PDF - Wolne Lektury

— Bo też to jest obcy obyczaj, a prawdę rzekłszy, głupi, którego u nas ludzie nie
znają, chyba gdzieś na pograniczach. To i ten tu Lotaryńczyk zaczepiał po drodze szlachtę,
każąc jakąś swoją panią nad inne wysławiać. Ale go nikt nie rozumiał, a jam do bitki nie
dopuszczał.
— Jak to? kazał swoją panią wysławiać? Bójcie się Boga! Chyba że wstydu w oczach
nie ma.
Tu spojrzał na zagranicznego rycerza, jakby się chcąc przekonać, jak też wygląda człowiek,
który wstydu w oczach nie ma, ale w duszy musiał jednak przyznać, iż Fulko de
Lorche nie wyglądał wcale na zwykłego zawalidrogę. Owszem, spod uchylonej przyłbicy
patrzyły oczy łagodne i wychylała się twarz młoda, a pełna jakiegoś smutku.
— Sanderus! — zawołał nagle Zbyszko.
— Do usług — odpowiedział zbliżając się Niemiec.
— Zapytaj się tego rycerza, jaka jest najcnotliwsza i najcudniejsza dziewka na świecie.
— Jaka jest najcudniejsza i najcnotliwsza dziewka na świecie? — zapytał Sanderus.
— Ulryka de Elner! — odpowiedział Fulko de Lorche.
I podniósłszy oczy w górę, począł raz po razu wzdychać, Zbyszkowi zaś, gdy usłyszał
takie bluźnierstwo, oburzenie zaparło dech w piersi, a gniew chwycił go tak wielki, że
zdarł na miejscu ogiera; zanim jednak zdołał przemówić, Jędrek z Kropiwnicy przedzielił
go koniem od cudzoziemca i rzekł:
— Nie będziecie się tu wadzić.
Lecz Zbyszko zwrócił się znów do przekupnia relikwij.
— Powiedz mu ode mnie, że sowę miłuje.
– Pan mój mówi, szlachetny rycerzu, że miłujecie sowę! — powtórzył jak echo Sanderus.
Na to pan de Lorche puścił cugle i prawą ręką począł odpinać, a następnie ściągać
żelazną rękawicę, po czym rzucił ją w śnieg przed Zbyszkiem, ów zaś skinął na swego
Czecha, aby ją podjął ostrzem kopii.
Wtem Jędrek z Kropiwnicy zwrócił się do Zbyszka z twarzą już groźną i rzekł:
— Nie spotkacie się, powiadam, póki się moje stróżowanie nie skończy. Nie pozwolę,
ni jemu, ni wam.
— Przecie ja go nie pozwałem, jeno¹²⁸⁹ on mnie.
— Ale za sowę. Dość mi tego, a który by się przeciwił… Ejże!… wiem i ja, jako pas
okręcić.
— Nie chcę się z wami bić.
— A musielibyście ze mną, bo ja tamtego poprzysiągł bronić.
— To jakże będzie? — spytał uparty Zbyszko.
— Ciechanów niedaleko.
— Ale co Niemiec pomyśli?
— Niech mu wasz człowiek powie, że tu spotkania być nie może i że pierwej ¹²⁹⁰musi
być książęce pozwoleństwo dla was, a komturowe dla niego.
— Ba! a jeżeli pozwoleństwa nie dadzą?
— To się przecie znajdziecie. Dość gadania.
Zbyszko widząc, że nie ma rady, i rozumiejąc, że Jędrek z Kropiwnicy nie może istotnie
na bitkę pozwolić, zawołał znów Sanderusa, aby wytłumaczył lotaryńskiemu rycerzowi, że
bić się będą, dopiero jak staną na miejscu. De Lorche, wysłuchawszy słów Niemca, skinął
głową na znak, że rozumie, a następnie wyciągnąwszy ku Zbyszkowi rękę, potrzymał przez
chwilę jego dłoń i ścisnął ją mocno po trzykroć, co wedle zwyczajów rycerskich oznaczało,
że bić się ze sobą gdziekolwiek i kiedykolwiek muszą.
Po czym w pozornej zgodzie ruszyli ku ciechanowskiemu zamkowi, którego tępe wieże
widać już było na tle zarumienionego nieba.
Wjechali jeszcze za widna, lecz nim opowiedzieli się przy bramach zamkowych i nim
spuszczono most, nastała głęboka noc. Przyjął ich i ugościł znajomy Zbyszkowy, Mikołaj
z Długolasu, któren przywodził załodze złożonej z garści rycerstwa i trzystu niechybnych
łuczników puszczańskich.
¹²⁸⁹���� (daw.) — tylko.
¹²⁹⁰���r��� (daw.) — najpierw.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 140
Pojedynek