Miesięcznik nr. 140

Majkoszowi, przybyłemu później, aby nas zmienić – dopóki jej kelner nie zabrał. Znowu nie
miał chłopak szczęścia do jedzenia.
Kiedy wróciliśmy, zbliżało się do końca spotkanie z Nową
Fantastyką. Odbyło się bez szczególnych atrakcji, może z braku
redaktora naczelnego. Po nim Lech Jęczmyk został na sali ze
swoją prelekcją o nowym średniowieczu, a w Green Roomie
rozpoczęło się spotkanie z redakcją kryptomagazynu literackiego
Fenix. Było to oczywiście rozpoczęcie nieoficjalne, po prostu
w pomieszczeniu tym, rządzonym jak zwykle twardą ręką przez
szamanową Agnieszkę, znajdował się akurat Michał Dagajew
– niestety również bez swojego redaktora. Na spotkaniu
oficjalnym, godzinę później, towarzyszył mu za to Michał
Studniarek. Poddawszy analizie wypowiedzi dotyczące dalszego
losu Fenixa można zauważyć, że zapowiadany termin powstania
z popiołów raczej się ustabilizował i nie przesuwa się
w kolejnych deklaracjach, więc coś chyba się rzeczywiście
Szymon S. za kratami
(fot. Paweł Pluta)
dzieje. Oby. Następna w kolejce była redakcja Esensji, przy czym znowu okazała się ona tak
liczna, że przy wykorzystaniu również współpracowników może w zasadzie samodzielnie
przeprowadzić spotkanie ze sobą przy bardzo przyzwoitej frekwencji. Ale nie zawiedli też nasi
zwykli, szarzy, ukochani czytelnicy, wypełniający salę i tylko Tarhim próbował spać w pierwszym
rzędzie. Rozruszał się dopiero po wyjściu przed fort, gdzie pod latającymi satelitami
wspominaliśmy minione czasy i inne takie. Z kolei nieco później trzeba było przejść na
dziedziniec, gdzie przy ognisku, rozpalonym po harcersku, jedną zapałką i butelką
rozpuszczalnika, odbywał się konkurs strojów. Objawiła się między innymi czteroosobowa
francuska rodzina sprzed jakichś trzystu lat, w której wszystkie trzy panie nosiły do sukien
glany. Było też komando dezerterów w mundurach różnych, oraz Xenopodobna wojowniczka,
zbierająca brawa za odwagę związaną z temperaturą otoczenia i strojem, a właściwie jego
znacznym brakiem. W ramach regulacji wspomnianej temperatury, po zakończeniu konkursu
wszyscy zgromadzili się wokół płonącego już przyzwoicie ogniska, snując dywagacje, czy po
przepaleniu drutu utrzymującego stos rozsypie się on na zewnątrz, czy do środka. Nie było nam
dane tego stwierdzić, gdyż znowu wylądowaliśmy w pizzerii, tym razem innej. Prowadził Alex,
zaopatrzony specjalnie na tę okazję w przepustkę z konwentu.
W pewnej chwili zostałem osaczony przez dwie pizze bagienne, czyli
takie z różnymi wodnymi żyjątkami, zdaje się że nie zawsze zabitymi
do końca. W każdym razie, te akurat swoim zapachem w pełni
zasługiwały na wspomnianą nazwę. Tym razem skończyliśmy dość
szybko, za to pewne trudności wynikły przy próbie zebrania wszystkich
do taksówek, gdyż jedni poLeslie do sklepu, a inni do bankomatu, ale
przecież nikomu się już nie spieszyło. Pod bramą fortu nastąpił nerwowy
moment, ale okazała się ona nie być jednak zamkniętą na głucho, tylko
tak trochę, więc nie musieliśmy jej zdobywać – co mimo braku załogi
wewnątrz nie byłoby jednak zbyt proste.
W Green Roomie Michał Dagajew snuł jeszcze przez czas jakiś
opowieści kombatanckie z zamierzchłych czasów ubiegłowiecznych
Andrzej Pilipiuk zadumany
(fot. P. Pluta) konwentów, po czym zajął się fotografowaniem konwentowiczki
w średniowiecznym stroju. Czasem go tak napada. Najwyższy był zatem
czas iść spać. W niedzielę rano tradycyjnie nie było ciepłej wody, ale może udało się to później
32