Izvodi iz sudske prakse

Izvodi iz sudske prakse-Evropski sud za ljudska prava
(Vidi i Cha’are Shalom ve Tsedek protiv Francuske, presuda od 27. juna 2000, Predstavka br.
27417/95, stavovi 85-88; i Larkos protiv Kipra, presuda od 18. februara 1999, Izvještaji 1999-I,
stavovi 22-32.)
Treba pomenuti i predmet Magee protiv Ujedinjenog Kraljevstva (6. juni 2000, Predstavka br.
28135/95, stav 50), gdje je podnosilac tvrdio da osumnjičeni koji u Engleskoj i Walesu budu
uhapšeni i pritvoreni na osnovu zakona o borbi protiv terorizma, mogu odmah da se posavjetuju
sa advokatom, i da advokat može biti prisutan kad ih intervjuiraju. Nadalje, u vrijeme bitno za
predmet, nikakvi se negativni zaključci nisu mogli izvlačiti iz činjenice da je uhapšena osoba
odbijala da govori u takvom intervjuu, za razliku od Sjeverne Irske, na osnovu Dekreta iz 1988.
Sud je kazao:
Sud podsjeća na to da član 14 Konvencije štiti od diskriminatorne razlike u postupanju sa osobama
u analognim situacijama, u uživanju prava i sloboda priznatih Konvencijom i njenim Protokolima.
U vezi s tim primjećuje da u konstitutivnim dijelovima Ujedinjenog Kraljevstva, u nekim oblastima,
u zakonodavstvu ne postoji uvijek jednoobrazan pristup. Da li pojedinac može da se pozove
na neka prava na osnovu zakona ili ne, shodno tome, može zavisiti od geografskog dometa datog
zakona i mjesta gdje se ta osoba nalazi u datom trenutku. Što se tiče Suda, ako postoji razlika u
postupanju sa uhapšenim osumnjičenima, na osnovu Dekreta iz 1988, odnosno zakona Engleske i
Walesa, u pitanjima koja navodi podnosilac, ta se razlika ne može objasniti u smislu ličnih karakteristika,
kao što su nacionalno porijeklo, ili veza sa nekom nacionalnom manjinom, već u smislu
geografske lokacije gdje je ta osoba uhapšena i pritvorena. To zakonu omogućava da uzme u obzir
regionalne razlike objektivne i razumne prirode. U ovom predmetu, takve razlike ne predstavljaju
diskriminatoran tretman u smislu člana 14 Konvencije.
Član 14 i "pozitivna diskriminacija"
U predmetu Thlimmenos protiv Grčke (6. april 2000, Predstavka br. 34639/97, stavovi 39, 41-
42 and 44-49), Sud je odlučivao o odbijanju pristupa zanimanju računovođe osobi koja je ranije
bila osuđivana zbog odbijanja da služi vojni rok na osnovu ličnih vjerskih ubjeđenja. Sud je ovo
pitanje razmatrao po članu 9, zajedno sa članom 14, te kazao:
Sud primjećuje da podnosilac nije dobio imenovanje kao računovođa na osnovu toga što je ranije
bio kažnjavan za neposluh, koji se sastojao u tome da je odbijao da nosi vojnu uniformu. S njim se
postupalo drugačije od drugih osoba koje su se prijavile za isto mjesti, na osnovu statusa krivično
kažnjavane osobe. Sud smatra da takva razlika u postupanju generalno ne ulazi u opseg člana 14,
obzirom da se tiče pristupa određenoj struci, a pravo na slobodu izbora struke nije pravo koje
garantira Konvencija.
Međutim, podnosilac se ne žali na razliku koju pravila pristupa struci postavljaju između krivično
kažnjavanih osoba i drugih. Njegova se pritužba, ustvari, bavi činjenicom da u primjeni datog zakona
nema nikakve distinkcije između osoba osuđenih za djela počinjena isključivo iz vjerskih
ubjeđenja, i osoba osuđenih za druga djela. U ovom kontekstu, Sud primjećuje da je podnosilac
pripadnik Jehovinih svjedoka, vjerske grupe posvećene pacifizmu, te da u spisu ne postoji ništa što
bi opovrglo podnosiočevu tvrdnju da je odbijao da nosi uniformu samo zato što je smatrao da ga
u tome sprječava njegova vjera. U suštini, podnosiočev argument, zapravo, kaže da je on izložen
diskriminaciji u pogledu slobode vjeroispovijesti, koju garantira član 9 Konvencije, na osnovu
toga što je tretiran kao i bilo koja druga osoba osuđena za teško krivično djelo, mada je njegova
kazna proizašla upravo iz uživanja date slobode. Gledano iz ove perspektive, Sud prihvata da "set
316