PDF - Wolne Lektury

Aż wreszcie przestraszył się owych wspomnień nazbyt do żądz podobnych i strząsnął
je z duszy jak suchy śnieg z opończy¹¹⁸¹.
— Do Danuśki jadę, do mojej najmilejszej! — rzekł sobie.
I wraz zmiarkował, że to jest inne kochanie, jakby pobożniejsze i mniej po kościach
chodzące. Powoli też, w miarę jak w strzemionach marzły mu nogi, a chłodny wiatr
studził mu krew, wszystkie myśli jego poleciały ku Danusi Jurandównie. Tej — to był
naprawdę powinien. Gdyby nie ona, dawno by jego głowa była spadła na krakowskim
rynku. Przecie gdy wyrzekła wobec rycerzy i mieszczan: „Mój ci jest” — to go przez
to samo katom z rąk odjęła — i od tej pory on tak należy do niej jak niewolnik do
pana. Nie on ją brał, ale ona jego wzięła; na to żadne sprzeciwianie się Jurandowe nie
poradzi. Ona jedna mogłaby go odpędzić, jako pani może sługę odpędzić, chociaż on
i wówczas nie poszedłby daleko, bo go i własne ślubowanie wiąże. Pomyślał jednak, że
ona go nie odpędzi, że raczej pójdzie za nim z mazowieckiego dworu choćby na kraj
świata — i pomyślawszy to, począł ją wysławiać w duszy ze szkodą Jagienki, jakby to była
wyłącznie jej wina, że go napastowały pokusy i że dwoiło się w nim serce. Nie przyszło
mu do głowy teraz, że Jagienka wygoiła starego Maćka, a prócz tego, że bez jej pomocy
byłby mu może niedźwiedź obdarł owej nocy ze skóry głowę — i burzył się¹¹⁸² przeciw
Jagience rozmyślnie, sądząc, że tym sposobem Danusi się zasłuży i we własnych oczach
się usprawiedliwi.
A wtem nadjechał Czech Hlawa wysłany przez Jagienkę — prowadząc ze sobą jucz-
nego konia.
— Pochwalony! — rzekł, kłaniając się nisko.
Zbyszko widział go raz lub dwa razy w Zgorzelicach, ale go nie poznał, więc ozwał
się:
— Pochwalony na wieki wieków. A coś za jeden?
— Wasz pachołek, slowutny¹¹⁸³ panie.
— Jak to mój pachołek? Tamci moi pachołcy — rzekł, ukazując na dwóch Turczynków,
podarowanych mu przez Sulimczyka Zawiszę¹¹⁸⁴, i na dwóch tęgich parobków,
którzy siedząc na mierzynach¹¹⁸⁵, prowadzili rycerskie ogiery — tamci moi — a ciebie
kto przysłał?
— Panna Jagienka Zychówna ze Zgorzelic.
— Panna Jagienka?
Zbyszko dopiero co właśnie burzył się był przeciw niej i serce jego pełne było jeszcze
niechęci, więc rzekł:
— Wróćże do dom i podziękuj pannie za łaskę, bo cię nie chcę.
Lecz Czech potrząsnął głową.
— Nie wrócę, panie. Mnie wam podarowali, a prócz tego ja zaprzysiągł do śmierci
wam służyć.
— Jeśli mi cię podarowali, toś mój sługa.
— Wasz, panie.
— Więc rozkazujęć wrócić.
— Ja zaprzysiągł, a choć ja jeniec spod Bolesławca i chudy pachołek, ale włodyczka¹¹⁸⁶…
A Zbyszko rozgniewał się:
— Ruszaj precz! Jakże to! Będziesz mi zaś przeciw mojej woli służył czy co? Ruszaj,
bo każę kuszę napiąć.
Czech zaś odtroczył¹¹⁸⁷ spokojnie sukienną opończę podbitą wilkami, oddał ją Zbyszkowi
i rzekł:
— Panna Jagienka i to wam przysłała, panie.
¹¹⁸¹����cza — płaszcz z kapturem, ubranie podróżne.
¹¹⁸²��rzy� ��� (daw.) — złościć się.
¹¹⁸³�������y (czes.) — sławetny.
¹¹⁸⁴�a���za �zar�y z �ar���a — (ok. 1370–1428) polski rycerz, przez pewien czas na służbie króla Węgier
Zygmunta Luksemburskiego.
¹¹⁸⁵���rzy�� ���rzy��� — koń niewielkiego wzrostu.
¹¹⁸⁶����ycz�a a. ����y�a — rycerz, zwłaszcza niemajętny lub bez pełni praw stanowych.
¹¹⁸⁷���r�czy� (daw.) — odwiązać.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 126
Miłość platoniczna
Sługa
Pan, Przysięga