PDF - Wolne Lektury

od Jagienki bił po prostu blask zdrowia, młodości i siły. Stary opat nie próżno mawiał
o niej, że wygląda jak na wpół kalina⁸²⁹, wpół sosenka. Wszystko w niej było piękne:
i wysmukła postawa, i szerokie ramiona, i piersi jak ze skały wykute, i czerwone usta,
i modre oczki bystro patrzące. Była też przybrana staranniej niż poprzednio w lesie na
łowach. Na szyi miała kraśne⁸³⁰ paciorki, kożuszek otwarty na przodzie, kryty zielonym
suknem, spódnicę z samodziału⁸³¹ w prążki i nowe buty. Nawet stary Maćko zauważył ten
piękny strój i popatrzywszy na nią przez chwilę, zapytał:
— A czemuś to się tak przybrała, jako na odpust?
Lecz ona, zamiast odpowiedzieć, poczęła wołać:
— Idą wozy, idą!…
Jakoż, gdy wozy zajechały, skoczyła ku nim, a za nią poszedł Zbyszko. Wyładowanie
trwało aż do zachodu słońca, ku wielkiemu zadowoleniu Maćka, który każdą rzecz
z osobna oglądał i za każdą wysławiał Jagienkę. Mrok też już zapadał zupełny, gdy dziewczyna
poczęła się zabierać do domu. Przy wsiadaniu na koń Zbyszko chwycił ją nagle
wpół i nim zdążyła słowo wymówić, podniósł ją w górę i posadził na kulbakę⁸³². Wówczas
zarumieniła się jak zorza i zwróciwszy ku niemu twarz, rzekła przytłumionym nieco
głosem;
— Mocarny z was pachołek…
On zaś, nie dojrzawszy jej rumieńców i zmieszania z powodu ciemności, roześmiał się
i zapytał:
— A nie boicie się zwierza?… już zaraz noc!
— Jest na wozie oszczep… podajcie mi go.
Zbyszko poszedł do wozu, wyjął oszczep i wręczył go Jagience:
— Bądźcie zdrowi!
— Bądźcie zdrowi!
— Bóg wam zapłać! Przyjadę jutro alibo pojutrze do Zgorzelic pokłonić się Zychowi
i wam za somsiedzką⁸³³ uczynność.
— Przyjeżdżajcie! Radzi będziem! Wiśta!
I ruszywszy koniem, znikła po chwili w przydrożnych krzach⁸³⁴.
Zbyszko wrócił do stryja.
— Czas wam do izby wracać.
Lecz Maćko odrzekł, nie ruszając się z kłody:
— Hej! co za dziewczyna! Aże podwórze od niej pojaśniało!
— Bo pewnie!
Nastała chwila milczenia. Maćko zdawał się o czymś rozmyślać, patrząc w ukazujące
się gwiazdy, po czym znów rzekł jakby sam do siebie:
— I przyszczypne⁸³⁵ to, i gospodarne, choć nie ma więcej nad piętnaście roków⁸³⁶…
— Ano! — rzekł Zbyszko — stary Zych miłuje ją też jak oko w głowie.
— I mówił, że Moczydoły za nią pójdą, a tam jest w łęgach⁸³⁷ stadko świerzop⁸³⁸ ze
źrebięty.
— W borach moczydłowskich ponoś okrutne bagna?…
— Ale żeremia⁸³⁹ bobrowe w nich są.
I znów nastało milczenie. Maćko spoglądał czas jakiś z ukosa na Zbyszka, a wreszcie
spytał:
— Cóżeś się tak zapamiętał⁸⁴⁰? O czym rozmyślasz?
⁸²⁹�a���a — roślina o czerwonych owocach; w poezji ludowej porównanie do niej dziewczyny uchodziło za
komplement.
⁸³⁰�ra��y — tu: czerwony.
⁸³¹�a����a� — tkanina wełniana lub lniana, wyprodukowana na ręcznym warsztacie.
⁸³²����a�a — wysokie siodło, przeważnie wojskowe.
⁸³³��������� — dziś popr.: sąsiedzki.
⁸³⁴���rz (daw.) — krzak.
⁸³⁵�rzy�zczy��y (daw. a. gw.) — zadziorny, ale na sposób humorystyczny.
⁸³⁶r���� (gw.) — lat.
⁸³⁷��� — podmokła łąka.
⁸³⁸����rz��a — kobyła, klacz.
⁸³⁹ż�r���� — konstrukcja z gałęzi, mchu i szlamu, budowana przez bobry, w której rodzą one młode.
⁸⁴⁰za�a����a� ��� — zamyślić się a. zająć się czymś, zapominając o wszystkim innym.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 92