1982_Glos_nadpopradzia_5-6_2009.pdf

Str. 6
Życie Gminy
Maj - Czerwiec 2009
„My” – i reszta
Chociaż na poprzedniejstronie
znajdujecie Państwo
impresje na tle sesji z 29
kwietnia, tutaj zamierzam
skomentować jedno z wyznań,
które się wyrwało pod
koniec tej sesji radnemu Smydzie,
rozdrażnionemu tym, że
nie wszystko poszło po jego –
a raczej po Ich – myśli.
Gdy siedmiu radnych (tak!
tak!) opuściło salę obrad w proteście
przeciwko niepoważnemu
ich (i moim) zdaniem postępowaniu
radnej Barbary Schuster,
zabrakło kworum do przeprowadzenia
wyborów. Tryumfalny
powrót radnej Schuster na wypieszczone
przez nią stanowisko
przewodniczącej rady Gminy
nie mógł się odbyć.
I wtedy radny Smyda (Kokuszka)
powiedział: „będziemy
się odpłacać pięknym za
nadobne. Na następnej sesji
MY wyjdziemy.”
To ważne wyznanie. Dotychczas
„grupa Leśniakowej” nie
przyznawała się – mimo oczywistych
dowodów – do tego, że
stanowi zwarty oddział gwardii.
To tylko przypadkowo wszystkie
głosowania, w których szło
o interes, spajający grupę, wypadały
jednakowo. Ot, rozum
został równo rozdzielony między
radnych: Smydę, Kluskę,
Schuster i paru innych. Jedni
uważają, że miarka rozumu była
duża, inni – że niekoniecznie.
Jest też ten lub ów z grupy, który
wyznaje: „ja wiem, że to bez
sensu, ale muszę głosować razem
z nimi”. Cóż, skoro musi…
można tylko współczuć.
A więc jest w Piwnicznej
partia, z mózgiem na emigracji,
która się nie zarejestrowała
przed wyborami. Nazwa
partii anemiczna: MY. Może
to skrót? Zastanówmy się,
od czego. Zresztą, nie wiem.
Jak zrobię wywiad z radnym
Smydą, to się dowiem.
Przy jakiej „okazji” MY wyjdą
z sali? Czy przy głosowaniu
nad remontem drogi? nad
dołożeniem strażakom do remontu
remizy? nad nową salą
widowiskową? A może – nad
Honorowym Obywatelstwem
Piwnicznej dla Zbawcy Suchej
Doliny? Albo po prostu
wyjdą tak, jak wyszła jednymi
drzwiami Barbara Schuster, by
zaraz wrócić przez kuchnię?
Jako Główna Kucharka?
Wniosek o zlitowanie się nad
radną Schuster zgłosił… kto?
Radny Smyda. Według niego
była nadzwyczaj dobrą przewodniczącą.
Ciekawe tylko, że
ile razy radny Rusiniak pogubi
się w prowadzeniu obrad, to
zwraca się o pomoc do radnego
Korusa, nie do Głównej Kucharki.
Wie, bestyja, co robi.
I w ogóle, choć radny Rusiniak
(zwany w kuluarach Bronusiem)
nie ma dziś łatwego życia,
chociaż należy do partii MY,
nie mogę się oprzeć odruchowi
sympatii wobec niego. Ktoś mi
poradził, żeby „Głos Nadpopradzia”
wybrał go Człowiekiem
Roku. Może się to wydarzy.
Jeśli nie zauważyć, że – pewnie
zakochany – udzielił pięć
razy głosu inwestorowi Kostuchowi
podczas obrad, na
których w ogóle takie osoby
nie powinny się wypowiadać
(jest na to miejsce podczas
prac komisji), jeśli… jeśli…
to czemu nie?
Obywatel Kostuch podczas
piątego wykładu też wypowiedział
oryginalną tezę.
Stwierdził bowiem, że interes
gminy jest zawsze w świecie
zbieżny z interesem inwestorów.
Jest to teza tak dalece
świeża, że czeka nas pewnie
Nobel z ekonomii dla Polaka.
A raczej czekałby, gdyby to
była teza prawdziwa.
Znam jednak paru inwestorów,
na których gmina czy
kraj nie wychodziły dobrze.
Na przykład car rosyjski zainwestował
w Warszawie w
budowę Cytadeli. Niby obiekt
solidny, nawet obecnie mamy
w nim muzeum, ale… Albo
wyobraźmy sobie inwestora,
który zakupi ziemię, by na niej
składować trujące materiały
chemiczne. Może też być inwestor,
który postawi u nas hotel
dla ma�i rosyjskiej, a jakże, z
kasynem gry, z panienkami do
wynajęcia… (Panienki będą z
importu, bo góralki cnotliwe.)
Czym się różnią ci inwestorzy,
których wymieniłem, od
innych? Ano tym, że ci inni
bardzo chcą nam pomóc. Nie
sobie. Nam. Nie myślą o zysku
dla siebie. Dlatego Jacek
Kostuch tak dba, żeby Gmina
nie miała żadnych procesów.
Troszczy się do tego stopnia,
że nie wiadomo, czy nie powinniśmy
go wybrać Człowiekiem
Roku numer 2. Zaraz
za radnym Rusiniakiem, a
przed radnym Smydą.
Także partia MY nie sypia
po nocach i martwi się o
wszystko. Prezes „Piwniczanki”
się nie martwi o źródła
wody mineralnej, a partia MY
się martwi. Prezes (podobno)
powiedział do gazety jakoś
tak: niech sobie pogadają…
Przestałem się martwić.
A z tymi gazetami to w ogóle
jest śmiesznie. Któryś dziennik
zacytował wypowiedź radnej
Schuster zaraz po jej zejściu ze
stołka, a tu się okazuje, że radna
żadnej wypowiedzi nie udzielała,
a jak udzielała, to nie autoryzowała,
a jak nawet autoryzowała,
to i tak nie czyta gazet.
Poza „Gazetą Wyborczą”. Tu mi
zresztą zaimponowała, bo przyznawanie
się do „Wyborczej” w
Sądeckiem nie jest popularne.
Ale, droga partio MY! Zaprenumerujcie-ż
swojej GK (Głównej
Kucharce) jakowąś gazetę
lokalną, bo na „Wyborczej” daleko
nie ujedzie. Albo przynajmniej
skserujcie jej wywiady,
bo na razie tłumaczy się, że nie
prostowała informacji nieprawdziwej,
gdyż ta nieprawdziwa
informacja stawia ją w dobrym
świetle. Naprawdę coś w tym
rodzaju palnęła. Litości!
Droga partio MY! Poszukajcie
dobrze między sobą.
To nie ma już wśród was nikogo,
kto umie czytać gazety
lokalne? Zagłosujecie znów
na GK, która nawet nie wie, w
której komisji chce pracować?
Nie wie, bo nie chce w żadnej.
Polubiła pleść swoją nitkę z
baraniej wełny na wyższym
stołku. Drugi koniec nitki
gubi się pod stołem.
A taki radny Kluska? Przecież
to nadzieja demokracji.
Bronusia na przewodniczącego
(wesprze się Korusem
w potrzebie), a młodego na
wice! Będzie wesoło, skoro nie
ma szans, żeby było mądrze.
Witold Kaliński
PS. Pojawia się pytanie, czy te
osoby, które wyszły: radni: Frączek,
Tomasz Izworski, Keklak, Korus,
Maria Piwowar, Beata Polakiewicz
– też stanowią jakąś drugą „partię”.
Moim zdaniem, z nimi jest nieco
inaczej. Po pierwsze, wiele razy głosowali
niejednolicie. Po drugie, gdy
wychodzili, widać było, że niektórzy
z nich byli zaskoczeni rozwojem sytuacji
i dopiero w trakcie biegu zdarzeń
zorientowali się, że wyjście jest
formą wyrażenia opinii.
Z rozmowy z dwoma z nich wiedziałem,
że po zgłoszeniu kandydatury
Barbary Schuster wyjdą, ale w
tej samej rozmowie podkreślali, że
każdy powinien zrobić, jak uważa.
Nie spodziewali się ostatecznego
efektu, raczej liczyli się z wyborem
nowej, ale wysłużonej przewodniczącej
już podczas tej sesji.
Nie słyszałem też, by któryś groził
zaimkiem „My”.
A co najważniejsze, gdy uzasadniali
(w trakcie wielu sesji) swoje stanowisko,
na ogół umieli to zrobić. Nie
zawsze zrobiłbym (czy pomyślał) to
samo, ale za ich wyborami stały czytelne
racje. Nie szli, jak to się mówi,
„w zaparte”. Nie obowiązuje ich dyscyplina
partyjna. O ile wiem, łączy
ich przekonanie, że znacznie nadszarpniętą
rangę przewodniczącego
rady mógłby – powoli – odbudować
Andrzej Korus. Lub Beata Polakiewicz.
Lub…
I warto zwrócić uwagę na to, że
gdyby zgłoszona została inna osoba
spośród Partii MY, wzięliby udział w
głosowaniu, choć pewnie bez entuzjazmu.
(wik)