wojsk lÄ dowych - Polska Zbrojna

Uzyskanie trwałości
Zakładka: Magazyn/Wydawnictwa Specjalistyczne
na portalu: www.polska-zbrojna.pl
SZKOLENIE
obrony związku taktycznego (oddziału). Jest to
tym istotniejsze, że obecnie zagrożenie desantem
morskim przeciwnika jest możliwe prawie
na całej długości morskiej granicy. Obrońca
musi być zatem przygotowany na taką ewentualność.
Podstawowym dylematem jest ustalenie,
jak ugrupować siły i środki oraz gdzie podjąć
rozstrzygającą walkę z desantem morskim.
Ważna jest również odpowiedź na pytanie, czy
uczynić to bezpośrednio na plaży, czy w głębi
lądu. Jeśli dodamy do tego skalę zagrożenia
wynikającą z możliwości wysadzenia desantów
powietrznych w głębi obrony, dopiero wówczas
rysuje się realny obraz specyfiki działań prowadzonych
na wybrzeżu.
Stosunkowo szeroki pas obrony związku taktycznego
(oddziału), jaki przewiduje się
w obronie wybrzeża, rzutuje bezpośrednio na
ugrupowanie bojowe. By realna była obrona
więcej niż jednego odcinka lądowania desantu
przeciwnika, celowe jest planowanie podwójnej
liczby odwodów. Ze względu na niewielką liczbę
specjalistycznych pododdziałów rolę odwodów
mogą odgrywać pododdziały ogólnowojskowe.
Nawet mniejsze liczebnie siły, ale będące
w stanie podjąć walkę z desantem
przeciwnika, mogą okazać się bardzo skuteczne.
Część artylerii organicznej i przydzielonej
rozlokowuje się w głębi lądu w gotowości do
szybkiego zajęcia stanowisk ogniowych z chwilą
ustalenia rejonu lądowania desantu. Odwody
przeciwdesantowe rozmieszcza się w prawdopodobnych
rejonach lądowania desantów powietrznych,
które – jak wskazują doświadczenia
wojenne – są nieodłącznym elementem każdej
morskiej operacji desantowej.
Warunki panujące na wybrzeżu oraz charakter
przewidywanych działań nie pozostają bez wpływu
na organizację systemu ognia. By sprostać
czekającym zadaniom, powinien być on trwały
i elastyczny oraz gwarantować szybkie ześrodkowanie
ognia na określonym rejonie morza lub linii
brzegowej, umożliwiając zwalczanie desantu
na maksymalnym zasięgu posiadanych i wspierających
środków ogniowych.
W obronie wybrzeża rozpoznanie, rażenie
ogniowe oraz oddziaływanie elektroniczne
planuje się wspólnie z marynarką wojenną
i lotnictwem. Możliwość podjęcia skutecznej
walki z desantem przeciwnika już na podejściach
do wód terytorialnych daje gwarancję
osłabienia jego siły uderzeniowej. Może to
spowodować, że zaniecha on desantowania na
danym kierunku.
Do ważniejszych właściwości wynikających
ze specyfiki terenu trzeba zaliczyć rozbudowę
inżynieryjną nadbrzeżnego pasa oraz wód do
niego przyległych. Chodzi o tworzenie zapór
przeciwdesantowych zarówno na morzu, jak
i w portach czy bazach morskich. Mogą one
w znacznym stopniu utrudnić desantowanie sił
przeciwnika.
W czasie organizowania zabezpieczenia inżynieryjnego
dowódca związku taktycznego
(oddziału) powinien określić:
– cel zabezpieczenia inżynieryjnego;
– zakres, kolejność i terminy rozbudowy fortyfikacyjnej
rejonów i pozycji zajmowanych
przez wojska oraz rejonów rozwijania stanowisk
dowodzenia;
– główne kierunki, rubieże i rejony, które należy
osłonić zaporami, oraz obiekty, które powinno
się zniszczyć lub przygotować do zniszczenia;
– liczbę, miejsca i terminy oraz sposoby wykonania
i oznakowania przejść w zaporach inżynieryjnych;
– drogi marszu, które należy przygotować
i utrzymywać w pasie (rejonie) związku taktycznego
(oddziału);
– sposób i kolejność przepuszczania wojsk
przez odcinki trudne do przejścia;
– miejsce urządzenia i rodzaje przepraw
przez przeszkody wodne oraz terminy ich gotowości;
– sposób i kolejność wykorzystania oddziałów
i pododdziałów inżynieryjnych.
Wsparcie inżynieryjne
W obronie wybrzeża główny wysiłek skupia
się na realizacji przedsięwzięć pełnej rozbudowy
inżynieryjnej odcinków (rejonów) dogodnych
do wysadzenia desantów. Na pozostałych
kierunkach, zgodnie z decyzją dowódcy oraz
posiadanymi siłami i środkami, organizuje się
obserwację, ustawia zapory inżynieryjne oraz
2012/03
przegląd wojsk lądowych
35