aktualizacja inwentaryzacji przyrodniczej gminy polkowice - Biuletyn ...

Grotowski i in. 2010). Punktem odniesienia pod kątem siedlisk przyrodniczych oraz
niektórych siedlisk owadów, pozostaje inwentaryzacja przyrodnicza gminy Polkowice z 1996
roku (Krajewski i in. 1996). Nie uwzględniono wówczas entomologii w najmniejszym nawet
zakresie. Ponadto, zupełnie niezależnie, od ok. 5 lat z obszaru Rynarcice – Żelazny Most -
osadnik Gilów zbierane są dane dotyczące motyli nocnych i motyli dziennych (MALKIEWICZ,
MYŚKÓW- w przygotowaniu). Jak dotąd udało się wykazać tutaj kilka cennych gatunków,
zarówno „naturowych”, chronionych, z czerwonej księgi zwierząt zagrożonych, jak
i nieujętych w żadnych ramach tego typu, a niekiedy niezwykle rzadkich. Do najciekawszych
z nich można zaliczyć gatunki z załączników Dyrektywy Siedliskowej (Lycaena dispar,
Eriogaster catax, Osmoderma eremita) czy pozostałe chronione, ujęte w czerwonej księdze
bezkręgowców lub bardzo rzadkie i warte specjalnej troski, lecz niewpisane na żadne listy
(Apatura iris, Theria rupicapraria, Artiora evonymaria, Phyllodesma tremulifolia, czy
chrząszcze z rodzaju Protaetia i Carabus). Równie interesujące są stwierdzenia koszówek
Diplodoma laichartingella, Bacotia claustrella i Psyche crassiorella (Malkiewicz i Dobrzański
2010, 2011).
III.4.1.2.
METODYKA BADAŃ
W obecnej aktualizacji inwentaryzacji gminy szczególną uwagą objęto gatunki
z załączników Dyrektywy Siedliskowej UE, gatunki chronione ściśle prawem w Polsce,
gatunki z Czerwonej Księgi Zwierząt – Bezkręgowce (Głowaciński i Nowacki 2004) oraz
wymienione w Czerwonej Liście Zwierząt Ginących i Zagrożonych w Polsce (Głowaciński
2002). Ponadto inwentaryzowane są gatunki rzadko spotykane w Polsce południowozachodniej,
często ważne dla ochrony przyrody gminy np. parasolowe, wskaźnikowe,
a nieobecne na żadnej z powyższych list.
1. Podstawową metodą stosowaną przy inwentaryzacji było aktywne poszukiwanie
dorosłych osobników w okresach ich pojawu w pobliżu płatów roślinności, w obrębie
których spodziewane jest występowanie poszczególnych gatunków, np. łąk trzęślicowych
z krwiściągiem lekarskim w okresie późnego lata w celu znalezienia modraszków
Phengaris (= Maculinea).
2. Dodatkowa metoda to wyszukiwanie larw, ich śladów żerowania, wylinek, oprzędów
(główna metoda dla barczatki kataks i przeplatki maturny), a dla niektórych innych
gatunków także złóż jaj.
3. Dla motyli i chrząszczy nocnych możliwe jest zastosowanie pułapek lub wabików
świetlnych w postaci samołówki ze źródłem światła UV lub ekranu oświetlonego światłem
o jego znacznej zawartości. To podstawowa metoda dla większości nocnych
miernikowców i sówek, a dodatkowa dla barczatki kataks i innych barczatkowatych.
72