TELEPRO 11/2012 - Powrót do strony głównej

TYLKO U NAS
TELE
Obiecałem, że zadzwonię do niego, jak tylko coś wymyślę.
Ten problem powracał do mnie przez rok, aż
zrozumiałem, że wszystkie istniejące festiwale pomijają
w swej ocenie fundamentalny element dzieła fi lmowego,
jakim jest obraz. Dodałem do tego swoje doświadczenia
artystyczno-edukacyjne i tak narodziła się idea Festiwalu
Camerimage. Dotąd na festiwalach wyróżniano
głównie reżyserów i aktorów, operatorów prawie nigdy.
I tak narodziła się idea festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć
Filmowych, Festiwalu Sztuki Ruchomych Obrazów.
– Wykonał Pan ten obiecany telefon do Volkera
Schlondorffa?
– Oczywiście. I usłyszałem okrzyk zachwytu po przedstawieniu
pomysłu. Szybko jednak dotarło do mnie, że
bez akceptacji środowiska nie zrobimy tej imprezy i nie
pozyskamy dla niej największych artystów. Zwróciłem
się do Vittorio Storaro i Svena Nykvista. Obaj odpowiedzieli
niemal równocześnie, choć jeden był wtedy w Rzymie,
a drugi w Sztokholmie. I obaj zareagowali zgodnie
ze swymi charakterami. Nykvist faksował, że musi przyjechać,
skoro to święto autorów zdjęć. Storaro pytał, jak
to możliwe, że sam nie wpadł na ten pomysł i oczywiście
obiecał swój przyjazd. Pojechałem też do Rzymu i dzięki
Bolesławowi Michałkowi miałem szczęście uzyskać
wsparcie od Federico Felliniego. Potem się okazało, że
w szpitalu, w którym Fellini przebywał minąłem się o jeden
dzień z Davidem Lynchem. Poparli mnie też Witold
Sobociński, Janusz Zaorski i Sławek Idziak… Sukces
pierwszej edycji ogromnie nas podbudował, ale też natychmiast
pojawiły się próby deprecjacji festiwalu, czy
wręcz przejęcia go. Ryszard Horowitz i Krzysztof Kieślowski
ostrzegali mnie wtedy, że tym sukcesem napytałem
sobie biedy, bo tego się w Polsce nie wybacza.
Kieślowski radził, żebym prowadził ten festiwal metodą
olimpijską – przez 4 lata w jednym miejscu, a potem konkurs
i wyprowadzka do miasta, także za granicą, które
zaproponuje najlepsze warunki. Te wróżby i przestrogi
w dużej części się sprawdziły. Czarny PR sprawił, że
wycofał się główny sponsor i długi po pierwszej edycji
spłacaliśmy jeszcze pięć lat. Władze Torunia także nas
nie rozpieszczały, przyznając symboliczne dotacje, choć
zapewniliśmy mu rozgłos nieporównywalny z żadnym
innym artystycznym przedsięwzięciem, fi nansowanym
często niemal w 100% przez Urząd. Na szczęście dla nas
i festiwalu pojawili się nowi partnerzy, producenci profesjonalnego
sprzętu - Kodak, Arri, Panavision, a potem
Sony, Panasonic i inni. Współpracujemy przez cały czas,
a grono przyjaciół stale się powiększa.
– Dziękuję za rozmowę.
Rozmawiał: Janusz Kołodziej
REKLAMA