Miesięcznik nr. 186 - ŚlÄ ski Klub Fantastyki

Brandy Hall
Wiadomoœci Bucklandu 182
Prze³om wrzeœnia i paŸdziernika 2010 wg Rachuby Du¿ych Ludzi
Lato skończyło się chłodem i deszczem i dopiero drugi tydzień jesieni przyniósł słońce,
ale i też zimowe już prawie noce. Do ogrodowych porządków przedzimowych pozostało
jeszcze trochę czasu, który wykorzystałem na redagowanie dalszej części przygód
Galadona i hobbitów na drodze do Lorien.
Poprzednia część doprowadziła nas do brodu na Brandywinie, gdzie wędrowcy porzucili
drogę wodną i ruszyli gościńcem do zbiegu z Zieloną Ścieżką. Pogoda była upalna,
mimo więc szczerych chęci do szybkiego marszu drogi ubywało bardzo powoli. Saradok
zastanawiał się jak mijała podróż jego dziadkowi wiele już lat temu. Meriadok potrząsnął
głową:
- Nasz dziadek z Glorfindelem, wujem jego ukochanej Elirani, wędrował lasem i łąkami
z domu Toma Bombadila do zbiegu Zielonej Ścieżki z gościńcem z Michel Delving,
a my idziemy gościńcem. Jedno co się zmieniło przez te lata, to gościniec. Jak widać,
jest porośnięty trawą i krzewami. Teraz tędy wędrują jeszcze kupcy sprzedający fajkowe
ziele na południu, ale bardzo rzadko. Dlatego też cena ziela poszła bardzo silnie w górę.
Ale gościniec jest dość wygodny. Jedyny problem to woda.
Ale tu odezwał się Galadon:
- Nie martwcie się, pod wieczór powinniśmy dojść do obozowiska nad małym jeziorkiem
zasilanym potokiem. Miejsce jest bardzo piękne i gdyby nie to, że musimy jak najszybciej
dostać się do Lorien, pobylibyśmy tam jeden piękny letni dzień. Ale do wieczora
wody rzeczywiście nie będzie, więc pijcie umiarkowanie.
Szli równym spokojnym krokiem, mijając kolejne łąki, łoziny, czasami kępki drzew.
Przy jednej z nich, tuż po południu, zatrzymali się na krótki odpoczynek i posiłek.
Wokół było całkiem pusto, tylko ptaki odzywały się raz po raz. Raz w oddali słychać
było coś jakby tętent koni, ale nawet oczy elfa nie potrafiły wypatrzeć źródła dźwięku.
Dalsza część drogi była równie monotonna, jak poranna. Dopiero gdy słońce zaczęło się
chylić ku zachodowi, Galadon wstrzymał hobbitów:
– Ktoś albo coś jest przed nami. Może to tylko wędrowcy, którzy zatrzymali się nad
tym samym jeziorkiem, o którym wam mówiłem, a może… – Nie dokończył, podniósł tylko
rękę i dodał półgłosem: - Idziemy powoli i cicho, a co zrobimy, okaże się nad jeziorkiem.
Po pół godzinie cichego, ale za to wolnego marszu doszli do zagajnika. Głosy były raz
cichsze, raz głośniejsze, aż wreszcie zaczęli rozróżniać pojedyncze słowa – nieznajomi
używali języka ludzi, ale co jakiś czas słychać było słowa elfickie i krasnoludzie.
– To musi być karawana kupiecka – doszedł do wniosku Galadon i śmiało przyspieszył.
I rzeczywiście, po kilku minutach doszli do obozowiska, gdzie siedziało czterech ludzi,
dwóch krasnoludów i elf. Gdy zaczęli się witać, z lasku wyszła para hobbitów. Jak słusznie
Galadon przypuszczał była to karawana kupiecka powracająca z Gondoru. Przy jeziorku
pasły się kuce, a nawet konie. Siwy krasnolud o imieniu Furin wyjaśnił, że wieźli
ozdoby wykonane przez krasnoludy mieszkające w Górach Błękitnych i ziele fajkowe
z Shire. W Rohanie spotkali elfy, które niosły listy z Lorien do Minas Tirith. Teraz
wiozą towary z Gondoru do Shire i w Góry Błękitne, a elfy udają się na daleką północ
do Eriadoru nad jezioro Nenuial.
Obie grupy razem zjadły kolację, a potem elfy odeszły z Galadonem na małą przechadzkę.
Jak przypuszczał Saradok chcieli wymienić poufne wiadomości. Hobbici
i krasnoludy zasiedli do palenia fajek i wymiany nowinek.
Ale o tym następnym razem.
Wasz Bilbo Brandybuck
21