Izvodi iz sudske prakse

Evropska Konvencija o ljudskim pravima
odredbi u u vezi sa terorizmom u pogledu situacije u Sjevernoj Irskoj […]" (vidi stav 30 u gornjem
tekstu).
Po mišljenju Suda, gore citirana izjava, koja je po karakteru bila formalna i javno obznanila namjere
vlade u vezi sa derogacijim, bila svakako u skladu sa pojmom zvaničnog proglašenja. Stoga smatra
da nema osnova za argumentaciju podnosica u tom smislu.
Ovo vodi ka razmatranju formalnih uslova koje traži član 15.
Formalni uslovi za odstupanje od člana 15
Član 15, stav 3, tiče se formalnih uslova potrebnih za provedbu mjera kojima se odstupa od
Konvencije. U predmetu Lawless, Sud je razmatrao da li su ti uslovi ispunjeni. Dao je i neke
informacije o njihovom sadržaju (1. juli 1961, Serija A br. 3, str. 61-62, stav 47):
Sud je pozvan da, kao prvo, ispita da li je, u skladu sa stavom 3 člana 15 Konvencije, Generalni
sekretar Vijeća Evrope obaviješten i o poduzetim mjerama, i o razlozima za njih. Sud primjećuje
da su primjerak (amandmanskog) Zakona o djelima protiv države iz 1940. godine, te primjerak
Proglasa od 5. jula, objavljenog 8. jula 1957, kojim na snagu stupa II dio ranije pomenutog zakona,
bili priloženi pismu od 20. jula; da je u pismu od 20. jula objašnjeno da su mjere poduzete da bi se
"spriječilo izvršenje djela protiv javnog reda i mira, i da bi se spriječilo postojanje drugih vojnih ili
oružanih snaga, osim onih koje su propisane Ustavom"; da je irska vlada time Generalnom sekretaru
dala dovoljno informacija o poduzetim mjerama i razlozima za njih; da je, kao drugo, irska
vlada Generalnom sekretaru tu informaciju proslijedila samo dvanaest dana nakon što su na snagu
stupile mjere kojima ona odstupa od svojih obaveza po Konvenciji; te da je takvo obavještenje
dostavljeno bez odlaganja. U zaključku se može reći da Konvencija ne sadrži nikakvu posebnu
odredbu u smislu da dotična država ugovornica mora na svojoj teritoriji obznaniti obavještenje o
derogaciji upućeno Generalnom sekretaru Vijeća Evrope.
Shodno tome, Sud zaključuje da je u ovom slučaju irska vlada ispunila svoje obaveze potpisnice
Konvencije po članu 15, stav 3.
Formalnosti koje traži član 15 su stroge. U presudi Sakik i drugi protiv Turske, od 26. novembra
1997, Izvještaji 1997-VII, Sud je primijetio:
Sud primjećuje da su Uredbe sa zakonskom snagom br. 424, 425 i 430, koje se pominju u derogaciji
od 6. augusta 1990. i u pismu od 3. januara 1991, primjenjuju, shodno kratkom opisnom pregledu
sadržaja, samo na regiju gdje je proglašeno vanredno stanje, koja, prema derogaciji, ne uključuje
grad Ankaru (vidi stavove 25 i 28 u gornjem tekstu). Međutim, podnosioci su uhapšeni i pritvoreni
u Ankari, po nalogu Javnog tužioca i Suda za nacionalnu sigurnost u Ankari, a kasnije na osnovu
naloga sudija tog suda (vidi stavove 7-14 u gornjem tekstu).
Vlada tvrdi da ovo ne predstavlja ograničenje važenja derogacije. Činjenice u predmetu pokazuju
samo prolongiranje terorističke kampanje koja se vodila iz područja u kojem je proglašeno vanredno
stanje, tj. sa jugoistoka Turske.
[…]
Međutim, treba naglasiti da član 15 omogućava derogaciju obaveza po Konvenciji samo "u najužoj
327