Miesięcznik nr. 140

– Czytelnka nachodzi nagła chęć zanurzenia się w świat bajek i legend, gdzie wróżki tańczą
w lesie, w świetle Księżyca a upadłe gwiazdy...no właśnie...
Pojawiają się błędy stylistyczne i językowe polegające najczęściej na powtarzaniu tych
samych wyrazów, nadużywaniu zaimków i wyrażeń mowy potocznej:
– Gry, która powstała w umyśle wielkiego fana filmów Romero Shinji Mikami, dzisiaj o wiele
popularniejszego od nieco zapomnianego reżysera filmów o zombie.
– Wracając do filmu. Jego produkcja rozpoczęła się już kilka lat temu, ale najpierw kłopoty
z samym Romero, który zbyt mocno ingerował w scenariusz, siłą rzeczy bardzie zogniskowany
na wydarzeniach z gry, niż założeniach jakim wierny był właśnie reżyser, potem z obsadą
spowodowały, że producent, niemiecki Constantin zabrał materiał i przekazał go firmie
CAPCOM, producentowi gry. Ta, na reżysera wybrała Paula Andersona, wcześniejszego twórcę
sukcesu również opartego na grze „Mortal Kombat” a także takich filmów jak „Event
Horizon”(Ukryty wymiar) czy „Soldier”(Galaktyczny żołnierz). z punktu widzenia tematyki,
wybór wydaje się przemyślany.
– Partnerują jej Michelle Rodrigez, aktorka mniej znana, aczkolwiek dojrzana przez młodszą
widownię w „Girlfigh”.
– Między innymi chyba właśnie dlatego ta kampania wraz z dobrodziejstwem inwentarza posiada
zrozumiały i przyswajalny generalnie przez nas klimat.
Albo niezręczność, całkowicie zmieniająca sens zdania: Nie tak dawno temu, na ostatnim
Polconie Jacek Rodek, z wydawnictwa MAG, pokazał miecz wiedźmina, jeden z dwóch egzemplarzy
wykonanych na potrzeby filmu, który jest nagrodą w konkursie dla czytelników Magii
i miecza (jakżeby inaczej, skoro miecz jest w tytule pisma). To miecz, nie film jest nagrodą.
Uczniowi klasy trzeciej gimnazjum, który miałby problemy z praktycznym zastosowaniem
wiadomości dotyczących stylu i języka wypowiedzi, interpunkcji, ortografii – próbowałabym
wytłumaczyć, że poprawności językowej wymaga się ostatnio nawet od sekretarki i nie osiągnie
sukcesu w dziedzinach związanych z pisaniem. Okazuje się jednak, że się mylę, można przejść
przez szkolne życie i zostać dziennikarzem, nie znając zasad polskiej interpunkcji oraz składni
zdania złożonego, mając kłopoty ze stylem wypowiedzi wielokrotnie złożonych. Pozostaje mi
postawić pytanie: czy zbyt dużo wymagam jako czytelnik – nieszczęsny „target” pism omawiających
i publikujących literaturę fantastyczną – od redakcji SF
Kolejny raz piszę i czepiam się tego samego: niechlujnie wydane pismo z błędem rzeczowym
na okładce (inny tytuł opowiadania A. Szady, niż w spisie treści), pełne błędów stylistycznych,
językowych, ortograficznych i interpunkcyjnych w tekstach redaktora naczelnego, R. Hyli, K.
Pawełczak oraz P. Płonkowskiego (pełny katalog błędów oraz zasady oceniania udostępnię na
życzenie, chyba że wszyscy piszący mają orzeczoną dysleksję lub dysortografię i należy ich
oceniać jako uczniów z trudnościami w uczeniu się i specjalnymi potrzebami edukacyjnymi;
wtedy pozostaje mi jedynie do znudzenia powtarzać: „Korekta, korekta, korekta...”), a także
sztandarowy już błąd dla SF – bezpośredni zwrot do czytelnika pisany małą literą – świadczą
o lekceważącym stosunku wobec odbiorcy. Miejsce, w którym zaimki dzierżawcze pisane są
wielkimi literami, to reklama prenumeraty. Wynika z tego, że redakcja ceni odbiorcę wtedy,
gdy chodzi o korzyści materialne, ale nawet w tekście zachwalającym warunki prenumeraty
znajdują się błędy interpunkcyjne i błąd językowy. Dodatkowo irytuje mnie fakt, że niedawno
zostałam dumnym prenumeratorem, czyli zapłaciłam za pismo, którego redakcja mnie nie
szanuje. Za drwinę z dobrych obyczajów literackich uważam właśnie pomijanie zasad pisowni,
uchybienia językowe, pomyłkę w tytule opowiadania, jak również sposób publikacji tekstu
dotyczącego filmu Psy i koty – artykuł został ucięty w połowie słowa i brakuje kontynuacji.
22