PDF - Wolne Lektury

dziewczyna też do spowiedzi w barwę niewinności się przybiera, łatwo znalazły w skrzyni
białą sukienkę, ale bieda była z przybraniem głowy. Na myśl o tym opanował panią jakiś
dziwny smutek, tak iż poczęła wyrzekać.
— Gdzie ja dla ciebie, sierotko — mówiła — wianek ruciany w tym boru wynajdę!
Ni tu kwiatuszka jakowego, ni liścia, chyba się mchy gdzie pod śniegiem zielenią.
A Danusia, stojąc z rozpuszczonymi już włosami, zatroskała się także, bo i jej chodziło
o wianek; po chwili jednak ukazała na równianki¹⁵⁰⁷ z nieśmiertelników wiszące na
ścianach izby i rzekła:
— Choćby i z tego co uwić, bo nic innego nie znajdziem, a Zbyszko weźmie mnie
i w takim wianku.
Księżna nie chciała się z początku na to zgodzić, bojąc się złej wróżby, ale że w dworcu,
do którego tylko na łowy przyjeżdżano, nie było żadnych kwiatów, więc skończyło się na
nieśmiertelnikach. Tymczasem nadszedł ojciec Wyszoniek, który poprzednio wyspowiadał
już Zbyszka, i zabrał dziewczynę do spowiedzi, a potem zapadła głucha noc. Służba po
wieczerzy poszła z rozkazu księżny spać. Wysłańcy Jurandowi pokładli się jedni w czeladnej¹⁵⁰⁸,
inni przy koniach w stajniach. Wkrótce ognie w służebnych izbach zasuły¹⁵⁰⁹ się
popiołem na trzonach i pogasły, aż wreszcie uczyniło się całkiem cicho w leśnym dworze
i tylko psy szczekały od czasu do czasu na wilki w stronę boru.
Jednakże u księżny, u ojca Wyszońka i u Zbyszka okna nie przestawały świecić, rzucając
czerwone blaski na śnieg pokrywający dziedziniec. Oni zaś czuwali w ciszy, słuchając
bicia własnych serc — niespokojni i przejęci uroczystością chwili, która zaraz nadejść miała.
Jakoż po północy księżna wzięła za rękę Danusię i poprowadziła ją do izby Zbyszkowej,
gdzie ojciec Wyszoniek czekał już na nich z Panem Bogiem. W izbie palił się wielki ogień
w grabie¹⁵¹⁰ i przy jego obfitym, ale nierównym świetle ujrzał Zbyszko Danusię, bladą
nieco od bezsenności, białą, z wiankiem nieśmiertelników na skroni, przybraną w sztywną,
spadającą aż do ziemi sukienkę. Powieki miała ze wzruszenia przymknięte, rączyny
opuszczone wzdłuż sukni — i przypominała tak jakieś malowania na szybach¹⁵¹¹, było
w niej coś tak kościelnego, że Zbyszka zdjęło zdziwienie na jej widok, pomyślał bowiem,
że nie dziewczynę ziemską, ale jakąś duszyczkę niebieską ma wziąć za żonę.
A pomyślał to jeszcze bardziej, gdy klękła ze złożonymi dłońmi do komunii i przechyliwszy
w tył głowę, zamknęła całkiem oczy. Wydała mu się nawet wówczas jak umarła
i aż lęk chwycił go za serce. Nie trwało to jednak długo, gdyż posłyszawszy głos księdza:
�cc� ����� ���¹⁵¹² — sam skupił się w duchu i myśli jego wzięły lot w stronę Bożą.
W izbie słychać było teraz tylko uroczysty głos księdza Wyszońka: ������� ��� ��� ���
����¹⁵¹³ — a wraz z nim trzaskania skier w ognisku i świerszcze grające zawzięcie, a jakoś
żałośnie w szparach komina. Za oknami wstał wiatr, zaszumiał w ośnieżonym lesie, lecz
zaraz ścichł.
Zbyszko i Danusia pozostali jakiś czas w milczeniu, ksiądz Wyszoniek zaś wziął kielich
i odniósł go do kapliczki dworskiej. Po chwili wrócił, ale nie sam, tylko z panem de
Lorche, i widząc zdziwienie na twarzach obecnych, położył naprzód palec na ustach,
jakby chcąc jakiemuś niespodzianemu okrzykowi zapobiec, po czym zaś rzekł:
— Rozumiałem, że będzie lepiej, aby było dwóch świadków ślubu, i dlatego wpierw
jeszcze ostrzegłem tego rycerza, któren mi na cześć i na relikwie akwizgrańskie¹⁵¹⁴ poprzysiągł,
że tajemnicy, póki będzie trzeba, dochowa.
A pan de Lorche przykląkł naprzód przed księżną, potem przed Danusią, następnie
zaś podniósł się i stał w milczeniu, przybrany w uroczystą zbroję, po której zagięciach
pełgały czerwone światełka od ognia, długi, nieruchomy, pogrążon jakby w zachwycie,
¹⁵⁰⁷r����a��a (daw.) — wianek.
¹⁵⁰⁸cz��a��a — izba, w której przebywała czeladź (służba).
¹⁵⁰⁹za��� (gw.) — zasypać, pokryć.
¹⁵¹⁰�ra�a — własc. gruba: palenisko.
¹⁵¹¹�a���a��a �a �zy�ac� — witraże.
¹⁵¹²�cc� ����� ��� (łac.) — Oto Baranek Boży, słowa wypowiadane podczas Podniesienia.
¹⁵¹³������� ��� ��� ������ (łac.) — Panie, nie jestem godzien.
¹⁵¹⁴a���z�ra���� — Akwizgran a. Aachen to miasto koronacyjne cesarzy niemieckich; w tamtejszej kaplicy
cesarz Karol Wielki (ok. 747–814) zgromadził wiele ważnych relikwii.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 174
Kwiaty, Omen