program rolnośrodowiskowy 2007−2013 - Baltic Green Belt

Merynos odmiany barwnej powstał w latach 80−tych XX wieku.
Owca ta dostarcza nietypowej, kolorowej cienkiej wełny oraz skór dla pro−
dukcji naturalnych, ekologicznych wyrobów użytkowych i ozdobnych, ale
także dobrych jagniąt rzeźnych.
Umaszczenie runa jest najczęściej czarne, przy czym u prawie wszyst−
kich osobników występują różnej wielkości białe plamy na głowie, na koń−
cu ogona lub w postaci tzw. skarpetek na kończynach i rzadziej na tuło−
wiu, szyi i podgardlu.
Ze względu na sposób rozmieszczenia barwnych plam, wyodrębnia się
następujące typy umaszczenia: muflon, jednolicie barwny, borsuczy wy−
gląd, muflon−borsuczy wygląd.
Owca uhruska to rodzima odmiana wytworzona w rejonie środkowo−
wschodniej Polski, poprzez skrzyżowanie maciorek rasy merynos, pocho−
dzących z rejonu poznańskiegi i krzyżówkowych z Borowiny i powiatu
łomżyńskiego z trykiem rasy Leine oraz trykami rasy Kent. Powstałe owce
nizinne odmiany uhruskiej charakteryzują się znakomitym przystosowa−
niem do warunków środkowo−wschodniej Polski, dobrym wykorzystaniem
pasz gospodarskich i pastwisk, a ponadto dobrze znoszą chów alkierzowy.
Wełna pochodząca od owiec uhruskich jest średnio gruba i dobrej jakości,
natomiast jagnięta rzeźne posiadają stosunkowo dobre cechy mięsne i mają
dobre przyrosty w młodym wieku.
Owca wielkopolska powstała poprzez skrzyżowanie pierwotnej białej
świniarki i świniarki uszlachetnionej z owcą wschodniofryzyjską, meryno−
sem typu mięsnego i beriszonem (tzw. owca leszczyńska). W krzyżowaniu
twórczym wykorzystano także merynosa polskiego i rasy Kent, a celem
krzyżowania było wyhodowanie owcy o dwukierunkowym, mięsno−wełni−
stym użytkowaniu. Oprócz wysokiej jakości wełny krzyżówkowej, owcę
wielkopolską charakteryzuje także dobre tempo wzrostu i zdolność wyko−
rzystania paszy w tuczu, mniejsze, w porównaniu z merynosem, wymaga−
nia środowiskowe dotyczące żywienia i warunków utrzymania, odporność
na motylicę i przydatność do chowu w małych stadach.
Owca żelaźnieńska wywodzi się od prymitywnych owiec łowickich,
wśród których wyodrębniono dwie grupy. Jedna z grup została najpierw
skrzyżowana z merynosem polskim, a następnie powstałe mieszańce
skrzyżowano z owcą długowełnistą rasy Leicester, natomiast druga grupa,
charakteryzująca się wyraźnym dolewem krwi merynosa, od razu została
skrzyżowana z rasą Leicester. Mieszańce obu grup zostały połączone ze
sobą, w wyniku czego powstała owca o jednolitej, średnio grubej wełnie,
przystosowana do warunków gleb kompleksu żytnio−ziemniaczanego.
Owca korideil (corriedale) powstała poprzez skrzyżowanie maciorek
merynosa polskiego, wywodzących się z bardziej wełnistych stad, z tryka−
mi rasy Lincoln i odwrotnie – maciorek rasy Lincoln z trykami merynosa.
67