Izvodi iz sudske prakse

Evropska Konvencija o ljudskim pravima
može se reći da iz ovoga proizilazi da je podnosiocima suđeno na osnovu djela koja su navodno
počinili između 1988. i 1989. Shodno tome, i suprotno onome što Vlada tvrdi, Sud smatra da se
godine 1988. i 1989. ne mogu smatrati početnim datumima datih djela.
Sud nadalje primjećuje da se, u namjeri da potkrijepi tvrdnje da su podnosioci bili u PKK do augusta
1993, Vlada oslanjala na njihova priznanja data u policijskom pritvoru u Komandi žandarmerije
u Sirnaku. Uz to, što se tiče iskaza koje je dao jedan bivši vojni aktivista PKK, Vlada je naglasila da
su podnosioci nastavili sa svojim aktivnostima čak i nakon 1989.
[…] po mišljenju Suda, uvođenje takvih dokaza za kontinuirano djelo je nekonzistentno sa samom
optužnicom, koja se odnosi samo na 1988. i 1989. godinu. […] Nadalje, iz presude Suda državne
sigurnosti se ne može vidjeti da su neka djela eventualno počinjena nakon 1989. predstavljala osnov
njihove osuđujuće presude. Ustvari, fokus odluke suda koji je sudio u ovom predmetu je, može
se reći, na njihovim aktivnostima između 1988. i 1989. Sud mora uzeti u obzir i to da, što se tiče
drugog optuženog, koji se teretio za kontinuirano krivično djelo po zakonu iz 1991, tekst optužnice
pažljivo je formuliran da bi naznačio datume djela za koje se tereti […].
U ovakvim okolnostima, Sud zaključuje da su podnosioci bili, po osnovu zakona iz 1991, izloženi
kazni težoj od one kojoj bi bili izloženi u vrijeme izvršenja djela za koja su osuđeni.
Shodno tome, došlo je do kršenja člana 7, stav 1, Konvencije.
Kad jednu državu naslijedi druga
U predmetu K.-H.W. protiv Njemačke (22. mart 2001, Predstavka br. 37201/97, stavovi 84-
86), Sud je razmatrao posljedice koje se mogu izvući iz člana 7 u pogledu problema kad jedna
država nasljeđuje drugu. U ovom slučaju, postupak je pokrenula Savezna Republika Njemačka,
na osnovu zakona bivše Njemačke Demokratske Republike, za ubistvo njemačkog državljanina
koji je pokušao preći granicu u vrijeme dok je zid još postojao. Sud je kazao:
Sud smatra da je u skladu sa zakonom da država u kojoj postoji vladavina zakona pokrene krivični
postupak protiv osoba koje su izvršile krivično djelo pod bivšim režimom; isto tako, sudovi takve
države, nakon što su došli na mjesto sudova koji su ranije postojali, ne mogu biti predmet kritike
zato što primjenjuju i tumače odredbe zakona koji su bili na snazi u vrijeme izvršenja, u svjetlu
principa koji se primjenjuju u državama u kojima postoji vladavina zakona.
Sud, ustvari, naglašava da, u smislu člana 7, stav 1, ma kako jasno bile formulirane odredbe krivičnog
zakona u bilo kom pravnom sistemu, postoji i neizbježni element sudskog tumačenja. Uvijek će
postojati potreba pojašnjenja upitnih mjesta i prilagođavanja okolnostima koje se mijenjaju (vidi
presude S.W. protiv Ujedinjenog Kraljevstva i R. protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 22. novembra
1995, Serija A br. 335-B i 335-C, str. 41-42, stavovi 34-36, odnosni str. 68-69, stavovi 32-34 – stav 45
u gornjem tekstu). Jasno je da se takav koncept u principu primjenjuje na postepeni razvoj sudske
prakse u datoj državi u kojoj postoje vladavina zakona i demokratski režim, što su faktori koji predstavljaju
temelje Konvencije, kako i kaže njena preambula (vidi stav 86 u daljem tekstu), ali i dalje
važi kad, kao u ovom slučaju, jedna država naslijedi drugu.
Suprotno razmišljanje bilo bi protivno samim principima na kojima je izgrađen sistem zaštite koji
uspostavlja Konvencija. Autori Konvencije upravo na te principe su se pozvali u preambuli, kad su
potvrdili "svoje čvrsto vjerovanje u one temeljne slobode koje su osnov pravde i mira u svijetu, i
koje se najbolje čuvaju, s jedne strane, djelotvornom političkom demokratijom i, s druge, općim
211