Granice w kulturze - Wiedza i Edukacja

Bogusława Bodzioch-Bryła – Na pograniczu literatury i mediów, czyli...
55
Wiersz ten to nie tylko zarys scenariusza, ale również pewien rodzaj mapy pojęciowej.
Jego sieciowa wersja mogłaby z powodzeniem stanowić baner hipertekstu,
„funkcjonować jako tekst gatunku e-fiction. W pliku znajdowałby się tylko spis treści
będący w tomie samodzielnym utworem literackim „Tanero – po części po wszystkim”.
„Klikalibyśmy” interesujący nas tytuł (słowo) i odczytywalibyśmy pożądany
tekst [...]. Tanero [...] mogłoby również stać się komputerową grą planszową” 14 .
Simulacrum na papierze?
Poetyckie imitacje gier komputerowych
Wśród szczególnego rodzaju poetyckich nawiązań do rzeczywistości multimedialnej
wymienić można eksploatowanie przez poetów schematów gier komputerowych,
co skutkuje możliwością zaliczenia utworów poetyckich tego typu do
pewnego rodzaju zwielokrotnionej symulacji (swoista symulacja symulacji, wiersz
symulujący grę komputerową, będącą najbardziej wyrazistym przykładem symulakrum,
w którym zlikwidowana została wszelka referencyjność, a rzeczywistość istnieje
jako sztucznie odtworzona w systemach znakowych). Pomysłowość twórców
okazuje się tu wręcz zaskakująca, a punktem wyjścia staje się nie tylko, jak można
byłoby się spodziewać, scenariusz, na którym oparta została fabuła gry, lecz wszelkie
pozostałe elementy multimedialnego produktu, czyli m.in. opis grafiki, dźwięku,
animacji, oraz składniki ostatecznej – przeznaczonej dla masowego konsumenta
– wersji, np. wszelkiego rodzaju gadżety typu mapka, opis i strategia gry (tzw. solucje),
a nawet foldery reklamowe. Na pakiet stanowiący ostateczną wersję komputerowej
gry składa się szereg komponentów, „kompleksowość przekazu wzmacniana
jest dodatkowo przez zestaw przedmiotów-fetyszy towarzyszących grze: do
dyskietek lub cartridge’ów dołączane są zwykle mapy, plany i wykorzystujące ikonografię
gry barwne opisy zasad poruszania się w fikcyjnym świecie elektronicznej
symulacji, których zadaniem jest przedłużanie gry poza jej rzeczywiste ramy” 15 .
Tak też w oparciu o popularny schemat interaktywnej gry zręcznościowej – symulacji
jazdy samochodem, z możliwością wyboru wariantów w postaci walki wręcz
oraz ulicznej strzelaniny konstruuje swój wiersz Paweł Marcinkiewicz. Autor powstrzymuje
się od wartościowania, prezentując możliwości komputerowego cuda
z dystansu chłodnego obserwatora stwarzającego pozory, iż w niektórych momentach
daje się porwać emocjom wytrawnego komputerowego gracza. Jedynym elementem
mającym znaczenie zdecydowanie wartościujące jest tytuł utworu. „Crack”,
bowiem – jak czytamy w źródłach – to rodzaj narkotyku, heroiny do palenia:
Ten nowy przebój virtual reality,
który właśnie prezentujemy,
dostarczy państwu niezapomnianych wrażeń
z miasta Babylon; pierwsza wersja
pozwala uciekać samochodem
przez wąskie ulice, byle dalej, na oślep,
w międzygalaktyczną pustkę:
krótka prosta, pisk opon, zakręt o
14
J. Orska, Tanero, czyli fikcja komunikacji, Kresy nr 1 (37), 1999, s. 171.
15
A. Pitrus, Kontrolowanie iluzji, iluzja kontroli, [w:] Prędkość i przyjemność. Kino i telewizja w dobie
symulacji elektronicznej, red. A. Gwóźdź, Wydawnictwo Szumacher, Kielce 1994, s. 174.