Granice w kulturze - Wiedza i Edukacja

Jolanta Dąbkowska-Zydroń – Powroty do słowa w sztucenistyczna
81
Sztuka powracająca do przeszłości stanowi rodzaj artystycznej archeologii, w szczególnym
stopniu dotyczy to archeologii codzienności. Zmienia ona swoją pierwotną
funkcję prowokacyjną czy afirmacyjną wraz ze zniknięciem kontekstu, w którym powstała
lub do którego się bezpośrednio odnosi. I tak elementy ostrej prowokacji artystycznej
pokryły się stopniowo łagodną patyną nostalgii.
Trudno jednoznacznie osądzić czy bez słowa sztuka osadzona w wyraźnym polskim
kontekście socjologicznym i politycznym posiadałaby taką siłę przebicia. W takim
jednak kształcie zaproponowali ją twórcy i właśnie taka wyraźnie wpisuje się
w historię sztuki najnowszej.
Bibliografia:
Calvino I., Jeśli zimową nocą podróżny, przeł. A. Wasilewska, PIW, Warszawa 2003.
Derrida J., Of Grammatology, przeł.C.G.Spivak, London 1978.
Hauser A., Filozofia historii sztuki, PIW, Warszawa 1970.
Kępińska A., Sztuka w kulturze płynności, Wyd. Arsenał, Poznań 2003.
Selby N., Grupa „Ładnie” w D’Arcy, Agencja D’Arcy, Warszawa 2000.
Trzeciak P., Kształtowanie renesansu [w:] Sztuka świata, praca zbiorowa pod red.
P. Trzeciaka, Arkady, Warszawa 1992.
Wieliński B., [w:] Kuduk F., Malarstwo Edwarda Dwurnika, zdjęcia Janusz Ogrodowicz,
Galeria 34 milionów TVP, Warszawa 1978.