Struktura i właściwości magnetyczne - Instytut Fizyki PAN

pierścienie składowej tlenkowej wskazują ponadto na mniejszy „stopień krystaliczności”
powłoki tlenkowej w odniesieniu do rdzenia α-Fe i pozwalają przypuszczać, Ŝe powłoka ta
ma charakter pseudo-amorficzny lub teŜ, Ŝe jest ona utworzona z bardzo drobnych
krystalitów. Bardziej prawdopodobna wydaje się druga z wymienionych tu hipotez, na
korzyść której przemawiają wyniki dyfrakcji rentgenowskiej tych cząstek (tj. obecność linii
dyfrakcyjnej od fazy tlenkowej) oraz wyniki badań mössbauerowskich, które omówione
zostaną w dalszej części pracy.
α- Fe (400)
α- Fe (310)
α- Fe (220)
Fe 3 O 4 (440)
Fe 3 O 4 (333)
α- Fe (211)
α- Fe (200)
α- Fe (110)
Fe 3 O 4 (311)
Fe 3 O 4 (220)
Rys. 25. Obraz dyfrakcji elektronowej dla nanocząstek Fe.
Przedstawione powyŜej wyniki badań wskazują, Ŝe struktura nanocząstek jest typu
,,metaliczny rdzeń – powłoka tlenkowa”, co jest zgodne z prezentowanymi w literaturze
wynikami badań cząstek Fe o podobnych rozmiarach, otrzymanych taką samą techniką
(naparowywania gazowego) i poddanych procesowi utlenienia powierzchni [13–15, 18, 61].
Warto równieŜ zaznaczyć, Ŝe badania dyfrakcji elektronowej cząstek Fe (∼5 - 35 nm),
przeprowadzone przez Gangopadhyaya i jego współpracowników [14, 15] doprowadziły
do podobnych wniosków - wskazując na współistnienie w tych cząstkach fazy α-Fe
oraz tlenków γ-Fe 2 O 3 i/lub Fe 3 O 4 .
68