Izvodi iz sudske prakse

Evropska Konvencija o ljudskim pravima
U ovom predmetu, Sud je smatrao da je podnosilac sam izabrao da se nastani u Holandiji, a ne
u Maroku, u koji se mogao nesmetano vratiti. Činjenica da je imao boravište odvojeno od sina,
koji je ostao u Maroku, rezultat je svjesne odluke. Njegov sin bio je smješten u internat, i imao
je rodbinu u Maroku. Sud je smatrao da odbijenica za sinovo boravište ne bi mogla da se smatra
neuspostavljanjem pravične ravnoteže između interesa podnosioca, s jedne strane, i interesa
da se kontrolira imigracija, sa druge. Za još jedan predmet iste vrste vidi i ranije pomenuti
predmet Gül protiv Švicarske (presuda od 19. februara 1996, Izvještaji 1996-I, stavovi 39-43),
gdje je Sud smatrao da je odvojenost roditelja od djeteta bila rezultat izbora roditelja, i gdje je
svoj pristup postavio dosta strogo, kazavši (stavovi 39 i 42-43):
U ovom predmetu je, prema tome, zadatak Suda da odredi u kojoj mjeri je tačno da bi Ersinova
selidba u Švicarsku bila jedini način da gospodin Gül razvije porodične veze sa sinom.
[…]
Obzirom na dužinu perioda u kojem gospodin i gospođa Gül žive u Švicarskoj, očigledno im ne
bi bilo lako da se vrate u Tursku, ali nema, strogo govoreći, nikakvih prepreka da sa sinom grade
porodični život u Turskoj.
[…]
Uzimajući sve ovo u obzir, i potvrđujući da je situacija u kojoj je porodica Gül teška u ljudskom
smislu, Sud smatra da Švicarska nije prekšila svoje obaveze.
Za primjer udaljavanja, korisno je pogledati i predmet Nsona protiv Holandije, 28. novembar
1996. (Predstavka br. 23366/94, Izvještaji 1996-V, stavovi 112-114), u vezi sa dolaskom
maloljetnika zairskog porijekla i sa lažnim dokumentima, gdje je Sud smatrao da se iz tog
razloga država nije mogla kritizirati što nije ispoštovala pravo na porodični život.
Osnovi vezani za javni red
U presudu Boujlifa protiv Francuske (21. oktobar 1997, Predstavka br. 25404/94, Izvještaji
1997-VI, stavovi 36 i 44-45), Sud je kazao:
Pitanje da li je podnosilac imao privatni i porodični život u smislu člana 8, Sud mora odrediti u
svjetlu stava vremena kad je osporena mjera usvojena (vidi, mutatis mutandis, Bouchelkia protiv
Francuske, presuda od 29. januara 1997, Izvještaji 1997-I, str. 63, stav 41). To znači 8. aprila 1991,
ali je podnosilac 21. novembra 1990. obaviješten o tome da je protiv njega pokrenut postupak deportacije
(vidi stav 10 u gornjem tekstu). G. Boujlifa nije, shodno tome, imao pravo da tvrdi da je u
to vrijeme bio u vezi sa gđicom V.
Međutim, Sud primjećuje da je on u Francusku stigao 1967. godine, kad mu je bilo 5, i da je tu
živio od tog vremena, osim kad je bio u zatvoru u Švicarskoj. Tu se školovao (dijelom u zatovoru)
i njegovi roditelji i osmero braće i sestara – s kojima je očigledno ostao u kontaktu – tu žive (vidi
stav 8 u gornjem tekstu). Shodno tome, Sud nema nikakve sumjen da osporena mjera predstavlja
miješanje u pravo podnosicoa na poštivanje privatnog i porodičnog života.
[…]
245