PDF - Wolne Lektury

A Hugo de Danveld przyskoczył niemal z pięściami do pana de Fourcy.
— Po coś powiedział, że wyście pierwsi naśli¹⁴⁰³ Juranda?
— Bo prawda!
— Trzeba ci było zełgać.
— Jam tu przyjechał bić się, nie łgać.
— Tęgo się biłeś — ni słowa!
— A tyś to nie pomykał przed Jurandem do Szczytna?
— �a�¹⁴⁰⁴! — rzekł de Löwe. — Ten rycerz jest gościem Zakonu.
— I wszystko jedno, co rzekł — wtrącił brat Got�yd. — Bez sądu nie skaraliby
Juranda, a na sądzie rzecz by musiała wyjść na wierzch.
— Co tedy¹⁴⁰⁵ będzie? — powtórzył brat Rotgier.
Nastała chwila milczenia, po czym zabrał głos surowy i zawzięty Zyg�yd de Löwe.
— Trzeba z tym krwawym psem raz skończyć! — rzekł. — De Bergow musi być
z więzów wydobyty. Ściągniem załogi ze Szczytna, z Insburka, z Lubawy, wezwiem chełmińską
szlachtę i uderzym na Juranda… Czas z nim skończyć!
Lecz przebiegły Danveld, który umiał każdą rzecz na obie strony rozważyć, założył
ręce na głowę, namarszczył się i po namyśle rzekł:
— Bez pozwolenia mistrza nie można.
— Jeśli się uda, to mistrz pochwali! — ozwał się brat Got�yd.
— A jeśli się nie uda? Jeśli książę ruszy kopijników i uderzy na nas?
— Jest pokój między nim i Zakonem: nie uderzy!
— Ba! jest pokój, ale my go pierwsi naruszym. Załogi nasze przeciw Mazurom nie
wystarczą.
— To mistrz ujmie się za nami i będzie wojna.
Danveld znów się namarszczył i zamyślił:
— Nie! nie! — rzekł po chwili. — Jeśli się uda, mistrz będzie w duchu rad… Pójdą
posły do księcia, będą układy i ujdzie nam bezkarnie. Ale w razie klęski Zakon nie ujmie
się za nami i wojny księciu nie wypowie… Innego by na to trzeba mistrza… Za księciem
stoi król polski, a z nim mistrz nie zadrze…
— Wszelako wzięliśmy ziemię dobrzyńską¹⁴⁰⁶, to widać nie strach nam Krakowa.
— Bo były pozory… Opolczyk¹⁴⁰⁷… Wzięliśmy niby zastaw, a i to…
Tu obejrzał się naokół i zniżonym głosem dodał:
— Słyszałem w Malborgu, iż gdyby wojną grozili, to byle nam zastaw wrócono —
oddamy.
— Ach! — rzekł brat Rotgier — gdyby tu między nami był Markwart Salzbach¹⁴⁰⁸
albo Szomberg¹⁴⁰⁹, który szczenięta Witoldowe wydusił — ci znaleźliby radę na Juranda.
Cóż Witold¹⁴¹⁰! namiestnik Jagiełłów¹⁴¹¹! Wielki kniaź, a pomimo tego Szombergowi
nic… Wydusił Witoldowi dzieci — i nic mu!… Zaprawdę, brak między nami ludzi, którzy
na wszystko potrafią znaleźć sposób…
Usłyszawszy to, Hugo de Danveld wsparł łokcie na stole, głowę na rękach i na długi
czas zatopił się w rozmyślaniu. Nagle rozjaśniły mu się oczy, obtarł wedle zwyczaju
wierzchem dłoni wilgotne, grube wargi i rzekł:
— Błogosławiona niech będzie chwila, w której wspomnieliście, pobożny bracie, imię
mężnego brata Szomberga.
¹⁴⁰³�a��� — dziś popr.: naszli.
¹⁴⁰⁴�a� (łac.) — pokój; tu: Spokój!
¹⁴⁰⁵���y (daw.) — więc, zatem.
¹⁴⁰⁶z����a ���rzy���a — obszar na wschód od Torunia, zagarnięty przez krzyżaków wskutek bezprawnej umowy
z księciem Władysławem Opolczykiem.
¹⁴⁰⁷��a�y��a� ����czy� — (ok. 1330–1401), książę opolski, lennik czeski, stronnik dynastii Andegawenów,
zastawił Krzyżakom zamek w Złotoryi, co stało się dla nich uzasadnieniem do zawłaszczania terytoriów Polski.
¹⁴⁰⁸�ar��ar� ��� �a�z�ac� — komtur krzyżacki, ścięty przez wielkiego księcia Witolda po bitwie pod Grunwaldem,
ponoć za krzywdę wyrządzoną Birucie. Pikanterii sprawie dodaje fakt, że Markwart von Salzbach był
wieloletnim doradcą Witolda i współuczestnikiem bitwy nad Worsklą.
¹⁴⁰⁹�z����r� — nazwisko to, jako zabójcy dzieci księcia Witolda, pojawia się w tekstach pisarza i historyka
Karola Szajnochy (1818-1868).
¹⁴¹⁰������ K����������cz� z�a�y ������� — (ok. 1350–1430), wielki książę litewski, brat stryjeczny Władysława
Jagiełły. W latach 1382–1385 oraz 1390 przejściowo sprzymierzony z Krzyżakami przeciw Jagielle.
¹⁴¹¹�a������� — dawna forma, zastępująca przymiotnik odosobowy „Jagiełłowy”.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 158
Okrucieństwo