Izvodi iz sudske prakse

Izvodi iz sudske prakse-Evropski sud za ljudska prava
uvjetom da su interesi koji su u pitanju ekonomske prirode.
Ovo se, prirodno, primjenjuje na procedure kojima se uređuje provođenje prava na imovinu
(vidi presudu u predmetu Mahieu protiv Francuske od 19. juna 2001, Predstavka br. 43288/98,
o prethodnom odobrenju za vođenje farme).
Međutim, ovo se primjenjuje i na zakone iz socijalnog domena. Tako je, u predmetu Francesco
Lombardo protiv Italije (presuda od 26. novembra 1992, Serija A br. 249-B), jedan policajac
(karabinjer) koji je zbog invaliditeta povučen iz službe tvrdio da je njegov invaliditet bio
posljedica «profesionalnog» oboljenja i na osnovu toga zahtijevao «uvećanu penziju». Sud je
smatrao da navodi žalbe podnositelja nisu u vezi sa «angažiranjem» odnosno «zapošljavanjem»
i da se samo indirektno tiču «prekida radnog odnosa» jednog službenika, jer su se odnosili
na potraživanje u vezi čisto materijalnog prava koje je nastalo nakon što je napustio službu. U
takvim okolnostima i pošto kod ispunjavanja svoje obaveze isplate penzija o kojima je riječ
Italija kao država nije koristila «diskrecione ovlasti» i može se usporediti sa poslodavcem
koji predstavlja jednu od strana u postupku, Sud je zaključio da je tužba podnositelja imala
«građanski» karakter u svrhe člana 6 stav 1 (vidi gore spomenutu presudu Neigel, str. 410-411,
stav 43).
Sud slično i u presudi u predmetu Schuler-Zgraggen protiv Švicarske (24. juni 1993, Serija A br.
263, str. 17, stav 46) ističe u vezi invalidske penzije i socijalne zaštite:
Najvažnije [razmatranje] zasniva se na činjenici da usprkos karakteristika javnog prava koje je
istakla vlada, podnosteljica nije bila samo pogođena u svojim odnosima sa upravnim organima
vlasti, nego je bila izložena posljedicama miješanja u sredstva svog izdržavanja; ona je zahtijevala
individualno, ekonomsko pravo koje proističe iz posebnih propisa regulisanim federalnim zakonom
(vidi stav 35 gore).
(Vidi također i presudu u predmetu Feldbrugge protiv Nizozemske od 29. maja 1986, Serija A
br. 99, str. 12-16, stavovi 26-40; i presudu Salesi protiv Italije od 26. februara 1993, Serija A br.
257-E, str. 59-60, stav 19.)
Da rezimiramo:
Član 6, stav 1 (čl. 6-1) se primjenjuje kada je tužba “materijalne” prirode i zasniva se na navodnom
kršenju prava koja su isto tako materijalna prava, bez obzira na porijeklo spora i činjenicu da
upravni sudovi imaju jurisdikciju (vidi, među ostalim izvorima, ranije citiranu presudu Editions
Périscope, str. 66, stav 40, i presudu Beaumartin protiv Francuske od 24. novembra 1994, Serija A
br. 296-B, str. 60-61, stav 28).
(Vidi: presuda Procola protiv Luksemburga od 28. septembra 1995, Serija A br. 326, stav 38;
Editions Périscope protiv Francuske, od 26. marta 1992, Serija A br. 249-B; De Sanra protiv
Italije od 2. septembra 1997, Reports(Izvještaji) 1997-V, stavovi 16-18; presuda u predmetu
Beaumartin, str. 60-61, stav 28; Ortenberg protiv Austrije od 25. novembra 1994, Serija A br.
295-B, str. 48-49, stav 28 i, također, implicite, Van de Hurk protiv Nizozemske od 19. aprila
1994, Serija A br. 288, str. 16, stav 43; i Znatta protiv Francuske, presuda od 28. marta 2000,
Predstavka br. 38042/97, u vezi postupka za poništenje dekreta načelnika kojim se naređuje
eksproprijacija u javnom interesu.)
156