Izvodi iz sudske prakse

Evropska Konvencija o ljudskim pravima
(Vidi presudu Luca protiv Italije od 27. februara 2001, Predstavka br. 33354/96, stav 41.)
Princip pravičnog suđenja ima i druge posljedice. One uključuju zabranjivanje zakonodavcu
da utječe na predmet donošenjem zakona čiji će jedan član «biti dodatna odredba koja je u
stvarnosti usmjerena protiv [podnositelja] – iako se on ne spominje po imenu” (presuda Stran
grčke rafinerije i Stratis Andreadis protiv Grčke od 9. decembra 1994, Serija A br. 301-B, str.
81, stav 47).
Za druge primjere posljedica koje princip pravičnosti za sobom povlači, vidi:
–presudu Barberà, Messegué i Jabardo protiv Španjolske (6. december 1988, Serija A br. 146), ili
presudu Coeme i ostali protiv Belgije (22. juni 2000, Predstavka br. 32492/96, stavovi 94-104);
–o dobrovoljnom odlasku u pritvor po francuskom zakonu: presudu Khalfaoui protiv Francuske
od 14. decembra 1999, Predstavka 34791/97, stavovi 41-54; o nepostojanju audio ili video zapisa
o postupku tokom pritvora: presuda Brennan Ujedinjenog Kraljevstva od 16. oktobra 2001,
Predstavka br. 39846/98, stavovi 51-53; i presuda Eliazer protiv Nizozemske od 16. oktobra
2001, Predstavka br. 38055/97, u vezi žalbe na primjenu materijalnog prava.
U pogledu dokaza koji su pribavljeni nezakonito prema domaćim zakonima, Sud je opisao svoj
pristup određivanju pravičnosti suđenja u presudi Schenk protiv Švicarske, (12 juli 1988, Serija
A br. 140, str. 29, stav 46) u kojoj naglašava da njegova ocjena predstavlja dio cjelokupnog
pristupa:
Iako se članom 6. (čl. 6) Konvencije daje garancija pravičnog suđenja, on ne propisuje nikakva
pravila o prihvatljivosti dokaza kao takvih, iz čega slijedi da je to materija koju prvenstveno reguliraju
države svojim zakonima.
Sud prema tome ne može isključiti u principu i apstraktno govoreći da nezakonito pribavljeni
dokazi ove vrste mogu biti prihvatljivi. On može jedino ocijeniti da li je suđenje g. Schenku bilo,
gledano u cjelosti, pravično.
U ovom predmetu snimani su telefonski razgovori podnositelja, a da za to nije bilo odgovarajućeg
naloga nadležnog suca (vidi također presudu Khan protiv Ujedinjenog Kraljevstva od 12. maja
2000. u vezi dokaza pribavljenih kršenjem Konvencije koji su korišteni u krivičnom postupku
(član 8. ): nema kršenja člana 6.).
Zapravo, zadatak ovog Suda nije da ocjenjuje dokaze. U gore spomenutoj presudi Van Mechelen
i ostali, Sud ponovo naglašava (stav 50.) sljedeće:
Sud ponovo naglašava da je prihvatljivost dokaza prvenstveno materija koju reguliraju zakoni pojedinih
država i da kao opće pravilo važi da su domaći sudovi ti koji procjenju dokaze koji su im
podastrijeti. Zadatak ovog Suda, po Konvenciji, nije da odlučuje da li su izjave svjedoka bile prihvatljive
u smislu dokaza, nego da utvrdi da li je postupak u cjelosti gledano, uključujući i način
na koji su pribavljeni dokazi, bio pravičan (vidi, među ostalim izvorima, gore spomenutu presudu
Doorson, str. 470, stav 67).
177