PDF - Wolne Lektury

Rozmowa ustała, gdyż skręcili z szerszego gościńca na węższą drogę, którą jechali
długo, gdyż szła kręto, a miejscami zmieniała się jakby we wpadlinę¹⁶⁶² leśną, pełną
zasp śnieżnych, trudnych do przebycia. Wiosną albo latem, podczas dżdżów¹⁶⁶³ droga ta
musiała być prawie nieprzystępna.
— Czy to już ku Spychowowi jedziem? — zapytał Zbyszko.
— Tak — odrzekł Jurand. — Boru jeszcze szmat znaczny, a potem zaczną się oparzeliska¹⁶⁶⁴,
wśród których gródek… Za oparzeliskami są łęgi ¹⁶⁶⁵i suche pola, zaś do gródka
można dojechać tylko groblą. Nieraz chcieli mnie Niemcy dostać, ale nie mogli i siła¹⁶⁶⁶
ich kości próchnieje po leśnych brzeżkach.
— I trafić niełatwo — rzekł Zbyszko. — Jeśli Krzyżaki ludzi z listami wyszlą¹⁶⁶⁷,
jakoże trafią?
— Nieraz już wysyłali i mają takich, którzy drogę wiedzą¹⁶⁶⁸.
— Bogdajeśmy ich zastali w Spychowie! — rzekł Zbyszko.
Tymczasem życzenie to miało się urzeczywistnić wcześniej, niż młody rycerz myślał,
albowiem wyjechawszy z boru na odkrytą płaszczyznę, na której leżał wśród bagien Spychów,
ujrzeli przed sobą dwóch konnych i niskie sanie, w których siedziały trzy ciemne
postacie.
Noc była bardzo jasna, więc na białym podścielisku śniegów widać było całą gromadę
doskonale. Jurandowi i Zbyszkowi uderzyły żywiej serca na ten widok, kto bowiem mógł
jechać do Spychowa wśród nocy, jeśli nie wysłańcy krzyżaccy?
Zbyszko kazał woźnicy jechać żywiej, więc wkrótce zbliżyli się tak znacznie, że usłyszano
ich, i dwaj konni, którzy czuwali widocznie nad bezpieczeństwem sani, zwrócili się
ku nim i pozdejmowawszy kusze z ramion, poczęli wołać:
— ��r �a¹⁶⁶⁹?
— Niemcy! — szepnął Zbyszkowi Jurand.
Po czym podniósł głos i rzekł:
— Moje prawo pytać, twoje odpowiadać! Kto wy?
— Podróżni.
— Jacy podróżni?
— Pielgrzymi.
— Skąd?
— Ze Szczytna.
— Oni! — szepnął znów Jurand.
Tymczasem sanki porównały się¹⁶⁷⁰ ze sobą, a jednocześnie na przodzie przed nimi
ukazało się sześciu konnych. Była to spychowska straż, która dniem i nocą czuwała nad
groblą wiodącą do gródka. Przy koniach biegły psy straszne i ogromne, całkiem do wilków
podobne.
Strażnicy, poznawszy Juranda, poczęli wykrzykiwać na jego cześć, lecz w okrzykach
tych brzmiało i zdziwienie, że dziedzic wraca tak wcześnie i niespodzianie, lecz on całkiem
zajęty był wysłańcami, wiec znów zwrócił się ku nim:
— Dokąd jedziecie? — zapytał.
— Do Spychowa.
— Czego tam chcecie?
— To możemy jeno¹⁶⁷¹ samemu panu powiedzieć.
Jurand miał już na ustach: „Jam jest pan ze Spychowa” — ale się powstrzymał rozumiejąc,
że rozmowa nie może się odbywać przy ludziach. Natomiast spytawszy jeszcze,
czy mają jakowe listy, i otrzymawszy odpowiedź, że polecono im ustnie się rozmówić, kazał
jechać nieledwie co koń wyskoczy. Zbyszkowi było również tak pilno do wiadomości
¹⁶⁶²��a����a — rozpadlina, wąwóz.
¹⁶⁶³�ż�ż� (daw.) — deszcze.
¹⁶⁶⁴��arz������ — torfowisko, niezamarzające zimą, nad którym unoszą się opary (stąd nazwa).
¹⁶⁶⁵��� — podmokła łąka.
¹⁶⁶⁶���a (daw.) — wiele.
¹⁶⁶⁷�y�z�� — dziś popr.: wyślą.
¹⁶⁶⁸����� — tu: znają.
¹⁶⁶⁹��r �a (niem.) — kto tam?
¹⁶⁷⁰��r���a� ��� — zrównać się.
¹⁶⁷¹���� (daw.) — tylko.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 197