Marzec-Kwiecień 2010 Nr 2/ 2010 (61) - Uniwersytet Rzeszowski

GAZETA UNIWERSYTECKA wspomnienia
In memoriam
Wystąpienie prof. Waldemara Furmanka podczas uroczystości pogrzebowych
prof. Antoniego Woźniackiego
Wielce Szanowna Pani Małżonko zmarłego Profesora,
Wielce Szanowna Pani Profesor, Córko Profesora,
Szanowni Członkowie Rodziny Pana Profesora,
Szanowni uczestnicy żałobnej uroczystości,
Przypadła mi dzisiaj w udziale smutna powinność pożegnania,
nie tylko w imieniu własnym, śp. PROFESORA
Antoniego Woźniackiego – NASZEGO MISTRZA, przyjaciela,
zaufanego współpracownika, długoletniego REKTO-
RA WSP w Rzeszowie, założyciela, organizatora i wieloletniego
DYREKTORA INSTUTUTU TECHNIKI.
Każde pożegnanie, a szczególnie to ostatnie, skłania do
zadumy i refleksji. Wspominamy wszystkie sprawy i działania,
które łączyły nas ze śp. PROFESOREM. Było ich
bardzo wiele i trudno byłoby wszystkie wymienić. W życiu
każdego człowieka są takie sytuacje, które zawsze mocno
wpływają na nasz stosunek do danej osoby do dziś, i które
modelują nasze jutro. Zdarzenia takie pamiętamy przez
wiele lat. Kolejne zaś z nich wymuszają powrót pamięcią
do tych sprzed lat, które wiążą się z aktualnie przeżywaną
sytuacją. I ja znalazłem się właśnie w takiej sytuacji.
Pierwsze, znaczące dla mnie nasze spotkanie miało
miejsce w lipcu 1964 roku, kiedy podejmowałem studia na
nowo tworzonym kierunku. Kolejne spotkania odbywały
się w trakcie zajęć dydaktycznych z profesorem, spotkań
z PROFESOREM, dziekanem, kierownikiem katedry, dyrektorem
Instytutu czy rektorem WSP w Rzeszowie.
Szczególnym zainteresowaniem obejmował Pan Profesor
to wszystko, co wiązało się z rozwojem środowiska
akademickiego Rzeszowa, w tym szczególnie WSP. Kolejne
Jego marzenia i plany systematycznie spełniały się. Najpierw
marzył o samodzielności uczelni, powstała samodzielna
WSP, marzył o rozbudowie niezbędnej infrastruktury,
która w bólach zaczęła się rozrastać. Nie zapominał
o konieczności intensyfikacji badań naukowych i rozwoju
kadry. W osobistych planach i marzeniach snuł wyobrażenia
o powołaniu Uniwersytetu.
Był współautorem pierwszego wniosku o powołanie
Uniwersytetu już w roku 1974. To marzenie spełniło się
dopiero po 27 latach, w 2001 roku. W pamięci utkwiła mi
Jego wielka radość, z jaką przyjmował zarówno moje relacje
z prac komisji w Ministerstwie przygotowującej wniosek
o powołanie Uniwersytetu, jak i moją opowieść o samej
uroczystości podpisania Ustawy przez Prezydenta RP.
Mimo rozlicznych obowiązków, jakimi się obarczał, nie
zapominał nigdy o współpracownikach. Nasze problemy,
naukowe czy rodzinne przeżywał tak, jak gdyby były to
Jego osobiste trudności.
Z perspektywy minionych 45 lat znajomości z Panem
Profesorem mogę stwierdzić − także w imieniu Jego licznych
współpracowników − że cechą szczególną tych spotkań
z NASZYM MISTRZEM była wielka życzliwość, z jaką
zawsze spotykaliśmy się. Na podkreślenie zasługuje Jego
wrażliwość na wszystkie trudności w realizacji podejmowanych
badań naukowych oraz umiejętność doceniania
wysiłków związanych z kolejnymi stopniami kariery zawodowej.
M a r z e c – K w i e c i e ń 2 0 1 0