PDF - Wolne Lektury

— Nie szpylmany my już ni goliardowie¹⁰⁵¹, jeno waszej miłości dworzanie — odpowiedział
jeden z nich, zaglądając w tymże czasie do dużej konwi¹⁰⁵², od której z daleka
bił zapach słodu¹⁰⁵³ i chmielu.
— Patrzcie!… mówi jakoby z beczki!—zawołał opat. — Hej, ty kudłaty! A czego do
konwi zaglądasz? Łaciny tam na dnie nie znajdziesz.
— Ja też nie łaciny szukam, jedno piwa, którego nie mogę naleźć.
Opat zaś zwrócił się do Zbyszka, który ze zdziwieniem spoglądał na tych dworzan,
i rzekł:
— Wszystko to c��r�c� �c���ar��¹⁰⁵⁴, choć każdy wolał prasnąć książkę, a chycić¹⁰⁵⁵
lutnię¹⁰⁵⁶ i z nią włóczyć się po świecie. Przygarnąłem ich i żywię, bo cóż mam robić?
Nicponie i powsinogi wierutne, ale umieją śpiewać i trochę służby Bożej liznęli, więc
mam z nich przy kościele pożytek, a w potrzebie i obronę, bo niektórzy sierdzite¹⁰⁵⁷
pachołki! Ten tu pątnik prawi, że był w Ziemi Świętej, ale próżno byś go pytał o jakowe
morza alibo kraje, bo on tego nawet nie wie, jak cesarzowi greckiemu na imię i w którym
mieście mieszka.
— Wiedziałem — odrzekł ochrypłym głosem pątnik — ale jak mnie wzięła �ybra¹⁰⁵⁸
na Dunaju trząść, tak i wszystko wytrzęsła.
— Najbardziej się mieczom dziwuję — rzekł Zbyszko — bo takich nigdy u wędrow-
nych kleryków nie widziałem.
— Im wolno — rzekł opat — gdyż nie mają święceń, a że ja także kord¹⁰⁵⁹ przy boku
noszę, to nie dziwota. Rok temu pozwałem Wilka z Brzozowej na udeptaną ziemie o te
bory, przez któreście przejeżdżali do Bogdańca. Nie stawił się…
— Jakoże miał duchownemu stawać? — przerwał Zych.
Na to zaperzył się¹⁰⁶⁰ opat i uderzywszy pięścią w stół, zawołał:
— Gdym we zbroi, to ja nie ksiądz, jeno ślachcic!… A on nie stanął, bo mnie wolał
z pachołkami nocą w Tulczy najechać. Ot, dlaczego kord przy boku noszę!… ����� ������
����a��� ��ra ��� �� r������r� c��c������ ���� ������ar� ��r��������¹⁰⁶¹ Ot, dlaczego i im
dałem miecze.
Umilkli, zasłyszawszy łacinę, Zych, Maćko i Zbyszko i schylili głowy przed mądrością
opata, gdyż żaden ni jednego słowa nie wyrozumiał; on zaś toczył jeszcze czas jakiś wokoło
gniewnymi oczyma, a wreszcie rzekł:
— Kto go wie, czy on i tu na mnie napadnie?
— Owa! niech jeno napadnie — zawołali wędrowni klerycy, chwytając za rękojeść
mieczów.
— A niechby napadł! Cni się¹⁰⁶² już i mnie bez bitki.
— Nie uczyni on tego — rzekł Zych — prędzej z pokłonem i zgodą przyjdzie. Borów
się już wyrzekł, a o syna mu chodzi… Wiecie!… Ale niedoczekanie jego!…
Tymczasem opat uspokoił się i rzekł:
— Młodego Wilka widziałem, jako pił z Cztanem z Rogowa w gospodzie w Krześni.
Nie uznali¹⁰⁶³ nas zrazu, było ciemno — i precz¹⁰⁶⁴ uradzali o Jagience.
Tu zwrócił się do Zbyszka:
— I o tobie.
— A oni czego ode mnie chcieli?
¹⁰⁵¹����ar� (śrdw.) — wędrowny bard.
¹⁰⁵²����� (daw.) — duże naczynie.
¹⁰⁵³���� — skiełkowane i wysuszone ziarna zbóż, jeden z surowców do produkcji piwa.
¹⁰⁵⁴c��r�c� �c���ar�� (łac. forma M. lm.) — klerycy-studenci.
¹⁰⁵⁵c�yc�� — dziś popr.: chwycić.
¹⁰⁵⁶�����a (muz.) — dawny instrument strunowy szarpany.
¹⁰⁵⁷���r���y a. ���r����y — groźny.
¹⁰⁵⁸�ry�ra (daw.) — febra, gorączka.
¹⁰⁵⁹��r� — krótki miecz.
¹⁰⁶⁰za��rzy� ��� — unieść się gniewem.
¹⁰⁶¹����� ������ ����a��� ��ra ��� �� r������r� c��c������ ���� ������ar� ��r�������� (łac.) — Wszystkie prawa
i zwyczaje pozwalają siłę odpierać siłą, oraz się bronić.
¹⁰⁶²c��� ��� (daw.) — tęsknić za czymś, martwić się, nudzić.
¹⁰⁶³�z�a� — tu: poznać.
¹⁰⁶⁴�r�cz — tu chyba: dalej.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 112
Broń
Prawo