Historitë e pavdekshme të bacës së Kelmendit Prenkë ... - AlbEmigrant
Historitë e pavdekshme të bacës së Kelmendit Prenkë ... - AlbEmigrant
Historitë e pavdekshme të bacës së Kelmendit Prenkë ... - AlbEmigrant
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
<strong>Histori<strong>të</strong></strong> e <strong>pavdekshme</strong> <strong>të</strong> Bacës<br />
<strong>së</strong> <strong>Kelmendit</strong> <strong>Prenkë</strong> Pje<strong>të</strong>r Cali (1872-1945)<br />
“I lumi ti o zogu i malit,<br />
që se dron Memin e Smajlit”<br />
shprehje malaziase<br />
Kanë kaluar 61 vjet nga dita e pushkatimit <strong>të</strong> trimit <strong>Prenkë</strong><br />
Calit, piramidës <strong>së</strong> gjallë <strong>të</strong> sinorëve arbërore, u përbalt nga historia<br />
dhe fletushkat komuniste sot. Në afërsi <strong>të</strong> Lezhës (jo larg Shkodrës),<br />
në katundin Kukël (Mali i Jushit), në një sh<strong>të</strong>pi <strong>të</strong> thjesh<strong>të</strong> malësore<br />
më 29 korrik <strong>të</strong> vitit 1878, babait Pje<strong>të</strong>r e nënës kreshnike Rudes, u<br />
lindi fëmija i parë “familjari bujar, piramida e kufirit shqiptar,<br />
krenarie e <strong>Kelmendit</strong> dhe e Malësi<strong>së</strong> <strong>së</strong> Madhe, atdhetari i zjarr<strong>të</strong>,<br />
Martiri i Demokraci<strong>së</strong>: Prekë Pjetri (Cali) Hasanaj.” 1 Këtu u lind<br />
tribuni i Malësi<strong>së</strong>, një nga udhëheqësit më <strong>të</strong> shquar <strong>të</strong> mbrojtjes <strong>së</strong><br />
trojeve s<strong>të</strong>rgjyshore ilire. Kjo Derë kreshnike e pamposhtur, ishte<br />
Illustration 1: Klajd Kapinova gjithnjë e mbrujtur me tradita patriotike e atdhetare, që kishin lënë<br />
gjurmë <strong>të</strong> thella, gja<strong>të</strong> gjithë kohës, me kontributin në dobi <strong>të</strong> çështjes nacionale.<br />
Familja e re Cali (Hasanaj-Selmanaj), në kullën tre ka<strong>të</strong>she <strong>të</strong> ndërtuar në Vermosh vitin 1920, kishin pasur<br />
një vajzë e tre djem. I pari ishte Prenka, Toma, që nuk e pati je<strong>të</strong>n e gja<strong>të</strong>, mbasi si fëmijë u mbyt tek po lahej në<br />
ujërat e ëmbla <strong>të</strong> lumit fushor Buna. Një tje<strong>të</strong>r fatkeqësi, rëndon familjen Cali, në moshën 21-vjeçare, djali i<br />
tre<strong>të</strong>, me armë zjarri aksidentalisht humbet je<strong>të</strong>n. Motra e vetme e <strong>Prenkë</strong>s, Lula, u martua kur u rrit në Rapsh <strong>të</strong><br />
Hotit me Syn (Gjelosh) Mashin. Formimi i tij fillon natyrshëm në rrjedhen e je<strong>të</strong>s, nëpërmjet njohjes dhe<br />
respektimit <strong>të</strong> tabuve, <strong>të</strong> kodit moral <strong>të</strong> pashkruar <strong>të</strong> paraardhësve, që kishin krijuar a<strong>të</strong> tradi<strong>të</strong> <strong>të</strong> mrekullueshme,<br />
në odat e burrave mes bjeshkëve <strong>të</strong> Malësi<strong>së</strong>.<br />
Dr.Luigj Martini, në monografinë “Prek Cali, Kelmendi dhe kelmendasit” (Shkodër, 2005), ndër <strong>të</strong> tjera<br />
vlerëson: “Padyshim, ndikimi i odave <strong>të</strong> burrave qe vendimtare. Aty pleqnoheshin ngjarjet, gjykoheshin njerëzit,<br />
glorifikohej nderi, besa, burrnia, atdhedashuria, feja, fisnikëria dhe dënoheshin me shpërfillje <strong>të</strong> kundërtat. Aty,<br />
në prehërin e atyre burrave fisnikë Prek Cali, krijoi në vetvete një mendim <strong>të</strong> prerë për fenë si një e pandarë e<br />
je<strong>të</strong>s <strong>së</strong> malësorëve, e do <strong>të</strong> vijë duke e kristalizuar dhe përforcuar akoma më tepër gja<strong>të</strong> je<strong>të</strong>s, sa në raste <strong>të</strong><br />
veçanta do t’i përkushtohej. Qysh herët, u miqësua me normat e kanunit <strong>të</strong> malëve. Në mënyrë intuitive, dalloi<br />
që ato përmbajnë në vetvete, një farë paanësie dhe ishin <strong>të</strong> domosdoshme, për <strong>të</strong> patur një rregull relativ në mes<br />
<strong>të</strong> malësorëve. Dalloi, që ky kod i pashkruar, ësh<strong>të</strong> në harmoni <strong>të</strong> përkthyer me ekzistencën e ve<strong>të</strong> malësorëve. E<br />
ndoshta nga kjo, më vonë spikati si një nga mbroj<strong>të</strong>sit më <strong>të</strong> flak<strong>të</strong> <strong>të</strong> tij.” 2<br />
<strong>Prenkë</strong> Cali, ka qenë fis i parë vojvodë në Selcë nga 12 lagjet e këtij vendi, duke pasur edhe kryet e vendit<br />
në Kelmend. Bjeshkët e fisit, duke qenë e kufizuar me Kuçin (trevë ilire) sot si pje<strong>së</strong> e Malit <strong>të</strong> Zi, përherë u<br />
takonte barra më e rëndë në mbrojtje <strong>të</strong> tokave <strong>të</strong> <strong>të</strong> parëve. Kësisoj, <strong>të</strong> parët e fisit, sikurse ishin trimat e<br />
anashkaluar në histori, si: Memi i Smajlit 3 , Turk Isufi, Ujk Isufi, axha (ungji) i <strong>Prenkë</strong> Calit Ucë Turku (vojvodë i<br />
Selcës), Dedë Shabani, Dul Doshi e djali i tij i pashëm Kir Duli, Nikë Turku, Gjokë Nikë Selmani, Marash Mark<br />
Selmani etj., gjithnjë janë përleshur flakë për flakë në istikame, kundër synimeve shoviniste <strong>të</strong> kuçasve<br />
malazias, duke qenë në vijën e parë <strong>të</strong> frontit në luftimet mbroj<strong>të</strong>se. Shovinis<strong>të</strong>t grabiqarë malazias, me<br />
1<br />
Pje<strong>të</strong>r Kola Lajçaj, “Kumte<strong>së</strong> mbi monografinë e Prekë Calit”, Revista “Kuvendi”, Shkurt, 2005, Michigan, USA,<br />
f.65-73.<br />
2<br />
Dr.Luigj Martini, “Prek Cali, Kelmendi dhe kelmendasit”, Monografi, (Shkodër, 2005), f.67.<br />
3<br />
Memë Smajli, ishte një luf<strong>të</strong>tar trim. Sikurse <strong>të</strong> gjithë kryetrimat, u dallua për guximin e tij <strong>të</strong> spikatur, në luftrat e<br />
shumta kundër pushtuesve <strong>të</strong> Perandori<strong>së</strong> Otomane Turke në Shqipëri dhe synimeve grabiqare <strong>të</strong> shovinis<strong>të</strong>ve serbomalazias.<br />
Serbët e kishin shumë frikë emrin e tij dhe për t’i bërë <strong>të</strong> heshtin fëmijët e tyre i përmendinin emrin duke u<br />
thënë: “Heshtini se po vjen Mema…” <strong>Prenkë</strong> Cali, Memën e kishte kushëri (djalë axhet), nga i cili, mori dashurinë e<br />
veçan<strong>të</strong> për trojet shqiptare me barut e zemër trimi shqiptar.
përkrahjen e këlyshëve (kryesisht diplomaci<strong>së</strong> franceze) <strong>të</strong> ulkonjës <strong>së</strong> Perandori<strong>së</strong> Ruse, kërkonin <strong>të</strong> gllabëronin<br />
tokat arbërore Vermoshin, Vuklin e Nikçin, <strong>së</strong>bashku me bjeshkët e tyre <strong>të</strong> përmendura…<br />
Me sa kujtojnë <strong>të</strong> moçmit malësorë <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>, Memi i Smajlit, ka qenë një trim i vërte<strong>të</strong>, i cili, ka<br />
arritur t’u kallë tmerrin shkjeve, sepse çdo veprim a plaçkitje, që ata bënin në trojet tona, ai u kundërpërgjigjej,<br />
duke i dëmtuar edhe më shumë. Kur shkje<strong>të</strong> guxonin <strong>të</strong> punonin në tokat tona, <strong>të</strong> pushtuar nga ata kishin verte<strong>të</strong><br />
një frikë <strong>të</strong> madhe.<br />
Në një rast <strong>të</strong> tillë, Memi i Smajlit, kishte marrë me pushkën e vet në shenjë shkjaun dhe sipër tij këndonte<br />
një zog. Në moment shkjau i tho<strong>të</strong>: “I lumi ti o zogu i malit, që se dron Memin e Smajlit.” Në a<strong>të</strong> çast, Memi, del<br />
nga vendi (pozicioni), ku kishte marrë shenjë e i tho<strong>të</strong> shkjaut: “Kjosh falë për sot, por mos më shkel ma në tokë<br />
shqiptare.” Ky epitaf në varg, që ruan në vetvete një histori <strong>të</strong> vërte<strong>të</strong>, ësh<strong>të</strong> mësuar e përcjellë gojë më gojë në<br />
oda e kuvende burrash, në malet e Krahinës <strong>së</strong> <strong>Kelmendit</strong> e gjetkë.<br />
Prenka nga shtati ishte shumë i gja<strong>të</strong> e i pashëm. Ata që e kanë njohur nga afër thonë, se kishte shpatulla<br />
shumë <strong>të</strong> gjëra, kraharor <strong>të</strong> zhvilluar, trup vigan plot enërgji, fisnik në shpirt, i matur në fjalë e veprime, gojëtar i<br />
pashoq, në kuvende e oda burrash. Pushkën e kishte një shok <strong>të</strong> pandarë, që nuk e hiqte asnjëherë nga dora. I<br />
pëlqente <strong>të</strong> vishej me rrobat tradicionale <strong>të</strong> malësorit: çakshirë, xhamadan, jelek e kapic <strong>të</strong> bardhë mbi flokë,<br />
alltinë turke dhje<strong>të</strong>she <strong>të</strong> veshur me argjend në brez e një grumbull vargjesh me material argjendi.<br />
Tek ai, spika<strong>të</strong>n virtytet pozitive tradicionale <strong>të</strong> malësorëve, <strong>të</strong> cilat, i reflektoi në marrëdhëniet e<br />
përditshme me miq e shokë. Deri në moshën 30-vjeçare, i urti kelmendas Cali, asnjëherë nuk synonte <strong>të</strong> dilte<br />
përpara vojvodëve e krerëve <strong>të</strong> tjerë, që ishin më <strong>të</strong> moshuar se ai. Kjo ishte një eduka<strong>të</strong> e vlerë fisnike e<br />
malësorëve tanë, e transmetuar brez mbas brezi në oda e kuvende burrash.<br />
Ishte zemërbu<strong>të</strong> e i afër për miq e dashmirë <strong>të</strong> vet dhe <strong>të</strong> atdheut. Luan i vërte<strong>të</strong> në fushën e betejës.<br />
Gjithmonë i pari, aty ku ishte fronti më i vështirë, aty ku dërdhej gjaku i flamurit e trojeve <strong>të</strong> shenjta. Flamuri<br />
nacional, liria e trojet arbërore, ishin qëllimi i je<strong>të</strong>s <strong>së</strong> tij.<br />
Ishin kohë <strong>të</strong> vështira e mbijetese për Atdheun. Grabiqarët e shteteve <strong>të</strong> Evropës, me harta ndër duar,<br />
vështronin <strong>të</strong> pangopshëm trupin e rrudhosur <strong>të</strong> vendit <strong>të</strong> shqiponjave. Mes bjeshkëve <strong>të</strong> thepisura, përpara u doli<br />
piramida e kufirit <strong>Prenkë</strong> Cali.<br />
- Se kemi kufirin këtu me Malin e Zi, -foli rrep<strong>të</strong> ai.<br />
- Këtu, këtu -çirrej para Komisionit përfaqësuesi i Malit <strong>të</strong> Zi.<br />
- Këtu janë Bjeshkët e Kuçit, -këmbëngulte malaziasi.<br />
- Jooooo Bjeshkët e Kuçit, -ushtoi zëri i trimit <strong>të</strong> pamposhtur <strong>Prenkë</strong> Calit. Ata janë Bjeshkët e Kuqe<br />
dhe duhet ta dini <strong>të</strong> gjithë, se emnin e morën nga gjaku ynë në luftrat mbroj<strong>të</strong>se <strong>të</strong> malësorëve<br />
arbërorë.<br />
Për <strong>të</strong> shuar tonet e nxehta <strong>të</strong> bisedës, ndërhyri me ironi njëri nga antarët e Komisionit Ndërnacional.<br />
- Lëvizni ju gurin, vendoseni atje ku mbaron toka e juaj, - iu drejtua me gishtin tregues përfaqsuesi i<br />
huaj.<br />
<strong>Prenkë</strong> Cali, vuri pushkën krahëqafë, u përkul pak para truallit <strong>të</strong> vet, rroku gurin e larë ndër shekuj me<br />
gjak trimash, dhe me duart e forta <strong>të</strong> një ariu, e ngjeshi pranë gjoksit e me një lëvizje rrufe e kaloi mbi shpatullat<br />
e gjëra. Si një dragua, nisi <strong>të</strong> ecë përgja<strong>të</strong> kufirit, si ushtar besnik i atdheut <strong>të</strong> vet. Në ecjen e atij trimi arbëror,<br />
zgjerohej frymarrja e malësive tona, <strong>të</strong> plagosur rëndë nga padrej<strong>të</strong>si<strong>së</strong> e Evropës. Tokat shqiptare në Malësi,<br />
<strong>së</strong>risht folën gjuhën e arbërit, falë bijve <strong>të</strong> denjë <strong>të</strong> herojve mitik…<br />
Pikërisht këtyre burrave <strong>të</strong> mëdhenj ua thurte poeti nacional Fishta, vargjet në kryeveprën “Lahuta e<br />
Malcis”:<br />
“Jo, po a s’desht djalli Shqypni?<br />
Jo, po a s’desht hasmi Shqyptar?<br />
Qe pra sot po ka Shqypni,<br />
Qe pra sot po ka shqyptar…”<br />
<strong>Prenkë</strong> Cali, ishte kundër copëtimit <strong>të</strong> trojeve, nuk pranoi <strong>të</strong> shitet për para në dëm <strong>të</strong> trojeve arbërore si<br />
disa <strong>të</strong> tjerë. Me këmnguljen e tij <strong>të</strong> padiskutueshme në mbrojtje <strong>të</strong> kufijve shqiptarë, ndikoi mjaft, që Shqipëria<br />
<strong>të</strong> mbetet në kufijt e so<strong>të</strong>m. Komisioni i caktimit <strong>të</strong> kufijve ndërnacional, nuk u tregua i sak<strong>të</strong> në përcaktimin e<br />
trojeve arbërore.<br />
Lidhur me kufirin e <strong>Kelmendit</strong> nga Fuqi<strong>të</strong> e Mëdha, u përcaktua territori i <strong>Kelmendit</strong>. Me kë<strong>të</strong> shprehje,
shkruan publicisti kelmendas Rush Dragu (1961), në librin “Kelmendi …dri<strong>të</strong>, hije…” (2001), lihej shteg për t’u<br />
abuzuar me a<strong>të</strong> përcaktim <strong>të</strong> pasak<strong>të</strong>, mbasi nuk përcaktohej sak<strong>të</strong> se nga kalohej vija e kufirit, e sidomos në<br />
Vermosh. Vështirësia rritej akoma më shumë nga konfiguracioni i thyer i relievit në kë<strong>të</strong> vend. 4 Pas këtij<br />
vendimi, Serbia mbeti pa dalje në bregdet, kurse Krajl Nikolla i detyruar iku në Itali.<br />
Bashkëkohësi Marash Mali, kujton: “Ucë Turku, bisedonte shumë herësh në veçanti me <strong>Prenkë</strong>n. Ai kishte<br />
krijuar përshtypjen, se kishte shumë cilësi, pothuaj <strong>të</strong> rralla, që e nal<strong>të</strong>sonin dhe nderonin përsonin e tij në <strong>të</strong><br />
ardhmen, sidomos për çashtjet patriotike, por asnjiherë nuk ia thonte këto.”<br />
Ai, ishte i martuar dy herë, me gruan e parë Dranen jetoj shumë pak, sepse ajo vdiq e re, nga <strong>së</strong>mundja më<br />
e përhapur e kohës në Malësi, që ishte tuberkolozi, duke i lënë një vajzë <strong>të</strong> vetme Agen në moshën 4 vjeç. Kurse<br />
nga martesa e dy<strong>të</strong> me Pashke Prekën, nuk pati fëmijë. Pashka, vinte nga dera e patriotit e luf<strong>të</strong>tarit <strong>të</strong> shquar<br />
Gjekë Selcës.<br />
Mbas pushkatimit <strong>të</strong> kryetrimit kelmendas, u detyrua <strong>të</strong> brakti<strong>së</strong> kullën në Vermosh, <strong>të</strong> cilën e përve<strong>të</strong>soi<br />
pa <strong>të</strong> drej<strong>të</strong> regjimi, për nevoja <strong>të</strong> veta ushtarake. Pashka, mundi <strong>të</strong> gjente strehim në sh<strong>të</strong>pinë e malësorit Dak<br />
Lucit, gruaja e <strong>të</strong> cilit, Gjystja, ishte mbesa e <strong>Prenkë</strong> Calit, ku, qëndroj për shumë vite deri sa mbylli sy<strong>të</strong> në vitet<br />
’60.<br />
Në Konferencën e Londrës <strong>të</strong> vitit 1913, Fuqi<strong>të</strong> e Mëdha <strong>të</strong> Evropës, vendo<strong>së</strong>n arbitrarisht kufij<strong>të</strong> mes<br />
pje<strong>së</strong>s veriore <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong> e shteteve kufitare: Mali i Zi (Malësia) e Serbi<strong>së</strong> (Dardania). Nga data 10 tetor 1912-<br />
22 prill 1913, kryeqyteti i Iliri<strong>së</strong> Shkodra (Scodra) po jetonte për 7 muaj nën breshërinë e armëve 45.000 serbomalaziase,<br />
që e kishin rrethuar dhe këronin dorëzimin e saj Mbre<strong>të</strong>ri<strong>së</strong> <strong>së</strong> Cetinës.<br />
Ishte koha që sapo kishte përfunduar Lufta Ballkanike e vitit 1912-1913. Shta<strong>të</strong> konsullatat e huaja me<br />
përsonelin e tyre qëndruar dhe ndihmuan me sa mundën popullisinë vendase, që ishte në prag <strong>të</strong> katastrofës <strong>së</strong><br />
zhdukjes nga topat, armët dhe uria. Këtu do <strong>të</strong> spika<strong>së</strong> trimëria dhe vendosmëria e pashembullt e komandantit<br />
turk Hasan Riza Pashës 5 (General), sikurse shkruan Horstense von Zambaur (gruaja e Konsullit <strong>të</strong> Perandori<strong>së</strong><br />
Austro-Hyngari<strong>së</strong> në Shkodër Adolf Ritter v. Zambaur), e cila në kujtimet e saj <strong>të</strong> botuar në Berlin në vitin 1914,<br />
shkruan për shpalljen e rëndëishme që kishte nxjerrë Valiu i Shkodrës, që u bë epiqendra e ngjarjeve e fatit <strong>të</strong><br />
Shkodrës: “një shpallje e vendosur në mur, nënshkruar nga Hasan Riza Pasha…njofton banorët e Shkodrës,<br />
se ai që shprehet për dorëzimin e qytetit, do <strong>të</strong> varet…” 6<br />
Marash Mali (1921) 7 , i moshuar me banim në Florida (USA), <strong>së</strong>risht kujton vendosmërinë e <strong>Prenkë</strong>s për<br />
4<br />
Rush Dragu, “Prekë Cali”, në librin “Kelmendi …dri<strong>të</strong> hije…”, Publicistikë, Enti Botues “Helena Kadare”, Shkodër,<br />
2001, f.38.<br />
5<br />
Hasan Riza Pashës (1871-1913), lindi në Irak, ku babai i tij Namik Pasha kishte qenë vali, kurse nëna me origjinë<br />
shqiptare. Më 1892 mbaron studimet ushtarake në Stamboll, ku gradohet nëntoger. 3 vjet më vonë kreu shkollën e<br />
Shtatmadhori<strong>së</strong> e u gradua kapiten. Mori pje<strong>së</strong> në luf<strong>të</strong>n Turko-Greke (1897) si nënkokonel. Ai shkon në Gjermani<br />
(1899) në shkollën e luf<strong>të</strong>s-Kriegsakademie në Berlin. Kur në pushtet ishte sulltan Abdul Hamidi arriti gradën pasha<br />
(general). Ardhja e “reformatorëve” xhonturq në pushtet e zbriti në gradën kolonel. Ai erdhi në Shkodër si komandant në<br />
vitin 1911 dhe drejtonte 30.000 ushtarë turq. Ai vritet trathtisht në fund <strong>të</strong> dhjetorit 1913 nga dy shqiptarë: Osman Bali e<br />
Mehmet Kavaja, shërbëtorë <strong>të</strong> Esat Pashës, ndaj <strong>të</strong> cilit rëndin akuza se ka dhënë urdhër <strong>të</strong> vritet komandanti i tij Hasan<br />
Riza Pasha, në mënyrë që <strong>të</strong> dorëzohet më leh<strong>të</strong> qyteti tek malaziasit. Ai u varros në varret e Xhami<strong>së</strong> <strong>së</strong> Parrucës, me<br />
respekti më <strong>të</strong> madh nga i gjithë qyteti, që do <strong>të</strong> provonte tmerrin e rrethimit <strong>të</strong> hekurt <strong>të</strong> ushtri<strong>së</strong> serb-malaziase. Në<br />
vitin 1936, eshtrat e mbroj<strong>të</strong>sit <strong>të</strong> Shkodrës, u mbar<strong>të</strong>n në vorrezat e Komaneve dhe në gurrin e varrit iu vu një epitaf i<br />
hartuar nga At Gjergj Fishta. Mbrojta e qytetit ësh<strong>të</strong> vepër r përbashkët shqiptaro-turke nga synimet shoviniste sulmet<br />
barbare sllave. Për më shumë për kë<strong>të</strong> figurë shih Ferit Hafizi: “Hsan Riza Pasha, roli i tij në fatin e Shkodrës, gja<strong>të</strong><br />
luf<strong>të</strong>s Ballkanike 1912-1913”, Pasthënie e librit: “Rrethi i Shkodrës 10 tetor 1912-22 prill 1913”, Ditar, mbajtur nga<br />
austriakja Hortense von Zambaur. Sh<strong>të</strong>pia Botuese “Camaj-Pipa”, Shkodër, 2006, f.128-155.<br />
6<br />
Hortense von Zambaur, “Die Belagerung von Skutari (10 October 1912 bis 22 April 1913). Ein Tabebuch”, Berlin,<br />
Verlang von G. Stilke, 1914.<br />
7<br />
Marash Kolë Mali (1921), lindur në Dedaj <strong>të</strong> Shkrelit Malësia e Madhe, vjen nga një familje e njohur “vojvodë” e<br />
mjaft e përmendur për burra <strong>të</strong> ur<strong>të</strong> dhe atdhetarë. Babai i tij, Kola, ishte një ndër krerët e grupuar me ata <strong>të</strong> qytetit<br />
Shkodër, si ishin asokohe: Rexhep Shala, Sylo Beg Bushati, Dan Hasani, Vas Kiri etj., në përpjekje për organizimin e<br />
mbrojtjes territoriale <strong>të</strong> krahinave në rrezik nga mësymjet malaziase. Si opozitar që ishte gja<strong>të</strong> trazirave, u vra në vitin<br />
1923. Marashi, shkollimin e fillores dhe <strong>të</strong> mesmen i kreu në qytetin e Shkodrës, sepse si jetim, iu dha një bur<strong>së</strong> për në<br />
Jetimoren e konviktit “Malet tona”. Ndërkohë shkon në Itali dhe kreu një shkollë specializimi, në degën e Pyjeve. Në<br />
prag <strong>të</strong> kapitullimit nazifashist në Shqipëri, bashkohet me 4 oficerë madhorë <strong>të</strong> Malësi<strong>së</strong> <strong>së</strong> Madhe, në “Be<strong>së</strong>lidhja e<br />
Malcis Madhe”, e me vullnetarët e kësaj treve kishte për qëllim mbrojtjën e Krahinës, pa u përfshirë në asnjë grupim<br />
politik. Mbas kësaj e në vijim <strong>të</strong> Be<strong>së</strong>lidhjes, kur u krijua për <strong>të</strong> njëjtin qëllim “Batalioni Shkreli”, me komandant major
çështjen e kufijve, duke iu drejtuar Komisionit, që kishte dalë në terren e po verifikonte kufij<strong>të</strong>: “…Shtetet e<br />
Mëdha dhe ambasadorët e tyne, Komisioni Qendror i Kufijve edhe deri Gjykata e Hagës, na i ka njof<strong>të</strong> si toka<br />
shqiptare. Ju si amanetqarë <strong>të</strong> Misionit, që keni marrë përsipër verifikimin jeni tue e shpërdorue. Ato<br />
zhgarravina në har<strong>të</strong> nuk i njofim. Me ne, nuk ka muj<strong>të</strong> me luej<strong>të</strong> as ushtria e Sulltanit turk. Këto troje i kemi<br />
larë me gjak, gja<strong>të</strong> gjithë shekujve, kundra atyne që desh<strong>të</strong>n <strong>të</strong> na i marrin. Edhe sot luftarët e <strong>Kelmendit</strong>, janë<br />
gadi <strong>të</strong> vdesin për trojet e veta, ashtu si dikur <strong>të</strong> parët e tyne. Prandaj ndigjoni fjalët që po ju them: Mos kërkoni<br />
<strong>të</strong> luani me kufij<strong>të</strong> tanë, që janë aprovue se ësh<strong>të</strong> tokë shqiptare, përndryshe…Mendohuni mirë se a<strong>të</strong> majë nuk e<br />
kaloni leh<strong>të</strong>!<br />
Njeni nga <strong>të</strong> Komisionit tha:<br />
- “Zotni Cali, për pak çaste Komisioni don me bisedue mes vedi.”<br />
Ata u larguan në nji anë dhe nuk qëndruan shumë. Meqenëse i kuptuan intrigat e përfaqësuesve malazias<br />
(jugosllavë), vendimin e morën shpejt. Kur u kthyen njeni prej delega<strong>të</strong>ve iu drejtue <strong>Prenkë</strong>s, duke i folur:<br />
- “Zotni Cali, Komisioni, vendosi që ju bashkë me shokët që ju shoqërojnë t’i prini Komisionit, duke e<br />
shkel terrirorin tuej që keni mbas me fqinjët.”<br />
Mjerisht Brada e Vezirit mbeti jash<strong>të</strong> kufijve, se ishte tepër në thellësi <strong>të</strong> territorit malazias. Ajo ishte<br />
pronë e shkrelasit Gjon Nikë Sykut, njeni nga familjet e njohuna shkrelase me banim në Breg <strong>të</strong> Ma<strong>të</strong>s. Ai çdo<br />
verë dilte në a<strong>të</strong> bjeshkë me kopenë e madhe <strong>të</strong> bagëtive, me autorizim <strong>të</strong> autoriteteve malazeze.”<br />
Duke parë me kujdes dinamikën e ecuri<strong>së</strong> <strong>së</strong> ngjarjeve <strong>të</strong> ngjeshura historike, shohim se asokohe, çështja e<br />
<strong>Kelmendit</strong> në <strong>të</strong>rësi e Vermoshit në veçanti, ishte një problem themelor i qarqeve zyrtare <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong>. Kështu<br />
me da<strong>të</strong>n 23 shtator 1923, në orën 16 e 30 minuta, populli i Shkodrës, mbas një mitingu <strong>të</strong> madh proteste për<br />
Vermoshin, bëri edhe një shpre<strong>së</strong> drejtuar Shoqëri<strong>së</strong> <strong>së</strong> Nacioneve në Gjenevë, Konferencës <strong>së</strong> Ambasadorëve në<br />
Paris. 8<br />
Emri me veprën e tij mbushur me atdhedashuni, u bë simbol qëndrese, për malësorët, që e mbështe<strong>të</strong>n dhe<br />
e desh<strong>të</strong>n me gjithë zemër. Popullariteti i <strong>Prenkë</strong> Calit, ishte i padiskutueshëm. Ja disa pasazhe përshkrimi, <strong>të</strong><br />
kryetrimit azgan:<br />
“Bile, ai qe i vetmi malësor, që u bë i njohur deri në seli<strong>të</strong> e krajlive evropiane. Ndue Gjon Smajli, një plak<br />
shumë i vje<strong>të</strong>r kelmendas, i cili, në vitet shta<strong>të</strong>dhje<strong>të</strong> ishte akoma i gjallë, kishte qenë njeriu më i afërt i <strong>Prenkë</strong><br />
Calit në veprimtarinë e tij për çështjen e kufijve veriorë.<br />
Ai më pati folur edhe për një dokument identiteti <strong>të</strong> <strong>Prenkë</strong> Calit, <strong>të</strong> firmosur dhe vulosur nga shta<strong>të</strong><br />
krajla. Sipas dokumentit, <strong>Prenkë</strong> Cali konsiderohej njeriu i paprekshëm nga shta<strong>të</strong> krajli<strong>të</strong>. Një lloj imuniteti i<br />
veçan<strong>të</strong>, që zor ta ke<strong>të</strong> pasur ndonjë shqiptar tje<strong>të</strong>r. Mbase ishte pikërisht ky imunitet, tek i cili, besonte <strong>Prenkë</strong><br />
Cali, që e shtyu <strong>të</strong> dorëzohej i gjallë, pas dështimit <strong>të</strong> Kryengritjes <strong>së</strong> <strong>Kelmendit</strong>.” 9<br />
E Prenka, lëshoi kushtrimin ndër malësorë, se “gjallë a vdekun” tokat shqiptare si amanet brezash, do t’i<br />
ruaj përmes ty<strong>të</strong>s <strong>së</strong> ngroh<strong>të</strong> <strong>të</strong> pushkës. 10 Malësia në mote, ka mbrojtur trojet me dinjitet e krenari nacionale.<br />
“Vendasit ndër shekuj, kanë shkruar historinë me gjak arbëror, me një betim solem <strong>të</strong> quajtur tabe, që do <strong>të</strong> tho<strong>të</strong><br />
be<strong>së</strong>lidhje e qëndrueshme, me moton: “Besa e Zotit, ësh<strong>të</strong> besa e burrave, për Nder-Atdhe-Be<strong>së</strong> e Fe”. “Lidhja e<br />
Shkodrës”, e organizuar mes maleve më 13 maj 1944, erdhi si imperativ i kohës, kundërpesh e çerdheve me<br />
gretha <strong>të</strong> frontit komunist, që ishin krijuar (si kërpudhat mbas shiut), për <strong>të</strong> ardhur në pushtet me krime e<br />
mashtrime ideologjike. E gjithë programi konkret nga fraza e parë deri tek e fundit, përshkruante vendosmërinë<br />
luf<strong>të</strong>s ndaj komunizmit si terror i zi, nami i <strong>së</strong> cilës po përhapej si epidemi, tek synonte <strong>të</strong> trokiste drejt Veriut <strong>të</strong><br />
Shqipëri<strong>së</strong>.<br />
Pje<strong>të</strong>r Smajlaj, sjellë nga kujtesa episode me detaje interesante, që i ka rrëfyer babai Kolë me miq, që kanë<br />
bujtur shpesh në familjen bujare. Prenka, gjithnjë ishte i veshur me kostumin popullor tradicional <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>,<br />
Gjon Gazullin, Marashi ishte kapiten i klasit <strong>të</strong> parë në kë<strong>të</strong> batalion. Mbas ardhjes <strong>së</strong> komunizmit në Shqipëri, ky<br />
bashkë me major Llesh Marashin etj., ka qenë njëri nga nismëtarët e rezistencës <strong>së</strong> <strong>së</strong> Malësi<strong>së</strong> <strong>së</strong> Madhe, që i sollën atij<br />
edhe burgim politik. Ësh<strong>të</strong> shumë i dhënë mbas le<strong>të</strong>rsi<strong>së</strong>, histori<strong>së</strong> dhe hulumtues i af<strong>të</strong> e me pasion i zakoneve<br />
kanunore. Ai ka shkruar dramën historike “Gjaku i falur” (1958).<br />
8<br />
Rush Dragu, “Prek Cali”, në librin “Kelmendi …dri<strong>të</strong> hije…”, f.40.<br />
9<br />
Nikolla Spathari, “Malësia e Madhe si e njoha unë”, Monografi, Shkodër, 2001, f.93.<br />
10<br />
Klajd Kapinova, “<strong>Histori<strong>të</strong></strong> e <strong>pavdekshme</strong> <strong>të</strong> <strong>bacës</strong> <strong>së</strong> <strong>Kelmendit</strong>-Prekë Pje<strong>të</strong>r Cali (1872-1945)”, Kumte<strong>së</strong> shkencore,<br />
mbajtur në 100-vjetorin e lindjes <strong>së</strong> ing. Xhafer Xhevës dhe 58-vjetorin e rënies <strong>së</strong> Kapidan Dr.Mark Gjon Maku,<br />
organizuar nga Insituti i Histori<strong>së</strong> Prishtinë e Diaspora Shqiptare, Prizren, 26-27 Nëntor 2004. Shih “E Djathta<br />
Shqiptare në Mbrojtje <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong> Etnike” (2). Forcat nacionaliste shqiptare gja<strong>të</strong> Luf<strong>të</strong>s II Bo<strong>të</strong>rore deri në vitin<br />
1950. Sh<strong>të</strong>pia Botuese”Lumbardhi”, Prizren, 2005, f.323-339.
me ornamentet <strong>të</strong> qendisura me kujdes nga vendasit. Ai, asnjëherë nuk e ndante nga brezi koburen e argjen<strong>të</strong>, që<br />
ia kishte dhuruar Mbreti Ahmet Zogu I. E pinte shumë duhanin e for<strong>të</strong> <strong>të</strong> Sheldi<strong>së</strong> me çibuk. Mendimi i tij visar,<br />
përparimtarë e i guximshëm, dallohet për mpreh<strong>të</strong>si e logjikë <strong>të</strong> shëndosh në bashkëbisedimet me <strong>të</strong> huajt e<br />
bashkëatdhetarët e çdo krahine <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong>.<br />
Ai me Malësi, ka zbatuar me ndërgjegje normat ligjore kanunore, që buronin mirëfilli nga kanuni i Lekë<br />
Dukagjinit (1446-1481). Kanuni, mori emrin e Lekës si Princ i Veriut <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong>. Ai ishte mik i Gjergj<br />
Kastriotit, rival dhe zot i zonave <strong>të</strong> kufizuara me Kryetrimin e Krujës, që mbas vdekjes <strong>së</strong> Gjergjit, për 10 vjet<br />
(1467-1477), rifilloj luf<strong>të</strong>n kundër ushtri<strong>së</strong> <strong>së</strong> Perandori<strong>së</strong> turke. Ky ligj (kanun), ësh<strong>të</strong> një kompleks parimesh,<br />
ligjesh, normash, zakonesh, me <strong>të</strong> cilat, rajoni malor, ësh<strong>të</strong> ve<strong>të</strong>qeverisur gja<strong>të</strong>, në epokën kur turqit zo<strong>të</strong>ronin<br />
drejpërdrejt pje<strong>së</strong>n tje<strong>të</strong>r <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong>. Për zbatimin e tyre, ka vendosur populli i krahinës…<br />
Prenka, ishte e mbeti më i dëgjuari e i respektuari në kohën e vet në viset e Veriut. Për fat <strong>të</strong> mirë, sot flitet<br />
e shkruhet me respekt nga autorët e rinj, që me dokumente autentike po venisin helmin e histori<strong>së</strong> deformuesve<br />
<strong>të</strong> kohës <strong>së</strong> absurdit totalitar. Kjo për më tepër, duket në stimën e lar<strong>të</strong>, që shfaqin kelmendasit dhe në <strong>të</strong>rësi e<br />
gjithë Veriu i Shqipëri<strong>së</strong>, shqiptarët në Mal <strong>të</strong> Zi e Dardania martire etj. Ai interesohej për ekonominë familjare<br />
<strong>të</strong> luf<strong>të</strong>tarëve <strong>të</strong> vet, i ndihmonte me gjithçka, ushqime, veshje, kafshë për <strong>të</strong> punuar tokën, duke patur një zemër<br />
<strong>të</strong> madhe, për ata njerëz në nevojë dhe shpirt <strong>të</strong> pas<strong>të</strong>r fisniku për malësorët e pambrojtur. Me në krye ve<strong>të</strong><br />
<strong>Prenkë</strong> Calin, banorët kelmendas, ishin <strong>të</strong> detyruar <strong>të</strong> bënin roje në kufi, në bjeshkët e në stanet e verës, mbasi<br />
binin pre e vjedhjeve, plaçkitjeve dhe dhunimeve sllave. 11<br />
Kelmendi, shkruan studiuesi e publicisti malësor Ndue Bacaj, në gaze<strong>të</strong>n nacionale “Shqipëria etnike”<br />
(Shkodër, 2004), nuk ësh<strong>të</strong> shkelur nga asnjë këmbë italiani apo gjermani. Treva e lavdishme, nuk ka arritur <strong>të</strong><br />
pushtohet asnjëherë nga ushtri<strong>të</strong> e huaja.<br />
“<strong>Prenkë</strong> Cali, ka kundërshtuar vendimet e qeverive <strong>të</strong> mëdha, që kanë qenë në dëm <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong> e trojeve<br />
tona. Ishte <strong>Prenkë</strong> Cali, që në vazhdën e personaliteteve parandëse <strong>të</strong> shquara <strong>të</strong> Atdheut, siç ishin: Imz. Luigj<br />
Bumçi, At Gjergj Fishta, Luigj Gurakuqi, Don Ndre Mjedja, që kishin apeluar zyrtarisht në Lidhjen e Kombeve,<br />
duke kundërshtuar vendimin e marrë prej tyre, që kufiri i vendosur nga Bishti i Krajës, Ura e Përroit <strong>të</strong> Tha<strong>të</strong>,<br />
Qafa e Grishajve, Thana Binoke në Shkrel, Qafa e Terthores <strong>të</strong> zhvendoset dhe fitoi kufirin e so<strong>të</strong>m ekzistues me<br />
Malin e Zi. Prandaj, 820 partizanë sllavo-serb, sulmuan kështjellën e tij në Vermosh, tre muaj para se <strong>të</strong><br />
“çlirohej” Shqipëria. Ai u <strong>të</strong>rhoq nga Vermoshi e u vendos me shtabin e tij në Vukël. Serbo-sllavët, u larguan pa<br />
kryet e <strong>Prenkë</strong> Calit, por <strong>të</strong> fituar nga ana e tje<strong>të</strong>r, sepse dy brigada shqiptare <strong>të</strong> shtetit amë luftonin gjoja për<br />
“çlirimin” e Kosovës.” 12<br />
Me ardhjen në pushtet <strong>të</strong> monarkis<strong>të</strong>ve <strong>të</strong> Mbretit Ahmet Zogu, ai herë mbas here bënte kërkesa dhe<br />
proteston pranë Qeveri<strong>së</strong>, për <strong>të</strong> ngritur zërin për Vermoshin e <strong>të</strong>rë Malësinë, pranë organizatave ndërnacionale.<br />
Duhet pohuar, se <strong>Prenkë</strong> Cali, asokohe ishte në krye <strong>të</strong> kelmendasve, për <strong>të</strong> ruajtur qe<strong>të</strong>sinë dhe integritetin<br />
territorial <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>. Sërisht, ai i bën presion <strong>së</strong>bashku me patrio<strong>të</strong> <strong>të</strong> tjerë Ahmet Zogut, i cili detyrohet t’a<br />
ndërnacionalizojë çështjen e Vermoshit dhe për kë<strong>të</strong> ka meri<strong>të</strong> <strong>të</strong> veçan<strong>të</strong> kryeprijësi i <strong>Kelmendit</strong>. Në janar <strong>të</strong><br />
vitit 1925, Zogu iu drejtua Konferencës <strong>së</strong> Ambasadorëve, me kërke<strong>së</strong>n, që çështja e përcaktimit <strong>të</strong> kufijve<br />
arbëroro-jugosllav në Vermosh <strong>të</strong> zgjidhej pa vone<strong>së</strong>, mbasi kështu mund <strong>të</strong> konsideroheshin <strong>të</strong> zbatuara<br />
praktikisht vendimet e Konferencës <strong>së</strong> Ambasadorëve <strong>të</strong> vitit 1913.<br />
Më 8 shkurt 1925 Qeveria Shqiptare, vendosi që në Vermosh <strong>të</strong> dërgohej një Komision i kryesuar nga zoti<br />
Mehdi Bej Frashëri, për <strong>të</strong> parë në vend problemin e kufirit shte<strong>të</strong>ror në fshatin Vermosh. Mbre<strong>të</strong>ria Jugosllave,<br />
shtrojnë para arbërorëve, se çështja e Shën Naumit dhe e Vermoshit, mund <strong>të</strong> diskutohen e zgjidhen veç e veç,<br />
duke bërë ratifikim (njohje) <strong>të</strong> kufijve dhe kompensim <strong>të</strong> tokave në shkembim. Një gjë e tillë, <strong>të</strong> ndikuar dhe nga<br />
presioni vendas Qeveria e Ahmet Zogut e pranoi. Më 21 shkurt 1925, Qeveria Shqiptare, njoftoi jugosllavët, se<br />
Shën Naumi e Vermoshi, do <strong>të</strong> shikohen e trajtohen si një e vetme, siç ishte dhe Vendimi i Konferencës <strong>së</strong><br />
Ambasadorëve. 13<br />
Në kë<strong>të</strong> situa<strong>të</strong>, përplaset <strong>Prenkë</strong> Cali me Ahmet Zogun, mbasi ishte përkrahës i forcave <strong>të</strong> opozi<strong>të</strong>s<br />
asokohe. Mbas rënies <strong>së</strong> qeveri<strong>së</strong> <strong>së</strong> Fan S. Nolit, qeveria monarkiste, selektoi kundërshtarët politikë, <strong>Prenkë</strong>n<br />
me disa <strong>të</strong> tjerë, i internuan për 4 vjet, në burgun e kala<strong>së</strong> <strong>së</strong> Gjirokastrës.<br />
Duhet pohuar, se <strong>Prenkë</strong> Cali, asokohe ishte në krye <strong>të</strong> kelmendasve, për <strong>të</strong> ruajtur qe<strong>të</strong>sinë dhe integritetin<br />
territorial <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>. Sërisht, ai i bën presion <strong>së</strong>bashku me patrio<strong>të</strong> <strong>të</strong> tjerë Ahmet Zogut, i cili detyrohet t’a<br />
11<br />
Rush Dragu, “Prekë Cali”, në librin “Kelmendi …dri<strong>të</strong> hije…”, f.43.<br />
12<br />
Ndue Bacaj, Gazeta “Shqipëria etnike”, E përjavshme informative, kulturore, Shkodër, 2004, f.4.<br />
13<br />
Rush Dragu, “Prekë Cali”, në librin “Kelmendi …dri<strong>të</strong> hije…”, f.44.
ndërnacionalizojë çështjen e Vermoshit dhe për kë<strong>të</strong> ka meri<strong>të</strong> <strong>të</strong> veçan<strong>të</strong> kryeprijësi i <strong>Kelmendit</strong>.<br />
“Lirimi i <strong>Prenkë</strong>s, nuk ishte i rëndom<strong>të</strong>. Qytetarët e Gjirokastrës, në sheshin e qytetit e përgëzuan me<br />
urime e ngroh<strong>të</strong>si njerëzore, si <strong>të</strong> parakalonte një mbret. Prenka, përmes gazetave, që e kishin intervistuar,<br />
falënderon për <strong>së</strong> tepërmi qytetarët e Gjirokastrës. Ai nuk u pajtua kurrë me pushtimin fashist dhe prej di<strong>të</strong>ve <strong>të</strong><br />
para <strong>të</strong> pushtimit u vu në anën e forcave nacionaliste. Ishte kundërshtar dinjitoz edhe i komunizmit.” (Lajçaj,<br />
f.70)<br />
Kur situata u qe<strong>të</strong>sua dhe gjakrat e urretjes midis shqiptarëve ranë në qe<strong>të</strong>si, Mbreti i shqiptarëve Ahmet<br />
Zogu I (1895-1961), rishikoj përsonalisht me kujdes vendimin e dënimit ndaj figurës <strong>së</strong> shquar <strong>të</strong> <strong>Prenkë</strong> Calit.<br />
Ndonëse me vone<strong>së</strong>, Mbreti e kuptoj, se nuk ishte ashtu sikurse i kishin thënë, mbasi kelmendasi me trima,<br />
kishte luftuar për çështjen nacionale <strong>të</strong> trojeve <strong>të</strong> Veriut. Mbreti u tregua fisnik, tek e liroi dhe ftoi në rezidencën<br />
e tij në Tiranë, për t’u takuar miqësisht. Qysh kur dy burrat e njohur i shtrenguan dorën njeri tjetrit, Mbreti Zogu<br />
I, i kërkoi ndje<strong>së</strong>, duke i thënë se:<br />
“ - Të kam internue, se kam pas <strong>të</strong> dhana, se ju jeni marrë me politikë dhe je kundër meje. A asht e vërtet<br />
kjo?<br />
- Jo, iu përgjigj Prenka, ve<strong>të</strong>m me politikë as nuk jam marrë as nuk merrem!<br />
- Po kundër meje a je? - ia ndërpreu Zogu I.<br />
- Ve<strong>të</strong> nuk jam kundër teje dhe nuk kam kenë kundër shqiptarëve. Unë kam luftue e do <strong>të</strong> vijoi me luftue<br />
ve<strong>të</strong>m kundër atyne, që duan <strong>të</strong> na marrin trojet tona. Ve<strong>të</strong> jam ve<strong>të</strong>m shqiptar e për Shqipnin nuk më<br />
dhimbset jeta.”<br />
Mbas bisedës <strong>së</strong> përzemërt e me sinqeritet, në shej patriotizmi e miqësie <strong>të</strong> re, Mbreti i Shqiptarëve Zogu I,<br />
e bëri <strong>Prenkë</strong> Calin Kapiten Rezervë. Kreu i fronit mbre<strong>të</strong>ror, i dhuroi heroit kelmendas nataganin me dorezë <strong>të</strong><br />
bardhë me nënshkrimin: “Ahmet Zogu I”.<br />
Mbreti i arbërorëve asokohe Ahmet Zogu, bëri amnisti (falje) dhe ofroi në oborrin e vet kundërshtarët<br />
politikë, duke u ofruar paqe dhe bashkëpunim me ta për çështje <strong>të</strong> larta ndaj Atdheut. Kësisoj Prenka, deri më 7<br />
prill 1939, kur trupat fashiste italiane <strong>të</strong> Benito Musolinit sulmuan vendin tonë, ka shërbyer në komandat e<br />
Mbretit, duke drejtuar xhardanmarinë për trevën e Malësi<strong>së</strong>. Gja<strong>të</strong> pushtimit <strong>të</strong> Arbëri<strong>së</strong>, kjof<strong>të</strong> nga Italia fashiste<br />
(1939-1942) apo Gjermania naziste (1943-1944), kelmendasi Cali, nuk ka bashkëpunuar me pushtuesin as<br />
nënshkruar pakte marrëveshje apo bashkëpunimi me ta.<br />
Të gjithë akuzat <strong>të</strong> bëra në drejtim <strong>të</strong> tij, nga rregjimi i Enver Hoxhës (1941-1990) janë <strong>të</strong> pathemelta e pa<br />
argumenta. Dokumenti i ve<strong>të</strong>m, i nënshkruar nga ana e tij në këto vite, ësh<strong>të</strong> ai që i përket vjesh<strong>të</strong>s <strong>së</strong> vitit 1924<br />
nga krerët e Arbëri<strong>së</strong> <strong>së</strong> Veriut, në <strong>të</strong> cilin, thuhet për <strong>të</strong> bërë një rezistencë <strong>të</strong> armatosur, për mosvendosjen e<br />
rregjimit komunist, me <strong>të</strong> mbatuar Lufta e Dy<strong>të</strong> Bo<strong>të</strong>rore, <strong>të</strong> cilën, e ka nënshkruar dhe ve<strong>të</strong> <strong>Prenkë</strong> Cali. Ai tek<br />
komunizmi, shihte bashkëpunëtorin me armikun e përjetshëm <strong>të</strong> tij sllavizmin, me <strong>të</strong> cilin, nuk kishte bërë paqe<br />
kurrë, kishte humbur rininë e burrërinë në luf<strong>të</strong> me malazias e serb dhe tashti në pleqëri, nuk mund <strong>të</strong> bënte<br />
krushqi, me më <strong>të</strong> egrin armik kelmendas. 14<br />
Preka me kelmendas, kishin një motiv më shumë e arsye, pse kishin dalë në fushë <strong>të</strong> mejdanit, për je<strong>të</strong> a<br />
vdekje, sepse nuk donin, që tokat e tyre, <strong>të</strong> ishin pje<strong>së</strong> e Perandori<strong>së</strong> Sllave; nuk donin, që fëmijët <strong>të</strong> merrnin<br />
emra sllav, zakone e tradita <strong>të</strong> pushtuesit; nuk donin, që <strong>të</strong> harronin varret e <strong>të</strong> parëve <strong>të</strong> larë me lumenj gjaku<br />
trimash. Gjithsesi, shqiptarët etnik nuk donin asgjë, që ishte dhura<strong>të</strong> e verbër e pushtuesve sllav. Përsonaliteti i tij<br />
imponues, ndikonte tek bashkëluf<strong>të</strong>tarët e tij dhe tek <strong>të</strong> gjithë malësorët e <strong>Kelmendit</strong>. Ai me zgjuarësi, arriti <strong>të</strong><br />
kombinojë programin e Be<strong>së</strong>lidhjes <strong>së</strong> Malësi<strong>së</strong> me detyrën e tij shte<strong>të</strong>rore si komandant i vullnetarëve <strong>të</strong> Plavës,<br />
Guci<strong>së</strong> dhe <strong>Kelmendit</strong>.<br />
Edhe kur këta erdhën në pushtet, ai, nuk e ndërpret luf<strong>të</strong>n në <strong>të</strong> mirë <strong>të</strong> popullit, duke iu kundërvu me armë<br />
në dorë satanait pa fe, atdhe, ide e shthurje morale, sa që shpesh thuhej, se gra<strong>të</strong> partizane ishin në përdorim<br />
kolektiv…<br />
Prof.Sami Repishti, në librin “Nën hijen e Rozafës” (Narrative e jetueme), “Onufri”, Tiranë, 2004), mbasi<br />
përshkruan ekzekutimet kolektive në qytetin e Shkodrës, vijon:<br />
“Po ngrinte kokën organizimi i ri shte<strong>të</strong>nor, i mbështetun mbi forcën e hekurt <strong>të</strong> zjarrit, ashtu sikurse<br />
kisha dyshue dy vje<strong>të</strong>t e fundit. Fjalime pambarim, parulla <strong>të</strong> për<strong>së</strong>rituna, arrestime masive, “djallëzimi” i<br />
kundërshtarit, që paraqitej dhe trajtohej si “anmik” e, kërkesa revolucionare për luf<strong>të</strong> pa mëshirë. Ekzekutimi<br />
publik ishte përfundimi logjik!<br />
14<br />
Rush Dragu, “Prekë Cali”, në librin “Kelmendi …dri<strong>të</strong> hije…”, f.46.
Nuk ishte ve<strong>të</strong>m akti i ekzekutimit <strong>të</strong> “bashkëpunëtorëve”, që tronditi qytetin. Ishte mënyra e këtij<br />
ekzekutimi, që tregonte nji mospërfillje për shtetin ligjor e që praktikisht, ishte edhe nji mospërfillje për ndjenjat<br />
e qytetarëve. Gjithçka ishte e llogaritun me krijue atmosferën e frikës, e me përgatit terrenin psikologjik për<br />
terrorin masiv që planifikohej. Kundërshtimet e vazhdueshme që ballafaqoi “pushteti i ri”, sidomos zonat<br />
malore, <strong>së</strong>bashku me nji ftohje <strong>të</strong> popullsi<strong>së</strong> qytetare nga manifestimet publike e <strong>të</strong> organizueme prej<br />
qeveritarëve <strong>të</strong> rij, mjaftuen me bind udhëheqjen qendrore në Tiranë, që <strong>të</strong> deklarohet “gjendja e<br />
jash<strong>të</strong>zakonshme” për qytetin e rrethet e Shkodrës. Çdo di<strong>të</strong>, në shtyllat telefonike e ditoret e dyqaneve,<br />
vendoseshin lista <strong>të</strong> gjata burgu për “bashkëpunim” me “armiq<strong>të</strong> e popullit”…<br />
Çdo di<strong>të</strong> përgatitej nji “shfaqje” publike, për diskreditimin e “anmiqve <strong>të</strong> popullit”. Nji di<strong>të</strong> janari, kaloi<br />
me zhurmë, nji grup malësorësh <strong>të</strong> lidhun me pranga e litarë, krah për krah, ndërsa rreth e rrotull tyne, grupe <strong>të</strong><br />
rijsh e gra histerike, për<strong>së</strong>ritshin në kor: “Plumbin ballit! Plumbin ballit! Vdekje trathtarëve! Vdekje<br />
trathtarëve!”<br />
Të arrestuemt, burra <strong>të</strong> gja<strong>të</strong>, përfaqsues <strong>të</strong> denjë <strong>të</strong> racës ilire, që u ruejt për shekuj në naltsin e Alpave<br />
<strong>të</strong> Veriut, shikojshin me çudi kë<strong>të</strong> komendi funebre, turmat e mbledhuna në <strong>të</strong> dy anët e bulevardit, <strong>të</strong> heshtuna,<br />
<strong>të</strong> habituna, <strong>të</strong> frikësueme. Frika e ushtrueme nga partizanët, po jepte frytet e saj <strong>të</strong> para: nji popullsi e tanë<br />
zhvishej nga guximi qytetar tradicional!<br />
Sereniteti i fytyrës <strong>së</strong> viktimave, <strong>të</strong> lidhuna e <strong>të</strong> përbuzuna, që drejtoheshin kah vdekja e sigurt, nuk mund<br />
<strong>të</strong> ishte pasqyra e nji ndërgjegjje <strong>të</strong> keqe… Përkundrazi! Në zemër <strong>të</strong> tyne, ata duhet <strong>të</strong> kenë ndie ve<strong>të</strong>n, si<br />
viktima <strong>të</strong> nji ndëshkimi <strong>të</strong> padrej<strong>të</strong>. Ve<strong>të</strong>m ideja e viktizimit, e pafajni<strong>së</strong>, lejon nji serinitet <strong>të</strong> këtillë.<br />
Gja<strong>të</strong> gjithë ekzistencës <strong>së</strong> tyne, këta malësorë <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>, kishin pranue si qëllim <strong>të</strong> je<strong>të</strong>s, ashtu si <strong>të</strong><br />
parët e tyne, rolin e ruejtjes <strong>së</strong> kufijve <strong>të</strong> Vermoshit nga sulmet malazeze, për shekuj me radhë. Historia ishte<br />
dëshmitare! Çdo lëvizje e veprimtari politike, ishte shikue e përcaktue, në termat e këtij qëndrimi atdhetar <strong>të</strong><br />
padiskutueshëm.” 15<br />
Studiuesi malësor Marash Kolë Mali, ish-burgosur politik në kohën e diktaturës në Shqipëri, në librin e<br />
fundit shkruar në Florida: “Ngjarje historike dhe figura <strong>të</strong> shquara shqiptare” (2003), rikujton:<br />
“U ba nji Mbledhje e madhe me krenet e Malësi<strong>së</strong> <strong>së</strong> Madhe, nën drejtimin e Kolonel Mulo Bajraktarit, i<br />
cili, ishte komandant i vullnetarëve <strong>të</strong> Malësi<strong>së</strong> asokohe edhe për malet andej kufinit. I deleguem i ardhun prej<br />
Shkodre ishte Ndoc Çoba, ish politikan dhe n/Kryetar i parlamentit Shqiptar. I ftum ishte edhe i deleguemi i<br />
partizanve i quajtun Ramadan Reçi, <strong>të</strong> cilët, qendrën e tyne e kishin në Reç (mbi Koplik <strong>të</strong> Sipërm, shënimi im<br />
K.K.). Çun Junuzi (bashkëthemelues i PKSh, më 8 nëntor 1941, shënimi im K.K.), asokohe si komunist punonte<br />
ilegalisht, e me qendër ishte në Aliaj <strong>të</strong> Kastratit. Mbasi folën Mul Deli Bajraktari 16 e i deleguemi i Shkodrës<br />
Ndoc Çoba (Minis<strong>të</strong>r i Financave më 1920, Delegat në Kongresin e Durrësit, më 1918, <strong>të</strong> Lushnjës më 1920,<br />
shënimi im K.K.), fjalën e mori Ramadan Reçi: “Ju po e shifni se dy okupatorët italo-gjerman, pra Boshti<br />
15<br />
Prof.Sami Repishti (1925), në librin “Nën hijen e Rozafës” Narrative e jetueme, Botime “Onufri”, Tiranë, 2004),<br />
f.103-104.<br />
16<br />
Kolonel Mul Deli Bajraktari (1898-1952), u lind në Kushe <strong>të</strong> Hotit. Mësimet e para nga françeskani martir At Mati<br />
Prendushi O.F.M (1887-1948). Në vitin 1916, internohet me <strong>të</strong> atin, Deli Meta në Austri. Më 1917-1918, shërben në<br />
Xhandarmëri, kurse dy vjet më pas në Luf<strong>të</strong>n e Koplikut <strong>të</strong> vitit 1920, ësh<strong>të</strong> luf<strong>të</strong>tar dhe gradohet Aspirant. Më 1920-<br />
1923, shërben në Armën e Këmbësori<strong>së</strong>, vit në cilin vijon edhe shkollën ushtarake në Tiranë e gradohet Nëntoger. Më<br />
1926, <strong>së</strong>risht gradohet Toger e dekorohet me medaljen “Kalorës i Urdhërit <strong>të</strong> Skënderbeut”. Gja<strong>të</strong> vitit 1927, shërben si<br />
ushtarak në batalionin “Vjosa” në Shkodër, e në 1928 gradohet Kapiten. Viti 1929, do ta gjej Mulin si zv/Komandant i<br />
Rojes Mbretnore <strong>të</strong> Kufinit (R.M.K.) në Gjirokas<strong>të</strong>r. Mbas 12 muajve në vitin 1930, dekorohet me medaljen “Kavalier”,<br />
kryen Kursin Instruksionit në Korçë dhe gradohet Kapiten I. Gja<strong>të</strong> vitit 1937, ndjek Kursin e Perfeksionit në Tiranë. Në<br />
harkun kohor <strong>të</strong> viteve 1938-1939, ësh<strong>të</strong> Komandant i R.M.K. në Durrës. Më 7 prill 1939, ishte organizator i Qendre<strong>së</strong>s<br />
Kundërfashiste në Shijak (Durrës). Në vitet në vijim më 1939-1942, mbetet i papunë. Më 1942-1944, emërohet<br />
Komandant i Fuqive Vullnetare <strong>të</strong> Malësi<strong>së</strong> <strong>së</strong> Madhe dhe i Kufirit Verior. Maj 1944-prill 1945, internohet në Prishtinë e<br />
në Vjenë <strong>të</strong> Austri<strong>së</strong>, ndërsa në muajt prill – gusht 1945 refugjat në Itali, e më 1945-1948 jeton në Itali. Një nder<br />
amanetet e rëndësishme <strong>të</strong> Mul Bajraktarit, ësh<strong>të</strong> veprimi bamirës tek i fal si dhura<strong>të</strong> tokën e tij Kishës katolike, për<br />
ndërtimin e Shtepi<strong>së</strong> <strong>së</strong> Zotit, në Hot, amanet <strong>të</strong> cilin, e kreu i biri Kastriot Mul Bajraktari, pas përmbysjes ose<br />
ve<strong>të</strong>shka<strong>të</strong>rrimit <strong>së</strong> komunizmit. Sa herë çohet meshë në Kishën e Hotit, meshtarët, nuk harrojnë <strong>të</strong> përmedin shpirtin,<br />
emrin dhe veprën bamirëse <strong>të</strong> Bajraktarit <strong>të</strong> Hotit Mul Bajraktarit, titull, <strong>të</strong> cilin, e mbajti me nder e lavdi. Nga viti 1948-<br />
1952, jeton në Siri, deri sa ndërron je<strong>të</strong>. Në Shkodër, djali i Mul Deli Bajraktarit, Kastriot Mul Bajraktari, u përkujdes,<br />
që kujtimet, fotografi<strong>të</strong> e korrespondencën e ruajtur, bashkë me ta edhe dorëzimin e amaneteve, që i kishte lënë baba, që<br />
ia dhuroj Z. Sheuqet Selejmani në vitin 1991, t’i përgati<strong>të</strong> për botim, me titullin: “Be<strong>së</strong>lidhja e Malësi<strong>së</strong> <strong>së</strong> madhe”<br />
(Kujtime), Shkodër, 2004, f.218.
(Berlin-Tokio-Romë, shënimi im K.K.) po e humb luf<strong>të</strong>n. Ne nuk duhet <strong>të</strong> kemi tje<strong>të</strong>r mbështetje e as lidhje me<br />
ta, për arsye, se fituesit e tjerë aleat, nuk duhet <strong>të</strong> na gjejnë <strong>të</strong> mbështetun me <strong>të</strong> humbunit, mbasi ve<strong>të</strong>m pasoja <strong>të</strong><br />
këqija do <strong>të</strong> kemi. A nuk do <strong>të</strong> ishte ma mirë që ne, për hirë <strong>të</strong> vendit e popullit tonë t’u mbështetemi që tani<br />
fituesve? Unë them se po!” 17 .<br />
Ndërsa Çun Jonuzi, tha: “Malësia e Madhe ka nji Be<strong>së</strong>lidhje, që asnji parti dhe as aktivitet politik <strong>të</strong> mos<br />
zhvillohet në kë<strong>të</strong> krahinë. E pse a<strong>të</strong>herë bahet kjo mbledhje këtu në territorin e Kastratit, për <strong>të</strong> na lanë ne<br />
sherrin tek dera e sh<strong>të</strong>pi<strong>së</strong>?!” Mul Delija, e kapi për krahu dhe e largoi Çunin nga mbledhja, e cila, po<br />
përfundonte pa asnji vendim.<br />
I fundi, që e mori fjalën ishte Prenka, i cili me nji za <strong>të</strong> nal<strong>të</strong> e <strong>të</strong> shqerrun tha: “Ai djaloshi i Reçit, foli e<br />
deshti me na tregue, se kush e humbi dhe kush e fitoi luf<strong>të</strong>n. Ky tjetri kastratas, u ankue se me kë<strong>të</strong> mbledhje, i<br />
paskena prue sherrin te dera e sh<strong>të</strong>pi<strong>së</strong>. Kjo nuk asht e vërtet, mbasi sherri i popullit tonë janë ve<strong>të</strong>m komunis<strong>të</strong>t,<br />
që kanë zanë vend këtu afër. Mua më duket, se sikur po rrimë duarkryq ose në gjumë, pa marrë asnji vendim.<br />
Prandaj, po u baj thirrje <strong>të</strong> bashkohemi dhe <strong>të</strong> dëbojmë këta, sa nuk asht vonë prej andej, e nëqoftse ndonjenit<br />
nuk i pëlqen kështu, ve<strong>të</strong> me djem<strong>të</strong> e <strong>Kelmendit</strong>, do t’ia tres farën, e do t’i dëboj prej Rranxave <strong>të</strong> Malësi<strong>së</strong>!…”<br />
(Mali, f.340).<br />
Prenka, <strong>së</strong>bashku me trimat, në <strong>të</strong> cilin bënte pje<strong>së</strong> i riu 27-vjeçar Mirash Fran Rrukaj (1918-1945), kur<br />
morën vesh, se një batalion me ushtarë partizanë, Na<strong>të</strong>n e Krishtlindjes, më 24 dhjetor 1944, kishte kaluar<br />
Rapshën e Hotit, e po synonte <strong>të</strong> futej në drejtim <strong>të</strong> Lugjeve <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>, kryetrimi me parinë e vendit e<br />
luf<strong>të</strong>tarët, kishte zënë pritat në grykat e dy luginave mbi Urë <strong>të</strong> Tamarës.<br />
Ai më parë, u çoi fjalë partizanëve, se: “Na nuk dona vllavrasje, shkoni ka keni ardh, se s’keni rrugë<br />
këtej.” Mirëpo komandanti nuk mori asgjë parasysh dhe filloi ofensiven. Për shumë kohë gjamët e pushkëve<br />
ushtonin. Kelmendasit me armë thyen ofensiven e madhe partizane. Komandanti, që kishte disa spijuna vendali,<br />
u mundue me çdo mjet trathtie t’i binde malsorët <strong>të</strong> dorzoheshin, por ata ishin në sh<strong>të</strong>pinë e tyne dhe kështu<br />
luftimet vijuan pandërpremje. Partizanët, në panik filluen me pa, se Kelmendi nuk u dorëzonte pa vdek <strong>të</strong> gjithë.<br />
A<strong>të</strong>herë, ai kërcnonte partizanët, se kushdo që do <strong>të</strong> <strong>të</strong>rhiqet asht dezertor e dihej se çfarë e priste…”, kujton i<br />
arratisuri nga burgu i Tiranës (1952), shkodrani me banim në Florida Kolec Pikolini, në librin me kujtime:<br />
“Rregjimi i hienave” 18<br />
Kryepatrioti ose Robin Hudi shqiptar, ishte informuar me sak<strong>të</strong>si nga rojet besnike <strong>të</strong> Major Llesh<br />
Marashit, <strong>të</strong> cilët kishin zbuluar batalionin partizan, duke marshuar nga Lugina e Shkrelit me armë e municion<br />
drejt <strong>Kelmendit</strong>. Atdhetari trim Major Llesh Marashi, urdhëron Kolë Nikë Prelën (Marçinaj) t’i bie kumbonëve<br />
<strong>të</strong> Kishës.<br />
Sipas urdhërit (<strong>të</strong> firmosur nga vra<strong>së</strong>si profesionist “hero i popullit” Shefqet Peçi), që mori Komanda e<br />
Brigadës I (nga Shtabi i Korpara<strong>të</strong>s III), Batalioni I, u nis në drejtim <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>. Batalioni, vendoset në<br />
formacion luftarak e vazhdon <strong>të</strong> <strong>të</strong>rhiqet në drejtim tje<strong>të</strong>r nga rruga, që <strong>të</strong> çonte në Vermosh, përmes Kishës <strong>së</strong><br />
Kastratit. Qendrestarët vendas kundërkomunis<strong>të</strong> sulmuan batalionin, e arri<strong>të</strong>n t’a shpartallonin për disa orë, duke<br />
e çarmatosur. Armët dhe municionin e kapur i dërguan në shtabin e <strong>Prenkë</strong> Calit. Komunis<strong>të</strong>t shumë <strong>të</strong> alarmuar<br />
nisin drejt Malësi<strong>së</strong> njësi <strong>të</strong> tjera partizane, duke bërë rrethimin e <strong>të</strong> gjithë krahinës.<br />
Ndërkohë në Vermosh, kish hyrë si në tokën e vet “OZNA Brigada”, e cila edhe më parë shquhej për<br />
shovinizmin e pashoq, ndaj viseve shqiptare nën administrimin jugosllav. Qëllimi i saj kryesor, ishte <strong>të</strong> ngjallte<br />
armiqësi, përçarje e konflikte mes malësorëve. Në veprimtarinë e saj, spikat propaganda e egër ndaj <strong>Prenkë</strong><br />
Calit, i cili, kishte fituar autoritetin e padiskutushëm <strong>të</strong> prijësit popullor, legjendar, patriot e <strong>të</strong> respektuar dhe <strong>të</strong><br />
deklaruar si kundërsllav. (Dr.Martini, f.212)<br />
<strong>Prenkë</strong> Cali, bashkë me 15 burra, u ngujuan në shpellën e famshme <strong>të</strong> katundit Vukël. Sigurisht, mbas<br />
prijësit <strong>të</strong> tyre shkuan shumë luf<strong>të</strong>tarë malësorë trima, që nuk e njihnin frikën e vdekje, e, kur, bëhej fjalë për<br />
mbrojtje <strong>të</strong> vatrave <strong>të</strong> tyre, vdekja iu duk si me le. Burrat e malit, ndonëse me diversitet mendimesh, dhanë fjalën<br />
për <strong>të</strong> luftuar e ruajtur trojet e tyre <strong>të</strong> pastra nga ide<strong>të</strong> komuniste, që me a<strong>të</strong> intui<strong>të</strong>n e tyre <strong>të</strong> hollë i konsideronin<br />
<strong>të</strong> papranueshme për moralin e tyre. Ata nuk ishin <strong>të</strong> ve<strong>të</strong>m, mbasi mbrojtja e nderit <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>, ishte dhe në<br />
gjakun e bijave <strong>të</strong> tij, se jo më <strong>të</strong> burrave, që nuk u tutej syri. Prita e Calit, e kishte treguar ve<strong>të</strong>n, se ishte e<br />
pathyeshme dhe e pamposhtun para trathtarëve partizanë, që luftonin për “ideale” boshe proletare <strong>të</strong> ideologji<strong>së</strong><br />
komuniste në Shqipëri dhe interesat e sllavëve megallomanë. Për partizanët, qëndresa e for<strong>të</strong> e Prekës me shokë<br />
17<br />
Marash Kolë Mali, “Ngjarje historike dhe figura <strong>të</strong> shquara shqiptare”, Sh<strong>të</strong>pia Botuese “Kuvendi”, Detroit<br />
(Michigan), USA, Shtypur GEER, 2003.<br />
18<br />
Kolec Pikolini, “Rregjimi i hienave” Kujtime, Sh<strong>të</strong>pia Botuese “Camaj-Pipa”, Shkodër, 2001, f.51.
ishte e paramenduar.<br />
Si gjithmonë nga komunis<strong>të</strong>t, duhej kërkuar rruga e trathti<strong>së</strong>. Dhe ajo u gjet. Askush nga drejtuesit e<br />
brigadave partizane, nuk e njihte rrugën e hyrjes në Kelmend nga tokat tona <strong>të</strong> Gusi<strong>së</strong>, ku, ishin përforcuar me<br />
forcat komuniste <strong>të</strong> J.B.Titos, i cili, me disa shovinis<strong>të</strong> sllav e malazias, që drejtonin disa brigada partizane <strong>të</strong><br />
tyre.<br />
Ato kishin mundur <strong>të</strong> hyjnë para partizanëve shqiptarë, për <strong>të</strong> siguruar pushtimin e tyre menjëherë mbas<br />
ikjes <strong>së</strong> forcave gjermane, mbasi gja<strong>të</strong> gjithë asaj kohe, që nga viti 1941, ata shqiptarë, kishin fituar <strong>të</strong> drej<strong>të</strong>n <strong>të</strong><br />
quhen “tokë shqiptare” 19 , një diçka e papranushme nga Jugosllavia komuniste. Kjo rrugë e panjohur nga Mehmet<br />
Shehu (1913-1981), u tregua me përpikmëri asokohe nga ndonjë trathtar shqiptar, që koha do t’a zbuloj emrin<br />
dhe veprën e tij.<br />
Forcat e Batalionit <strong>të</strong> Ndjekjes, bashkë me forcat e Poskomandës <strong>së</strong> Bajzës, që e kishin marrë<br />
informacionin, donin ta shtypnin kryengritjen pa filluar ajo, ndaj mësyne drejt Grishës, më 23 janar 1945, për <strong>të</strong><br />
arrestuar Luket Marashin dhe krerët e tjerë <strong>të</strong> kryengritjes.<br />
Malësorët, u sulmuan befasisht mbas shpine e u ndodhën papritmas para plumbit <strong>të</strong> forcave, që hynë nga<br />
Ura e Tamarës. U vranë shumë burra, u dogjën kulla, u plaçki<strong>të</strong>n bagëti e mall i pafarë nga partizanët e uritun për<br />
gjak e pasuni dhe, shumë djelmë <strong>të</strong> rinjë u mbaj<strong>të</strong>n peng, <strong>të</strong> lidhur këmbësh e duarsh, për <strong>të</strong> mos u bashkuar me<br />
forcat e <strong>Prenkë</strong> Calit.<br />
Gjoja për <strong>të</strong> shuar gjakderdhjen e vëllavrasjen, u kërkua ndihma e fratit At David Pici, që <strong>të</strong> ndërmerrte një<br />
takim me <strong>Prenkë</strong> Calin, në shpellën, ku, ishte i ngujuar me trimat e tij. Kjo bëhej mbas shta<strong>të</strong> di<strong>të</strong> përpjekjeje pa<br />
rezultat nga forcat partizane, për <strong>të</strong> thye trimërinë e <strong>Kelmendit</strong>. Frati shkoj tek Prenka e i pritun si burrat i<br />
parashtroi kërkesat e komunis<strong>të</strong>ve për dorëzim…<br />
Megjithëse i priti <strong>të</strong> derguarit nga katundi i tij, qëndrimin kundërsllav e ka shprehur: “Unë nuk jam për t’u<br />
derdh gjak shqiptari. Unë nuk jam për t’u vra vllau me vlla. Ai qi ka marr kalanë ai sundon. Por, unë nuk lidhi<br />
19<br />
Ing.Xhafer Deva (1904-1978) asokohe më 1943, kishte si qëllim si <strong>të</strong> dëboheshin pushtuesit serbo-malazias nga<br />
Kosova e jo <strong>të</strong> vriste shqiptarë, sikurse shpifën komunis<strong>të</strong>t për masakrën e 4 shkurtit 1943, <strong>të</strong> cilën e bënë ve<strong>të</strong>. Në vitin<br />
1970 në sh<strong>të</strong>pinë e arkëtarit <strong>të</strong> Lidhjes <strong>së</strong> Prizrenit (1962) z. Hysen Planës, jemi takuar me shumë nacionalis<strong>të</strong> shqiptarë,<br />
që jetonim në ShBA dhe kemi zhvilluar debat për shumë çështje, por edhe për kë<strong>të</strong> rast, kujton aktivisti i çështjes<br />
nacionale Mustafë Demalia me banim në Florida. Në një bisedë me ing. Xhafer Devën, ai më tho<strong>të</strong>: “njerëzit e ndershëm<br />
e dinë se unë nuk kam pasur dorë mbi kë<strong>të</strong> masakër, kur ka ndodhur kjo, nuk kam ditur asgjë, sepse nuk kam qenë<br />
asokohe në Shqipëri. Për kë<strong>të</strong> <strong>të</strong> keqe <strong>të</strong> madhe, kam marrë vesh mbas disa di<strong>të</strong>ve, kur më erdhi lajmi në Kosovë. Ky<br />
lajm më shqe<strong>të</strong>soi shumë, se ishin vrarë njerëz <strong>të</strong> pafajshëm, që nuk i kishin borxh askujt.” Më tej Deva shton, se në kë<strong>të</strong><br />
kohë, ishte vrarë nga disa rebelë edhe nipi i tij. “Komunis<strong>të</strong>t shqiptarë, në bashkëpunim me komunis<strong>të</strong>t sebo-malazias,<br />
zhvilluan një fusha<strong>të</strong> <strong>të</strong> ashpër kundër meje, sepse serbët dinin qëndrimin tim ndaj çështjes shqiptare. Secili nga liderët<br />
tanë, ka patur vizione <strong>të</strong> ndryshme lidhur me sigurimin e kufijve demokratikë <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong>. Ne ishim për një Shqipëri<br />
etnike, <strong>të</strong> bashkuar dhe për një sistem demokratik. Mu për kë<strong>të</strong> u formua edhe Lidhja e Dy<strong>të</strong> e Prizrenit (1943), që barte<br />
kë<strong>të</strong> ide. Serbët me ndihmën e ru<strong>së</strong>ve dhe <strong>të</strong> alea<strong>të</strong>ve <strong>të</strong> tyre pushtuan Kosovën. Ne e humbëm luf<strong>të</strong>n, por jo edhe<br />
betejën. Shqiptarët do <strong>të</strong> vazhdojnë përpjekjet, për realizimin e aspiratave <strong>të</strong> tyre.” Demostratat e studen<strong>të</strong>ve <strong>të</strong> Kosovës<br />
<strong>të</strong> vitit 1981, komunis<strong>të</strong>t serbë i quaj<strong>të</strong>n pjellë <strong>të</strong> ideologji<strong>së</strong> reaksionare <strong>të</strong> ing. Xhafer Devës. Edhe nga kjo shihet, se<br />
serbët bënë çdo gjë për t’a denigruar përsonalitetin e tij. Në lidhje me masakrën e 4 shkurtit, Mustafë Demalia, sjell<br />
takimet me dëshmitarin e asaj tragjedie Tahir Kërnaja (-): “Kë<strong>të</strong> masakër e bënë ve<strong>të</strong> komunis<strong>të</strong>t shqiptarë, duke u<br />
munduar t’a bindnin popullin, kundër krahut tje<strong>të</strong>r dhe <strong>të</strong> përfitojnë rastin për hakmarrje, kundër kolegëve <strong>të</strong> tyre<br />
komunis<strong>të</strong>, që i pa<strong>të</strong>n përjashtuar nga rrethi i vet. Komunis<strong>të</strong>t e shkaktuan kë<strong>të</strong> tragjedi e jo Xhafer Deva, me<br />
motivacionin, se ata i kishin vrarë nipin e tij. Për vrasjën e këtij djaloshi <strong>të</strong> ri, nipit <strong>të</strong> Devës, , nuk u shkrua asngjë as<br />
tash, as a<strong>të</strong>here.” Ndërsa Mexhit Dibra, në kafe “Tirana” në New York, në vitin 1964, tregon: “Kë<strong>të</strong> tragjedi nuk e<br />
shkaktuan Kosovarët. A<strong>të</strong> e bënë komunis<strong>të</strong>t me në krye Xhemal Staravecën (i cili u vendos më banim në Canada,<br />
shënimi im K.K.). Për kë<strong>të</strong>, ai ve<strong>të</strong> ka shkruar në disa fletushka në Tiranë.” Prof.Rexhep Krasniqi në vitin 1962, në një<br />
bisedë që bën me aktivistin nacionalist Mustafë Demalija, kujton: “Këto janë montime <strong>të</strong> komunis<strong>të</strong>ve, se gjoja a<strong>të</strong> e<br />
kishte bërë Xh.Deva. Kë<strong>të</strong> komunis<strong>të</strong>t e kishin bërë me prapavijë <strong>të</strong> thellë për ta diskritituar personalitetin e zotit Deva,<br />
duke i shpifur edhe gjëra <strong>të</strong> tjera, sidomos për regimentin “Skënderbeu”, i cili, luftonte e derdhte gjak, kundër<br />
pushtuesve sebo-malazias. Këte e dinin fare mirë komunis<strong>të</strong>t shqiptarë, se për çfarë qëllimi e kishin bërë?” patrioti i<br />
shquar Prof.Luan Gashi (1922-2005), ka deklaruar: “Unë kam kundërargumente për akuza që i bëhën Ing.Xhafer Devës.<br />
Kjo ishte një vepër e ligë e komunis<strong>të</strong>ve, që si qëllim përfundimtar, kishin përuljen dhe përdhosjen e personalitetit <strong>të</strong><br />
Devës dhe <strong>të</strong> kosovarëve që ishin me <strong>të</strong>. Komunis<strong>të</strong>t, u kanë bërë shpifje <strong>të</strong> gjithë nacionalis<strong>të</strong>ve shqiptarë, ve<strong>të</strong>m pse ata<br />
nuk pajtoheshin me ideologjinë e tyre. Prandaj, kjo nuk duhet <strong>të</strong> habis askënd. Ata kanë konstruktuar edhe tragjedi <strong>të</strong><br />
tjera.” ”(Shih, Rishikimi i histori<strong>së</strong>: “Cila ësh<strong>të</strong> e vërteta e masakrës <strong>së</strong> 4 shkurtit në Tiranë?”, “Illyria”, New York, USA,<br />
Volumi 16, #1538, 18-20 prill 2006, f.27)
e<strong>së</strong> me ata, qi bajn krushqi me anmikun tonë <strong>të</strong> perjetshëm, me serb e malazias, <strong>të</strong> cillët gja<strong>të</strong> gjith kohnave,<br />
Native American kanë vra e plaçkit, e sot nuk mund <strong>të</strong> ulem në nji sofer me hanger buk e gja me ta.” 20<br />
Frati i tregoi <strong>Prenkë</strong>s për reprezaljet, që brigadat partizane po kryenin në popullsinë e pambrojtur <strong>të</strong><br />
<strong>Kelmendit</strong>, por për <strong>Prenkë</strong>n fjala “dorëzim në duart e Serbit”, nuk zinte vend. Kur Prenka kuptoj, se rruga e<br />
vetme me dalë nga shpella ësh<strong>të</strong> “vdekja e <strong>të</strong> gjithëve” me armë në dorë, ai kërkoj nxjerrjen e një djali <strong>të</strong> ri 15-<br />
vjeçar Maç Luca, që me vrasjen e tij (për <strong>Prenkë</strong>n) ishte shfarosja e atij fisi.<br />
Ky kusht nuk u pranua nga komunis<strong>të</strong>t. Prenka pranoi “dorëzimin”, edhe pse e dinte se e pret vdekja,<br />
mbasi ai e njihte “be<strong>së</strong>n e serbit”, por për bajraktarin shuarja e një fisi për shkakun e tij, i dukej paburrëri dhe<br />
posh<strong>të</strong>rsi. Kjo dhe ve<strong>të</strong>m kjo e detyroi <strong>Prenkë</strong> Calin me ra në dorën e trathtarëve <strong>të</strong> atdheut, Atdhe, për <strong>të</strong> cilin<br />
luftoi për dekada <strong>të</strong> <strong>të</strong>ra.<br />
Ve<strong>të</strong>sakrifikimi për hirë <strong>të</strong> mikut, malësori e ka pa<strong>së</strong> gjithmonë për nder. Pafajsia e 15 pasuesve <strong>të</strong> tij<br />
besnik, i jepte një shpre<strong>së</strong> <strong>të</strong> vogël për shpëtimin e ndonjerit prej atyre djemve <strong>të</strong> nënave kreshnike, që ishin <strong>të</strong><br />
ngujuar me te dhe për te.<br />
Nuk duhet harruar, se kjo nodhte, kur gjysma e Evropës vazhdonte luf<strong>të</strong>n kundër nazizmit. Pra, për Veriun<br />
e Shqipëri<strong>së</strong>, ky ishte ballabaqimi i parë me “çlirimtarët komunis<strong>të</strong>”, mbasi Jugu , kishte kohë që e kishte<br />
provuar “be<strong>së</strong>n e tyre”.<br />
Rasti i <strong>Prenkë</strong> Calit, u bë një mësim edhe për klerikët e tjerë, <strong>të</strong> cilët, me stoicizëm pranuan vdekjen me<br />
nder më parë se trathtinë me turp, si: Don Nikollë Gazulli (1894-1946), Don Luigj Pici (1907-1946), Don Mark<br />
Xhani (1909-1945) etj. Një rrugë kësisoj Mehmet Shehu e kërkoj edhe për Don Zef Oroshin, por, për fat <strong>të</strong> mirë<br />
Don Zefi kishte kaluar kufirin tre di<strong>të</strong> më parë, se <strong>të</strong> arrinte për t’u prerë në be<strong>së</strong> nga <strong>të</strong> shiturit tek komunis<strong>të</strong>t…<br />
Pseudoshkrimtarët e studiuesit shqiptarë <strong>të</strong> kohës komuniste dhe sot në gazetat “Zë(h)ri i Popullit”<br />
(Sh.Tomorri, “Vra<strong>së</strong>sit mizorë <strong>të</strong> popullit Preng Cali dhe Llesh Marashi, TV PD i paraqet si patrio<strong>të</strong>”, #286,<br />
dt.12.10.1995, N.Mazini, “Prengë Cali ka vrarë 53 partizanë”, Tiranë, 9.12.1995), “Kushtrim Brezash” (Një<br />
grup ish-partizanësh <strong>të</strong> Brigadës I Sulmuese, Tiranë, dt.23.2.1994, f.6., po atje Y. Partizani, “Preng Cali dhe<br />
Llesh Marashi janë kriminelë me damkë, O Uran Butka!”, dt.12.10.1995, f.4), duke ecur mbas idhullit <strong>të</strong><br />
përbindshëm kriminelit mos<strong>të</strong>r Enver Hoxha, janë përpjekur gjithnjë <strong>të</strong> përulin dinjitetin e dëshmorit <strong>të</strong> trojeve<br />
etnike shqiptare dhe vlerave <strong>të</strong> pastra <strong>të</strong> demokraci<strong>së</strong> perëndimore.<br />
Ndër më <strong>të</strong> zellshmit, ësh<strong>të</strong> ve<strong>të</strong> Enver Hoxha, i cili, në librin e tij “Vitet e Vegjeli<strong>së</strong>”, shkarkon fjalorin e<br />
tij me <strong>të</strong> pavërteta për <strong>Prenkë</strong> Calin: “Në a<strong>të</strong> kohë në Gjirokas<strong>të</strong>r, Zogu kishte internuar një bajraktar, që quhej<br />
Preng Cali, një burrë i dukur, i gja<strong>të</strong> që rrinte kurdoherë i veshur me rroba kombëtare malësore <strong>të</strong> qëndisura, me<br />
kobure <strong>të</strong> argjenta me zinxhir <strong>të</strong> varur në qafë, me çibukë prej sermi etj. Kë<strong>të</strong> bajraktar reaksionar, që u lidh me<br />
fashizmin dhe ngriti pushkën në Kelmend kundër partizanëve, ne e kapëm dhe e pushkatuam. Kështu pra nga ky<br />
feudal trathtar s’ngelën veçse portretet e profesor Marshandit.” 21<br />
Përfaqësuesi e historishkruesi komunist, ushtaraku Ndriçim Plasari, në librin: “Shpre<strong>së</strong> për popullin,<br />
tmerr për armikun”, kushtuar luf<strong>të</strong>s vëllavra<strong>së</strong>se <strong>të</strong> Brigadës I-rë Sulmuese, duke i ndjekur luftimet nga sh<strong>të</strong>pia e<br />
vet, pranon rezistencën e for<strong>të</strong> <strong>të</strong> malësorëve dhe dështimin e forcave “popullore”, kur shkruan:<br />
“… Kolona i kishte kthyer shpinën Brojës dhe pararoja porsa kishte shkelur mbi Urën e Tamarës, kur plasi<br />
pushka dhe çfarë pushke. Qëllonin nga kodra mbi urë, qëllonin nga Broja, qëllonin edhe nga Bardhaj. Batalioni<br />
kishte hyrë në një kazan <strong>të</strong> zjarr<strong>të</strong>.<br />
Armiq<strong>të</strong> qenë njoftuar për ardhjen e një reparti partizan në Kelmend, kishin llogaritur forcën e tij prej afro<br />
300 ve<strong>të</strong>sh, kishin llogaritur edhe rrethnat e tjera në dobi <strong>të</strong> tyre dhe qysh herët, në mëngjesin e 15 janarit kishin<br />
zënë pri<strong>të</strong> këndej dhe andej përroit, me qëllim <strong>të</strong> caktuar, ta godisnin dhe ta asgjësonin batalionin tonë.<br />
Një goditje e tillë partizanëve u ra krejt papritur. U krijua një gjendje kaq e vështirë sa më s’bëhet. S’kishte<br />
tje<strong>të</strong>r rrugëdalje, veçse <strong>të</strong> qëndrohej me çdo mënyrë në vend, duke kundërvepruar me <strong>të</strong> gjitha forcat. Ndihmë e<br />
shpej<strong>të</strong> s’mund <strong>të</strong> pritej as nga një anë. Forcat e tjera <strong>të</strong> brigadës ndodheshin dy di<strong>të</strong> larg, në Shkodër. Batalioni<br />
s’kishte ndërlidhje me radio.<br />
Reaksionarët kishin zënë vend nëpër shkëmbinj<strong>të</strong> dhe që andej villnin zjarr kundër luf<strong>të</strong>tarëve tonë <strong>të</strong><br />
rrethuar plo<strong>të</strong>sisht. Partizanët përdornin për mbrojtje çdo send <strong>të</strong> rastit, shkëmb, gropë dru. Që andej qëllonin në<br />
drejtim <strong>të</strong> qerdheve <strong>të</strong> zjarrit armik. Sulmi për <strong>të</strong> çarë rrethimin di<strong>të</strong>n ishte i pamundur. Edhe lëvizja më e vogël<br />
kontrollohej nga reaksionarët… Ishin vrarë komandanti i batalionit, Fejzi Micoli, dhe një numër luf<strong>të</strong>tarësh…<br />
Në <strong>të</strong> vërte<strong>të</strong> bajraktarët trathtarë Preng Cali e Llesh Marashi me shokë kishin grumbulluar rreth vetes<br />
20<br />
Rush Dragu, “Prekë Cali”, në librin “Kelmendi …dri<strong>të</strong> hije…”, f.48.<br />
21<br />
Enver Hoxha,“Vitet e Vegjeli<strong>së</strong>”, Kujtime, Sh<strong>të</strong>pia Botuese “8 Nëntori”, Tiranë, 1983, f.120
300-400 burra <strong>të</strong> armatosur dhe përpiqeshin <strong>të</strong> shtonin gjithnjë e më shumë forcat e tyre. Ata kishin marrë lidhje<br />
me misionin ushtarak anglez në Shqipëri, i cili qe treguar i gatshëm t’u jepte çdo ndihmë dhe përkrahje.<br />
Aeroplanët anglezë i kishin furnizuar mbeturinat e reaksionit me armë, municione dhe veshmbathje. Me<br />
ndihmën e anglezëve trathtarët kishin hartuar planin e një kryengritjeje kundërrevolucionare. Do <strong>të</strong> sulmonin dhe<br />
<strong>të</strong> merrnin Shkodrën me Koplikun…” 22<br />
Në këto rrethana, plasi kushtrimi në Grishaj. Vullkan u bë sh<strong>të</strong>pia e Luket Marashit, që ishte një potencial i<br />
madh bese e burrërie në Malësi. Forcat kryengri<strong>të</strong>se, u gjenden përballë forcave ndëshkimore <strong>të</strong> Sigurimit e <strong>të</strong><br />
Ushtri<strong>së</strong>, që sulmonin në ballë <strong>të</strong> gjerë.<br />
Praktikisht, lufta kishte filluar para kohe, pra, në mëngjesin e da<strong>të</strong>s 24 janar. Në përpjekje u vra Pje<strong>të</strong>r<br />
Gjoka, i cili, në krye <strong>të</strong> 40 burrave <strong>të</strong> Shkrelit, zbriti si ortek bore në poskomandën e Dedajt, e mori ate dhe, duke<br />
kaluar nëpër Zagore, i drejtohet vertik Bajzës. Grishajt e kishin zmbrapsur sulmin e ishin hedhur në kundërsulm.<br />
Në ballë printe oficeri i ri Zef Toma, që ra duke luftuar trimërisht. A<strong>të</strong> na<strong>të</strong> luftimesh, do <strong>të</strong> binte edhe<br />
Lulash Cuku. Gjaku i tij do <strong>të</strong> shenj<strong>të</strong>rorente be<strong>së</strong>n e do <strong>të</strong> nxirrte kushtrimin. U plago<strong>së</strong>n Pje<strong>të</strong>r Gjokë Hoti, që<br />
vdiq mbas disa di<strong>të</strong>sh. U plagos nga forcat komuniste toger Gjosh Nikaj.<br />
Luf<strong>të</strong>tarët e rezistencës kundërkomuniste, me në krye Major Llesh Marashin, u mblodhën në oborrin e<br />
Kishës <strong>së</strong> Bajzës, ku, frati At Ciril Cani (1875-1953) rreh kumbonën e Kishës e i lutet Zotit, që bij<strong>të</strong> e Malësi<strong>së</strong>,<br />
<strong>të</strong> fitojnë kundër pjellës <strong>së</strong> djallit bolshevik. Kryengri<strong>të</strong>sit sulmuan drejt Koplikut, nën drejtimin e Llesh<br />
Marashit. Mbas luftimesh <strong>të</strong> ashpra, ata morën postkomandën dhe spitalin dhe më mbas krejt qytetin. Kontribut<br />
<strong>të</strong> veçan<strong>të</strong> dha familja e Shaban Binakut. Mësymja vazhdoi deri në Hanin e Dedë Zefit. Të ndaluarit, u liruan <strong>të</strong><br />
gjithë, mbasi iu morën armët. (Butka, f.19)<br />
“Po në <strong>të</strong> njaj<strong>të</strong>n kohë edhe me bekimin e famullitarit <strong>të</strong> Shkrelit, Dom Nikollë Gazullit, Kolë Nikë Prela<br />
Marçinaj (Çekdedaj-Bzhete), u bien kumbonve për me mobilizue Shkrelin për në luf<strong>të</strong>. Kështu burrat e Shkrelit,<br />
u ni<strong>së</strong>n për t’u bashkue me forcat e kryengritjes në Koplik.” 23<br />
Partizanët nga ana e tje<strong>të</strong>r, nuk e mendonin, se do <strong>të</strong> hasnin në rezistencë aq <strong>të</strong> for<strong>të</strong>, prandaj po vinin <strong>të</strong><br />
qe<strong>të</strong>. Kur filloj pushka, këta nuk kishin nga <strong>të</strong> shkonin, sepse ishin <strong>të</strong> izoluar në shtigjet e ngritura dhe nuk kishte<br />
forcë ushtrie t’i shka<strong>të</strong>rronte pozicionet mbroj<strong>të</strong>se <strong>të</strong> malësorëve, që ishin fortifikimet natyrore shumë <strong>të</strong> sigurta.<br />
Nuk vonoi shumë, e në drejtim <strong>të</strong> Malësi<strong>së</strong> <strong>së</strong> Madhe, filluan veprimet ushtarake. Brigada e Parë<br />
Sulmuese, mori urdhërin luftarak, t’a spastronte a<strong>të</strong> nga reaksionarët e brendshëm. Të tillë konsideroheshin <strong>të</strong><br />
gjithë ata, që kishin bindje <strong>të</strong> kundërta me komunis<strong>të</strong>t. Në mëngjesin e da<strong>të</strong>s 12 janar 1945, Komanda e Brigadës<br />
<strong>së</strong> Parë Sulmuese, nisi në drejtim <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong> Batalionin e Parë. Një batalion i sprovuar në përpjekje, i përbërë<br />
pothuajse <strong>të</strong>rësisht nga partizanë <strong>të</strong> ardhur nga jugu i Shqipëri<strong>së</strong>, që kësaj here nuk dinin ku shkonin. Nuk<br />
njihnin terrenin. Nuk njihnin psikologjinë e vendasve dhe, as me kë do <strong>të</strong> luftonin, sepse në Kelmend, nuk kishte<br />
pasur, as nuk kishte pushtues. (Dr.Martini, f.224)<br />
Malësorët, kishin epërsi ndaj partizanëve, sepse <strong>së</strong>pari, bënin një luf<strong>të</strong> mbroj<strong>të</strong>se dhe njihnin shumë mirë<br />
vendin e tyre, ku, gja<strong>të</strong> luftimeve u vranë, plago<strong>së</strong>n dhe ranë në lumë shumë partizanë.<br />
“<strong>Prenkë</strong> Cali bashkë me me 15 burra, u ngujuan në shpellën e famshme mbi fshatin Vukël, që u mbiquajt<br />
Shpella e <strong>Prenkë</strong> Calit, Mark Luka dëshmon: “Na, ke<strong>të</strong> shpellë e zgjodhëm për me ba qëndre<strong>së</strong>n e fundit, me e la<br />
vedin e me vdek per <strong>së</strong> mbari. Për shta<strong>të</strong> di<strong>të</strong> rresht, gryka e shpellës nuk ka pushue as na<strong>të</strong> as di<strong>të</strong> prej plumbave<br />
e zjarrit <strong>të</strong> mitrolozave.<br />
Komunis<strong>të</strong>t vendo<strong>së</strong>n me na marrë me uri e me pabesi. Na u dorëzuem me një kusht, që <strong>të</strong> mos<br />
dhunoheshim. Por komunis<strong>të</strong>t nuk e mbaj<strong>të</strong>n fjalën e dhanë dhe as besimin e Fratit. Kur na çuen në shtabin e<br />
Batalionit në Rrapsh <strong>të</strong> Hotit, Mehmet Shehu, u ndodh ballë për ballë me <strong>Prenkë</strong>n:<br />
- E, Prekë Cali, -i tha Mehmeti, -<strong>të</strong> pat ardhur dita t’a mbyllësh historinë <strong>të</strong>nde me shkronja ari, po <strong>të</strong><br />
bëheshe me ne! Pse bëre kështu?<br />
- Zotni, -iu përgjigj <strong>Prenkë</strong> Cali, -faji bie mbi ju, se ju u ba<strong>të</strong> aleat me anmikun shekullor tonin, me<br />
Serbin.” (Butka, f.16)<br />
Ky ishte shpiegimi i ve<strong>të</strong>m i kundërshtimit <strong>të</strong> tyne (malësorëve) me armë, <strong>të</strong> “brigadave partizane”<br />
shqiptaro-malaziase, në vjetin 1944-1945. Ky ishte shpiegimi i ve<strong>të</strong>m, që ata iu “dorëzuen vllazënve tanë”,<br />
autoriteteve ushtarake shqiptare, si dhe naiviteti i përgjegjeve <strong>të</strong> tyne para Gjyka<strong>të</strong>s Ushtarake, që nuk kuptonte,<br />
e si rrjedhim, i trajtonte si “trathtarë”!<br />
22<br />
Ndriçim Plasari, “Shpre<strong>së</strong> për popullin, tmerr për armikun”, Tiranë, 1971, f.566-567.<br />
23<br />
Franz Llesh Grishaj, “Shkreli dhe roli i tij në Kryengritjen Antikomuniste e Malësi<strong>së</strong> <strong>së</strong> Madhe <strong>të</strong> vitit 1945”,<br />
Revista “Kuvendi”, Shkurt, 2005, Michigan, USA, f.24-49.
Pse nuk kishin ndihmue “Lëvizjen Nacional-Çlirimtare?” Sepse ishte e lidhun me serbët e malaziasit,<br />
anmiqt tonë shekullorë. Pse kishin rrokë armët kundër “brigadave tona?” Sepse bashkëpunojshin me brigadat<br />
serbe e malaziase, e nuk u kishim be<strong>së</strong>n. Pse i nënshtroheshin influencës <strong>së</strong> klerit katolik? Sepse ata kanë qenë<br />
gjithmonë me ne, në <strong>të</strong> mirë e në <strong>të</strong> keq…! Madhështia e malsorit <strong>të</strong> çil<strong>të</strong>r shqiptar, ngrihej para Gjyka<strong>të</strong>s, si<br />
monument, që dëshmonte vogëlsinë e mendjemëdhenjve komunis<strong>të</strong>, në pozi<strong>të</strong>n e gjyka<strong>të</strong>sit. Epërsia morale e<br />
qëndrimit <strong>të</strong> viktimës, ishte i qar<strong>të</strong> edhe para tragjedi<strong>së</strong>, që përgatitej pa turp, nga nji udhëheqje servile e<br />
interesave <strong>të</strong> huaja, nji udhëheqje e degjenerueme nga epshi për pushtet <strong>të</strong> pakufi.<br />
E gjithë seanca e gjyqit, sidomos me ata <strong>të</strong> moshës <strong>së</strong> kalueme, u përshkue nga nji vijë kombëtare,<br />
parimore, e drej<strong>të</strong>, e malësorëve <strong>të</strong> thjesh<strong>të</strong>, në përleshje me vijën politike <strong>të</strong> lëvizjes internacionale, që<br />
imponohej me gjak mbi popullsinë që e përbuzte. Pyetjet e egra kërcënuese merrshin përgjegjen e thjesh<strong>të</strong> e <strong>të</strong><br />
njerëzishme <strong>të</strong> malësorëve, <strong>të</strong> bindun në drej<strong>të</strong>sinë e kauzës <strong>së</strong> tyne. Edhe kur u dha dënimi me vdekje, ata nuk u<br />
trondi<strong>të</strong>n, megjithëse nuk arrijshin me kuptue, si mund <strong>të</strong> dënohet nga shqiptari, nji shqiptar, që ka mbrojt tokën<br />
shqiptare brez mbas brezi.<br />
Shikojshin rreth e rrotull, sikur pritshin që “populli i Shkodrës” <strong>të</strong> thonte diçka për ata, për <strong>të</strong> kaluemen e<br />
tyne, për pafajsinë e tyne. Shkodranët, që njihshin mirë historinë e tyne, u befasuen nga britmat histerike në<br />
sallë, <strong>të</strong> publikut <strong>të</strong> zgjedhun, që shpërthyen, si me urdhën, kundër “kriminelëve”, tue kërkue me kambëngulje<br />
ekzekutimin e tyne, sa ma parë. Populli i Shkodrës ishte përçudnue… ose strukë në sh<strong>të</strong>pi, i frikësuem deri në<br />
palc. “Shkodrës i kishte vdekë ora!” Ishte pasqyra e nji përmbysjeje <strong>të</strong> plo<strong>të</strong> politike, si rrjedhim i ngur<strong>të</strong>zimit <strong>të</strong><br />
ngadalshëm moral, që kishte pësue shoqnia shqiptare, sidomos gja<strong>të</strong> vjetve <strong>të</strong> luf<strong>të</strong>s…!<br />
Ekzekutimet, me gjyq e pa gjyq, bashkë me viktimën, vritshin edhe ve<strong>të</strong> idenë e “revolucionit çlirimtar”,<br />
idenë e liri<strong>së</strong> dhe premtimin për nji bo<strong>të</strong> ma <strong>të</strong> mirë, që do <strong>të</strong> sillte revolucioni. Ekzekutimet, e njollo<strong>së</strong>n<br />
“revolucionin”, e nxinë imazhin e tij, e asgjesuen a<strong>të</strong>. Sepse, zemrat dhe shpir<strong>të</strong>t e shumicës <strong>së</strong> heshtun, filluen <strong>të</strong><br />
kalbëzohen, bashkë me kufomat që shtriheshin pa je<strong>të</strong> nëpër rrugët e katundit, në sheshet e qytetit, në poligonët e<br />
qitjes ushtarake e <strong>të</strong> ekzekutimit. Kudo <strong>të</strong> shihte syni kufoma, <strong>të</strong> mbulueme e <strong>të</strong> pambulueme, gjithëherë aty para<br />
syve <strong>të</strong> <strong>të</strong> gjithëve, si përmendore kokëforta, për ata që ende jetojshin, e tregojshin sa i randë ishte çmimi i krimit<br />
e sa i boshatisun ishte koncepti i nji revolucioni pa mëshirë e pa zemërgjanësi! (Prof.Repishti, f.105)<br />
Prometeu i çështjes nacionale <strong>Prenkë</strong> Cali dhe besniku deri në fund Mirash Fran Rrukaj (1818-1945), e<br />
dinin se mbas kësaj që ndodhi, brigadat partizane do <strong>të</strong> dyndeshin nga Rapsha e Hotit dhe Kelmendi, si dhe nga<br />
krahu tje<strong>të</strong>r i Gusi<strong>së</strong>, ku, kishin përkrahjen e vëllezërve siamez sllav. Në këto kushte, nacionalis<strong>të</strong>t morën udhën<br />
e arrati<strong>së</strong>. Hienat e pangopshëm komunist, u lëshuan nga <strong>të</strong> dy krahët mbi krahinë.<br />
Mehmet Shehu, me brigadën e vet ndeshkuese <strong>të</strong> inkuizicionit kundërmalësorë e kundërkatolikë, vendoset<br />
në fushim në fushën e Rapshës. Malësorët, prisnin gjëmen e madhe në sh<strong>të</strong>pi<strong>të</strong> e tyre. Nuk kishte informacion,<br />
se kush e kishte radhën: Kelmendi apo Kastrati.<br />
Në na<strong>të</strong>n e 1 janarit 1945, kryexhelati terrorist Mehmet Shehu një mbetje e kolonëve turq (që u vendo<strong>së</strong>n<br />
në kohën e pushtimit <strong>të</strong> gja<strong>të</strong> turk në disa vise <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong>, shënimi im K.K.), si bir kleriku muhamedan, e<br />
përgjaku Kelmendin. Me urretjen patologjike <strong>të</strong> trashëguar nga koha e pushtimit turk, sulmi i paramenduar prej<br />
hienave ishte i befasishëm.<br />
Nga Gryka e Grabomit dy toga me ushtarë “druzhe Tito” (shoku J.B.Tito) sllavoserbo-malazias (në kohën<br />
kur u vendos komunizmi në Mal <strong>të</strong> Zi, president ishte miku i Enver Hoxhës malaziasi Blazho Jovanoviq,<br />
shënimi im K.K.), marshuan drejt <strong>Kelmendit</strong>. Ata hapën zjarr tek Ura e Tamarës mbi populla<strong>të</strong>n e pambrojtur,<br />
me synime <strong>të</strong> pastra spastruese pa mëshirë.<br />
Brigadat e Ndjekjes, <strong>të</strong> drejtuar nga kriminelët Mehmet Shehu e Fejzi Micoli, e forcat e Sigurimit <strong>të</strong><br />
stacionuar në 26 kampet e burgjeve, hetuesi<strong>së</strong>, torturave etj., në Qarkun e Shkodrës, <strong>të</strong> mbështetur nga Ushtria<br />
Jugosllave, më 15 janar 1945 përfundimisht pushtojnë Vuklin.<br />
Sikurse pritej, menjëherë bishat partizane, iu vërsulën luf<strong>të</strong>tarëve malësorë, i lidhën dhe ushtruan dhunë<br />
mbi ta. Si në kohën e skllevërve, i lidhën me konop njëri mbas tjetrit, duke i shtyrë. Ata mezi lëviznin, nga<br />
mundimet me di<strong>të</strong>t e <strong>të</strong>ra pa gjumë. Më mbas i hypën në një kamion e shpejt i ni<strong>së</strong>n për Shkodër. Njësi<strong>të</strong><br />
partizane, që i shoqëronin ishin <strong>të</strong> vogla, mbasi pjesa më e madhe qëndruan aty, për <strong>të</strong> filluar terrorin në<br />
Kelmend.<br />
Ata që janë dëshmitarë <strong>të</strong> kësaj mizorie <strong>të</strong> pashembullt, e kanë parë me sy e provuar mbi shpinën e vuajtur<br />
torturat, që asnjëherë s’mund t’i parashikonte mendja e njeriut. Të gjithë <strong>të</strong> plagosurit e arrestuar, i lidhën mbas<br />
kalit dhe ashtu nën torturë, ata pothuajse ishin në prag <strong>të</strong> vdekjes <strong>së</strong> sigur<strong>të</strong>.<br />
<strong>Prenkë</strong> Cali, me 15 trima kelmendas kapen rob, duke i kaluar formalisht gjyqit ushtarak, i cili, i dënoi
menjëherë me pushkatim. Brigadat e Ndjekjes bënë kërdi, duke derdhur gjak <strong>të</strong> pas<strong>të</strong>r malësori shqiptar.<br />
Partizanët <strong>të</strong> uritur vranë e shka<strong>të</strong>rruan, dogjën dhe prenë, e <strong>së</strong>fundi pushtuan Kelmendin e papushtuar në shekuj.<br />
“Ishte mbasdite e unë po qëndroja me nji shok përbri zyrës <strong>së</strong> Posttelegrafës. Diku u dëgjuan <strong>të</strong> sh<strong>të</strong>na<br />
armësh. Njerëzit kishin marrë lajmin, se Prenka asht dorëzu e pritet t’a binin para Pos<strong>të</strong>s. U shihnin grupe<br />
individësh. Dikush në heshtje, e <strong>të</strong> tjerë shakllabana që banin komente. Mbas disa kohe, u panë kamionat. Ato<br />
lëviznin ngadalë, saqë u afruan pak nga pak aty, ku, populli mund t’i shihte shumë mirë “reaksionarët”, që<br />
s’mundën t’i përballonin ushtri<strong>së</strong>.<br />
Ishin pikërisht këto komente, që banin njerëzit servila e katila, që asnjiherë nuk u ngopën me gjakun e<br />
sternipave ilirian. Binte në sy shtati i tyne si lisat e bjeshkëve <strong>të</strong> <strong>Kelmendit</strong>, ku, mes tyne dallohej trupi vigan i<br />
martirit Prenk Cali. Disa fundrrina komunis<strong>të</strong>, filluan t’i pështynin e përbuznin ashtu <strong>të</strong> lidhun. Kjo pamje e<br />
shemtum ma prekte shpirtin. Edhe unë, si kureshtarët, që erdhen duke u shtue rrinim <strong>të</strong> ngrim në heshtje me<br />
keqardhje, që vriste me logjikën e përbuzjes masakruesit e burrit vigan kelmendas, që shikonte se ku po shkonte<br />
qyteti i tyne i dashtun Shkodra, e cila, pretendonte, se ishte qyteti ma i zhvillum në Shqipni…<br />
Grupi i <strong>Prenkë</strong>s, doli në gjyqin komunist. Ai u zhvillua në nji ndërte<strong>së</strong> dyka<strong>të</strong>she, diku në veriperëndim <strong>të</strong><br />
Gjimnazit. Unë ndoqa tri seanca, si dëshmitarë okularë në at se çfarë dëgjova e pash ndaj tij. Në fillim <strong>të</strong><br />
seancës, nuk lejohej me marrë pje<strong>së</strong> shumë popull, mbasi komunis<strong>të</strong>t kërkonin që gjyqi <strong>të</strong> zhvillohej sa ma<br />
shpejt. Prenka, nuk ishte ve<strong>të</strong>m i pushkës, be<strong>së</strong>s, tradi<strong>të</strong>s etj., por edhe nji trim, që me gojën e vet nxirrte fjalë <strong>të</strong><br />
matuna, i qe<strong>të</strong>, që mohonte pa frikë <strong>të</strong> gjithë akuzat e rreshtume kundër tij.<br />
“Unë jam këtu, -u shpreh Prenka- ndër <strong>të</strong> tjera, për me marrë pergjegjësin e luf<strong>të</strong>s kundra partizanve, që u<br />
ba në Kelmend. Dhe <strong>të</strong> drej<strong>të</strong> tje<strong>të</strong>r nuk keni pse më akuzoni. Kam luftue kundra shkjeve, kur deshten me na nda<br />
prej nanës Shqipni dhe kam mbrojt at çka asht e jona. Mundësi ma <strong>të</strong> madhe nuk kam pas. Vërtet jam malcor pa<br />
shkoll, por jam shqiptar. Ju më keni marrë në be<strong>së</strong>, e s’kam nevojë me ju kërkue falje. Unë as Mbretit si kam<br />
kerkue falje, kur m’ka dënue, se isha opozitar…” (Pikolini, f.55)<br />
Por këta, ndonëse përdoren barbarinë komuniste, nuk arri<strong>të</strong>n me tu<strong>të</strong> (friksu) dhe mposh<strong>të</strong> krenarinë e<br />
Malësi<strong>së</strong>. Malësori e pagoi, por kurrë nuk trathtoi truallin e sh<strong>të</strong>pi<strong>së</strong> <strong>së</strong> vet, duke mbrojtur lirinë nga ofensiva<br />
komuniste asokohe.<br />
Me shumë urretje, se nuk mundën <strong>të</strong> kapnin luf<strong>të</strong>tarët nacionalis<strong>të</strong> <strong>të</strong> liri<strong>së</strong>, forcat terroriste partizane: “…<br />
banë nji kërdi <strong>të</strong> zezë, tue torturue deri edhe gra e fëmi. Ata mashkuj apo luf<strong>të</strong>tar, që gjendeshin në sh<strong>të</strong>pi i<br />
arrestonin, u digjnin sh<strong>të</strong>pi<strong>të</strong>, u merrnin pasuninë, ndërsa familjet (e luftarëve në arrati) e tyne i internonin në<br />
krahinat e vendit…<br />
Edhe Prenka, me nji çe<strong>të</strong> luftarësh trima e besnikë, vendosi e u ngujua në nji shpellë, që ishte mjaft e<br />
ilzolueme e i përngjante nji fortese <strong>të</strong> vogël, me nji shpre<strong>së</strong> fare <strong>të</strong> vogël, se mund <strong>të</strong> bante si dikur Kelmendi me<br />
ushtrinë turke, <strong>të</strong> cilët, zinin vende në ndonji luginë ose bregore, duke mos i ndjekur kryengri<strong>të</strong>sit nëpër male.<br />
Nga ana e tje<strong>të</strong>r, Prenka kishte disa djem <strong>të</strong> rinj (simbas tregimeve <strong>të</strong> Don Tomë Lacaj, kujton, se ai, kishte<br />
me vete në shpellë, një djalë <strong>të</strong> ri adolishent në moshën 15 vjeç, <strong>të</strong> quajtur Maç Luca (1930) nga Vukli, që ishte<br />
djalë i ve<strong>të</strong>m (dëshire) në familje, dhe komunis<strong>të</strong>t i kanë thanë atij, se do t’ia falim je<strong>të</strong>n djaloshit <strong>të</strong> ri. Por në<br />
fakt, kur janë dorëzuar, mbas gjyqit <strong>të</strong> zhvilluar në Shkodër, fëmija Maç Luca, dënohet 5 vjet me heqje lirie në<br />
burg…<br />
Ai sot ësh<strong>të</strong> gjallë. Prej vitit 1991, ësh<strong>të</strong> Kryetar i Shoqa<strong>të</strong>s <strong>së</strong> ish-Përndjekurve e <strong>të</strong> Denuarve Politikë <strong>të</strong><br />
Shqipëri<strong>së</strong>, për katundin e Vuklit (Kelmend) në Malësi <strong>të</strong> Madhe, shënimi im K.K.), që nuk donte <strong>të</strong> rrezikohen,<br />
sikur ky <strong>të</strong> bante rezistencë me armë. Prandaj, u kërkoj partizanëve, nëpërmjet Fratit disa kushte:<br />
- Meqë udhëtimi do <strong>të</strong> bahej me ecje në kambë nëpër Kelmend, <strong>të</strong> lejohen <strong>të</strong> kalojnë <strong>të</strong> armatosun;<br />
- Të mos i cënojnë (keqtrajtoj) askush me dorë;<br />
- Gjykata <strong>të</strong> bajnë punën e saj.<br />
Këto kushte komunis<strong>të</strong>t ia premtuen, por si zakonisht nuk i mbaj<strong>të</strong>n. Ata porsa kaluen nji copë rrugë <strong>të</strong><br />
shoqnuem e <strong>të</strong> rrethuem me partizanë, i çarmato<strong>së</strong>n, u lidhën duart, i ulën drejt e në Koplik. Ne e nesre, nadje<br />
herët, i ni<strong>së</strong>n në qytetin e Shkodrës, në <strong>të</strong> ashtequjtunin “Burgu Gjerman”…<br />
Prenka asokohe 73 vjeç, i burgosun në nji dhomë më vete. Kur <strong>të</strong> burgosunit ndryheshin në dhoma, a<strong>të</strong> e<br />
nxirrnin dhe shëtiste i ve<strong>të</strong>m në oborrin e burgut. Ai kishte nji tje<strong>të</strong>r trajtim prej <strong>të</strong> burgosurve <strong>të</strong> tjerë.” (Mali,<br />
f.341)<br />
Prenka, ka qenë i bindur se do ta vrasin, por ësh<strong>të</strong> prerë në be<strong>së</strong> nga komunis<strong>të</strong>t, <strong>të</strong> cilët, i kanë premtuar<br />
në fillim, se do t’ia falin je<strong>të</strong>n fëmijës Maç Lucës. Mbas burgut, i riu kelmendas ësh<strong>të</strong> martuar. Familja e tij<br />
tashmë nuk ësh<strong>të</strong> e shuar... Gjithashtu Prenka, kishte mbas vedit edhe <strong>të</strong> riun hotian martirin e pushkatuar Palokë
Ucin (1925-1945), i cili ishte 20 vjeç, i pamatuar. Ai kishte një mo<strong>të</strong>r Marien (e matuar në Koplik) dhe vëllanë<br />
<strong>Prenkë</strong> Ucin, i cili, jetoi tmerrin e diktaturës komuniste dhe në një moment deshpërimi vret ve<strong>të</strong>n, duke u hedhur<br />
nga kati i spatalit civil <strong>të</strong> Shkodrës…<br />
Më 25 mars 1945, rreth orës 5 <strong>të</strong> mëngjesit, burri i <strong>Kelmendit</strong> <strong>Prenkë</strong> Cali, i lidhur bërryl në bërryl me<br />
brezat e belit <strong>të</strong> Malësi<strong>së</strong>, dhe me duart mbrapa <strong>të</strong> mbërthyer ndër vargoj në drunj, u ndodh para brigadës <strong>së</strong><br />
pushkatimit në Zall <strong>të</strong> Kirit, që ishte kthyer prej kohësh në poligon qitje. 24 Ai nuk u tremb nga vdekja e nuk<br />
pranoi që <strong>të</strong> kthehej me shpinë nga pushka, por me zë <strong>të</strong> for<strong>të</strong> britti. Ai u dha zemër djemve <strong>të</strong> rinj, që po jepnin<br />
je<strong>të</strong>n për te e për Liri. Me gjoks përpara, ky vigan i pamposhtur, u tregoi komunis<strong>të</strong>ve sesi vdes shqiptari.<br />
Ndoshta kjo nuk do <strong>të</strong> dihej kurrë, por për fat aty ësh<strong>të</strong> ndodhur prifti Don Tomë Laca, i cili, u ka bërë<br />
shartet (sakramentet) e fundit mbas pushkatimit… I vetmi, që mungonte nga kufomat e <strong>të</strong> vrarëve a<strong>të</strong> di<strong>të</strong> ishte<br />
poeti Don Ndre Zadeja, i cili, u bajt menjëherë nga Don Tomë Laca (1898-1962) dhe tre seminaris<strong>të</strong> (martiri<br />
Mark Ndoc Çuni (1920-1946) etj.), që e përcollën në varrezat katolike <strong>të</strong> qytetit në Rëmaj.<br />
Mbas këtij akti nga komunis<strong>të</strong>t (që kryenin masakrime me pushkatime), nuk u dhanë më asnjë kufomë e <strong>të</strong><br />
vrarëve dhe as nuk lejuan më që <strong>të</strong> shkoj prifti aty, për t’i bërë shartet e fundit...<br />
A<strong>të</strong> di<strong>të</strong> dhimbjeje, shumë qytetarë shkodranë i kishin mbështetur mbas murit <strong>të</strong> vorreze, ku, binin në sy<br />
trimat malësorë me çakçirë. <strong>Prenkë</strong> Cali, ishte i copëtuar në fytyrë nga breshërija e mitralozave. Ai ishte me<br />
kësulë në njërin sy dhe me cigare në gojë. Edhe pse <strong>të</strong> vdekur, komunis<strong>të</strong>t gjakatarë, nuk ngopeshin me veprën e<br />
tyre <strong>të</strong> posh<strong>të</strong>r e trathtare. Ve<strong>të</strong> pje<strong>së</strong>tarët e togave <strong>të</strong> pushkatimit, kanë filluar <strong>të</strong> flasin e shkruajnë në media me<br />
ose pa pende<strong>së</strong>…<br />
Po a<strong>të</strong> di<strong>të</strong>, më 25 mars 1945, hafijet kasnecë komunis<strong>të</strong>, në muret e Shkodrës ngji<strong>të</strong>n afishe <strong>të</strong> mëdha, <strong>të</strong><br />
cilat, kishin titullin: “Pushkatohen kriminelat e Luf<strong>të</strong>s dhe Armiq<strong>të</strong> e Popullit”, ku, më mbas vijojnë emrat:<br />
1. Prenk Cali<br />
2. Dom Ndre Zadeja<br />
3. Luigj Gjeto Kastrati<br />
4. Ndok Nik Bardhoku<br />
5. Ndrek Loka<br />
6. Arif Selim Hyseni<br />
7. Ded Lulash Smajli<br />
8. Gjok Nikaj<br />
9. Dul Bajrami<br />
10. Mark Luc Gjoni<br />
11. Tom Lek Daka<br />
12. Maliq Bajrami<br />
13. Gjok Nikoll Voci<br />
14. Pje<strong>të</strong>r Ded Gjedashi.<br />
Studiuesi e publicisti Ing. Mërgim Korça, gja<strong>të</strong> hulumtimeve për përgatitjen e dorëshkrimit: “Në përkujtim<br />
<strong>të</strong> Kryengritjes Armatosur <strong>të</strong> Malësi<strong>së</strong> Madhe”, shkruan:<br />
“Si sot e kam parasysh, kur e pruene duer lidhë n’shehët t’Shkodrës kreshnikun Prenk Calin! Ecte<br />
kryenal<strong>të</strong>, me mjekër t’dendun aj, si me kenë fitues. Por shkjau, brateja e partizanve ngjallnjyes, ia kish n’vesh<br />
t’vjerrun trimit inadin. E ndalne mjedis Fushës Çelë, e ulne n’gjuj e nji partizane e ekzaltueme ia rroi mjekrrën<br />
pa lagë atij. Mjes gishtave t’duerve t’mija me t’cillat kishem mlue ftyrën, kureshtja m’bate me e pa si i shkojshin<br />
lo<strong>të</strong>t kreshnikut qi za nuk xirrte dhimbet!<br />
Kjo pamje e mbrame qi kam e prijsit maleve qi pat thye shkje<strong>të</strong> n’luftimet e 1911-ës e <strong>të</strong> 1913-ës. Mbas<br />
kësaj veç kur ndjeva se e kishin denue me vdekje dhe me 25 mars njimij’ e nandëqind’ e ka<strong>të</strong>rdhet’ e pe<strong>së</strong> e<br />
kishin pushkatue Prenk Calin. Ksisoji komunistat shqyptarë e vrane anmikun e betuem <strong>të</strong> shkjaut dhe e hapne<br />
rrugën m’u shkue uji n’mulli t’tyne!”<br />
Por odiseja e <strong>të</strong> ngujuarve në shpellë, nuk do <strong>të</strong> përfundonte me dorëzimin e tyre. Të parët, që u<br />
pushkatuan, ishin:<br />
Dedë Lulash Smajli dhe Dedë Gjon Deda, <strong>të</strong> cilëve, i kishin prerë me parë mishin dhe trupin me sopa<strong>të</strong>.<br />
24<br />
Bep Kuqani, “Homazh për kreshnikun e malëve Prenk Cali”, revista fetaro-kulturore-informative “Jeta Katolike”,<br />
Botues: Kisha Katolike “Zoja e Shkodrës”, Hartsdale, New York, Tetor-Dhjetor 1999, Viti IV, #16, f.17.
Fran Zef Bajraktarit, ia nxorrën sy<strong>të</strong> dhe e varro<strong>së</strong>n <strong>të</strong> gjallë me gurët e malit.<br />
Luc Gjon Bajraktarin, e prenë në qafë me bajone<strong>të</strong> dhe e hodhën në greminë.<br />
Fran Zef Bajraktarin e gropo<strong>së</strong>n <strong>të</strong> gjallë, mbasi i dogjën kullën.<br />
Marash Vat Lumajn, e pushkatuan para popullit <strong>të</strong> Vermoshit, si agjitator kundër bolshevizmit.<br />
Dedë Prekë Nikën, e sollën nga kampi i Tepelenës dhe e pushkatuan pa gjyq, në mes <strong>të</strong> kelmendasve.<br />
Ujk Mark Biku, u pushkatua në mes <strong>të</strong> katundit Brojë, për <strong>të</strong> ngjallur panik.<br />
Nikë Mark Rexhaj, i cili, qëndroi 21 di<strong>të</strong> i varur në burgun e Koplikut, u pushkatua për<strong>së</strong>ri pa gjyq.<br />
Gjelosh Fran Pellumbi, vdiq në burgun e Kavajës nga torturat çnjerëzore, me fjalëte fundit: Posh<strong>të</strong><br />
komunizmi!<br />
Mbas një gjyqi në Shkodër, u dënua me vdekje kreshniku i Vermoshit, plaku 73 vjeçarë <strong>Prenkë</strong> Cali. Ky<br />
gjyq, do <strong>të</strong> dënonte plot 25 ve<strong>të</strong>, nga <strong>të</strong> cilët edhe 4 me burgim <strong>të</strong> përjetshëm, ndërsa <strong>të</strong> tjerët kryesisht me 30<br />
vjet burg. Kështu Kelmendi u përzhit dhe u ndeshkua për<strong>së</strong>ri. (Butka, f.17-18)<br />
Këto janë kelmendasit e Malësia, që kishin <strong>të</strong> ruajtur në gene prej gjeneratave virtytet më <strong>të</strong> mira, si<br />
mikpri<strong>të</strong>s e bujarë, trima sypatrembur e atdhedashës, njerëz <strong>të</strong> be<strong>së</strong>s e fetarë. Ata e donin meshtarin si antarë <strong>të</strong><br />
familjes, duke i besuar fjalën e nderit…<br />
Malësia, humbi 137 bijë <strong>të</strong> saj, trimat e devotshëm në kryengritje. U burgo<strong>së</strong>n 345 burra e u internuan 41<br />
familje <strong>të</strong> shpallura reaksionare. Malësia, u vesh me petkun e zi<strong>së</strong>. Malësorët trima, denbabaden <strong>të</strong> patundur në<br />
trojet e tyre, u shpërngulën në kampet e internimit <strong>të</strong> Tepelenës, <strong>të</strong> Kavajës, <strong>të</strong> Vloçishtit, në burgjet e kampet e<br />
punës, më çnjerëzore që ka njohur historia. (Butka, f.21)<br />
Në momentin, që do ta ekzekutonin heroin legjendar <strong>të</strong> kufijve shqiptarë toga e zezë e pushkatimit<br />
komunist, kërkojnë që <strong>të</strong> dënuarit me pushkatim <strong>të</strong> kthehen mbrapa (me shpinë) dhe t’ua mbyllin sy<strong>të</strong>. Por<br />
<strong>Prenkë</strong> Cali, në mënyrë kategorike kundërshton, duke thënë fjalët:<br />
“ - Nuk shkohet n’Parajs me shpin dhe me sy t’mbyllun” dhe siç ishte duarlidhur, ngrehi kryet lart, tregoi<br />
gjoksin, e zbuluar nga këmisha e grisur e u tha:<br />
“ - Kështu vdes shqiptari”.<br />
Para se <strong>të</strong> rrëzohej, ai trup si një lis, nga plumbat e shqiptarëve <strong>të</strong> armiqve <strong>të</strong> nacionit <strong>të</strong> vet, zëri i<br />
fuqishëm i malësorit <strong>të</strong> bjeshkëve, ushtroi si jehona e luginave:<br />
“ - Rrnoft Shqipnia! Rrnoft populli shqiptar! Heret a vonë Shqipnia do <strong>të</strong> fitojë.” (Lajçaj, f.70)<br />
Për meritat e mëdha <strong>të</strong> padiskutueshme Presidenti i Republikës <strong>së</strong> Shqipëri<strong>së</strong> Dr. Sali Berisha, më 25<br />
qershor 1993, <strong>Prenkë</strong> Calin e dekoron me dekret #569 me medaljen “Martiri i Demokraci<strong>së</strong>”, duke nderuar dhe<br />
respektuar me veneracion <strong>të</strong> gjithë Malësinë e Madhe. Më 15 qershor 2000, në lagjen “Skanderbeg” <strong>të</strong> qytetit<br />
Shkodër, përurohet vendosja e monumentit <strong>të</strong> <strong>Prenkë</strong> Calit. Projekti dhe realizmi i shtatores, u bë prej skulptorit<br />
<strong>të</strong> njohur shqiptar Muntaz Dhramit.<br />
Do <strong>të</strong> pëlqente, që në shenjë nderimi dhe respekti, për gjakun e derdhur nga martirët nacionalis<strong>të</strong> në<br />
Shqipëri e Kosovë, <strong>të</strong> shënoj fragmente <strong>të</strong> poezi<strong>së</strong> “LIRIA” (1937) <strong>të</strong> personalitetit <strong>të</strong> shquar e poetit brilant <strong>të</strong><br />
nacionit Don Ndre Mjedja (1866-1937) 25 . E, mos i harroni këto vargje, …jo, kurrë mos i harroni!…<br />
O Shqype, o zogj<strong>të</strong> e malëvet, kallxoni<br />
A shndri<strong>të</strong> rreze lirije mbi ato maje?<br />
Mbi bjeshkë <strong>të</strong> thepisuna e nd’ograjë<br />
Ku del gurra e gjimon përmallshëm kroni?<br />
A keni ndie ndokund kah fluturoni<br />
Nëpër shkrepa me ushtue kangën e saj…<br />
U kputne hekrat, e lirim malcori,<br />
25<br />
Don Ndre Mjedja, u lind e mbylli sy<strong>të</strong> në Shkodër. Vëllai i tij, Imzot Lazër Mjedjen, shërbeu në Ipeshkvinë Shkup-<br />
Prizren, me rezidencë në kryeqytetin historik <strong>të</strong> Shqipëri<strong>së</strong> etnike-Prizren. Poeti Mjedja, si i ri me intelekt <strong>të</strong> zhvilluar, i<br />
talentuarv e studioz, <strong>të</strong>rhoqi vemendjen e Kuvendit <strong>të</strong> Jezuitve në qytetin e lindjes, <strong>të</strong> cilët e ndihmuan <strong>të</strong> bëhet meshtar.<br />
Ai vijoi studimet fetare e filozofike në Spanjë, Itali e Poloni. Që në periudhën e studimeve, Mjedja i ri shkroi vjershat e<br />
para. Poemthi “Vaji i bylbylit” (1881), poemtin “Liria” (1937), “Lissus”, “Scodra” (e papërfunduar). Ai e kaloi je<strong>të</strong>n e tij<br />
si famullitar në krahinat e Shkodrës, sidomos në katundin Kukël, ku u vendos më 1906-1907. Aty krijoi poemën “Abdrra<br />
e je<strong>të</strong>s”. Ai dallohet për lirizmin e tij, stilistikën e vargut dhe forcën përçuse <strong>të</strong> mesazhit. Për më shumë për je<strong>të</strong>n dhe<br />
veprën kolosale <strong>të</strong> përsonalitetit <strong>të</strong> madh shqiptar, shih ciklin e plo<strong>të</strong> <strong>të</strong> monografi<strong>së</strong> shumëplanëshe: Mjedja I-VII, nga<br />
studiuesi Dr. Mentor Quku.
Lirim deti kumbon e ja sjellë bregut;<br />
Lirim përgjigjen qysh kah Labradori<br />
E Virgjin’ja e New York – u, syni i tregut.<br />
Të lum<strong>të</strong>, o Ëashington! U zhvillat qielli…<br />
E ndjeu toka nja<strong>të</strong> shend e u gëzue si fëmija<br />
Që i qeshet lokes kur ja rreshë krahnorit;…<br />
Lirin’ e keni ju! Na hekra kemi.<br />
Na terr e niegull deri në ditt ma <strong>të</strong> vona;<br />
Na pa emën kërkund, pa Atdhe; na jemi<br />
Sherbtorët e <strong>të</strong> huejve nëpër vende tona.<br />
Porsi berre qi bleu mishtari vemi<br />
Mbas shkopit, <strong>të</strong> kalamenduna, ku s’dona…<br />
Frymë <strong>të</strong> re tui shprazun për gjithkahna, hija<br />
E Skanderbegut. Qe ndër djepa rrisin<br />
Nanat e Hotit djelmënin ushtore,<br />
E idhnim n’anmikun nëpër gji ju qisin.<br />
E nalt ndër maje, bukuri mbretnore,<br />
Hapi flatrat e mnershme qi përshndrisin,<br />
Me thoj t’harkuem Shqypja Arbënore.<br />
albemigrant.com | Tribuna Shqiptare | Kosova | Lajme/News|