Miesięcznik nr. 140

Chciałam pójść na konkurs „Mroczna zabawa dla niewtajemniczonych”, ale się nie odbył
z powodu braku organizatorów, poszłam więc na kalambury, gdzie wraz z Ewą Białołęcką, Edytą
Rudolf i Cranberry utworzyłyśmy drużynę pod nazwą Zombies, co dość dokładnie oddawało
nasz stan o tak późnej godzinie. Zajęłyśmy drugie miejsce. Całkiem nas to usatysfakcjonowało,
zwłaszcza, że wygrałyśmy z chłopcami Puszona, którzy niejedne już kalambury wygrali (trzeba
było widzieć, jak profesjonalnie pokazywali hasło „Świat Dysku”). Pierwsze miejsce zajęła
drużyna, która na początku była tak nieprzytomna, że na pytanie prowadzącego „Nazwa...”
odparli po kilku sekundach milczenia „Nazwa!”, ale potem okazali się najlepsi.
Sobota rozpoczęła się legendarnym z dawna oczekiwanym, hiperortodoksyjnym konkursem
gwiezdnowojennym, który prowadzili Darth Kasia, Jedi Silvana oraz rebeliancki mechanik
Laisar – wszyscy oczywiście w odpowiednich strojach. Konkurs był morderczy, bowiem za
błędne odpowiedzi odejmowano punkty, a błędnymi odpowiedziami było również wykazywanie
się wiedzą niepochodzącą z filmu, trzeba więc było bardzo uważać, które imiona i nazwy tam
nie padają (np. Mon Mothma). Pytania były w sześciu kategoriach – każdą trzeba było wybrać
przynajmniej raz. Najszybciej skończyły się „Cytaty”. Dla mnie osobiście najstraszliwsza była
„Muzyka”, bo niby muzykę z GW każdy zna doskonale, ale Laisar puszczał wybrane fragmenty
od tyłu, w zmienionym tempie albo robił zmyłki.
Madzik (po wyczerpującej naradzie swojej drużyny): Nam się wydaje, że to napisy
końcowe.
Laisar: Dobrze wam się wydaje. To są napisy końcowe. Tyle, że z Supermana.
W drugim etapie, do którego tradycyjnie nie udało mi się przejść, pojawiło się jeszcze
rozpoznawanie dźwięków oraz cieni, starannie wyrysowanych przez Kasię, a pokazywanych
tak, że najpierw trzeba było ustalić, czy nie są bokiem albo do góry nogami. Tym, którym się to
wydaje proste, wyjaśniam, że wcale nie jest tak łatwo rozpoznać Luke’a wylatującego przez
rozbite okno w Mieście Chmur albo siedzącego w fotelu Yodę (widoczny był tylko czubek jednego
ucha).
Dogrywka odbywała się już na korytarzu, bo wygoniono nas
z sali – konkurs trwał ponad dwie godziny i nie zdążyłam na
prelekcję o epigonach Sapkowskiego.
Potem Silvana poszła na pokaz broni japońskiej, a my na
konkurs sprawnościowy „Zostań Jedi”, organizowany przez Laisara
na pokładzie rekreacyjnym czyli dziedzińcu. Obecność niedużej
sadzawki nasuwała przypuszczenia, że będziemy z niej musieli
wyciągnąć myśliwiec, ale Laisar miał dla nas w zanadrzu inne
zadania. Rycerz Jedi musi się wykazać spokojem, sprawnością
fizyczną, celnością oraz elokwencją, więc trzeba było kolejno:
przenieść kubeczek od kawy na plastikowej łyżeczce jak najdalej,
skakać przez skakankę, rzucić butelkę po Coli do oddalonego
Demonstracja japońskiego
miecza – prawdziwego (fot.
Paweł Pluta)
o kilkanaście kroków pudełka i z przeżutą krówką w ustach
wypowiedzieć zdanie w rodzaju „Stół z powyłamywanymi nogami.”
Ci, którzy zakwalifikowali się do drugiego etapu, musieli jeszcze
udowodnić, że potrafią rozwiązać każdy problem (= węzeł na sznurku) oraz przejść test na
wyczuwanie Mocy, czyli trafić kijem w rzucony zza pleców plastikowy kubeczek. Kasia zrobiła
to niesamowicie profesjonalnie i w rezultacie wygrała konkurs, co było swoistą perwersją, jako
że cały dzień chodziła w stroju Lady Sith. W nagrodę dostała różne gwiezdnowojenne rzeczy,
m.in. tamagochi z Yodą.
27