Pokaż treść! - Biblioteka Multimedialna Teatrnn.pl

łych i jędrnych chłopaków, chętnych bodaj
w każdej chwili do przysłowiowej bitki i wypitki.
— Tylko czy aby twego wuja nie skrzywdzimy
zbytnio, bo co do mnie, to czuję, że
zjadłbym pieczonego byka, pozostawiając nieznaczne
resztki — zapytał z wyraźną troską
o najbliższą przyszłość przysadzisty blondyn
o pełnych wargach, którego nazywaliśmy
„głodnym Franiem", a którego uradziliśmy zabrać
ze sobą ze względu na entuzjastyczny
stosunek do spraw spożycia.
— Przyda się — powiedział mój przyjaciel
— pan na Kochaniu nie lubi ludzi wstrzemięźliwych!
—
— Czy zaraz na wstępie podadzą ci pieczonego
byka za to ręczyć nie mogę, ale jagnię
na przekąskę znajdzie się na pewno! —
„Głodny Franuś" popatrzył na mówiącego
tak, jakby chciał w jego oczach znaleźć porękę
wypowiedzianych słów, po czym chrząknął
i cmoknął w sposób najwyraźniej upewniający
samego siebie, że wszystko jest w porządku.
Słońce wyciskało z człowieka ostatnie rezerwy
wilgoci, toteż marzyłem o chwili, gdy
będę mógł wypić bodaj jedną szklankę wody.
Rozpalone powietrze drgało i nad pożółkłymi
łanami zbóż układało się w przezroczyste ale
dostrzegalne pasma i kłęby. Po godzinnej jeź :
dzie nagle ukazała się bujna kępa drzew,,
spływająca w szeroki wąwóz, a wśród niej
zamajaczyły zabudowania. Dobijaliśmy do
portu naszych pragnień, w którym „głodny
Franio" widział swego „pieczonego byka",
a. ja tęgie naczynie chłodnego, ożywczego
płynu.
U podjazdu ujrzałem sylwetkę mężczyzny
średniego wzrostu, dość znacznej, aczkolwiek
równomiernej tuszy, rumianego, z dziecinnie
łagodnymi oczami jakby figlarnie spozierającymi
spod wypłowiałych gęstych brwi. Krótko
przystrzyżone włosy i ręce opuszczone
nieruchomo nadawały jego figurze jakiś wojskowy
pozór. Tak czasem wyglądają emerytowani
oficerowie wyższej rangi.
Ale wrażenia te prysły w chwili, gdy powóz
zatrzymał się i piątka nasza wysiadła
a raczej wyskoczyła zeń.
Stojący dotąd prawie nieruchomo mężczyzna
zawołał cienkim z lekka piskliwym głosem,
poklepując się przy tym po bokach:
— A witam, witam kochanych gości, widzę
(tu zwrócił się do siostrzeńca) Tadziu kochany,
że przywiozłeś mi chwackich kawalerów!
I podbiegłszy do nas zaczął każdemu z manifestacyjną
serdecznością ściskać ręce.
— Proszę, proszę — otworzył szeroko wejście
zapraszając do wnętrza. — O, tu jest pokój
gościnny — ręką wskazał na półotwarte
drzwi — wszystko przygotowane: woda, mydło,
szczotki. Zapewne zechcą panowie pozbyć
się kurzu po podróży! —
Czując, że pragnienie doskwiera mi bardzo
silnie, zwróciłem się do niego i poprosiłem
o szklankę wody.
— Przepraszam, że tak od razu na wstępie,
ale naprawdę nie mogę już wytrzymać —
usprawiedliwiałem swą prośbę.
— Ależ drogi poruczniku — zawołał —
świetnie rozumiem, w tej chwili każę podać!
— Mówiąc to wziął mnie pod rękę i wprowadził
do sąsiedniego saloniku.
— Zaraz będzie woda i ugasimy pragnienie!
—
Wybiegł drzwiami prowadzącymi w głąb
mieszkania, pozostawiając mnie samego. Usiadłem
na stylowej kozetce i zacząłem przypatrywać
się meblom i obrazom, wiszącym na
ścianach. Trwało to krótko. Drzwi, za którymi
znikł gospodarz, otworzyły się skrzypiąc
z lekka i ukazał się w nich lokaj w liberii, popychając
przed sobą serwantkę na kółkach:
na górze widniały kryształowe pękate karafki,
ciemne gąsiorki i szklanki, a na dole półmiseczki
z zakąskami. Zatrzymawszy się
przede mną dostojnie się skłonił i nic nie mówiąc
ujął zgrabnie kryształową butlę, chcąc
napełnić szklankę.
-— Przepraszam, ale to pomyłka, prosiłem
o szklankę zwykłej wody. —
Lokaj zatrzymał swą rękę i spojrzał nieporadnie.
W tym momencie do salonu wszedł
gospodarz i widząc wahanie lokaja wziął z jego
rąk karafkę i pochylił ją nad' stojącym
najbliżej mnie pękatym kryształem. Powstrzymałem
jego rękę w chwili, gdy szybkim ruchem
zaczął napełniać pucharek a ciemnobrązowy
płyn zabulgotał obiecująco.
— Przepraszam, że tyle zamieszania robię
swą osobą, ale proszę o wodę, zwykłą wodę
— zaakcentowałem ostatnie słowa.
Chwilę trwała cisza.
26.