Izvodi iz sudske prakse

Evropska Konvencija o ljudskim pravima
bile pod obavezom staviti to na znanje njenim roditeljima, bez obzira da li su smatrale da će ta informacija
biti od pomoći ili ne podnositeljici. Međutim, ovo nije pitanje za koje se očekuje od Suda
da odlučuje u svetlu gore navedenih nalaza (vidi stavove 38-39).
U zaključku, ne smatra se da je dokazano, s obzirom na informacije koje je država imala dostupne
u relevantno vrijeme (vidi stav 37 gore) u pogledu vjerovatnoće je otac podnositeljice bio izložen
opasnom stupnju radijacije i da je to izazvalo rizik po njeno zdravlje, da se od moglo države očekivati
da samoinicijativno poduzme radnje kako bi obavijestila roditelje o tim stvarima ili poduzela bilo
kakvu drugu posebnu radnju u odnosu na nju.
Slijedi da nije bilo kršenja člana 2.
Medicinska odgovornost
U slučaju medicinske odgovornosti kao referentan predmet može se uzeti Calvelli i Ciglio
protiv Italije, presuda od 17. januara 2002, Predstavka br. 32967/96, stavovi 48-50.
Proceduralne obaveze koje proističu iz člana 2, stav 1
U relativno novijoj presudi (Kipar protiv Turske, 10. maj 2001, Predstavka br. 25781/94, stav
131, citrana gore), Sud je nastavio naglašavati pozitivnu obavezu daržave da poduzme istražne
radne kod slučajeva smarti nakon upotrebe sile. On je zaključio:
[...] obaveza da se zaštiti pravo na život po članu 2 Konvencije, zajedno sa općom obavezom države
članice po članu 1 da «osigura svim osobama pod [svojom] jurisdikcijom prava i slobode definirane
u [ovoj] Konvenciji”, implicite zahtijeva da treba postojati neki oblik djelotvorne zvanične istrage
u slučaju smrti neke osobe koja je bila posljedica upotrebe sile od strane organa vlasti neke države
(vidi, mutatis mutandis, McCann i ostali protiv Ujedinjenog Kraljevstva, prsuda od 27. septembra
1995, Serija A br. 324, str. 49, stav 161, i Kaya protiv Turske, presuda od 19. februara1998, Reports
(Izvještaji) 1998-I, str. 329, stav 105), ili predstavnika nedržavnih institucija (vidi, mutatis mutandis,
Ergi protiv Turske presuda od 28. jula 1998, Reports (Izvještaji) 1998-IV, str. 1778, stav 82;
Yasa protiv Turske presuda od 2. septembra 1998, Reports (Izvještaji) 1998-VI, str. 2438, stav 100; i
Tanrikulu protiv Turske [GC], Br. 23763/94, stav 103, ECHR 1999-IV).
Sud je imao priliku da zaključi (Tanrikulu protiv Turske, presuda od 8. jula 1999, Reports
(Izvještaji) 1999-IV, stav 103):
Isto tako nije odlučujuće pitanje da li su članovi obitelji pokojnika ili drugi uložili formalnu tužbu
u vezi ubojstva kod nadležnofg istražnog organa. U vom predmetu sama činjenica da su vlasti bile
upoznate sa ubojstvom muža podnositeljice postavlja, ipso facto, obavezu po članu 2 da vlasti poduzmu
učinkovitu istragu u vezi okolnosti koje dovele do smrti (vidi, mutatis mutandis, Ergi protiv
Turske, presuda od 28. jula 1988, Reports (Izvještaji) 1998-IV, str. 1778, stav 82, i Yasa presudu
citiranu gore, str. 2438, stav 100).
Presuda u predmetu Hugh Jordan protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 4. maja 2001. (Predstavka
br. 24746/94, stav 105) postavlja razlog za takvu obavezu:
39