Izvodi iz sudske prakse

Evropska Konvencija o ljudskim pravima
i Y. protiv Holandije, od 26. marta 1985, Serija A br. 91, str. 11, stav 22; presudu Niemietz protiv
Njemačke od 16. decembra 1992, Serija A br. 215-B, str. 11, stav 29; i presudu Costello-Roberts
protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 25. marta 1993, Serija A br. 247-C, str. 60-61, stavovi 34 i 36). Sud
nadalje potvrđuje da ovakvi aspekti ovog koncepta obuhvataju i situacije lišenja slobode. Uz to, ne
isključuje se mogućnost da mogu postojati okolnosti u kojima bi se smatralo da član 8 daje zaštitu
u vezi sa uslovima u toku pritvora koji ne dostiže nivo strogosti koji traži član 3.
U predmetu koji se ovdje razmatra, podnosilac je svoju pritužbu po članu 8 zasnovao na istim
činjenicama kao i po članu 3, koju je Sud razmatrao i zaključio da nije zasnovana u suštinskim
aspektima. Naročito nije pokazano da je stavljanje lisica na podnosioca utjecalo bilo fizički ili mentalno,
ili da je za cilj imalo da ga ponizi (vidi stav 58 u gornjem tekstu). U takvim okolnostima, Sud
ne smatra da postoji dovoljno elemenata da bi smatrao da je postupanje koje je predmet pritužbe
uključivalo tako negativne efekte po njegov fizički ili moralni integritet, da predstavlja miješanje u
podnosiočevo pravo na poštivanje privatnog života garantirano članom 8 Konvencije.
Shodno tome, Sud ni u ovoj odredbi ne pronalazi krišenje.
(vidi i presudu Stubbings i ostali protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 22. oktobra 1996, Izvještaji
1996-IV, stavovi 59-67.)
Različite hipoteze
U presudi Hatton, Sud je smatrao da dodatna buka koju stvara sve veći noćni avio-saobraćaj,
podliježe razmatranju na osnovu člana osam, jer može ugroziti pravo na dom i pravo na privatni
život (presuda Hatton i ostali protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 2. oktobra 2001, Predstavka br.
36022/97, stavovi 94-99). Sud je smatrao:
Sud smatra da nije moguće razumno uporediti situaciju u kojoj se nalaze ovi podnosioci sa onom
koju Vlada navodi jer, kao prvo, ovi podnosioce se konkretno žale na buku noću, a raniji su se žalili
na buku aviona generalno, i drugo, ovi se podnosioci uglavnom žale na buku noću, za koju kažu
da se pojavila nakon što je Vlada 1993. godine uvela ograničenja na buku noću, dok su se ranije
predstavke odnosile na nivo buke prije 1993. Sud, stoga, zaključuje da ishod ranijih predstavki nije
relevantan za ovaj predmet.
Sud primjećuje da aerodrom Heathrow i avioni koji ga koriste nisu ni u vlasništvu, ni pod kontrolom
ili u funkciji Vlade ili bilo koje Vladine agencije. Sud, shodno tome, smatra da se ne može
reći da se Ujedinjeno Kraljevstvo "miješalo" u pravo podnosilaca na privatni ili porodični život.
Zapravo, predstavka ovih podnosilaca treba se posmatrati u smislu pozitivne obaveze države da
poduzme razumne i primjerene mjere da osigura prava podnosilaca po članu 8, stav 1, Konvencije
(vidi presudu Powell i Rayner protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 21. februara 1990, Serija A br. 172,
stav 41, i presudu Guerra protiv Italije od 19. februara 1998, Izvještaji 1998-I, stav 58).
U ovom predmetu, sud je smatrao da je član 8 prekršen u nedostatku detaljne studije o prednostima
i manama pojačanog avio-saobraćaja u odnosu na dva suprotstavljenja aspekta: očekivana ekonomska
dobit i interes ljudi koji žive u blizini. Na kraju, treba obratiti pažnju na presudu McGinley
i Egan protiv Ujedinjenog Kraljevstva (9. juni 1998, Predstavke br. 21825/93 i 23414/94, Izvještaji
1998-II, stavovi 96-104), u vezi s problemom davanja informacija o nivou radijacije kojoj su podnosioci
bili izloženi (primjenjiv član 8, nije bilo kršenja vezano za proceduru koja je omogućavala
pribavljanje informacija).
235