Izvodi iz sudske prakse

Evropska Konvencija o ljudskim pravima
Komisija je izrazila mišljenje da je država moralno odgovorna za svaku osobu koja je u pritvoru,
jer se ona nalazi u potpunosti u rukama policije. U slučaju ozlijeda do kojih je došlo tokom policijskog
pritvora, vlada je ta koja treba pružiti dokaze o činjenicama koje bi potvrdile verziju događaja
drugačiju od one koju je dala žrtva, pogotovo ako je verzija žrtve podržana ljekarskim uvjerenjima.
[…] Na osnovu materijala koji mu je predočen, Sud zaključuje da vlada nije pružila dovoljno dokaza
da su povrede podnositelja mogle nastati – u potpunosti, uglavnom ili djelomično – i na
drugi način a ne zbog postupanja kojem je bio izložen u policijskom pritvoru.
(Vidi, s istim rezultatom, Berktay protiv Turske, presuda od 1. marta 2001, Predstavka br.
22493/93, stav 167.)
Važno je u ovom pogledu naglasiti da se Sud ne smatra vezanim nalazima internog sudskog
postupka države članice u odnosu na činjenice na koje se žali podnositelj. U presudi Selmouni
protiv Francuske (Selmouni protiv Francuske, presuda od 28. jula 1999, Reports (Izvještaji)
1999-V, stav 87), Sud navodi:
Ovo također pokazuje da je g. Selmouni, u svojoj krivičnoj žalbi i zahtjevu da se priključi postupku
kao građansko lice, usmjerio svoje pritužbe protiv policajaca o kojima je riječ (vidi stav 28 gore)
i da je pitanje njihove krivnje pitanje koje spada samo u jurisdikciju francuskih sudova, naročito
krivičnih. Kakavgod da je ishod domaćeg postupka, osuda ili oslobađajuća presuda za policajce, on
ne oslobađa odgovornu državu njene obaveze po Konvenciji (vidi presudu u predmetu Ribitsch
citiranu gore). Ona je, prema tome, pod obavezom da pruži uvjerljivo objašnjenje kako su nastale
povrede g. Selmouni-a.
Ranije, u predmetu Ribitsch, citiranom gore (4. decembar 1995, Serija A br. 336, stavovi 34-38),
Sud nije bio uvjeren vladinim objašnjenjem da su povrede podnositelja nastale uslijed udarca o
vrata na vozilu. Vlada se samo pozivala na ishod domaćeg krivičnog postupka kako bi isključila
svoju odgovornost po članu 3.
U svakom slučaju, član 3 postavlja državi proceduralnu obavezu da sprovede istragu, isto kao
i član 2. Presuda u predmetu Labita protiv Italije (Labita protiv Italije, 2000, Predstavka br.
26772/95, stav 131) u tom pogledu sadrži sljedeće:
Sud smatra da kada neka osoba pouzdano tvrdi da je bila podvrgnuta postupcima policije ili drugih
državnih organa koji su u suprotnosti sa članom 3, ova odredba uzeta zajedno sa općom obavezom
države po članu 1 Konvencije da “jamči svim licima pod svojom jurisdikcijom prava i slobode utvrđene
u [...] Konvenciji”, implicite zahtijeva i provođenje djelotvorne zvanične istrage. Kada je riječ o istrazi po
članu 2, ona treba da dovede do identifikacije i kažnjavanja onih koji su odgovorni (vidi, u vezi sa članom
2 Konvencije, McCann i ostali protiv Ujedinjenog Kraljevstva, presudu od 27. septembra 1995, Serija A
br. 324, str. 49, stav 161; Kaya protiv Turske, presudu od 19. februara 1998, Reports (Izvještaji) 1998-I,
str. 324, stav 86; i Yasa protiv Turske, presudu od 2. septembra 1998, Reports (Izvještaji) 1998-VI, str.
2438, stav 98). Opća zakonska zabrana torture i nečovječnog i ponižavajućeg postupanja i kažnjavanja bi
inače bila, usporkos svoje fundamentalne važnosti (vidi stav 119 gore), nedjelotvorna u praksi i u nekim
bi slučajevima bila moguće da državni organi zloupotrebe svoje ovlasti i prođu bez kazne (vidi presudu
Assenov i ostali citiranu gore, str. 3290, stav 102).
49