TECHNIKA & KONTENT TV - Powrót do strony głównej

TYLKO U NAS
TELE
– Ponieważ nasza rozmowa ukaże się w numerze
tuż powakacyjnym, grzeczność nakazuje
spytać o to, jak Pan spędził tegoroczny urlop
i gdzie. Wyobraźnia podpowiada Malediwy, Makao…
albo Mazury?
WYWIAD
Z BERTRANDEM LE GUERNEM,
– prezesem spółki Canal+ Cyfrowy
– Może się Pan zdziwi, ale nie odpoczywałem
w żadnym z tych miejsc. W drugiej połowie sierpnia
byłem z rodziną na Korsyce, co powinno się
tłumaczyć samo przez się, bo niby gdzie ma nabierać
sił do pracy człowiek, zatrudniony w fi rmie,
słynącej z dbałości o estetykę, jeśli nie na wyspie
piękności, jak się określa Korsykę. A ponadto nie
byłem tam już blisko dwadzieścia lat i po prostu
zwyczajnie zatęskniłem.
– Z Korsyki wróćmy jednak nad Wisłę. Ciekawi
nas Pana opinia na temat polskiego rynku telewizyjnego,
tym bardziej interesująca, że nie jest
Pan – bo nie może być – tylko biernym obserwatorem,
ale ma realny wpływ na jego charakter
i kształt.
– Pierwsza uwaga. W porównaniu do krajów tzw.
starej Europy jest to rynek wyjątkowo konkurencyjny.
Ilością podmiotów na nim działających porównywalny
chyba tylko z rumuńskim, gdzie jest
nawet jeszcze gęściej. Taki stan rzeczy sprawia,
że polski rynek ma ogromną dynamikę, dużo się
na nim dzieje, trzeba wykazać się oryginalnością
i profesjonalizmem, by się liczyć. W obszarze oferty
programowej, czyli kontentu, średni poziom aż
tak bardzo nie odbiega od normy, ale jest jeszcze
ogromnie dużo miejsca dla lokalnej, narodowej
produkcji. We Francji, bo tamtejszy rynek – ze zrozumiałych
względów – znam najlepiej, udało się
zbudować oglądalność nie metodą sięgania po
sprawdzone gdzie indziej międzynarodowe formaty,
czy tak stare jak telewizja formy typu teleturnieje
czy telenowele, ale proponując po pierwsze atrakcyjną,
a po drugie profesjonalną produkcję własną,
odwołującą się do tradycji, kultury, historii.
– Mówiąc patetycznie: poletko narodowe leży
odłogiem i wciąż czeka na zagospodarowanie?
– O ile oferta sportowa czy repertuar fi lmowy jest
w polskich stacjach na bardzo wysokim poziomie,
o tyle duża część tzw. wypełniaczy telewizyjnych
ramówek prezentuje niższy poziom. Dużo tu podróbek,
zwykłego naśladownictwa. Brakuje za to
miejsca na twórczość oryginalną i po prostu na
polskość.
– Może nasi układacze ramówek kochają formaty
i kiczowatą rozrywkę, głupie serialiki i publicystyczny
magiel. Może rzeczywiście jest tak,
o czym wspomniał Pan w jednym z wywiadów,
że dopiero nadzieja na drugi multipleks, daje
szanse na to, by ramówki przynajmniej trochę
się zróżnicowały. Póki co, niewiele się od siebie
różnią.
– Potwierdzam to po raz wtóry. Brakuję oryginalnego
polskiego nurtu.
– Chyba, że polscy widzowie go nie chcą?
– Zawsze istnieje taka możliwość. Jeśli rzeczywiście
takie jest zapotrzebowanie społeczne, wtedy
moja i Pana diagnoza są chybione.
– Z drugiej strony to szansa dla takiej telewizji
jak Canal+, która oferuje swoim widzom zróżnicowany
gatunkowo, atrakcyjnie realizowany
i emitowany program.
– Oczywiście, choć jesteśmy telewizją płatną,
staramy się codziennie w praktyce wypełniać realną
treścią wykreowany w przeszłości wizerunek
stacji, otwartej na różne style, gatunki, oferującej
program zdecydowanie bardziej oryginalny niż
telewizje otwarte. W wielu z nich dominuje przemożna
wiara, że najlepsze dla obu stron, czyli zarówno
dla widza, jak i dla nadawcy jest sięganie
po sprawdzone schematy, słowem ograniczenie
ryzyka niespodzianki do minimum. Za mało jest
natomiast wiary w to, że można ofertę oryginalną
stworzyć i wyprodukować tu, nad Wisłą. Programy,
fi lmy, seriale nawiązujące do lokalnych upodobań,
poczucia humoru, tradycji, obyczaju, historii.
– Może ów brak wiary wynika z presji właściciela,
obojętnie czy jest to państwo, czy firma prywatna.
Fetysz oglądalności obezwładnia i blokuje
przepływ dobrych pomysłów. Może też wynika
z braku rozeznania, co Polacy chcą się oglądać
na ekranie.
– Jeden przykład z francuskiego poletka, dowodzący,
że warto, trzeba i należy opowiadać na ekranie
o sobie. To fi lm „Jeszcze dalej niż Północ”, znany
także dobrze w Polsce, który nad Sekwaną zgromadził
rekordową, ponad dwudziestomilionową
widownię. Dlaczego? Bo odwoływał się do spraw
i sytuacji doskonale widzom znanych. Listonosz
we Francji to jest bowiem nie byle kto, to człowiekinstytucja.
Bo antagonizmy między Północą, gdzie
trafi a bohater opowieści a Południem, z którego
WRZESIEŃ 2009
5