program rolnośrodowiskowy 2007−2013 - Baltic Green Belt

Szuwar
wielkoturzycowy
»raz na 5 lat dopuszcza się skoszenie całej powierzchni,
»usunięcie lub złożenie w stogi zebranej biomasy w ciągu 2 tygodni od
pokosu, przy czym w uzasadnionych przypadkach (intensywne, dłu−
gofalowe opady, podtopienia, powódź) termin ten może ulec wydłu−
żeniu,
»zakaz koszenia okrężnego od zewnątrz do środka koszonej po−
wierzchni,
»dopuszcza się wypas przy maksymalnej obsadzie 0,2 DJP i obciążeniu
2,5 t (5 DJP) w terminie do 15 października, przy czym na terenach
zalewowych wypas można wprowadzić nie wcześniej niż 2 tygodnie
po ustąpieniu wód,
»całkowity zakaz nawożenia.
7.4.4 Łąki trzęślicowe i selernicowe
Łąki trzęślicowe charakteryzują się niezwykle bogatym składem gatun−
kowym późno kwitnących roślin kwiatowych. Występują najczęściej na
siedliskach zasilanych wodami gruntowymi – na grądach podmokłych
(podłoże gliniaste) lub na nieznacznie odwodnionych torfowiskach (biela−
wy podtopione, łąki pobagienne właściwe). Oprócz dużego zróżnicowania
gatunków roślin, stanowią także siedlisko chronionych gatunków motyli.
Łąki selernicowe składem gatunkowym zbliżone są do łąk trzęślico−
wych, występują jednak przede wszystkim na glebach madowych w doli−
nach dużych rzek.
Tradycyjne użytkowanie polegało na systematycznym jesiennym koszeniu.
Zbiorowiska roślinne kwalifikujące łąkę do wariantu: zbiorowiska
związków Molinion caeruleae (łąki trzęślicowe) i Cnidion dubii (łąki se−
lernicowe) oraz nawiązujące do nich zbiorowiska, na których udokumento−
wana zostanie obecność gatunków identyfikujących, znajdujące się na ty−
pach siedlisk określonych według klasyfikacji Natura 2000 jako zmienno−
wilgotne łąki trzęślicowe (6410) oraz łąki selernicowe (6440).
35