Granice w kulturze - Wiedza i Edukacja

Włodzimierz Moch – Przyjaźń międzykulturowa – Trebunie Tutki i Twinkle Brothers
171
Green is for nature
Red is for the love and the blood that we shed
Gold is for the sunshine
Heights gold and green
Is in the colours of the rainbow
The colours of life
Colours of Life
Elementem różniącym jest także kult świętych, obecny w religii rzymsko-katolickiej
(Święci z Poronina”). W ruchu rastafari, opierającym się na jednej z wersji
Starego Testamentu i na innych wierzeniach, zamiast niego pojawiła się wiara we
wcielenia (awatary) boga Jah takie, jak Mojżesz, Eliasz, Jezus i etiopski cesarz Hajle
Selassie I (Ras Tafari). Ten ostatni uznawany jest za prawdziwego Mesjasza, który ma
po swym zmartwychwstaniu poprowadzić lud boży do Ziemi Obiecanej. W utworze
King Lion pojawia się modlitwa do jednego z głównych symboli rastafari – Lwa Judy,
którego nieustraszoność odnosi się do świętej osoby Ras Tafariego, ale niektórzy wyznawcy
tej religii łączą go z osobą samego Jah.
Stosunek do tradycji narodowej i regionalnej
Nie ulega wątpliwości, że mimo tych podobieństw kulturowe oblicza jamajszczyzny
i góralszczyzny są różne, a zderzenie tak odległych od siebie kultur, choć zbliżających
się powoli do siebie w procesie potęgującej się globalizacji, stanowiło na początku szok
kulturowy dla obu stron tak, jak szokiem dla Jamajczyków okazała się ponadto surowa
polska zima na Podhalu i kilkumetrowe zaspy, w których tarzał się Norman Grant – charyzmatyczny
lider Twinkle Brothers i jego ciemnoskórzy towarzysze z zespołu. Krzysztof
Trebunia nazywa to, co łączy górali z Jamajczykami wspólnotą ponad podziałami.
Powstaje ona w procesie twórczym dzięki sztuce wspólnej i wzajemnie się inspirującej
kreacji: „Uzupełniamy się: my ciągniemy górą do przodu, oni hamują dołem, oni zaczynają,
my wkomponowujemy nasze melodie – mówił Krzysztof we wspomnianym
wywiadzie – chodzi o złapanie vibe'ów, tej wspólnej energii. Wzajemne uzupełnianie i dostosowanie
się oznacza poszanowanie dla różnic w podejściu do muzycznej materii, a następnie
ich wykorzystanie. Wszystko takie wielopłaszczyznowe: dla nas najważniejsza
jest melodia – twierdzi Krzysztof – dla nich rytm.
Krytyk muzyczny Łukasz Iwasiński, recenzent płyty Pieśni Chwały, tłumaczy powodzenie
wspólnego projektu inaczej – na płaszczyźnie psychologii odbioru: „Album brzmi
zaskakująco świeżo. Bije z niego jasna energia i pełen pogody nastrój. Po raz kolejny nie
możemy oprzeć się wrażeniu, że muzyka zakorzeniona w ludowym dziedzictwie, niezależnie
od kultury, z jakiej się wywodzi, choć oparta na różnych skalach i estetycznie odmienna,
wyraża te same ludzkie potrzeby, emocje. Inaczej nie mogłaby współistnieć tak
harmonijnie. Co prawda, ani Twinkle Brothers, ani Trebunie Tutki nie odwołują się do
swej tradycji w czystej formie. Obok muzyki z Podhala i reggae oraz dubu artyści przemycają
elementy innych stylów. Jednak w żaden sposób nie umniejsza to ich autentyzmu.
Bo w dźwiękach zawartych na płycie zaklęty jest prawdziwie ludowy duch. Nie ma tanich
chwytów, wymuszonych gestów, podejrzanych stylizacji kokietujących złaknioną «familijnego»
bądź «biesiadnego» folku publikę. Umiłowanie i głęboka znajomość swego dziedzictwa,
a zarazem otwartość oraz szczerość i naturalność kreacji – wszystko to musiało
zaowocować muzyką ujmująco spontaniczną i ze wszech miar szlachetną.” 10
10
www.polskieradio.pl/artykul62156.html