Granice w kulturze - Wiedza i Edukacja
Granice w kulturze - Wiedza i Edukacja Granice w kulturze - Wiedza i Edukacja
Beata Popczyk-Szczęsna – Dramaturgia bez granic. Najnowsze teksty sceniczne jako rejestr przekroczeń... 210 w ujęciu poststrukturalistycznym rozumiana jako „szerokie i otwarte pole możliwości” stanowi ważny punkt odniesienia lektury przy założeniu, że „teksty pokazują nam nie artefakty i ich wewnętrzne sprzeczności, lecz przede wszystkim człowieka, który za ich pomocą stara się jako tako zorientować we własnym świecie.” 37 Jak sądzę, w opisie przekroczeń poetyki dramatu w najnowszych tekstach scenicznych nie można pominąć tej ważnej perspektywy antropologicznej traktującej tekst jako efekt mediacji pomiędzy podmiotem a językiem – symbolicznym reprezentantem doświadczenia. Tym samym wnioskować trzeba o korelacji pomiędzy transgresyjnością dramatu a transgresją jako podstawową płaszczyzną osobniczych doświadczeń młodych autorów, funkcjonujących – podobnie jak my wszyscy – w przestrzeni społeczno-kulturowej jako jednostki wzbogacone możliwością/zniewolone presją nieustannego przekraczania granic. Twórczość obu wskazanych przede mnie dramatopisarzy to wypowiedzi autorskie odzwierciedlające doświadczenie usytuowania podmiotu w „«szarej strefie» – nie gospodarczej, rzecz jasna, ale związanej z wyborami estetycznymi i decyzjami aksjologicznymi, szarej strefie tego, co trwa «pomiędzy»”. 38 To sytuacja bycia w drodze ciągłego projektowania, modelowania zachowań i zadawania pytań o kolejny etap w niepewnej wędrówce. „Dramaturgią bez granic” nazwać można te najnowsze teksty sceniczne, które pokazują transgresyjność formy jako założenie estetyki dramatu, a w dodatku zakładają również dramatyczność jako model egzystencji 39 , reprezentowany w wypowiedzi językowej dzięki niejednorodności tworzywa słownego i polifonii projektowanych znaczeń. 37 Tamże, s. 138. 38 A. Krajewska, Estetyka współczesnego dramatu, op. cit., s. 63. 39 Por.: Z. Bauman, Ponowoczesność, czyli dekonstruowanie nieśmiertelności, [w:] Postmodernizm a filozofia. Wybór tekstów, red. A. Czerniak i A. Szahaj, Warszawa 1996, s. 161-162; A. Krajewska, Doświadczenie dramatyczne a estetyka performatywna (zarys problematyki), [w:] Literackie reprezentacje doświadczenia, red. W. Bolecki, E. Nawrocka, Warszawa 2007.
Jarosław Przychoda – Teorie społeczeństwa nowego typu (społeczeństwa informacyjnego) a historia... Jarosław Przychoda 211 Teorie społeczeństwa nowego typu (społeczeństwa informacyjnego) a historia kultury i typologie cywilizacji Moje wystąpienia wiążą się z jednej strony z zainteresowaniem teoriami społeczeństwa informacyjnego, a z drugiej z praktyką prowadzenia zajęć z historii kultury i poczynione w jej trakcie obserwacje. Planując i przygotowując się do zajęć, jak i po rozmowach ze studentami, doszedłem do wniosku, że wyznaczenie celu i podziału (periodyzacji) zajęć z historii kultury wiąże się z wieloma problemami. Prowadziłem do tej pory zajęcia z historii kultury starożytnej, wczesnonowożytnej oraz XIX i XX w. na studiach dziennych. Ciągle powracały pytania o to, co ma być przedmiotem zajęć? I po co? Co wybrać z historii starożytnej: Egipt, Persję, Kartaginę, Rzym, Grecję, Żydów, chrześcijaństwo, Sumerów, Babilon, Asyrię, Indie, Chiny, Majów, Tolteków? Ale po co? Dla przypomnienia? Czego mam wymagać? Jakie kryteria zaliczenia przedmiotu? Dlaczego takie? Dla mnie samego było wysiłkiem przypominanie sobie potrzebnej wiedzy oraz pożądane jej rozszerzanie i uwspółcześnianie. W ramach rozmów wysunęły się dwa podstawowe argumenty za sensem i potrzebą zajmowania się historią kultury: zainteresowanie, rozbudzanie fantazji. W takim ujęciu najciekawsze są egzotyczne historie: o piratach, rycerzach, Aztekach, Japończykach. Drugim argumentem jest kwestia zrozumienia współczesności. Argument ten pojawia się póki co głównie na zajęciach z historii kultury XIX i XX wieku oraz problemów współczesnej kultury i cywilizacji. W sposób nieco bardziej systematyczny i pełny ujął sprawę Marcin Kula, który wyróżnił kilka odpowiedzi na pytanie: czemu służy historia? Otóż historia może służyć jako argument. Aby jednak mogła być w ten sposób przydatna, powinna być dopasowana do wywodu i jego celu. Wiedza o przeszłości może służyć jako punkt odniesienia. Banałem jest twierdzenie, iż wiedza bierze się z dokonywania porównać. Jednak ważne jest, aby były to sensowne porównania, świadome mocnych i słabych stron, wreszcie dla ich dokonania należy zebrać odpowiedni materiał pod określonym kątem i w węższym zakresie. Historia jest ważna dla tożsamości, uważa się też od czasów Cycerona, iż może być nauczycielką życia. Znajomość pewnego zrębu historii jest niezbędna do skutecznego komunikowania się: bez wiedzy o przeszłości nie zrozumiemy określeń „Bastylia”, „jakobin”, „noc kryształowa” czy „noc św. Bartłomieja”.
- Page 160 and 161: Tomasz Misiak - Muzyka a dźwięk.
- Page 162 and 163: Tomasz Misiak - Muzyka a dźwięk.
- Page 164 and 165: Włodzimierz Moch - Przyjaźń mię
- Page 166 and 167: Włodzimierz Moch - Przyjaźń mię
- Page 168 and 169: Włodzimierz Moch - Przyjaźń mię
- Page 170 and 171: Włodzimierz Moch - Przyjaźń mię
- Page 172 and 173: Włodzimierz Moch - Przyjaźń mię
- Page 174 and 175: Włodzimierz Moch - Przyjaźń mię
- Page 176 and 177: Grzegorz Pańkowski - Konstanty Sie
- Page 178 and 179: Grzegorz Pańkowski - Konstanty Sie
- Page 180 and 181: Grzegorz Pańkowski - Konstanty Sie
- Page 182 and 183: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 184 and 185: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 186 and 187: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 188 and 189: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 190 and 191: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 192 and 193: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 194 and 195: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 196 and 197: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 198 and 199: Magdalena Parus-Jaskułowska - Kons
- Page 200 and 201: Beata Popczyk-Szczęsna - Dramaturg
- Page 202 and 203: Beata Popczyk-Szczęsna - Dramaturg
- Page 204 and 205: Beata Popczyk-Szczęsna - Dramaturg
- Page 206 and 207: Beata Popczyk-Szczęsna - Dramaturg
- Page 208 and 209: Beata Popczyk-Szczęsna - Dramaturg
- Page 212 and 213: Jarosław Przychoda - Teorie społe
- Page 214 and 215: Jarosław Przychoda - Teorie społe
- Page 216 and 217: Jarosław Przychoda - Teorie społe
- Page 218 and 219: Andrzej Radomski - Kultura - „Bó
- Page 220 and 221: Andrzej Radomski - Kultura - „Bó
- Page 222 and 223: Andrzej Radomski - Kultura - „Bó
- Page 224 and 225: Andrzej Radomski - Kultura - „Bó
- Page 226 and 227: Andrzej Radomski - Kultura - „Bó
- Page 228 and 229: Andrzej Radomski - Kultura - „Bó
- Page 230 and 231: Andrzej Radomski - Kultura - „Bó
- Page 232 and 233: Andrzej Radomski - Kultura - „Bó
- Page 234 and 235: Katarzyna Saniewska-Popiołek - Pł
- Page 236 and 237: Katarzyna Saniewska-Popiołek - Pł
- Page 238 and 239: Katarzyna Saniewska-Popiołek - Pł
- Page 240 and 241: Katarzyna Saniewska-Popiołek - Pł
- Page 242 and 243: Katarzyna Saniewska-Popiołek - Pł
- Page 244 and 245: Katarzyna Saniewska-Popiołek - Pł
- Page 246 and 247: Jan Wiktor Sienkiewicz - Pół wiek
- Page 248 and 249: Jan Wiktor Sienkiewicz - Pół wiek
- Page 250 and 251: Jan Wiktor Sienkiewicz - Pół wiek
- Page 252 and 253: Jan Wiktor Sienkiewicz - Pół wiek
- Page 254 and 255: Jan Wiktor Sienkiewicz - Pół wiek
- Page 256 and 257: Jan Wiktor Sienkiewicz - Pół wiek
- Page 258 and 259: Agnieszka Skrobas - Sztuka radykaln
Beata Popczyk-Szczęsna – Dramaturgia bez granic. Najnowsze teksty sceniczne jako rejestr przekroczeń...<br />
210<br />
w ujęciu poststrukturalistycznym rozumiana jako „szerokie i otwarte pole możliwości”<br />
stanowi ważny punkt odniesienia lektury przy założeniu, że „teksty pokazują nam nie<br />
artefakty i ich wewnętrzne sprzeczności, lecz przede wszystkim człowieka, który za ich<br />
pomocą stara się jako tako zorientować we własnym świecie.” 37 Jak sądzę, w opisie<br />
przekroczeń poetyki dramatu w najnowszych tekstach scenicznych nie można pominąć<br />
tej ważnej perspektywy antropologicznej traktującej tekst jako efekt mediacji pomiędzy<br />
podmiotem a językiem – symbolicznym reprezentantem doświadczenia. Tym<br />
samym wnioskować trzeba o korelacji pomiędzy transgresyjnością dramatu a transgresją<br />
jako podstawową płaszczyzną osobniczych doświadczeń młodych autorów,<br />
funkcjonujących – podobnie jak my wszyscy – w przestrzeni społeczno-kulturowej<br />
jako jednostki wzbogacone możliwością/zniewolone presją nieustannego przekraczania<br />
granic. Twórczość obu wskazanych przede mnie dramatopisarzy to wypowiedzi<br />
autorskie odzwierciedlające doświadczenie usytuowania podmiotu w „«szarej strefie»<br />
– nie gospodarczej, rzecz jasna, ale związanej z wyborami estetycznymi i decyzjami aksjologicznymi,<br />
szarej strefie tego, co trwa «pomiędzy»”. 38 To sytuacja bycia w drodze<br />
ciągłego projektowania, modelowania zachowań i zadawania pytań o kolejny etap w niepewnej<br />
wędrówce. „Dramaturgią bez granic” nazwać można te najnowsze teksty sceniczne,<br />
które pokazują transgresyjność formy jako założenie estetyki dramatu, a w dodatku<br />
zakładają również dramatyczność jako model egzystencji 39 , reprezentowany<br />
w wypowiedzi językowej dzięki niejednorodności tworzywa słownego i polifonii projektowanych<br />
znaczeń.<br />
37<br />
Tamże, s. 138.<br />
38<br />
A. Krajewska, Estetyka współczesnego dramatu, op. cit., s. 63.<br />
39<br />
Por.: Z. Bauman, Ponowoczesność, czyli dekonstruowanie nieśmiertelności, [w:] Postmodernizm<br />
a filozofia. Wybór tekstów, red. A. Czerniak i A. Szahaj, Warszawa 1996, s. 161-162; A. Krajewska,<br />
Doświadczenie dramatyczne a estetyka performatywna (zarys problematyki), [w:] Literackie reprezentacje<br />
doświadczenia, red. W. Bolecki, E. Nawrocka, Warszawa 2007.