Ostatni rejs U-boota 234(2) Jakie tajemnice wiÃ³zÅ‚ hitlerowski okrÄ™t ...

More documents

Recommendations

Info

4 środa 24 września 2008 Życie to taki ocean… Rozmowa ze STEFANEM KRAMEREM, architektem wnętrz, malarzem, który skończył 75 lat i obchodzi 50 rocznicę pracy artystycznej - Co jest w życiu najważniejsze? - Trudne pytanie… Dla różnych ludzi są to różne rzeczy. Dla mnie, chyba, życzliwość ludzka, rodzina, przyjazny stosunek do otaczającego nas świata. Często w życiu są chwile, zdarzenia, które potrafią zdominować i wtedy wydaje nam się, że są one właśnie najważniejsze. Ale to nie to… Poza tym, ważne w życiu jest to, gdy człowiek ra- no wstaje i nic go nie boli. Ważne jest zdrowie. - 75 lat to sporo czasu. W swoim życiu spotkałeś więcej ludzi życzliwych, czy kanalii? - Utrwalają mi się w pamięci dobre chwile. To taki mój system obronny. Wiem, że wobec intryg, zawiści, pomówień jestem bezsilny i bezradny. Więcej, niestety, spotkałem kanalii, ale wolę mówić i myśleć o tych drugich, tych dobrych. FOT. (2X). — TOMASZ MAŃKOWSKI - Dlaczego wokół nas jest tylu złych, nikczemnych ludzi? - Bo nie mamy uporządkowanych zasad i reguł w życiu. Od lat ten chaos się pogłębia. Najmniejsze niepowodzenie powoduje, że ludzie wpadają w popłoch, bronią się wówczas na oślep raniąc innych. Od najmłodszych lat trwa wyścig, trwa walka o drobiazgi, a nic niewarte przedmioty. Brakuje nam jasno określonych norm etycznych, ludzie się więc gubią, zatracają. Widać to dookoła każdego dnia, na każdym rogu ulicy, w każdym sklepie… - Dostrzegasz upływający czas? - Tak, ale nie przywiązuję do tego wielkiej wagi. Jak coś robię, jak coś mnie pochłonie, to nie myślę o czasie, czas przestaje być ważny. Wiele wzruszeń dostarcza mi muzyka i malarstwo, wtedy jestem od czasu wyzwolony. Ale… wiem, że czas ucieka. Każdy wieczór witam ze wzruszeniem, że minął kolejny dzień. Coraz częściej coraz więcej czytam nekrologów ludzi z mojego pokolenia, z kręgu znajomych. Pojawia się wówczas refleksja, zaduma, mam świadomość początku i końca. I chyba dzięki temu nie poddaję się przeciwnościom dnia codziennego, chyba dzięki temu łatwiej wybaczam. Ważne jest oparcie w najbliższych, w rodzinie, ale istotne jest również, by mieć swoje poglądy i pasje. - Wierzysz w Boga? - Wierzę, warto mieć Boga za przyjaciela. To najlepsza podpora w trudnych sytuacjach. Bóg cię nie zdradzi, nie wyda innym twoich sekretów, nie wyśmieje cię, przed Bogiem możesz się otworzyć w środku nocy. - Czyli, nie boisz się przemijania? - Nie mam takiego uczucia, na całe szczęście. Zdaję sobie sprawę z względności sukcesów i powodzeń. Ale mam także potrzebę chronienia najbliższych. Jest tajemnica w narodzinach i jest tajemnica w śmierci. - Jesteś dobrym człowiekiem? - Nie wiem, chciałbym i staram się nim być, ale jaka jest prawda…? Często znajduję czas dla innych, pomagam, słucham. Bo właśnie najczęściej chodzi o to, by kogoś wysłuchać, by Gorace popoludnie, karton-olej. się nie spieszyć. Byłem kiedyś w Domu Pomocy Społecznej. Coś tam projektowałem. Spotkałem w nim ludzi opuszczonych przez najbliższych, którzy byli szczęśliwi, że mogą z kim porozmawiać, że ktoś ich słucha. Sporo się z tych rozmów nauczyłem. - Co trzeba robić, żeby być dobrym? - Dobro, to pojęcie względne, każdy może rozumieć je inaczej. Trzeba umieć oddzielić dobro od zła, rozpoznać je. To trudne i niezależne od wyznawanej religii. Ważne, by zachowywać spokój w tych niespokojnych czasach. - A warto być dobrym? - No właśnie… Złych, lub tych, których za takich uważałem nigdy nie ceniłem, nigdy niczego im nie zazdrościłem. Dobry gest jest ważny. To nie jest żaden heroizm, to powinna być norma. Gdy jestem na górskim szlaku i turyści się pozdrawiają, mówią sobie „dzień dobry” jest wszystkim jakby lepiej. Niestety, w mieście trudniej o takie zachowania. - Czego najbardziej żałujesz? - Dzisiaj wiem, że jak się jest młodym, to trzeba szanować czas i go nie marnować, bo te straty są nie do odrobienia. Z drugiej strony wiem, że dwudziestolatek z nonszalancją wysłucha tego co teraz mówię. Ta nonszalancja jest wkalkulowana w życie każdego z nas. Z drugiej strony, każdy czas ma swoje uroki… - A jednym zdaniem: „Życie to… - … taki ocean, w którym w każdej chwili ciągle coś płynie, coś się zmienia, to takie niebo, które jutro znów będzie niebieskie. Niebieskie, choć dla każdego inne… Rozmawiał TOMASZ MAŃKOWSKI Zapraszamy do współpracy osoby, które chciałyby zająć się zdobywaniem reklam i ogłoszeń dla „Twojego TYGODNIA WIELKOPOLSKIEGO” CIEKAWA PRACA - ATRAKCYJNE ZAROBKI Zgłoszenia: tel. 0602 638 409, e-mail: twoj-tydzien@wp.pl z dopiskiem „praca”
TAJEMNICE II WOJNY ŚWIATOWEJ wanaście dni Dpo wypłynięciu U-234 z portu w Kilonii, 28 kwietnia 1945 roku ten sam port opuścił inny niemiecki okręt podwodny U-2513, dowodzony przez doświadczonego podwodnika, komandora Ericha Toppa. I śladem swego poprzednika skierował się do nadal okupowanej przez nazistów Norwegii. Ten zwodowany 19 lipca 1944 roku okręt należał do grupy najnowocześniejszych U-Bootów wyprodukowanych w hitlerowskich Niemczech. Dotychczas nie brał on udziału w działaniach wojennych. Zaplanowany rejs U-2513 miał być zatem pierwszym przeprowadzonym w warunkach bojowych. Ale do tego rejsu już nie doszło. 8 maja hitlerowskie Niemcy skapitulowały i załogi wszystkich okrętów Kriegsmarine otrzymały rozkaz poddania się aliantom. Komandor Topp z norweskiego portu Horten połączył się telefonicznie z wielkim admirałem Karlem Dönitzem, który od kilku dni – na mocy testamentu Adolfa Hitlera – sprawował urząd prezydenta Rzeszy. Topp chciał wiedzieć, czy rozkaz o poddaniu się dotyczy także dowodzonego przez niego okrętu. Dönitz to potwierdził. I tak się też stało. Po wojnie, w drugiej połowie lat czterdziestych XX wieku, były hitlerowski okręt podwodny służył w US Navy, czyli w amerykańskiej marynarce wojennej, jako USS „U-2513”. Na jego pokładzie gościli między innymi prezydent USA Harry Truman i admirał Chester W. Nimitz. O wycofaniu tego okrętu ze służby w lipcu 1949 roku zdecydowało zużycie niemieckich akumulatorów, których nie można było zastąpić nowymi. 7 października 1951 roku U-2513 został zatopiony jako okręt-cel na zachód od Key West rakietą wystrzeloną przez niszczyciel USS „Robert A. Owens”. Sensacja wybuchła wiele lat później. Gerhard Weber, były członek załogi U-2513, powiedział, że na krótko przed wypłynięciem z Kilonii na okręcie zameldował się pewien cywil – profesor fizyki. Był to doktor Martin Nordmeyer. Weber dodał też, że po kapitulacji Trzeciej Rzeszy komandor Topp polecił zatopić cztery skrzynie z blachy cynkowej. I że od Nordmeyera dowiedział się, iż zatopione skrzynie zawierały dokumentację niemieckich badań atomowych. Wprawdzie na początku XXI wieku Erich Topp zdementował tę ostatnią rewelację, to jednak potwierdził, że celem zaplanowanego rejsu U-2513 była Japonia i że wśród pasażerów był doktor Nordmeyer. Na pytanie zaś, jaki ładunek wiózł ten okręt podwodny, Topp odpowiedział, że... nie może sobie tego przypomnieć. Do Japonii płynął też U-234. Wiemy już, że dowódca tego U- -Boota, komandor Johan Heinrich Fehler, poddał go Amerykanom 17 maja 1945 roku na Atlantyku. Dwa dni później, w eskorcie niszczyciela USS „Sutton”, U-234 wpłynął do Portsmouth, gdzie jego załogę internowano. Ale zanim niemieccy marynarze trafili do obozu jenieckiego, zmuszono ich do rozładowania okrętu. I w tym miejscu pojawiają się zagadki, których dotychczas nie wyjaśniono. Amerykanie nigdy na przykład nie potwierdzili, że w ładowniach U-234 był rozłożony na części niemiecki samolot odrzutowy Me-262, chociaż jego załadunek widziało wielu marynarzy. Kwestionowali również obecność materiałów rozszczepialnych, chociaż ostatecznie przyznali, że w ładowniach tego U-Boota były pojemniki z tlenkiem uranu. Wśród odtajnionych w 1995 roku przez Amerykanów dokumentów była notatka porucznika Besta, który 24 maja 1945 roku przesłuchiwał sędziego Kaia Nieschlinga. Best napisał: „Jeniec nie wie nic szczególnego na temat tej rudy [tlenku uranu – przyp. L. A.], słyszał tylko, że jest cenna i że miała być wymieniona na jakąś inną, cenną rudę, której potrzebowali Niemcy. Nazwa rudy mogłaby być znana, według jeńca, technikowi komandorowi Falckowi. Uczestniczył on w jakichś tajnych kursach przed wejściem na pokład U- -Boota”. Jest wielce prawdopodobne, że komandor Falck mógł znać największą tajemnicę ostatnich miesięcy istnienia Trzeciej Rzeszy. A był nią fakt, że niemieckim uczonym udało się – zapewne już wczesną jesienią 1944 roku – wyprodukować prymitywne ładunki jądrowe małej mocy. Małej, ale wielokrotnie przewyższającej moc największych konwencjonalnych bomb lotniczych i pocisków najcięższej artylerii czasów drugiej wojny światowej. Próbny test takiego ładunku o mocy co najmniej jednej kilotony Niemcy – według kilku świadków, a wśród nich włoskiego dziennikarza i specjalnego wysłannika Benito Mussoliniego Luigi Romersy – mieli przeprowadzić 12 października 1944 roku o godzinie 11.45 na półwyspie Bug wyspy Rügen, czyli na Rugii. Podobne testy odbyły się 4 środa 24 września 2008 5 Ostatni rejs U-boota 234 (2) Jakie tajemnice wiózł hitlerowski okręt podwodny Płynął do Japonii, ale tam nie dopłynął. Po bezwarunkowej kapitulacji Trzeciej Rzeszy i zakończeniu działań wojennych w Europie, dowódca okrętu poddał go Amerykanom. Ci do dzisiaj nie odtajnili większości dokumentów związanych z ostatnim rejsem niemieckiego okrętu podwodnego U-234, co zrodziło wiele sensacyjnych hipotez. Dotyczą one zwłaszcza nadal skrywanych tajemnic niemieckiej i amerykańskiej broni jądrowej. LESZEK ADAMCZEWSKI FOT. (2X) – ARCHIWUM AUTORA Były hitlerowski okręt podwodny U-2513 na zdjęciu z czasów, gdy pływał pod amerykańską banderą. i 12 marca 1945 roku na poligonie koło Ohrdrufu w Turyngii. Jeśli o tym wszystkim opowiedział Amerykanom komandor Falck, to wiedza ta przeraziła ich. I nic dziwnego, że na rozmowy z załogą U-Boota pofatygował się sam Robert Oppenheimer, szef „Projektu Manhattan”, pod którym to kryptonimem ukryto prace nad amerykańską bombą atomową. Jest wielce prawdopodobne, że Oppenheimer rozmawiał też, a może przede wszystkim z pasażerami U-234. Wszak to ich wiedza, a przynajmniej części z nich, była dla Amerykanów bezcenna. Z okruchów informacji, które ujawniono opinii publicznej, zrodziła się i ta hipoteza dotycząca tajemnicy okrywającej ostatni rejs U- -234. W ładowniach U-Boota miały znajdować się zapalniki implozyjne do bomby atomowej. Czyżby ładunek jądrowy, który Amerykanie odpalili na krótko przed świtem 16 lipca 1945 roku na pustyni w stanie Nowy Meksyk i bomby atomowe, które w następnym miesiącu zrzucili na Hiroszimę i Nagasaki, wyposażono w niemieckie zapalniki lub w wyprodukowane już w USA pod nadzorem innego pasażera U-234, komandora doktora inżyniera Heinza Schlickego? Fantazja? Może nie, ponieważ w odtajnionym fragmencie raportu wywiadu USA z 24 maja 1945 roku czytamy: „Doktor Schlicke wie o zapalnikach zbliżeniowych pracujących w podczerwieni, które znajdują się w niektórych z tych paczek [przechowywanych w ładowniach U-234 – przyp. L. A.]. Doktor Schlicke wie, jak ich używać, i chętnie to zrobi”. I pokazał Amerykanom, jak zapalniki te działają. W sferze hipotez pozostaje to, do czego Japończykom potrzebny był tlenek uranu. Niektórzy amerykańscy badacze twierdzą, że japońscy naukowcy zamierzali umieścić go w konwencjonalnych bombach. Na ten „prezent” od Trzeciej Rzeszy, który wiózł U-234, czekały już dwa największe na świecie japońskie okręty podwodne. W swych wodoszczelnych ładowniach mieściły one każdy po trzy samoloty. Okręty te miały podpłynąć w pobliże zachodnich wybrzeży USA. I stamtąd wystartowałyby samoloty z bombami nafaszerowanymi tlenkiem uranu, które zamierzano zrzucić na San Francisco lub Los Angeles. Zniszczenia nie byłyby wielkie, ale promienio- twórcze skażenie terenu ogromne. Liczba ofiar śmiertelnych dorównałyby tym, którzy zginęli lub zmarli po zrzuceniu amerykańskich bomb atomowych na Hiroszimę i Nagasaki. Być może ta hipoteza ma w jakiś sposób usprawiedliwiać zrzucenie tych bomb na bezbronne miasta japońskie. Amerykanie twierdzą bowiem, że latem 1945 roku specjaliści wojskowi i politycy mogli przypuszczać, iż hitlerowskie Niemcy wysłały do Japonii z ładunkiem materiałów rozszczepialnych nie tylko U-234 i dają za przykład U-2513. Z drugiej jednak strony wiadomo, że oficerowie wywiadu amerykańskiego nie natrafili w zajętych Niemczech na dokumenty Kriegsmarine, które potwierdzałyby hipotezę o nieznanym aliantom kolejnym U-Boocie płynącym wiosną 1945 roku do Japonii. Wróćmy jeszcze do U-234. Wkrótce jego załoga i pasażerowie odzyskali wolność. Niektórzy wrócili do Niemiec, inni pozostali w USA. Nigdy jednak nie udało się wyjaśnić losów kapitana Gerharda Falcka. Do dzisiaj – wbrew prawu międzynarodowemu – rząd Stanów Zjednoczonych nie udzielił informacji, co się z nim stało. O ostatnim rejsie U-234 napisano kilka książek, zrealizowano filmy dokumentalne i fabularne, ale tajemnicy, która okrywa ten epizod z ostatnich dni drugiej wojny światowej, nie udało się nigdy w pełni wyjaśnić. Jako ciekawostkę warto podać, że w 1993 roku niemiecki reżyser Frank Beyer na kanwie losów załogi U-234 zrealizował film fabularny „Ostatni U- -Boot” (Das letzte U-Boot), do którego zdjęcia plenerowe nakręcono w ówczesnym porcie Marynarki Wojennej RP na Helu, a w scenach morskich wzięły udział polskie okręty wojenne, oczywiście odpowiednio ucharakteryzowane na jednostki niemieckie i amerykańskie z 1945 roku. Atomowy grzyb nad japońską Hiroszimą 6 sierpnia 1945 roku.
Page 1 and 2: ZAPRASZAMY do serwisu RENAULT AUTOD
Page 3: - Kilka chwil temu zaśpiewał pan
Page 7 and 8: Są unijne pieniądze na szkolenia
Page 9 and 10: środa 24 września 2008 9 Sto ciek
Page 11 and 12: „MEDICAL” Swarzędzkie Centrum
Page 13 and 14: Ernst H. Gombrich „KRÓT- KA HIST
Page 15 and 16: FOT. — POLCAR POWRÓT LANCII DELT

Ostatni rejs U-boota 234(2) Jakie tajemnice wiÃ³zÅ‚ hitlerowski okrÄ™t ...

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?