1982_Glos_nadpopradzia_5-6_2009.pdf

Str. 28
Wesołe - Niewiesołe
Maj - Czerwiec 2009
Tło – oraz szkic obrazu
Pisząc swoje dwa słowa, nie
mogłem wykluczyć, że wywołają
one erupcję oskarżeń ze strony
Pani Redaktor Barbary Paluchowej
(„Znad Popradu” nr 4, kwiecień
2009). Pewnie to i lepiej, ponieważ
„propaganda szeptana”
nie jest w moim stylu.
Jestem zwolennikiem jasnego
powiedzenia, co różni zasłużoną
artystkę totalną i mnie. Zacznę
od wypowiedzenia paru zasad,
by następnie przejść do odrobiny
(niedawnej) historii.
Te zasady są takie:
�� gazeta nie może być �nansowana
przez władze, bo staje się
trybuną władzy, uprawianą za
pieniądze społeczne. To bezprawne
i niewłaściwe. Opinię
tę podzielają liczni moi kompetentni
rozmówcy spośród
prawników, twórców idei samorządowej
Polski oraz Rada
Etyki Mediów,
�� umowa cywilnoprawna samorządu
z redaktorem „odpowiedzialnym
i niezależnym”
jest formą korupcjogenną,
zapewne korzystną dla redaktora,
ale i dla władzy, jeśli ma
wyborców za durniów,
�� słyszymy oto, że ceny reklam
nie wzrosły. Nie musiały, bo
za papier płaci Gmina. Jest to
zatem oczywisty przykład nieuczciwej
konkurencji.
Odrobina historii.
„Znad Popradu” zaczęło się
ukazywać w wolnej od niedawna
Polsce. Przez lata było najlepszym,
co mogło na tym polu
spotkać społeczność Piwnicznej.
Był to czas, gdy wszyscy uczyliśmy
się na nowo. Nauka trwa;
nie wszyscy patrzą wstecz.
Kon�ikt wybuchł, gdy do władzy
doszły osoby nie tylko oderwane
od wiedzy o społeczności
lokalnej, ale też gotowe skorzystać
w pełni z tego, że są wydawcami
gazety (były nimi!) Przejęty
przez wiceburmistrza Alota tytuł
nie zdążył rozwinąć skrzydeł,
choć szata gra�czna wyraźnie się
poprawiła.
Nic więc dziwnego, że społeczeństwo
zareagowało spontanicznym
poparciem dla pomysłu
wydawania gazety niezależnej.
Pomysł ten urodził się bodaj
pomiędzy dwoma osobami z
dotychczasowej redakcji a niżej
podpisanym, ale nie nabrałby
ciała, gdyby nie został wsparty
przez dziesiątek zacnych obywateli.
Pod koniec grudnia 2007 r.
ukazał się „zerowy” numer „Głosu
Nadpopradzia”. Potem były
cztery kolejne numery. Myślę, że
red. Paluchowa lepiej ode mnie
wie, w jakich warunkach wydawane,
gdyż ja się koncentrowałem
na zawartości merytorycznej
nowego pisma.
Gdy ukazywał się pierwszy numer
„Głosu…”, nic nie zapowiadało
ani wdrożenia referendum,
ani tym bardziej jego wygrania
przez referendarzy. Jeszcze w
dniu referendum, w maju, nie
było większych nadziei na jego
wygranie. Skąd słowa p. red.
Paluchowej, że „Znad Popradu”
miało przestać istnieć, doprawdy
nie wiem. Myślę, że to projekcja
jej lęków, jeśli nie urojeń. Przecież
gazetę nie sztuka wydawać
(trudniej redagować). Warto też
zważyć, że to pp. Leśniakowa i
Alot mogli zamknąć miesięcznik
„Znad Popradu”, czego przecież
nie zrobili. To oni więc zapewnili
ciągłość wydawania gazety
mimo pustych półek redakcyjnych.
Powrót do zmniejszonego
formatu i dawnej winiety tego
epizodu nie zatrze. Dlaczego
miałby zatrzeć?
Jak pokazał dalszy bieg zdarzeń,
oczekiwania red. Paluchowej
i moje były jednak rozbieżne.
Ona chciała jedynie odzyskać
utraconą pozycję, ja stopniowo
uprzytamniałem sobie, że trzeba
redagować NOWY MIESIĘCZ-
NIK w zmieniającym się świecie
– W NOWY SPOSÓB. Stąd
nie tylko inny tytuł, rezygnacja
z anonimowych rubryk, ale też
zmiana liternictwa i estetyki
okładki, przy biernym początkowo
oporze red. Paluchowej.
Gazetę łamała p. Paluchowa na
swoim komputerze, ale z narastającą
niechęcią i, powiedzmy
otwarcie, widoczną już w majowym
numerze niestarannością.
Wobec przesuwania się aktywności
społeczeństwa na dzia-
łalność ściśle polityczną (referendum)
– stało się niemożliwe
bazowanie na dotychczasowym
entuzjazmie. O wydawanie
obywatelskiej gazety zaczęło w
kwietniu ubiegać się Towarzystwo
Rozwoju Piwnicznej. Po raz
pierwszy pojawił się niezależny
wydawca. W maju wystąpiliśmy
o rejestrację sądową, na którą
zwykle czeka się miesiąc. Od
numeru czerwcowego wydawcą
zostało Towarzystwo Rozwoju
Piwnicznej.
Poczynając też od numeru
czerwcowego, doprowadziłem
do zmiany trybu łamania gazety,
zmiany drukarni, zmiany
winiety tytułowej, wprowadzenia
działów pisma, spisu treści,
obszernej stopki redakcyjnej. W
lipcu p. Paluchowa wycofała się
ze składu redakcji. Dodam od
razu, że z żalem rozstawaliśmy
się z p. Redaktor, aczkolwiek
było już jasne, że nasze wyobrażenia
o periodyku nie są do pogodzenia,
skoro my – zostający
plus osoby, które dochodziły do
składu redakcji – chcemy redagować
pismo, odpowiadające
nowym potrzebom, a nie wracać
do starego koryta. Dodam też, że
chętnie ujrzymy red. Paluchową
znów wśród nas, gdyby los po
najbliższych wyborach okazał się
niełaskawy. Cenimy sobie fachowość
i prostolinijność.
Tak – najkrócej – scharakteryzowałbym
okoliczności „rozwodu”.
A teraz przejdę do ataku
na mnie, pomijając naturalnie
śmieszne zabiegi, polegające na
liczeniu ilości materiałów prasowych.
Gdybym był diagnostą,
zaleciłbym w tej kwestii skupić
się na rodzaju wysypki, a nie na
liczbie wyprysków.
Prawda czy fałsz?
Jest taka zabawa: „prawda czy
fałsz?” Fałsz zarzucono mi w wypracowaniu
p. Paluchowej dwukrotnie.
Zbadajmy ów fałsz.
1.(…) red. Kaliński celowo i
nieprawdziwie nazywa pismo
Znad Popradu gazetą urzędową
lub organem władzy. Jest to
opinia zdumiewająca, ponieważ
łamy ZP udostępniane są wszystkim,
którzy mają coś mądrego i
konkretnego do powiedzenia.”
Czy organ p. Paluchowej (bo,
jak słyszę, nie władzy, a czyjś
chyba być musi?) udostępniany
jest wszystkim, nie wiem i nie
interesuje mnie to. Zastrzeżenie:
„którzy mają coś mądrego do powiedzenia”
oznacza, że redakcja
uznaje się za władną decydować
o mądrości nadsyłających pisma
do niej. Cóż, powątpiewam o
tej władzy. Redakcja w praktyce
może „decydować” tylko o tym,
o czym wcześniej zadecyduje
pracodawca. Oczywiście, makijaż
zalecany, sznurek do pociągania
zgrabnie ukryty.
Pismo jest tego, kto łoży na nie
i kto wysyła do sądu zawiadomienie
o wydawaniu pisma. Tym
kimś jest, nieprawdaż, Urząd.
Burmistrz płaci p. Paluchowej
konkretne pieniądze z budżetu
Gminy. Pani Paluchowa jest –
to wiemy od dawna, bo sama o
tym nieustannie przypomina –
Twórcą, ale uzyskuje graty�kację
za COŚ, a tym czymś jest, jak
zawsze i wszędzie, wypełnianie
dyspozycji. Popularna Plastyczka
i Dziennikarka żyła też dość
lat w PRL-u, by znać pojęcie autocenzury.
Stosuje autocenzurę
z wieloletnią fachowością. Wie,
kogo nazwać frustratem (o, to
wie najlepiej!)
Życzymy dalszych sukcesów w
śledzeniu frustratów wokół siebie.
Miasteczko nieduże, zdolny
dziennikarz wyśledzi każdego.
2.Drugi zarzut dotyczy tego, że
nie jest prawdą, iż miejsce reklamowe
udostępniane są bezpłatnie.
Okazuje się, że bezpłatnie są „drobne
ogłoszenia”. A reklamy – nie.
Rodzi to następujące pytania:
dlaczegóż drobne ogłoszenia są
bezpłatne? Czym się różni drobne
ogłoszenie od drobnej reklamy?
Na jakie konto i na jakiej
podstawie prawnej ktoś w samorządzie
przyjmuje pieniądze za
drobną (lub grubą) reklamę? Jak
ustala stawki? Czy zyski z reklam
i sprzedaży zasilają centralny budżet
Rzeczypospolitej?
Pytania te stawiam oficjalnie
i czekam na odpowiedź Urzędu
Miasta i Gminy w najbliższym
numerze pisma „Znad
Popradu”, finansowanego
w całości z budżetu Gminy.
Oczywiście, odpowiedź „niezależnej
redakcji” też będzie
inspirująca.
Witold Kaliński