Marzec-Kwiecień 2010 Nr 2/ 2010 (61) - Uniwersytet Rzeszowski

wspomnienia UNIWERSYTET RZESZOWSKI
gicznej poświęcił ponad pięćdziesiąt lat swojego życia. Dla
swoich uczniów był wzorem, przewodnikiem, mistrzem.
Imponował im pracowitością i skrupulatnością, a swoją
wiedzą, uwagami i poglądami dzielił się nie tylko w sytuacjach
oficjalnych: na konferencjach, sympozjach czy zebraniach
zakładu, ale także nieoficjalnych: w gabinecie,
pociągu, podczas wspólnych posiłków na tychże konferencjach.
Był niekwestionowanym autorytetem naukowym
nie tylko dla bezpośrednich uczniów, ale także dla dużego
grona językoznawców-rusycystów z innych ośrodków
akademickich.
Profesor Marian Bobran był utalentowanym wykładowcą,
do słuchaczy mówił w przystępny sposób i łatwo nawiązywał
z nimi kontakt, za co był lubiany i ceniony. Dla
studentów był wielkim autorytetem, a Jego seminaria magisterskie
zawsze przyciągały największą liczbę chętnych.
Wypromował, jak można szacować, kilkuset magistrów,
dwoje doktorów. Dr D. Chudyk miała niewątpliwy zaszczyt
znaleźć się wśród tej ogromnej rzeszy wypromowanych
przez Profesora magistrów i znacznie mniej licznych doktorów.
Pełniąc funkcję rektora, swój czas musiał dzielić pomiędzy
pracę naukową, organizacyjną i dydaktyczną. W Instytucie
bywał rzadko, dlatego seminarzyści chodzili na
konsultacje do rektoratu, który wtedy znajdował się w budynku
przy ul. Turkienicza (dziś ks. J. Jałowego). Profesor,
jeżeli tylko miał czas, chętnie ich tam przyjmował, podpowiadał,
doradzał, sugerował. Świetnie sprawdzał się wtedy
wielki stół konferencyjny, na którym rozkładane były fiszki,
a następnie dzielone na liczne grupy i podgrupy.
Kiedy Profesor przestał pełnić funkcję rektora, znacznie
więcej czasu spędzał w Instytucie i zawsze był do dyspozycji
swoich uczniów. Można było zawsze liczyć na jego
pomoc merytoryczną, na rady i wskazówki, ale także na
wsparcie duchowe, gdy były wątpliwości co do obranej drogi,
albo momenty zwątpienia.
Zwykle pojawiał się w pracy dość wcześnie, co najmniej
na godzinę przed rozpoczęciem zajęć. Przychodził do gabinetu,
robił sobie kawę, włączał komputer, przeglądał Internet
i dzielił się tym, co go w danej chwili nurtowało lub
pasjonowało.
Profesor pracował do ostatnich dni swojego życia W dniu,
w którym odbywał się pogrzeb, miał prowadzić wykład
z metodologii badań lingwistycznych na studiach doktoranckich.
Śmierć zabrała nie tylko świetnego wykładowcę
i nauczyciela, ale przede wszystkim po prostu dobrego i niezwykle
życzliwego człowieka. Bardzo brakuje Jego ciepłego
uśmiechu, żartobliwych pytań (o kolor okładki rozprawy
habilitacyjnej na przykład), a nawet dywagacji o wyższości
strukturalizmu nad kognitywizmem i Wordperfecta nad
Wordem. Do postaci Pana Profesora i Jego życiowej postawy
świetnie odnoszą się słowa wielkiego Polaka Jana Pawła
II „Człowiek jest wielki nie przez to, co ma, nie przez to, kim
jest, lecz przez to, czym dzieli się z innymi”.
Dyrektor IFR Uniwersytetu Rzeszowskiego prof. Antoni
Paliński wrócił wspomnieniami do odległej przeszłości,
do okresu wspólnej pracy najpierw w Zielonej Górze, a następnie
w rzeszowskiej WSP i UR. Jego zdaniem, wyjątkowe
cechy charakteru Profesora Mariana Bobrana – pracowitość,
upór i wytrwałość – mogły być konsekwencją
przykrych, wręcz tragicznych doświadczeń z dzieciństwa.
Jako 7-letnie dziecko wraz z rodziną został wywieziony
na Syberię, skąd wrócił po 6 latach. Była to niewątpliwie
najsurowsza szkoła życia.
Mgr Anna Rudyk i mgr Maria Puk z Profesorem M. Bobranem
spotkały się na samym początku studiów doktoranckich.
Grupa absolwentów różnych filologii, głowy pełne
pomysłów, ale jednocześnie bałaganu, i Profesor, który
zaczął im ten bałagan porządkować. Z pewnością nieprzypadkowo
pierwszy wykład poświęcony był prakseologii.
Okazało się, że ich zapał to nie wszystko, że każdy proces
badawczy wymaga solidnego przygotowania warsztatu badawczego,
już we wstępnym jego etapie. Jednym z najważniejszych
przesłań wyniesionych ze spotkań z Profesorem
było to, że o wartości tekstu naukowego świadczą nie długie
i skomplikowane frazy, używane na siłę terminy, lecz
przystępność, jasność, logicznie formułowane wnioski.
Prawdziwą sztuką, jak mawiał Profesor, jest pisać o rzeczach
trudnych prostym językiem.
Jako zdeklarowany strukturalista, Profesor postulował
porządek również w pracy naukowej, począwszy od
wyboru przedmiotu badań. Profesor udowadniał, że wartość
wszelkiej wiedzy, w tym również lingwistycznej, jest
zawsze motywowana przez jej związek z potrzebami, dążeniami
i wyborem postępowania konkretnego badacza.
W pamięci swoich uczniów Profesor pozostanie jako wzór
prawdziwego naukowca, lingwisty niezwykle dociekliwego,
lecz jednocześnie sceptycznego wobec nowych teorii,
człowieka ogromnej wiedzy, który zawsze chętnie służył
radą młodym adeptom nauki.
We wszystkich wspomnieniach przewijał się Profesor
Marian Bobran jako wybitny Uczony, Mistrz i Człowiek
wielkiej dobroci i życzliwości, bezkonfliktowy i wyjątkowo
skromny, przez wszystkich ceniony, szanowany i podziwiany.
I właśnie takim pozostał w naszej pamięci.
10
w w w . u n i v . r z e s z o w . p l