowy projekt posiadał, zgodnie z deklaracją
beneficjenta, 7 punktów). Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza przeprowadzona
przez Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów,
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez Komitet Monitorujący, tak aby najlepiej
przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzje
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa Instytucja
Wdrażająca zobligowana jest do podpisania preumów,
w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutkować
będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej, czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie
dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji
zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie całej
inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji), po 1 stycznia 2007 r.
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią

688
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizację tak
ważnych dla kraju inwestycji.
4. To, czy projekt zostanie zakończony przed oddaniem
do użytku zapory Świnna Poręba, zależy
w głównej mierze od beneficjenta – od sprawnego
przygotowania projektu i sprawnej jego realizacji.
Umieszczenie projektu na liście nie przybliża tak
naprawdę inwestycji do uzyskania dofinansowania,
tak jak wspominałem, jedynie projekty naprawdę
bardzo dobrze przygotowane będą mogły uzyskać
decyzję o dofinansowaniu – wszystkie projekty
będą podlegać ocenie względem opracowanych kryteriów.
Ze swojej strony mogę zadeklarować pomoc
pracowników resortu, zarówno na etapie przygotowania
dokumentacji, jak i podczas procesu wdrażania
i realizacji inwestycji, tak aby założony dla projektu
efekt został osiągnięty w możliwie najkrótszym
czasie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy projektów
indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 projektu pod nazwą
„Porządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gmin: Gródek nad Dunajcem,
Łososina Dolna, Czchów i Chełmiec
wchodzących w skład Związku Gmin
Jeziora Rożnowskiego” (649)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Anny Paluch z dnia 14 stycznia
br. w sprawie projektu „Porządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie gmin: Gródek nad
Dunajcem, Łososina Dolna, Czchów i Chełmiec
wchodzących w skład Związku Gmin Jeziora Rożnowskiego”
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni beneficjenci
odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przeprowadzono
w ogóle oceny projektów według tzw. kryteriów
merytorycznych I stopnia (określających stopień,
w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu – są wskazywane przez instytucję
zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane
w sytuacji, gdy nie został powołany właściwy komitet
monitorujący, a funkcjonujący tymczasowo prekomitet
nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów
wyboru projektów. Ponadto listy projektów kluczowych
powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem
programu przez Komisję Europejską. Istniała więc
obawa, że projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (Nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (min. 10 punktów
na 25 możliwych według kryteriów gotowości –
przedmiotowy projekt posiadał, zgodnie z deklaracją
beneficjenta, 5 punktów). Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza przeprowadzona
przez Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.

689
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najlepiej
przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzje
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania preumów,
w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami,
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutkować
będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, ze umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie
dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji
zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie całej
inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji) po 1 stycznia 2007 r.,
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizacje tak
ważnych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Paluch
w sprawie usunięcia z listy podstawowej
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektu
pod nazwą „Gospodarka wodno-ściekowa
w gminie Kalwaria Zebrzydowska – faza I” (650)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania Pani poseł Anny Paluch z dnia 16 stycznia
br. w sprawie projektu „Gospodarka wodno-ściekowa
w gminie Kalwaria Zebrzydowska – faza I”
pragnę przekazać poniższe informacje.
1. Na wstępie należy zaznaczyć, że listy opublikowane
przez ministra rozwoju regionalnego w dniach
5 października i 14 listopada 2007 r. zawierały 397
projektów (189 podstawowych i 208 rezerwowych)
na łączną kwotę 13 725,41 mln euro (8 064,81 mln
euro – lista podstawowa, 5 660,60 mln euro – lista
rezerwowa), co aż trzykrotnie przekraczało dostępną
dla sektora alokację (2,78 mld euro). W momencie
ogłoszenia przedmiotowych list potencjalni beneficjenci
odnieśli mylne wrażenie, że unijne dofinansowanie
zostało im przyznane. Należy zaznaczyć, że
w trakcie tworzenia list indykatywnych nie przeprowadzono
w ogóle oceny projektów według tzw. kryteriów
merytorycznych I stopnia (określających stopień,
w jakim projekt przyczynia się do osiągnięcia
celów danego priorytetu), co spotkało się z ostrą
krytyką ze strony Komisji Europejskiej, natomiast
same listy w opinii mojego resortu zostały opublikowane
bez odpowiedniej podstawy prawnej. Zgodnie
z treścią art. 28 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
projekty indywidualne – o strategicznym znaczeniu
dla realizacji programu – są wskazywane przez instytucję
zarządzającą (MRR) zgodnie z kryteriami
zatwierdzonymi przez komitet monitorujący. Listy
indykatywne zostały natomiast opublikowane w sytuacji,
gdy nie został powołany właściwy komitet
monitorujący, a funkcjonujący tymczasowo preko-

690
mitet nie zatwierdził wstępnej wersji kryteriów wyboru
projektów. Ponadto listy projektów kluczowych
powstały przed ostatecznym zatwierdzeniem programu
przez Komisję Europejską. Istniała więc obawa,
że projekty nie są spójne z zapisami programowymi.
W związku z powyższym podjęto decyzję, że projekty
umieszczone w obwieszczeniu ministra rozwoju
regionalnego z dnia 14 listopada 2007 r. (Nr 84
poz. 883) na liście rezerwowej będą ubiegać się o dofinansowanie
w ramach procedury konkursowej,
gdyż nie planuje się listy rezerwowej dla projektów
z sektora środowiska. Projekty umieszczone na liście
podstawowej zostały natomiast poddane wnikliwej
ocenie. W wyniku przeprowadzonej weryfikacji
w ramach priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa,
uwzględniono jedynie projekty, które:
a) nie otrzymały dofinansowania w poprzednim
okresie programowania (w latach 2004–2006) ze
względu na wyczerpanie środków, ale przeszły wymagane
procedury z wynikiem pozytywnym,
b) stanowią kolejny etap realizowanych już projektów
w ramach perspektywy 2004–2006,
c) projekty duże (pow. 25 mln euro), które mają
najistotniejszy wpływ na jakość wody w największych
zlewniach i w dużym stopniu przyczyniają się
do zredukowania ilości zanieczyszczeń odprowadzanych
do wód i ziemi (poprzez ograniczenie ładunku
azotu), a jednocześnie charakteryzują się wysokim
stopniem gotowości do realizacji (min. 10 punktów
na 25 możliwych według kryteriów gotowości –
przedmiotowy projekt posiadał, zgodnie z deklaracją
beneficjenta, 7 punktów). Podstawą do analizy
stopnia redukcji zanieczyszczeń była analiza przeprowadzona
przez Instytut Meteorologii i Gospodarki
Wodnej na zlecenie Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
2. W mojej ocenie przyjęty obecnie system jest
znacznie bardziej czytelny dla potencjalnych beneficjentów
aniżeli zamrożenie środków na liście indykatywnej,
w ramach której ujęte zostały poprzednio
inwestycje będące w niewystarczającym stopniu
przygotowane, często nawet w fazie koncepcyjnej,
blokujące de facto środki unijne. W przypadku tak
skonstruowanych list nie byłoby najmniejszej szansy
na przeprowadzenie jakiegokolwiek naboru poza
listą, gdyż projekty na liście „konsumowały” z naddatkiem
dostępne środki. Należy wyraźnie podkreślić,
iż projekty, których nie ma obecnie na liście,
mogą startować w konkursach, które odbywać się
będą 4 razy w roku. Pierwszy konkurs planujemy
ogłosić niezwłocznie po zatwierdzeniu kryteriów
wyboru przez komitet monitorujący, tak aby najlepiej
przygotowani mogli jak najszybciej otrzymać decyzje
i rozpocząć realizację projektów. Należy ponadto
pamiętać, że przegląd i weryfikacja listy będą
przeprowadzane co pół roku. W przypadku inwestycji,
które znalazły się na liście, właściwa instytucja
wdrażająca zobligowana jest do podpisania preumów,
w których znajdzie się deklaracja potencjalnego
wnioskodawcy do przygotowania kompletnego
wniosku o dofinansowanie wraz z załącznikami
w terminie 6 miesięcy od dnia podpisania preumowy.
Niewywiązanie się z zapisów preumowy skutkować
będzie usunięciem projektu z listy, a przyznanie
dofinansowania będzie możliwe wtedy jedynie
w procedurze konkursowej.
3. Raz jeszcze pragnę przypomnieć, że umieszczenie
projektu na liście indykatywnej nie było i nie
jest tożsame z przyznaniem dofinansowania, jedynie
projekty naprawdę bardzo dobrze przygotowane
będą mogły uzyskać decyzję o dofinansowaniu –
wszystkie projekty będą podlegać ocenie względem
opracowanych kryteriów. Niezależnie od tego, czy
projekt znajduje się na liście indykatywnej czy też
będzie brał udział w procedurze konkursowej, niezbędne
jest wydatkowanie środków na przygotowanie
dokumentacji. Zaostrzenie kryteriów wynika
z doświadczeń, jakie wynieśliśmy z poprzedniego
okresu programowania – chcemy uniknąć sytuacji,
z którą borykają się obecni beneficjenci, mianowicie
przekroczeń wartości kontraktów, które wynikły
m.in. z faktu, że przygotowanie inwestycji do realizacji
zaczynało się tak naprawdę po otrzymaniu dofinansowania.
Należy pamiętać, że sukcesem nie
jest uzyskanie dofinansowania, lecz zakończenie całej
inwestycji i osiągnięcie założonego efektu. Warto
zaznaczyć, że wydatki, które zostały poniesione
zgodnie z wytycznymi w zakresie kwalifikowania
wydatków w ramach programu (w tym również te
na przygotowanie dokumentacji) po 1 stycznia 2007 r.,
będą mogły być uznane za kwalifikowane i zostaną
zrefundowane w momencie przyznania dofinansowania.
Jestem przekonany, że przyjęte rozwiązania
systemowe oceny i naboru wniosków zapewnią
przejrzysty i efektywny system wyboru projektów
(każdy bardzo dobrze przygotowany projekt będzie
miał równe szanse na uzyskanie dofinansowania),
jak również przyczynią się do szybkiego wykorzystania
przyznanych nam środków na realizacje tak
ważnych dla kraju inwestycji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie funkcjonowania służby zdrowia,
jej rozliczeń finansowych oraz restrukturyzacji
(657)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana Ryszarda Zawadzkiego, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 7 lutego 2008 r.,

691
w sprawie funkcjonowania służby zdrowia, jej rozliczeń
finansowych oraz restrukturyzacji, przekazane
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 20 lutego
2008 r., znak: SPS-024-657/08, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii ilości jednostek rozliczeniowych
i ich wyceny w kontraktach na 2008 r.,
uprzejmie informuję, iż zadania z zakresu określania
jakości i dostępności oraz analizy kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla
prawidłowego zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, przeprowadzanie konkursów
ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitorowanie
ich realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem
art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego
Funduszu Zdrowia. Ww. zadania w imieniu funduszu
realizują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich
funduszu (art. 107 ust. 5 ustawy o świadczeniach),
gdyż właśnie oni posiadają najpełniejszą wiedzę dotyczącą
zapotrzebowania na liczbę i rodzaj świadczeń
zdrowotnych w danym regionie, przy jednoczesnej
odpowiedzialności za efektywne i bezpieczne
gospodarowanie środkami finansowymi kierowanych
przez siebie oddziałów.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
zwróciło się do dyrektora śląskiego OW NFZ z prośbą
o przedstawienie wyjaśnień w przedmiotowych
kwestiach.
Z informacji otrzymanej od dyrektora śląskiego
OW NFZ w przedmiotowej sprawie wynika, iż dyrektor
oddziału podjął decyzję o zwiększeniu ceny
punktu na rok 2008 do poziomu 11 zł. W oparciu
o obowiązujące warunki zawierania umów przy jednoczesnym
zwiększeniu ceny punktu rozliczeniowego
z 10 do 11 zł zaproponowano świadczeniodawcom
warunki finansowania świadczeń opieki zdrowotnej
na okres I–IV 2008 r. Przy ustalaniu planów rzeczowo-finansowych
dla poszczególnych świadczeniodawców
przyjęto jednakowe zasady dotyczące
wszystkich podmiotów realizujących umowy w rodzaju
lecznictwo szpitalne, zgodnie z którymi podstawą
propozycji rzeczowo-finansowych było wykonanie
kontraktów w okresie I–IX 2007 r.
Ponowna zmiana ceny punktu na 12 zł spowodowała
konieczność przeliczenia zaproponowanych
świadczeniodawcom warunków finansowych, przy
czym obowiązujący w tym czasie plan finansowy nie
pozwolił na jednoczesny wzrost ceny i utrzymanie
wcześniej zaproponowanej liczby punktów we
wszystkich zakresach, co skutkowało koniecznością
korekty liczby świadczeń. Ostatecznie na terenie
województwa śląskiego w aneksach zawieranych do
umów w rodzaju lecznictwo szpitalne na okres I–IV
2008 r. w większości przypadków cena punktu została
określona na poziomie 12 zł.
Podkreślić należy, iż ilość świadczeń opieki zdrowotnej
przewidzianych do zakontraktowania przez
dany oddział w planie rzeczowo-finansowym jest
wypadkową z jednej strony ilości środków postawionych
do dyspozycji poszczególnych oddziałów wojewódzkich
funduszu (będących pochodną kwoty składek
na ubezpieczenie zdrowotne i tzw. algorytmu ich
podziału pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu),
z drugiej – wyceny jednostek rozliczeniowych.
Biorąc pod uwagę średni okres, na jaki zostały
zawarte umowy na 2008 r. w rodzaju lecznictwo
szpitalne, w tym również przez Śląski OW NFZ, dotychczasowe
zmiany planu finansowego NFZ na
2008 r. zwiększające środki na koszty świadczeń
opieki zdrowotnej o 1326,6 mln zł, w tym w Śląskim
OW NFZ o 166,7 mln zł, ewentualne dalsze zwiększenie
środków w trakcie 2008 r. (np.: z tytułu wyniku
finansowego NFZ za 2007 r., z tytułu leczenia
osób poszkodowanych w wypadkach komunikacyjnych)
oraz planowaną przez prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia zmianę sposobu kontraktowania
i rozliczania umów w lecznictwie szpitalnym według
systemu jednorodnych grup pacjentów (w II półroczu
br.), będzie możliwość uzgodnień co do zawartości
umów w lecznictwie szpitalnym na pozostałą
część 2008 r.
W odniesieniu do zapłaty za świadczenia opieki
zdrowotnej wykonane ponad wartości określone
w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
uprzejmie informuję, iż zasady finansowania i rozliczania
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych określają w szczególności
Ogólne warunki umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej (OWU), stanowiące załącznik do rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 6 października
2005 r. (Dz. U. Nr 197, poz. 1643).
Zgodnie z § 13 ust. 1 OWU Narodowy Fundusz
Zdrowia jest zobowiązany do sfinansowania świadczeń
wykonanych w okresie rozliczeniowym do kwoty
zobowiązania Narodowego Funduszu Zdrowia
wobec świadczeniodawcy określonej w umowie. Podkreślić
należy, iż zgodnie z § 1 pkt 5 okres rozliczeniowy
jest rozumiany jako okres roku kalendarzowego
albo inny, zawierający się w roku kalendarzowym,
okres oznaczony w umowie.
Powyższe determinuje sposób rozliczania przez
fundusz świadczeń opieki zdrowotnej wykonanych
ponad wartości określone w umowie o udzielanie
świadczeń.
Odnosząc się do przedmiotowej kwestii dyrektor
śląskiego OW NFZ poinformował, iż oddział corocznie,
po zakończeniu okresu rozliczeniowego, w ramach
posiadanych wolnych środków finansowych,
zawiera ze świadczeniodawcami ugody, w ramach
których finansuje świadczenia zdrowotne zrealizowane
ponad wartości określone w umowach z oddziałem.
W nawiązaniu do kwestii restrukturyzacji zobowiązań
samodzielnych publicznych zakładów opieki
zdrowotnej w związku z projektowaną możliwością

692
przekształcenia ich w spółki prawa handlowego
uprzejmie informuję, iż wraz z propozycją wprowadzenia
możliwości przekształcenia przedmiotowych
zakładów w spółki akcyjne i spółki z ograniczoną
odpowiedzialnością, co przewiduje projekt nowej
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, przygotowany
zostanie projekt ustawy, w której określone zostaną
zasady i tryb konwersji zadłużenia zakładów
na długookresowe papiery wartościowe.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie deklaracji prezesa Rady Ministrów
dotyczącej wypłaty odszkodowań
dla osób poszkodowanych podczas wydarzeń
Grudnia ’70 (659)
W odpowiedzi na zapytanie pana posła Jana Filipa
Libickiego w sprawie deklaracji prezesa Rady Ministrów
dotyczącej wypłaty odszkodowań dla osób
poszkodowanych podczas wydarzeń Grudnia’70
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów przekazuję
następujące wyjaśnienia.
W ślad za publicznymi deklaracjami prezesa
Rady Ministrów pana Donalda Tuska złożonymi
podczas obchodów 37. rocznicy wydarzeń Grudnia-
’70 w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów jeszcze
w grudniu ubiegłego roku ruszyły prace nad przygotowaniem
wypłat odszkodowań finansowych dla rodzin
osób poległych w grudniu 1970 r. na Wybrzeżu.
Przeprowadzono spotkania i konsultacje z zainteresowanymi
instytucjami i środowiskami społecznymi,
reprezentantami środowisk kombatanckich, posłami.
Równocześnie kancelaria premiera zajęła się
ustalaniem danych osób, których te wypłaty miały
dotyczyć, a także weryfikacją tych danych w urzędach
miast i Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych
oraz analizą możliwych do zastosowania rozwiązań
prawnych.
Efektem tych prac było podjęcie przez Radę Ministrów
w dniu 12 lutego 2008 r. na mój wniosek
uchwały w sprawie przyznania Zakładowi Ubezpieczeń
Społecznych z ogólnej rezerwy budżetowej
środków finansowych z przeznaczeniem na wypłatę
rent specjalnych przyznanych dla rodziców, małżonków
i dzieci osób, które poniosły śmierć w grudniu
1970 r. w wyniku działań wojska i milicji w Gdańsku,
Gdyni, Szczecinie i Elblągu.
Rada Ministrów zadecydowała, iż żyjący rodzice,
dzieci i współmałżonkowie osób zabitych podczas
wydarzeń grudniowych na Wybrzeżu otrzymają jednorazowe
wsparcie finansowe w wysokości 63 tys. zł
brutto (ok. 50 tys. zł netto). W oparciu o ww. uchwałę
prezes Rady Ministrów wydał decyzje o przyznaniu
rent specjalnych, które następnie zostały przekazane
prezesowi Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
do realizacji w marcu br.
W świetle wyżej opisanych faktów można z całym
przekonaniem stwierdzić, że prezes Rady Ministrów
w pełni wywiązał się z poczynionych publicznie zobowiązań,
a wyrażony przez pana posła niepokój o to,
czy wypłaty odszkodowań finansowych rodzinom
ofiar Grudnia’70 zostaną zrealizowane w nieodległej
perspektywie czasowej, jest bezpodstawny.
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Czesława Hoca
w sprawie propozycji rozwiązania
aktualnego kryzysu w rybołówstwie (660)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 regulaminu
Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, odpowiedź na
interpelację pana posła Czesława Hoca w sprawie
propozycji rozwiązania aktualnego kryzysu w rybołówstwie.
Odnosząc się do podnoszonych w interpelacji
kwestii, wskazać należy, że rozporządzeniem nr 804/
2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiającym zakaz
połowów dorszy w Morzu Bałtyckim (podobszary
25–32, wody WE) dla statków pływających pod banderą
Polski Komisja Europejska, uznając polską
kwotę dorszy za wyczerpaną, zakazała od dnia 11
lipca do dnia 31 grudnia 2007 r. polskim rybakom
połowów tego gatunku na wodach w ww. obszarach
Morza Bałtyckiego.
Zakaz połowu dorszy wprowadzony był w oparciu
o analizy statystyczne po kontrolach przeprowadzonych
w polskich portach w okresie od stycznia do
kwietnia 2007 r.
Komisja porównała wydajności połowowe armatorów
rybackich w rejsach, które zostały skontrolowane,
z tymi połowami, które odbyły się bez inspekcji
rybackiej. Z porównania KE ekstrapolowała pra-

693
widłową, zdaniem Komisji, wielkość połowów. Strona
polska, choć nie zgodziła się z tą metodą obliczeń,
to jednak biorąc pod uwagę inne dane, np. z „Eurostatu”,
uznała, że nastąpiło przełowienie dorsza
przez polskich rybaków.
Nawiązując do wyniku rozmów ministra Marka
Gróbarczyka na Radzie Ministrów w październiku
2007 r. w Luksemburgu, informuję, że informacja
o wynegocjowanej spłacie przełowienia wynoszącej
nie więcej niż 5% rocznie jest nieprawdziwa. Pragnę
zauważyć, iż na Radzie ustalono obniżenie TAC dla
dorsza podobszarów 25–32 (wschodnie stado Morza
Bałtyckiego) w 2008 r. na poziomie wspomnianych
5%, co było negocjowane przez wszystkie państwa
bałtyckie. Kwestia oddania przełowionej kwoty
zgodnie z oświadczeniem przyjętym wtedy przez delegację
polską miała być negocjowana później.
Problem szacowania zasobów ryb na Bałtyku
oraz przyznawania limitów połowowych polskim rybakom
w wysokościach ekonomicznie opłacalnych
nie leży w gestii rządu RP, a Rady Ministrów Unii
Europejskiej, która w drodze głosowania corocznie
ustala wysokości limitów według historycznej bazy
połowowej, jakie przyznawane są państwom członkowskim,
biorąc jednocześnie pod uwagę doradztwo
naukowe ICES i opinię regionalnych rad doradczych
(RAC), zrzeszających przedstawicieli organizacji rybackich.
Na spotkaniu Rady Ministrów w Luksemburgu
zarówno KE, jak i inne państwa członkowskie uznały
za bezzasadne powołanie komisji ds. szacowania
zasobów, uznając, że od tego jest ICES, na rzecz której
pracują najlepsi na świecie eksperci.
Odnosząc się do wypowiedzi prezydenta Francji
Sarkozy’ego w sprawie odejścia od kwot połowowych,
wskazać należy, iż wypowiedź ta była oficjalnie
sprostowana przez rząd francuski, w związku
z czym nie podlega dalszym komentarzom.
Odpowiadając na pytanie odnośnie do propozycji
zastosowania tzw. wariantu duńskiego, pragnę poinformować,
co następuje:
Zastosowanie rozwiązania, na podstawie którego
50% floty mogłoby prowadzić połowy, natomiast
druga połowa otrzymywałaby rekompensatę za postój,
jest jak najbardziej zasadne z punktu widzenia
zarówno ochrony zasobów, jak i ekonomicznej opłacalności
wykonywania rybołówstwa. Rozwiązanie
to będzie negocjowane ze środowiskiem i KE,
uwzględniając wsparcie finansowe rybaków z Europejskiego
Funduszu Rybackiego i możliwości skorzystania
z pomocy de minimis w rybołówstwie.
W związku z powyższym przeprowadzone zostaną
szeroko zakrojone konsultacje w przedmiotowej
sprawie ze środowiskiem rybackim, w szczególności
z organizacjami społeczno-zawodowymi rybaków.
W okresie programowania 2007–2013, zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1198/2006 z dnia
27 lipca 2006 r. w sprawie Europejskiego Funduszu
Rybackiego, przewiduje się wsparcie finansowe z Europejskiego
Funduszu Rybackiego w zakresie modernizacji
statków rybackich. Inwestycje takie mogą
dotyczyć m.in. wymiany silników, poprawy bezpieczeństwa
na pokładzie, warunków pracy, higieny,
jakości produktów oraz selektywności, pod warunkiem
że inwestycje te nie spowodują zwiększenia nakładu
połowowego modernizowanych jednostek.
Wymiana silników na statkach rybackich jest dopuszczalna,
o ile moc tych silników, w zależności od
długości statku, będzie odpowiednio zmniejszona
w stosunku do wymienianego silnika.
Działania w zakresie modernizacji będą sfinansowane
z Programu Operacyjnego „Zrównoważony
rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obszarów
rybackich 2007–2013”.
Ponadto zarówno z FIFG, jak i EFR nie było i nie
ma możliwości budowania nowych jednostek rybackich,
ponieważ potencjał połowowy flot UE jest zbyt
wysoki w porównaniu do dostępnych żywych zasobów
morza.
Podsumowując, chciałbym podkreślić, że problem
ochrony zasobów dorsza jest problemem złożonym,
który może zostać rozwiązany dopiero po
wdrożeniu i zastosowaniu odpowiednich regulacji
prawnych w tym zakresie. Zwłaszcza istotne jest
bezwzględne przestrzeganie rozporządzenia Rady
(WE) nr 1098/2007 z dnia 18 września 2007 r. ustanawiającego
wieloletni plan w zakresie zasobów dorsza
w Morzu Bałtyckim oraz połowów tych zasobów,
zmieniającego rozporządzenie (EWG) nr 2847/93
i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 779/97 oraz
nieprzekraczanie kwot połowowych, jakie ustanowione
zostały w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1404/
2007 z dnia 26 listopada 2007 r. ustalającym wielkości
dopuszczalnych połowów i związane z nimi warunki
dla niektórych zasobów rybnych i grup zasobów
rybnych mającym zastosowanie do Morza Bałtyckiego
w 2008 r.
Tylko odbudowa zasobów dorsza na Morzu Bałtyckim
i restrukturyzacja polskiej floty może poprawić
sytuację ekonomiczną polskich rybaków.
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Marka Polaka
w sprawie tomografu komputerowego
dla Szpitala Powiatowego im. Jana Pawła II
w Wadowicach (661)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Marka Polaka w sprawie tomografu
komputerowego dla Szpitala Powiatowego
im. Jana Pawła II w Wadowicach uprzejmie infor-

694
muję, iż minister zdrowia ze względu na obowiązujące
przepisy nie posiada podstawy prawnej do finansowania
inwestycji realizowanych przez jednostki,
dla których nie jest organem założycielskim.
Zgodnie z art. 55 ust. 2 ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz 89, z późn. zm.) dotacje na inwestycje
może przyznawać organ, który utworzył samodzielny
publiczny zakład opieki zdrowotnej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że szpital
w Wadowicach, może ubiegać się o wsparcie w ramach
działania 12. 1.: Rozwój systemu ratownictwa
medycznego, priorytetu XII: Bezpieczeństwo zdrowotne
i poprawa efektywności systemu ochrony
zdrowia, Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
W ramach ww. działania przewiduje się m.in. realizację
projektów w zakresie zakupu wyrobów medycznych
służących do diagnostyki lub terapii, z wyłączeniem
wyrobów i produktów jednorazowego
użytku, w tym dostosowanie stanu technicznego istniejącej
infrastruktury do użytkowania zakupionych
wyrobów, na potrzeby szpitalnych oddziałów
ratunkowych.
Instytucją pośredniczącą dla priorytetu XII jest
minister zdrowia, zadania instytucji pośredniczącej
w imieniu ministra zdrowia realizowane będą
przez Centrum Systemów Informacyjnych Ochrony
Zdrowia.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie opodatkowania przychodu
ze sprzedaży lokalu mieszkalnego
oraz zastosowania tzw. ulgi meldunkowej (662)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu, pana Krzysztofa
Putry, z dnia 20 lutego 2008 r., nr SPS-024-662/08,
przy którym załączono zapytanie pana posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie opodatkowania
przychodu ze sprzedaży lokalu mieszkalnego
oraz zastosowania tzw. ulgi meldunkowej, uprzejmie
wyjaśniam.
Z wystąpienia wynika, iż zapytanie dotyczy indywidualnej
sprawy podatnika. Zasady wydawania
w indywidualnej sprawie zainteresowanego pisemnych
interpretacji przepisów prawa podatkowego
określone zostały w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r.
Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.
Zgodnie z art. 14b § 1 powołanej ustawy, w brzmieniu
obowiązującym od 1 lipca 2007 r., minister właściwy
do spraw finansów publicznych, na pisemny
wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej
sprawie pisemną interpretację przepisów prawa
podatkowego (interpretację indywidualną).
Zasady składania wniosków o interpretację normują
przepisy art. 14b § 2–3 ustawy, zgodnie z którymi
wniosek o interpretację indywidualną może
dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń
przyszłych. Składający wniosek o wydanie interpretacji
indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego
przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego
albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia
własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego
stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Równocześnie uprzejmie informuję, że rozporządzeniem
z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia
do wydawania interpretacji przepisów
prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) minister
finansów określił organy upoważnione do wydawania
interpretacji indywidualnych oraz właściwość
miejscową i rzeczową organów upoważnionych. Natomiast
wzór wniosku o wydanie interpretacji przepisów
prawa podatkowego oraz sposób uiszczenia
opłaty od wniosku określone zostały w rozporządzeniu
ministra finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. (Dz. U.
Nr 112, poz. 771).
W związku z powyższym brak jest podstaw prawnych
do zajęcia stanowiska w indywidualnej sprawie
podatnika, z pominięciem zasad wydawania interpretacji
indywidualnych określonych w ustawie Ordynacja
podatkowa.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż minister finansów wydał interpretację ogólną
z dnia 19 lutego 2008 r. nr DD2/033/0557/SKT/07/
1682 w zakresie stosowania przepisów art. 21 ust. 1
pkt 126 i ust. 21 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) dotyczących
zwolnienia od podatku dochodowego przychodów
uzyskanych z odpłatnego zbycia nieruchomości i lokali
mieszkalnych. Minister finansów w powołanej
interpretacji wyjaśnił, iż warunkiem zwolnienia od
podatku dochodowego przychodów uzyskanych z odpłatnego
zbycia jest zameldowanie podatnika w zbywanym
budynku lub lokalu mieszkalnym na pobyt
stały przez okres nie krótszy niż 12 miesięcy przed
datą zbycia oraz złożenie w urzędzie skarbowym,
w terminie 14 dni od dnia zbycia, oświadczenia
o okresie zameldowania.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch

695
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(663)
Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Mieczysława Marcina Łuczaka, przesłane
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-
-024-663/08, dotyczące odrzucenia wniosku o dofinansowanie
realizacji projektu złożonego przez pana
Gila w Oddziale Regionalnym Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa w Łodzi, w ramach
działania „Ułatwianie startu młodym rolnikom”
Sektorowego Programu Operacyjnego „Restrukturyzacja
i modernizacja sektora żywnościowego oraz
rozwój obszarów wiejskich 2004–2006”, przekazuję
następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 8 września 2004 r. w sprawie
uzupełnienia Sektorowego Programu Operacyjnego
„Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywnościowego
oraz rozwój obszarów wiejskich 2004–
–2006” (Dz. U. Nr 207, poz. 2117, z późn. zm.) pomoc
w ramach działania 1.2: Ułatwianie startu młodym
rolnikom nie może być przyznana osobie, która prowadzi
gospodarstwo rolne, będąc jego współwłaścicielem.
Jedynym wyjątkiem jest pozostawanie gospodarstwa
w małżeńskiej wspólności majątkowej,
przy czym w takiej sytuacji premia może być przyznana
jednemu z małżonków.
Wnioskodawca nie spełniał ww. kryterium dostępu
i z tego względu ARiMR odmówiła przyznania
mu premii. Zgodnie z obowiązującymi przepisami
prawa wniosek pana Gila został odrzucony
dnia 17 czerwca 2005 r. Także odwołanie pana
Gila od ww. decyzji, złożone do prezesa ARiMR
dnia 28 czerwca 2005 r., zostało rozpatrzone negatywnie,
o czym wnioskodawca został poinformowany
w piśmie zastępcy prezesa ARiMR z dnia 10
sierpnia 2005 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie zniszczeń powodowanych
przez niektóre gatunki zwierząt
na terenie woj. kujawsko-pomorskiego (665)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie Krzysztofa Brejzy – posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-024-665/
08, z dnia 20 lutego 2008 r., w sprawie zniszczeń powodowanych
przez bobra europejskiego (Castor fiber)
na terenie województwa kujawsko-pomorskiego,
uprzejmie przekazuję poniższe informacje.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra środowiska
z dnia 28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko
występujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
Nr 220, poz. 2237) bóbr europejski jest objęty ochroną
gatunkową częściową.
Bóbr europejski podlega ochronie w większości
krajów europejskich na mocy dwóch aktów prawnych:
Konwencji z dnia 19 września 1979 r. o ochronie gatunków
dzikiej flory i fauny europejskiej oraz ich siedlisk
– konwencji berneńskiej (Dz. U. z 1996 Nr 58,
poz. 263) oraz dyrektywy 92/43/EWG z dnia 21 maja
1992 r. w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz
dzikiej fauny i flory – dyrektywy siedliskowej.
W naszym kraju gatunek ten został objęty ochroną
jako gatunek zagrożony. Faktem jest, że kilkadziesiąt
lat ochrony tego gatunku doprowadziło do
jego licznego występowania na niektórych obszarach
kraju. Bóbr europejski odgrywa w środowisku
istotną rolę, głównie ze względu na jego udział
w tworzeniu naturalnych siedlisk dogodnych dla
wielu innych zwierząt i roślin oraz poprawę stosunków
wodnych.
W roku 2005 na zlecenie ministra środowiska
w celu ograniczenia szkód powodowanych przez bobry
został opracowany poradnik „Analiza dotychczasowych
rodzajów i rozmiaru szkód wyrządzonych
przez bobry oraz stosowanie metod rozwiązywania
sytuacji konfliktowych” dotyczący sposobów ograniczania
szkód wyrządzanych przez bobry. Poradnik
ten został rozesłany do wszystkich wojewódzkich
konserwatorów przyrody oraz do wszystkich dyrektorów
parków narodowych. Jest on pomocny w prowadzeniu
właściwej edukacji w zakresie zapobiegania
możliwym do uniknięcia konfliktom oraz poprawie
wizerunku tego gatunku.
Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym –
art. 56 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880,
z późn. zm.), wojewoda na obszarze swojego działania
może zezwolić w stosunku do zwierząt objętych
ochroną częściową na czynności podlegające zakazom,
m.in. na chwytanie, zabijanie, niszczenie żere-

696
mi, tam oraz na przemieszczenie z miejsca regularnego
przebywania na inne miejsce, jeśli wynikają z konieczności
ograniczenia poważnych szkód w gospodarce,
w szczególności rolnej, leśnej lub rybackiej.
Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy zakres zezwolenia
obejmuje kilka województw – wówczas zezwolenie
wydaje minister środowiska.
Zgodnie z powyższym, w ramach ograniczenia liczebności
populacji bobra europejskiego w celu
zmniejszenia jej uciążliwości dla gospodarki rolnej,
leśnej lub rybackiej, corocznie wojewoda na obszarze
swego działania wydaje stosowne zezwolenia. W ramach
tych zezwoleń wykonywane są najczęściej niżej
wymienione czynności:
1) odłów osobników bobra europejskiego i ich
przemieszczenie na obszar, na którym nie będą wyrządzać
szkód w prowadzonej przez człowieka gospodarce
rolnej, leśnej lub rybackiej,
2) niszczenie tam i żeremi bobrów,
3) zabicie poprzez odstrzał osobników bobra europejskiego.
Obowiązujące przepisy pozwalają na kontrolę populacji
bobra europejskiego na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej, a województwo kujawsko-pomorskie
może być tego przykładem. W 2007 r. wojewoda wydał
zezwolenie na zniszczenie 21 tam zbudowanych
przez bobry oraz na odstrzał 229 osobników w celu
ograniczenia populacji tego gatunku.
Zgodnie z przepisem art. 54 pkt 9 ustawy o ochronie
przyrody chwytania lub zabijania dziko występujących
zwierząt objętych ochroną nie można dokonywać
przy pomocy pułapek działających niewybiórczo.
Artykuł ten jest implementacją załącznika VI
do dyrektywy 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej
fauny i flory.
W związku z powyższym nie przewiduje się stosowania
„metody traperskiej” do ograniczenia populacji
bobra. Nie planuje się również podjęcia działań
mających na celu zmianę przepisów prawnych
w tym zakresie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie dalszych losów byłych pracowników
Zakładów Drobiarskich Drosed SA w Toruniu (666)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
dalszych losów byłych pracowników Zakładów Drobiarskich
Drosed SA w Toruniu uprzejmie informuję,
że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wystąpiło
do dyrektora Powiatowego Urzędu Pracy dla
Miasta Torunia o nadesłanie informacji o działaniach
podejmowanych przez tamtejszy urząd pracy
na rzecz pracowników ww. zakładów, którzy w wyniku
tragicznego zdarzenia losowego stracili miejsca
pracy.
Z otrzymanych informacji wynika, iż Powiatowy
Urzędu Pracy dla Miasta Torunia jest przygotowany
do świadczenia pomocy dla pracowników zakładów
Drosed SA, którzy z różnych względów nie zdecydowali
się podjąć pracy zaproponowanej przez kierownictwo
ww. zakładów (poza Toruniem), a co się
z tym wiąże – zostali przewidziani do zwolnienia.
W lutym br. powiatowy urząd pracy uruchomił specjalne
punkty informacyjne dla pracowników przewidzianych
do zwolnienia, z pełnym zakresem propozycji
i informacji o rynku pracy oraz ofercie urzędu
pracy. Jak podkreśla urząd pracy, osoby korzystające
z ww. punktów zainteresowane były głównie
sprawami finansowymi związanymi z odprawami
leżącymi w gestii firmy, a w mniejszym zaś stopniu
ofertami pracy oraz formami wsparcia oferowanymi
przez urząd pracy.
Powiatowy Urząd Pracy dla Miasta Torunia proponuje
zwalnianym pracownikom zakładów Drosed
SA możliwość skorzystania z szeregu usług i instrumentów
rynku pracy określonych w ustawie z dnia
20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn
zm.), w tym m.in. takich jak:
— szkolenia – w przypadku braku danej tematyki
wśród szkoleń grupowych jest możliwość skorzystania
ze szkoleń indywidualnych,
— środki na rozpoczęcie własnej działalności gospodarczej,
— pomoc w poszukiwaniu pracy – w przypadku
osób o słabej orientacji w zakresie wymogów rynku
pracy do dyspozycji tych osób są zarówno doradcy
zawodowi, jak i psycholog,
— możliwość refundacji kosztów dojazdu lub zakwaterowania
– w przypadku podjęcia zatrudnienia
poza Toruniem (za skierowaniem urzędu pracy).
Do dyspozycji zwalnianych pracowników są oferty
pracy z terenu objętego działaniem urzędu pracy oraz
występujące w sieci EURES (podjęte dotychczas
przez urząd pracy działania pozwoliły uzyskać oferty
pracy z firm: Boryszew SA Oddział Elana, Agrochłód,
Torpo, Ippon Express, Nissan Logistics).
Dodatkowo Wojewódzki Urząd Pracy w Toruniu
w miarę potrzeb uruchomi dodatkowe nabory do
pracy przy zbiorach owoców na terenie Unii Europejskiej.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z ustawą
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U.
Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) osobom znajdującym
się w trudnej sytuacji życiowej, w tym materialnej,
przysługują świadczenia określone w ww. ustawie.
Jedną z głównych przesłanek do udzielenia pomocy,
w szczególności finansowej, jest sytuacja dochodowa

697
osoby lub rodziny ubiegającej się o pomoc oraz przyczyna
tej sytuacji, np. bezrobocie, choroba, bezdomność
itp.
Do ubiegania się o świadczenia pieniężne należy
spełnić kryteria dochodowe, czyli uzyskiwany dochód
powinien być niższy od przyjętych kryteriów,
które wynoszą: dla osoby samotnie gospodarującej
– 477 zł, a dla osoby w rodzinie – 351 zł. Za dochód
uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca
poprzedzającego złożenie wniosku, a w przypadku
utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek
został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania,
jeżeli ustawa o pomocy społecznej nie stanowi
inaczej, pomniejszoną o:
— miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym
od osób fizycznych,
— składki na ubezpieczenie zdrowotne określone
w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym
Funduszu Zdrowia,
—kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych
osób.
Do dochodu nie wlicza się również jednorazowego
pieniężnego świadczenia socjalnego, wartości
świadczeń w naturze, świadczenia przysługującego
osobie bezrobotnej na podstawie przepisów ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
z tytułu wykonywania prac społecznie użytecznych.
O pomoc zainteresowani mogą zwracać się do
właściwego ze względu na miejsce zamieszkania
ośrodka pomocy społecznej, poprzez złożenie wniosku
o pomoc. Złożony wniosek rozpatrywany jest
w terminie 30 dni, po przeprowadzeniu procedury
określonej w ustawie o pomocy społecznej, w szczególności
po przeprowadzeniu wywiadu środowiskowego
przez pracownika socjalnego w miejscu zamieszkania
osoby ubiegającej się o pomoc (w pilnych
przypadkach wywiad przeprowadzany jest w ciągu
2 dni od złożenia wniosku).
Świadczeniami z pomocy społecznej, które mogą
uzyskać pracownicy, są:
— zasiłek okresowy – przyznawany w szczególności
ze względu na długotrwałą chorobę, niepełnosprawność,
bezrobocie, możliwość utrzymania lub
nabycia uprawnień do świadczeń z innych systemów
zabezpieczenia społecznego. Świadczenie to stanowi
różnicę między posiadanym dochodem a przyjętym
kryterium uprawniającym do świadczeń z pomocy
społecznej, przy czym ustalona została minimalna
gwarantowana wysokość tego świadczenia, od roku
2008 na poziomie:
a) dla osób samotnych w wysokości nie niższej
niż 50% kwoty różnicy między kryterium dochodowym
osoby samotnie gospodarującej a posiadanym
dochodem,
b) dla rodziny w wysokości nie niższej niż 50%
różnicy między kryterium dochodowym rodziny
a posiadanym dochodem.
Okres, na jaki jest przyznawany zasiłek okresowy,
ustala ośrodek pomocy społecznej na podstawie
okoliczności sprawy. Świadczenie to jest zadaniem
własnym gminy dofinansowywanym z budżetu
państwa;
— zasiłek celowy, który może być przyznany
w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej,
w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów
zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży,
niezbędnych przedmiotów użytku domowego,
drobnych remontów i napraw w mieszkaniu;
— pomoc rzeczowa;
— w przypadkach nieprzewidzianych literą ustawy,
uzasadniających przyznanie pomocy społecznej,
rodzinie o dochodach przekraczających kryteria dochodowe
może być przyznany specjalny zasiłek celowy
w wysokości nieprzekraczającej kryterium dochodowego
rodziny, który nie podlega zwrotowi.
Może też być przyznany zasiłek okresowy, zasiłek
celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem zwrotu
części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na
pomoc rzeczową.
Istnieje także możliwość ubiegania się o pomoc
żywnościową w ramach rządowego programu „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania”, w szczególności
na dzieci. W tym przypadku kryteria dochodowe
pozwalające na skorzystanie z tej formy pomocy są
wyższe i wynoszą odpowiednio: 715,50 zł dla osoby
samotnie gospodarującej i 526,50 zł na osobę w rodzinie.
Pełnymi informacjami dotyczącymi możliwości
otrzymania pomocy, również niepieniężnej
(pomoc psychologa, prawna), dysponują właściwe
ośrodki pomocy społecznej.
Wyrażam przekonanie, że podjęcie zintegrowanych
działań przez Powiatowy Urząd Pracy dla Miasta
Torunia, Wojewódzki Urząd Pracy w Toruniu
oraz właściwe ośrodki pomocy społecznej umożliwi
pełne odnalezienie się w życiu społecznym i zawodowym
przez pracowników poszkodowanych w pożarze
zakładów Drosed SA.
Jednocześnie informuję, iż w przypadku niewystarczającej
ilości środków Funduszu Pracy będących
w dyspozycji prezydenta Torunia – wysokość
środków zostanie zwiększona przez ministra właściwego
do spraw pracy.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Julii Pitery
w sprawie sprawowania trwałego zarządu
nad lotniskiem Warszawa-Babice (670)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-670/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pani
Julii Pitery w sprawie sprawowania trwałego zarzą-

698
du nad lotniskiem Warszawa-Babice, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Nieruchomość położona w Warszawie stanowiąca
kompleks „Lotnisko Warszawa-Babice” jest własnością
Skarbu Państwa. Na podstawie decyzji nr 3066/
98 kierownika Urzędu Rejonowego w Warszawie
z dnia 16 listopada 1998 r. [prawomocność której potwierdzona
została wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego
w Warszawie z dnia 9 lipca 2002 r.
(sygn. akt I S.A.29/01) oraz decyzją nr 631/06 wojewody
mazowieckiego z dnia 26 kwietnia 2006 r. (l.dz.
SPW.VI.RC.7728-29/06)] przedmiotowa nieruchomość
znajduje się w trwałym zarządzie Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j.: Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) trwały zarząd
jest formą prawną władania nieruchomością
przez jednostkę organizacyjną. Ponadto w myśl
art. 43 ust. 2 ww. ustawy jednostka organizacyjna
sprawująca trwały zarząd nieruchomością ma prawo
do korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia
działalności należącej do zakresu jej działania,
do rozbudowy, odbudowy i przebudowy nieruchomości
za zgodą organu nadzorującego oraz
oddania nieruchomości lub jej części w najem,
dzierżawę albo użyczenie na czas nie dłuższy, niż
został ustanowiony trwały zarząd, z równoczesnym
zawiadomieniem właściwego organu i organu
nadzorującego, jeżeli umowa jest zawierana na
czas oznaczony do 3 lat, albo za zgodą tych organów,
jeżeli umowa jest zawierana na czas oznaczony
dłuższy niż 3 lata.
Aktualnie w księdze wieczystej KW Nr 319501
obejmującej przedmiotową nieruchomość brak jest
wpisu odnośnie sprawowania przez MSWiA trwałego
zarządu nad lotniskiem „Warszawa-Babice”.
W celu utrzymania infrastruktury lotniskowej
w aglomeracji warszawskiej dla potrzeb lotnictwa
służb porządku publicznego oraz lotnictwa ogólnego
utworzony został − na podstawie decyzji nr 557 ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia
29 grudnia 2000 r. − zakład budżetowy Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji „Lotnisko
Warszawa-Babice”.
Zgodnie z ww. decyzją przedmiotem działalności
zakładu jest odpłatna działalność lotnicza, a w szczególności:
1) zabezpieczenie funkcjonowania lotniska dla
potrzeb lotnictwa w służbie porządku publicznego,
lotnictwa będącego w służbie celnej oraz lotnictwa
cywilnego,
2) prowadzenie działalności lotniczej w zakresie
wsparcia działań lotnictwa służb porządku publicznego,
3) wykonywanie przewozów lotniczych dla potrzeb
organów administracji rządowej oraz innych
zleceniodawców,
4) organizowanie lub współpraca przy organizacji
na terenie lotniska Warszawa-Babice imprez masowych
o charakterze kulturalnym, sportowym lub
gospodarczym.
Zakład budżetowy MSWiA „Lotnisko Warszawa-
-Babice” pełni funkcję administratora oraz zarządzającego
terenem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż podmiot
zarządzający lotniskiem lotnictwa służb porządku
publicznego MSWiA (zakład budżetowy MSWiA
„Lotnisko Warszawa-Babice”) nie został dotychczas
wpisany do rejestru lotnisk cywilnych. Jednakże
należy zaznaczyć, iż na mocy rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 19 maja 2005 r.
w sprawie warunków i zasad wykorzystywania
lotnisk lotnictwa służb porządku publicznego
przez lotnictwo cywilne oraz obowiązków zarządzających
tymi lotniskami (Dz. U. Nr 102, poz.
854) i wydanej na tej podstawie decyzji nr 162 ministra
SWiA z dnia 21 grudnia 2005 r. w sprawie
udostępnienia lotniska lotnictwa służb porządku
publicznego „Warszawa-Babice” dla lotnictwa cywilnego
− w dniu 23 grudnia 2005 r. dyrektor zakładu
złożył do prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego
wniosek o wpisanie lotniska Warszawa-Babice
do rejestru lotnisk cywilnych.
Ponadto wskazać należy, iż zakład budżetowy
MSWiA „Lotnisko Warszawa-Babice”(jako zarządzający
lotniskiem wpisanym do rejestru lotnisk lotnictwa
służb porządku publicznego) prowadzi działalność
gospodarczą zgodnie z ogólnymi przepisami
określającymi działalność zakładów budżetowych.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż MSWiA
w okresie od dnia 1 lutego do dnia 22 czerwca 2007 r.
przeprowadziło kontrolę problemową dotyczącą
sposobu realizacji zapisów decyzji nr 557 ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 29
grudnia 2000 r. w sprawie utworzenia zakładu budżetowego
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji „Lotnisko Warszawa-Babice”.
Obecnie prowadzona jest szczegółowa analiza protokołu
z przedmiotowej kontroli, która pozwoli na
wypracowanie docelowej koncepcji zagospodarowania
i wykorzystania lotniska „Warszawa-Babice”,
z uwzględnieniem potrzeb lotnictwa w służbie
porządku publicznego oraz prawidłowych zasad
zarządzania nieruchomościami stanowiącymi
własność Skarbu Państwa.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki

699
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie zapowiadanych przez warszawską
Policję wniosków o tymczasowe aresztowania
kierowców, sprawców potrąceń (671)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-671/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP,
pana Grzegorza Karpińskiego, z dnia 4 lutego 2008 r.
w sprawie zapowiadanych przez warszawską Policję
wniosków o tymczasowe aresztowanie kierowców –
sprawców potrąceń uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
W Wydziale Ruchu Drogowego Komendy Stołecznej
Policji na początku 2008 r. dokonano analizy
wypadków drogowych zaistniałych na terenie
Warszawy w 2007 r. Uwagę zwrócił fakt bardzo dużej
liczby wypadków z udziałem pieszych. W okresie
tym na warszawskich drogach odnotowano 799
tego rodzaju zdarzeń drogowych, co stanowiło 29%
wszystkich wypadków. Podczas tych zdarzeń w wyniku
odniesionych obrażeń zmarły 72 osoby, co stanowiło
36% wszystkich osób, które zginęły w następstwie
wypadków drogowych. Do wypadków
tych dochodziło w różnych miejscach, ale w szczególności
duża ich liczba miała miejsce na wyznaczonych
przejściach dla pieszych lub w obrębie
skrzyżowań, gdzie piesi w zasadzie mają pierwszeństwo
przed pojazdami.
W 2007 r. na terenie Warszawy zaistniało 360
wypadków na przejściach dla pieszych, co stanowiło
44% wypadków z udziałem pieszych, 424 wypadki
na skrzyżowaniach, co stanowiło 52% wypadków
z udziałem pieszych, 20 wypadków na przystankach
komunikacji publicznej, co stanowiło 2% wypadków
z udziałem pieszych, oraz 6 wypadków na chodnikach,
drogach dla pieszych, co stanowiło 1% wypadków
z udziałem pieszych. W 456 przypadkach spośród
ogólnej liczby wypadków z udziałem pieszych
zawinili kierujący pojazdami.
Wobec powyższego, w trakcie udzielania wywiadów
dla prasy kierownictwo WRD KSP poinformowało,
że Policja będzie wykorzystywać wszelkie
możliwości prawne w celu podniesienia bezpieczeństwa
na warszawskich ulicach, w tym również
w uzasadnionych przypadkach będzie występować
do prokuratury o stosowanie środka zapobiegawczego
w postaci tymczasowego aresztowania.
Wskazać należy, że treść przywoływanego
przez pana posła artykułu prasowego nie była autoryzowana,
a przekazanie powyżej opisanych informacji
miało na względzie działanie w ramach
prewencji generalnej i nie odnosiło się do konkretnych
zdarzeń.
Podkreślenia wymaga fakt, iż wnioskowanie do
prokuratury o zastosowanie środka zapobiegawczego
w postaci tymczasowego aresztowania w stosunku
do sprawców wypadków drogowych jest zawsze
szczegółowo rozważane, a wnioski takie są sporządzane
jedynie w sytuacjach przewidzianych w Kodeksie
postępowania karnego – na podstawie
art. 258 § 1–4, ze szczególnym uwzględnieniem
art. 259 § 1–4 K.p.k. W okresie od dnia 1 stycznia
2008 r. do dnia 28 lutego 2008 r. na terenie Warszawy
zostały zarejestrowane 243 wypadki drogowe.
W trakcie czynności na miejscach zdarzeń policjanci
WRD KSP zatrzymali do wyjaśnienia 17 osób. W stosunku
do jednej osoby wystąpiono do prokuratury
o sporządzenie wniosku o zastosowanie przez sąd
środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego
aresztowania (sprawa nie dotyczyła potrącenia pieszego).
Niezależnie od powyższego pragnę zapewnić
pana posła, że na szczeblu kierownictwa Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji nie została
podjęta decyzja w sprawie wzmożenia działań
w kierunku obligatoryjnego wnioskowania o stosowanie
aresztu tymczasowego wobec sprawców potrąceń.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie przekształcenia praw własności
do lokali w związku z wejściem w życie ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (674)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Grzegorza Tobiszowskiego
(nr SPS-024-674/08) z dnia 20 lutego 2008 r. w sprawie
przekształcenia praw własności do lokali w związku
z wejściem w życie ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 125, poz. 873), uprzejmie informuję, co następuje.
Odnosząc się do kwestii przebiegu procedury
przekształceń lokatorskich lub własnościowych
spółdzielczych praw do lokali, jak również najmu
w odrębną własność, w zakresie liczby zrealizowa-

700
nych wniosków w stosunku do liczby złożonych wyjaśniam,
iż ministerstwo nie jest uprawnione do żądania
tego typu danych od spółdzielni mieszkaniowych.
Jednakże w wyniku współpracy z organizacjami
zrzeszającymi spółdzielnie mieszkaniowe uzyskane
zostały informacje obrazujące przebieg realizacji
wniosków dotyczących wykupu mieszkań od
spółdzielni.
Według szacunkowych danych Związku Rewizyjnego
Spółdzielni Mieszkaniowych RP do końca listopada
2007 r. na 917 tys. złożonych we wszystkich
spółdzielniach w Polsce wniosków o przekształcenie
tytułu prawnego załatwionych zostało 396 tys.,
tj. ok. 43% wniosków. Natomiast według danych na
dzień 10 stycznia br. Małopolskiego Związku Rewizyjnego
uzyskanych z części spółdzielni wynika, że
zaawansowanie to wynosiło 63%. Podobny wynik
uzyskały śląskie spółdzielnie.
Ponadto Zarząd Małopolskiego Związku Rewizyjnego
Spółdzielni Mieszkaniowych z siedzibą
w Tarnowie przekazał aktualne na dzień 31 stycznia
2008 r. dane dotyczące przekształceń spółdzielczych
praw do lokali na odrębną własność za okres
6 miesięcy od dnia wejścia w życie nowelizacji ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o spółdzielniach mieszkaniowych.
Informacja ta dotyczy 105 spółdzielni
zrzeszonych w tym związku z terenu województw:
małopolskiego, podkarpackiego, części świętokrzyskiego
i części śląskiego. Z danych wynika, że na
ogół wniosków o przekształcenie lokali złożonych na
dzień 31 lipca 2007 r. i po tej dacie – do dnia 31 stycznia
2008 r. – w liczbie 30 250 zostało przekształconych
aktami notarialnymi 22 905 lokali, tj. 76%
ogółu złożonych wniosków.
Warto również wspomnieć, iż pomimo ponadpółrocznego
terminu obowiązywania znowelizowanej
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych do ministerstwa
wciąż napływa liczna korespondencja dotycząca
przekształceń własnościowych. Podmioty
wnoszące pisma zwracają uwagę na fakt, iż nie
wszystkie spółdzielnie w ustawowym terminie
trzech miesięcy dopełniają obowiązku przeniesienia
własności lokalu.
Ustanowienie tak krótkiego terminu realizacji
wniosków, nieuwzględniającego wymogów prawnoproceduralnych,
jakie obowiązują przy notarialnym
zbywaniu nieruchomości, stworzyło części spółdzielni
mieszkaniowych problemy i konflikty między osobami
uprawnionymi a zarządami spółdzielni. Trudno
ocenić, na ile są to konflikty powstałe wyłącznie
z winy organów spółdzielni, czy wynikają one z innych
uwarunkowań, zwłaszcza „kolejek” do notariuszy.
Często wina leży po stronie osób uprawnionych
do ubiegania się o przekształcenie. Przykładem
powyższego jest fragment wyjaśnień Przemyskiej
Spółdzielni Mieszkaniowej, przekazanych do ministerstwa
w dniu 6 marca br., z którego wynika, że
„wiele aktów notarialnych nie może dojść do skutku
pomimo wyznaczenia terminu ich sporządzenia
z winy samych wnioskodawców, którzy próbują zataić
niezbędne w czasie podpisywania aktu notarialnego
fakty, nie regulują należności lub nie sprawdzili
wcześniej wyłożonych uchwał, a bywa również
tak, że uciekają nam ustalone już terminy w związku
z brakiem możliwości sprawdzenia przez notariuszy
zapisów ksiąg wieczystych, które w związku
z systemem elektronicznym znajdują się poza sądami
i dostęp do nich jest niemożliwy”.
Podsumowując, można stwierdzić, że pomimo
występujących problemów następuje systematyczny
postęp w realizacji wspomnianych wniosków.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
na zapytanie posła Tomasza Lenza
w sprawie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
(677)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
posła Tomasza Lenza dotyczącym nieprzejęcia
do prowadzenia przez ministra środowiska Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi, przesłanym pismem
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-677/08,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem środowiska
a powiatem tucholskim warunkiem przejęcia
przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 r., w części 41: Środowisko, środków na finansowanie
działalności tej szkoły. W związku z tym,
iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały ujęte
w ustawie budżetowej na 2008 r., w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma podstaw
prawnych do prowadzenia i finansowania szkoły
w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przeznaczone
na finansowanie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
zostały zabezpieczone w ramach części oświatowej
subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspozycji
organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchomego
i ruchomego, są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dniu
16 lipca 2007 r. ze Starostwem Powiatowym w Tucholi
negocjacje nie zakończyły się przejęciem Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.

701
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Licealnych
i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomiędzy
Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśniczym
Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora generalnego
Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z treścią
§ 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej notarialnie
pomiędzy Zarządem Powiatu w Tucholi
a dyrektorem generalnym LP, w imieniu którego
działał nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowiedzenie
umowy jest m.in. obwarowane sześciomiesięcznym
okresem wypowiedzenia i może być skuteczne
na koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przejęcie
mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej, były działania zmierzające
do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozumienia
stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Leśnych
w Tucholi. Niestety działania starostwa
w tym zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji. Nie
dokonało oficjalnego złożenia oświadczenia woli
rozwiązania umowy użytkowania na ręce nadleśniczego
Nadleśnictwa Tuchola, co w konsekwencji
uniemożliwiło mi podjęcie stosownych działań
w tej sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi,
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postanowień
ww. porozumienia, a co za tym idzie do przejęcia
i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania starostwa
tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funkcjonuje
na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdzających
rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarządzania
Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wątpliwości,
o których mowa, nie sposób było rozstrzygnąć
do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zaproponowałem
Starostwu Powiatowemu w Tucholi podpisanie
aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca
2007 r., zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół
Leśnych w Tucholi z 1 stycznia 2008 na 1 stycznia
2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, zapewnienie
możliwości uczestnictwa dyrektora szkoły
i kadry pedagogicznej do udziału we wszystkich
formach doskonalenia zawodowego organizowanych
dla szkół leśnych prowadzonych przeze mnie od 1
stycznia 2008 r., a także do kontynuowania współpracy
Lasów Państwowych ze szkołą w zakresie
praktycznej nauki zawodu na dotychczasowych zasadach.
Niestety, propozycja ta została przez starostwo
w Tucholi dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem prowadzony
był indywidualnie z uwagi na zróżnicowaną
sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić, iż dyrektor i pracownicy Departamentu
Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii zarówno
w starostwie tucholskim, jak i w szkole,
a także w ministerstwie, niż miało to miejsce
w przypadku innych starostw. Rozmowy te od początku
były niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało
różne stanowiska, co dodatkowo utrudniało
porozumienie. Zespół Szkół Leśnych w Tucholi
nie jest jedyną nieprzejętą szkołą leśną. Ustawa
o systemie oświaty nie nakłada obowiązku przejmowania
szkół leśnych, lecz daje taką możliwość na
drodze porozumienia stron, którego w tym przypadku
zabrakło ze strony starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 średnich
szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od zawsze
były i są największymi centrami edukacji leśnej
w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geograficzne
i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą liczbą
miejsc w internatach, umożliwiają naukę młodzieży
z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w których
prowadzi się kształcenie w zawodzie np. technika
leśnika. Niestety, często nie dysponują one wyspecjalizowaną
kadrą pedagogiczną, pod okiem której
powinno odbywać się kształcenie w zakresie przedmiotów
i praktycznej nauki zawodu. Położenie tych
placówek często uniemożliwia odbywanie praktyk
w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowanie
do pracy zawodowej w strukturach Lasów Państwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych, wprowadzając w to miejsce inne zawody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za zakończony.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski

702
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Janusza Krasonia
w sprawie przyczyn nieratyfikowania
konwencji Rady Europy o przeciwdziałaniu
handlu ludźmi (679)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-679/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Janusza Krasonia w sprawie przyczyn nieratyfikowania
konwencji Rady Europy w sprawie działań
przeciwko handlowi ludźmi, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, w porozumieniu z ministrem spraw
zagranicznych, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Zgodnie z art. 14 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r.
o umowach międzynarodowych (Dz. U. Nr 39, poz. 443,
z późn. zm.) minister spraw wewnętrznych i administracji
przeprowadził w okresie od października
2006 r. do maja 2007 r. uzgodnienia międzyresortowe
projektu wniosku o ratyfikację konwencji Rady
Europy w sprawie działań przeciwko handlowi ludźmi,
sporządzonej w Warszawie dnia 16 maja 2005 r.
Po zakończeniu uzgodnień w dniu 14 maja 2007 r.
wniosek o ratyfikację ww. konwencji skierowany został
do sekretarza Rady Ministrów za pośrednictwem
ministra spraw zagranicznych.
W dniu 25 października 2007 r. dyrektor Departamentu
Prawno-Traktatowego Ministerstwa Spraw
Zagranicznych zwrócił się do MSWiA z prośbą o dokonanie
aktualizacji załączników do konwencji oraz
zgłosił dodatkowe uwagi dotyczące różnic w terminologii
zawartej w oświadczeniu do konwencji.
Z uwagi na przedterminowe wybory do parlamentu
RP oraz powołanie nowego składu Rady Ministrów
zaistniała potrzeba sporządzenia nowego
wniosku o ratyfikację konwencji oraz przeprowadzenia
ponownych uzgodnień międzyresortowych, które
zakończyły się w dniu 11 lutego 2008 r.
Pismem z dnia 13 lutego 2008 r. minister SWiA
skierował do sekretarza Rady Ministrów za pośrednictwem
ministra spraw zagranicznych nowy wniosek
o ratyfikację ww. konwencji Rady Europy.
W dniu 11 marca 2008 r. minister spraw zagranicznych
przedłożył wniosek Radzie Ministrów celem
podjęcia uchwały.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Adama Gawędy
w sprawie podatku dochodowego
od osób fizycznych przy przekształcaniu
mieszkań spółdzielczych, które były
mieszkaniami zakładowymi przejętymi
nieodpłatnie od zakładów pracy
na rzecz spółdzielni mieszkaniowych (680)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzymanym
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r. zapytaniem
pana posła Adama Gawędy, w sprawie podatku
dochodowego od osób fizycznych przy przekształcaniu
mieszkań spółdzielczych, które były mieszkaniami
zakładowymi przejętymi nieodpłatnie od zakładów
pracy na rzecz spółdzielni mieszkaniowych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ad.1. W dniu 22 stycznia 2008 r. wpłynęło do Ministerstwa
Finansów pismo pełnomocnika Krajowego
Związku Lokatorów i Spółdzielców pana Janusza
Tarasiewicza z dnia 19 stycznia 2008 r., dotyczące
podatku dochodowego od osób fizycznych w związku
z przekształceniem mieszkań.
W wystąpieniu autor pisma dokonał opisu tematyki
związanej z przekształceniem lokali mieszkalnych
zakładowych na mieszkania wchodzące w skład
zasobów spółdzielni mieszkaniowej. Po dokonaniu
opisu stanu faktycznego sprawy pan Janusz Tarasiewicz
zadał pytanie, czy najemcy byłych mieszkań
zakładowych są zwolnieni z podatku dochodowego
od osób fizycznych?
Zgodnie z art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8,
poz. 60 ze zm.) minister finansów, na pisemny wniosek
zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej
sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego
(interpretację indywidualną). Minister
finansów, zgodnie z art. 14b § 6 ustawy Ordynacja
podatkowa, upoważnił, w drodze rozporządzenia
z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia
do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego
(Dz. U. Nr 112 poz. 770), do wydawania interpretacji
dyrektorów Izb Skarbowych w Bydgoszczy,
Katowicach, Poznaniu i Warszawie.
W związku z powyższym wnioski o udzielenie interpretacji
indywidualnych wpływające do ministerstwa
finansów przesyłane są do organów upoważnionych.
Procedura ta zastosowana została również
w przedmiotowej sprawie. Pismem z dnia 26 stycznia
2008 r., znak AP6-068/95/PRJ/08/MB-214/08,
zapytanie pana Janusza Tarasiewicza zostało przekazane
do Izby Skarbowej w Katowicach Biura Krajowej
Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej do
rozpatrzenia według właściwości. Kopię w/w pisma
otrzymał również pan Janusz Tarasiewicz.

703
Ad. 2. W dniu 24 stycznia 2008 r. minister finansów,
działając na podstawie art. 14a ustawy Ordynacja
podatkowa, w piśmie znak DD3/033/5/
IMD/08/94, wydał interpretację ogólną przepisów
prawa podatkowego dotyczącą obowiązku podatkowego
w podatku dochodowym od osób fizycznych
przy dokonywaniu przekształceń własnościowych
mieszkań spółdzielczych stosownie do postanowień
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116,
z późn. zm.).
W interpretacji tej zostały przytoczone stosowne
regulacje zawarte w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych
dotyczące przekształceń własnościowych
w spółdzielniach mieszkaniowych, określające zasady,
powodujące, iż dotychczasowi członkowie spółdzielni,
którym przysługuje spółdzielcze lokatorskie
prawo do lokalu mieszkalnego oraz najemcy lokali
spółdzielczych, nabywają własność zajmowanych lokali
mieszkalnych.
Wynika z niej również, iż jeśli przeniesienie własności
lokalu odbywa się zgodnie z w/w zasadami, to
nie powstaje przychód podlegający opodatkowaniu
podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tytułu
realizacji przedmiotowej umowy. W konsekwencji
przedmiotowa czynność nie rodzi obowiązku w zakresie
podatku dochodowego od osób fizycznych.
Zatem uchylenie z dniem 31 lipca 2007 r. art. 122
w ustawie o spółdzielniach mieszkaniowych nie
zmienia na gruncie ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych sytuacji prawno-podatkowej
członków spółdzielni, którzy po wejściu w życie ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873)
zawarli umowę przeniesienia własności lokalu, zgodnie
z obwiązującymi w tym zakresie regulacjami.
Omawiana interpretacja ogólna z dnia 24 stycznia
2008 r. została również zamieszczona na stronach
internetowych Ministerstwa Finansów.
Odnosząc się do zarzutu pana posła Adama Gawędy,
dotyczącego sprzeczności interpretacji indywidualnej
z dnia 13 grudnia 2007 r., znak IBPB2/
415-167/07/MK, z powołaną interpretacją ogólną
ministra finansów, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Interpretacja indywidualna z dnia 13 grudnia
2007 r., znak IBPB2/415-167/07/MK, została wydana
na wniosek Spółdzielni Mieszkaniowej „Jas-Mos”
w Jastrzębiu Zdroju. W złożonym wniosku wnioskodawca,
przedstawiając jednocześnie własne stanowisko
w sprawie, zadał w zakresie podatku dochodowego
od osób fizycznych dwa pytania:
1. Czy przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 93 ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze
zm.) zwolnienie przedmiotowe dotyczące dochodów
uzyskanych z tytułu zakupu zakładowych budynków
mieszkalnych lub lokali mieszkalnych przez dotychczasowych
najemców – w wysokości odpowiadającej
różnicy między ceną rynkową tych budynków
lub lokali, a ceną zakupu, dotyczy również przypadków,
w których najemca byłego lokalu zakładowego,
znajdującego się w chwili obecnej w zasobach spółdzielni
mieszkaniowej, dokonuje zakupu takiego lokalu,
czy też wskazane zwolnienie dotyczy wyłącznie
przypadków nabycia lokalu przez najemcę od
zakładu pracy? W ocenie Spółdzielni Mieszkaniowej
Jas-Mos zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 93
nie ma zastosowania w omawianym przypadku;
2. Czy w związku ze skreśleniem art. 122 z ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych,
w wyniku wejścia w życie nowelizacji tej
ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. przyjmować należy,
że różnica między wartością rynkową lokalu
mieszkalnego nabywanego przez członka spółdzielni
a ceną zakupu lokalu, jest dochodem nabywcy
podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym
od osób fizycznych? Zdaniem Spółdzielni
Mieszkaniowej Jas-Mos w tym przypadku powstaje
dochód do opodatkowania.
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w w/w
interpretacji indywidualnej z dnia 13 grudnia 2007 r.,
znak: IBPB2/415-167/07/MK, udzielił odpowiedzi na
zadane pytania i stwierdził::
Ad.1. Stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe,
ponieważ zwolnienie, o którym mowa w art. 21
ust. 1 pkt 93 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych, dotyczy dochodu uzyskanego z tytułu
zakupu zakładowego lokalu mieszkalnego przez dotychczasowego
najemcę. Nie ma natomiast zastosowania
do mieszkania wchodzącego w skład spółdzielni
mieszkaniowej, które straciło status mieszkania
zakładowego w wyniku jego przejęcia przez
spółdzielnię mieszkaniową.
Ad.2. Stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe,
ponieważ uchylenie art. 122 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych nie zmienia sytuacji
prawno-podatkowej członka spółdzielni, który zawarł
umowę przeniesienia własności lokalu zgodnie
z obowiązującą po nowelizacji regulacją, nie ma bowiem
przysporzenia majątkowego po stronie członka
spółdzielni. W związku z tym nie powstaje przychód
podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym
od osób fizycznych, a na spółdzielni nie ciąży
obowiązek wystawienia PIT-8C.
Odpowiadając na zarzuty pana posła Adama Gawędy,
pragnę poinformować Pana Marszałka, że interpretacja
ogólna ministra finansów z dnia 24 stycznia
2008 r. w ogóle nie odnosiła się do zagadnienia
poruszanego w pkt 1 interpretacji indywidualnej
z dnia 13 grudnia 2007 r., a zatem do możliwości zastosowania
zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1
pkt 93 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
przy wykupie mieszkań spółdzielczych, które
były poprzednio lokalami zakładowymi. Zatem nie
można mówić o niezgodności interpretacji indywidualnej
z interpretacją ogólną ministra finansów.
We wstępnej ocenie ministra finansów można zatem
interpretację indywidualną z dnia 13 grudnia

704
2007 r. uznać za prawidłową. Nie oznacza to również
sprzeczności z interpretacją ogólną ministra finansów,
gdyż w sytuacji opisanej przez wnioskodawcę
(Spółdzielnię Mieszkaniową Jas-Mos) zgodnie
z interpretacją ogólną, w przypadku najemców lokali
spółdzielczych, którzy nabywają własność zajmowanych
lokali mieszkalnych, nie powstaje przychód
podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym
od osób fizycznych. Oznacza to, że rozważanie, czy
w przedmiotowej sprawie może znaleźć zastosowanie
zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt
93 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
jest zbędne.
Niemniej jednak dla rzetelnej oceny przedmiotowej
sprawy Ministerstwo Finansów wystąpiło do
Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z prośbą
o przesłanie całości akt sprawy dotyczących interpretacji
indywidualnej z dnia 13 grudnia 2007 r., celem
ich ponownego przeanalizowania.
Pragnę również poinformować, że każdy z najemców
lokali mieszkalnych należących do spółdzielni
mieszkaniowych, ma prawo zwrócić się do właściwego
organu upoważnionego z wnioskiem o wydanie
interpretacji indywidualnej w swojej konkretnej
sprawie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że powoływanie
się przez inne spółdzielnie mieszkaniowe na interpretację
indywidualną z dnia 13 grudnia 2007 r.
jest pozbawione podstawy prawnej. Interpretacja indywidualna
wydawana jest dla określonego wnioskodawcy
i w odniesieniu do konkretnego stanu faktycznego.
Dodatkowo stwierdzić należy, że – w świetle
powyższych rozważań – rozpowszechnianie części
treści interpretacji w sytuacji, gdy w związku ze
sposobem sformułowania pytania nie mogła odnieść
się ona do wszystkich aspektów sprawy, jest mylące
i wprowadza w błąd najemców lokali mieszkalnych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Wojciecha Szaramy
w sprawie planów Ministerstwa
Skarbu Państwa związanych ze sprzedażą
udziałów w Wojewódzkim Parku Kultury
i Wypoczynku im. Jerzego Ziętka w Chorzowie
(681)
W odpowiedzi na pismo z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-024-681/08, przekazujące zapytanie posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, pana Wojciecha
Szaramy, w sprawie zamiarów Ministerstwa
Skarbu Państwa wobec Wojewódzkiego Parku Kultury
i Wypoczynku im. gen. Jerzego Ziętka SA
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Wojewódzki Park Kultury i Wypoczynku im. gen.
Jerzego Ziętka SA został zakwalifikowany jako spółka,
w której Skarb Państwa nie powinien posiadać
akcji. Forma zbycia posiadanego przez Skarb Państwa
pakietu nie została na dzień dzisiejszy przesądzona.
Zbycie pakietu może odbyć się poprzez nieodpłatne
przekazanie akcji województwu śląskiemu,
jednak do chwili obecnej nie wpłynął taki wniosek
ze strony województwa.
Inną formą zbycia pakietu akcji jest ich umorzenie.
Pakiet akcji posiadany aktualnie przez Skarb
Państwa został objęty na skutek udzielenia pomocy
publicznej w wysokości 12 200 000 zł w 2005 r.
Z uwagi na fakt, iż plan restrukturyzacji spółki będący
niezbędnym elementem udzielonej pomocy publicznej
nie jest w pełni realizowany (m.in. na skutek
niewydzielenia ogrodu zoologicznego ze struktur
spółki), może zaistnieć konieczność zwrotu uzyskanej
pomocy i umorzenia akcji Skarbu Państwa.
Skutkowałoby to posiadaniem przez województwo
śląskie 100% akcji spółki.
Obecnie trwają analizy prawne mające na celu
stwierdzenie, czy i ewentualnie kiedy możliwe jest
przekazanie nieodpłatnie akcji objętych w zamian
za udzieloną pomoc publiczną. W przypadku stwierdzenia,
że akcje nie mogą być przekazane nieodpłatnie,
zaistnieje konieczność wypracowania innej formy
zbycia akcji.
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jan Bury
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie budowy obwodnicy miasta Żnina
(682)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpień Pana Marszałka z dnia 20 lutego br.
(SPS-024-682/08 oraz SPS-024-684/08) przekazuję
odpowiedź na zapytania pana posła Tomasza Latosa
z dnia 6 lutego 2008 r., dotyczące projektów indywidualnych
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
W odniesieniu do zapytania na temat budowy obwodnicy
Żnina w ciągu drogi S5 uprzejmie informu-

705
ję, że realizacja tej inwestycji przewidywana jest
w ramach odcinka Bydgoszcz–Żnin, znajdującego
się na liście projektów podstawowych.
W odpowiedzi na zapytanie odnoszące się do budowy
drogi ekspresowej S10 uprzejmie informuję, że
lista projektów indywidualnych została przygotowana
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego jako
Instytucję Zarządzającą dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na bazie propozycji
zgłoszonych przez instytucję pośredniczącą, którą
w przypadku projektów transportowych jest Ministerstwo
Infrastruktury. Wskazany w pytaniu
pana posła Latosa odcinek drogi S10 pomiędzy Toruniem
a Bydgoszczą nie został zgłoszony do MRR
jako propozycja projektu indywidualnego. Jednak
zgodnie z Wytycznymi w zakresie jednolitego systemu
zarządzania i monitorowania projektów indywidualnych,
zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju minister rozwoju regionalnego może aktualizować
listę projektów indywidualnych dwukrotnie
w ciągu roku – w terminie do 31 lipca i 31 grudnia.
Aktualizacja odbywa się na wniosek instytucji
pośredniczącej, po weryfikacji propozycji przez
MRR. Pragnę jednak zwrócić uwagę na ograniczoną
pulę środków dostępnych na rozbudowę infrastruktury
drogowej w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie pominięcia budowy
Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów
Komunalnych „Pałuki” w Wawrzynkach
k. Żnina przy realizacji projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 (683)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Tomasza Latosa, przesłane
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego br.
(znak: SPS-024-683/08), w sprawie pominięcia budowy
Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów Komunalnych
„Pałuki” w Wawrzynkach k. Żnina przy realizacji
projektów w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” pragnę przedstawić
następujące wyjaśnienie.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę oddziaływania
projektu, zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
W zakresie priorytetu II: Gospodarka odpadami
i ochrona powierzchni ziemi utrzymano projekty,
dla których wnioski o dofinansowanie zostały przekazane
Komisji Europejskiej w latach 2004–2006,
a które z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–
–2006 nie uzyskały dofinansowania. Ponadto na liście
znalazły się jedynie inwestycje dotyczące budowy
zakładów termicznego unieszkodliwiania odpadów,
o dużej skali oddziaływania i znacznym stopniu
skomplikowania ze względu na swoje oddziaływanie
na środowisko przyrodnicze i społeczne, które
wymagają szczególnego monitorowania przygotowania
do realizacji w celu jak najefektywniejszej późniejszej
realizacji. Projekt pn. Budowa regionalnego
Zakładu Unieszkodliwiania Odpadów Komunalnych
– Pałuki w miejscowości Wawrzynki, gmina Żnin, ze
względu na swój standardowy, powtarzalny charakter
jest rekomendowany do udziału w procedurze
konkursowej.
Chciałabym podkreślić, że procedura konkursowa
pozwoli na skierowanie pomocy finansowej na
realizację projektów w najwyższym stopniu przygotowanych
do realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i szybsze wykorzystanie środków unijnych.
Wszystkie projekty, zarówno te już umieszczone
na liście, jak i biorące udział w konkursie, będą
oceniane według tego samego zestawu kryteriów.
W związku z zatwierdzeniem 6 marca br. przez Komitet
Monitorujący PO IiŚ kryteriów wyboru projektów
niezwłocznie zostaną uruchomione pierwsze
konkursy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Minister
Elżbieta Bieńkowska

706
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie budowy drogi ekspresowej S10 (684)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpień Pana Marszałka z dnia 20 lutego br.
(SPS-024-682/08 oraz SPS-024-684/08) przekazuję
odpowiedź na zapytania pana posła Tomasza Latosa
z dnia 6 lutego 2008 r., dotyczące projektów indywidualnych
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”.
W odniesieniu do zapytania na temat budowy obwodnicy
Żnina w ciągu drogi S5 uprzejmie informuję,
że realizacja tej inwestycji przewidywana jest
w ramach odcinka Bydgoszcz–Żnin, znajdującego
się na liście projektów podstawowych.
W odpowiedzi na zapytanie odnoszące się do budowy
drogi ekspresowej S10 uprzejmie informuję,
że lista projektów indywidualnych została przygotowana
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
jako Instytucję Zarządzającą dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na bazie
propozycji zgłoszonych przez instytucję pośredniczącą,
którą w przypadku projektów transportowych
jest Ministerstwo Infrastruktury. Wskazany
w pytaniu pana posła Latosa odcinek drogi S10
pomiędzy Toruniem a Bydgoszczą nie został zgłoszony
do MRR jako propozycja projektu indywidualnego.
Jednak zgodnie z Wytycznymi w zakresie
jednolitego systemu zarządzania i monitorowania
projektów indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1
ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju minister rozwoju regionalnego
może aktualizować listę projektów indywidualnych
dwukrotnie w ciągu roku – w terminie
do 31 lipca i 31 grudnia. Aktualizacja odbywa
się na wniosek instytucji pośredniczącej, po weryfikacji
propozycji przez MRR. Pragnę jednak
zwrócić uwagę na ograniczoną pulę środków dostępnych
na rozbudowę infrastruktury drogowej
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie przyszłości Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi (685)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
posła Tomasza Latosa dotyczącym nieprzejęcia
do prowadzenia przez ministra środowiska Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi, przesłanym pismem
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-685/08,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z postanowieniami porozumienia z dnia
16 lipca 2007 r. zawartego pomiędzy ministrem środowiska
a powiatem tucholskim warunkiem przejęcia
przez ministra środowiska z dniem 1 stycznia
2008 r. prowadzenia Zespołu Szkól Leśnych w Tucholi
było m.in. zapewnienie w ustawie budżetowej
na 2008 r., w części 41: Środowisko, środków na finansowanie
działalności tej szkoły. W związku z tym,
iż środki na prowadzenie szkoły nie zostały ujęte
w ustawie budżetowej na 2008 r., w części, której
dysponentem jest minister środowiska, nie ma podstaw
prawnych do prowadzenia i finansowania szkoły
w Tucholi.
Ponadto informuję, że środki finansowe przeznaczone
na finansowanie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi
zostały zabezpieczone w ramach części oświatowej
subwencji ogólnej (część 82, dział 758, rozdział
75801), którą minister finansów przekazał do dyspozycji
organu prowadzącego, tj. do starosty powiatu
tucholskiego.
Zapewnienie środków finansowych w ustawie
budżetowej, a także posiadanie mienia nieruchomego
i ruchomego są i były warunkiem niezbędnym
w procesie przejmowania wszystkich średnich szkół
leśnych. Pomimo podpisanego porozumienia z dniu
16 lipca 2007 r. ze starostwem powiatowym w Tucholi
negocjacje nie zakończyły się przejęciem Zespołu
Szkół Leśnych w Tucholi z ww. powodów.
Obecnie Zespół Szkół Leśnych i Zespół Szkół Licealnych
i Agrotechnicznych funkcjonuje na mieniu
Skarbu Państwa w zarządzie Lasów Państwowych
na podstawie umowy użytkowania zawartej pomiędzy
Starostwem Powiatowym w Tucholi a nadleśniczym
Nadleśnictwa Tuchola. Tak więc prawo ich
użytkowania przysługuje powiatowi tucholskiemu.
Z informacji podanych przez dyrektora generalnego
Lasów Państwowych wynika, że zgodnie z treścią
§ 6 ust. 1 umowy użytkowania zawartej notarialnie
pomiędzy zarządem powiatu w Tucholi a dyrektorem
generalnym LP, w imieniu którego działał
nadleśniczy Nadleśnictwa Tuchola, wypowiedzenie
umowy jest m.in. obwarowane sześciomiesięcznym
okresem wypowiedzenia i może być skuteczne na
koniec roku szkolnego, tj. 31 sierpnia br.

707
Jedynym rozwiązaniem umożliwiającym przejęcie
mienia przez ministra środowiska, a następnie
przekazanie szkole leśnej, były działania zmierzające
do rozwiązania ww. umowy na podstawie porozumienia
stron w terminie do dnia 31 grudnia 2007 r.,
tak aby umożliwić przekazanie mienia ruchomego
i nieruchomego w użytkowanie Zespołowi Szkół Leśnych
w Tucholi. Niestety działania starostwa w tym
zakresie nie wyszły poza sferę deklaracji. Nie dokonało
oficjalnego złożenia oświadczenia woli rozwiązania
umowy użytkowania na ręce nadleśniczego Nadleśnictwa
Tuchola, co w konsekwencji uniemożliwiło
mi podjęcie stosownych działań w tej sprawie.
Podsumowując, przy braku mienia i środków na
prowadzenie Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi,
stwierdzam, że nie doszło do zrealizowania postanowień
ww. porozumienia, a co za tym idzie do przejęcia
i prowadzenia szkoły leśnej.
Być może wpływ na to miały zobowiązania starostwa
tucholskiego w stosunku do Wyższej Szkoły
Zarządzania Środowiskiem, która bezpłatnie funkcjonuje
na mieniu Skarbu Państwa, doprowadzając
tym samym do uszczuplenia majątku publicznego.
Starostwo nie przedstawiło dokumentów stwierdzających
rozwiązanie umowy z Wyższą Szkołą Zarządzania
Środowiskiem, co dodatkowo komplikowało
sprawę. Funkcjonowanie tego podmiotu na mieniu
Skarbu Państwa budzi wiele zastrzeżeń prawnych,
które muszą zostać niezwłocznie uregulowane. Wątpliwości,
o których mowa, nie sposób było rozstrzygnąć
do 31 grudnia 2007 r.
W związku z powyższym (dwukrotnie) zaproponowałem
Starostwu Powiatowemu w Tucholi podpisanie
aneksu do porozumienia z dnia 16 lipca 2007 r.,
zmieniającego datę przejęcia Zespołu Szkół Leśnych
w Tucholi z 1 stycznia 2008 na 1 stycznia 2009 r.
Zadeklarowałem, w okresie przygotowawczym
do przejęcia Zespołu Szkół Leśnych w Tucholi, zapewnienie
możliwości uczestnictwa dyrektora szkoły
i kadry pedagogicznej do udziału we wszystkich
formach doskonalenia zawodowego organizowanych
dla szkół leśnych prowadzonych przeze mnie od 1
stycznia 2008 r., a także do kontynuowania współpracy
Lasów Państwowych ze szkołą w zakresie
praktycznej nauki zawodu na dotychczasowych zasadach.
Niestety, propozycja ta została przez starostwo
w Tucholi dwukrotnie odrzucona.
Proces negocjacyjny z każdym starostwem prowadzony
był indywidualnie z uwagi na zróżnicowaną
sytuację formalnoprawną szkół. W porozumieniu
zawarte były warunki konieczne do wypełnienia
przez wszystkie starostwa przekazujące szkoły.
Pragnę podkreślić, iż dyrektor i pracownicy Departamentu
Edukacji i Promocji Zrównoważonego
Rozwoju (departamentu odpowiedzialnego za proces
przejmowania średnich szkół leśnych) odbyli o wiele
więcej spotkań poświęconych omawianej kwestii zarówno
w starostwie tucholskim, jak i w szkole,
a także w ministerstwie, niż miało to miejsce w przypadku
innych starostw. Rozmowy te od początku
były niełatwe. Starostwo wielokrotnie prezentowało
różne stanowiska, co dodatkowo utrudniało porozumienie.
Zespół Szkół Leśnych w Tucholi nie jest jedyną
nieprzejętą szkołą leśną. Ustawa o systemie
oświaty nie nakłada obowiązku przejmowania szkół
leśnych, lecz daje taką możliwość na drodze porozumienia
stron, którego w tym przypadku zabrakło ze
strony starostwa.
Wyrażam jednak zadowolenie, że prawie 2-letni
proces negocjacyjny zakończył się przejęciem 10 średnich
szkół leśnych, dla których minister środowiska
jest organem prowadzącym od 1 stycznia 2008 r.
Przejęte i prowadzone obecnie szkoły leśne od zawsze
były i są największymi centrami edukacji leśnej
w Polsce. Z uwagi na swoje położenie geograficzne
i bogatą historię kształcą leśników na bardzo
wysokim poziomie. Szkoły te, dysponując dużą liczbą
miejsc w internatach, umożliwiają naukę młodzieży
z każdej części kraju.
W Polsce istnieje wiele placówek szkolnych, w których
prowadzi się kształcenie w zawodzie np. technika
leśnika. Niestety, często nie dysponują one wyspecjalizowaną
kadrą pedagogiczną, pod okiem której
powinno odbywać się kształcenie w zakresie
przedmiotów i praktycznej nauki zawodu. Położenie
tych placówek często uniemożliwia odbywanie praktyk
w lesie, czego wynikiem jest słabe przygotowania
do pracy zawodowej w strukturach Lasów Państwowych.
Wyrażam pogląd, iż organy prowadzące te szkoły
powinny zrezygnować z kształcenia w specjalnościach
leśnych, wprowadzając w to miejsce inne zawody.
W odniesieniu do szkół potocznie nazywanych
„leśnymi” nie będą podejmowane dalsze działania
zmierzające do ich przejęcia. Tym samym proces
przejmowania średnich szkół leśnych uważam za zakończony.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Tomasza Latosa
w sprawie powołania z dniem 1 kwietnia 2008 r.
nowej spółki PKP Przewozy Międzywojewódzkie
(686)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
Pana Posła Tomasza Latosa (Nr SPS-024-

708
686/08 z dnia 20 lutego 2008 r.) w sprawie powołania
nowej spółki PKP Przewozy Międzywojewódzkie,
uprzejmie informuję, że odpowiedź w powyższej
sprawie została już udzielona pismem Nr TK2-0701-
-6/08 z dnia 20 lutego 2008 r., w związku ze zgłoszonym
przez Pana Posła takim pytaniem na 8.posiedzeniu
Sejmu RP w dniu 6 lutego 2008 r. w trakcie
debaty nad projektem ustawy o transporcie kolejowym.
Odpowiadając na zgłoszone na 8. posiedzeniu
Sejmu w dniu 6 lutego 2008 r. w trakcie debaty nad
projektem ustawy o zmianie ustawy o transporcie
kolejowym pytanie pana posła Tomasza Latosa
w sprawie tworzenia spółki Przewozy Międzywojewódzkie,
uprzejmie wyjaśniam.
Resort infrastruktury przygotował zmianę przyjętej
przez Radę Ministrów w roku ubiegłym „Strategii
dla transportu kolejowego do roku 2013” w części
dotyczącej funkcjonowania kolejowych regionalnych
przewozów pasażerskich. Jako pilne i konieczne
uznano oddłużenie spółki PKP Przewozy Regionalne
sp. z o.o. poprzez dokonanie rekompensaty
z tytułu niepokrytych strat, jakie spółka poniosła
w związku ze świadczeniem pasażerskich usług
przewozowych w ramach wykonywania obowiązku
usług publicznych w okresie 1 października 2001 r.
do 30 kwietnia 2004 r.
Źródłem oddłużenia PKP PR będą środki z podatku
akcyzowego od paliw silnikowych przewidziane
w art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu
infrastruktury transportu lądowego na budowę,
przebudowę, remonty, utrzymanie, ochronę
i zarządzanie infrastrukturą transportu lądowego.
Dlatego w celu pełnego sfinansowania programu inwestycyjnego
realizowanego przez zarządcę infrastruktury
(PLK SA) budżet państwa udzieli pożyczki
PKP SA, która zostanie przekazana PLK SA na
budowę, przebudowę, remonty, utrzymanie i zarządzanie
infrastrukturą. Pożyczka ta będzie spłacona
udziałami PKP PR i akcjami PLK SA. Docelowo
udziały PKP PR zostaną przeniesione na samorządy
województw.
Dokonane w ten sposób usamorządowienie kolejowych
przewozów regionalnych ma przede wszystkim
na celu skupienie na poziomie samorządu
wszystkich podstawowych funkcji związanych z realizacją
zadań przewozowych, tj. organizatora przewozów,
wykonawcy i dofinansowującego przewozy
o charakterze publicznym.
W przedstawionej koncepcji przyjęto, że usamorządowienie
zostanie poprzedzone wydzieleniem ze
spółki PKP PR składników majątku służących do
obsługi przewozów międzywojewódzkich i międzynarodowych
i wniesieniem tych składników do PKP
Intercity SA na zasadzie art.529 § 1 pkt 4 Kodeksu
spółek handlowych. Taki podział spółki ma na celu
pozostawienie w PKP PR tego rodzaju działalności,
co do którego samorządy województw, jako przyszli
właściciele, będą posiadały tytuł do jej dofinansowywania.
Natomiast spółka PKP Intercity SA rozszerzy
swoją ofertę, o pociągi międzywojewódzkie uruchamiane
dotychczas przez PKP PR.
Tak więc potwierdzam, że PKP Przewozy Regionalne
sp. z o.o. będą spółką samorządową, według
przyjętego przez nas harmonogramu, jeszcze w tym
roku. Natomiast nie jest prawdziwa informacja, że
powstanie od 1 kwietnia 2008 r. spółka PKP Przewozy
Międzywojewódzkie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie świadczeń emerytalnych
dla pracowników służb ochrony (687)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 20 lutego br., znak: SPS-024-687/08,
przy którym przesłana została interpelacja pana posła
Jana Kulasa w sprawie świadczeń emerytalnych
dla pracowników służb ochrony, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszła w życie reforma
systemu emerytalnego, która została uregulowana
przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.). Celem reformy było zastąpienie uprzednio
funkcjonującego systemu emerytalnego, będącego
systemem repartycyjnym, opartym na umowie pokoleniowej,
systemem uwzględniającym zmiany zasad
gospodarki rynkowej oraz zmiany demograficzne.
Wobec zmian gospodarczych oraz demograficznych
uprzednio funkcjonującemu systemowi emerytalnemu
groziło załamanie. Zachowanie tego systemu
prowadziłoby do załamania finansów publicznych
bądź znacznego wzrostu podatków albo składek
na ubezpieczenie społeczne.
W zreformowanym systemie emerytalnym utrzymano
dotychczasowe uprawnienia emerytalne dla
ubezpieczonych urodzonych przed dniem 1 stycznia
1949 r. W systemie tym przyjęto, że docelowo uprawnienia
do emerytur będą przysługiwały wszystkim
ubezpieczonym według jednolitych zasad.
Emerytury dla ubezpieczonych urodzonych po
dniu 31 grudnia 1948 r. będą zależały jedynie od
osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego
wynoszącego obecnie w przypadku kobiet 60 lat,
a w przypadku mężczyzn 65 lat. W systemie emerytalnym
zachowane zostały uprawnienia do wcze-

709
śniejszych emerytur dla ubezpieczonych urodzonych
przed dniem 1 stycznia 1949 r. oraz przez okres
przejściowy dla niektórych ubezpieczonych, urodzonych
po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1
stycznia 1969 r., w tym pracowników wykonujących
prace kwalifikowane w dotychczasowych przepisach
jako zatrudnienie w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze, którzy mają za
sobą stosunkowo długi okres opłacania składek na
ubezpieczenie społeczne i zbliżają się do wieku emerytalnego.
Z tym że w przypadku pracowników urodzonych
po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia
1969 r., w tym pracowników wykonujących prace
kwalifikowane w dotychczasowych przepisach jako
zatrudnienie w szczególnych warunkach lub szczególnym
charakterze, emerytury te przysługują ubezpieczonym,
jeżeli nie przystąpili do otwartego funduszu
emerytalnego albo złożą wniosek o przekazanie
środków zgromadzonych na rachunku w otwartym
funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, na dochody budżetu państwa
oraz do dnia 31 grudnia 2008 r. spełnią określone
warunki do uzyskania emerytury.
Dla celów ustalania uprawnień emerytalnych za
pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach
uważa się pracowników zatrudnionych przy
pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz
o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających
wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na
bezpieczeństwo własne lub otoczenia w podmiotach,
w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone
na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego
pracowników zatrudnionych w szczególnych
warunkach lub w szczególnym charakterze
(Dz. U. z 1983 r. Nr 8, poz.43, z późn. zm.).
Przepisy rozporządzenia stosuje się do pracowników
wykonujących prace w szczególnych warunkach
lub w szczególnym charakterze wymienione w rozporządzeniu
oraz w wykazach stanowiących załącznik
do rozporządzenia.
Jeżeli chodzi o pracowników ochrony, to nie zostali
oni objęci regulacjami dotyczącymi pracowników
wykonujących prace w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze.
W zawiązku z tym pracownicy ochrony objęci są
uprawnieniami emerytalnymi na zasadach powszechnych
obowiązujących w zreformowanym systemie
emerytalnym. Należy podkreślić, iż jednym
z założeń reformy emerytalnej było stopniowe likwidowanie
możliwości wcześniejszego przechodzenia
na emeryturę.
Emerytura jest świadczeniem kierowanym do
ubezpieczonych, którzy z racji ukończenia określonego
wieku, starości zaprzestają aktywności zawodowej.
Funkcją emerytury jest zapewnienie dochodów
osobom w podeszłym wieku, które właśnie z racji
osiągniętego wieku i pozostawania przez co najmniej
wymagany okres w ubezpieczeniu społecznym
zaprzestają aktywności zawodowej. Jest ona świadczeniem
o charakterze ubezpieczeniowym.
Należy także wskazać na zasadę przyjętą w zreformowanym
systemie ubezpieczeń społecznych, iż
stopa procentowa składki emerytalnej jest jednakowa
dla wszystkich ubezpieczonych niezależnie od
zagrożeń wynikających z warunków wykonywanej
pracy oraz możliwości nabywania prawa do emerytury
w obniżonym wieku.
Uprawnienia do wcześniejszych emerytur nie mają
odzwierciedlenia ani w wysokości składki emerytalnej,
ani w długości okresu opłacania tej składki.
Przyznanie preferencyjnych uprawnień emerytalnych
pracownikom ochrony mogłoby jedynie spowodować
destabilizację systemu ubezpieczeń społecznych,
a także eskalację żądań różnych grup ubezpieczonych,
którzy z tych uprawnień nie skorzystają,
a będą oczekiwać takich samych uprawnień.
Działania takie byłyby sprzeczne z wprowadzoną
w 1999 r. reformą emerytalną mającą na celu wygaszanie
uprawnień do wcześniejszych emerytur dla
ubezpieczonych urodzonych po dniu 31 grudnia
1948 r., a przed dniem 1 stycznia 1969 r. oraz ustanowieniem
emerytur pomostowych.
Po dniu 31 grudnia 2008 r. ubezpieczeni urodzeni
po dniu 31 grudnia 1948 r., a przed dniem 1 stycznia
1969 r. obok utrzymanych przez okres przejściowy
uprawnień do wcześniejszych emerytur na dotychczasowych
zasadach będą mogli nabywać
uprawnienia do wcześniejszej emerytury z tytułu
zatrudnienia w szczególnych warunkach lub szczególnym
charakterze jedynie w ramach emerytur pomostowych.
Z przedstawionych powodów nie znajduję uzasadnienia
do podejmowania działań w kierunku objęcia
pracowników ochrony preferencyjnymi uprawnieniami
emerytalnymi w stosunku do pozostałych
ubezpieczonych.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Roberta Telusa
i Dariusza Seligi
w sprawie budowy w okolicach miasta Opoczna
dworca kolejowego na Centralnej
Magistrali Kolejowej (688)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie nr SPS-024-688/08 z dnia 20 lutego

710
2008 r. posłów Roberta Telusa i Dariusza Seligi
w sprawie budowy w okolicach miasta Opoczna
dworca kolejowego na Centralnej Magistrali Kolejowej,
uprzejmie informuję, że realizowana obecnie
modernizacja linii CMK ma na celu osiągnięcie parametrów
technicznych umożliwiających prowadzenie
na tej linii pociągów z prędkością V=300 km/h.
Podjęte działania, jak i założenia o realizacji modernizacji
linii do dużych prędkości są spójne zarówno
ze „Strategią rozwoju infrastruktury kolejowej
przyjętej na lata 2007–2013, jak i polityką transportową
na lata dalsze.
Ogłoszenie przetargu na wykonanie „Studium
wykonalności” dla linii E65- Południe dla odcinka
Warszawa–Kraków–Katowice–Zwardoń/Zebrzydowice–granica
państwa, w który również wpisuje się
linia CMK, planowane jest w pierwszym kwartale
2008 r.
W ramach „Studium wykonalności” przedstawione
zostaną koncepcje modernizacyjne przebudowy
infrastruktury kolejowej we wszystkich elementach
linii CMK, z głęboką modyfikacją „linii dojazdowych”
lub budową nowych wraz z wyposażeniem
zmodernizowanej linii w urządzenia techniczne pozwalające
prowadzić ruch pociągów z dużymi prędkościami.
Koncepcje lokalizacyjne będą również
określały warunki budowy nowych lub modernizację
istniejących stacji/mijanek oraz przebudowy połączeń
z liniami kolejowymi. Koncepcje programowo-przestrzenne
przebudowy tej linii konsultowane
będą ze wszystkimi zainteresowanymi stronami,
a zgłaszane wnioski i postulaty zostaną wnikliwie
przeanalizowane przez wykonawców „Studium wykonalności”
i PKP PLK S.A.
W tej sytuacji, mając na względzie dotychczasowe
zainteresowanie oraz zaangażowanie władz samorządowych
i społeczności lokalnych na rzecz budowy
dworca kolejowego w Opocznie, należy oczekiwać dobrej
współpracy władz samorządowych z wykonawcami
„Studium wykonalności”, a po wyborze opcji modernizacji
linii CMK udziału samorządów w finansowaniu
infrastruktury dla obsługi pasażerów.
Przyznawane bowiem środki unijne dla projektów
dotyczących modernizacji linii kolejowych nie obejmują
kosztów budowy infrastruktury dojazdowej oraz infrastruktury
użyteczności publicznej dla obsługi podróżnych,
takich jak dworce i przystanki osobowe.
Odnosząc się do zadanych pytań, informuję, iż na
obecnym etapie nie jest możliwe udzielenie odpowiedzi
w przedmiotowej sprawie. Projekty tego rodzaju
nie były realizowane dotychczas w Polsce i z tego
względu żadne decyzje nie mogą być podejmowane
do czasu wypracowania koncepcji modernizacji linii
CMK, której opracowanie przewidziano w III kwartale
2009 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
O d p o w i e d ź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Waldemara Wrony
w sprawie budowy w miastach i gminach:
Końskie, Stąporków, Kielce, Smyków,
Radoszyce, Słupia Konecka, Fałków,
Gowarczów, Mniów, Miedziana Góra,
Morawica, Strawczyn w woj. świętokrzyskim
boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej w exposé premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego
programu „Boisko w mojej gminie” (689)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP Waldemara Wrony,
przekazane pismem z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn.
SPS-024-689/08), w sprawie budowy w miastach
i gminach: Końskie, Stąporków, Kielce, Smyków,
Radoszyce, Słupia Konecka, Fałków, Gowarczów,
Mniów, Miedziana Góra, Morawica, Strawczyn w woj.
świętokrzyskim boisk ze sztuczną murawą i oświetleniem
w ramach zapowiedzianej w exposé premiera
Donalda Tuska realizacji narodowego programu
„Boisko w mojej gminie”, uprzejmie informuję, że
w Ministerstwie Sportu i Turystyki opracowano
program budowy ogrodzonych i oświetlonych kompleksów
sportowych, obejmujących m.in.: boisko piłkarskie
do mini piłki nożnej, boisko wielofunkcyjne
(piłka siatkowa i koszykowa) i zaplecze szatniowo-
-sanitarne.
W dniu 22 lutego 2008 r. odbyła się uroczysta inauguracja
inauguracji programu budowy boisk wielofunkcyjnych
„Moje Boisko – Orlik 2012”.
Wstępny koszt budowy kompleksu wynosi około
1 mln zł. Zadanie dofinansowywane będzie przez
Ministerstwo Sportu i Turystyki w wysokości do
333 tys. zł (nie więcej niż 33% wartości kosztorysowej).
Pozostałe koszty pokryją urzędy marszałkowskie
(w 1/3) i jednostki samorządu terytorialnego
(również w 1/3) uczestniczące w programie.
W bieżącym roku Ministerstwo Sportu i Turystyki
przeznaczy na program kwotę ok. 180 mln zł.
Podstawowe kryteria, które będą stosowane przy
wyborze projektów, to wykonanie zadania zgodnie
z programem funkcjonalno-użytkowym projektu
Ministerstwa Sportu i Turystyki oraz zakończenie
budowy do 31 grudnia 2008 r.
Formularz wniosku wraz z zasadami jego wypełniania,
wizualizacja oraz kontakt do osoby zajmującej
się niniejszym programem w Departamencie Infrastruktury
Sportowej będą dostępne na stronie
internetowej ministerstwa.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
Minister
Mirosław Drzewiecki

711
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Waldemara Wrony
w sprawie projektu „Kompleksowa
informatyzacja Świętokrzyskiego
Centrum Matki i Noworodka Szpitala
Specjalistycznego w Kielcach” (690)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-690/
08) przekazującego zapytanie Posła na Sejm RP
Pana Waldemara Wrony w sprawie projektu: Kompleksowa
informatyzacja Świętokrzyskiego Centrum
Matki Noworodka Szpitala Specjalistycznego
w Kielcach pragnę uprzejmie poinformować, iż
przedmiotowy wniosek pomimo umieszczenia na liście
rankingowej z powodu ograniczonej puli środków
finansowych przeznaczonych na powyższy cel
nie został rekomendowany do przydzielenia dofinansowania.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Teresy Wargockiej,
Henryka Kowalczyka
i Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie rozbudowy drogi krajowej nr 50
na odcinku przebiegającym przez miejscowość
Stanisławów w powiecie mińskim (693)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pani poseł Teresy Wargockiej oraz panów
posłów Henryka Kowalczyka i Krzysztofa Tchórzewskiego
z dnia 4 lutego 2008 r., przekazanego
przy piśmie z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-
-693/08, w sprawie modernizacji drogi krajowej
nr 50 na odcinku przebiegającym przez Stanisławów,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Dla przedmiotowego odcinka drogi krajowej
nr 50 prowadzone są prace projektowe pod kątem
dostosowania jej do właściwych parametrów technicznych
zapewniających m.in. odpowiednie warunki
bezpieczeństwa ruchu kołowego. Prowadzone
prace projektowe uwzględniają zarówno znaczny
udział ruchu pojazdów ciężkich, jak i ruch pieszy na
fragmentach sąsiadujących z terenami zabudowanymi.
Przedmiotowy projekt obejmuje w szczególności
rozbudowę odcinka drogi krajowej nr 50 przechodzącego
przez Stanisławów. Prowadzone prace dotyczące
fragmentu tej drogi pomiędzy skrzyżowaniami
z drogą wojewódzką nr 637, w szczególności analizy
funkcjonalno-ruchowe oraz ekonomiczne, nie
wykazały koniczności budowy w chwili obecnej obwodnicy
Stanisławowa. Wynika to m.in. z uwarunkowań
przestrzennych istniejącego zagospodarowania
Stanisławowa. Należy bowiem zauważyć, iż występująca
po wschodniej stronie drogi krajowej nr 50
zabudowa stanowi znikomy procent terenów inwestycyjnych
miejscowości. Ponadto obecne granice
pasa omawianej drogi, zagospodarowanie tego pasa,
jak również usytuowanie przyległej zabudowy gwarantują
możliwość:
— rozbudowy obecnych urządzeń drogowych do
parametrów odpowiadających klasie drogi głównej
ruchu przyspieszonego GP,
— prowadzenia ruchu pieszego i rowerowego,
— zabezpieczenia przyległej zabudowy przed hałasem
(poprzez realizację ekranów akustycznych).
W ocenie resortu infrastruktury jako bardziej
uzasadniona wydaje się budowa obwodnicy w ciągu
drogi wojewódzkiej nr 637. Należy bowiem zauważyć,
iż istniejąca droga wojewódzka przechodzi przez
środek miasta, a ruch na niej według generalnego
pomiaru ruchu w 2005 r. jest porównywalny do ruchu
na drodze krajowej nr 50 przechodzącej po
wschodniej stronie miasta. Jednakże należy zauważyć,
iż zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia
2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu
lądowego (Dz. U. z 2005 r. Nr 267, poz. 2251,
z późn. zm.), w odniesieniu do dróg wojewódzkich
zadania w zakresie finansowania budowy, przebudowy,
remontu, utrzymania i ochrony dróg oraz zarządzania
nimi finansowane są przez samorząd województwa.
Odpowiadając na drugie pytanie zawarte w wystąpieniu,
należy zauważyć, iż zgodnie z przepisem
art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych
zasadach przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r. Nr 80,
poz. 721, z późn. zm.), właściwy zarządca drogi składa
wniosek o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji
drogi po uzyskaniu opinii właściwych miejscowo zarządu
województwa, zarządu powiatu oraz wójta
(burmistrza, prezydenta miasta). Zatem należy zauważyć,
że zarządca drogi nie może złożyć wniosku
w sprawie ustalenia lokalizacji drogi wojewodzie lub
staroście bez uzyskania opinii właściwych miejscowo
organów jednostek samorządu terytorialnego.
Jedynie w wyjątkowej sytuacji, gdy opinia taka nie
zostanie wydana w terminie 14 dni od dnia zwrócenia
się o jej wyrażenie, wniosek może być złożony.
W takim przypadku przyjęto w ustawie domniemanie,
iż organy samorządu terytorialnego nie mają

712
żadnych zastrzeżeń do składanego wniosku i w pełni
akceptują jego założenia.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie budowy drogi ekspresowej S5
na odcinku Żnin–Gniezno (694)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania Pana Posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
6 lutego 2007 r., przekazanego przy piśmie z dnia 20
lutego 2008 r., znak: SPS-024-694/08, w sprawie budowy
drogi ekspresowej S5 na odcinku Nowe Marzy–Poznań
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Droga ekspresowa S5 została uznana za kluczową
inwestycję w związku z przyznanym Polsce i Ukrainie
prawem organizacji Mistrzostw Europy w Piłce
Nożnej w 2012 r. W związku z tym w przyjętym przez
Radę Ministrów dniu 25 września 2007 r. Programie
Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012 zaproponowano
przyspieszenie terminów realizacji przedmiotowej
drogi na następujących odcinkach: Nowe
Marzy–Bydgoszcz, Bydgoszcz–Żnin, Żnin–Gniezno,
Gniezno–Poznań (węzeł Kleszczewo).
Odcinek od Nowych Marz do miejscowości Żnin
oraz odcinek Gniezno–Poznań znajdują się na liście
podstawowej projektów indywidualnych Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
z planowanym terminem zakończenia w roku
2011. Jednakże z uwagi na duże potrzeby w zakresie
budowy i przebudowy autostrad i dróg ekspresowych
w Polsce, w stosunku do ograniczonych
środków finansowych, tylko wybrane zadania
mogą być zrealizowane dzięki wsparciu unijnemu
w okresie programowania 2007–2013. Na liście
projektów indywidualnych PO IiŚ na lata 2007–
–2013 wśród projektów rezerwowych umieszczona
została budowa odcinka Żnin–Gniezno z planowanym
terminem zakończenia w 2012 r., co w konsekwencji
oznacza możliwość dofinansowania kosztów
budowy z funduszy unijnych.
Jednocześnie informuję, że odcinki od Nowych
Marz do Gniezna są w chwili obecnej na etapie
wstępnych prac projektowych. Zostało dla nich opracowane
studium techniczno-ekonomiczne, które następnie
było przedmiotem rozpatrywania przez Komisję
Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych działającą
przy Generalnym Dyrektorze Dróg Krajowych
i Autostrad. Przewiduje się, że w pierwszym kwartale
2008 r. zostaną skierowane do właściwych wojewodów
wnioski o wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia
oraz decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi. Uzyskanie
tych decyzji w 2008 r. pozwoli na rozpoczęcie
prac w roku 2009.
Z kolei odcinek Gniezno–Poznań posiada już decyzję
o ustaleniu lokalizacji drogi. Przewidywany
termin uzyskania pozwolenia na budowę to III
kwartał 2008 r., zatem na tym odcinku również budowa
może zostać rozpoczęta w 2009 r. po przeprowadzeniu
procedury przetargowej.
Biorąc pod uwagę obecny stopień zaawansowania
prac na przedmiotowych odcinkach, należy
wskazać, iż w chwili obecnej wskazany w Programie
Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012 termin
zakończenia realizacji tej drogi nie jest zagrożony.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kochanowskiego
w sprawie braku odpowiedzi na postanowienie
Samorządowego Kolegium Odwoławczego
w Gorzowie Wlkp. z dnia 19 stycznia 2005 r.
(696)
Panie Marszałku! W związku z wystąpieniem
Pana Posła Jana Kochanowskiego w sprawie wniosku
pani Marii Burkiewicz dotyczącego stwierdzenia
nieważności decyzji naczelnika gminy Słońsk
z dnia 20 lipca 1995 r. (znak: 6040-13/75), na podstawie
której przejęto na rzecz Skarbu Państwa gospodarstwo
rolne o powierzchni 3,63 ha położone we
wsi Słońsk, uprzejmie wyjaśniam co następuje.
Podstawę prawną przejęcia przedmiotowego gospodarstwa
rolnego na rzecz Skarbu Państwa stanowił
przepis art. 9 i 31 ustawy z dnia 29 maja 1974 r.
o przekazywaniu gospodarstw rolnych na własność
państwa za rentę i spłaty pieniężne (Dz. U. z 1974 r.
Nr 21, poz. 118).
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gorzowie
Wielkopolskim po rozpatrzeniu przedmiotowej
sprawy postanowieniem z dnia 19 maja 2005 r.

713
(znak: SKO/398/G/04) na podstawie art. 65 § 1 Kodeksu
postępowania administracyjnego przekazało
wniosek pani Marii Burkiewicz do rozpatrzenia ministrowi
rolnictwa i rozwoju wsi.
Z uwagi na konieczność uzupełnienia akt sprawy
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi zwróciło się
do pani Marii Burkiewicz z prośbą o nadesłanie brakujących
dokumentów m.in. o akt własności do przejętej
nieruchomości. Ponadto ministerstwo zwróciło
się do Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego w Gorzowie
Wielkopolskim o przesłanie informacji, czy od
dnia 18 sierpnia 2004 r. nastąpiły zmiany w stanie
prawnym przedmiotowej nieruchomości.
Po otrzymaniu żądanych dokumentów sprawa
zostanie niezwłocznie rozstrzygnięta, a o sposobie
jej załatwienia powiadomię Pana Marszałka odrębnym
pismem.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP Romana Koseckiego,
przekazane pismem z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn.
SPS-024-697/08), w sprawie Stadionu Skra w Warszawie,
uprzejmie informuję, iż Ministerstwo Sportu
i Turystyki potwierdza potrzebę budowy na terenie
Warszawy stadionu lekkoatletycznego o standardzie
światowym, spełniającego wymogi Międzynarodowej
Federacji Sportowej do organizacji imprez sportowych
rangi mistrzowskiej.
Jedną z lokalizacji takiego strategicznego dla
sportu polskiego, otwartego obiektu lekkoatletycznego
mogłyby być tereny obecnego Stadionu Skra
w Warszawie.
Ministerstwo Sportu i Turystyki stara się wspierać
w jak największym stopniu zamierzenia inwestycyjne
o szczególnym znaczeniu dla sportu, rekomendowane
przez polskie związki sportowe, ze środków
Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej.
Do tej pory nie wpłynął do ministerstwa wniosek
od jednostki będącej prawnym dysponentem tego terenu
w przedmiocie planowanych na nim inwestycji
sportowych, z poparciem Polskiego Związku Lekkiej
Atletyki.
Jeżeli samorząd miasta przedstawi ministerstwu
plany zagospodarowania terenu Stadionu Skra w zakresie
zlokalizowania na nim obiektu o funkcji lekkoatletycznej
(z określeniem szacunkowych kosztów
budowy) i zgłosi gotowość podjęcia się realizacji tego
przedsięwzięcia inwestycyjnego – ministerstwo potraktuje
to zadanie priorytetowo i rozważy możliwość
jego dofinansowania w ramach „Programu inwestycji
o szczególnym znaczeniu dla sportu”.
Jednocześnie informuję, że z uwagi na bardzo
duże zobowiązania umowne na lata 2008–2010, wynikające
z zaplanowanej kontynuacji zadań przyjętych
do dofinansowania ze środków Funduszu Rozwoju
Kultury Fizycznej w latach ubiegłych, ewentualna
pomoc finansowa w zrealizowaniu tej inwestycji
będzie mogła być udzielona po roku 2010.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Minister
Mirosław Drzewiecki
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Romana Koseckiego
w sprawie Stadionu Skry w Warszawie (697)
O d p o w i e d ź
ministra sportu i turystyki
na zapytanie posła Romana Koseckiego
w sprawie budowy basenu olimpijskiego
dla Akademii Wychowania Fizycznego
w Warszawie (698)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posła na Sejm RP Romana Koseckiego,
przekazane pismem z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn.
SPS-024-698/08), w sprawie budowy basenu olimpijskiego
dla Akademii Wychowania Fizycznego
w Warszawie, uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Sportu i Turystyki potwierdza pilną potrzebę
budowy na terenie AWF Warszawa krytej pływalni
wielozadaniowej (z niecką 50-metrową) dla potrzeb
utworzenia Pływackiego Centrum Szkolenia Olimpijskiego.
Omawianemu przedsięwzięciu inwestycyjnemu
została nadana ranga inwestycji strategicznej dla
rozwoju dyscyplin pływackich w Polsce, co znajduje
potwierdzenie w zatwierdzonym „Programie rozwoju
inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu do
roku 2012”.
Obiekt sportowy, poza swoimi funkcjami wiodącymi,
jakimi są: szkolenie i treningi kadry narodowej
Polskiego Związku Pływackiego i zawodników
Akademickiego Centrum Szkolenia Sportowego, będzie
służył również jako baza dla realizacji zadań
dydaktyczno-naukowych oraz szkolenia młodzieży
warszawskich klubów sportowych i prowadzenia zajęć
rekreacyjnych dla mieszkańców Warszawy.
Biorąc pod uwagę ten wielozadaniowy charakter
obiektu, sfinansowanie budowy wymaga partycypa-

714
cji w kosztach jej realizacji zarówno ze strony Ministerstwa
Nauki i Szkolnictwa Wyższego, jak i samorządu
terytorialnego.
Zaliczając przedmiotowe przedsięwzięcie inwestycyjne
do priorytetów inwestycyjnych, ministerstwo
deklaruje zaprogramowanie dofinansowania
jego realizacji ze środków Funduszu Rozwoju Kultury
Fizycznej w latach 2008–2011 w ramach programu
inwestycji o szczególnym znaczeniu dla sportu
w wysokości 50% wartości kosztorysowej części
sportowej obiektu.
Ze swej strony pragnę zapewnić, że będę wspierał
starania Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie,
jako inwestora tego przedsięwzięcia, w pozyskaniu
wstępnie deklarowanego przez resort nauki
i samorząd terytorialny udziału finansowego w realizacji
omawianej inwestycji, podejmując stosowne
rozmowy w tej kwestii z ministrem nauki i szkolnictwa
wyższego oraz prezydentem miasta stołecznego
Warszawy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Mirosław Drzewiecki
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości utworzenia w Lesznie
Zakładu Linii Kolejowych PKP (699)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie nr SPS-024-699/08 z dnia 20 lutego 2008 r.
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego w sprawie
możliwości utworzenia w Lesznie Zakładu Linii Kolejowych
PKP, uprzejmie wyjaśniam, że aktualnie
wdrażany jest przez PKP Polskie Linie Kolejowe SA
program oszczędnościowy, którego jednym z elementów
jest optymalizacja struktury organizacyjnej
zakładów linii kolejowych. W szczególności dotyczy
to weryfikacji istniejących sekcji eksploatacji zmierzającej
do konsolidacji małych sekcji, a w dalszej
perspektywie zmniejszenia również liczby zakładów
linii kolejowych w strukturze organizacyjnej zarządcy
infrastruktury. W chwili obecnej w strukturze
organizacyjnej firmy PKP PLK SA funkcjonuje
27 zakładów linii kolejowych.
Z powyższych względów, biorąc pod uwagę konieczność
dostosowania posiadanych przez PKP
Polskie Linie Kolejowe SA zasobów majątkowych
oraz osobowych do prowadzonej działalności tej
spółki, nie jest możliwe tworzenie nowych jednostek
organizacyjnych.
W tych okolicznościach nie znajduje również uzasadnienia
utworzenie nowego zakładu linii kolejowych
w Lesznie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Mariusza Grada
w sprawie odpraw fitosanitarnych
na przejściu granicznym w Hrebennem (702)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Mariusza Grada
w sprawie odpraw fitosanitarnych na przejściu granicznym
w Hrebennem, przekazaną przy piśmie
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-702/08,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
W konsekwencji przystąpienia Rzeczypospolitej
Polskiej do Unii Europejskiej zewnętrzne granice
kraju stały się granicami Unii Europejskiej, natomiast
kwestie związane z weterynaryjną kontrolą
graniczną regulowane są na poziomie prawa wspólnotowego.
W chwili obecnej prawodawstwo Unii Europejskiej
(w którym nie istnieje pojęcie kontroli weterynaryjnej
w eksporcie) zezwala eksporterom na
swobodny wybór przejść granicznych, którymi towary
pochodzenia zwierzęcego, w tym mięso i jego
przetwory, opuszczają Unię Europejską, a więc również
przez przejście graniczne w Hrebennem.
Jednocześnie należy zauważyć, że na ww. przejściu
granicznym funkcjonuje posterunek weterynaryjnej
kontroli granicznej, w którym przeprowadzane
są weterynaryjne kontrole produktów pochodzenia
zwierzęcego wprowadzanych z państw trzecich
na terytorium Unii Europejskiej.
Odnosząc się do kwestii eksportu materiału roślinnego,
pragnę podkreślić, że zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie roślin
(Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 94, z późn. zm.) rośliny,
produkty roślinne lub przedmioty wyprowadzane
do państw trzecich nie podlegają kontroli
w momencie przekraczania granicy polskiej. W przypadku
towarów, dla których państwo przeznaczenia
wymaga zaopatrzenia przesyłki w świadectwo fitosanitarne,
kontrole niezbędne do jego wydania prze-

715
prowadzane są w miejscu prowadzenia uprawy, wytwarzania
lub składowania roślin, produktów roślinnych
lub przedmiotów.
Obowiązek granicznej kontroli fitosanitarnej dotyczy
natomiast określonych towarów wprowadzanych
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej bezpośrednio
z państw trzecich, a kontrola ta jest przeprowadzana
w wyznaczonych punktach wwozu wymienionych
w załączniku do rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28 kwietnia
2004 r. w sprawie wykazu punktów wwozu, przez
które można wprowadzać rośliny, produkty roślinne
lub przedmioty (Dz. U. Nr 100, poz. 1018).
Mając na uwadze powyższe wyjaśnienia, niezrozumiały
wydaje się wniosek o przywrócenie na ww.
przejściu granicznym odpraw eksportowych, gdyż
takie odprawy nie mają miejsca, zaś w zakresie przepisów
weterynaryjnych oraz fitosanitarnych nie ma
żadnych przeciwwskazań, aby eksport produktów
pochodzenia zwierzęcego i roślinnego odbywał się
przez to przejście graniczne.
Jednocześnie pragnę wskazać, że przejście graniczne
w Hrebennem nie zostało wymienione w wykazie
punktów wwozu, przez które można dokonywać
importu roślin, produktów roślinnych lub
przedmiotów na terytorium RP, co stanowi utrudnienie
we wprowadzaniu na terytorium RP takich
towarów, jak świeże warzywa i owoce oraz niektóre
rodzaje drewna.
Mając na uwadze powyższe oraz apele władz samorządowych
i przedsiębiorców, Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi rozpoczęło konsultacje dotyczące
możliwości zamieszczenia drogowego przejścia
granicznego w Hrebennem w załączniku do rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28
kwietnia 2004 r. w sprawie wykazu punktów wwozu,
przez które można wprowadzać rośliny, produkty
roślinne lub przedmioty.
Z informacji przekazanych przez Główny Inspektorat
Ochrony Roślin i Nasiennictwa wynika, że
przejście graniczne w Hrebennem, po zakończonej
w 2007 r. przebudowie, spełnia wymagania określone
w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 14 kwietnia 2004 r. w sprawie warunków,
jakie powinny spełniać miejsca, w których przeprowadza
się graniczną kontrolę fitosanitarną (Dz. U.
Nr 73, poz. 661), więc możliwe byłoby przeprowadzanie
takich kontroli przez Państwową Inspekcję
Ochrony Roślin i Nasiennictwa.
Następnie ministerstwo zwróciło się do wojewody
lubelskiego, organu zobowiązanego przepisami
ustawy z dnia 12 października 1990 r. o ochronie
granicy państwowej (Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz.
1944, z późn. zm.) do stałego utrzymywania przejść
granicznych znajdujących się na obszarze województwa
w stanie umożliwiającym przeprowadzenie
sprawnej i skutecznej kontroli fitosanitarnej, z prośbą
o opinię w sprawie zasadności tworzenia punktu
wwozu w Hrebennem. Wojewoda lubelski poparł
utworzenie takiego punktu wwozu, jednocześnie informując
o braku środków finansowych na pokrycie
kosztów zatrudnienia w Wojewódzkim Inspektoracie
Ochrony Roślin i Nasiennictwa w Lublinie, wchodzącym
w skład zespolonej administracji rządowej,
personelu do obsługi przejścia granicznego.
W związku z powyższym nowelizacja rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 28
kwietnia 2004 r. w sprawie wykazu punktów wwozu,
przez które można wprowadzać rośliny, produkty
roślinne lub przedmioty, mająca na celu włączenie
tego przejścia do listy punktów wwozu, jest uzależniona
od zabezpieczenia w budżecie wojewody
lubelskiego środków na zwiększenie zatrudnienia
w Wojewódzkim Inspektoracie Ochrony Roślin i Nasiennictwa
w Lublinie, a co za tym idzie od możliwości
budżetu państwa.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie weryfikacji kompetencji specjalistów
z zakresu kryptologii i bezpieczeństwa
teleinformatycznego (703)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie weryfikacji kompetencji specjalistów z zakresu
kryptologii i bezpieczeństwa teleinformatycznego
(SPS-024-703/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Zgodnie z art. 47 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r.
o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz Służbie
Wywiadu Wojskowego (Dz. U. Nr 104, poz. 709 ze
zm.) wyznaczenie żołnierza zawodowego na stanowisko
służbowe w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego
lub Służbie Wywiadu Wojskowego następuje
po przeprowadzeniu postępowania kwalifikacyjnego.
Postępowanie to zostało uregulowane w rozporządzeniu
ministra obrony narodowej z dnia 26 lipca
2006 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego
wobec żołnierzy ubiegających się o wyznaczenie na
stanowiska służbowe w Służbie Kontrwywiadu Wojskowego
(Dz. U. Nr 137, poz. 980 ze zm.) oraz rozporządzeniu
ministra obrony narodowej z dnia 26 lipca
2006 r. w sprawie postępowania kwalifikacyjnego
wobec żołnierzy ubiegających się o wyznaczenie na
stanowiska służbowe w Służbie Wywiadu Wojskowego
(Dz. U. Nr 137, poz. 981). Przepisy powyższych
aktów prawnych przewidują obowiązek przeprowa-

716
dzenia szeregu czynności mających na celu określenie
czy dany kandydat spełnia określone warunki
do pełnienia służby w tych formacjach.
Wobec tego, wyznaczenie na stanowisko służbowe
w powyższych służbach zarówno żołnierza byłych
Wojskowych Służb Informacyjnych, jak i żołnierza
zawodowego spoza tych służb, uzależnione
jest od przebiegu i wyniku postępowania kwalifikacyjnego.
Nawiązując do informacji zawartej w zapytaniu
pana posła Sławomira Kopycińskiego w części dotyczącej
zwolnienia około pięćdziesięciu kryptologów
i specjalistów od bezpieczeństwa teleinformatycznego,
pragnę poinformować, iż część żołnierzy tych
specjalizacji sama złożyła wnioski o przeniesienie ze
Służby Kontrwywiadu Wojskowego do jednostek organizacyjnych
resortu obrony narodowej i nie jest
zainteresowana pełnieniem zawodowej służby wojskowej
w strukturach tej służby. Należy także nadmienić,
iż w przypadku kryptologów, wszyscy ci,
którzy odeszli ze Służby Kontrwywiadu Wojskowego,
uczynili to na własną prośbę.
Odnosząc się natomiast do pytania pana posła
Sławomira Kopycińskiego, dotyczącego „śledzenia
losów byłych oficerów Wojskowych Służb Informacyjnych”,
pragnę zauważyć, iż informacje w tym zakresie
mają niejawny charakter.
Na zakończenie chciałbym zapewnić, iż Służba
Kontrwywiadu Wojskowego, na dzień dzisiejszy jest
w stanie wywiązywać się z nałożonych na nią ustawowych
zadań w zakresie badań i certyfikacji narzędzi
i urządzeń kryptograficznych oraz akredytacji
bezpieczeństwa teleinformatycznego systemów
i sieci teleinformatycznych na potrzeby resortu obrony
narodowej. Również Służba Wywiadu Wojskowego
prawidłowo realizuje zadanie określone w art. 6
ustawy o Służbie Kontrwywiadu Wojskowego oraz
Służbie Wywiadu Wojskowego, tj. prowadzenie wywiadu
elektronicznego na rzecz Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej oraz przedsięwzięć z zakresu
kryptoanalizy i kryptografii.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Minister
Bogdan Klich
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie realizacji wniosków skierowanych
do ZUS o wypłatę ekwiwalentu pieniężnego
z tytułu deputatu węglowego zgodnie z ustawą
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (704)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-704/
08, przekazujące zapytanie pana posła Krzysztofa
Gadowskiego, w sprawie realizacji przepisów ustawy
z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (Dz. U.
Nr 147, poz. 1031) informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górniczych
umożliwiła emerytom i rencistom z przedsiębiorstw
robót górniczych składanie w Zakładzie
Ubezpieczeń Społecznych wniosków dotyczących
wypłaty ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla.
Z informacji przedstawionych przez ZUS wynika,
iż do dnia 29 listopada 2007 r. włącznie wpłynęło
do oddziałów ZUS 21 139 wniosków o wypłatę
ekwiwalentu. Zgodnie z art. 7 ust. 6 ww. ustawy
dzień 29 listopada był ostatnim dniem, w którym
osoby z przedsiębiorstw robót górniczych mogły
składać wnioski o ekwiwalent za rok 2002.
Na dzień 31 stycznia 2008 r. zweryfikowano pozytywnie
1141 wniosków. Z powyższego wynika, iż
19 998 wniosków zweryfikowano negatywnie.
Z informacji przedstawionych przez ZUS wynika,
iż najistotniejsze przyczyny uzasadniające wydanie
decyzji odmownych to:
— nieprzedłożenie przez osoby występujące z wnioskiem
o ekwiwalent dokumentów pozwalających
uznać, iż były one w 2002 r. uprawnione do bezpłatnego
węgla;
— składanie wniosków o ekwiwalent przez byłych
pracowników przedsiębiorstw niebędących
przedsiębiorstwami robót górniczych w rozumieniu
ustawy.
Minister gospodarki nie posiada informacji dotyczących
ilości złożonych odwołań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Eugeniusz Postolski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

717
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie planowanego przebiegu
drogi ekspresowej S74 (706)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Sławomira Kopycińskiego
z dnia 8 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie
z dnia 20 lutego 2008 r., znak: SPS-024-706/08,
w sprawie budowy drogi ekspresowej S74 uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Ogólny przebieg drogi ekspresowej S74 określony
został w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie autostrad
i dróg ekspresowych (Dz. U. z 2004 r., Nr 128, poz.
1334, z późn. zm.). Zgodnie z przepisami powołanego
rozporządzenia droga ta ma następujący przebieg:
S12 (Sulejów)–Kielce–Opatów–Tarnobrzeg–
–Stalowa Wola– S19 (Nisko).
Proces przygotowania przedmiotowej inwestycji
znajduje się na etapie wstępnych prac projektowych.
Do chwili obecnej oddział Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad w Kielcach wystąpił do wojewody
z wnioskiem o wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia
dla następujących odcinków:
— Kielce–Cedzyna o długości 6,8 km,
— obwodnica Opatowa o długości 10,1 km.
Przewidywany termin uzyskania ww. decyzji to
II kwartał 2008 r.
Dla odcinków Sulejów–Kielce oraz Cedzyna–
–Opatów w opracowaniu znajduje się studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowe
oraz materiały
do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.
Przewidywany termin wykonania dokumentacji
to IV kwartał 2008 r.
Z kolei dla odcinka Opatów–Nisko w chwili obecnej
nie rozpoczęto jeszcze projektowania z uwagi na
odległy planowany termin realizacji, którym są lata
2013–2015.
Jednocześnie należy zauważyć, iż o ostateczności
danego przebiegu drogi publicznej możemy mówić
dopiero od dnia, w którym decyzja w sprawie ustalenia
lokalizacji drogi (wydana przez wojewodę bądź
starostę) stała się ostateczna. Przed tą datą natomiast
przebieg danej drogi jest jedynie rekomendowany
przez inwestora.
W świetle powyższego należy zatem stwierdzić,
iż skoro dla żadnego z odcinków omawianej drogi
nie została jeszcze wydana decyzja o ustaleniu lokalizacji
drogi, to nie jest również możliwe wskazanie
ostatecznego jej przebiegu.
Odnosząc się do ostatniego z pytań pana posła,
należy zauważyć, iż analizując warianty przebiegu
dróg krajowych Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad każdorazowo przeprowadza konsultacje
społeczne z zainteresowaną społecznością,
jak również zwraca się o wyrażenie opinii w sprawie
przebiegu tej drogi do władz lokalnych. Następnie
wszystkie złożone wnioski i zgłoszone uwagi są
szczegółowo analizowane i w uzasadnionych przypadkach
uwzględniane. Ponadto na każdym etapie
postępowania po wydaniu decyzji administracyjnych
stronom przysługuje prawo odwołania się od
rozstrzygnięć zawartych w tych decyzjach do organów
wyższego stopnia. Organami wyższego stopnia
od:
— decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia jest minister
środowiska,
— decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi – minister
właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej
i mieszkaniowej,
— decyzji o pozwoleniu na budowę – główny inspektor
nadzoru budowlanego.
Ponadto w chwili obecnej resort prowadzi działania,
których konsekwencją będzie nałożenie na organy
prowadzące postępowania w sprawie wydania
decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi obowiązku wysłania
zawiadomienia o wszczęciu postępowania
wnioskodawcy oraz właścicielom lub użytkownikom
wieczystym nieruchomości objętych wnioskiem o wydanie
decyzji na adres określony w katastrze nieruchomości.
Z kolei pozostałe strony postępowania
będą zawiadamiane w dotychczasowy sposób, a zatem
w drodze obwieszczeń. Z powyższego wynika, iż
w omawianym postępowaniu będą miały zastosowanie
dwie formy zawiadamiania o wszczęciu postępowania,
a mianowicie zawiadomienie poprzez doręczenie
pisma oraz zawiadomienie poprzez obwieszczenie.
Resort proponuje także, aby wojewoda bądź
starosta w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania
o wydanie decyzji zamieszczał m.in. oznaczenie
nieruchomości objętych wnioskiem o wydanie decyzji
oraz informację o terminie i miejscu, w którym
strony mogą zapoznać się z aktami sprawy. Związane
jest to z koniecznością zapewnienia stronom
czynnego udziału w postępowaniu przed organami
wynikającym z art. 10 § 1 w zw. z art. 8 i art. 15 Kodeksu
postępowania administracyjnego oraz skutecznego
powiadamiania stron o wszczęciu postępowania.
Ponadto biorąc pod uwagę fakt, że nie wszystkie
strony postępowania są zawiadamiane o jego
wszczęciu w formie pisemnego zawiadomienia,
wskazane jest, aby obwieszczenie wyczerpująco i jednoznacznie
informowało o przedmiocie wszczynanego
postępowania. W ocenie resortu zmiany te przyczynią
się do odpowiednio wczesnego informowania
stron postępowania o lokalizacji drogi, co z kolei da
im możliwość czynnego udziału w postępowaniu na
jego wczesnym etapie.
Przekazując powyższą odpowiedź, wyrażam nadzieję,
że przedstawione wyjaśnienia spełnią oczeki-

718
wania pana posła oraz wyeliminują zaistniałe wątpliwości.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytania posła Adama Rogackiego
w sprawie usunięcia z listy kluczowych
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektów:
„Budowa zbiornika Wielowieś Klasztorna
na Prośnie”; „Uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej w aglomeracji Jarocin”;
„Uporządkowanie gospodarki ściekowej
w gminie Pleszew”; „Kompleksowe
zagospodarowanie ścieków w zlewni rzeki
Obry, gmina Wijewo” (707, 708, 717, 718)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytania pana posła Adama Rogackiego przesłane
przy pismach Pana Marszałka z dnia 20 lutego br.
(znaki: SPS-024-(707, 708, 717, 718)/08) w sprawie
usunięcia inwestycji z listy projektów indywidualnych
dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” pragnę przedstawić następujące wyjaśnienie.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę oddziaływania
projektu, zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Projekty pn.:
— Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej
w aglomeracji Jarocin,
— Kompleksowe zagospodarowanie ścieków
w zlewni rzeki Obry – gmina Wijewo,
— Uporządkowanie gospodarki ściekowej w gminie
Pleszew
były wpisane jako projekty rezerwowe na listę
projektów indywidualnych ogłoszoną w Monitorze
Polskim dnia 14 listopada 2007 r. W ramach priorytetu
I: Gospodarka wodno-ściekowa na listach podstawowej
i rezerwowej z listopada 2007 r. znalazło
się zbyt dużo projektów, co powodowało wielokrotne
przekroczenie dostępnej alokacji. W takiej sytuacji
beneficjenci projektów rezerwowych nie mieli realnej
szansy na otrzymanie dofinansowania. Zgodnie
z propozycją Ministerstwa Środowiska ogłoszona
dnia 1 lutego br. przez ministra rozwoju regionalnego
zweryfikowana lista projektów indywidualnych
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” w zakresie sektora środowiska została
znacznie ograniczona. Przeważająca część alokacji
dla priorytetu I (blisko 70% środków) została uwolniona
i przeznaczona na procedurę konkursową.
Jednocześnie zrezygnowano z list rezerwowych dla
sektora środowiska, co spowodowało, że ww. projekty
nie znalazły się na zweryfikowanej liście projektów
indywidualnych.
Chciałabym podkreślić, że procedura konkursowa
zwiększy szanse na dofinansowanie ze środków
PO IiŚ projektów, które wcześniej były umieszczone
na listach rezerwowych, i równocześnie pozwoli na
skierowanie pomocy finansowej na realizację projektów
w najwyższym stopniu przygotowanych do
realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i szybsze wykorzystanie środków unijnych.
Wszystkie projekty, zarówno te już umieszczone
na liście, jak i biorące udział w konkursie, będą oceniane
według tego samego zestawu kryteriów, zatwierdzonego
przez Komitet Monitorujący PO IiŚ.
W związku z zatwierdzeniem 6 marca br. przez Komitet
Monitorujący PO IiŚ kryteriów wyboru projektów
niezwłocznie zostaną uruchomione pierwsze
konkursy.
Projekt z zakresu priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska
pn. Budowa Zbiornika Wielowieś Klasztorna na
Prośnie został usunięty ze względu na niewystarczający
stopień przygotowania projektu do realizacji.
Zgodnie z wytycznymi MRR w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów,
zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
istnieje możliwość aktualizacji listy projektów indywidualnych
2 razy do roku (w terminie do dnia 31
lipca i do dnia 31 grudnia).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła

719
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytania posła Adama Rogackiego
w sprawie usunięcia z listy kluczowych
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013 projektów:
„Rozbudowa i modernizacja sieci kanalizacji
sanitarnej i deszczowej oraz wodociągowej
w Krotoszynie – etap II”; „Uporządkowanie
gospodarki ściekowej na terenie gminy i miasta
Raszków”; „Systemy kanalizacji zbiorczych
aglomeracji Kobylin–Krobia–Pępowo–
Pogorzela”; „Uporządkowanie gospodarki
wodno-ściekowej na obszarze gminy miasto
Ostrów Wlkp.”; „Centrum Zagospodarowania
Odpadów Selekt w Czempiniu”; „Integracja,
rozbudowa, modernizacja systemu gospodarki
odpadami dla Związku Gmin Zlewni Górnej
Baryczy”; „Kompleksowe zagospodarowanie
ścieków w zlewni rzeki Obry, gmina Kościan”;
„Kompleksowe zagospodarowanie ścieków
w zlewni rzeki Obry, gmina Lipno” (709–716)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytania pana posła Adama Rogackiego, przesłane
przy pismach Pana Marszałka z dnia 20 lutego
br. (znaki: SPS-024-709,710,711,712,713,714,715,716/
08), w sprawie usunięcia inwestycji z listy projektów
indywidualnych dla Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” pragnę przedstawić następujące
wyjaśnienie.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego, tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę oddziaływania
projektu, zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Na liście projektów indywidualnych ogłoszonej
dnia 1 lutego 2008 r. nie znalazły się projekty niespełniające
ww. kryteriów strategicznych. W zakresie
priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa o pozostawieniu
na liście zadecydowała:
1) skala oddziaływania projektu określona jego
wielkością (na liście utrzymano projekty duże w rozumieniu
przepisów rozporządzenia Rady (WE)
nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego
przepisy ogólne dotyczące EFRR, EFS oraz Funduszu
Spójności, czyli projekty o koszcie całkowitym
powyżej 25 mln euro);
2) stopień przygotowania projektu umożliwiający
rozpoczęcie projektu przy zachowaniu zasady
„n+2/n+3” (na liście utrzymano projekty o stopniu
gotowości do realizacji powyżej 40%);
3) znaczący wpływ na redukcję zrzutu ładunku
azotu do zlewni.
Projekt pn. „Uporządkowanie gospodarki ściekowej
na terenie gminy i miasta Raszków” nie został
uznany za przedsięwzięcie inwestycyjne o strategicznym
znaczeniu dla realizacji programu operacyjnego,
którego wdrożenie jest niezwykle istotne
z punktu widzenia osiągnięcia zakładanych wskaźników
rozwoju społeczno-gospodarczego kraju, ze
względu na małą skalę oddziaływania projektu
związaną z jego wielkością poniżej 25 mln EUR
(koszt całkowity projektu wynosi 6,30 mln EUR).
W przypadku projektu pn. „Systemy kanalizacji
zbiorczych aglomeracji gmin Kobylin–Krobia–Pępowo–Pogorzela”
istniało znaczne ryzyko niespełnienia
zasady „n+2/n+3”, ze względu na niewystarczający
stopień przygotowania do realizacji. Zgodnie
z oceną dokonaną przez Ministerstwo Środowiska
projekt jest gotowy do realizacji w 16%. Projekt pn.
„Uporządkowanie gospodarki wodno-ściekowej na
obszarze gminy miasto Ostrów Wielkopolski” nie
spełnił obu warunków: jego koszt całkowity wynosi
24,76 mln EUR, a stopień przygotowania 8%.
Projekty pn.: „Kompleksowe zagospodarowanie
ścieków w zlewni rzeki Obry – gmina Kościan”,
„Kompleksowe zagospodarowanie ścieków w zlewni
rzeki Obry – gmina Lipno”, „Rozbudowa i modernizacja
sieci kanalizacji sanitarnej i deszczowej oraz
wodociągowej w Krotoszynie – etap II” były wpisane
jako projekty rezerwowe na listę projektów indywidualnych
ogłoszoną w „Monitorze Polskim” dnia 14
listopada 2007 r. W ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa na listach podstawowej i rezerwowej
z listopada 2007 r. znalazło się zbyt dużo projektów,
co powodowało wielokrotne przekroczenie
dostępnej alokacji. W takiej sytuacji beneficjenci
projektów rezerwowych nie mieli realnej szansy na
otrzymanie dofinansowania. Zgodnie z propozycją
Ministerstwa Środowiska ogłoszona dnia 1 lutego
br. przez ministra rozwoju regionalnego zweryfikowana
lista projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
w zakresie sektora środowiska została znacznie
ograniczona. Przeważająca część alokacji dla
priorytetu I (blisko 70% środków) została uwolniona
i przeznaczona na procedurę konkursową. Jednocześnie
zrezygnowano z list rezerwowych dla sekto-

720
ra środowiska, co spowodowało, że ww. projekty nie
znalazły się na zweryfikowanej liście projektów indywidualnych.
W zakresie priorytetu II utrzymano projekty, dla
których wnioski o dofinansowanie zostały przekazane
Komisji Europejskiej w latach 2004–2006, a które
z powodu wyczerpania alokacji na lata 2004–2006
nie uzyskały dofinansowania. Ponadto na liście znalazły
się inwestycje dotyczące budowy zakładów termicznego
unieszkodliwiania odpadów, o dużej skali
oddziaływania i znacznym stopniu skomplikowania
ze względu na swoje oddziaływanie na środowisko
przyrodnicze i społeczne, które wymagają szczególnego
monitorowania przygotowania do realizacji
w celu jak najefektywniejszej późniejszej realizacji.
Projekty będące przedmiotem pytania, tj.:
— „System gospodarki odpadami dla Związku
Międzygminnego”Centrum Zagospodarowania Odpadów
– Selekt”w Czempiniu”,
— „Integracja, rozbudowa, modernizacja systemu
gospodarki odpadami dla Związku Gmin Zlewni
Górnej Baryczy”,
ze względu na swój standardowy, powtarzalny
charakter są rekomendowane do udziału w procedurze
konkursowej.
Chciałabym podkreślić, że procedura konkursowa
zwiększy szanse na dofinansowanie ze środków
PO IiŚ projektów, które wcześniej były umieszczone
na listach rezerwowych, i równocześnie pozwoli na
skierowanie pomocy finansowej na realizację projektów
w najwyższym stopniu przygotowanych do
realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i szybsze wykorzystanie środków unijnych. Wszystkie
projekty zarówno te już umieszczone na liście,
jak i biorące udział w konkursie będą oceniane według
tego samego zestawu kryteriów. W związku
z zatwierdzeniem 6 marca br. przez Komitet Monitorujący
PO IiŚ kryteriów wyboru projektów niezwłocznie
zostaną uruchomione pierwsze konkursy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie eksploatacji złóż węgla brunatnego
w okolicach Kościana (719)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 20 lutego 2008 r., znak SPS-024-719/
08, dotyczącym zapytania posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie eksploatacji złóż węgla brunatnego
w okolicach Kościana uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Skarbu Państwa zwróciło się do KGHM
PM SA z siedzibą w Lubinie oraz Tauron Polska
Energia SA z siedzibą w Katowicach z prośbą o zajęcie
stanowiska.
Z informacji uzyskanych od KGHM PM SA wynika,
że spółka nie zamierza budować kopalni węgla
brunatnego w okolicach Kościana w woj. wielkopolskim.
KGHM PM SA, Energetyka Południe SA
(obecna nazwa Tauron Polska Energia SA) oraz
EnergiaPro KE SA (spółka zależna Tauron) podpisały
w dniu 17 października 2007 r. list intencyjny
w sprawie deklaracji woli współpracy w procesie przygotowania
i realizacji inwestycji, polegającej na budowie
elektrowni o dużej mocy wraz z niezbędną infrastrukturą
energetyczną, w dogodnej lokalizacji na
terenie Dolnego Śląska. Współpraca ma dotyczyć:
— analizy potencjalnych lokalizacji na terenie
Dolnego Śląska i wyboru optymalnej lokalizacji dla
dużego źródła wytwarzania;
— określenia optymalnej technologii dla budowy
jednostki wytwórczej z uwzględnieniem wyboru paliwa,
sposobu zaopatrzenia w paliwo oraz spełnienia
norm ochrony środowiska;
— identyfikacji możliwości przyłączenia planowanej
elektrowni do krajowego systemu energetycznego;
— opracowania potencjalnego modelu biznesowego
wspólnej inwestycji.
Realizując przyjęte założenia współpracy wynikające
z zapisów listu intencyjnego, KGHM PM SA
dokonał przeglądu potencjalnych lokalizacji dla budowy
elektrowni, biorąc pod uwagę ewentualną
możliwość wykorzystania w przyszłości złóż węgla
brunatnego w okolicach Ścinawy i Legnicy (woj. dolnośląskie).
Z uwagi na prowadzone obecnie wstępne
prace studialne KGHM PM SA nie jest w stanie
określić terminu podjęcia ewentualnej decyzji o realizacji
przedmiotowej inwestycji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Aleksander Grad
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie projektów gminy Zamość
dotyczących kompleksowego rozwiązania
kwestii gospodarki wodno-ściekowej
na terenie gminy (722)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Sławomira Zawiślaka, prze-

721
słane przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego
br. (znak: SPS-024-722/08), w sprawie projektów
gminy Zamość dotyczących kompleksowego rozwiązania
kwestii gospodarki wodno-ściekowej pragnę
przedstawić następujące wyjaśnienie.
Celem przeprowadzonej w styczniu 2008 r. weryfikacji
było przede wszystkim przeanalizowanie projektów
umieszczonych na listach dla Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, opublikowanych
w Dzienniku Urzędowym RP „Monitor Polski”
w październiku i listopadzie 2007 r., pod kątem
ich zgodności z kryteriami strategicznymi, dostępności
alokacji finansowej czy też możliwości realizacji
w okresie 2007–2015 (zgodnie z zasadą automatycznego
anulowania wsparcia unijnego tzw. n+2/
n+3). W szczególności pod uwagę brano strategiczny
charakter projektu (wpływ na osiągnięcie celów
priorytetu), stopień wpływu projektu na osiągnięcie
wskaźników programu operacyjnego oraz skalę oddziaływania
projektu, zgodnie z kryteriami strategicznymi
ujętymi w wytycznych w zakresie jednolitego
systemu zarządzania i monitorowania projektów
indywidualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy
z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju.
Projekty pn. Kompleksowe rozwiązanie gospodarki
wodno-ściekowej na terenie Gminy Zamość –
etap II Budowa kanalizacji sanitarnej i wodociągu
w miejscowościach: Żdanów, Żdanówek, Zwódne,
Mokre, Płoskie, Sitaniec, Sitaniec-Kolonia, Sitaniec-
-Wolica, Wysokie, Chyża, Szopinek oraz Kompleksowe
rozwiązanie gospodarki wodno-ściekowej na terenie
gminy Zamość – etap I Budowa kanalizacji
sanitarnej w miejscowościach: Kalinowice, Wólka
Panieńska, Szopinek, Jatutów były wpisane jako
projekty rezerwowe na listę projektów indywidualnych
ogłoszoną w Monitorze Polskim dnia 14 listopada
2007 r. W ramach priorytetu I: Gospodarka
wodno-ściekowa na listach podstawowej i rezerwowej
z listopada 2007 r. znalazło się zbyt dużo projektów,
co powodowało wielokrotne przekroczenie dostępnej
alokacji. W takiej sytuacji beneficjenci projektów
rezerwowych nie mieli realnej szansy na
otrzymanie dofinansowania. Zgodnie z propozycją
Ministerstwa Środowiska ogłoszona dnia 1 lutego
br. przez ministra rozwoju regionalnego zweryfikowana
lista projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
w zakresie sektora środowiska została znacznie
ograniczona. Przeważająca część alokacji dla
priorytetu I (blisko 70% środków) została uwolniona
i przeznaczona na procedurę konkursową. Jednocześnie
zrezygnowano z list rezerwowych dla sektora
środowiska, co spowodowało, że ww. projekty nie
znalazły się na zweryfikowanej liście projektów indywidualnych.
Chciałabym podkreślić, że procedura konkursowa
zwiększy szanse na dofinansowanie ze środków
PO IiŚ projektów, które wcześniej były umieszczone
na listach rezerwowych, i równocześnie pozwoli na
skierowanie pomocy finansowej na realizację projektów
w najwyższym stopniu przygotowanych do
realizacji, a w konsekwencji na najefektywniejsze
i szybsze wykorzystanie środków unijnych. Wszystkie
projekty, zarówno te już umieszczone na liście,
jak i biorące udział w konkursie, będą oceniane według
tego samego zestawu kryteriów. W związku
z zatwierdzeniem 6 marca br. przez Komitet Monitorujący
PO IiŚ kryteriów wyboru projektów niezwłocznie
zostaną uruchomione pierwsze konkursy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie przejęcia Zespołu Szkół nr 1
Centrum Kształcenia Praktycznego
w Aleksandrowie Kujawskim
przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
(724)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka, znak: SPS-024-724/08, z dnia
20 lutego 2008 r., przy którym przesłano zapytanie
pana posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie
przejęcia przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi Zespołu
Szkół nr 1 Centrum Kształcenia Praktycznego
w Aleksandrowie Kujawskim, przedstawiam poniżej
moje stanowisko.
W tej sprawie w roku 2007 prowadzona była korespondencja
pomiędzy Ministerstwem Rolnictwa
i Rozwoju Wsi a powiatem aleksandrowskim, a także
odbyły się spotkania (w Ministerstwie Rolnictwa
i Rozwoju Wsi, jak i uczestnictwo na sesji rady powiatu)
mające na celu negocjowanie warunków przekazania
szkoły.
W wyniku podjętych działań Starostwo Powiatowe
w Aleksandrowie Kujawskim przedłożyło Ministerstwu
Rolnictwa i Rozwoju Wsi uchwałę nr IV/
44/2007 rady powiatu z dnia 29 marca 2007 r., wyrażającą
zgodę na przekazanie z dniem 1 stycznia
2009 r. Zespołu Szkół nr 1 Centrum Kształcenia
Praktycznego w Aleksandrowie Kujawskim.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi w piśmie, znak:
DON sn-761-157/07, z dnia 20 czerwca 2007 r., odnosząc
się do przedmiotowej uchwały, zwrócił uwagę,
że jej treść nie wskazuje, jakie konkretnie szkoły
rolnicze wchodzące w skład ww. zespołu planuje się

722
przekazać ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi, a ponadto
wprost nie przesądza, że rada powiatu wyraża
zgodę na przekazanie na rzecz Skarbu Państwa
mienia będącego w trwałym zarządzie szkoły.
W związku powyższym, z uwagi na niedostarczenie
ministerstwu stosownej uchwały Rady Powiatu
w Aleksandrowie Kujawskim, minister rolnictwa
i rozwoju wsi nie miał podstaw do zawarcia z powiatem
aleksandrowskim porozumienia w sprawie
przejęcia ww. szkoły.
Pragnę przy tym nadmienić, że na terenie woj.
kujawsko-pomorskiego obecnie minister rolnictwa
i rozwoju wsi pełni rolę organu prowadzącego i sprawującego
nadzór pedagogiczny dla 3 szkół rolniczych,
tj. Zespołu Szkół Ogrodniczych w Bydgoszczy,
Zespołu Szkół i Rolniczego Centrum Kształcenia
Ustawicznego im. Jadwigi Dziubińskiej w Starym
Brześciu oraz Zespołu Szkół im. Kazimierza
Wielkiego w Kowalu. Taka liczba szkół rolniczych
w tym regionie jest wystarczająca, a w związku
z powyższym minister rolnictwa i rozwoju wsi odstąpił
od zamiaru przejęcia szkół rolniczych wchodzących
w skład Zespołu Szkół nr 1 Centrum Kształcenia
Praktycznego w Aleksandrowie Kujawskim,
o czym starosta powiatu aleksandrowskiego został
poinformowany.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie trybu i warunków przeprowadzania
egzaminów na członków rad nadzorczych (726)
Odpowiadając na zapytanie poselskie pana Posła
Jana Kulasa z dnia 22 lutego 2008 r. (SPS-024-726/
08) informuję, że obowiązująca obecnie procedura
organizacji i składania egzaminów dla kandydatów
na członków rad nadzorczych spółek z udziałem
Skarbu Państwa została poddana szczegółowej analizie,
z której wnioski przedstawiam poniżej.
Warunki organizowania szkoleń i egzaminów dla
członków rad nadzorczych jednoosobowych spółek
Skarbu Państwa zostały określone w następujących
aktach prawnych:
— rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 września
1997 r. w sprawie szkoleń i egzaminów dla kandydatów
na członków rad nadzorczych spółek, w których
Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem,
oraz wynagrodzeń członków rad nadzorczych tych
spółek (Dz. U. Nr 110, poz.718, z późn. zm.);
— komunikacie ministra skarbu państwa z dnia
22 października 2002 r. w sprawie zmiany w organizacji
egzaminów dla kandydatów na członków rad
nadzorczych spółek z udziałem Skarbu Państwa,
(Dziennik Urzędowy Ministra Skarbu Państwa Nr 3
z 2002 r.);
— rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 września
2004 r. w sprawie szkoleń i egzaminów dla kandydatów
na członków rad nadzorczych spółek, w których
Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem
(Dz. U. Nr 198, poz. 2038, z późń. zm.). Powyższe
rozporządzenie zastąpiło poprzednie z 9 września
1997 r.;
— zarządzeniu nr 14 ministra skarbu państwa
z dnia 31 marca 2005 r. w sprawie zasad i trybu doboru
kandydatów do składu rad nadzorczych spółek
z udziałem Skarbu Państwa oraz przeprowadzania
egzaminów dla kandydatów na członków rad nadzorczych
(Dziennik Urzędowy Ministra Skarbu
Państwa Nr 1 z dnia 12 sierpnia 2005 r.). Zarządzenie
określa obowiązki poszczególnych komórek organizacyjnych
urzędu również w zakresie organizacji
i przeprowadzania egzaminów. Zmiany wprowadzone
w późniejszym okresie do ww. zarządzenia
nr.14 nie dotyczyły sposobu organizacji egzaminów.
Obowiązujące obecnie rozporządzenie Rady Ministrów
z 7 września 2004 r. określa warunki, jakie
powinni spełniać kandydaci na członków rad nadzorczych,
zakres obowiązujących tematów szkoleń
i egzaminów, tryb powoływania komisji egzaminacyjnej,
składania egzaminów oraz warunki, w jakich
kandydat może być zwolniony z obowiązku składania
egzaminu.
Pragnę zauważyć, że kandydaci poza zagadnieniami
dotyczącymi szeroko pojętego obrotu gospodarczego
muszą wykazać znajomość następujących
tematów:
— komercjalizacji i prywatyzacji przedsiębiorstw
państwowych,
— tworzenia, funkcjonowania i likwidacji spółek
handlowych,
— zasad obrotu papierami wartościowymi, funkcjonowania
instytucji rynku kapitałowego i narodowych
funduszy inwestycyjnych,
— prawa pracy,
— stosunków cywilnoprawnych w obrocie gospodarczym,
— prawa upadłościowego i naprawczego,
— zasad działalności gospodarczej oraz pomocy
publicznej dla przedsiębiorców,
— zarządzania podmiotami gospodarczymi i analizy
marketingowej przedsiębiorstwa,
— restrukturyzacji podmiotów gospodarczych,
— rachunkowości i finansów w spółkach handlowych,
— metod wyceny wartości podmiotów gospodarczych,

723
— kompetencji organów spółek handlowych,
— zasad funkcjonowania rad nadzorczych w jednoosobowych
spółkach Skarbu Państwa i w spółkach
z udziałem Skarbu Państwa.
Szkolenia kandydatów mają charakter interdyscyplinarny
i dostarczają nie tylko wiedzy, ale również
umiejętności praktycznych w realizowaniu
nadzoru. Egzamin kończący szkolenie ma charakter
kompetencyjny. Zakres egzaminu obejmuje część pisemną
przeprowadzaną w formie testu zawierającego
150 pytań, trwającą 150 min oraz część ustną
sprawdzającą wiedzę i predyspozycje kandydata do
pracy w radzie nadzorczej.
Zgodnie z § 5 ww. rozporządzenia osoby posiadające
stopień naukowy doktora nauk prawnych
lub nauk ekonomicznych są zwolnione z obowiązku
składania egzaminu. Także osoby posiadające wpis
na listę radców prawnych, adwokatów, biegłych rewidentów
lub doradców inwestycyjnych są zwolnione
z obowiązku składania egzaminu, ponieważ wykonują
zawody komercyjne i w codziennej pracy
zajmują się sprawami przedsiębiorców. Posiadają
zatem niezbędną wiedzę praktyczną na temat
funkcjonowania rad nadzorczych w spółkach prawa
handlowego.
Załącznikiem do rozporządzenia jest „Regulamin
przeprowadzania egzaminów dla kandydatów
na członków rad nadzorczych spółek, w których
Skarb Państwa jest jedynym akcjonariuszem”. Zgodnie
z regulaminem egzamin odbywa się w Warszawie.
Termin i miejsce przeprowadzenia egzaminu
wyznacza minister skarbu państwa.
Z przywołanych powyżej przepisów i stosowanej
praktyki wynikają następujące zasady:
1. Egzaminy są organizowane w siedzibie Ministerstwa
Skarbu Państwa (zasada wprowadzona komunikatem
ministra skarbu państwa z 22 października
2002 r. obowiązuje od 1 grudnia 2002 r.).
2. Komisja egzaminacyjna liczy co najmniej trzy
osoby. Skład komisji wyznacza dyrektor generalny
z listy egzaminatorów zatwierdzonej przez ministra
skarbu państwa. Na liście egzaminatorów mogą być
umieszczone osoby spełniające określone w zarządzeniu
nr.14 wymagania formalne.
3. Testy egzaminacyjne na dany egzamin są
przygotowane w trzech zestawach i przekazywane
wraz z opieczętowaną kopertą zawierającą wzory
odpowiedzi przewodniczącemu komisji egzaminacyjnej
z zachowaniem poufności. Osoba wskazana
przez uczestników egzaminu losuje zestaw pytań
egzaminacyjnych (seria A i B). Test zawiera 150
pytań wielokrotnego wyboru. Warunkiem dopuszczenia
kandydata do części ustnej egzaminu jest
udzielenie prawidłowej odpowiedzi na nie mniej
niż 100 pytań. Zasada ta obowiązuje od września
2004 r., gdyż w rozporządzeniu z 9 września 1997 r.
warunkiem dopuszczenia do części ustnej egzaminu
było udzielenie odpowiedzi na nie mniej niż 76
pytań.
4. Osoba zdająca egzamin może odwołać się do
komisji w sprawach dotyczących sposobu przeprowadzania
egzaminu. Komisja rozpatruje odwołania
w dniu egzaminu. Przewodniczący komisji informuje
składającego odwołanie o decyzji komisji. Fakt
złożenia i sposób rozpatrzenia odwołania jest zamieszczany
w protokole komisji egzaminacyjnej.
Wymienione i omówione powyżej regulacje dotyczące
organizacji egzaminów w pełni zabezpieczają
interesy zdających. Wyniki egzaminu danej osoby są
znane tylko komisji egzaminacyjnej i podawane do
wyłącznej wiadomości tej osoby. Protokoły zawierające
dane osobowe zdających oraz omówienie przebiegu
i wyników egzaminu są przechowywane zgodnie
z zasadami przewidzianymi dla ochrony danych
osobowych. Sposób przeprowadzania egzaminu jest
jak najbardziej obiektywny Gwarantuje to zarówno
sposób powoływania wieloosobowej komisji egzaminacyjnej,
jak również regulamin przeprowadzania
egzaminu.
Odnosząc się do pytania pana posła Jana Kulasa
dotyczącego statystyki zdawanych egzaminów, poniżej
przytaczam dane dotyczące lat 2000–2007.
ROK
ZDAWALNOŚĆ
ILOŚĆ OSÓB
PRZYSTĘPUJĄCYCH
DO EGZAMINU
ILOŚĆ OSÓB, KTÓRE
ZDAŁY EGZAMIN
2000 86% 5684 4903
2001 69% 4979 3437
2002 79% 6097 4813
2003 78% 1452 1130
2004 62% 3082 1920
2005 49% 1365 664
2006 50% 1773 885
2007 49% 2065 1003
razem 71% 26497 18755
Przedkładając powyższe wyjaśnienia, pragnę
również poinformować Pana Marszałka, że procedura
organizacji i składania egzaminów dla kandydatów
na członków rad nadzorczych spółek z udziałem
Skarbu Państwa zostanie poddana dodatkowej
analizie w związku z podjęciem prac nad projektem
ustawy o nadzorze właścicielskim Skarbu Państwa.
Przedmiotem prac nad projektem będą również zagadnienia
dotyczące warunków koniecznych w obszarze
wiedzy i umiejętności, jakie powinni spełniać
kandydaci powoływani do rad nadzorczych.
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Jan Bury

724
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Mikołaja Dery
w sprawie finansowania Oddziału
Przewlekle Chorych Dzieci z Rehabilitacją
w Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej
w Ostrowie Wlkp. (727)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Mikołaja Dery, z dnia
4 stycznia 2008 r., przekazane przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 20
lutego 2008 r., znak: SPS-024-727/08, w sprawie finansowania
Oddziału Przewlekle Chorych Dzieci
z Rehabilitacją w Zespole Zakładów Opieki Zdrowotnej
w Ostrowie Wielkopolskim, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w przepisach ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), aktach wykonawczych
do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
NFZ w sprawie zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach tych świadczeń.
Zgodnie z art. 132 ust. 1 ww. ustawy podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych przez fundusz jest
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawarta
pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału wojewódzkiego funduszu. Przy czym z uwagi
na fakt iż środki finansowe przeznaczone na pokrycie
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej są ściśle
określone, w każdej umowie o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej określa się maksymalną
kwotę zobowiązania płatnika wobec świadczeniodawcy
(art. 136 ww. ustawy), a suma wszystkich
kwot zobowiązań wobec realizatorów danego rodzaju
świadczeń, zgodnie z przepisem art. 132 ust. 5
ww. ustawy nie może przekroczyć wysokości środków
finansowych przeznaczonych na ten cel w planie
finansowym funduszu.
Niemniej należy zaznaczyć, że już w trakcie przeprowadzania
procedury konkursowej w sprawie zawarcia
umów świadczeniodawcy ubiegający się o zawarcie
umowy na realizację świadczeń opieki zdrowotnej
mogą prowadzić negocjacje z funduszem w celu
ustalenia liczby punktów rozliczeniowych (oraz ich
ceny) na poszczególne rodzaje i zakresy świadczeń,
natomiast podczas obowiązywania umowy, zgodnie
z brzmieniem przepisu § 42 rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 6 października 2005 r. w sprawie
ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 197, poz. 1643),
każda ze stron umowy może w uzasadnionych przypadkach
wnioskować na piśmie o zmianę warunków
umowy.
Odnosząc powyższe do zasygnalizowanej w zapytaniu
pana posła potrzeby zwiększenia wyceny
świadczeń (osobodnia) w Oddziale Przewlekle Chorych
Dzieci z Rehabilitacją w Zespole Zakładów
Opieki Zdrowotnej w Ostrowie Wielkopolskim, realizowanych
na podstawie umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: opieka długoterminowa,
świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze
w zakresie: świadczenia w oddziale dla przewlekle
chorych, uprzejmie informuję, że minister zdrowia
w ramach nadzoru sprawowanego nad działalnością
funduszu wystąpił do Wielkopolskiego OW
NFZ celem uzyskania stanowiska w tej sprawie.
W odpowiedzi Wielkopolski OW NFZ poinformował
o podjętej decyzji podwyższenia osobodnia w Oddziale
Przewlekle Chorych Dzieci z Rehabilitacją do
wysokości 84 zł za osobodzień na rok 2008 po przeprowadzeniu
postępowania konkursowego na łączną
kwotę 877 583,07 zł. Z przekazanych informacji
wynika, że rozstrzygnięcie powyższego postępowania
nastąpiło w dniu 28 stycznia 2008 r., a nowa
umowa obowiązuje od dnia 1 lutego do dnia 31 grudnia
2008 r. Mając na uwadze, iż ww. świadczeniodawca
hospitalizuje znaczną liczbę pacjentów, u których
prowadzona jest w dużym stopniu intensywna
rehabilitacja, dalsze zwiększenie poziomu finansowania
świadczeń udzielanych przez Oddział Przewlekle
Chorych Dzieci z Rehabilitacją Zespołu Zakładów
Opieki Zdrowotnej w Ostrowie Wielkopolskim,
zgodnie ze stanowiskiem Wielkopolskiego OW
NFZ, wymagałoby zawarcia przez ww. świadczeniodawcę
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: rehabilitacja lecznicza, ponieważ
wycena świadczeń realizowanych w zakresie oddziału
rehabilitacyjnego jest znacznie wyższa niż w zakresie
oddziału dla przewlekle chorych. Jednak, jak
informuje ww. oddział NFZ, Zespół Zakładów Opieki
Zdrowotnej w Ostrowie Wielkopolskim nie zaakceptował
tej propozycji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w obowiązującym
porządku prawnym minister zdrowia nie
posiada kompetencji do ingerowania w wyniki postępowania
w sprawie zawarcia umów pomiędzy
świadczeniodawcą a NFZ.
Odpowiadając na pytanie pana posła w kwestii
finansowania świadczeń udzielanych w oddziałach
dla przewlekle chorych, uprzejmie informuję, że
zgodnie z art. 97 ust. 3 ww. ustawy do zadań Narodowego
Funduszu Zdrowia należy określanie jakości
i dostępności oraz analiza kosztów świadczeń
opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym do prawidłowego
zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, jak również przeprowadzenie
konkursu ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitorowanie
ich realizacji i rozliczanie.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
w ocenie Wielkopolskiego OW NFZ dokonanej

725
w oparciu o analizy dotyczące zapotrzebowania społecznego
oraz średni czas oczekiwania na świadczenia
realizowane w omawianym zakresie dostępność
tych świadczeń jest wystarczająca na terenie województwa
wielkopolskiego. Należy dodać, że świadczeniobiorca
ma prawo wyboru świadczeniodawcy
udzielającego ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych
i szpitala spośród świadczeniodawców posiadających
umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, co umożliwia dokonanie wyboru świadczeniodawcy,
u którego czas oczekiwania na określone
świadczenie opieki zdrowotnej jest najkrótszy.
Informacji na temat list oczekujących i średniego
czasu oczekiwania udziela świadczeniobiorcom, na
ich żądanie, Narodowy Fundusz Zdrowia.
W odniesieniu do pytania dotyczącego udzielenia
informacji na temat planowanych działań na rzecz
oszacowania kosztów świadczeń opieki zdrowotnej
w oddziałach dla przewlekle chorych uprzejmie informuję,
że Agencja Oceny Technologii Medycznych,
będąca jednostką podległą ministrowi właściwemu
do spraw zdrowia, prowadzi prace, które obejmują
między innymi opracowywanie i weryfikację ocen
procedur medycznych, ze szczególnym uwzględnieniem
tych procedur, które są przedmiotem umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Szczegółowe
wytyczne w omawianym zakresie określa zarządzenie
nr 20 dyrektora Agencji Oceny Technologii
Medycznych w sprawie przygotowania rekomendacji
dotyczących finansowania technologii medycznych
ze środków publicznych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie śledztwa dotyczącego składania
fałszywych zeznań oraz utrudniania
postępowania organom prokuratury
przez znanego biznesmena Ryszarda Krauzego
i związanymi z tą sprawą wypowiedziami
ministra sprawiedliwości
podczas konferencji prasowej (728)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Zbigniewa Girzyńskiego z dnia
10 stycznia 2008 r. uprzejmie informuję, iż Prokuratura
Okręgowa w Warszawie od dnia 29 sierpnia
2007 r. prowadzi postępowanie przygotowawcze
sygn. V Ds.400/07 przeciwko Januszowi Kaczmarkowi,
Konradowi Kornatowskiemu i innym podejrzanym
o popełnienie czynu z art. 233 § 1 K.k. i innych.
W toku śledztwa zostały wydane w dniu 29
sierpnia 2007 r. postanowienia o przedstawieniu zarzutów
Januszowi Kaczmarkowi, Jaromirowi Netzlowi,
Konradowi Kornatowskiemu i Ryszardowi
Krauzemu, jak też tego samego dnia wydano zarządzenia
o zatrzymaniu i przymusowym doprowadzeniu
wymienionych osób, w związku z planowaną
w dniu 30 sierpnia 2007 r. realizacją czynności procesowych
z ich udziałem. Zarządzenia o zatrzymaniu
i przymusowym doprowadzeniu podejrzanych
powierzono do wykonania Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego w Warszawie. Zostały one wykonane
wobec podejrzanych Janusza Kaczmarka, Jaromira
Netzla i Konrada Kornatowskiego. W stosunku do
Ryszarda Krauzego zarządzenie nie zostało wykonane,
gdyż z ustaleń Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego
w Warszawie wynikało, iż nie przebywa
on na terytorium RP.
Postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy
Mokotowa z dnia 14 listopada 2007 r. uchylono
stosowane wobec podejrzanych Janusza Kaczmarka,
Konrada Kornatowskiego i Jaromira Netzla
środki zapobiegawcze w postaci dozoru Policji. Po
zwrocie akt do Prokuratury Okręgowej w Warszawie
prokurator prowadzący śledztwo wydał w dniu
15 listopada 2007 r. zarządzenie o uchyleniu zarządzenia
z dnia 29 sierpnia 2007 r. o zatrzymaniu i przymusowym
doprowadzeniu podejrzanego Ryszarda
Krauzego, gdyż z chwilą stwierdzenia niemożności
jego wykonania stało się ono bezprzedmiotowe.
W treści tegoż zarządzenia wskazano m.in. że: „wykonanie
z jego udziałem czynności procesowych
zgodnie z przyjętą taktyką śledczą miało nastąpić
w dniu 30 sierpnia 2007 r. Czynność zatrzymania
i przymusowego doprowadzenia tego podejrzanego
nie została jednak zrealizowana, ponieważ Ryszard
Krauze nie przybywał w tym czasie w kraju”. Przesłuchanie
Ryszarda Krauzego odbyło się w dniu 21
grudnia 2007 r. Komunikat prasowy związany
z przedstawieniem zarzutów i przesłuchaniem w charakterze
podejrzanego Ryszarda Krauzego został
opublikowany w dniu 27 grudnia 2007 r. z uwagi na
przypadający okres świąteczny. Śledztwo w niniejszej
sprawie było przedmiotem zainteresowania
rzecznika praw obywatelskich i innych posłów składających
interpelacje poselskie. Problemy związane
z tokiem postępowania były także wyjaśniane podczas
posiedzenia Komisji Sprawiedliwości i Praw
Człowieka w dniu 23 stycznia 2008 r.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji,
należy przypomnieć, że reguły postępowania wyznaczają
przepisy Kodeksu postępowania karnego
oraz ustawy o prokuraturze. Zgodnie z treścią art. 1,
2 i 3 ustawy o prokuraturze minister sprawiedliwości,
który pełni funkcję prokuratora generalnego,
oraz podlegli mu prokuratorzy czuwają nad ściganiem
przestępstw, zaś zadanie to wykonuje m.in.

726
przez prowadzenie lub nadzorowanie postępowania
przygotowawczego w sprawach karnych oraz sprawowanie
funkcji oskarżyciela publicznego przed
sądami.
W śledztwie, o którym wspomina pan poseł, powołując
się na publikacje prasowe, Ryszard Krauze
miał ustanowionych obrońców i nie należy sądzić,
aby informacje dotyczące taktyki prowadzonego postępowania
oraz przyjętej linii obrony podejrzany
czerpał z materiału uzyskanego z konferencji prasowych.
Przebieg tych konferencji wskazuje, że wypowiedzi
ministra sprawiedliwości były odpowiedzią
na pytania zadawane przez dziennikarzy, dotyczące
uprawnień przysługujących podejrzanemu w toku
trwającego postępowania przygotowawczego, w tym
prawa do odmowy złożenia wyjaśnień, bez podania
przyczyny, a nie instruktażem Ryszarda Krauzego.
Śledztwo prowadzone jest w dalszym ciągu. Postanowieniem
prokuratora okręgowego w Warszawie
z dnia 11 stycznia 2008 r. czas jego trwania został
przedłużony do dnia 30 kwietnia 2008 r. Po
wszechstronnym wyjaśnieniu okoliczności sprawy,
co jest jednym z zadań postępowania przygotowawczego
(art. 297 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania karnego),
zostanie podjęta przez prokuratora prowadzącego
śledztwo decyzja kończąca postępowanie
przygotowawcze.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
O d p o w i e d ź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie poseł Anity Błochowiak
w sprawie śmierci Justyny Zawadki
i Tomasza Twardy – policjantów z komisariatu
kolejowego w Warszawie (729)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Anity Błochowiak z dnia 7
stycznia 2008 roku, przekazane przez wicemarszałka
Sejmu pana Krzysztofa Putrę pismem z dnia 20
lutego 2008 r. w sprawie „śmierci Justyny Zawadki
i Tomasza Twardo – policjantów z Komisariatu Kolejowego
w Warszawie”, uprzejmie informuję, co następuje.
W dniu 30 maja 2007 roku prokurator okręgowy
w Warszawie skierował do Sądu Rejonowego dla
Warszawy Śródmieścia akt oskarżenia w sprawie V
Ds. 406/06 przeciwko Waldemarowi P., komendantowi
Komisariatu Kolejowego Policji w Warszawie
oraz przeciwko Tomaszowi S., pełniącemu obowiązki
dyrektora Departamentu Bezpieczeństwa Publicznego
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji.
Waldemar P. oskarżony został o to, że w dniu 2
grudnia 2006 roku w Warszawie, będąc funkcjonariuszem
publicznym i pełniąc obowiązki komendanta
Komisariatu Kolejowego Policji w Warszawie,
przekroczył swoje uprawnienia i nie dopełnił obowiązków,
w ten sposób, że wbrew zarządzeniu Nr 7
komendanta głównego Policji z dnia 26 maja 2000
roku w sprawie szczegółowych zasad przyznawania
i użytkowania sprzętu transportowego w Policji,
wydał dyżurnemu Komisariatu Kolejowego Policji
polecenie skierowania, będących na służbie funkcjonariuszy
Policji tego komisariatu: Justyny Zawadki
i Tomasza Twardo, służbowym, nieoznakowanym
radiowozem marki Polonez Caro, który był przeznaczony
do patrolowania rejonu podległego temu komisariatowi,
poza rejon działania tego komisariatu,
celem odwiezienia do miejsca zamieszkania w Siedlcach,
podróżującego prywatnie, dyrektora Departamentu
Bezpieczeństwa Publicznego Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji, czym działał
na szkodę interesu publicznego, pozbawiając niezbędnej
ochrony policyjnej teren podległy temu komisariatowi
oraz działając na szkodę funkcjonariuszy
Justyny Zawadki i Tomasza Twardo, którzy
w drodze powrotnej do Warszawy ulegli wypadkowi
ze skutkiem śmiertelnym, to jest o czyn z art. 231
§ 1 K.k.
Tomasz S. oskarżony został natomiast o czyn
z art. 18 § 2 K.k. w zw. z art. 231 § 1 K.k., to jest
o podżeganie Waldemara P. do opisanego wcześniej
przestępstwa.
Akt oskarżenia w przedmiotowej sprawie oparty
został na ustaleniach przeprowadzonego osobiście
przez prokuratora śledztwa, w toku którego ustalono
i przesłuchano wszystkie osoby uczestniczące
wraz z Tomaszem S. w przyjęciu w restauracji „Melodia”
w Warszawie.
Odpowiadając na kolejne pytania pani poseł,
uprzejmie informuję, że w toku śledztwa nie zdołano
odtworzyć zapisu z monitoringu w restauracji „Melodia”.
Z treści opinii powołanego w sprawie biegłego
z zakresu odtwarzania zapisu wynika, że nieujawniono
plików na zabezpieczonym w sprawie dysku,
które mogły być utworzone od godz. 18.00 w dniu
1 grudnia 2006 roku do godz. 3.00 w dniu 2 grudnia
2006 roku, przy założeniu, że data systemowa jednostki
centralnej dowodowego komputera pokrywa
się z datą kalendarzową i godziną czasu lokalnego
w chwili nagrywania plików. Biegły ten wskazał
nadto, iż konfiguracja systemu umożliwia automatyczne
kasowanie plików wideo. Nie ustalono w sprawie,
aby nastąpiło celowe skasowanie zapisu monitoringu.
Zatem brak było podstaw do podejmowania
czynności dotyczących utrudniania śledztwa w tym
zakresie.
Z informacji prokuratora okręgowego w Warszawie
wynika również, iż nie zostali w śledztwie przesłuchani
członkowie kierownictwa Ministerstwa

727
Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz Biura
Bezpieczeństwa Narodowego, bowiem w ocenie prokuratora
prowadzącego sprawę nie stwierdzono
w jego toku faktów mogących dowodzić, iż podejmowano
działania mające na celu nieujawnienie wszystkich
okoliczności dotyczących zdarzenia.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższą informację,
uprzejmie informuję, iż nie jest wykluczona
możliwość przesłuchania tych osób w toku postępowania
sądowego, o ile wystąpiłyby okoliczności
uzasadniające dokonanie tych czynności. Zawarta
natomiast w treści pytania pani poseł Anity Błochowiak
sugestia, co do tego, iż „wyjaśnienia MSWiA”
od początku tej sprawy wprowadzały w błąd opinię
publiczną i powodowały utrudnienia w szybkim wyjaśnieniu
wszelkich okoliczności zdarzenia, a „wiceminister
Surmacz rzekomo miał naciskać na Komendę
Główną Policji, aby nie ujawniać wszystkich
aspektów sprawy” może zostać zbadana procesowo,
w ramach odrębnego postępowania, o ile złożone zostanie
stosowne zawiadomienie o przestępstwie z podaniem
faktów uzasadniających podejrzenie popełnienia
przestępstwa.
Pragnę jednocześnie zasygnalizować, iż okoliczności
objęte zapytaniem pani poseł były już przedmiotem
odpowiedzi udzielonej przez prokuratora
krajowego na pytanie pani poseł Anity Błochowiak
i Pana Posła Wacława Martyniuka w trakcie posiedzenia
Sejmu w dniu 23 stycznia 2008 roku.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji w Wojewódzkim Szpitalu
Dziecięcym w Toruniu (730)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
z dnia 20 lutego 2008 r., nr SPS-024-730/08, w sprawie
sytuacji w Wojewódzkim Szpitalu Dziecięcym
w Toruniu uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Ministerstwo Zdrowia prowadzi stały monitoring
zagrożeń dla prawidłowego działania placówek
ochrony zdrowia na terenie całego kraju.
Dyrektorzy szpitali za pośrednictwem wojewodów
raportują w oparciu o prognozę wynikającą
z aktualnej sytuacji i uwzględniającą fakt trwających
wciąż negocjacji płacowych bądź zawieranie
tylko czasowych porozumień. Wykazane zgłoszenia
noszą charakter sygnalny i nie są formalnymi wnioskami
do rejestru zakładów opieki zdrowotnej o wpis
o czasowym zaprzestaniu działalności komórek zakładu.
Z informacji pozyskiwanych w ostatnim okresie
z Kujawsko-Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego
w Bydgoszczy aktualnie Wojewódzki Szpital Dziecięcy
w Toruniu świadczy bez zakłóceń pełen pakiet
zakontraktowanych usług medycznych. Dyrekcja
szpitala znajduje się w sporze zbiorowym z lekarzami,
równolegle przeprowadzając negocjacje z grupą
zawodową laborantów.
Należy nadmienić, że w świetle obowiązujących
przepisów prawa organem właściwym do podejmowania
decyzji o bieżącym zarządzaniu zakładem
opieki zdrowotnej jest kierownik zakładu, który ma
możliwość wyboru najbardziej optymalnej dla szpitala
formy systemu organizacji pracy, a także możliwość
negocjowania w sprawach płacowych z personelem
szpitala. Ponosi on za swoje działania bezpośrednią
odpowiedzialność przed organem założycielskim.
Ponadto zgodnie z art. 36 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej podmiotem odpowiedzialnym za
tworzenie, przekształcanie i ewentualną likwidację
publicznego zakładu opieki zdrowotnej jest właściwy
organ samorządu terytorialnego. W przypadku
gdy zasięg działania zakładu obejmuje województwo
lub jego znaczną część, projekt uchwały wymaga
również opinii sejmiku województwa.
Odnosząc się do kwestii spełnienia przez ministra
zdrowia postulatów płacowych lekarzy, uprzejmie
informuję, iż możliwości wpływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń personelu medycznego
jest zróżnicowana ze względu na status organizacyjno-prawno
zatrudniających je podmiotów.
Bezpośrednia możliwość oddziaływania ministra
zdrowia na wysokość wynagrodzeń pracowników
sektora ochrony zdrowia ograniczona jest do stosunkowo
niewielkiej grupy pracowników zatrudnionych
w zakładach opieki zdrowotnej działających w formie
zakładów i jednostek budżetowych oraz do osób,
których wynagrodzenia lub ich część finansowane
są z budżetu państwa (np. lekarze stażyści i rezydenci).
W przypadku większości pracowników medycznych
zatrudnionych w innych niż ww. rodzajach
zakładów opieki zdrowotnej decyzję o wysokości wynagrodzeń
poszczególnych pracowników oraz ich
grup podejmuje, jak wskazano powyżej, kierownik
zakładu. Ustalając wynagrodzenia, kierownicy zobowiązani
są do przestrzegania ogólnych zasad prawa
pracy oraz muszą brać pod uwagę kondycję finansową
zarządzanych przez siebie zakładów, w szczególności
wysokość kontraktów z NFZ oraz ewentualne
zadłużenie zakładu.
Po dokonaniu gruntownej diagnozy aktualnego
stanu systemu ochrony zdrowia w Polsce, wad i dysfunkcji
w nim występujących, w tym również negatywnie
wpływających na kondycję szpitali, w Ministerstwie
Zdrowia przygotowany został długofalowy
plan działań mających na celu stabilizację oraz

728
poprawę sytuacji w sektorze ochrony zdrowia. Planowane
rozwiązania prawne mają charakter kompleksowy
i skutkować będą poprawą funkcjonowania
zarówno poszczególnych szpitali, jak i całego
systemu.
Ponadto pragnę poinformować, że podjęte zostały
doraźne działania służące jak najszybszemu przekazaniu
do zakładów opieki zdrowotnej dodatkowych
środków finansowych, co skutkowało zwiększeniem
wyceny punktu w procedurze medycznej do
poziomu 12 zł (średnio w skali kraju). Przełoży się to
także na wzrost wynagrodzeń osób w tych placówkach
zatrudnianych.
Dodatkowo Narodowy Fundusz Zdrowia uruchamia
środki finansowe na pokrycie należności szpitali
z tytułu ugód sądowych za tzw. nadwykonania
świadczeń zdrowotnych.
Należy podkreślić, iż reforma systemu opieki
zdrowotnej stanowi jedno z priorytetowych zadań
rządu. W związku z powyższym, z inicjatywy pana
premiera Donalda Tuska, w dniu 21 stycznia 2008 r.
br. zwołany został „biały szczyt” poświęcony naprawie
systemu ochrony zdrowia. W debacie uczestniczą
przedstawiciele organizacji związkowych reprezentujących
pracowników ochrony zdrowia, organizacji
pracodawców ochrony zdrowia, samorządów
zawodowych pracowników służby zdrowia, organizacji
samorządu terytorialnego, organizacji
reprezentujących pacjentów oraz kierownictwa sejmowej
i senackiej Komisji Zdrowia, eksperci oraz
przedstawiciele rządu. Prace jednego z zespołów tematycznych
działającego w ramach „białego Szczytu”
poświęcone są sprawom pracowników ochrony
zdrowia.
Z poważaniem
SPS-0-024-731/08, dotyczącym przyznania dodatkowych
środków finansowych na rozwój Oddziału
Neonatologii Ginekologiczno-Położniczego Szpitala
Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu,
uprzejmie przedstawiam Panu Marszałkowi stanowisko
w tej sprawie.
W ramach wydatków majątkowych części 46:
Zdrowie finansowane jest budownictwo inwestycyjne
i zakupy gotowych dóbr inwestycyjnych jednostek
podległych i nadzorowanych przez ministra
zdrowia.
W latach 2002–2007 Ginekologiczno-Położniczy
Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu
otrzymał na zakupy inwestycyjne środki
w wysokości 3544 tys. zł i dokonał następujących
zakupów:
Rok
Asortyment
Kwota
w tys. zł
2002
kardiomonitor – 2 szt., inkubator
zamknięty noworodkowy – 5 szt.
230
2003 aparat USG średniej klasy 600
2004
histopatologiczny procesor tkankowy,
kardiotokograf – zestaw (aparat
zwykły+aparat z telemetrią)
354
2005 aparat RTG stacjonarny 1100
2006 0
2007
kardiotokograf – 10 szt., USG wysokiej
klasy, karetka neonatologiczna
1260
Natomiast w ramach „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych”, zadanie: Populacyjny
program profilaktyki i wczesnego wykrywania
raka szyjki macicy jednostka otrzymała w latach
2005–2007 środki w wysokości 714 tys. zł i zakupiła
następujący sprzęt:
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Rok
Asortyment
Kwota
w tys. zł
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
2005
serwer – 2 szt., zestaw komputerowy,
drukarka – 2 szt.,
telefax – 2 szt., oprogramowanie i baza
danych
104
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie przyznania dodatkowych środków
finansowych na rozwój Oddziału Neonatologii
Ginekologiczno-Położniczego Szpitala
Klinicznego Uniwersytetu Medycznego
w Poznaniu (731)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
panów posłów Arkadego Fiedlera i Tomasza
Piotra Nowaka, przekazanym przy piśmie znak:
2006
2007
kolposkop optyczny z opcją archiwizacji
obrazów i szkolenia – 2 szt., mikroskop
optyczny z opcją szkolenia – 2 szt.,
linia technologiczna do automatycznego
barwienia preparatów cytologicznych,
ultrasonograf, zestaw komputerowy,
zestaw multimedialny w tym: notebook
– 4 szt., projektor multimedialny – 2 szt.,
telewizor LCD, pakiet oprogramowania
graficzno-edukacyjnego
drukarka laserowa z serwerem wydruku
i kompletem zapasowych tonerów,
przenośny komputer – 3 szt., cyfrowy
aparat fotograficzny z lampą błyskową
i wyposażeniem dodatkowym,
rzutnik multimedialny – 3 szt.,
system monitoringu wewnętrznego
wraz z urządzeniem archiwizacji danych
560
50

729
Ponadto, w ramach „Programu pomocy publicznej
i restrukturyzacji w roku 2005”, Ginekologiczno-Położniczy
Szpital Kliniczny Uniwersytetu Medycznego
w Poznaniu otrzymał na zakupy inwestycyjne
środki w wysokości 280 tys. zł i dokonał zakupu:
ultrasonografu, kardiotokografów – 5 szt., łóżek
porodowych i systemu nadzoru płodowego.
Łącznie zatem w latach 2002–2007 szpital otrzymał
z budżetu części 46: Zdrowie na zakupy inwestycyjne
środki w wysokości 4538 tys. zł.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że nie został jeszcze dokonany podział środków na
zakupy inwestycyjne dla poszczególnych szpitali klinicznych
i instytutów naukowo-badawczych na 2008 r.
Zgłoszone przez jednostki najpilniejsze potrzeby
w zakresie zakupów aparatury i sprzętu medycznego
na łączną kwotę 192 412 tys. zł znacznie przekraczają
możliwości finansowe budżetu części 46:
Zdrowie. Na rok bieżący zaplanowano na ten cel
środki w wysokości 17 000 tys. zł. Z uwagi na tak
znaczną wielkość potrzeb w stosunku do skromnych
możliwości budżetu wnioski te poddane zostaną
ocenie formalnej i merytorycznej w oparciu
o przyjęte kryteria.
W przypadku Ginekologiczno-Położniczego Szpitala
Klinicznego Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu
rozpatrzone zostaną te wnioski w zakresie
sprzętu i aparatury medycznej, które szpital zgłosił
jako najpilniejsze do realizacji w 2008 r., tj:
— aparaty do znieczulenia ogólnego 4 szt. (1 szt.
dla noworodków i 3 szt. dla dorosłych) dla Kliniki
Neonatologii oraz Kliniki Anestezjologii w Położnictwie
i Ginekologii – 1100 tys. zł, w tym: ze środków
budżetowych – 1000 tys. zł i 100 tys. zł ze środków
własnych szpitala,
— kardiomonitory wielofunkcyjne – 10 szt. dla
Oddziału Operacyjnego i Oddziału Porodowego –
300 tys. zł,
— mammograf dla Pracowni Mammograficznej
– 300 tys. zł, w tym: ze środków budżetowych 270
tys. zł i 30 tys. zł ze środków własnych szpitala.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że ponadto istnieje możliwość aplikowania
o dofinansowanie zadań inwestycyjnych z funduszy
strukturalnych. Ministerstwo Zdrowia jest instytucją
pośredniczącą dla priorytetu XII: Bezpieczeństwo
zdrowotne i poprawa efektywności systemu
ochrony zdrowia w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”.
W ramach priorytetu XII: Bezpieczeństwo zdrowotne
i poprawa efektywności systemu ochrony
zdrowia realizowane są następujące zadania:
12.1: Rozwój systemu ratownictwa medycznego,
12.2: Inwestycje w infrastrukturę ochrony zdrowia
o znaczeniu ponadregionalnym
Celem priorytetu XII jest wspieranie utrzymania
dobrego poziomu zdrowia zasobów pracy poprzez obniżenie
poziomu śmiertelności oraz skutków powikłań
powstających w wyniku wypadków i innych
stanów nagłego zagrożenia zdrowotnego oraz zwiększenie
dostępności i jakości specjalistycznych i wysokospecjalistycznych
świadczeń zdrowotnych.
Alokacja środków z funduszy strukturalnych
w latach 2007–2013 na zadania związane z ratownictwem
medycznym oraz poprawą infrastruktury
ochrony zdrowia wynosi blisko 412 mln euro (w tym
wkład UE około 350 mln euro).
Głównymi beneficjentami priorytetu XII będą
dla:
1) działania 12.1: Rozwój systemu ratownictwa
medycznego
— niepubliczne oraz publiczne zakłady opieki
zdrowotnej udzielające świadczeń zdrowotnych w zakresie
ratownictwa medycznego, posiadające umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartą
z oddziałem wojewódzkim NFZ albo udzielające
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych na podstawie innych tytułów lub ich organy
założycielskie,
2) działania 12.2: Inwestycje w infrastrukturę
ochrony zdrowia o znaczeniu ponadregionalnym
— publiczne zakłady opieki zdrowotnej o znaczeniu
ponadregionalnym, świadczące specjalistyczne
usługi medyczne, utworzone przez ministra lub centralny
organ administracji rządowej, publiczną
uczelnię medyczną lub inną publiczną uczelnię prowadzącą
działalność dydaktyczną i badawczą w dziedzinie
nauk medycznych, z wyłączeniem zakładów
lecznictwa uzdrowiskowego, lub ich organy założycielskie.
W ramach działania 12.2: Inwestycje w infrastrukturę
ochrony zdrowia o znaczeniu ponadregionalnym
wsparcie w zakresie zakupów inwestycyjnych
otrzymają następujące projekty:
1. zakup aparatury obrazowej minimalna wartość
projektu wynosi 400 tys. PLN.
2. zakup wyrobów medycznych służących do
diagnostyki lub terapii, z wyłączeniem wyrobów
i produktów jednorazowego użytku, w tym dostosowanie
stanu technicznego istniejącej infrastruktury
do użytkowania zakupionych wyrobów – minimalna
wartość projektu wynosi 400 tys. PLN.
Nabór projektów w ramach priorytetu XII Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
zostanie ogłoszony w II kwartale br.
Przedstawione powyżej różne źródła finansowania
wskazują na możliwość uzyskania finansowego
wsparcia w zakresie doposażenia Oddziału Neonatologii
Ginekologiczno-Położniczego Szpitala Klinicznego
Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu
w sprzęt specjalistyczny ratujący życie.
Z wyrazami najwyższego szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska

730
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie postulatów gminy Osielsko
dotyczących przebiegu drogi S5 (734)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
20 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 lutego 2008 r.,
znak: DSPA-4403-573/08, w sprawie ustalenia przebiegu
drogi ekspresowej S5, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
W dniu 7 grudnia 2007 r. odbyło się posiedzenie
Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych działającej
przy Generalnym Dyrektorze Dróg Krajowych
i Autostrad, na którym rozpatrywano kwestię
ustalenia przebiegu drogi ekspresowej S5 w okolicach
Bydgoszczy. Podczas posiedzenia komisja rozważała
trzy warianty przebiegu tej drogi – wariant
I, III i IV. Wariant II został odrzucony na etapie studium
techniczno-ekonomiczno-środowiskowego.
Wyniki przeprowadzonych szczegółowych badań
i analiz wskazują, iż optymalnym przebiegiem tej
drogi, zarówno pod względem ruchowym, jak i finansowym,
będzie zbudowanie północno-zachodniej
obwodnicy miasta. W szczególności biorąc pod uwagę
fakt, że po roku 2020 ruch na tej trasie może
wzrosnąć do 55 000 pojazdów na dobę. Zatem nawet
uwzględnienie w chwili obecnej postulatów samorządowych
(w szczególności władz miasta Bydgoszczy)
i poprowadzenie drogi S5 przez miasto wiązałoby
się z koniecznością zbudowania obwodnicy Bydgoszczy
za kilka lat.
Biorąc pod uwagę powyższe w wyniku przeanalizowania
zaprezentowanych rozwiązań oraz dyskusji
na posiedzeniu KOPI przyjęto studium technicznoekonomiczno-środowiskowe
budowy drogi ekspresowej
S5 na odcinku Nowe Marzy–Świecie–Bydgoszcz–
–Cotoń oraz zarekomendowano przebieg tej trasy
według wariantu IV, tj. północno-zachodnią obwodnicą
Bydgoszczy. Zatem wariant ten zostanie również
zarekomendowany wojewodzie we wniosku o wydanie
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia.
Odnosząc się do kwestii związanej z doniesieniami
prasowymi poruszającymi problem lokalizacji
drogi ekspresowej S-5, uprzejmie informuję, że resort
infrastruktury nie ma wpływu na treść podawanych
informacji medialnych, które formułowane są często
w oparciu o niepełną wiedzę z tego zakresu.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 29 lutego 2008 r.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie budowy i przebiegu
obwodnicy Inowrocławia (735)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Andrzeja Walkowiaka z dnia
20 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów z dnia 25 lutego 2008 r.,
znak: DSPA-4403-569/08, w sprawie budowy obwodnicy
Inowrocławia uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Przebieg obwodnicy Inowrocławia w ciągu drogi
krajowej nr 15 i 25 został wstępnie ustalony na posiedzeniu
Komisji Oceny Przedsięwzięć Inwestycyjnych
działającej przy generalnym dyrektorze dróg
krajowych i autostrad. W posiedzeniu uczestniczyli,
z prawem zgłaszania postulatów i opinii, przedstawiciele
samorządów lokalnych oraz instytucji opiniujących.
W efekcie ustaleń komisji wybrano do
dalszych etapów prac projektowych wariant A/D.
Wariant ten został wydłużony o obejście miejscowości
Markowice, uwzględniając sugestie samorządów
lokalnych. Konsekwencją ww. działań było złożenie
do wojewody kujawsko-pomorskiego w dniu
14 maja 2007 r. wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia. W toku prowadzonego przez wojewodę
postępowania z udziałem społeczeństwa wpłynęło
wiele sprzeciwów wobec budowy obwodnicy
w wariancie A/D lub AD’, z jednoczesnym poparciem
wariantu społecznego „S”. Rozpatrując przedmiotową
sprawę, wojewoda powziął wątpliwość odnośnie
do zasadności przyjęcia do dalszej realizacji rekomendowanego
przez GDDKiA wariantu obwodnicy.
Konsekwencją tego było skorzystanie przez wojewodę
z możliwości, jaką przewiduje art. 55 ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
(Dz. U. z 2007 r. Nr 25, poz. 150). Zgodnie z tym
przepisem jeżeli z postępowania w sprawie oceny oddziaływania
na środowisko wynika zasadność realizacji
przedsięwzięcia w wariancie innym niż proponowany,
organ administracji prowadzący postępowanie,
za zgodą wnioskodawcy, wskazuje w decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach wariant dopuszczony
do realizacji lub, w razie braku zgody
wnioskodawcy, odmawia w drodze decyzji określenia
środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację
przedsięwzięcia. W związku z tym wojewoda,
w trybie powołanego art. 55, wystąpił do GDDKiA
o zgodę na przyjęcie do realizacji wariantu społecznego,
a GDDKiA przychyliła się do przedmiotowego
wniosku. W takiej sytuacji zachodzi konieczność ponownego
uzgodnienia z ministrem środowiska warunków
realizacji wariantu społecznego i zapewnie-

731
nia udziału społeczeństwa w postępowaniu. Do
chwili obecnej wojewoda oczekuje na wymagane
uzgodnienia, które są niezbędne do wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację
przedsięwzięcia. Po uzyskaniu decyzji środowiskowej
inwestor zobowiązany jest do uzyskania
decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi oraz decyzji
o pozwoleniu na budowę. Kolejnym krokiem będzie
wyłonienie wykonawcy robót.
W związku z powyższym w chwili obecnej nie
jest możliwe jednoznaczne wskazanie terminu zakończenia
realizacji przedmiotowej inwestycji. Jednakże
chciałbym zapewnić pana posła, że GDDKiA
dołoży wszelkich starań, aby dalsza obsługa przedmiotowej
inwestycji przebiegała sprawnie.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Szlachty
w sprawie rozwiązania stosunku pracy
przez Podkarpacki Oddział Wojewódzki NFZ
z absolwentami wychowania fizycznego
o specjalności rehabilitacja
Uniwersytetu Rzeszowskiego (736)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Szlachty, z dnia 20
stycznia 2008 r., przekazane przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia 20
lutego 2008 r., znak: SPS-024-736/08, w sprawie
rozwiązania stosunku pracy przez Podkarpacki Oddział
Wojewódzki NFZ z absolwentami wychowania
fizycznego o specjalności rehabilitacja Uniwersytetu
Rzeszowskiego, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regulują
zasady udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych należą: ustawa
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), akty wykonawcze
do tej ustawy oraz zarządzenia prezesa NFZ określające
warunki zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach tych świadczeń, wydawane w oparciu
o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1
pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Zgodnie z przepisami zarządzenia nr 60/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 19 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: rehabilitacja
lecznicza, ze zm., fizjoterapeutą jest osoba,
o której mowa w § 2 ust. 2 ww. zarządzenia, tj.:
1) osoba, która rozpoczęła po dniu 31 grudnia
1997 r. studia wyższe na kierunku fizjoterapia, zgodnie
ze standardami kształcenia określonymi w odrębnych
przepisach i uzyskała tytuł licencjata lub
magistra na tym kierunku,
2) osoba, która rozpoczęła przed dniem 31
grudnia 1997 r. studia wyższe na kierunku rehabilitacja
ruchowa i uzyskała tytuł magistra na
tym kierunku,
3) osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grudnia
1979 r. studia wyższe na kierunku wychowanie
fizyczne i uzyskała tytuł magistra na tym kierunku
oraz ukończyła w ramach studiów dwuletnią specjalizację
z zakresu gimnastyki leczniczej lub rehabilitacji
ruchowej potwierdzoną legitymacją instruktora
rehabilitacji ruchowej/gimnastyki leczniczej,
4) osoba, która rozpoczęła przed dniem 31 grudnia
1979 r. studia wyższe na kierunku wychowanie
fizyczne i uzyskała tytuł magistra na tym kierunku
oraz ukończyła 3 miesięczny kurs specjalizacyjny
z rehabilitacji zgodnie z obowiązującymi wtedy przepisami
Głównego Komitetu Kultury Fizycznej,
5) osoba, która ukończyła do dnia 31 grudnia
2007 r. szkołę policealną publiczną lub niepubliczną
z uprawnieniami szkoły publicznej i uzyskała dyplom
technika fizjoterapii.
Mając na uwadze zgłoszone przez pana posła
zastrzeżenia do treści ww. zarządzenia, w części
dotyczącej kwalifikacji do wykonywania zawodu
fizjoterapeuty, uprzejmie informuję, że w związku
z art. 163 ust. 2 pkt 2 i 3 przywołanej na wstępie
ustawy minister właściwy do spraw zdrowia bada
uchwały przyjmowane przez Radę Funduszu oraz
decyzje podejmowane przez prezesa funduszu i stwierdza
nieważność uchwały lub decyzji w całości lub
w części, w przypadku gdy narusza ona prawo lub
prowadzi do niewłaściwego zabezpieczenia świadczeń
opieki zdrowotnej. Stanowiące przedmiot zapytania
pana posła zarządzenie nr 60/2007/DSOZ prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 19 września
2007 r. w sprawie określania warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju: rehabilitacja lecznicza
również zostało poddane ww. badaniu, jednak
nie stwierdzono podstaw do jego uchylenia.
Wobec wątpliwości dotyczących określonych w ww.
zarządzeniu kwalifikacji do wykonywania zawodu
fizjoterapeuty uprzejmie wyjaśniam, że system
kształcenia w zawodach medycznych w Polsce uległ
transformacji, w wyniku której zmieniło się również
kształcenie w zawodzie fizjoterapeuty. Jednakże już
od roku 1979 kwalifikacje do wykonywania ww. zawodu
można było uzyskać na wyodrębnionym kierunku
studiów rehabilitacja ruchowa, który w roku
1997 przekształcono na kierunek fizjoterapia. Mając

732
na uwadze powyższe, należy zwrócić uwagę, iż od
roku 1979 uczelnie prowadzące kształcenie przygotowujące
do wykonywania zawodu fizjoterapeuty
powinny prowadzić studia na kierunku rehabilitacja
ruchowa, a od roku 1997 na kierunku fizjoterapia.
Specyfika wykonywania zawodu medycznego,
jakim jest zawód fizjoterapeuty, wymaga bowiem innej
wiedzy i umiejętności zawodowych niż legitymują
się absolwenci kierunku wychowanie fizyczne.
Analiza standardów kształcenia na kierunku wychowanie
fizyczne i na kierunku fizjoterapia wskazuje
na bardzo istotne różnice i inne kompetencje
absolwenta. Nie możliwe jest więc uznanie, iż absolwenci
tak różnych kierunków studiów przygotowani
są do wykonywania tego samego zawodu. Również
w odniesieniu do kształcenia studentów na kierunku
wychowanie fizyczne w zakresie nauczania wychowania
fizycznego oraz rehabilitacji na Wydziale
Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Rzeszowskiego
należy stwierdzić, iż szczegółowa analiza planu
studiów z uwzględnieniem wykazu przedmiotów
oraz siatki godzin wykazuje znaczące różnice w odniesieniu
do kształcenia na kierunku fizjoterapia.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
zgodnie z przepisami zawartymi w załączniku nr 3
do ww. zarządzenia w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: rehabilitacja
lecznicza wymagane jest, by w poszczególnych
zakresach w rodzaju rehabilitacja lecznicza zatrudnione
były osoby posiadające określone kompetencje.
Jednocześnie, mając na uwadze przedłożony
w zapytaniu pana posła problem rozwiązania stosunku
pracy z grupą absolwentów Uniwersytetu
Rzeszowskiego, uprzejmie wyjaśniam, iż fundusz
nie zabrania zatrudniania osób posiadających inne
kompetencje, o ile świadczeniodawca spełnia warunki
zawarte w załączniku nr 3 ww. zarządzenia.
Należy jednak zaznaczyć, iż zgodnie z przepisami
§ 3 ust. 1 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 6
października 2005 r. w sprawie ogólnych warunków
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 197, poz. 1643) świadczeniodawca ponosi odpowiedzialność
za udzielanie lub za zaniechanie
udzielania świadczeń przez osoby przez siebie zatrudnione
lub udzielające świadczeń w jego imieniu
na innej podstawie niż umowa o pracę, a także osoby,
którym udzielanie świadczeń powierzył, oraz
odpowiada za szkody powstałe, także u osób trzecich,
w związku z udzielaniem lub zaniechaniem
udzielania świadczeń.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie podjęcia niezbędnych działań
w celu zabezpieczenia zdrowia i życia
mieszkańców Tarnowa, wymagających pomocy
medycznej ze strony zespołu wyjazdowego
Stacji Pogotowia Ratunkowego w Tarnowie
(737)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pani poseł Barbary Marianowskiej dotyczące
likwidacji wyjazdowego zespołu wypadkowego
w Tarnowie, przesłane przy piśmie z dnia 20 lutego
2008 r. (znak: SPS-024-737/08), uprzejmie informuję:
Zgodnie z ustawą z dnia 25 lipca 2001 r. o Państwowym
Ratownictwie Medycznym za system ratownictwa
w regionach odpowiadają wojewodowie.
Wojewoda planuje, organizuje i koordynuje system
oraz sprawuje nadzór nad systemem na terenie
województwa. W ramach tych kompetencji wojewoda
może również podjąć decyzję o utworzeniu
nowych zespołów ratownictwa medycznego lub ich
likwidacji.
Budżet wojewody małopolskiego na zadania zespołów
ratownictwa medycznego w roku 2008 wzrósł
w stosunku do roku ubiegłego o ponad 18 mln zł, co
daje łącznie ok. 21-procentowy wskaźnik wzrostu.
Są to środki w granicach, w których wojewoda małopolski
ma możliwość ewentualnego zakontraktowania
dodatkowych, w stosunku do 2007 r., zespołów
ratownictwa medycznego, o ile przewidział je
w planie działania systemu. W przypadku zaistnienia
nieprzewidzianej w planie konieczności uruchomienia
nowego zespołu wojewoda ma możliwość dokonania
aktualizacji planu. Zaktualizowany plan
obowiązuje z chwilą zatwierdzenia przez ministra
zdrowia. Należy jednak pamiętać, iż z uwagi na okoliczność
kontraktowania zespołów ratownictwa medycznego
na początku roku wszelkie nowe lub dodatkowe
umowy mogą powodować konieczność
zmian już zawartych kontraktów.
Odpowiadając na pytania pani poseł, uprzejmie
wyjaśniam, iż w budżecie na 2008 rok minister zdrowia
nie ma niestety środków inwestycyjnych na cele
związane z uruchomieniem nowych zespołów ratownictwa
medycznego.
Organizacja systemu ratownictwa medycznego
w województwie to zadanie wojewody, minister zdrowia
nie dysponuje narzędziami prawnymi do szczegółowego
wpływania na lokalne rozwiązania organizacyjne
sytemu ratownictwa medycznego. Minister
zdrowia nie dysponuje również żadnymi dodatkowymi
środkami, które mógłby przeznaczyć na finansowanie
dodatkowych zespołów ratownictwa
medycznego.

733
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, wszelkie
decyzje w przedmiocie uruchomienia i finansowania
dodatkowego zespołu ratownictwa medycznego
dla rejonu miasta Tarnowa leżą w wyłącznej gestii
wojewody małopolskiego.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Andrzej Włodarczyk
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie utworzenia w Lesznie
wojewódzkiej komisji lekarskiej (738)
W związku z przekazanym przez Pana Marszałka,
przy piśmie z 20 lutego 2008 r. (znak: SPS-024-
-738/08), za pośrednictwem szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów, podsekretarza stanu
Sławomira Nowaka, zapytaniem pana posła Wiesława
Andrzeja Szczepańskiego w sprawie utworzenia
w Lesznie wojewódzkiej komisji lekarskiej pozwolę
sobie przedstawić, co następuje:
Wojewódzkie komisje lekarskie oraz obwodowe
komisje lekarskie zostały zlikwidowane z dniem 31
sierpnia 1997 r. na mocy ustawy z dnia 28 czerwca
1998 r. o zmianie niektórych ustaw o zaopatrzeniu
emerytalnym i o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U.
Nr 100, poz. 461).
Od dnia 1 września 1997 r. o niezdolności do pracy
dla celów rentowych orzekali jednoinstancyjnie
lekarze orzecznicy ZUS. Od dnia 1 stycznia 2005 r.
wprowadzono drugą instancję orzeczniczą w postaci
komisji lekarskich ZUS.
Z uwagi na powyższe nie jest aktualnie możliwe
powołanie w Lesznie lub Rawiczu wojewódzkiej komisji
lekarskiej, jak również powołanie w Lesznie
obwodowej komisji lekarskiej.
Aktualnie zasady orzekania o niezdolności do
pracy są uregulowane przepisami rozporządzenia
Ministra Polityki Społecznej z dnia 14 grudnia
2004r. (Dz. U. Nr 273, poz. 2711).
Zgodnie z § 8 tego rozporządzenia – lekarz orzecznik
działa w oddziale ZUS (a nie w inspektoracie
ZUS), co zapewnia możliwość sprawowania bieżącego
nadzoru głównego lekarza orzecznika nad działalnością
lekarzy orzeczników ZUS, a także stwarza
możliwość wzajemnych bieżących konsultacji pomiędzy
lekarzami orzecznikami różnych specjalności.
Lekarze orzecznicy (jako I instancja) oraz komisje
lekarskie ZUS (jako II instancja) realizują zadania
związane z orzekaniem o niezdolności do pracy
przy zachowaniu zasad określonych obowiązującymi
przepisami, zgodnie z którymi istnieje możliwość
wydania orzeczenia bez potrzeby osobistego stawienia
się ubezpieczonego w oddziale ZUS, a w szczególności:
— osoby, które w ocenie lekarza leczącego są niezdolne
do odbycia podróży na badanie, nie muszą na
takie badanie do lekarza orzecznika ZUS lub na komisję
lekarską ZUS przyjeżdżać – w takich przypadkach
oddział ZUS przeprowadzi badanie w miejscu
pobytu takiej osoby;
— jeżeli dokumentacja medyczna, dołączona do
wniosku o ustalenie uprawnień do świadczenia, jest
wystarczająca do wydania orzeczenia, orzeczenie
może zostać wydane bez przeprowadzenia bezpośredniego
badania osoby ubiegającej się o świadczenie;
— ewentualne badania dodatkowe, konsultacje
specjalistyczne lub obserwacje szpitalne zlecane
w postępowaniu orzeczniczym są wykonywane w placówkach
służby zdrowia znajdujących się w pobliżu
miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o świadczenie.
Podając powyższe wyjaśnienia, informuję jednocześnie,
że jak wynika z zapewnienia prezesa ZUS
dyrektorzy oddziałów ZUS zostali zobowiązani do
organizowania, w uzasadnionych przypadkach, posiedzeń
wyjazdowych lekarzy orzeczników i komisji
lekarskich ZUS.
Sesje wyjazdowe powinny być, zdaniem prezesa
ZUS, organizowane w szczególności wówczas, gdy
jest to uzasadnione dostępnością środków komunikacji
oraz odległością od miejsca zamieszkania osoby
ubiegającej się o świadczenie do siedziby oddziału
ZUS, a także znaczną liczbą osób zamieszkujących
na danym terenie, w stosunku do których istnieje konieczność
przeprowadzenia bezpośredniego badania
przez lekarza orzecznika lub komisję lekarską ZUS.
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby zmiany dotychczasowej
lokalizacji Zespołu Szkół Drzewnych nr 9
w Łomży (739)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-024-739/08) w sprawie groźby zmiany dotychczasowej
lokalizacji Zespołu Szkół Drzewnych nr 9 w Łomży,
uprzejmie wyjaśniam.

734
W wyniku wprowadzonej 1 stycznia 1999 r. reformy
administracyjnej państwa nastąpiły zmiany
kompetencyjne organów administracji publicznej
w sprawach dotyczących oświaty oraz zasad funkcjonowania
szkół publicznych. Najważniejsza zmiana
polegała na rozdzieleniu funkcji prowadzenia
szkół od funkcji sprawowania nadzoru pedagogicznego
nad ich działalnością. Kompetencje do zakładania
i prowadzenia publicznych szkół i placówek
oświatowych zostały przekazane na odpowiednie
szczeble samorządu terytorialnego.
Zgodnie z art. 5 ust. 5a ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) oraz art. 48 ustawy z dnia 13
października 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy
reformujące administrację publiczną (Dz. U.
Nr 133, poz. 872, z późn. zm.), z dniem 1 stycznia
1999 r. samorządy powiatowe przejęły prowadzenie
publicznych szkół zawodowych, z wyjątkiem szkół,
które na mocy rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 6 października 1998 r. w sprawie określenia
wykazu szkół i placówek o znaczeniu regionalnym,
których prowadzenie należy do samorządu województwa
(Dz. U. Nr 147, poz. 964), przekazane zostały
na szczebel samorządów wojewódzkich. Natomiast
zewnętrzny nadzór pedagogiczny nad szkołami
i placówkami oświatowymi pozostał w gestii kuratorów
oświaty, a nadzór pedagogiczny nad procesem
kształcenia bezpośrednio w szkole sprawowany
jest nadal przez dyrektora szkoły.
A zatem prowadzenie szkół kształcących w zawodach
jest zadaniem własnym jednostek samorządów
powiatów lub miast na prawach powiatów. Organy
te zatwierdzają arkusze organizacyjne szkół, czyli
wyrażają zgodę na uruchomienie liczby oddziałów
kształcenia w danych zawodach, a także przydzielają
na te cele środki finansowe. Rozstrzygając o prowadzeniu
kształcenia zawodowego przez podległe
im organizacyjnie i finansowo szkoły, powinny
uwzględniać oczekiwania i zapotrzebowanie lokalnego
rynku pracy. Wynika to wprost z ustawowej
roli samorządów powiatowych, którym powierzono
zadania w zakresie oświaty ponadgimnazjalnej
i kształcenia ustawicznego w formach szkolnych
i pozaszkolnych oraz prowadzenia lokalnej polityki
rynku pracy. Na tym samym poziomie zarządzania
funkcjonują powiatowe urzędy pracy wraz z ich organami
konsultacyjnymi – powiatowymi radami zatrudnienia.
Zatem w sprawach edukacji i rynku pracy
szkoły i instytucje rynku pracy powinny współpracować
i podejmować spójne działania zmierzające
do dostosowania oferty kształcenia zawodowego do
potrzeb społeczno-gospodarczych regionu, zgodnie
z kierunkami rozwoju wyznaczonymi przez strategie
wojewódzkie.
W gestii samorządów powiatowych pozostaje poważny
instrument umożliwiający wpływ na dopasowanie
struktury kształcenia do zmieniających się
warunków gospodarczych i społecznych (także demograficznych).
Jest to kompetencja do ustalania
sieci szkół, w tym szkół zawodowych, a więc do decydowania
o kształcie edukacji na obszarach według
właściwości terytorialnej. Jednostki samorządów
powiatowych każdego roku planują otwarcie oddziałów,
w których młodzież mogłaby podjąć naukę
w różnych zawodach, oraz decydują o lokalizacji
szkół. Zatem działania tych organów zmierzające do
racjonalizacji sieci szkół powinny głównie zakładać
skonsolidowanie kształcenia w zawodach z danej
branży w szkołach posiadających odpowiednie warunki
lokalowe i kadrowe, w celu stworzenia wiodących,
nowoczesnych centrów kształcenia w zawodach
dla potrzeb danej branży.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 17 ust. 6 ustawy z dnia 7 września o systemie
oświaty ustalanie sieci szkół przez jednostki samorządu
terytorialnego następuje po uzyskaniu pozytywnej
opinii właściwego terytorialnie kuratora
oświaty. Oznacza to, że w ramach procedury stanowienia
uchwały kurator oświaty, którego przywołana
wyżej ustawa sytuuje jako partnera organów jednostek
samorządu terytorialnego przy podejmowaniu
przez nie rozstrzygnięć w sprawach istotnych
dla realizacji regionalnej lub lokalnej polityki oświatowej,
wydaje opinię jeszcze przed podjęciem stosownej
uchwały, tj. w odniesieniu do przedstawionego
projektu sieci szkół. Zakres badania przez kuratora
oświaty legalności przedstawionego projektu planu
sieci szkół odnosi się do stwierdzenia zgodności lub
niezgodności z art. 17 ust. 1–5 ustawy, a zatem zachowania
standardów maksymalnej odległości szkół
należących do sieci od miejsca zamieszkania uczniów,
zapewnienia dobrej komunikacji oraz warunków
funkcjonowania szkoły po zmianie jej lokalizacji
w odniesieniu do bezpiecznych i higienicznych warunków
nauki i wychowania, w tym zapewnienia
właściwej realizacji programów nauczania, programów
wychowawczych, przeprowadzania egzaminów
oraz wykonywania innych zadań statutowych.
Informacje uzyskane od podlaskiego kuratora
oświaty potwierdzają, że już dłuższy czas trwa spór
o lokalizację Zespołu Szkół Drzewnych w Łomży,
a na sesji Rady Miasta (27 lutego br.), w której
udział wzięli przedstawiciele uczniów, Rady Pedagogicznej
oraz Rady Rodziców zobligowano prezydenta
miasta do przedstawienia radnym koncepcji
perspektywicznego rozwiązania ww. problemu Zespołu
Szkół Drzewnych.
Z uzyskanych od zastępcy prezydenta miasta
Łomży informacji wynika, że Rada Miasta Łomży
podjęła na sesji Rady Miasta Łomży w dniu 27 lutego
2008 r. decyzję o przesłaniu do Komisji Oświaty
Kultury i Sportu kwestii lokalizacji tej szkoły z prośbą
o ponowne dokładne zbadanie i analizę warunków
lokalowych oraz perspektyw kształcenia w Zespole
Szkół Drzewnych z uwzględnieniem możliwości
naboru i jej rozwoju.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.

735
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie poseł Danuty Jazłowieckiej
w sprawie przedłużającego się terminu
odpowiedzi na pismo burmistrza
Lewina Brzeskiego dotyczące przeznaczenia
na cele nierolnicze gruntów rolnych
położonych w miejscowości Stroszowice (740)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 20 lutego 2008 r.,
znak: SPS-024-740/08, przy którym zostało nadesłane
zapytanie posłanki na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pani Danuty Jazłowieckiej w sprawie przedłużającego
się terminu odpowiedzi na pismo burmistrza
Lewina Brzeskiego w sprawie przeznaczenia
gruntów rolnych na cele nierolnicze – uprzejmie
informuję, że po rozpatrzeniu wniosku burmistrza
Lewina Brzeskiego w tej sprawie, decyzją z dnia 19
lutego 2008 r., znak: GZ.tr.057-602-399/07, wyraziłem
zgodę na zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze
wnioskowanych gruntów rolnych o powierzchni
33,54 ha położonych na terenie wsi Stroszowice,
gmina Lewin Brzeski, przewidzianych pod tereny
eksploatacji kruszywa naturalnego.
Warszawa, dnia 28 lutego 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie projektu „Budowa i modernizacja
kanalizacji sanitarnej w Skarżysku Kamiennej
i Skarżysku Kościelnym” w ramach priorytetu
I: Gospodarka wodno-ściekowa, działania 1.1:
Gospodarka wodno-ściekowa w aglomeracjach
powyżej 15 tys. RLM Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 (741)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Bętkowskiego, przesłane
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 lutego
br. (znak: SPS-024-741/08), w sprawie usunięcia
z listy indykatywnej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” projektu „Budowa i modernizacja
kanalizacji sanitarnej w Skarżysku-Kamiennej
i Skarżysku Kościelnym” pragnę przedstawić,
co następuje.
Projekt z zakresu priorytetu I: Gospodarka wodno-ściekowa
pn. Budowa i modernizacja kanalizacji
sanitarnej w Skarżysku-Kamiennej i Skarżysku Kościelnym
został uznany za przedsięwzięcie inwestycyjne
o strategicznym znaczeniu dla realizacji programu
operacyjnego, którego wdrożenie jest niezwykle
istotne z punktu widzenia osiągnięcia zakładanych
wskaźników rozwoju społeczno-gospodarczego
kraju. W związku z powyższym znalazł się na zweryfikowanej
liście projektów indywidualnych dla
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
ogłoszonej przez ministra rozwoju regionalnego
dnia 1 lutego br.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Elżbieta Bieńkowska
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zadośćuczynienia
dla byłych junaczek i junaków Stowarzyszenia
Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce” (742)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 20 lutego br., znak:
SPS-024-742/08, dotyczące zapytania posła Mieczysława
Marcina Łuczaka w sprawie zadośćuczynienia
dla byłych junaczek i junaków Stowarzyszenia Weteranów
Pracy Przymusowej Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”, uprzejmie informuję.
Sprawa przyznania świadczeń dla byłych junaków
„Służby Polsce” była przedmiotem uwagi zarówno
poprzedniego rządu, jak i Sejmu V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został poselski
projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i innych
uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa Komisja Polityki Społecznej, odrzucając
projekt ustawy. Głównymi mankamentami
projektu, wskazywanymi w trakcie prac legislacyjnych,
był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przymusowo.
Właśnie niemożność wiarygodnego ustalenia,
czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo,

736
czy dobrowolnie, była głównym powodem odrzucenia
projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatancką,
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dokonało
analizy roszczeń związanych z okresem 1939–
–1989 różnych grup społecznych. Dlatego w projekcie
„Założeń nowelizacji prawa kombatanckiego”
była zawarta część informacyjna, zawierająca oczekiwania
poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi junacy „Służby Polsce”,
osoby wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca
zamieszkania, małoletnie ofiary wojny, żołnierze batalionów
budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny,
osoby rozminowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary
akcji „Wisła”, a także szereg innych kategorii poszkodowanych.
W założeniach znalazła się również
kwota, jaką należałoby przeznaczyć na ewentualne
spełnienie tych oczekiwań, którą łącznie oszacowano
na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego, opracowując
projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględniono
tylko te kategorie osób, o których mowa w uchwale
Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., która obligowała
rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających pomoc
finansową państwa dla osób walczących o wolną
Polskę w latach 1939–1989, znajdujących się w trudnej
sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów
w dniu 27 marca 2007 r. „Założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego” opracowany zostały przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar represji
systemów totalitarnych. Projekt nie uwzględnia
roszczeń byłych junaczek i junaków Stowarzyszenia
Weteranów Pracy Przymusowej Powszechnej
Organizacji „Służba Polsce”.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji społecznych
i uzyskał akceptację środowisk kombatanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w marcu 2008 r. projekt ustawy skierowany
zostanie do Sejmu RP.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie zwrotu budynku dawnej
Wyższej Szkoły Talmudycznej w Lublinie (744)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-744/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Włodzimierza Karpińskiego w sprawie zwrotu
budynku dawnej Wyższej Szkoły Talmudycznej w Lublinie,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Powyższa nieruchomość położona w Lublinie
przy ul. Lubartowskiej 85 (dawniej 57) obecnie oznaczona
jest w ewidencji gruntów jako działka nr 1/1
o powierzchni 5099 m² i zabudowana budynkiem
byłej jesziwy. Właścicielem ww. nieruchomości w dniu
1 września 1939 roku było Stowarzyszenie „Wyższa
Uczelnia Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas
Chachmej Lublin”. Stowarzyszenie to zostało wpisane
do rejestru stowarzyszeń postanowieniem Wojewody
Lubelskiego z dnia 10 listopada 1931 roku
(Nr L. 3824/BP). Stan własności na rok 1939 wynika
z treści działu II księgi hipotecznej Lublin 1243.
Stowarzyszenie nabyło własność przedmiotowej nieruchomości
w roku 1934. W roku 1940 własność ww.
nieruchomości przeszła, z mocy prawa III Rzeszy, na
Generalne Gubernatorstwo. Informacja o powyższym
wpisana została do księgi hipotecznej w dniu
16 marca 1943 roku. Czynność ta została z mocy
prawa unieważniona w roku 1945.
Z informacji będących w posiadaniu MSWiA wynika,
iż brak jest dokumentów świadczących o tym,
że Stowarzyszenie „Wyższa Uczelnia Religijna Żydowska
pod nazwą Jeszywas Chachmej Lublin” zostało
zlikwidowane przez właściwe organy w trybie
przewidzianym przez rozporządzenie prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 października
1932 roku Prawo o Stowarzyszeniach (Dz. U. Nr 94,
poz. 808 z późn. zm.). Tym samym nie ma prawnej
możliwości reaktywacji tego stowarzyszenia.
Jednocześnie należy podkreślić, iż zgodnie z § 51
statutu Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia Religijna
Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej Lublin” –
w przypadku jego likwidacji, cały pozostały po nim
majątek miał zostać przeniesiony na własność lubelskiego
Stowarzyszenia „Talmud Tora”. Oznacza to,
iż aby przenieść mienie Stowarzyszenia „Wyższa
Uczelnia Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas
Chachmej Lublin” na inną osobę, w pierwszej kolejności
Walne Zgromadzenie Członków powinno postawić
stowarzyszenie w stan likwidacji. Z powyższego
wynika, iż wszelkie czynności prawne przenoszące
majątek stowarzyszenia na inną osobę prawną
przed jego postawieniem w stan likwidacji byłyby

737
nieważne, a ponadto jedyną osobą prawną, która
mogła, zgodnie z prawem, otrzymać to mienie było
lubelskie Stowarzyszenie „Talmud Tora”.
Nie ulega wątpliwości, że stowarzyszenie jest
osobą prawną o charakterze korporacyjnym oraz, że
może mieć następcę prawnego wyłącznie w wyniku
uchwał właściwych władz stowarzyszenia. Powyższa
zasada funkcjonuje na gruncie całego prawa europejskiego,
a w tym i common law.
Oznacza to, że żadna osoba prawna, która w drodze
uchwał władz Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia
Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej
Lublin” nie weszła we własność części mienia tego
stowarzyszenia, nie ma tytułu prawnego do twierdzenia
o rzekomym następstwie prawnym. Dotyczy
to także wszelkich osób prawnych działających na
terenie Stanów Zjednoczonych Ameryki, a w tym
i The Theological Seminary Yeshivath Chachmey.
Władze Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia Religijna
Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej Lublin”,
które zaprzestało swojej działalności w wyniku
działania władz Generalnej Guberni w roku 1940
i utraciło cały swój majątek – nie mogły go przekazać
ze złamaniem § 51 swojego statutu na rzecz stowarzyszenia,
które powstało w roku 1942 w Michigan.
Jak wynika z dokumentów przekazanych przez
sekretarza stanu USA, beneficjent porozumienia pomiędzy
PRL a USA z roku 1960 takiego dokumentu
nie przedstawił. Tym niemniej wątpliwym jest fakt,
aby jakakolwiek osoba prawna, powstała na terenie
USA w roku 1942, miała tytuł prawny do bycia następcą
prawnym Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia
Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej
Lublin”.
Zauważyć należy, iż zgodnie z porozumieniem
z roku 1960 Rączkowski-Kohler, to Departament
Stanu USA poszukiwał osób uprawnionych do otrzymania
odszkodowania i sprawdzał wiarygodność
zgłoszonego roszczenia do utraconego mienia, w rezultacie
wizji lokalnych w Polsce – szacował to mienie
i ustalał wysokość odszkodowania. Rząd PRL
nie miał na te czynności żadnego wpływu – był tylko
informowany o osobie beneficjenta i wysokości ustalonego
i wypłaconego odszkodowania. Porozumienie
to nie przewiduje możliwości skutecznego żądania
zwrotu wypłaconej przez Departament Stanu USA
kwoty „odszkodowania” osobie uznanej przez Komisję
za uprawnioną, a także nie przewiduje żadnych
rozliczeń pomiędzy Rządem PRL a Rządem Stanów
Zjednoczonych co do sposobu wypłat odszkodowań,
ich wysokości i ich podstaw prawnych. Należy zauważyć,
że rzeczywista wysokość wypłaconego odszkodowania
była znacznie niższa niż przyznanego.
W niniejszej sprawie zgłoszono roszczenie w wysokości
250 000 $ USA, przyznano w wysokości
175 000 $, a wypłacono w wysokości ok. 84 000$.
Biorąc powyższe pod uwagę, Rzeczypospolita
Polska nie ma obecnie podstaw prawnych do żądania
od Stanów Zjednoczonych zwrotu tych odszkodowań,
które zostały wypłacone osobom nieuprawnionym.
Nieruchomość Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia
Religijna Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej
Lublin” w dniu 24 października 1945 roku z rąk Armii
Czerwonej przejął tworzony Uniwersytet imienia
Marii Skłodowskiej-Curie (UMCS), co zostało
potwierdzone przez Rejonowy Urząd Likwidacyjny.
W roku 1949 utworzona została Akademia Medyczna
w Lublinie i ta uczelnia, w drodze podziału mienia
UMCS i różnych zamian nieruchomości, stała
się władającą przedmiotową nieruchomością.
Przedmiotową nieruchomość Skarb Państwa
przejął na własność na podstawie postanowienia
Sądu Powiatowego dla Lublina z dnia 6 maja 1960
roku (sygn. II Ns 1971/59). Podstawą przejścia własności
na rzecz Skarbu Państwa było zasiedzenie
mienia opuszczonego.
Gmina Wyznaniowa Żydowska w Warszawie
w dniu 10 lutego 1999 r. złożyła wniosek o wszczęcie
postępowania regulacyjnego, a zarządzenie o wszczęciu
postępowania zostało wydane przez Komisję
Regulacyjną do spraw Gmin Wyznaniowych Żydowskich
w dniu 22 lutego 1999 roku. Orzeczenie komisji
zapadło w dniu 3 września 2001 r. Komisja Regulacyjna
wydała orzeczenie częściowe dotyczące samego
budynku jesziwy i działki ewidencyjnej 1/1
o powierzchni 5099 m², dla której Sąd Rejonowy dla
Lublina prowadzi księgę wieczystą Nr 132 355.
Orzeczeniem tym Komisja Regulacyjna do spraw
Gmin Wyznaniowych Żydowskich przeniosła własność
ww. nieruchomości na Gminę Wyznaniową
Żydowską w Warszawie.
Należy wyraźnie podkreślić, iż Gmina Wyznaniowa
Żydowska w Warszawie nie jest następcą
prawnym Stowarzyszenia „Wyższa Uczelnia Religijna
Żydowska pod nazwą Jeszywas Chachmej Lublin”,
jak również lubelskiego Stowarzyszenia „Talmud
Tora” i byłej Gminy Wyznaniowej Żydowskiej
w Lublinie. Obecny tytuł prawny do przedmiotowej
nieruchomości wynika z orzeczenia Komisji Regulacyjnej
do spraw Gmin Wyznaniowych Żydowskich
z dnia 3 września 2001 roku (sygn. W.KŻ-I-259/99).
Komisja Regulacyjna do spraw Gmin Wyznaniowych
Żydowskich działa na podstawie ustawy z dnia
20 lutego 1997 r. o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych
żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. N 41, poz. 251 z późn. zm.). Jest to jedna
z ustaw regulujących stosunki pomiędzy Państwem
a Kościołami i związkami wyznaniowymi działającymi
w Polsce. Ustawa ta jest elementem systemu
prawa wyznaniowego obowiązującego w Polsce i reguluje
całokształt stosunków Państwo - wiązek wyznaniowy,
a w tym i stosunków dotyczących spraw
majątkowych. Przepisy tej ustawy nie odwołują się
do następstwa prawnego gmin żydowskich, a jedynie
sankcjonują działanie gmin istniejących w dniu
wejścia w życie ustawy i ich związku. Wyłącznie te
podmioty mogły (w okresie pięciu lat od wejścia
w życie ustawy) występować do Komisji Regulacyj-

738
nej z wnioskami o przeniesienie własności nieruchomości
przejętych przez Państwo, stanowiących
w dniu 1 września 1939 roku (na Ziemiach Zachodnich
i Północnych – 30 stycznia 1933 roku) własność
gmin żydowskich lub innych wyznaniowych żydowskich
osób prawnych, działających na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej. W przypadku obiektów
służących w powyższym okresie celom działalności
oświatowo-wychowawczej, wymagane jest, aby te
same budynki istniały w dniu wejścia w życie niniejszej
ustawy. Są to wszystkie wymienione w ustawie
przesłanki, od spełnienia których ustawodawca uzależnił
przeprowadzenie regulacji i tylko w przypadku
braku którejkolwiek z nich, upoważnił komisję
do oddalenia wniosku. Ustawodawca nie nawiązał
także w przepisach prawa wyznaniowego do umów
o charakterze majątkowym zwieranych w przeszłości
z innymi państwami, tym bardziej że nie dotyczą
one spraw wyznaniowych.
Analogiczne rozwiązania prawne wynikają z Konkordatu,
a także z ustaw regulujących stosunki
Państwa z Kościołem Katolickim i innymi kościołami
i związkami wyznaniowymi działającymi w Rzeczypospolitej
Polskiej.
Według ustalonej linii orzecznictwa Naczelnego
Sądu Administracyjnego oraz Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Warszawie, sprawy
rozpatrywane przez Komisję Majątkową (właściwa
w sprawach roszczeń Kościoła Katolickiego)
oraz inne komisje regulacyjne nie są sprawami
z zakresu prawa administracyjnego, a Komisja
Majątkowa i komisje regulacyjne nie są organami
administracji publicznej lub samorządowej. Zdaniem
NSA i WSA w Warszawie, sprawy rozpatrywane
przez Komisję Majątkową i komisje regulacyjne
mają charakter cywilny.
Dodać należy, iż przeniesienie własności nieruchomości
na wnioskodawcę w postępowaniu regulacyjnym
(Gminę Wyznaniową Żydowską w Warszawie)
nie jest przywróceniem poprzedniego stanu
prawnego, ani też zwróceniem nieruchomości następcy
prawnemu. Ustawy regulujące stosunki Państwa
z kościołami na zasadach określonych w art. 25
Konstytucji RP przewidują, jako element tych stosunków,
uregulowanie spraw własnościowych Kościoła
Katolickiego, innych kościołów i związków
wyznaniowych.
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Piotra Krzywickiego
w sprawie poprawienia warunków
podróżowania koleją na trasie Łódź–Warszawa
(745)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pana posła Piotra Krzywickiego (SPS-
-024-745/08 z dnia 20 lutego 2008 r.) w sprawie warunków
podróżowania koleją na trasie Łódź – Warszawa,
uprzejmie informuję, że w części podzielam
opinię niektórych pasażerów wyrażających niezadowolenie
z powodu niedostatecznego komfortu podróżowania
tą trasą.
Intencją, jaką kierowała się spółka PKP Przewozy
Regionalne sp. z o.o. w trakcie postępowania
przetargowego w roku 2005 przy wyborze taboru do
obsługi linii Łódź – Warszawa, było poprawienie
komfortu i bezpieczeństwa pasażerów. Zamówione
w spółce Pojazdy Szynowe PESA SA elektryczne zespoły
trakcyjne ED 74 zostały zaprojektowane według
europejskich standardów. Posiadają szereg
udogodnień dla pasażerów, m.in.: windy ułatwiające
wsiadanie i wysiadanie osobom poruszającym się na
wózkach inwalidzkich, poszerzone przejścia i specjalnie
wyznaczone miejsca gwarantujące bezpieczeństwo
osobom niepełnosprawnym, wysuwane
stopnie ułatwiające wsiadanie i wysiadanie na peronach
o zróżnicowanej wysokości, klimatyzację, elektroniczne
tablice informacyjne oraz monitoring, który
w połączeniu z bezprzedziałowym wnętrzem
zwiększa bezpieczeństwo pasażerów. W związku
z tym, że zakupiony tabor jest konstrukcją nową, to
jego producent w ramach serwisu dokonuje bieżących
napraw oraz dopracowuje niektóre rozwiązania
techniczne poprzez rozwiązywanie problemów
związanych z dostępem do toalet czy zwiększeniem
przestrzeni dla osób siedzących.
Uprzejmie informuję, że komfort podróżowania
pomiędzy Łodzią a Warszawą będzie ulegał stopniowej
poprawie wraz z oddawaniem do użytkowania
kolejnych zmodernizowanych odcinków linii. Radykalna
poprawa nastąpi wraz z zakończeniem prac
modernizacyjnych na całej trasie, które zgodnie z planami
zostaną zakończone przed rozpoczęciem Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej w roku 2012. Po
zmodernizowaniu linii czas przejazdu pomiędzy Łodzią
a Warszawą elektrycznymi zespołami trakcyjnymi
ED 74 nieznacznie przekroczy jedną godzinę
i nie będzie tak uciążliwy dla pasażerów jak obecnie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z tym, iż zakup elektrycznych zespołów trakcyjnych
ED 74 był współfinansowany ze środków Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach
Sektorowego Programu Operacyjnego „Transport”

739
Unii Europejskiej, nie ma możliwości skierowania
go do obsługi innych, krótszych tras. W przypadku
skierowania taboru do obsługi innych tras właściciel
– spółka PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o.
musiałaby dokonać zwrotu środków pomocowych.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła Sławomira Neumanna
w sprawie komunalizacji przedsiębiorstw PKS SA
w Starogardzie Gdańskim i Bytowie (747)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie poselskie pana posła Sławomira Neumanna
z dnia 20 lutego 2008 r., znak SPS-024-747/08,
w sprawie komunalizacji spółki Przedsiębiorstwo
Komunikacji Samochodowej w Starogardzie Gdańskim
SA i Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej
w Bytowie SA, które swoją działalność rozpoczęły
w formie spółek kapitałowych z dniem 1 stycznia
2008 r., uprzejmie informuję Pana Marszałka, co
następuje:
Sprawa komunalizacji Przedsiębiorstwa Komunikacji
Samochodowej w Starogardzie Gdańskim
SA i Przedsiębiorstwa Komunikacji Samochodowej
w Bytowie SA, zgodnie z obecnie obowiązującymi
regulacjami prawnymi, podlega rozpatrzeniu w trybie
art. 4a ust. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r.,
nr 171, poz. 1397, ze zm.), w myśl którego minister
skarbu państwa, na wniosek organu wykonawczego
jednostki samorządu terytorialnego, na obszarze
której znajduje się siedziba jednoosobowej spółki
Skarbu Państwa, lub na wniosek organu wykonawczego
związku jednostek samorządu terytorialnego,
na obszarze którego spółka prowadzi działalność,
może zbyć nieodpłatnie pakiet akcji tej spółki
na rzecz tej jednostki samorządu terytorialnego
lub związku jednostek samorządu terytorialnego,
jeżeli:
1) podstawowy wykonywany przedmiot działalności
spółki służy realizacji zadań własnych tej jednostki
samorządu terytorialnego lub związku jednostek
samorządu terytorialnego i spółka wykonuje
działalność gospodarczą na obszarze składającej
wniosek jednostki samorządu terytorialnego lub
związku jednostek samorządu terytorialnego;
2) spółka nie jest wpisana na listę spółek o szczególnym
znaczeniu dla gospodarki państwa lub inne
listy spółek o znaczeniu państwowym tworzone na
podstawie odrębnych przepisów.
Analizując powyższy przepis, należy zwrócić
uwagę na fakt, iż uprawnienie ministra skarbu państwa
do przekazania akcji Skarbu Państwa w trybie
art. 4a ust. 3 ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji
posiada charakter fakultatywny i nie powoduje po
jego stronie obowiązku nieodpłatnego przekazania
akcji. Wskazuje na to zawarta w tym przepisie partykuła
„może”. Takie skonstruowanie przepisu
świadczy również o tym, że ustawodawca nakłada
na ministra skarbu państwa obowiązek wszechstronnej
i pogłębionej analizy w kontekście konsekwencji
związanych z przeniesieniem praw. Minister
skarbu państwa, prowadząc postępowanie w powyższym
trybie, musi mieć na uwadze fakt, iż mienie,
którego ono dotyczy, posiada charakter ogólnonarodowy,
a ponadto zmiana struktury własności spółki
wymaga uwzględnienia interesów pozostałych jednostek
samorządu terytorialnego, na obszarze których
spółka prowadzi działalność.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 25
stycznia 2008 r. Departament Ewidencji, Reprywatyzacji,
Rekompensat i Udostępniania Akcji Ministerstwa
Skarbu Państwa zwrócił się do Zarządu
Powiatu Starogardzkiego o nadesłanie stosownych
dokumentów, niezbędnych do rozpatrzenia sprawy,
umożliwiających przeprowadzenie analizy zasadności
przeniesienia własności akcji spółki na rzecz powiatu
starogardzkiego, jak również argumentów
wskazujących na lepsze wykorzystanie mienia spółki
po dokonaniu zmian właścicielskich. Dopiero po
uzupełnieniu dokumentów Ministerstwo Skarbu
Państwa będzie mogło ponownie przeanalizować
przesłanki co do możliwości komunalizacji Przedsiębiorstwa
Komunikacji Samochodowej w Starogardzie
Gdańskim SA.
Odnośnie do Spółki Przedsiębiorstwo Komunikacji
Samochodowej w Bytowie SA uprzejmie wyjaśniam,
że starosta bytowski jedynie informował Ministerstwo
Skarbu Państwa o woli nieodpłatnego
nabycia pakietu akcji spółki powstałej w wyniku komercjalizacji
PPKS w Bytowie, jednakże do chwili
obecnej nie wpłynął do DERRiUA formalny wniosek
Zarządu Powiatu Bytowskiego o nieodpłatne przekazanie
akcji PKS w Bytowie SA.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyjaśnienia
oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Minister
Aleksander Grad

740
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jana Kulasa
w sprawie wprowadzonej listy
leków refundowanych (749)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana Jana Kulasa, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, przesłane przy piśmie z dnia 20
lutego 2008 r. (SPS-024-749/08), w sprawie wprowadzonej
listy leków refundowanych, proszę uprzejmie
o przyjęcie następujących informacji.
Podstawy prawne związane z refundacją produktów
leczniczych oraz zasady tworzenia wykazów leków
refundowanych i wyrobów medycznych zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), w ustawie z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.) oraz
w aktach wykonawczych.
Zgodnie z treścią art. 14 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
świadczenia opieki zdrowotnej są finansowane
ze środków będących w dyspozycji Narodowego
Funduszu Zdrowia. Jednym ze świadczeń jest
w świetle przepisów wymienionej ustawy prawo do
otrzymywania przez ubezpieczonych leków i wyrobów
medycznych częściowo lub w całości finansowanych
ze środków publicznych. Wykazy leków refundowanych
są określone w drodze rozporządzeń ministra
zdrowia.
Umieszczenie leku lub wyrobu medycznego, który
uzyskał pozwolenie na dopuszczenie do obrotu,
w wykazie leków refundowanych wymaga wypełnienia
procedury wynikającej z przepisów, w tym art. 39
wymienionej ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych.
Zgodnie z jej zapisami podmiot odpowiedzialny,
przedstawiciel podmiotu odpowiedzialnego oraz importer
równoległy, w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne
(Dz. U. Nr 53, poz. 533, z późn. zm.), a także wytwórca
wyrobów medycznych, jego autoryzowany
przedstawiciel albo importer, w rozumieniu ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyrobach medycznych
(Dz. U. Nr 93, poz. 896, z późn. zm.) są uprawnieni
do złożenia wniosków o umieszczenie leków lub wyrobów
medycznych w wykazach leków podstawowych
i uzupełniających oraz wykazie leków i wyrobów
medycznych, które ze względu na choroby określone
w wykazie przepisywane są bezpłatnie, za opłatą
ryczałtową lub za częściową odpłatnością.
Szczegółowa procedura została określona przepisami
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 21
grudnia 2004 r. w sprawie szczegółowego zakresu
informacji zawartych we wnioskach o umieszczenie
leku lub wyrobu medycznego w wykazach, sposobu
składania wniosków oraz trybu i terminów ich rozpatrywania
(Dz. U. Nr 276, poz. 2741).
Należy wyjaśnić, że organem uprawnionym do
wydania pozwolenia na dopuszczenie do obrotu produktu
leczniczego i wyrobu medycznego jest minister
właściwy do spraw zdrowia, do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej dopuszczone są
także produkty lecznicze, które uzyskały pozwolenie
wydane przez Radę Unii Europejskiej lub Komisję
Europejską.
Złożony wniosek, spełniający wszelkie wymogi
formalne, rozpatruje Zespół ds. Gospodarki Lekami.
Zgodnie z art. 7 wymienionej ustawy o cenach przy
ministrze właściwym do spraw zdrowia utworzony
został Zespół ds. Gospodarki Lekami. W skład zespołu
wchodzą przedstawiciele ministra właściwego
do spraw zdrowia, ministra właściwego do spraw finansów
publicznych, ministra właściwego do spraw
gospodarki i Narodowego Funduszu Zdrowia.
Do zadań zespołu należy przygotowywanie i przedstawianie
ministrowi właściwemu do spraw zdrowia
stanowisk w zakresie ustalania wykazów oraz cen
urzędowych produktów leczniczych i wyrobów medycznych,
z uwzględnieniem kryteriów określonych
w tej ustawie, do których należy m.in.: poziom cen
w krajach o zbliżonej wysokości dochodu narodowego
na jednego mieszkańca, konkurencyjność cenowa,
wpływ leku na bezpośrednie koszty leczenia,
wielkość realizowanych dostaw w okresie poprzedzającym
złożenie wniosku lub informacji i deklarowanych
w okresie późniejszym, koszt produkcji, udowodniona
skuteczność leku, znaczenie leku w zwalczaniu
chorób o znacznym zagrożeniu epidemiologicznym
i cywilizacyjnym.
Stanowiska zespołu są przygotowywane w formie
uchwały. W razie nieuwzględnienia wniosku do
obowiązków zespołu należy poinformowanie przedsiębiorcy
w terminie 7 dni od podjęcia uchwały o przyczynach
negatywnej oceny wniosku. Od decyzji wydanej
przez ministra właściwego do spraw zdrowia
przysługuje skarga do sądu administracyjnego.
Równolegle z przygotowywaniem wykazów leków
refundowanych minister właściwy do spraw
zdrowia na podstawie art. 38 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych ustala limity cen tych leków. Proponowane
wysokości limitów minister właściwy do spraw
zdrowia zamieszcza na swojej stronie internetowej,
co daje wnioskodawcy możliwość zweryfikowania
proponowanej ceny poprzez wskazanie ceny niższej
niż określona we wniosku przedsiębiorcy.
Stanowiska Zespołu ds. Gospodarki Lekami, wypracowane
w sposób wskazany powyżej, stanowią
rekomendację do umieszczenia produktów leczniczych
na wykazach leków refundowanych. Biorąc
pod uwagę stanowiska zespołu, minister zdrowia
określa następujące rozporządzenia:

741
— w sprawie wykazu leków podstawowych i uzupełniających
oraz wysokości odpłatności za leki uzupełniające,
— w sprawie wykazu chorób oraz wykazu leków
i wyrobów medycznych, które ze względu na te choroby
są przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową
lub za częściową odpłatnością,
— w sprawie limitów cen leków i wyrobów medycznych
wydawanych świadczeniobiorcom bezpłatnie,
za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością,
— w sprawie wykazu cen urzędowych hurtowych
i detalicznych produktów leczniczych i wyrobów medycznych.
Rozporządzenia w sprawie wykazów refundacyjnych
zgodnie z art. 36 i 37 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
są opiniowane przez prezesa funduszu,
Naczelną Radę Lekarską i Naczelną Radę Aptekarską.
Podczas procesu umieszczania produktów leczniczych
w wykazach minister zdrowia zgodnie z tymi
przepisami jest zobowiązany do wzięcia pod uwagę
m. in. konieczności zapewnienia ochrony zdrowia
społeczeństwa, dostępności do leków oraz bezpieczeństwa
ich stosowania, znaczenia leku w zwalczaniu
chorób o znacznym zagrożeniu epidemiologicznym
i cywilizacyjnym, wpływu leku na bezpośrednie
koszty leczenia, możliwości płatniczych podmiotu
zobowiązanego do finansowania świadczeń ze
środków publicznych. Projekty rozporządzeń przygotowywane
przez ministra procedowane są zgodnie
z obowiązującymi zasadami dotyczącymi prac
legislacyjnych, w szczególności:
— poddane są konsultacjom społecznym (na konsultacje
społeczne projektów rozporządzeń jest wyznaczony,
ogólnie przyjęty dwutygodniowy okres
zgłaszania uwag);
— publikowane są w Biuletynie Informacji Publicznej
na stronie internetowej ministra właściwego
do spraw zdrowia.
Odnosząc się do pozostałych kwestii podniesionych
w interpelacji, uprzejmie informuję.
Prace nad ostatnio wydanymi rozporządzeniami
refundacyjnymi ministra zdrowia (przygotowanymi
przez poprzedni rząd) przebiegały zgodnie z przedstawioną
procedurą. W wyniku ich zakończenia minister
zdrowia podjął decyzję o wpisaniu leków do
poszczególnych wykazów leków refundowanych.
Rozporządzenia ministra zdrowia, o których
mowa, są obecnie przedmiotem kontroli inspektorów
Najwyższej Izby Kontroli.
Na dopłaty do produktów leczniczych i wyrobów
medycznych objętych na podstawie ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych wykazami leków refundowanych
w 2008 r. została przewidziana kwota w wysokości
7 349 055 000 zł oraz na dopłaty do produktów leczniczych
sprowadzanych z zagranicy, na warunkach
i w trybie określonym w art. 4 ustawy – Prawo farmaceutyczne,
zabezpieczono kwotę 21 660 000 zł.
Odnośnie pytania dotyczącego wprowadzenia doraźnych
zmian związanych z tworzeniem kolejnych
wykazów leków refundowanych uprzejmie informuję,
że na podstawie ustaleń ministra zdrowia wnioski
o umieszczenie w wykazach leków refundowanych
produktów leczniczych innowacyjnych (zawierających
nowe substancje farmaceutyczne) są kierowane
do oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych,
natomiast wnioski o umieszczenie produktów
leczniczych posiadających swoje odpowiedniki w wykazach
(leki generyczne) będą rozpatrywane na dotychczasowych
zasadach. Agencja Oceny Technologii
Medycznych została powołana zarządzeniem ministra
zdrowia z dnia 30 czerwca 2006 roku i do zadań
jej należy m.in. opracowywanie rekomendacji
dla ministra właściwego do spraw zdrowia dotyczących
technologii medycznych.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że w ustawie
o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, która weszła
w życie z dniem 29 września 2007 r., w art. 36–
–39 wprowadzono zmiany wynikające z konieczności
dostosowania regulacji dotyczących systemu refundacji
do wymogów określonych w dyrektywie
transparencyjności (dyrektywa Rady 89/105/EWG
z dnia 21 grudnia 1988r.).
Ponadto informuję, że w Ministerstwie Zdrowia
trwają prace nad ustaleniem przejrzystych i obiektywnych
kryteriów włączania i wykluczania leków
z wykazów refundacyjnych i doprowadzeniem polskiego
prawa do pełnej zgodności z wymienioną dyrektywą
Rady. Poza harmonizacją prawa, do czego
Polska jest zobowiązana, celem tych prac jest pełna
transparentność procesu podejmowania decyzji refundacyjnych
i oparcie go o obiektywne i sprawdzalne
kryteria. Odpowiedni projekt nowelizacji ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych zostanie skierowany do
Pana Marszałka w drugiej połowie br.
Wprowadzenie powyższych rozwiązań, w stosunku
do istniejących poprzednio, uczyni proces refundacji
przejrzystym, a decyzje refundacyjne bardziej
racjonalne.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski

742
O d p o w i e d ź
ministra skarbu państwa
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zamierzeń Ministerstwa Skarbu Państwa
odnośnie do wydobywania węgla brunatnego
w okolicach Kościana w woj. wielkopolskim (750)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 20 lutego 2008 r. znak SPS-024-750/08
dotyczącym zapytania posła Wiesława Szczepańskiego
w sprawie eksploatacji złóż węgla brunatnego
w okolicach Kościana uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Skarbu Państwa zwróciło się do KGHM
PM SA z siedzibą w Lubinie oraz Tauron Polska
Energia SA z siedzibą w Katowicach z prośbą o zajęcie
stanowiska.
Z informacji uzyskanych od KGHM PM SA wynika,
że spółka nie zamierza budować kopalni węgla
brunatnego w okolicach Kościana w woj. wielkopolskim.
KGHM PM SA, Energetyka Południe SA
(obecna nazwa Tauron Polska Energia SA) oraz
EnergiaPro KE SA (spółka zależna Tauron) podpisały
w dniu 17 października 2007 r. list intencyjny
w sprawie deklaracji woli współpracy w procesie przygotowania
i realizacji inwestycji polegającej na budowie
elektrowni o dużej mocy wraz z niezbędną infrastrukturą
energetyczną, w dogodnej lokalizacji na
terenie Dolnego Śląska. Współpraca ma dotyczyć:
— analizy potencjalnych lokalizacji na terenie
Dolnego Śląska i wyboru optymalnej lokalizacji dla
dużego źródła wytwarzania;
— określenia optymalnej technologii dla budowy
jednostki wytwórczej z uwzględnieniem wyboru paliwa,
sposobu zaopatrzenia w paliwo oraz spełnienia
norm ochrony środowiska;
— identyfikacji możliwości przyłączenia planowanej
elektrowni do krajowego systemu energetycznego;
— opracowania potencjalnego modelu biznesowego
wspólnej inwestycji.
Realizując przyjęte założenia współpracy wynikające
z zapisów listu intencyjnego, KGHM PM SA
dokonał przeglądu potencjalnych lokalizacji dla budowy
elektrowni, biorąc pod uwagę ewentualną
możliwość wykorzystania w przyszłości złóż węgla
brunatnego w okolicach Ścinawy i Legnicy (woj. dolnośląskie).
Z uwagi na prowadzone obecnie wstępne prace
studialne KGHM PM SA nie jest w stanie określić
terminu podjęcia ewentualnej decyzji o realizacji
przedmiotowej inwestycji.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Minister
Aleksander Grad
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości budowy dla skazanych
pawilonu o charakterze półotwartym
przy Zakładzie Karnym w Rawiczu (751)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-024-751/08 z dnia 20 lutego 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na zapytanie
posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego dotyczące
możliwości budowy w Zakładzie Karnym w Rawiczu
pawilonu penitencjarnego typu półotwartego.
Problem przeludnienia więzień dotyczy wszystkich
jednostek penitencjarnych, w tym także jednostek
znajdujących się na terenie działania Okręgowego
Inspektoratu Służby Więziennej w Poznaniu.
Kierownictwo resortu sprawiedliwości i Służby Więziennej
podjęło szereg przedsięwzięć mających na
celu złagodzenie, a w konsekwencji likwidację przeludnienia
w polskich więzieniach. Należą do nich
między innymi działania o charakterze inwestycyjnym
i remontowym realizowane w ramach „Programu
pozyskania 17000 miejsc w jednostkach organizacyjnych
więziennictwa w latach 2006–2009”.
Pragnę uprzejmie poinformować, że sytuacja
związana z rozbudową Zakładu Karnego w Rawiczu
nie uległa zmianie i zachowuje aktualność stanowisko
zawarte w odpowiedzi na zapytanie w tej sprawie
złożone przez posła W. Szczepańskiego w dniu
27 marca 2006 r. Na terenie Zakładu Karnego w Rawiczu
nie ma możliwości wybudowania nowego pawilonu
mieszkalnego dla osadzonych. Natomiast
przydatność dla więziennictwa nieruchomości w Masłowie
koło Rawicza była kilkakrotnie analizowana.
Okazało się, że zły stan techniczny istniejących zabudowań
i konieczność poniesienia kosztów ich rozbiórki,
brak uzbrojenia terenu oraz stwierdzone
w badaniach geotechnicznych niekorzystne warunki
hydrotechniczne (zbyt wysoki poziom wód gruntowych)
uniemożliwiają podjęcie działań inwestycyjnych.
Jednocześnie informuję, że w 2006 i 2007 r. na
terenie podległym dyrektorowi okręgowemu Służby
Więziennej w Poznaniu pozyskano 54 miejsca zakwaterowania
dla osadzonych w Areszcie Śledczym
w Zielonej Górze oraz 402 miejsca w Zakładzie Karnym
w Krzywańcu. W 2008 r. zostanie oddany do
użytku nowy pawilon mieszkalny na 153 miejsca
w Zakładzie Karnym w Gębarzewie. Ponadto w bieżącym
roku planuje się wykonanie dokumentacji
projektowej dotyczącej adaptacji na potrzeby więziennictwa
przejętych od wojska koszar w Gubinie
o docelowej pojemności około 1400 miejsc.

743
Wymienione działania pośrednio przyczynią się
także do likwidacji przeludnienia Zakładu Karnego
w Rawiczu.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
przekazał nieodpłatnie ww. pojazdy Ochotniczej
Straży Pożarnej w Milanowie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 7 marca 2008 r.
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie przekazania przez Komendę
Wojewódzką PSP w Lublinie pięciu pojazdów
dla Ochotniczej Straży Pożarnej w Milanowie
(755)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-755/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Grzegorza Raniewicza z dnia 5 lutego 2008 r.
dotyczące przekazania przez Komendę Wojewódzką
PSP pięciu pojazdów dla Ochotniczej Straży Pożarnej
w Milanowie uprzejmie informuję, że z informacji
znajdujących się w posiadaniu Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji wynika, iż całość
dokumentacji dotyczącej pojazdów wskazanych
w wystąpieniu pana posła została przekazana na żądanie
Prokuratury Rejonowej Lublin-Południe.
Sprawę przeniesiono następnie do Prokuratury
Okręgowej w Siedlcach, Wydział VI. W związku
z prowadzonym postępowaniem i z uwagi na brak
dokumentów źródłowych Komenda Główna Państwowej
Straży Pożarnej nie ma możliwości szczegółowego
wyjaśnienia sprawy. W przedmiotowej sprawie
ustalono, że ww. pojazdy zostały pozyskane nieodpłatnie
przez Komendę Wojewódzką Państwowej
Straży Pożarnej w Lublinie z Nadbużańskiego Oddziału
Straży Granicznej w Chełmie. Komendant
wojewódzki PSP w Lublinie pozytywnie rozpatrzył
wnioski złożone zgodnie z zapisami art. 31 ustawy
z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej
(Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1229, z późn. zm.)
i decyzjami:
— z dnia 18 października 2006 r. (samochód marki
Land Rover),
— z dnia13 listopada 2006 r. (samochód marki Land
Rover),
— z dnia 23 listopada 2006 r. (dwa motocykle marki
Honda),
— z dnia 10 września 2007 r. (samochód marki Land
Rover)
O d p o w i e d ź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Józefa Piotra Klima
w sprawie zwiększenia wartości
punktu rozliczeniowego w woj. podlaskim (757)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana Józefa Piotra Klima, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 28 stycznia 2008 r.,
w sprawie zwiększenia wartości punktu rozliczeniowego
w woj. podlaskim, przekazane przy piśmie
marszałka Sejmu z dnia 25 lutego 2008 r., znak:
SPS-024-757/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
informacji.
Odnosząc się do kwestii nierówności regionalnych
w wycenie usług medycznych w lecznictwie
szpitalnym, uprzejmie informuję, iż zadania z zakresu
określania jakości i dostępności oraz analizy
kosztów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie
niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, przeprowadzanie
konkursów ofert, rokowań i zawieranie
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
a także monitorowanie ich realizacji i rozliczanie,
zgodnie z przepisem art. 97 ust 3 ustawy z dnia 27
sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.) należą do kompetencji Narodowego
Funduszu Zdrowia. Ww. zadania w imieniu
funduszu realizują dyrektorzy oddziałów wojewódzkich
funduszu (art. 107 ust. 5 ustawy o świadczeniach),
gdyż właśnie oni posiadają najpełniejszą wiedzę
dotyczącą zapotrzebowania na liczbę i rodzaj
świadczeń zdrowotnych w danym regionie, przy jednoczesnej
odpowiedzialności za efektywne i bezpieczne
gospodarowanie środkami finansowymi kierowanych
przez siebie oddziałów.
Podkreślić należy, iż wycena punktu jest wypadkową
z jednej strony ilości środków postawionych do
dyspozycji poszczególnych oddziałów wojewódzkich
funduszu (będących pochodną kwoty składek na
ubezpieczenie zdrowotne i tzw. algorytmu ich podziału
pomiędzy oddziały wojewódzkie funduszu),
z drugiej – ilości świadczeń opieki zdrowotnej prze-

744
widzianej do zakontraktowania przez dany oddział
w planie rzeczowo-finansowym oddziału.
Z otrzymanego z funduszu „Zestawienia liczby
punktów oraz ich wartości w rodzaju: lecznictwo
szpitalne, w przeliczeniu na 10 tys. mieszkańców”
wynika, że w latach 2006–2007 liczba punktów/wartość
zakontraktowanych świadczeń w Podlaskim
OW NFZ wyniosła odpowiednio: 371 709/3657,9 tys.
zł i 405 101/4147,1 tys. zł, przy średniej dla funduszu
wynoszącej odpowiednio: 325 888/3289,8 tys.
zł i 343 925/3611,9 tys. zł. Powyższe oznacza, że
w ww. okresach rozliczeniowych w Podlaskim OW
NFZ liczba i wartość punktów w rodzaju lecznictwo
szpitalne w przeliczeniu na 10 tys. mieszkańców jest
znacząco wyższa od średniej dla wszystkich oddziałów
wojewódzkich funduszu.
Autonomiczność dyrektorów oddziałów wojewódzkich
w ww. zakresie oraz zasady kontraktowania
świadczeń opieki zdrowotnej (w formie konkursu
ofert albo rokowań, gdzie jednym z kryteriów
oceny oferty jest cena (art. 148 pkt 2 ustawy o świadczeniach),
która ponadto może być negocjowana
w części niejawnej konkursu (art. 142 ust. 6 pkt 2
ustawy o świadczeniach) może skutkować występowaniem
różnic w wycenie poszczególnych świadczeń
opieki zdrowotnej zarówno pomiędzy oddziałami
wojewódzkimi funduszu, jak i pomiędzy świadczeniodawcami
w ramach tego samego oddziału.
Odnosząc się do kwestii zmiany wyceny jednostek
rozliczeniowych świadczeń opieki zdrowotnej
przez Podlaski OW NFZ w 2008 r., należy zauważyć,
iż biorąc pod uwagę średni okres, na jaki zostały zawarte
umowy na 2008 r. w rodzaju: lecznictwo szpitalne
z Podlaskim OW NFZ (w większości przypadków
na 4 m-ce, stan na 26 lutego br.), dotychczasowe
zmiany planu finansowego Podlaskiego OW NFZ na
2008 r. skutkujące zwiększeniem środków na koszty
świadczeń opieki zdrowotnej o 39,7 mln zł, ewentualne
dalsze zwiększenie środków w trakcie 2008 r.
(np.: z tytułu wyniku finansowego NFZ za 2007 r.,
z tytułu leczenia osób poszkodowanych w wypadkach
komunikacyjnych) oraz planowaną przez prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia zmianę sposobu
kontraktowania i rozliczania umów w lecznictwie
szpitalnym wg systemu jednorodnych grup pacjentów
(w II półroczu br.), będzie możliwość uzgodnień
co do zawartości umów w lecznictwie szpitalnym na
pozostałą część 2008 r.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 5 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Michała Wojtkiewicza
w sprawie możliwości utworzenia filii
Wojewódzkiego Ośrodka Medycyny Pracy
w Tarnowie (758)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 25 lutego 2008 r.
(SPS-024-758/08), przekazujące zapytanie pana posła
Michała Wojtkiewicza w sprawie utworzenia kolejnej
filii Małopolskiego Ośrodka Medycyny Pracy
na terenie województwa małopolskiego, uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
27 czerwca 1997 r. o służbie medycyny pracy (Dz. U.
z 2004 r. Nr 125, poz. 1317 i Dz. U. z 2006 r. Nr 141,
poz. 1011) samorząd województwa tworzy i utrzymuje
wojewódzki ośrodek medycyny pracy. Z przepisu
tego wynika, że organem założycielskim dla wojewódzkiego
ośrodka medycyny pracy jest samorząd
województwa, a nie minister właściwy do spraw
zdrowia. W związku z powyższym zwrócę się do
marszałka województwa małopolskiego z zapytaniem
o możliwość utworzenia filii Małopolskiego
Ośrodka Medycyny Pracy w Tarnowie.
Odnosząc się do zapisów skierowania na badania
lekarskie kierowców, stanowiącego załącznik nr 1
do rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 7 stycznia
2004 r. w sprawie badań lekarskich kierowców
i osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania
pojazdami (Dz. U. Nr 2, poz. 15), uprzejmie informuję,
że swoje stanowisko w tej sprawie wyraziłem
w piśmie z dnia 5 marca 2008 r. (znak: MZ-ZPM-070-
-313-25/MK/08), skierowanym do Pana Marszałka.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie zastrzeżeń do projektu
przebudowy drogi krajowej nr 10 na odcinku
przebiegającym przez Czernikowo (767)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zapytania pana posła Łukasza Zbonikowskiego z dnia

745
11 lutego 2008 r., przekazanego przy piśmie z dnia
25 lutego 2008 r., znak: SPS-024-767/08, dotyczącego
modernizacji drogi krajowej nr 10 w miejscowości
Czernikowo, uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Projekt budowlany i wykonawczy przedmiotowego
odcinka drogi nie przewiduje budowy chodnika
z powodu niedostatecznej szerokości pasa drogowego.
Budowa chodnika na tym odcinku wiązałaby się
bowiem z koniecznością przeprowadzenia długotrwałej
procedury wykupu gruntów pod inwestycję.
Z uwagi na zły stan nawierzchni jezdni, zachodzi
natomiast pilna potrzeba przeprowadzenia remontu
drogi. Jednakże należy zauważyć, iż nie stoi to
w sprzeczności z budową tego chodnika w późniejszym
czasie.
Brak pełnej sygnalizacji świetlnej na skrzyżowaniu
w km 334+000 w miejscowości Czernikowo
wynika z przeprowadzonych przez projektanta pomiarów
ruchu i ich szczegółowej analizy. Wynika
z nich jednoznacznie, że nie ma konieczności budowy
sygnalizacji świetlnej na ww. skrzyżowaniu.
W celu poprawy bezpieczeństwa ruchu pieszego
zaprojektowano na przejściu dla pieszych w obrębie
tego skrzyżowania sygnalizację świetlną wzbudzaną.
Odnosząc się do poruszonej kwestii związanej
z lokalizacją zjazdów, uprzejmie informuję, iż obsługa
działek o numerach ewidencyjnych 58/1, 58/2, 59,
60, 61, 62/2, 62/3, 63 jest zapewniona z ul. Ogrodowej.
Zaprojektowano jedynie zjazd z drogi krajowej
pomiędzy działkami nr 62/3 i 62/2 z uwagi na brak
możliwości obsługi tych działek z układu dróg lokalnych.
Budowa drogi zbiorczej wzdłuż wymienionych
działek wiązałaby się z koniecznością zajęcia gruntów
obcych. Likwidacja zjazdu na działkę nr 609 (do
domu nauczyciela) została podyktowana względami
bezpieczeństwa. Zjazd ten znajdował się bowiem
w bezpośrednim sąsiedztwie skrzyżowania. Bezpieczny
dojazd do działki zapewniony jest natomiast
z ul. Szkolnej.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra transportu
i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U.
z 1999 r. Nr 43, poz. 430) lokalizacja zjazdów z drogi
krajowej klasy GP jest niekorzystna ze względów
bezpieczeństwa i dopuszczalna jedynie w wyjątkowych
sytuacjach. W pozostałych przypadkach dojazdy
do działek powinny być zapewnione z lokalnego
układu dróg gminnych.
Odnosząc się do kolejnego zagadnienia, uprzejmie
informuję, iż zmiany w projekcie przebudowy
drogi krajowej nr 10 na terenie gminy Czernikowo
zostały wprowadzone w wyniku konsultacji i analiz.
W procesie ich analizowania brane były pod uwagę
względy bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz uwagi
i wnioski wójta gminy Czernikowo. Zatem obecny
projekt przebudowy drogi krajowej nr 10 na przedmiotowym
odcinku uwzględnia interesy mieszkańców
gminy.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie przeniesienia gen. dyw.
Marka Tomaszyckiego do rezerwy kadrowej
(769)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na zapytanie
pana posła Aleksandra Marka Szczygło
w sprawie przeniesienia gen. dyw. Marka Tomaszyckiego
do rezerwy kadrowej (SPS-024-769/07), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Pan gen. dyw. Marek Tomaszycki decyzją nr 102
ministra obrony narodowej z dnia 22 stycznia 2008 r.
został zwolniony z dotychczas zajmowanego stanowiska
szefa Zarządu Szkolenia – P7 Sztabu Generalnego
WP i przeniesiony do rezerwy kadrowej na
okres od dnia 6 lutego do dnia 31 sierpnia 2008 r.,
stosownie do potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej.
Pragnę przypomnieć, iż pan gen. dyw. Marek Tomaszycki
kierował pierwszą zmianą Polskiego Kontyngentu
Wojskowego w Afganistanie, podczas której
doszło do tragicznego zdarzenia w wiosce Nangar
Khel, w wyniku czego zginęło kilkoro cywilów.
Jest ono przedmiotem toczącego się śledztwa.
W związku z powyższym uznałem, iż w sytuacji,
gdy wobec podwładnych pana generała postawiono
ciężkie zarzuty i zastosowano wobec nich areszt
tymczasowy, a okoliczności tej sprawy i rola dowódcy
w zajściu nie zostały jeszcze dostatecznie wyjaśnione,
awans pana gen. dyw. Marka Tomaszyckiego
jest przedwczesny.
Nie podejmę więc żadnych kroków kadrowych,
które zmieniłyby aktualny status służbowy wspomnianego
oficera.
Pragnę zwrócić uwagę, iż pan poseł Aleksander
Szczygło, pełniąc funkcję szefa resortu obrony narodowej,
stosował praktykę przenoszenia do rezerwy
kadrowej oficerów, wobec których toczyło się śledztwo
lub mających związek z prowadzonym postępowaniem
w sprawie.
Przypadek gen. dyw. Marka Tomaszyckiego mieści
się zatem w katalogu problemów, które znane są
panu posłowi Aleksandrowi Szczygło z własnych do-

746
świadczeń nabytych w czasie sprawowania przez
niego urzędu ministra obrony narodowej.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Bogdan Klich
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie powołania Ryszarda Majdzika
w skład Rady Nadzorczej Agencji
Mienia Wojskowego (770)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie powołania Ryszarda Majdzika w skład
Rady Nadzorczej Agencji Mienia Wojskowego (SPS-
-024-770/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, iż w dniu 13
lutego br. na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia
30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektórymi składnikami
mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia
Wojskowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711,
z późn. zm.) odwołałem w porozumieniu z ministrem
skarbu państwa pana Ryszarda Majdzika ze składu
i stanowiska członka Rady Nadzorczej Agencji Mienia
Wojskowego.
Powołując Pana Ryszarda Majdzika do Rady
Nadzorczej, kierowałem się tylko jego doświadczeniem
i wiedzą z zakresu nadzoru nad funkcjonowaniem
dużego przedsiębiorstwa. Przewodniczył on
Radzie Nadzorczej Przedsiębiorstwa Stalowych
Konstrukcji Elektroenergetycznych Elbud w Krakowie
w latach 1999–2005, a obecnie jest członkiem
Rady Nadzorczej jako przedstawiciel pracowników.
Reasumując, doświadczenie z działalności w Radzie
Nadzorczej firmy ELBUD, a także uczciwość
były powodami powołania Pana Ryszarda Majdzika
w skład Rady Nadzorczej Agencji Mienia Wojskowego.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Minister
Bogdan Klich
O d p o w i e d ź
ministra rozwoju regionalnego
na zapytanie posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego
w sprawie zagospodarowania nieczynnych
pomieszczeń w budynku przy ul. Wspólnej 4/6
zarządzanym przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego (780)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
pana posła Wiesława Szczepańskiego, przekazanym
przy piśmie SPS-024-780/08 z dnia 25 lutego
br., w sprawie zagospodarowania nieczynnych
pomieszczeń zlokalizowanych w budynku zarządzanym
przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
przedstawiam następujące stanowisko:
1. Znajdujące się w budynku przy ul. Wspólnej
2/4 pomieszczenia po byłym kinie „Iluzjon” (odebrane
w połowie lat dziewięćdziesiątych Filmotece Narodowej
decyzją ówczesnego ministra gospodarki przestrzennej
i budownictwa p. B. Blidy) są przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego wykorzystywane
zgodnie z jedynym obecnie możliwym przeznaczeniem
– tj. służą jako powierzchnia magazynowa.
2. Koszty utrzymania tej powierzchni (łącznie
niespełna 1,4 tys. m2) nie przekraczają kosztów
utrzymania pozostałej powierzchni pomocniczej niezbędnej
dla prawidłowego funkcjonowania ministerstwa.
3. Trudno jest mi się odnieść do przyczyn niepodejmowania
przez kolejne urzędy zarządzające
budynkiem działań związanych z wykorzystaniem
istniejącej dokumentacji dotyczącej zaadaptowania
powierzchni po b. kinie. Dokumentacja ta, jak informuje
w swym zapytaniu pan poseł, nie znajduje się
w posiadaniu MRR i, dodać należy, jest już prawdopodobnie
mocno zdezaktualizowana.
4. MRR sukcesywnie podejmuje działania mające
na celu jak najlepsze zagospodarowanie powierzchni,
której jest zarządcą. W ramach tych działań,
jeszcze w ubiegłym roku, ministerstwo podjęło
kroki zmierzające do uruchomienia procesu zmiany
przeznaczenia powierzchni po b. kinie.
5. Pragnę także nadmienić, iż z uwagi na ograniczenia
wynikające z przepisów o finansach publicznych
trudno jest mówić o potencjalnej działalności
dochodowej jednostki budżetowej, nawet
w przypadku przekształcenia powierzchni po byłym
kinie „Iluzjon” w „Centrum Wystawienniczo-Handlowe”.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.

747
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie przejęcia od samorządów szkół
rolniczych w Grabonogu, Kosowie i Bojanowie
(782)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka znak: SPS-024-782/08 z dnia
25 lutego 2008 r., przy którym przesłano zapytanie
pana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie przejęcia przez ministra rolnictwa i rozwoju
wsi szkół rolniczych w Grabonogu, Kosowie
i Bojanowie, przedstawiam poniżej moje stanowisko.
Chcę potwierdzić, że w sprawie przejęcia Zespołu
Szkół Rolniczych w Grabonogu oraz Zespołu
Szkół Rolniczych w Bojanowie prowadzona jest korespondencja
pomiędzy Ministerstwem Rolnictwa
i Rozwoju Wsi a powiatem gostyńskim i powiatem
rawickim.
W obydwu przypadkach minister rolnictwa i rozwoju
wsi, występując do ww. powiatów z wnioskiem
o rozważenie propozycji przejęcia szkół rolniczych,
poinformował o obowiązującej w tym zakresie procedurze.
Dotyczy ona m.in. przedstawienia uchwały
rady powiatu wyrażającej zgodę na przekazanie
szkoły rolniczej, wraz z mieniem będącym w jej
trwałym zarządzie, z tym że mienie może być przekazane
na rzecz Skarbu Państwa. Po otrzymaniu
stosownej dokumentacji, jak również po przeprowadzeniu
konsultacji i uzgodnień następuje etap zawarcia
porozumienia pomiędzy ministrem rolnictwa
i rozwoju wsi a powiatem, na podstawie którego
może nastąpić faktyczne przejęcie szkoły rolniczej
z początkiem roku budżetowego.
Odnośnie do przejęcia Zespołu Szkół Rolniczych
w Bojanowie prowadzone są konsultacje w tej sprawie.
Zostało już zaplanowane spotkanie w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z przedstawicielami
Starostwa Powiatowego w Rawiczu, mające na celu
omówienie szczegółowych warunków ewentualnego
przejęcia szkoły.
Natomiast w sprawie przejęcia Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych
w Grabonogu Starostwo Powiatowe
w Gostyniu wystąpiło do ministra rolnictwa
i rozwoju wsi o ewentualną możliwość zrefundowania
poniesionych w trakcie prowadzenia szkoły kosztów
przeznaczonych na remonty i inwestycje. W tej
kwestii brak jest jednak podstaw formalnoprawnych
do tego, aby Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
mogło finansować powyższe wydatki, ponoszone na
szkoły rolnicze w okresie prowadzenia ich przez jednostki
samorządu terytorialnego, o czym Starostwo
Powiatowe w Gostyniu zostało poinformowane.
W kontekście zaś szkoły rolniczej w Kosowie
uprzejmie informuję, że szkoła ta funkcjonuje w ramach
struktur Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych
w Grabonogu i nie jest ona odrębną jednostką,
o którą minister rolnictwa i rozwoju wsi miałby
wnioskować w sprawie jej przejęcia.
Pragnę poinformować, że obecnie na terenie województwa
wielkopolskiego minister rolnictwa i rozwoju
wsi jest organem prowadzącym i sprawującym
nadzór pedagogiczny dla 2 szkół rolniczych, tj. Zespołu
Szkół Gospodarki Żywnościowej im. Michała
Drzymały w Brzostowie oraz Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych
w Powierciu.
W celu utworzenia na terenie tego województwa
sieci szkół rolniczych minister rolnictwa i rozwoju
wsi w roku 2008, niezależnie od wyżej wymienionych
powiatów, wystąpił do organów prowadzących
z wnioskiem o przekazanie Zespołu Szkół Rolnicze
Centrum Kształcenia Ustawicznego im. Gen. D.
Chłapowskiego w Trzciance oraz Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych
w Nietążkowie.
Zarząd Powiatu w Kościanie nie wyraził woli
przekazania ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi
szkół rolniczych wchodzących w skład Zespołu Szkół
Ponadgimnazjalnych w Nietążkowie, natomiast
w przypadku szkoły w Trzciance oczekuję na odpowiedź
Starostwa Powiatowego w Nowym Tomyślu.
Przesyłając powyższe, chcę zaznaczyć, że działania
związane z przekazaniem przez jednostki samorządu
terytorialnego części szkół i placówek rolniczych
do prowadzenia przez ministra rolnictwa i rozwoju
wsi mają charakter dobrowolny i powinny być
postrzegane jako obustronna inicjatywa zmierzająca
do poprawy warunków kształcenia zawodowego
w danej szkole rolniczej. Założeniem ministerstwa
w tym procesie jest dążenie do tego, aby przejmowane
szkoły rolnicze stały się wzorcowymi placówkami,
z dobrym wyposażeniem dydaktycznym, szeroko
oddziałującymi na środowisko, współpracującymi
z różnymi instytucjami, które działają na rzecz
rozwoju nowoczesnego rolnictwa. Istotnym jest, aby
w tworzeniu takiego modelu aktywnie mogły uczestniczyć
jednostki podległe MRiRW, tj. agencje, główne
inspektoraty, instytuty badawczo-rozwojowe,
a także Centrum Doradztwa Rolniczego. Ponadto
przejęcie części szkół rolniczych stworzyło formalne
podstawy dla zorganizowania w roku 2007 ogólnopolskiej
placówki doskonalenia nauczycieli, której
głównym zadaniem oprócz doskonalenia nauczycieli
będzie opracowywanie i aktualizacja programów
nauczania i środków dydaktycznych, co powinno
przyczynić się do poprawy jakości kształcenia przyszłej
kadry rolniczej.
Nadmieniam przy tym, że minister rolnictwa i rozwoju
wsi, korzystając z przepisów art. 24 ust. 2a
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572 z późn. zm.), od 3
lat udziela – poprzez jednostki samorządu terytorialnego
– wsparcia finansowego szkołom rolniczym.
Powyższa pomoc dotyczy dofinansowania zakupu

748
sprzętu, maszyn i urządzeń rolniczych niezbędnych
do kształcenia praktycznego w zawodach, dla
których właściwym jest minister rolnictwa i rozwoju
wsi.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 10 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Pawła Kowala
w sprawie planów realizacji
centralnej inwestycji hydrotechnicznej –
budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba
na rzece Skawie (788)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazane przy piśmie z dnia 25 lutego 2008 r., nr
SPS-024-788/08, zapytanie pana posła Pawła Kowala
w sprawie planów realizacji inwestycyjnego
programu wieloletniego „Program budowy zbiornika
wodnego Świnna Poręba w latach 2006–2010”
uprzejmie informuję co następuje.
Na etapie wstępnych prac nad projektem budżetu
państwa na 2008 r. Ministerstwo Finansów przyjęło
finansowanie programu na poziomie 249 900
tys. zł, zgodnie z ustaleniami zawartymi dla roku
planowego w załączniku nr 12 do ustawy budżetowej
na rok 2007. Minister środowiska, w przekazanych
do Ministerstwa Finansów formularzach planistycznych,
przedstawił finansowanie programu
w 2008 r. w wysokości 68 300 tys. zł, uzasadniając
tak znaczne zmniejszenie potrzeb finansowych brakiem
zatwierdzonej do realizacji dokumentacji projektowej
i pozwolenia na budowę na przełożenie linii
kolejowej Kraków–Zakopane na odcinku Stryszów–
–Zembrzyce oraz brakiem planu gospodarowania
wodami i rozporządzenia ustanawiającego obszar
ochronny zbiornika. W przedłożonym Sejmowi RP
rządowym projekcie ustawy budżetowej na rok 2008
ujęto zatem finansowanie programu zgodnie ze
wskazaniem dysponenta, tj. w wymienionej kwocie
68 300 tys. zł.
W toku prac sejmowych nad projektem budżetu
państwa przegłosowana została poprawka zmniejszająca
wydatki w cz. 22: Gospodarka wodna, o 20
000 tys. zł. Minister środowiska, będący dysponentem
tej części, zdecydował, że wymienione zmniejszenie
dotyczyć będzie wydatków inwestycyjnych na
„Program budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba...”.
Tym samym w ustawie budżetowej na rok
2008 z dnia 23 stycznia 2008 r., w załączniku nr 12:
Wykaz programów wieloletnich, poz. 28, uwzględnione
zostało 48 300 tys. zł na finansowanie zadań
programu w 2008 r.
Do dnia 30 czerwca 2008 r. powinny zostać ponadto
wykorzystane środki budżetowe w kwocie 48
000 tys. zł, niewydatkowane w 2007 r. i ujęte w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 11 grudnia 2007 r.
w sprawie wydatków budżetu państwa, które nie
wygasają z upływem roku budżetowego (Dz. U.
Nr 241, poz. 1760).
Jednocześnie pragnę uprzejmie poinformować, iż
w ramach kwoty 68 300 tys. zł środków budżetowych
planowanych przez ministra środowiska na
realizację programu w 2008 r. finansowane miały
być inwestycje wchodzące w skład wszystkich czterech
zadań programu tj., zbiornika – 38 400 tys. zł,
przebudowy dróg – 3900 tys. zł, przebudowy kolei –
5000 tys. zł, ochrony zlewni zbiornika – 21 000 tys.
zł. W związku z przedstawionym ograniczeniem
środków na finansowanie programu kompetentny
do udzielenia odpowiedzi na pytanie pana posła,
w szczegółowości sformułowanej w piśmie, oraz do
dokonania aktualizacji planu finansowego zadań
programu jest minister środowiska.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 6 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Andrzeja Grzyba
w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne
objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (789)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 25 lutego 2008 r., znak: SPS-024-789/
08, przy którym przekazana została interpelacja posła
Andrzeja Grzyba w sprawie rent strukturalnych,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Z pisma pana Tadeusza Błaszczyka wynika, że
jest on wraz z żoną i osobą trzecią współwłaścicielem
gospodarstwa rolnego w częściach ułamkowych.
Natomiast osoba trzecia jest ubezwłasnowolniona
całkowicie. Zgodnie z art. 12 ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93,
z późn. zm.) osoby ubezwłasnowolnione całkowicie
nie mają zdolności do czynności prawnych. Czyn-

749
ność prawna dokonana przez taką osobę jest nieważna.
Jedynie w sytuacji, gdy osoba ta zawrze
umowę należącą do umów powszechnie zawieranych
w drobnych bieżących sprawach życia codziennego,
umowa taka staje się ważna z chwilą jej wykonania,
chyba że pociąga za sobą rażące pokrzywdzenie osoby
niezdolnej do czynności prawnych. Zgodnie zaś
z art. 13 § 2 ww. ustawy, dla ubezwłasnowolnionego
całkowicie, który nie pozostaje pod władzą rodzicielską,
ustanawia się opiekę. Należy zauważyć, iż kwestie
związane ze sprawowaniem opieki nad ubezwłasnowolnionym
całkowicie zostały uregulowane
w ustawie z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny
i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 155 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego,
opiekun sprawuje pieczę nad osobą i majątkiem
ww. osoby. Zgodnie zaś z art. 156 Kodeksu
rodzinnego i opiekuńczego opiekun ten powinien
uzyskać zezwolenie sądu opiekuńczego we wszelkich
ważniejszych sprawach, które dotyczą osoby lub majątku
ubezwłasnowolnionego, a przekazanie gospodarstwa
do takich należy zaliczyć.
W świetle natomiast § 4 rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 czerwca 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania:
Renty strukturalne objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 109,
poz. 750, z późn. zm.), jednym z warunków przyznania
rolnikowi renty strukturalnej jest przekazanie
gospodarstwa rolnego o łącznej powierzchni użytków
rolnych wynoszącej co do zasady co najmniej
3 ha. Przepis § 6 ust. 1 cytowanego rozporządzenia
stanowi natomiast, że warunek przekazania gospodarstwa
rolnego, o którym mowa w § 4 pkt 5 uważa
się za spełniony, jeżeli zostały przekazane wszystkie
użytki rolne wchodzące w skład tego gospodarstwa,
będące zarówno przedmiotem odrębnej własności
rolnika i jego małżonka, jak również przedmiotem
ich współwłasności, z zastrzeżeniem § 9 pkt 1 i przekazanie
nastąpiło zgodnie z pkt 2 w § 6 ust. 1. Z cytowanych
wyżej przepisów wynika, że przedmiotem
przekazania powinno być gospodarstwa rolne o określonej
powierzchni użytków rolnych, a zatem gospodarstwo
rolne „w sensie fizycznym”. Wprawdzie
zgodnie z art. 198 K.c. współwłaściciel może rozporządzać
swobodnie swoim udziałem (udział może
być przedmiotem obrotu), to jednak, zdaniem ministerstwa,
zbycie udziału we współwłasności gospodarstwa
rolnego przez rolnika nie można uznać za
przekazanie gospodarstwa rolnego w rozumieniu § 6
ww. rozporządzenia. W pierwszej kolejności należałoby
zatem uregulować sytuację pomiędzy współwłaścicielami
w omawianym zakresie (przeprowadzenie
działu spadku) i dopiero potem mogłoby dojść
do przekazania gospodarstwa rolnego w rozumieniu
cytowanego rozporządzenia.
Ponadto uprzejmie informuję, iż podstawowe założenia,
jak również zakres i cele działań Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 zostały
określone w rozporządzeniu Rady (WE)
nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów
wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW).
Kraje członkowskie, ustalając zasady udzielania
świadczeń z tytułu działań określonych w tym rozporządzeniu,
muszą obligatoryjnie zastosować warunki
w nim zapisane. Mogą zdefiniować jeszcze
inne warunki dostępu do działania, ale te podstawowe
nie mogą być zmienione. Warunki dostępu do
działań określonych w PROW na lata 2007–2013
podlegały weryfikacji przez Komisję Europejską
i zostały ostatecznie przyjęte.
W Unii Europejskiej każdy kraj członkowski
określa szczegółowe wymogi kwalifikacji rolniczych,
które dają gwarancję racjonalnego wykorzystania
środków finansowych przeznaczonych na rozwój obszarów
wiejskich. Wprowadzenie określonych wymogów
kwalifikacyjnych jest jednym z instrumentów,
który może w sposób istotny podwyższyć poziom
wykształcenia przejmujących gospodarstwa,
a tym samym przyczynić się do zwiększenia efektywności
i jakości produkcji rolnej.
Przy braku prawnej definicji pojęcia „wykształcenie
rolnicze” oraz „kwalifikacje rolnicze”, za potwierdzenie
wykształcenia rolniczego dla potrzeb
PROW uznano świadectwo lub dyplom ukończenia:
szkoły zasadniczej, średniego studium zawodowego,
technikum, liceum, policealnego studium zawodowego
oraz szkoły wyższej, a także świadectwo i dyplom
uznane w trybie odrębnych przepisów za równorzędne
ze świadectwem lub dyplomami ww. szkół
w zawodach i specjalnościach wyszczególnionych
w przypadku działania: Renty strukturalne, w załączniku
do ww. rozporządzenia. Przygotowując ten
załącznik, stanowiący listę zawodów przydatnych
do prowadzenia działalności rolniczej, a tym samym
potwierdzających kwalifikacje rolnicze, wzięto pod
uwagę analizę programów nauczania dla poszczególnych
zawodów, która pozwala stwierdzić, że osoby
mające wymienione tytuły zawodowe opanowały
wiedzę i umiejętności w stopniu co najmniej podstawowym
do prowadzenia działalności rolniczej.
Wskaźnikiem oceny była przede wszystkim liczba
godzin przeznaczonych na realizację zagadnień z zakresu
produkcji roślinnej, zwierzęcej, techniki rolnej
oraz ekonomiki.
Zgodnie z § 7 ust. 2 pkt 2 przedmiotowego rozporządzenia
osoba, która uzyskała tytuł kwalifikacyjny,
aby osiągnąć podstawowe kwalifikacje zawodowe
przydatne do prowadzenia działalności rolniczej,
dodatkowo musi mieć co najmniej 3-letni staż pracy
w rolnictwie. Rozwiązanie to wprowadzono z myślą
o rolnikach nieposiadających odpowiednich kwalifikacji
zawodowych, chcących przejąć użytki rolne potencjalnego
beneficjenta rent strukturalnych. Polega
ono na tym, że 3- lub 5-letni okres pracy w gospodarstwie
rolnym uznaje się za spełnienie warunku
wykształcenia. Staż pracy zdefiniowany został jako
okres podlegania ubezpieczeniu w KRUS, gdyż sta-

750
nowi ono dowód prowadzenia działalności rolniczej
lub wykonywania, jako domownik, stałej pracy
w gospodarstwie. Dla osób niespełniających wymogów
wykształcenia, prowadzących gospodarstwo
rolne, które stanowi ich główne źródło dochodu,
wprowadzone rozwiązanie stanowi daleko idące ułatwienie.
Jednocześnie pragnę poinformować, że po roku
funkcjonowania PROW 2007–2013 zostanie dokonany
jego przegląd i obowiązujących w tym zakresie
aktów prawnych. Obecnie rozważana jest niewielka
zmiana definicji stażu pracy w rolnictwie wymaganego
dla przejmującego gospodarstwo rolne, który
warunkuje możliwość przekazania mu tego gospodarstwa
przez producenta rolnego ubiegającego się
o rentę strukturalną. Zmiana ta polegałaby na
uznaniu za staż pracy w rolnictwie, poza okresami
podlegania ubezpieczeniu społecznemu rolników
uznawanych na podstawie obowiązującego rozporządzenia,
także innych okresów potwierdzających
posiadanie przez przejmujących gospodarstwo rolne
odpowiednich kwalifikacji zawodowych (np. okresy
prowadzenia działalności rolniczej w gospodarstwie
rolnym, będącym własnością przejmującego, okresy
zatrudnienia przejmującego gospodarstwo rolne na
podstawie umowy o pracę lub spółdzielczej umowy
o pracę, na stanowisku związanym z prowadzeniem
produkcji rolnej oraz okresy odbycia stażu).
Z poważaniem
Warszawa, dnia 4 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie możliwości nadania praw miejskich
miejscowości Krynki w woj. podlaskim (790)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-790/
08) przekazującego zapytanie posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 14 lutego 2008 r.
w sprawie możliwości nadania praw miejskich miejscowości
Krynki w woj. podlaskim z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów uprzejmie informuję, że do
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
nie wpłynął wniosek w przedmiotowej sprawie.
W związku z powyższym brak jest podstaw do wszczęcia
odpowiedniej procedury.
Ponadto informuję, że obecnie wszystkie zmiany
w podziale terytorialnym państwa stopnia gminnego,
w tym dotyczące nadania statusu miasta, następują
w drodze rozporządzenia Rady Ministrów na
podstawie przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. Nr 142 z 2001 r.,
poz. 1591, z późn. zm.), z uwzględnieniem zasad
i procedur określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów
z dnia 9 sierpnia 2001 r. w sprawie trybu
postępowania przy składaniu wniosków dotyczących
tworzenia, łączenia, dzielenia, znoszenia i ustalania
granic gmin, nadawania gminie lub miejscowości
statusu miasta, ustalania i zmiany nazw gmin
i siedzib ich władz oraz dokumentów wymaganych
w tych sprawach (Dz. U. Nr 86, poz. 943, z późn.
zm.). Zgodnie z ww. przepisami wnioskodawcą
w sprawie zmian w podziale terytorialnym państwa
na szczeblu gminnym może być zainteresowana
rada gminy. Wnioski, które wpływają do Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji, poddawane
są analizie w pierwszej kolejności pod kątem
ich formalnej poprawności, a następnie merytorycznej
zasadności postulowanych zmian. Przy ocenie
poziomu dojrzałości danego ośrodka wiejskiego
do ewentualnej zmiany statusu bierze się pod uwagę
wiele kryteriów, z których jako najistotniejsze należy
wymienić:
— urbanistyczne – uwzględniające m.in.: typ, zawartość
i gęstość zabudowy, jej stan techniczny,
a także istniejącą infrastrukturę w odniesieniu do
urządzeń komunalnych,
— administracyjne – określające rolę i funkcję
danej miejscowości w województwie lub regionie,
— demograficzne – tj. liczbę mieszkańców, jej
strukturę zawodową, procentowy udział ludności
nierolniczej w ogólnej liczbie mieszkańców (przyjmuje
się, że miejscowość ubiegająca się o status miasta
powinna liczyć co najmniej 2000 mieszkańców,
z których ponad 60% utrzymuje się z działalności
pozarolniczej),
— geograficzne – wynikające z analizy w skali
województwa lub regionu istniejącej sieci miast oraz
powiązań ekonomicznych i przestrzennych,
— historyczne – uwzględniające m.in. czy dana
miejscowość posiadała prawa miejskie, w jakich okolicznościach
i kiedy je utraciła, co pozostało z dawnej
struktury miejskiej itp.
Po dokonanej analizie minister spraw wewnętrznych
i administracji przedstawia Radzie Ministrów
swoją opinię odnośnie do spraw dotyczących zmian
w podziale terytorialnym państwa. Zgodnie z § 1
ust. 3 ww. rozporządzenia Rady Ministrów przedmiotowe
wnioski rozpatrywane są przez Radę Ministrów
nie później niż do 31 lipca roku poprzedzającego
rok budżetowy, w którym ma nastąpić zmiana.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak

751
O d p o w i e d ź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie skutków interwencji Policji z dnia
5 lutego 2008 r. w jednym z warszawskich domów
(791)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie Pana Posła Grzegorza Karpińskiego
z dnia 15 lutego 2008 r. przesłane przy piśmie
pana wicemarszałka Sejmu Krzysztofa Putry z dnia
25 lutego 2008 r. skierowanego do ministra sprawiedliwości,
a dotyczące interwencji Policji w jednym
z warszawskich domów, która doprowadziła
młodego mężczyznę do poważnego kalectwa, w ramach
swoich kompetencji uprzejmie przedstawiam
co następuje.
Prokuratura Krajowa Biuro do Spraw Przestępczości
Zorganizowanej Wydział X w Warszawie prowadzi
śledztwo o sygn. akt PR-IV-X Ds. 18/07, którego
przedmiotem jest udział w latach 2000–2006
w Warszawie i w okolicznych miejscowościach w zorganizowanej
grupie przestępczej o charakterze
zbrojnym kierowanej przez Rafała Skatulskiego,
mającej na celu dokonywanie przestępstw polegających
na zabójstwach, wymuszeniach rozbójniczych,
obrocie środkami psychotropowymi i odurzającymi
w znacznych ilościach.
W trakcie gromadzenia materiałów dowodowych
prokurator prowadzący śledztwo uzyskał w Centralnym
Biurze Śledczego Komendy Głównej Policji
w Warszawie informacje o miejscu przebywania jednego
z poszukiwanych członków grupy przestępczej.
Należy dodać, iż osoba ta jest podejrzana o udział we
wskazanej powyżej zorganizowanej grupie przestępczej
o charakterze zbrojnym oraz popełnienie szeregu
brutalnych przestępstw przeciwko zdrowiu i życiu
oraz mieniu.
Na podstawie procesowych informacji prokurator
podjął decyzję o przeszukaniu mieszkania, gdzie
miała znajdować się poszukiwana osoba, zlecając
wykonanie tej czynności funkcjonariuszom CBŚ
KGP w Warszawie.
Z dokonanych ustaleń wynika, że funkcjonariusze
Policji w tym mieszkaniu zastali inne osoby aniżeli
podejrzanego.
W związku z powyższym w charakterze świadka
przesłuchano głównego najemcę lokalu, który podał,
że nie zna osoby podejrzanego. W konsekwencji czego
postanowienie prokuratora o przeprowadzeniu
przeszukania stało się bezprzedmiotowe. Z uwagi na
to funkcjonariusze odstąpili od przeprowadzenia
przeszukania.
Jak wynika z akt śledztwa, pokrzywdzony w trakcie
przesłuchania nie zgłaszał żadnych uwag co do
ewentualnych nieprawidłowości w działaniach funkcjonariuszy
Policji wykonujących czynności procesowe.
Nie złożył także do akt śledztwa zażalenia na
postanowienie o żądaniu wydania rzeczy oraz zażalenia
na sposób przeprowadzenia czynności, w związku
z czym prokurator nadrzędny nie badał w ramach
nadzoru instancyjnego zasadności podjętych
przez prokuratora prowadzącego śledztwo decyzji
procesowych. Pomimo to należy podkreślić, że dane,
na podstawie których prokurator podjął decyzję
o przeprowadzeniu przeszukania w przedmiotowym
mieszkaniu, uzasadniały podjęcie takiej decyzji.
Równocześnie ustalono, że właściwe organy Komendy
Głównej Policji prowadzą postępowanie wyjaśniające
zainicjowane doniesieniami prasowymi
w zakresie interwencji funkcjonariuszy CBŚ KGP.
Z uwagi na to, że przedstawione przez Pana pytania
wiążą się z bezpośrednimi działaniami funkcjonariuszy
Policji, to pragnę wyrazić pewność, iż
zgodnie z ustawowymi kompetencjami minister
spraw wewnętrznych i administracji udzieli odpowiedzi
w przedmiocie omawianego zdarzenia w szerszym
zakresie.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
Zastępca prokuratora generalnego
Jerzy Szymański
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
na zapytanie posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie szkoleń zawodowych dla Policji (794)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 25 lutego 2008 r. (sygn. SPS-024-794/08)
przekazującego zapytanie posła na Sejm RP pana
Arkadiusza Litwińskiego w sprawie szkoleń zawodowych
dla Policji, uprzejmie informuję, iż w październiku
2006 r. w oparciu o analizę funkcjonującej
w Policji bazy szkoleniowej dokonano prognozy dotyczącej
możliwości zaspokajania potrzeb szkoleniowych
Policji w latach 2007–2010 w zakresie szkolenia
zawodowego oraz doskonalenia centralnego.
Powyższe skutkowało podjęciem decyzji w kwestii
nieuruchamiania kolejnych ośrodków szkolenia
Policji, z przeznaczeniem na realizację centralnych
przedsięwzięć szkoleniowych, a także – mając na
względzie aspekty ekonomiczne – przyjęto rozwiązanie
polegające na koncentracji i rozwoju funkcjonującej
już bazy szkoleniowej.
Niemniej mając na uwadze zadania związane
z realizacją doskonalenia na poziomie lokalnym, komendanci
wojewódzcy (stołeczny) Policji, dysponujący
odpowiednimi zasobami kadrowymi oraz bazą

752
szkoleniową, mogą podejmować decyzje o tworzeniu
w strukturach kierowanych przez siebie jednostek
organizacyjnych komórek ds. doskonalenia zawodowego.
Komórki te będą wykorzystywane do realizacji
przedsięwzięć lokalnego doskonalenia zawodowego
w podległych garnizonach.
W odniesieniu do kwestii jednostek szkoleniowych
Policji pragnę poinformować, iż zgodnie z § 1
pkt 6 rozporządzenia ministra spraw wewnętrznych
i administracji z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków odbywania szkoleń zawodowych
oraz doskonalenia zawodowego w Policji
(Dz. U. Nr 126, poz. 877, z późn. zm.) jednostkami
szkoleniowymi są: Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie,
szkoły policyjne (Centrum Szkolenia Policji
w Legionowie, Szkoła Policji w Katowicach, Szkoła
Policji w Pile, Szkoła Policji w Słupsku), ośrodki
szkolenia Policji (OSP w Gdańsku, Łodzi i Poznaniu)
oraz – w zakresie wynikającym z rozporządzenia
− oddziały oraz samodzielne pododdziały prewencji
Policji.
Jednostki szkoleniowe Policji realizują szkolenia
zawodowe oraz doskonalenie centralne. Natomiast
komórki organizacyjne komend wojewódzkich Policji,
w tym np. wydziały kadr i szkolenia oraz sekcje
ds. doskonalenia zawodowego KWP – realizują
przedsięwzięcia z zakresu lokalnego doskonalenia
zawodowego. Dlatego też – w rozumieniu § 1 pkt 6
ww. rozporządzenia – nie można uznać ich za jednostki
szkoleniowe.
Z wyrazami szacunku
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
ministra pracy i polityki społecznej
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie nowelizacji art. 29 ust. 1 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (795)
W związku z zapytaniem pana Mieczysława Marcina
Łuczaka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przekazanym przy piśmie z dnia 25 lutego
2008 r. (znak: SPS-024-795/08), w sprawie „nowelizacji
art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych”, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Trybunał Konstytucyjny w I części wyroku z dnia
23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07, orzekł,
że przepis art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) w zakresie, w jakim nie przyznaje
prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym
mężczyźnie, który – odpowiednio jak kobieta,
która nabywa to prawo po osiągnięciu wieku
55 lat i co najmniej 30-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego – osiągnął wiek 60 lat i co najmniej
35-letni okres składkowy i nieskładkowy, jest niezgodny
z art. 32 i art. 33 Konstytucji RP. Trybunał
orzekł też (w części II wyroku), że przepis art. 29
ust. 1 w zakresie wskazanym w wyroku traci moc
obowiązującą z upływem 12 miesięcy od dnia ogłoszenia
wyroku w Dzienniku Ustaw RP.
W uzasadnieniu wyroku wyraźnie zaznaczono,
że orzeczenie ma charakter zakresowy, co oznacza,
że trybunał „nie orzekł o niekonstytucyjności tego,
co w art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z
FUS zostało przez ustawodawcę uregulowane”, lecz
„stwierdził niezgodność z konstytucją treści normatywnej,
której w przepisie brakuje”. Podkreślono
również, że „orzeczeniu stwierdzającemu niekonstytucyjność
przepisu w zakresie, w jakim pomija on
określoną treść normatywną, można przypisać tylko
i wyłącznie skutek ustalający niekonstytucyjność
pominięcia i zobowiązujący prawodawcę do stosownej
zmiany tego przepisu, niezbędnej dla realizacji
norm konstytucyjnych. Zdaniem trybunału przyjęcie
poglądu, że wyrok TK wywołuje skutek „rozporządzający”
(uzupełnia przepis o elementy brakujące),
wyraźnie wykracza poza konstytucyjne kompetencje
TK.
Treść uzasadnienia ww. wyroku TK, jak również
przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym
z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, z późn. zm.) wskazują, że w obecnym stanie
prawnym nie ma podstaw do tego, aby organy
rentowe pozytywnie rozpatrywały wnioski o emeryturę
zgłoszone przez mężczyzn spełniających warunki
wskazane w części I ww. wyroku.
Z tego powodu poszczególne oddziały ZUS zmuszone
są wydawać decyzje o odmowie prawa do emerytury.
Od wielu z nich ubezpieczeni wnoszą odwołania
do sądów ubezpieczeń społecznych, które z kolei
wydają w takich sprawach, na co zwrócił uwagę
Pan Poseł, różne orzeczenia – zarówno uwzględniające,
jak i oddalające odwołania. Powstaniu takiej
sytuacji nie można zapobiec. Zasada niezawisłości
sądów uniemożliwia bowiem jakiekolwiek ingerencje
w proces wydawania orzeczeń sądowych ze strony
innych władz (w tym władzy wykonawczej). Kontrola
wydawanych orzeczeń co do ich trafności i zgodności
z obowiązującym prawem może się więc odbywać
jedynie w ramach dalszych etapów postępowania
sądowego, tj. co do zasady w ramach postępowania
przed sądami II instancji oraz – w ograniczonym
zakresie – przed Sądem Najwyższym, jeżeli w danej
sprawie od prawomocnego orzeczenia przysługuje
prawo wniesienia skargi kasacyjnej.

753
Biorąc pod uwagę treść ww. orzeczenia TK oraz
powstałą w jego skutek sytuację, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej w trybie pilnym przygotowało
projekt ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
niektórych innych ustaw, w którym zaproponowano
zmianę treści art. 29 ust. 1 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS, realizującą wyrok Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 23 października 2007 r.
W myśl rozwiązań przyjętych w projekcie mężczyźni
urodzeni przed 1949 r., którzy ukończyli wiek
60 lat i posiadają co najmniej 35-letni okres składkowy
i nieskładkowy, uzyskają prawo do wcześniejszej
emerytury (po uchwaleniu ustawy w zaproponowanym
kształcie i wejściu jej w życie) odpowiednie do
tego, którym obecnie dysponują kobiety.
Informuję jednocześnie Pana Posła, że projekt
ustawy w dniu 5 lutego br. został przyjęty przez
Radę Ministrów, a w dniu 11 lutego br. został skierowany
do Sejmu.
Warszawa, dnia 3 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Minister
Jolanta Fedak
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie stosowania art. 29 ust. 5 ustawy
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa oraz o zmianie niektórych ustaw
(796)
Panie Marszałku! Odpowiadając na interpelację
Pana Posła Mieczysława Marcina Łuczaka z dnia 18
lutego 2008 r. w sprawie uprawnień Agencji Nieruchomości
Rolnych w zakresie odkupu nieruchomości
rolnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Prawo odkupu jest jednym z instrumentów polityki
państwa w zakresie przeciwdziałania spekulacji
i kształtowania ustroju rolnego. Korzystanie
przez Agencję Nieruchomości Rolnych z prawa odkupu
motywowane jest najczęściej zamiarem sprzedaży
nieruchomości przez nabywcę przeważnie
w krótkim czasie od nabycia gruntów państwowych
za cenę znacznie przekraczającą cenę nabycia. Ma to
miejsce w przypadku, gdy sprzedane przez agencję
grunty (najczęściej na warunkach preferencyjnych
z rozłożeniem należności na raty), które pierwotnie
miały służyć tworzeniu lub powiększeniu gospodarstw
rolnych, zostają wkrótce po nabyciu przeznaczone
na inne cele powodujące znaczny wzrost ich
wartości, wielokrotnie przewyższający cenę zapłaconą
agencji z tytułu nabycia gruntów rolnych. Chodzi
w tym przypadku o przeciwdziałanie spekulacji
w obrocie nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa.
Z prawa odkupu agencja korzysta niekiedy
również w przypadku nabywania przez różne osoby
prawne gruntów na cele publiczne np. budowa dróg,
szkół, linii kolejowych, jeżeli grunty te w okresie
ostatnich 5 lat były sprzedane przez agencję po
znacznie niższych cenach. Mając możliwość zastosowania
odkupu, agencja zabezpiecza więc majątkowy
interes Skarbu Państwa, zwłaszcza w sytuacji, gdy
występują obecnie opóźnienia w systemie planowania
przestrzennego w kraju i gdy istnieje względna
łatwość dokonywania zmian w studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gminy lub w uzyskaniu decyzji o warunkach zabudowy.
Podobne uprawnienia posiadają również instytucje
prowadzące politykę strukturalną w rolnictwie
w innych krajach Unii Europejskiej, takich jak
Francja, Niemcy i Dania.
Ze swej strony uważam, że Agencja Nieruchomości
Rolnych, będąc zobowiązana do realizacji zadań
wynikających z polityki państwa, w tym do zasilania
dochodów państwa, powinna posiadać odpowiednie
instrumenty pozwalające na ich wykonanie.
Agencja Nieruchomości Rolnych w okresie od lipca
2003 r. do końca 2007 r. skorzystała z prawa odkupu
jedynie w 69 przypadkach, w których odkupiono
łącznie 1169 ha ziemi. Liczba ta nie jest więc
duża, zwłaszcza gdy się ją porówna z liczbą 60 tys.
umów sprzedaży, jakie zawarła agencja na łączną
powierzchnię ponad 450 tys. ha. Mając powyższe na
uwadze, należy przyjąć, iż agencja nie nadużywa
przysługującego jej prawa odkupu a zarazem nie
przekracza swoich kompetencji w omawianym zakresie.
Ponadto pragnę uprzejmie poinformować, iż
wszelkiego rodzaju zyski uzyskane przez Agencję
Nieruchomości Rolnych w drodze realizacji swoich
ustawowych uprawnień wykorzystywane są do realizacji
głównych zadań agencji oraz przekazywane
są do budżetu Skarbu Państwa.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zmiany przepisów
w przedmiotowym zakresie, uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
przygotowuje zmianę przepisów art. 29 ust. 5 ustawy
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi
Skarbu Państwa dotyczących prawa odkupu. Przewiduje
się mianowicie wyłączenie spod działania
prawa odkupu gruntów przewidzianych na cele inwestycyjne,
aby stworzyć tym samym gwarancję dla
inwestorów nabywających te grunty. Przy sprzedaży
tych gruntów przez Agencję ich cena jest odpowiednio
wysoka, gdyż przy określaniu ich wartości
uwzględnia się przeznaczenie pozarolnicze. Uchylenie
art. 29 ust. 5 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami
rolnymi Skarbu Państwa nie pozbawi
Agencji Nieruchomości Rolnych możliwości korzystania
z prawa odkupu, ponieważ agencja będzie

754
mogła nadal wykonywać to prawo na podstawie
przepisów Kodeksu cywilnego.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż prawo
odkupu jest instytucją prawa cywilnego, nie ma charakteru
władczego pozbawienia własności, w związku
z czym nie może być rozpatrywane w kategoriach
administracyjnoprawnych. Osoby nabywające nieruchomości
od agencji świadomie wyrażają zgodę na
obciążenie w postaci prawa odkupu, a zarazem zdają
sobie sprawę, jakie skutki niesie za sobą to prawo.
Jeśli natomiast chodzi o zgodność z Konstytucją
przepisów regulujących prawo odkupu, to pragnę
poinformować, iż część odkupów wykonywanych
przez agencję jest aktualnie przedmiotem postępowań
sądowych, można więc spodziewać się w niedalekiej
przyszłości orzecznictwa w tym zakresie. Ponadto
jeden z sądów okręgowych postanowił zwrócić
się do Trybunału Konstytucyjnego z pytaniem prawnym
dotyczącym zgodności z Konstytucją przepisów
ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
dotyczących prawa odkupu. W tej samej sprawie
w dniu 13 lutego 2008 r. wystąpił do Trybunału
Konstytucyjnego rzecznik praw obywatelskich.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na zapytanie posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie okoliczności pobytu w Szczecinie
w dniu 16 lutego 2008 r. minister Julii Pitery,
sekretarz stanu w KPRM,
pełnomocnik rządu ds. walki z korupcją (797)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
Pana Posła Bartosza Arłukowicza z 19 lutego
2008 r. uprzejmie informuję, że dzień 16 lutego
2008 r. wypadał w sobotę, czyli dzień ustawowo wolny
od pracy.
Ponadto pragnę przypomnieć, że równolegle z pełnieniem
funkcji w strukturze KPRM jestem politykiem,
członkiem klubu parlamentarnego partii politycznej.
Moja aktywność w tym zakresie podlega
ocenie władz klubu parlamentarnego i Zarządu Krajowego
Platformy Obywatelskiej. Nie jest regulowana
zakresem kompetencji służbowych wynikających
z pełnionej w KPRM funkcji ani zasadami nałożonymi
na sekretarzy i podsekretarzy stanu.
Jednocześnie informuję, że nie udało mi się zlokalizować
sytuacji, w której użyłam przypisanego
mi przez Pana Posła sformułowania, że „raport CBA
jest politycznym atakiem na obecną ekipę rządzącą
miastem”.
Nowe informacje zaś na temat zasad gospodarowania
mieszkaniami w Szczecinie ujawniły wiele
nieprawidłowości w tym zakresie i dotyczą okresu
znacznie wykraczającego poza objęte kontrolą lata
1999–2003. Mogę więc jedynie wyrazić zaskoczenie,
że kontrolą objęto pięć lat na przełomie dwóch kadencji
samorządowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 11 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na zapytanie posła Jarosława Urbaniaka
w sprawie likwidacji pociągów Łużyce
i Wrocławianin (799)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapytaniem
nr SPS-024-799/08 z dnia 28 lutego br. pana
posła Jarosława Urbaniaka w sprawie likwidacji pociągów
„Łużyce” i „Wrocławianin” poniżej przedstawiam
następujące informacje.
Zgodnie z zapisami ustawy o transporcie kolejowym
kolejowe przewozy osób wykonywane w połączeniach
międzywojewódzkich pociągami krajowymi,
w których nie obowiązuje rezerwacja miejsc, są
dotowane jako usługi publiczne z budżetu państwa.
Dotującym te przewozy jest minister właściwy ds.
transportu.
Odnosząc się do decyzji dotyczącej likwidacji
wskazanych przez pana połączeń, wyjaśniam, iż
uchwała nr 538/2007 Zarządu PKP PR w sprawie
pociągów „Łużyce” i „Wrocławianin” nie była
przedmiotem konsultacji z Ministerstwem Infrastruktury.
Niemniej jednak w toku negocjacji tegorocznej
umowy o dofinansowanie przewozów międzywojewódzkich
zostanie przeanalizowania możliwość dofinansowania
jak największej ilości pociągów międzywojewódzkich
w ramach określonej w budżecie
państwa dotacji na ten cel, która łącznie na dofinansowanie
przewozów międzywojewódzkich i międzynarodowych
wynosi 240 mln zł. Kwota ta jest taka
sama jak dotacja budżetowa na dofinansowanie tych

755
przewozów w 2007 r., o czym przewoźnicy, w tym
spółka PKP Przewozy Regionalne, byli wcześniej informowani.
W takiej sytuacji nieprawdziwe jest twierdzenie
podnoszone przez spółkę PKP PR o zmniejszeniu
dofinansowania przez resort do przewozów miedzywojewódzkich.
Ministerstwo Infrastruktury na podstawie danych
o wykonaniu dotacji w 2006 i 2007 r. planuje,
że z kwoty 240 mln zł na dofinansowanie przewozów
międzywojewódzkich i międzynarodowych wykonywanych
przez spółkę PKP Przewozy Regionalne
przeznaczona będzie kwota 220 mln zł oraz na dofinansowanie
przewozów międzynarodowych wykonywanych
przez spółkę PKP Intercity kwota 20 mln
zł. Ostateczna decyzja o wysokości środków przeznaczonych
na dofinansowanie przewozów międzywojewódzkich
i pociągach objętych dofinansowaniem
w 2008 r. zostanie podjęta przy podpisywaniu
umów o dofinansowanie tych przewozów przez ministra
infrastruktury z przewoźnikami kolejowymi,
co powinno nastąpić niebawem.
Z poważaniem
Warszawa, dnia 13 marca 2008 r.
O d p o w i e d ź
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
ministra obrony narodowej
na zapytanie posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie gruntów przekazanych przez władze
gminy miasta Ustki Wojskowemu Rejonowemu
Zarządowi Kwaterunkowo-Budowlanemu (804)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie Pana Posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie gruntów przekazanych przez władze
gminy miasta Ustka Wojskowemu Rejonowemu Zarządowi
Kwaterunkowo-Budowlanemu (SPS-024-
-804/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Wspomniane w zapytaniu Pana Posła Zbigniewa
Konwińskiego grunty stanowią działki o numerach
ewidencyjnych nr 2035/2 oraz nr 1980/1, z podziału
której powstały działki nr 1908/5 i nr 1908/4. W 1996
r. zostały one przejęte przez Wojskową Agencję Mieszkaniową
od Rejonowego Zarządu Infrastruktury.
Podstawowym zadaniem Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej, stosownie do postanowień ustawy
z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r.
Nr 41, poz. 398 ze zm.), jest zaspokajanie potrzeb
mieszkaniowych żołnierzy. Dla jego realizacji Agencja
uzyskuje środki finansowe w drodze zagospodarowania
lub sprzedaży nieruchomości Skarbu Państwa
znajdujących się w jej zasobie, a niewykorzystywanych
bezpośrednio do zakwaterowania żołnierzy.
W szczególności, zgodnie z art. 17 przywołanej
ustawy, nieruchomości przejęte nieodpłatnie od
Skarbu Państwa, może zagospodarować lub przeznaczyć
do obrotu, w celu realizacji swoich zadań.
Z uwagi na to, że ani w przywołanej ustawie, ani
w statucie Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, stanowiącym
załącznik do rozporządzenia Ministra Obrony
Narodowej z dnia 23 czerwca 2004 r. w sprawie
nadania statutu Wojskowej Agencji Mieszkaniowej
(Dz. U. Nr 148, poz. 1558 ze zm.), Agencja nie została
umocowania do prowadzenia gospodarki nieruchomościami
w sposób inny niż związany z realizacją
jej celów i zadań, podejmując decyzję o sposobie
zagospodarowania jest zobowiązana do kierowania
się wyłącznie celami wyznaczonymi przez ustawodawcę.
Mając wskazane zobowiązanie na względzie, dyrektor
Oddziału Regionalnego Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej w Gdyni podjął decyzję o wykorzystaniu
działki nr 1908/5, położonej w Ustce przy ul.
Darłowskiej, pod zabudowę mieszkaniową. Zakłada
się, że przedsięwzięcie to pozwoli pozyskać 40 lokali
mieszkalnych w terminie do dnia 30 czerwca 2009 r.
W celu realizacji tego zadania należy zainwestować
znaczne środki finansowe i dlatego Wojskowa Agencja
Mieszkaniowa planuje ich pozyskanie ze sprzedaży
działek nr 1098/4 i nr 2035/3.
Odnosząc się natomiast do pytania Pana Posła
Zbigniewa Konwińskiego dotyczącego możliwości
zwrotu nieruchomości dla Gminy Miasta Ustka,
pragnę zauważyć, że przekazanie wyżej wskazanych
działek, w drodze darowizny na rzecz gminy,
w sytuacji gdy środki finansowe uzyskane ze sprzedaży
tych gruntów pozwolą na realizację wskazanego
celu, byłoby działaniem nieprawidłowym
w świetle zasad prawidłowej gospodarki nieruchomościami
i niezgodnym z obowiązującymi przepisami
w zakresie działalności Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej.
Pragnę jednocześnie wskazać, że w przypadku
niewyłonienia nabywcy przedmiotowych gruntów
w drodze przetargu, możliwe będzie rozpatrzenie
sprawy ich przekazania na rzecz miasta, na cel budownictwa
mieszkaniowego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia wyrażam
nadzieję, że uzna je Pan Marszałek za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Warszawa, dnia 12 marca 2008 r.
Minister
Bogdan Klich