Izvodi iz sudske prakse

Evropska Konvencija o ljudskim pravima
(Vidi također presudu Dulaurans protiv Francuske od 21. marta 2000, Predstavka br. 34553/97,
u vezi odbijanje žalbe zbog primjene materijalnog prava nastalog usljed očigledne greške u
procjeni (kršenje).)
Pravo pristupa ne znači i obavezu osiguravanja suda više instance
U presudi Guérin protiv Francuske (29. juli 1998, Reports (Izvještaji) 1998-V, stav 44), Sud je
primijetio da član 6 ne nameće obavezu osiguravanja pravnog lijeka. Međutim, on je također
rekao da, ukoliko takvi lijekovi postoje, oni moraju biti u skladu sa garancijama predviđenim
u članu 6:
Član 6, stav 1, Konvencije, istina je, ne prisiljava države ugovornice da osnuju žalbene sudove ili kasacione.
No ipak, od države koja nema takve sudove zahtijeva se da osigura da osobe koje podliježu
zakonu uživaju pred takvim sudovima osnovne garancije po članu 6. (vidi presudu Delcourt protiv
Belgije od 17. januara 1970, Serija A br. 11, str. 14, stav 25).
Nadalje, u presudi De Cubber protiv Belgije (26. oktobar 1984, Predstavka br. 9186/80, Serija A
br. 86, stav 32), Sud je savim jasno naznačio da postojanje žalbenih ili kasacionih sudova koji
su u saglasnosti sa garancijama koje dolaze iz člana 6 ne oslobađa prvostepene sudove da te iste
garancije poštuju:
Član 6, stav 1 (čl. 6-1), tiče se prvenstveno prvostepenih sudova; njime se ne zahtijeva postojanje sudova
više instance. Tačno je da njegove temeljne garancije, uključivši i nepristrasnost, mora pružati
svaki žalbeni ili kasacioni sud koji država ugovornica odluči osnovati (vidi gore spomenutu Delcourt
presudu, Serija A br. 11, str. 14, do kraja, i, kao najnoviji izvor, presudu Sutter od 22. februara
1984, Serija A br. 74, str. 13, stav 28). Međutim, čak i kada je ovo slučaj to ne znači da nižestepeni
sudovi ne moraju pružati tražene garancije. Takav rezultat bi bio u sukobu sa namjerom koja stoji
iza uspostavljanja više instanci, uglavnom da bi se ojačala zaštita strana u postupku.
U ovom slučaju radilo se o krivičnom predmetu.
Potrebno je istaći jednu stvar. U stvarnosti Sud ima fleksibilan pristup u primjeni ovih
principa (dok postavlja branike sigurnosti). On ima takav pristup u tehničkim pitanjima kao
što je davanje (presuda British-American Tobacco Company Ltd protiv Nizozemske od 20.
novembra 1996, Serija A br. 331, stav 77) urbanističko planiranje (presuda Chapman protiv
Ujedinjenog Kraljevstva od 18. januara 2001, Predstavka br. 27238/95, stav 124) i u disciplinskim
postupcima pred profesionalnim disciplinskim tijelima (Sud je smatrao da je postupak pred
National Council of the Ordre des Médecins (Udruženjem medicinskih radnika) bio spor u
vezi građanskih prava i baveza); vidi presudu Diennet protiv Francuske od 26. septembra 1995,
Serija A br. 325-A, stav 27). U presudi Albert i Le Compte (10. februar 1983, Serija A br. 58, str.
16, stav 29), Sud je zauzeo sljedeći stav:
U velikom broju država članica Vijeća Evrope, zadatak presuđivanja u disciplinskim predmetima
dat je pravosudnim organima profesionalnih udruženja. Čak i u slučajevima u kojima se primjenjuje
član 6, stav 1 (čl. 6-1), davanje ovih ovlasti samo po sebi ne predstavlja kršenje Konvencije […].
No ipak, u takvim okolnostima Konvencija zahtijeva najmanje jedan od dva sistema koja slijede:
ili će sami pravosudni organi kao takvi postupati po zahtjevima iz člana 6, stav 1 (čl. 6-1), ili ne, ali
165