Struktura i właściwości magnetyczne - Instytut Fizyki PAN

podatności ac (τ m = 1/f [42]; typowo 10 -1 – 10 -5 s, a w rozwaŜanym tu przypadku τ m = 10 -3 s).
Oczywiście, wyznaczone wartości opisują jedynie średnią temperaturę blokowania,
natomiast w badanym przedziale temperatur (do 300 K) maksymalna temperatura blokowania
badanego układu cząstek α-FeCr nie zostaje osiągnięta. Świadczą o tym pętle histerezy
zmierzone w temperaturach powyŜej 160 K (pokazane na rysunku 54), które wykazują
niezerową koercję i remanencję. Mając na uwadze ten fakt, jak równieŜ wspomniane
wcześniej nieodwracalne zachowanie magnetyczne w krzywych ZFC-FC w całym badanym
zakresie temperatury moŜna stwierdzić, Ŝe nawet w temperaturze pokojowej nie wszystkie
cząstki α-FeCr są w stanie superparamagnetycznym. Część z nich tworzy bowiem aglomeraty
i pozostaje silnie sprzęŜona długozasięgowymi oddziaływaniami dipolowymi.
W konsekwencji, momenty magnetyczne tych cząstek są mniej podatne na wpływ energii
termicznej i fluktuacje superparamagnetyczne. Obecność aglomeratów w badanej próbce
potwierdza takŜe zdjęcie nanocząstek z transmisyjnej mikroskopii elektronowej (patrz
rysunek 24 w podrozdziale 8.3).
20
180 K
300 K
M (emu/g)
10
0
-10
-20
-6 -4 -2 0 2 4 6
H (kOe)
Rys. 54. Pętle histerezy zmierzone dla nanocząstek Fe-Cr (47.68 at.% Cr) w wybranych
temperaturach: 180 K, 220 K, 260 K i 300 K.
Dla nanocząstek Fe-Cr (47.68 at.% Cr) zmierzone zostały dodatkowo temperaturowe
zaleŜności magnetyzacji ZFC-FC w róŜnych polach magnetycznych: 0.05, 0.3, 0.5 i 1 kOe -
rysunek 55. Pozwoliły one zbadać wpływ pola na średnią temperaturę blokowania -
wyznaczona zaleŜność (H) została pokazana na rysunku 56, na którym widać wyraźnie,
Ŝe średnia temperatura blokowania tych cząstek maleje ze wzrostem pola magnetycznego.
108