Nr 282 - GdaÅski Klub Fantastyki

NAUKOWO ORAZ FANTASTYCZNIE 

Początkowo chciałem wrzucić tę wiadomość do niusów. Jednak wydała mi się ona 

na tyle inspirująca, że stała się głównym tematem październikowego wstępniaka. 

Chodzi o kosmiczne zdjęcie „ekstremalnie głębokiego pola” (jak określiła to 

NASA). Tak naprawdę nie jest to jednorazowa fotografia, ale mozolnie opracowana 

kompilacja dwóch tysięcy zdjęć dokonanych, w świetle widzialnym i w bliskiej 

podczerwieni, na maleńkim wycinku firmamentu przez Kosmiczny Teleskop Hubble’a 

w okresie mniej więcej dekady. Widać na niej najdalszy zaobserwowany, jak dotąd, 

kraniec kosmosu – a mianowicie ponad pięć tysięcy galaktyk z czasów, gdy 

wszechświat liczył sobie zaledwie 450 mln lat (przypomnijmy, iż jego obecny wiek 

szacowany jest na 13,8 mld lat). 

Można więc łatwo policzyć, ile czasu potrzebowało owo blade i odległe światło 

z przeszłości, by do nas dotrzeć! A mnie w tym momencie przypomina się kilka pytań, 

które nurtują mnie m.in. przy zjawisku promieniowania tła; jak dotąd nie znalazłem na 

nie odpowiedzi, chociaż przeczytałem przecież nieco książek popularnonaukowych, zaś 

programy poświęcone astronomii należą do moich ulubionych na kanałach Discovery. 

Może jakiś czytający „Informator” astronom lub fizyk zechce spróbować napisać coś 

o tym w którymś z kolejnych numerów naszego klubowego periodyku? 

Jeśli bowiem nasz wszechświat rozszerzałby się po Wielkim Wybuchu z prędkością 

podświetlną – to obserwowanie takich obiektów byłoby raczej, na zdrową logikę, 

niemożliwe: światło z początków wszechświata przeleciałoby już sobie i poleciało 

w nicość (chyba że odbiłoby się od jego krańców niczym od zwierciadła). Ale z opisów 

początków wszechświata wynika na mój rozum, iż nieprawdopodobnie ogromne 

rozmiary osiągnął on w niewiarygodnie krótkim czasie – więc jego ekspansja musiała 

znacząco przekraczać prędkość trzystu tysięcy kilometrów na sekundę; a była to 

wszak emisja nie tylko energii, ale też materii. Jak się to ma do teorii względności 

Einsteina? Czy w początkach czasu nie obowiązywały jeszcze wynikające z niej 

ograniczenia – czy może rozrastanie się przestrzeni jako takiej jest osobliwością nie 

mieszczącą się w kategorii prędkości? 

Skoro o osobliwości mowa: frapuje mnie też domniemany wygląd obecnego 

skraju rozszerzającego się nadal wszechświata. Nie spotkałem głębszych spekulacji, 

jak też on by mógł wyglądać. Wiem, że technicznie tego raczej nigdy nie zbadamy; ale 

czy naukowcy wyobrażają sobie rubieże poza wszechświatem jako jakąś absolutną 

nicość (nie mylić z próżnią!), czy jako niepoznawalny horyzont zdarzeń (podobny lub 

niepodobny do tego wokół czarnych dziur) – czy może zupełnie inaczej? 

I na koniec tej części pytanie rozbrajająco banalne: czy nocne niebo na skalistej 

planecie znajdującej się blisko centrum galaktyki jest prawie tak samo jasne, jak niebo 

dzienne? Przecież znajduje się tam znacznie więcej gwiazd niż na galaktycznych 

obrzeżach... To pytanie zdecydowanie do astronoma! 

Zostało mi trochę miejsca na drugą inspirację, czyli tekst Ogana poświęcony 

w części 30-leciu „Fantastyki” (przemianowanej przed laty, z powodów proceduralnych, 

na „NF”). 

Ja akurat, z powodu nieznacznej (z dzisiejszej perspektywy) różnicy wieku, 

kompletowałem ów miesięcznik literacki od pierwszego numeru (odsprzedał mi go 

kumpel z polonistyki; a potem już prenumerowałem, bo w kiosku ciężko było upolować 

egzemplarze). Sporo „fantastykowej” literatury i publicystyki wykorzystałem też 

podczas pisania pracy magisterskiej (której z kolei fragment, o dokonującej się wtedy 

rewolucji w filmowej SF, ukazał się w jednym z numerów „Fantastyki” pod koniec lat 

osiemdziesiątych). 

Ja też już od dawna „NF” nie czytuję. Nie dlatego, bym ją źle oceniał; raczej jakoś 

mi się w pewnym momencie przejadło. To zjawisko jest zresztą szersze: kiedy czasem 

widzę w telewizji fragmenty ulubionych niegdyś filmów – też jakoś do nich nie wracam, 

gdyż wziąłem z nich już wszystko; natomiast chętnie obejrzałbym je z kimś, kto ich nie 

zna, a mógłby chwycić bluesa (bo nie mam na myśli filmów, z których się ewidentnie 

wyrosło!). Znacie to odczucie? 

JPP

INFORMATOR 

GDAŃSKIEGO KLUBU FANTASTYKI 

# 282 październik 2012 r. 

ZAWARTOŚĆ: 

ŻYCIE KLUBU . 

Urodziny członków GKF 

Wrześniowe posiedzenie Zarządu GKF 

WYDAWNICTWA GKF . 

LARP. Myśli i szkice 

Krzysztof „Shaman” Chmielewski 

RELACJE . 

Ufoki w mieście krasnali 

Agnieszka Szady 

Kapitularz 

Paulina Tumińska 

Copernicon – przebłyski na gorąco 

Krzysztof „Shaman” Chmielewski 

M:tG – Return to Ravnica 

Adam „Ceti” Cetnerowski 

INFORMACJE . 

Zapowiedzi wydawnicze 

Janusz Piszczek 

Niusy 

PUBLICYSTYKA . 

Okruchy Ogana. Korespondencja nr 35 

Grzegorz Szczepaniak 

Recenzje Karola 

Karol Ginter 

Patrząc z ukosa (15) 

Andrzej Prószyński 

4 

5 

6 

7 

14 

16 

19 

20 

23 

27 

30 

31 

GDAŃSKI KLUB 

FANTASTYKI 

ADRES: 

80-385 Gdańsk Przymorze 

ul. Opolska 2 

STRONA: 

www.gkf.org.pl 

KONTO BANKOWE: 

PKO BP I O/Gdynia 

52 1020 1853 0000 9902 

0067 8359 

ISSN 1505-8476 

Wydawnictwo bezpłatne 

REDAKCJA: 

Jan Plata-Przechlewski, 

Krzysztof Papierkowski, 

Grzegorz Szczepaniak, 

Marcin Szklarski, 

Michał Szklarski 

OKŁADKA: 

Krzysztof Chalik 

DRUK: 

PRINT GROUP Sp. z o.o., 

http://printgroup.pl 

Teksty drukowane w „Informatorze” odzwierciedlają przekonania Autorów i nie zawsze 

pokrywają się z poglądami redakcji.

4 INFORMATOR 

Kochani Listopadowi Urodzeńcy! 

Jesteście ostatnią grupą życzeniobiorców, 

która w całości może spokojnie fetować 

swoje święto – jako że część Grudniowych 

może już się nie zmieścić w kalendarzu Majów... 

Beztroskich urodzin życzy Wam więc 

– Redakcja „Informatora” 

01 Krzysztof Kielichowski 18 Sebastian Zembrzuski 

04 Juliusz Wojnicz 20 Michał Cymuta 

05 Marcin Grygiel 24 Katarzyna Ułanowicz 

Piotr Mazurowski 

25 Sławomir Wosek 

10 Marcin Rutkowski 26 Jaśmina Kotlarek 

11 Elżbieta Kotlarek 28 Adam Jakubowski 

12 Joanna Piszczek Małgorzata Szczepańska-Stankiewicz 

Przemysław Wdowiak 

30 Konrad Wawruch 

13 Ewa Krasowska 

4

GKF # 282 5 

Odbyło się 19 września 2012 r. Ważniejsze z poruszanych spraw: 

I. SPRAWY ORGANIZACYJNE 

1. Przewodniczący Komisji Rewizyjnej ogłosił zwołanie nadzwyczajnego Walnego Zebrania KF 

„Angmar”. 

Miejsce: Klub Osiedlowy „Maciuś I” 

Termin: 10 października 2012 r., godz. 18:00 (termin rezerwowy – godz. 19:00) 

Cel: wybór nowych władz KF „Angmar” 

2. Zarząd zdecydował o podjęciu współpracy z Wydawnictwem Dobre Historie. 

3. Adam Cetnerowski omówił zasoby sieciowe GKF i przedstawił koncepcję ich pełnego 

wykorzystania. 

II. SPRAWY PERSONALNE 

1. Zmiany funkcyjne: 

Komisja Rewizyjna wykluczyła ze swego składu Ewę Krasowską, a na jej miejsce 

przyjęła Piotra Rozenfelda. 

Szef Działu Larpów złożył wnioski o: 

– odwołanie Karoliny Majcher i Miłosza Zaręby z funkcji zastępców szefa Działu; 

– powołanie Pauliny Tumińskiej na funkcję zastępcy szefa Działu. 

Zarząd zatwierdził oba wnioski. 

III. SPRAWY WYDAWNICZE 

1. Omówiono sprawę dodruku „Anatomii Fantastyki” nr 16 (Konrad Dziadkowiak Tolkienowska 

koncepcja fantasy mitopoetycznej). Zarząd zlecił skarbnikowi przygotowanie 

odpowiedniej kwoty. 

2. Omówiono sprawę druku książki LARP. Myśli i szkice, opartej na materiałach 

I Letnich Warsztatów Twórców Larpów. Druk książki będzie dofinansowany z grantu 

Urzędu Miasta Gdańska. 

V. SPRAWY FINANSOWE 

1. Adam Cetnerowski zaproponował, aby wydarzenia organizowane przez Działy Gier 

stały się dodatkowym czynnikiem wpływającym na wysokość półrocznych budżetów 

tych działów. Zasugerował też stworzenie rejestru takich wydarzeń. 

2. Zarząd zatwierdził dla członków GKF dofinansowanie wyjazdów na konwenty 

Kapitularz i Copernicon. 

IV. DZIAŁALNOŚĆ KOMISJI REWIZYJNEJ 

Przewodniczący Komisji Rewizyjnej przedstawił protokoły kontroli Działu Gier 

Karcianych, Działu Gier Strategicznych i Działu Larpów. 

W przypadku Działu Gier Strategicznych zaproponował sposoby uproszczenia procedury 

kontrolnej. Złożył też wniosek o spisanie ze stanu DGS części instrukcji, które 

obecnie są już przestarzałe i niestosowane.

6 

"LARP. MYŚLI I SZKICE" 

– nowa publikacja GKF-u 

INFORMATOR 

Nakładem wydawnictwa Gdańskiego Klubu 

Fantastyki ukazała się książka LARP. Myśli 

i szkice, zawierająca zbiór tekstów teoretycznych, 

a także praktycznych (w tym cztery scenariusze 

wraz z komentarzami) poświęconych szeroko 

rozumianej problematyce larpowej. Publikacja jest 

wynikiem I Letnich Warsztatów dla Twórców 

Larpów, zorganizowanych w lipcu przez GKF we 

współpracy z Polsko-Japońską Wyższą Szkołą 

Technik Komputerowych. Choć książka jest efektem 

pracy prowadzących i uczestników Warsztatów – występują w niej także dwa tłumaczone 

na potrzeby Warsztatów teksty zagraniczne. 

Dzięki dofinansowaniu ze środków Miasta Gdańska oraz tytanicznym wysiłkom 

pracujących za darmo redaktorów, edytorów, grafika (oraz, niestety, niewielkiemu 

nakładowi i innym cięciom fiskalnym) – ową publikację udało się nam wypuścić jako 

całkowicie bezpłatną. 

Miałem świadomość, że to poważnie zwiększy popyt na nią; nikt z nas nie 

oczekiwał jednak, że w niespełna dobę od oficjalnej premiery (oraz trzy dni od odbioru 

przesyłki z drukarni) nakład zostanie wyczerpany. Pozostaje mieć nadzieję, że zgromadzone 

w publikacji teksty zainspirują twórców larpów do refleksji, dyskusji... może 

także do polemiki z autorami tekstów (na co liczymy najbardziej; zresztą w mojej 

ocenie w polskiej literaturze przedmiotu jest tyle dyskursu merytorycznego, co kot 

napłakał). Poza tym podczas Festiwalu Gier i Fantastyki "Copernicon" w Toruniu 

znacząca część autorów tekstów podjęła decyzję o przygotowaniu poprawionego 

i rozszerzonego wydania. Niestety, tym razem nie zanosi się na to, by magistrat 

przyszedł nam z pomocą, więc nie sposób obiecywać terminu... 

Korzystając z okazji – chciałbym serdecznie podziękować w imieniu autorów 

wszystkim osobom, które przyczyniły się do powstania tej publikacji. W szczególności 

znakomitemu zespołowi redakcyjnemu, który odnalazł się był w radzieckim sześciogodzinnym 

dniu pracy (od szóstej do szóstej). Bez Was ta książka nie powstałaby na 

czas, a co więcej: wyglądałaby pewnie jak undergroundowe wydanie gazetki szkolnej. 

Jasiu, Krzysztofie, Tomku – dziękuję! Dziękuję tym bardziej, że poświęcacie na klubowe 

sprawy redakcyjne czas i energię w wymiarze godzin, z którego większość z nas 

– użytkowników redagowanych i składanych przez Was tekstów – nie ma monochromatycznego 

pojęcia. 

Dziękuję też Uli Płóciennik za świetnej jakości tłumaczenie dwóch fachowych tekstów, 

do których w języku polskim dotąd nie było dojścia. Początkowo miały służyć 

jedynie za część skryptu dla uczestników, jednak Ula oddała ich sens tak dobrze, że 

poprosiliśmy autorów o prawo do wykorzystania ich w naszej publikacji. Udało się, co 

wzbogaca nie tylko naszą książkę, ale i całą polską bibliografię larpową. 

Podobno książkę ocenia się po okładce. Skoro tak – osoba spoza Klubu oddała 

nam wielką przysługę. Bartosz Wierzbicki z Płocka został zaklęty przez jednego z autorów 

Myśli i szkiców (nie chcę wiedzieć, jak inwazyjną magią!) i obdarzył nas wspaniałą 

grafiką, zgodną z moimi wydumanymi wytycznymi, w ciągu paru dni. Kontaktował się 

ze mną w sprawie każdego drobiazgu, znalazł jeszcze pokłady entuzjazmu, by 

proponować swoje wizje i poprawki. Fajnie, że jeszcze robią takie modele. I że są 

twórcy, którzy chcą się dzielić swoimi przemyśleniami, tak między sobą, jak na 

zewnątrz. Oby to "zewnątrz" – rynek na literaturę larpową – był na tyle świadomy 

i chłonny, że w końcu wymusi na podobnych nam leniach regularne publikowanie. 

Krzysztof „Shaman” Chmielewski


Ufoki w mieście krasnali 

Był to chyba najbardziej kontrowersyjny Polcon w dziejach – a to ze względu na 

decyzję organizatorów, by zaprosić Dänikena i jego wyznawców. Niestety, jakoś nie 

udało mi się w pełni zaliczyć żadnej prelekcji o śladach kosmitów albo teoriach 

spiskowych – ale za to możecie poczytać o robotach kroczących, ustawianiu kamery 

oraz manipulacji przy pewnym głosowaniu. 

Polcon 2012 

23-26 sierpnia 2012 r. 

Organizator: Stowarzyszenie Wratislavia Fantastica 

Konwent odbywał się w budynku Uczelni Przyrodniczej – który okazał się nieco 

przyciasny jak na trzy tysiące uczestników, co odczuwało się szczególnie w wąskich 

korytarzach. Główne wejście do budynku uczelni znajdowało się w przeszklonym 

westybulu, mieszczącym sklepiki oraz stoisko z urną zajdlową. W widocznych 

miejscach wyeksponowano naturalnej wielkości posągi Aliena i Predatora, wykonane 

z rozmaitych odpadów metalowych. Natomiast naprzeciwko wejścia z akredytacją 

dumnie stał Darth Vader z klocków Lego. 

Muszę powiedzieć, że program nie oszołomił mnie atrakcjami, ale z drugiej 

strony, po trzynastu Polconach i dwunastu Falkonach, człowiek robi się troszeczkę 

zblazowany. Jako pierwszy punkt zaliczyłam prelekcję Pewuca i Miśka o zdobywaniu 

Księżyca. Co prawda byłam już na niej na innym konwencie, ale Pewuca i Miśka lubię 

posłuchać, bo zawsze jest wesoło. Na początek chłopcy pokazali fragment 

przedwojennego filmu Pan Twardowski z komentarzem: „Jakość jest podobna do 

filmów, które NASA wysyłała z Księżyca. To nie jest przypadek!”. 

‘ 

Misiek komentuje scenę porywania Twardowskiego przez diabła: Prędkość wyniesienia 

jest mniejsza, bo wtedy Ameryka nie była taka rozwinięta i Ziemia miała mniejszą 

masę. 

Z prelekcji dowiedzieliśmy się między innymi, że w 1959 roku miała miejsce 

pierwsza misja Rosjan na Księżyc: próbowali trafić sondą w Księżyc. Dzięki temu, że 

im się nie udało, stworzyli pierwszego sztucznego satelitę Słońca. A swojego genialnego 

konstruktora musieli oczywiście wyciągać z łagru, bo tam tradycyjnie kończyli 

genialni radzieccy konstruktorzy (patrz los wynalazcy katiusz). Kiedy twórca Łun umarł 

na serce, zwołano trzy komisje NKWD, żeby sprawdzić, dlaczego umarł, „bo to nie 

my”. W ZSRR Łuny dostawały numery tylko wtedy, jeśli start się powiódł, natomiast 

w USA wszystkie Apollo numerowano – nawet te, które w ogóle nie wystartowały. 

Początki były trudne, ale efekt końcowy jest taki, że na Księżycu gościło czterokrotnie 

więcej osób niż na dnie Rowu Mariańskiego. 

Misiek: Łuna 15 miała wylądować na Księżycu tuż przed Amerykanami, wziąć próbkę 

i szybko wrócić, zanim się zorientują. 

Pewuc: Chyba by nie zauważyli, bo cały Księżyc jest zbudowany wyłącznie z próbek. 

Misiek: Niestety, nie udało się – na Księżycu wylądowało 15 albo 16 małych Łun. 

Pewuc: Astronauta przy starcie ma świadomość, że siedzi na szczycie bardzo dużego 

urządzenia, pełnego silnie wybuchowych środków, składającego się z pięćdziesięciu 

tysięcy części, z których każdą wykonał producent, który dał najniższą cenę.

8 

INFORMATOR 

Oczywiście istnieją liczne teorie spiskowe, że żadnego lądowania nie było, 

a wszystkie zdjęcia i filmy nakręcono w studiu. Jeden badacz posunął się do 

stwierdzenia, że tuż przed startem astronautów wydobyto z rakiety i wywieziono 

pociągiem pancernym – nie przeszkadzał mu brak torów kolejowych na Przylądku 

Canaveral, gdyż stwierdził, że zbudowano je specjalnie w tym celu, a potem od razu 

rozebrano. 

Wieczorem na chodniku przed budynkiem miało miejsce oficjalne otwarcie konwentu, 

uświetnione występem grupy Gwardia Gryfa: 

mężczyźni wykonywali imponujące taneczno-akrobatyczne 

ewolucje z czerwono-żółtymi sztandarami, zaś 

kobiety poetycznie powiewały tzw. skrzydłami Izydy, 

wyglądając niczym skrzyżowanie gejszy i plisowanego 

motyla. 

Piątek zaczęłam od prelekcji Pewuca i Miśka 

o dziwnych broniach – większość z nich, o ile nie 

wszystkie, znałam z poprzednich konwentów, ale 

zawsze przyjemnie popatrzeć, jak robot transportowy 

Big Dog śmiesznie drobi, podnosząc wysoko kolana, 

a czterowirnikowiec zgrabnie przefruwa przez rzucane 

obręcze. Dowiedziałam się, że broń jest projektowana 

w oparciu o warunki klimatyczne projektanta, w związku 

z czym na przykład helikopter świetnie się sprawdzający 

w Polsce może nie przetrwać dnia na arabskiej 

pustyni. Chłopcy powiedzieli, że niemieckie czołgi mają 

wąskie gąsienice, żeby szybko jeździć po szosach, 

bo w Niemczech wszędzie da się dojechać szosą albo 

ostrzelać cel z szosy – ktoś skomentował, że w takim 

razie stan polskich dróg jest kwestią bezpieczeństwa 

narodowego. 

Oglądamy filmik z Big Dogiem, przedzierającym się przez śnieg na poboczu szosy. 

Misiek: Nie jest za mądry, bo tu obok ma drogę. Ale takie głupie roboty przynajmniej 

nigdy nie przejmą władzy nad światem! 

Zobaczyliśmy też japońskiego robota kroczącego (niestety, wyłącznie po płaskiej 

powierzchni) oraz izraelskiego robota zwiadowczego w kształcie węża. Oprócz szpiegowania 

można go użyć do badania, czy pod gruzami ktoś nie leży. Z innej beczki: 

ciekawostką jest fakt, że Amerykanie stracili trzy Apacze, bo żołnierze zrobili sobie 

z nimi słitfocie i wrzucili na fejsa, a do zdjęcia z iPhone’a są dołączone dane GPS 

w sposób nieusuwalny. 

Robot-łazik do patrolowania polskiej granicy. 

Misiek: Kompresja etatów: potrzeba trzech specjalistów do obsługi robota, który 

zastępuje jednego strażnika. 

Misiek: Najbardziej bojową droną jest ta, którą dokonujemy inwazji na Marsa. Ma 

cztery tony sprzętu, reaktor atomowy i laser „górniczy”. Sprawdza, czy Marsjanie są 

gotowi na przyjęcie demokracji. 

Dorota Guttfeld miała prelekcję o językach. Podkreśliła, że język kosmitów wcale 

nie musiałby się składać z dźwięków, ale mógłby na przykład z kolorów lub zapachów. 

Wymieniła osiemnaście cech języka: od kanału głosowo-słuchowego poprzez arbitralność 

i dyskretność, aż po gramatyczność. Niektóre określenia brzmiały dość 

enigmatycznie, ale prelegentka tłumaczyła je na zrozumiały język: możemy mówić,


robiąc inne czynności; mówimy i zarazem słyszymy; mówienie jest czynnością 

świadomą (a nie odruchową); jesteśmy w stanie nazwać przedmioty i zjawiska, których 

w danej chwili nie obserwujemy, itp. 

Z ciekawostek: Etruskowie pisali „jak wół orał”, to znaczy po dojściu do skraju tabliczki 

zawracali i pisali w drugą stronę. 

Odbył się jubileusz 30-lecia „Nowej Fantastyki”: zaprezentowano galerię wielkoformatowych 

wydruków okładek z różnych epok dziejowych pisma, a Maciej Parowski 

oddawał się wspomnieniom. 

Między innymi powiedział, że po roku 1989 on 

i niektórzy pisarze poważnie zastanawiali się, czy 

wobec upadku komuny jest jeszcze sens pisać fantastykę. 

Na koniec były redaktor naczelny zapalił trzy 

race na torcie i wszyscy z zainteresowaniem patrzyli, 

czy włączy się alarm przeciwpożarowy. Jak przystało 

na jubileusz – był również szampan. 

Ewa Białołęcka na spotkaniu autorskim powiedziała, 

że bycie redaktorem jest trudniejsze niż pisarzem 

i tłumaczem; i że książki nie przekłada się z języka 

na język, tylko z kultury na kulturę. Obiecała też, 

że Czas złych baśni ma w tym roku trafić do wydawcy. 

O projekcie okładki do wydania „Błękitu maga” w Fabryce Słów: 

Ewa: Smok wyglądał jak jakiś chiński jamnik, więc mówię do grafika: weź obejrzyj 

szkice, on ma być bardzo podobny do psa… 

Ika: Ale jamnik też jest bardzo podobny do psa! 

Odpowiedź na pytanie, czemu Ewa nic nie pisze o kotach: 

Ewa: Kot jest dobrym dodatkiem… 

Ktoś: Do ryżu!

10 

INFORMATOR 

Trochę bez przekonania poszłam na punkt programu poświęcony nagrodzie 

Zajdla, ale okazał się ciekawy (i było na nim dużo znajomych). Witek „Szaman” 

Siekierzyński najpierw krótko przedstawił historię nagrody, potem trochę pożartowaliśmy, 

co by się stało, gdyby ktoś napisał opowiadanie o tytule Bez nagrody. Ktoś 

spytał, co się dzieje w przypadku tekstu pisanego przez kilku autorów – Ela odparła, że 

statuetka musiałaby rotacyjnie odwiedzać ich domy, bo nagroda jest za opowiadanie, 

a nie za bycie autorem. Na pytanie Ani Brzezińskiej, jak długo przechowywane są 

głosy, Szaman wyznał, że trzyma u siebie karty z 1999 roku… 

Potem uczyliśmy się liczyć głosy systemem australijskim (jego działanie Szaman 

szczegółowo objaśnił na swoim blogu), wybierając najstraszliwszego potwora: kandydowali 

Obcy, Predator, Sarlacc, Cthulhu i smok Miluś (który zdobył całkiem sporo głosów, 

natomiast Predator – żadnego). Wygrał Cthulhu, po czym Ela powiedziała do Ani 

Kańtoch, która była w komisji liczącej: „A teraz pokaż tatuaż!” – i Ania podciągnęła 

rękaw, odsłaniając sporej wielkości ośmiornicę, co wszyscy skomentowali: „To była 

manipulacja!”. 

Dostrzegam na przedramieniu Eli piękny malunek henną, posypany brokatem. 

Ela: Pokażę ci, do czego to służy (strząsa nieco brokatu na mnie): A teraz jedna 

szczęśliwa myśl! 

Wieczorem poszliśmy do knajpy konwentowej, a raczej przed knajpę, bo w środku 

był tłok i strasznie głośna muzyka. Co jakiś czas podochoceni tancerze robili węża 

między dyskutującymi na chodniku fanami. Tadeusz A. Olszański zgłosił zastrzeżenia 

do książki Orbitowskiego o Powstaniu Warszawskim, w której są przekleństwa, jakich 

wtedy nie używała inteligencja, a także wypowiedź o robieniu laski, czyli nieistniejący 

wówczas idiom. TAO wdał się też w dywagacje na temat pochodzenia słowa „laska” na 

określenie dziewczyny: twierdził, że to ze szkockiego „lass”, ja natomiast stałam na 

stanowisku, że z czeskiego „miłość”. [przyp. red. nacz. INFO: początek dała chyba 

czeska piosenka z festiwalu sopockiego pt. „Ta laska nebeska”!] 

Ja: To będzie pięknie brzmiało w sprawozdaniu: rozmawiałam z Tadeuszem o robieniu 

laski. 

Z ciekawostek: ktoś z obecnych powiedział, że w amerykańskich szkołach uczy się 

dzieci, że Indian wymordowali Europejczycy, a Amerykanie zagospodarowali kraj. 

TAO: „Dumanowski” to nie jest powieść. 

Ja: A co? 

TAO: To jest zbiór anegdot. 

Malakh: Czyli powieść współczesna.


Jacek Pniewski: Skończyły im się smycze i teraz dają identyfikatory na sznurkach. 

Ktoś już to wrzucił na fejsbuka z podpisem „ostał im się ino sznur”. 

W sobotę dotarłam na Polcon tuż przed południem, więc pokręciłam się przy urnie 

zajdlowej, popatrzyłam, jak Szaman z Elą ją pieczętują – i poszłam na Forum 

Fandomu. Omawiane były zmiany w regulaminie Polconów (odtąd będzie możliwość 

tańszej akredytacji dla dzieci), miejsce Polconu w 2013 (Warszawa) i 2014 (Bielsko- 

Biała – wstępnie, bo klub nie ma statusu osoby prawnej) roku. Dyskusję zdominowało 

zamieszanie z kartami do głosowania na Zajdla, które we Wrocławiu początkowo były 

wydawane „na piękne oczy” albo bez pieczątek. Na szczęście już w piątek pieczątkę 

zdołano dostarczyć, a problem jednokrotności głosowania rozwiązać, dziurkując 

identyfikatory. 

Tematykę tę kontynuowano po południu, na panelu dyskusyjnym „Kontrowersje 

wokół nagrody Zajdla”. Było dość burzliwie – zaczęto od zaszłości historycznych (słynna 

afera z 1999 r. o „fantastykę rozrywkową”). Bałagan z kartami na tegorocznym 

Polconie też podkręcił atmosferę. Z sympatyczniejszych rzeczy: Ania Brzezińska wstała 

i podkreśliła, że od samego początku – a pierwszą nagrodę dostała jako osoba nikomu 

nieznana – spotykała się z wielką życzliwością środowiska, między innymi Rafała 

Ziemkiewicza. 

Marcin Przybyłek opowiadał o tym, „Czy rozumiemy filmy, które oglądamy”. 

Zaczął od Avatara – pytając, skąd Neytiri znała angielski; sala odparła, że w filmie 

padła informacja o szkółce prowadzonej przez panią naukowiec. Jednak na inne 

zagadnienia nie było odpowiedzi w wersji kinowej. Ktoś zażartował, że była ona tylko 

reklamą wersji reżyserskiej. Niestety, Marcin miał na slajdach nie tylko pytania, ale 

i odpowiedzi, co niejako spoilerzyło całą prelekcję. Z ciekawszych rzeczy: Blade 

Runner z narracją zza ekranu ma wydźwięk lekko chandlerowski, natomiast w wersji 

bez narracji zwracamy większą uwagę na wyraz twarzy Harrisona Forda, który 

niekiedy robi miny według prelegenta dziecinne. 

Staszek Mąderek próbuje uruchomić prezentację. 

SM: Czy ktoś to próbował w ogóle odpalić? 

My: Próbował. 

SM: I działało? 

My: Działało. 

SM: To jak nie zadziała, to będzie na mnie? 

My: Tak! 

SM: Dzisiaj sobie powiemy o… kto ma program? 

Sala jak zwykle na jego prelekcjach 

była tak podekscytowana atmosferą, 

że śmiech wybuchał niezależnie 

od tego, czy Staszek mówił coś 

śmiesznego. Kiedy wypróbowywał różne 

ustawienia laserowego wskaźnika 

(który wyświetlał siatki świetlne albo 

coś w rodzaju gwiaździstego nieba), 

ludzie o mało z krzeseł nie pospadali. 

Prelekcja miała tytuł „Filmy katastroficzne, 

czyli sposób na zagładę”, ale 

w żaden sposób nie odzwierciedlało się 

to w jej treści. Mąderek opowiadał 

o robieniu storyboardów, ustawianiu

12 

INFORMATOR 

kamery i tworzeniu komputerowych wybuchów. Rozrysował schemat ustawienia 

postaci w scenie rozmowy i wyjaśniał nam konieczność zachowania tego samego kąta 

kamery oraz kolejność kręcenia poszczególnych ujęć tak, żeby nie trzeba było jej 

i oświetlenia niepotrzebnie przestawiać. Tworzenie wybuchów objaśnił na podstawie 

zderzenia ciężarówek z Martixa, gdzie najpierw rysuje się storyboardy – w wykonaniu 

amerykańskim niezwykle szczegółowe, pokazane było nawet rozpryskujące się szkło 

szyb – a następnie tworzy komputerowe animacje, coraz to bardziej szczegółowe. 

Wybuch jest animowany za pomocą kulek, do których następnie dokleja się fakturę 

ognia. 

Na koniec pokazywał tworzenie pożaru lasu w jednym z odcinków Szczeppana 

kleszcza oraz dwa inne odcinki, propagujące właściwe postępowanie wobec tych 

stworzeń. Wijący się kusząco pod prysznicem Czerwony Kapturek (bardzo dorosły) 

ostrzegał, że po przyjściu z lasu trzeba obejrzeć całe ciało, zaś sam Szczeppan 

w toalecie męskiej uświadamiał, że kleszcza należy wyjmować pęsetą. 

Zajrzałam na drugą połowę spotkania z wydawnictwem Powergraph. Rafał Kosik 

o próbie wprowadzenia Felixa, Neta i Niki na rynek chiński: „Wybraliśmy tomy, 

w których powiedzenie >chińska tandeta< powtarza się najrzadziej”. 

Z ciekawostek: FNiN jest lekturą w szkołach polskich za granicą, bo one nie podpadają 

pod MEN tylko pod MSZ. 

Wieczorem w sobotę miał miejsce główny punkt programu, czyli gala zajdlowa. 

Wielka aula była wypełniona po brzegi. Zaczęło się od dźwiękowo-świetlnego 

spektaklu: cztery zakapturzone postacie w czarnych płaszczach, na czymś w rodzaju 

sprężynujących półszczudeł, zeszły z góry sali, a następnie – już bez płaszczy, za to 

w futrzanych szortach nadających im wygląd satyrów – biegały tu i ówdzie do wtóru 

elektronicznej muzyki i obłędnego migotania reflektorów. Później dowiedziałam się, że 

to mieli być Czterej Jeźdźcy Apokalipsy – faktycznie, jeden miał na twarzy maskę 

przeciwgazową… 

Prezentacja nominowanych utworów wypadła nieco pretensjonalnie, bo manierycznie 

mówiący prowadzący o każdym mówił per pani/pan, co brzmiało jak na konferencji 

naukowej. W dodatku nie wykazał się wielką znajomością fandomu, bo zaciął 

się przy nazwisku Witka Siekierzyńskiego, a nazwisko Ani Kańtoch przekręcił. Ale najbardziej 

malowniczą wpadką było stwierdzenie, że Magda Kozak była w Afganistanie 

w ramach polskiego kontygentu wojskowego.


Okazało się, że Kasia Kosik obchodzi urodziny, więc sala odśpiewała jej „sto lat”. 

Pamięć Neila Armstronga uczciliśmy minutą ciszy. Laureatom nagrody wręczali kwiaty 

Jedi i Sith, co stanowiło miły akcent. Ale najmilsze ze wszystkiego było wręczenie 

zaległej nagrody za Paradyzję Janusza A. Zajdla na ręce pani Jadwigi, co wywołało 

owację na stojąco i wielkie wzruszenie pani Jadwigi. Po zakończeniu gali poszłam na 

piwo ze znajomymi z Łodzi i Lublina; ciekawie nam się rozmawiało o książkach, 

opowiadaniach zajdlowych i najnowszych filmach. 

Motyl: W czwartek poszedłem na konkurs o Thorgalu, żeby go wygrać. Skończyło się 

na tym, że go poprowadziłem, bo prowadzący nie przyszedł. 

W niedzielę było, szczerze mówiąc, nudno. Igor Witkowski (znany z wiary, że 

Ziemią rządzą humanoidalne jaszczury z kosmosu) miał prelekcję „Śladami Dänikena”. 

Przyszłyśmy z koleżanką spóźnione około trzech kwadransów, sadząc że mamy 

– zgodnie z programem – jeszcze godzinę, ale okazało się, że prelegent właśnie 

kończy, więc usłyszałyśmy tylko o ruinach Puma Punku w Boliwii. Znajdują się tam 

konstrukcje z kamieni z wyrzeźbionymi prostokątnymi wcięciami, które są geometrycznie 

równe w sposób nieosiągalny dla współczesnych narzędzi – bardzo trudno jest 

precyzyjnie wyciąć taką wnękę w kamieniu, na co prelegent miał dowód w postaci 

sfilmowanego wywiadu z kamieniarzem. Igor zasugerował, aby naukowców-niedowiarków 

przykuwać łańcuchem do kamiennego bloku i nie wypuszczać, dopóki nie zrobią 

czegoś podobnego. 

Poszłam na drugą połowę prelekcji Karoliny Opałki „A wolność jedynie w pustce: 

wśród gwiazd”, ale też okazała się skrócona. Mowa była między innymi o różnych 

rodzajach fantastycznych wizji kosmosu: z obcymi (np. Star Trek), tylko z ludźmi (np. 

cykl o mówcy Umarłych) albo zrobotyzowanych (np. Cyberiada). 

Na koniec, mocno już zerkając na zegarek, poszłam na prelekcję Kuby Ćwieka 

i Witolda Jabłońskiego. W drzwiach stał rosły gżdacz i groził wpuszczeniem tylko tylu 

ludzi, ile jest miejsc siedzących, ale w końcu się ugiął i podłoga w sali była zajęta aż do 

samych drzwi. Na Jabłońskiego czekaliśmy prawie kwadrans, aż gżdaczka dostała 

wiadomość, że pisarz nie pojawi się. Kuba zaczął bez przekonania o tym, jak książka 

Brama Stokera zmieniła wizję wampira z istoty niemal zwierzęcej w inteligentnego 

człowieka. Jednak duchota panująca w zatłoczonej do granic możliwości sali sprawiła, 

że w końcu zrezygnowałam i poszłam do 

ogródka przed wejściem pić dobrą kawę 

z mlekiem (prawdziwym – z dzbanuszka!) 

i żegnać się z kolejnymi znajomymi 

i przyjaciółmi. I tak, chwila po chwili, 

zakończył się dla mnie Polcon 2012. 

Agnieszka Szady 

fot. Jan Rudziński 

wg http://esensja.pl/varia/publicystyka/tekst.html?id=14906

14 

INFORMATOR 

W dniach 21-23 września w Łodzi odbył się konwent pn. Kapitularz. Choć to kawał 

drogi od naszych pomorskich rejonów – to i tak przynajmniej niewielka delegacja GKF 

musiała się tam pojawić. Ja osobiście mogłam wziąć udział tylko w sobotniej części, 

przez co nie widziałam wszystkich atrakcji, jakie przygotowali organizatorzy, ale dołożę 

wszelkich starań, żeby opisać wam chociaż ten jeden dzień. 

Konwent odbywał się w Liceum Ogólnokształcącym im. Haliny Poświatowskiej. 

Jest to dość duży budynek, więc nie było problemu z miejscem na wszystkie punkty 

programu – sal ci tam dostatek. Dzięki temu bodajże 10 bloków tematycznych mogło 

pracować w tym samym czasie i starczyło jeszcze miejsca na kilka sal, gdzie można 

było grać w gry planszowe, bitewniaki czy na playstation. Poza tym działała szkolna 

stołówka, dzięki czemu uczestnicy mogli kupić sobie ciepły normalny obiad, a nie tylko 

zamawiać pizzę. Miła rzecz w konwentowych warunkach. Dla tych, którzy mieli ochotę 

tylko coś przegryźć, był też otwarty sklepik z hot-dogami, hamburgerami i różnymi 

słodkościami, a na korytarzach stały automaty na napoje i słodycze. 

Impreza rozpoczęła się w piątek o godzinie 17:00, ale (jak już wspomniałam 

wcześniej) nie mogłam tego dnia uczestniczyć, więc przejdę od razu do sobotniej 

części konwentu. Dotarłam na miejsce około godziny 11:30. Towarzyszył mi Shaman, 

który później o 14:00 prowadził LARP-a „Klatka Tygrysa”, ale do tego czasu mógł mi 

towarzyszyć. Po szybkiej, choć nie pozbawionej pomyłek, akredytacji udaliśmy się na 

prelekcję „Romanse wampiryczne” prowadzoną przez Witolda Jabłońskiego. Opowiadał 

o klasyce wampiryzmu, o symbolice, którą można było odczytać jako romans, a także 

o dzisiejszych powieściach o wampirach i już bezpośrednich romansach w nich 

opisanych. 

Zaraz po tym postanowiliśmy udać się na spotkanie autorskie z Dariuszem 

Domagalskim. Autor opowiadał o swoich inspiracjach i przygotowaniach do pisania. 

Zdradził także, że pisze teraz książkę o piratach działających na morzach Bałtyku 

(akcent nordconowski!). Udzielał odpowiedzi na każde pytanie, które zadawała mu 

publiczność. Jak zawsze po spotkaniu z tym autorem wyszłam zadowolona i dodatkowo 

zaciekawiona jego przyszłym dziełem.


Po spotkaniu z Dariuszem nadszedł czas na LARP-a Shamana – „Klatka tygrysa”. 

Jako że jest on w tematyce więziennej, to dostaliśmy świetne miejsce na grę: szatnię 

szkolną, która mieści się w piwnicy, a drzwi ma okratowane. Stworzyło to świetny 

klimat i idealnie imitowało cele. Niestety, ja już wcześniej w to grałam, więc w tym 

czasie poszłam obejrzeć resztę konwentowych atrakcji. 

Z głośników szkolnego radiowęzła 

wydobywało się ogłoszenie o obiadach 

na stołówce, a później o pokazach grupy 

rekonstrukcyjnej Verthandi przed budynkiem 

szkoły. Na parterowym korytarzu 

były stoiska, na których można 

było kupić gry, rekwizyty, części do 

strojów i wiele innych. Większość sal na 

tym piętrze była przeznaczona na gry 

planszowe, cieszące się dużą popularnością, 

za to na piętrach znajdował się 

green room i red room oraz sale, 

w których odbywały się kolejne punkty 

programu. Każdy blok miał swoją 

nazwę, na przykład literacki był „Miasteczkiem 

Salem”, a horrorów – „Sleepy Hollow”. Tylko aula była po prostu aulą, ale 

głównie dlatego, że na przemian odbywały się w niej różne kategorie (od pokazów 

walk po konkurs strojów). 

Gdy obeszłam już wszystko, postanowiłam posłuchać prelekcji „Marylin Monroe, 

2020-2095 – historia głównej ikony XXI-wiecznej endokultury” w bloku naukowym 

nazwanym „Miskatonic University”. Widać nie była to prelekcja dla mnie, gdyż zbytnio 

mnie nie zaciekawiła i szybko wyszłam. Chciałam jeszcze zdążyć na inną – „Zwyczaje 

i gesty japońskie”, ale ku mojemu rozczarowaniu ta akurat część się nie odbyła. 

Zastałam tylko salę, w której siedziało kilka osób złych i narzekających, że to nie była 

jedyna część programu, która w ten sposób ich zawiodła. 

Rozczarowana poszłam więc na trwający już konkurs strojów. Miał on trwać dwie 

godziny, a był o połowę krótszy, ponieważ nie zgłosiła się wystarczająca liczba osób. 

Na koniec prowadząca ogłosiła nam, że konkurs wcale miał się nie odbyć, ponieważ 

zapisały się tylko dwie osoby, ale o 16:00 znalazło się jeszcze kilka, które mogły wziąć 

udział. Ostatecznie brało w nim udział osób dziewięć i stworzono dwie kategorie; 

w efekcie nagród było sześć. W ten sposób, nie dokładając wielkich starań i wszedłszy 

na scenę w stroju, którego przygotowanie mogło trwać z 10 minut lub tyle co kliknięcie 

przycisku „Kupuję”, można było zająć miejsce na podium. 

I tak oto z punktu wyjścia – kilku punktów programu trwających w tym samym 

czasie – nie pozostało mi nic, co by mnie interesowało; zostały tylko opcje: planszówka 

lub playstation.

16 

INFORMATOR 

Po godzinie 18:00 skończył się LARP Shamana i w piwnicy zaczęli się zbierać 

ludzie na znany pewnie wielu osobom LARP „Kontener”, grany już od przeszło dwudziestu 

lat. To dobry przykład na to, ile było nowych, nieogranych punktów programu 

na tym konwencie. 

Mimo iż program był rozpisany do godziny 21:00 – niestety nie mogłam już dłużej 

zostać, bo wzywały mnie trójmiejskie obowiązki. Wyszłam z konwentu trochę zawiedziona. 

Nie wiem, jak wyglądała reszta imprezy; ale ta część, na której ja byłam, nie 

do końca spełniła moje oczekiwania. Może po prostu miałam pecha, ale Kapitularz nie 

pozostawił we mnie dobrego wrażenia. 

tekst i zdjęcia: 

Paulina Tumińska 

przebłyski na gorąco 

Konwent, jaki jest, każdy widzi. Kto bywał na konwentach odbywających się wg 

tradycyjnej formuły, w warunkach szkolnych, tego Copernicon swą formułą w żadnym 

miejscu nie zaskoczył. Użyto sprawdzonych rozwiązań, zorganizowano tradycyjny 

podział z dobrze znanymi nam blokami programowymi. I OK. System działał, program 

był przejrzysty (choć, jeśli czepiać się szczegółów, wiele osób narzekało na zbyt małą 

czcionkę w programie sobotnim), a mapka konwentowa okazała się bardzo użyteczna. 

Zwłaszcza że impreza odbywała się w czterech miejscach. Osobiście dotarłem tylko do 

Collegium Maius i Dworu Artusa. Przede wszystkim należy pogratulować tak dobrych 

lokalizacyjnie i reprezentacyjnych lokacji! W mojej ocenie w Collegium organizacja 

przestrzenna była bardzo dobra. Po wejściu do Dworu Artusa miałem wrażenie 

niewykorzystania dużych przestrzeni; ale przypuszczam, że była to rzecz zupełnie 

niezależna od organizatorów. Do szkoły konwentowej, służącej głównie za sypialnię, 

nie dotarłem z braku potrzeby. Poza tym był to najdalej od miejsca akcji zlokalizowany 

punkt. Przez pewną część konwentu część programu odbywała się w Centrum Kultury 

Zamek. Tylko przez część. Ale o tym przeczytacie na plotkarskich portalach.... 

Dobrym pomysłem wydaje mi się stosunek cenowy akredytacji jednodniowej (27 

zł) do pełnej, trzydniowej wejściówki (36 zł). Jako że nasza grupa wracała jeszcze 

w sobotę, daliśmy ściągnąć z siebie ten haracz (żartuję: naprawdę uważam, że relacja 

cenowa powinna promować nocleg w Toruniu – zwłaszcza że organizatorzy przestrzeń 

do noclegów zapewnili). 

W konfrontacji z wcześniejszym o tydzień 

łódzkim Kapitularzem – w moich oczach Copernicon 

wypadł znacznie sympatyczniej; strona organizacyjna 

również prezentowała się lepiej, poczynając 

od akredytacji (gdzie po raz pierwszy 

w swej obszernej krasie zaprezentowała nam się 

bratnia pomoc Drugiej Ery, towarzysząca nam 

przez cały czas naszego pobytu na imprezie). 

Copernicon jest jednak większą imprezą (gdy 

piszę te słowa – jeszcze trwa, stąd nie mogę 

posiłkować się liczbami), więc nie wszystko 

można poddać porównaniu.


Copernicon miał bogaty program. Jednakże zarówno w bloku naukowym, jak 

i RPG, zasób prelekcji (mówiąc oględnie) nie zachwycał. Miałkość nad miałkościami 

i odgrzewany kotlet. Może bez przykładów, by nie urażać twórców. Zainteresowanych 

odsyłam do programu na stronie konwentu. 

Prelekcja nt. baśni fińskich stanowczo odcinała się na tym tle pozytywnie zawartością 

merytoryczną (choć niekoniecznie oprawą, sposobem prowadzenia). Z rzeczy 

ciekawych udało mi się trafić do Khakiego na prelekcje o edukacyjnych walorach gier 

RPG. Oczekiwałem innego contentu (autor skupił się na swoim projekcie), ale 

wyszedłem zadowolony i – jak to się ładnie mówi – pobudzony do dyskusji. 

Od trzech lat GL Doppelganger (wspierana przez inne zacne siły) przyzwyczaiła 

nas, że Toruń larpami stoi. Istotnie, w programie Coperniconu naliczyłem bodajże 21 

larpów. Co nie zmienia faktu, że bardzo wyraźne były głosy niezadowolenia. Program 

larpowy pozostawiał jakościowo wiele do życzenia, nie był też najświeższy. Nie było 

chyba jakiejkolwiek preselekcji. Koniec końców z naszej grupy tylko dwie osoby poszły 

w sobotę na jakiegokolwiek larpa. Były to jednak w obu przypadkach gry zorganizowane 

przez osoby z... naszego miejsca przyjazdu. Wiadomo, że na konwent jedzie 

się konsumować to, czego w domu brak. Skoro usiedliśmy do rodzimych potraw 

– łatwo wywnioskować dostępne menu. Pozwolę sobie na pewną brutalność: co np. 

w programie konwentu o niezłej marce robi taka "Knajpa Byłych Morderców" (skądinąd 

autorstwa twórców znanych też z bardzo dobrych gier)? Tydzień wcześniej na 

Kapitularzu spotkaliśmy ludzi prowadzących "Kontener". Grę wyszydzaną od dwóch 

dekad. Pewnie, że można. Ale qui bono? Kochani orgowie Coperniconu – nie idźcie tą 

drogą... 

In plus należy odnotować zaistnienie w programie warsztatów freeformu 

larpowego (Jeepów, jeśli ktoś woli tę nazwę). Niestety, były one w piątek, więc nie 

mogłem w nich uczestniczyć. Chciałbym też nadmienić, że w programie piątkowym 

widniało kilka gier zapowiadających się zaiste zacnie. 

Na tegoroczny Copernicon wybrałem się – po 

sukcesie poprzednich edycji – nader chętnie. Niestety, 

brak czasu spowodował, że większość trójmiejskiej 

ekipy zdecydowała się jedynie na jednodniowy 

pobyt. Głównym motorem i punktem zbiórki 

było spotkanie programowe świeżej publikacji 

pt. LARP. Myśli i szkice, będącej owocem letnich 

warsztatów GKF dla twórców larpów. Twórcy 

zobowiązali się do kontynuowania dyskusji i eksperymentów, których uzewnętrznienie

18 

INFORMATOR 

stanowią teksty zawarte w tej książce. Można więc spodziewać się rozszerzenia (a kto 

wie – może i kontynuacji). 

»[W tym miejscu powinien pojawić się opis działania 

innych bloków programowych, ale z powodu konwentowych 

zobowiązań nie było mi dane korzystać z wielu 

atrakcji; warto nadmienić, że games room (choć mimo 

małej wielkości, duszny i głośny) działał sprawnie i był 

dobrze zaopatrzony]« 

Największym plusem imprezy była życzliwość i pomocność ekipy organizacyjnej. 

Miałem uczucie, że zawsze mogę się zgłosić do któregoś z gżdaczy z bólem zęba, 

zapytać o najszybszą drogę do Acapulco czy tabelę stawek VAT. 

Nie obowiązywała też zasada struktury pionowej. Na tyle, na ile to zaobserwowałem, 

od sztywnej (i sprawnej) delegacji zadań były sympatyczne odstępstwa (jak 

koordynator imprezy podający numer do pizzerii czy organizujący toaletowe zwoje 

użyteczności). 

Na pewno część targowa była zorganizowana dobrze: stoisk było wiele, były 

ciekawe i z szerokim asortymentem. Inna rzecz, że ich umiejscowienie (vis a vis 

wejścia głównego, w kluczowych dla ruchu uczestników miejscach na korytarzach) 

nieco utrudniało poruszanie się po Collegium Maius. 

Niemniej duża liczba stoisk i poziom ich oblężenia, przy jednoczesnym nagromadzeniu 

nieciekawych punktów programu, nasuwa pytanie o przesunięcie środka 

ciężkości Coperniconu z festiwalu w stronę targów. Uchylając się od bezpośredniej 

oceny – przypomnę fragment utworu kabaretu OT.TO: 

W Łazienkach, czy w Wilanowie 

Pałacu bryła lekka jak powiew 

A w mej wyobraźni jawi się taka scena 

Że idą po parku mistrz i król dyskutując 

Czym dla sztuki jest mecenat [...]. 

W Wilanowie albo w Łazienkach 

Spacerując po zacnych alejkach 

Odpowiedzi wśród konarów wiekowych drzew szukam 

Co jest ważniejsze i co dłużej przetrwa 

Władza, czy sztuka 

z autostrady A1 

Shaman 

zdjęcia 

Paulina Tumińska


Nostalgiczny powrót 

do Miasta Gildii 

W ostatni weekend września, zrywając z tradycją pokrycia terminów z Biegiem 

Pomorskim, zorganizowano prerelease Return to Ravnica. W Gdańsku gracze dopisali, 

gdyż w sobotę stawiło się ich 57 (zwycięzca: Daniel Seta), natomiast w niedzielę 

– 51 (zwycięzca: Dominik Konieczny). 

Nie ma się co dziwić, bo Ravnica: City of Guilds był jednym z najlepszych 

dodatków do Magic: the Gathering, a powrót do tego świata wywołał wielki entuzjazm. 

Tym bardziej, że Wizards of the Coast przygotowali kilka niespodzianek. 

Po pierwsze: w tym dodatku obecnych było pięć (z dziesięciu gildii), czyli więcej 

niż w oryginalnej Ravnice. Kolejny dodatek Gatecrash pozwoli zebrać karty z pozostałych 

pięciu, a końcowy dodatek bloku, którego nazwy jeszcze nie ujawniono, będzie 

zawierał karty z wszystkich dziesięciu! 

Po drugie: idąc na prerelease 

– można się było nastawić na grę 

ulubionymi kartami. A to dlatego, 

że każdy gracz przy rejestracji wybrał 

ulubioną gildię. W ten oto 

sposób dostał pudełeczko w kolorach 

swojej gildii, wraz z listem powitalnym 

od przywódcy, kartą zadań, 

kostką do liczenia życia, pięcioma 

zwykłymi boosterami i jednym 

specjalnym boosterem, zawierającym 

jedynie karty z jego gildii, 

które bez problemu stanowiły trzon 

talii.

20 

INFORMATOR 

W odróżnieniu od tego, co było do tej pory – kartą promocyjną można też było 

grać (a każdy dostał kartę reprezentującą jego gildię). 

Skoro mamy pięć gildii, to jest i tyleż nowych mechanik: 

Selesnya (WG) – Populate – robi kopię tokena 

Rakdos (BR) – Unleash – stwory mogą wejść do gry ze znacznikiem +1/+1, który 

jednak uniemożliwia im blokowanie 

Golgari (BG) – Scavenge – stwory w grobie mogą być skonsumowane przez swoich 

towarzyszy na polu walki celem ich wzmocnienia 

Azorius (WU) – Detain – karta poddana temu efektowi nic nie robi przez całą kolejkę 

Izzet (UR) – Overload – czar może być tak zagrany, aby objąć swym efektem 

wszystko, co przeciwnik posiada. 

Adam ‘Ceti’ Cetnerowski 

ZAPOWIEDZI WYDAWNICZE 

Uzupełnienie października 2012 

SILMARILLION (SILMARILLION) – JOHN R.R. TOLKIEN 

Wydawca: Amber. Data wydania: 11 października 2012 Wznowienie 

WALLENROD – MARCIN WOLSKI 

Wydawca: Zysk i S-ka. Data wydania: 15 października 2012 Wznowienie 

MOCARSTWO – MARCIN WOLSKI 

Wydawca: Zysk i S-ka. Data wydania: 15 października 2012 

REBELIANT (LEGEND) – MARIE LU 

Wydawca: Zielona Sowa. Data wydania: 15 października 2012 

PIEKIELNY OGAR (THE DOG FROM HELL) – CHRIS BUNCH 

Wydawca: Rebis. Data wydania: 16 października 2012 

WIATR PRZEZ DZIURKĘ OD KLUCZA (THE WIND THROUGH THE KEYHOLE) 

– STEPHEN KING 

Wydawca: Albatros – Andrzej Kuryłowicz. Data wydania: 17 października 2012 

UTRACONA MAGIA (THE PRODIGAL MAGE) – KAREN MILLER 

Wydawca: Galeria Książki. Data wydania: 17 października 2012 

TAJEMNICE ZWYCZAJNEJ FARMY (THE SECRETS OF ORDINARY FARM) 

– TAD WILLIAMS, DEBORAH BEALE 

Wydawca: Rebis. Data wydania: 23 października 2012 

WAYLANDER (WAYLANDER) – DAVID GEMMELL 

Wydawca: Mystery. Data wydania: 24 października 2012 Wznowienie 

PASKUDA & CO – MAGDALENA KOZAK 

Wydawca: Fabryka Słów. Data wydania: 26 października 2012


LISTY LORDA BATHURSTA – MARCIN MORTKA 

Wydawca: Fabryka Słów. Data wydania: październik 2012 

PRAWDA OGNIA (FIRE STUDY) – MARIA V. SNYDER 

Wydawca: Mira. Data wydania: październik 2012 

CHŁOPCY – JAKUB ĆWIEK 

Wydawca: Sine Qua Non. Data wydania: październik 2012 

ZBRODNIA KOJOTA – KEVIN HEARNE 

Wydawca: Rebis. Data wydania: październik 2012 

MARZENIE TALITHY (IL SOGNO DI TALITHA) – LICIA TROISI 

Wydawca: Zielona Sowa. Data wydania: październik 2012 

WYBRANIEC MROCZNEJ PANI (DARK LADY'S CHOSEN) – GAIL Z. MARTIN 

Wydawca: Dwójka bez sternika. Data wydania: październik 2012 

NADCIĄGA LEGION GROZY (RIDES A DREAD LEGION) – RAYMOND E. FEIST 

Wydawca: Rebis. Data wydania: październik 2012 

Wstępnie w listopadzie 2012 

TRUCIZNA – ANDRZEJ PILIPIUK 

Wydawca: Fabryka Słów. Data wydania: 5 listopada 2012 

ZNAK ATENY (THE MARK OF ATHENA) – RICK RIORDAN 

Wydawca: Galeria Książki. Data wydania: 7 listopada 2012 

W MROK (ВО МРАК) – ANDRIEJ DIAKOW 

Wydawca: Insignis. Data wydania: 7 listopada 2012 

DZIEDZIC WOJOWNIKÓW (THE WARRIOR HEIR) – CINDA WILLIAMS CHIMA 

Wydawca: Galeria Książki. Data wydania: 7 listopada 2012 

BAJKI ROBOTÓW – STANISŁAW LEM 

Wydawca: Wydawnictwo Literackie. Data wydania: 8 listopada 2012 Wznowienie 

TO (IT) – STEPHEN KING 

Wydawca: Albatros – Andrzej Kuryłowicz. Data wydania: 9 listopada 2012 Wznowienie 

PODPALACZKA (FIRESTARTER) – STEPHEN KING 


FULGRIM (FULGRIM) – GRAHAM MCNEIL 


BASTION (THE STAND) – STEPHEN KING 


FELIX, NET I NIKA ORAZ ŚWIAT ZERO 2. ALTERNAUCI – RAFAŁ KOSIK 

Wydawca: Powergraph. Data wydania: 14 listopada 2012 

WYBRAŃCY BOGÓW – RAFAŁ A. ZIEMKIEWICZ 

Wydawca: Fabryka Słów. Data wydania: 16 listopada 2012 Wznowienie 

JAINA PROUDMOORE: WICHRY WOJNY (JAINA PROUDMOORE: TIDES OF WAR) 

– CHRISTIE GOLDEN 

Wydawca: Fabryka Słów. Data wydania: 16 listopada 2012

22 

INFORMATOR 

WWW.WIEDZA (WWW: WATCH) – ROBERT J. SAWYER 

Wydawca: Solaris. Data wydania: 21 listopada 2012 

RAM DASS I KRÓL ZACHODNICH SMOKÓW – JULITA GRODEK 

Wydawca: Editio. Data wydania: 21 listopada 2012 

WŁADCA SZCZURÓW – RAFAŁ A. ZIEMKIEWICZ 

Wydawca: Fabryka Słów. Data wydania: 23 listopada 2012 Wznowienie 

NOVA (NOVA) – SAMUEL R. DELANY 


KROKI W NIEZNANE. ALMANACH FANTASTYKI 2012 


RÓJ (SWARM) – B.V. LARSON 


PRZEBUDZENIE LEWIATANA (LEVIATHAN WAKES) – JAMES S.A. COREY 


PAN LODOWEGO OGRODU. TOM IV – JAROSŁAW GRZĘDOWICZ 


CZERWONA MGŁA – TOMASZ KOŁODZIEJCZAK 


GHOSTMAKER (GHOSTMAKER) – DAN ABNETT 

Wydawca: Fabryka Słów. Data wydania: listopad 2012 

DOWÓDZTWO STARKA (STARK’S COMMAND) – JACK CAMPBELL 


DZIEWCZYNA W STALOWYM GORSECIE (THE GIRL IN THE STEEL CORSET) 

– KADY CROSS 


FUGA – WIT SZOSTAK 

Wydawca: Lampa i Iskra Boża. Data wydania: listopad 2012 

JONATHAN STRANGE I PAN NORRELL (JONATHAN STRANGE & MR NORRELL) 

– SUSANNA CLARKE 

Wydawca: MAG. Data wydania: listopad 2012 

SKOK W POTĘGĘ: MROCZNY, ZACHŁANNY BÓG POWSTAJE (THE GAP INTO 

POWER: THE DARK AND HUNGRY GOD ARISES) – STEPHEN R. DONALDSON 

Wydawca: MAG. Data wydania: listopad 2012 wznowienie 

WSPOMNIENIE LODU (MEMORIES OF ICE) – STEVEN ERIKSON 

Wydawca: MAG. Data wydania: listopad 2012 

WINGS OF WRATH – C.S. FRIEDMAN 

Wydawca: Prószyński i S-ka. Data wydania: listopad 2012 

DAR WILKA (THE WOLF GIFT) – ANNE RICE 

Wydawca: Rebis. Data wydania: 2012 

Na podstawie serwisów: Esensja.pl, Katedra.nast.pl, Solarisnet.pl 

przygotował Janusz Piszczek


SEQUEL REMAKE’U SPIDER-MANA 

Niesamowity Spider-Man okazał się być całkiem udaną 

produkcją – nic dziwnego, że już zapłonęło zielone światło 

dla kontynuacji. W przedsięwzięciu na pewno wezmą udział 

Marc Webb oraz Andrew Garfield. Produkcja filmu 

rozpocznie się na początku przyszłego roku, a do kin ma on 

trafić 2 maja 2014 r. Co do fabuły – wiadomo tylko, że 

scenariusz zostanie przygotowany przez Alexa Kurtzmana, 

Roberto Orciego i Jeffa Pinkera, na podstawie zarysu historii 

przygotowanego przez Jamesa Vanderbilta. Peterem 

Parkerem nadal będzie Andrew Garfield; nie wiadomo 

jeszcze, czy powróci Emma Stone (ale jest to, chociażby 

z powodów osobistych dotyczących ich obojga, wielce 

prawdopodobne). 

wg: www.gildia.pl 

PIRACI Z KARAIBÓW – „PIĘCIOKSIĄGIEM” 

Już w listopadzie rozpoczną się zdjęcia do piątej części morskiego hitu. Tym 

razem plan zdjęciowy nie będzie znajdował się na Hawajach, ale na Puerto Rico. Już 

w zeszłym roku Jerry Bruckheimer (producent) mówił, że wstępny scenariusz do piątej 

części Piratów jest gotowy. Terry Rossio miał pracować nad nim już od premiery 

„czwórki”. Na razie nie są znane szczegóły dotyczące fabuły filmu. Nie wiadomo też, 

kto zajmie się reżyserią. Pewny jest jedynie udział Johnny’ego Deppa – oraz to, iż 

zgarnie on rekordową, nawet jak warunki Hollywood, gażę. 


TELEWIZYJNE KLONOWANIE TRWA 

29 września swą amerykańską premierę 

miał piąty sezon serialu animowanego Gwiezdne 

Wojny: Wojny Klonów. Twórca produkcji, Dave 

Filoni, zapowiedział sporo zmian. Kto ciekaw 

– pewnie zobaczy i oceni... 


MAŁE FILMY Z WIELKIEJ WYTWÓRNI 

14 września w gdańskim klubie Loft zaprezentowano 

krótkometrażowe animacje z amerykańskiej 

wytwórni Pixar. 

wg: www.emetro.pl 

RAZ NA NARODOWO 

Rafał A. Ziemkiewicz znowu nie fantastycznie, lecz politycznie: mniej więcej 

w tym samym czasie, co niniejszy numer „Informatora” – w formie książkowej ukażą 

się jego Myśli nowoczesnego endeka. 

jpp

24 

KULTURALNE HORRORY NA HALLOWEEN 

TVP Kultura szykuje na Halloween dwa 

filmy Guillermo del Toro – wybitnego twórcy 

kina gatunkowego, łączonego z nurtem 

hiszpańskiego kina grozy. Kręgosłup diabła 

i Labirynt fauna to obrazy wielokrotnie 

nagradzane, poruszające się na granicy horroru 

i dramatu społecznego. Ich projekcja zostanie 

poprzedzona emisją dokumentu Viva la 

muerte! Era hiszpańskich horrorów – ukazującego 

fenomen tego prężnie rozwijającego się 

w ostatnich latach zjawiska. Emisja: 31.X.- 

-2.XI., godz. 20:20. 

INFORMATOR 


FUTURYSTYCZNIE O KSIĄŻKACH 

„Czy cyborgi śnią o elektrycznych książkach?” – to temat dyskusji na temat 

książek przyszłości, do której zostali zaproszeni paneliści: Maciej Parowski, Cezary 

Zbierzchowski, Piotr Staniewski, Romuald Pawlak, Krzysztof Wójcikiewicz oraz 

(prowadzący) Andrzej Zimniak. Spotkanie odbyło się 27 września 2012 r. w stołecznym 

Domu Literatury przy Krakowskim Przedmieściu. 


GRATKA DLA LUBIĄCYCH SIĘ BAĆ 

Nakładem wydawnictwa Polonsky ukazała się antologia 

Najlepsze horrory A.D. 2012. Znalazły się wniej teksty Morta 

Castle’a, Michaela Slade’a, Jarosława Moździocha, Briana 

Evensona, Dawida Kaina, Petera Strauba, Kazimierza Kyrcza, 

Kaarona Warrena, Aleksandry Zielińskiej i Dariusza 

Zientalaka. 


PRZEŚCIGNĘLIŚMY AMERYKANÓW! 

Naukowcom z Instytutu Fizyki PAN, po kierunkiem prof. 

Tomasza Storego, udało się stworzyć, jako pierwszym na 

świecie, topologiczne izolatory krystaliczne: przewodzące 

prąd elektryczny wyłącznie po swej powierzchni, a tym 

samym łączące w sobie cechy przewodników, izolatorów 

i przewodników – dzięki czemu (np. mniejsza emisja ciepła) 

komputery staną się jeszcze mniejsze i jeszcze szybsze. 


SAPEK W REKORDOWYM AUDIOBOOKU 

W formie audiobooka kazała się druga część Trylogii 

husyckiej Andrzeja Sapkowskiego (Boży bojownicy). 

Notabene jest to największa do tej pory produkcja 

audiobookowa w Europie: 190 aktorów, 7 miesięcy nagrań, 

5 miesięcy postprodukcji. 

wg: www.gildia.pl


WIEŚCI Z EUROPEJSKIEJ ORGANIZACJI BADAŃ JĄDROWYCH 

Prof. Agnieszka Zalewska, z Instytutu Fizyki Jądrowej PAN w Krakowie, została 

pierwszą kobietą (oraz pierwszym naukowcem z naszej części Europy) wybraną na 

szefa Rady CERN-u. Natomiast Wielki Zderzacz Hadronów zostanie zamknięty w lutym 

przyszłego roku; rusza jego przebudowa, która potrwa do listopada 2014 r. 

jpp 

ZNÓW POSZERZONO TABLICĘ MENDELEJEWA 

Japońscy naukowcy, uderzając jonami cynku w cienką tarczę z bizmutu, utworzyli 

sztuczny pierwiastek posiadający 113 protonów w jądrze (wcześniejszy kopernik ma 

ich 112). 

jpp 

NA MIKOŁAJA – KANDYDAT DO ZAJDLA 

Fabryka Słów zapowiedziała na 6 grudnia wydanie – niecierpliwie 

oczekiwanego – czwartego tomu serii Jarosława Grzędowicza 

Pan Lodowego Ogrodu. 


NIESPODZIEWANIE GORĄCY PAŹDZIERNIK 

(NA MARSIE) 

Aparatura łazika Curiosity odnotowała plus 6 stopni Celsjusza 

(oczywiście za dnia). 


BYŁ MARSJAŃSKI ŁAZIK – BĘDZIE KSIĘŻYCOWA KOPARKA 

Studenci Politechniki Warszawskiej mają na swoim koncie niebywały sukces. 

„Księżycowa koparka” – którą zaprojektowali 

i wkrótce skonstruują – jako jedyna z Europy 

weźmie udział w konkursie NASA Lunabotics 

Mining Competition. Jej zadaniem będzie m.in. 

wykopanie w 10 min 10 kg ziemskiego odpowiednika 

pokrywającego Księżyc regolitu. 

wg: www.onet.pl

26 

NOWY ROZDZIAŁ TRANSPORTU KOSMICZNEGO 

W kierunku Międzynarodowej Stacji Kosmicznej 

(ISS) odleciał z Ziemi bezzałogowy 

statek towarowy Dragon, zawierający zaopatrzenie 

dla załogi placówki orbitalnej. Rakieta 

nośna Falcon 9 wyniosła go zgodnie z planem 

z amerykańskiej bazy kosmicznej na Przylądku 

Canaveral. W lukach kapsuły Dragon 

znalazło się blisko pół tony ładunku. To 

pierwszy komercyjny lot rakiety Falcon i kapsuły 

Dragon – produkowanych przez prywatną 

firmę SpaceX z Kalifornii. Kontrakt podpisany 

przez SpaceX z amerykańską agencją 

kosmiczną NASA przewiduje 12 transportów 

na ISS i opiewa na sumę 1,6 mld dolarów. 

wg: PAP 

INFORMATOR 

CO ŁĄCZY AGENTA 007 Z CZWÓRKĄ Z LIVERPOOL? 

Złota rocznica: 5 października 1962 r. swoją premierę miały – pierwszy film 

z kinowej serii przygód Jamesa Bonda oraz pierwszy singiel kwartetu The Beatles. 

jpp 

FINAŁ TRYLOGII NOLANA NA KRĄŻKACH W POLSCE 

28 listopada Mroczny Rycerz powstaje na DVD i Blu-ray w ofercie Warner Home 

Video i Galapagos Films. 


OBY SIĘ PODOBNIE NIE ROZMYŁO W FINALE... 

Twórca Z archiwum X, Chris Carter, zapowiedział prace nad nowym serialem SF. 

Produkcja będzie nosiła tytuł The After – i ma być utrzymana w podobnym klimacie, co 

historia duetu Mulder/Scully. 

wg: www.gildia.pl


Okruchy Ogana 

Korespondencja nr 35 

Trzydzieści lat minęło × 2 

Tak się złożyło, że w tym roku w polskiej fantastyce obchodzimy podwójne perłowe gody. Po 

pierwsze – minęło 30 lat od ukazania się pierwszego numeru miesięcznika literackiego 

„Fantastyka”; po drugie – świętujemy 30. urodziny polskiej fantasy. Z tej okazji pozwalam sobie na 

garść osobistych wspominek i refleksji o tych dwu zjawiskach. 

Po raz pierwszy „Fantastykę” kupiłem 

bodajże w maju 1986 roku. Nie jestem do końca 

pewien tej daty, ale zapamiętałem słoneczny 

wiosenny dzień i to że wydarzyło się to zaraz po 

lekcjach. Wcześniej – choć wielokrotnie próbowałem 

− nawet nie udawało mi się wypatrzyć 

tego pisma na ladzie w kiosku (nb. za jubileuszowym 

numerem NF też się trochę nachodziłem). 

Tamto spotkanie z pismem nie rzuciło 

mnie na kolana. Nie znalazłem w nim żadnego 

tekstu, który rozpaliłby moją wyobraźnię. Zapamiętałem 

jedynie opowiadanie o gumpiarzu 

– gościu tańczącym z jakimś szaleńczo odbijającym 

się elastycznym przedmiotem. Do dzisiaj 

nie wiem, jaki jest jego związek z fantastyką 

− no, chyba żeby potraktować je jako zapowiedź 

współczesnych telewizyjno-tanecznych 

show. Pozostałej prozy chyba nawet nie doczytałem 

do końca. Nie znalazły miejsca w numerze 

moje ulubione wówczas tematu: kosmos 

* * * 

i gwiezdne wojny; nie było także okładających 

się mieczami wojowników i rzucających zaklęcia 

czarowników, którzy po wakacjach mieli się stać 

moim nowymi idolami. Publicystyki chyba nawet 

nie tknąłem – zupełnie mnie wówczas nie 

interesowała. Zatem nie płakałem po następnych 

niekupionych numerach pisma, nie będąc 

nawet świadomym, com stracił (a przecież kilka 

miesięcy później opublikowano w „Fantastyce” 

Wiedźmina). 

W roku 1988 zacząłem się fantastyką interesować 

na poważnie i regularnie kupować pismo 

(chodziłem już wtedy do technikum i w drodze 

do szkoły mijałem kilka kiosków, w tym 

najlepiej zaopatrzone w prasę w Trójmieście 

− przy Dworcu Głównym PKP w Gdańsku). 

Lekturą, która miała na mnie tak zgubny wpływ, 

był Władca Pierścieni Tolkiena. Ponieważ wówczas 

literatury fantasy ukazywało się w Polsce 

jak na lekarstwo, a w „Fantastyce” co jakiś czas 

pojawiały się krytyczne szkice na temat tej 

prozy, pracowicie wynotowywałem z ich bibliografii 

numery magazynu, w których pojawiły się 

interesujące mnie opowiadania. Potem zaś 

odwiedzałem antykwariat we Wrzeszczu, oferujący 

największy zbiór „Fantastyk” w Gdańsku. 

W ten sposób stałem się również posiadaczem 

kilku powieści w odcinkach, które w tamtym 

czasie miesięcznik drukował. Do dziś w mieszkaniu 

moich rodziców powinny leżeć własnoręcznie 

przeze mnie zszyte (niezbyt zresztą profesjonalnie): 

Świat czarownic, Trzy serca i trzy 

lwy, Znak białego księżyca, Jeźdźcy smoków. 

Możecie się śmiać, ale wtedy – pod koniec lat 

80. XX wieku − to był poważny zbiór literatury 

fantasy, zawierający blisko połowę wydanych 

wtedy oficjalnie w Polsce książek z tej odmia 

-ny fantastyki. Pozostałe, nie licząc Tolkiena,

28 

Le Guin i klubówek, stanowiła seria zeszytów 

Iskier pn. „Magią i Mieczem”, w której dominowały 

zbiory opowiadań Howarda, a jedną z dwu 

propozycji krajowych autorów był pierwszy 

fragment nigdy niedokończonego cyklu 

Imperium Jacka Piekary pt. Smoki Haldoru. 

W pewnym momencie – pod koniec szkoły 

średniej, kiedy byłem już członkiem GKF 

− z czytelnika przedzierzgnąłem się w krytyka. 

Jednym z impulsów do podjęcia tej działalności 

były wspomniane już krytycznoliterackie teksty 

z „Fantastyki” i „Nowej Fantastyki” (szczególnie 

zapadł mi w pamięć szkic Krzysztofa Sokołowskiego 

o Władcy Pierścieni). Pod koniec lat 90. 

XX wieku podjąłem współpracę z działem krytyki 

miesięcznika. Pierwszy tekst dla NF wysłałem 

Markowi Oramusowi z koszar Wydziału Inżynierskiego 

Wyższej Szkoły Oficerskiej we Wrocławiu 

− gdzie odbywałem przeszkolenie w ramach 

SPR – jeszcze w postaci wydruku komputerowego; 

potem przesyłaliśmy sobie dyskietki, aż 

wreszcie − maile. Opublikowałem w tym magazynie 

kilkanaście recenzji (głównie króciaków) 

i kilka felietonów. Ale o polskiej fantastyce 

pisałem także na łamach innych pism niezwiązanych 

z naszą branżą. Moją ambicją było zostanie 

najważniejszym badaczem literatury fantasy 

INFORMATOR 

w Polsce. Niewiele z tych planów wyszło; choć 

zapewne nie ma zbyt wielu edytorów w naszym 

kraju, którzy zredagowali 19 krytycznych książek 

o fantastyce − a nie jest to moje, ani GKF, 

ostatnie słowo w tej dziedzinie. 

Współpracę z NF zakończyły przetasowania 

w redakcji pisma z początku XXI wieku, 

ale przede wszystkim odejście zeń Oramusa: 

kiedy zabrakło Maruchy, przestano u mnie 

zamawiać recenzje. Zupełnie inną kwestią było 

to, że i moje priorytety też uległy zmianie: 

ożeniłem się, zostałem ojcem, przestałem się 

pojawiać w klubie i dla miesięcznika też nie 

miałbym tyle czasu, co wcześniej. W końcu 

przestałem kupować i czytać NF i ten stan trwa 

do dziś. Za to trochę ponad dwa lata temu 

zacząłem regularnie czytać „Czas Fantastyki”. 

„Fantastyka” i „Nowa Fantastyka” miały 

niebagatelny wpływ na ukształtowanie mojego 

literackiego gustu i pomogły zostać krytycznym 

odbiorcą literatury. Okres współpracy z pismem 

był najwspanialszą publicystyczną przygodą 

w moim życiu. I choć dzisiaj nie należę do grona 

czytelników pisma, życzę mu wszystkiego 

najlepszego. Niech ukazuje się jak najdłużej, bo 

nie wiem, czy jeszcze kiedyś za nim nie 

zatęsknię. 

Fantasy, nie wiedzieć czemu, jakoś długo 

nie znajdowała w Polsce sprzyjających warunków 

do zaistnienia. Niby dosyć wcześnie, bo już 

w latach 1961−1963, otrzymaliśmy tłumaczenie 

Władcy Pierścieni, ale nie wywołało ono żadnego 

twórczo-czytelniczego odzewu. W latach 

70. XX wieku rozwój tego zjawiska zagranicą 

zauważyli Stanisław Lem i Marek Wydmuch, ale 

wciąż nie można było znaleźć jego śladu 

w Polsce. Dopiero drugie wydanie Władcy… 

z 1981 roku trafiło na podatny grunt i proza 

tego typu zaczęła być pisana w naszym języku. 

Niektórzy badacze za pierwszy polski tekst 

fantasy uznają opublikowaną w 1982 roku 

Twierdzę Trzech Studni Grzędowicza (ja czytałem 

ją w jednodniówce warszawskiego Klubu 

Twórców). Jednak moim zdaniem jest to opowiadanie 

sf, trochę w stylu Le Guin: quasiśredniowieczny 

świat zostaje podbity przez 

zaawansowaną technologicznie kosmiczną cywilizację, 

której przedstawiciele ośmielają się 

sprofanować największą świętość tubylców, 

ściągając tym na siebie ich gniew. Natomiast 

pierwszym czystym gatunkowo tekstem spod 

znaku magii miecza był Posłaniec Drzewińskiego, 

który ukazał się w „Fantastyce” 

z czerwca 1983 roku. Opowiadanie to, a także 

* * * 

kilka innych historyjek fantasy Piekary, datowane 

było na rok 1982 – i stąd trzydzieste urodziny 

tej odmiany fantastyki w Polsce. 

W najnowszej dziewiętnastej Anatomii 

Fantastyki szacownej jubilatce przygląda się 

Małgorzata Tkacz. Baśnie zbyt prawdziwe… 

pokazują specyfikę polskiej fantasy, która wynika 

z dwóch co najmniej powodów. Po pierwsze: 

rozwijała się ona w naszym kraju niemal 

w kompletnej izolacji od dokonań światowych 

– prozy tego typu tłumaczono na Polski jak na 

lekarstwo, więc w pierwszych latach funkcjonowania 

tej odmiany fantastyki na naszym rynku 

autorzy musieli sobie radzić trochę na ślepo, 

a czytelnicy nie mieli do czego porównać ich 

utworów. Nie tylko nie znali tekstów kształtujących 

oblicze fantasy na Zachodzie, ale nie 

mieli nawet oparcia w postaci definicji (prace na 

jej temat były jeszcze rzadsze niż zagraniczna 

proza tego typu). Druga kwestia to sytuacja 

polityczna, w której literatura ta w Polsce się 

rodziła. Trwał stan wojenny i wielu polskich 

pisarzy sf opowiedziało się przeciw czerwonemu 

reżymowi. Autorzy fantasy też nie uciekali od 

antysystemowych aluzji (świetnym przykładem 

jest wspomniany Posłaniec, ale i Twierdza… na 

swój sposób bije w niemiłosiernie nam wówczas


panujący ustrój). Relacje prozy fantasy z rzeczywistością 

pozaliteracką sprawiają, że – jak 

zauważa to Tkacz – opowiadane przez nią 

baśnie są zbyt prawdziwe. Osobiście wolałbym, 

żeby literatura ta była bardziej metaforyczna, 

mistyczna i tajemnicza. Żeby poszukiwała 

sacrum i traktowała raczej o powinnościach 

człowieka niż rozczulała się nad jego 

słabościami. I żeby szukała Prawdy, a nie stroiła 

się w szatki prawdziwości. 

Nie potrafię sobie przypomnieć, które 

polskie opowiadanie fantasy przeczytałem jako 

pierwsze. Wydaje mi się, że było to coś Piekary 

i bardzo możliwe − że to Imperium. Smoki 

Haldoru. Bardzo długo to właśnie Piekarę uważałem 

za najlepszego polskiego autora fantasy, 

choć dzisiaj sam się swoim sądom dziwię. 

Jedyne, co mnie tłumaczy, to to, iż czytałem je 

jeszcze jako uczeń podstawówki, będąc tylko 

o parę lat młodszy od twórcy Zaklętego miasta, 

i nie miałem zbyt wiele czytelniczego 

doświadczenia. Kiedy po kilku latach Białowieża 

wznowiła Imperium w wersji rozszerzonej 

o kolejną część opowieści, nie znalazłem w tej 

historii niczego, co dawniej mnie zachwycało. 

Byłem już wtedy nie tylko innym czytelnikiem, 

ale przede wszystkim miałem za sobą lekturę 

Gar’Ingawi, Wyspy Szczęśliwej Anny Borkowskiej 

(siostry Małgorzaty OSB). Mimo że od jej 

wydania minęło już 24 lata, śmiem twierdzić, że 

do dzisiaj nie pojawiła się w polskiej fantasy 

powieść, która przebiłaby arcydzieło Borkowskiej. 

W Gar’Ingawi… mamy do czynienia z odmienną 

od ziemskiej literacką rzeczywistością, 

zapełnioną licznymi rozumnymi i różnokształtnymi 

rasami posiadającymi własną kulturę 

i religię. Ich dzieje związane są z niekończącą 

się rywalizacją dwójki boskich Braci, z których 

jednego można utożsamiać z Dobrem, a drugiego 

− ze Złem. Żeby jednak nie było zbyt 

prosto: są takie miejsca w tym świecie, w których 

siły kojarzone z Jasnym Bratem przynoszą 

mieszkańcom klęski i cierpienia. Dlatego najważniejsze 

jest zachowanie równowagi między 

Braćmi. Głównym wątkiem jest spisek, który ma 

zmienić władcę niepozornej wysepki u brzegów 

potężnego kontynentu w Imperatora. Świat 

wprawiony w ruch nie zachowuje się jednak tak, 

jak uzurpator to sobie zaplanował – i ostatecznie 

ponosi on klęskę. Zwycięzcami okazują się 

zaś ci, którzy pozostali wierni tradycjom Wyspy 

Szczęśliwej oraz lud kontynentu, który spełnił 

wolę Jasnego Brata. Mimo pewnych mankamentów 

jest to książka wybitna! Jeśli jej jeszcze nie 

przeczytaliście – to najwyższy czas nadrobić 

zaległości. 

Gar’Ingawi…, a także Władca…, to dzieła, 

które nie całkiem mieszczą się w ramach konwencji, 

do której się je zalicza, i znacznie wykraczają 

poza to, czego można się po typowej 

fantasy spodziewać. Na ich kształcie silnie 

odcisnęło się autorskie piętno – i znać po nich, 

że zostały wywiedzione z najgłębszych pokładów 

duszy ich twórców. W tym aspekcie bardzo 

przypominają książki tzw. głównego nurtu, 

w którym manifestowanie indywidualności twórczej 

jest często istotniejsze od czytelności dzieła. 

Jednak Tolkien i Borkowska nie idą na łatwiznę 

i nie tworzą hermetycznych narracji. By opowiedzieć 

o sobie – sięgają po konwencję baśni, 

gatunku niezbyt poważanego i sprowadzonego 

do roli terapeuty dziecięcych lęków. Może 

dlatego Gar’Ingawi… nie znajduje u wielu badaczy 

zrozumienia (recenzja w „Fantastyce” była 

dla tej powieści niezbyt pochlebna). Władca… 

przekonuje do siebie statusem jednej z najlepiej 

sprzedających się na świecie książek i legendą 

dzieła kultowego (że o obsypanej Oscarami filmowej 

adaptacji nie wspomnę). Powieść 

Borkowskiej – choć chwalona przez takich maniakalnych 

fanów fantasy, jak ja – nie cieszy się 

czytelniczym wzięciem i nie słychać, by ktoś się 

domagał jej rychłego wznowienia. Tym się tylko 

pocieszam, że o drugie wydanie Władcy… też 

chyba za bardzo nie zabiegano, a kiedy już się 

ukazało, zdobycie egzemplarza z 40000 nakładu 

było nie lada wyzwaniem. Być może, skoro te 

książki tyle ze sobą łączy, również Wyspę… 

czeka podobna kariera, co Władcę… Tego 

Autorce i polskiej fantasy w roku jej jubileuszu 

życzę! 

Wasz wielkokacki korespondent

30 

INFORMATOR 

JEDEN Z NIELICZNYCH 

DOBRYCH STARWARSÓW 

Kevin J. Anderson 

W POSZUKIWANIU JEDI 

Han Solo udaje się na planetę Kessel. Reprezentuje Nową 

Republikę i liczy, że uda mu się wciągnąć Kessel do grona 

planet tworzących ten nowy byt polityczny. Niegdyś, jako 

przemytnik, robił interesy na Kessel, szmuglując wydobywaną 

tam przyprawę o unikalnych właściwościach. Ma więc nadzieję, 

że wcześniejsze doświadczenia pozwolą mu porozumieć się 

z aktualnymi władzami planety. Złudzenia giną w salwach, 

które strącają "Tysiącletniego Sokoła". Han Solo i Chewbacca 

zostają pojmani i skazani na dożywotni pobyt w czeluściach 

kopalnianych szybów, w których wydobywa się przyprawę. 

Status oficjalnego przedstawiciela Nowej Republiki na nic się 

nie przydaje, a ucieczka wcale nie będzie rzeczą łatwą. 

Luke Skywalker postanawia odbudować zakon rycerzy 

Jedi. Uzyskuje aprobatę władz Nowej Republiki. Teraz czeka go 

najtrudniejsze zadanie: odnaleźć osoby władające Mocą i przekonać 

je, by zechciały szkolić się w tajnikach posługiwania się nią w akademii Jedi. 

Wymaga to przede wszystkim opracowania skutecznej metody wykrywania osób 

posiadających zdolność władania Mocą. 

Jest w tej książce sporo naprawdę dobrych pomysłów. Narracja nie utyka. 

Wystarczająco dużo zwrotów akcji, by przykuć uwagę czytelnika. Równocześnie jednak 

są te same mankamenty, które wytykałem po lekturze książek, gdzie Kevin 

J. Anderson był współautorem. Głównie chodzi o brak wiarygodności psychologicznej 

postaci. Swoją drogą, pomysł na przyprawę od początku wydawał mi się inspirowany 

"Diuną". Zabawne, że w cykl o Diunie autor zaangażował się parę lat po napisaniu 

"W poszukiwaniu Jedi". Widać musiał być pod dużym wrażeniem twórczości Herberta 

już wcześniej. W każdym razie – "W poszukiwaniu Jedi" trudno mi jednoznacznie 

ocenić. Trochę było zgrzytów przy lekturze, ale chyba nie mogę oczekiwać zbyt wiele. 

To przecież fantastyka. Nieco słabsze czytadło na letnie dni i tyle. 

Ciekawe, jak wypadnie kontynuacja? 

Karol Ginter 

karolginter.pl 

[tytuł od redakcji]


Mędrzec 

z Wysokiego Zamku 

Patrząc z ukosa (15) 

Tym razem opowiem o niezwykłej starożytnej księdze, która (rozważana z pewnej 

perspektywy) wydaje się być inteligentną istotą zamieszkującą przestrzeń mentalną. 

I Cing – bo o niej (o nim?) właśnie jest mowa – jest chińską księgą wróżebną, 

związaną z tradycją taoizmu. Taoizm zaś jest nie tyle religią (gdyż nie 

wspomina się w nim o Bogu), co pewnego typu filozofią czy 

światopoglądem. Centrum tej doktryny stanowi przekonanie o jedności 

wszystkiego, która wynika z wzajemnego przenikania się pierwiastka 

żeńskiego (Yin) i męskiego (Yang). Symbol Yin-Yang (obok) pokazuje to 

bardzo obrazowo. 

Księga, licząca ponad 3000 lat, została przyswojona kulturze Zachodu za sprawą 

Carla Gustava Junga, znanego z niekonwencjonalnych przedsięwzięć naukowych 

(badał np. rzeczywistą wartość astrologii w kojarzeniu par małżeńskich). Jak sam pisze 

– podczas doświadczeń z I Cingiem (przełożonym na niemiecki przez Richarda 

Wilhelma w 1924 r.) doznał zdumiewającego uczucia obcowania z inteligentną istotą, 

która sensownie i zaskakująco odpowiadała na zadane pytania. Wielu ludzi podziela te 

odczucia, z kolei innych I Cing pozostawia doskonale obojętnymi. 

Na ilustracjach poniżej można zobaczyć fragment starożytnego tekstu I Cinga 

oraz figurę zwaną bagua, będącą elementem chińskiej sztuki organizacji przestrzeni 

zwanej feng shui (a którą znany mi niegdyś propagator tej idei nazywał konsekwentnie 

feng szuja). Bagua ma tyle wspólnego z naszym dzisiejszym tematem, że zawiera 

w sobie związane z I Chingiem tak zwane trygramy (o których będzie mowa za 

chwilę).

32 

INFORMATOR 

Chińczycy zadawali pytania I Cingowi przekładając w odpowiedni sposób łodygi 

krwawnika. Jako ciekawostkę podam, że pierwszą czynnością jest tu odłożenie na bok 

jednej z nich, wybranej losowo (a przynajmniej z pozoru losowo). Człowiek Zachodu 

uznałby w takiej sytuacji natychmiast, że może posiadać jedną łodygę mniej. Otóż nic 

podobnego: bez tego nadmiarowego egzemplarza cały system przestaje działać. Tym 

bardziej zadziwiające jest to, że wobec przedstawicieli naszej kultury (oraz mniej cierpliwych 

mieszkańców Państwa Środka) I Cing jest znacznie bardziej liberalny. Dopuszcza 

mianowicie rzucanie trzema monetami, co za każdym razem generuje jeden 

z czterech możliwych wyników: OOR (Yin, linia przerywana), ORR (Yang, linia ciągła), 

OOO (Yang zmienne, przechodzące w Yin), RRR (Yin zmienne, przechodzące w Yang). 

Prawdopodobieństwa wynoszą tu odpowiednio: 3/8, 3/8, 1/8, 1/8. Monetami rzuca się 

sześć razy, co doprowadza do powstania jednego z 64 heksagramów, z których każdy 

składa się z dwóch trygramów: dolnego i górnego (patrz ilustracje poniżej). Trygramy 

noszą po polsku następujące nazwy: niebo, ziemia, piorun, woda, góra, wiatr, ogień, 

jezioro/bagno, a heksagram jest stosunkiem dwóch trygramów obrazującym określoną 

(obecną) sytuację. Linie zmienne pokazują przemianę tej sytuacji w następną, 

symbolizowaną przez nowy heksagram, w którym zmienne Yin przeszło w Yang, 

a zmienne Yang w Yin. Tłumaczy to nazwę wyroczni, gdyż I Cing oznacza dosłownie 

Księgę Przemian. 

Symbolika księgi jest mocno zakorzeniona w chińskiej kulturze, zaś dla nas 

całkowicie niezrozumiała. Dlatego wszystkie zachodnie wydania I Cinga zaopatrzone są 

w obszerne wyjaśnienia, mające zrekompensować naszą niewiedzę. Cierpi na tym, 

niestety, uniwersalność przekazu, dostosowanego w założeniu do każdej możliwej 

sytuacji. Werbalizacja jest z natury ułomna, dlatego komunikat bywa niejasny. Istnieją 

na szczęście wydania spreparowane przez różnych autorów, może się więc zdarzyć, że 

natrafi się na wykładnię porażającą swoją adekwatnością. 

Znanych mi jest pięć istotnie różnych wersji I Cinga w języku polskim (nie biorę tu 

pod uwagę różnych wydań) – i sądzę, że jest to spis kompletny; oto one: 

[1] I Cing, Księga Przemian (według Sama Reiflera), Zysk i S-ka, Poznań 1996, 334 

str. (pierwodruk: Stowarzyszenie Buddyjskie Zen CZOGIE w Polsce, Warszawa 1982) 

[2] I Cing, Księga Przemian, tł. Oskar Sobański, KAW, Warszawa 1984, 184 str. 

[3] I Ching (Księga Zmian), Arcanum, Bydgoszcz 1989, 36 str. (wersja minimum) 

[4] I Cing, księga wróżb (Tadeusz Zysk, Jacek Kryg), Elliot, Bydgoszcz 1990, 160 str. 

[5] I-Cing, Księga Przemian (Richard Wilhelm), Latawiec, Warszawa 1994, 560 str. 

(tzw. pełne wydanie i jednocześnie najstarsze – pierwodruk niemiecki z 1924 r.).


Kiedy Jung zawierał znajomość z I Cingiem, zapytał go, jak sam by siebie określił. 

W odpowiedzi otrzymał heksagram 50, Ting (Kociołek bądź Naczynie ofiarne), który 

można interpretować jako niewyczerpane źródło duchowej strawy ([2]) lub prościej 

kosmicznego mędrca. Kiedy ja sam po raz pierwszy nawiązałem kontakt z wyrocznią, 

otrzymałem tenże heksagram, choć była to zupełnie inna odpowiedź na całkiem inne 

pytanie, tym niemniej równie logiczna jak poprzednia. Tego typu sytuacje świadczą 

o uniwersalności przekazów i wynikają częściowo z tego, że jeden heksagram, z uwagi 

na istnienie linii zmiennych, stanowi w gruncie rzeczy układ 64 różnych odpowiedzi. 

Kiedy lata później znalazłem się w trudnej sytuacji życiowej, I Cing przeprowadził 

mnie skutecznie na drugi brzeg przy pomocy serii kolejnych rad i wskazówek. Zaczął 

od diagnozy ówczesnej sytuacji (heksagram 6, Konflikt): W razie niesnasek człowiek 

wie, jak wiele zależy od pierwszego kroku. Choćby był szczery, natknie się na opór. 

Pomyślna, jeśli rozważnie zachowasz czujność. Złowieszcza, jeśli bez namysłu ruszysz 

do walki. Zasięgnij rady mędrca. Nie przebywaj wielkiej wody. 

Następnie uzyskiwałem ostrzeżenia o stąpaniu po kruchym lodzie bądź ogonie 

tygrysa, by wreszcie wylosować heksagram 27 (Pożywienie): Niepospolity człowiek 

panuje nad ustami – wie, co wychodzi z nich i co wkłada w nie (…) Rozważ sumiennie, 

co chciałbyś wykarmić; rozważ sumiennie, co będzie najlepszym pokarmem. 

Po otrzymaniu tej odpowiedzi postanowiłem przejść na wegetarianizm – i była to 

jedna z najlepszych decyzji, jakie podjąłem w życiu. Korzyści zdrowotne wyszły na jaw 

później, choć niemal od razu odczułem ulgę w układzie pokarmowym. Wówczas jednak 

istotniejsze było to, że zwiększyła się moja wrażliwość na uczucia i potrzeby innych 

ludzi, dzięki czemu pierwotny konflikt uległ samorzutnemu rozwiązaniu. 

Interesujące jest to, że I Cing udziela sensownych odpowiedzi tylko wtedy, gdy 

pytanie jest zadawane serio, a nie dla próżnej zabawy. Inną cechą charakterystyczną 

jest reakcja wyroczni na uporczywe powtarzanie tego samego pytania, co często się 

zdarza początkującym. I Cing mówi wtedy (o czym przekonałem się osobiście), że 

odpowiedź została już udzielona i żeby (metaforycznie mówiąc) nie zawracać mu 

głowy. Stuart Gordon, autor Encyklopedii zjawisk paranormalnych (Warszawa 1995) 

przytacza w artykule o I Cingu bardzo dobitną wersję tej odpowiedzi, którą sam 

otrzymał w takiej sytuacji. Oto ona (heksagram 4, Młodzieńcza niewiedza): 

To nie ja szukam młodego głupca; to młody głupiec szuka mnie. Za pierwszym 

razem udzielam mu odpowiedzi, jeśli pyta dwa albo trzy razy, jest to naprzykrzanie 

się. Jeśli będzie się naprzykrzał, nie udzielę mu informacji. 

I jak tu nie uwierzyć w inteligencję I Cinga? 

Na koniec chciałbym zwrócić uwagę, że I Cing jest de facto jednym z bohaterów 

Człowieka z Wysokiego Zamku Philipa K. Dicka. Jak zauważył Lawrence Sutin 

w biografii Dicka Boże inwazje – I Cing był również w pewnym sensie współautorem 

tej powieści, gdyż jej twórca konsultował z Księgą Przemian wszystkie zwroty akcji. 

Dla fana SF jest to, jak przypuszczam, najlepsza rekomendacja starożytnego 

chińskiego mędrca z przestrzeni mentalnej. 

Andrzej Prószyński 

http://matematyka.ukw.edu.pl/ap/ksiegi.html

MYŚLI NIE TYLKO ZŁOTE 

Całą sztuką jest powiedzieć wszystko – nikogo nie obraziwszy 

Jak mawiają daltoniści: życie jest niczym tęcza – raz czarne, raz białe 

Brak łączności duchowej z kobietami – mężczyźni kompensują sobie łącznością 

cielesną 

Optymiści wierzą, że świat stoi przed nimi otworem. Pesymiści wiedzą, gdzie jest ów 

otwór 

W dwuznacznej propozycji najlepsze jest to, iż oznacza ona tylko jedno 

Kobiety! Akceptujcie mężczyzn takimi, jakimi są; innych nie ma 

Paradoksalnie: żyjąc jak pies – nie musisz być nikomu wierny 

Nie dostaniesz drugiej szansy, by zrobić dobre pierwsze wrażenie 

Matematyka jest jak kobieta: trzeba ją umieć wykorzystać – a nie próbować zrozumieć 

Człowiek 30% swego życia przesypia; przez pozostałe 70% marzy, żeby się wreszcie 

wyspać 

Najprzyjemniejszą częścią pokuty jest grzech 

Kobiety, żeby nie znudzić się mężczyznom, zmieniają ubrania. Mężczyźni, żeby nie 

znudzić się kobietom, zmieniają kobiety 

Odkąd sięgam pamięcią – zawsze miałem sklerozę 

Małżeństwo to umowa o pracę bez wynagrodzenia 

Komplement powiedziany kobiecie na trzeźwo – liczy się podwójnie 

Regulacje są dla głupców. Geniusze potrafią żyć w chaosie 

Jeśli życie Ci nie odpowiada – zamilknij 

Zepsuta kobieta należy do tych istot, których mężczyźni nie mają nigdy dość 

Trzeba mieć dużo sił, żeby ulegać słabościom 

Życie to chytry przeciwnik: kiedy masz już wszystkie karty w ręku – zaczyna grać 

z Tobą w szachy 

Kobiety nie można zmienić. Można zmienić kobietę – ale to niczego nie zmienia 

[z internetu]

Wydawnictwo DOBRE HISTORIE 

zaprasza do lektury naszego dwumiesięcznika Coś na progu: 

We wrześniu 2012 wydaliśmy dodatkowo wyjątkową i niepowtarzalną 

antologię Cienie spoza czasu. Nie jest to zwykły przedruk z zagranicznej książki. 

Aby stworzyć „Cienie” przekopaliśmy kilkadziesiąt anglojęzycznych antologii 

poświęco-nych Lovecraftowi i wybraliśmy z nich same, naszym zdaniem 

najciekawsze i najbardziej porywające historie stworzone przez wielkich, znanych 

autorów. Rzadko zdarza się, aby w jednej książce 

pojawiły się obok siebie takie nazwiska, jak Alan 

Moore, Kim Newman, Graham Masterton, Ian 

Watson i Alan Dean Foster. Różni autorzy podchodzą 

w niekonwencjonalny sposób do Mitologii Lovecrafta. 

Znajdziecie tu klasyczny horror, sensację, elementy SF 

i kryminału, będzie brutalnie i poetycko, będzie bardzo 

współcześnie i blisko oryginału. Mówiąc krótko, 

Cienie spoza czasu to prawie 400 stron możliwie jak 

najbardziej nieszablonowego podejścia do twórczości 

Samotnika z Providence. 

Autorzy: S.T. Joshi (wstęp), Gene Wolfe, Ian Watson, 

Graham Masterton, Mort Castle, Alan Moore, Francis 

Paul Wilson, Ramsey Campbell, Alan Dean Foster, 

Kim Newman, Edward Lee, Tomasz Drabarek 

Książkę w atrakcyjnej cenie można nabyć na stronie: www.dobrehistorie.pl 

lub w księgarniach i Empikach 

Teaser promujący antologię: http://www.youtube.com/watch?v=oPUvrGLI-Yo

Nr 282 - GdaÅski Klub Fantastyki

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?

Nr 282 - GdaÅski Klub Fantastyki