PDF - Wolne Lektury

— O wa! — odpowiedział Zbyszko — wszyscy się tu opata boją! A ja, niech mi tak
święty Jerzy⁹⁹⁶ pomaga, jako ci mówię prawdę, że nie bojałbym się ni opata, ni Zycha, ni
zgorzelickich osaczników⁹⁹⁷, ni ciebie, jeno bym cię brał…
Na to Jagienka zatrzymała się na miejscu i podniósłszy oczy na Zbyszka, spytała jakimś
dziwnym, miękkim i przewlekłym głosem:
— Brałbyś?…
Po czym usta jej rozchyliły się i czekała odpowiedzi, zarumieniona jak zorza.
Lecz on widocznie myślał tylko o tym, co by uczynił na miejscu Cztana lub Wilka,
po chwili bowiem potrząsnął swą złotą głową i mówił dalej:
— Co tu dziewce z chłopami wojować, kiedy jej trzeba za mąż! Nie zdarzy-li się trzeci,
to jednego z nich musisz wybrać, bo jakże?
— Ty mi tego nie powiadaj — odpowiedziała smutno dziewczyna.
— Bo co? Dawnom tu nie bywał, więc nie wiem, zali⁹⁹⁸ tu jest kto koło Zgorzelic,
który by ci się więcej udał?…
— Hej! — odrzekła Jagienka. — Daj spokój!
I szli dalej w milczeniu, przedzierając się przez gęstwę tym bardziej zbitą, że krze⁹⁹⁹
i drzewa pokryte były dzikim chmielem. Zbyszko szedł naprzód, rozrywając zielone zwoje,
łamiąc tu i ówdzie gałęzie, Jagienka zaś podążała za nim z kuszą na plecach jak jakowaś
boginka myśliwa.
— Będzie — rzekła — za tą gęstwiną głęboka struga, ale wiem miejsce, gdzie jest
bród.
— Mam skórznie¹⁰⁰⁰ za kolana, to i sucho przejdziem — odparł Zbyszko.
Jakoż po niejakim czasie trafili na strugę. Jagienka znająca dobrze moczydolskie lasy
odnalazła z łatwością bród, pokazało się jednak, że rzeczułka nieco wezbrała od deszczów
i że woda jest dość głęboka. Wówczas Zbyszko nie pytając chwycił dziewczynę na ręce.
— Przeszłabym i tak — rzekła Jagienka.
— Trzymaj się szyi! — odpowiedział Zbyszko.
I szedł zwolna przez rozlaną wodę, próbując za każdym krokiem nogą, czy nie trafi
na głębinę, dziewczyna zaś przytulała się wedle rozkazu do niego, wreszcie gdy już byli
niedaleko drugiego brzegu, rzekła:
— Zbyszku!
— Ano?
— Nie pójdem¹⁰⁰¹ ni za Cztana, ni za Wilka…
On tymczasem doniósł ją, spuścił uważnie na szczerk¹⁰⁰² i odpowiedział nieco wzburzony:
— A niech ci ta Bóg da jak najlepszego! Nie będzie on miał krzywdy.
Do Odstajanego jeziorka nie było już daleko. Jagienka, idąc teraz na przedzie, odwracała
się niekiedy i kładąc palce na usta, nakazywała Zbyszkowi milczenie. Szli wśród
kęp łozin¹⁰⁰³ i szarych wierzb po gruncie mokrym i niskim. Od prawej strony dolatywały
ich gwary ptasie, którym dziwił się Zbyszko, gdyż była to już pora odlotu.
— Tam oparzelisko¹⁰⁰⁴ — szepnęła Jagienka — gdzie kaczki zimują, ale i w jeziorku
woda jeno¹⁰⁰⁵ z brzegu na wielkie mrozy zamarza. Obacz, jako dymi…
Zbyszko spojrzał przez łozinę i spostrzegł przed sobą jakoby tuman mgły: było to
Odstajane jeziorko.
Jagienka znów przyłożyła palec do ust i po chwili doszli. Dziewczyna pierwsza wczołgnęła
się cicho na grubą starą wierzbę, pochyloną całkiem nad wodą. Zbyszko poszedł
za jej przykładem i przez długi czas leżeli spokojnie, nie widząc przed sobą nic z powodu
⁹⁹⁶��� ��rzy — męczennik z III-IV w., patron rycerzy.
⁹⁹⁷��acz��� — człowiek idący w obławie podczas polowania.
⁹⁹⁸za�� (daw.) — czy.
⁹⁹⁹���rz (daw.) — krzak.
¹⁰⁰⁰���rz��� — skórzane buty z wysokimi cholewami.
¹⁰⁰¹������ — dziś popr.: pójdę.
¹⁰⁰²�zcz�r� — ilasta gleba.
¹⁰⁰³��z��a (daw.) — zarośla wierzbowe.
¹⁰⁰⁴��arz������ — niezamarzające zimą torfowisko, nad którym unoszą się opary (stąd nazwa).
¹⁰⁰⁵���� (daw.) — tylko.
������ ����������� Krzyżacy� ��� ���r��zy 106