Studentnik nr 98 w formacie *.pdf - Kielce

More documents

Recommendations

Info

Może byłem psem albo królem. Może jesteś małpą... Tajemnica istnienia... Codzienna rzeczywistoœæ, która nieustannie nas mobilizuje do ¿ycia w coraz szybszym tempie nie daje mo¿liwoœci do g³êbszych rozwa¿añ filozoficznych. Jednakże nie zdajemy sobie sprawy, że niektóre z tych fundamentalnych pytań będą odgrywały istotną rolę w określonym czasie naszej egzystencji. Dla wielu z nas próby odpowiedzi na nie mogą nie wydawać się interesujące w tym momencie, ale zapominamy, że na wszystko w naszym życiu przychodzi odpowiednia chwila. Śmierć to koniec Każdy z pewnością, jeśli już tego nie uczynił, postawi sobie kiedyś pytanie, czy zgon medyczny jest końcem ostatecznym. O ile o śmierci ciała jest powszechnie wiadomo, że zajść musi, to już na temat dalszych losów umysłu, czy też jak wolą inni – duszy, istnieje wiele różnych hipotez. Niektórzy, według mnie po prostu pesymiści twierdzą, że w chwili śmierci świadome życie się kończy i dalej nie ma już nic. Ale zadajmy sobie pytanie, czy rzeczywiście możemy być stuprocentowo pewni, że nasza świadomość jest związana z ciałem Wielu z nas odpowie twierdząco i to dla tych osób będzie zaskoczeniem, że istnieje cała masa danych potwierdzających, że jest wręcz odwrotnie. Przykładem mogą być tutaj przypadki eksteriozacji. Z pewnością wielu z nas niejednokrotnie spotkało się z opowieściami ludzi, którzy pod wpływem szoku w trakcie operacji chirurgicznych, ale nie tylko, twierdzą jakoby unosili się nad własnym ciałem, wychodzili z niego. To właśnie jest eksteriozacja. Stan ten może się zdarzyć u osób bliskich śmierci, czy też podczas działania halucynogenów. Czym wytłumaczyć takie zjawiska, jeśli stwierdzimy, że żyjemy tylko tu i teraz. Z tego i z wielu innych powodów wersja ta nie może stanowić pożywki dla wyobraźni. Przejdźmy więc do następnej. Kolejna głosi, że po śmierci istniejemy jako bezcielesne duchy, ale to nie wszystko, ponieważ według tej tezy czekają nas w tym stanie sądy. Pierwszy zaczyna się tuż po śmierci, można rzec – indywidualny, drugi jest Sądem Ostatecznym. W finale idziemy do nieba lub w gorszym wypadku, jeśli byliśmy niegrzeczni – do piekła, które w stereotypowym wyobrażeniu jest przerażającym miejscem. Wiara w taki byt jest popularna, szczególnie w krajach katolickich. Negując tę tezę, tak jak to robią ateiści, należy wszelkie zjawiska tzw. „paranormalne” sprowadzić do jeszcze nieodkrytych możliwości naszego umysłu. Cóż, decyzja, w co wierzymy należy do nas, ale pamiętajmy, że to kolejne wybory stanowią o tym, kim jesteśmy. Około miliarda osób wierzy w jeszcze inną hipotezę życia pozagrobowego. Według nich, gdy nasza egzystencja osiągnie swój kres „przesiądziemy się” w ciało innej istoty i narodzimy się na nowo. Jest to teoria reinkarnacji, która moim zdaniem jest intrygująca. Zajmiemy się nią w nieco szerszym aspekcie. ,,Życie” przed narodzeniem Reinkarnacja, czyli tzw. „wędrówka dusz” nazywana też metapsychozą, ma swoje korzenie w wielowiekowych religiach takich jak hinduizm czy też buddyzm. Ciekawy jest też fakt, że zarysy tego poglądu możemy odnaleźć w twierdzeniach wielu filozofów. Przykładem mogą być tutaj Platon czy też Pitagoras. Jak widać to założenie pobudzało już od wieków nie tylko do stosowania religijnych praktyk, ale także ludzi nie związanych z wyżej wymienionymi kręgami kulturowymi do dociekliwych analiz. Sama teoria może być nam bliska, bowiem chyba każdy przeżył w swoim życiu uczucie nazywane deja vu. Jest to mgliste wrażenie, że kiedyś robiliśmy już coś lub byliśmy gdzieś, choć mamy świadomość, że nic takiego nie miało miejsca. Chwilę po takim zdarzeniu odczuwa się pewien niesmak, zupełnie tak, jakby w naszej pamięci było miejsce, którego nie potrafimy wypełnić wspomnieniami. Czym wyjaśnić to odczucie Odpowiedzią na to pytanie być może jest teoria reinkarnacji, która interpretuje uczucie deja vu jako zapomniane wspomnienie z przeszłego życia. Takie szczególne przebłyski pamięci podobno mogą też być wywołane podczas hipnozy. Sesja tego rodzaju jest z pewnością niezapomnianym doświadczeniem. Ale ostudzając naszą, w tym momencie rozbudzoną wyobraźnię, należy dodać, że hipoteza jest podważana naukowo. Mianowicie odkryto, że to właśnie podczas hipnozy ujawnia się zdolność umysłu do tworzenia spontanicznie, niemal natychmiast tzw. „równoległych życiorysów” i osobowości, czyli budowania wspomnień pozornych na podstawie zasłyszanych informacji. Zdolność taką określa się mianem kryptomnezji. Przeciw reinkarnacji przemawia też to, że bez pomocy hipnozy nie pamiętamy swych „przeszłych wcieleń”. Zwolennicy tego wierzenia tłumaczą ten stan posiadaniem dwóch rodzajów pamięci. Oprócz pamięci zwykłej „płytkiej” mamy także pamięć „głęboką” i to właśnie w niej istnieją wspomnienia z minionych żyć. Buddyjskie „Koło Życia”. Z pewnością jest to jakieś wyjaśnienie, ale czy satysfakcjonujące nas wystarczająco Pytanie to pozostawię bez odpowiedzi. Pojecie reinkarnacji wzbudza niewątpliwie emocje jak każda inna kontrowersyjna teoria. Nie można się dziwić takim reakcjom skoro pogląd ten w trudny do zaakceptowania sposób próbuje wyjaśnić wiele nurtujących kwestii codziennie spychanych w obszary zapomnienia jako mniej wygodne. Jedną z nich będzie problem ludzi upośledzonych psychicznie. Według wyznawców tejże religii przyczyną takiego schorzenia jest niekompletne wcielenie się duszy w ciało nowo wybranej istoty. Mało wiarygodne Być może, ale według mnie niepozbawione poetyki, co ma swoje zalety, jeśli chodzi o tak trudny i ciężki temat jak choroba ludzka. Prób poparcia reinkarnacji mniej lub bardziej trafnymi hipotezami jest wiele. Niewątpliwie sama teoria, jeśli w nią uwierzymy, może wpłynąć na postrzeganie otaczającego świata. Jakbyśmy się zachowywali, gdybyśmy mieli świadomość, że w przeszłości trzymaliśmy berło, miecz, ewentualnie większość czasu spędzaliśmy w psiej budzie – zaskoczenie Oprócz reinkarnacji istnieje też teoria transmigacji, czyli wcielania się duszy w ciało zwierzęcia. Ten pogląd dla wielu z nas jest już mniej optymistyczny. Perspektywa stania się np. kotem w przyszłości, nawet tej odległej, budzi raczej skromny entuzjazm. Cóż, według tezy wędrówki dusz już mogliśmy zaznać tej przyjemności, teraz nawet o niej nie pamiętając, ale w tym wypadku raczej należy się cieszyć z takiej „amnezji”. Próbując sobie odpowiedzieć na to „kim byłam/byłem w poprzednim wcieleniu” trzeba najpierw zadać sobie pytanie, czy wierzymy w reinkarnację Można także, idąc za moim przykładem, potraktować ten trudny temat nieco lżej i z ciekawością spojrzeć w swój horoskop poprzednich wcieleń. Tutaj nieocenionym źródłem jest Internet. Być może takie strony WWW są jakimś sposobem na dowartościowanie własnego „ego”, lecz ostrzegam, pechowcy, którzy trafią na mniej optymistyczną wersję, mogą dowiedzieć się, że dążą do samotności, ponieważ w poprzednim wcieleniu byli np. pustelnikami. Pamiętajmy, że to my oceniamy informacje, które do nas docierają, nie rezygnujmy dobrowolnie z tego prawa poprzez odrzucanie wszystkiego, co może wydawać nam się nieprawdopodobne, ponieważ w ten sposób rezygnujemy z wiedzy, jaką możemy uzyskać. Najgorszym błędem jest bowiem powtarzanie opinii innych bez oceny jej rzetelności (czyli klasyczne małpowanie – przyp. red.:)) Julka marzec 2007 (<strong>98</strong>)
Pałeczka sztafetowa Z pamiêtnika degeneratki Zgin¹³ œnieg, a przestrzeñ topnieje przed ni¹. Spocona, niewzruszonym g³osem przemawia do wielkiej publicznoœci. Na sali stoi tylko jedno krzesło, na nim przykuta łańcuchami wzroku jedna postać, której cień rzuca na podłogę swoistą poświatę. Smuga światłocienia impresyjnie podkreśla smutek tego czasu. Nie wiadomo, czy to dzień, czy jego siostra. Narzędziem tortury jest inhibicja, permanentne poczucie misji, rys. M. Szatański że jest się kimś nie dla siebie, nie dla własnego pokoju, domu, samochodu z metalicznym lakierem, spod igły. Kiedyś to się nie liczyło zabitych, pijanych, narodzonych, szczęśliwych dobrych, albo przeklętych biedaków, bo taka była hierarchia pobożnych dziadków. Za dobro wynagrodzeni, za zło naznaczeni. „Czy Bóg woli od ferworu dobro z wyboru A może człowiek wybierający zło jest w jakiś sposób lepszy od takiego, któremu narzuca się dobro Głębokie to i trudne pytania” („Mechaniczna Pomarańcza” Antoniego Burgesa). Zaszufladkowanej, fałszywej moralności mówię STOP! Co robią chłopcy w kościele. Liczą stopy, rozwiązują sznurówki, śpią. Co robią dziewczynki. To samo, co chłopcy ale trochę jednak próbują naśladować mamusie w wyrazie twarzy i wyuczonych gestach. Z przygotowanej walizy narzędzi wybiera zimne ostrze; to, że zimne, bardziej pociąga niż to, że ostre. Uważnie przygląda się mu, po czym zabija w więźniarce strach i uprzedzenie. Nauczyli ją, że sumienie jest jak świeczka w ciemnym tunelu metra, że to właśnie jest „ja”. Ale nie! To wszystko bzdura napisana w Kodeksie Prostoty, żeby łatwiej było ogarnąć, zaszufladkować i przywołać do porządku ludzkie ciała i umysły w razie awarii systemu społecznego, krachu gospodarczego, niewiadomoczego. Za nadwrażliwość przeklina swoje sumienie. Być może przeklina niewłaściwy „organ”. Być może... Ta wiedza i świadomość granicy, której nie potrafi przejść, dodatkowo obciąża ją, nakazuje nocne czuwanie, podczas którego ćwiczy się w medytacji z Pielgrzymem (inspiracja: „Pielgrzym” Paulo Coelho) – wbijając paznokieć palca wskazującego w nasadę kciuka strachy odchodzą, choć często sam ten specyficzny ból nie wystarcza; musi pojawić się krew. Podobno kompozytor nie musi zabiegać, by jego nuty rozdźwięczały się we wszystkich światowych filharmoniach jednocześnie; czas je doceni, jeśli mają być docenione. Z pisarzami jest całkiem na odwrót, dlatego nie obchodzi mnie podwórkowa krytyka; ktoś skomentował: „To bzdury”... – Tak trzymaj! – Powtarza sobie, kiedy jest pogoda. Wtedy wydaje jej się, że wszystko, co robi jest dobre, a tymczasem adoruje najświętszą siebie, w lustrze powierzchowności ćwiczy miny, przymierza maski, przeklina te maski, tłucze ogniskową. Za jakiś czas tłucze talerze, odchodzi od zmysłów, wbija nóż w plecy bardziej obiektywnym istnieniom niż ona sama. Hinduscy jogowie wierzą, że dusza ma kształt światła. Jej zawsze zdawało się, że to przeźroczysta pałeczka sztafetowa zlokalizowana na spojeniach żeber. – Czy to powszedniość zabija – codzienne pytanie do pałeczki sztafetowej. Nie wiem. Może sama z codzienności czyni powszedniość. Ale nie jest w stanie uciec od śmierci. Co w niej umrze Przecież nie zależy to od tego, w co wierzy. Jeśli tak, sama mogłaby o tym zdecydować... Ariadna 8 marca – nie taki banalny Dzieñ Kobiet Sk¹d siê wzi¹³ Z jakiej racji istnieje Dzieñ Kobiet, zwany te¿ œwiêtem Kobiet, wywodzi siê od rzymskiego œwiêta Matronaliów, w trakcie którego oddawano czeœæ bogini poczêcia, Juno Lucina. Kobiety szły wówczas do jej świątyni, natomiast mężczyźni obdarowywali swe małżonki prezentami. W tym dniu następowała również w hierarchii domowej swoista zamiana ról – kobiety służyły swojej służbie żeńskiej. Chociaż dzisiaj święto to kojarzy się z komunizmem, nic bardziej mylnego. Pierwszy raz uczczono je 20 lutego 1909 roku w kapitalistycznych Stanach Zjednoczonych. Propozycja ustanowienia dnia kobiet jako święta o charakterze międzynarodowym przedstawiona została przez amerykańskie delegatki na II Międzynarodowym Kongresie Kobiet- Socjalistek. Miał on miejsce w dniach 26-28 sierpnia 1910 roku w Kopenhadze. Postulat przez nie postawiony był wówczas dość kontrowersyjny. Pomysł, by kobiety organizowały się politycznie raczej nie cieszył się poparciem i powodzeniem. Jednak w tym właśnie okresie duże wpływy w międzynarodowym ruchu socjalistycznym miała Socjaldemokratyczna Partia Niemiec, gdzie we władzach było wielu obrońców praw kobiet. Wśród nich znalazła się wpływowa niemiecka socjalistka Klara Zetkin. To właśnie dzięki niej propozycja ustanowienia Międzynarodowego Dnia Kobiet została przyjęta. W Europie pierwszy raz obchodzono to święto 19 marca 1911 r. Początkowo objęło ono tylko Niemcy, Austrię, Danię i Szwajcarię. Datę 8 marca przyjęto w 1922 r. na pamiątkę fali marcowych strajków kobiecych w Sankt Petersburgu w 1917 r. Krwawo stłumiona demonstracja pracownic przemysłu tekstylnego przerodziła się tam w bunt, co w konsekwencji przyczyniło się do zmuszenia cara Mikołaja II do abdykacji. Powołany Rząd Tymczasowy przyznał kobietom prawa wyborcze. Wydarzenia te nazwano później Rewolucją Lutową. Zaczęły się one, według obowiązującego wówczas w Rosji kalendarza juliańskiego, w dniu 23 lutego zaś według kalendarza gregoriańskiego ich początkiem był dzień 8 marca. Na pamiątkę tego od 1918 r. Międzynarodowy Dzień Kobiet obchodzony jest właśnie w tym dniu. W Polsce święto kobiet zostało zauważone dopiero po II wojnie. Pasowało do socjalistycznej propagandy, uczczenia kobiecego proletariatu. Oprócz życzeń panie otrzymywały tego dnia obowiązkowego tulipana i rajstopy. W roku 1993 obchody Dnia Kobiet zostały zlikwidowane. Zniosła je premier Hanna Suchocka (kobietą raczej jest, a własnego święta to nie chce mieć; jakaś taka nie kobieca ;P). Obecnie święto jest celebrowane przez wszystkich facetów, którzy na złamanie karku pędzą do kwiaciarni po dostojne róże, tulipany i margaritki oraz inne chwasty wprawiające kobiety w zachwyt. Święto to stało się obecnie wysypem spontanicznych akcji i komunikowania publicznie potrzeb i problemów kobiet. Często w większych miastach organizowane są tzw. „manify”, czyli coś pomiędzy happeningiem, pochodem, a wiecem. W taki oto sposób kobiety, z organizacji pozarządowych czy stowarzyszeń (np. OŚKA, Federacja na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny czy Centrum Praw Kobiet), oraz nieformalne grupy (głównie anarchistyczne), próbują dotrzeć ze swoimi postulatami do opinii publicznej. Dla kobitek (& for intelligent gentlemen – przyp. red.) spisa³ Shadow który nie do koñca odpowiada za to, co napisa³, gdy¿ Ÿróde³ informacji by³o wiele i by³y rozmaite i mia³y ró¿ne rozmiary, iktórych adresów nie pamiêta (Oj, strze¿ siê, ch³opcze :) – – przyp. red.) www.studentnik.tu.kielce.pl
Page 1 and 2: Wstępniak Siê porobi³o jeszcze b
Page 3 and 4: −
Page 5: Krótsze przerwy Wystąpienie pror
Page 9 and 10: Szukasz ciekawych kontaktów zawodo
Page 11 and 12: 11 - Rosjanie zgodzili się wycofa
Page 13 and 14: Quncik Kulinarny Witam w marcowej e
Page 15 and 16: Opowiadanie 15 SuperRoman powoli ot

Studentnik nr 98 w formacie *.pdf - Kielce

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?