Miesięcznik nr. 140

z rozpaczliwym krzykiem, a ojciec ratował go, wrzucając Imperatora do szybu (w tym momencie
na korytarz wyszedł jakiś Bogu ducha winny student i chyba odniósł wrażenie, że Kasia mu
chce Sławka wepchnąć do pokoju) i sam popisowo konał, przy wtórze rozpaczliwego szeptu
Luke’a „Co ja teraz mówię”. Kiedy już umarł, poszliśmy na stypę do pokoju Ewika, Jacka
i Doroty, gdzie do bardzo późnej nocy graliśmy w kalambury.
Po tak upojnie spędzonym sobotnim wieczorze w niedzielę obudziłam się tuż przed 11.00
i na prelekcję Bilba o książkach dla dzieci musiałam pędzić biegiem. Potem brałam udział
w konkursie na znajomość Harry Pottera, ale kiedy startuje Magda „Maszyna Do Zabijania”
Filar, inne drużyny z góry skazane są na porażkę. Ona się tego uczy na pamięć, czy jak
Prowadząca konkurs miała jeszcze przygotowane miotły na mecz quidditcha w drugim etapie,
ale zdecydowała się go nie przeprowadzać, bo część uczestników musiała już wracać do swoich
miast. Ja na szczęście miałam pociąg o piątej, więc załapałam się jeszcze na przesympatyczną
prelekcję Eli Gepfert „Konwentowe prawa Murphy’ego”, z której można się było dowiedzieć,
jak unikać większych wpadek na konwentach (bo mniejszych w zasadzie nie da się uniknąć)
i jak sprzątać, żeby pozostawić po sobie korzystne wrażenie w administracji budynku. Przy
okazji wyszło na jaw, dlaczego niektóre tablice na Politechnice są zaklejone białym brystolem.
A później Polcon 2001 ostatecznie i nieodwołalnie się zakończył. Pocieszała mnie tylko
ostatnia zwrotka polconowego hymnu:
Choć „żegnajcie” wkrótce powiem,
To nie smućcie się, albowiem
Pamiętajcie, że w Krakowie
Spotkamy się za rok!
Agnieszka „Achika” Szady
Co: Polcon 2001: Odyseja katowicka
Gdzie: budynek Politechniki Śląskiej w Katowicach, ul. Krasińskiego 8
Kiedy: 13–16 września 2001.
Z kapowniczka Achiki:
PWC: Dopiero w Morcie Pratchett odkrył, że
w książkach istnieje coś takiego, jak intryga.
PWC: Czesi mają wydanych dwa razy tyle
książek Pratchetta, co my.
Głos z sali: Dlatego traktują tłumacza jak bóstwo!
PWC: Można to traktować jako groźbę, ale
można jako obietnicę.
„Człowiek pochodzi od małpy ogólnowojskowej”.
Huberath: Naziści przyjmowali kształt runów
i wydawali pragermańskie dźwięki, czyli
jodłowanie.
Ania: Ja należę do frakcji, że w zbroi na gołe
ciało nie da się daleko zajść.
Ania: Czasami te zbroje trzeba wykorzystać
w mniej przyjemny sposób – Stefan
żywym dowodem, a raczej martwym
dowodem.
Ania: Ciebie też spacyfikuję!
Ania: Cała funkcja literacka narzeczonej
Rolanda to wdzięcznie osunąć się i umrzeć.
Ania: Kobiety ulegają Conanowi trzepocząc
rzęsami i wdziękami.
29