Miesięcznik nr. 140

można było dostać na obiad kotlet lub kotlet, który to bogaty wybór był przyczyną opisanego
wcześniej zamówienia pizzy. Tymczasem jednak, mimo czarnych przewidywań, zbierali się
uczestnicy. Przyjechali: Jo’Asia z Szymonem Sokołem, uzajdlona ostatnio Ania Brzezińska
z mężem Gregiem Wiśniewskim, Witold „Szaman” Siekierzyński z Agnieszką (żoną), a także
Tomasz Z. Majkowski z nieznaną jeszcze szerzej Małgosią. Następnego dnia samozwańcza
komisja niezależnych ekspertów w składzie mieszanym stwierdziła autorytatywnie, że Majkosz
głupi nie jest.
Ze względu na dość kameralny charakter Zahconu, za dnia życie koncentrowało się w dużej
części w Green Roomie, opróżnianym systematycznie z herbatników i wafelków w kolorowych
opakowaniach, a wieczorami przenosiło do centrum Torunia, za każdym razem do pizzerii. Za
pierwszym razem zaistniała konieczność patrzenia ludziom w talerze w celu wypłoszenia ich
i zdobycia stolików. Nastąpiło nieznaczne przemeblowanie, następnie aneksja połowy menu
leżącego na barze, po czym spis zamówień został przedstawiony kelnerom. Jako że nie wszyscy
dostali równocześnie, Michał Dagajew skorzystał z okazji i drażnił zamawianiem drugiej porcji
TZMa, który jeszcze nie dostał pierwszej. I na tym właściwie skończył się piątek, tylko Saddie,
Witek Witaszewski i Leslie palili sobie daleko na koronie fortu kameralne, indiańskie ognisko.
Sobotę rozpocząłem, znowu zegżdaczony, siedząc na bramce wejściowej i kasując akredytacje.
W okolicy kręcili się organizatorzy LARPów, których zebrało się równocześnie przynajmniej
pięć. Przyjechali Wikingowie w liczbie nieustalonej,
ponieważ ich jarl zapomniał czegoś załatwić do końca. Na
szczęście najpierw dotarł zwiadowca, który uprzedził
organizatorów. Wojownicy przebrali się w stroje ludowe
i natychmiast pobili na dziedzińcu fortu, podczas gdy
kompania irlandzka czekała na swojego wodza udzielającego
się na spotkaniu z redakcją „Magii i Miecza”
w charakterze jednego z redaktorów. Tymczasem jednak
przyjechali przedstawiciele Poznania pod wodzą Marcina
Bronharda i zostawili mi na bramce swoje fanziny, które
dołączyły do papierowej Framzety w oczekiwaniu na
kupujących. Mnie zaś zaczęło się robić trochę zimno i coraz
tęskniej spoglądałem na odległe o zaledwie dziesięć metrów
zalane słońcem podwórze fortu, do którego nie mogłem się
dostać z braku zmiennika.
Z przodu Leslie, w głębi Greg z halabardą
(fot. P. Pluta)
W końcu jednak pojawił się takowy, więc poszedłem się chwilę powygrzewać, a niedługo
później –– wzięty przez zaskoczenie – prowadziłem spotkanie z Anią Brzezińską. Spotkanie
miało temat raczej luźny, a pewien dość nieoczekiwany kierunek nadała mu Ola Mochocka,
zadająca pytania na temat matek-Polek w czasach szlacheckich. Częścią rozrywkową zajęli się
posiadacze aparatów fotograficznych, w tym i ja, robiący zdjęcia Ani w różnych pozach (zarówno
jej, jak i swoich). Wszystkich przebił jednak Michał Dagajew, który włożył do tego celu białe
rękawiczki. Po Ani pałeczkę, a właściwie – biorąc pod uwagę tematykę – raczej pałkę, przejęli
Wikingowie, ja zaś zostałem zaszczycony możliwością towarzyszenia prelegentce i jej dostojnemu
małżonkowi w obiedzie. Po drodze zastanawialiśmy się, acz nie było to dla nas wielkim
problemem, dlaczego Wojtek Orliński jedzie za nami na szosowych światłach. Zdaje się, że
sam nie wiedział. Zwiedziwszy przypadkowo, z braku planu miasta, okolice toruńskiego rynku,
trafiliśmy wreszcie do „Uśmiechu sołtysa”, czy jak się ta restauracja nazywała. Ze względu na
rozmach kucharza na jedzeniu spędziliśmy dość dużo czasu, a i tak nie wszystkim udało się
pokonać całość dań. Zwłaszcza po WO została na talerzu kiełbasa, która odbierała apetyt
31