Miesięcznik nr. 140

Odyseja katowicka 2001
„Naprzód, wesoło niech popłynie gromki śpiew,
bowiem w tym roku Polcon robi ŚKF...”
Najpierw zagrała muzyka i pojawił się czarny obelisk. Wszyscy
wstrzymali oddech.
Potem przez scenę przebiegła małpa.
Następnie zza obelisku wyszła księżniczka Leia i głosem Eli Gepfert
oznajmiła rozpoczęcie Polconu 2001 w Katowicach. Rzuciła w tłum
kolorowe balony znacznych rozmiarów i wśród wesołych okrzyków
Polcon 2001 się rozpoczął.
Jeszcze przed oficjalnym otwarciem miały miejsce różne punkty
programu, a to projekcje filmów, zjazd członków-korespondentów ŚKF czy konkurs
gwiezdnowojenny, w którym oczywiście wzięłam udział. Pytania były w większości łatwe,
z wyjątkiem kilku szczegółów pochodzących z jakichś podejrzanych książek; bardzo przypadła
mi też do gustu część praktyczna: zaprojektowanie Ł-winga (literę Ł wybrała publiczność, nie
wiedząc, o co chodzi). Zwycięzcy dostali furę książek i dyplom w aurebeshu, a potem poszliśmy
się rozgościć w akademiku. Nasz nazywał się „Babilon”, co idealnie wpasowywało się
w konwencję polconową, wszystkie bowiem sale na Politechnice Śląskiej nosiły nazwy znanych
statków i stacji kosmicznych (z rozczarowaniem stwierdziłam, że brak wśród nich Czerwonego
karła). To doskonały pomysł, wart upowszechnienia: ożywia
atmosferę, ułatwia zapamiętywanie sal, a poza tym o ileż
przyjemniej mówić znajomym „No to spotkamy się w Sokole
Millennium” niż „W sali 238”.
Wieczorem odbył się jeszcze jeden konkurs, zorganizowany
przez Elę – jej widok, jak biegnie kłusem do sali Voyager,
w białej, plisowanej spódniczce i masce ufoka, był niezapomniany.
Sala ta, jak się okazało, była zainfekowana jajami
Obcego, które mieliśmy znaleźć i unieszkodliwić. Były sprytnie
poukrywane za kaloryferem, pod siedzeniami krzeseł, za tablicą,
i udało nam się znaleźć wszystkie z wyjątkiem jednego, co
niestety źle wróży bezpieczeństwu Politechniki Śląskiej... Ci,
którzy znaleźli najwięcej jaj, przeszli do następnego etapu,
pozostali mogli swoje zjeść na pocieszenie – były z czekolady.
W drugim etapie należało niszczyć jaja zamaskowane dla
niepoznaki jako bąbelki na folii ochronnej do pakowania szkła;
niestety Ela nie zapamiętała, który kawałek folii był czyj, więc
do trzeciego etapu przepuściła wszystkich hurtem.
Czarny obelisk o właściwych
proporcjach. Widoczny kawałek małpy
(fot. P. Pluta).
25