Granice w kulturze - Wiedza i Edukacja

Adriana Kunka – Język w polskiej dramaturgii współczesnej na przykładzie „Spuścizny”...
147
OJCIEC:
Taką?
CÓRKA:
Tak, taką. O, taką.
OJCIEC:
Taką?
CÓRKA:
Tak, taką byłam. Rosły mi piersi. Prawda?
OJCIEC:
O, tak, piersi.
CÓRKA:
Wtedy przychodził on. Czy ty? Ty. Powiedz. Błagam powiedz, kto. Kto?
OJCIEC:
Tak. Ja. Nie, nie chcę. On przyszedł. Wiem, tuliłaś się.
CÓRKA :
Tak, tuliłam się. Wnikałam w niego. W całym moim ciele iskierki.
OJCIEC :
Teraz też?
CÓRKA:
Tak, teraz też. Iskierki. Kochał mnie. Kochał, tak mi mówił. Zawsze tak mówił.
Powtarzał. Chcesz, żeby mnie kochał? Chcesz?
OJCIEC:
Nie wiem…
CÓRKA:
Tak, kochał, ja chcę… Chcesz? Proszę.
OJCIEC:
Ona. Co robiła ona?
CÓRKA:
Ona? Nie wiem, ach, ona… Tak, ona… Nie było jej w domu.
Tak, nie było jej w domu. Wreszcie nie było jej w domu. Zbliżył się… i…
wyprostował się… Och, jak on się wyprostował. Była w tym siła.
OJCIEC:
Dlaczego?
CÓRKA:
Tak musiało być. Tak było, zawsze tak było. Zawsze się wyprostowywał.
Ta moc. I wtedy poczułam, jak coś we mnie pękło… Chcesz tak?
OJCIEC:
Tak, tak chcę.
CÓRKA:
Pękło we mnie, tak… i rozlało się we mnie ciepło. Tak.
OJCIEC:
Gdzie była ona? Gdzie?